Άσπρο Μαύρο: Homo Decadensis Ecumenist: Η παρακμή της διοικούσας Εκκλησίας;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

… Η εκκοσμικευμένη κοινωνία εξοστράκισε τον Χριστό, θεοποίησε τον άνθρωπο και η Εκκλησιαστική μας διοίκηση συνωμότησε στην προδοσία αυτή…
Ηεκκοσμίκευση είναι ο καρκίνος στο σώμα της Εκκλησίας. Χτυπά το ράσο πρώτα και διαχέεται στα υπόλοιπα μέλη. Η ασθένεια αυτή είναι θανατηφόρα και η θεραπεία της απαιτεί ροή αιμάτων… Σε παλαιότερο άρθρο του ο κ. Κοσμίδης έγραφε σχετικά με το φαινόμενο αυτό:

Ηεντύπωσή μου τελικά είναι πως  εκκοσμίκευση της Εκκλησίας είναι κάτι πάρα πολύ κακό… Αισθάνεται αμήχανα ο Ιερέας μπροστά στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν ξέρει πώς να του μιλήσει για τον Χριστό, για τον ηθικό νόμο, για αρετές όπως η παρθενία, για τη προσευχή ή για τη νηστεία, για την εξομολόγηση και για τη Θεία Κοινωνία. Μπορεί και να αισθάνεται ότι πολεμάει με τη σφεντόνα ενώ οι αντίπαλοι πολεμούν με Πυρηνικά όπλα.

Στρογγυλεύεται αρχικά ο τρόπος, έπειτα ο λόγος και τελικά η διδασκαλία της Εκκλησίας, από μια συμπάθεια, από μια περίσσεια αγάπης προς τον άνθρωπο, που αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν ανεύθυνος, σαν ένα απροστάτευτο θύμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας…

Είναι τελικά θλιβερό επόμενο και στους θεολογικούς διαλόγους να μην υποστηρίζεται με σταθερότητα  η Ορθόδοξη διδασκαλία, αλλά να υποχωρούμε και να την παραδίδουμε άνευ όρων, δογματίζοντας δε μεταπατερικώς για τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της Νέας Εποχής.

Άσπρο Μαύρο: Homo Decadensis Ecumenist: Η παρακμή της διοικούσας Εκκλησίας;
του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Αναζητώντας πηγές για το θέμα, διαπιστώνεται εύκολα πως είναι ευρύτατο και χαρακτηρίζεται από διαφορετικές μεταξύ τους  επιστημονικές θεωρίες.
Ήδη από τον ορισμό της λέξεως «παρακμή» ο επιθετικός της προσδιορισμός διαφοροποιεί εντελώς τη σημασία της. Έτσι αναφερόμαστε σε ηθική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική παρακμή κ.α.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων, αποτελεί η πτώση ή κατάπτωση, ο ξεπεσμός από μία προγενέστερη κατάσταση ακμής.
Σημαντικό είναι πως ό,τι όλες οι παρακμές, αποτελούν σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων.

Ο δυτικός πολιτισμός αν κριθεί εκ του αποτελέσματος, είναι δικαίως ο πολιτισμός της παρακμής.
Ο σύγχρονος κόσμος απολαμβάνει τους καρπούς των έργων όλων εκείνων των επιστημόνων που με τις ιδέες τους θεμελίωσαν, την Αναγέννηση, την σύγχρονη φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία, μαζί με όσους διατύπωσαν πολιτικές θεωρίες.
Όλη ετούτη η κοπριά του πνεύματος, έπεσε πάνω στο εύφορο χωράφι της αιρετικής πλάνης και της ευδαιμονίας και έδωσε δηλητηριώδη καρπό, την εκκοσμίκευση.

Η Ορθοδοξία στην Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της Νέας χιλιετίας, τα τελευταία 40 χρόνια, μπήκε στο στόχαστρο της λαίλαπας της εκκοσμίκευσης υπό τον πολιτικό όρο «χωρισμός εκκλησίας κράτους».

