Πληγεὶς νέε Στέφανε τὴν κάραν ξύλῳ,
Εὗρες πρεπόντως οὐχὶ γηράσκον στέφος. Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Στεφάνου Νέου κράτα θραῦσαν. |
Βιογραφία
Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλὴν παῤῥησία ἐν πίστει τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Α' προς Τιμόθεον, γ' 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν. Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή. |
Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείαν ἄσκησιν ἐνδεδειγμένος, σκεῦος γέγονας δικαιοσύνης διαπρέπων ταῖς σεπταῖς ἀναβάσεσι· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν εἰκόνα σεβόμενος, μαρτυρικῆς ἠξιώθης φαιδρότητος. Θεῖε Στέφανε, ἐν ὅπλῳ ἡμᾶς στεφάνωσον τῆς θείας εὐδοκίας τοὺς ὑμνοῦντας σε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ἀσκητικῶς προγυμνασθεὶς ἐν τῷ ὄρει, τὰς νοητὰς τῶν δυσμενῶν παρατάξεις, τῇ πανοπλίᾳ ὤλεσας παμμάκαρ τοῦ Σταυροῦ. Αὖθις δὲ πρὸς ἄθλησιν, ἀνδρικῶς ἀπεδύσω, κτείνας τὸν Κοπρώνυμον, τῷ τῆς Πίστεως ξίφει· καὶ δι᾽ ἀμφοῖν ἐστέφθης ἐκ Θεοῦ, Ὁσιομάρτυς ἀοίδιμε Στέφανε. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Ἑορτάζει σήμερον, ἡ Ἐκκλησία, ἑορτὴν εὐφρόσυνον, ἐν τῇ σῇ μνήμη· καὶ πιστῶς, ἀνευφημοῦσα κραυγάζει σοι, Στέφανε θεῖε, ὁσίων τὸ καύχημα. Κάθισμα Ἦχος δ’ Ὁ ὑψωθεὶς. Τῶν Μοναστῶν ὑπογραμμὸς ἀνεδείχθης, τῶν Ἀθλητῶν καλλωπισμὸς ἀνεφάνης, δι' ἀμφοτέρων Στέφανε κοσμούμενος· ὅθεν ἀξιάγαστε, καὶ διπλοῦς τοὺς στεφάνους, ἔλαβες ἀσκήσεως, καὶ ἀθλήσεως Πάτερ. Ἀλλ' ἐκτενῶς Χριστὸν ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν σὲ ὑμνούντων, ἱκέτευε Στέφανε. Ὁ Οἶκος Εἰς πᾶσαν γῆν ὡς ἀληθῶς, διέδραμεν ὁ φθόγγος τῶν σῶν κατορθωμάτων, σοφὲ Ὁσιομάρτυς, ὧν περ εἰργάσω θαυμαστῶς· ὅθεν δυσωπῶ σε, παρρησίαν πρὸς Θεὸν ὡς κεκτημένος Ὅσιε, ἱκέτευε τοῦ δοθῆναί μοι λόγον ἐπάξιον, τοῦ ἀνευφημῆσαι τοὺς ἀγῶνας, οὓς ὑπέστης ἐξ ὁρατῶν ἐχθρῶν καὶ νοουμένων· ὃς πρὶν ἀσκητικῶς καθεῖλες, ἀπάσας τὰς κινήσεις τῆς σαρκὸς ἀπονεκρώσας, ἀθλήσει δὲ νῦν τὸν τύραννον ἐτροπώσω, Ὁσίων τὸ καύχημα.
http://www.saint.gr/3098/saint.aspx
|
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2019
Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019
26 Νοεμβρίου 1807: Σαν σήμερα θανατώθηκε στο Αϊβαλί ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης
(Διά χειρός Φώτη Κόντογλου)
Τα ξημερώματα της 26ης Νοεμβρίου του 1807 στην πλατεία του Αϊβαλιού, πάνω σε μια παραλληλεπίπεδη όρθια πέτρα πάνω στην οποία «σφάζονταν οι Γκιαούρηδες», μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος από το Πιτυός της Χίου που όταν ήταν νέος είχε αλλαξοπιστήσει και είχε γίνει Αχμέτ. Μετάνιωσε, έγινε και πάλι χριστιανός, και πήγε και κρύφτηκε στο Αϊβαλί. Εκεί όμως τον αναγνώρισαν, τον κατέδωσαν, και το αποτέλεσμα ήταν να ομολογήσει στον Τούρκο καδή πως «Γιώργης γεννήθηκε και Γιώργης θα πεθάνει».
Τα μαρτύρια που ακολούθησαν τη σύλληψή του, αλλά και την εκτέλεσή του περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου στο βιβλίο του «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»:
Δεκαεφτά μέρες τον τυραγνούσανε και τον μπομπεύανε, απ’ τις 8 του Νοέβρη ως τις 26. Κάθε μέρα μέσα στο παζάρι τρέχανε άξαφνα οι χριστιανοί κατά τη φυλακή, λέγοντας ο ένας στον άλλο: «Πάλε τον Γιώργη δέρνουνε!» Μα μ’ ούλα τα βασανιστήρια κείνος δεν άλλαζε γνώμη και δεν έβγανε πλια γρυ απ’ το στόμα του, μηδέ ρωμέικο, μηδέ τούρκικο. Ο αγάς, σαν είδε κι απόειδε πως δεν έκανε τίποτα με τις φοβέρες, και πως μόνο ρεζιλευότανε η αρχή από ’ναν ραγιά, έβγαλε απόφαση να του κόψουν το κεφάλι.
Ουλή η πολιτεία έπεσε σε μεγάλη θλίψη. Κείνες τις μέρες δεν ακούστηκε μηδέ τραγούδι, μηδέ λαλούμενο. Οι χριστιανοί είχανε παρατημένα τα γένια τους, και πολλοί βάλανε μαύρα πουκάμισα.
Ο Γιώργης μήνυσε στους δικούς του να μην τον αφήσουνε να πεθάνει αμετάλαβος. Τότες ένας παπάς καμώθηκε πως πιάστηκε τάχα σε καβγά μ’ έναν χριστιανό και τους φυλακώσανε, κ’ έτσι έσμιξε με τον Γιώργη, τον ξαγόρεψε και τον μετάλαβε.
Στις 25 του μηνός ο Γιώργης δεν κοιμήθηκε ούλη τη νύχτα, μόνο προσευχότανε γονατισμένος μέσα στο κελλί του, με την μπάλα στα ποδάρια. [...]
Ξημέρωσε κ’ η τελευταία μέρα του. Θα τον σφάζανε κείνο το βράδυ τα μεσάνυχτα. Κατά το μεσημέρι οι ζαπτιέδες του Κονακιού κουβαλήσανε μια μεγάλη πλάκα σαρμουσακόπετρα στη μέση του παζαριού, στο μέρος που θα τον θανατώνανε. Οι χριστιανοί στεκόντανε χλωμιασμένοι γύρου-τριγύρου, και στα σοκάκια χαιρετιόντανε μονάχα με το κούνημα του κεφαλιού. Κατά το σούρουπο οι στρατιώτες στήσανε τον σοφά για τον αγά και για το συμβούλιο.
Σαν σκοτείνιασε, ο κόσμος αρχίνησε να κατεβαίνει στο παζάρι απ’ ούλες τις μεριές. Κείνοι που δε βαστούσ’ η καρδιά τους να δούνε τη σφαγή, παγαίνανε στις εκκλησές και κάνανε αγρυπνίες.
Οι Τούρκοι φοβούντανε κανένα ρεμπελιό από μέρος των χριστιανών, και γι’ αυτό αραδιάσανε γύρω απ’ τη φυλακή καμιά πενηνταριά μπασιμποζούκηδες. Στο παζάρι φυλάγανε άλλα εκατό ζεϊμπέκια αρματωμένα ίσαμε τα δόντια και με λουμπούτια1 στα χέρια, για να βαστούνε μακριά τον κόσμο. Στην καζάρμα,2 στα Ταμπακαριά, λέγανε πως είχανε κατεβάσει απ’ την Πέργαμο ολάκερο ταμπούρι για κάθε ενδεχούμενο.
Ως τις τέσσερες ώρες της νύχτας δεν είχε απομείνει άντρας σε σπίτι, εξόν οι αρρώστοι. Μιαν αναμπαμπούλα κ’ ένα πατιρντί έβγαινε απ’ το πλήθος, που ζουλιόντανε σαν γίδια, πασκίζοντας να ζυγώσουνε στο μέρος της σφαγής.
Κάμποσοι πάλε φουκαράδες χώνανε ανάμεσα στους άλλους για να ζεσταθούνε. Κι απ’ ούλα τα στόματα έβγαινε ένα μούρμουρο λυπητερό: «Κύριε, ελέησον!» Οι φίλοι του Γιώργη δεν είχανε βάλει τίποτα στο στόμα τους απ’ το πουρνό, και πιάσανε από νωρίς τα πόστα γύρω στην πλάκα, για να του δώσουνε καρδιά, αν τύχαινε να λιγοψυχήσει.
Τέλος έφταξ’ ο αγάς με τη δωδεκάδα και καθίσανε στις θέσες τους. Πέντ’-έξι σκλάβοι βαστούσανε από ’να μεγάλο φανάρι κι ο τόπος έφεγγε σαν μέρα, μ’ όλο που τ’ αναβόσβηνε ο βοριάς. Ο αγάς, αφού διπλοπόδισε, έστριψε και κοίταξε άγρια τον κόσμο κ’ είπε σιγανά, χτενίζοντας με τα δάχτυλα τα γένια του: «Ολέν, μπου γκιαουρλάρ νε ιστερλέρ;» («Μωρέ, τούτοι οι γκιαούρηδες τι θέλουνε;»). [...]
Το χτυποκάρδι πλήθαινε όσο σίμωνε η ώρα, ως που σηκώθηκε ένα σούσουρο μέσα στον κόσμο κατά τη μεριά της φυλακής: «Τον φέρνουνε! Τον φέρνουνε!».
Τρεις αρματωμένοι τον είχανε περιζωσμένον, μα δεν είχανε ολότελα χέρι απάνω του. Κείνος περπατούσε με τα χέρια μπαγλαρωμένα πιστάγκωνα, με τα στήθια μπρος, το κεφάλι ριγμένο κατά πίσω. Τα ρούχα του ήτανε άσπρα και κατακάθαρα, γιατί του τα ’χανε στείλει στη φυλακή οι χριστιανοί, να ’ναι συγυρισμένος. Φορούσε μόνο το πουκάμισό του και το σώβρακο, δίχως ζουνάρι, ξυπόλητος και ξεσκούφωτος. Τα μάτια του γελαζούμενα, το μαύρο μουστάκι του στριμμένο αλαφρά-λαφρά, τα γένια του μπαρμπερισμένα. Το πρόσωπό του είχε μια τέτοια ημερότη, πόλεγες πως έβλεπε κιόλας τον Θεό. Το πουκάμισό του ήτανε κουμπωμένο σεμνά στο λαιμό του, κ’ η φλέβα του λαιμού φούσκωνε, όπως ήτανε τραβηγμένες οι πλάτες του κατά πίσω απ’ το δέσιμο. Μπροστά του πάγαινε ένα φανάρι.
Σαν έφταξε στη μέση, τον σταματήσανε μπροστά στον κριτή. Κι ο αγάς θέλησε να του πει κατιτίς, μα δεν πρόφταξε, γιατί ο Γιώργης, δίχως να στήσει αυτί στο τι θα του ’λεγε ο κόπρος, για καλό, για κακό, πήγε και γονάτισε απάνου στην πλάκα κ’ έσκυψε το κεφάλι του. Ο αγάς απόμεινε με βουλωμένο στόμα, κι ούλοι οι Τούρκοι σταθήκανε ντροπιασμένοι. Μέσα στον κόσμο σηκώθηκε ένα μούρμουρο απ’ τους χριστιανούς, που καταχαρήκανε για την αντρεία του και δοξάζανε τον Θεό. Μάλιστα ένας από τους φίλους του, που παραστέκανε κοντά στην πλάκα, δε βάσταξε και του φώναξε δυνατά: «Άφεριμ, Γιώργη!». Μα τότες κάποιος Τούρκος στρατιώτης χύθηκε και του κατέβασε μία καμουτσιά κατάμουτρα και τον πήρανε τα αίματα.
Σε τούτο το μεταξύ ο μπόγιας σίμωσε τον Γιώργη όπως ήτανε γονατισμένος και τον έβαλε μέσα στα σκέλια του, κ’ ένας άλλος ζεϊμπέκης έφεγγε με το φανάρι απάνου απ’ το κεφάλι που θέλανε να κόψουνε. Κ’ εκεί που ο μπόγιας ακόνιζε με το μασάτι τη μαχαίρα του κάμποση ώρα χρατς-χρουτς ξεπίτηδες για να τον φοβερίξει, σηκώθηκε ο μουφτής που καθότανε δίπλα στον αγά και, ζυγώνοντας τον μελλοθάνατο, τον ρώτηξε αν μετάνιωνε, για να του χαριστεί η ζωή. Αλλά εκείνος κούνησε με φούρια το κεφάλι του πως όχι.
Τότες ο Χασάνης ξέσκισε βλαστημώντας το πουκάμισο του Γιώργη ένα γύρω στο λαιμό του κ’ έχωσε τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του, λες κ’ ήθελε να τον χαδέψει, και με τ’ άλλο χέρι χάραξε γλήγορα-γλήγορα το λαιμό μ’ ένα μικρό μαχαίρι. Τόσο σβέλτα κι άξαφνα το ’κανε, π’ όσοι βλέπανε ένα γύρο ξαφνιαστήκανε σαν είδανε τ’ άλικο αίμα πόσταξε απάνου στην πλάκα.
Το κορμί τίναξε, μα το στόμα μουρμούριζε ακόμα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξου το πνεύμα μου!» – επειδής το μαχαίρι δεν είχε κόψει το λαρύγγι.
Ωστόσο, ίσαμε να παίξει το μάτι, ο Τούρκος πήρε το μεγάλο το χαντζάρι και το τράβηξε μια και δυο με μαστοριά, σαν το δοξάρι που τραβά ο βιολιτζής απάνου στις κόρδες. Ένα μουγκρητό βγήκε απ’ τη φριχτή πληγή. Το αίμα γιουργιάρισε απάνω στα στήθια του και στα βρακιά του, τέτοιος ντούναβρος, που θαμπώσανε τα μάτια. Το κορμί έγειρε μονοκόμματο, να πέσει μπρούμυτο απάνου στην πλάκα. Μα ο σκύλος το σήκωσε απ’ τα μαλλιά κι άλλοι δυο τρέξανε κι αδράχνοντάς το από τους νώμους το βαστάξανε στυλωμένο. Οι χοχλιοί τ’ Άγιου αναποδογυριστήκανε μέσα στις ματότρυπες και το μαυράδι κρύφτηκε ολότελα. Τα νεύρα παίζανε απάνου στα μάγουλα, το στόμα ανοιγόκλεινε κ’ έβγαζε ματωμένον αφρό. Και κείνος ο δαίμονας τον έσφιγγε ανάμεσα στα ποδάρια του μεθυσμένος απ’ το αίμα κ’ έπαιζε με τέχνη τρομερή το μαχαίρι σα να κλάδευε κανένα δέντρο.
Μα το μαχαίρι ήτανε στομωμένο ξεπίτηδες για να τον τυραγνήσει, και δεν έκοβε, μόνο πριγιόνιζε το λαιμό. Κ’ έβλεπες να πέφτουνε μαζί με το αίμα κομμάτια κρέατα, που πηδούσανε ακόμα απάνου στην πλάκα, και το κορμί τίναζε ανάμεσα στα χέρια και στα ποδάρια που το σφίγγανε σα να ’θελε να φύγει. Τέλος ο τζελάτης3 ακούμπησε στην πλάτη του κουρμπανιού4 το ’να γόνατο και, βάζοντας τα δυνατά του, του ’χωσε το μαχαίρι όσο μπόρεσε πιο βαθιά. Ο σφαμένος τέντωσε μονομιάς σαν άλογο που σηκώνεται στα πισινά του, σηκώθηκε στα ποδάρια του ολόρτος, κ’ ύστερα ρίχτηκε μπρος με τέτοιαν ορμή, που τους κωλόσυρε και τους τρεις μαζί του. Ο μπόγιας έπεσε λαχανιασμένος από πάνω του δίχως να παρατήσει το μαχαίρι, επειδής είχε σφηνώσει τόσο γερά μέσα στο κόκκαλο, που μάταια πάσκιζε να το βγάλει, και πέρασε κάμποσο ως να μπορέσει να το τραβήξει χτυπώντας το με μια πέτρα.
Ποια καρδιά μπορεί να βαστάξει σ’ έναν τέτοιον αγώνα; Τίνος μάτια δε θα σφαλούσανε για να μη βλέπουνε πλια; Και κείνη η άψυχη πέτρα λες κι ανετρίχιαζε από τ’ άγριο πάλεμα που γινότανε απάνου της.
Ο κόσμος με μπαμπάκια στα χέρια χύμιζε ολοένα κατά την πλάκα, να πάρει αίμα για φυλαχτό, μα οι Τούρκοι τον κωλώνανε πίσω.
