Ο καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετήσουμε μία δύσκολη χρονιά, γεμάτη ανθρώπινη δυστυχία, πολέμους, φυσικές καταστροφές και προσωπικές δυσκολίες που ο καθένας αντιμετώπισε, είναι να κρατήσουμε τις φωτεινότερες στιγμές της. Δείτε 16 συγκλονιστικές φωτογραφίες που θυμίζουν πως πέρα και πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και δίνουν ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.

Έλενα Μπούλια | 31 Δεκ 2014

Ο καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετήσουμε μία δύσκολη χρονιά, γεμάτη ανθρώπινη δυστυχία, πολέμους, φυσικές καταστροφές και προσωπικές δυσκολίες που ο καθένας αντιμετώπισε, είναι να κρατήσουμε τις φωτεινότερες στιγμές της. Δείτε 16 συγκλονιστικές φωτογραφίες που θυμίζουν πως πέρα και πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και δίνουν ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.

Μητέρα και η 3χρονη κόρη της που δέχθηκαν επίθεση με οξύ από τον σύζυγο/πατέρα.

Έφηβο αγόρι σώζει τη μικρή αδερφή του από τα χαλάσματα του σπιτιού τους, το οποίο βομβαρδίστηκε στη Συρία.

Κορίτσι της κουρδικής εθνοθρησκευτικής ομάδας Γιαζίντι κουβαλά διαρκώς το τουφέκι της για να προστατεύει την οικογένειά της από την τρομοκρατική οργάνωση ISIS.

Κορίτσι που επιβίωσε για 11 ημέρες στα δάση της Σιβηρίας.

Τυφλά αγόρια αλμπίνοι στο δωμάτιό τους, στο ιεραποστολικό σχολείο για τυφλούς στη Δυτική Βεγγάλη της Ινδίας.

Νεογέννητο 3 εβδομάδων με αλμπινισμό, κοιμάται μακάριο δίπλα στο ξαδερφάκι του, στο Κονγκό.

Οικογενειακό γεύμα στη Σιβηρία.

Αγόρι της νομαδικής φυλής Σούρι στην Αιθιοπία, με την παραδοσιακή περιβολή.

Ζευγάρι γυναικών στην Αιόβα παντρεύεται επιτέλους, έπειτα από 72 χρόνια σχέσης.

Κορίτσι από την Παλαιστίνη με το καλάσνικοφ κρεμασμένο πάνω της, ανάμεσα σε τζιχαντιστές στρατιώτες στην Γάζα.

Αδέρφια με βλέμμα που καθηλώνει!

7χρονος Σύριος επαναστάτης.

Ο γιος πάμφτωχου αγρότη αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο.

Κορίτσι από την αιρετική μειονότητα Γιαζίντι ξεκουράζεται στα σύνορα Ιράκ-Συρίας, στην επαρχία Ντόχουκ.

Αγόρι προσπαθεί να σηκώσει τον αλκοολικό πατέρα του.

Δίχρονο αγόρι προσπαθεί να ταΐσει την ανάπηρη μητέρα του.

Tags: Αλληλεγγύη

- See more at: http://www.mama365.gr/21085/16-fotografies-poy-thymizoyn-oti-pano-apola-eimaste.html#sthash.abqx1GdH.dpuf

ΙΔΕΕΣ - ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ Η έκλειψη των διανοούμενων

Συντάκτης: 

Θανάσης Γιαλκέτσης

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ιταλού ιστορικού Εντσο Τραβέρσο «Τι απέγιναν οι διανοούμενοι;» (μετάφραση Νίκος Κούρκουλος, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Ο Εντσο Τραβέρσο είναι σήμερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του «Διά πυρός και σιδήρου» και «Οι ρίζες της ναζιστικής βίας» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2013). Η ακόλουθη συνέντευξη του Εντσο Τραβέρσο δημοσιεύτηκε στον γαλλικό ιστότοπο Mediapart.

