Τι είναι Ορθοδοξία; Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης (†)

 Είμαστε Ορθόδοξοι και ουσιαστικά δε γνωρίζουμε το ύψος, το βάθος, το πλάτος της Ορθοδοξίας. Θα πρέπει να τη δούμε σε όλη την αγιότητά της.

Τι είναι Ορθοδοξία; Ορθοδοξία είναι η αλήθεια, το ορθό δόγμα περί του Θεού, περί του ανθρώπου και περί του κόσμου, όπως μας την έδωσε ο Ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός με την υπέροχη διδασκαλία Του, με την αγία ζωή Του και με την λυτρωτική θυσία Του, όπως τη διετύπωσε κατόπιν η θεόπνευστη διάνοια και καρδιά του Αποστόλου Παύλου, όπως τη «ζωντάνεψε» ο μαθητής της αγάπης και οι άλλοι Ευαγγελιστές και Απόστολοι με το ουράνιο φως του Αγίου Πνεύματος, όπως την παρέδωσαν και σε μας οι πνευματοκίνητοι Πατέρες της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης, της Καππαδοκίας, της Συρίας, της Παλαιστίνης και του Αγίου Όρους αργότερα.

Όλοι αυτοί, από τον Ιερό Πολύκαρπο, τον μαθητή των Αποστόλων, μέχρι τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο οποίος εκοιμήθη στις αρχές του (προ)περασμένου αιώνα, με τη σοφία τους και την αγιότητά τους, με τις θυσίες και τους αγώνες τους μας παρέδωσαν την παρακαταθήκη της ορθής πίστεως και ζωής, τον θησαυρό της ορθόδοξης παράδοσης.

Ορθοδοξία είναι η θαυμαστή εκείνη σύνθεση δόγματος και ήθους, θεωρίας και πράξεως. Ορθοδοξία είναι ακόμα εκείνο, που διατύπωσαν επισημότερα οι Σύνοδοι, τα οικουμενικά εκείνα ευλογημένα συνέδρια της ανά τον κόσμον Εκκλησίας του Χριστού.

Τότε οι θεοφόροι Πατέρες «όλην συγκροτήσαντες την της ψυχής επιστήμην και τω θείω Πνεύματι συνδιασκεψάμενοι» απεφάνθησαν για τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τον πνευματικό άνθρωπο και έθεσαν τα βάθρα, τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, που είναι ο πραγματικός πνευματικός πολιτισμός.

Την Ορθοδοξία επισφράγισαν οι μάρτυρες όλων των εποχών· όλη η ιερή στρατιά των εκατομμυρίων ηρώων και ομολογητών, ανδρών, γυναικών και παιδιών με το τίμιο αίμα τους. Από τα αμφιθέατρα της Ρώμης μέχρι τα στρατόπεδα της Ρωσίας, απέδειξαν, ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια απλή θεωρία, αλλά η αλήθεια και η ζωή· ο ωραιότερος ηρωισμός, η νίκη κατά της ωμής βίας και της υλικής δύναμης, η επικράτηση και η βασιλεία του πνεύματος.

Ήρθε κατόπιν να υμνήσει την Ορθοδοξία η λατρεία με την υπέροχη ποίηση και την εμπνευσμένη υμνογραφία της, η οποία συνδυάζει το φυσικό με το υπερφυσικό, τα εγκόσμια με τα επουράνια, την ατομικότητα με την κοινωνικότητα, την οικειότητα και τον βαθύ σεβασμό, το εύληπτο και το μυστήριο.

Μέσα στον ναό σε κάθε Λειτουργία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανάτασης και ιερότητας τελείται η Θυσία του Θεανθρώπου, όπου συμμετέχουν όλοι οι πιστοί. Εκεί επίσης υμνούνται και προβάλλονται τα κατορθώματα των γιγάντων της πίστεως με επικεφαλής του χορού αυτού την Θεοτόκο Μαρία. Εκεί εξυμνείται το δόγμα, όχι μόνο ως αληθινό, αλλά και ως ανταποκρινόμενο στις ανθρώπινες εφέσεις.

