Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Συνέντευξη με το Γιάννη Ζουγανέλη! Σταυρούλα Κολοβέρου

Φέτος τα απογεύματα της Κυριακής έχουν άλλο αέρα. Αντί για χαλαρωτικές βόλτες στα ήσυχα και μαγικά στενά της πόλης, επιλέγουμε να ταξιδεύουμε με κουβέντες. Συναντάμε ανθρώπους που  έχουν κάτι να μας πουν και που τα λόγια τους μας φέρουν πότε στα όνειρα που είχαμε παιδιά και πότε μας προσγειώνουν για τα καλά στην πραγματικότητα. Αλλά για ποια πραγματικότητα μιλάμε; Υπάρχει πραγματικό αλλά πραγματικότητα; Αυτή την Κυριακή λοιπόν, βρεθήκαμε στο Μικρό Παλλάς, όπου μας περίμενε ένας θαυματοποιός! Μας υποδέχτηκε στη σκηνή του και μας έδειξε πώς μπορείς να μετατρέψεις αυτό που όλοι θεωρούν πραγματικότητα, σε κάτι μαγικό! Γιατί τι είναι πιο μαγικό από την ίδια τη ζωή; Ο θαυματοποιός μας ήταν ανέκαθεν γνωστός, καθώς έκανε θαύματα, με ό, τι κι αν καταπιανόταν. Έχει σπουδάσει Αρχιτεκτονική και αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που έχει δημιουργήσει τέτοια καλλιτεχνικά κομψοτεχνήματα στην καριέρα του. Έχει γράψει τη μουσική σε πραγματικά αναρίθμητες τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες -εποχής και σύγχρονες- σε πολλά τραγούδια αλλά και θεατρικά έργα και τέλος είναι Δάσκαλος σε Ανώτερες Δραματικές Σχολές. Είναι βραβευμένος από τον ΟΗΕ και τη UNICEF για το σύγγραμμά του «Οι προσωπικότητες δημιουργούνται με τη διαφορετικότητα», έχει ποικίλα θεατρικά βραβεία και τέλος είναι επίτιμος καθηγητής της Ακαδημίας του Μονάχου. Αλλά έχει και κάτι που θέλει όχι μόνο ταλέντο, αλλά ήθος και συνέπεια για να κατακτηθεί. Ο Γιάννης Ζουγανέλης έχει κερδίσει δικαιωματικά τη βαθιά εκτίμηση του κόσμου, όχι μόνο σαν καλλιτέχνης, αλλά και σαν άνθρωπος!   Εν αρχή ην το έργο… Πείτε μας δυο λόγια για την πλοκή του. Πρόκειται για μια «αντιεξουσιαστική κωμωδία» σύγχρονης αλλά όχι επίκαιρης λογικής. Δε νομίζω ότι το επίκαιρο είναι συνυφασμένο με την τέχνη, με εξαίρεση την επιθεώρηση. Στο έργο είμαι ένας ψευτο-θαυματοποιός, οργανωτής μια παράστασης, που κάνω όμως τα θαύματά μου! Ισορροπώ ανάμεσα στη σοφία και την απομυθοποίησή της. Δηλαδή όταν λες κάτι σοφό και αμέσως μετά γελάς με αυτό, δε γίνεται διδακτική-διδασκαλική η σοφία και έτσι περνάει μέσα στους ανθρώπους πολύ πιο συνειδητά. Στο έργο βλέπουμε μια παρέα ανθρώπων που παρασύρθηκαν από το ίντερνετ και μπήκαν στη φυλακή εξαιτίας μιας απάτης και εκεί ιδρύουν κι ένα κόμμα. Το έργο έτσι μιλάει για τις χαμένες αξίες, για την ευτελή ισορροπία στην καθημερινότητά μας, αλλά με έναν τρόπο που γελάμε με όλα αυτά. Και γελάμε με όλα αυτά, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε την κωμικότητά μας και την ιλαροτραγική υπόσταση των τελευταίων χρόνων. Μια από τις αγαπημένες σας λέξεις είναι η κωμικότητα! Τι σημαίνει για εσάς; Κωμικότητα είναι ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει στη ζωή! Αλλά απευθυνόμαστε σε έναν λαό που τον αγαπώ πολύ μεν, αλλά –λυπάμαι που θα το πω- που δεν έχει πολιτισμό και μπερδεύει την κωμικότητα με το χαβαλέ και το γελοίο. Κατ’ αρχήν η τέχνη εκφράζει τη ζωή. Αν η τέχνη δεν έχει αναφορά την ίδια τη ζωή, δεν υπάρχει τέχνη. Οι λογικές του «ελίτ» και της «ψευτοκουλτούρας», του τι είναι και τι δεν είναι «εμπορικό», εμένα δε με άγγιξαν ποτέ στη ζωή μου. Απλώς από έλλειψη παιδείας, δεν ξέρουμε ότι κουλτούρα είναι αυτό που μας συμβαίνει στο παρόν. Η κουλτούρα του μέλλοντος δεν έχει καμία σχέση, γιατί η Ιστορία θα καταγράψει ό,τι γουστάρει. Ξέρεις, η επικοινωνία είναι τομή στην ύπαρξη του ανθρώπου. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που δεν κατάφεραν να επικοινωνήσουν στη ζωή και αυτό-χρήστηκαν «ελίτ» και «δεν μας καταλαβαίνουν». Αυτοί οι άνθρωποι είναι ουτοπιστές, ψεύτες και απαίδευτοι. Η τέχνη που κάνει το λαό ανίκανο να αντιληφθεί τι συμβαίνει, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται «τέχνη». Δεν είναι τέχνη, δεν είναι επικοινωνία. Η τέχνη είναι ψυχαγωγία, καταγραφή της ιστορίας, έρευνα, αλλά τώρα μιλάμε για τη συγκεκριμένη παράσταση που έχει να κάνει με την ψυχαγωγία. Εγώ αμφιβάλλω αν θα έπρεπε να υπάρχει αναφορά στη ζωή. Γιατί είναι εκβιασμός να έρθει ο άλλος να σε δει για πράγματα που πιστεύεις εσύ ότι είναι τέχνη. Κωμικότητα είναι η στάση απέναντι στη ζωή. Να μπορείς να γελάς στην καθημερινότητά σου, όχι να χαβαλεδιάζεις, να μπορείς να έχεις χιούμορ. Ο Αριστοφάνης, πρώτος και ως γεννήτωρ καθόρισε την «κωμικότητα» στο θέατρο. Ο Αριστοφάνης, ο οποίος στεκόταν απέναντι στην εξουσία με χαμόγελο, με σκοπτικότητα και με επίθεση. Δεν στάθηκε όπως οι τρεις μεγάλοι τραγικοί ποιητές – Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης- οι οποίοι ιστορικά κατέγραφαν πράγματα, δίνανε