Στη στολή παραλλαγής που φοράει, όπως πολλοί από τους εναπομείναντες άντρες στην Ανατολική Ουκρανία, στο δεξί μπράτσο έχει κολλημένη τη ρωσική σημαία, και στο αριστερό μια νεκροκεφαλή που γύρω γράφει: «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος, αιώνος αμήν». Ενα σήμα που χρησιμοποιούν συχνά πολλές μονάδες των πολιτοφυλάκων στην τεράστια περιοχή της Α.Ουκρανίας, Ντονμπάς. Είναι ο Ντμίμτρι (Δημήτρης), ο οποίος αν και μόλις 29 ετών, διοικεί 260 μαχητές, που πολεμούν κατά της «χούντας του Κιέβου», όπως ονομάζουν την ουκρανική κυβέρνηση.
Ο Ντμίτρι είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση κατοίκου αυτής της άκρως βιομηχανικής περιοχής της Ουκρανίας, αλλά και χαρακτηριστική περίπτωση όσων εντάχθηκαν στις γραμμές των ονομαζόμενων «αυτονομιστών της Ανατολικής Ουκρανίας». Παιδί οικογένειας εργατών, με έξι αδέρφια που τελείωσε το Λύκειο, αλλά δεν μπόρεσε να σπουδάσει, αρχικά εργάτης σε ανθρακωρυχεία και μεταλλουργεία, κατόπιν τεχνίτης, και στη συνέχεια μικροεπιχειρηματίας. Ο ίδιος εν μια νυκτί, όταν ξέσπασε η εμφύλια αντιπαράθεση στην Ουκρανία, μετετράπη σε μαχητή, αν και δεν είχε υπηρετήσει καν στο στρατό. Εδώ και σχεδόν ένα έτος παίρνει μέρος σε έναν από τους σκληρότερους πολέμους που έχει γνωρίσει η Ευρώπη από τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο και εντεύθεν.
Back to the USSR
Ο Ντμίτρι ζει στην πόλη Μπριάνκα (εξήντα χιλιάδες κάτοικοι) της περιφέρειας Λουγκάνσκ. Ως γνωστόν, τόσο η μεγάλη περιφέρεια του Ντονιέτσκ, όσο και η μικρότερη του Λουγκάνσκ, που αποτελούν σχεδόν όλο το Ντονμπάς, έχουν «ανεξαρτοποιηθεί» από την υπόλοιπη Ουκρανία. Πρόκειται για δυο απέραντες βιομηχανικές ζώνες. Να σημειωθεί πως στο Ντονμπάς, δεν υπάρχει πόλη, κωμόπολη και χωριό, δίπλα από τα οποία να μην υπάρχει μια βιομηχανία, μεγάλο ή μικρό ανθρακωρυχείο, και μεταλλουργεία, ή έστω μια εγκατάσταση για εξόρυξη άνθρακα. Βέβαια, πολλές από τις τελευταίες είναι «παράνομες», στην πραγματικότητα «πειρατικά ανθρακωρυχεία», που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και των παραγωγικών υποδομών, οπότε ο πληθυσμός δεν είχε δουλειά. Αποτελούν δε, πραγματικές παγίδες για τους –φτηνά πληρωμένους- εργάτες, αφού τα δυστυχήματα είναι συχνά, ενώ η ρύπανση του περιβάλλοντος και ο καρκίνος βασιλεύουν. Είναι ίσως η περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ενωσης με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εργοστασίων βαριάς βιομηχανίας και ανθρακωρυχείων.
Η μονάδα του Ντμίτρι έχει βάση της την Μπριάνκα, και λέγεται «CCCP – Μπριάνκα» («ΕΣΣΔ – Μπριάνκα» !). Το' χουν, μάλιστα, ως πινακίδες στα αυτοκίνητά τους. Φαίνεται παράδοξο, και σίγουρα φαντάζει παράταιρο πλάϊ στο «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών» και τη ρωσική σημαία, προϊόν κι’ αυτό της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε αυτό. Η πεποίθηση ότι είναι «παιδιά» μιας μεγάλης χώρας και δύναμης, της πολυεθνικής Σοβιετικής Ενωσης, ο προσδιορισμός της ρωσικής εθνικής ταυτότητας, και η βαθιά ρωσική πίστη στην Ορθοδοξία, «παντρεύονται» στο πρόσωπο των ανθρώπων της Ανατολικής Ουκρανίας που πήραν το όπλο στα χέρια τους. Στις τάξεις τους βρίσκονται, από ακροαριστεροί και αναρχικοί, μετριοπαθείς και συντηρητικοί πολιτικά, μέχρι ακροδεξιοί, σκληροί υπέρμαχοι του ρωσικού εθνικισμού, ακόμα και νεοναζί.
