Οι Ευρωπαϊκοί λαοί αλυσοδένονται από την ΕΕ για να πληρώσουν την καταστροφική κρίση του κορωνoϊού

Εν όψει της νέας οικονομικής καταστροφής που έρχεται λόγω κορωνοϊού, την οποία πολλοί έγκυροι αναλυτές την περιμένουν να είναι σημαντικά μεγαλύτερη από την Ύφεση του 1929, τη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση στην Ιστορία, συνήλθε το Eurοgroup και πρόσφατα η τηλε-Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. Εκεί, μέσα στις εκατόμβες νεκρών και με παραλυμένες τις οικονομίες ιδίως των δυτικών χωρών, η Ευρωπαϊκή Ένωση συνέχισε ακάθεκτη το «έργο» της. Εκπροσωπώντας τα συμφέροντα κυρίως των Γερμανικών πολυεθνικών, αποφάσισε να μην προχωρήσει σε κοινή χρηματοδότηση των οικονομιών όλων των χωρών της Ένωσης μέσω Ευρωομολόγων, αλλά να βασιστεί στους πολυετείς προϋπολογισμούς της Ε.Ε, οι οποίοι πληρώνονται από τα κράτη-μέλη, προκειμένου να εκδίδει ομόλογα, ενώ με τις εισπράξεις από την πώληση αυτών των ομολόγων θα παρέχει κατά κύριο λόγο δάνεια στα κράτη-μέλη και όχι δωρεάν επιχορηγήσεις . Και αυτά τα δάνεια, μάλιστα, θα κινούνται σε περιορισμένο ύψος, που συνολικά μόλις θα ξεπερνά το 1 τρις ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των 540 δις δανείων που αποφάσισε το Eurogroup.

Έτσι, η ΕΕ με την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, όπως την θέλουν εκείνοι που ελπίζουν δεκαετίες τώρα σε μια «άλλη δημοκρατική ΕΕ» της «αλληλεγγύης και της ανάπτυξης» και εξαπατούν ασύστολα τους λαούς με φρούδες ελπίδες.

Και αυτό όχι απλώς γιατί η Γερμανία είναι «κακή» ή «κοιτάζει μόνο το δικό της συμφέρον», αλλά γιατί πίσω από την βιτρίνα της ΕΕ βρίσκεται ο αδυσώπητος ανταγωνισμός των γερμανικών αλλά και άλλων Πολυεθνικών επιχειρήσεων που εκπροσωπεί αυτή η Ένωση, για να μην χάσουν σε ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τις Πολυεθνικές των ΗΠΑ και της Άπω Ανατολής στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα των «ανοιχτών αγορών» που εξασφαλίζει το άνοιγμα και η «απελευθέρωση» των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών (οι περίφημες «4 ελευθερίες του Μάαστριχτ») που καθιέρωσαν τη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης.

Τα μόνιμα θύματα σε αυτήν την οικονομική «ένωση» είναι βέβαια οι περιφερειακές χώρες του Νότου, που θα υποστούν νέα μνημόνια προκειμένου να δανειστούν από τα ταμεία της ΕΚΤ. Όσο για τους «ηγέτες» των χωρών αυτών, αφού «φωνάξουν» στην αρχή, στη συνέχεια πάντα υποτάσσονται, καθώς δεν αμφισβητούν ποτέ τη βάση πάνω στην οποία είναι κτισμένη αυτή η «Ένωση»: τις ανοικτές κι απελευθερωμένες αγορές των Πολυεθνικών.

Την ίδια ώρα η Βρετανία, η οποία έχει πληγεί σοβαρά από τον ιό αλλά είχε προλάβει να υλοποιήσει το ιστορικό Brexit, προχωρά σε έκδοση χρήματος για να χρηματοδοτήσει την οικονομία της και να ανταπεξέλθει, κάτι που ΔΕΝ μπορούν να κάνουν οι χώρες της ΕΕ. Το ίδιο κάνουν και οι ΗΠΑ καθώς και η Ιαπωνία. Μάλιστα η Βρετανία είχε εξαγγείλει πολύ σημαντικά μέτρα για την ανάπτυξη της οικονομίας της με χρηματοδότηση βασικών τομέων, νέων θέσεων εργασίας, κοινωνικών υπηρεσιών κ.λπ. ευθύς αμέσως μόλις απελευθερώθηκε από τη σκλαβιά της ΕΕ μετά το Brexit, μέτρα που δυστυχώς δεν πρόλαβε να ξεκινήσει την εφαρμογή τους, αφού μάς βρήκε ο κορωνοϊός, αλλά τα ξεκινά τώρα με ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα κεϋνσιανής κατεύθυνσης. Να σημειωθεί ότι οι κεϋνσιανές πολιτικές ήταν ανάθεμα για τους Συντηρητικούς της Θάτσερ κ.λπ., ενώ  σήμερα είναι ανάθεμα για τους Εργατικούς του Μπλερ και του διαδόχου του στην ηγεσία Starmer (μετά την έξωση του Κόρμπυν), και τα πολυποίκιλα «αριστερά» κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Podemos κ.λπ… Τα κόμματα αυτά έχουν αποδεχτεί πλήρως την παγκοσμιοποίηση των Πολυεθνικών  και εξαπατούν τους οπαδούς τους ότι μέσα στην παγκοσμιοποίηση (και την ΕΕ) θα μπορούσαν δήθεν να πάρουν άλλα δραστικά φιλολαϊκά μέτρα τη στιγμή που είναι πια οι αγορές που καθορίζουν τιμές, μισθούς και εισοδήματα.

Αντ’ αυτού οι Ευρωπαϊκοί λαοί γεύονται τα «οφέλη» της ΕΕ δεμένοι χειροπόδαρα, με κίνδυνο πολλές χώρες να καταντήσουν σαν την Ευρωκατεχόμενη Ελλάδα, η οποία με τα νέα μνημόνια θα δεχτεί και το πραγματικά τελειωτικό χτύπημα. Παράλληλα, οι λαοί παρακολουθούν μαθήματα «ευρωπαϊκού πολιτισμού» από τη Γερμανία, η οποία κυριολεκτικά άρπαξε και καβάτζωσε τις μάσκες για πάρτη της αγνοώντας τους Ιταλούς που εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Αντίθετα οι χώρες που δέχονται χρόνια τώρα τον αποκλεισμό και το εμπάργκο της δυτικής Υπερεθνικής Ελίτ (και τις βρίζουν!), όπως η Κούβα και η Ρωσία, έσπευσαν να βοηθήσουν μαζί με την Κίνα, όλες τις χώρες προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια στον αγώνα κατά του κορωνοϊού, πρακτική και ηθική, δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Και μάλιστα κυρίως στην αναπτυγμένη Ιταλία, της οποίας η ελίτ αποφάσισε από τις πρώτες να επιβάλει τα σκληρότερα μέτρα κατά της Ρωσίας ελέω ΕΕ.

Ας τα δουν αυτά οι Ευρωπαϊκοί λαοί, όπως πλέον τώρα τα βλέπει ξεκάθαρα ο Ιταλικός. Το μόνο που μένει είναι οι λαοί να ξεσηκωθούν και να κάνουν το δεύτερο βήμα, αφού το πρώτο βήμα ήδη έγινε με την γενναία έξοδο του Βρετανικού λαού από την εγκληματική ΕΕ, και να στείλουν στα τσακίδια και την ΕΕ και τις αλυσίδες της μέσα από κινήματα Εθνικής και Οικονομικής κυριαρχίας. Η εξελισσόμενη τεράστια κρίση του κορωνοϊού θα παίξει καταλυτικό ρόλο για την τύχη των λαών και κυρίως των Ευρωπαϊκών και της ίδιας της ΕΕ.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 28/4/2020
https://www.mekea.org/Ανακοίνωση-ΜΕΚΕΑ-Οι-Ευρωπαϊκοί-λαοί-α/

Ελληνισται

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΒ΄, Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 1882