Αλλά και το ιδανικό, για το οποίο αγωνίσθηκε ο μοναχισμός, δεν είναι διαφορετικό από το νόημα της Ορθοδοξίας. Κατά τους ειδικούς μελετητές ο Ορθόδοξος μοναχισμός υπήρξε ο πνευματικός στρατός, ο οποίος αγωνίσθηκε για την απόκτηση της πνευματικής ελευθερίας και για την τελείωση του ανθρώπου. Σκοπός τους ήταν το «μορφωθήναι την ψυχήν τη ανακαινώσει του νοός».

Εδώ σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είναι η καρδιά του μοναχικού πνεύματος, είναι ο σκοπός και η επιτυχία του μοναχισμού. Οι πνευματικοί αγώνες των ασκητών είναι οι νέοι ολυμπιακοί αγώνες του πνεύματος. Οδηγούν τον άνθρωπο στον κατ’ εξοχήν φιλόσοφο βίο, στη θέωση. Η πορεία του ασκητισμού είναι πορεία εξαγνισμού και επιστροφής προς το θείο.

Και όχι μόνο στους ασκητές, αλλά και σ’ ολόκληρο το χριστιανικό πλήρωμα, η Ορθοδοξία μάς έδωσε το νόημα της αγιότητας. Με τον τρόπο αυτό εξύψωσε τα ήθη της κοινωνίας. Ιδιαίτερα το βλέπουμε αυτό στην κοινωνική αντίληψη.

Η Ορθοδοξία είναι η πορεία του ολοκληρωμένου ανθρώπου προς τον Πλάστη του, προς τη θέωση. Οδηγεί τον άνθρωπο στην πλήρη ανάπτυξή του εν τω Χριστώ και για τον Χριστό. Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνο η κατ’ εξοχήν θεολογία, αλλά είναι συγχρόνως και η αληθινή ψυχολογία, ο γνήσιος ανθρωπισμός και κοινωνισμός. Είναι ένα πολύεδρο διαμάντι, το οποίο από όλες τις πλευρές παρουσιάζει νέες αντανακλάσεις της αλήθειας.

Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, την Ορθοδοξία μας. Όχι θεωρητικά. Ας την αισθανθούμε και ας τη ζήσουμε σε όλο το βάθος και το πλάτος της. Έτσι μόνο θα μπορούμε να την προβάλουμε και να την αξιοποιήσουμε.

Πανέμορφη Ορθοδοξία, αιματοστόλιστη νύμφη του Χριστού, ποτέ, ποτέ να μη σε αρνηθούμε οι ανάξιοι, αλλά αν το καλέσουν οι περιστάσεις και οι καιροί, αξίωσέ μας, ω φίλη, για σε να χύσουμε και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Αμήν.

 

Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου, Η τέχνη της σωτηρίας. Έκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία ΛΒ’. Ορθοδοξία· η βασιλική οδός του Ευαγγελίου, σελ. 468 (αποσπάσματα).

https://www.koinoniaorthodoxias.org/gerontes/ti-einai-orthodoxia/

Οφείλω μία συγνώμη στο Θεό...

 Οφείλω μία συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα.

Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα.
Μα και γι' αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα.
Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, αγκαλιές που δεν έδωσα, πόρτες που έκλεισα, τηλέφωνα που δεν σήκωσα, μάτια που δεν αντίκρισα και προσευχές που δεν ειπώθηκαν.
Τέλος, εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης.
Φτάνει που τον βρήκες. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή. Και να θυμάσαι ότι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ.

Άγιος Παΐσιος

http://orthmad.gr/news/οφείλω-μία-συγνώμη-στο-θεό-0

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός

 «Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και λόγω της χαοτικής μου ζωής, η οικογένειά μου έφτασε στα όρια διάλυσης. Δεν περνούσε ημέρα χωρίς να έχω πιει αλκοόλ. Εθίστηκα και στα τυχερά παίγνια. Έχασα δουλειά και φίλους…

Εξ αιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπέφεραν οι δικοί μου άνθρωποι. Κατά βάθος συνειδητοποιούσα το τραγικό της κατάστασής μου, αλλά αδυνατούσα να παλέψω με τον εαυτό μου. Πιθανότατα άρχισα να συνηθίζω τον τρόπο που ζούσα. Από αυτά που μου λένε, αλλά και από αυτά που θυμάμαι, είχα χάσει την ανθρώπινη πλευρά μου. Τα πάντα γύρω με εκνεύριζαν και κάποια στιγμή αισθάνθηκα να είμαι άνθρωπος περιττός.

