Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

«Πάσχα τό τερπνόν˙ Πάσχα Κυρίου, Πάσχα˙ Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε˙ Πάσχα ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα˙ ὦ Πάσχα λύτρον λύπης …». (Στιχηρόν τῶν Αἴνων τοῦ Πάσχα)


ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ (ὑπ’ ἀριθ. 189/2020)

Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«Πάσχα τό τερπνόν˙ Πάσχα Κυρίου, Πάσχα˙
Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε˙
Πάσχα ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα˙ ὦ Πάσχα λύτρον λύπης …».
                                                   (Στιχηρόν τῶν Αἴνων τοῦ Πάσχα)
anastasi xristou 1

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά˙
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
anastasi xristou 2

     Εὐδοκίᾳ καί Χάριτι τοῦ Σταυρωθέντος, Ταφέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐφθάσαμε εἰς τήν «κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν, τήν μίαν τῶν Σαββάτων, τήν βασιλίδα καί κυρίαν, τήν ἑορτῶν ἑορτήν καί πανήγυριν πανηγύρεων», τήν κορυφαίαν τῶν ἑορτῶν καί πανηγύρεων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

    Ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀναφερόμενος εἰς τό Χριστιανικόν Πάσχα, κατά τό ὁποῖον «Χριστός ὁ Θεός ἐκ θανάτου πρός ζωήν, καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, ἡμᾶς διεβίβασεν», ἀναφωνεῖ ἐν πνευματικῇ χαρᾷ καί εὐφροσύνῃ: Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα, τό ὁποῖον μᾶς χαρίζει ψυχικήν τέρψιν καί ἀγαλλίασιν καρδίας, Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Πάσχα πανσεβάσμιον ἀνέτειλε δι’ ἡμᾶς τούς πιστούς Χριστιανούς, Πάσχα, κατά τό ὁποῖον μέ ἁγνή καί πηγαία χαρά θά περιπτυχθοῦμε τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας. Πάσχα, τό ὁποῖο μᾶς λυτρώνει ἀπό τήν λύπην, ἀφοῦ ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως ἐπλήρωσε τάς ψυχάς τῶν ἁγίων Μυροφόρων Γυναικῶν καί ἐξαφάνισε τήν λύπην ἀπό τόν Σταυρικόν θάνατον τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
     Κατά τό ἐφετεινό Ἅγιο Πάσχα, καθώς τό ἑορτάζουμε κάτω ἀπό διαφορετικές καί πρωτοφανεῖς συνθῆκες, χωρίς τήν παρουσία καί συμμετοχή τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἰς τάς Ἱεράς Ἀκολουθίας καί μάλιστα εἰς τήν προσφοράν τῆς λογικῆς καί ἀναιμάκτου Θυσίας τῆς Θείας Εὐχαριστίας -γεγονός τό ὁποῖο ὑπενθυμίζει καί ὑπερβαίνει Κατοχικές περιόδους τῆς Πατρίδος μας καί ὁ ἐκκλησιαστικός ἱστορικός τοῦ μέλλοντος θά καταγράψη μέ μελανά γράμματα εἰς τάς δέλτους τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας- δέν βιώνεται ὅσο καί ὅπως θά ἔπρεπε ἀπό τόν Χριστώνυμο Λαό μας ἡ πνευματική καί λυτρωτική χαρά τῆς κοσμοχαρμοσύνου καί κοσμοσωτηρίου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας καί ἡ διάβασις «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Παρεκωλύθη, δυστυχῶς, ἡ Θεία Λατρεία μέ νομικές διατάξεις καί αὐταρχική ἐπιβολή τῆς Κρατικῆς ἐξουσίας, ἀντιβαίνουσαν εἰς τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας καί τά σχετικά ἄρθρα τοῦ Συντάγματος περί ἐλευθέρας Θείας Λατρείας, ἐνῶ εἰς τάς ὁμοδόξους Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Σερβίας, παρότι τηροῦνται ἐπακριβῶς τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς Πολιτείας μέτρα δέν ἀνεκόπη οὐδ’ ἐπί στιγμήν ἡ λειτουργική καί λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας εἰς τούς Ἱερούς Ναούς καί τάς Ἱεράς Μονάς των.
     Ἡ ραγδαία καί ἀστραπιαία ἐξάπλωσις τῆς ἐπιδημίας καί πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ εἰς ὅλον τόν κόσμον εἶναι ἕνα καταπληκτικό φαινόμενο καί συγκλονίζει ὅλην τήν ἀνθρωπότητα. «Κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος» καί διά τήν πλεονάζουσαν εἰς τόν σύμπαντα κόσμον ἁμαρτίαν, ἀνομίαν καί ἀποστασίαν ἀπό τοῦ θείου θελήματος τοῦ Ζῶντος Παναγίου Τριαδικοῦ ἡμῶν Θεοῦ, κατά Θείαν παραχώρησιν, μαστίζεται ὅλη σχεδόν ἡ γῆ καί οἱ κατοικοῦντες εἰς αὐτήν ἀπό τήν δεινήν αὐτήν μάστιγα καί «φαραωνικήν» πληγήν. Χιλιάδες τά θύματα τοῦ θανατηφόρου αὐτοῦ ἰοῦ ἀνά τόν κόσμον καί ἑκατοντάδες χιλιάδες τά κρούσματα τῆς βαρείας αὐτῆς ἀσθενείας, γεγονότα τά ὁποῖα συγκλονίζουν ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξη Πατρίδα μας, τήν Χώρα τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων, τά θύματα καί τά κρούσματα τοῦ κορωνοϊοῦ εἶναι, ἄς ἔχη δόξα ὁ Πανάγαθος Θεός, περιωρισμένης καί ἐλεγχομένης κλίμακος. Καί εἰς τό Παναγιοσκέπαστο νησί τῶν Κυθήρων καί τό ἁγιοφρούρητο νησί τῶν Ἀντικυθήρων δέν ἔχουμε μέ τήν Χάρι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας κανένα κροῦσμα. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».
      Βαρειά καί δυσβάστακτη ἡ σύγχρονη αὐτή δοκιμασία τῆς ἀνθρωπότητος. Χρειάζεται ἡ ἐξ ὕψους δύναμις καί ὁ ἀπαραίτητος πνευματικός ὁπλισμός διά νά ὑπομείνωμε καί νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τήν ἐπελθοῦσα δεινή αὐτή συμφορά. Ἄς ἀκούσωμε τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τόν θεοφώτιστο αὐτό διδάσκαλο καί ἄς προσέξωμε τίς ἐμπνευσμένες συμβουλές καί νουθεσίες του.
     «Γι’ αὐτό ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά αὐξηθοῦν τά δεινά, ἐπισημαίνει ὁ Χρυσορρήμων Πατήρ, ὄχι γιά νά μᾶς καταποντίση μέσα σ’ αὐτά, ἀλλά γιά νά μᾶς κάνη πιό δόκιμους καί νά μᾶς χαρίση μεγαλύτερη ἀπόδειξι τῆς δυνάμεώς του» (Ε.Π.Ε. 6,670). «Οἱ δοκιμασίες εἶναι ἴδιον τῶν φίλων τοῦ Θεοῦ» (Ε.Π.Ε. 14, 176). «Οἱ θλίψεις καί οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς εἶναι σάν τό ἀκόνι. Μᾶς τροχίζουν. Γι’ αὐτό οἱ φτωχοί, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, εἶναι πιό συνετοί ἀπό τούς πλουσίους, ἐπειδή ἀκριβῶς δέχονται πλήγματα καί κραδασμούς ἀπό τά κύματα τῆς ζωῆς… Τό σίδερο, ὅταν παραμένη ἀχρησιμοποίητο, φθείρεται˙ ὅταν ὅμως δουλεύεται λάμπει. Ἔτσι καί ἡ ψυχή ὅταν κινῆται. Καί κίνησις τῆς ψυχῆς εἶναι οἱ δοκιμασίες της. Καί ἡ λύπη, ὅταν δέν εἶναι ὑπέρμετρη, εἶναι καλό, καλή καί ἡ φροντίδα, καλή καί ἡ φτώχεια. Γιατί μᾶς κάνουν δυνατούς καί τά καλά καί τά ἀντίθετα» (Ε.Π.Ε. 16β, 270-272). «Ὁ Χριστός δίνει καί τήν ὑπομονή καί χαρίζει σύντομα τήν ἀπαλλαγή, ὥστε νά γίνεται ὑποφερτή ἡ δοκιμασία» (Ε.Π.Ε. 18α, 80). «Ἄς μή τά χάνουμε στίς δοκιμασίες. Κοινωνός τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται ὅποιος ζῆ τρυφηλή ζωή, παραμένοντας ράθυμος καί χάνοντας τό θάρρος του. Κοινωνός του γίνεται ἐκεῖνος, πού ἀντιμετωπίζει θλίψεις καί δοκιμασίες. Ἐκεῖνος, πού στέκεται κοντά σ’ αὐτόν, πού βαδίζει τόν στενό δρόμο» (Ε.Π.Ε. 19, 26). «Τό νά πάσχη κανείς κάτι διά τόν Χριστόν, εἶναι γλυκύτερο ἀπό κάθε παρηγοριά» (Ε.Π.Ε. 20, 640). Καί «δένδρα, τά ὁποῖα δέρνουν οἱ ἄνεμοι, γίνονται ἰσχυρότερα» (Ε.Π.Ε. 31, 102).
     Καί ὁ νεώτερος σύγχρονος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ συμπαθέστατος Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, μᾶς συμβουλεύει στηρίζοντάς μας στίς δοκιμασίες καί θλίψεις τῆς ζωῆς μας: «Συμβαίνει πολλές φορές σήμερα ὁ ἄνθρωπος νά αἰσθάνεται θλίψη, ἀπελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ἀκηδία κι ὅλα τά σατανικά. Νά εἶναι θλιμμένος, νά κλαίει, νά μελαγχολεῖ, νά μή δίνει σημασία στήν οἰκογένειά του, νά ξοδεύει ἕνα σωρό χρήματα στούς ψυχαναλυτές, γιά νά πάρει φάρμακα. Αὐτά οἱ ἄνθρωποι τά λένε «ἀνασφάλεια». Ἡ θρησκεία μας πιστεύει ὅτι αὐτά εἶναι πειρασμικά πράγματα.
     Ὁ πόνος εἶναι μία ψυχική δύναμη πού ὁ Θεός τήν ἔβαλε μέσα μας, μέ προορισμό νά κάνει τό καλό, τήν ἀγάπη, τή χαρά, τήν προσευχή. Ἀντ’ αὐτοῦ, ὁ διάβολος καταφέρνει καί παίρνει τήν ψυχική αὐτή δύναμη ἀπό τήν μπαταρία τῆς ψυχῆς μας καί τή μεταχειρίζεται γιά τό κακό, τήν κάνει κατάθλιψη καί φέρνει τήν ψυχή στή νωθρότητα καί στήν ἀκηδία. Βασανίζει τόν ἄνθρωπο, τόν κάνει αἰχμάλωτό του, τόν ἀρρωσταίνει ψυχικά.
Ὑπάρχει ἕνα μυστικό˙νά μεταβάλετε τή σατανική ἐνέργεια σέ καλή. Εἶναι δύσκολο καί χρειάζεται καί κάποια προετοιμασία. Προετοιμασία εἶναι ἡ ταπείνωση. Μέ τήν ταπείνωση ἀποσπᾶτε τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Δίνεσθε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή λατρεία Του, στήν προσευχή. Ἀλλά κι ὅλα ἄν τά κάνετε, τίποτα δέν ἔχετε καταφέρει, ἄν δέν ἔχετε ἀποκτήσει ταπείνωσι» .