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων (Πράξ. 6,1-7)
Tου Μητροπολιτου Φλωρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ελληνισται
«Ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους» (Πράξ. 6,1)
Σtayr.Τὰ παλιά, ἀγαπητοί μου, χρόνια, τὰ εὐλογη­μένα χρόνια, δὲν ὑπῆρχαν πολλὰ σχολεῖα, δὲν ἤξεραν οἱ ἄνθρωποι τόσα γράμματα ὅσα ξέρουν σήμερα. Εἶ­χαν ὅμως κάτι ἄλλο ἀνώτερο, ποὺ δὲν τό ᾽χουμε ἐμεῖς σήμερα, κι αὐ­τὸ εἶνε ἡ πίστις. Πίστευαν πραγματικὰ στὸ Θεό, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκαναν θαυμαστὰ πράγματα.
Ἕνα παράδειγμα. Στὴν τουρκοκρατία τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσε­ως, χωρὶς καμπά­νες, ὅλοι ἦταν στὴν ἐκκλησιά, ἄκουγαν τὸ «Χριστὸς ἀ­νέ­στη», ἔμεναν στὴ λειτουργία μέχρι τέλους, κοινωνοῦσαν, γύριζαν στὸ σπίτι μὲ τὴ λαμπά­δα, σημάδευαν μὲ τὴν καπνιὰ ἀπ᾽ τὸ ἅγιο φῶς τὴ θύρα, καὶ κατόπιν κάθονταν κ᾽ ἔτρωγαν. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἀν­τηχοῦσε παντοῦ· ἐπὶ σαράν­τα μέρες, μέχρι τῆς Ἀναλήψεως, τὸ θεωροῦ­σαν ἁ­μαρτία νὰ λένε καλημέρα καὶ καλησπέρα. Τώ­ρα ἐμεῖς… Γι᾽ αὐ­τὸ εἶπα ὅτι ἐκεῖνοι πίστευαν.
Ἀλλὰ καὶ σήμερα –ἂς μὴ ἀπελπιζώμαστε– ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ πιστεύουν πραγματικὰ καὶ λένε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» μὲ τὴν καρ­διά τους. Κι ὅσο θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ ἄστρα –ἂς φωνάζουν οἱ ἄπιστοι–, ὅλες οἱ γενεὲς θὰ ὑ­μνοῦν καὶ θὰ δοξάζουν τὸ Χριστό. Κι ἂν ἐ­μεῖς τὸν ἀρνηθοῦμε, τὸν δοξάζουν οἱ ἄγ­γελοι.

Σήμερα τιμοῦμε τὶς μυροφόρες, ποὺ ἄκουσαν πρῶτες τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Καὶ τοὺς ἄ­ξιζε νὰ τ᾽ ἀκούσουν· γιατὶ ἐνῷ οἱ ἄν­τρες σκόρπισαν κ᾽ ἐγκατέλειψαν τὸ Χριστό, αὐτὲς ἀ­τρό­μητες πῆγαν μὲ ἀρώματα στὸν τάφο του.
Ἀλλὰ τώρα δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὶς μυροφόρες γυναῖκες. Κάτι ἄλλο θέλω νὰ σᾶς πῶ.

* * *
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελ­φοί μου, ἀκούγεται κάποιο παράπονο· τὸ ἔπια­σε τὸ αὐτί σας; Στὸ εὐαγγέλιο ἀκούγεται ὁ θρί­αμβος, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», ἀλλὰ στὸν ἀπόστολο ἀκούγεται παράπονο. Ποιό παράπονο; Θὰ σταθῶ μόνο σὲ μιὰ λέξι, ποὺ μᾶς συγκινεῖ καὶ ἀ­ποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Οἱ «Ἑλληνισταί», λέει (Πράξ. 6,1), ἔκαναν παράπονο, καὶ βρῆκαν τὸ δίκαιό τους στοὺς ἀποστόλους, ποὺ σὰν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἔδωσαν τὴ λύσι. Δὲν ἐξετάζω ποιό ἦταν τὸ παράπονο. Θέλω νὰ μείνω μόνο στὸ ὄνομα «Ἑλληνισταί». Τί ἦταν λοιπὸν αὐτοὶ οἱ «Ἑλληνισταί»;
Πᾶμε στὰ παλιά, στὰ χρόνια ἐκεῖνα τοῦ Με­γάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε, πέρα­σε τὰ Δαρδανέλλια, τὸν Ἑλλήσποντο, τὸ Βόσπορο, διέσχισε τὴ Μικρὰ Ἀσία, προχώρη­σε στὴν Ἀνατολή, καὶ ἔφτασε – μέχρι ποῦ; Μιὰ φούχτα ἀνθρώπων κάτω ἀπὸ ἕνα γενναῖο βασιλιᾶ κατώρθωσαν νὰ φτάσουν μέχρι τὶς Ἰνδίες, μέχρι τὸ Γάγγη ποταμό! Καὶ ὅπου περνοῦσαν δὲν ἔκοβαν κεφάλια, δὲν ἐγκληματοῦσαν· ἔ­σπερναν τὸ σπόρο τοῦ ἑλληνικοῦ πολι­τισμοῦ. Ἀπὸ τὰ φτωχά της χώματα ἡ μικρὴ αὐτὴ πα­τρίδα μας –ποὺ ἡ νεώτερη γενεὰ τὴν ξεχνάει, καὶ ἀλλοίμονο στὰ ἔθνη ποὺ ξεχνοῦν τὴν ἱστορία τους– ξάπλωσε παντοῦ.
Μετὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο σὲ ὅλο τὸ γνωστὸ κόσμο δὲν γινόταν κουβέντα παρὰ μόνο γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Ἔτσι ἐ­πικράτησε παντοῦ ἡ γλῶσσα ἡ ἑλληνική. Ὅ­πως τώρα τὰ παιδιά σας μαθαίνουν τὰ ἐγγλέζικα, τὰ γερμανικὰ ἢ δὲν ξέρω ποιές ἄλλες γλῶσ­σες, ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ διεθνεῖς ἐπικοινωνίες καὶ οἱ ἐμ­πορικὲς κυρίως συναλλαγές –γιατὶ ζοῦμε σὲ μιὰ γενιὰ μπίζνες (business)–, ἔτσι τὴν ἐ­ποχὴ ἐκείνη ἀπ᾽ ἄ­κρου εἰς ἄκρον τοῦ κό­­σμου μία γλῶσσα ἀ­κουγόταν καὶ νικοῦσε ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσ­σες, ἡ γλῶσσα ἡ ἑλληνική. Εἶχε γίνει διεθνής, παγκόσμια γλῶσ­σα στὸν ἀρχαῖο κόσμο.
Ὅπως σήμερα τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς διασπορᾶς ξεχνοῦν τὰ ἑλληνικὰ καὶ μιλοῦν τὰ ἀγγλικά, ἔτσι τότε καὶ οἱ Ἑβραῖοι ποὺ εἶχαν σκορπιστῆ στὸν κόσμο, ἄρχισαν νὰ ξεχνοῦν τὰ ἑβραϊκὰ καὶ μιλοῦσαν πλέον μόνο ἑλληνικά. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἀκριβῶς ἀναγκάστηκαν νὰ μεταφράσουν καὶ τὴν ἁγία Γραφή τους, τὴν Παλαιὰ Δι­αθήκη, ἀπὸ τὰ ἑβραϊκὰ –ποὺ δὲν τὰ καταλάβαιναν πλέον– στὴν κοινὴ ἑλληνιστικὴ γλῶσ­σα· αὐτὴ εἶνε ἡ περίφημη μετάφρασις τῶν Ἑβδομή­κοντα (τῶν Ο΄), ποὺ ἔχουμε σήμερα στὴν Ἐκ­κλησία μας. Γι᾽ αὐτὸ ἐπίσης, ὅταν ἐ­σταύρωσαν τὸν Κύριο καὶ πάνω στὸ σταυρὸ ἔ­βαλαν τὸν τίτλο «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασι­λεὺς τῶν Ἰουδαίων», αὐτὸ ἦταν γραμμένο «Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, ῾Ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,19-20). Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κρατοῦμε, ἡ Και­νὴ Διαθήκη, ἀπὸ τὶς τόσες γλῶσσες ποὺ ὑ­πάρχουν στὸν κόσμο, γράφηκε στὰ ἑλληνικά.
«Ἑλληνισταὶ» λοιπὸν λέγονταν οἱ Χριστιανοὶ ἐ­κεῖνοι Ἑ­βραῖοι ποὺ μιλοῦ­σαν τὴν ἑλληνι­κὴ γλῶσσα καὶ συμπαθοῦσαν τοὺς Ἕλληνες. Καὶ δὲν ἔδωσε μόνο τὴ γλῶσσα της στὸν κόσμο ἡ πατρίδα μας, μιὰ γλῶσσα πλούσια σὲ λε­ξιλόγιο καὶ εὐέλικτη στὴν ἔκφρασι, στὴν ὁποία γράφτηκαν μνημεῖα τοῦ λόγου (ποιήματα, πε­ζά, συγγράμματα μεγάλα)· ἔδωσε καὶ τὴν τέχνη της μὲ ἔργα θαυμαστά (π.χ. ὁ Παρθενών). Ἔ­δωσε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο ἀνεκτίμητο, τὸ «πα­ρὼν» μέσα στὴν ἱστορία· στοὺς περσικοὺς πολέμους οἱ πρόγονοί μας, μιὰ φούχτα ἄνθρω­ποι, στάθηκαν στὸ Μα­ραθῶνα, στὶς Θερμοπύλες, στὴ Σαλαμῖνα καὶ εἶπαν στὸν ἐπιδρομέα «Ἄλτ». Ἂν δὲν ὑ­πῆρχαν τότε αὐτοὶ ἐκεῖ νὰ κρα­τήσουν μακριὰ τοὺς ἐπιδρομεῖς, σήμερα ἴ­σως ἦταν διαφορετικὸς ὁ γεωγραφικὸς χάρτης τοῦ κόσμου. Καὶ ὅταν οἱ Βυζαντινοὶ πρόγονοί μας ὕψωσαν τὸ «Ἐν τού­τῳ νίκα», πάλι τότε ἐ­πὶ χίλια χρόνια ἡ Ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία στάθηκε ὁ φράχτης ποὺ ἀναχαίτισε τὸν βαρβαρισμό.
Καὶ μόνο τὰ παλιὰ χρόνια; Καὶ μέχρι σήμερα, μέχρι καὶ στὴ γενεά μας, δὲν σταμάτησε ἡ προσφορά. Θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι τὸ 1940, ποὺ μία νύχτα, ὅταν σάλπισαν οἱ σάλπιγ­γες, ἔφυγαν οἱ νέοι γιὰ τὸ μέτωπο. Ὅσοι ἀπὸ μᾶς κάναμε στρατιωτικοὶ ἱερεῖς καὶ ὑπηρετήσαμε στὰ ψηλὰ βουνά, δὲν θὰ ξεχάσουμε ποτέ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος πού, νέοι σὰν τὰ κρίνα, ἄφησαν πατεράδες, μανάδες, τὰ πάν­­τα, καὶ πάνω στὰ ψηλὰ βουνὰ ἄφησαν τὰ πόδια τους, τὰ κορμιὰ καὶ τὴ ζωή τους, καὶ ἔγιναν λίπασμα γιὰ νὰ βλαστήσῃ τὸ ἄνθος τῆς ἐ­λευθερίας, ποὺ περίμεναν ὅλοι οἱ λαοί.
Ὕστερα ἀπ᾽ ὅλα αὐτά, ἀπὸ τόσες ὑπηρεσίες καὶ εὐεργεσίες ποὺ προσέφερε ἡ πατρίδα μας, τί περίμενε στὸν κόσμο αὐτόν; Δὲν περίμενε οὔτε τὰ ῥούβλια τους, οὔτε τὰ δολλάριά τους, οὔτε τὰ μάρκα τους. Ἀπὸ τοὺς μεγά­λους συμμάχους, ποὺ ἔψελναν τὸν ὕμνο καὶ τὸ ἐγκώμιό της, περίμενε λίγη δικαιοσύνη. Ἂν ὑ­πῆρχε ἕνα δράμι δικαιοσύνης, θά ᾽πρε­πε ὅ­λοι αὐτοὶ ν᾽ ἀνεβοῦν ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνά, στὸ Τεπελένι καὶ στὴν Τρεμπεσίνα, κ᾽ ἐκεῖ νὰ προσκυνήσουν· γιατὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡ ἀντίστασι, δὲν ξέρω πῶς θὰ ἦταν σήμερα ὁ κόσμος. Θά ᾽πρεπε νὰ στήσουν ἐκεῖ τὴν ἑλληνι­κὴ σημαία. Θά ᾽πρεπε ἀκόμη νὰ ὑψώσουν τὴν γαλανόλευκη καὶ σ᾽ ἐκεῖνο στὸ γαλά­ζιο νησί, ποὺ εἶνε πέρα ὣς πέρα ἑλληνικό, τὴν Κύπρο, καὶ νὰ ποῦν· Ἑλλάδα, σὲ βραβεύουμε γιὰ τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες σου. Τίποτε ἀπ᾽ ὅλα αὐ­τά! Μπίζνες, λίρες, πετρέλαια, κάρβου­να, ἐλεεινὰ συμφέροντα, αὐτὰ βασιλεύουν σήμερα στὸν κόσμο.

