SOCIAL MEDIA ΣΕ FACEBOOK, TWITTER, YOUTUBE ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ Η ΝΕΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ Στο μέλλον θα πληρώνουμε με likes

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=02/11/2014&id=454782Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΠΟΥΛΗ

Μέσα στα επόμενα 60 δευτερόλεπτα θα έχετε διαβάσει περίπου 1 παράγραφο αυτού του κειμένου. Στο ίδιο διάστημα θα έχουν «ανέβει» 72 ώρες βίντεο στο YouTube, θα έχουν αναρτηθεί 216 χιλ. φωτογραφίες στο Instagram, θα έχουν σταλεί 204 εκατ. email, και η Amazon θα έχει κάνει online πωλήσεις ύψους 83 χιλ. δολαρίων.

Στην Ελλάδα τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: Facebook: 5.871.015 λογαριασμοί, Twitter: 456.740, YouTube: 371.983, Blogs: 54.430, Websites: 548, Forum: 91 (Στοιχεία από: Νηρηίς, Sidebar Monitor, Social Media Zest, fooq Digital)Κι όλα αυτά μέσα σε ένα μόλις «διαδικτυακό» λεπτό, αποδεικνύοντας πως τα social media δεν είναι μόδα, αλλά μια κοσμοϊστορική αλλαγή για την οικονομία και την κοινωνία.

Οδεύουμε μήπως προς μια κοινωνία που αντί για χρήματα θα πληρώνουμε με likes; Τα social media είναι το «νέο πετρέλαιο», είναι η βιομηχανική επανάσταση του αιώνα μας, η νέα γλώσσα του 21ου αιώνα, είναι μερικά μόνο από τα σχόλια που ακούστηκαν στην ημερίδα για τα social media, που διοργάνωσε πρόσφατα η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία i-Dialogue σε συνεργασία με το Europe Direct City of Athens. Η ημερίδα με θέμα «Social Media: Life is Social, Business Τοο!» έλαβε χώρα στο Europe Direct City of Athens με την υποστήριξη του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Ε.Β.Ε.Α.

Εταιρείες και πολιτικοί, ειδησεογραφικά πρακτορεία, διάσημοι και «προσωπικότητες» του Διαδικτύου, όλοι χρησιμοποιούν τα social media προκειμένου να προωθήσουν τα προϊόντα τους, που πολλές φορές είναι οι... ίδιοι. Ο,τι συμβαίνει στο Twitter (με άνω των 270 εκατ. ενεργών χρηστών μόνο τον Οκτώβριο) καθορίζει την ειδησεογραφία σε όλα τα κορυφαία μίντια. Οι 343 εκατ. και 300 εκατ. ενεργοί χρήστες των Google+ και Linkedin αντίστοιχα, αποτυπώνουν περαιτέρω τη δυναμική των κοινωνικών δικτύων. Αραβική άνοιξη, διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ, απαγωγές μαθητών στο Μεξικό, επαναστάσεις και αποκαλύψεις, όλα «περνούν» από τα social media, ενώ παράλληλα, ο έλεγχος και η παρακολούθηση των πολιτών γίνονται πιο εύκολα για την εξουσία.

Facebook, ο ηγέτης

Ο «βασιλιάς» των social media δεν είναι άλλος από το Facebook, η επιρροή του οποίου φαίνεται από την παγκόσμια δυναμική του: το γ' τρίμηνο του 2014 ο αριθμός των ενεργών χρηστών του άγγιξε τα 1,35 δισεκατομμύρια το μήνα, ενώ καθημερινά συνδέονται πάνω από 860 εκατ. άνθρωποι. Οσο για τη χώρα μας, υπάρχουν πάνω από 4,5 εκατ. Ελληνες χρήστες που κάνουν login τουλάχιστον μία φορά το μήνα. Στην πραγματικότητα, το 75-80% αυτών είναι κάθε μέρα στο Facebook. Το 73% των Ελλήνων άλλωστε είναι χρήστες του Διαδικτύου, με το 52% εξ αυτών να χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα.

Το πιο αναπτυσσόμενο στην Ελλάδα κοινωνικό δίκτυο είναι τα τελευταία 2 χρόνια το Linkedin, που έχει ξεπεράσει τους 900 χιλ. συνδρομητές, το 24% δηλ. των Ελλήνων χρηστών του Internet. Ο κύριος λόγος της ανάπτυξης είναι φυσικά η ανεργία, καθώς όλο και περισσότερες εταιρείες που αναζητούν εργαζομένους, χρησιμοποιούν το Linkedin για μια πρώτη επαφή.