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

     Οἱ τρέχουσες δυσάρεστες συνθῆκες ἑορτασμοῦ τῶν Ἁγίων ἡμερῶν καί ἑορτῶν τοῦ Πάσχα ἄς μή μειώσουν καί ἄς μήν ἀφαιρέσουν ἀπό τήν ψυχή μας τήν θεία καί λυτρωτική χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ μας καί τῆς ἐν Χριστῷ Σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι σωτηρίας μας. Ὁ Παντογνώστης καί καρδιογνώστης Κύριος καί Θεός μας, «ὁ ἑτάζων καρδίας καί νεφρούς», ὁ Ὁποῖος γνωρίζει τήν ἀγαθήν προαίρεσιν καί διάθεσιν τῆς καρδίας σας, τόν βαθύν πόνον καί τήν ὀδύνην τῆς ψυχῆς σας διά τόν πρωτόγνωρο ἀποκλεισμό τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Θεία Λατρεία καί τό Ἅγιον Ποτήριον τῆς Ζωῆς θά ἀποδώση εἰς τόν κάθε πιστό κατά τήν καρδίαν του. «Δώῃ σοι Κύριος κατά τήν καρδίαν σου καί πᾶσαν τήν βουλήν σου πληρώσαι» λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ.
    Ἄς ἀκούσωμε τήν προτροπή τοῦ Ἱεροῦ Ὑμνῳδοῦ: «Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθῶμεν αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν … ἵνα καί συζήσωμεν αὐτῷ» τῷ Νυμφίῳ τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰησοῦ Χριστῷ. Συμμετέχοντες καρδιακῶς εἰς τό σωτήριον Πάθος καί συμβαδίζοντες μετά τοῦ ἀναβαίνοντος εἰς τόν Γολγοθᾶν Του Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ «τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου» θά φθάσωμε μέ τήν Χάριν καί τήν Θείαν Του Δύναμιν εἰς τήν Ἁγίαν Του Ἀνάστασιν.
     Ἡ σύντομη περίοδος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος εἶναι μία πνευματική εὐκαιρία περισσοτέρας προσευχῆς, περισυλλογῆς, κατανύξεως καί μετανοίας. Ἄς τήν ἀξιοποιήσωμε πνευματικά, παρακαλοῦντες θερμά τόν Κύριο καί Θεό μας, τήν Παναγία Μητέρα Του, τούς τοπικούς μας Ἁγίους καί ὅλους τούς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μας νά ὑπερκεράσουν τήν λύπη μας ἐκ τῆς στερήσεως τῆς Θείας Λατρείας εἰς τούς Ἱερούς Ναούς μας καί νά μή στερηθοῦμε τήν Θεία Χάρι καί εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας.
     Δυστυχῶς ἐφέτος, ἐφ’ ὅσον κατά τάς δηλώσεις τῶν κρατικῶν παραγόντων θά συνεχισθῆ ὁ αὐστηρός περιορισμός τῶν μετακινήσεών μας καί πέραν τῆς 20ῆς Ἀπριλίου καί μέχρι τέλους τοῦ ἰδίου μηνός, δέν θά πραγματοποιηθῆ ἡ λιτάνευσις ἐπί 15νθήμερο (ἀπό τήν Δευτέρα τοῦ Πάσχα, τήν Νέα Δευτέρα, ὅπως τήν ξέρετε, μέχρι τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων) τῆς Ἁγίας καί Πανιέρου θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Μυρτιδιώτισσας, ὅπως γίνονταν κάθε χρόνο. Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, καθ’ ὅλο αὐτό τό 15νθήμερο θά παραμείνη ἡ πάνσεπτη καί περίπυστη Εἰκόνα τῆς Μυρτιδιώτισσας εἰς τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἐσταυρωμένου Χώρας – Κυθήρων, ὅπου θά τελῆται καθημερινῶς ἡ Θεία Λειτουργία καί οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες, μεταδιδόμενες ἀπό τά τοπικά ΜΜΕ καί θά συλλειτουργῆ μαζί μας ὁ Ἱερεύς τῆς Ἐνορίας, στήν ὁποία θά ἦταν ἡ Εἰκόνα τῆς Μυρτιδιώτισσας ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἄν λιτανεύονταν, φέροντας μαζί του τά ὀνόματα τῶν Ἐνοριτῶν του.
     Καί τήν τελευταία ἡμέρα, τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων, ἀφοῦ ἱερουργήσωμε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἐσταυρωμένου Χώρας, μετά τήν Θεία Λειτουργία θά λιτανευθῆ ἡ Ἁγία Εἰκόνα, φερομένη ἐπάνω εἰς τό αὐτοκίνητο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Μυρτιδιώτισσας, συνοδεύοντος τοῦ Ἐπισκόπου, εἰς ὅλο τό νησί (ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό ἀπόγευμα), ὁπότε θά ἐπιστρέψη στό Θρόνο της. Στό κάθε χωριό δέν θά γίνεται στάσις, θά ἠχοῦν οἱ καμπάνες τῆς Ἐνορίας καί οἱ πιστοί θά ἐπικαλοῦνται τήν Χάρι της. Ἔτσι, θά μεταδοθῆ ἡ εὐλογία τῆς Μυρτιδιώτισσας μας σέ ὅλο τό νησί. Καί τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί εὐδοκοῦντος νά παρέλθη ἀνεπιστρεπτί ἡ φοβερή αὐτή δοκιμασία καί συμφορά οὕτως, ὥστε νά ἐπανέλθωμε εἰς τόν κανονικόν ρυθμόν τῆς ζωῆς μας καί τῆς ἀπολαύσεως τῆς Θείας Λατρείας.
     Εὐχόμενος ἀπό καρδίας πᾶσαν παρά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν εὐλογίαν καί θείαν δωρεάν εἰς ὅλους σας, καί εἰς τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς διαβιοῦντας Κυθηρίους καί Ἀντικυθηρίους ἀδελφούς μας, καί ἰδιαίτερα εἰς τούς ναυτικούς μας, καί τήν συντομώτερη ἀπαλλαγή τῆς πατρίδος μας καί ὅλου τοῦ κόσμου ἀπό τήν θανατηφόρο πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, διατελῶ,

Μέ Ἀναστάσιμες εὐχές καί εὐλογίες
Ὁ Μητροπολίτης

†Ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ
https://www.imkythiron.gr/index.php/o-mitropolitis/poimantorikes-egkyklioi/5363-pasxalios-poimantoriki-egkyklios-189-2020

Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ!

Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ!

Το Ω γλυκύ μου έαρ είναι Εγκώμιο Επιταφίου Θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι από τους πιο εξαιρετικούς ορθόδοξους βυζαντινούς ύμνους.
Το κατανυκτικό κείμενο του ύμνου αποδίδει τον πόνο της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του μοναδικού υιού της. Είναι ένα μοιρολόι, μεγάλο θρησκευτικό τραγούδι στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και στην Ακολουθία του Επιταφίου. Εξιστορεί την σταύρωση του Ιησού και εκφράζει τον πόνο της Αγίας του Μητέρας

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΒΙΑΖΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ!

Γέρων Εφραίμ Αριζόνας: Βίαζε, παιδάκι μου, τον εαυτό σου να προσεύχεται. προσπάθησε να κρατάς τον νου σου από τον μετεωρισμό και διασκορπισμό. Ο διασκορπισμός του νου φέρνει όλη τη σαβούρα της κοσμικής βρωμιάς στην ψυχή μας, με αποτέλεσμα να λερώνεται όλος ο ψυχοσωματικός εαυτός μας και έτσι , η χάρις του θεού να φεύγει από την ψυχή μας και να νοιώθουμε έλεγχο τρανταχτερό στην συνείδηση....Την αυτομεμψία, ψυχούλα μου, να την υπεραγαπήσουμε. Να την έχουμε σαν καινούργιο γυαλιστερό μαχαίρι, και τα μάτια μας τετρακόσια μόλις δούμε να εμφανίζεται η φωτιά της κατάκρισης,...χωρίς ταπείνωση, σκέτο βρώμικο σώμα, χωρίς ψυχή. Όταν όμως μας αγγίξει η θεοχαρίτητη ταπείνωση του Ιησού, τότε όλα ευωδιάζουν Ουράνιο μύρον και οσφραίνεται η κουρασμένη ψυχούλα μας και δεν ξέρει πως να ευχαριστήση Τον θείον Δοτήρα.

https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδος και μετά τις τελευταίες αποφάσεις τόσο της Πολιτείας όσο και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος απευθύνει προς τον πιστό λαό της τοπικής Εκκλησίας το εξής μήνυμα:

«Στίς πρωτόγνωρες συνθῆκες πού ζοῦμε, καλούμαστε φέτος νά ἑορτάσουμε τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα. Γνωρίζω τήν λύπη σας διότι οἱ ναοί μας θά εἶναι κλειστοί γιά σᾶς. Εἶναι δοκιμασία μεγάλη νά μήν μπορεῖτε νά ἀνάψετε τό κερί σας, νά μήν συμετάσχετε μέ τήν παρουσία καί τήν προσευχή σας στίς κατανυκτικότατες ἱερές ἀκολουθίες, νά στερηθεῖτε τήν θεία κοινωνία. Εἶναι σταυρός μεγάλος τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἐπέτρεψε καί οἱ ἄνθρωποι ἐπέβαλαν νά τεθεῖ ἐπάνω στούς ὤμους μας. Καί λέγω καί στούς δικούς μας ὤμους. Διότι καί γιά μᾶς, τόν Ἐπίσκοπο καί τούς ἱερεῖς σας θά εἶναι ἕνα Πάσχα μεγάλης δοκιμασίας νά στερούμαστε τά πρόσωπά σας. Νά μήν μποροῦμε νά σᾶς ἀτενίσουμε κατά τίς ἱερές ἀκολουθίες καί νά πάρουμε δύναμη ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι μας, ἀλλά ὅλοι μαζί συνοδοιποροῦμε μέ τόν Χριστό μας, ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα  ὡσάν τούς μαθητές Του καί τούς λιγοστούς ἐκείνους ἄνδρες καί γυναῖκες πού Τόν ἀκολούθησαν στήν πορεία πρός τά Πάθη καί τήν Ἀνάσταση.

