Η ραθυμία

Του Ραφαήλ Μισιαούλη στην Romfea.gr

---

Στην αποψινή ακολουθία, την ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Τρίτης, διαπιστώνουμε δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι οι ύμνοι αναφέρονται σε ένα σοβαρό αμάρτημα του ανθρώπου. Αυτό το αμάρτημα είναι η ραθυμία.

Η ραθυμία είναι η ακηδία, η αφροντισία, η υπνηλία που μας κάνει αρκετές φορές να παραμελούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, να παραμελούμε την αξιοποίηση όλων των αρετών των αρετών και να είμαστε αδρανείς.

Πέρα από τους ύμνους, οι οποίοι αναφέρονται στην ραθυμία και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα με τις δύο παραβολές, δηλαδή την παραβολή των δέκα παρθένων και την παραβολή των ταλάντων, γίνεται λόγος για την ραθυμία.

Κατ’ αρχάς οι παραβολές ήταν εικόνες παρμένες από την ζωή των ανθρώπων, των ποιμένων, των γεωργών και γενικά από την ζωή των λογικών όντων.

Έτσι, οι παραβολές αποτελούσαν μια ζωντανή εικόνα και χρησιμοποιούνταν σαν εποπτικό μέσο, ώστε να περάσει το μήνυμα της διδασκαλίας του Ευαγγελίου στις καρδιές των ακροατών.

Στην πρώτη παραβολή, ο Κύριος παρουσιάζει τις πέντε παρθένες να βρίσκονται σε εγρήγορση και να είναι έτοιμες να υποδεχθούν τον Νυμφίο Χριστό, ενώ τις άλλες πέντες σε κατάσταση υπνηλίας και ραθυμίας.

Όταν, όμως, αιφνιδίως ακούστηκε η φωνή ότι «Έρχεται ο Κύριος», οι μεν έξυπνες παρθένες είχαν ευτρεπισμένες τις λαμπάδες, τις άναψαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο.

Οι άλλες όμως, οι οποίες ήταν ράθυμες, έψαχναν εκείνη την ώρα να ευτρεπίσουν τις λαμπάδες τους, χωρίς να καταφέρουν να τις ευτρεπίσουν.

Έτσι, οι έξυπνες πέρασαν στο νυμφώνα ενώ οι άλλες έμειναν έξω επειδή η πόρτα του νυμφώνος έκλεισε. Σε αυτές που απέμειναν έξω, ο Κύριος τους είπε «Ουκ οίδα υμάς»

Αυτή είναι η μία παραβολή, η οποία επηρεάζει την υμνωδία της σημερινής ακολουθίας.

Η άλλη παραβολή είναι η παραβολή των ταλάντων, στην οποία ο Κύριος θίγει και πάλι την ραθυμία.

Τα τάλαντα είναι δωρεές του Θεού, τις οποίες πρέπει να αξιοποιούμε.
Στην σχετική παραβολή των ταλάντων αναφέρεται ότι ένας μεγαλοκτηματίας θέησε να φύγει μακριά κι έτσι, έδωσε ένα μέρος της περιουσίας του στους δούλους του.

Στον ένα έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον τρίτο ένα. Αποχαιρετώντας τους, τους είπε ότι θα έφευγε αλλά θα ξαναερχόταν για να λογαριασθούν για το πώς αξιοποίησαν τα τάλαντα, τα οποία τους δόθηκαν.

Όταν επέστρεψε ο μεγαλοκτηματίας παρουσιάστηκε στον πρώτο με τα πέντε τάλαντα, ο οποίος από πέντε τα έκανε δέκα. Έτσι ο εργοδότης τον επαίνεσε λέγοντάς του «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω».

Ο λόγος του επαίνου ήταν διότι δεν έθαψε τα τάλαντα, αλλά τα διπλασίασε.
Ο δεύτερος με τα δύο τάλαντα παρουσιάστηκε λέγοντάς του ότι από δύο τα έκανε τέσσερα. Έτσι, ο Κύριος επαινεί και τον δεύτερο με την ιδία φράση ως άνω.

Ο τρίτος , ο οποίος σκεφτόταν με πονηρία, χωρίς να ντραπεί του αναφέρει ότι γνώριζε για την σκληροκαρδία του (δηλ. του μεγαλοκτηματία) και του επέστρεψε το ένα που του δόθηκε, ο οποίος το έχωσε στο χώμα.

Έτσι, ο Κύριος τον επετίμησε και του όρισε όπως δώσει το τάλαντό του σε αυτό που είχε τα πολλά.

Από την παραβολή αυτή είναι παρμένο και το τροπάριο που ακούμε στην ακολουθία σήμερα «Του κρύψαντος το τάλαντον την κατάκρισιν ακούσασα, ψυχή, μη κρύπτε λόγον Θεού· κατάγγελλε τα θαυμάσια αυτού, ίνα πλεονάζουσα το χάρισμα, εισέλθης εις την χαρά του Κυρίου σου».

Να κηρύττουμε τον λόγο του Θεού, να μην τον κρύψουμε, να μην τον σκεπάσουμε, να μην τον ενταφιάσουμε.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τάλαντα και χρέος μας είναι να τα χρησιμοποιήσουμε για το δικό μας καλό, αλλά και για το καλό των αδελφών μας.

Τάλαντα θα λέγαμε είναι το να είσαι γονέας, να είσαι αξιωματικός, να έχεις σωματική ρώμη, να είσαι δάσκαλος, πολιτικός.

Ένα άλλο τάλαντο, που έχουμε και μάλιστα είναι χρυσό αυτό το τάλαντο, είναι το ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.

Όχι , γιατί είμαστε εμείς ορθόδοξοι, αλλά η αλήθεια, η ακίβδηλος αλήθεια, η οποία βρίσκεται ΜΟΝΟΝ στο χώρο της ορθοδοξίας. Προνόμιο, λοιπόν, το ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.

Άρα, λοιπόν, τις ικανότητες, τις αρετές, την πίστη μας, τα τάλαντα, τα οποία μας χάρισε σε όλους μας ο Κύριος, να τα αξιοποιήσουμε, να τα διπλασιάσουμε και να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, να συναντηθούμε με τον Κύριό μας , για να μας πει κι εμάς «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ!».

http://www.romfea.gr/pneumatika/7865-i-rathumia-

Λιτανεία χιλιάδων λαού και 900 κληρικών στη Ρουμανία

Του Αιμίλιου Πολυγένη

---

Σε ανάμνηση της θριαμβευτικής πορείας του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, πραγματοποιήθηκε λιτανεία χιλιάδων λαού και 900 κληρικών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Βουκουρεστίου, από την Ιερά Μονή Ράντου Βόντα, όπου κατέληξε στο Πατριαρχείο Ρουμανίας.

Της λιτανείας ηγούντο οι τρεις Βοηθοί Επίσκοποι του Πατριάρχου Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Θεοφιλέστατοι Πλοεστίου κ. Βαρλαάμ, Σινάϊας κ. Ιερώνυμος και Πράχοβας κ. Τιμόθεος.

