Ετοιμαστείτε! Ηρθε η χρονιά της αγωνίας.Ολες οι ταινίες τρόμου της εφετεινής χρονιάς σπάνε ταμεία. Περιμένοντας, ας θυμηθούμε τις παλιές...
Η «διαχείριση» μιας ταινίας τρόμου είναι σίγουρα μια ξεχωριστή υπόθεση. Πολλοί το προσπάθησαν, λίγοι το πέτυχαν. Τα συστατικά που απαιτούνται είναι δυσεύρετα και η ανάμειξή τους δύσκολη. Το πιο σύνθετο απ' όλα όμως φαίνεται ότι είναι η ανασύνθεση μιας «σκοτεινής» πραγματικότητας με τέτοιον τρόπο ώστε να μοιάζει αληθινή. Η δημιουργία εκείνης της αίσθησης που δίνει στους φόβους μας υπόσταση και στα φαντάσματά μας ζωή. Το σίγουρο βέβαια είναι ένα: οι ταινίες θρίλερ που «μάγεψαν» τους θεατές τους στην ιστορία του κινηματογράφου δεν είναι πολλές. Οσες το πέτυχαν όμως δεν ξεχάστηκαν ποτέ...
Οσο για τους οπαδούς τους... Μπορεί από κάποιους να κρίνονται ως «ψυχικά διαταραγμένοι», σίγουρα όμως είναι σταθεροί στα γούστα τους. Μπορεί να θεωρούνται ολίγον... εκτός ορίων, παραμένουν όμως κλασικοί. Δεν ζητάνε πολλά, δεν απαιτούν τίποτε. Τους αρκούν μόνο δύο «υποσχέσεις»: μεγάλες ποσότητες αίματος και παρατεταμένες ανατριχίλες στη σπονδυλική στήλη.
Οι οπαδοί των ταινιών θρίλερ είναι οι λάτρεις της απάτης, οι εραστές του φανταστικού, οι φορείς της ανατριχίλας. Το σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας τους παρασύρει και η απάτη του σελιλόιντ τούς μαγεύει. Η εφετεινή χρονιά λοιπόν είναι αφιερωμένη σ' αυτούς. Ο λόγος; Καμία αξιοκρατία, μην αυταπατάσθε. Οι κινηματογραφικοί παραγωγοί του Χόλιγουντ αλλά και οι ανεξάρτητοι παραγωγοί ανά τον κόσμο συνειδητοποίησαν τελικά ότι ο τρόμος «πουλάει» και αποφάσισαν να ακολουθήσουν επιθετική τακτική. Η «νέα τάξη» των κινηματογραφικών πραγμάτων θέλει τα θρίλερ στην πρώτη γραμμή. Και εφέτος όλα τα «φαβορί» της χρονιάς υπακούουν στον χαρακτηρισμό «ταινία τρόμου». Πρόκειται για τη χρονιά των θρίλερ; Είναι σαφές ότι ναι. «Blair Witch Project», «Το στοιχειωμένο σπίτι», «Στίγματα», «Η γυναίκα του αστροναύτη» και βέβαια το πολύ καλό «Η έκτη αίσθηση». Δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία ταινία του Μπρους Γουίλις ήταν στο Νο 1 του Box Office ολόκληρο το καλοκαίρι...
Υπακούοντας λοιπόν στα μηνύματα των καιρών, καταγράφουμε τα καλύτερα κατά την ταπεινή μας γνώμη θρίλερ από καταβολής... κινηματογράφου. Ακολουθώντας την αντίστροφη οδό «διαστροφή» που ταιριάζει άλλωστε απόλυτα στο θέμα μας , αρχίζουμε από το τέλος για να καταλήξουμε στην αρχή. Προτού βουλιάξετε στις καρέκλες των κινηματογραφικών αιθουσών φροντίστε να ακονίσετε τη μνήμη σας. Και προτού αφεθείτε στον απατηλό κόσμο τους φροντίστε να θυμηθείτε: δεν βαριέσαι, είναι μόνο μια ταινία...