Ἐντούτοις, οἱ ναοί μας πρέπει νά λειτουργήσουν, ὅπως μᾶς ἐπιτρέπεται. Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα θά ἐκτυλιχθεῖ πρό τῶν ὀφθαλμῶν μας, τόσο τῶν αἰσθητῶν ὅσο καί τῶν νοητῶν. Καί παρακαλῶ ὡς ὁ ταπεινός ἐπίσκοπος καί πνευματικός σας πατέρας, ὅσο μπορεῖτε, μαζί μέ τίς οἰκογένειές σας, νά ζήσουμε, ἔστω καί ἐκ τοῦ μακρόθεν, τά γεγονότα τῆς πίστεώς μας, τά ὁποῖα μᾶς ὁδήγησαν στήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς λυτρώσεως ἀπό τό κακό καί τόν θάνατο. Σᾶς προτρέπω λοιπόν:

1.       Νά νηστεύσουμε σωματικῶς ὅπως κάθε χρόνο καί ἄς μήν μποροῦμε νά ἐκκλησιαστοῦμε καί νά κοινωνήσουμε. Ἡ ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι περίοδος αὐστηροτάτης νηστείας. Ἅς κάνουμε ὅ, τι οἱ δυνάμεις καί ἡ ὑγεία μας μᾶς ἐπιτρέπουν. Καί τά παιδιά σας ἀκόμη, ἔστω καί λίγο, νηστέψτε τα. Δέ νοεῖται Πάσχα ἄνευ προετοιμασίας. Ἱδιαιτέρως τίς τρεῖς τελευταῖες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή καί Μέγα Σάββατο, παρακαλῶ ἡ νηστεία μας νά τηρηθεῖ ἀπό ὅλους.

2.       Νά νηστεύσουμε καί πνευματικῶς. Ἀπεξαρτηθεῖτε αὐτές τίς ἡμέρες ἀπό τήν παρακολούθηση θεαμάτων πού διασκεδάζουν, ἀλλά δέν ὠφελοῦν πνευματικά. Γνωρίζω καί καταλαβαίνω ὅτι δέν περνᾶ εὔκολα ἡ ὥρα ὅταν εἴμαστε κλεισμένοι στό σπίτι. Ἀκοῦστε τό ἐκκλησιαστικό μας ραδιόφωνο στούς 91,1 τῶν ραδιοκυμάτων καί στό Διαδίκτυο, τό ὁποῖο ἔχει εἰδικό πρόγραμμα γι’ αὐτές τίς ἡμέρες. Διαβᾶστε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Προσπαθῆστε νά προσευχηθεῖτε περισσότερο καί μέ τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τίς ἱερές ἀκολουθίες, ὅπως αὐτές μεταδίδονται τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά καί διαδικτυακά, ἀλλά καί προσωπικά ὁ καθένας. Συμφιλιωθεῖτε μέ τούς ἀνθρώπους πού σᾶς δυσκολεύουν. Βοηθῆστε ὅσους ἔχουν ἀνάγκη καί τό γνωρίζετε. Ἄς εἶναι ἡ περίοδος αὐτή περίοδος σιωπῆς καί ἐγκρατείας.

3.       Λάβαμε πρόνοια ὥστε ἡ τοπική τηλεόραση νά ἀναμεταδίδει τίς ἱερές ἀκολουθίες, κάθε ἀπόγευμα καί ὥρα 6.30, στίς ὁποῖες θά εἴμαστε παρόντες καί μέ πολλή προσευχή θά μνημονεύουμε ὅλους. Στίς ὧρες αὐτές παρακαλῶ πολύ νά μήν κάνετε κάτι ἄλλο. Νά εἶστε  στό σπίτι σας σάν νά βρισκόσασταν στόν ναό. Νά ἔχετε τό βιβλίο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος μαζί σας, νά τό ἔχετε ἀνοιχτό καί νά παρακολουθεῖτε τά ψαλλόμενα, ὄρθιοι ἤ καθιστοί, εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένοι, μέ σιωπή καί προσευχή. Ἄν οἱ δυνάμεις σας τό ἐπιτρέπουν, γονατῖστε, ἰδίως κατά τήν Μεγάλη Πέμπτη καί τήν Μεγάλη Παρασκευή τό ἀπόγευμα,  ὁπότε καί θά βλέπετε τίς ἀκολουθίες τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου καί τοῦ Ἐπιταφίου. Τό ἴδιο καί τό πρωί τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων καί τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ὁπότε καί θά μεταδοθοῦν ἀπό τόν Ἅγιό μας οἱ ἱερές ἀκολουθίες, στό τέλος τῶν  ὁποίων θά λιτανευθεῖ τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου μας ἐντός τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος, μαζί μέ τόν ἐπιτάφιο τό πρωί τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

4.       Τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως καί ὥρα 11 θά τελέσουμε τήν παννυχίδα στόν Ἅγιό μας, ὁ ὁποῖος θά βρίσκεται στήν θύρα, ὅπως ἡ παράδοσή μας προβλέπει. Θά ἀναφωνήσουμε τό «Χριστός Ἀνέστη» στίς 12 τα μεσάνυχτα καί θά χτυπήσουν οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν μας. Κι ἐσεῖς ψάλτε τό «Χριστός Ἀνέστη». Βγεῖτε στά παράθυρά σας καί στά μπαλκόνια σας. Ἀνάψτε καί σηκῶστε ψηλά ἕνα κερί ἤ μία λαμπάδα. Νά δείξουμε ὅτι ἡ χαρά μας γιά τήν νίκη κατά τοῦ θανάτου παραμένει στίς καρδιές μας ἀναλλοίωτη! Μετά παρακολουθῆστε τήν ἀναστάσιμη  θεία λειτουργία καί καταλῦστε ὅπως συνηθίζουμε.

5.       Ἀνάψτε καντήλι στό σπίτι σας. Βάλτε λιβάνι σέ ἕνα θυμιατήρι καί θυμιατῖστε αὐτές τίς ἡμέρες. Ἅς εἶναι ἡ προσευχή μας ὡς θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν νόσο καί τόν φόβο καί νά δώσει ὑγεία σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ἡ σκέψη μου καί πάλι βρίσκεται αὐτές τίς ἡμέρες σέ ὅσους διακονοῦν τόν πλησίον. Τούς ἰατρούς καί νοσηλευτές, οἱ ὁποῖοι καί στόν τόπο μας διακονοῦν στό Νοσοκομεῖο, στά κέντρα ὑγείας, ἀλλά καί σέ κάθε ἰατρεῖο, τό ὑπόλοιπο προσωπικό καί ὅσους μᾶς ἐξυπηρετοῦν στά διάφορα καταστήματα πού παραμένουν ἀνοιχτά. Ἄς ἀνταποδίδει ὁ Θεός κατά τόν κόπο καί τήν ἀγάπη τους!

Ζοῦμε ὄντως πρωτόγνωρες στιγμές. Ἄς μήν λησμονοῦμε ὅμως τόν λόγο τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «βασιλεύει, ἀλλ’ οὐκ αἰωνίζει, Ἅδης τοῦ γένους τῶν βροτῶν». Πρόσκαιρα εἶναι ὅλα τά ἀνθρώπινα. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀνάσταση. Μέ ὑπομονή καί προσοχή ἄς προσευχόμαστε καί Ἐκεῖνος δέν θά μᾶς λησμονήσει!»
https://imcorfu.gr/μηνυμα-του-μητροπολιτου-κερκυρασ-για/

Σταύρωση και Ανάσταση: Πότε συνέβησαν;



O υπολογισμός της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Kυρίου και οι ημερομηνίες εορτασμού του εβραϊκού Πάσχα

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνουν τα ιερά κείμενα ο Xριστός σταυρώθηκε όταν ηγεμόνας της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος, επί Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου (14-37 μ.X.).

O Ηρώδης, με την επωνυμία Mέγας, βασίλεψε από το 38 ως το 4 π.X. Mετά τον θάνατό του, ο Αύγουστος χώρισε το ιουδαϊκό βασίλειο σε τρία υποβασίλεια, που τα μοίρασε στους τρεις γιους τού Ηρώδη. Το πρώτο, που περιελάμβανε την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και την Iδουμαία, δόθηκε στον Αρχέλαο (Mατθ. B΄, 22), ενώ ο Ηρώδης Aντίπας και ο Φίλιππος πήραν αντίστοιχα τη Γαλιλαία και τη βορειοανατολική ζώνη. O Ηρώδης Aντίπας, άλλοτε ως Τετράρχης και άλλοτε ως βασιλιάς της Γαλιλαίας και της Περαίας, βασίλεψε ως το 37 μ.X. Είναι αυτός ο Ηρώδης που διέταξε τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Bαπτιστή, ανέκρινε τον Iησού Xριστό και στη συνέχεια τον έστειλε πίσω στον Πόντιο Πιλάτο.

Γνωρίζουμε ακόμα ότι ο Πόντιος Πιλάτος, ο ανθύπατος του Τιβερίου, ήταν ο πέμπτος επίτροπος από την αρχή της ρωμαϊκής κατοχής στην Ιουδαία και ότι παρέμεινε εκεί κατά τη δεκαετία 26 έως 35 μ.X., γεγονός που επιβεβαιώνεται από μια επιτύμβια πλάκα που βρέθηκε στην Kαισάρεια το 1961.

Aυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπολογίσουμε τις ημερομηνίες που γιορτάστηκε το εβραϊκό Πάσχα γι’ αυτήν ακριβώς τη δεκαετία σύμφωνα με τη χριστιανική χρονολόγηση. O μήνας Nισάν στον οποίον εορτάζεται το εβραϊκό Πάσχα αρχίζει με τη νέα Σελήνη στο σεληνοηλιακό εβραϊκό ημερολόγιο και το Πάσχα γιορταζόταν τη 14η Nισάν, που βέβαια συνέπιπτε με την πανσέληνο αυτού του μήνα. Oι υπολογισμοί μας φαίνονται στον παρακάτω πίνακα I:

Έτος
Ημερομηνία-ημέρα
26 μ.X.
20 Απριλίου, Σάββατο
27 μ.X.
10 Απριλίου, Πέμπτη
28 μ.X.
30 Mαρτίου, Τρίτη
29 μ.X.
17 Απριλίου, Kυριακή
30 μ.X.
8 Απριλίου, Σάββατο
31 μ.X.
27 Mαρτίου, Τρίτη
32 μ.X.
15 Απριλίου, Tρίτη
33 μ.X.
4 Απριλίου, Σάββατο
34 μ.X.
23 Mαρτίου, Τρίτη
35 μ.X.
12 Απριλίου, Τρίτη
Γνωρίζουμε, ακόμα, ότι κατά το έτος της Σταύρωσης του Σωτήρος Xριστού το εβραϊκό Πάσχα έπεσε ημέρα Σάββατο. Όπως, λοιπόν, φαίνεται από τον παραπάνω πίνακα, αυτό συνέβη μόνο στα έτη 26 μ.X., 30 μ.X. και 33 μ.X.

Oι πιθανές ημερομηνίες Σταύρωσης και Ανάστασης του Kυρίου

Mετά τα όσα έχουμε αναφέρει ήδη, εάν δεχτούμε την άποψη κάποιων αστρονόμων και μερίδας των ιστορικών ότι ο Xριστός γεννήθηκε το 7 π.X. και ότι έζησε 33 έτη κατά τα Ευαγγέλια, τότε πιθανώς η Σταύρωσή του έγινε το 26 μ.X.

Εάν, όμως, θεωρήσουμε ότι ο Xριστός γεννήθηκε γύρω στο 4 π.X., τότε πιθανώς η Σταύρωσή του έγινε γύρω στο 30 μ.X. Τέλος, εάν δεχτούμε ότι ο Xριστός βαπτίστηκε σε ηλικία 30 ετών και ήταν τριετής ο δημόσιος βίος του, τότε πιθανώς η Σταύρωση του Xριστού να έγινε το 33 μ.X.

Ένα επιπλέον στοιχείο που έχουμε από τα Ευαγγέλια είναι οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή της Σταύρωσης του Iησού στην Ιερουσαλήμ. Έτσι, ξέρουμε ότι ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού τού Αρχιερέα Καϊάφα και ζεσταινόταν στη φωτιά, γεγονός που σημαίνει ότι έκανε κρύο τα βράδια στην Ιερουσαλήμ κατά τον χρόνο της Σταύρωσης του Kυρίου. Ήταν, λοιπόν, μάλλον μια πρώιμη ανοιξιάτικη βραδιά με σχετικό κρύο και υγρασία, που εξαρτάται τόσο από το ύψος της τοποθεσίας της Ιερουσαλήμ (740 μ. πάνω από τη θάλασσα) όσο και από μία πιθανή πτώση της θερμοκρασίας, όχι όμως αρκετά χαμηλή ώστε να μπουν μέσα στο σπίτι για να προφυλαχτούν, αλλά να παραμένουν στην ύπαιθρο γύρω από τη ζεστασιά μιας μικρής φωτιάς.

Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, η Ανάσταση του Xριστού έγινε την πρώτη ή μία του Σαββάτου, τη μετέπειτα Kυριακή των Χριστιανών.

Τελικά, λοιπόν, τα πιθανά συμπεράσματά μας για τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Kυρίου, μετατρέποντας τις ημερομηνίες του ιουδαϊκού ημερολογίου σε αντίστοιχες ημερομηνίες Γρηγοριανού ημερολογίου, φαίνονται στον παρακάτω Πίνακα ΙΙ.



Έτος
Σταύρωση
Πάσχα Εβραίων-Ανάσταση
26 μ.X.
Παρασκευή
19 Απριλίου
Σάββατο 20 Απρ. – Kυριακή 21 Απριλίου
30 μ.X.
Παρασκευή
7 Απριλίου
Σάββατο 8 Απριλίου – Kυριακή 9 Απριλίου
33 μ.X.
Παρασκευή
3 Απριλίου
Σάββατο 4 Aπριλίου – Kυριακή 5 Απριλίου
 https://www.pemptousia.gr/2013/05/stavrosi-ke-anastasi-pote-sinevisan/

Η Ανάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η Ανάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μόνον «εορτή εορτών», αλλά κυρίως Πανεορτή, η οποία αποτελεί ψυχή όλων των εορτών και πάντοτε είναι παρούσα σε όλες τις εορτές. Σ’ αυτήν βρίσκονται όλες οι θεϊκές και θεανδρικές δυνάμεις του Σωτήρα, που συνθλίβουν κάθε αμαρτία, κάθε θάνατο, κάθε διάβολο. Αδιάλειπτη Ανάσταση, δηλαδή συνεχής ανάσταση, αποτελεί ακριβώς η ζωή κάθε ορθόδοξου χριστιανού μέσα στην Εκκλησία του Σωτήρα, αποτελεί ζωή δικήν μου, δική σου και του καθενός μας. Τί είναι Ορθόδοξη Εκκλησία; Είναι ο αναστημένος Κύριος Χριστός που ζει πάντοτε. Έτσι και εμείς, ζώντας σε αυτή, συνεχώς νικούμε διά του Αναστάντος Κυρίου και την αμαρτία και τον θάνατο και τον διάβολο. Και έτσι ανασταίνουμε τους εαυτούς μας απ’ όλους τους τάφους μας, οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι πάντοτε σ’ αυτό το έργο από τους εορταζόμενους καθημερινά αγίους τους οποίους δοξάζουμε. Αυτοί είναι οι διά του αναστάντος Κυρίου αληθινοί νικητές του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, και συγχρόνως εκείνοι που αληθινά μας ανασταίνουν απ’ όλους τους τάφους μας. Διότι, ποιος είναι ο σκοπός και το νόημα της χριστιανικής μας ζωής; Το να νικήσουμε την αμαρτία, τον θάνατο, τον διάβολο, και έτσι να εξασφαλίσουμε αθανασία και αιώνια ζωή στην επουράνια Βασιλεία της αγάπης του Χριστού. Διότι η νίκη οποιασδήποτε αμαρτίας μας είναι ακριβώς νίκη επί του θανάτου, επειδή κάθε αμαρτία μας είναι ένας πνευματικός θάνατός μας. Νικώντας δε αμαρτία και θάνατο, νικούμε στην πραγματικότητα τον διάβολο, επειδή ο διάβολος είναι ύπαρξη, στην οποία αμαρτία και θάνατος ταυτίζονται. Ο άνθρωπος όμως είναι άνθρωπος μόνον διά του Αναστάντος Θεανθρώπου Κυρίου Χριστού και της χριστοειδούς αθανασίας.

 Με την Ανάσταση του Χριστού είναι λογική και φυσική και η ανάσταση του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, δηλ. και εμένα και σένα, διότι ο άνθρωπος είναι συστατικό τμήμα του Θεανθρώπινου όντος. Γι’ αυτό ήδη στην Ανάσταση του Θεανθρώπου εκ νεκρών περιέχεται η δύναμη και η αλήθεια για την εκ νεκρών ανάσταση των ανθρώπων (πρβλ. Α’ Κορ. ΙΕ’, 12 — 16). Όλοι εμείς οι άνθρωποι διά του Θεανθρώπου πράγματι περιλαμβανόμαστε μέσα στη δική Του ανθρώπινη φύση. Και καθένας μας οφείλει να αναστηθεί διότι αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος Χριστός, μέσα στον οποίον κατά μυστηριώδη τρόπον βρισκόμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι, από τον Αδάμ μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο της γης. Η Ανάσταση του Χριστού και η ανάσταση των νεκρών είναι διπλή σε μία θεανθρώπινη αλήθεια. Οι νεκροί ανασταίνονται διότι αναστήθηκε ο Χριστός· ο Χριστός αναστήθηκε, γι’ αυτό ανασταίνονται οι νεκροί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Κύριος Χριστός δεν αναστήθηκε για τον εαυτό του αλλά «δι’ ημάς τους ανθρώπους, και διά την ημετέραν σωτηρίαν». Και ακόμη διότι όλη η φύση των ανθρώπων ακολουθεί την ανθρώπινη φύση του Χριστού ως κεντρικό πυρήνα της. Γενόμενος άνθρωπος, ο Θεός Λόγος έδειξε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, ώστε στον παράδεισο με θεοπρεπή ζωή να γίνει ενσάρκωση του Θεού, σώμα του Θεού. Το δε σώμα του Θεού μόνον τότε είναι πράγματι θείο, εάν δεν είναι θνητό, εάν καταβάλει και νικήσει τον θάνατο. Επειδή όμως το ανθρώπινο σώμα ένεκα της αμαρτίας και με την αμαρτία υποδουλώθηκε στον θάνατο, και έγινε θνητό, γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος προσλαμβάνει το σώμα, γενόμενος ο Ίδιος σώμα, για να το σώσει από τον θάνατο, σώζοντάς το από την αμαρτία. Αυτός είναι ο σκοπός της φιλανθρώπου ενανθρωπήσεως του Σωτήρα. Γι’ αυτό με την Ανάστασή Του δόθηκε η εγγύηση της αναστάσεως όλων των νεκρών.

Όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους, αναντίρρητα επιδεικνύει και αποδεικνύει το εξής: ο Κύριος Χριστός είναι παντοτεινή ανάγκη του ανθρώπου σε όλους τους κόσμους. Γιατί; Διότι χορηγεί μεν στον άνθρωπο την αιώνια Ζωή, εκμηδενίζει δε τον θάνατο, και καθετί το θνητό. Θνητό δε μέσα μας είναι ό,τι προέρχεται από την αμαρτία, από το κακό, από τον διάβολο.