Αυτό που ενδιαφέρει όμως τις εταιρείες, τους πολιτικούς και τους σελέμπριτι είναι ότι 7 στους 10 Ελληνες έχουν κάνει ή/και πρόκειται να κάνουν κάποιο like, να ακολουθήσουν μια προϊοντική σελίδα, άρα είναι υποψήφιοι «πελάτες». Ετσι, άνθηση γνωρίζει το social media marketing με την ανάλυση των big data, τεράστιων σε ποσότητα και περίπλοκων σε ποιότητα δεδομένων, με στόχο την ανάπτυξη επικοινωνιακού πλάνου για ένα προϊόν.

Big Brother και Social Media Πολιτικοί και εταιρείες χρησιμοποιούν «άβαταρ» (δηλαδή ψεύτικους λογαριασμούς) στα κοινωνικά δίκτυα, προκειμένου να προσεγγίσουν ως «φίλοι» υποψήφιους πελάτες και ψηφοφόρους

Με την ανάπτυξη των social media τα τελευταία χρόνια, ήρθε και η εμπορική εκμετάλλευσή τους, όπως και η παρακολούθηση από διεθνείς μυστικές υπηρεσίες και κυβερνήσεις. Πολύς λόγος έχει γίνει άλλωστε για το εκούσιο «φακέλωμα» των χρηστών στο μακράν πιο δημοφιλές και πιο «εξωστρεφές» κοινωνικό δίκτυο, το Facebook.

Το ζήτημα της online μαζικής επιτήρησης ξεκίνησε από τον Εντουαρντ Σνόουντεν, που εργαζόταν για τη NSA και τη CIA, και τον Ιούνιο του 2013 διέρρευσε στον Τύπο απόρρητες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζουν οι αμερικανικές και βρετανικές κυβερνήσεις. Η Privacy International, Liberty, η Διεθνής Αμνηστία και άλλες ομάδες ανθρώπινων δικαιωμάτων έχουν φέρει ενώπιον του δικαστηρίου εξουσιών έρευνας (ΙΡΤ) καταγγελίες πολιτών κατά των υπηρεσιών πληροφοριών. Πρόσφατα στη Βρετανία, σάλο προκάλεσε έκθεση της Αντιτρομοκρατικής που ούτε λίγο ούτε πολύ καθιστούσε νόμιμη την παρακολούθηση χρηστών σε αναζητήσεις τους στο Google, το Facebook, το Twitter και το YouTube, καθώς και τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, επειδή θεωρούνται «εξωτερικές επικοινωνίες».

Είναι γνωστό και αμφιλεγόμενο ως πρακτική πως πολυεθνικές κυρίως εταιρείες -και στην Ελλάδα- ελέγχουν τη διαδικτυακή παρουσία των υποψήφιων εργαζομένων αλλά και των υπαλλήλων τους. Μέχρι και φημισμένα πανεπιστήμια παρακολουθούν τους φοιτητές τους. Συγκεκριμένα, στο στόχαστρο μπήκε πρόσφατα το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που αναζήτησε στα social media και επέβαλε ανάλογες κυρώσεις σε φοιτητές που ήπιαν πολύ και έκαναν ζημιές μετά την εξεταστική.

Πολιτικοί και εταιρείες χρησιμοποιούν «άβαταρ» (δηλαδή ψεύτικους λογαριασμούς) στα κοινωνικά δίκτυα, προκειμένου να προσεγγίσουν ως «φίλοι» υποψήφιους πελάτες και ψηφοφόρους. Γνώστες μάλιστα του χώρου υπολογίζουν τα άβαταρ στο 10-20% των φίλων του κάθε χρήστη στο Facebook. Επιπλέον, εταιρείες social media marketing αναλύουν όχι μόνο big data, αλλά και φωτογραφίες που αναρτώνται σε δίκτυα όπως το Instagram και το Flickr, προκειμένου να πετύχουν «στοχευμένη» διαφήμιση.