• Ο Σαρτρ έλεγε ότι «ο διανοούμενος είναι κάποιος που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν»…

Ζούμε σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από εκείνο στο οποίο ο Σαρτρ είχε επινοήσει τον ορισμό του διανοούμενου. Η έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας και το μαζικό Πανεπιστήμιο διεύρυναν τα όρια των διανοητικών κύκλων. Περισσότερα πρόσωπα μπορούν να παρεμβαίνουν ενεργά στις συζητήσεις. Στο βάθος όμως ο ρόλος του διανοούμενου δεν άλλαξε: οφείλει να ελέγχει, δηλαδή να αμφισβητεί την εξουσία, αυτός ο θεμελιώδης ρόλος παραμένει.

• Ο διανοούμενος δεν οφείλει να είναι παραγωγός γνώσης ή κατανόησης;

Βέβαια, αλλά πρέπει να διακρίνουμε τον διανοούμενο από τον άνθρωπο των γραμμάτων. Ο άνθρωπος των γραμμάτων περιορίζεται στο να παράγει γνώσεις, ο διανοούμενος παρεμβαίνει στη ζωή της πολιτείας. Οι γνώσεις για τον κόσμο και την κοινωνία είναι τόσο ειδικευμένες, διαφοροποιημένες, κατακερματισμένες, ώστε σήμερα είναι δύσκολο να υιοθετήσει κανείς μια στάση εγκυκλοπαιδιστή -σαν τον Ντιντερό-, που έγκειται στο να εκφέρει έγκυρη κρίση για τα πάντα. Η προσπάθεια πρέπει να κατατείνει στην κριτική αυτονομία και στην οικουμενική προοπτική, οι οποίες πρέπει να διασωθούν. Για να γίνει διανοούμενος, ο άνθρωπος των γραμμάτων οφείλει να αξιοποιεί τη φήμη που απέκτησε χάρη στις έρευνές του, για να παρεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα. Ακολουθώντας την προτροπή του Καντ, οφείλει να ασκεί την κριτική λειτουργία και τη δημόσια χρήση του λόγου.

• Η δημόσια σφαίρα όμως είναι γεμάτη με σφετερισμένες διασημότητες!

Η πολιτιστική βιομηχανία πράγματι δεν παύει να προωθεί στο προσκήνιο ψευτοδιανοούμενους ή υποτιθέμενους ειδικούς. Ο μιντιακός διανοούμενος «κατασκευάζεται» από την πολιτιστική βιομηχανία, η οποία του εξασφαλίζει μια προβολή χάρη στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ο «ειδικός» είναι ένας πνευματικός άνθρωπος ο οποίος μπαίνει στην υπηρεσία της εξουσίας, απαρνούμενος στις περισσότερες περιπτώσεις την κριτική του αυτονομία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν αμφισβητούν τις δομές ή τις μορφές της κυριαρχίας. Ολα αυτά εγγράφονται σε ένα πλαίσιο ιδεολογικής και πολιτικής κατάπτωσης: τα κόμματα δεν έχουν πλέον ιδέες για να τις υπερασπίζονται και δεν καλούν τους διανοούμενους για να επεξεργαστούν τα προγράμματά τους (απασχολούν μόνο διαφημιστές για να τους εγγυώνται μιαν εικόνα…). Μερικές φορές αυτές οι δύο μορφές συμπίπτουν: ο «μιντιακός ειδικός» ενσαρκώνει τότε την πλήρη αντίθεση στον κλασικό διανοούμενο.

