Βιογραφικό σημείωμα μιας δασκάλας

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

«Την λευτεριά ρωτήσανε ποιας μάνας είναι γέννα /και είπε πως την γέννησε το ελληνικό το αίμα».

            Αφιέρωμα το παρόν σημείωμα.  Όχι μόνον επετειακό, αλλά και λίαν επίκαιρο. «Και αν είναι πλήθος τ’ άσχημα κι αν είναι τ’ άδεια αφέντες», ακολουθώντας «τα μονοπάτια της ποίησης» του Παλαμά, έχουμε το κελάρι το πατρογονικό, γεμάτο τζιβαϊρικά πολυτίμητα και πρόσωπα τιμαλφή.

Τούτες τις σακάτικες ώρες που περνά η πατρίδα, με τα στίφη των μωχαμετάνων, που τα βάφτισαν «πρόσφυγες και μετανάστες» οι αριστερόμυαλοι γραικύλοι, να ακυρώνουν την Επανάσταση του Εικοσιένα, με ηγέτες «νάνους και αρλεκίνους» που μας πνίγουν με τις αναθυμιάσεις τους, παρηγοριά και καταφυγή, η πατραγαθία. Οι πράξεις, η εύκλεια των προγόνων.

Μια παρένθεση. Δάσκαλος σε μικρά παιδιά, Στ΄  Δημοτικού φέτος, αφήνω στην άκρη τα βιβλία, τις καντιποτένιες φλυαρίες του υπουργείου, και, πολλές φορές, στρώνομαι και καταγράφω κείμενα ευσύνοπτα, κατανοητά και κατάλληλα για την κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία τους.  Επιμένω κυρίως σε αφιερώματα.  Η νεότερη ιστορία μας προσφέρεται. Το μάθημα της Ιστορίας είναι δίωρο (εβδομαδιαίως).  Οπότε επιλέγω δέκα περίπου πρόσωπα – Κολοκοτρώνης, Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Σολωμός, Παπαφλέσσας, Παύλος Μελάς, Γρηγόρης Αυξεντίου, μεταξύ αυτών – την ευωδία, δηλαδή, της ιστορίας μας και τους παρουσιάζω στους μαθητές μου.  Χαίρονται χαράν μεγάλη και καμαρώνουν. Παρουσιάζω κυρίως στα παιδιά νόστιμα ή ηρωικά επεισόδια από τον βίο και την πολιτεία σας. Αυτά τους συγκινούν, εντυπώνονται ανεξίτηλα στη δροσερή μνήμη τους.

Παράδειγμα:  Έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Κάποτε η κουκουβάγια ήθελε ν’ αλλάξει φωλιά, γιατί η παλιά είχε λερωθεί από τις κουτσουλιές της.  Όπου και να πας, της είπε άλλο πουλί, και τον κώλο σου μαζί σου θα τον πάρεις». Γέλιο τα παιδιά και θαυμασμό για την θυμοσοφία του Γέρου του Μοριά.  Διδασκαλία σημαίνει «τέρπειν και διδάσκειν» κατά τον αείχλωρο λόγο του Πλάτωνα. Και πάντα με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τα, έχοντας πάντοτε υπ’ όψιν ότι διδάσκουμε και συμβουλεύουμε ανθρώπους πολύ καλύτερους από εμάς.

Αφιέρωμα, λοιπόν, το παρόν σημείωμα σε μια – τίτλος τιμής, ανυπέρβλητος –  Δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, την Αικατερίνη Χατζηγεωργίου.  Μας άφησε ένα βιογραφικό σημείωμα, δεν το έγραψε με μελάνι.  Το χάραξε με το αίμα της.  Δεν φώτισε με τον λόγο της, αλλά με το κορμί της.  Έγινε η ίδια λαμπάδα.  Το βιογραφικό της το κατέθεσε στο Συναξάρι των Ηρώων του Γένους.

Ας το διαβάσουμε με ευλάβεια:

Όνομα:  Αικατερίνη Χατζηγεωργίου

Τόπος γεννήσεως: Γευγελή Μακεδονίας, πόλη ελληνική, που σήμερα είναι στην κατοχή των Σκοπιανών.

Έτος γεννήσεως: 1885

Επάγγελμα: Στα δεκαοκτώ της έγινε δασκάλα στα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα της Μακεδονίας.