20. «Περπάτησα μ' ένα ζόμπι»
(«Ι Walked with a Zombie», 1943)
Διώξτε εντελώς από το μυαλό σας την εικόνα των ζόμπι που δημιούργησαν οι σύγχρονοι κινηματογραφιστές των ταινιών τρόμου. Το ζόμπι του Ζακ Τουρνέρ αυτό τουλάχιστον που εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας έχει τη μορφή της όμορφης νεαρής γυναίκας ενός γαιοκτήμονα, η οποία έπεσε θύμα μιας μυστηριώδους λατρείας. Η εικόνα της νεκροζώντανης Τζέσικας είναι απλώς ένας συμβολισμός της εισόδου του λογικού μέσα στο παράλογο, της μετατροπής του φυσικού σε μεταφυσικό. Η μορφή της είναι απόκοσμα τρομακτική, τα ασπρόμαυρα πλάνα της ταινίας παντοδύναμα και το ταξίδι της γυναίκας μαζί με τη βοηθό του συζύγου της μέσα σε ένα λιβάδι με τεράστια καλαμπόκια, προς αναζήτηση βοήθειας, ονειρικό. Η ταινία είναι κλασική και το ταξίδι της Τζέσικας είναι φανερό από την αρχή ότι δεν έχει επιστροφή. (Φράνσις Ντι, Τομ Κόνγουεϊ, Κριστίν Γκόρντον, Τζέιμς Ελισον, Εντιθ Μπάρετ, Ντάντι Τζόουνς)
19. «Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων»
(«Horror of Dracula», 1958)
Από μια καταγραφή των ταινιών θρίλερ που έχουν αφήσει ιστορία δεν θα μπορούσε βέβαια να λείψει το δίδυμο Κρίστοφερ Λι - Πίτερ Κάσινγκ στον ρόλο των αιώνιων αντιπάλων. Οι φανατικοί χρησιμοποιούν μια φράση: «the first and best Hammer Dracula» («η πρώτη και καλύτερη ταινία των στούντιο Χάμερ, με θέμα τον κόμη Δράκουλα»). Οι θεατές που αποτέλεσαν το πρώτο κοινό της ταινίας ακούγεται ότι χαμογέλασαν με ανακούφιση όταν είδαν τον Κρίστοφερ Λι να κατεβαίνει μια σκάλα λουσμένη στο φως, αποδεικνύοντας ότι είναι ένας αθλητικός, ευγενής, γοητευτικός και κυρίως απόλυτα ανθρώπινος κόμης. Επρόκειτο βέβαια για τον ίδιο άνθρωπο που λίγο νωρίτερα είχαν δει να καρφώνει με τα κατακόκκινα μάτια του το επόμενο θύμα ενώ τα δόντια του γυάλιζαν και από το στόμα του κυλούσε μια σταγόνα αίμα... Το σενάριο του Τζίμι Σάνγκστερ είναι πολύ κοντά στη μαγευτική δημιουργία του Μπραμ Στόουκερ, ο κόμης του είναι απόκοσμος και τρομακτικός, ο διώκτης του, δόκτωρ Βαν Χέλσινγκ, έχει τη σοβαρότητα της φιγούρας του Σέρλοκ Χολμς. Αυτός ο Δράκουλας και πριν απ' αυτόν ο αξεπέραστος Μπέλα Λουγκόζιαποδεικνύουν γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία για το θέμα... Η υπογραφή είναι τουΤέρενς Φίσερ. (Κρίστοφερ Λι, Πίτερ Κάσινγκ, Μάικλ Γκογκ)
18. «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι»
(«The Texas Chainsaw Massacre», 1974)