• Θεμελιώδεις συνδετικοί κρίκοι, όπως τα εργατικά κέντρα ή τα συνδικάτα, έχουν χαθεί…

Οι διανοούμενοι εξασφάλιζαν άλλοτε μια μορφή μετάδοσης της γνώσης, καθώς αποτελούσαν τους φορείς μιας κουλτούρας που την κατείχε μόνο μια ελίτ. Εκπλήρωναν επομένως μια παιδαγωγική αποστολή που περνούσε μέσα από κοινωνικές οργανώσεις, οι οποίες απέβλεπαν μεταξύ άλλων και στο μοίρασμα της γνώσης. Επειτα η κουλτούρα εκδημοκρατίστηκε, ενώ οι διανοούμενοι, στη μεγάλη τους πλειονότητα, έγιναν εργαζόμενοι σαν τους άλλους. Ορισμένοι, για να διατηρούν μια προβολή –ουσιαστικά στα μέσα μαζικής επικοινωνίας–, υιοθετούν μια αλαζονική ελιτίστικη στάση. Αλλοι φορούν το κοστούμι του γνωστού ταραξία των τηλεοπτικών συζητήσεων, αλλά πρόκειται, στις περισσότερες περιπτώσεις, για καταμερισμό ρόλων.

• Στην κλασική εποχή του ο διανοούμενος φαινόταν ικανός να μας επιτρέπει να εξηγούμε και ταυτόχρονα να μετασχηματίζουμε τον κόσμο…

Υπαινίσσεστε την ενδέκατη θέση για τον Φόιερμπαχ, στην οποία ο Μαρξ δήλωνε το 1845 ότι «οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ερμηνεύουν τον κόσμο με διάφορους τρόπους, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να τον αλλάξουμε». Ο διανοούμενος -χρησιμοποιώ αυτήν την έννοια με αναχρονισμό, επειδή δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την εποχή-, μαζί με τους καλλιτέχνες, έδινε μορφή στο συλλογικό φαντασιακό, το οποίο τότε ήταν γεμάτο ουτοπίες. Η σύνδεση ερμηνείας και μετασχηματισμού ήταν αναγκαία γι’ αυτή την προβολή στο μέλλον. Ο διανοούμενος επινοούσε τη διαλεκτική μιας τέτοιας κίνησης. Σήμερα φαίνεται να του έχει δοθεί μια άλλη λειτουργία: αντί να επινοεί το μέλλον, αφοσιώνεται στην εργασία πένθους των κοινωνιών μας. Αναπόφευκτα έχει πληγεί μετωπικά από την ανάδυση της μνήμης -μείζον γνώρισμα της εποχής μας-, η οποία εκθρονίζει την ουτοπία. Στις κατακερματισμένες ή «ρευστές» κοινωνίες μας, όπου οι ζωές έχουν εξατομικευτεί και έχουν γίνει επισφαλείς, εκείνοι που καταγγέλλουν τις καταπιέσεις και την άδικη τάξη του κόσμου δίνουν την εντύπωση φωνής βοώντος εν τη ερήμω. Ο αμφισβητίας διανοούμενος δεν βγήκε σώος και αβλαβής από την ιστορική ήττα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Η ανυποληψία του σταλινισμού και του μαοϊσμού κλονίζει την εικόνα του στρατευμένου διανοούμενου. Αυτή η αμφισβήτηση της στράτευσης έγινε στη δεκαετία του 1980, σε μιαν εποχή κατά την οποία εμφανίστηκαν –στη Γαλλία και αλλού– οι μιντιακοί ψευτοδιανοούμενοι και οι ειδικοί. Οι εορτασμοί της επετείου των διακοσίων χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης, το 1989, που ορισμένοι ξένοι παρατηρητές ορθά θεώρησαν ως πολυτελή κηδεία της, σηματοδοτούν συμβολικά αυτή τη στροφή. Τα κοινωνικά κινήματα είναι ήδη κινήματα χωρίς ηγέτες και χωρίς εμπνευστές, για καλούς λόγους (είναι περισσότερο αυτοδιευθυνόμενα και δημοκρατικά από όσο ήσαν στο παρελθόν) καθώς και για κακούς λόγους (δεν είναι φορείς ενός σχεδίου αλλαγής της κοινωνίας). Και όταν ο φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ πάει να μιλήσει στην Ελλάδα, μπορεί να γίνεται θερμά δεκτός, αλλά δεν καλύπτει αυτό το κενό. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική κατάσταση. Ο κόσμος θα επινοήσει αναμφίβολα νέες ουτοπίες και θα χρειαστεί να τις ορίσουμε ή να τους δώσουμε συστηματική μορφή. Τότε θα χρειαστούμε νέους διανοούμενους.