Παράλληλα, επιτήδειοι χάκερ εκμεταλλεύονται τα προσωπικά δεδομένα για ίδιον όφελος, υποκλέπτοντας αριθμούς λογαριασμών, βιντεάκια ιδιαίτερων στιγμών και φωτογραφίες. Στην Ελλάδα, πάντως, για οποιαδήποτε παραβίαση μπορεί κάποιος να απευθυνθεί στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=02/11/2014&id=454783

«Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΘΑ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΛΟΓΩ ΕΚΚΡΕΜΟΥΣ ΧΡΕΟΥΣ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ, ΑΝ ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ ΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ» «Διαγραφή χρέους και εθνικό νόμισμα αποτελούν τη μόνη λύση» «Η ίδρυση της Ζώνης του Ευρώ αποτελούσε μια χρυσή πολιτική ευκαιρία για τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελεύθερους να δώσουν τέλος στο πρότυπο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας που αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο»

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=454747ΤΟΥ Χ. Ι. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

«Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει επενδύσει τα πάντα στη διαγραφή του χρέους και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή κάποιος άλλος από τους αφέντες της Ε.Ε. πει στον κύριο Τσίπρα, όσον αφορά το θέμα της διαγραφής του χρέους: Alexis, forget it;»

Οι αρχιτέκτονες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) έθεσαν σε εφαρμογή το πιο παλαβό πείραμα στην ιστορία των νομισματικών ενώσεων -δηλαδή το διαζύγιο μεταξύ της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικήςΤον Αύγουστο του 1997, ο μεγάλος Βρετανός οικονομολόγος Wynne Godley, ο οποίος υπηρέτησε επί σειρά ετών ως διακεκριμένος μελετητής στο Levy Economics Institute, έγραφε τα εξής προφητικά λόγια σε άρθρο του στον «Observer»:

«Εάν ένα κράτος σταματήσει να διαθέτει το δικό του νόμισμα, δεν παραδίδει απλά τον "έλεγχο της νομισματικής πολιτικής", όπως συνήθως αυτό είναι κατανοητό. Οι εξουσίες του γύρω από τις δαπάνες περιορίζονται επίσης με έναν εντελώς νέο τρόπο. Εάν ένα κράτος δεν διαθέτει τη δική του κεντρική τράπεζα από την οποία μπορεί να αντλεί ελεύθερα επιταγές, οι δαπάνες του μπορεί να χρηματοδοτηθούν μόνο μέσω δανεισμού στην ανοικτή αγορά σε ανταγωνισμό με τις επιχειρήσεις, και αυτό μπορεί να αποδειχθεί υπερβολικά δαπανηρό ή ακόμα και αδύνατο, ιδίως κάτω από «συνθήκες έκτακτης ανάγκης»... Εάν η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει το δικό της προϋπολογισμό σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις, θα εξακολουθεί να έχει, εξ ορισμού, τη δική της δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα αποτελείται από τους επιμέρους προϋπολογισμούς των κρατών που την συγκροτούν. Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι ότι η προσπάθεια για δημοσιονομικούς περιορισμούς στους οποίους έχουν δεσμευθεί ατομικά οι κυβερνήσεις θα μεταδώσουν μια αντιπληθωριστική μεροληψία που θα κλειδώσει την Ευρώπη στο σύνολό της σε μια ύφεση από την οποία θα είναι ανίκανη να βγει».

Ενας άλλος ερευνητής του Levy Economics Institute, ο Mathew Forstater, δύο χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1999, έγραφε ανάλογα προφητικά σχόλια σε κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην οικονομική επιθεώρηση «Eastern Economic Journal»:

«Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, αν οι επενδυτές είναι διστακτικοί για το χρέος ενός οποιουδήποτε μέλους, μπορούν να αγοράσουν το χρέος ενός άλλου μέλους χωρίς να υποστούν συναλλαγματικό κίνδυνο διότι δεν υπάρχει μεταβλητότητα των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ των νομισμάτων των χωρών-μελών. Επειδή τα κράτη-μέλη εξαρτώνται τώρα από τους επενδυτές για τη χρηματοδότηση των δαπανών τους, η μη προσέλκυση επενδυτών οδηγεί σε αδυναμία δαπανών. Επιπλέον, σε τυχόν περίπτωση που τα έσοδα ενός μέλους δεν μπορέσουν να συμβαδίσουν με τις δαπάνες λόγω μιας οικονομικής επιβράδυνσης, οι επενδυτές θα απαιτήσουν πιθανώς έναν προϋπολογισμό που είναι ισοσκελισμένος, πιθανότατα μέσω περικοπών των δαπανών. Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις της αγοράς μπορούν να απαιτήσουν προκυκλική δημοσιονομική πολιτική κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης, επιδεινώνοντας τις υφεσιακές επιρροές». [1]

Φυσικά, τίποτα απ' όλα αυτά δεν ελήφθησαν υπόψη από τους αρχιτέκτονες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), με αποτελέσματα να τεθεί σε εφαρμογή το πιο παλαβό πείραμα στην ιστορία των νομισματικών ενώσεων - δηλαδή το διαζύγιο μεταξύ της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, η χάραξη της νομισματικής πολιτικής θα γινόταν από μια ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, αλλά η δημοσιονομική πολιτική θα συνέχιζε να εξασκείται από τα μεμονωμένα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ.