τη θέση τους και κάνανε και μυθοπλασία. Ο Αριστοφάνης ήταν απέναντί τους, απέναντι σε όλους. Και σκεφτείτε ότι με τα χρόνια, πολλοί γνώρισαν την ποιότητα των συγγραφέων –Αισχύλο και Ευριπίδη- μέσα από την κωμωδία των «Βατράχων» του Αριστοφάνη, που τους εμφανίζει να διαπληκτίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος ποιητής. Αυτή είναι η κωμικότητα. Να κάνεις τον άλλο μέσα στην παρέα καλύτερο, γελώντας! Και αυτό είναι και το πιο δύσκολο πράγμα στην θεατρική πια τέχνη. Αλλά και στη ζωγραφική! Για παράδειγμα, μεγάλος κωμικός ζωγράφος είναι ο Picasso. Ας πούμε η Guernica που είναι επαναστατικό έργο, είναι κωμικό έργο. Επίσης, συναντάς την κωμικότητα στους ανθρώπους που χαμογελάνε, που θέλουν να αλλάζουν, στους ανθρώπους που αυτοσαρκάζονται. Ο αυτοσαρκασμός είναι σοβαρό στοιχείο της κωμικότητας. Γιατί για να σαρκάζεις τρίτους, πρέπει πρώτα να σαρκάζεις τον εαυτό σου. Ο αυτοσαρκασμός έρχεται από μια αυτό-ανάλυση, μια αυτοκριτική, μια αυτό-ανάγνωση, με σκοπό την αλλαγή. Γιατί δεν υπάρχει εξέλιξη χωρίς αλλαγή. Μιλάμε ακόμα για μάζες. Αν είναι δυνατόν! Δε μιλήσαμε ποτέ για τη διαφορετικότητα και τις ξεχωριστές προσωπικότητες των ανθρώπων. «Όταν φεύγεις από τη χώρα σου, αφήνεις τη θέση σου σε αυτόν που πολεμάς.» Ο πιο ειδικός να μιλήσει για αυτό είναι ο συγγραφέας, ο Θοδωρής Αθερίδης. Αλλά εγώ που το ερμηνεύω επειδή το πιστεύω κιόλας, το περνάω με τέτοιο τρόπο, ότι κοιτάξτε «εγώ θα σας πω το σοφό τώρα». Και η σοβαρότητα της κωμικότητας είναι ότι εγώ αυτό-ανατρέπομαι, γιατί δε μπορείς να πεις ανατρεπτικά πράγματα χωρίς να αυτό-ανατραπείς. Υποκριτικά αυτό-ανατρέπομαι δηλαδή. Δείχνω ότι δεν θα σας πω κάτι σοφό, όμως λέω κάτι σοφό. Όταν φεύγεις από τη χώρα σου, αφήνεις τη θέση σου σε αυτόν που πολεμάς. Το εκτόπισμα του κάθε θετικού ανθρώπου όταν το αφήνουμε ελεύθερο, μπορεί να καλυφθεί από κάποιον που είναι εθνικός μειοδότης, προδότης, που δεν έχει να πει τίποτα, που μπορεί να είναι φασίστας. Με αυτή τη λογική… Και φυσικά όλα αυτά που αφορούν τους νέους και το τώρα, τα είχε συνοψίσει ο Αριστοτέλης με μια φράση. «Όταν οι νέοι φεύγουν από τη χώρα τους, είναι σαν να χάνεται από τις εποχές η Άνοιξη.» Τα είχε πει όλα, τι να πούμε εμείς σήμερα…; Τι θα λέγατε στους ανθρώπους που φεύγουν από τη χώρα; Να επιστρέψουν. Δε μπορώ να τους κρατήσω, αλλά θέλω να επιστρέψουν. Πιστεύω ότι είμαστε ένα έθνος απαραίτητο στην Παγκόσμια Κοινωνία, αλλά οφείλουμε να επανέλθουμε στην εθνικότητά μας και να αποβάλλουμε τον κρατισμό. Εγώ τιμώ τους αγωνιστές της λευτεριάς, αλλά έχω θέμα με την Επανάσταση του ‘21. Γιατί επειδή τότε ιδρύθηκε το Κράτος, καταστράφηκε  η Ελλάδα. Καταστράφηκε η ελληνικότητα του έθνους και δημιουργήθηκε ένα ανύπαρκτο κράτος. Θα ήθελα να έρθουν να βοηθήσουν και πιο πολύ για το μέλλον των παιδιών, όχι τόσο των μεγάλων. Αρκετά έχουν υποστεί οι νέοι από τους παλαιότερους. Σε αυτούς ανήκει το μέλλον! Πιστεύω στην παράδοση από τη μια γενιά στην επόμενη. Πρέπει να ενεργήσουμε να υπάρξει αυτή η χώρα, με τη σοφία του παρελθόντος και με παιδεία. Αυτό που δεν πρέπει να κάνει αυτή η γενιά είναι να παραδοθεί στην ψευτο-ευδαιμονία, τη ματαιοδοξία, το lifestyle, την ισοπεδωτικότητα, τα μαζικά κινήματα, όπως έκανε η δική μου γενιά. Η γενιά του Πολυτεχνείου στην οποία και ανήκω, διέπρεψε κοινωνικά, φιλοσοφικά, καλλιτεχνικά, απλώς κάποιοι εκπρόσωποί της μπήκαν στη διαδικασία της εξουσίας και πρόδωσαν την ίδια τη γενιά. Αυτή η γενιά φυλακίστηκε, προδόθηκε, καπηλεύτηκε. Όμως προδόθηκε η γενιά από τον ίδιο της τον εαυτό. Η αδυναμία έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη δυναμική; Περιγράψτε μας, ποια «Πράματα» αλλά και ποια «Θάματα» βλέπετε σήμερα; Εγώ περιμένω αυτά που δεν περιμένει κανείς. Περιμένω να βρεθούν οι Έλληνες ως άνθρωποι και να δημιουργήσουν συνθέσεις έτσι ώστε να απαλλαγούμε από τη μιζέρια. Να κρίνουμε και να αναδεικνύουμε από τα τόσα χρόνια ιστορίας μας, ό,τι μπορούμε να υποστηρίξουμε. Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα, με μοναδικές ομορφιές και ανθρώπους. Με εναλλαγές, με παραδόσεις, με ευφορία. Σε κάθε γωνιά της, εκφράζει τη διαφορετικότητά της, την κουλτούρα της, το είναι της. Η Ελλάδα δεν είναι ένα μονοκόμματο πράγμα, αλλά κάθε της άκρη φέρει ξεχωριστές οσμές και αισθήσεις. Ιστορία, Σοφία, Φιλοξενία, Περηφάνια. Αυτή είναι η αλήθεια της Ελλάδα σήμερα και όχι η πραγματικότητα που μας πλασάρουν μέσα από την τηλεόραση. Αυτά τα Πράματα είναι τα μικρά μας Θάματα. Αυτά οφείλουμε να τα αναγνωρίσουμε, να τα καταλάβουμε, να τα εκτιμήσουμε, για να μπορέσουμε να τα υπερασπιστούμε. Όπως για παράδειγμα, πρέπει να μάθουμε να υπερασπιζόμαστε την έννοια «πατρίδα». Πώς θα γίνει αυτό; Θα πρέπει