Ώρες ολάκερες τον τυράγνησε ως να τον τελειώσει. Και, σαν πάνιασε πλια το κορμί κ’ η ψυχή είχε πάγει στον ουρανό, ο μπόγιας το παράτησε για μια στιγμή, να σφουγγίζει τα χέρια του, κ’ υστέρα χώρισε το κεφάλι απ’ το κορμί βαρώντας απ’ το σβέρκο. Τέλος σηκώθηκε απάνου βαστώντας το αψηλά, κι αφού πρώτα το ’δειξε στον αγά, το τριγύρισε ύστερα να το δούνε κ’ οι χριστιανοί.
Τότες ούλος εκείνος ο κόσμος χύθηκε σαν παλαβός απάνου στο ζεστό κορμί. Κι άλλος σφούγγιζε το αίμα, άλλος ανεσπαζότανε τ’ άγιο λείψανο για την πλάκα, άλλος ξέσκιζε ένα κομμάτι απ’ το ρούχο του, άλλος δόξαζε τον Θεό. Μάταια τα Τουρκιά τους χτυπούσανε με τα ραβδιά και τους κλωτσούσανε. Ο αγάς πρόσταζε να τους βαρέσουνε στα καλά, κ’ οι Τούρκοι βάλανε τις φωνές και πέσανε με γυμνά σπαθιά απάνου στους χριστιανούς. Οι κακόμοιροι οι χριστιανοί σκορπίσανε, φωνάζοντας: «Κύριε, ελέησον! Κύριε, ελέησον!» — κι άλλος έχασε το φανάρι του, άλλος το ραβδί του, άλλος τα παπούτσια του, άλλος το καλπάκι του. [...]
Έτσι μαρτύρησε για την πίστη ο Άγιος Γιώργης ο Χιοπολίτης, τελευταίος στρατιώτης του Χριστού, γιατί αυτός έκλεισε το ματωμένο βιβλίο που πρωτάνοιξε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος. [...]
______
1. Λουμπούτι: ραβδί 2. Καζάρμα: στρατώνας 3. Τζελάτης: μπόγιας 4. Κουρμπάνι: τ’ αρνί που σφάζουνε στο Μπαϊράμι.
http://www.pontos-news.gr/article/171881/26-noemvrioy-1807-san-simera-thanatothike-sto-aivali-o-agios-georgios-o-hiopolitis
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019
Τι ακριβώς θέλει να δώσει στον ελληνικό λαό ο ΣΥΡΙΖΑ
Ποια είναι η ιδεολογία της αριστεράς σήμερα ; Ποια είναι η ιδεολογική υπόσταση και πως φαντάζεται την μελλοντική της υπόσταση μέσα στο χάος της Νέας τάξης πραγμάτων;
Όλα, ξεκινάνε και τελειώνουν στα παραπάνω ερωτήματα .
Ένας αριστερός νέας εποχής δεν έχει
καταλάβει ότι λίγο θέλει να αγγίξει το όριο του προβοκάτορα .
Ο Σημερινός αριστερός δεν έχει καταλάβει ότι δεν γελοιοποιείς την κοινωνία ,την πατρίδα του
με στόχο στην συνέχεια να την αλλάξει .
Έχει ιδεολογία ξεκάθαρη και την προβάλει με στόχο να πείσει
για το σωστό των προθέσεων του.
Η αριστερά ενδιαφέρετε για την ανεργία των νέων και όχι για
την κατήχηση της ψυχής και του μυαλού των νέων .
Η προβοκατόρικη λογική σε δημόσιο διάλογο είναι το κατάντημα
της αριστεράς .
Ας ξεκαθαρίσει λοιπόν για να ξέρουμε αν συμφωνούν οι πολίτες
στο τι είναι λογικό σε μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα και τι Α-λόγο;
Η αριστερά δείχνει μίσος για τον άνθρωπο τον Έλληνα που με την εισβολή του Δ.Ν.Τ έχασε τα πάντα. Άλλαξε
η ζωή του και τον λέει φασίστα επειδή αντιδρά .
Για να μην υπάρχει κάποια παρεξήγηση αναφέρομε στην αριστερά που κυβέρνησε .
Δεν έχει καταλάβει το συγκεκριμένο κόμμα ότι έχασε τις εκλογές εξαιτίας της συμφωνίας των πρεσπων και την απαίσια γλώσσα κατά του ελληνικού λαού που αντιδρούσε.
Με δεδομένο ότι ιδεολογίες του 20 αιώνα κατέρρευσαν και δεν υπάρχουν ποια ιδεολογία έχει σήμερα ώστε να μπορεί και ο ελληνας να καταλάβει με τι έχει να κάνει . Είναι έντιμος προβληματισμος και θα είχε μεγάλο ενδιαφέρων να το μάθουμε .
Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019
Μητρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, «Κύριε, σώσε τον κόσμο, την Ελλάδα μας, τη Μακεδονία μας»
«…ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. 14,30)
Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)
Ο Χριστός, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔζησε πολὺ στὰ Ἰεροσόλυμα, ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς. Τὸν περισσότερο χρόνο τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς του τὸν ἔζησε κοντὰ στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, ἐκεῖ ποὺ οἱ ψαρᾶδες ἔῤῥιχναν τὰ δίχτυα τους γιὰ νὰ ζήσουν. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ψαρᾶδες διάλεξε καὶ τοὺς ἀποστόλους του, μὲ τοὺς ὁποίους ἀνεγέννησε τὸν κόσμο.
Στὴ λίμνη αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἔκανε καὶ τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ποιό θαῦμα; Ἐὰν σᾶς ἔλεγαν ὅτι ἄνθρωπος περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα, ποιός θὰ τὸ πίστευε; Καὶ ὅμως· «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18,27).
Ἂς ἀναπαραστήσουμε τὴ σκηνὴ αὐτή.
* * *
Μιὰ νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ἕνα μικρὸ καΐκι ταξίδευε στὰ νερὰ τῆς Γαλιλαίας. Μετέφερε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ. Εἶνε εὐχάριστο τὸ ταξίδι ὅταν ἡ θάλασσα εἶνε ἤρεμη. Σὲ λίγο ὅμως ἄρχισε νὰ φυσάῃ, ὁ ἄνεμος δυνάμωσε, ἔγινε πολὺ ἰσχυρός, καὶ τὸ καΐκι ἔπεσε σὲ φοβερὰ τρικυμία. Σὰν καρυδότσουφλο, πότε ὑψωνόταν καὶ πότε βυθιζόταν. Οἱ ἀπόστολοι κινδύνευαν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ πνιγοῦν. Τελικῶς τί ἔγινε;
Δὲν πνίγηκαν, σώθηκαν. Πῶς; Τὴν ὥρα ποὺ αὐτοὶ κινδύνευαν, πάνω ἀπ’ τὸ βουνὸ κάποιος τοὺς παρακολουθοῦσε. Ὅλη νύχτα δὲν κοιμήθηκε. Κοιμοῦνται τὰ πουλιά, κοιμοῦνται τὰ ζῷα, κοιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, τὰ νήπια καὶ οἱ γέροντες, κοιμοῦνται ὅλοι. Ἕνας δὲν κοιμᾶται, εἶνε ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός· ἕνας δὲ γνωρίζει ὕπνο. Εἶνε ὁ Χριστός! Πάνω ἐκεῖ, γονατισμένος, ὕψωνε τὰ χέρια στὸ οὐρανὸ καὶ προσευχόταν· παρακαλοῦσε τὸν οὐράνιο Πατέρα γιὰ τοὺς μαθητάς του. Προσευχόταν ὁ Χριστός. Κι ὅταν εἶδε ὅτι κινδυνεύουν ἦρθε κοντά τους· βρέθηκε ἐκεῖ στὴ λίμνη, καὶ περπατοῦσε πάνω στὰ κύματα. Μέσ’ στὸ σκοτάδι οἱ μαθηταὶ νόμισαν πὼς βλέπουν φάντασμα καὶ φοβισμένοι ἐκραύγασαν. Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ περπατᾷ ἄνθρωπος πάνω στὸ νερό; Ἀμέσως ὅμως ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε· ―«Μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27), ἐγὼ εἶμαι. —Ἂν εἶσαι σύ, Κύριε, φωνάζει ὁ Πέτρος, πές μου νὰ ’ρθῶ κοντά σου περπατώντας κ’ ἐγὼ πάνω στὸ νερό. ―Ἔλα, τοῦ λέει ὁ Κύριος. Καὶ πράγματι ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπ’ τὸ πλοῖο κι ἄρχισε νὰ βαδίζῃ πάνω στὰ κύματα. Βλέποντας ὅμως δυνατὸ τὸν ἄνεμο φοβήθηκε, ἄρχισε νὰ βυθίζεται καὶ φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30). Ἀμέσως ὁ Χριστὸς ἅπλωσε τὸ σπλαχνικὸ καὶ παντοδύναμο χέρι του καὶ τὸν ἅρπαξε. Μόλις μπῆκαν μαζὶ στὸ πλοῖο, κόπασε ὁ ἄνεμος κ’ ἔγινε γαλήνη. Ὅσοι ἦταν στὸ καΐκι ἔπεσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκύνησαν λέγοντας· «Ὄντως εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ».
* * *
Τί μᾶς διδάσκει, ἀγαπητοί μου, τὸ θαῦμα; Μᾶς διδάσκει ὅτι, ὅπως ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταὶ κινδύνευαν νὰ πνιγοῦν μέσ᾿ στὴν ἀγριεμένη θάλασσα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουμε ἀπὸ πολλοὺς κινδύνους.
Κινδυνεύουμε σωματικῶς. Κινδυνεύουμε ἀπὸ ἀσθένειες. Τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος! Ἐκεῖ ποὺ κάθεσαι, ἐκεῖ ποὺ κρατᾷς τὸ ποτήρι, ἐκεῖ ποὺ μιλᾷς μὲ τὸν ἄντρα σου ἢ τὴ γυναῖκα σου, ἐκεῖ ποὺ περπατᾷς ἢ ἐκεῖ ποὺ ταξιδεύεις, μιὰ σταγόνα αἷμα νὰ γλιστρήσῃ καὶ νὰ πάῃ στὸν ἐγκέφαλο ἢ στὴν καρδιά, καὶ μένεις μὲ τὸ ποτήρι στὰ χείλη, δὲν προλαβαίνεις νὰ πιῇς τὸν καφφέ. Κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ θάνατο. Ποιός ἀπὸ μᾶς ξέρει, ἂν θὰ ζήσῃ ὣς τὸ βράδυ; Κινδυνεύουμε στὰ δάση ἀπὸ ἄγρια θηρία, στὰ χωράφια ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, στὶς ἀσχολίες μας ἀπὸ διάφορα δυστυχήματα, ἰδίως στοὺς δρόμους ἀπὸ τὰ τροχαῖα. Χιλιάδες εἶνε τὰ θύματα κάθε χρόνο ἀπὸ τὰ αὐτοκίνητα. Ἔχουμε τόσους νεκροὺς καὶ τραυματίες, ὅσους δὲν εἴχαμε στὶς πιὸ μεγάλες μάχες ποὺ κάναμε στὰ βουνὰ γιὰ τὴν πατρίδα. Ἔχουμε νεκροὺς ὅσους δὲν ἔχουν ὅλα τὰ Βαλκάνια. Κινδυνεύουμε ὅμως καὶ στὰ ἄλλα μέσα συγκοινωνίας· ἀεροπλάνο, πέντε λεπτὰ προτοῦ νὰ προσγειωθῇ στὴν Κοζάνη, δέχτηκε κεραυνό, ἔσπασαν τὰ φτερά, ἔπεσε καὶ ἔγινε συντρίμμια, μὲ πλῆθος θύματα· μόνο ἀπὸ τὰ δαχτυλίδια προσπαθοῦσαν ν’ ἀναγνωρίσουν τοὺς ἐπιβάτες· θρῆνος καὶ κοπετός…
Ἰδού ἡ ἐποχή μας! Τὴν συγκρίνει κανεὶς μὲ ἄλλες ἐποχές, χωρὶς ῥαδιόφωνα, χωρὶς τηλεοράσεις, χωρὶς ἁμάξια πολυτελείας, χωρὶς πλούτη, μὲ τὰ λυχνάρια καὶ τὰ δᾳδιά, μὲ τὰ γαϊδουράκια καὶ τοὺς ἁπλοῦς ἀνθρώπους… Ὦ ἅγιε κόσμε ἀθάνατε, ποὺ ἔφυγες πιὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας, κ᾿ ἦρθε ἕνας ἄλλος αἰώνας, ποὺ θέλει νὰ λέγεται πολιτισμένος, ἀλλὰ ἡ ἱστορία θὰ τὸν γράψῃ ὡς τὸν ἀπαισιώτερο αἰῶνα τῆς καταστροφῆς! Τώρα κινδυνεύουμε – ἀπὸ ποῦ· ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη. Μιὰ προφητεία λέει· «Τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα». Τί ἐννοεῖ; Δὲν κινδυνεύει ὁ κόσμος ἀπ’ τὸ γεωργὸ ποὺ σκάβει τὴ γῆ, ἀπ’ τὸ βοσκὸ ποὺ βόσκει τὰ γιδοπρόβατά του· κινδυνεύει ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ βγαίνουν ἀπ’ τὰ πανεπιστήμια, καὶ μὲ τὸ μυαλό τους —μυαλὸ σατανικό— σκέπτονται πῶς νὰ βροῦν τὰ πιὸ φονικὰ ὅπλα. Ἔγραψαν λ.χ. οἱ ἐφημερίδες, ὅτι ἀνεκαλύφθη τὸ νετρόνιο· τί θὰ πῇ νετρόνιο; Ὅπως παίρνεις καὶ ῥίχνεις ντι-ντι-τὶ καὶ σκοτώνεις τὶς μῦγες, ἔτσι ἡ βόμβα νετρονίου θὰ καθαρίζῃ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔρχονται φοβερὲς ἡμέρες· ἕνα ἀεροπλάνο, ἕνα μαυροπούλι τοῦ σατανᾶ, θ᾿ ἀνεβῇ ψηλὰ χιλιάδες μέτρα καὶ —Θεέ μου! προσευχηθῆτε— μία βόμβα στὴ μία πόλι, καὶ τέλος! ἄλλη βόμβα στὴν ἄλλη, καὶ τέλος· ἄλλη βόμβα στὴν τρίτη πόλι, καὶ τέλος… Γῆ Μαδιάμ, θὰ ἐρημωθῇ ὁ κόσμος.
Κινδυνεύουμε λοιπὸν σωματικῶς. Ἀλλὰ πρὸ παντὸς κινδυνεύουμε ψυχικῶς. Μὲ ποιά γλῶσσα, ἀδελφοί μου, νὰ περιγράψουμε τοὺς ψυχικοὺς κινδύνους; Δυστυχῶς ὅμως τοὺς ὑποτιμοῦμε. Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, νὰ μᾶς φωτίσῃ νὰ τὸ καταλάβουμε. Κινδυνεύουν ὄχι τόσο τὰ κορμιά μας ὅσο οἱ ψυχές μας. Ἂς εἰρωνεύωνται κάποιοι νεαροί, ποὺ περιφέρονται μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ μὲ τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία στὰ μυαλά. Ψυχή! σοῦ λένε, μὰ ὑπάρχει ψυχή;… Μάλιστα, κύριοι· ὑπάρχει ψυχή, ὑπάρχει κόλασις, ὑπάρχει παράδεισος. Νὰ εἶστε ἀπολύτως βέβαιοι, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἄλλη ζωή, αἰωνιότης. Κινδυνεύουν λοιπὸν οἱ ψυχές μας. Ἀπὸ ποῦ; Ἀπὸ τρεῖς ἐχθρούς. Πρῶτον, ἀπὸ τὴ σάρκα μας. Ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἡ σάρκα εἶνε ἕνα κτῆνος, ἕνα γουρούνι, ποὺ ζητᾷ νὰ μᾶς κυλήσῃ μέσα στὴ λάσπη καὶ στὸ βόρβορο. Δεύτερον, κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, ποὺ δελεάζει καὶ ἐπηρεάζει. Καὶ τρίτον, κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ σατανᾶ, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ», κυκλοφορεῖ σὰν λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται ψάχνοντας ποιόν νὰ καταπιῇ (Α´ Πέτρ. 5,8). Κινδυνεύουμε μέρα – νύχτα. Εἴμαστε βαρκοῦλες. Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ μικρὸ πλοιάριο τῆς Γεννησαρέτ. Μπορεῖ μιὰ βαρκούλα νὰ περάσῃ τὸ πέλαγος καὶ τὸν ὠκεανό; «Ἐδῶ καράβια πνίγονται», ὅπως λέει ἡ παροιμία, καὶ οἱ «βαρκοῦλες ἀρμενίζουν»; ἐδῶ ὑπερωκεάνια χάνονται, κ’ ἐσύ, βαρκούλα, ποῦ πᾷς;
Ἀλλ’ ἂς φύγουμε ἀπὸ τὸ ἄτομό μας καὶ ἂς δοῦμε τὸ σύνολο. Κινδυνεύουμε ἀκόμα καὶ ἐθνικῶς. Τὸ βλέπουμε ἐδῶ στὴν ἀκριτικὴ γωνιά μας. Ποῦ εἴμεθα, μὲ ποιούς συνορεύουμε, ποιοί μᾶς περιβάλλουν; Φοβοῦμαι, δὲ θέλω νὰ τὸ πῶ, τρέμει ἡ καρδιά μου, γιατὶ εἶμαι Ἕλληνας Χριστιανὸς καὶ πονῶ. Κινδυνεύουμε καὶ δημογραφικῶς νὰ ξεκληριστοῦμε τελείως ὡς φυλὴ· νὰ μὴ μείνῃ πλέον οὔτε ἕνας Ἕλληνας πάνω στὴ γῆ, νὰ σβήσῃ τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ ἔθνος.