Διότι Αυτός μόνος έχει και παρέχει την αιώνια αλήθεια, την αιώνια δικαιοσύνη, την αιώνια αγάπη, το αιώνιο κάλλος, και εκμηδενίζει το ψέμα, και την αδικία, και το μίσος και την ασχήμια.

Διότι δίδει στον άνθρωπο τον παράδεισο, και την μακαριότητα, και την χαρά, και το αθάνατο θεανθρώπινο νόημα και στη ζωή και στον κόσμο, και στη γη και στον ουρανό, και στον άνθρωπο και σε κάθε κτίσμα.

Διότι Αυτός μόνος δίδει στον άνθρωπο εκείνο, το οποίο «ου ληφθήσεται» απ’ αυτόν ούτε σ’ αυτόν ούτε στον άλλο κόσμο. Διότι ούτε αμαρτία, ούτε θάνατος, ούτε διάβολος μπορεί να αφαιρέσει από τον άνθρωπο Χριστόν τον Θεό, και την αλήθεια την δικαιοσύνη, την αθανασία και την αιωνιότητά του, εάν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν θέλει να του αφαιρεθούν αυτά, εάν δηλαδή φυλάττει Χριστόν τον Θεό μέσα του με την πίστη, την προσευχή, την αγάπη, τη νηστεία, την υπομονή, την ταπεινότητα, και με τις υπόλοιπες άγιες ευαγγελικές αρετές, αυτής της αήττητης «πανοπλίας Θεού» (Εφ. 6, 11-18).

Ποιά είναι η ελευθερία που δίνει ο Χριστός; Είναι η ελευθερία από την αμαρτία, από τον θάνατο, από τον σατανά. Αυτή ζει από την αιώνια αλήθεια, από την αιώνια δικαιοσύνη, από την αιώνια αγάπη και από όλα όσα έχει ο Χριστός, τα θεία και τα θεανθρώπινα. Γι’ αυτό το λόγο η ελευθερία του Χριστού είναι η μόνη αληθινή ελευθερία, την οποία μπορεί να έχει ο άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλες οι λεγόμενες ελευθερίες είναι ψεύτικες ελευθερίες, εάν δεν είναι ελευθερίες από τον θάνατο. Διότι η αμαρτία αναπόφευκτα υποδουλώνει τον άνθρωπο στον θάνατο και στον σατανά. Η δε μόνη ισχυρότερη του θανάτου ελευθερία είναι η ελευθερία του Χριστού, ενώ όλες οι άλλες είναι οι ανίσχυροι δούλοι του θανάτου. Και η μόνη ελευθερία, η οποία είναι ισχυρότερη του σατανά, είναι η ελευθερία του Χριστού, ενώ όλες οι άλλες είναι άμεσες ή έμμεσες υπόδουλες στο δαίμονα.

Εκείνος ο οποίος πιστεύει στον Αναστάντα Κύριον Ιησού με όλη την καρδιά του και με όλη τη ψυχή του και με όλη τη διάνοιά του, δεν φοβάται τον θάνατο, δεν φοβάται από την αμαρτία και «βρίσκεται», κατά τον ιερόν Χρυσόστομο, «εκτός της εξουσίας του σατανά». Επί πλέον αυτός εμπαίζει τον θάνατο, εμπαίζει τον δαίμονα, διότι έχει μέσα του τον Κύριο και Θεό Ιησού Χριστό, τον μόνον νικητή του σατανά και τον μόνον που ανασταίνει τους ανθρώπους από όλους τους θανάτους.

Η αμαρτία μέσα στον άνθρωπο, και ιδού, παραμορφωμένος και τέρας ο άνθρωπος. Το θεοειδές ον και μέσα του αμαρτία! Δεν είναι αυτό φρίκη και κόλαση; Από τότε που έφυγε ο άνθρωπος από τον Παράδεισο, δηλαδή από την αναμάρτητη και αγία ζωή, έγινε ένα εκούσιο εργαστήριο της αμαρτίας. Το εργαστήριο δε της αμαρτίας τί είναι άλλο αν όχι — μια μικρή κόλαση; Η μεγάλη και αιώνια κόλαση είναι μόνον συγχώνευση όλων των μικρών κολάσεων που ξεχύνονται από τον άνθρωπο, φέρνοντας μαζί και τον ίδιον τον άνθρωπο. Η αμαρτία… και δεν είναι άλλο παρά η ζωή χωρισμένη από τον Αναμάρτητο, από τον Θεό. Αυτό ακριβώς είναι ο θάνατος, πρώτον πνευματικός και έπειτα σωματικός. Ή για να πω καλύτερα (αμαρτία είναι) η συνεχής ζωή μέσα στο θάνατο. Διότι η αμαρτία και ο θάνατος είναι ένα και το αυτό πράγμα. Όπως είναι πάλιν η αναμαρτησία και η ζωή ένα και το αυτό πράγμα. Όπου η αμαρτία εκεί και ο θάνατος. Και πάλιν: όπου ο θάνατος εκεί και η αμαρτία. Αλλά και το ένα και το άλλο κατάγονται από τον δημιουργό της αμαρτίας και του θανάτου, από τον διάβολο… Έτσι, η αμαρτία δεν είναι ποτέ μόνη της, αλλά πάντοτε έχει μέσα της και γύρω της και πίσω της, τον θάνατο και τον διάβολο· και ο θάνατος δεν είναι ποτέ μόνος του, αλλά πάντοτε μαζί με την αμαρτία και τον διάβολο· και ο διάβολος δεν είναι ποτέ μόνος του, μπροστά του είναι πάντοτε η αμαρτία και ο θάνατος, και αυτός πάντοτε παρών σε κάθε αμαρτία και κάθε θάνατο. Η τριάδα αυτή είναι αχώριστη. Γι’ αυτό και η σωτηρία έγκειται στην απελευθέρωση απ’ αυτή την τρισκατάρατη τριάδα: την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Ο Κύριος Ιησούς έγινε ακριβώς εξαιτίας αυτού ο μόνος Σωτήρας του ανθρώπινου γένους, διότι με την ανάστασή Του εκ νεκρών μας έσωσε από την αμαρτία. Η Ανάσταση είναι νίκη επί του θανάτου, και ως εκ τούτου επί της αμαρτίας και επί του διαβόλου. Διότι η Ανάσταση είναι νίκη του Αναμάρτητου επί της αμαρτίας, του Αθάνατου επί του θανάτου, του Θεού επί του διαβόλου. Ποιός, άλλωστε, θα μπορούσε να νικήσει και τον θάνατο εκτός από τον Αθάνατο, και τον διάβολο εκτός από τον Θεό;
https://www.pemptousia.gr/2017/04/i-anastasi-stin-orthodoxi-ekklisia/

Ένα Πάσχα αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα

Τρεις είναι οι γιορτές που έτσι κι’ έρχονται, όλοι οι Έλληνες πραγματικά τις ευχαριστιούνται. Το Πάσχα, της Παναγίας και τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα μας τα έχουν μαγαρίσει οι Φράγκοι. Τα Ελληνικά Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη, ήταν ξύπνημα τα χαράματα, εκκλησία, μετά κάποια ζεστή σούπα και το μεσημέρι όλη η οικογένεια στο σπίτι για το πατροπαράδοτο χοιρινό με σέλινο και το Χριστόψωμο, που έκοβε ο παππούς. Τότε ακόμη οι παππούδες ήταν σπίτι και όχι σε Rest Pallas. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Στην εκκλησία δεν μπορούμε να πάμε, διότι την ώρα που γυρίζουμε σπίτι από το ρεβεγιόν κοντεύει να τελειώσει η λειτουργία. Χοιρινό δεν μαγειρεύουμε πιά, διότι η γαλοπούλα το έχει νικήσει κατά κράτος και τα χοιρινά δεν λυπούνται καθόλου γι’ αυτό. Είναι κι’ εκείνος ο χοντρός ο Αϊ Βασίλης, που δεν έρχεται από την Καισαρεία, αλλά κάπου από την Ατλάντα των ΗΠΑ, που φτάνει μισή ώρα μετά την κοιλιά του και κάνει «Χο, χο, χο» και γελάμε όλοι ευχαριστημένοι.

Οι άλλες δυο γιορτές όμως, το Πάσχα και της Παναγιάς το «Πάσχα του καλοκαιριού», κρατάνε ατόφιες το Ελληνικό χρώμα. Σχεδόν κάθε χωριουδάκι και κάθε Ελληνικό νησί έχει και μιά Παναγιά. Έγραψε ο Νίκος Γκάτσος και μελοποίησε ο Χατζηδάκις:

Μια Παναγιά, μιαν αγάπη μου έχω κλείσει

σ’ ερημοκλήσι αλαργινό.

Κάθε βραδιά της καρδιάς την πόρτα ανοίγω

κοιτάζω λίγο και προσκυνώ.

Γιατί η Παναγιά, είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του Ελληνικού Λαού και ό, τι λένε οι κουφιοκεφαλάκηδες, είναι περί του πονηρού.

Εδώ ρε κοτζάμ Στάλιν και μόλις πλάκωσαν τα σαΐνια του Χίτλερ, θυμήθηκε την Παναγιά και τον Χριστό και είπε στους μουζίκους: «Μάγκες ό,τι είπαμε είπαμε. Τώρα πλακώστε τις προσευχές στην Παναγία και τον Χριστό, διότι βλέπω τα παλικαράκια να μας το κάνουν καλοκαιρινό το κατάστημα». «Κι’ άμα τους νικήσουμε πολυχρονεμένε μας;», ρώτησε ο Ιβάν. «Τότε το ξανακάνουμε όπιο του λαού», απάντησε ο μουστάκιας.

Το Πάσχα πάλι είναι καθαρά Ελληνική γιορτή. Έχει συνδεθεί και με το 1821. Ξέρετε τότε που ο Κολοκοτρώνης δεν κυνηγούσε τους Τούρκους, αλλά φρόντιζε να αξιοποιηθούν τα Δερβενάκια, στα οποία είχε κάτι παλιοκτήματα. Αργότερα βέβαια και εντελώς τυχαία, πέρασε από κει ο δρόμος Μήκυνες – Άργος και ο αγώνας τότε δικαιώθηκε…

Έχετε βρεθεί στο εξωτερικό Πάσχα; Είναι κάτι σαν τσαγγαροδευτέρα. Άχρωμη, άοσμη και άγευστη.