να σε διδάξω εγώ που είμαι μεγαλύτερός σου τι σημαίνει πατρίδα. Αφού εσύ δεν έχεις διδαχτεί μέσα από το σχολείο, όπως και τίποτε άλλωστε. Τα μαθηματικά για παράδειγμα, τα διδασκόμαστε και νομίζουμε ότι είναι να λύνεις ασκήσεις. Τα μαθηματικά είναι ίσως η μεγαλύτερη επιστήμη, γιατί ερευνά την αδυναμία και τη μηχανική. Άραγε ξέρουμε ότι η αδυναμία έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη δυναμική; Μέσα στο κλίμα της γενικής Παγκοσμιοποίησης που ζούμε, κάθε μικρό Θάμα της Ελλάδας, τείνει να χάσει την μοναδική ταυτότητά του και να μπει στη λογική της μάζας. Η χώρα μας έχει όλα αυτά τα θάματα που είπαμε και επιπλέον ένα. Τη νέα γενιά! Πιστεύω στην ποίηση, γιατί πιστεύω στο ποιώ, στο δημιουργώ! Η Ελλάδα τώρα θέλει νέους, αυτοδημιούργητους, ανθρώπους που ανθίζουν. Η χώρα μας θα ανθίσει περισσότερο όταν σταματήσουμε να την ξεπουλάμε και μπούμε στη διαδικασία να την πουλάμε. Πρέπει κάποια στιγμή να ξεσταυρώσουμε τα χέρια και να τα κάνουμε μαχαίρια. Στην Ελλάδα του 2015… Στην Ελλάδα του 2015… Ο Καστοριάδης έλεγε ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι ένα σύνταγμα που φτιάχτηκε από ισχυρούς, για να υπερασπιστούν οι ισχυροί. Ενώ λοιπόν το σύνταγμα πρέπει να φτιάχνεται για να υπερασπιστεί τους πολίτες από τον κρατισμό, ουσιαστικά γίνεται το αντίθετο, υπερασπίζεται το κράτος για να μην του κάνουν κακό οι πολίτες. Αλλά για ποιους πολίτες μιλάμε, όταν υπάρχει μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό που δεν έχει αποποιηθεί αυτή την έννοια. Προσωπικά, έχω αρνηθεί πολλάκις πολιτικές προτάσεις, γιατί πιστεύω ότι η ιδιότητά μου ως πολίτης είναι πολύ ανώτερη του πολιτικού. Γιατί εγώ μπορεί να ανακοινώσω κάτι στο Facebook και να συμβάλλω στο να μαζευτούμε με κάποιους ανθρώπους, ενώ οι πολιτικοί δε μπορούν να το κάνουν αυτό γιατί είναι κομματικοποιημένοι. Δε νομίζω ότι τα κόμματα είναι τόσο προπύργια της Δημοκρατίας, όσο εχθροί της. Μισείτε την πραγματικότητα, αλλά λατρεύετε την αλήθεια… Δηλαδή; Το μεγαλύτερο ψέμα είναι η πραγματικότητα, αυτό που βιώνουμε και το λέμε πραγματικότητα. Νομίζουμε ότι πραγματικότητα είναι αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση, αλλά δε σκεφτόμαστε ότι μας παρουσιάζεται ένα πολύ μικρό και αφελές ποσοστό των πραγμάτων. Μια άλλη πραγματικότητα που δε μου αρέσει, είναι η ανυπαρξία της επικοινωνίας. Οι άνθρωποι ζούμε για να επικοινωνούμε, τώρα όμως οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν. Η πραγματική επικοινωνία είναι η αλήθεια, η έλλειψη της επικοινωνίας είναι η πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, η ξεχωριστότητα, το ότι δεν πρέπει να συγκρινόμαστε. Το ψεύτικο είναι η πραγματικότητα που θέλουμε να μοιάσουμε. Να δω τι φοράς εσύ και να πάρω κι εγώ τα ίδια. Είναι πραγματικότητα ότι μας έχουν κάνει μαζικοποιημένους, είμαστε όχλος, δεν είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες. Η πραγματικότητα είναι αυτή, η αλήθεια όμως είναι του καθενός ξεχωριστά και έχει να κάνει με τη φυσιογνωμία του! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια. Γιατί ο καθένας έχει διαφορετική αντίληψη για το ίδιο πράγμα. Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια, που δεν θα την πει ποτέ και ποτέ κανένας δε θα μπορέσει να την καταλάβει. Θα θέλατε να μας πείτε κάποια από τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα; Ναι! Θα παίξω του χρόνου το μιούζικαλ «Βίκτωρ, Βικτώρια» στο Θέατρο Πάνθεον. Είναι ένα έργο με πολλή πλάκα! Παράλληλα με το θέατρο, γράφω τραγούδια. Πάσχω από καταιγισμό σκέψεων! Έχω και μια εταιρεία δίσκων, τον «Αυλό», που τη διαθέτω στους νέους καλλιτέχνες για να έχουν θέση. Δεν χρηματοδοτώ κανέναν, απλώς μερικές φορές τους βοηθάω την έκδοση. Ενίοτε τους δίνω και κάποια κομμάτια, γιατί δεν πουλάνε πολύ οι δίσκοι και όταν πουλήσουν, βάζουν κάποια λεφτά στο ταμείο, για να μπορούμε να υπάρχουμε. Δουλεύουμε συλλογικά, αλλά σε καμία περίπτωση μαζικά. Είμαι πολύ υπέρ των ομάδων, που αποτελούνται από προσωπικότητες. Έτσι είναι καλύτερη η ομάδα. Σας ευχαριστούμε πολύ! Κι εγώ σ’ ευχαριστώ. Να’ σαι καλά! ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ Πράματα και Θάματα Πού ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΛΑΣ, Αμερικής 2, στοά Σπυρομήλιου, Αθήνα , Τηλ.: 210-3210025 Συγγραφέας Θοδωρής Αθερίδης Σκηνοθέτης Θοδωρής Αθερίδης Ηθοποιοί Γιάννης Ζουγανέλης, Θοδωρής Αθερίδης, Λευτέρης Ελευθερίου, Αλίνα Κoτσοβούλου, Ευαγγελία Συριοπούλου, Γιάννης Μπισμπικόπουλος Μέχρι Πότε Κυριακή 5 Απριλίου Τι ώρα Τετάρτη & Κυριακή 20:00 – Πέμπτη-Παρασκευή 21:00 – Σάββατο: 18:15 (λαϊκή), 21:15 Εισιτήρια Τετάρτη έως Παρασκευή: 17€. Σάββατο & Κυριακή: 20€. Σάββατο απόγευμα (λαϊκή): 15€