Κινδυνεύουμε λοιπὸν ἀτομικῶς, κινδυνεύουμε οἰκογενειακῶς, κινδυνεύουμε ἐθνικῶς, κινδυνεύουμε τέλος πανανθρωπίνως· ἐκτὸς τῶν πολέμων, πάει νὰ διαταραχθῇ ἡ ἰσορροπία στὴ φύσι, ἡ ἀτμόσφαιρα, οἱ πάγοι στοὺς πόλους, ἡ χλωρίδα καὶ ἡ πανίδα (φυτὰ καὶ ζῷα)· ἡ γῆ νὰ γίνῃ ἕνας γυμνὸς σφόνδυλος, κι ὁ σατανᾶς νὰ τοῦ δώσῃ μιὰ κλωτσιὰ νὰ τὸν ἀφανίσῃ.
* * *
―Ὤ, ἀπελπιστικὰ εἶν’ αὐτὰ ποὺ μᾶς λές!…
Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Βλέποντας τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχουμε ἂς ἔχουμε ψηλὰ τὸ μέτωπο. Ἀπελπίζονται οἱ ἄπιστοι καὶ αὐτοκτονοῦν. Ὅσοι πιστεύουν στὸ Θεὸ δὲν ἀπελπίζονται. Γνωρίζουν ὅτι, πέρα ἀπὸ τὴν ὕλη, τὶς φυσικὲς δυνάμεις καὶ τὸ χρῆμα, ὑπάρχει ὁ μεγάλος Θεός, ὑπάρχει ὁ Χριστός, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Τί χρειάζεται; Νὰ κάνουμε ὅπως ὁ Πέτρος, ποὺ φώναξε «Κύριε, σῶσόν με». Ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς ὅλοι νὰ φωνάξουμε· Κύριε, σῶσε μας! Παρακαλέστε, ἀδέρφια μου, τὸ Θεό· Κύριε, σῶσε τὸν κόσμο, τὴν Ἑλλάδα μας, τὴ Μακεδονία μας· σῶσε τοὺς γονεῖς μας, τὰ παιδιά μας, τὴν οἰκογένειά μας, ὅ,τι φίλτατο ἔχουμε ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ν. Ἁγ. Παρασκευῆς Πισοδερίου – Φλωρίνης 31-7-1977)
https://katanixi.gr/2019/08/18/μητρ-φλωρίνης-αυγουστίνος-καντιώτης-24/
Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)
Ο Χριστός, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔζησε πολὺ στὰ Ἰεροσόλυμα, ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καὶ οἱ ἀρχιερεῖς. Τὸν περισσότερο χρόνο τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς του τὸν ἔζησε κοντὰ στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, ἐκεῖ ποὺ οἱ ψαρᾶδες ἔῤῥιχναν τὰ δίχτυα τους γιὰ νὰ ζήσουν. Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ψαρᾶδες διάλεξε καὶ τοὺς ἀποστόλους του, μὲ τοὺς ὁποίους ἀνεγέννησε τὸν κόσμο.
Στὴ λίμνη αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἔκανε καὶ τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ποιό θαῦμα; Ἐὰν σᾶς ἔλεγαν ὅτι ἄνθρωπος περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα, ποιός θὰ τὸ πίστευε; Καὶ ὅμως· «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18,27).
Ἂς ἀναπαραστήσουμε τὴ σκηνὴ αὐτή.
* * *
Μιὰ νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ἕνα μικρὸ καΐκι ταξίδευε στὰ νερὰ τῆς Γαλιλαίας. Μετέφερε τοὺς μαθητὰς τοῦ Χριστοῦ. Εἶνε εὐχάριστο τὸ ταξίδι ὅταν ἡ θάλασσα εἶνε ἤρεμη. Σὲ λίγο ὅμως ἄρχισε νὰ φυσάῃ, ὁ ἄνεμος δυνάμωσε, ἔγινε πολὺ ἰσχυρός, καὶ τὸ καΐκι ἔπεσε σὲ φοβερὰ τρικυμία. Σὰν καρυδότσουφλο, πότε ὑψωνόταν καὶ πότε βυθιζόταν. Οἱ ἀπόστολοι κινδύνευαν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ πνιγοῦν. Τελικῶς τί ἔγινε;
Δὲν πνίγηκαν, σώθηκαν. Πῶς; Τὴν ὥρα ποὺ αὐτοὶ κινδύνευαν, πάνω ἀπ’ τὸ βουνὸ κάποιος τοὺς παρακολουθοῦσε. Ὅλη νύχτα δὲν κοιμήθηκε. Κοιμοῦνται τὰ πουλιά, κοιμοῦνται τὰ ζῷα, κοιμοῦνται οἱ ἄνθρωποι, τὰ νήπια καὶ οἱ γέροντες, κοιμοῦνται ὅλοι. Ἕνας δὲν κοιμᾶται, εἶνε ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός· ἕνας δὲ γνωρίζει ὕπνο. Εἶνε ὁ Χριστός! Πάνω ἐκεῖ, γονατισμένος, ὕψωνε τὰ χέρια στὸ οὐρανὸ καὶ προσευχόταν· παρακαλοῦσε τὸν οὐράνιο Πατέρα γιὰ τοὺς μαθητάς του. Προσευχόταν ὁ Χριστός. Κι ὅταν εἶδε ὅτι κινδυνεύουν ἦρθε κοντά τους· βρέθηκε ἐκεῖ στὴ λίμνη, καὶ περπατοῦσε πάνω στὰ κύματα. Μέσ’ στὸ σκοτάδι οἱ μαθηταὶ νόμισαν πὼς βλέπουν φάντασμα καὶ φοβισμένοι ἐκραύγασαν. Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ περπατᾷ ἄνθρωπος πάνω στὸ νερό; Ἀμέσως ὅμως ὁ Χριστὸς τοὺς εἶπε· ―«Μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27), ἐγὼ εἶμαι. —Ἂν εἶσαι σύ, Κύριε, φωνάζει ὁ Πέτρος, πές μου νὰ ’ρθῶ κοντά σου περπατώντας κ’ ἐγὼ πάνω στὸ νερό. ―Ἔλα, τοῦ λέει ὁ Κύριος. Καὶ πράγματι ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπ’ τὸ πλοῖο κι ἄρχισε νὰ βαδίζῃ πάνω στὰ κύματα. Βλέποντας ὅμως δυνατὸ τὸν ἄνεμο φοβήθηκε, ἄρχισε νὰ βυθίζεται καὶ φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30). Ἀμέσως ὁ Χριστὸς ἅπλωσε τὸ σπλαχνικὸ καὶ παντοδύναμο χέρι του καὶ τὸν ἅρπαξε. Μόλις μπῆκαν μαζὶ στὸ πλοῖο, κόπασε ὁ ἄνεμος κ’ ἔγινε γαλήνη. Ὅσοι ἦταν στὸ καΐκι ἔπεσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκύνησαν λέγοντας· «Ὄντως εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ».
* * *
Τί μᾶς διδάσκει, ἀγαπητοί μου, τὸ θαῦμα; Μᾶς διδάσκει ὅτι, ὅπως ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταὶ κινδύνευαν νὰ πνιγοῦν μέσ᾿ στὴν ἀγριεμένη θάλασσα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς κινδυνεύουμε. Κινδυνεύουμε ἀπὸ πολλοὺς κινδύνους.
Κινδυνεύουμε σωματικῶς. Κινδυνεύουμε ἀπὸ ἀσθένειες. Τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος! Ἐκεῖ ποὺ κάθεσαι, ἐκεῖ ποὺ κρατᾷς τὸ ποτήρι, ἐκεῖ ποὺ μιλᾷς μὲ τὸν ἄντρα σου ἢ τὴ γυναῖκα σου, ἐκεῖ ποὺ περπατᾷς ἢ ἐκεῖ ποὺ ταξιδεύεις, μιὰ σταγόνα αἷμα νὰ γλιστρήσῃ καὶ νὰ πάῃ στὸν ἐγκέφαλο ἢ στὴν καρδιά, καὶ μένεις μὲ τὸ ποτήρι στὰ χείλη, δὲν προλαβαίνεις νὰ πιῇς τὸν καφφέ. Κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ θάνατο. Ποιός ἀπὸ μᾶς ξέρει, ἂν θὰ ζήσῃ ὣς τὸ βράδυ; Κινδυνεύουμε στὰ δάση ἀπὸ ἄγρια θηρία, στὰ χωράφια ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, στὶς ἀσχολίες μας ἀπὸ διάφορα δυστυχήματα, ἰδίως στοὺς δρόμους ἀπὸ τὰ τροχαῖα. Χιλιάδες εἶνε τὰ θύματα κάθε χρόνο ἀπὸ τὰ αὐτοκίνητα. Ἔχουμε τόσους νεκροὺς καὶ τραυματίες, ὅσους δὲν εἴχαμε στὶς πιὸ μεγάλες μάχες ποὺ κάναμε στὰ βουνὰ γιὰ τὴν πατρίδα. Ἔχουμε νεκροὺς ὅσους δὲν ἔχουν ὅλα τὰ Βαλκάνια. Κινδυνεύουμε ὅμως καὶ στὰ ἄλλα μέσα συγκοινωνίας· ἀεροπλάνο, πέντε λεπτὰ προτοῦ νὰ προσγειωθῇ στὴν Κοζάνη, δέχτηκε κεραυνό, ἔσπασαν τὰ φτερά, ἔπεσε καὶ ἔγινε συντρίμμια, μὲ πλῆθος θύματα· μόνο ἀπὸ τὰ δαχτυλίδια προσπαθοῦσαν ν’ ἀναγνωρίσουν τοὺς ἐπιβάτες· θρῆνος καὶ κοπετός…
Ἰδού ἡ ἐποχή μας! Τὴν συγκρίνει κανεὶς μὲ ἄλλες ἐποχές, χωρὶς ῥαδιόφωνα, χωρὶς τηλεοράσεις, χωρὶς ἁμάξια πολυτελείας, χωρὶς πλούτη, μὲ τὰ λυχνάρια καὶ τὰ δᾳδιά, μὲ τὰ γαϊδουράκια καὶ τοὺς ἁπλοῦς ἀνθρώπους… Ὦ ἅγιε κόσμε ἀθάνατε, ποὺ ἔφυγες πιὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας, κ᾿ ἦρθε ἕνας ἄλλος αἰώνας, ποὺ θέλει νὰ λέγεται πολιτισμένος, ἀλλὰ ἡ ἱστορία θὰ τὸν γράψῃ ὡς τὸν ἀπαισιώτερο αἰῶνα τῆς καταστροφῆς! Τώρα κινδυνεύουμε – ἀπὸ ποῦ· ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη. Μιὰ προφητεία λέει· «Τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα». Τί ἐννοεῖ; Δὲν κινδυνεύει ὁ κόσμος ἀπ’ τὸ γεωργὸ ποὺ σκάβει τὴ γῆ, ἀπ’ τὸ βοσκὸ ποὺ βόσκει τὰ γιδοπρόβατά του· κινδυνεύει ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ βγαίνουν ἀπ’ τὰ πανεπιστήμια, καὶ μὲ τὸ μυαλό τους —μυαλὸ σατανικό— σκέπτονται πῶς νὰ βροῦν τὰ πιὸ φονικὰ ὅπλα. Ἔγραψαν λ.χ. οἱ ἐφημερίδες, ὅτι ἀνεκαλύφθη τὸ νετρόνιο· τί θὰ πῇ νετρόνιο; Ὅπως παίρνεις καὶ ῥίχνεις ντι-ντι-τὶ καὶ σκοτώνεις τὶς μῦγες, ἔτσι ἡ βόμβα νετρονίου θὰ καθαρίζῃ τοὺς ἀνθρώπους. Ἔρχονται φοβερὲς ἡμέρες· ἕνα ἀεροπλάνο, ἕνα μαυροπούλι τοῦ σατανᾶ, θ᾿ ἀνεβῇ ψηλὰ χιλιάδες μέτρα καὶ —Θεέ μου! προσευχηθῆτε— μία βόμβα στὴ μία πόλι, καὶ τέλος! ἄλλη βόμβα στὴν ἄλλη, καὶ τέλος· ἄλλη βόμβα στὴν τρίτη πόλι, καὶ τέλος… Γῆ Μαδιάμ, θὰ ἐρημωθῇ ὁ κόσμος.
Κινδυνεύουμε λοιπὸν σωματικῶς. Ἀλλὰ πρὸ παντὸς κινδυνεύουμε ψυχικῶς. Μὲ ποιά γλῶσσα, ἀδελφοί μου, νὰ περιγράψουμε τοὺς ψυχικοὺς κινδύνους; Δυστυχῶς ὅμως τοὺς ὑποτιμοῦμε. Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, νὰ μᾶς φωτίσῃ νὰ τὸ καταλάβουμε. Κινδυνεύουν ὄχι τόσο τὰ κορμιά μας ὅσο οἱ ψυχές μας. Ἂς εἰρωνεύωνται κάποιοι νεαροί, ποὺ περιφέρονται μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ μὲ τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία στὰ μυαλά. Ψυχή! σοῦ λένε, μὰ ὑπάρχει ψυχή;… Μάλιστα, κύριοι· ὑπάρχει ψυχή, ὑπάρχει κόλασις, ὑπάρχει παράδεισος. Νὰ εἶστε ἀπολύτως βέβαιοι, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἄλλη ζωή, αἰωνιότης. Κινδυνεύουν λοιπὸν οἱ ψυχές μας. Ἀπὸ ποῦ; Ἀπὸ τρεῖς ἐχθρούς. Πρῶτον, ἀπὸ τὴ σάρκα μας. Ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἡ σάρκα εἶνε ἕνα κτῆνος, ἕνα γουρούνι, ποὺ ζητᾷ νὰ μᾶς κυλήσῃ μέσα στὴ λάσπη καὶ στὸ βόρβορο. Δεύτερον, κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, ποὺ δελεάζει καὶ ἐπηρεάζει. Καὶ τρίτον, κινδυνεύουμε ἀπὸ τὸ σατανᾶ, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ», κυκλοφορεῖ σὰν λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται ψάχνοντας ποιόν νὰ καταπιῇ (Α´ Πέτρ. 5,8). Κινδυνεύουμε μέρα – νύχτα. Εἴμαστε βαρκοῦλες. Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ μικρὸ πλοιάριο τῆς Γεννησαρέτ. Μπορεῖ μιὰ βαρκούλα νὰ περάσῃ τὸ πέλαγος καὶ τὸν ὠκεανό; «Ἐδῶ καράβια πνίγονται», ὅπως λέει ἡ παροιμία, καὶ οἱ «βαρκοῦλες ἀρμενίζουν»; ἐδῶ ὑπερωκεάνια χάνονται, κ’ ἐσύ, βαρκούλα, ποῦ πᾷς;
Ἀλλ’ ἂς φύγουμε ἀπὸ τὸ ἄτομό μας καὶ ἂς δοῦμε τὸ σύνολο. Κινδυνεύουμε ἀκόμα καὶ ἐθνικῶς. Τὸ βλέπουμε ἐδῶ στὴν ἀκριτικὴ γωνιά μας. Ποῦ εἴμεθα, μὲ ποιούς συνορεύουμε, ποιοί μᾶς περιβάλλουν; Φοβοῦμαι, δὲ θέλω νὰ τὸ πῶ, τρέμει ἡ καρδιά μου, γιατὶ εἶμαι Ἕλληνας Χριστιανὸς καὶ πονῶ. Κινδυνεύουμε καὶ δημογραφικῶς νὰ ξεκληριστοῦμε τελείως ὡς φυλὴ· νὰ μὴ μείνῃ πλέον οὔτε ἕνας Ἕλληνας πάνω στὴ γῆ, νὰ σβήσῃ τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ ἔθνος.
Κινδυνεύουμε λοιπὸν ἀτομικῶς, κινδυνεύουμε οἰκογενειακῶς, κινδυνεύουμε ἐθνικῶς, κινδυνεύουμε τέλος πανανθρωπίνως· ἐκτὸς τῶν πολέμων, πάει νὰ διαταραχθῇ ἡ ἰσορροπία στὴ φύσι, ἡ ἀτμόσφαιρα, οἱ πάγοι στοὺς πόλους, ἡ χλωρίδα καὶ ἡ πανίδα (φυτὰ καὶ ζῷα)· ἡ γῆ νὰ γίνῃ ἕνας γυμνὸς σφόνδυλος, κι ὁ σατανᾶς νὰ τοῦ δώσῃ μιὰ κλωτσιὰ νὰ τὸν ἀφανίσῃ.