Ο Μακαριώτατος κ. Δανιήλ, ευλόγησε τα βαΐα λέγοντας χαρακτηριστικά «…η ανάσταση του Λαζάρου είναι προάγγελος της αναστάσεως όλων των ανθρώπων…ο Κύριος είναι ο αρχηγός της Ζωής και νικητής του θανάτου…»

Ευχήθηκε πατρικά, να καταντήσουμε όλοι νικητές της αμαρτίας και των παθών μας για να αξιωθούμε της Αναστάσεως του Χριστού.

http://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-roumanias/7819-litaneia-xiliadon-laou-kai-900-klirikon-sti-roumania 

Πάσχα στα Ιεροσόλυμα στην πόλη του Θεού [photos]

H Μεγάλη Εβδομάδα στα Ιεροσόλυμα είναι ένα ταξίδι στην Εβδομάδα Των Παθών, στον ομφαλό της Χριστιανοσύνης, μια περιπλάνηση στην…
“Πόλη Του Θεού”. Το Πάσχα στα Ιεροσόλυμα είναι μία μοναδική εμπειρία που αξίζει πραγματικά να ζήσει κάθε Χριστιανός, ενώ χαρακτηριστική είναι κάθε χρόνο η στιγμή που ο Πατριάρχης βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο και γίνεται κυριολεκτικά μάχη για να πάρουν οι πιστοί το Αγιο Φως…

Η Ιερουσαλήμ, ακόμη και μόνον σαν ιστορική πόλη της εποχής του Χριστού αξίζει κανείς να την επισκεφθεί, αφού διατηρεί ακόμη αναλλοίωτη την αρχαία της μορφή με ιδιαίτερη ευλάβεια και σεβασμό στα μνημεία, ενώ ένα ταξίδι εκεί είναι ενδιαφέρον και από πολιτισμικής άποψης, αφού εκεί συναντιούνται τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες: ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός.

Η κορύφωση των Πασχαλινών δρώμενων στην Ιερουσαλήμ ξεκινάει τη νύχτα της Μεγάλης Τετάρτης προς τη Μεγάλη Πέμπτη με την αγρυπνία για τον Όρθρο της Μεγάλης Πέμπτης στον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής οι πιστοί ακολουθούν τη μαρτυρική πορεία του Χριστού στο Γολγοθά. Πρώτα παρακολουθούν τις Μεγάλες Ώρες της Μεγάλης Παρασκευής και στη συνέχεια ένας Αρχιερέας του Πατριαρχείου κρατώντας τον Σταυρό ξεκινά από το Πραιτώριο ακολουθούμενος από ιερείς και πιστούς να ανεβούν την οδό του Μαρτυρίου (Via Dolorosa).

Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής (Μεγάλη Παρρησία, όπως λέγεται) είναι παρόντες ο Πατριάρχης, οι Αρχιερείς του Πατριαρχείου, οι εκπρόσωποι άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι ιερείς και οι πιστοί και αναπαριστούν τα γεγονότα. Η Ακολουθία της Σταυρώσεως στον Γολγοθά, η Ακολουθία της Αποκαθηλώσεως στον τόπο της Αποκαθηλώσεως και εν συνεχεία και ενώ έχουν φτάσει μεσάνυκτα μεταφέρεται και ενταφιάζεται το Σώμα του Ιησού στον Πανάγιο Τάφο και οι προσκυνητές ακούνε το « Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ…» αντικρίζοντας τον ίδιο τον Πανάγιο Τάφο και ψάλλοντας το «Αϊ γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου».

Τελειώνοντας αργά η Ακολουθία αποχωρούν ψέλνοντας το «Ανάστα ο Θεός, κρίνον την γην ότι Συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι», για να ξυπνήσουν το άλλο πρωί, σαν τις μυροφόρες, να τρέ­ξουν στον Τάφο όχι για να αλείψουν με αρώματα τον Ιησού άλλα να μπορέσουν να βρουν μια άκρη να καθίσουν στο Ναό για να παρακολουθήσουν την Ακολουθία του Αγίου Φωτός.

Μάχη ολόκληρη γίνεται για να χωρέσουν οι πιστοί να παραστούν στην τελετή του Αγίου Φωτός στο Ναό, ενώ η κίνηση επιβλέπεται από αυστηρά μπλόκα αστυνομικών που φροντίζουν για τον έλεγχο και την τάξη.

Γύρω στη μία το μεσημέρι σβήνουν τα φώτα του Ναού και αρχίζει η Λιτανεία γύρω από τον Πανάγιο Τάφο με λάβαρα, εξαπτέρυγα και λαμπάδες. Πατριάρχης, Αρχιερείς και Ιερείς αφού τελειώσουν την Λιτανεία αρχίζουν να ψάλλουν το «Φως ιλαρόν…».

Όταν έρχεται η ώρα για το Άγιο Φως, ο Ορθόδοξος Πατριάρχης των Ιεροσολύμων εκδύεται την Αρχιερατική στολή, ερευνάται αν φέρει κάτι που να ανάβει φωτιά, φορά το λευκό χιτώνα μόνο και είναι έτοιμος να εισέλθει στον Πανάγιο Τάφο, ο οποίος Τάφος έχει ερευνηθεί από το πρωί από ειδικούς εκπροσώπους της Αστυνομίας και άλλων δογμάτων για να βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει ούτε σπίθα φωτός μέσα, έχει σφραγισθεί και φυλάσσεται αυστηρά.

Στη συνέχεια, ο Πατριάρχης, παίρνει τις δύο δεσμίδες από 33 κεριά (όσα και τα χρόνια του Ιησού) και μπαίνει στον τάφο και τη συνέχεια βγαίνει κρατώντας αναμμένα από Άγιο Φως τα κεριά και σαν ένα πύρινο κύμα απαλό μεταδίδει Άγιο Φως στα κεριά όλων των Χριστιανών.

Καμπάνες, σήμαντρα, τάλαντα και μόλις ακούγεται«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός…»

http://troktiko2.com/111259

Μεγάλη Δευτέρα - Ιωσήφ του Παγκάλου

Eἰς τὸν Πάγκαλον Ἰωσὴφ
Σώφρων Ἰωσήφ, δίκαιος κράτωρ ὤφθη,
Καὶ σιτοδότης, ὧ καλῶν θημωνία!

Ἕτεροι, εἰς τὴν ξηρανθεῖσαν Συκῆν
Τὴν Συναγωγήν, συκῆν Χριστός, Ἑβραίων,
Καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων,
Ἀρᾷ ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τὸ πάθος.

Βιογραφία
Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε την ανάμνησή του (Γεν. 37 - 50).

Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.

Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.

Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνηση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Επίσης, σήμερα μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως Ματθ. 21:19, Μαρκ. 11:13). Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών. Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει πως την ώρα που ο Κύριος επιτίμησε τη συκή και ξηράθηκε, κατέπεσαν αμέσως τα καταπράσινα φύλλα της και την επόμενη μέρα ξεράθηκε και η ρίζα της (Μαρκ. 11:21). Οι μαθητές έκθαμβοι από το θαύμα αυτό δεν ζητούσαν να μάθουν την βαθύτερη έννοιά του, αλλά είχαν την απορία «πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή;» (Ματθ. 21:20). Πρώτη φορά είχαν δει τιμωρία της άψυχης φύσεως.