Πηγή: http://frapress.gr

Η «Νύχτα Κρυστάλλων» του Κοσσυφοπεδίου

17 Μαρτίου 2004. Οι "προστάτες της ειρήνης" του ΝΑΤΟ έχουν καταλάβει τη σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου * για σχεδόν πέντε χρόνια, ύστερα από έναν παράνομο πόλεμο. Στην πράξη, είχαν παραδώσει την επαρχία στον «Απελευθερωτικό  Στρατό του Κοσσόβου» (UCK - αγγλ. KLA) – μια αλβανικής καταγωγής τρομοκρατική οργάνωση που δεχόταν τους επαίνους από την Ουάσιγκτον ότι αγωνιζόταν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα και τις αμερικανικές αξίες» (όπως είχε πει ο εβραϊκής καταγωγής γερουσιαστής των Δημοκρατικών ΤζόζεφΛίμπερμαν, στην εφημερίδαWashington Post, στις 28 Απριλίου 1999). Μετά την κατάληψη, ο UCKχωρίστηκε σε πολλαπλές φατρίες οργανωμένου εγκλήματος.

Όταν έσκασε η «είδηση» ότι οι Σέρβοι που είχαν απομείνει – οι οποίοι ζούσαν μέσα σε συρματοπλέγματα και κάτω από την ένοπλη φρουρά του ΝΑΤΟ – είχαν προκαλέσει το θάνατο με πνιγμό τριών παιδιών από την Αλβανία** (μια «συκοφαντία αίματος», όπως αποδείχτηκε), πάνω από 50.000 Αλβανοί ξεκίνησαν ένα γενικευμένο πογκρόμ σε όλη την επαρχία, ένα πογκρόμ που ένας αξιωματούχος του ΝΑΤΟ το συνέκρινε ανοιχτά με τη Νύχτα των Κρυστάλλων.

Για τέσσερις μέρες, το Κοσσυφοπέδιο καίγονταν.
 

Φωτο: Η Βασιλική του Αγίου Γεωργίου του Μάρτυρα, Πρίζρεν

Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ είτε κρύφτηκαν, είτε παραμέρισαν είτε εκκένωσαν τις πόλεις και τα χωριά από τους Σέρβους, αλλά τα χωριά, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια τα άφησαν να καούν. Στο τέλος, 3.870 Σέρβοι και Ρομά εκδιώχθηκαν μόνιμα από τα σπίτια τους, 935 εκ των οποίων πυρπολήθηκαν ή με άλλο τρόπο καταστράφηκαν. Έξι πόλεις και δέκα χωριά βιώσανε «εθνοκάθαρση». Δώδεκα Σέρβοι δολοφονήθηκαν από τον όχλο, ενώ 15 Αλβανοί σκοτώθηκαν όταν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ τελικά ανταπέδωσαν τα πυρά.
 

Φωτο: Ένας Αλβανός βεβηλώνει τα ερείπια της Βασιλικής του Αγίου Γεωργίου στο Πρίζρεν

Κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη την πληγή, τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης πέρασαν στο κοινό τους το μήνυμα ότι το πογκρόμ ήταν «εθνοτικές συγκρούσεις», ενώ οι απολογητές του UCK το ανέφεραν ως επιχείρημα για την επιβράβευση των Αλβανών με την ανεξαρτησία! Αντί να προβεί σε κάποια ενδοσκόπηση, η αυτοκρατορία της USA συνέχισε στο ίδιο μοτίβο εις διπλούν. Το επόμενο έτος, ο ίδιος ο Μπους ο Β΄  δεσμεύτηκε να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του για τη στήριξη των "Κοσοβάρων". Το ανδρείκελο του ΝΑΤΟ Μάρτι Αχτισάαρι διορίστηκε «μεσολαβητής» για το Κοσσυφοπέδιο και το 2007, πρότεινε την ανεξαρτησία. Η οποία ανακηρύχθηκε το Φεβρουάριο του 2008, ρητώς ενάντια στην εντολή του ΟΗΕ που επέτρεπε την κατοχή του ΝΑΤΟ και την αλβανική προσωρινή κυβέρνηση. Όταν η Σερβία διαμαρτυρήθηκε, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έδωσε νομική ισχύ στην απόφαση, μέσω "δικαστικής ταχυδακτυλουργίας".

Φωτο: Τα ερείπια της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών, Πρίζρεν 

Ούτε ένα άτομο δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα γεγονότα του Μαρτίου του 2004.

Σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα ακούσετε φράσεις όπως "ανθρώπινα δικαιώματα" ή "δημοκρατία" ή "κράτος δικαίου" ή "κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα". Δεν αφορούν τους Σέρβους. Ή την αυτοκρατορία. Σημαίνουν ό, τι εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία λένε ότι σημαίνουν – τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στο μυαλό τους, ό, τι κάνουν είναι σωστό και το λάθος μπορεί να γίνει μόνο από κάποιον άλλο. Επειδή έχουν δύναμη.

Μέχρι που δεν θα έχουν.

*Η λέξη Κοσσυφοπέδιο προέρχεται από το αρχ. κόσσυφος «κοτσύφι»+πεδίο. Το 1389 έλαβε χώρα πολύνεκρη μάχη με τους Οθωμανούς, ιδιαίτερης σημασίας για την ιστορία, την παράδοση και την εθνική ταυτότητα της Σερβίας.

** Η ιστορία με τα αγόρια αλβανικής καταγωγής που πνίγηκαν στις 16 Μαρτίου στον ποταμό Ιμπάρ, στο χωριό Čabar, κοντά στη σερβική κοινότητα του Ζουμπίν Ποτόκ, «επειδή τους κυνήγησαν οι Σέρβοι με σκυλιά», η οποία έδωσε το έναυσμα στο πογκρόμ κατά του σέρβικου πληθυσμού, εμφανίστηκε σε μια αλβανική εφημερίδα την Τετάρτη, την ίδια ημέρα που ξεκίνησε το Πογκρόμ. Οι αξιωματούχοι της UNMIK – που κατά το παρελθόν ήταν πολύ πρόθυμοι να δεχτούν τα αλβανικά «παράπονα» - αυτή τη φορά εξέδωσαν μια σαφή άρνηση. Δύο αγόρια είχαν πνιγεί, και ένα ακόμη είχε χαθεί, (βρέθηκε ζωντανό μετά) αλλά δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι οι Σέρβοι ή οι σκύλοι έπαιξαν κανένα ρόλο στο θάνατό τους. Όπως είπαν πολλοί αξιωματούχοι της UNMIK, αυτό πογκρόμ ήταν προφανώς οργανωμένο και προμελετημένο, και η "ιστορία με τον πνιγμό" ήταν απλώς μια εσκεμμένη αφορμή για την πυροδότηση των γεγονότων που ακολούθησαν, ώστε να υπάρχει και μία δικαιολογία για τους ξένους παρατηρητές. Είχε προηγηθεί δολοφονία του 18χρονου Σέρβου, Jovica Ivić, στο χωριό Čaglavica και θεωρήθηκε ότι τα παιδιά τα κυνήγησαν μέχρι το ποτάμι με οι Σέρβοι ως εκδίκηση για τον θάνατο του Ίβιτς. Ο ισχυρισμός αυτός δεν αποδείχθηκε. Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του ΟΗΕ Νιράι Σινγκ δήλωσε ότι το αγόρι που επέζησε βρισκόταν υπό έντονη πίεση από αλβανόφωνους δημοσιογράφους που του έλεγαν τι έπρεπε να πει. Η εκδοχή των γεγονότων διέφερε από εκείνη των άλλων δύο παιδιών που ήταν επίσης στον ποταμό, δήλωσε ο Singh σε συνέντευξη Τύπου στην Πρίστινα. Είπε ότι υπήρξαν «πολύ σημαντική» ασυνέπειες στις καταθέσεις που έδωσε το παιδί κατά τη διάρκεια δύο χωριστών συνεντεύξεων και μια έλλειψη επιβεβαίωσής της ιστορίας του. "Στην πραγματικότητα, υπάρχει διαφωνία σε πολλά σημεία με άλλα αποδεικτικά στοιχεία," είπε ο Singh. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν βρήκαν κανένα αποδεικτικό στοιχείο ότι οι Σέρβοι ήταν υπεύθυνοι για τον πνιγμό των παιδιών από την Αλβανία.