Henry de Groux «Ο Ζολά αντιμέτωπος με τον όχλο» (1898) | 

• Νιώθετε νοσταλγία για το παρελθόν ή δεν πρέπει ποτέ να απελπιζόμαστε;

Οι δυο τελευταίοι αιώνες υπήρξαν εποχές που σημαδεύτηκαν από ήττες, πτώσεις, οπισθοδρομήσεις, εξορία, καταπίεση, καταστολή του κριτικού λόγου. Υπήρξαν επίσης δύο αιώνες πάλης, κατακτήσεων και μεγάλων ελπίδων. Ακόμη και στις χειρότερες στιγμές ο ορίζοντας δεν σκοτείνιαζε. Ακόμη και στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, όταν όλα ήταν στο χείλος της αβύσσου, η ελπίδα μπορούσε να λάμπει. Σήμερα, σε μια κατάσταση λιγότερο τραγική, η προσδοκία φαίνεται να έχει εκλείψει: αξίζει τον κόπο να παλέψουμε γι’ αυτήν; Πολλοί είναι εκείνοι που, στην πράξη, έχουν απαντήσει αρνητικά σε αυτό το ερώτημα, ίσως χωρίς καν να το έχουν θέσει συνειδητά. Σε μια τέτοια σύγχυση, σε έναν τέτοιο αποπροσανατολισμό, χρειάζεται να κρατήσουμε ανοιχτή την προοπτική μιας κριτικής σκέψης σε σύνδεση με τα κινήματα που θα αναδυθούν, που θα είναι διαφορετικά αλλά αναπόφευκτα. Δεν πιστεύω στη διάγνωση του Φρανσουά Φιρέ, ο οποίος, στο βιβλίο του «Le passé d’ une illusion» (1995) έγραφε: «Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε στον κόσμο στον οποίο ζούμε». Ο ιστορικός Πέρι Αντερσον και μερικοί άλλοι εναντιώθηκαν σε μια τέτοια «συναινετική ηπιότητα», αρνούμενοι το υποτιθέμενο τέλος της Ιστορίας μετά την πτώση του κομμουνισμού, το οποίο αναγόρευε τον καπιταλισμό σε οικουμενική πανάκεια. […]

http://www.efsyn.gr/arthro/i-ekleipsi-ton-dianooymenon

Μπορεί να παίζει στην Επίδαυρο, αλλά... Στεφανία Γουλιώτη: Θέλει να γίνει χορεύτρια στα μπουζούκια! Ζωή Δημητρίου

Η Στεφανία Γουλιώτη έχει χιούμορ. Ακόμη κι αν η ίδια δεν το πιστεύει. Η Στεφανία Γουλιώτη έχει ταλέντο. Αν και δεν του δίνει καμία αξία γιατί πιστεύει μόνο στη σκληρή δουλειά. Πιστεύει όμως στην ψυχοθεραπεία, προσπαθεί να ξεπεράσει την όποια ματαιοδοξία και δεν διστάζει να ζητήσει από τον Γιώργο Καπουτζίδη έναν τηλεοπτικό ρόλο και από τον Φωκά Ευαγγελινό μια θέση χορεύτριας στα μπουζούκια

«H γυναίκα απ’ τα παλιά» είναι η θεατρική παράσταση όπου η Στεφανία Γουλιώτη εισβάλλει στο σπίτι του Νίκου Ψαρρά και του ζητά να τηρήσει την υπόσχεσή του «για πάντα μαζί».

«Προτιμώ τον τίτλο “Η γυναίκα πριν”. Μόλις διάβασα το κείμενο του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ είπα “πάμε με τα χίλια”. Δεν ξέρω αν το θέμα του έργου είναι το “για πάντα” ή το αν έχουμε ανάγκη να παγιώνουμε τις καταστάσεις για να νιώθουμε ασφάλεια. Ολοι έχουμε πει το “για πάντα”. 