Ωστόσο, το ατελές οικοδόμημα της ευρωζώνης δεν ήταν απόρροια ούτε έλλειψης γνώσεων ούτε αφέλειας εκ μέρους των ευρωπαίων χαρακτών της νομισματικής ένωσης στην περιοχή. Ηταν αποτέλεσμα της τεράστιας επιρροής που είχε αρχίσει να ασκεί στη σκέψη της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ελίτ η νεοφιλελεύθερη οικονομική φιλοσοφία από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Συντηρητικοί, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί εκσυγχρονιστές επικροτούσαν την ίδρυση μιας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης ενός τύπου, αν και η σύγκλιση απόψεων ανάμεσα σε διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα αναφορικά με την ΟΝΕ μπορεί να προέκυψε αρχικά για διαφορετικούς λόγους: η ίδρυση της Ζώνης του Ευρώ αποτελούσε μια χρυσή πολιτική ευκαιρία για τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελεύθερους να δώσουν τέλος στο πρότυπο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας που αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ για τους σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς εκσυγχρονιστές ήταν ενδεχομένως ένα σωστό βήμα προς την ολοκλήρωση της ενωμένης Ευρώπης, χωρίς όμως καν να έχουν εξετάσει το ερώτημα αν ο φεντεραλισμός στην Ευρώπη ήταν εφικτό ή επιθυμητό εγχείρημα.

Στην πορεία, όλα τα παραπάνω ιδεολογικοπολιτικά ρυάκια καταλήγουν στο ίδιο ποτάμι, με αποτέλεσμα ο νεοφιλελευθερισμός να αποτελεί την ηγεμονική ιδεολογία της εποχής μας όχι μόνο στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, που ήταν παραδοσιακά αντί-προοδευτική στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, που μέχρι πριν από δύο δεκαετίες κυριαρχούσε, τουλάχιστον ιδεολογικά, το σοσιαλιστικό όραμα.

Η κίνηση προς την ΟΝΕ έπαιξε συνεπώς καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία ενός πολιτικά ευρύτερου νεοφιλελεύθερου συνασπισμού (με τη σοσιαλδημοκρατία ως τον κύριο άξονά του, προδίδοντας έτσι για άλλη μια φορά τις ιδέες της) ενώ το ευρω-οικοδόμημα, ακόμη και στην σημερινή περίοδο της κρίσης, συνεχίζει να αποτελεί μαγνήτη για πολιτικές συσπειρώσεις (είτε οικειοθελώς είτε εξ αναγκασμού) και υποταγή στις νεοφιλελεύθερες επιλογές.

Στη Γερμανία, η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Σρέντερ ήταν αυτή που ξεκίνησε τις σημερινές οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζει η Μέρκελ, ενώ στη Γαλλία το «σοσιαλιστικό» κόμμα έχει μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερη παράταξη τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και, φυσικά, κάτι ανάλογο έγινε και στην Ελλάδα με το Πασοκ, ιδίως από την εποχή Σημίτη.

Οι συνεχιζόμενες υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στις νεοφιλελεύθερες και καταστροφικές πολιτικές της Γερμανίας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελούν έκπληξη, καθώς όλες τους εξυπηρετούν πάνω απ' όλα τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένες να προκαλέσουν οι ίδιες κραδασμούς στο ευρώ-οικοδόμημα, τουλάχιστον στο βαθμό που οι λαϊκές μάζες συνεχίζουν να αποδέχονται τη μιζέρια που τους επιβάλλουν οι πολιτικές του ζουρλομανδύα του ευρώ - ένα εγγενώς υφεσιακό νόμισμα, καθώς είναι αδύνατον για τις αδύναμες κυρίως οικονομίες της Ευρώπης να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές χωρίς το δικό τους εθνικό νόμισμα.