Βασικές Σπουδές:  Σπούδασε στο Παρθεναγωγείο Μοναστηρίου, πόλη κάποτε με ακμαίο ελληνικό πληθυσμό την οποία κατέχουν οι πλαστογράφοι της ιστορίας.

Δεν σπούδασε σε κάποιο Παιδαγωγικό Τμήμα στο οποίο διδάσκουν εθνομηδενιστές και νεοταξικά απολειφάδια τύπου Ρεπούση, που εξοργίζονται διότι γίνεται αγιασμός στα σχολεία – κατά δήλωσή της προ μηνός – και … δαιμονίζεται γιατί ακόμη εκκλησιάζονται τα σχολεία.  Αν είχε καθηγήτρια την Ρεπούση, η Αικατερίνη, θα πήγαινε με τους Κομιτατζήδες ή θα την απέλυαν γιατί θα χαρακτηριζόταν εθνικίστρια, δασκάλα του σκοταδισμού.  Δόξα τω Θεώ τότε δεν είχαμε παιδαγωγικά τμήματα. Είχαμε Παρθεναγωγεία, Μεγάλες του Γένους Σχολές, Πανεπιστήμια ηρώων.

Μεταπτυχιακές σπουδές:  Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο αθάνατο πανεπιστήμιο της ελληνικής ιστορίας, ειδικεύτηκε στην φιλοπατρία και την αυτοθυσία. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του ηρωισμού στις 14 Οκτωβρίου του 1904, με βαθμό «άριστα», από τους επιβλέποντες καθηγητές που άκουγαν στα ονόματα Παύλος Μελάς και Αναστάσιος Καρατάσος.

Εκπαιδευτική και κοινωνική δράση:  Δίδαξε στα ελληνόπουλα γλώσσα και ιστορία.  Τους μάθαινε την αγάπη στο Χριστό και την αγία του Εκκλησία:  «Μια φορά κι έναν καιρό» τους έλεγε «σε τούτα εδώ τα δοξασμένα χώματα ζούσε ο βασιλιάς Αλέξανδρος, που σκόρπισε το φως και τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου… Μια φορά κι έναν καιρό από τούτα τα άγια χώματα διάβηκε ο Απόστολος Παύλος, σαν ήρθε να φέρει τον Χριστιανισμό στην ήπειρό μας».  Και τα παιδόπουλα με ορθάνοιχτα τα μάτια την κοίταζαν και έκλειναν στα άγουρα φυλλοκάρδια τους, με ανείπωτη περηφάνια, τον λόγο, τον σπόρο τον εθνικό, που αργότερα θα γεννούσε καρπό πολύ.

Μισθός:  Αφιλοκερδώς, με έντιμο πενία, ζούσε η Αικατερίνη.  Δεν… κατέβαινε σε απεργίες για «αύξηση μισθών», δεν έγινε συνδικαλίστρια σε κάποια ΔΟΕ για να γλιτώσει την αίθουσα.  Όχι. Ανέβαινε τα σκαλοπάτια της λευτεριάς.  Νυχθημερόν, μονάχη έγνοια της, η σωτηρία της Μακεδονίας.  Ατρόμητη, «εις το έθνος προσέφερε ό,τι ήτο δυνατόν ως ηρωίδα του 21», για να θυμηθούμε την διαθήκη του Γερμανού Καραβαγγέλη που κι αυτός κατατάσσει τον εαυτό του στην «λεβεντουργιά» του Ιερού Αγώνος.

Προαγωγές:  Στα δεκαεννιά της χρόνια η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου πήρε την τιμιότερη προαγωγή.  Από απλή δασκάλα προάγεται σε ηρωίδα του ελληνικού έθνους.  14 Οκτωβρίου 1904.  Μια συμμορία κομιτατζήδων περικυκλώνει το σπίτι, κοντά στην Γευγελή, στο οποίο φιλοξενούνταν η δασκάλα.  Οι θρασύδειλοι Βούλγαροι πάση θυσία θέλουν να την δολοφονήσουν. Της ζητούν να παραδοθεί.  Απαντά με το αντίλαλο του Ζαλόγγου: «Εγώ Ελληνίδα γεννήθηκα,  Ελληνίδα και θα πεθάνω».  Λέγοντας Ελληνίδα εννοούσε τάφο.  Λόγος εθνικός γι’ αυτήν είναι να μιλάς μες από τον τάφο.  Έτσι γράφεται η ιστορία μας.  «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…». Τρεις ώρες πολεμούσε. Έβαλαν φωτιά οι πρόγονοι του Ζάεφ – ο φίλος του Αλέξη του προδότη –  και την έκαψαν ζωντανή.