Για τους εραστές του σπλάτερ, που βεβαίως δεν είναι λίγοι. Ταινία που άλλαξε τη μορφή του τρόμου, τουλάχιστον όπως την ξέραμε. Πρόσθεσε μερικά κιλά αίματος, κομμένων ανθρώπινων μελών και φυσικά τον απαραίτητο ψυχασθενή δολοφόνο. Οι κριτικοί έχουν αποκαλέσει την «αιματηρή» δημιουργία του Τόμπι Χούπερ μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες τρόμου που έχουν γίνει ποτέ. Ντοκυμαντερίστικη οπτική γωνία και ακατέργαστη συρραφή των πλάνων. Το μακελειό αρχίζει όταν πέντε παιδιά επισκέπτονται το νεκροταφείο για να ανακαλύψουν στοιχεία γύρω από πρόσφατες τυμβωρυχίες. Σε χρόνο-ρεκόρ ο ένας θάνατος ακολουθεί τον άλλο. Υπεύθυνος γι' αυτούς είναι ο 24χρονος με το αλυσοπρίονο «Leatherface» (εκείνος με το δερμάτινο πρόσωπο). Στην περίπτωσή του ισχύει μόνο μια διαβεβαίωση: «Μπορεί να γλιτώσετε αλλά τι θα έχει μείνει από σας;».(Γκάναρ Χάνσεν, Μέριλιν Μπαρνς)
17. «Αλιεν»
(«Alien», 1979)
Εναν τέτοιο επιβάτη σίγουρα δεν θα τον θέλατε μαζί σας. Πολύ περισσότερο δε, το πλήρωμα του διαστημόπλοιου «Νοστρόμο», που μάλλον τον θεώρησε... απωθητική παρέα. Το «Αλιεν» γέννησε τον φόβο των απειλητικών εξωγήινων και ο Ρίντλεϊ Σκοτ πέτυχε με τη μεγαλειώδη δημιουργία του να αυξήσει ξανά, με έναν εντελώς καινούργιο και σίγουρα γοητευτικό τρόπο, την αδρεναλίνη των ανά τον κόσμο θεατών του. «Μπόλιασμα» επιστημονικής φαντασίας και ταινίας τρόμου, εκπληκτικές ερμηνείες (στο πανί παρελαύνουν μερικοί από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του κινηματογράφου), υποβλητική σκοτεινή ατμόσφαιρα, που μπορεί να οδηγήσει μόνο σε ένα συμπέρασμα: όσο και αν θέλετε να το πιστεύετε, τίποτε δεν έχει τελειώσει... Πράγμα που απέδειξαν άλλωστε και οι τρεις πολύ κατώτερες συνέχειες που ακολούθησαν την επιτυχημένη συνταγή που ανέμειξε στη μαγική «χύτρα» του ο Ρίντλεϊ Σκοτ: «Αλιεν 2» το 1986, «Αλιεν 3» το 1992, «Αλιεν, η αναγέννηση» το 1997. Η μουσική της πρώτης εκδοχής του μύθου ήταν του πολύ καλού Τζέρι Γκόλντσμιθ (Σιγκούρνι Γουίβερ, Τομ Σκέριτ, Χάρι Ντιν Στάντον, Τζον Χαρτ, Ιαν Χολμ)
16. «Η νύχτα με τις μάσκες»
(«Halloween», 1978)
Μπορεί σήμερα να μοιάζει αρκετά παρωχημένο αλλά το γεγονός είναι ένα: o Μάικλ Μάγερς είναι θεσμός. Και για τους φανατικούς του τρόμου τον χαρακτηρίζουν δύο μόνο λέξεις: απόλυτο κακό! Ξεκίνησε την πολλά υποσχόμενη καριέρα του στον χώρο των serial killers στην ευαίσθητη ηλικία των έξι ετών, σκοτώνοντας με φρικιαστικό τρόπο την 17χρονη αδελφή του. Δεκαπέντε χρόνια μετά ξεφεύγει από το ψυχιατρείο όπου νοσηλευόταν και συνεχίζει με εξαιρετική προσαρμοστικότητα ό,τι είχε ξεκινήσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Τζον Κάρπεντερ υπήρξε ο απόλυτος δημιουργός του φιλμ. Το έγραψε, το σκηνοθέτησε και συνέθεσε την υποβλητική μουσική. Μαζί του βέβαια, ως συν-σεναριογράφος και παραγωγός του φιλμ, η Ντέμπρα Χιλ. Οι συνέχειες που ακολούθησαν δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν. Πολλές και κοινότοπες. Το τέλος της πρώτης ταινίας άλλωστε, απόλυτα μεταφυσικό, άφηνε το περιθώριο για πειραματισμούς. Η σκοτεινή φιγούρα του Μάικλ, με την ανοιχτόχρωμη κουκούλα στο κεφάλι και τα αργά αλλά σταθερά βήματα, σίγουρα θα ξαναεμφανιζόταν. (Ντόναλντ Πλέζανς, Τζέιμι Λι Κέρτις,Νάνσι Λούμις, Πι Τζέι Σολς, Τσαρλς Σάιπερς)