* * *
Πρέπει, ἀδέρφια μου, νὰ ὁμολογήσουμε κάτι. Κάναμε οἱ Ἕλληνες μιὰ ἁμαρτία· δώσαμε μεγά­λη ἐμπιστοσύνη καὶ ἀξία στοὺς συμμάχους μας, κι αὐτοὶ ἀποδείχθηκαν προδότες. Ἦταν με­γάλη ἁμαρτία, καὶ τώρα τὴν πληρώνουμε.
Ἀλλ᾽ ἂς μὴ ἀπελπιστοῦμε, παρὰ τὴν ἀδικία ποὺ ὑφιστάμεθα. Ἔχουμε βέβαια παράπονο. Εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς ὅ­πως οἱ «Ἑλληνισταὶ» τῆς πρώ­­­της Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν παράπονο για­τὶ ἀ­δικοῦνταν· κ᾽ ἐκεῖνοι μὲν πῆγαν στοὺς ἀ­ποστό­­λους, οἱ ὁποῖοι ῥύθμισαν τὸ ζήτημά τους ἀ­μέσως καὶ τὸ δίκιο ἐπικράτησε. Διότι ἅμα ὑ­πάρχῃ καλὴ διάθεσις, τὰ ζητήματα λύ­νον­ται μέσα σὲ μιὰ ὥρα· ἅμα ὅμως δὲν ὑπάρχῃ, τὰ ζη­τήματα περιπλέκονται. Αὐτὸ συν­έβη κ᾽ ἐδῶ σ᾽ ἐ­μᾶς. Τὰ ζητήματά μας τὰ κάνανε κου­βάρι, τὰ μπλέξανε, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεμπλέξῃ κανείς.
Τώρα λοιπὸν ἐμεῖς σὲ ποιόν ν᾽ ἀπευθυνθοῦ­με, ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὰ βουνά, στὰ λαγ­κάδια, στὰ πελάγη; σὲ ἀνθρώπους, σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, στοὺς μεγάλους καὶ ἰ­σχυρούς, στοὺς συμμάχους μας, αὐ­τοὺς ποὺ μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς ἐγκατέλειψαν; Αὐτοὶ στὸ βά­θος μισοῦν τὴν πατρίδα μας. Ἂν ζῇ ἀ­κόμα ὁ τόπος αὐ­τός, εἶνε ὄχι γιατὶ τὸ ἤθελαν αὐτοί· ζῇ γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός· τὸ θέλει Ἐ­κεῖνος, γι᾽ αὐ­­τὸ ζοῦμε ἀκόμα· καὶ μὲ τὴ δύναμι Ἐκείνου θὰ ζήσῃ ὁ τόπος αὐ­τὸς εἰς πεῖσμα μυρίων δαιμόνων.
Ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὸν ΟΗΕ; στὸ ΝΑΤΟ; Ὄχι. Θὰ τὸ ποῦμε στὸ Θεό, στὸ μεγάλο Θεό μας. Τὸ δίκιο δὲν θά­βεται. Ὅσο κι ἂν τὸ θάψουν, σὲ χίλια, σὲ δυὸ χι­λιάδες μέτρα, θὰ βγῇ ἐπάνω. Τὸ δίκιο θὰ νικήσῃ, ἡ ἀλήθεια θὰ νικήσῃ, ἡ ἐλευθερία θὰ νικήσῃ, ἡ Ἑλλὰς θὰ νικήσῃ. Τὸ «Χριστὸς ἀ­νέστη» θ᾽ ἀκουστῇ πάλι στὰ βουνά, στὰ λαγ­κάδια καὶ στὰ πελάγη μας· καὶ τότε δόξα τῷ Χριστῷ, δόξα τῷ ἀ­ναστάντι Χριστῷ εἰς αἰῶ­νας αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ν. Ἡρακλείου – Ἀττικῆς τὴν 17-5-1964. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 16-3-2015.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 98β΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=80642#more-80642