Διακρίσεις τιμητικές.  Όχι.  Το κράτος, η νυν  παλιόψαθα των εθνών, δεν της πρόσφερε καμιά διάκριση. Σχολεία ανά την χώρα έβαλαν διάφορες ονομασίες. «Δημήτρης Γληνός, Αλ. Δελμούζος, Μελίνα Μερκούρη».  Κανένα δεν φέρει το όνομά της. Και σίγουρα λίγοι δάσκαλοι έχουν ακουστά την ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα.  Ας είναι.  Οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη «κρατικής αναγνωρίσεως».  Τους παίρνει στα φτερά της η Δόξα, γιατί μαρτύρησαν για του Χριστού την πίστη στην αγία και της Μακεδονίας την ελευθερία.  «Όλο εις τον κρεμνόν κυλάμεν κάθε μέρα»  έγραφε με το γιαταγάνι του ο στρατηγός Μακρυγιάννης.  Είναι αυτό το γκρέμισμα κάθοδός εις Άδην;  Ίσως.  Μήπως γίνει και τόπος Αναστάσεως; «Είθε», όπως έγραφε η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη. Αιωνία η μνήμη των αθάνατων διδασκαλισσών του Μακεδονικού Αγώνα.

ΔημήτρηςΝατσιός

δάσκαλος-θεολόγος

Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/article/24695

Ἀκροδεξιοι καί αὐτοί;

 Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ τοῦ Τζόναθαν Κόου Μέση Ἀγγλία δέν κυκλοφορεῖ στήν Ἑλλάδα ἀπό τόν ἐκδοτικό οἶκο τοῦ Ἄδωνι Γεωργιάδη

Κυκλοφορεῖ ἀπό τίς ἐκδόσεις «Πόλις» τοῦ κ. Γκιώνη. Πρόκειται γιά ἕναν ἀπό τούς καλύτερους ἐκδοτικούς οἴκους τῆς πατρίδας μας, ὁ ὁποῖος μόνον ἀκροδεξιῶν τάσεων δέν εἶναι. Φιλελευθέρων, ναί. Κεντρώων, ναί. Σοσιαλδημοκρατικῶν, ναί. Ὄχι ὅμως ἀκροδεξιῶν. Καί ὅμως: Στό μυθιστόρημα τοῦ Κρόου πού γράφτηκε γιά νά καταλάβουμε πῶς ἡ Μεγάλη Βρεταννία ὑποτίμησε τά ὑπόγεια ρεύματα τῆς Μέσης Ἀγγλίας καί διολίσθησε ἄξαφνα στό Brexit, πρωταγωνιστοῦν φιγοῦρες τῆς διπλανῆς πόρτας τῆς ἀγγλικῆς ἐνδοχώρας, μέ ἀπόψεις πού στήν Ἑλλάδα θεωροῦνται συλλήβδην ἀκροδεξιές. Καί μέ ἔκπληξη ἀνακαλύπτει κανείς ἀπό τά λεγόμενά τους ὅτι τό κρίσιμο θέμα πού ἔγειρε τήν πλάστιγγα ὑπέρ τῆς ἀποχώρησης ἀπό τήν ΕΕ κατά τίς δύο τελευταῖες ἑβδομάδες τῆς προεκλογικῆς ἐκστρατείας, ἦταν τό μεταναστευτικό. Ἡ αἴσθηση ὅτι «ἀπειλεῖτο» ἡ ζωή τους καί ἡ καθημερινότητά τους. Ἡ ἄρνησή τους νά παραδώσουν, ἰδίως οἱ πρεσβύτεροι, τήν χώρα τους διαφορετική στά ἐγγόνια τους ἀπό αὐτήν πού παρέλαβαν ἀπό τούς γονεῖς τους.