Υιοθετήθηκε από τους εκκλησιαστικούς μας ταγούς ο όρος ατομική θρησκευτικότητα και η πίστη, πήγε περίπατο. Ο ηθικός νόμος ξεχωρίστηκε από τους νόμους του κράτους και με αποτέλεσμα ολέθριες αποποινικοποιήσεις: των εκτρώσεων, της πορνείας, της ευθανασίας, της αλλαγής φύλλου ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Η εκκοσμικευμένη κοινωνία εξοστράκισε τον Χριστό, θεοποίησε τον άνθρωπο και η Εκκλησιαστική μας διοίκηση όχι απλά δεν αντέδρασε αλλά συνωμότησε στην προδοσία αυτή.

Αρχικά νομιμοποιήθηκαν οι θεολογικές σπουδές στα πανεπιστήμια της αιρέσεως στην Εσπερία, για τους μελλοντικούς Ορθοδόξους Αρχιερείς και στη συνέχεια μέχρι σήμερα η εκτροπή έγινε νόμος και προϋπόθεση ανέλιξης.
Ιδεολόγοι Αρχιερείς ως λειτουργοί του Υψίστου, περιφρονούν την δογματική αλήθεια, γυρίζουν την πλάτη στην μόνη οδό σωτηρίας και βρίσκουν νέους δρόμους, καθοδηγούμενοι από το παράδοξο GPS της αγαπητικής ιδεοληψίας τους.
Αδιαφόρησαν για το ποίμνιο και συντάχθηκαν με τον κόσμο. Το δαιμονικό πνεύμα αυτής της στάσης τους είναι το πνεύμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Το μαύρο της παρακμής δίχως Χριστό, άσπρο δε γίνεται με τίποτα.

Ευλογημένα Χριστούγεννα

https://katanixi.gr/2019/12/21/άσπρο-μαύρο-homo-decadensis-ecumenist-η-παρακμή-της-διοικο/

Χριστούγεννα σημαίνει ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος
Πολλοί άνθρωποι ομιλώντας για τα Χριστούγεννα λέγουν ότι είναι μία ευκαιρία να δούμε τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, να σκύψουμε στις πληγές του διπλανού μας και να τον βοηθήσουμε, μιας και «οι ημέρες το απαιτούν». Χριστούγεννα όμως δεν σημαίνει: άσκηση ελεημοσύνης. Χριστούγεννα δεν σημαίνει παρηγοριά στους πονεμένους και φτωχούς.

Χριστούγεννα σημαίνει: Γέννηση του Χριστού!
Άλλη μία φορά δυστυχώς ο σκοτισμένος λογισμός των ανθρώπων έχει μετατρέψει μία Σωτηριώδη Εορτή σε μία απλή ευκαιρία ελεημοσύνης.
Οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι τις πιο πολλές φορές έχουν ξεχάσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους τους συνανθρώπους τους, σαν να ξυπνούν από τον λήθαργο της αναισθησίας τους και μέσα στον συναισθηματικό βερμπαλισμό των εορτών προσπαθούν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος της αδιαφορίας τους. Για να νιώσουν «το πνεύμα των Χριστουγέννων –όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν- αρκούνται σε μία φιλανθρωπία, και έπειτα ξαναχώνονται μέσα στην ματαιόδοξη βιωτή τους.

Άνθρωποι της τηλεόρασης, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες και κάθε είδος διάττοντες αστέρες «συνωστίζονται» για να αποδείξουν ότι έχουν φιλάνθρωπα συναισθήματα, ότι ενδιαφέρονται για τους φτωχούς και τους αρρώστους, για τους ανθρώπους που κοιμούνται χωρίς θέρμανση, για τα παιδάκια που διαβάζουν δίπλα στην ξυλόσομπα κάτω από το φως ενός κεριού. Και δώσ’ του οι έπαινοι, και δώσ’ του η προβολή, οι φωτογραφίες, οι συνεντεύξεις… και όλα αυτά…. από ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους, διότι «οι ημέρες το απαιτούν…».