15. «Σουσπίρια»
(«Suspiria», 1976)
Το γκραν-γκινιόλ σε όλο του το μεγαλείο. Ο μεγάλος ιταλός σκηνοθέτης Ντάριο Αρτζέντο σε στιγμές έμπνευσης. Η φρίκη «καρφιτσωμένη» σε πολύχρωμα πλάνα. Ο τρόμος επιτίθεται ηχητικά μέσω των Goblin, οι αισθήσεις παρασύρονται σε ένα οπτικοακουστικό σύνολο μαγείας και αποκρυφισμού. «Αν το δεις μία φορά δεν θα ξανανιώσεις ποτέ πια ασφαλής στο σκοτάδι» προειδοποιεί η διαφημιστική αφίσα της ταινίας. Η νεαρή Σούζι αποφασίζει να τελειοποιήσει τις σπουδές της σε μια από τις πιο φημισμένες σχολές της Ευρώπης. Διαλέγει μια μεγάλη σχολή της Γερμανίας και ένα πρωινό φεύγει από το αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Από την πρώτη στιγμή που κατεβαίνει από το αεροπλάνο όμως νιώθει την Υποψία. Η καταρρακτώδης βροχή που θα ξεκινήσει αμέσως θα την οδηγήσει στο κέντρο ενός εφιαλτικού ταξιδιού. Από τις πλέον κλασικές δημιουργίες του ιταλού σπεσιαλίστα και η πρώτη της περίφημης τριλογίας των «Τριών Μητέρων». (Τζέσικα Πάρκερ, Στεφανία Κασίνι, Τζόαν Μπένετ, Αλίντα Βάλι,Φλάβιο Μπούσι, Μπάρμπαρα Μαγκνόλφι)
14. «Χένρι, το πορτρέτο ενός δολοφόνου»
(«Henry, Portrait of a Serial Killer», 1990)
Σκληρό, ωμό, δυνατό, απόλυτα ρεαλιστικό, συναρπαστικό. Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός «κατά συρροήν δολοφόνου». Και συγκεκριμένα του περίφημου Χένρι Λι Λούκας, που έδρασε συνοδεία του «συνεργάτη» του Οτις Τόουλ τη δεκαετία του '70, σκοτώνοντας περισσότερους από 100 ανθρώπους κατά τους ισχυρισμούς του τουλάχιστον. Ο Τζον Μακ Νόουτον μπήκε στην ψυχή του Λούκας και κινηματογράφησε τις εικόνες, ηχογράφησε τους ήχους, κατασκεύασε τις εικόνες. Πώς αισθάνεται ένας δολοφόνος προτού ολοκληρώσει το έγκλημά του; Πώς βλέπει το θύμα του; Η ταινία έχει γίνει κλασική, τα «μαθήματα» που παραδίδουν οι πρωταγωνιστές της cult, οι σκηνές των φόνων ανατριχιαστικά ρεαλιστικές. Κινηματογραφήθηκε το 1986 και πρωτοπροβλήθηκε τέσσερα χρόνια μετά. (Μάικλ Ρούκερ, Τρέισι Αρνολντ, Τομ Τόουλις)
13. «Η γενιά της νύχτας»
(«Night Breed», 1990)
Αξεπέραστη συνάντηση: Κλάιβ Μπάρκερ στη σκηνοθεσία, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος είναι αξεπέραστοι. Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Κλάιβ Μπάρκερ «Καμπάλ». Το θέμα του; Από μόνο του είναι μαγικό. Κρυμμένη κάτω από ένα νεκροταφείο βρίσκεται η Μίντιαν, η πόλη της «γενιάς της νύχτας», η πόλη στην οποία έχουν κρυφτεί όλα τα τέρατα που απλώς δεν έγιναν αποδεκτά στον κόσμο των ανθρώπων. Μην ξεγελιέστε. Ενας Μπάρκερ δεν θα μπορούσε ποτέ να δώσει δίκιο στους «φυσιολογικούς». Τα τέρατά του είναι τρομακτικά, απόκοσμα, μαγευτικά, αλλά ταυτόχρονα κυνηγημένα. Οι εικόνες τους στοιχειώνουν τον ύπνο του πρωταγωνιστή του, εκείνου που είναι προορισμένος να τους αποκαλύψει και να τους σώσει. Πίσω του όμως βρίσκεται ο ψυχίατρος που τον κουράρει, παρανοϊκά αλλά απόλυτα συνδεδεμένος μαζί του. Κλασικό. (Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Γκρεγκ Σίφερ,Ανν Μπόμπι)