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

http://greeknation.blogspot.gr/2015/03/blog-post_239.html

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Τζακ Κέρουακ: Το πρόσωπο της γενιάς Μπιτ

«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».Έτσι έλεγε ο Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «Στο δρόμο», του γνωστότερου από τα έργα του, το οποίο γράφτηκε σε τρεις μόνο εβδομάδες, χωρίς κόμματα και χωρίς παραγράφους.Ο Τζακ Κέρουακ, μια από τις κυριότερες φυσιογνωμίες της Γενιάς Μπιτ (Beat Generation), μαζί με τον Ουίλιαμ Μπάροουζ και τον Άλεν Γκίνζμπεργκ, γεννήθηκε σαν σήμερα στις 12 Μαρτίου του 1922 και πέθανε στις 21 Οκτωβρίου 1969, αφήνοντας πίσω του, όμως, το όνομα και το στίγμα της Μπιτ, το οποίο συμπυκνώνει στο πρόσωπο και το έργο του.
Είναι ο ίδιος που τυχαία ανακάλυψε και απέδωσε στο λογοτεχνικό/κοινωνικό κίνημα και τη γενιά του την επωνυμία "Μπιτ" στα τέλη του '40, που σημαίνει ταυτόχρονα και εξοντωμένη (beaten up), αλλά και άγρυπνη, έτοιμη, εκστατική, μακάρια (beatific). Λέγεται ότι αυτός ευθύνεται και για τον τίτλο «Ουρλιαχτό» του Άλεν Γκίνζμπεργκ και τον τίτλο «Γυμνό Γεύμα» του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Ενσωματώνει τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της Μπιτ στα μυθιστορήματά του.
Το «Στο Δρόμο» περιέχει αρκετούς χαρακτήρες που αναφέρονται στις θρυλικές μπιτνικ φιγούρες του Νιλ Κάσσαντυ (Ντιν) και Ουίλιαμ Μπάροουζ (Λι), ενώ στους Αλήτες του Ντάρμα, πρωταγωνιστική φυσιογνωμία είναι ο Γκάρυ Σναίντερ. Ειδικά το πλεόν αυτοαναφορικό έργο «Στο Δρόμο», το οποίο περιγράφει την πραγματική εμπειρία ενός ταξιδιού του Κέρουακ με τον Κάσσαντυ, θεωρείται η επιτομή του γνωστού στον κόσμο προσώπου της Μπιτ Γενιάς.Το γράψιμό του Κέρουακ χαρακτηρίζεται από άρνηση στον κομφορμισμό της μορφής και του περιεχομένου, μια συνεχή διαπραγμάτευση των ορίων της έκφρασης, ελευθεριότητα, αυθορμητισμό και υποκειμενικότητα. Η φόρμα είναι ακατέργαστη, σχεδόν ανύπαρκτη με ασύντακτες παραγράφους και φτωχό επαναλαμβανόμενο λεξιλόγιο.
Ο ίδιος προτρέπει: «Απόταξε την λογοτεχνική, γραμματική κι συντακτική αναστολή... Σύνθεσε άγρια, ανυπότακτα, αγνά, να έρχεται από χαμηλά, όσο πιο τρελά τόσο το καλύτερο». Το περιεχόμενο κυκλώνει την κοινωνική δικαιοσύνη, τις μειονοτικές ομάδες του περιθωρίου της μεταπολεμικής Αμερικής του '50, όπως οι τοξικομανείς και οι ομοφυλόφιλοι, το σεβασμό για τη φύση και τους ιθαγενείς, και την έννοια μιας «δεύτερης θρησκευτικότητας» και πνευματικότητας.
Ο Τζακ Κέρουακ γεννήθηκε από Γαλλο-Καναδούς γονείς στο Λόουελ της Μασαχουσέτης στις 12 Μαρτίου του 1922 και πέθανε στο Στ. Πίτερσμπεργκ της Φλώριδα στις 21 Οκτωβρίου του 1969 σε ηλικία 47 ετών. Μερικά από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του είναι το «Στο Δρόμο», «Οι Αλήτες του Ντάρμα», «Οι υποχθόνιοι» και «Η ματαιοδοξία του Ντουλουόζ», ενώ στα γραπτά του συγκαταλέγονται και έξι βιβλία ποίησης.http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BA-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BA-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%84





Η καταστροφή της Χίου

Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.
Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.
Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821. Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν και μία σοβαρή δικαιολογία να αντιδρούν στον ξεσηκωμό: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Σάμιος Λυκούργος Λογοθέτης, με την προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά, αποβιβάστηκε στο νησί με 1.500 άνδρες και πέτυχε να συνεγείρει τους ντόπιους, κυρίως τους κατοίκους της υπαίθρου. Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.
O αντιναύαρχος Καρά-Αλή πασάς
Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β' την εξέλαβε ως αχαριστία των Χίων, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα. Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλή πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες.

Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανονιοβολισμό, ο Καρα-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη. Στη συνέχεια πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη. Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έψαλλαν τη θλιβερά καταστροφή. Πολλοί έκαναν λόγο για το ασυμβίβαστο της τουρκικής φυλής με τον ανθρωπισμό, ενώ άλλοι τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η ελληνική νέμεση θα έλθει σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρα-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 - 7 Ιουνίου 1822).
  • Ο γερμανός ναύαρχος Βίλχελμ φον Κανάρις (1887-1945), αρχηγός της αντικατασκοπείας του Χίτλερ, ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τη Χιακή Διασπορά, που προέκυψε από τη Σφαγή της Χίου.
  • Ο σύγχρονος κινέζος ζωγράφος Γιούε Μιντζούν φιλοτέχνησε με τον δικό του τρόπο ένα πίνακα που ονόμασε «Η σφαγή της Χίου». Πουλήθηκε το 2007 σε δημοπρασία έναντι 4,1 εκατομμυρίων δολαρίων.


ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/429#ixzz3VrdLk57w

THE SUN: Η ΡΩΣΙΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Δημοσίευμα του βρετανικού «The Sun», αποκαλύπτει πως η Ρωσία θα στείλει αεροσκάφη «Sukhoi Su-24» στο Μπουένος Άιρες σε αντάλλαγμα την προμήθεια κρέατος, το οποίο φαίνεται ότι δεν είναι αρκετό στη ρωσική αγορά, λόγω των κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο ΒλαντίμιρΠούτιν είπε ότι θα βοηθήσει τον εξοπλισμό της χώρας αυτής και εάν είναι έτσι, τότε η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη σύμφωνα με τους Βρετανούς αξιωματούχους, οι οποίοι φέρνουν στην επιφάνεια ένα πιθανό σενάριο μιας νέας επίθεσης στο βρετανικό υπερπόντιο έδαφος στο νότιο Ατλαντικό.
Το Λονδίνο ετοιμάζεται να αποστείλει επιπλέον στρατιώτες και στρατιωτικό εξοπλισμό στα εν λόγω νησιά και είναι επιτακτική η ανάγκη στάθμευση εκεί μεταφορικών ελικοπτέρων. Οι αποφάσεις αυτές, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, αντανακλά όχι μόνο την ανησυχία αλλά δημιουργεί μια αυξανόμενη απειλή.
Το Αρχιπέλαγος βρίσκεται σε απόσταση 483 χιλιομέτρων από τις ακτές της Αργεντινής. Οι Βρετανοί υποστηρίζουν ότι ο John Davis, ήταν αυτός που ανακάλυψε τα νησιά το 1952, ενώ οι Αργεντινοί λένε ότι πρώτοι εγκαταστάθηκαν εκεί οι Ισπανοί.
Η κατοχή των νησιών αμφισβητείται εδώ και αιώνες και έφθασε στο αποκορύφωμα με την σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών το Μάιο του 1982, μετά από τη βύθιση ενός Αργεντινού θωρηκτού του «ARA General Belgrano» από βρετανικό υποβρύχιο, με αποτέλεσμα να χαθούν 323 ζωές.
Το ερώτημα για την επίθεση έμεινε αναπάντητο, και στάθηκε η αιτία για σύγκρουση των δύο χωρών για τον έλεγχο των νησιών του Ατλαντικού. Η Αργεντινή τότε αναγκάστηκε να αποσύρει τις ναυτικές δυνάμεις της από την περιοχή.
Απόδοση: Καρφωτικό


Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/amyna/story/570493/the-sun-h-rosia-stelnei-vomvardistika-stin-argentini#ixzz3VrXpiEgU

ΕΞΑΧΡΟΝΟΣ ΕΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΝ 4ΧΡΟΝΟ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ

Ένα απίστευτο περιστατικό έχει σοκάρει την κοινωνία του Μέριλαντ στις ΗΠΑ.
Το περιστατικό σημειώθηκε σε ίδρυμα αστέγων, με έναν εξάχρονο να πυρπολεί τον μόλις τεσσάρων ετών αδελφό του.
Σύμφωνα με τα αμερικανικά ΜΜΕ δίκτυα ο μικρός που έπαιζε με έναν αναπτήρα έβαλε φωτιά στην μπλούζα του αδελφού του, με αποτέλεσμα οι φλόγες να τυλίξουν το σώμα του.
Δεν έχει γίνει γνωστό αν τα δύο παιδιά βρίσκονταν στο χώρο δίχως επιτήρηση, ενώ το αγοράκι μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της περιοχής όπου νοσηλεύεται με εγκαύματα δευτέρου και τρίτου βαθμού.


Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/571856/exaxronos-evale-fotia-ston-4xrono-adelfo-toy#ixzz3VrXD7BWn

Kαστοριάδης – Υστερόγραφο στην ασημαντότητα…

Απ ' όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου - κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές -, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.
Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. ' Οχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.
Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας « εγώ θα κάνω κάτι άλλο » και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.
Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να « πηγαίνουν με το ρεύμα », δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ - φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κλπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι : είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις · το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...
Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους - ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής - και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς ' την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.
Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί ; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.
Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας ( μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία ). Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.
Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδο - δημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.
Χρησιμοποίησα τον όρο « ψευδο - δημοκρατία », διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη « αντιπροσωπευτική δημοκρατία » δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ. λπ.
Όταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. ( Ο Ζαν - Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει : « οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια - την ημέρα των εκλογών ».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.
Θα σας θυμήσω μια φράση του Αριστοτέλη : « Ποιος είναι πολίτης ; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί ».
insignificance
Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν ; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης.
Υπάρχει δηλαδή μια αντι - πολιτική εκπαίδευση. Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.
Στις νεωτερικές κοινωνίες - ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο - υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή ( χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο ), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.
Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι « ο κόσμος δεν κάνει τίποτα... γι ' αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες...». Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι « δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε... φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω - κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ;...». Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.
Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους - έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.
Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός.
Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό - για να μην πω πολιτικάντη - της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί. Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά ;
Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού - η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση - απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα - που θέλει να αλλάξει την κοινωνία - μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.
Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης ; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει ; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις ; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν ; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι - αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς - πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.
Ας πάμε στην Αθήνα του 5 ου και 4 ου π. Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει ( θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη : « πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί »). Και πώς γίνεται αυτό ; Με κλήρωση ! Ρίχνουν κλήρο ! Γιατί ; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη -» δόξα » στα αρχαία ελληνικά - περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.
Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα... Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα ; Πώς το αντιμετώπισαν ; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.
insignificance2
Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι ' αυτές - για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του. πολέμου - χρειάζονται οι ειδικοί ! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν ! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.
Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο ; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων ; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος « εκπαίδευση του λαού ». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. Έστω ότι κάνουν λάθος. Έστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση ; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν.
Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη - η « δόξα »- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη « δόξα » τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες ; Μα βέβαια κυβερνώντας ! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία - και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. ( Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)
Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία ! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία... Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.
Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει « ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει ». Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει « ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » ή « όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής... Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.
Επανέρχομαι στο δίλημμα : « ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις ;». Η δική μου απάντηση : πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν... Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. 
Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας. Αλλά τι λέω τώρα... Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία.
Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν - και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες - την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.
  ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ - ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ
  ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ 2000
http://antikleidi.com/2014/06/06/insignificance/