Εκεί, στο μακρινό 1968, προβλήθηκε στους κινηματόγραφους η Ελληνική ταινία «Ένα κορίτσι αλλιώτικο απ’ τα’ άλλα» και έπεσε το σχετικό δάκρυ, αφόσον και ήταν  για ευαίσθητες ψυχές. Μερικοί είπαν ότι έκλαψαν, διότι τότε στην Ελλάδα ήταν οι Συνταγματάρχες, αλλά κανένας δεν τους πίστεψε.

Όλα αυτά σκεφτόταν ο Μάκης ο Μέγκουλας, ο επιλεγόμενος και «Σουγιάς», καθ’ όσον δούλευε το εργαλείο, το σουγιά ντε, καλύτερα απ’ ότι  ο Μενουχίν  το βιολί. Και όταν σκέφτεται φίλε μου ο Μάκης,  να δεις που κάτι κακό θα γίνει. Όμως όχι. Τώρα ο Μάκης σκέφτεται περί καλό. Τι καλό δηλαδή, που η ταινία εκείνη ήρθε και ταίριαξε με το σήμερα το κορονοϊοτσακισμένο.

Σκέφτεται ο Μάκης ο Μέγκουλας: Τότε «Ένα κορίτσια αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα» τώρα «Ένα Πάσχα αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα». Τόπε κι’ ο Χαρδαλιάς, πούναι καλό παιδί, είναι και ΑΕΚτζής.

Και κατά πρώτον ο Μάκης φωνάζει το στεφάνι του

Άκου να δεις Φροσί, φέτος δεν έχει Πάσχα στο χωριό.
Γιατί;
Γιατί είν’ η μύτη σου τουρσί. Τι γιατί μωρή, δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι γίνεται;
Και πού έχει Πάσχα Μάκη μου; ΡεμΜπας κι’ έκανες καμιά κουτσουκέλα και σε ψάχνουν οι Ιντερπόλες και θα κάνουμε Πάσχα, εσύ στον Κορυδαλλό κι’ εγώ απ’ όξω να τηράω μέσα;
Φροσί είσαι αμόρφωτη. Δεν ακούς μωρή τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά;
Τι είναι αυτοί Μάκη μου, παίζουνε σε τούρκικο;
Τώρα θα σούλεγα τίποτα, αλλά φοβάμαι που θα πλακώσουν όλοι οι δικαιωματάκηδες και θα με βγάλουν ρατσιστή, άστοργο και άσπλαχνο. Τι κάναμε κάθε Πάσχα μέχρι τώρα ρε σπλάχνο;
Τι κάναμε Μάκη μου;
Παίρναμε τηλέφωνο στο χωριό, μετά τους Β΄ Χαιρετισμούς, τον μπατζανάκη μου τον Αναστάση, τον άντρα της αδρεφής σου ρε, της Δημητρούλας: «Αναστάση, λέμε να έρθουμε κοντά σας το Πάσχα να γιορτάσουμε όλο μαζί. Τι λες κι΄ εσύ;»
Πως πως χαρά μας, έλεγε απόξω του ο Αναστάσης κι’ από μέσα του: «Πάλι ρε θα σας φάω στην μάπα; Και τρώτε σαν ελέφαντες, πάνω στην ανάπτυξη». Και ξαναλέει απόξω του: «Χαρές που θα κάνει η Δημητρούλα».
Μπα. Η Δημητρούλα δεν έκανε χαρές. Αλλά το Μάκη το Σουγιά και την Φρόσω, ποσώς τους ενδιέφερε τι θα κάνει ο Αναστάσης και η Δημητρούλα. Καβαλάγανε το ΙΧ, παίρνανε κι’ ένα κουτί σοκολατάκια και κάτι κόκκινα αυγά και φτάνανε στο χωριό. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε ή μάλλον τα φαντάζεσθε. Άνθρωποι παγαίνανε, βουβάλια έφευγαν, από το πολύ φαί.

Πώς το λέει όμως;  «Επελθών γαρ ο θάνατος πάντα ταύτα εξηφάνισε».

Τώρα το πράγμα άλλαξε λίγο: «Επελθών γαρ ο Χαρδαλιάς πάντα… κ.λπ.».

Τώρα μήτε τηλέφωνο, μήτε Αναστάσης, μήτε Δημητρούλα, ησυχάσανε οι άνθρωποι, μήτε σοκολατάκια, μήτε βουβάλια. Ή μάλλον τα βουβάλια παραμένουν. Γιατί μπορεί να λείψει το αγριομπούκι του χωριού, όμως τώρα και λόγω κορονοϊού, έχουν αναστενάξει τα ψυγεία.

Κατάλαβες τώρα ρε γιατί δεν έχει Πάσχα στο χωριό;
Ε καλά τώρα. Και ποιος θα μας εμποδίσει;
Απαγορεύεται ρε. Θάχουν στήσει μπλόκα σε όλες τις Εθνικές και τους παράδρομους, όπως όταν ετοιμάζονται να εμποδίσουν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να κατεβούν στην Αθήνα.
Ε καλά. Εμείς θα πούμε ότι είμαστε Ολυμπιακοί…
Μπαμ ηκούσθη στον αέρα και σάμπως έμοιαζε με σφαλιάρα.

Χαρούμενη Ανάσταση Έλληνες, καλό Πάσχα και του χρόνου να είμαστε όλοι καλά.

Υ.Γ.: Ραντεβού ξανά την Δευτέρα του Θωμά, γιατί λέω να κάτσω λίγο παραπάνω στο χωριό…

Χρήστος Μπολώσης
https://www.dimokratianews.gr/apopseis/ena-pascha-alliotiko-ap-t-alla/

Εκοιμήθη η γερόντισσα Ευφημία, πνευματική κόρη του Παϊσίου

Την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 88 ετών, άφησε προχθές η ηγουμένη της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής

Εκοιμήθη το πνευματικό τέκνο του αγίου Παϊσίου, η ηγουμένη της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως στη Χαλκιδική, γερόντισσα Ευφημία. Η είδηση προκάλεσε θλίψη και πόνο στους πιστούς όλων των ορθόδοξων χωρών και ήταν χιλιάδες τα συλλυπητήρια μηνύματα.

Η γερόντισσα άφησε προχθές την τελευταία της πνοή σε ηλικία 88 ετών, σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου νοσηλευόταν λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, ενώ, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, είχε υποβληθεί και σε διαγνωστικό τεστ για τον κορονοϊό, το οποίο ήταν αρνητικό.

Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε χθες το πρωί στην Ιερά Μονή από τον μητροπολίτη Κασσανδρείας Νικόδημο. Πριν από λίγους μήνες είχε εκδημήσει και ο πνευματικός της μονής, γέροντας Γρηγόριος, μια σπουδαία μορφή της Ορθοδοξίας.

Γεννήθηκε το 1931
Η γερόντισσα Ευφημία γεννήθηκε το 1931 στην κωμόπολη Ροδολίβος Σερρών, έδρα του Δήμου Αμφίπολης. Αγαπούσε από μικρή την Εκκλησία, ενώ διακρινόταν για τη θυσιαστική αγάπη της. Ως κατηχήτρια εργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου με πίστη και εγκράτεια. Η νεαρή Κατερίνα, όπως ήταν το κοσμικό της όνομα, ήταν ένας δυναμικός χαρακτήρας με έντονη προσωπικότητα και όσοι την ήξεραν δεν φαντάζονταν ότι θα γίνει μοναχή. Αλλωστε, ούτε η ίδια είχε σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο.

Η στιγμή που άλλαξε ριζικά τη ζωή της νεαρής Κατερίνας ήταν όταν συνάντησε τον μοναχό τότε και όσιο σήμερα Παΐσιο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή διέκρινε στο πρόσωπό της την αληθινή αγάπη στον Κύριο και τη βαθιά πίστη της. Συζήτησαν μαζί αρκετές ώρες και οι εποικοδομητικοί τους διάλογοι συνεχίστηκαν ώσπου ο γέροντας προέβλεψε και της είπε με συγκίνηση ότι, όχι μόνο θα γίνει μοναχή, αλλά θα γίνει και ηγουμένη σε μια μονή με σημαντικό πνευματικό έργο.

Ο όσιος αγαπούσε, εκτιμούσε και τιμούσε τη νεαρή Κατερίνα και προσευχόταν για την πορεία της ζωής της. Οταν, λοιπόν, αποφάσισε να γίνει μοναχή, το 1976, ύστερα από υπόδειξη του οσίου Παϊσίου, μόνασε στο Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου. Από εκείνη την ημέρα έως την ημέρα της κοίμησής της διακόνησε την αδελφότητα ως γερόντισσα και πρώτη ηγουμένη με μητρική αγάπη και ανύστακτη φροντίδα.

Ασκήτρια
Ήταν άνθρωπος της προσευχής, με ησυχαστικό φρόνημα, ασκήτρια αληθινή. Ανέπαυε και συμβούλευε αμέτρητους ανθρώπους, λαϊκούς, μοναχούς, ιερείς, ακόμα και επισκόπους, καθώς πολλοί αρχιερείς συνδέονταν μαζί της με δεσμούς πνευματικούς. Η κυρία Αγγελική, ευλαβής πιστή από τη Χαλκιδική, μιλώντας στη «δημοκρατία» έκανε λόγο για μια ταπεινή, προσηνή και προσιτή γερόντισσα.

«Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το χαμόγελό της» σημειώνει και προσθέτει με έμφαση: «Στη μονή αυτή δεν ξεχώριζες ποτέ ποια μπορεί να είναι η ηγουμένη. Ηταν ένα με τις μοναχές».
Η κυρία Αγγελική επισκέφτηκε τη γερόντισσα πριν από λίγο καιρό και θυμάται ότι ακόμη και τη δυσκολία της ασθένειάς της αντιμετώπιζε με χαμόγελο.

Είχε πάντα αγάπη και έναν καλό λόγο παρηγοριάς για όλους. Με ησυχία και ταπείνωση υποδεχόταν κάθε προσκυνητή, γιατί θεωρούσε πως είναι επίσκεψη Θεού. Και τέτοιες μορφές αφήνουν το στίγμα τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
https://www.dimokratianews.gr/ellada/ekoimithi-i-gerontissa-eyfimia-pneymatiki-kori-toy-paisioy/

Μεγάλη Παρασκευή - Τα άγια πάθη του Κυρίου


Εἰς τὴν Σταύρωσιν
Ζῶν εἶ Θεὸς σύ, καὶ νεκρωθεὶς ἐν ξύλῳ,
Ὦ νεκρὲ γυμνέ, καὶ Θεοῦ ζῶντος Λόγε.