12. «Freaks»
(1932)
Το πιο ενδιαφέρον απ' όλα στα «φρικιά» του Τοντ Μπράουνινγκ είναι ότι μπορεί αρχικά να σε σοκάρουν αλλά πολύ σύντομα σε κατακτάνε απόλυτα με τη γοητεία και τη χάρη τους. Τα φρικιά της μαυρόασπρης λαμπρής δημιουργίας των πρώτων κινηματογραφικών επιτυχιών του Χόλιγουντ μάλιστα υπάρχουν μόνο για έναν λόγο: για να αποκαλύπτουν τα «φρικιά» της δικής μας καθημερινότητας, με τη φυσική ανωτερότητά τους. Μιλάμε βέβαια απλώς για ανθρώπινες δυσπλασίες, νάνους, παραμορφωμένα πρόσωπα, ημιτελή σώματα. Ανάπηρα ή παραμορφωμένα «τέρατα» του τσίρκου. Και το σασπένς που μπορεί να δημιουργήσει η εκδίκησή τους δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Γκροτέσκο αλλά και αμφισβητήσιμο. Στην υπηρεσία μιας αιώνιας, ιδιότυπης, δικαιοσύνης. (Γουάλας Φορντ, Λέιλα Χάιμς, Ολγα Μπακλάνοβα, Ρόσκο Εϊτς)
11. «Αποστροφή»
(«Repulsion», 1965)
Μια θεά του σινεμά σε ρόλο serial killer; Κι όμως. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει χώρος για όλα. Απόδειξη; Η Κατρίν Ντενέβ μπορεί να είναι το ίδιο καλή σε όλους τους ρόλους. Εδώ λοιπόν νεαρή κομμώτρια από τη Γαλλία αφήνεται στα καταστροφικά μυστικά της, μεθάει με τις φαντασιώσεις της και οδηγείται στην τρέλα. Στην πορεία όμως σκοτώνει όποιον κάνει το λάθος να πλησιάσει το παλιό λονδρέζικο σπίτι στο οποίο αφήνει τα φαντάσματά της να ξεχυθούν. Η κάθοδος στην κόλαση της τρέλας περιγράφεται με κλειστοφοβικά, υποβλητικά, παντοδύναμα μαυρόασπρα πλάνα από τον Ρομάν Πολάνσκι, που ακόμη δεν είχε εμπνευστεί την ιστορία εκείνου του «μωρού» που θα άλλαζε τη ζωή του. (Κατρίν Ντενέβ, Τζιν Φρέιζερ, Ιαν Χέντρι, Πάτρικ Γουίμαρκ)
10. «Braindead»
(1992)
Περιέχει την αξεπέραστη ατάκα «η μαμά σου έφαγε τον σκύλο μου»... Ο Πίτερ Τζάκσον, σκηνοθέτης των «Ουράνιων πλασμάτων», σε «αιματηρά» κέφια. Γεγονότα γύρω από την ταινία: περισσότερα από 300 κιλά αίματος χρησιμοποιήθηκαν για τη σκηνή που ο Λάιονελ τραγικός πρωταγωνιστής του έργου πετσόκοβε δεκάδες ζόμπι με τη θεριστική μηχανή του σπιτιού του. Η ταινία είναι γνωστή και ως «Dead Alive», αφού με αυτόν τον τίτλο κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Δεν κόπηκε ούτε μία από τις πρώτες σκηνές του σεναρίου που έγραψε ο Τζάκσον μαζί με τους Στίβεν Σινκλέρ καιΦράνσις Γουόλς. Η αγαπημένη σκηνή του Τζάκσον (εκείνη με το μωρό στο πάρκο) κινηματογραφήθηκε τις τελευταίες δύο ημέρες του γυρίσματος και αυτό επειδή έμειναν λίγα χρήματα στα ταμεία των δημιουργών της, που δεν ήξεραν πώς να τα διαθέσουν... Το budget της ταινίας ήταν περίπου 3 εκατ. δολάρια. Θέλετε και άλλα; Απίστευτα σπλάτερ, διαβολικά έξυπνο, απόλυτα αηδιαστικό. Στο κέντρο όλων αυτών, ο αληθινός έρωτας... Για τους πραγματικούς λάτρεις του είδους. (Τίμοθι Μπαλμ, Ντιάνα Πινάλβερ, Ελίζαμπεθ Μούντι, Μπρέντα Κένταλ)