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 4. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ Ὁ Ἐθνικός μας ποιητὴς Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 Ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμὸς γεννήθηκε στὴ Ζάκυνθο τὸ 1798 καὶ ἀπεβίωσε στὴν Κέρκυρα στὶς 9 Φεβρουαρίου 1857. Τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο ἀποτελοῦν οἱ δύο πρῶτες στροφὲς τοῦ ποιήματός του «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν». Ἀποτελεῖται ἀπὸ 158 στροφὲς καὶ ὁ Σολωμὸς τὸ ἔγραψε μέσα σὲ ἕνα μήνα, τὸν Μάϊο τοῦ 1823. Γράφει ὁ Νίκ. Τωμαδάκης: «Ὁ Ὕμνος ὁρίζει τὴν Ἐλευθερία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Θρησκεία μὲ νέα πλατύτατα ὅρια, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσιν, τὴν πίστιν τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν Ἱστορίαν τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ παρόντος. Δίδει νόημα εἰς τὸν Ἀγώνα, εἰς τὰς μάχας, εἰς τὰς σφαγάς, εἰς τὰς ἐκδικήσεις… Ταυτίζει τοὺς ἀρχαίους μὲ τοὺς νέους Ἕλληνας, θέτει τὴν Θρησκείαν ὁδηγὸν καὶ προσγράφει τὴν Ἑλλάδα εἰς τὸν Χριστιανικὸν κόσμον, ὑπερασπιστὴν ἀκόμη μίαν φορὰν κατὰ τοῦ βαρβαρισμοῦ».
.                       Οἱ διαυγεῖς λόγοι τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα συνήθως παραποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ἐθνομηδενιστές. Τὸ θέμα δὲν εἶναι νέο. Ὑπῆρχε καὶ τὸ 1902…. Γράφει τότε στὰ «Παναθήναια» ὁ Γεώργιος Καλοσγοῦρος: «Τὸ φῶς τοῦ Σολωμοῦ ἔλειψε. Ἐμπῆκαν στὴν Ἑλλάδα φιλοσοφήματα ποὺ τὸ ἔκρυψαν… Ἔτσι βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε καθημερινῶς ἀνθρώπους ἁρπαγμένους ἀπὸ σημερινὲς θεωρίες Θετικισμοῦ, Νιχιλισμοῦ, Ὑλισμοῦ κτλ. νὰ ὑμνολογοῦν ἕναν Ποιητή, ποὺ ἡ Ἐθνική, Θρησκευτικὴ καὶ ἡ Φιλοσοφική του Πίστη ἦτον κάθε ἄλλο παρὰ ἡ δική τους, νὰ τὸν ὑμνολογοῦν χωρὶς νὰ φροντίζουν νὰ τὸν γνωρίσουν, νὰ λέγουν καὶ νὰ ξαναλέγουν τὴ λέξη Ἀληθινὸ ἢ Ἀληθές, ποὺ αὐτὸς ἐννοοῦσε τόσο ἀντίθετα ἀπὸ αὐτούς, χωρὶς ποτὲ νὰ τὸ σημειώσουν, χωρὶς κἂν νὰ ὑποψιαστοῦν αὐτὴν τὴν ἀντίθεση, αὐτὸ τὸ ἄπειρο χάσμα…».

ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ

.                       Ἡ ἀνθολόγηση τοῦ σημαντικοῦ ἔργου τοῦ μεγάλου ποιητῆ γίνεται μὲ ἐπίγνωση τοῦ γρ. ὅτι τὸ ἀδικεῖ περιορίζοντάς το σὲ 600 λέξεις.
Ἀπὸ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο:
-Γιὰ τὴ συνέχεια τοῦ Ἔθνους: «Ὦ τρακόσιοι! Σηκωθῆτε καὶ ξανάλθετε σ᾽ ἐμᾶς, τὰ παιδιά σας θελ’ ἰδῆτε πόσο μοιάζουνε μέ σᾶς». (Στίχ. 78)
– Γιὰ τὸν σύνδεσμο τῆς θρησκείας μὲ τὴν ἐλευθερία: «Κάθε πέτρα μνῆμα ἂς γένη, καὶ ἡ Θρησκεία κι ἡ Ἐλευθεριὰ μ’ ἀργοπάτημα ἂς πηγαίνη μεταξύ τους καὶ ἂς μετρᾶ». (Στίχ. 115).
-Γιὰ τὸν ἀπαγχονισμὸ τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε΄: «Ὅλοι κλαῦστε, ἀποθαμένος ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς. Κλαῦστε, κλαῦστε, κρεμασμένος ὡσὰν νάτανε φονιὰς» καὶ «Ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῆ εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήση καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῆ». (Στίχ. 135 καὶ 137).
-Γιὰ τὴ διχόνοια: «Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή, καθενὸς χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας καὶ σύ». Καὶ «Κειο τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά, μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει εἰσὲ δάκρυα θλιβερά», καὶ «Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά: Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριὰ» καὶ «Στὸ αἷμα αὐτό, ποὺ δὲν πονεῖτε γιὰ Πατρίδα γιὰ Θρησκειά, σᾶς ὁρκίζω ἀγκαλιασθῆτε σὰν ἀδέλφια γκαρδιακὰ» (Στίχ. ἀντιστ. 144, 145, 147).

Ἀπὸ τὸ ποίημα «Εἰς τὸν θάνατο τοῦ Λὸρδ Μπάϊρον»:-Τιμὴ στὸν Ἄγγλο ποιητή:
«Λευθεριά, γιὰ λίγο πάψε νὰ χτυπᾶς μὲ τὸ σπαθί, τώρα σίμωσε καὶ κλάψε εἰς τοῦ Μπάϊρον τὸ κορμὶ» (Στίχ. 1).
-Γιὰ τὴ θυσία τῶν Σουλιωτισσῶν στὸ Ζάλογγο:
«Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό», καὶ «Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές, καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπῆδαν ἀθωότερες ζωὲς» καὶ «Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά, κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν ἀπὸ πάνου ἔλειπε μία» (Στίχ. Ἀντιστ. 101, 102, 103).

Ἐπίγραμμα γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν:
«Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη περπατώντας ἡ Δόξα μονάχη μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια καὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ γεναμένο ἀπὸ λίγα χορτάρια, ποὺ εἶχαν μείνει στὴν ἔρημη γῆ».

Ἀπὸ τὸ ποίημα «Οἱ Ἐλεύθεροι πολιορκημένοι»
-Στοχασμοὶ τοῦ ποιητῆ γιὰ Πίστη καὶ Πατρίδα: «…Σκέψου βαθιὰ καὶ σταθερὰ (μία φορὰ γιὰ πάντα) τὴ φύση τῆς Ἰδέας πρὶν πραγματοποιήσης τὸ ποίημα. Εἰς αὐτὸ θὰ ἐνσαρκωθῆ τὸ οὐσιαστικότερο καὶ ὑψηλότερο περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς φύσης, ἡ Πατρίδα καὶ ἡ Πίστις».
-Σχεδίασμα Β΄: «Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπὴ στὸν κάμπο βασιλεύει, λαλεῖ πουλί, παίρνει σπυρὶ κι ἡ μάνα τὸ ζηλεύει. Τὰ μάτια ἡ πείνα ἐμαύρισε, στὰ μάτια ἡ μάνα μνέει». Καὶ «Στέκει ὁ Σουλιώτης ὁ καλὸς παράμερα καὶ κλαίει: “Ἔρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ’ ἔχω γὼ στὸ χέρι; Ὁπού σὺ μούγινες βαρὺ κι ὁ Ἀγαρηνὸς τὸ ξέρει”» .

Ὁ Σολωμὸς περιγράφει τοὺς τουρκολάγνους:Στὸ πεζὸ τοῦ Διον. Σολωμοῦ «Ἡ Γυναίκα τῆς Ζάκυθος», αὐτὴ ἡ μέγαιρα ὠφελιμίστρια, βρίζει τὶς ἡρωικὲς Μεσολογγίτισσες, ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐλευθερία τους. Τοὺς λέγει: «Καὶ τί σᾶς ἔλειπε καὶ τί κακὸ εἴδετε ἀπὸ τὸν Τοῦρκο; Δὲν σᾶς ἄφηνε φαητά, δούλους, περιβόλια; Καὶ δόξα σοι ὁ Θεός, εἴχετε περσότερα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχω ἐγώ. Σᾶς εἶπα ἐγὼ νὰ χτυπῆστε τὸν Τοῦρκο;…».