Ολοι μας το έχουμε ακυρώσει. Δεν ξέρω ποιο κενό μάς αναγκάζει να ψάχνουμε την ασφάλεια του “για πάντα” σε έναν άλλο άνθρωπο. Ξέρω ότι κανείς δεν θα σ’ το δώσει ποτέ και γι’ αυτό καταλήγουν σε αδιέξοδα οι σχέσεις. Ξέρω ότι θα έπρεπε να κάνουμε ψυχοθεραπεία από το σχολείο ως μάθημα ώστε μεγαλώνοντας να μην παίζουμε με τα συναισθήματα των ανθρώπων. 

Δεν μπορείς να παίζεις με τον σύντροφό σου, δεν μπορείς να καθρεφτίζεις το αρνητικό κομμάτι του εαυτού σου. Ιδανικά στις σχέσεις, καλό θα ήταν να είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να μην εξαρτιόμαστε από τον άλλο, ή εκείνος από εμάς. Καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι το μέσα μας, τι κενά έχουμε, τι μας οδηγεί σε καταστροφικές συμπεριφορές. Γιατί θεωρούμε πιο σημαντικό να αγοράσουμε ένα καλό αμάξι ή να φροντίσουμε την εξωτερική μας εμφάνιση ενώ αδιαφορούμε για το μέσα μας;». 

Δεν κάνουν ψυχοθεραπεία οι ηθοποιοί επί σκηνής; «Εκθέτουμε τους εαυτούς μας. Βγάζουμε τις ανασφάλειες και τα κενά μας. Αλλά ουσιαστικά με την έκθεση θέλουμε να κρύψουμε τον κόσμο μας. Γιατί ένας υποψιασμένος θεατής μπορεί να καταλάβει τα πάντα για εμάς από το πώς στεκόμαστε στη σκηνή. Παθαίνουμε πανικό. Στόχος μου είναι να μην έχω ανάγκη να κρύβομαι. Και κάθε ηθοποιού, βασικά, να ανοίξει διάπλατα την πόρτα στον θεατή. Να ζητά περισσότερο βάθος. Προσωπικά μόνο την Αμαλία Μουτούση έχω δει να το πετυχαίνει».




Γιατί ζητούν πάντα περισσότερες πρόβες οι ηθοποιοί; «Δέκα χρόνια πρόβες πριν μια παράσταση κι αν κάνεις, ποτέ δεν θα γίνεις η Αντιγόνη ή η Ηλέκτρα. Ειδάλλως, θα κλειστείς σε φρενοκομείο. Δεν θα φτάσεις ποτέ σε αυτή τη δουλειά στον ρόλο του κειμένου. Υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο πρόσωπο του κειμένου και στο πρόσωπο του ηθοποιού».

Γιατί έπαψε να διδάσκει στη Σχολή Ιασμος; «Αθετήθηκε η οικονομική συμφωνία μας. Απλά. Επιβιώνω ίσα-ίσα σε αυτό τον χώρο. Κι όμως, είμαι από τους τυχερούς. Ανησυχώ, φυσικά. Γιατί γινόμαστε ηθοποιοί; Από ματαιοδοξία μάλλον, ίσως για να γίνουμε ο επόμενος Αλ Πατσίνο. 