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι το κακό. Όμως τελικά μήπως είναι άλλη μια φιέστα που χρησιμοποιεί για λόγους προβολής και διαφήμισης τον πόνο και την δυστυχία κάποιων; Μήπως τελικά όλα αυτά που γίνονται αυτές τις όντως ιερές ημέρες είναι μία μεγάλη υποκρισία; Μήπως τελικά η ματαιοδοξία (αν και Χριστούγεννα) θα μασκαρευτεί σε εκδηλώσεις φιλανθρωπίας;
Διότι ακόμα κι αν όλα αυτά γίνονται γνήσια και μακριά από ψεύτικους συναισθηματισμούς, τελικά…δεν αρκούν.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία, δεν περιμένει αυτές τις ημέρες για να σκύψει πάνω στα προβλήματα του λαού. Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές των Χριστουγέννων για να δώσει ένα πιάτο φαΐ, για να πληρώσει το ρεύμα κάποιας οικογένειας, για να αγοράσει πετρέλαιο ή ξύλα για να ζεσταθεί κάποιος ανήμπορος, για να προμηθεύσει με φάρμακα κάποιους αρρώστους.

Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές για να επισκεφθεί κάποιους στο νοσοκομείο ή στην φυλακή. Η Εκκλησία δεν περιμένει όπως η ματαιοδοξία των ανθρώπων που περιμένουν τους φωτογράφους για να δώσουν ένα δέμα σε κάποιον άστεγο. Η Εκκλησία εργάζεται σιωπηλά και συνεχώς προσφέροντας ένα απίστευτο κοινωνικό έργο αν και είναι το πάρεργό της.

Η Εκκλησία δεν περιμένει επαίνους. Δεν περιμένει «ευχαριστώ». Γιατί; Διότι η Εκκλησία έχει Αγάπη. Και η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής».

Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και η εορτή των Χριστουγέννων, η εορτή της Ταπείνωσης και της άκρας συγκατάβασης έχει εμπορευματοποιηθεί, έρχεται η Εκκλησία του Χριστού με το στόμα των Θεοφόρων Πατέρων της, με το στόμα των Μαρτύρων και των Οσίων της και μας τονίζει: Χριστούγεννα δεν σημαίνει, φωτάκια, στολισμένα δέντρα, αγορές και παιχνίδια, κάλαντα και χιόνια, γιορτινά τραπέζια ή επανασύνδεση της οικογένειας.

Χριστούγεννα δεν σημαίνει απλά οι μάγοι με τα δώρα ή το φωτεινό άστρο ή η κρύα φάτνη. Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι γεννήθηκε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος.

Έχουμε χάσει το νόημα των Χριστουγέννων, έχουμε χάσει εδώ και καιρό τον προσωπικό μας δρόμο προς της τελείωση.

Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα κάποιος χοντρός ασπρογέννης με μεγάλη κοιλιά!

Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Γι’ αυτό χαιρόμαστε και εορτάζουμε…όχι μόνο αυτές τις ημέρες, αλλά συνεχώς… εδώ και 2000 και πλέον χρόνια.

Ο Χριστιανός ζει συνεχώς μία ζωή προσφοράς και θυσίας, ταπείνωσης και φιλανθρωπίας…δεν περιμένει το τέλος εκάστου έτους για να θυμηθεί ότι είναι άνθρωπος.

Ο Χριστιανός είναι ο όντως Άνθρωπος ο οποίος πλέον έχει την δυνατότητα να γίνει και κατά Χάριν θεάνθρωπος. Διότι ο Θεός μας είναι Θεάνθρωπος… άραγε το έχουμε καταλάβει;

https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/christougenna-simainei-theanthropos-3/

Χριστούγεννα, χωρίς Εξομολόγηση; Δεν γίνεται!

  Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;

Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι

όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α’ Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι’ αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι’ αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;

Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας.

Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα… τί νά εξομολογηθώ;

Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;

Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Διαβάστε εδώ:  Διάλογος Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη και δαίμονα: Η θεία Κοινωνία χωρίς εξομολόγηση δεν ωφελεί σε τίποτε!

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.

Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη.

Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών.

Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;

Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;

Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;

Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;

Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση – συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;

Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

https://www.vimaorthodoxias.gr/theologikos-logos-diafora/christougenna-choris-exomologisi-den-ginetai-2/