Νέο «Κόσσοβο»;
Παρ’ ότι η μονάδα του Ντμίτρι ονομάζεται «CCCP – Μπριάνκα», ο ίδιος δηλώνει πως δεν είναι κομμουνιστής. «Προς τιμήν των πατεράδων μας και των παπούδων μας, ονομάσαμε έτσι τη μονάδα μας», λέει. Και προσθέτει: «Παιδί της Περεστρόϊκα είμαι εγώ, γεννήθηκα το 1986, και δεν θεωρώ τον εαυτό μου Ουκρανό». Εχει ενδιαφέρον ότι άποψη ότι «η Ανατολική Ουκρανία δεν είναι Ουκρανία», είναι βαθιά εμπεδωμένη σε σημαντική μερίδα του πληθυσμού της περιοχής. Γενικότερα, αντιτίθενται στην ονομαζόμενη «ουκρανοποίηση», αφού θεωρούν ότι η Ουκρανία είναι πολυεθνική και πρέπει να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα της κάθε εθνότητας.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, είναι βέβαιον ότι, ακόμα κι’ αν η Μόσχα θελήσει να «πουλήσει» το παιχνίδι, και να ξανασπρώξει το Ντονμπάς στην Ουκρανία, θα συναντήσει τεράστιες αντιδράσεις στην περιοχή, αλλά και στην ίδια τη Ρωσία. Ιδιαίτερα από τους «οπλαρχηγούς» -στρατιωτικούς αρχηγούς- στην Α.Ουκρανία, οι περισσότεροι εκ των οποίων, όπως και ο Ντμίτρι (αυτός είναι απλός διοικητής), έχουν βγει μέσα από τον λαό. Να σημειωθεί ότι αρκετοί «στρατιωτικοί ηγέτες» είναι πλέον και πολιτικοί, ενώ ορισμένοι εξ’ αυτών, εκτός της «ανεξαρτησίας», θέτουν σοβαρά ζητήματα μεγάλων πολιτικών ανατροπών, καθώς και αιτήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και καταπολέμησης της αυθαιρεσίας των «Ολιγαρχών» (προσώπων που, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, καταλήστευσαν τον δημόσιο πλούτο, και σήμερα είναι «καπιταλιστές»).
Στο μεταξύ, με ταχύτατους ρυθμούς στήνονται νέες κρατικές δομές και θεσμοί στο Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ, όπου ήδη σχηματίζονται κυβερνήσεις και δημόσιες υπηρεσίες, ενώ, από εκεί που υπήρχαν βασικά ομάδες ντόπιων ατάκτων μαχητών, τώρα σχηματίζεται κανονικότατος στρατός. Ολα αυτά, βέβαια, δεν θα μπορούσαν να γίνουν, παρά με την καθοριστική συμβολή της Ρωσίας. Όλα όσα συμβαίνουν εκεί, λοιπόν, δείχνουν πως ήδη σχηματίζεται ένα δυνάμει «Κόσσοβο», αλλά και ότι η σύγκρουση που μαίνεται, με χιλιάδες νεκρούς, δεν πρόκειται να σταματήσει εύκολα. Κάτι, βέβαια, που ναι μεν έχει να κάνει με τις κινήσεις, στις οποίες θα προβούν οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία), αλλά και με τις σοβαρές εσωτερικές εθνικές, κοινωνικές, τοπικές και ταξικές αντιθέσεις στην Ουκρανία. Πόσο μάλλον, τη στιγμή που η οικονομική κατάσταση στη χώρα χειροτερεύει ραγδαία.
Εικόνες Τσετσενίας
Προς το παρόν, σε γενικές γραμμές τηρείται η εκεχειρία βάσει της συμφωνίας «Μίνσκ 2», αν και καθημερινές είναι οι αψιμαχίες στο «μέτωπο» ανάμεσα σε ουκρανικές δυνάμεις και στους «Πολιτοφύλακες», με ανταλλαγές πυροβολισμών, και, μερικώς, με «μονομαχίες πυροβολικού». Οι εικόνες που συναντά κανείς στην περιοχή, είναι δραματικές. Τα νεκροταφεία, ακόμα και σε μικρές κωμοπόλεις, έχουν επεκταθεί δυό και τρείς φορές σε σχέση με την έκταση που είχαν. Χωριά και κωμοπόλεις, ισοπεδωμένα. Ολόκληρες συνοικίες των σημαντικότερων μεγαλουπόλεων, Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, ειδικά αυτές που είναι κοντά σε «στρατηγικής σημασίας» σημεία (π.χ. αεροδρόμια), είναι κατεστραμμένες, και παραπέμπουν στις τρομερές εικόνες του πολέμου της Τσετσενίας (πολύ χειρότερος του γιουγκοσλαβικού).