Εχουν βγει πολλές νέες ομάδες που επιβιώνουν, που κάνουν καλή δουλειά. Αλλά το κοινό χρειάζεται το υπερθέαμα, τον εντυπωσιασμό. Δεν μπορεί μετά από μια κουραστική μέρα να επιλέξει μια παράσταση που μιλά για το μυστήριο της ύπαρξης. Βέβαια, βλέπουμε πολύ κακό θέατρο σε παραστάσεις με την ταμπέλα του ποιοτικού. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, αν κάνεις πρωτοπορία, κάνεις και καλό θέατρο. Ζητούμενο είναι η εισπρακτική επιτυχία. Απλά μακάρι να αποφεύγουμε τις εύκολες λύσεις οι καλλιτέχνες. Να εκπαιδεύουμε το κοινό χωρίς να του δίνουμε την οικεία τηλεοπτική συνταγή στο θέατρο. Ρίσκο είναι να εκπαιδεύσεις το κοινό γιατί μπορεί να μην του αρέσεις. Θέλει ο κόσμος να χαλαρώσει όταν πηγαίνει στο θέατρο. Δεν είναι όμως η τηλεόραση το πρόβλημα. Οταν γυρνάς κουρέλι στο σπίτι σου από τις δυο-τρεις δουλειές που κάνεις, θέλεις μια παράσταση για να αποσυμπιεστείς. Ετσι έγινε το θέατρο μια μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Περιμένεις ως θεατής το τέλος μιας παράστασης για να κάνεις tweet. 


Είναι αστεία η ερώτηση “σου άρεσε;”. Το θέμα είναι να ξεχάσεις τα σκηνικά, τα κοστούμια, να σε συνεπάρει η παράσταση. Εχουμε όμως πέσει κι εμείς οι καλλιτέχνες σε αυτό τον φαύλο κύκλο. Ευτυχώς δεν παίζω σε άδεια καθίσματα. Σε πιάνει σίγουρα το άγχος της επιβίωσης και ανησυχείς μήπως δεν περνά η μπογιά σου. Το ζήτημα είναι να ξεπεράσεις τη ματαιοδοξία σου και να παίξεις για έναν μονάχα θεατή. Δύσκολο».

Την τηλεόραση τη σνομπάρει; «Καθόλου. Εχω ζητήσει από τον Γιώργο Καπουτζίδη να μου δώσει ρόλο σε σειρά. Εκδηλώνω το ενδιαφέρον μου. Μου λένε οι φίλοι μου να κάνω κωμωδία. Εχω εκπλαγεί κι εγώ με τον εαυτό μου γιατί πίστευα ότι δεν έχω χιούμορ, δεν μπορώ να παίξω κωμωδία. Στο “24 Hour Project” o Ακης Δήμου έγραψε έναν κωμικό μονόλογο πάνω μου. Με έβαλε να υποδυθώ μια ταξιθέτρια που παθαίνει κρίση πανικού μπροστά σε θεατές. Ηρθε μετά η Δήμητρα Παπαδοπούλου και μου είπε ότι πρέπει να παίζω στις παραστάσεις της. 

Απενοχοποιήθηκα. Εχω ζητήσει σε δύσκολη οικονομική στιγμή από τον Φωκά Ευαγγελινό να με πάρει χορεύτρια στα μπουζούκια. Δεν με πήρε. (γελάει) Δεν με θέλουν, τι να κάνω;».

Το περασμένο καλοκαίρι έπαιξε στην Επίδαυρο στην παράσταση του Εκτορα Λυγίζου «Προμηθέας». Ηταν η χρονιά που στην Επίδαυρο σκηνοθέτησαν νέα παιδιά κι αυτό προκάλεσε μεγάλο θόρυβο. «Τι να πει κανείς; Από τη μία, χρόνια φωνάζουν να δώσουν την Επίδαυρο στους νέους σκηνοθέτες και μόλις την έδωσαν έπεσαν να φάνε τους νέους σκηνοθέτες. 

Τελείωσε. Από τη στιγμή που κάνεις αυτή τη δουλειά και εκτίθεσαι, πρέπει να δεχτείς ότι θα λέγονται τα πάντα». 

Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που την έκανε χαρούμενη; «Σε δέκα μέρες ξεκινάω πρόβες με έναν σκηνοθέτη που με έχει ενθουσιάσει. Είναι Σλοβένος και μένει εδώ και 20 χρόνια στη Μαδρίτη - λέγεται Thomaz Pandur. Θα ανεβάσει τον “Βασιλιά Ληρ” με τον Γιώργο Κιμούλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα είμαι μία από τις τρεις κόρες. Δύο οντισιόν πέρασα για να πάρω τον ρόλο. Μετά την πρώτη, γύρισα σπίτι και ήμουν τόσο χαρούμενη που μου αρκούσε απλά το ότι πήρα μέρος. Και μόνο από την οντισιόν εμπνεύστηκα. 15 Απριλίου ξεκινάμε». 

http://www.protothema.gr/Stories/article/449875/stefania-goulioti-thelei-na-ginei-horeutria-sta-bouzoukia/

Με τη CIA παρομοίασε την τρόικα ο Βαρουφάκης

Στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους επέμεινε ο Γιάνης Βαρουφάκης σε συνέντευξή του στο Spiegel, όπου συνέκρινε τις μεθόδους της τρόικας με το βασανιστήριο του εικονικού πνιγμού στο οποίο υπέβαλε τους υπόπτους για τρομοκρατία η CIA. 

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών εξαπέλυσε βαριές κατηγορίες εναντίον των διεθνών πιστωτών. «Λίγο πριν την καρδιακή προσβολή μας επέτρεπαν να πάρουμε μερικές ανάσες και μετά μας έσπρωχναν πάλι κάτω από το νερό και όλα πήγαιναν στραβά από την αρχή» είπε ο Γιάνης Βαρουφάκης. 

Παρότι οι αξιωματούχοι της τρόικας ήταν αξιοπρεπείς άνθρωποι, η δουλειά τους προκάλεσε πολύ μεγάλη ζημιά. «Και οι άνθρωποι της CIA ήταν πολύ καλοί άνθρωποι και ήταν παρά τη θέλησή τους η εφαρμογή του εικονικού πνιγμού. Επομένως πρόκειται για ένα φοβερό ηθικό δίλημμα» συμπλήρωσε. 

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας εξακολουθεί να ζητά την παρουσία της τρόικας, προκειμένου να συμφωνήσει σε μια ρύθμιση του χρέους, απαίτηση για την οποία ο Έλληνας υπουργός ανέφερε στο Spiegel: «Όλοι γνωρίζουν ότι το τρέχον βάρος χρέους της Ελλάδας χωρίς ένα νέο συμβόλαιο δεν είναι βιώσιμο. Καταλαβαίνω ότι η (σ.σ. γερμανική) κυβέρνηση θέλει να αποφύγει τη λέξη "κούρεμα", στην πραγματικότητα όμως αυτό θα είναι καλύτερο και τελικά θα είναι πιο συμφέρον για τους πιστωτές απ' ότι η συνέχιση της παροχής οικονομικής βοήθειας». 

 https://www.efsyn.gr/arthro/me-ti-cia-paromoiase-tin-troika-o-varoyfakis

Σουηδός αστυνομικός χτυπάει 9χρονο μετανάστη, επειδή δεν είχε εισιτήριο

Αστυνομικός χτυπάει βάναυσα στο πάτωμα το κεφάλι ενός 9χρονου αγοριού, επειδή ανέβηκε στο τρένο χωρίς να βγάλει εισιτήριο. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν βίντεο, που δείχνουν το παιδί να λέει μια μουσουλμανική προσευχή και να φωνάζει, ενώ το κρατά ακινητοποιημένο ο ένστολος. 

Μάρτυρας δήλωσε στην τοπική εφημερίδα Sydsvenskan ότι τα ανατριχιαστικά βίντεο δεν αποδίδουν όλη τη βιαιότητα της σύλληψης του παιδιού. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τις κραυγές του αγοριού αυτού που ζητούσε βοήθεια, την προσευχή του και τον ξηρό χτύπο του κρανίου του στο πέτρινο πάτωμα», τόνισε.

Το βασανιστήριο του μικρού Μαροκινού έχει προκαλέσει σοκ στη Σουηδία, μια χώρα που φιλοξενεί χιλιάδες προσφυγόπουλα που έχουν φτάσει στη χώρα ασυνόδευτα. Το περιστατικό συνέβη στις 6 Φεβρουαρίου στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μάλμε. 