* * *
―Ὤ, ἀπελπιστικὰ εἶν’ αὐτὰ ποὺ μᾶς λές!…
Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Βλέποντας τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχουμε ἂς ἔχουμε ψηλὰ τὸ μέτωπο. Ἀπελπίζονται οἱ ἄπιστοι καὶ αὐτοκτονοῦν. Ὅσοι πιστεύουν στὸ Θεὸ δὲν ἀπελπίζονται. Γνωρίζουν ὅτι, πέρα ἀπὸ τὴν ὕλη, τὶς φυσικὲς δυνάμεις καὶ τὸ χρῆμα, ὑπάρχει ὁ μεγάλος Θεός, ὑπάρχει ὁ Χριστός, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Τί χρειάζεται; Νὰ κάνουμε ὅπως ὁ Πέτρος, ποὺ φώναξε «Κύριε, σῶσόν με». Ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς ὅλοι νὰ φωνάξουμε· Κύριε, σῶσε μας! Παρακαλέστε, ἀδέρφια μου, τὸ Θεό· Κύριε, σῶσε τὸν κόσμο, τὴν Ἑλλάδα μας, τὴ Μακεδονία μας· σῶσε τοὺς γονεῖς μας, τὰ παιδιά μας, τὴν οἰκογένειά μας, ὅ,τι φίλτατο ἔχουμε ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ν. Ἁγ. Παρασκευῆς Πισοδερίου – Φλωρίνης 31-7-1977)
https://katanixi.gr/2019/08/18/μητρ-φλωρίνης-αυγουστίνος-καντιώτης-24/
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019
2 ερωτήσεις στον κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο
Πρωτοπρεσβύτερος Βλαντισλάβ Σοφιιτσιούκ
12 ερωτήσεις στον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο, για την ομορφιά και την ελευθερία, τους πειρασμούς, το σχίσμα και τη σταθερότητα στην πίστη
Τι είναι η αληθινή ομορφιά και ελευθερία; Πώς να ξεπεράσουμε σύγχρονους πειρασμούς και να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας; Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν το σχίσμα; Είναι, άραγε, καλοσύνη όλα αυτά, που κάνουμε στους πλησίους μας; Πώς να διδαχθούμε την ταπείνωση; Όλα αυτά τα θέματα συζητήθηκαν μεταξύ του Τμήματος Ενημέρωσης και Μόρφωσης της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Ονουφρίου.
– Μακαριώτατε, στα κηρύγματά Σας συχνά μιλάτε για την ομορφιά του ανθρώπου. Για ποια ομορφιά πρόκειται;
– Όλα αυτά που δημιουργεί ο Θεός, είναι μέρος της ομορφιάς Του. Έτσι ήταν όμορφος και ο πρώτος άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού. Μετά την πτώση, ο άνθρωπος έχασε την ομοίωση με τον Θεό, δηλαδή εκείνην την ομορφιά που έλαβε από Αυτόν. Για να γυρίσουμε πίσω σε αυτήν την πρωτογενή ομορφιά, ο άνθρωπος πρέπει να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του, ώστε να αξιωθεί να γίνει εκ νέου καθαρό πλάσμα, όμοιο με τον Θεό. Και ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας, ήρθε στη Γη ακριβώς για να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε την ομορφιά της θεϊκής φύσεως και την ομορφιά και δύναμη της ανθρώπινης φύσεως. Αυτός κατέστρεψε το εμπόδιο, που υπήρχε μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων, δηλαδή την αμαρτία. Ο Ιησούς έκανε τον άνθρωπο προσιτό για την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος του Παρακλήτου.
– Μακαριώτατε, γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς;
– Κάθε δοκιμασία, ακόμη και η πιο μικρή, κατατείνει στο ερώτημα: «Είσαι πιστός στον Χριστό ή όχι, αγαπάς τον Χριστό ή κάτι άλλο;». Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο όλοι οι πειρασμοί είναι πολύ σημαντικοί για την ψυχή μας, επειδή τότε πρέπει να δώσουμε την απάντηση: «Ναι, είμαι πιστός στον Θεό, θέλω να Τον υπηρετώ και να ζω μαζί Του».
Περνώντας τις δοκιμασίες, ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό εαυτό του και τις ικανότητές του. Όταν κάποιος ζει μέσα στην ευημερία, μπορεί και να μην ξέρει τι έχει μέσα του, σαν να βρίσκεται σε νάρκη. Όμως, όταν ο άνθρωπος ξεπερνά άξια τις θλίψεις και τις αρρώστιες, τότε συχνά ο ίδιος εκπλήσσεται με τα σπουδαία ταλέντα και τις δυνάμεις, που ενεργούν μέσα του.
– Στον σύγχρονο κόσμο ο χριστιανός παντού συναντάει διάφορους πειρασμούς. Πώς να παραμείνει σταθερός στην πίστη στον Θεό;
– Η ουσία των δοκιμασιών, που αντιμετωπίζουν οι χριστιανοί σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσμο, συνίσταται στην προσπάθεια να απορρίψουν την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστεως, να χάσουν τον ορθό πνευματικό δρόμο, που οδηγεί στον Θεό. Ο σύγχρονος κόσμος επιδιώκει να διαμορφώσει μια καινούργια κατάσταση, εντός της οποίας δεν υπάρχει μέρος για τους ορθόδοξους χριστιανούς. Κι εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, παλεύουμε για να βρούμε τη θέση μας στην καινούργια μορφή του κόσμου. Όμως δεν μπορούμε να «πληρώνουμε» για τη θέση αυτή με την καθαρότητα της πίστεως μας, γιατί αυτό δεν είναι σωστό και σωτήριο. Εάν ο άνθρωπος προδώσει την πίστη του στον Χριστό, μπορεί να αποκτήσει πολλά αγαθά σε αυτόν τον κόσμο, όμως θα χάσει το κύριο στοιχείο, που είναι η αιώνια σωτηρία. Δεν μπορούμε να μπούμε στην Ουράνια Βασιλεία με βρόμικα ενδύματα, γιατί το ψέμα είναι βρομιά. Ο άνθρωπος μπορεί να μην καταλαμβάνει υψηλά αξιώματα, να μην είναι κάποιος επιστήμονας, αλλά να είναι απλός αγρότης ή εργάτης, και να έχει τα πνευματικά του ενδύματα σεμνά και καθαρά, δηλαδή χωρίς να είναι λερωμένα από ψέμα. Αυτά τα καθαρά ενδύματα για την ψυχή του ο χριστιανός τα βρίσκει μέσα από τη ζωή, σύμφωνα με τους κανόνες της καθαρής Ορθόδοξης πίστεως.
– Σήμερα μιλάμε πολύ για την έννοια της ελευθερίας. Τι σημαίνει η ελευθερία για τον χριστιανό;
– Ελεύθερος άνθρωπος είναι όποιος δεν αμαρτάνει. Εάν έχω τάση προς την αμαρτία και το κακό, παρ’ όλο που θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο, στην πραγματικότητα είμαι δούλος της αμαρτίας. Πρέπει ευσεβώς να διατηρούμε την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστεως και να μην την αλλάζουμε υπό οιαδήποτε συνθήκη, ούτε στον πλούτο ούτε στην ελευθερία, που μας υποσχέθηκαν. Μόνο η Ορθόδοξη πίστη μας μάς οδηγεί στην αληθινή ελευθερία.
– Πολλοί λένε για το φιλανθρωπικό έργο, για τη βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη. Πώς να κάνουμε αγαθοεργίες με σωστό τρόπο;
– Τα καλά έργα πρέπει να τα κάνουμε όπως μας λέει ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Μτθ. 6, 3), δηλαδή να μη γνωρίζει το αριστερό σου χέρι τι κάνει το δεξί. Σήμερα, όμως, συνηθίζουν να συμπεριφέρονται με τον εξής τρόπο: Πριν ακόμα προλάβουν να κάνουν κάτι, έχουν ήδη ενημερώσει γι’ αυτό τους πάντες.
Τα καλά έργα δεν πρέπει να διατυμπανίζονται σε άλλους. Κάθε χριστιανός, κάθε ιερέας, κάθε μοναχός πρέπει να δίνει κρυφό αγώνα, γιατί μέσα από αυτόν τον αγώνα ο άνθρωπος γίνεται εκείνο το πλάσμα, το οποίο θέλει ο Θεός.
Πρέπει να κάνουμε καλά έργα ακόμη και σε όσους μας μισούν και μας προσβάλλουν. Πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας, τότε θα είμαστε τέκνα του Θεού και η Χάρις του Θεού θα είναι μέσα μας και θα μας ενισχύει.
– Γιατί οι άνθρωποι ελκύονται από πειρασμούς και επιλέγουν το σχίσμα;
– Οι κύριες αιτίες, για το γεγονός ότι οι άνθρωποι επιλέγουν το σχίσμα, είναι τα πάθη, οι φιλοδοξίες και, πάνω απ’ όλα, η υπερηφάνεια, η οποία γιατρεύεται μόνο με ταπείνωση.
– Μερικοί επιλέγουν το σχίσμα με βάση πολιτικά κίνητρα ή λόγω εθνικιστικών πεποιθήσεων… Πού εστιάζεται η αιτία της ανακολουθίας αυτών των χριστιανών;
– Η αιτία είναι η αδυναμία της πίστεώς τους. Ο άνθρωπος, που δεν είναι σταθερός στην πίστη του, δεν ξέρει ποιο δρόμο να πάρει. Συχνά αφήνει τον στενό δρόμο της σωτηρίας και μπαίνει στο ευρύ δρόμο της αμαρτίας, που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο Θεός μας θέλει να είμαστε στέρεοι στην πίστη. Όχι όπως οι πολιτικοί, πού σήμερα είναι σε ένα κόμμα, αύριο σε άλλο, μεθαύριο στο τρίτο και ύστερα σε κανένα. Εμείς, όμως, έχουμε ένα «κόμμα», που είναι η Εκκλησία του Χριστού –η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Και πρέπει να είμαστε στέρεοι και να φυλάσσουμε την καθαρότητα της πίστεως, την οποία λάβαμε από τον Κύριο, μέσω των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων και των μακαρίων προγόνων μας.
– Τι είναι η ταπείνωση; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ταπεινού ανθρώπου;
Για την ταπείνωση έχουν ειπωθεί πολλά. Ταπείνωση είναι όταν ο άνθρωπος έχει πάντα στο μυαλό του ότι είναι πλάσμα του Θεού και ο Θεός είναι δημιουργός του, ότι ο Κύριος τον έπλασε από χώμα και συγκεκριμένα από το τίποτα (επειδη το χώμα δημιουργήθηκε από το τίποτα).
Ο ταπεινός άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως μεγάλο αμαρτωλό και αυτή η σκέψη δεν είναι επινοημένη ή αφύσικη. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδική προσωπικότητα. Παρ’ όλο που έχουμε αρκετα κοινά ο ένας με τον άλλον, στην ουσία ο καθένας μας έχει κάτι που δεν έχει ο άλλος. Και αμαρτάνουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ως εκ τούτου, είμαστε και μοναδικοί αμαρτωλοί. «Τέτοιος αμαρτωλός άνθρωπος, όπως εγώ, δεν υπάρχει», λέει ένας ταπεινός άνθρωπος. Και, πράγματι, θεωρεί τον εαυτό του τον πιο αμαρτωλό.
Ο ταπεινός άνθρωπος, μη εμπιστευόμενος στη βούληση και στις επιθυμίες του, που έχουν πολλές διαστρεβλώσεις και σφάλματα, προσπαθεί να υποτάσσει ολόκληρο τον εαυτό του στη βούληση του Θεού. Στη βούληση του Θεού δεν υπάρχουν σφάλματα και διαστρεβλώσεις, επειδή είναι η βούληση του Τέλειου Θεού.
Υπάρχει ακόμα ένα ωραίο χαρακτηριστικό του ταπεινού ανθρώπου, που συνίσταται στο ότι αυτός συνειδοτοποιεί τον εαυτό του ως μέρος του σύμπαντος, μικρό κομματάκι του μεγάλου σύμπαντος, που δημιούργησε ο Κύριος. Το σύμπαν επηρεάζει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος επηρεάζει το σύμπαν και όλα τα πλάσματα του Θεού. Όλοι εμείς είμαστε διασυνδεδεμένοι. Γι’ αυτό ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ένοχο για τις δυστυχίες του. Ποτέ δε θα πει: «Γιατί, Κύριε, μου το έστειλες;» ή «Είμαι άξιος καλύτερης μοίρας». Θεωρεί τον εαυτό του ένοχο σε κάποιον βαθμό, ακόμα και για τις δυστυχίες που συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους, σε διάφορα μέρη του κόσμου.
– Πώς να καλλιεργήσουμε μέσα μας το πνεύμα της ταπείνωσης;
– Πρέπει να κοπιάσουμε. Το πνεύμα της ταπείνωσης δεν έρχεται από μόνο του. Ο Θεός μας έδωσε τον νου, την ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της βουλήσεως, έδωσε και τις ικανότητες και τις δυνάμεις του σώματος, ώστε με τη βοήθεια όλων αυτών να αποκτάμε και να καλλιεργούμε μέσα μας το πνεύμα της ταπείνωσης. Πρέπει να ξεκινάμε αυτήν την πορεία από αυτοκατηγορία και όχι από αυτοδικαιολόγηση. «Ο γείτονας μου είπε αυτό, εγώ επηρεάστηκα και γι’ αυτό συμπεριφέρθηκα έτσι», δεν είναι σωστό κάτι τέτοιο. Πάντοτε πρέπει να μεμφόμαστε και να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Στην αρχή μπορεί να μη μας αρέσει και θα διαμαρτυρόμαστε, αλλά πρέπει να πούμε: «Κύριέ μου, εγώ φταίω. Δεν έχω δικαιολογίες».
Κατά καιρούς πρέπει να μεμφόμαστε τον εαυτό μας: «Κύριε, είμαι αμαρτωλός, έχω τόσο πολλές ατέλειες, δεν μπορώ να κάνω κανένα καλό, μονό Εσύ κάνεις τα καλά!». Αυτός είναι ο δρόμος προς την ταπείνωση.
– Όμως καμιά φορά οι άνθρωποι φοβούνται να είναι ταπεινοί, γιατί οι άλλοι θα τους εκμεταλλεύονται… Φοβούνται την ταπείνωση, γιατί όταν σκέφτονται για τις αμαρτίες τους, για την αναξιότητά τους, μπορούν να πέσουν σε ακηδία. Πώς να νικήσουν αυτούς τους φόβους ή να προφυλαχτούν από αυτούς;
– Δεν πρέπει να φοβόμαστε να κοιτάξουμε μέσα μας, ακόμη και όταν η ψύχη είναι όλη γεμάτη από αμαρτίες. Ο μόνος τρόπος απαλλαγής από τις αμαρτίες είναι η μετάνοια. Η μετάνοια είναι εφικτή μόνο στην περίπτωση που ο άνθρωπος δει τις αμαρτίες του και ταπεινά τις εξομολογηθεί μπροστά στον Θεό και με τη βοήθεια του Θεού θ’αλλάξει τη ζωή του. Καμιά φορά φοβόμαστε ότι αυτό θα είναι δύσκολο για μας. Σκεφτόμασταν ότι είμαστε καλύτεροι απ’ όλους και όταν σκεφθήκαμε ότι είμαστε χειρότεροι από άλλους, τότε καταληφθήκαμε από ακηδία, από απόγνωση… Όχι, όταν ο άνθρωπος αξιολογεί σωστά τον εαυτό του, τότε ο Θεός αγαπά αυτόν τον άνθρωπο και του δίνει παρηγοριά. Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του αδύναμο, ενισχύεται από θεϊκή δύναμη, η οποία τον κάνει (συχνά αόρατα για τον ίδιο) πιο δυνατό απ’ όσους θεωρούν τους εαυτούς τους δυνατούς, έξυπνους και γερούς. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε την ταπείνωση, πρέπει να τη μάθουμε. Ο Κύριος είπε: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» (Μτθ. 11, 29). Ο Κύριος ήταν πράος και ταπεινός τη καρδία, όμως πόσο δυνατός ήταν! Ανέσταινε τους νεκρούς, βάδιζε επί των υδάτων, έτρεφε χιλιάδες ανθρώπους με λίγα ψωμιά, τους γιάτρευε από διάφορες αρρώστιες. Μια τέτοια δύναμη παραμένει εκεί μόνο, όπου υπάρχει η ταπείνωση.
– Μακαριώτατε, πώς ν’ αποφύγουμε την αυτοεξύψωση, ειδικά όταν μας λένε «μπράβο» οι άλλοι;
– Στη ζωή μας συχνά μας αρέσουν τα επαινετικά λόγια. Εάν κάναμε κάποιο καλό έργο, τότε θέλουμε ν’ ακούσουμε: «Μπράβο, τι καλά που έκανες, είσαι τόσο καλός!». Ο Κύριος μας διδάσκει το ανάποδο. Εάν έκανες κάτι καλό, ύστερα πήγαινε και προσευχηθείς κρυφά και να ευχαριστήσεις τον Θεό, ο Οποίος σε ευλόγησε να είσαι εργαλείο στα χέρια Του, για να κάνεις καλά έργα.