Ἀπάντηση στὸν Κοραὴ
Ὁ Σολωμὸς στὸ πεζό του «Διάλογος ποιητῆ, φίλου καὶ σοφολογιώτατου» δίνει μίαν ἔμμεση ἀπάντηση στὸν «καθαρευουσιάνο» Ἀδ. Κοραὴ γιὰ τὴν γλῶσσα:
«Σοφολ.: Ἡ γλῶσσα σου φαίνεται λίγη ὠφέλεια; Μὲ τὴ γλῶσσα θὰ διδάξης τὸ κάθε πράγμα. Λοιπὸν πρέπει νὰ διδάξης πρῶτα τὲς ὀρθὲς λέξες.
Ποιητής: Σοφολογιώτατε, τὲς λέξες ὁ συγγραφέας δὲν τὲς διδάσκει, μάλιστα τὲς μαθαίνει ἀπὸ τοῦ λαοῦ τὸ στόμα. Αὐτὸ τὸ ξέρουν καὶ τὰ παιδιά.
Σοφολ. (Μὲ μεγάλη φωνή): Γνωρίζεις τὰ Ἑλληνικά, Κύριε; Τὰ γνωρίζεις; Τὰ ἐσπούδαξες ἀπὸ μικρός;
Ποιητὴς (Μὲ μεγαλύτερη φωνή): Γνωρίζεις τοὺς Ἕλληνας Κύριε; Τοὺς γνωρίζεις; Τοὺς ἐσπούδαξες ἀπὸ μικρός;…».-

1.«Διονύσιος Σολωμός», Ἐπιμέλεια Ν.Β. Τωμαδάκη, Βασικὴ Βιβλιοθήκη 15, «ΑΕΤΟΣ» ΑΕ, Ἀθῆναι, σ. πε΄

2.Γεώργιος Καλοσγοῦρος «Διονύσιος Σολωμός», 1η Δημοσίευση «Παναθήναια» (1902), ΜΙΕΤ, Ἀθήνα, 2007, σ. 13.

3.Διονυσίου Σολωμοῦ «Ἅπαντα», τόμ. Α΄. Ἐπιμ. Λίνου Πολίτη, Ε΄ Ἔκδ. «Ἴκαρος», Ἀθήνα, σ. 207

4.Αὐτ. σελ. 215

5.Διον. Σολωμοῦ «Ἡ γυναίκα τῆς Ζάκυθος», Βικελαία Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη, Ἡράκλειον, 1991, σ. 39.

6.Διονυσίου Σολωμοῦ «Τὰ πεζὰ ἔργα», Ἐκδόσεις Μέλλον, Ζάκυνθος, Β´ Ἔκδοση, 1999, σ. 56.

https://christianvivliografia.wordpress.com/2020/04/05/μορφὲς-τοῦ-1821-4-σολωμός/

Ο άγιος διδάσκαλος Θεόδωρος, φίλος αδελφικός του αγίου Ραφαήλ, που μαρτύρησε μαζί του

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

«Σημείον Μέγα», «βιβλίο συνταχθέν μετά πόθου παρά του ελαχίστου Φωτίου Κόντογλου Κυδωνιέως». Με αυτά τα ωραία, μεγαλοπρεπή λόγια ξεκινά ο Κόντογλου το Συναξάρι των νεοφανών αθλοφόρων και άφθαρτων ανδριάντων, Νεομαρτύρων, Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, «τους υπέρ της αμωμήτου Πίστεως ημών κρεουργηθέντας και παρά του αθλοθέτου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού περιφανώς δοξαζομένους». Βιβλίο που διαβάστηκε και διαβάζεται από πολλές γενεές Χριστιανών, βιβλίο που το μελετούν οι πιστοί «και αγάλλονται και βαστούν γερά την άγκυρα της σωτηρίας, ενώ κατατροπώνονται και εντροπιάζονται οι άπιστοι, αποστομώνονται τα φλύαρα και ασεβή στόματά τους». Και σήμερα Λαμπροτρίτη με κλειστούς τους ναούς, αλειτούργητοι οι άγιοι, γιατί έτσι αποφάσισαν « οι έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι». Νικήθηκαν από τον ιό του ορθολογισμού, εισπράττουν χειροκροτήματα από τους εφήμερους άρχοντες, «ηγάπησαν μάλλον την δόξαν των ανθρώπων ή την δόξαν του Θεού». (Όταν εισπράττει συγχαρητήρια ο αρχιεπίσκοπος από τον Αμερικανό πρέσβη για την «συνετή» στάση της Εκκλησίας, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς την αρχαία σοφία που διαγγέλλει: «επαινούμενος γαρ υπό των πολεμίων αγωνιώ μη τι κακόν είργασμαι», όταν σε επαινούν οι αντικείμενοι πρέπει σκεφτείς, αγωνιωδώς, τι κακό πράττεις).

Δεν θα γράψω για το υπερφυές μυστήριον της φανέρωσης των αγίων Νεομαρτύρων. Αυτό απαιτεί ανάστημα Κόντογλου. Εμείς τρεφόμαστε από τα ψιχία της τραπέζης που μας κερνούν οι εκλεκτοί και σπουδαίοι συγγραφείς του Γένους. Δόξα τω Θεώ έχουμε γεμάτο κελάρι πατρογονικής σοφίας. Το απαρνηθήκαμε όμως και ριχτήκαμε με βουλιμία στα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές και τις απολαύσεις τούτου του κόσμου. Και κυρίως τα ξυλοκέρατα της απιστίας ξεχύθηκαν στις σχολικές αίθουσες. Χρόνια και χρόνια πολύπλοκες θεωρίες και τιποτολογίες, ταράζουν τα σχολεία. Γνώση ψεύτικη «που την έφτιαξεν η πονηρά ανοησία του ανθρώπου που εξεστράτισεν από τον δρόμον του Θεού». (Κόντογλου). Βλασφημίες ανήκουστες γραμμένες σε σχολικά βιβλία, που μαγαρίζουν βαπτισμένα και μυρωμένα παιδιά, ανύποπτα για τις αναθυμιάσεις που εισπνέουν. Υπουργοί Παιδείας, το κρισιμότερο κυβερνητικό αξίωμα μετά τον πρωθυπουργό, απροκάλυπτα εκκλησιομάχοι και αντίχριστοι, οι οποίοι – συνεπικουρούμενοι από ομοϊδεάτες τους εκπαιδευτικούς – έσπειραν στις καρδιές των μαθητών το σκουλήκι της απιστίας και χειρότερα, του εμπαιγμού της Πίστεως και της Πατρίδος.

Υπάρχουν όμως κάποιοι διδάσκαλοι που με το αίμα τους μας διδάσκουν ποιο είναι το χρέος όλων ημών που ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τα παιδιά του…

Στο « Σημείον Μέγα», διαβάζουμε για τα οράματα που έβλεπαν αρκετοί απλοί και πιστοί άνθρωποι στην Θερμή της Λέσβου.

Διαβάζω στην σελίδα 110. « Την δευτέραν ημέραν των ανασκαφών, ευρέθη ένας τάφος, πλησίον του τάφου του αγίου Νικολάου. Μέσα εις αυτόν ευρέθη ένας σκελετός, με την κεφαλήν κομμένην και βαλμένην ανάμεσα εις τα πόδια του…ο άνθρωπος εκείνος ήταν σφαγμένος, οι δήμιοι είχαν θέσει την κεφαλήν του ανάμεσα εις τα σκέλη του, δια να τον περιπαίξουν. Τα χέρια του ήσαν κομμένα και βαλμένα σταυρωτά κοντά εις το κεφάλι. Εις το στόμα του υπήρχεν ένα κεραμίδι αρχαίον βυζαντινόν, με τρεις μικρούς σταυρούς χαραγμένους επάνω». Ποιος ήταν αυτός ο συμμαρτυρήσας με τον άγιο Ραφαήλ; Το πληροφορήθηκε άλλος πιστός. «Είμαι ο διδάσκαλος του χωριού. Όταν πριόνισαν τον άγιο Ραφαήλ έσφαξαν κι εμένα». (Οι άθλιοι μωχαμετάνοι Τούρκοι, ό,τι διεστραμμένο μαρτύριο υπήρχε το χρησιμοποιούσαν. Δαιμονόψυχα θηρία, ανήμερα. Κανένας σεβασμός, καμμιά συστολή ενώπιον των αθώων Χριστιανών. Ίδιοι και απαράλλαχτοι αιώνες τώρα. Ψεύδος, σφαγές, λεηλασίες, απειλές, εχθροί του Σταυρού).