Στό πολυπολιτισμικό Λονδῖνο τοῦ μουσουλμάνου δημάρχου Σαντίκ Κάν, τῶν ἑκατομμυρίων γεύσεων, τῶν Σαουδαράβων καί Ρώσσων ἰδιοκτητῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων, οἱ ἀπόψεις αὐτές χλευάζονταν. Τά ἔνστικτα αὐτοσυντήρησης εἶχαν ὑποχωρήσει. Πολιτική ὀρθότης. Στίς ἀριστερές, ἐργατικές ἐπαρχίες τῆς Ἀγγλίας, ὅμως, ὄχι. Τό θέμα σιγόβραζε καιρό. 300.000 νέοι μετανάστες δεκτοί κάθε χρόνο στό βρεταννικό ἔδαφος ἀποτελοῦσαν γιά τούς κατοίκους τους μικρές ὡρολογιακές βόμβες πού «ἔσκαγαν» καθημερινά στήν ζωή τους μέ διάφορες ἀφορμές καί τούς ἔκαναν νά αἰσθάνονται ξένοι στόν τόπο τους. Ὁ Κόου παρουσιάζει ἕνα τυπικό ζευγάρι Ἐγγλέζων, ὁ ἄνδρας τοῦ ὁποίου χάνει τήν πρόσληψή του σέ δημόσιο διαγωνισμό ἀπό μετανάστη καί ψυχραίνεται μέ τήν σύζυγό του πού ἐπιμένει στήν πολιτικῶς ὀρθή θέση. Ὁ Κόου ἐμφανίζει ἕναν συνταξιοῦχο γέροντα, πρώην ὑπάλληλο αὐτοκινητοβιομηχανίας, νά διαμαρτύρεται γιά τήν ἀλλαγή τῆς ταυτότητας τοῦ ΒΒC καί τοῦ τρόπου πού προσεγγίζει τήν ἐπικαιρότητα, μακράν τοῦ κλασσικοῦ φλεγματικοῦ. Ὁ Κόου βάζει δύο κλόουν πού κλέβει ὁ ἕνας τήν δουλειά τοῦ ἄλλου, νά φθάνουν νά διαπληκτίζονται καί νά χειροδικοῦν γιά τήν ἐθνική ταυτότητα: Εἷς ἐκ τῶν δύο ἦταν brexiteer ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, ἐπειδή ἡ κόρη του εἶχε ἰρλανδική ὑπηκοότητα, κατά βάση ταυτότητα Εὐρωπαίου πολίτη. Ὁ Κόου ἐμφανίζει μιά καθηγήτρια πανεπιστημίου νά τίθεται σέ διαθεσιμότητα μετά ἀπό ἕνα ἄστοχο ἀλλά ὄχι ρατσιστικό σχόλιο γιά ἀλλοδαπή διεμφυλική φοιτήτρια πού προκάλεσε τήν μῆνιν «προοδευτικῶν φιλελευθέρων ἀκτιβιστῶν».

Στήν πραγματικότητα, ὁ συγγραφέας μᾶς ἐξηγεῖ μέ τόν τρόπο του ὅτι τά θέματα πού προκάλεσαν τήν ἔκρηξη τοῦ λαϊκισμοῦ ἐκεῖ δέν προέκυψαν ἀπό τό πουθενά. Ἦταν παρόντα, ριζωμένα στήν καθημερινότητα τῶν πολιτῶν, ἀντικείμενο συζήτησης σέ τακτικότατη βάση, καί τό δημοψήφισμα ὑπῆρξε ἡ ἀφορμή γιά νά ἐκφραστοῦν. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ἀκροδεξιοί. Οὔτε φασίστες. Ἁπλῶς παρακάλεσαν νά μήν ἀλλάξει καί ἄλλο ἡ ζωή τους. Ἐπέμειναν στήν προστασία τῆς διατήρησης τῆς ταυτότητάς τους.