Η λιτότητα, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, δεν μπορεί να οδηγήσει τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης σε ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς τους και συνεπώς σε ανάκαμψη των οικονομιών τους. Το ευρώ το ίδιο έχει αποδειχθεί καταστροφικό για τις οικονομίες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και ενδεχομένως να αποδειχθεί βλαβερό και για τις ίδιες τις οικονομίες του πυρήνα της Ευρωζώνης, οι οποίες βιώνουν σήμερα οικονομική στασιμότητα και συνεχή πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών τους.

Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης χρέους, στο τεύχος του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012 της αξιοσέβαστης αμερικανικής επιθεώρησης διεθνών σχέσεων «Foreign Affairs», ο επιφανής οικονομολόγος του Χάρβαρντ Martin Feldstein έγραψε τα εξής:

«Το ευρώ θα πρέπει τώρα να αναγνωριστεί ως ένα πείραμα που απέτυχε. Αυτή η αποτυχία, η οποία ήρθε μόλις λίγο μετά από δώδεκα χρόνια από τότε που εισήχθη το ευρώ, το 1999, δεν ήταν ένα ατύχημα ή το αποτέλεσμα γραφειοκρατικής κακοδιαχείρισης, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια της επιβολής ενός ενιαίου νομίσματος σε μια έντονα ετερογενή ομάδα χωρών. Οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες του ευρώ περιλαμβάνουν τις κρίσεις κρατικού χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, την εύθραυστη κατάσταση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, τα υψηλά επίπεδα της ανεργίας σε όλη την Ευρωζώνη και τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα που μαστίζουν σήμερα οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης».

Συνεπώς, το σημερινό καθεστώς της ΟΝΕ λειτουργεί επίσης σαν κατασταλτικός παράγοντας στη διαμόρφωση ενός οικονομικά και κοινωνικά δίκαιου συστήματος οργάνωσης της παραγωγής και της κατανομής του πλούτου, δηλαδή ένα εναλλακτικό μοντέλο από αυτό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ενώ δεν μπορεί καν να τίθεται ως στόχος το όραμα του σοσιαλισμού.

Στην περίπτωση των υπερχρεωμένων χωρών όπως η Ελλάδα, η διαιώνιση της πεινίας και της οικονομικής υποτέλειας θα παραμείνουν συστατικά του τρόπου λειτουργίας της χώρας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμη και με μια διαγραφή του χρέους της τάξης του 50%, όπως υποστηρίζουν κάποιοι από τους οικονομικούς εγκέφαλους του ΣΥΡΙΖΑ (οι οποίοι θεωρούν ταυτόχρονα ότι δεν έχει σημασία η μορφή με την οποία θα γίνει η διαγραφή του χρέους - δηλαδή αν γίνει και σε 100 χρόνια, όπως ειπώθηκε, no problem!), ελάχιστα πράγματα αλλάζουν όσον αφορά τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας.

Οι επιλογές ΣΥΡΙΖΑ

Βέβαια, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει επενδύσει τα πάντα στη διαγραφή του χρέους και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, το πολύ ενδιαφέρον και άκρως κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα κάνει όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή κάποιος άλλος από τους αφέντες της Ε.Ε. πει στον κύριο Τσίπρα, όσον αφορά το θέμα της διαγραφής του χρέους, «Alexis, forget it»;

Η αλήθεια είναι ότι οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και της ίδιας της χώρας είναι τρομερά περιορισμένες απέναντι στην Ε.Ε. για πολλούς και διάφορους λόγους.

* Πρώτον, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να ασκήσει οποιαδήποτε πίεση για να παροτρυνθεί η Γερμανία και οι υπόλοιπες χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για την περίπτωση της Ελλάδας από τη στιγμή που δεν υπάρχει μαζική λαϊκή αντίδραση στις πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζονται τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια.

** Δεύτερον, και εν συνεχεία της παραπάνω παραμέτρου, είναι σχετικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς τον λόγο για τον οποίον θα υποκύψει η Γερμανία στις πιέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους όταν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης δεν υπάρχει η έξοδος από το ευρώ. Εν ολίγοις, μιλάμε για μια διπλωματική διαπραγμάτευση όπου η μια πλευρά είναι παντελώς αδύναμη απέναντι στην άλλη, που συνεπάγεται ότι ο μόνος λόγος για να προκύψουν υποχωρήσεις εκ μέρους της ισχυρής πλευράς στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης είναι είτε η επίδειξη αλληλεγγύης προς έναν εταίρο της Ευρωζώνης είτε η αλλαγή αντίληψης για τις επιπτώσεις των πολιτικών που ήδη εφαρμόζονται.