Ο Κύριος παίρνοντας αφορμή από την απορία των μαθητών, χωρίς να εξηγήσει την συμβολική σημασία του θαύματος, τους δίδαξε για τη μεγάλη δύναμη της πίστεως, η οποία όταν συνοδεύεται από εσωτερική θέρμη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μπορεί να κατορθώσει αφάνταστα πράγματα. Τους είπε: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται·» (Ματθ. 21:21). Αυτή την πίστη θέλει η Εκκλησία μας να μεταδώσει και σε μας.

Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...» οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Τετάρτης λέγονται και «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ'.
Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

(Μετάφραση Ανδρέας Θεοδώρου)
Να, ὁ Νυμφίος ἔρχεται στὸ μέσο τῆς νύχτας, κι εὐτυχισμένος θὰ εἶναι ὁ δοῦλος ποὺ θὰ τὸν βρεῖ (ὁ Νυμφίος) ξάγρυπνο νὰ τὸν περιμένει· ἀνάξιος ὅμως πάλι θὰ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ θὰ τὸν βρεῖ ράθυμο καὶ ἀπροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου νὰ μὴ βυθιστεῖς στὸν πνευματικὸ ὕπνο, γιὰ νὰ μὴν παραδοθεῖς στὸ θάνατο (τῆς ἁμαρτίας) καὶ νὰ μείνεις ἔξω τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἀνάνηψε κράζοντας· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶσαι ἐσὺ ὁ Θεὸς· σῶσε μας διὰ τῆς προστασίας τῶν ἐπουρανίων ἀσωμάτων δυνάμεων (τῶν Ἀγγέλων).

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ'. Ὡς ἀπαρχὰς.
Ὁ Ἰακὼβ ὠδύρετο, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν στέρησιν, καὶ ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεὺς τιμώμενος· τῆς Αἰγυπτίας γὰρ τότε ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας, ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας, καὶ νέμοντος στέφος ἄφθαρτον.

Κάθισμα
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον.

(Μετάφραση Ανδρέας Θεοδώρου)
Τὰ πάθη (τοῦ Κυρίου) τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα (ἡ Μ. Δευτέρα) προβάλλει μὲ λαμπρότητα στὸν κόσμο σὰν φῶτα σωτήρια καὶ λυτρωτικά. Διότι ὁ Χριστὸς σπεύδει πρόθυμα νὰ ὑποστεῖ τὸ πάθος ἀπὸ ἀγαθότητα. Αὐτός, ποὺ περικλείει τὰ σύμπαντα στὴν παλάμη του, καταδέχεται νὰ κρεμαστεῖ στὸ ξύλο γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἀόρατε Κριτά, ἐν σαρκὶ πῶς ὠράθης, καὶ ἔρχῃ ὑπ' ἀνδρῶν, παρανόμων κτανθῆναι; ἡμῶν τὸ κατάκριμα, κατακρίνων τῷ πάθει σου. Ὅθεν αἴνεσιν, μεγαλωσύνην καὶ δόξαν, ἀναπέμποντες, τῇ ἐξουσίᾳ σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν, καὶ Λόγον.
Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν· ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος· ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόρης· τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου.

(Μετάφραση Ανδρέας Θεοδώρου)
Τὴν ἔναρξη τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου ἡ σημερινὴ ἡμέρα προβάλλει μὲ λαμπρότητα. Ἐλᾶτε, λοιπόν, ὅσοι ἀγαπᾶτε τὶς γιορτές, νὰ προϋπαντήσουμε μὲ ᾄσματα (τὸν Κύριο). Διότι ὁ Κτίστης τῶν ἁπάντων ἔρχεται νὰ ὑποστεῖ τὸ σταυρικὸ θάνατο, νὰ ἀνακριθεῖ (σὰν κακοῦργος) καὶ νὰ μαστιγωθεῖ, δικαζόμενος ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο. Ἔτσι, δεχτεῖς ράπισμα στὸ πρόσωπο ἀπὸ δοῦλο, ὅλα τὰ ὑπομένει γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Γιαυτὸ ἂς φωνάξουμε· φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, χάρισε τὴν ἄφεση τῶν πταισμάτων σ' αὐτοὺς ποὺ μὲ πίστη προσκυνοῦν τὰ ἄχραντα πάθη σου.

Ὁ Οἶκος
Ἐπὶ τῷ ὀδυρμῷ νῦν προσθήσωμεν ὀδυρμόν, καὶ ἐκχέωμεν δάκρυα, μετὰ τοῦ Ἰακὼβ συγκοπτόμενοι, Ἰωσὴφ τὸν ἀοίδιμον καὶ σώφρονα, τὸν δουλωθέντα μὲν τῷ σώματι, τὴν ψυχὴν δὲ ἀδούλωτον συντηροῦντα, καὶ Αἰγύπτου παντὸς κυριεύσαντα. Ὁ Θεὸς γὰρ παρέχει τοῖς δούλοις αὐτοῦ, στέφος ἄφθαρτον.


http://www.saint.gr/270/saint.aspx

ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ «ΘΕΡΜΟ» ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ: Η Τουρκία δεσμεύει περιοχές για ασκήσεις όλο το Πάσχα

Καθώς το θερμόμετρο στο Αιγαίο ανεβαίνει ακόμα μία φορά επικίνδυνα, ο υπουργός Εξωτε­ρικών Νίκος Κοτζιάς έχει συγκαλέσει για τη Μεγάλη Τρί­τη (26 Απριλίου) το Εθνικό Συμβού­λιο Εξωτερικής Πολιτικής, με σκοπό την ενημέρωση των εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων στα κρίσιμα θέ­ματα εξωτερικής πολιτικής με αιχμή τα Ελληνοτουρκικά.

Η σύσκεψη, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Δημοκρατία» συγκαλείται μία ημέρα προτού τεθεί σε ισχύ η προκλητική τουρκική notam, με την οποία η Άγκυρα μέσω άσκησης Έρευνας και Διάσωσης (SAR) από τις 27 Απριλίου ως την 5η Μαΐου (δηλαδή μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα και μετά το Πάσχα) αμφισβητεί ευθέως τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν. μιλίων εκτοξεύο­ντας απειλές περί «προστασίας» των ασκούμενων μέσων, σε περίπτωση παρεμπόδισής τους από ελληνικά αεροσκάφη.

Οι Τουρκικές απειλές

Οι ελληνικές αρχές εξέδωσαν το πρωί της Δευτέρας 18 Απριλίου την ΝΟΤΑΜ (Notice to Airmen/Οδηγίες προς Αεροναυτιλομένους) Α0851/16 για τη γνωστοποίηση πραγματοποίησης άσκησης Έρευνας και Διάσωσης (SAR) από την Τουρκία από την 27η Απριλίου μέχρι την 5η Μαΐου σε μια εκτεταμένη περιοχή βόρεια των Οινουσσών, της Χίου και των Ψαρών μέχρι νότια της Λέσβου. Η διάρκεια της άσκησης και η έκταση της περιοχής που δεσμεύεται δεν είναι συνήθεις και αυτό αποκαλύπτει ότι οι προθέσεις της Αγκύρας δεν είναι και τόσο αγαθές.

Η ελληνική ΝΟΤΑΜ επισημαίνει ότι τα αεροσκάφη τα οποία θα συμμετάσχουν στην άσκηση θα πρέπει να εκπέμπουν διαρκώς το σήμα αναγνώρισης τους, κατά την πτήση τους δεν θα πρέπει να επηρεάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ. και θα πρέπει να υποβάλλουν σχεδία πτήσης σύμφωνα με το AIP Greece.