Γράφω τό σημερινό σημείωμα παραπέμποντας σέ αὐτό τό ἐνδιαφέρον μυθιστόρημα, πού εἶναι γραμμένο μέ τόν τυπικό βρεταννικό τρόπο, χωρίς ἐξάρσεις, γιατί ἀνάλογα πρόδρομα φαινόμενα καταγράφονται καί στήν ἑλληνική κοινωνία τήν τελευταία δεκαετία. Τό γεγονός ὅτι ἡ ἀκροδεξιά δέν ἐκτοξεύτηκε ἐν Ἑλλάδι καί ἡ «Χρυσή Αὐγή» ἡττήθηκε τελικῶς, εἶναι καθαρή σύμπτωση. Ἄν δέν εἶχαν μεσολαβήσει τά ἐπεισόδια στό Κερατσίνι, ὁ θάνατος τοῦ Παύλου Φύσσα καί ἡ δίωξη τοῦ κόμματος αὐτοῦ ὡς ἐγκληματικῆς ὀργάνωσης, ἄλλη θά ἦταν ἡ πορεία τῶν πραγμάτων. Γράφω, ἐπίσης, τό σημείωμα μέ τό ἐρώτημα «ἀκροδεξιοί καί οἱ Ἄγγλοι;», γιατί ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται οὔτε ἡ Κεντροδεξιά τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη οὔτε ἡ Ἀριστερά τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα κατανοοῦν τίς σεισμικές ἀλλαγές πού γίνονται σταδιακά, σέ βάθος χρόνου, στήν ἑλληνική κοινωνία.

Τρία παραδείγματα ὡς focus group, ἀφιερωμένα καί στόν Ἀμερικανό σύμβουλο τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Γκρῆνμπεργκ ἀλλά καί στήν Κουμουνδούρου, πού μέ ἀφορμή τόν διαχωρισμό προσφύγων – παρανόμων κάνει λόγο γιά «ἀκροδεξιούς καί ἐπικίνδυνους». Παράδειγμα πρῶτο, ἔξω ἀπό στούντιο τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ. Παραγωγός ἐγνωσμένων ἀριστερῶν πεποιθήσεων, φίλη, μοῦ λέει μονολεκτικά γιά τούς μετανάστες: «Δέν τούς θέλω αὐτούς!». Προσοχή: Πρῶτο ἑνικό. «Δέν τούς θέλω!».

Παράδειγμα δεύτερο: Ἀδερφή συναδέλφου, ἄνεργη διαζευγμένη, μέ ἕνα παιδί καί χαμηλό εἰσόδημα. Ἀριστερῶν τάσεων καί αὐτή. «Ἔκανα τά χαρτιά μου γιά διαγωνισμό τοῦ ΑΣΕΠ. Πίστευα θά μέ πάρουν. Ἀλλά στήν λίστα διοριστέων τό 20-30% τῶν ὀνομάτων πού πῆραν τίς θέσεις παρατήρησα ὅτι εἶχαν ξένα ὀνόματα». Δέν μοῦ παραπονέθηκε. Ἀλλά θέλησε νά μοῦ τό πεῖ.

Παράδειγμα τρίτο: Ψηφοφόρος τῆς ΝΔ. Μέ σταμάτησε ἔξω ἀπό ἕνα φαρμακεῖο. «Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Κυριάκος θά φτιάξει hot spot μεταναστῶν στό Κατσιμίδι;» μέ ρώτησε μέ ὀργίλο ὕφος καί πρόσθεσε: «Τί νά κάνουν αὐτοί ἐκεῖ πάνω! Θά τούς φᾶνε οἱ λύκοι. Θά κατέβουν πεινασμένοι στούς Θρακομακεδόνες!».

Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού παρά τίς φωνές τους γιά δύο δεκαετίες συνεργάστηκαν ἄψογα στήν πράξη γιά τήν ἐνσωμάτωση ἑνός ἑκατομμυρίου Ἀλβανῶν μεταναστῶν ἀλλά καί χιλιάδων Ρωσσόφωνων Ὀρθοδόξων ἀπό τίς τέως χῶρες τῆς ΕΣΣΔ, πιστεύουν τά ἴδια μέ τούς Ἄγγλους. Δέν θέλουν νά ἀλλάξει ἡ ζωή τους. Νά διαταραχθεῖ ἡ καθημερινότητά τους. Δέκα χρόνια σήκωσαν τόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου τῶν μνημονίων καί τώρα πού πᾶνε κάπως νά ἡσυχάσουν, ἄντε πάλι ἀπό τήν ἀρχή –νέες «δόξες». Δέν μπορεῖς νά τούς πεῖς αὐτούς τούς πολῖτες «ἀκροδεξιούς», γιατί πολλοί εἶναι ἀριστεροί (ἄρα κάνει λάθος ὁ ΣΥΡΙΖΑ) καί δέν μπορεῖς νά τούς κάνεις μάθημα ἀφ’ ὑψηλοῦ νά ἐπιδείξουν ἐθνική ἀλληλεγγύη. Γιά νά πάρουν μετά σειρά καί οἱ Γερμανοί γιά νά δεχθοῦν μετανάστες. Καί ἄν τό σχῆμα πού ἔχει ἡ Κυβέρνηση στό μυαλό της εἶναι νά κάνουμε τά καλά παιδιά μέ τούς Γερμανούς στό μεταναστευτικό γιά νά πληρώσουμε λιγώτερους φόρους (μικρότερα πλεονάσματα), καλύτερα νά μήν τό ὑπαινιχθεῖ ποτέ δημοσίως. Θά γίνει ἐπανάσταση. Ταῦτα, καί ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω. Νισάφι πιά μέ τίς ταμπέλλες.