Εἰς τὸν εὐγνώμονα Λῃστὴν
Κεκλεισμένας ἤνοιξε τῆς Ἐδὲμ πύλας,
Βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τό, Μνήσθητί μου.

Βιογραφία
Την Παρασκευή, στέλνεται ο Ιησούς δέσμιος από τον Καϊάφα στον τότε ηγεμόνα της Ιουδαίας Πόντιο Πιλάτο. Αυτός, αφού Τον ανέκρινε με πολλούς τρόπους και αφού ομολόγησε δυο φορές ότι ο Ιησούς είναι αθώος, έπειτα, για να ευχαριστηθούν οι Ιουδαίοι, τον καταδικάζει σε θάνατο• και αφού τον μαστίγωσε σαν δραπέτη δούλο τον Δεσπότη των όλων, Τον παρέδωσε για να σταυρωθεί. Από ’κει και πέρα ο Ιησούς, αφού παραδόθηκε στους στρατιώτες, γυμνώνεται, φοράει κόκκινη χλαμύδα, στεφανώνεται με ακάνθινο στεφάνι, κρατάει κάλαμο σα σκήπτρο, προσκυνείται χλευαστικά, φτύνεται και χτυπιέται στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Μετά, φορώντας πάλι τα ρούχα του και βαστάζοντας το Σταυρό, πηγαίνει προς τον Γολγοθά, τον τόπο της καταδίκης και εκεί, γύρω στην Τρίτη ώρα της ημέρας, σταυρώνεται μεταξύ δυο ληστών, βλασφημείται από αυτούς που είχαν πάει στον Γολγοθά μαζί του, μυκτηρίζεται από τους αρχιερείς, ποτίζεται από τους στρατιώτες με ξύδι ανακατεμένο με χολή. Γύρω στην ενάτη ώρα, αφού βγάζει πρώτα φωνή μεγάλη, και λέει: «Τετέλεσται», εκπνέει «ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», την ώρα κατά την οποία σφάζονταν, σύμφωνα με τον νόμο, ο πασχαλινός αμνός, ο οποίος καθιερώθηκε ως έθιμο στους Ιουδαίους, προτυπώνοντας τον Εσταυρωμένο Χριστό, πρίν από 1043 χρόνια.

Το δεσποτικό αυτό θάνατο και η άψυχη κτίση, πενθώντας, τον τρέμει και αλλοιώνεται από το φόβο αλλά ο Δημιουργός της κτίσεως ακόμα και όταν είναι νεκρός, λογχίζεται την ακήρατη πλευρά Του και ρέει απ’ αυτή αίμα και νερό. Τέλος, κατά τη δύση του ηλίου, έρχεται ο Ιωσήφ από Αριμαθείας και ο Νικόδημος μαζί με αυτόν, και οι δυο κρυφοί μαθητές του Ιησού, αποκαθηλώνουν από το Σταυρό το πανάγιο του διδασκάλου σώμα, το αρωματίζουν, το τυλίγουν με καθαρό σεντόνι και αφού το έθαψαν σε καινούργιο τάφο, κυλούν στο στόμιο του μεγάλο λίθο.

Αυτά τα φρικτά και σωτήρια πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού επιτελούμε σήμερα και εις ανάμνηση αυτών παραλάβαμε από αποστολική διαταγή, τη νηστεία της Παρασκευής.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ'.
Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί, ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ'.
Τὸν δι' ἡμᾶς Σταυρωθέντα, δεῦτε πάντες ὑμνήσωμεν· αὐτὸν γὰρ κατεῖδε Μαρία ἐπὶ τοῦ ξύλου, καὶ ἔλεγεν· Εἰ καὶ σταυρὸν ὑπομένεις, σὺ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.

Ὁ Οἶκος
Τὸν ἴδιον Ἄρνα, ἡ ἀμνὰς θεωροῦσα πρὸς σφαγὴν ἑλκόμενον, ἠκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ' ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα· Ποῦ πορεύῃ Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχὺν δρόμον τελεῖς; μὴ ἕτερος γάμος πάλιν ἐστὶν ἐν Κανᾷ; Κᾀκεὶ νῦν σπεύδεις, ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσης; συνέλθω σοι Τέκνον, ἢ μείνω σοι μᾶλλον, δός μοι λόγον Λόγε, μὴ σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνὴν τηρήσας με· σὺ γὰρ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.

http://www.saint.gr/274/saint.aspx

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΓΩΪΣΜΟ!

«Ή δικαιολογία οφείλεται στον εγωισμό »

- Γέροντα, όταν δεν δικαιολογώ τους άλλους γιά μιά πράξη τους, αυτό σημαίνει ότι έχω σκληρή καρδιά;
- Δεν δικαιολογείς τους άλλους και δικαιολογείς τον εαυτό σου; Μεθαύριο και ό Χριστός δεν θά σε δικαιολόγηση.
Μπορεί σε μιά στιγμή ή καρδιά του άνθρωπου νά γίνη σκληρή σάν πέτρα, αν φερθή με κακία, και σε μιά στιγμή νά γίνη πολύ τρυφερή, αν φερθή με αγάπη.
Νά απόκτησης μητρική καρδιά. Βλέπεις, ή μάνα όλα τά συγχωρεί και καμμιά φορά κάνει πώς δεν βλέπει.
Όποιος κάνει σωστή πνευματική εργασία, γιά όλους βρίσκει ελαφρυντικά, όλους τους δικαιολογεί, ενώ τον εαυτό του ποτέ δεν τον δικαιολογεί, ακόμη και όταν έχη δίκαιο. Πάντοτε λέει ότι φταίει, γιατί σκέφτεται ότι δέν αξιοποιεί τις ευκαιρίες πού του δίνονται. Βλέπει λ.χ. έναν νά κλέβη καί σκέφτεται ότι καί ό ίδιος, αν δέν είχε βοηθηθή, θά έκλεβε περισσότερο από αυτόν και λέει: «Ό Θεός εμένα μέ βοήθησε, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα τά δώρα του Θεού. Αυτό είναι μεγαλύτερη κλεψιά. Ή διαφορά είναι ότι του άλλου ή κλεψιά φαίνεται, ενώ ή δική μου δέν φαίνεται».
Έτσι καταδικάζει τον εαυτό του και κρίνει μέ επιείκεια τον συνάνθρωπο του. "Η, άν δη στον άλλον ένα ελάττωμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, τον δικαιολογεί, βάζοντας καλούς λογισμούς.
Σκέφτεται ότι καί αυτός έχει πολλά ελαττώματα, τά όποια βλέπουν οι άλλοι. Γιατί, άν ψάξη κανείς, βρίσκει πολλά στραβά στον εαυτό του, ώστε μπορεί εύκολα νά δικαιολογή τον άλλον. Πόσα και πόσα δέν έχουμε κάνει!«­Αμαρτίας νεότητας μου καί αγνοίας μου μή μνησθης, Κύριε»[1].
- Όταν, Γέροντα, μου ζητήσουν μιά εξυπηρέτηση καί τήν κάνω πρόθυμα, άλλα πάνω στην βιασύνη κάνω μιά μικρή ζημιά καί μου κάνουν παρατήρηση, δικαιολογώ τον εαυτό μου.
- Πήγες νά κάνης ένα καλό, έκανες καί μιά μικρή ζημιά. Δέξου τήν παρατήρηση γιά τήν μικρή ζημιά, γιά νά λάβης ολόκληρη την αμοιβή. Ό διάβολος είναι πολύ πονηρός. Την τέχνη του την ξέρει άριστα. Την πείρα τόσων χρόνων νά μην την αξιοποίηση!
Σε βάζει νά δικαιολογηθής, για νά χάσης την ωφέλεια από το καλό πού έκανες. Όταν δής έναν άνθρωπο καταϊδρωμένο νά σηκώνη στον ώμο του ένα φορτίο κι εσύ πάς νά του το πάρης, γιά νά τον έλαφρώσης, ε, αυτό είναι κάπως φυσικό.
Είδες το βάρος πού κουβαλούσε, κινήθηκες από φιλότιμο και έτρεξες νά τον βοηθήσης. Το νά σήκωσης όμως μιά κουβέντα πού θά σού πή ό άλλος άδικα, αυτό έχει ψωμί. Αν, όταν μας κάνουν μιά παρατήρηση, αμέσως δικαιολογούμαστε, αυτό φανερώνει ότι έχουμε ακόμη μέσα μας ολοζώντανο το κοσμικό φρόνημα.
- Γέροντα, πού οφείλεται ή δικαιολογία;
- Στον εγωισμό. Ή δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο νά μή δικαιολογήται κανείς, άλλα και νά αγαπήση την αδικία πού γίνεται εις βάρος του. Αύτη ή δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν τό έπαθε ό Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ό Θεός: «μήπως έφαγες από τό δένδρο πού σού είπα νά μή φας;», εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναί, έσφαλα», άλλα δικαιολογήθηκε. «Ή γυναίκα πού μου έδωσες, είπε, αύτη μου έδωσε και έφαγα».
Σάν νά έλεγε: «Έσύ φταις πού έπλασες τήν Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ό Αδάμ σ' αυτό τό θέμα νά ακούση τήν Εύα; Ρωτάει ό Θεός και τήν Εύα κι εκείνη απαντάει: «Τό φίδι μέ απάτησε»[2] .
Αν έλεγε ό Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και άν έλεγε και ή Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θά τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία- δικαιολογία.
- Γέροντα, τί φταίει, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη πόσο κακό είναι ή δικαιολογία;
-Τί φταίει; Ότι φταίει! Όταν κανείς δικαιολογή συνεχώς τον εαυτό του και νομίζη ότι οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν, ότι όλοι είναι άδικοι και αυτός είναι πού πάσχει, είναι το θύμα, από 'κεί και πέρα είναι ανεξέλεγκτος. Και τό παράξενο μερικές φορές ποιο είναι;
Ενώ ό ίδιος έχει αδικήσει και φταίει, λέει: «Έγώ θά τήν δεχόμουν τήν αδικία, άλλα δέν θέλω νά κολασθή ό άλλος».
Πάει δηλαδή νά δικαιολογηθή, δήθεν από... αγάπη, γιά νά έρθη σε συναίσθηση ό άλλος, από τόν όποιο νομίζει ότι αδικήθηκε, και νά μήν κολασθή! Ή αρχίζει νά δίνη ένα σωρό εξηγήσεις, μην τυχόν καταλάβη ό άλλος κάτι λάθος καί... κολασθή! Βλέπετε ό διάβολος τί λεπτή εργασία κάνει;