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών

Κάτι τέτοιες λίστες σε κολάζουν… Στο μεταξύ, αναρωτιέσαι: πόσα βιβλία του τοπ-100 έχω διαβάσει; Ποια θα έβγαζα και με ποια θα τα αντικαθιστούσα;
books-660_0
Πριν από μερικά χρόνια 100 συγγραφείς, διάσημοι και μη, από 54 χώρες αποφάσισαν να κάνουν πραγματικότητα ένα μεγαλόπνοο πόνημα και να συγκεντρώσουν σε μια λίστα τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών.
Η πρωτοβουλία ανήκε στη Νορβηγική Λέσχη Βιβλίου μέσω της επιθυμίας να υπάρξει μια καταγραφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας με βιβλία από όλες τις χώρες, τους πολιτισμούς, αλλά και χρονικές περιόδους.
Η σειρά είναι ,βέβαια, χρονολογική χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αξιολόγηση, ωστόσο, οι διοργανωτές δήλωσα ότι όλα τα βιβλία βρίσκονται στην ίδια σειρά ως τα κορυφαία παραδείγματα της ανθρώπινης λογοτεχνίας.
Μοναδική εξαίρεση μόνο μία: Ο εκπληκτικός «Δον Κιχώτης» που του απονεμήθηκε η διάκριση του καλύτερου λογοτεχνικού έργου που γράφτηκε ποτέ.
Από την άλλη πλευρά η λογοτεχνία είναι εν μέρη και κάτι υποκειμενικό, ωστόσο, ο παρακάτω πίνακας αποτελεί σίγουρα μια εντυπωσιακή αφετηρία για όποιον επιθυμεί να κάνει μια βουτιά στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Χρονολογία Συγγραφέας Τίτλος έργου γλώσσα
18ος–17ος αι. π.Χ.
άγνωστος
Έπος του Γκιλγκαμές
Ακκαδική
850–750 π.Χ.
Όμηρος
Ιλιάς
Αρχαία Ελληνική
8ος αι. π.Χ.
Όμηρος
Οδύσσεια
Αρχαία Ελληνική
6ος– 4ος αι. π.Χ.
άγνωστος
Το βιβλίο του Ιώβ
Εβραϊκή
431 π.Χ.
Ευριπίδης
Μήδεια
Αρχαία Ελληνική
430 π.Χ.
Σοφοκλής
Οιδίπους Τύραννος
Αρχαία Ελληνική
4ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ.
Βυάσα
Μαχαβαράτα
Σανσκριτική
3ος αι. π.Χ.– 3ος αι. μ.Χ.
Βαλμίκι
Ραμαγιάνα
Σανσκριτική
1ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ.
Καλιντάσα
Σακούνταλα
Σανσκριτική
29–19 π.Χ.
Vergilius (Βιργίλιος)
Aeneis (Αινειάς)
Λατινική
1ος αι. μ.Χ.
Ovidius (Οβίδιος)
Metamorphoses (Μεταμορφώσεις)
Λατινική
700–1500
άγνωστος
Χίλιες και μία νύχτες
Αραβική
11ος αι.
Μουρασάκι Σικίμπου
Η ιστορία του Γκέντζι
Ιαπωνική
13ος αι.
άγνωστος
Njál’s Saga (Η ιστορία του Νγιαλ)
Αρχαία Σκανδιναβική
1257
Σααντί
Μποστάν (Ο Φρουτόκηπος)
Περσική
1258–73
Ρουμί
Μασναβί
Περσική
1265–1321
Dante Alighieri (Δάντης)
Divina Commedia (Θεία κωμωδία)
Ιταλική
1349–53
Giovanni Boccaccio (Βοκάκιος
Decamerone (Το Δεκαήμερο)
Ιταλική
14ος αι.
Geoffrey Chaucer (Τζέφρι Τσόσερ)
The Canterbury Tales (Οι ιστορίες του Καντέρμπουρι)
Αγγλική
1532–34
François Rabelais (Ραμπελαί)
Pantagruel (Πανταγκρυέλ) και Gargantua (Γαργαντούας)
Γαλλική
1595
Michel de Montaigne (ΜισέλντεΜονταίν)
Essays (Δοκίμια)
Γαλλική
1603
William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
Hamlet (Άμλετ)
Αγγλική
1608
William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
King Lear (Ο βασιλιάς Ληρ)
Αγγλική
1609
William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
Othello (Οθέλος)
Αγγλική
1605 & 1615
Miguel de Cervantes (ΜιγκέλντεΘερβάντες)
Don Quijote (Δον Κιχώτης)
Ισπανική
1726
Jonathan Swift (Τζόναθαν Σουϊφτ)
Gulliver’s Travels (Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ)
Αγγλική
1760
Laurence Sterne (Λώρενς Στερν)
Tristram Shandy (Τρίστραμ Σάντυ)
Αγγλική
1796
Denis Diderot (Ντενί Ντιντερό)
Jacques le fataliste (Ζακ ο μοιρολάτρης και ο αφέντης του)
Γαλλική
1808 & 1832
Johann Wolfgang von Goethe (Γκαίτε)
Faust (Φάουστ)
Γερμανική
1813
Jane Austen (Τζέιν Ώστεν)
Pride and Prejudice (Περηφάνια και Προκατάληψη)
Αγγλική
1818
Giacomo Leopardi (Τζιάκομο Λεοπάρντι)
Canti (ποιήματα)
Ιταλική
1830
Stendhal (Σταντάλ)
Le Rouge et le Noir (Το κόκκινο και το μαύρο)
Γαλλική
1833-1850
Edgar Allan Poe (ΈντγκαρΆλλανΠόε)
διηγήματα
Αγγλική (ΗΠΑ)
1835
Honoré de Balzac (Ονορέ ντε Μπαλζάκ )
Le Père Goriot (Ο Μπάρμπα-Γκοριό)
Γαλλική
1835–37
Hans Christian Andersen (ΧανςΚρίστιανΆντερσεν)
Eventyr (Παραμύθια)
Δανική
1842
Νικολάι Γκόγκολ
Νεκρές ψυχές
Ρωσική
1847
Emily Brontë (Έμιλι Μπροντέ)
Wuthering Heights (Ανεμοδαρμένα Ύψη)
Αγγλική
1851
Herman Melville (Χέρμαν Μέλβιλ)
Moby-Dick (Μόμπυ Ντικ)
Αγγλική (ΗΠΑ)
1855
Walt Whitman (Ουώλτ Ουίτμαν)
Leaves of Grass (ΦύλλαΧλόης) [ποίηση]
Αγγλική (ΗΠΑ)
1857
Gustave Flaubert (Γκυστάβ Φλωμπέρ)
Madame Bovary (Μαντάμ Μποβαρί)
Γαλλική
1869
Gustave Flaubert
L’Éducation sentimentale (Η αισθηματική αγωγή)
Γαλλική
1861
Charles Dickens (Τσάρλς Ντίκενς)
Great Expectations (Μεγάλες Προσδοκίες)
Αγγλική
1865–1869
Λέων Τολστόι
Πόλεμος και Ειρήνη
Ρωσική
1886
Λέων Τολστόι
Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς
Ρωσική
1877
Λέων Τολστόι
Άννα Καρένινα
Ρωσική
1866
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Έγκλημα και τιμωρία
Ρωσική
1869
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Ο ηλίθιος
Ρωσική
1872
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Οι δαιμονισμένοι
Ρωσική
1880
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Αδελφοί Καραμαζώφ