Επίσης στην ίδια ΝΟΤΑΜ επισημαίνεται ότι το Κέντρο του Πειραιά (PIRAEUS JRCC) είναι η μοναδική Αρχή αρμόδια για τον συντονισμό των επιχειρήσεων SAR στην περιοχή ευθύνης της που συμπίπτει με το FIR Αθηνών και για τον λόγο αυτό ζητείται από τα μέσα που θα λάβουν μέρος στην άσκηση να αποφεύγουν άσκοπη πρόκληση συνηγόρων για Έρευνα και Διάσωση.

Η αντίδραση της Τουρκίας ήρθε λίγη ώρα αργότερα με τις ΝΟΤΑΜs Α1752/16 και Α1753/16 με τις οποίες απορρίπτει πλήρως την ελληνική ΝΟΤΑΜ με το επιχείρημα ότι παραβιάζει τους κανόνες του ICAO (International Civil Aviation Organization/Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας). Η Τουρκική πλευρά επίσης υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη περιοχή εμπίπτει στην τουρκική περιοχή ευθύνης (Search and Rescue Region –SRR) όπως έχει καταχωρηθεί στον ΙΜΟ (International Maritime Organization/ International Maritime Organization –και διχοτομεί επιχειρησιακά το Αιγαίο–, και συνεπώς όλες οι δραστηριότητες οι σχετικές με Έρευνα και Διάσωση σε αυτήν την περιοχή συντονίζονται από τις αρμόδιες τουρκικές αρχές.

Σε ό,τι αφορά τον εναέριο χώρο, η τουρκική ΝΟΤΑΜ αναφέρει ότι τα «στρατιωτικά αεροσκάφη που θα συμμετάσχουν στην άσκηση δεν θα παραβιάσουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 6 ν.μ. και δεν θα υποβάλλουν σχεδία πτήσης». Οι τουρκικές αρχές μάλιστα δηλώνουν ότι η Τουρκία θα αναλάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την ασφάλεια της αεροπλοΐας…

Τα θέματα στο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής

«Τα Ελληνοτουρκικά σε όλο το εύρος τους θα κυριαρχήσουν στη συζήτηση του ΕΣΕΠ, στην οποία θα τε­θούν όλα τα αεροναυτιλιακά προβλή­ματα που έχουν ανακύψει», στη σκιά του Προσφυγικού και των «παρενεργειών» της πρόσφατης ασταθούς συμ­φωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας» ανέφερε δι­πλωματική πηγή στην εφημερίδα «Δημοκρατία» συμπεριλαμβανομένης και την τουρκικής notam.

Σε μία από τις κρισιμότερες συνεδριάσεις του διακομματικού αυτού οργάνου, που διαθέτει η Πολιτεία για θέματα της εξωτερικής πολιτικής, η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών αναμένεται να αναζητήσει ευρύτερες συναινέσεις στους χειρισμούς που θα απαιτηθούν, σε περίπτωση που η Τουρκία δεν υποχωρήσει από τις αξι­ώσει της. Ήδη, για την τουρκική στά­ση η ελληνική πλευρά έχει ενημερώ­σει τη Νατοϊκή Συμμαχία, τους διεθνείς οργανισμούς, την Ε.Ε., και την Ουάσινγκτον, ενώ ο Νίκος Κοτζιάς μετέβη την Τρίτη (19 Απριλίου) εκτά­κτως-εκτός προγράμματος- στο Πα­ρίσι, προκειμένου να εκθέσει την κα­τάσταση στον νέο Γάλλο ομόλογό του Jean-Marc Ayrault, με τον οποίον εί­χε την Τετάρτη κατ’ ιδίαν συνάντηση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνάρτηση που έγινε σε εξαιρετικά θερμό κλίμα ο Έλληνας υπουργός Εξω­τερικών αναφέρθηκε στην κατάστα­ση στο βόρειο Αιγαίο και ειδικότερα στην πρόσφατη προκλητική τουρκική συμπεριφορά, με τις υπερπτήσεις μαχητικών αεροσκαφών πάνω από τις Οινούσσες και τη νήσο Παναγιά, στην περιοχή της Χίου, που υποχρέ­ωσε τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να διατάξει τις πρωινές ώρες της Πέμπτης 14 Απριλίου 2016 ενεργοποίηση τμήματος της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης «Δ» Βορείου Τομέα και ms αερά­μυνας Χίου – Οινουσσών.

«Οδικός χάρτης»

«Η Γαλλία είναι η σταθερή φίλη χώ­ρα μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., υποστηρίζοντας τις ελληνικές προσπάθειες» σχολίασε στην «Κυριακά­τικη Δημοκρατία» διπλωματική πηγή σημειώνοντας ότι αποφασίστηκε σε διμερές επίπεδο ένας «οδικός χάρτης» για την περαιτέρω σύσφιγξη και παρακολούθηση της προόδου των δι­μερών σχέσεων.

Σε αυτό το κλίμα το ΕΣΕΠ της Μ. Τρίτης υπό την προεδρία του υπουργού Εξωτερικών θα ασχοληθεί δευτερευόντως με τα λοιπά θέματα, Κυ­πριακό, Σκοπιανό, ελληνοαλβανικές σχέσεις, Βαλκάνια, και τη συνολική περιφερειακή κατάσταση στην ευ­ρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
crashonline.gr

Αίτηση πτώχευσης κατέθεσε ο Σαραφίδης Το ταμείο είναι χωρίς ρευστότητα και η εταιρεία δεν μπορεί να ανταποκριθεί, πλέον, στις υποχρεώσεις της

Αίτηση πτώχευσης, η οποία εκδικάστηκε την περασμένη Παρασκευή στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης κατέθεσε η Σαραφίδης, θυγατρική της Ηλεκτρονικής.

Η εξέλιξη αυτή είναι το αποτέλεσμα της πτώχευσης της άλλοτε κραταιάς αλυσίδας λιανικής, επισφραγίζει το οριστικό τέλος της παλαιότερης στη Θεσσαλονίκη εταιρείας ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών ειδών. Όπως επισημαίνεται στην αίτηση πτώχευσης, που παρουσιάζει το Capital.gr, το ταμείο της Σαραφίδης είναι χωρίς ρευστότητα και η εταιρεία δεν μπορεί να ανταποκριθεί, πλέον, στις υποχρεώσεις της εμπορίας και της εν γένει δραστηριότητάς της.

«Δεν υπάρχει δε καμία ελπίδα πλέον βελτίωσης της κατάστασης, καθώς οι συνεργαζόμενοι με την μητρική εταιρεία οίκοι και δη εκείνοι του εξωτερικού προέβησαν σε αιτήματα κατάπτωσης των εγγυητικών μας επιστολών και σε καταγγελίες των συμβάσεων μας, με επιπλέον αποτέλεσμα να μην μας προμηθεύουν με εμπόρευμα. Τα ράφια και οι αποθήκες αδειάζουν και οι προμηθευτές είναι εξαγριωμένοι λόγω την αδυναμίας μας να εξυπηρετήσουμε τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις μας. Οι τράπεζες στις οποίες στραφήκαμε για παροχή στοιχειώδους ρευστότητας, όπως κάναμε και στο παρελθόν, όxι μόνο δεν μας δίνουν ούτε ένα ευρώ μέσω των δανειακών συμβάσεων που έχουμε υπογράψει αλλά ταυτόχρονα παρακρατούν το προϊόν από τις εισπράξεις με προγράμματα δόσεων μέσω πιστωτικών καρτών, στραγγαλίζοντας ακόμα και την πενιχρή ρευστότητα που υπήρχε» αναφέρεται στην αίτηση πτώχευσης.