Στην σελίδα 118 του βιβλίου, διαβάζουμε για μια μαυροντυμένη γυναίκα (η Θεοτόκος μάλλον), που διηγείται τα εξής σε μια απλή γυναίκα. Και ας προσέξουμε αυτά τα ουρανόπεμπτα λόγια. Είδε να ανεβαίνουν τον δρόμο προς τις Καρυές τέσσερα πρόσωπα., 14 Μαρτίου 1961. Ρώτησε ποιοι είναι. Απάντηση:

«Είναι ο άγιος Ραφαήλ και ο άγιος Νικόλαος, μαζί με τον προεστό του χωριού Βασίλειον και τον διδάσκαλον Θεόδωρον. Σαν σήμερα ακριβώς ήλθαν πρόσφυγες οι καλόγηροι και ο πρόεδρος του χωριού με τον διδάσκαλον τους ανέβασαν στο μοναστήρι και από τότε είχαν αδελφικήν φιλίαν και ανέβαιναν συχνά εις το μοναστήρι. Γι’ αυτό τους έπιασαν μαζί και τους εβασάνισαν. Να πεις εις τον διδάσκαλον του χωριού σας να ανεβάσει τα παιδιά στις Καρυές, να ψάλλουν τον Εθνικόν Ύμνον, διότι εκεί επάνω εθανατώθησαν διά την Πίστιν και την Πατρίδα». Ο άγιος διδάσκαλος Θεόδωρος, φίλος αδελφικός του αγίου Ραφαήλ, μαρτύρησε μαζί του. Θα μπορούσε να αλλαξοπιστήσει. Όχι. Ήταν παλληκάρι της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας. Αγίασε…μπήκε στο Συναξάρι των νεομαρτύρων. Πραγματικός δάσκαλος, από αυτούς που μας ελέγχουν και μας διδάσκουν τι σημαίνει Έλληνας, Ορθόδοξος δάσκαλος. Τι παραγγέλνει η «άγνωστη μαυροντυμένη γυναίκα»; Να πάρει ο νυν δάσκαλος τους μαθητές του και να ανεβούν στον τόπο του μαρτυρίου και να ψάλλουν το Εθνικό Ύμνο!! Όταν μαρτύρησαν δεν υπήρχε ακόμη το νεοελληνικό κράτος ούτε ο Ύμνος του Σολωμού. Είναι καταπληκτικό! Η μαυροντυμένη Παναγία μας ζητά από τον δάσκαλο να ψάλλεται το αναστάσιμο τροπάριο του Γένους, ο Εθνικός μας Ύμνος. Αυτόν τον Ύμνο που η προηγούμενη κυβέρνηση κατήργησε και η νυν «των πιστών και νοικοκύρηδων» συνεχίζει να ανέχεται. Μια φορά τον μήνα, κάθε Δευτέρα της πρώτης εβδομάδος, προβλεπόταν να συγκεντρώνεται το σχολείο και να γίνεται έπαρση της σημαίας και απαγγελία από όλους μας του Εθνικού Ύμνου. Αυτή η ελάχιστη, ανάξια λόγου, τιμή στο σύμβολο που ποτίστηκε με ποταμούς αίματος από τους προγόνους μας. Και αυτό ακόμη ενοχλούσε. Κάποιοι «φρίσσσουσι» προφανώς στο άκουσμα των εξαίσιων στίχων «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά». Αυτή η προτροπή ας γίνει μάθημα για όλους μας, όσοι τουλάχιστον δάσκαλοι πιστεύουμε στον αναστημένο Χριστό μας, αλλά και σε διευθυντές σχολείων. Να συνεχιστεί η έπαρση της σημαίας και ας φρίττουν οι αντίχριστοι. Τι θα μας κάνουν; Ο άγιος διδάσκαλος Θεόδωρος -πώς να τον ονομάσω, όσοι μαρτυρούν για τον Χριστό είναι άγιοι – «κρεουργήθηκε» από τους Τούρκους, για να μην προδώσει τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά του Γένους. Τούτες τις δύσκολες εποχές «ψυχή και Χριστός» μας χρειάζεται. Αυτά τα παραδείγματα των αγίων να παρουσιάζουμε στους μαθητές μας. Κάποιοι θα κοροϊδεύουν. «Καλότυχοι εσείς που σας περιγελούν οι έξυπνοι και οι σπουδαίοι τούτου του κόσμου, διότι πατάτε επάνω εις την στερεάν πέτραν, “φαιδρυνόμενοι εν τη πεποιθήσει”, ενώ γύρω σας οι άπιστοι ταράζονται σαν καλάμια οπού τα σαλεύει ο άνεμος του φόβου και της απελπισίας».

Χριστός ανέστη!!
http://maxitis.gr/dimitris-natsios-o-agios-didaskalos-theodoros-filos-adelfikos-tou-agiou-rafail/

Ἡ ἀλήθεια καὶ τὰ ὅριά της

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
.            Ἡ ἐλευθερία τῶν πολιτῶν καὶ τῶν ἐπιχειρήσεων δοκιμάζεται τὴν καιρὸ αὐτὸν τῆς πανδημίας. Τὰ μέτρα περιορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας, ποὺ ἐλήφθησαν παγκοσμίως, δείχνουν ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ὅτι αὐτὰ ὑπόκεινται καὶ σὲ ἐξωτερικοὺς παράγοντες γιὰ νὰ ὁριοθετηθοῦν, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ πὼς σὲ τέτοιες περιπτώσεις ὑπάρχουν κίνδυνοι γιὰ τὴ Δημοκρατία εἴτε ἀπὸ τὴν ἀσυδοσία, εἴτε ἀπὸ ὑπερβολικοὺς περιορισμούς της.
.                Στὴν παροῦσα πανδημία ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ ὀρθολογισμὸς εἶναι ἀνεπαρκὴς γιὰ νὰ διατυπώσει τὴν ἀλήθεια. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει στὸ ὕψιστο σημεῖο τῆς ἀρετῆς, δηλαδὴ στὴν ἁγιότητα, γιὰ νὰ προσεγγίσει καὶ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν Ἀλήθεια, ἄρα καὶ τὴν ἐλευθερία. Ὁ Θωμᾶς Κεμπήσιος ἔγραψε ὅτι «οὐδὲν ἀναμεμιγμένο μὲ ἰδιοτέλεια εἶναι καθαρὸ ἢ τέλειο». Καὶ εἶναι λυπηρὸ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὅτι πολλοὶ ἡγέτες της διακατέχονται ἀπὸ ἰδιοτέλεια καὶ ὅτι ἡ ἀλήθεια μεταξὺ ἐπιστημόνων διατυπώνεται μὲ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἀπόψεις….
.            Πρόσφατο παράδειγμα: Ὁ Γάλλος καθηγητὴς Λὶκ Μοντανιὲ (1932 – ), ἐπὶ χρόνια ἐρευνητὴς στὸ Ἰνστιτοῦτο Παστὲρ στὴ Γαλλία, full time καθηγητὴς στὸ Κινεζικὸ Πανεπιστήμιο τῆς Σαγκάης Jiao Tong καὶ βραβεῖο Νόμπελ Ἰατρικῆς 2008 γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τοῦ ἰοῦ τοῦ AIDS, δήλωσε πρόσφατα ὅτι ὁ ἰός, ποὺ προκάλεσε τὴν πανδημία, δημιουργήθηκε σὲ ἐργαστήριο τῆς κομμουνιστικῆς Κίνας, πάνω στὴν ἔρευνα δημιουργίας ἐμβολίου κατὰ τοῦ AIDS. Ἡ ἀρνητικὴ γιὰ τὴν Κίνα κατάσταση, γιατί ἀπὸ ἐκεῖ προέρχεται ὁ ἐπικίνδυνος κορωνοϊός, εἴτε ἀπὸ ἐργαστήριο, εἴτε ἀπὸ τὴ φύση, κατέστη χειρότερη. Τὴν ἄποψη τοῦ Γάλλου καθηγητοῦ ἀντικρούουν ἄλλοι ἐπιστήμονες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Ἕλληνας καθηγητὴς Ἰατρικῆς Γενετικῆς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Γενεύης καὶ πρ. Πρόεδρος τοῦ Διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ τοῦ Γονιδιώματος τοῦ Ἀνθρώπου δρ Στυλιανὸς Ἀντωναράκης. Σὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Γάλλο καθηγητὴ («Καθημερινὴ» 26/4/2020) μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα τονίζει ὅτι «μία προσεκτικὴ ἐξέταση τῶν δεδομένων ἀποκλείει ὁριστικὰ τὴν πιθανότητα ὅτι αὐτὸς ὁ νέος ἰὸς εἶναι ἐργαστηριακὸ προϊόν»…
.               Ζωτικὸ εἶναι τὸ θέμα ποὺ ἄνοιξε ὁ Γάλλος καθηγητής. Ἡ πανδημία εἶναι προϊὸν φυσικῆς διεργασίας, ἢ προέκυψε ἀπὸ ἐργαστήριο τῆς Κίνας; Πρέπει νὰ ἀποκαλυφθεῖ ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἶναι δυνατό;
.             Ὁ δρ. Ἀντωναράκης συμμετέσχε στὸ Διεθνὲς Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο, ποὺ διοργάνωσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 2000, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Στὴν ὁμιλία του ὁ Ἕλληνας καθηγητὴς προέβλεψε ὅτι «τὰ ἑπόμενα 100 χρόνια θὰ εἶναι γεμάτα ἀπὸ σημαντικὲς ἰατρικὲς ἐπιτυχίες, βασισμένες στὴ γνώση τῆς ἀνατομίας τοῦ γονιδιώματος», γιὰ νὰ προσθέσει: «Χρειάζεται ὅμως σοφία καὶ σύνεση, βασισμένη στὴν ἱστορία καὶ γνώση τοῦ παρελθόντος καὶ στὴ συλλογικὴ ἠθική τῆς κάθε κοινωνίας, ὥστε τὰ τυχὸν προβλήματα ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴ γνώση τοῦ γονιδιώματος νὰ ἀντιμετωπιστοῦν ἔτσι ὥστε οἱ ἑπόμενες γενιὲς νὰ ἱστοροῦν τὸ γονιδίωμα ὄχι μὲ ντροπὴ παρὰ μόνο μὲ ἐπαίνους». Ὁ Στυλ. Ἀντωναράκης προέβλεψε ὅτι χωρὶς σοφία καὶ σύνεση ἡ ἰατρικὴ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα, μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἐφιάλτη τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐλπίζεται νὰ μὴν βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση.-