Ρωσική
1871
George Eliot (Τζορτζ Έλιοτ)
Middlemarch (Μίντλμαρτς)
Αγγλική
1879
Henrik Ibsen (Χένρικ Ίψεν)
Et dukkehjem [Nora] (Ένα κουκλόσπιτο [Νόρα])
Νορβηγική
1884
Mark Twain (Μαρκ Τουαίην)
Adventures of Huckleberry Finn (Οι περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν)
Αγγλική (ΗΠΑ)
1886
Αντόν Τσέχωφ
διηγήματα
Ρωσική
1890
Knut Hamsun (Κνουτ Χάμσουν)
Sult (Η πείνα)
Νορβηγική
1901
Thomas Mann(Τόμας Μαν)
Buddenbrooks (Οι Μπούντενμπρόοκς)
Γερμανική
1924
Thomas Mann (Τόμας Μαν)
Der Zauberberg (Το μαγικό βουνό )
Γερμανική
1904
Joseph Conrad (Τζόζεφ Κόνραντ)
Nostromo
Αγγλική
1913–27
Marcel Proust (Μαρσέλ Προυστ)
À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο)
Γαλλική
1913
D. H. Lawrence (Ντ. Χ. Λώρενς)
Sons and Lovers (Γιοικαιεραστές)
Αγγλική
1918
Λου Σιουν
Το ημερολόγιο ενός τρελού
Κινεζική
1922
James Joyce (Τζαίημς Τζόυς)
Ulysses (Οδυσσέας)
Αγγλική (Ιρλανδία)
1923
Italo Svevo (Ίταλο Σβέβο)
La Coscienza di Zeno (Η συνείδηση του Ζήνωνα)
Ιταλική
1924
Franz Kafka (Φραντς Κάφκα)
διηγήματα
Γερμανική
1925
Franz Kafka (Φραντς Κάφκα)
Der Prozess (Η Δίκη)
Γερμανική
1926
Franz Kafka (Φραντς Κάφκα)
Das Schloss (Ο Πύργος)
Γερμανική
1925
Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ)
Mrs Dalloway (Η κυρία Νταλογουέη)
Αγγλική
1927
Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ)
To the Lighthouse (Στοφάρο)
Αγγλική
1929
Alfred Döblin (Άλφρεντ Ντέμπλιν)
Berlin Alexanderplatz (Μπερλίν, Αλεξάντερπλατς)
Γερμανική
1928
Federico García Lorca (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα)
Romancero gitano (Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι)
Ισπανική
1928
Fernando Pessoa (Φερνάντο Πεσσόα)
Livro do Desassossego (Το βιβλίο της ανησυχίας)
Πορτογαλική
1929
William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ)
The Sound and the Fury (Ηβουήκαιηαντάρα)
Αγγλική
1936
William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ)
Absalom, Absalom! (Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ !)
Αγγλική
1930–32
Robert Musil (Ρόμπερτ Μούζιλ)
Der Mann ohne Eigenschaften (Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες)
Γερμανική
1932
Louis-Ferdinand Céline (Λουί-Φερντινάντ Σελίν)
Voyage au bout de la nuit (Ταξίδι στο τέλος της νύχτας)
Γαλλική
1934–35
Halldór Laxness (Χαλντόρ Λάξνες)
Sjálfstætt fólk (Ανεξάρτητοι άνθρωποι)
Ισλανδική
1942
Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ)
L’Étranger (Ο Ξένος)
Γαλλική
1944 κ.ε.
Jorge Luis Borges (ΧόρχεΛουίςΜπόρχες)
Ficciones (Ιστορίες)
Ισπανική (Αργεντινή)
1945
Astrid Lindgren (Άστριντ Λίντγκρεν)
Pippi Långstrump (Πίπη η Φακιδομύτη)
Σουηδική
1946
Νίκος Καζαντζάκης
Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά
Νεοελληνική
1949
George Orwell (Τζορτζ Όργουελ)
Nineteen Eighty-Four (Χίλια ενακόσια ογδόντα τέσσερα)
Αγγλική
1951–53
Samuel Beckett (Σάμιουελ Μπέκετ)
MolloyMalone MeurtL’Innommable (Μολλόυ, Ο Μαλόν πεθαίνει, Ο ακατονόμαστος –τριλογία)
Γαλλική, Αγγλική (Ιρλανδία)
1951
Marguerite Yourcenar (Μαργκερίτ Γιουρσενάρ)
Mémoires d’Hadrien (Αδριανού απομνημονεύματα)
Γαλλική
1952
Ernest Hemingway (Έρνεστ Χέμινγουεϊ)
The Old Man and the Sea (ΟΓέροςκαιηΘάλασσα)
Αγγλική
1954
Γιασουνάρι Καβαμπάτα
Ο ήχος του βουνού
Ιαπωνική
1955
Vladimir Nabokov (Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ)
Lolita (Λολίτα)
Αγγλική (ΗΠΑ)
1955
Juan Rulfo (Χουάν Ρούλφο)
Pedro Páramo (Πέδρο Πάραμο)
Ισπανική (Μεξικό)
1956
João Guimarães Rosa (Χοάο Γκιμαράες Ρόζα)
Grande Sertão: Veredas (Μεγάλοι δρυμοί : Μονοπάτια)
Πορτογαλική (Βραζιλία)
1958
Chinua Achebe (Τσινούα Ατσέμπε)
Things Fall Apart (Τα πράγματα καταρρέουν)
Αγγλική (Νιγηρία)
1959
Ναγκίμπ Μαχφούζ
Τα παιδιά του Τζεμπελάουϊ
Αραβική (Αίγυπτος)
1952
Paul Celan (Πωλ Σελάν)
Mohn und Gedächtnis (Παπαρούνα και μνήμη) [ποίηση]
Γερμανική
1952
Ralph Ellison (Ραλφ Έλλισον)
Invisible Man (Αόρατος άνθρωπος)
Αγγλική (ΗΠΑ)
1959
Günter Grass (Γκύντερ Γκρας)
Die Blechtrommel (Το τενεκεδένιο ταμπούρλο)
Γερμανική
1962
Doris Lessing (Ντόρις Λέσινγκ)
The Golden Notebook (Το χρυσό σημειωματάριο)
Αγγλική
1967
Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)
Cien años de soledad (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς)
Ισπανική (Κολομβία)
1985
Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)
El amor en los tiempos del cólera (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας)
Ισπανική (Κολομβία)
1971
Ταγέμπ Σαλίχ
Η εποχή της μετανάστευσης στο Βορρά
Αραβική (Σουδάν)
1974
Elsa Morante (Έλσα Μοράντε)
La storia (Η ιστορία)
Ιταλική
1981
Salman Rushdie (Σαλμάν Ρασντί)
Midnight’s Children (Τα παιδιά του μεσονυκτίου)
Αγγλική
1987
Toni Morrison (Τόνι Μόρρισον)
Beloved (Αγαπημένη)
Αγγλική (ΗΠΑ)
1995
José Saramago (Ζοζέ Σαραμάγκου)
Ensaio sobre a cegueira (Δοκίμιον περί της τυφλότητος)
Πορτογαλική


https://panosz.wordpress.com/2013/08/17/best_books/