Βέβαια, εκείνον τον καιρό δεν έψαχνα κανένα πνευματικό καταφύγιο και πολύ περισσότερο δεν σκεφτόμουν να επισκεφθώ την εκκλησία, γιατί δεν έπαιρνα καν στα σοβαρά τους ιερείς. Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα δεν θ’ άλλαζαν καθόλου, αν μία μέρα, εκεί που καθόμουν κι έπινα άλλη μια μπίρα και ετοιμαζόμουν να κάνω μία απερισκεψία, στην μπιραρία δεν έμπαινε ο γέροντας Γαβριήλ.

Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, διαβάσατε σωστά... Ο γέροντας Γαβριήλ μπήκε στην μπιραρία!

Τα γεγονότα εξελίσσονταν ως εξής: Μέσα στη μεγάλη βαβούρα της μπιραρίας ακούω μία καθαρή, δυνατή, αγανακτισμένη φωνή ενός άνδρα, που απαιτούσε να του σερβίρουν σε πιο μεγάλο ποτήρι μπίρα, ανακατεμένη με βότκα, αλλιώς, όπως έλεγε ο ίδιος, «θα σπάσει η καρδιά του» και ότι «θα πληρώσει όσα του ζητήσουν». «Λεφτά υπάρχουν, οι ενορίτες έδωσαν τον οβολό τους», επαναλάμβανε συνέχεια βροντόφωνα ο άνθρωπος αυτός, που ήταν ακριβώς πίσω μου κι ενώ οι παρευρισκόμενοι τον κοιτούσαν περιφρονητικά, γελώντας.

Δεν γνώριζα τότε τι σημαίνει η λέξη «ενορίτες» κι επειδή καθόμουν με την πλάτη στο άτομο που την είπε δεν μ’ ενδιέφερε ιδιαίτερα το ποιος ήταν. Θυμάμαι ένα πράγμα σίγουρα: Στη δική μου αντίληψη, ήταν άνθρωπος μεγάλου αναστήματος, όμορφα ντυμένος, επαναστάτης, που, όπως κι εγώ, προσπαθεί να πνίξει τη θλίψη στο αλκοόλ.

Η φωνή δεν σταματούσε καθόλου, ακούγονταν κραυγές, ακόμα και τον ήχο από τις γουλιές μπορούσες να ξεχωρίσεις, και ξαφνικά ο «άνθρωπος-επαναστάτης» άρχισε να τραγουδάει ένα γεωργιανό τραγούδι με τόσο γλυκιά φωνή, που ακούσια γύρισα να τον δω. Αυτό που αντίκρυσα ήταν ένας ιερωμένος, που στεκόταν στη μέση της μπιραρίας, ντυμένος με κουρέλια, κοντός, ασπρομάλλης, ο οποίος χόρευε στους ήχους του τραγουδιού, κάνοντας αλλοπρόσαλλες κινήσεις μεθυσμένου.

Όλοι ησύχασαν και τον παρατηρούσαν, ενώ αυτός με κοιτούσε με τα μεγάλα, μοναδικά του μάτια. Κάποια στιγμή με πλησίασε, με κοίταξε κατάματα και είπε: «Ρεβάζ, κάψε αυτό που έχεις εδώ στην τσέπη σου!».

Καλλιτεχνικό τω τρόπω με ακούμπησε στο στήθος, ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και μέσα σ’ ένα κλάσμα δευτερολέπτου με σταύρωσε. Με πλησίασε, με κοίταξε κατάματα και είπε: «Ρεβάζ, κάψε αυτό που έχεις εδώ στην τσέπη σου!»

Όλο αυτό συνέβη τόσο γρήγορα, που κανένας δεν παρατήρησε τίποτα και οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, σκεφτήκαμε ότι το σημείο του σταυρού ήταν ένα είδος χορευτικής κίνησης.