Μετά το επεισόδιο, ο μικρός μεταφέρθηκε πίσω στην εστία όπου τον φιλοξενούσαν από την ημέρα που έφτασε στη Σουηδία. Όμως έφυγε σχεδόν αμέσως, μαζί με ένα άλλο αγόρι, έναν 12χρονο που σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης είναι ο ετεροθαλής αδελφός του.

Ύστερα από αρκετές ημέρες χωρίς καμία πληροφορία για την τύχη τους, βρέθηκαν σήμερα από αστυνομικούς στη γειτονική Δανία, σύμφωνα με την αστυνομία. Εκπρόσωπός της είχε ζητήσει συγγνώμη χθες επειδή οι αρχές υποβάθμισαν την εξαφάνιση του παιδιού. Τα σχόλια των αστυνομικών στα μέσα ενημέρωσης, όπως το «έγινε καπνός σαν επιταγή» επικρίθηκαν έντονα, όπως και η αρχική αμέλεια των αρχών να ενημερώσουν όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας.

«Αν ήταν άραγε ένα ξανθό κεφαλάκι, θα το χτυπούσαν στο πάτωμα;» διερωτήθηκε ο αρθρογράφος του Expressen, Λαρς Λίντστρεμ.

https://www.efsyn.gr/video/soyidos-astynomikos-htypaei-9hrono-metanasti-epeidi-den-eihe-eisitirio

Την καταβολή των γερμανικών οφειλών έθεσε ο Χουντής στον Γερμανό ΥΦΥΠΕΞ

Το ζήτημα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών οφειλών έθεσε, μεταξύ άλλων, στον  υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Μίκαελ Ροθ, ο οποίος βρίσκεται στην Ελλάδα, ο Νίκος Χουντής.

Ο Έλληνας αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις δήλωσε πως Γερμανία και Ελλάδα παραμένουν φίλοι και συνεργάτες μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και πως στην τελευταία περίοδο της λιτότητας στην οποία βρέθηκε η χώρ, οι σχέσεις των δύο χωρών περνούν μια δύσκολη φάση. 

Την εκτίμηση ότι θέμα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων, μπορεί να αντιμετωπιστεί εξέφρασε ο κ. Χουντής, προσθέτοντας: «Συμφωνήθηκε να υπάρξουν διαπραγματεύσεις σε πολιτικό και τεχνικό επίπεδο, ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η πολιτική της λιτότητας στη χώρα μας και στο λαό μας, που είναι τα θέματα της ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά και ταυτόχρονα να υπάρξει μια αμοιβαία επωφελής πολιτική συμφωνία, ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα μας αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη».

Μάλιστα, τόνισε ότι εκτιμά τις δηλώσεις του κ. Ροθ, τις δηλώσεις της Γερμανίας, τις δηλώσεις των αρχηγών των κρατών χθες, ότι σ' αυτή την προσπάθεια, σ' αυτές τις διαπραγματεύσεις, πρέπει να γίνει σεβαστό το δικαίωμα του ελληνικού λαού, πρέπει να γίνει σεβαστό το δημοκρατικό μήνυμα που έδωσε το εκλογικό αποτέλεσμα.

Όπως είπε ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, «είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση που θα είναι επωφελής για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη, που πρέπει να ξεπεράσει προβλήματα που απασχολούν και άλλες χώρες, για το μέλλον και για τις νέες γενιές των Ευρωπαίων πολιτών».

Καταλήγοντας, ο κ. Χουντής σημείωσε ότι «θα έχουμε το περιθώριο να κάνουμε ουσιαστική συζήτηση, δηλώνοντας για άλλη μία φορά την πρόθεση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο τους παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας των δύο λαών και να διευρύνουμε το πεδίο της συνεργασίας. Υπάρχουν πολλές τέτοιες δυνατότητες προς αμοιβαίο όφελος και των Γερμανών και των Ελλήνων πολιτών».

 https://www.efsyn.gr/arthro/tin-katavoli-ton-germanikon-ofeilon-ethese-o-hoyntis-se-germano-ypex