Η Σαραφίδης εμφανίζει (στοιχεία Ιουνίου 2015) συσσωρευμένα χρέη άνω των 11 εκατ. ευρώ, με τη χρεοκοπημένη Ηλεκτρονική να αδυνατεί να συνδράμει, όπως έκανε στο παρελθόν, στην επιβίωσή της. Από το παραπάνω ποσό περίπου 785 χιλιάδες ευρώ αφορούν βραχυπρόθεσμα δάνεια, ενώ οι ζημιές προ φόρων (1/7/2014 - 30/6/2015) ξεπέρασαν το 1 εκατ. ευρώ.

http://www.newsbeast.gr/financial/arthro/2218386/etisi-ptochefsis-katethese-o-sarafidis?ref=pop

Σταματάει η συγκέντρωση των επιταφίων στον Πύργο Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ίσως τη φετινή Μ. Παρασκευή δεν αναμένεται να τηρηθεί το εθιμο

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ίσως τη φετινή Μ. Παρασκευή δεν αναμένεται να γίνει συγκέντρωση των Επιταφίων των μεγαλύτερων ενοριών της πόλης του Πύργου, στην κεντρική πλατεία.

«Φρένο» στο έθιμο της ηλειακής πρωτεύουσας φέρεται να βάζει επιστολή του Μητροπολίτη Ηλείας κ.κ. Γερμανού σε τοπική εφημερίδα και ως δικαιολογία για την εξέλιξη αυτή παρουσιάζεται η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των εργασιών του Μητροπολιτικού Ναού Αγ. Νικολάου στην κεντρική πλατεία. Μια δικαιολογία που για πολλούς δεν έχει βάση μιας και τα δύο τελευταία χρόνια οι εργασίες βρίσκονται πάντα σε εξέλιξη στο ναό, αναφέρει το ilialive.gr.

Βέβαια από πέρυσι είχαν αρχίσει τα παρατράγουδα με τους Επιταφίους, αφού στο χώρο συγκέντρωσής τους στην κεντρική πλατεία δεν είχαν στηθεί τα απαραίτητα τραπέζια. Αυτό ανάγκασε κάποιους να φέρουν μαζί τους άλλα μέσα για να στερεώσουν τους Επιταφίους, αλλά τους περισσότερους από τους πιστούς που τους μετέφεραν να παραμείνουν όρθιοι με τους Επιτάφιους στα χέρια.

Η θέση αυτή του Μητροπολίτη Ηλείας δεν φαίνεται να πείθει την τοπική κοινωνία που ήδη δημιούργησε δικά της σενάρια για την απόφαση αυτή, με κοινό παρονομαστή τα σκουπίδια. Άλλοι κάνουν λόγο για παρέμβαση του δημάρχου της πόλης, ώστε να μην εκφραστούν αντιδράσεις την ώρα της μεγάλης αυτής στιγμής στο κέντρο της πόλης για την κατάσταση που παραμένει με τον Πύργο πνιγμένο στα σκουπίδια για ακόμα ένα Πάσχα. Άλλοι πάλι εκτιμούν πως αν υπάρχει μια πιθανότητα να συμβούν επεισόδια σε μια τέτοια ιερή στιγμή της πόλης και να ακουστούν φωνές διαμαρτυρίας, ο Μητροπολίτης δεν θα ήθελε να βρεθεί και αυτός στο μάτι του κυκλώνα την ώρα που θα σταθεί δίπλα στο δήμαρχο της πόλης, πάνω στην ειδική εξέδρα.

Οι πιο αισιόδοξοι ελπίζουν την ύστατη ώρα η απόφαση αυτή που φέρεται να έχει λάβει ο Μητροπολίτης Ηλείας να αλλάξει και να γίνει κανονικά η συγκέντρωση των Επιταφίων στο κέντρο της πόλης.

http://www.news.gr/ellada/nea-ths-perifereias/article/263273/stamataei-h-sygkentrosh-ton-epitafion-ston-pyrgo.html

Ομολόγησαν Τον Χριστό, όταν είδαν τὸν Ἅγιο Γεώργιο νὰ μένει ἄθικτος ἐπάνω στὸ βασανιστικὸ ὄργανο τοῦ τροχοῦ...

Οἱ Ἅγιοι Βίκτωρ, Ζωτικός, Ἀκίνδυνος, Καισάριος, Σεβηριανός, Χριστοφόρος, Ζήνων, Θεωνᾶς καὶ Ἀντωνῖνος: Ὅλοι μαρτύρησαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ (284-305), καὶ αἰτία τοῦ ἐνδόξου μαρτυρίου τους, ὁ μεγαλομάρτυς καὶ τροπαιοφόρος Γεώργιος...

Καὶ οἱ μὲν Ἅγιοι Βίκτωρ, Ἀκίνδυνος, Ζωτικός, Ζήνων καὶ Σεθηριανός, ὅταν εἶδαν τὸν Ἅγιο Γεώργιο νὰ μένει ἄθικτος ἐπάνω στὸ βασανιστικὸ ὄργανο τοῦ τροχοῦ, μὲ μία φωνὴ καὶ οἱ πέντε ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. Ὁ ἀποκεφαλισμός τους ἦταν ἄμεσος καὶ ἔτσι πῆραν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. 

Οἱ δὲ Χριστοφόρος, Θεωνᾶς, Καισάριος καὶ Ἀντωνῖνος ἦταν δορυφόροι τοῦ βασιλιᾶ. Ὅταν λοιπὸν καὶ αὐτοὶ εἶδαν τὸν Ἅγιο Γεώργιο, διὰ τῆς προσευχῆς, νὰ ἔχει ἀναστήσει κάποιον νεκρὸ Ἕλληνα, πέταξαν τὰ διάσημα τοῦ ἀξιώματός τους καὶ μπροστὰ στὸ βασιλιὰ καὶ τὸ πλῆθος, ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό. 

Ἡ φυλάκισή τους ἦταν ἄμεση. Μετὰ μερικὲς ἡμέρες ὁδηγήθηκαν μπροστὰ στὸν Διοκλητιανὸ καὶ ἀφοῦ τοὺς κρέμασαν, τοὺς ξέσχισαν καὶ τοὺς ἔκαιγαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Τελικὰ τοὺς ἔριξαν μέσα στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/04/blog-post_428.html

πηγή

Στον ολάνθιστο κήπο της Μεγαλοβδoμάδας!