9. «Λυσσασμένες στα νύχια του τρόμου»
(«Rabid», 1976)
Μην ξεγελιέστε από τον ελληνικό τίτλο. Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες δημιουργίας του «μάγου» του τρόμου Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Συμβολικός εφιάλτης, προφητική κατάρα, ένα αιματοβαμμένο ταξίδι προς την κόλαση. Ο Κρόνενμπεργκ πετυχαίνει να αναμείξει πολύπλοκες έννοιες και αρχέγονες φοβίες: ο βαμπιρισμός στον έρωτα, η απειλή του ανθρώπου μέσω των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών, η ανεξέλεγκτη δράση της επιστήμης, η εξάπλωση των μικροβίων. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η άλλοτε πρωταγωνίστρια ταινιών σοφτ πορνό Μέριλιν Σαμπέρ. Η υπόθεση; Η Ρόουζ τραυματίζεται θανάσιμα όταν η μηχανή του φίλου της τρακάρει. Με μια πειραματική χειρουργική μέθοδο τροφοδοτούν τα κατεστραμμένα της όργανα με μεγάλες ποσότητες αίματος, για να αρχίσουν να λειτουργούν πάλι. Οταν τελικά συνέρχεται, η δίψα για αίμα επιστρέφει, με τη μορφή ενός φαλλόμορφου οργάνου που βγαίνει από τη μασχάλη της για να χωθεί στο σώμα των θυμάτων της... (Μέριλιν Σαμπέρ, Φρανκ Μουρ, Τζόε Σίλβερ)
8. «Ψυχώ»
(«Psycho», 1960)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «Ψυχώ» είναι γραμμένο με «χρυσά γράμματα» στις σελίδες της παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής. Δεν δικαιολογείται ούτε από λάθος να το έχετε χάσει. Ο Αντονι Πέρκινς κατορθώνει να αποδώσει μια εικόνα που δεν μπορεί παρά να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του θεατή. Η μουσική της ταινίας είναι υπέροχη. Τα πλάνα της «παγώνουν» τον χρόνο, ακριβώς τη στιγμή του θανάτου της μητέρας του ήρωά της, Νόρμαν Μπέιτς. Η ψύχωσή του δεν είναι ανάγκη να δικαιολογηθεί, οι πράξεις του δεν είναι δυνατόν να κριθούν. Η λογική υποτάσσεται και αυτή μπροστά στον νεαρό φοβισμένο άνδρα και χάνεται μαζί του, στο εσωτερικό του τρομερού σπιτιού του. Η σκηνή της δολοφονίας της Τζάνετ Λι παραμένει η πιο cult σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Από τον Αλφρεντ Χίτσκοκ φυσικά. (Αντονι Πέρκινς, Τζάνετ Λι, Βέρα Μάιλς, Τζον Γκάβιν, Μάρτιν Μπάλσαμ)
7. «Το μωρό της Ρόζμαρι»
(«Rosemary's Baby», 1968)
Χμμ, από εδώ και κάτω τα σχόλια περιττεύουν. «Το μωρό της Ρόζμαρι» είναι σατανικά εμπνευσμένο. Πρόκειται για την πρώτη αμερικανική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι. Η οπτική γωνία είναι δοσμένη από την πλευρά του θύματος. Από την πλευρά της προσωποποίησης του Καλού, που όμως κυοφορεί το Κακό. Το πιο σατανικό απ' όλα είναι ότι στην αρχή η Μία Φάροου σχεδόν σε πείθει ότι είναι παράφρων και υποπτεύεται ένα αθώο ηλικιωμένο ζευγάρι για την πιο φρικιαστική πράξη που μπορεί να βάλει το μυαλό του ανθρώπου. Ωστόσο