Σύντομα, και αφού τελείωσε τον χορό του, ο γέροντας έφυγε. Ο κόσμος τον ξεπροβόδισε με χειροκροτήματα κι επιφωνήματα: «Τι καλός άνθρωπος… Εύγε, παππούλη! Απίστευτο».

Στεκόμουν εμβρόντητος, με δάκρυα στα μάτια. Κι έκλαιγα όχι επειδή κατάλαβα αμέσως το νόημα όλης της συμπεριφοράς του γέροντα, αλλά μόνο και μόνο γιατί σοκαρίστηκα με τα λόγια του. Απόρησα για το πώς μπορούσε να γνωρίζει τι είχα εγώ στην τσέπη μου. Και στην τσέπη μου βρισκόταν ένα σημείωμα αυτοκτονίας, το οποίο είχα γράψει πριν λίγες ώρες, στο οποίο αποχαιρετούσα την οικογένειά μου. Όντως τότε είχα αποφασίσει να διαπράξω μία τρομερή, ανεπανόρθωτη πράξη.

Και ο γέροντας Γαβριήλ, ελέω Θεού, έστησε για μένα ολόκληρη παράσταση!

Το πιο εκπληκτικό ήταν ότι από την επόμενη κιόλας μέρα δεν ήθελα ν’ ακούσω καν για τυχερά παιχνίδια, σταμάτησα να πίνω αλκοόλ και ταυτόχρονα εγκατέλειψα τον χαοτικό τρόπο ζωής, που ακολουθούσα για πολύ καιρό.

Μετανιώνω που δεν μπόρεσα να βρω τον παππούλη αυτόν στην Τιφλίδα. Ρώτησα πολλούς γι’ αυτόν και μου απαντούσαν ότι ήταν ένας τρελός, που σπάνια εμφανιζόταν.

Σύντομα στράφηκα στον Θεό και την Εκκλησία. Και μόνο μετά από μερικά χρόνια, όταν εγώ με την οικογένειά μου επισκεφθήκαμε τη Μτσχέτα και τη μονή Σαμτάβρο, σ’ έναν τάφο, όπου ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος, σε μία μεγάλη φωτογραφία αντίκρυσα εκείνον τον παππούλη, που κάποτε μου έσωσε τη ζωή.

Στεκόμουν εκεί ακίνητος κι έκλαιγα.
Ο παππούλης μού χαμογελούσε.
Γέλασα κι εγώ, όταν μου έκλεισε το μάτι από τη φωτογραφία ο γέροντας, σαν να με ρωτούσε χαριτολογώντας: «Λοιπόν, Ρεβάζ, ήρθες στον άνθρωπο-επαναστάτη τελικά, στον γέροντα αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (Ουργκεμπαντζε);»

Στον αγαπημένο παππούλη, που είναι αγαπητός σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο και ο οποίος με την αγάπη του σώζει πολλούς ανθρώπους. Και θα συνεχίζει να σώζει, με το έλεος του Θεού!»

http://orthmad.gr/news/άγιος-γαβριήλ-ο-δια-χριστόν-σαλός

Στην Κύπρο «αναπνέεις» Ελλάδα!

 1η Απριλίου έναρξη αγώνα της ΕΟΚΑ)

   Άρθρο του Πέτρου Γ. Γώγου

   Το έχει η μοίρα του Λαού μας  κάθε μήνας, κάθε ημέρα του έτους, να είναι ημέρα μνήμης Ηρώων, Μαρτύρων, Αγώνων, ημέρα Αγίων. Αναρίθμητα τα κομποσκοίνια που έχει φτιάξει ο λαός μας, με δάκρυα, προσευχές, δεήσεις προς τον Θεό για λευτεριά και όνειρα. Κάθε κόμπος πλεγμένος με πόνο για το αίμα που χύθηκε και συνεχίζει να ρέει για τα ιδανικά της φυλής μας. Ένα τέτοιο κομποσκοίνι αφορά και την πολύπαθη Κύπρο. Αυτό, δεν έχει τελειώσει ακόμα.