1. Ψαλμ. 24, 7.
2. Βλ. Γεν. 3,11-13

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»,
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com/2020/04/blog-post_92.html

Χωρίς προΰπαρξη έθνους επανάσταση δεν γίνεται

Πηγή: 
 Τύπος της Κυριακής
Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου». Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός είναι μέσα στα γονίδια μας. Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός.
ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση». Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασημαντοποιήθηκε η διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ' ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι».
ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση· ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι». Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει. Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού. Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα. Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως.
ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές. Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος. Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά. Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες. Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε. Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί.
ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν. Για να επαναστατήσεις πρέπει να υπάρχεις ως σύνολο με βαθιές καταβολές αυτοσυνειδησίας. Από το τίποτε δεν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, η παρούσα πολιτική και πνευματική μας ανυπαρξία. Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης έχει διατυπώσει μια αρχή που είναι κανόνας στη Φυσική και την ανθρώπινη ζωή: «Ουδ' αν το μη ον ποιήσαι τι ούτε υπό του μη όντος γένοιτ' αν τι». Τη φράση αυτή διεθνοποίησε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής του Α' μ.Χ. αιώνος Πέρσιος, με τη δική του απόδοση: «Ex nixilo nihil» (Εκ του μηδενός παράγεται μηδέν). Πώς, λοιπόν, αν η εθνική υπόσταση του επαναστατημένου λαού ήταν μηδενική, θα μπορούσε να προκύψει εθνικό κράτος; Το γεγονός ότι στον παρόντα καιρό επιδέξια μηδενικά επιπλέουν και κυριαρχούν είναι ίσως το μόνο ισχυρό αντεπιχείρημα.
ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ απέκτησα την ικανότητα να βλέπω όχι το παρελθόν αλλ' ίσως καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Αυτή την πολιτική της εθνοκτονίας την είχα καταγγείλει συχνά με τα άρθρα μου στον Ελεύθερο Τύπο σε παλαιότερη εποχή. Θα μπορούσα σήμερα τα λεγόμενα για το 1821 να τα θεωρήσω αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή τεχνουργήματα μιας ηροστράτειας δοξομανίας ή λοξομανίας. Όχι, πρόκειται για μια ευρύτερη συνωμοσία, που σκοπεί στην υπονόμευση των πνευματικών και ηθικών θεμελίων του ελληνικού λαού. Πρόκειται για μια πολιτική που «πλασάρισε» ο μισέλληνας Άγγλος πολιτικός λόρδος Λοντόντερι διαρκούντος του Αγώνος: «Η Ελλάς πρέπει να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, ο δε λαός της να γίνει μικρόψυχος, όπως τα έθνη του Ινδοστάν». Προφανώς, για να είναι ευκολοκυβέρνητος.
Ο ΛΑΟΣ όμως αυτός δεν έγινε ευκολοκυβέρνητος παρά τα 400 και πλέον χρόνια δουλείας. Τη μαρτυρία για τον πόθο του προς εθνική αποκατάσταση από τα πρώτα χρόνια της δουλείας παρέχει ο Τούρκος ιστορικός Αχμέτ Δζεβδέτ μπέης με τα ακόλουθα: «Η προς επανάστασιν ροπή των Ελλήνων είναι υπόθεσις παλαιά. Όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' ο Πορθητής εκυρίευσε την Πάλιν, ήτο φυσικόν ότι εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων έμεινεν ο προς επανάκτησιν της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας πόθος».
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ισχύει το αρχαίο λεχθέν: «Πενθείν ου χρη· Νέμεσις γαρ»… 
https://www.sarantoskargakos.gr/content/χωρίς-προΰπαρξη-έθνους-επανάσταση-δεν-γίνεται

Τελειωμό δεν έχουν οι «Ιούδες»…

Ο άνδρας που προδίδει τη γυναίκα, ο συνέταιρος που κλέβει την επιχείρηση, ο πολιτικός που πουλάει την πατρίδα του

Γράφει ο Γέρων Νίκων *

Είναι κοινός τόπος: όταν όλα πάνε καλά, όλοι έχουμε φίλους. Και μας αγαπάνε. Στη δύσκολη ώρα, όλοι σκορπίζουν. Ανθρώπινο είναι: δεν μπορούν όλοι να βοηθήσουν. Και να θέλουν. Ας μην τους κακολογούμε· έχουν τις δικές τους θλίψεις και στεναχώριες. Αν φορτωθούν και τα δικά μας, θα βουλιάξουν.

Και θα μείνουμε με λίγους. Αυτοί θα μας κάνουνε συντροφιά και θα μας συμπαρασταθούν. Και αυτοί όσο μπορούν. Γιατί κι αυτοί θα νυστάξουν και θα τους πάρει ο ύπνος, στον δικό μας κήπο της αγωνίας.

«Περιλυπός έστιν η ψυχή μου έως θανάτου» μείνετε μαζί μου· είπε ο Κύριος στους μαθητές. Πήγε να προσευχηθεί, και ώσπου να γυρίσει κοιμόντουσαν. Και λέει στον Πέτρο· καλά «ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι μετ᾿ εμού;». Το ίδιο πράγμα τρεις φορές. «Ησαν γαρ αυτών οι οφθαλμοί βεβαρημένοι».

Κι ενώ οι μαθητές κοιμόντουσαν, ο Ιούδας ήταν ξύπνιος. Ενα από τα αντίφωνα, που ψάλλουμε στον Ορθρο, λέει: «Σήμερον γρηγορεί ο Ιούδας». Σήμερα ο Ιούδας είναι ξύπνιος και τρέχει. Πόσες φορές δεν θα ᾿πρεπε να σκεφτεί κανείς «μπράβο στους κακούς!». Αφού είναι ξύπνιοι και κινούνται και κουράζονται, τους ανήκουν η νίκη και το κέρδος. Ο Ιούδας έχει χίλια πρόσωπα. Ο άνδρας που προδίδει τη γυναίκα που τον αγάπησε και τον εμπιστεύτηκε και του πρόσφερε τη ζωή της. Και τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια γάμου, ανακαλύπτει ότι δεν ταιριάζουν και βρίσκει άλλη. Η γυναίκα που έζησε τόσα χρόνια με τον άνδρα της, που την αγκάλιασε, που την έβλεπε και γινόταν ευτυχισμένος· και τώρα ανακάλυψε ότι δεν είναι καλός και βρήκε άλλον καλλίτερο. Και οι δυο μαζί να κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Να σκέφτεται ο καθένας τη ζωή του, την ευτυχία του και κανένας τους τα παιδιά! Που στέκουν τρομαγμένα, πληγωμένα, σακατεμένα ψυχικά, γιατί, κατά κάποιον ανεξήγητο λόγο, πιστεύουν ότι αυτά είναι η αιτία που χωρίζουν οι γονείς τους!

Ο συνέταιρος Ιούδας. «Τον είχα εμπιστευτεί κι αυτός πέρναγε την επιχείρηση στο όνομά του, με έκλεβε».

– Και γιατί τον εμπιστεύτηκες; «Ηταν συγγενής μου, ήταν συνέταιρός μου, και τώρα είμαστε στα δικαστήρια».

Ο πολιτικός που πουλάει την πατρίδα του. Τους ανθρώπους που τον ψήφισαν, που τον εμπιστεύτηκαν, που του ανέθεσαν τη χώρα τους, τις περιουσίες τους, το μέλλον των παιδιών τους. Πόσοι Ιούδες. Τελειωμό δεν έχουν. Απόψε στον Κήπο της Γεθσημανή, ιδρώνει αίμα όλη η ανθρωπότητα. Και οι καλοί κοιμούνται. Κι ονειρεύονται κάποιον μαρμαρωμένο βασιλιά, που θα τους σώσει, ή συμμάχους, που θα τους βοηθήσουν.  Οχι. Την ιστορία τη γράφουν οι ξύπνιοι. Τη ζωή την κερδίζουν οι ξύπνιοι. Οι κοιμισμένοι απλώς ονειρεύονται.
Και η Εκκλησία φωνάζει· «Σήμερον γρηγορεί ο Ιούδας, παραδούναι τον Κύριον… Καν τον Ιούδαν θεασάσθε, πως ου καθεύδει, αλλά σπουδάζει προδούναι…» Τουλάχιστον κοιτάξτε τον Ιούδα, που δεν κοιμάται αλλά βιάζεται να προδώσει!.. (Αντίφωνον στ΄).

Απορεί, φυσικά, ο ποιητής που έγραψε τους υπέροχους ύμνους· «ει γαρ πλούτον ηγάπας, τι τω περί πτωχείας διδάσκοντι εφοίτας;» (Αφού αγαπούσες τα λεφτά, τι έγινες μαθητής Εκείνου που εδίδασκε τη φτώχεια;) Και απορεί ο ποιητής βλέποντας ότι ο Ιούδας «μισών εφίλει, φιλών επώλει …» (Μισούσε ενώ φιλούσε, φιλούσε ενώ πωλούσε!)
Ωρα ημάς εξ ύπνου εγερθήναι. Είναι ώρα να ξυπνήσουμε.

Όσο για τους προδότες, τους περιμένει το σχοινί που περίσσεψε απ᾿ τη θηλιά του Ιούδα.

*Tης ιεράς καλύβης των Αγίων Αποστόλων της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους, www.facebook.com/geron.nikon.lazarou.

Φώτης Κόντογλου: Ω! Πόσο αληθινά πίστη είναι η ορθόδοξη πίστη του λαού μας!

Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που την Σαρακοστή και την Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία,ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλοίμονο, οι σπουδασμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουνε, αντί να διδαχθούνε απ᾿ αυτούς

Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα πορεύονται μαζί με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη:
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού».
Μαζί του βρίσκονται στον Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγιά Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται.
Τά μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ᾿ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως.
Αυτό γίνεται κάθε χρόνο.
Ώ!
Πόσο αληθινά πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!
https://www.epilekta.com/2018/04/blog-post_8.html