και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του Κακού έχουν την ίδια δύναμη να δείχνουν απόλυτα λογικοί, μέσα στις διεκδικήσεις τους. Ο σκοπός τους είναι σαφής. Και ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν έχουν δίκιο, όταν προσπαθούν να τον πετύχουν; Κόλαση. Από όλες τις απόψεις. Και στο κέντρο της, ο γιος του Αντίχριστου. (Μία Φάροου, Τζον Κασσαβέτης, Ρουθ Γκόρντον, Σίντνεϊ Μπλάκμερ, Μορίς Εβανς,Ραλφ Μπέλαμι)
6. «Η λάμψη»
(«The Shining», 1980)
Επίκαιρη βεβαίως η αναφορά στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Εδώ βέβαια η μαγική ματιά του ενώνεται με εκείνη του «μετρ» του θρίλερ Στίβεν Κινγκ. Το αποτέλεσμα είναι διαχρονικό. Από ένα σημείο και μετά ό,τι και αν συμβεί σε φοβίζει. Ο Τζακ Νίκολσον είναι καταπληκτικός αλλά εξίσου μαγευτικά τρομακτικός είναι και ο κόσμος στον οποίο καταδύεται κατά τη διάρκεια της απομόνωσής του στο απομακρυσμένο ξενοδοχείο του. Μια μοντέρνα ιστορία τρόμου, που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Θυμηθείτε: «All work and no play makes Jack a dull boy» («Ολο δουλειά και καθόλου παιχνίδι κάνουν τον Τζακ ένα ηλίθιο παιδί»). Η «Λάμψη» μπορεί να γίνει ο κρυφός εφιάλτης μας και οι εικόνες της τα κοιμισμένα φαντάσματά μας. (Τζακ Νίκολσον, Σέλεϊ Ντιβάλ)
5. «Νοσφεράτου»
(«Nosferatu», 1922)
Ποιος είναι ο Νοσφεράτου; Γεννήθηκε στο μυαλό του Μπραμ Στόουκερ, μεταφέρθηκε στη φαντασία του Φ. Μούρναου και από εκεί ενέπνευσε τον Βέρνερ Χέρτζογκ. Είναι πολύ απλά η γέννηση του μύθου των βαμπίρ. Η πιο τρομακτική, η πιο γοητευτική και ταυτόχρονα η πιο εμπνευσμένη ιστορία τρόμου από καταβολής... κινηματογράφου. Τα ημερολόγια του Τζόναθαν Χάρπερ και της μνηστής του Λούσι, σχετικά με τη δράση του κόμη που ρούφηξε τη ζωή μέσα από το σώμα τους, μεταφέρθηκαν πρώτα στον κινηματογράφο από τον Φ. Μούρναου και στη συνέχεια, 57 χρόνια μετά, γυρίστηκαν ξανά από τον Β. Χέρτζογκ. Μαγική η μια δημιουργία, μαγική και η άλλη. Διαφορετικές αλλά εξίσου επιτυχημένες. (Μαξ Σρεκ στον Μούρναου, Κλάους Κίνσκι, Ιζαμπέλ Ατζανί, Μπρούνο Γκανζ, Ρόλαντ Τόπορ, στον Χέρτζογκ)
4. «Η προφητεία»
(«The Omen», 1976)
Μια από τις εμπορικότερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του '70. Χωρίς καταρράκτες αίματος, χωρίς υπερβολές. Μόνο με έναν δυνατό μύθο, μια υποβλητική σκηνοθεσία, δύο υπέροχους ηθοποιούς, την ψαλμωδική μουσική του Τζέρι Γκόλντσμιθ. Ο σκηνοθέτης τηςΡίτσαρντ Ντόνερ απέδειξε ότι δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Πάνω απ' όλα βέβαια, αληθοφάνεια. Βιβλικοί φόβοι περί έλευσης του Αντίχριστου, στοιχεία και σημάδια που έχουν γραφτεί και πείθουν τη μισή υφήλιο. Τι άλλο θέλετε; Ολα αυτά από ένα αθώο παιδί πανέξυπνο εύρημα , γιο ενός αμερικανού διπλωμάτη. Τι άλλο θα διάλεγε ο Αντίχριστος; Ο φορέας του Κακού πρέπει να είναι αθώος για την κατάρα που κληρονόμησε. Τα διλήμματα έτσι αυξάνονται... (Γκρέγκορι Πεκ, Λι Ρέμικ, Ντέιβιντ Γουόρνερ)