    Οι διώξεις που έχει υποστεί ο Ελληνισμός της μαρτυρικής Κύπρου, ήταν σκληρές και απάνθρωπες.  Επιλεκτικές οι σφαγές από τους Τούρκους πρίν, κατά την διάρκεια και μετά την επανάσταση του 1821, με πρωτομάρτυρα τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό, μητροπολίτες, πρόκριτους, ακολούθησαν την μοίρα του Πατριάρχη Γρηγορίου και των υπολοίπων μαρτύρων του Γένους. Έπειτα, ήρθαν οι Άγγλοι, άλλοι δυνάστες «από την δύση» χειρότεροι… Είναι τέτοια η γεωστρατηγική θέση που κατέχει η Κύπρος, που την έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση, όπως επίσης και ο αδελφοκτόνος «διχασμός», που πάντοτε υπάρχει και τρώει το Γένος μας. Έτσι ήρθε και η διπλή εισβολή του 1974, υποκινούμενη και με την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων. Δεν χάρηκαν τα αδέλφια μας την ελευθερία, ακόμα ονειρεύονται την απελευθέρωση των εδαφών, πόλεων και σπιτιών τους, που όπως έχει αποδειχθεί μοσχοπουλιούνται σε μερικούς υπήκοους του βασιλείου του προηγούμενου κατακτητή…   «Ρωτήσανε την Λευτεριά Ποιάς κόρης είναι Μάνα Κι αποκρίθηκε, γεννήθηκα από το ελληνικό το αίμα Στον αγώνα για Ελευθερία Μέσα είναι και η θυσία Ο θάνατος είναι το πέρασμα προς την αθανασία!»

Αντίσταση

   Πρώτη Απριλίου του 1955. Η απαρχή ενός νέου κεφαλαίου αντίστασης, συμπληρώνει το βιβλίο της ιστορίας με θυσίες ελληνόπαιδων που είχαν άσβεστη την φλόγα της λευτεριάς όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος Κύπριος που θ’ αντικρίσει την αγχόνη. Ζήτω η Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Τίποτα άλλο» (έτσι και έγινε), ηρώων όπως ο Κυριάκος Μάτσης “Ου περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα…αλλά περί αρετής“ (η απάντησή του για να προδώσει έναντι χρημάτων), ελληνόψυχων όπως ο Υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, Γρηγόρης Αυξεντίου που με τον μαρτυρικό του θάνατο έδειξε (on camera) «πως πεθαίνουν οι Έλληνες».(Αυγουστής Ευσταθίου).

 https://www.youtube.com/watch?v=Xrv_72yWgXU

   Πώς να μην υποκλιθείς σε τέτοιες πράξεις αντρειοσύνης και ψυχής;  Νιώθεις μικρός μπροστά σε όλους αυτούς τους γίγαντες της ρωμιοσύνης, είναι  τόσοι πολλοί και όλοι τους είχαν στο μυαλό τους την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.

   Είχα την ευλογία να επισκεφτώ την Κύπρο, να γνωρίσω «ταπεινούς» γίγαντες, σύγχρονους ήρωες και ηρωίδες της ΕΟΚΑ, όπως  τον ζωντανό «θρύλο» Αυγουστή Ευσταθίου (Ματρόζο), τον άνθρωπο που είδε τελευταία φορά ζωντανό-κατακαμένο (όπως μου περιέγραψε) τον αρχηγό τον «Μάστρο» Γρ. Αυξεντίου. Βουρκώνουν τα μάτια στις θύμισες…  όταν αναπολώ την  αρχόντισσα κυρία Έλλη, την «φύλακα» εν ζωή της κρυψώνας στο σπίτι της, μα και ύστερα, του τάφου του «Διγενή» στρατηγού Γ. Γρίβα και του ιστορικού πλοιαρίου «Σειρήν». Μύρισα τον αέρα στα κελιά των φυλακών των αγωνιστών της Κύπρου, γεύτηκα και φίλησα το χώμα στα «Φυλακισμένα Μνήματα», χώμα «ιερό». Έσπασα αντικρίζοντας τα ικριώματα, τις κρεμάλες, τα σχοινιά, τα δεσμά, ραγίζει η καρδιά σπάει… σαν αντικρίζεις την αδελφή του Ευαγόρα, βλέπεις φωτογραφίες, ακούς φωνές…