https://christianvivliografia.wordpress.com

ΤΑ ΤΣΟΠΑΝΟΣΚΥΛΑ τοῦ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

«Ὁ καθεὶς τὴν μύξα του γιὰ βούτυρο τὴν ἔχει» (παροιμία)

Κανάλια τηλεοπτικὰ κλείνουν, ξανανοίγουν, καινούργια ἐμφανίζονται καὶ τὸ μόνο ποὺ δὲν ἀλλάζει, εἶναι τὰ σκύβαλα τῆς δημοσιογραφίας. 

Κλείνει ὁ σταθμός, ὑποθέτεις ὅτι γλιτώσαμε ἀπὸ ἕναν βάτραχο τῆς παραπληροφόρησης καί, αἴφνης, ξετρυπώθηκε, τὸν ἀντικρίζεις νὰ καμαρώνει κάποια ἡμέρα ὡς παρουσιαστὴς ἐνημερωτικῆς ἐκπομπῆς. 

Καὶ παραμένει ὁ ἴδιος, ἡ κόπρος τοῦ Αὐγεία ἐπανῆλθε. 

Ὁ αὐλοκόλακας γελωτοποιὸς στὴ θέση του. 

Ἡ ἡμιμαθὴς ἀναξιοπρέπεια στὸ πόστο της. 

(Ἀναρωτιόταν ὁ Ἰγνάσιο Ραμονὲ δημοσιογράφος καὶ πανεπιστημιακὸς στὸ περισπούδαστο βιβλίο του «Ἡ τυραννία τῶν ΜΜΕ», σελίδα 84: 

«Γιὰ ποιὸ λόγο κατέρρευσε ἡ εὐγενὴς ἀντίληψη γιὰ τὴν δημοσιογραφία; 

Πῶς περάσαμε ἀπὸ ἕνα εἶδος ἐξύμνησης τοῦ δημοσιογράφου, τοῦ ἥρωα τῆς σύγχρονης κοινωνίας στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, στὴ σημερινὴ κατάσταση ὅπου, ἔχοντας γίνει τὸ “νέο τσοπανόσκυλο”, κατέχει τὴν πρώτη θέση στὴν κλίμακα τῆς ντροπῆς;).

Τώρα μὲ τὴν ἀπάτη τοῦ «μένουμε σπίτι» ἐπιστρατεύτηκαν τὰ «λαμπερὰ» ὄργανα τῆς προπαγάνδας. 

Στὶς μεγάλες τρικυμίες ξεβράζονται τὰ κονσερβοκούτια καὶ τὰ σκουπίδια. 

Ὁ λαὸς ἔπρεπε νὰ τρομοκρατηθεῖ, νὰ καθηλωθεῖ, νὰ ἐνοχοποιηθεῖ. 

Οἱ ναοὶ νὰ κλείσουν χωρὶς ἀντιδράσεις. 

Ἱερεῖς καὶ πιστοὶ νὰ ἀπειληθοῦν. 

Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας νὰ ποινικοποιηθεῖ. 

Τὰ παράνομα πρόστιμα νὰ κάμψουν ὅσους τολμοῦν. Οἱ ψυχὲς νὰ μαυρίσουν, ὥστε νὰ ὑποκύψουν. (Καὶ ὡς γνήσια κακέκτυπα τῆς Εὐρώπης βάζουμε πάνω σὲ μία καρότσα, μία λαϊκὴ ἀοιδὸ νὰ μετριάσει τὸν πόνο μας. Ψαλμωδίες νὰ μὴν ἀκούγονται καὶ καμπάνες μόνο. Ζουρνάδες καὶ νταούλια ἐπιτρέπονται. 

Τί νὰ πεῖ κανείς; 

Συνθῆκες χειρότερες καὶ ἀπὸ τὴν προηγούμενη γερμανικὴ Κατοχή. 

Καὶ γι’ αὐτὲς τὶς βρωμοδουλειές, ποὺ δὲν τὶς κάνει ἕνας ἔντιμος καὶ σοβαρὸς ἄνθρωπος, κλήθηκαν τὰ συνήθη «ἀσκιὰ γιομάτ’ ἀγέρα», οἱ θεομπαῖχτες τῆς τηλοψίας. 

Δημοσιογράφοι, ἠθοποιοί, τραγουδιστές, ἀθλητές. 

Οἱ εὐφημιστικῶς λεγόμενοι διανοούμενοι καὶ καλλιτέχνες, οἱ εὐτελεῖς δοῦλοι τῆς ἐξουσίας. 

Αὐτοὺς ποὺ προσκαλεῖ, μὲ τὸ ἀζημίωτο, νὰ ἐξωραΐσουν τὶς πονηρίες καὶ τὶς παλιανθρωπιές της. Οἱ ἴδιες καὶ οἱ ἴδιες θλιβερὲς ἀσημαντότητες καὶ ἀμολοῦν τὶς σπουδαιοφανεῖς τιποτολογίες τους.

. 

 Ὁ Εὐαγγελάτος, ποὺ ἀπειλοῦσε περίπου μὲ ἀνασκολοπισμὸ ὅσους δὲν θὰ κάνουν, ὅταν βγεῖ, τὸ ἐμβόλιο, ἡ κ. CIA καὶ ὅλο τὸ συνεργεῖο ἐγκωμιαστῶν τῆς κυβέρνησης τοῦ «σκάι», ποὺ παραδίδουν μαθήματα γιὰ τὸ τί σημαίνει «τσοπανόσκυλο» τῆς ἐξουσίας, ὁ Χατζηνικολάου, ποὺ δίκαζε καὶ καταδίκαζε τὸν μητροπολίτη Κυθήρων μὲ ἀγενέστατες φωνασκίες καὶ ἀπρεπέστατες, γιὰ τὸ ἦθος τοῦ σεβάσμιου Ἐπισκόπου, τσιρίδες. 