3. «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών»
(«The Night of the Living Dead», 1968)
Η ταινία που καταρράκωσε τη σχολή του «happy end». Μαζί της καταρράκωσε όμως και την ηρεμία του κοινού της. Η πρώτη «επίσημη» ταινία ζόμπι. Ακόμη και σήμερα η αυθεντικότητα των σκηνών της δεν έχει ξεπεραστεί. Ενα διαστημικό «ατύχημα» επαναφέρει τους νεκρούς της Γης στη ζωή, μόνο που τώρα για να ζήσουν πρέπει να φάνε... ανθρώπινη σάρκα. Μια παρέα ανύποπτων πολιτών κλείνεται σε ένα σπίτι, όπου και προσπαθεί να αντιμετωπίσει την επίθεσή τους. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οποιο και αν είναι αυτό, έχει δώσει στην ταινία του Τζορτζ Ρομέρο ανεκτίμητη αξία. (Ντουέιν Τζόουνς, Τζούντιθ Ο' Ντι, Καρλ Χάρντμαν, Μέριλιν Ιστμαν, Τζούντιθ Ρίντλεϊ)
2. «Hellraiser»
(1987)
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, το καλύτερο. Κλάιβ Μπάρκερ στο γράψιμο και στη σκηνοθεσία. Η ανασύνθεση της Κόλασης στη Γη. Το κλειδί που ανοίγει τις πύλες της και η κατάληψη των κατοίκων της. Πώς τους φαντάζεστε; Με καρφιά στο κεφάλι; Με παραμορφωμένα πρόσωπα; Με κατεστραμμένα σώματα; Ο Κλάιβ Μπάρκερ αιφνιδιάζει. Ανατριχιαστικές σκηνές, πλάσματα καταραμένα να διεκδικούν το δέρμα των γήινων, μαγικές πόρτες, απόκοσμοι εισβολείς, η λατρεία της σάρκας και του πόνου. Ο τρόμος σε συνδυασμό με το πάθος. Ο κόσμος ανάμεσα στην απόλυτη απόλαυση και στον αγωνιώδη, βασανιστικό πόνο. Η ταινία σίγουρα σοκάρει και είναι προορισμένη για ειδικά γούστα. Για τους οπαδούς του βέβαια ο «χορός» ποτέ δεν τελειώνει... (Αντριου Ρόμπινσον, Κλερ Χίγκινς)
1. «Ο Εξορκιστής»
(«The Exorcist», 1973)
Θεωρείται το πιο τρομακτικό θρίλερ όλων των εποχών. Ξεχάστε τη γοητεία, τα μαγευτικά πλάνα, την ονειροπόληση, τη φιλοσοφία. Εδώ μιλάμε για ανατριχίλες, τρόμο, εφιαλτικές εικόνες που σε ακολουθούν έξω από την κινηματογραφική αίθουσα. Η απόλυτη επικράτηση του φιλμ επί δυόμισι περίπου δεκαετίες χωρίς κανέναν απολύτως αντίπαλο «έχτισε» και τη φήμη του σκηνοθέτη του Γουίλιαμ Φρίντκιν. Είναι ίσως ο μόνος που κατάφερε να βάλει μια ηλικιωμένη γυναίκα να κατεβαίνει με τέτοιον απόκοσμο τρόπο τις σκάλες του μετρό της Νέας Υόρκης που να μοιάζει με την πιο τρομακτική σκηνή που γεννήθηκε ποτέ. Η δαιμονισμός της μικρής Ρέιγκαν από τον δαίμονα Παζούζου φαίνεται εξαιρετικά αληθοφανής και ο εξορκισμός της έχει μια μαγεία που στην κυριολεξία παγώνει το αίμα στις φλέβες των θεατών. Διαρκείς ακατάληπτοι θόρυβοι, κραυγές που εναλλάσσονται διαρκώς, απόλυτα ανήθικες σκηνές. Ο Γουίλιαμ Φρίντκιν μοιάζει να ξέρει από πρώτο χέρι τη «διάλεκτο» της Κόλασης. Αν δεν έχετε γερά νεύρα μην το δείτε ποτέ...(Μαξ φον Σίντοφ, Λίντα Μπλερ, Ελεν Μπέρνσταϊν, Κίτι Γουίν)
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=117264