  Έπειτα, στο μουσείο του Αγώνα της ΕΟΚΑ, ή στο Παγκύπριο Γυμνάσιο – το φυτώριο αγωνιστών- στην Λευκωσία, ή στην Δερύνεια, αντικρίζοντας την Αμμόχωστο, το έρημο «Βαρώσι», μπροστά σου ένας νέος τόπος μαρτυρίου για δυό παλικάρια τον Ισαάκ και τον Σολωμό, και η μεγάλη έκπληξη η κυρία που μας μίλησε, με το όνομα Ελλάδα, όπως και η μικρή κόρη του αδελφικού φίλου μου (πλέον) Αντώνη Μανδρίτη πρώην πρόξενου της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Θεσσαλονίκη. Τελικά όπου και αν πάς στην Κύπρο μυρίζεις-γεύεσαι Χριστό και Ελλάδα. Στο ¨Ομοδος, στο Σταυροβούνι στη μονή της Παναγιάς του Μαχαιρά και του Κύκκου όπου και αν πάς νιώθεις ευλογία, το ΄χει η «ρίζα» μας.

   Μυρίζεις Ελλάδα ! Να πώ για τον φίλο μου τον Γιώργη Χατζηγιάγκου, που  έχει ψηλά την ελληνική σημαία, όπως και αυτήν με το αστέρι της Μακεδονίας, για τον πατέρα Ανδρέα Β. που δεν θυμάμαι πόσες εκκλησίες έχει χτίσει, για τους ακούραστους Σωτήρη (μικρό τσιλιαδόρο όπως όλα τα παιδιά) και την σύζυγό του Ελένη Χατζημιχαήλ, με το τεράστιο ιεραποστολικό έργο, νυν δήμαρχο Ακανθούς του χωριού (ένα από τα πολλά) που έκρυβε σε «κοινή θέα» τους Αυξεντίου και Μάτση, που σήμερα είναι κατεχόμενη, με «σκλαβωμένη» την εκκλησιά του Χρυσοσώτηρα (της Μεταμορφώσεως). Να ακούς  τις ιστορίες αγώνων της ΕΟΚΑ, να ριγά η καρδιά σου από δέος και συγκίνηση τι να πρωτοπεριγράψω!

   Κάθε γωνιά της μαρτυρικής μεγαλονήσου, είναι ποτισμένη με αίμα ηρώων και δάκρυα  πόνου. Κάθε  οικογένεια έχει και μια ιστορία να σου πεί, όλες για αγώνες, όλες για θυσίες που έμειναν μισές λόγω της διχοτόμησης, της τουρκικής εισβολής και κατοχής επειδή η ελίτ της Ελλάδας πιεζόμενη από τον ξένο παράγοντα, αποφάσισε ότι «η Κύπρος κείται μακράν».

Ανεξαρτησία

   Επανέρχομαι. Οι αγώνες της ΕΟΚΑ οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Κύπρου, είναι μια ακόμα νίκη ελλήνων κατά ενός κατακτητή. Θα το ξαναγράψω και ας παρεξηγηθώ. Μπορεί για κάποιους οι απελευθερωτικοί αγώνες να σταμάτησαν στον Έβρο και στα Γιάννενα.  Όμως όπως οι αγωνιστές του 1821 στο μυαλό τους θεωρούσαν ως πρωτεύουσα του νέου κράτους την Κωνσταντινούπολη, την δόξα του Βυζαντίου, έτσι και οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, εξεγέρθηκαν με σκοπό την Ανεξαρτησία και την ΕΝΩΣΗ με την Μάνα Ελλάδα (που δυστυχώς δεν επετεύχθη για τους γνωστούς λόγους). Είμαστε Αδέλφια! Ο  Εθνικός ύμνος είναι κοινός, ίδιος όπως και οι καρδιές μας μιας και έχουμε τα τέσσερα στοιχεία του Ηροδότου: «το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόδοξον και τα ήθεα ομότροπα». Μένω στα τελευταία λόγια του Γ. Αυξεντίου!