http://www.antibaro.gr/article/24717

Ο λαθροεποικισμός μείζων εθνική απειλή

 Η Αμερική πρόδωσε ωμά, ψυχρά και κυνικότατα τους Κούρδους συμμάχους της κατά του ISIS στη Βόρεια Συρία και ο (προδότης τους) Ντόναλντ Τραμπ κορδώθηκε γράφοντας χωρίς ντροπή στο twitter του: «Όπως έχω δηλώσει στο παρελθόν με απερίφραστο τρόπο, και απλώς επαναλαμβάνω, αν η Τουρκία κάνει κάτι που εγώ, με τη σπουδαία και ανυπέρβλητη σοφία μου [sic!], θεωρήσω ότι είναι εκτός ορίων, θα καταστρέψω ολοσχερώς και θα εξολοθρεύσω την οικονομία της Τουρκίας (το ‘χω ξανακάνει!)».

Οι Κούρδοι μετρούν στη περιοχή 11.000 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες στον κοινόν αγώνα με τους Αμερικανούς κατά τού Ισλαμικού Κράτους, θεωρώντας ότι ΗΠΑ θα τιμούσαν την συμφωνία. Τους πούλησαν εν μια νυκτί στον παμφάγο Ερντογάν στη προσπάθειά τους να τον αποσπάσουν (νομίζουν) από την αγκαλιά της Ρωσίας.  Ο τούρκος θα εκμισθώσει φιλία στον Τραμπ και σε πρώτη ζήτηση θα ικανοποιήσει τα όποια αιτήματα της Μόσχας.
Ο «σεϊχουλίσλάμης» βρυχήθηκε για την βόρεια Συρία και ο καπάνταης Τραμπ αναδιπλώθηκε παραχρήμα και ξαναέγραψε: «Βρισκόμαστε στη διαδικασία αποχώρησης από τη Συρία όμως δεν έχουμε σε καμία περίπτωση εγκαταλείψει τους Κούρδους που είναι ξεχωριστοί άνθρωποι και υπέροχοι μαχητές»! Πάρτε στον στον γάμο σας να σας πει «και του χρόνου!».
Αλλά το αμερικανικό ξεπούλημα των Κούρδων έπρεπε να αποτελέσει μέγιστον μάθημα για μας όταν προχθές τα δώσαμε όλα στον Πομπέο, χωρίς να πάρουμε τίποτε. Τίποτα! Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Ο πρωθυπουργός μας δηλώνει υπερήφανος. Γιατί νομίζετε; Ακούστε:
«Είμαι περήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σταδιακά (στα πρακτικά διορθώθηκε “σιγά-σιγά” με απαράλλακτο το νόημα) σε πολυπολιτισμική»!
Ο Γερμανός πρέσβης μάς προτρέπει (=αξιώνει) άνευ ανταλλάγματος να βάλουμε Σκόπια και Αλβανία στην Ε.Ε. Μην σας μένει καμία αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση όπως άλλωστε και η προηγούμενη θα το πράξει πηλαλώντας. Η προηγούμενη χάρισε όνομα, ταυτότητα, εθνότητα, γλώσσα στους αλβανοσλάβους των Σκοπίων. Η τωρινή δεσμεύεται να «σεβασθεί» το ανθελληνικό εξάμβλωμα της προηγούμενης και αυτήν την «δέσμευσή» της την επαναλαμβάνει ευκαίρως, ακαίρως.
Όμως μέγιστον μάθημα εξωτερικής πολιτικής μάς έρχεται αυτές τις μέρες από την γειτονική Βουλγαρία.  Γενναία η δήλωση τού πρωθυπουργού της Μπόϊκο Μπορίσοφ:
«Η ένταξη της “Βόρειας Μακεδονίας” στην Ε.Ε. είναι σημαντική, αλλά αυτή δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος της Βουλγαρίας και μέσω της παραποίησης της Ιστορίας».