Του Ηλία Λιαμή

Στον ολάνθιστο κήπο της Μεγαλοβδόμαδας, ανοίγω με δισταγμό το πορτάκι του ξύλινου φράχτη και κάνω δυο τρία δειλά βήματα.
Από πίσω μου βοή. Πολέμων ακοές. Παρανοϊκοί εκτελεστές. Δραπέτες. Καταρρεύσεις. Ένοχοι που ψάχνουν ενόχους. Εικόνες χωρίς νόημα. Ηλιακά συστήματα χωρίς ήλιο.
Τον ντρέπομαι τον κήπο. Μοιάζω παράταιρος. Χωρίς γοερές υπερβολές, κοιτάζω κατάματα τα γεγονότα και καταλήγω νηφάλια:
«Ένδυμα ουκ έχω».
Πιστεύω όμως στη δύναμη τού κήπου να κρατιέται αμόλευτος. Μα και σε μια ακόμη δύναμή του πιστεύω:
Να λαμπραίνει τα στιγματισμένα και θαμπά. Και του ζητώ:
«Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής».

Μονοπάτια μικρά ανάμεσα στα παρτέρια. Στοές από μπουκαμβίλιες και γιασεμιά, λιγάκι σκοτεινές, όπου ο ήλιος δε βρίσκει εύκολα δρόμο. Σιωπή! Πίσω μου, το φως των προβολέων μου γνέφει να μην μπλέξω.
«Δύσκολοι, μου θυμίζει, οι καιροί. Άλλες μελαγχολίες και περισυλλογές δεν αντέχουν. Μείνε εδώ να ξεχαστείς λιγάκι».
Οι οθόνες ολόφωτες, με προσκαλούν στην διάσπαση που χαρίζουν τα τρέχοντα. 

Θυμάμαι όμως -ευτυχώς-, πως, ποτέ η ενημέρωση δε μού ’δωσε ούτε μια στάλα χαράς. Κι όσο κι αν συσσωρευότανε, ποτέ κάτι δεν άλλαξε για το καλύτερο.
Το αποφάσισα: Θα περπατήσω στις σκιερές στοές, γιατί, παρ’ όλη τη μελαγχολία που σκορπάνε, σκορπάνε και αρώματα, σκορπάνε και αγκαλιά. Νιώθω το μισόφωτό τους για χάδι, και στο κορμί και στη ψυχή μου. Μα και για κάτι άλλο θα τις περπατήσω: Για ένα φως, ένα άλλο φως, που τρεμοπαίζει εκεί, στην τελευταία στροφή του κήπου. Φως, που λες, αν το αρνηθώ, θα έχω χάσει ευκαιρία… και δρόμο… και αναπαμό.
Αποφασίζω να το ζητήσω αυτό το φως. Κι όταν θα βρεθώ κοντά του, θέλω κάτι να κρατώ. Αγένεια μου μοιάζει να φτάσω μ’ άδεια χέρια. Βάζω «ευλογητός» και κάνω το πρώτο βήμα.

Κάτω, το μονοπάτι στρωμένο βάγια. Βάγια της Κυριακής, που θυμάται μια είσοδο. Κρατώ τον θρίαμβο, κρατώ και την ειρωνεία αυτής της εισόδου. Ο Βασιλιάς, ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής καθισμένος πάνω στο ταπεινότερο των τετραπόδων. Αμήχανοι οι επικοινωνιολόγοι τον κοιτούν. Δεν τον αναλαμβάνουν. Οι πράξεις Του είναι αντιεπικοινωνιακές. Εκείνοι ετοιμάζουν ηγέτες λαμπερούς. Κοιτάω και το βλέμμα Του, την ώρα που ο όχλος κραυγάζει «ωσαννά». Ακούω τη σκέψη Του:«Δεν ξέρουν τι ζητάνε».
Θα το ξαναπεί σε λίγες μέρες, καρφωμένος. Κρατώ αυτό το βλέμμα Του, το αποφασισμένο και θλιμμένο. Κρατώ και τις κραυγές του θριάμβου να μου θυμίζουν τον πικρό, τον πρόσκαιρο, τον φευγαλέο έπαινο των ανθρώπων. Κλείνω στη χούφτα μου δυο-τρία βάγια και συνεχίζω.

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ανθισμένη στοά. Ο Ιωσήφ ο πάγκαλος (οι όντως πάγκαλοι γράφονται πάντα με το «πι» μικρό) μού γνέφει. 
Κρατώ τα σημάδια του από το χτύπημα, την ώρα πού ’πεφτε στο πηγάδι, από των αδελφών του, των ανθρώπων των δικών του, το σπρώξιμο. Κρατώ τη χρυσή του καρδιά, που ήξερε πάντα να τού ανοίγει δρόμο ανάμεσα στις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου. Κρατώ τη συνοχή της σκέψης του, όταν τα αξιώματα θα μπορούσαν να τον τρελάνουν. Κρατώ την αγκαλιά του, την ώρα που η εκδίκηση τού χάιδευε τ’ αυτιά.
Έχει και μια συκιά η στοά. Φουντωμένη και καταπράσινη. Αλλά χωρίς ούτε ένα σύκο. Τη βλέπω και πικραίνομαι. Καλύτερη εικόνα των λόγων δίχως έργα, των ομιλιών δίχως έρμα, των σχεδίων χωρίς διάθεση για δόσιμο και θυσία δεν υπάρχει. Απλώνω τα χέρια μου και κόβω να κρατήσω δυο φύλλα. Μόλις που πρόλαβα. Βήματα δυο δεν έχω κάνει, και την βλέπω να ξεραίνεται μονομιάς.

ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ανθισμένη στοά. Καθώς την διασχίζω, με φτάνει μια παρέα από δέκα κορίτσια. Κρατούν λυχνάρια και μιλάνε για ένα γάμο. Μια απ’ αυτές, με βλέπει και βιαστικά μου δίνει ένα λυχνάρι. Είναι μισοάδειο, μα προς το παρόν φωτίζει καλά. Τα κορίτσια φαίνονται ανυπόμονα. Με προσπερνούν γελώντας. Ανησυχώ για το λυχνάρι μου. Δε θα μου φτάσει το λάδι. Είναι μακρύς ο δρόμος και θα ξεμείνω από φως. Χρειάζομαι λάδι. Επειγόντως! Λάδι πίστης πιο στέρεης, λάδι αγάπης πιο πρακτικής, λάδι προσευχής πιο συνεπούς και πιο επίμονης απ’ ό,τι μέχρι τώρα. Γρήγορα! Τώρα! Δεν ξέρω πότε θα χρειαστεί. Καθώς τα σκέφτομαι αυτά, πέντε από τις κοπέλες γυρίζουν βιαστικά, με τα λυχνάρια τους σβηστά. Σε λίγο τις βλέπω να επιστρέφουν τρέχοντας και να στρίβουν σε μια γωνία. Ακούω τις φωνές τους:
«Ανοίξτε, είμαστε κι εμείς εδώ».
Χτυπάνε κάποια πόρτα, αλλά δε μου φαίνεται να την ανοίγουν. Κρατώ σφιχτά το λυχνάρι μου. Θεέ μου, μη μ’ αφήσεις να στερέψω!

ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ανθισμένη στοά. Μοσχοβολάει. Σα νά ’σπασε ένα αλάβαστρο κι έχει χυθεί το μύρο. Το ξέρω πως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πολλά τα μύρα που ξέρει ο κόσμος να παρασκευάζει. Όμως αυτό εδώ δεν έχει μόνο συστατικά χημικού εργαστηρίου. Μέσα του έχουνε χυθεί στάλες δακρύων μετανοίας. Ακούω τον μαθητή τον παραστρατημένο να εξανίσταται, πασκίζοντας να το αποτιμήσει. Τι να αποτιμήσει! Ποιος μπορεί να υπολογίσει την αξία των δακρύων μιας ψυχής που συντρίβεται! Πώς κοστολογείται η υπομονή, μπροστά στην περιφρόνηση και τα βρώμικα βλέμματα των «καθωσπρέπει» ακροατών του Δασκάλου, την ώρα που αυτή, η πόρνη, με το θράσος της απόγνωσης μυρώνει τα πόδια Του, που δεν τολμά καλά-καλά να τα αγγίξει!
«Μα γίνεται Κύριε να τη δεχτείς; Γίνεται Κύριε να δεχτείς τον καθένα, που αμαρτία δεν φτιάχτηκε, που να μην πότισε το κορμί του;»
«Γίνεται, τον ακούω να με διαβεβαιώνει. Φτάνει πολύ να αγάπησε».«Ε όχι Κύριε δε γίνεται!», επιμένουν οι καλεσμένοι. Μαζί τους επιμένω κι εγώ. Κι ας μη το φωνάζω. Ευτυχώς, σημασία καμιά δε μας δίνει. Κι αφήνει τα μαλλιά της να σκουπίζουν τα πόδια Του. Βουτώ τα φύλλα των βαγιών και της συκιάς στο μύρο που ρέει δίπλα στα πόδια μου, μπας και κρατήσω αυτή την άρρητη ευωδία της μετανοίας και συνεχίζω.

ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ανθισμένη στοά. Μια ξύλινη στάλα και στο τέρμα της ένα μεγάλο στρωμένο τραπέζι με λίγα απομεινάρια φαγητού. Κάποιοι έτρωγαν εδώ πριν από λίγο. Οι θέσεις δεκατρείς. Στη θέση τη μεσαία, κομμάτια από ψωμί και μια μισογεμάτη κανάτα κρασί, κόκκινο σαν αίμα. Φέρνω στα χείλη μου λίγη ψίχα ψωμιού βουτηγμένου στο κρασί. Στυλώνομαι. Κρατώ ακόμη ένα νοτισμένο κομμάτι και το τυλίγω σ’ ένα φύλλο από την ξεραμένη συκιά. Λίγο πιο κει, μία λεκάνη με μια πετσέτα. «Θα φώναξαν και κάποιο δούλο, σκέφτομαι, για να τους πλύνει τα πόδια».
Πού νά ’ξερα, πως η λεκάνη αυτή έγινε κολυμπήθρα ταπεινοφροσύνης, για όσους θα θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματα Εκείνου, που πριν λίγο έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Κι ας είχε πριν από λίγο μεταβάλει σε φάρμακο αθανασίας το ψωμί και το κρασί, το κόκκινο σαν αίμα!
Κατεβαίνω. Λάμπει το φεγγάρι πίσω από τις φυλλωσιές. Ένα παράπονο, μου σκίζει την καρδιά:
«Ζήτησα δύναμη στην προσευχή, ν’ αντέξω τα κρίματα ολόκληρου του κόσμου, που σε λίγο θα ματώσουν το κορμί μου και θα βαρύνουν ασήκωτα τους ώμους μου. Και δεν χαλαλίσατε λίγα λεπτά ύπνου, για να προσευχηθείτε μαζί μου;»
Τι να του απαντήσουν οι μαθητές του, τι να του απαντήσω κι εγώ! Πως Τον άφησα μόνο Του, γιατί τρυγούσα, τις λίγες, τις ασήμαντες ψευτοχαρές μιας ζωής, την ώρα που ζητούσε συντρόφους για να γλυκάνει τις πληγές του κόσμου;

Μόνος στον κήπο της Γεθσημανή, μόνος και μπροστά στους άρχοντες και τους σοφούς του κόσμου τούτου. Πώς να τον υπερασπιστώ; Κάθομαι έξω στην αυλή, να κάνω λίγη παρέα στον Πέτρο. Μαζί θα φωνάξουμε με αγανάκτηση:
«Όχι, δεν τον ξέρουμε. Δεν είμαστε μ’ Αυτόν! Είμαστε δικοί σας. Τα συστήματά σας αναγνωρίζουμε, με τους δικούς σας κανόνες παίζουμε, τα οράματά σας μοιραζόμαστε. Μαζί σας ψάχνουμε τους άλλους, τους κακούς, που πάντα φταίνε για τα δεινά μας. Μαζί σας ελπίζουμε, πως πάντα κάποιος άλλος, κάποιος καλός θα ’ρθεί για να μας σώσει. Αυτός εκεί μέσα είναι τρελός. Κάθε στραβό του κόσμου, κάθε πληγή των ανθρώπων τα κάνει δική Του υπόθεση. Δεν ψάχνει ενόχους. Κάνει την ξένη ευθύνη δική Του. Αν είναι δυνατόν! Εμείς, δικοί Του; Απορώ και που το σκεφτήκατε».
Μες τις βραγιές, ένας κόκορας σαλπίζει ξημέρωμα. Μα ποιος άφησε εδώ τον κόκορα; Ο Πέτρος με αφήνει και φεύγει, κλαίγοντας πικρά.
Κάτι μεγάλο παρασκευάζεται στην επομένη ανθισμένη στοά. Τι να κρατήσω από δω! Τα πάντα στάζουν αίμα. Ματωμένα φραγγέλια, ματωμένα αγκάθια, ματωμένος χιτώνας. Σα να αιμορραγεί όλος ο κόσμος. Όλη η φρίκη του ματωμένου μαρτυρίου ενός αθώου απλώνεται και πλημμυρίζει τον χρόνο και τον χώρο. Παράνοια! Ποιο το νόημα μιας ανθρωπότητας που στάζει αίμα; Ποιος φταίει, ποιος δικάζει, ποιος τιμωρεί; Τι θα έχανε η δημιουργία αν εξαφανιζόταν ο άνθρωπος; Τι θα έχανε η πλάση, τα δέντρα, τα ποτάμια, η θάλασσα ο αέρας, τα ζώα, αν απαλλασσόντουσαν από το πιο άγριο θηρίο τους; Ένα κορμί λυγίζει από το βάρος του Σταυρού. Γυρίζει με κοιτάει. Τον βλέπω κι αμέσως νιώθω όλους τους ανθρώπους αδέλφια μου:
«Είναι καλοί οι άνθρωποι, κραυγάζει η καρδιά μου, εικόνες Θεού, εικόνες Θεού, ει και στίγματα φέρουν πταισμάτων! Υπάρχει ελπίδα!»