«Ναι Ματρόζο, εμείς σπείραμε τον σπόρο άλλοι θα θερίσουν»

Και αυτά της Αντωνούς Αυξεντίου Μάνας του Γρηγόρη :

«Χαλάλιν της Πατρίδος μου

ο γιος μου, η ζωή μου,
τζι αφού εν επαραδόθηκεν
τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν
ας έσιει την ευτζήν μου.»

 https://www.antibaro.gr/article/30089

https://www.youtube.com/watch?v=yYNed6vwDks

Άγιος Νείλος ο ασκητής, περί προσευχής

 Όταν ο φθονερός δαίμονας δεν μπορεί να ανακινήσει τη μνήμη κατά την προσευχή, τότε αναγκάζει το ίδιο το σώμα να προκαλέσει στο νου κάποια παράξενη φαντασία και με αυτή να δώσει μορφή στο νου. Και εκείνος πού έχει συνήθεια να ζει με τις σκέψεις του, εύκολα λυγίζει. Και ενώ σπεύδει να λάβει γνώση άυλη και άμορφη, εξαπατάται και κατέχει καπνό αντί για φως.

Στάσου καλά πάνω στη σκοπιά σου και φύλαγε το νου σου από νοήματα κατά τον καιρό της προσευχής, για να τελειώσεις την αίτησή σου και να σταθείς στην ηρεμία σου. Έτσι θα επιφοιτήσει και σε σένα Αυτός πού συμπάσχει με όσους έχουν άγνοια. Και τότε θα λάβεις το ενδοξότατο δώρο της προσευχής.

Δεν θα μπορέσεις να προσευχηθείς καθαρά, αν ανακατεύεσαι με τα υλικά πράγματα και σε ταράζουν συνεχείς φροντίδες. Προσευχή είναι απόρριψη σκέψεων.

Δεν μπορεί ο δεμένος να τρέξει. Ούτε ο νους πού είναι δούλος σε κάποιο πάθος θα μπορέσει να δει τόπο πνευματικής προσευχής, γιατί σύρεται και γυρίζει εδώ και εκεί από την εμπαθή σκέψη και δεν μπορεί να σταθεί ατάραχος.

http://orthmad.gr/μηνύματα-από-το-γεροντικό

Εμείς προσπαθούμε με τον δικό μας τρόπο να ευχαριστήσουμε τον Θεόν. Αλλά δεν ευχαριστιέται ο Θεός…

 Κάποια κυρία που είχε το σύζυγό της άρρωστο μου είπε:

- «Αχ κύριε Παναγόπουλε, έχασα τις επισκέψεις στις Φυλακές, τις επισκέψεις στα Νοσοκομεία, τα έχασα όλα!».
Αυτή πήγαινε στα Ιδρύματα, παρηγορούσε, βοηθούσε, διακονούσε τους ανθρώπους εκεί.
Και της λέω:
- «Καλά, εσύ τώρα, το Νοσοκομείο και τη Φυλακή το έχεις στο σπίτι σου, γιατί παραπονιέσαι; Πρέπει να γίνει καλά ο άνδρας σου, για να πας στους άλλους. Ο άνδρας σου δεν είναι άνθρωπος του Θεού και δεν πρέπει να τον διακονήσεις;»

Δυστυχώς, δεν στέκονται στα καλά τους οι άνθρωποι… Θέλουν με τον δικό τους τρόπο να υπηρετήσουν και να ευχαριστήσουν τον Θεόν.

Λέει ο Χριστός: «Εδώ που σε βάζω, είτε σου αρέσει, είτε δεν σου αρέσει, εδώ θα εργασθής!»
Και οι άνθρωποι το χαβά τους.
Αυτό που αρέσει εμένα…
Θέλουν με τον δικό τους τρόπο να αγιάσουν.

Όχι αγαπητοί!
Δεν θα αγωνισθούμε εκεί που θέλουμε εμείς, αλλά εκεί που θέλει Εκείνος!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982)

http://orthmad.gr/news/εμείς-προσπαθούμε-με-τον-δικό-μας-τρόπο-να-ευχαριστήσουμε-τον-θεόν-αλλά-δεν-ευχαριστιέται-ο-θεό