Όταν κάποιος ζωγράφος δημιούργησε έναν πίνακα, κανένας από τους ψυχικά υγιείς ανθρώπους δεν θα πει «μπράβο» στο πινέλο, γιατί αυτό ζωγράφισε τόσο όμορφα τον πίνακα. Όλοι θα επαινέσουν τον ζωγράφο. Έτσι κι εμείς, κάνοντας κάποια αγαθοεργία, πρέπει να θυμηθούμε ότι είμαστε πινέλα στα χέρια του Μέγα Καλλιτέχνη –του Θεού.
Ό,τι έφτιαξε ή «ζωγράφισε» ο Θεός μέσω ημών, δεν είναι δική μας επιτυχία, αλλά δική Του. Κάνοντας κάτι καλό, πρέπει να το θυμόμαστε και να λέμε: «Κύριε, εγώ είμαι εργαλείο κι Εσύ είσαι Αυτός που κάνει το καλό!».
– Τι σημαίνει για τον άνθρωπο «καθαρή, ορθή πίστη»;
– Η ορθή πίστη είναι το σωστό ευαγγελικό διάνυσμα στη ζωή, το οποίο δείχνει στον άνθρωπο πού πρέπει να πάει. Όμως ο άνθρωπος, που δεν έχει την ορθή πίστη, περιπλανιέται γύρω από τον Θεό, αλλά δεν μπορεί να Τον πλησιάσει. Του φαίνεται ότι προχωρά προς στον Θεό, όμως δεν θα Τον φτάσει και δεν θα μπορέσει να γίνει γιος Του.
Η ορθή πίστη στον Θεό φέρνει τον άνθρωπο στον Θεό και όχι στις πολιτικές ή άλλες προτιμήσεις. Και ο άνθρωπος, γνωρίζοντας τον Θεό, πείθεται ότι ο Θεός πράγματι είναι Φωτεινή Ουσία, γεμάτη αγάπη και ελεημοσύνη, είναι η ζωή μας, η ομορφιά και το περιεχόμενό της.
Γι’ αυτό εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό και στέρεοι στα ερωτήματα πίστεως και ν’ ακολουθούμε εκείνον τον δρόμο, που είναι γραμμένος στο Ευαγγέλιο.
– Να βαδίσουμε, λοιπόν, στον στενό δρόμο του Ευαγγελίου;
– Αυτός ο δρόμος λέγεται στενός, αλλά είναι ευχάριστος και όχι «πικρός». Ο ευρύς δρόμος είναι δρόμος αμαρτίας. Εκεί μπορείς να τρέχεις από ‘δώ κι από ‘κεί, αλλά εκεί έχει πίκρα και κενότητα, θλίψη και απαρηγόρητη λύπη. Όμως στον στενό δρόμο των εντολών του Χριστού έχει μια εσωτερική χαρά και εσωτερική ειρήνη, πολύ βαθιά, αλλά όλα αυτά υπάρχουν εκεί.
– Μακαριώτατε, γύρω μας υπάρχουν πολλοί πειρασμοί και ο άνθρωπος, που βρέθηκε στα δίχτυα του Διαβόλου, δύσκολα μπορεί ν’απαλλαγεί από αυτά. Τι μπορείτε να συστήσετε στον άνθρωπο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση;
Πρωτ’ απ’ όλα, πρέπει να θυμηθούμε ότι κάθε άνθρωπος μετά τον θάνατο θ’ αναστηθεί και θα κριθεί, ανάλογα με τις πράξεις του. Αν ο άνθρωπος έκανε καλά έργα, θ’ ανταμειφτεί ανάλογα, εάν έκανε κακό, θα κατηγορηθεί.
Ενθυμούμενοι αυτό, πρέπει να προσπαθούμε, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ν’ αρνούμαστε το κακό και να κάνουμε το καλό.
Δεν είναι εύκολο αυτό. Πρέπει να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, γιατί το κακό είναι σαν τον βάλτο, που «καταπίνει» τον άνθρωπο. Εάν ο άνθρωπος έπεσε εκεί, τότε πρέπει να κοπιάσει πάρα πολύ, για να βγάλει τον εαυτό του από ‘κεί.
Πρέπει να βλέπει κανείς τη δολιότητα του Διαβόλου. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει διαπράξει ακόμα την αμαρτία, τότε ο Διάβολος του εμφανίζει την αμαρτία ως ασήμαντη, σαν να του λέει: «Δεν πειράζει, κάν’ το, θα εξομολογηθείς μετά και όλα θα είναι καλά, ο Θεός πάντοτε δέχεται τη μετάνοια».
Όμως, όταν κάνει ο άνθρωπος αυτό το κακό, ο Διάβολος ξεκινά να λέει άλλο τραγούδι: «Πω πω, τι έκανες! Πώς θα το πεις στην εξομολόγηση, θα το μάθει ο παπάς, τι ντροπή!» κι έτσι αρχίζει να φοβίζει τον άνθρωπο, ώστε να μένει μακριά από την εξομολόγηση.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να είναι αισχυντηλός όταν αμαρτάνει και «αδιάντροπος» όταν εξομολογείται. Δηλαδή, εάν πάει να αμαρτήσει, ας αισχύνεται και, αν έχει ήδη αμαρτήσει, ας μην ντρέπεται να τα ομολογήσει, ας προσέρχεται στον Θεό και ας μετανοεί.
Ο άνθρωπος, που έπεσε στα δίχτυα του Διαβόλου, πρέπει να εξομολογηθεί βαθιά και ειλικρινά στον Θεό, παλεύοντας τον εχθρό με τη νηστεία και την προσευχή. Η νηστεία με την προσευχή φέρνουν τον άνθρωπο σε μια τέτοια κατάσταση, που αυτός γίνεται απόρθητος για τον εχθρό του ανθρώπου. Μόνο με αυτήν την προϋπόθεση ο άνθρωπος μπορεί διατηρήσει τον εαυτό του στην πνευματική καθαρότητα. Και με την καθαρότητα στην ψυχή έρχεται και η ταπείνωση.
Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριος
Κατέγραψε ο Πρωτοπρεσβύτερος Βλαντισλάβ Σοφιιτσιούκ
Μετάφραση Κατερίνα Πολονέιτσικ
Pravoslavie.ru
https://katanixi.gr/2019/11/08/12-ερωτήσεις-στον-κανονικό-μητροπολίτη/
12 ερωτήσεις στον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο, για την ομορφιά και την ελευθερία, τους πειρασμούς, το σχίσμα και τη σταθερότητα στην πίστη
Τι είναι η αληθινή ομορφιά και ελευθερία; Πώς να ξεπεράσουμε σύγχρονους πειρασμούς και να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας; Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν το σχίσμα; Είναι, άραγε, καλοσύνη όλα αυτά, που κάνουμε στους πλησίους μας; Πώς να διδαχθούμε την ταπείνωση; Όλα αυτά τα θέματα συζητήθηκαν μεταξύ του Τμήματος Ενημέρωσης και Μόρφωσης της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Ονουφρίου.
– Μακαριώτατε, στα κηρύγματά Σας συχνά μιλάτε για την ομορφιά του ανθρώπου. Για ποια ομορφιά πρόκειται;
– Όλα αυτά που δημιουργεί ο Θεός, είναι μέρος της ομορφιάς Του. Έτσι ήταν όμορφος και ο πρώτος άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού. Μετά την πτώση, ο άνθρωπος έχασε την ομοίωση με τον Θεό, δηλαδή εκείνην την ομορφιά που έλαβε από Αυτόν. Για να γυρίσουμε πίσω σε αυτήν την πρωτογενή ομορφιά, ο άνθρωπος πρέπει να καθαρίσει την ψυχή και το σώμα του, ώστε να αξιωθεί να γίνει εκ νέου καθαρό πλάσμα, όμοιο με τον Θεό. Και ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας, ήρθε στη Γη ακριβώς για να μας δώσει τη δυνατότητα να δούμε την ομορφιά της θεϊκής φύσεως και την ομορφιά και δύναμη της ανθρώπινης φύσεως. Αυτός κατέστρεψε το εμπόδιο, που υπήρχε μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων, δηλαδή την αμαρτία. Ο Ιησούς έκανε τον άνθρωπο προσιτό για την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος του Παρακλήτου.
– Μακαριώτατε, γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς;
– Κάθε δοκιμασία, ακόμη και η πιο μικρή, κατατείνει στο ερώτημα: «Είσαι πιστός στον Χριστό ή όχι, αγαπάς τον Χριστό ή κάτι άλλο;». Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο όλοι οι πειρασμοί είναι πολύ σημαντικοί για την ψυχή μας, επειδή τότε πρέπει να δώσουμε την απάντηση: «Ναι, είμαι πιστός στον Θεό, θέλω να Τον υπηρετώ και να ζω μαζί Του».
Περνώντας τις δοκιμασίες, ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό εαυτό του και τις ικανότητές του. Όταν κάποιος ζει μέσα στην ευημερία, μπορεί και να μην ξέρει τι έχει μέσα του, σαν να βρίσκεται σε νάρκη. Όμως, όταν ο άνθρωπος ξεπερνά άξια τις θλίψεις και τις αρρώστιες, τότε συχνά ο ίδιος εκπλήσσεται με τα σπουδαία ταλέντα και τις δυνάμεις, που ενεργούν μέσα του.
– Στον σύγχρονο κόσμο ο χριστιανός παντού συναντάει διάφορους πειρασμούς. Πώς να παραμείνει σταθερός στην πίστη στον Θεό;
– Η ουσία των δοκιμασιών, που αντιμετωπίζουν οι χριστιανοί σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσμο, συνίσταται στην προσπάθεια να απορρίψουν την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστεως, να χάσουν τον ορθό πνευματικό δρόμο, που οδηγεί στον Θεό. Ο σύγχρονος κόσμος επιδιώκει να διαμορφώσει μια καινούργια κατάσταση, εντός της οποίας δεν υπάρχει μέρος για τους ορθόδοξους χριστιανούς. Κι εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, παλεύουμε για να βρούμε τη θέση μας στην καινούργια μορφή του κόσμου. Όμως δεν μπορούμε να «πληρώνουμε» για τη θέση αυτή με την καθαρότητα της πίστεως μας, γιατί αυτό δεν είναι σωστό και σωτήριο. Εάν ο άνθρωπος προδώσει την πίστη του στον Χριστό, μπορεί να αποκτήσει πολλά αγαθά σε αυτόν τον κόσμο, όμως θα χάσει το κύριο στοιχείο, που είναι η αιώνια σωτηρία. Δεν μπορούμε να μπούμε στην Ουράνια Βασιλεία με βρόμικα ενδύματα, γιατί το ψέμα είναι βρομιά. Ο άνθρωπος μπορεί να μην καταλαμβάνει υψηλά αξιώματα, να μην είναι κάποιος επιστήμονας, αλλά να είναι απλός αγρότης ή εργάτης, και να έχει τα πνευματικά του ενδύματα σεμνά και καθαρά, δηλαδή χωρίς να είναι λερωμένα από ψέμα. Αυτά τα καθαρά ενδύματα για την ψυχή του ο χριστιανός τα βρίσκει μέσα από τη ζωή, σύμφωνα με τους κανόνες της καθαρής Ορθόδοξης πίστεως.
– Σήμερα μιλάμε πολύ για την έννοια της ελευθερίας. Τι σημαίνει η ελευθερία για τον χριστιανό;
– Ελεύθερος άνθρωπος είναι όποιος δεν αμαρτάνει. Εάν έχω τάση προς την αμαρτία και το κακό, παρ’ όλο που θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο, στην πραγματικότητα είμαι δούλος της αμαρτίας. Πρέπει ευσεβώς να διατηρούμε την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστεως και να μην την αλλάζουμε υπό οιαδήποτε συνθήκη, ούτε στον πλούτο ούτε στην ελευθερία, που μας υποσχέθηκαν. Μόνο η Ορθόδοξη πίστη μας μάς οδηγεί στην αληθινή ελευθερία.
– Πολλοί λένε για το φιλανθρωπικό έργο, για τη βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη. Πώς να κάνουμε αγαθοεργίες με σωστό τρόπο;
– Τα καλά έργα πρέπει να τα κάνουμε όπως μας λέει ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Μτθ. 6, 3), δηλαδή να μη γνωρίζει το αριστερό σου χέρι τι κάνει το δεξί. Σήμερα, όμως, συνηθίζουν να συμπεριφέρονται με τον εξής τρόπο: Πριν ακόμα προλάβουν να κάνουν κάτι, έχουν ήδη ενημερώσει γι’ αυτό τους πάντες.
Τα καλά έργα δεν πρέπει να διατυμπανίζονται σε άλλους. Κάθε χριστιανός, κάθε ιερέας, κάθε μοναχός πρέπει να δίνει κρυφό αγώνα, γιατί μέσα από αυτόν τον αγώνα ο άνθρωπος γίνεται εκείνο το πλάσμα, το οποίο θέλει ο Θεός.
Πρέπει να κάνουμε καλά έργα ακόμη και σε όσους μας μισούν και μας προσβάλλουν. Πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας, τότε θα είμαστε τέκνα του Θεού και η Χάρις του Θεού θα είναι μέσα μας και θα μας ενισχύει.
– Γιατί οι άνθρωποι ελκύονται από πειρασμούς και επιλέγουν το σχίσμα;
– Οι κύριες αιτίες, για το γεγονός ότι οι άνθρωποι επιλέγουν το σχίσμα, είναι τα πάθη, οι φιλοδοξίες και, πάνω απ’ όλα, η υπερηφάνεια, η οποία γιατρεύεται μόνο με ταπείνωση.
– Μερικοί επιλέγουν το σχίσμα με βάση πολιτικά κίνητρα ή λόγω εθνικιστικών πεποιθήσεων… Πού εστιάζεται η αιτία της ανακολουθίας αυτών των χριστιανών;
– Η αιτία είναι η αδυναμία της πίστεώς τους. Ο άνθρωπος, που δεν είναι σταθερός στην πίστη του, δεν ξέρει ποιο δρόμο να πάρει. Συχνά αφήνει τον στενό δρόμο της σωτηρίας και μπαίνει στο ευρύ δρόμο της αμαρτίας, που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο Θεός μας θέλει να είμαστε στέρεοι στην πίστη. Όχι όπως οι πολιτικοί, πού σήμερα είναι σε ένα κόμμα, αύριο σε άλλο, μεθαύριο στο τρίτο και ύστερα σε κανένα. Εμείς, όμως, έχουμε ένα «κόμμα», που είναι η Εκκλησία του Χριστού –η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Και πρέπει να είμαστε στέρεοι και να φυλάσσουμε την καθαρότητα της πίστεως, την οποία λάβαμε από τον Κύριο, μέσω των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων και των μακαρίων προγόνων μας.
– Τι είναι η ταπείνωση; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ταπεινού ανθρώπου;
Για την ταπείνωση έχουν ειπωθεί πολλά. Ταπείνωση είναι όταν ο άνθρωπος έχει πάντα στο μυαλό του ότι είναι πλάσμα του Θεού και ο Θεός είναι δημιουργός του, ότι ο Κύριος τον έπλασε από χώμα και συγκεκριμένα από το τίποτα (επειδη το χώμα δημιουργήθηκε από το τίποτα).
Ο ταπεινός άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως μεγάλο αμαρτωλό και αυτή η σκέψη δεν είναι επινοημένη ή αφύσικη. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδική προσωπικότητα. Παρ’ όλο που έχουμε αρκετα κοινά ο ένας με τον άλλον, στην ουσία ο καθένας μας έχει κάτι που δεν έχει ο άλλος. Και αμαρτάνουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ως εκ τούτου, είμαστε και μοναδικοί αμαρτωλοί. «Τέτοιος αμαρτωλός άνθρωπος, όπως εγώ, δεν υπάρχει», λέει ένας ταπεινός άνθρωπος. Και, πράγματι, θεωρεί τον εαυτό του τον πιο αμαρτωλό.
Ο ταπεινός άνθρωπος, μη εμπιστευόμενος στη βούληση και στις επιθυμίες του, που έχουν πολλές διαστρεβλώσεις και σφάλματα, προσπαθεί να υποτάσσει ολόκληρο τον εαυτό του στη βούληση του Θεού. Στη βούληση του Θεού δεν υπάρχουν σφάλματα και διαστρεβλώσεις, επειδή είναι η βούληση του Τέλειου Θεού.
Υπάρχει ακόμα ένα ωραίο χαρακτηριστικό του ταπεινού ανθρώπου, που συνίσταται στο ότι αυτός συνειδοτοποιεί τον εαυτό του ως μέρος του σύμπαντος, μικρό κομματάκι του μεγάλου σύμπαντος, που δημιούργησε ο Κύριος. Το σύμπαν επηρεάζει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος επηρεάζει το σύμπαν και όλα τα πλάσματα του Θεού. Όλοι εμείς είμαστε διασυνδεδεμένοι. Γι’ αυτό ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ένοχο για τις δυστυχίες του. Ποτέ δε θα πει: «Γιατί, Κύριε, μου το έστειλες;» ή «Είμαι άξιος καλύτερης μοίρας». Θεωρεί τον εαυτό του ένοχο σε κάποιον βαθμό, ακόμα και για τις δυστυχίες που συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους, σε διάφορα μέρη του κόσμου.