Εκτός κι αν οι υπόλοιποι από εμάς ζούμε σε άλλο σύμπαν, η Γερμανία μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει διάθεση ούτε για αλληλεγγύη ούτε για αλλαγή στον τρόπο σκέψης της αναφορικά με τις πολιτικές που εφαρμόζει. Επιπλέον, αν η Γερμανία θέλει να εκφράσει αλληλεγγύη προς ένα εταίρο της Ευρωζώνης ή θεωρεί ότι οι πολιτικές που επιβάλλει στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν, το λογικό θα ήταν να το κάνει προς μια ελληνική κυβέρνηση που κινείται στον ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο που αυτή ανήκει. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι διόλου απίθανο να ανακοινωθεί κάποιο σχέδιο εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, σε μια προφανή προσπάθεια εκ μέρους του Βερολίνου και των Βρυξελλών να «ξεφουσκώσει» η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.

**Τρίτον, ακόμη και αν προκύψει διάθεση από τη μεριά της Γερμανίας και της Ε.Ε. για διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η όποια συζήτηση επί του θέματος θα περιλαμβάνει μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής και νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία τα οποία θα βάλουν ουσιαστικά φρένο στο λεγόμενο «οικονομικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ για τον τερματισμό της λιτότητας και την ανάκαμψη της οικονομίας.

Δυστυχώς, η ιστορία είναι τις περισσότερες φορές σκληρή απέναντι στους λαούς. Μια κυβέρνηση τη ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έπρεπε να ήταν αυτή που θα διαχειριζόταν την κρίση που ξέσπασε στις αρχές του 2010 αντί αυτή του ανεκδιήγητου Γ. Παπανδρέου. Αρχικά, η ελληνική κρίση αποτελούσε τότε κρίση της ίδιας της Ευρωζώνης, που συνεπάγεται ότι η απειλή της εξόδου από το ευρώ αποτελούσε πραγματικό όπλο για μια ευνοϊκότερη συμφωνία «διάσωσης» από αυτή από την οποία αποδέχτηκε η κυβέρνηση του Παπανδρέου, η οποία ήταν πλήρως προσηλωμένη στις ιδεολογικοπολιτικές γραμμές της νεοφιλελεύθερης ευρωζώνης.

Το χρέος τη Ελλάδας διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο. Η ελληνική Βουλή θα μπορούσε, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, να προσδιορίσει το χρέος σε ευρώ σε οποιαδήποτε αναλογία ήθελε με βάση το νέο νόμισμα. Ομως, τα δάνεια από το δεύτερο σχέδιο «διάσωσης» και μετά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, που σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι τώρα καταδικασμένη στην αποπληρωμή του χρέους σε ευρώ ακόμα και αν εγκαταλείψει το ευρώ.

Στην πραγματικότητα, η έξοδος σήμερα από το ευρώ, χωρίς μεγάλη διαγραφή του χρέους, θα οδηγούσε τη χώρα στην απόλυτη οικονομική εξαθλίωση λόγω του εκκρεμούς χρέους. Η δε μονομερής ακύρωση του χρέους θα μπορούσε, αν ήθελαν οι σημερινοί εταίροι της χώρας στην Ευρωζώνη, να οδηγήσει σε μια ολοκληρωμένη εθνική καταστροφή.

Οπως έχουμε δηλώσει και άλλες φορές, η πικρή αλήθεια είναι ότι οι επιλογές της Ελλάδας είναι τρομερά περιορισμένες κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, γεγονός που σίγουρα γνωρίζει η ηγεσία του Σύριζα, γι' αυτό και οι μόνιμα αντικρούομενες απόψεις κάθε τόσο και λιγάκι από στελέχη του σχετικά με τη διαπραγμάτευση του χρέους. Ισως η καλύτερη εναλλακτική λύση για τη χώρα να ήταν η επιδίωξη της διαγραφής του χρέους στον επίσημο τομέα συνοδευόμενη με μια συμφωνία εξόδου από την Ευρωζώνη. Αυτό, ενδεχομένως, να ήταν ένα σενάριο που να βόλευε σε τελική ανάλυση και την ίδια την ευρωζώνη.