Και να σκεφτεί κανείς ότι η έρις αφορά την διεκδίκηση των Κομιτατζήδων (τέλος 19ου – αρχές 20ου αι.) που  θέλουν για δικούς τους οι σκοπιανοί αλλά τους προσμετρούν κατά – δικούς τους οι Βούλγαροι.
Η βουλγαρική εμμονή δακτυλοδεικτεί το πάθος με το οποίο μια ηγεσία οφείλει να υπερασπίζεται τα ιερά και όσια του γένους της. Οι δικοί μας ηγέτες είναι δυστυχώς «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», γιατί απλούστατα είναι δεδομένοι  και άρα προβλέψιμοι. Αντίθετα οι τούρκοι δυσμεταχείριστοι και ως εταίροι χείριστοι. Εφ’ ω Ευρωπαίοι και Αμερικανοί  αντιμετωπίζουν έμφοβοι και με δέος τους οσμανλήδες, ενώ εμάς με κυνισμό και αποκοτιά.
Κορύφωση της δειλίας των ηγετών μας είναι ότι δεν έστειλαν εφέτος στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου, επέτειο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα ελληνικά μαχητικά κατόπιν τουρκικής αξιώσεως. Για  πόσο καιρό ακόμη θα «κείται μακράν» η Κύπρος μας ολιγόψυχοι;
Σε μια αποθέωση επιλεκτικής κοινοτικής αλληλεγγύης οι οκτώ «πρόθυμες» χώρες της Ε.Ε. (Γαλλία, Γερμανία, Φινλανδία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ιταλία) συμφώνησαν στη Μάλτα να μοιρασθούν τα βάρη των μεταναστευτικών ροών, αλλά μόνον αυτών της Κεντρικής Μεσογείου. Τουτέστιν, ήγουν, δηλαδή, εν άλλοις λόγοις, ήτοι, να καλύψουν Μάλτα και Ιταλία και να αποκλείσουν την Ελλάδα! Αυτά χωρίς ίχνος αιδούς. Το «αντίθετο» μέτωπο Ελλάδος, Κύπρου, Βουλγαρίας είναι εξ ορισμού εξασθενημένο όσο δεν συμπράττει σ’ αυτό ο γαλλογερμανικός άξονας. Πόσο ενωμένη φαντάζεστε με τούτα και με κείνα αποδεικνύεται η μάλλον κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή ΈΝΩΣΗ;
Αχ, Θεέ μου, τί άλλο θα ακούσουμε απ’ αυτό το «παιδί»; «Και βεβαίως οι πρόσφυγες οι οποίοι τελικά θα επιλέξουν να κάνουν τη χώρα μας τη δεύτερη πατρίδα, τα παιδιά τους πρέπει να αισθάνονται και θα αισθάνονται Έλληνες. Αυτό είναι το σωστό».
Καταρχήν δεν είναι πρόσφυγες, αφού δεν προέρχονται από εμπόλεμες χώρες. Είναι μετανάστες και για να ακριβολογήσουμε λαθρομετανάστες. Εκείνο το «επιλέξουν»  ανάβει φωτιές. Ποιοι να «επιλέξουν», οι επήλυδες; Αυτοί επιλέγονται  από τις χώρες όχι οι χώρες απ’ αυτούς.
Ο λαθροεποικισμός  αποτελεί ήδη μείζονα εθνική απειλή. Είναι κωμικοτραγική η προσδοκία ότι τα αφγανοπακιστανάκια θα ενταχθούν και θα ανανεώσουν την ελληνική κοινωνία!
Είναι ώρα η ηγεσία μας να υψώσει ανάστημα και φωνή. Καιροί ου μενετοί.

http://www.antibaro.gr/article/24741

Στέλιος Παπαθεμελής