Στις κόρες των κατακόκκινων ματιών Του λάμπει ένας κόσμος ποτισμένος στην πραότητα, στην προσφορά και στην ισορροπία. Δεν μπορώ να αντέξω το παραπάτημά Του. Κάνω να Του δώσω ένα χέρι. Με προλαβαίνει κάποιος Κυρηναίος. Σκύβω να μαζέψω ένα καρφί, που έπεσε απ’ το ζεμπίλι ενός Ρωμαίου.
Μία κραυγή σκίζει σε λίγο τον αέρα. Ένα «τετέλεσται». Οι χλευαστές από κάτω ακούν για κάποιον, που τέλειωσε. Εγώ, σα να ακούω «όλα αρχίζουν».
Σάββατο πια! 
Το μονοπάτι μου αρχίζει και κατηφορίζει απότομα. Κάτω εδώ, λουλούδια δεν ανθίζουν. Πού κατεβαίνω; Στον Άδη των Αρχαίων; Στον Άδη της φρίκης του κόσμου; Ή στον Άδη της δικής μου καρδιάς; Πολλή σημασία δεν έχει. Κάτω εδώ, σημασία έχει το σκοτάδι. Το πηχτό, το στεγανό, το απόλυτο σκοτάδι. Όλοι και όλα εδώ κάτω ψάχνονται. Κάνουν κύκλους και κάπου-κάπου νομίζουν πως –επιτέλους-, από δω δεν ξαναπέρασαν, πως από δω περνάνε για πρώτη φορά, πως ο κύκλος πια θα σπάσει. Και πάντα η διάψευση. Πάντα όλοι έχουν ξαναπεράσει από κει και πάλι θα ξαναπεράσουν. Στον Άδη, όπως στην ιστορία των ανθρώπων, τίποτε δεν αλλάζει. Γι’ αυτό είναι τόσο σκοτεινά! Πανικός! Πού είναι το τέρμα; Εγώ ξεκίνησα μια βόλτα σ’ έναν κήπο. Να τελειώνουνε τ’ αστεία! Θέλω το Πάσχα μου το κανονικό. Θέλω τα σοκολατένια μου αυγά με το δώρο έκπληξη! Θέλω τα υπέρβαρα αμάξια στη Εθνική και τις σούβλες να εξέχουν. Θέλω τις κροτίδες, που θέλουν να ανατινάξουν το ναό. Θέλω το άδειο προαύλιό του μετά το πρώτο-πρώτο Χριστός Ανέστη! Θέλω να φύγω από δω!

«Γιατί;, με ρωτούν ειρωνικά οι αθέατοι συνοδοιπόροι μου. Όλα όσα ψάχνεις είναι εδώ. Συνέχιζε να ψηλαφίζεις και θα τα βρεις. Θα νιώσεις σα στο σπίτι σου».
Συνεχίζω να ψηλαφώ. Δίκιο είχαν! Τα ακροδάχτυλά μου αγγίζουν σούβλες και κροτίδες και μαγειρίτσες ανυπόμονες και γυφτοτράγουδα στη διαπασών. Μα ξαφνικά, τα χέρια μου αγγίζουν ένα σώμα, δυο χέρια, δυο ώμους. Φτάνω στο πρόσωπο και το κοιτώ. Ένα πρόσωπο πιο δυνατό απ’ το σκοτάδι. Όλα τα χαρακτηριστικά του είναι ορατά. Μέσ’ απ’ τη λάμψη Του, το σκοτάδι λιώνει, «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός».
«Ποιος είσαι;» ρωτώ.
«Ο νέος άρχοντας αυτού του τόπου, μου απαντάει. «Καλωσήρθες!»
Αγένεια να μην του προσφέρω ένα πεσκέσι. Αφήνω στα χέρια Του τα βάγια, τα φύλλα της συκιάς, τα ποτισμένα με το μύρο, το λυχνάρι, το νοτισμένο το ψωμί απ’ το κρασί το κόκκινο σαν αίμα, το καρφί.
«Σ’ ευχαριστώ» μου κάνει.
«Κύριε, θέλω να φύγω από δω!»
«Εύκολο, μου λέει. «Κράτα τα χέρι μου».
«Κύριε, δύναμη δεν έχω να κρατήσω πια τίποτε».
Με αρπάζει απ’ τον καρπό.
«Εγώ φεύγω, μου λέει. «Για να σε πάρω μαζί μου, πρέπει να θυμηθείς κάτι που έδωσες δωρεάν, όσο περπάταγες εκεί επάνω».
Προσπαθώ να θυμηθώ.
«Κύριε, του λέω, κάποτε σε μια τάξη, έδωσα σ’ ένα μαθητή μου ένα κρεμμύδι».
«Μου φτάνει», λέει Εκείνος.
Νιώθω να με τράβα προς το φως. Μα ξαφνικά τα πόδια μου βαραίνουν. Χέρια πολλά με αρπάζουν, κάποιοι ποθούν να τραβηχτούν κι αυτοί μαζί μου. Μα δεν θα κάνω το λάθος εκείνης της γιαγιάς.
«Ελάτε, πιαστείτε, όσοι μπορείτε, φωνάζω. «Δε θέλω το φως, όσο κι αν λάμπει, χωρίς τα πρόσωπά σας. Ή όλοι μας ή κανείς! Πιαστείτε! Κι εμένα, Άλλος με τραβά!»
Φως!
Λόγων παύσις!
Ακόμα και τώρα, που στα διηγιέμαι όλ’ αυτά, νιώθω την πατρική παλάμη, με δύναμη γλυκιά και τρυφεράδα, να κρατάει τον καρπό μου.
Στο λέω να το πιστέψεις:
Πριν ξεκινήσει το σεργιάνι μου, το φως που πρωτοαντίκρισα στο βάθος, ανοίγοντας του κήπου το πορτάκι, δεν ήταν ψέμα.

http://proskynitis.blogspot.com/2016/04/blog-post_800.html

ΣΥΡΙΑ: "Βούλιαξε" από τον κόσμο η Σαιντανάγια…ο Χριστός ήρθε και θα νικήσει……

O Xριστός ήρθε και θα νικήσει. Ευλογημένος ο ερχόμενος ενονόματι Κυρίου…Βούλιαξε από τον κόσμο η περίφημη για τα θαύματά της η Ξακουστή Παναγία η Σαιντανάγια στη Συρία..Πρωτοφανής κοσμοσυρροή πρωτοφανής υποδοχή επεφύλαξε το πλήθος στον ερχόμενο Ιησού στα Νέα Ιεροσόλυμα στην Εκκλησία. Ο ματωμένος χριστιανισμός τη Συρίας με διχιλιετή παράδοση διεκδικεί τη γη του την αλήθεια του αλλά και τη νίκη….

Κατάμεστο το μοναστήγρι στις στέγες στις ταράτσες ως και στο καμπαναριό υπήρχαν άνθρωποι σύγχρονοι Ζακχαίοι που αναριχήθηκαν για τον ερχομό του Χριστού..Αληθινή θριαμβευτική είσοδο επεφύλαξε στον Χριστό ο σύριος χριστιανός μαζικά προσέρχεται και κατακλύζει και τους άλλους ναούς της χώρας στη Χομς στην Κοιλάδα των Χριστιανών στη Χάμα, στην al Sukalabiyah .στο Χαλέπι στη Δαμασκό…Βροντερό παρόν των χριστιανών ..με μηνυμα και νόημα …….Γιατί ξέρει ότι μόνο με το Χριστό και από το Χριστό θα έρθει η πολυπόθητη νίκη.Νίκη αξιών πολιτισμού προόδου ειρήνης..ήρθε για να θαυμάσει σε αυτήν την ταραγμένη περίοδο την πραότητα του Ιησού το γαλήνιο ερχομό του…με το χριστιανισμό της Συρίας με την δισχιλιετή ορθοδοξία για τη Νίκη και την Ειρήνη.

dimpenews.com