Σημείωση

1. Οι παραπομπές από τα κείμενα του Wynne Godley και του Mathew Forstater και αναφορές προέρχονται από την εργασία των Dimitri Β. Papadimitriou και L. Randall Wray, Euroland's Original Sin. Policy Note 2012/8. Levy Economics Institute of Bard College. Ιούλιος 2012. ΥΓ. Ο Χ. Ι. Πολυχρονίου είναι ερευνητής και Policy Fellow στο Levy Economics Institute του Bard College της Νέας Υόρκης και οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν υποχρεωτικά το Levy Institute και τα μέλη του διοικητικού του συμβουλίου.

EUROSTAT: ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΠΟΣΟΣΤΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ 900.000 νέοι φτωχοί σε μία πενταετία

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=455288Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Το 2008 η Ελλάδα είχε ποσοστό κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού 28,1% στο σύνολο του πληθυσμού της και ήταν η έκτη χειρότερη κατά σειράν στην Ευρώπη πίσω από τις Βουλγαρία, Ρουμανία, Λετονία, Πολωνία, Ουγγαρία.

3,9 εκατ. Ελληνες ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμούΤο 2013 το ποσοστό αυτό είχε ανέλθει σε 35,7% φέρνοντας την Ελλάδα στην τρίτη χειρότερη θέση μετά τις Βουλγαρία, Ρουμανία.

Η ραγδαία αυτή αύξηση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας/κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα (7,6 εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε 5 χρόνια) είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη (10,9 φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη αύξηση της ΕΕ28). Με τον ετήσιο δε ρυθμό αύξησης της τελευταίας πενταετίας εκτιμάται πως το 2014 θα υπερβεί το 37%.

Συγκεκριμένα, κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ζει πάνω από ένας στους τρεις Ελληνες (35,7%), το δε 23% ζει με πενιχρό εισόδημα, όπως δείχνουν τα στοιχεία της Eurostat για το 2013, που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με την Eurostat, άτομα κοντά στο όριο της φτώχειας θεωρούνται εκείνα που ζουν σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω του 60% του εθνικού μέσου διαθέσιμου εισοδήματος -μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων- ή που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά αγαθά, ή που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας.

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία της Eurostat, το 2013, στην Ελλάδα ζούσαν 3,9 εκατομμύρια άνθρωποι κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ή το 35,7% του πληθυσμού, έναντι 28,1% το 2008.

Την ίδια χρονιά, στην Ε.Ε., 120 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κοντά στο όριο της φτώχειας, ή το 24,5% του πληθυσμού, έναντι 23,8% το 2008.

Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (48%), στη Ρουμανία (40%), στην Ελλάδα (35,7%), στη Λετονία (35%) και στην Ουγγαρία (33%).

Αντιθέτως, τα χαμηλότερα ποσοστά πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας καταγράφηκαν στην Τσεχία (14,6%), στην Ολλανδία (15,9%), στη Φινλανδία (16%) και στη Σουηδία (16,4%).

Εξάλλου, το 16,7% του πληθυσμού της Ε.Ε. ζούσε με πενιχρό εισόδημα, μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων. Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού με πενιχρό εισόδημα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (23,1%), στη Ρουμανία (22,4%), στη Βουλγαρία (21%), στη Λιθουανία (20,6%) και στην Ισπανία (20,4%) και τα χαμηλότερα καταγράφηκαν στην Τσεχία (8,6%) και στην Ολλανδία (10,4%).

Σε ό,τι αφορά το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που αδυνατεί να καλύψει σημαντικά υλικά αγαθά, το 2013 ανήλθε σε 20,3%, έναντι 9,6% στην Ε.Ε. Ο συγκεκριμένος δείκτης παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση στην Ε.Ε., ξεκινώντας από 1,4% στη Σουηδία και 1,8% στο Λουξεμβούργο και φτάνοντας στο 43% στη Βουλγαρία.

Σημειώνεται ότι άτομα που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά υλικά αγαθά θεωρούνται εκείνα τα οποία αδυνατούν να καλύψουν τέσσερα από τα ακόλουθα εννέα αγαθά: ενοίκιο ή εξόφληση δανείου, θέρμανση, απρόοπτα έξοδα, διατροφή με κρέας ή ψάρι κάθε δύο ημέρες, διακοπές εκτός οικίας για μία εβδομάδα, αυτοκίνητο, πλυντήριο ρούχων, έγχρωμη τηλεόραση και τηλέφωνο.