– Πώς να καλλιεργήσουμε μέσα μας το πνεύμα της ταπείνωσης;
– Πρέπει να κοπιάσουμε. Το πνεύμα της ταπείνωσης δεν έρχεται από μόνο του. Ο Θεός μας έδωσε τον νου, την ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της βουλήσεως, έδωσε και τις ικανότητες και τις δυνάμεις του σώματος, ώστε με τη βοήθεια όλων αυτών να αποκτάμε και να καλλιεργούμε μέσα μας το πνεύμα της ταπείνωσης. Πρέπει να ξεκινάμε αυτήν την πορεία από αυτοκατηγορία και όχι από αυτοδικαιολόγηση. «Ο γείτονας μου είπε αυτό, εγώ επηρεάστηκα και γι’ αυτό συμπεριφέρθηκα έτσι», δεν είναι σωστό κάτι τέτοιο. Πάντοτε πρέπει να μεμφόμαστε και να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Στην αρχή μπορεί να μη μας αρέσει και θα διαμαρτυρόμαστε, αλλά πρέπει να πούμε: «Κύριέ μου, εγώ φταίω. Δεν έχω δικαιολογίες».
Κατά καιρούς πρέπει να μεμφόμαστε τον εαυτό μας: «Κύριε, είμαι αμαρτωλός, έχω τόσο πολλές ατέλειες, δεν μπορώ να κάνω κανένα καλό, μονό Εσύ κάνεις τα καλά!». Αυτός είναι ο δρόμος προς την ταπείνωση.
– Όμως καμιά φορά οι άνθρωποι φοβούνται να είναι ταπεινοί, γιατί οι άλλοι θα τους εκμεταλλεύονται… Φοβούνται την ταπείνωση, γιατί όταν σκέφτονται για τις αμαρτίες τους, για την αναξιότητά τους, μπορούν να πέσουν σε ακηδία. Πώς να νικήσουν αυτούς τους φόβους ή να προφυλαχτούν από αυτούς;
– Δεν πρέπει να φοβόμαστε να κοιτάξουμε μέσα μας, ακόμη και όταν η ψύχη είναι όλη γεμάτη από αμαρτίες. Ο μόνος τρόπος απαλλαγής από τις αμαρτίες είναι η μετάνοια. Η μετάνοια είναι εφικτή μόνο στην περίπτωση που ο άνθρωπος δει τις αμαρτίες του και ταπεινά τις εξομολογηθεί μπροστά στον Θεό και με τη βοήθεια του Θεού θ’αλλάξει τη ζωή του. Καμιά φορά φοβόμαστε ότι αυτό θα είναι δύσκολο για μας. Σκεφτόμασταν ότι είμαστε καλύτεροι απ’ όλους και όταν σκεφθήκαμε ότι είμαστε χειρότεροι από άλλους, τότε καταληφθήκαμε από ακηδία, από απόγνωση… Όχι, όταν ο άνθρωπος αξιολογεί σωστά τον εαυτό του, τότε ο Θεός αγαπά αυτόν τον άνθρωπο και του δίνει παρηγοριά. Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του αδύναμο, ενισχύεται από θεϊκή δύναμη, η οποία τον κάνει (συχνά αόρατα για τον ίδιο) πιο δυνατό απ’ όσους θεωρούν τους εαυτούς τους δυνατούς, έξυπνους και γερούς. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε την ταπείνωση, πρέπει να τη μάθουμε. Ο Κύριος είπε: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» (Μτθ. 11, 29). Ο Κύριος ήταν πράος και ταπεινός τη καρδία, όμως πόσο δυνατός ήταν! Ανέσταινε τους νεκρούς, βάδιζε επί των υδάτων, έτρεφε χιλιάδες ανθρώπους με λίγα ψωμιά, τους γιάτρευε από διάφορες αρρώστιες. Μια τέτοια δύναμη παραμένει εκεί μόνο, όπου υπάρχει η ταπείνωση.
– Μακαριώτατε, πώς ν’ αποφύγουμε την αυτοεξύψωση, ειδικά όταν μας λένε «μπράβο» οι άλλοι;
– Στη ζωή μας συχνά μας αρέσουν τα επαινετικά λόγια. Εάν κάναμε κάποιο καλό έργο, τότε θέλουμε ν’ ακούσουμε: «Μπράβο, τι καλά που έκανες, είσαι τόσο καλός!». Ο Κύριος μας διδάσκει το ανάποδο. Εάν έκανες κάτι καλό, ύστερα πήγαινε και προσευχηθείς κρυφά και να ευχαριστήσεις τον Θεό, ο Οποίος σε ευλόγησε να είσαι εργαλείο στα χέρια Του, για να κάνεις καλά έργα.
Όταν κάποιος ζωγράφος δημιούργησε έναν πίνακα, κανένας από τους ψυχικά υγιείς ανθρώπους δεν θα πει «μπράβο» στο πινέλο, γιατί αυτό ζωγράφισε τόσο όμορφα τον πίνακα. Όλοι θα επαινέσουν τον ζωγράφο. Έτσι κι εμείς, κάνοντας κάποια αγαθοεργία, πρέπει να θυμηθούμε ότι είμαστε πινέλα στα χέρια του Μέγα Καλλιτέχνη –του Θεού.
Ό,τι έφτιαξε ή «ζωγράφισε» ο Θεός μέσω ημών, δεν είναι δική μας επιτυχία, αλλά δική Του. Κάνοντας κάτι καλό, πρέπει να το θυμόμαστε και να λέμε: «Κύριε, εγώ είμαι εργαλείο κι Εσύ είσαι Αυτός που κάνει το καλό!».
– Τι σημαίνει για τον άνθρωπο «καθαρή, ορθή πίστη»;
– Η ορθή πίστη είναι το σωστό ευαγγελικό διάνυσμα στη ζωή, το οποίο δείχνει στον άνθρωπο πού πρέπει να πάει. Όμως ο άνθρωπος, που δεν έχει την ορθή πίστη, περιπλανιέται γύρω από τον Θεό, αλλά δεν μπορεί να Τον πλησιάσει. Του φαίνεται ότι προχωρά προς στον Θεό, όμως δεν θα Τον φτάσει και δεν θα μπορέσει να γίνει γιος Του.
Η ορθή πίστη στον Θεό φέρνει τον άνθρωπο στον Θεό και όχι στις πολιτικές ή άλλες προτιμήσεις. Και ο άνθρωπος, γνωρίζοντας τον Θεό, πείθεται ότι ο Θεός πράγματι είναι Φωτεινή Ουσία, γεμάτη αγάπη και ελεημοσύνη, είναι η ζωή μας, η ομορφιά και το περιεχόμενό της.
Γι’ αυτό εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό και στέρεοι στα ερωτήματα πίστεως και ν’ ακολουθούμε εκείνον τον δρόμο, που είναι γραμμένος στο Ευαγγέλιο.
– Να βαδίσουμε, λοιπόν, στον στενό δρόμο του Ευαγγελίου;
– Αυτός ο δρόμος λέγεται στενός, αλλά είναι ευχάριστος και όχι «πικρός». Ο ευρύς δρόμος είναι δρόμος αμαρτίας. Εκεί μπορείς να τρέχεις από ‘δώ κι από ‘κεί, αλλά εκεί έχει πίκρα και κενότητα, θλίψη και απαρηγόρητη λύπη. Όμως στον στενό δρόμο των εντολών του Χριστού έχει μια εσωτερική χαρά και εσωτερική ειρήνη, πολύ βαθιά, αλλά όλα αυτά υπάρχουν εκεί.
– Μακαριώτατε, γύρω μας υπάρχουν πολλοί πειρασμοί και ο άνθρωπος, που βρέθηκε στα δίχτυα του Διαβόλου, δύσκολα μπορεί ν’απαλλαγεί από αυτά. Τι μπορείτε να συστήσετε στον άνθρωπο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση;
Πρωτ’ απ’ όλα, πρέπει να θυμηθούμε ότι κάθε άνθρωπος μετά τον θάνατο θ’ αναστηθεί και θα κριθεί, ανάλογα με τις πράξεις του. Αν ο άνθρωπος έκανε καλά έργα, θ’ ανταμειφτεί ανάλογα, εάν έκανε κακό, θα κατηγορηθεί.
Ενθυμούμενοι αυτό, πρέπει να προσπαθούμε, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ν’ αρνούμαστε το κακό και να κάνουμε το καλό.
Δεν είναι εύκολο αυτό. Πρέπει να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, γιατί το κακό είναι σαν τον βάλτο, που «καταπίνει» τον άνθρωπο. Εάν ο άνθρωπος έπεσε εκεί, τότε πρέπει να κοπιάσει πάρα πολύ, για να βγάλει τον εαυτό του από ‘κεί.
Πρέπει να βλέπει κανείς τη δολιότητα του Διαβόλου. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει διαπράξει ακόμα την αμαρτία, τότε ο Διάβολος του εμφανίζει την αμαρτία ως ασήμαντη, σαν να του λέει: «Δεν πειράζει, κάν’ το, θα εξομολογηθείς μετά και όλα θα είναι καλά, ο Θεός πάντοτε δέχεται τη μετάνοια».
Όμως, όταν κάνει ο άνθρωπος αυτό το κακό, ο Διάβολος ξεκινά να λέει άλλο τραγούδι: «Πω πω, τι έκανες! Πώς θα το πεις στην εξομολόγηση, θα το μάθει ο παπάς, τι ντροπή!» κι έτσι αρχίζει να φοβίζει τον άνθρωπο, ώστε να μένει μακριά από την εξομολόγηση.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να είναι αισχυντηλός όταν αμαρτάνει και «αδιάντροπος» όταν εξομολογείται. Δηλαδή, εάν πάει να αμαρτήσει, ας αισχύνεται και, αν έχει ήδη αμαρτήσει, ας μην ντρέπεται να τα ομολογήσει, ας προσέρχεται στον Θεό και ας μετανοεί.
Ο άνθρωπος, που έπεσε στα δίχτυα του Διαβόλου, πρέπει να εξομολογηθεί βαθιά και ειλικρινά στον Θεό, παλεύοντας τον εχθρό με τη νηστεία και την προσευχή. Η νηστεία με την προσευχή φέρνουν τον άνθρωπο σε μια τέτοια κατάσταση, που αυτός γίνεται απόρθητος για τον εχθρό του ανθρώπου. Μόνο με αυτήν την προϋπόθεση ο άνθρωπος μπορεί διατηρήσει τον εαυτό του στην πνευματική καθαρότητα. Και με την καθαρότητα στην ψυχή έρχεται και η ταπείνωση.
Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριος
Κατέγραψε ο Πρωτοπρεσβύτερος Βλαντισλάβ Σοφιιτσιούκ
Μετάφραση Κατερίνα Πολονέιτσικ
Pravoslavie.ru
https://katanixi.gr/2019/11/08/12-ερωτήσεις-στον-κανονικό-μητροπολίτη/
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019
Αποξένωση.... μοναξιά...
Ποιος είναι ο λόγος που κυβέρνηση και λοιπές δυνάμεις δεν λένε την αλήθεια για την κατάσταση που επικρατή στο ελληνικό έθνος ..
Αναρωτιόμαστε .....
Ποιος είναι αρμόδιος σ αυτήν χώρα να δόση το πλάνο στο Ελληνα..
Ένα βασικό ερώτημα όμως πρέπει να απαντήσουν μέσα στην βουλή ..... οι ελληνες έχουν δικαίωμα να νοιάζονται για την πατρίδα τους ;;;;
Το ερώτημα αυτό είναι βασικό .
Οι ελληνες βάζουν πλάτη για την πατρίδα τους 10 χρόνια... ΦΟΡΟΙ ... ΦΟΡΟΙ ... ΦΟΡΟΙ ...
ΑΝΕΡΓΕΙΑ ... ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ.....
Είδε και βλέπει με τα μάτια του την κατάλυση της δημοκρατίας και τον εξευτελισμός της . βλεπουν με τα μάτια τους την μετατροπή της στα μέτρα και τα σταθμά τους . Ποιον αυτών που στην ψυχή και το μυαλό έχουν τελείωση με την Ελλάδα. Αυτών που θέλουν μέσα σε μια νύχτα να μας κάνουν να γίνουμε κάτι άλλο .
Αποξένωση.... μοναξιά.
Από το 2010 και μέχρι σήμερα καμιά κυβέρνηση δεν ήταν κοντά στο λαό.
Είναι φανερό ότι ο ελληνας περνά χωρίς να το θέλει το μεγαλύτερο πείραμα στην ιστορία της ανθρωπότητας .
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019
Γιατί λέμε ΝΑΙ στις μαθητικές παρελάσεις
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.
Η απαράδεκτη ενέργεια μιας μικρής ομάδας, που ειρωνεύθηκε τη μαθητική παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια, έφερε πάλι στο προσκήνιο τις φωνές που ζητούν την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων.
Για μία ακόμη φορά στο όνομα της ψευδούς προοδευτικότητος ακούονται ανιστόρητα επιχειρήματα, ότι δηλαδή τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε για πρώτη φορά το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Ε, λοιπόν, καλόν είναι να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία.
Μαθητικές παρελάσεις υπήρχαν πολύ πριν από το καθεστώς Μεταξά. Στο βιβλίο του «Θράκη» και συγκεκριμένα στην σελίδα 374 ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρεται στα ελληνικά σχολεία της Αδριανούπολης στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνος. Εκεί περιγράφει παρελάσεις μαθητικές, παρουσιάζει δε και σχετικές φωτογραφίες όπου βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να παρελαύνουν υπό το βλέμμα του Οθωμανικού καθεστώτος.
Οι μελετητές της ιστορίας της Μικράς Ασίας περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που διοργάνωναν τα σχολεία της Σμύρνης από το 1919 έως και το 1922 στο γήπεδο του Πανιωνίου με τιμώμενο πρόσωπο τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο.
Ο μακεδονομάχος Δικώνυμος-Μακρής περιγράφει την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 από ανιχνευτές του Ελληνικού Στρατού και διηγείται ότι στην πανηγυρική εκδήλωση προπορεύονταν οι μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα.
Εξ άλλου στην Κύπρο οι μαθητικές παρελάσεις καθιερώθηκαν πολύ πριν από το 1936 ως εκδήλωση πατριωτισμού των Ελλήνων που κατεπιέζοντο από τους Βρετανούς.
Έναν θεσμό, λοιπόν, τον οποίο ανέχθηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές και οι Βρετανοί αποικιοκράτες θέλουν να τον καταργήσουν σήμερα κάποιοι Έλληνες δήθεν προοδευτικοί!
Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι με πρόσχημα τις παρελάσεις οι πάσης φύσεως αποδομητές επιχειρούν να πλήξουν την συνέχεια του Ελληνισμού. Ουσιαστικά οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας ύμνος και ένας φόρος τιμής στην διαχρονική παρουσία της νεολαίας στους αγώνες των Ελλήνων για την Ελευθερία. Όποιος μαθητής αρνείται να συμμετάσχει αποκόπτει τον εαυτό του από το αντιστασιακό πνεύμα της ελληνικής νεολαίας.
Οι παρελάσεις των νέων τιμούν τη νεότητα, η οποία αγωνίζεται από την εποχή των Αθηναίων εφήβων (την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω) μέχρι τα αγόρια και τα κορίτσια της πανεθνικής αντίστασης κατά της τριπλής κατοχής του 1941 -44.
Οι μαθητικές παρελάσεις ξαναζωντανεύουν με συγκίνηση τη μνήμη των εφήβων ηρωομαρτύρων του Κυπριακού Αγώνος του 1955-59 και των μαθητριών που μετέφεραν τα μηνύματα με τα ποδήλατά τους. Χαιρετώντας τους σημαιοφόρους στη μαθητική παρέλαση τιμούμε τον έφηβο σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, τον Πετράκη Γιάλλουρο, που έπεσε νεκρός από Βρετανική σφαίρα επειδή κρατούσε την ελληνική σημαία.
Τότε ήταν η εχθρότητα των αποικιοκρατών. Τώρα είναι η εμπάθεια και τα ανιστόρητα βέλη των δήθεν προοδευτικών. Και οι δύο ενοχλούνται από τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.
Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 3.11.2019
http://www.antibaro.gr/article/24931
Η αγνόηση του ιστορικού ρόλου του Ι. Μεταξά από τα ΜΜΕ
Γράφει ο Δημ. Θ. Καραμήτσος,
Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ, Συγγραφέας.
Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ, Συγγραφέας.