Ὁ Καράμερος, ὁ Καμπουράκης, ποὺ ζητοῦσε τὴν κεφαλὴ τοῦ π. Γεωργίου Σχοινᾶ ἐπὶ πίνακι, γιατί κοινώνησε κόσμο καὶ ὅλοι οἱ ποικιλώνυμοι παρδαλοὶ καὶ παρδαλὲς τῶν ἐλαφρῶν προγραμμάτων τύπου Λιάγκα, Ἑλένης, Κούλας, Τούλας καὶ Σούλας ποὺ τρομοκρατοῦσαν καὶ χειραγωγοῦσαν νυχθημερὸν τὸν λαό. 

Κι ἀπὸ κοντὰ ἠθοποιοὶ καὶ τραγουδιστές, μὲ τὸ ὕφος τοῦ πολυδιαβασμένου, μὲ τὸν «ἤπιο» καὶ «εὐπρεπῆ» σχολιασμὸ καὶ τὶς θολοκουλτουριάρικες ἀνοησίες καὶ παροτρύνσεις τους-ἅπαντες ἔχοντας πίσω τους μία βιβλιοθήκη, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν εὐρυμάθεια καὶ τὴν σοφία τους.

 Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀρέσκονται νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν, ποὺ δὲν βρῆκε κανένας τους σχεδόν, νὰ ὑποστηρίξει τὴν κατασυκοφάντηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅσων λειτουργῶν της τίμησαν τὸ πετραχήλι τους.

. Βιβλιοθῆκες ποὺ βλέποντάς τες θυμήθηκα κάτι ἀπὸ τὴν ἀρχαία γραμματεία. Ὁ Λουκιανὸς -σκέτο- ὁ Σαμοσατεύς, εἶχε συγγράψει ὁλόκληρη πραγματεία μὲ τίτλο: «πρὸς τὸν ἀπαίδευτον καὶ πολλὰ βιβλία ὠνούμενον». 

Τὸ ρῆμα «ὠνοῦμαι» σημαίνει ἀγοράζω. Ἀπὸ δῶ τὰ «ὤνια» καὶ τὰ παντοειδῆ …ψώνια.

Ὁ γενναῖος Λουκιανὸς εἶχε τὸ θάρρος νὰ στιγματίσει τους τότε ρωμαιόδουλους διανοούμενους τῆς ἐποχῆς του, τούς, κατὰ Κικέρωνα, «Γραικύλους», χαρακτηρίζοντάς τους ἀγύρτες -«γόητες»- ἀπατεῶνες καὶ ἀερολόγους- «φληνάφους καὶ λήρους»- ὄργανα τυφλὰ τῆς ἐξουσίας διεφθαρμένους, χαμερπεῖς καὶ γλοιώδεις. 

Μάλιστα μὲ σκληρότατη γλώσσα στὸ βιβλίο του «Ἁλιεὺς ἦ ἀναβιούντων,» θὰ γράψει. (Τὸ ἀφήνω ἀμετάφραστο). : 

«Ὀργιλώτεροι μὲν τῶν κυνιδίων ὄντες, δειλότεροι δὲ τῶν λαγωῶν, κολακευτικότεροι τῶν πιθήκων, ἀσελγέστεροι τῶν ὄνων, ἁρπακτικώτεροι τῶν γαλῶν, φιλονεικότεροι δὲ τῶν ἀλεκτρυόνων». (603).

Τὰ ἴδια δὲν γινόταν καὶ μὲ τὰ ἐγκληματικὰ μνημόνια, τὰ ὁποῖα θεωροῦσαν περίπου εὐλογία γιὰ τὴν πατρίδα μας; Τὰ μνημόνια ποὺ ἀποδεκάτισαν τὴν νεολαία μας, στέλνοντας τὸν ἀνθὸ τῆς πατρίδας στὰ ξένα, βυθίζοντας στὴν φτώχεια χιλιάδες Ἕλληνες.

. Θυμᾶμαι κάποιον Ἰορδάνη, νὰ μᾶς ἀπειλεῖ ὅτι θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα, τὴν ἔλλειψη φαρμάκων καὶ βενζίνης, ἂν δὲν ὑποδουλωθοῦμε στοὺς ἀμετανόητους καταστροφεῖς λαῶν, Γερμανούς. 

Δὲν χάθηκε. Βρῆκε βῆμα τηλεοπτικό, γιατί, εἴπαμε, κάτι τέτοιους τοὺς «ἀξιοποιοῦν» οἱ ἐξουσίες γιὰ τὴν ἐξαπάτηση τοῦ λαοῦ.

. Στὸ θέμα τῆς Μακεδονίας, στὴν μεγαλύτερη προδοσία ὅλων τῶν αἰώνων, τὰ ἴδια. Αὐτοὶ ποὺ τώρα λιβανίζουν τὸν Μητσοτάκη, τότε προσκυνοῦσαν τὸν Τσίπρα. 

Ἀγνόησαν καὶ συκοφάντησαν τὰ συλλαλητήρια, υἱοθετώντας τὴν κυβερνητικὴ προπαγάνδα περὶ ἑτερόκλητου ὄχλου, τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν ποὺ βγῆκαν αὐθόρμητα στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες γιὰ ὅσια καὶ ἱερά. (Καὶ μόνο ποὺ ὀνοματίζουν ἀναίσχυντα τὰ Σκόπια «Βόρεια Μακεδονία», ὅλος αὐτὸς ὁ συρφετὸς τῶν ἐξωνημένων προπαγανδιστῶν, θὰ ἔπρεπε νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τοὺς δέκτες μας καὶ αὐτοὶ καὶ τὰ κανάλια τους).

. Τὰ ἴδια στὸ φλέγον θέμα τῆς λαθροεισβολῆς. Χρόνια καὶ χρόνια ἀσύστολη προπαγάνδα καὶ προβολὴ τοῦ βίαιου ἐποικισμοῦ τῆς πατρίδας ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν μωαμεθανῶν. 

Καὶ Νόμπελ Εἰρήνης καὶ ἀσυνόδευτα γυναικόπαιδα καὶ πρόσφυγες ἀπὸ χῶρες ὅπως ἡ Ἀλγερία καὶ τὸ Μαρόκο. Καὶ ὅποιος τολμοῦσε νὰ διαφωνήσει «οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο». 

Φασίστας, ρατσιστής, χρυσαυγίτης, ναζιστής. 

Ὅταν εἶδαν στὸ Ἔβρο τοὺς «πρόσφυγες καὶ τοὺς μετανάστες» νὰ πετοῦν στὶς ἔνοπλες δυνάμεις μας τὶς δακρυγόνες «κουτσουλιὲς» τῶν Τούρκων, νὰ ὑβρίζουν τὴν χώρα μας καὶ ὁ λαὸς νὰ ἀγριεύει, φόρεσαν τὸ προσωπεῖο τοῦ πατριώτη. 

Μέχρι νὰ πάρουν πάλι ἐντολὲς καὶ νὰ γυρίσουν στὶς κλαψιάρικες, ὑποκριτικὲς καὶ ἐμετικὲς θρηνωδίες τους. 

(Πόσα καὶ πόσα ἐξυμνητικὰ σχόλια ὑπὲρ τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ κρετίνου Ἐρντογὰν δὲν ἀκούγαμε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀπὸ τὰ δημοσιογραφικὰ γιουσουφάκια. 

Γιὰ ἕναν φανατικὸ τζιχαντιστὴ πρόκειται, ποὺ πέρασε τὰ νιάτα του σὲ ἰσλαμικὲς σχολὲς μίσους καὶ περιφρόνησης τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐξύμνησης τοῦ «μεγαλείου» τῶν Τούρκων καὶ τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τίποτε ἄλλο. 

Ὅπως ὅλοι οἱ δικτάτορες τῆς ἱστορίας –ὁ Μουσσολίνι γιὰ παράδειγμα- θὰ ἔχει τὸ τέλος ποὺ τοῦ ἀξίζει. Στὴν ἀγχόνη μὲ τὸ κεφάλι ἀνάποδα).

. Νὰ κλείσω μὲ αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ραμονὲ στὸν ἐπίλογο τοῦ προαναφερόμενου βιβλίου του: «Κάνουν μεγάλο λάθος οἱ πολίτες ποὺ πιστεύουν πὼς μποροῦν νὰ ἐνημερώνονται σοβαρὰ καθισμένοι ἄνετα στὸν καναπέ τους». 

Αὐτὸ μᾶλλον εἶναι ἐξημέρωση καὶ ὄχι ἐνημέρωση…

Δημήτρης Νατσιὸς

https://christianvivliografia.wordpress.com/2020/05/02/%cf%84%e1%bd%b0-%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%83%ce%ba%cf%85%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82/