Ο μαθητής του απόλυτου 20: «Δάσκαλοί μου, ούτε βήμα πίσω» «Καταλήψεις σε όλα τα σχολεία»

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=455340

Μαθητής της Α΄Λυκείου, με μέσο όρο βαθμολογίας το απόλυτο 20, στέλνει συγκινητική όσο και αγωνιστική, δημόσια επιστολή, στην οποία κατακεραυνώνει το εκπαιδευτικό σύστημα και την κυβερνητική πολιτική για την παιδεία, ενώ καλεί τους δασκάλους του να μη κάνουν βήμα πίσω και τους μαθητές παντού σε καταλήψεις.

Ολόκληρη η επιστολή του μαθητή:

Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 10 Λύκειο Δραπετσώνας Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, θέλοντας να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου για το θράσος και την υποκρισία και αυτών που μας κυβερνούν καθώς και όλων αυτών των δημοσιογράφων και ΜΜΕ που τους βοηθάνε για να επιβάλλουν τα άνομα και ανήθικα σχέδια τους σε βάρος των μαθητών και της νέας γενιάς.

 

Αφορμή είναι η απεργία των καθηγητών μου , μέσα στην εξεταστική περίοδο και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και δημοσιογράφων για το μέλλον μου ,που «κινδυνεύει» απ αυτήν.

 

Τι λέτε;;;;;

 

Τι μέλλον έχω , -εξαιτίας σας – κι από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;;;;

 

Ας δούμε πρώτα, ποιος διαμόρφωσε το μέλλον και την ζωή όλων, από παλιά.

 

- Ποιος έφτιαξε το μέλλον του παππού μου και το έντυσε με τα αποφόρια της ΟΥΝΤΡΑ, στέλνοντας τον μετανάστη στη Γερμανία;

 

- Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;

 

- Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό , δεν περισσεύουν –όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;;;;;

 

- Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;

 

- Ποιος τον συκοφάντησε ,τον απείλησε με επιστράτευση , απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;

 

- Ποιος θέλει να κλείσει την σχολή που διάλεξε ο αδερφός μου για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στο Πανεπιστήμιο;

 

- Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία;

 

- Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου;

 

- Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε απ την πείνα;

 

- Ποιος άφησε τόσους άνεργους;

 

- Ποιος οδήγησε 4000 ανθρώπους στην αυτοκτονία;

 

- Ποιος άφησε τους παππούδες μας χωρίς περίθαλψη και φάρμακα;

 

Οι καθηγητές μου ή ΕΣΕΙΣ τα κάνατε όλα αυτά;;;;

 

Λέτε επίσης ότι οι καθηγητές μου , με την απεργία , θα καταστρέψουν τα όνειρα μου.

 

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος στο 67% των νέων ανέργων;

 

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα –όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία-;

 

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης ;

 

Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω delivery boy;

 

Δυο λόγια θέλω να πω και στους δασκάλους μου , σ όλη τη χώρα.

 

Δάσκαλοι μου , έχετε υποχρέωση απέναντι σ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ .

 

Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει.

 

Όποια υποχώρηση και να κάνετε , όποια νίκη της κυβέρνησης , θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω , να ονειρεύομαι , να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.

 

Στους γονείς , τους συμμαθητές μου και σ όλη την κοινωνία έχω να πω τα εξής:

 

Θέλετε αυτοί που μας διδάσκουν να ζουν μες στην εξαθλίωση;

 

Θέλετε να μας στοιβάξουν σαν εμπορεύματα στις αίθουσες;

 

Θέλετε να κλείσουν τα σχολεία και να χτίσουν φυλακές;

 

Θα αφήσετε τους δασκάλους μας μόνους τους σε αυτόν τον αγώνα ;

 

Έτσι θα μας μάθετε να φωνάζουμε αλληλεγγύη ;

 

Θέλετε ο δάσκαλος να είναι παράδειγμα σε μας, αυτοσεβασμού , αξιοπρέπειας μαχητικότητας η παράδειγμα υποδούλωσης;;;

 

Θέλετε τελικά να ζήσουμε σαν δούλοι ;

 

Από αύριο κιόλας , καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ’ ένα τραγούδι , ένα σύνθημα : «εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες»

 

Όλοι μαζί για να αγωνιστούμε για δημόσια δωρεάν και ποιοτική παιδεία .

 

Όλοι μαζί για να ανατρέψουμε αυτούς που κλέβουν το γέλιο μας ,το γέλιο των παιδιών σας.

 

ΥΓ. όχι από ματαιοδοξία αλλά για να στερήσω από κάποιους το γελοίο επιχείρημα πως «απλά θέλω να χάσω μαθήματα» , παραθέτω τους βαθμούς μου…