Την 28η Οκτωβρίου εορτάζεται σε όλη την Ελλάδα η επέτειος του ΟΧΙ, αλλά σπανίως γίνονται αναφορές από τα ΜΜΕ στον Ιωάννη Μεταξά. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για τον Μεταξά, καθώς και το προσωπικό ημερολόγιό του και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπήρξε όντως μεγάλη προσωπικότητα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Οι νεοέλληνες δεν αναφέρουν τον Μεταξά για δυο λόγους: πρώτον επειδή έκανε δικτατορία (αντιπαθούμε τους δικτάτορες) και δεύτερον επειδή το καθεστώς του κυνήγησε τους κομμουνιστές (βάσει του «ιδιωνύμου νόμου» του Βενιζέλου). Το μένος των αριστερών για τον Μεταξά είναι απερίγραπτο. Τελευταίως επιδιώκουν να παύσει να εορτάζεται το ΟΧΙ και αντ’ αυτού να εορτάζεται η απελευθέρωση του 1944, μάλιστα με ειδική αναφορά στον ΕΛΑΣ, ότι δήθεν χάρη σε αυτόν απελευθερώθηκε η Ελλάδα. Στο σημείο αυτό υπενθυμίζω την αποστομωτική απάντηση για τη δήθεν συμβολή του ΕΛΑΣ στην απελευθέρωση της χώρας μας που έδωσε ο στρατηγός Πλαστήρας στον Γ. Σιάντο (τότε γραμματέα του ΚΚΕ και επικεφαλής της ΚΕ του ΕΛΑΣ) στη συγκέντρωση των πολιτικών αρχηγών τα Χριστούγεννα του 1944. (Πλαστήρας: «Εγώ δεν δέχομαι ότι τα αντάρτικα κόμματα απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την εξέλιξη του πολέμου» και παρακάτω, μετά την αντίδραση του Σιάντου που είπε «μη κατηγορείτε τους αγωνιστές της αντίστασης», ο Πλαστήρας συνέχισε: «ερωτώ, γιατί βρίσκονται τόσα χωριά καμένα στην Ελλάδα; Αν έπρεπε να βγουν αντάρτες έπρεπε να βγουν για να τη σώσουν, όχι για να την καταστρέψουν. Και γι’ αυτό δεν παραδέχομαι ότι αυτοί απελευθέρωσαν την Ελλάδα…»).
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης επί δημαρχίας Ι. Μπουτάρη τοποθέτησε μια ανιστόρητη αναθηματική πλάκα δίπλα στο βασιλικό θέατρο, στην οποία αναγράφεται «ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ». Ο ΕΛΑΣ ήταν το στρατιωτικό σκέλος του αντιστασιακού ΕΑΜ που με το πρόσχημα της εθνικής αντίστασης επεδίωκε από τα μέσα του 1943 να διαλύσει με τη βία των όπλων όλες τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις ή να τις ενσωματώσει. Απώτερος στόχος του ήταν η κατάληψη της εξουσίας μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Η εν λόγω αναφορά στον ΕΛΑΣ αποτελεί κραυγαλέα παραχάραξη της ιστορίας, δεδομένου ότι οι Γερμανοί αποχώρησαν οικειοθελώς από την Ελλάδα και δεν είχαν προηγηθεί στον ελλαδικό χώρο ήττες τους μετά από μεγάλες μάχες. Οι Γερμανοί έφυγαν για να μην αποκλειστούν στη βαλκανική χερσόνησο από τους Σοβιετικούς που κατέβαιναν στα Βαλκάνια. Ήταν πλέον φανερό ότι έχαναν τον πόλεμο (Τον Αύγουστο του 1944 είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς η απόβαση στη Νορμανδία).
Για το θέμα της αναθηματικής πλάκας στάλθηκε προσφάτως επιστολή στον νέο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Κ. Ζερβά από 25 κατοίκους της Θεσσαλονίκης, με την οποία του ζητούμε να αποσυρθεί η προπαγανδιστική πλάκα ή να αντικατασταθεί από άλλη, χωρίς την παραπλανητική αναφορά στον ΕΛΑΣ ως δήθεν απελευθερωτή, δεδομένου ότι οι αντάρτες του ΕΛΑΣ μπήκαν εκ του ασφαλούς στη Θεσσαλονίκη στις 30 Οκτωβρίου μια ημέρα μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Μια ακόμη διαπίστωση: Οι νεοέλληνες, ενώ αδικούν τον Μεταξά, τιμούν υπερβολικά τον Ελ. Βενιζέλο (όντως μεγάλο πολιτικό) ξεχνώντας ή αγνοώντας ότι κυβέρνησε μια τριετία δικτατορικά με τις λόγχες των Αγγλογάλλων (Ιούνιος 1917-Οκτώβριος 1920) και ότι έκανε προσπάθεια πραξικοπήματος το 1935, το οποίο αν πετύχαινε θα ακολουθούσε νέα δικτατορία του. Ας αφήσουμε και το πραξικόπημα το 1933 του Πλαστήρα, για το οποίο ο Βενιζέλος δεν αντέδρασε ενώ μπορούσε. Μάλιστα ο Βενιζέλος ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι για τα επιτεύγματά του. Θα μου πείτε γνωστά όλα αυτά. Ναι, αλλά είναι γνωστά σε λίγους ενώ οι πλείστοι συμπατριώτες μας –ιδίως οι νέοι– τα αγνοούν.
Και το τελευταίο. Ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας, όπως αναφέρεται κατά κόρον σε βιβλία αριστερών συγγραφέων και σε εφημερίδες, καθότι δεν είχε φασιστική ιδεολογία ούτε διέθετε φασιστικό κόμμα όπως ο Μουσολίνι. Αντιθέτως ο Μεταξάς απαγόρευσε τη λειτουργία του ρατσιστικού αντισημιτικού κόμματος «Εθνική Ένωση Ελλάς» (ή 3Ε). Ο Μεταξάς, σχετικά φτωχός και ο ίδιος, συμπονούσε τον φτωχό λαό και αγαπούσε την Ελλάδα. Μπορούμε να πούμε γι’ αυτόν πως ήταν απλώς η προσωποποίηση της «πεφωτισμένης δεσποτείας». Με τη δημιουργία της ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) προσπάθησε να αποκτήσει ευρύ λαϊκό έρεισμα, αλλά ταυτόχρονα σκληραγώγησε και στρατιωτικοποίησε τη νεολαία εν όψει του επερχόμενου πολέμου. Δικά του μέτρα ήταν το οκτάωρο εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η ίδρυση της Εργατικής Εστίας, η εφαρμογή του ΙΚΑ, και η ρύθμιση των αγροτικών χρεών. Επιπλέον προετοίμασε την Ελλάδα για τον πόλεμο και φρόντισε για την κατασκευή των οχυρών στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα που εξασφάλιζαν την Ελλάδα απέναντι σε ενδεχόμενη επίθεση της Βουλγαρίας. Με το ΟΧΙ του 1940 (και όχι μόνο χάρη σε αυτό) καθιερώθηκε ως μια σημαντική προσωπικότητα που διαμόρφωσε την ιστορία του τόπου και είναι τα ακολουθήσαντα πολεμικά γεγονότα του 1940-1941, για τα οποία είμαστε οι Έλληνες και σήμερα υπερήφανοι. Ο μεγάλος αντίπαλος του Ι. Μεταξά, ο Ελ. Βενιζέλος, εκτιμούσε τον Μεταξά και γνώριζε την αξία του (ο Μεταξάς ως λοχαγός υπήρξε υπασπιστής σύμβουλός του Βενιζέλου επί μια πενταετία), γι’ αυτό και σε μια επιστολή του προς στον φίλο του Λουκά Κανακάρη Ρούφο (9 Μαρτίου 1936) εξέφρασε τη χαρά του για την ενέργεια του Βασιλιά Γεωργίου Β’ με το να αναθέσει το υπουργείο Στρατιωτικών στον Ι. Μεταξά.
Η απόφαση του Μεταξά να αμυνθεί σε επίθεση της Ιταλίας είχε γίνει γνωστή σε σύσκεψη με στρατηγούς δυο χρόνια πριν από τον πόλεμο του 1940 και την επανέλαβε μετά τον τορπιλισμό της Έλλης. Αλλά και απέναντι στη Γερμανία είχε σκοπό να αμυνθεί και είχε δηλώσει ότι θα δεχόταν βρετανική βοήθεια μόλις τα γερμανικά στρατεύματα θα περνούσαν τον Δούναβη. Έλεγε δε ότι η θέση της Ελλάδος που έχει εκτεταμένα παράλια και νησιά είναι παρά το πλευρό της μεγάλης ναυτικής χώρας που είναι η Αγγλία. Άρα το ΌΧΙ (=Λοιπόν έχουμε πόλεμο) ειπώθηκε από τον Μεταξά με πλήρη συνείδηση του βάρους της απόφασης και είναι μικρότητα και παραποίηση της ιστορίας να μην αναφέρεται η σημαντική συμβολή του στο έπος του 1940. Δυστυχώς το ότι ήταν δικτάτωρ δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Δημ. Θ. Καραμήτσος
Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ
Συγγραφέας
Dtkaram.webpages.auth.gr.
http://www.antibaro.gr/article/24922
Αν πάτε στην παρέλαση χειροκροτηστε δυνατά. Αν παρελαύνετε, παρελάστε περήφανα. Για αυτούς που φύγαν και για αυτούς που έρχονται.
Γράφει η Άννυ Λιγνού.
Επειδή πάλι θα ειπωθούν πολλές μπούρδες για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:
ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.
Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:
Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).
Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε “εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε” (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).
Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).
Στην παρέλαση συμμετέχει ενεργά η πόλις. Ολος ο κόσμος, ο οποίος παρακολουθεί, τραγουδά, ζητωκραυγάζει, σιωπά, καμαρώνει και βουρκώνει.
Οχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου.
Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.
Δεν έχουμε γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα έχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.
Τι είναι Έλληνας και τι Ελλάδα;
Κατ’ αρχάς, ποια ήταν η Ελλάδα ανά τους αιώνες; Οι 6 τόσες δα μικρούλες Πόλεις-Κράτη της αρχαιότητας ή η μισή υφήλιος του Μεγαλέξανδρου;
Η Ελλάδα δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Η ελληνικότητα δεν είναι hardware, είναι software.
Γιαυτό και Έλληνας είναι ο καθένας που μετήλθε της ελληνικής παιδείας. Έμαθε, κατανόησε, αποδέχτηκε και φωτίστηκε από αυτήν κι έτσι άλλαξε για πάντα. Όπου κι αν έχει γεννηθεί.
Τι συμβολίζει η Γαλανόλευκη;
Η σημαία μας τώρα, η οποία άλλαξε μορφές (λάβαρο, φλάμπουρο, μπαϊράκι), μπήκαν κορώνες, βγήκαν στέμματα, ιερές επιγραφές (Η ταν ή επι τάς, Ελευθερία ή Θάνατος, Εν τούτω Νίκα κλπ), αποδόθηκαν χίλιοι συμβολισμοί (το λευκό του κύματος και το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε του ράσου του Παπαφλεσσα και το άσπρο της φουστανέλας του Κολοκοτρώνη, τα σήματα της Αεροπορίας, του Πεζικού και του Ναυτικού κλπ) δεν είναι ένα απλό έμβλημα.
Η σημαία αποτελεί το πιο σεβαστό κρατικό σύμβολο και προστατεύεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Είναι η εθνική πολεμική σημαία μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατεύσιμοι κάθε χώρας.
Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο της μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά.
Οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους, διαβάζουμε στην ιστορία.
Πολεμική;
Ναι. “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί” μάς λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται.
Αν είσαι υπόδουλος, πρέπει να πολεμήσεις για απελευθερωθείς. Κι αν έχεις την τύχη να γεννηθείς ελεύθερος, σίγουρα κάποιος άλλος πολέμησε για σένα.
Επιτρέπεται να κρατάει τη σημαία μας κάποιος “μη Έλληνας;”
Το κάθε σχολείο, σύλλογος, ένωση, σύνδεσμος, σωματείο, ομάδα, σύνολο κλπ, θα έπρεπε να έχει το δικό του έμβλημα, το σήμα του δηλαδή και με αυτό να συμμετέχει στην παρέλαση.
Φυσικά το δικαίωμα να παρελάσει, θα πρέπει να έχει κάθε μαθητής του σχολείου, κάθε μέλος του συλλόγου, ή του σωματείου κ.λ.π. ανεξάρτητα από την εθνικότητα και τη θρησκεία του, εφόσον το επιθυμεί και του εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους παρελαύνει:
Δηλαδή, φόρος τιμής στους πεσόντες για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία και υπόσχεση ότι και ο ίδιος θα αγωνιστεί και θα πράξει ανάλογα κάτω από τα ελληνικά ιδεώδη.
Ο Σημαιοφόρος ειδικά, με το που σηκώνει τη σημαία, αποδέχεται ακόμα και να πεθάνει για αυτήν και τα ιδανικά της, παρά να του πέσει από τα χέρια.
Η σημαία λοιπόν δεν είναι ούτε έπαθλο ούτε βραβείο ούτε αριστείο. Είναι τιμή κι ευθύνη για αυτόν που την φέρει.
Είναι ο Αντεντοκούμπο Έλληνας;
Είναι ο Πύρρος Δήμας;
Είναι τα παιδιά των Ελλήνων ομογενών που έχουν γεννηθεί σε ξένη χώρα;
Είναι τα παιδιά των ξένων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα;
Είναι ο Αμίρ το προσφυγάκι από το Αφγανιστάν που θέλει διακαώς να παρελάσει;
Έλληνας μπορείς να είσαι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα μα αυτό δεν φτάνει. Μπορείς να είσαι επειδή σπούδασες ελληνικά μα κι αυτό δεν φτάνει. Μπορεί να είσαι επειδή έχεις έναν ή δυο γονείς Έλληνες μα κι αυτό επίσης δεν φτάνει από μόνο του.
Από την άλλη, μπορείς επίσης να είσαι Ελληνας με δυο γονείς Αφρικανούς. Γεννημένος στην Ελλάδα ή αλλού. Μπορείς να είσαι Ελληνας μουσουλμάνος (όπως οι Πομάκοι ή οι περισσότεροι Ρομά).
Μπορείς ακόμα να είσαι Έλληνας χωρίς να έχεις το διαβατήριο και τη “βούλα”. Σαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό:
“Αγάπησα αυτή τη γλώσσα (την ελληνική) … γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα. Με τα λατινικά κυβέρνησα την αυτοκρατορία μου. Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά στον τοίχο του μαυσωλείου μου στις όχθες του Τίβερη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕΙ.”
Οπότε, δεν θα το πούμε εμείς ποιος είναι Έλληνας και ποιος όχι. Αυτό, θα το πουν οι ίδιοι. Με τις πράξεις, τα έργα τους και τον τρόπο ζωής τους.
Λένε πως είμαστε από τους πιο περήφανους λαούς για την καταγωγή μας. Αλήθεια είναι. Η ελληνικότητα είναι τίτλος τιμής, όχι απλά ένα ενδεικτικό ιθαγένειας και γλώσσας.
Είναι ένα άυλο σύνολο κουλτούρας και πολιτισμού που πραγματώνεται και διαιωνίζεται μέσα από τον κάθε φύσει η θέσει Έλληνα.
Ο Αλέξανδρος ο Μέγας, για τον οποίον ερίζουν ξαφνικά μερικοί μετά από 2.500 χρόνια, αυτοπροσδιορίζεται διακηρύττοντας πανηγυρικά: “Ευτυχώς που γεννήθηκα Έλληνας!” (“ευγνωμονώ τοις θεοίς ότι εγεννήθην Έλλην”) και τιμά με τη ζωή του την ελληνικότητά του αυτή.
Είμαστε Γραικοί και Πανέλληνες, λέξεις πανάρχαιες που εμφανίζονται στον Αριστοτέλη και στα Ομηρικά Έπη.
Τέλος, η παρέλαση ουδεμία σχέση έχει με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, που διάβασα κάπου και με έπιασαν τα γέλια.
Η δικιά μας παρέλαση δεν έχει να κάνει με βήματα της χήνας και ομοιομορφία κομμένη με το μαχαίρι. Στη δική μας παρέλαση δεν προσπαθούμε να μοιάσουμε στους άλλους σε βαθμό τέτοιο που να χάνεται η προσωπικότητα μας.
Η παρέλαση για τους Έλληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ασύνταχτος, ελεύθερος κι απείθαρχος λαός μας (κι όσοι τον αποδέχονται και τον ακολουθούν), ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το νταούλι, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω. Χορός και μνημόσυνο ταυτόχρονα.
Το ίδιο νταούλι που χτυπάει άλλοτε σαν όργανο για γιορτή κι άλλοτε σαν τύμπανο του πολέμου. Του αιώνιου δηλαδή Αγώνα.
Έτσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλόρ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.
Το κάνουμε “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι” και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν “πολλώ κάρρονες” από εμάς.
Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.
Ένα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για ό,τι αξίζει κανείς να ζει, αξίζει και να πεθαίνει.
Στη φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν στην πλατεία Συντάγματος (κατά άλλες πηγές στο Ναύπλιο και κατά άλλους στην Τρίπολη), την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1922.
Αν κάποιος μισεί τον πόλεμο, είναι σίγουρα αυτές οι γυναίκες. Γιατί παρελαύνουν όμως; Για να μην ξεχάσουμε.
με σεβασμό,
Αννυ Λιγνού
27/10/2017
http://www.antibaro.gr/article/24923
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019
Ο θρυλικός κυβερνήτης του «Παπανικολή» Μιλτιάδης Ιατρίδης
Ο θρυλικός «Παπανικολής» του Ιατρίδη δεν ήταν άπλά άλλο ένα υποβρύχιο του Β’ Παγκοσμίου που επιχειρούσε στις αιματοβαμμένες θάλασσες σε σχηματισμό.
Ήταν ένας μοναχικός λύκος, ένας αδέσποτος σκοπευτής της Αδριατικής, που έσπερνε πανικό και όλεθρο στις ιταλικές νηοπομπές και τα σούρτα φέρτα του Άξονα.
Σωστότερα, ήταν ένα φάντασμα που πλανιόταν πάνω από τους Ιταλούς, την ίδια ώρα που αποδείκνυε περίτρανα τη ναυτοσύνη του ελληνικού έθνους και τη μαχητικότητα του πνεύματός του.
Θρύλοι πια της Μεσογείου, τόσο το σκάφος όσο και ο κυβερνήτης του, Ιατρίδης και «Παπανικολής» απέδειξαν εμπράκτως ότι οι Έλληνες μπορούσαν να αποκρούσουν τους παντοδύναμους Ιταλούς, τροφοδοτώντας με δύναμη και ελπίδα το αμυνόμενο γένος.
Αγωνιστής φοβερός και άνθρωπος ατρόμητος, ο Ιατρίδης ανέλαβε τα ηνία του μυθικού πια υποβρυχίου στις 10 Φεβρουαρίου 1939, όταν προβιβάστηκε σε πλωτάρχη και ήταν έτοιμος να γράψει μια από τις χρυσές σελίδες της εποποιίας του 1940.
Ο κυβερνήτης του «Υ/Β Παπανικολής» θα είχε σύντομα στις πλάτες του την εντονότερη και μεθοδικότερη ναυτική δράση στον αγώνα κατά του Άξονα. Ως το πρώτο υποβρύχιο που απέπλευσε την 28η Οκτωβρίου 1940, στις 16:00 το απογευματάκι, έγραψε τις πρώτες επιτυχίες στον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο και έδωσε τα πρώτα πλατιά χαμόγελα στον ανήσυχο λαό.
Ο ιταλικός στόλος δεν φάνταζε αήττητος και η κυριαρχία του μπορούσε κάλλιστα να αμφισβητηθεί από τις ελληνικές δυνάμεις και είχαμε πια τον Ιατρίδη να το αποδεικνύει αυτό βυθίζοντας ό,τι βρισκόταν στο διάβα του, εκεί στις κύριες γραμμές του ιταλικού ανεφοδιασμού στην Αδριατική.
Ο μεγάλος αυτός άντρας του Πολεμικού μας Ναυτικού άνοιξε την πόρτα της Ιστορίας όταν του τη χτύπησε η ανάγκη και προέταξε το συμφέρον της πατρίδας δίνοντας ό,τι είχε και δεν είχε για τη γαλανόλευκη σημαία. Τα πλήγματά του στον ιταλικό στόλο, πέρα από την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική τους σημασία, ενείχαν μεγάλο συμβολικό ρόλο για την πολεμική προσπάθεια του έθνους, που νίκησε τελικά τους Ιταλούς σε πείσμα των προγνωστικών.
Ποιος να ξεχάσει εκείνα τα Χριστούγεννα του 1940 όταν επιτέθηκε μόνος σε μεγάλη ιταλική νηοπομπή στην Αδριατική και βύθισε στα Στενά του Οτράντο δύο οπλιταγωγά που μετέφεραν πολεμικό υλικό στα παράλια της Αλβανίας για να ενισχυθούν οι ιταλικές δυνάμεις που πολεμούσαν στα βουνά; Πώς να μην προβιβαστεί άμεσα σε αντιπλοίαρχο επ’ ανδραγαθία και να μην του απονεμηθεί το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας;
Ο Ιατρίδης εκτέλεσε πλήθος πολεμικών περιπολιών και αποστολών και βύθισε εμπορικά και πολεμικά, αν και αυτό που βύθισε εντέλει ήταν το ίδιο το ιταλικό ηθικό. Ακούραστος και θεριό ανήμερο, μετατράπηκε σε πρωταγωνιστή του αγώνα της θάλασσας και χάρισε ένδοξες στιγμές τόσο στον ελληνικό λαό, τη στιγμή που τις χρειαζόταν περισσότερο, όσο και στις κατοπινές γενιές…
Πρώτα χρόνια
mmilaiitairdiisss2
Ο Μίλτων (Μιλτιάδης) Ιατρίδης γεννιέται το 1906 στο Σοφικό Κορινθίας. Ο πατέρας του, Πυργιώτης στην καταγωγή, ήταν επιθεωρητής μέσης εκπαίδευσης. Ο μικρός Μιλτιάδης ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές του το 1921 και μπήκε αμέσως στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Από κει αποφοίτησε στις 26 Ιανουαρίου 1926 ως σημαιοφόρος, όταν και θα ξεκινούσε η μακρά εμπλοκή του με τα υποβρύχια.
Γιατί στα υποβρύχια υπηρετούσε ο Ιατρίδης για τα επόμενα 13 χρόνια, μέχρι και τις 10 Φεβρουαρίου 1939 δηλαδή, όταν προβιβάστηκε στον βαθμό του πλωτάρχη και ανέλαβε κυβερνήτης του «Υ/Β Παπανικολής» («Υ-2»). Η μοιραία συνάντηση είχε γίνει και το σκηνικό είχε στηθεί για μια από τις πλέον ιδιαίτερες και μοναχικές πορείες προς τη δόξα των αθανάτων…
Ο Ιατρίδης και ο «Παπανικολής» του
mmilaiitairdiisss1
Η σύνθεση του μικρού ελληνικού στόλου το 1940, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το πανίσχυρο και τεχνολογικά εξελιγμένο ιταλικό Πολεμικό Ναυτικό, περιλάμβανε στις τάξεις της και έξι υποβρύχια γαλλικής κατασκευής, τέσσερα μεγαλύτερα ηλικίας 13 ετών («Πρωτεύς», «Γλαύκος», «Τρίτων» και «Νηρεύς») και δύο μικρότερα 14 ετών («Κατσώνης» και «Παπανικολής»).
Όσο για τον στόλο μας που πήρε μέρος στην αποσόβηση της εθνικής απειλής εκείνον τον μοιραίο Οκτώβρη του 1940, αριθμούσε 6.500 άντρες και περί τα 34 μάχιμα πλοία. Ο «Παπανικολής» ήταν παλιός ακόμα και για τα πρότυπα της εποχής. Είχε παραγγελθεί στα γαλλικά ναυπηγεία της Νάντης το 1925 και αποπερατώθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1927, πλάι στο αδελφάκι του «Κατσώνης».
Η ελληνική σημαία υψώθηκε στο υποβρύχιο στις 21 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους, σε μια σεμνή τελετή στη γαλλική Τουλώνη, και μαζί με τον «Κατσώνη» ο «Παπανικολής» αποτέλεσε τον πρώτο υποβρύχιο στολίσκο της Ελλάδας. Οι κωδικοί τους ήταν «Υ-2» για τον «Παπανικολή» και «Υ-1» για τον «Κατσώνη».
mmilaiitairdiisss7
Μέχρι τον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο, ο «Παπανικολής» είχε πια παλιώσει και παρουσίαζε επιπλέον και πάμπολλα μηχανικά προβλήματα. Ό,τι του έλειπε όμως σε τεχνολογία και μηχανικό σφρίγος, το αναπλήρωναν και με το παραπάνω ο κυβερνήτης και οι 30 άντρες του πληρώματός του, έμπειροι όλοι στον υποβρυχιακό πόλεμο και ναυτικοί με τα όλα τους. Η αντρειοσύνη και η καπατσοσύνη των αντρών του θα αντιστάθμιζαν όλες τις λειτουργικές και κατασκευαστικές αναποδιές και θα έγραφαν ένα μεγάλο κεφάλαιο στις μάχες του νερού. Το υποβρύχιο απέπλευσε από τη Βάση Υποβρυχίων την 28η Οκτωβρίου 1940, στις 4:00 μ.μ., βάζοντας πλώρη για την Ιστορία.
Κατά τον πόλεμο του 1940, το υποβρύχιο πραγματοποίησε τέσσερις πολεμικές αποστολές έχοντας ως ορμητήριο τον όρμο Σελόντα, που θα μετέτρεπε σε θανάσιμο λημέρι ο Ιατρίδης. Στο μικρό ελληνικό φιόρδ κρυβόταν το ενδοξότερο ελληνικό υποβρύχιο του Β’ Παγκοσμίου που είχε το όνομα του ψαριανού πυρπολητή του 1821, εκτελώντας περιπολίες στο Αιγαίο και την Αδριατική.
mmilaiitairdiisss9
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Ιατρίδη θα έρθει στη δεύτερη περιπολία του στην Αδριατική. Είμαστε στις 22 Δεκεμβρίου 1940 όταν ο θαρραλέος θαλασσόλυκος επιτηρεί τις ιταλοκρατούμενες αλβανικές ακτές και συλλαμβάνει ιταλικό ιστιοφόρο. Πάνω στο πλοίο θα ξετρυπώσει απόρρητα έγγραφα του ιταλικού Ναυτικού που φανέρωναν ότι στο λιμάνι του Αυλώνα στην Αλβανία (τον βασικό σταθμό ανεφοδιασμού των ιταλικών δυνάμεων που επιχειρούσαν στο μέτωπο) θα κατέφτανε εντός ολίγων ημερών μεγάλη εχθρική νηοπομπή.
Ο Ιατρίδης στήνει καρτέρι θανάτου γύρω από το λιμάνι και περιμένει υπομονετικά τα ιταλικά πολεμικά που θα ανεφοδίαζαν τον στρατό. Δύο μέρες μετά, στις 24 Δεκεμβρίου, η νηοπομπή εμφανίστηκε στον ορίζοντα. Ήταν η στιγμή που περίμενε το ελληνικό πλήρωμα.
mmilaiitairdiisss11
Ο «Παπανικολής» εκτόξευσε δύο τορπίλες και βύθισε το μεταγωγικό πλοίο «Φιρέντσε» στα Στενά του Οτράντο. Μετά βάζει στο στόχαστρο το οπλιταγωγό «Αντουανέτα», το οποίο στέλνει επίσης στον βυθό. Τα πολεμικά που συνόδευαν τα δύο σκάφη τον παίρνουν στο κατόπι, καταδιώκοντάς τον ανηλεώς. Μέσα στον πανικό, ο Ιατρίδης κατάφερε να καταστρέψει 25.000 τόνους όπλων και πολεμοφοδίων, που θα ενίσχυαν τις ιταλικές δυνάμεις στο μέτωπο!
mmilaiitairdiisss4
Η επιτυχία του υποβρυχίου ήταν μια εξαιρετικά στρατηγική νίκη για τους Έλληνες, αν και για τους ναύτες θα σήμαινε μουγκά Χριστούγεννα! Όπως είπαμε, οι Ιταλοί πήραν στο κυνήγι τον «Παπανικολή» και εκτόξευσαν δεκάδες βόμβες θέλοντας να τον βυθίσουν. Συγκεκριμένα, έριξαν 85 βόμβες βυθού, αν και αστόχησαν σε όλες.
Ήταν όμως 24 Δεκεμβρίου, παραμονές Χριστουγέννων του 1940, και οι άντρες του Ιατρίδη έπρεπε να κάνουν απόλυτη ησυχία. Έτσι πέρασαν την παραμονή και την ημέρα των Χριστουγέννων, σιωπηλοί στον βυθό της θάλασσας και κυνηγημένοι από το ιταλικό Ναυτικό. Ένας από τους ναύτες του Ιατρίδη, ο Νικόλαος Τασιάκος, διηγήθηκε αργότερα ότι ανήμερα των Χριστουγέννων οι άντρες έγνεφαν τα «χρόνια πολλά» μιας και κανείς δεν έπρεπε να βγάλει μιλιά. Το υποβρύχιο παρέμενε στον βυθό των κροατικών ακτών και η οικονομία στο οξυγόνο ήταν επιβεβλημένη. Ήταν τα «σιωπηλά Χριστούγεννα» του «Παπανικολή»...
mmilaiitairdiisss10
Για το σπουδαίο κατόρθωμά του, ο κυβερνήτης Ιατρίδης προβιβάστηκε άμεσα σε αντιπλοίαρχο επ’ ανδραγαθία και του απονεμήθηκε το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας στις 30 Δεκεμβρίου 1940. Όταν επέστρεψαν με το πλήρωμά του στη βάση, έγινε κακός χαμός! Μέλος του πληρώματος του τρομερού αυτού υποβρυχίου το διηγήθηκε κάπως έτσι: «Όταν φτάσαμε στη βάση υποβρυχίων, οι σειρήνες από όλα τα καράβια δεν σταματούσαν. Η μπάντα του Ναυτικού έπαιζε συνέχεια. Σήκωσαν τον κυβερνήτη στους ώμους και από τη βάση, από τον μόλο, τον πήγαν στο ναυπηγείο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ακριβώς αισθανόταν ο κόσμος!».
mmilaiitairdiisss7
Στην τρίτη περιπολία του, τα μεσάνυχτα της 29ης Ιανουαρίου 1941, εντόπισε ένα φορτηγό πλοίο πλέοντας στην επιφάνεια της θάλασσας. Το βύθισε με μια τορπίλη, καταδιώχθηκε από τρία αντιτορπιλικά και διέφυγε για άλλη μια φορά. Ο Ιατρίδης εκτέλεσε πολλές ακόμη πολεμικές περιπολίες και αντιμετώπισε όπως ήταν φυσικό πλήθος κινδύνων.
Μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας μας, δεν κατέθεσε φυσικά τα όπλα, αλλά κατέφυγε στη Μέση Ανατολή για να συνεχίσει τη μάχη στις διαταγές της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Ο Ιατρίδης αντικαταστάθηκε από τον υποπλοίαρχο Ρουσσέν στα ηνία του «Παπανικολή» κατά τη δεύτερη αυτή φάση του πολέμου και το υποβρύχιο έμελλε να ζήσει νέες δόξες και με τον νέο κυβερνήτη του.
mmilaiitairdiisss8
Στις 30 Νοεμβρίου 1942, ο «Παπανικολής» βυθίζει έξω από το λιμάνι της νήσου Αλίμνια των Δωδεκανήσων φορτηγό πλοίο 8.000 τόνων. Κατόπιν έστειλε στον υγρό τάφο μερικά ακόμα ιταλικά και γερμανικά ιστιοφόρα, ενώ αιχμαλώτισε και ένα από αυτά.
Ο «Παπανικολής» θα πραγματοποιήσει στη Μέση Ανατολή δέκα ακόμη πολεμικές περιπολίες. Μετά την απελευθέρωση, επέστρεψε στην Ελλάδα και παροπλίστηκε το 1945. Ο ιστορικός πυργίσκος του εκτέθηκε στη Βάση Υποβρυχίων και τοποθετήθηκε μετά έξω από το Ναυτικό Μουσείο στον Πειραιά.
mmilaiitairdiisss13
Ο Ιατρίδης ερχόταν κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της Κατοχής στον όρμο Σελόντα για να παραλάβει σαμποτέρ και κατασκόπους των Συμμάχων, τους οποίους μετέφερε στην Κρήτη και τη Μέση Ανατολή για να συνεχίσουν τις δολιοφθορές τους στον εχθρό. Επίσης, στα τέλη Δεκεμβρίου του 1941, στάλθηκε στην Αγγλία ως κυβερνήτης για να παραλάβει το αντιτορπιλικό «Μιαούλης»…
Τελευταία χρόνια
mmilaiitairdiisss5
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο, ο θρύλος των θαλασσών και εφιάλτης των Ιταλών τοποθετήθηκε στη Βάση Υποβρυχίων και αργότερα σε άλλες στεριανές υπηρεσίες του Πολεμικού Ναυτικού. Ο ίδιος πρωτοστάτησε και επίβλεψε τις επισκευές του ιταλικού καταδρομικού «Ευγένιος της Σαβοΐας» το 1950-1951, το οποίο παραδόθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο των πολεμικών αποζημιώσεων για τον τορπιλισμό της «Έλλης» και μετονομάστηκε τελικά σε «Έλλη». Η νέα «Έλλη» ύψωσε τη γαλανόλευκη τον Ιούνιο του 1951 και έγινε η έδρα του αρχηγού στόλου (παροπλίστηκε το 1965).
mmilaiitairdiisss15
Ο Ιατρίδης διετέλεσε διοικητής Αρχιπελάγους (1944-1945), διοικητής Στολίσκου Βορείου Αιγαίου (1947) και διοικητής της Ναυτικής Ακαδημίας (1948). Αποστρατεύτηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1952 ως πλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού. Στην προσωπική του ζωή, ήταν παντρεμένος με τη Λέλα Ιατρίδη και είχε μια κόρη, την οποία ονόμασε χαρακτηριστικά Αδριατική, από τη θάλασσα δηλαδή που τόσο είχε τρομοκρατήσει ο πλωτάρχης μπαμπάς!
Η μοίρα έμελλε ωστόσο να δείξει το σκληρό της πρόσωπο στον πλοίαρχο, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας στις 18 Φεβρουαρίου 1960, όντας μόλις 54 ετών. Ο άνθρωπος που έγραψε μια από τις πιο ηρωικές σελίδες στην ιστορία του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου του 1940 δεν ήταν πια στη ζωή, ο άθλος του έμελλε όμως να μακροημερεύσει.
mmilaiitairdiisss3b
Η πολιτεία τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε πλατεία του Πύργου Ηλείας, όπου υπάρχει και η προτομή του. Ανδριάντας του στήθηκε και στη γενέτειρά του, το Σοφικό Κορινθίας, στο προαύλιο του Ναού της Αγίας Τριάδος, αλλά και στο Κατάκολο Ηλείας και την Κόρινθο…
https://www.pronews.gr/istoria/496693_o-thrylikos-kyvernitis-toy-papanikoli-miltiadis-iatridis-foto
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)