Εν τω μεταξύ, οι μέχρι πρότινος κατοικημένες περιοχές έχουν αδειάσει από πληθυσμό. Ζήτημα είναι να ζει πλέον στην Αν.Ουκρανία ο μισός πληθυσμός της, αφού οι περισσότεροι κάτοικοί της, ειδικά οι οικογένειες με παιδιά, έφυγαν μαζικά για να βρουν καταφύγιο στη Ρωσία, στην Ουκρανία και σε όποια άλλη χώρα μπορούσαν. Κάποιοι ήλθαν και στην Ελλάδα, ειδικά αρκετοί Ομογενείς. Τα περισσότερα καταστήματα δεν λειτουργούν, αφού δεν υπάρχουν προϊόντα. Ο,τι μπαίνει στην περιοχή, είναι, είτε ανθρωπιστική βοήθεια από τη Ρωσία, είτε εμπόριο τη Ρωσία. Και βέβαια, οργιάζει το λαθρεμπόριο από την Ουκρανία και τη Ρωσία, ενώ οι τιμές έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, εκτός των άλλων και εξαιτίας της δραματικής υποτίμησης της ουκρανικής γρίβνας.
Επίσης, οι Τράπεζες είναι κλειστές και τα ΑΤΜ δεν δουλεύουν, αφού πρακτικά το Κίεβο έχει κηρύξει «εμπάργκο» στην περιοχή, ενώ δεν πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Παρά το «εμπάργκο», πάντως, η ουκρανική κινητή τηλεφωνία λειτουργεί. Εμπόριο ανάμεσα σε όσες επιχειρήσεις εξακολουθούν να δουλεύουν στην Α.Ουκρανία και στην υπόλοιπη Ουκρανία διεξάγεται μεν, αλλά με τεράστιες δυσκολίες. Χάρις σε αυτές τις επιχειρήσεις, ένα κομμάτι εργαζομένων εξακολουθούν να παίρνουν έστω έναν μικρό μισθό. Ωστόσο, εξαιτίας των κλειστών Τραπεζών, αναγκάζονται κάθε τόσο, όποτε πληρώνονται, να περνούν τα σύνορα με τη Ρωσία, για να πάρουν λεφτά από τα ΑΤΜ. Ρούβλια, βέβαια, όχι γρίβνες (!). Τεράστιες επίσης, είναι οι ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικό υλικό.
Με το βλέμμα προς Δυσμάς
Σίγουρο θεωρείται πάντως, ότι, ακόμα και αυτός ο ανοργάνωτος τακτικός ουκρανικός στρατός της κυβέρνησης του Κιέβου θα μπορούσε να είχε νικήσει τους -διόλου έμπειρους στον πόλεμο- «ατάκτους» του Ντονμπάς. «Πέρυσι το καλοκαίρι που δεχόμαστε μαζική επίθεση, ήταν πολύ άσχημα», λέει ο Ντμίτρι. «Εμείς είμαστε απροετοίμαστοι, δεν είχαμε καμία εκπαίδευση, ούτε επικοινωνίες. Δεν προλάβαμε καν να οργανώσουμε την άμυνά μας. Τώρα, ο πόλεμος μας έμαθε τι πρέπει να κάνουμε, όπως έμαθαν και οι παπούδες μας, πολεμώντας τους ναζί. Τώρα, δεν μπορούν να μας απειλήσουν».
Να σημειωθεί πως πέρυσι, το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο, οι ουκρανικές δυνάμεις εξαπέλυσαν ευρείας κλίμακας επίθεση, και, ως όλα δείχνουν, αποκρούστηκε χάρις στην ρωσική … «βοήθεια». Ως γνωστόν, Κίεβο και Δύση κατηγορούν ευθέως τη Μόσχα ότι έχει εισβάλλει στο Ντονμπάς με τακτικό στρατό. Μπορεί, βέβαια, έως τώρα να μην έχουν παρουσιαστεί ατράνταχτες αποδείξεις για παρουσία τακτικού ρωσικού στρατού, αλλά είναι κοινή πεποίθηση ότι δίχως τη «βοήθεια» της Ρωσίας, η Ανατολική Ουκρανία δεν θα τα κατάφερνε. Επισήμανση, που κατ' επανάληψη, άλλωστε, κάνει και σειρά ρωσικών ΜΜΕ. Πέρυσι το καλοκαίρι, λοιπόν, ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα του ουκρανικού στρατού, και έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτοι μεγάλοι θύλακοι των «αυτονομιστών». Φέτος, επίσης, στο τέλος Φεβρουαρίου και το Μάρτιο, τα όρια των ονομαζομένων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ προωθήθηκαν πολύ δυτικότερα, μετά από δραματικές και πολύνεκρες ήττες του ουκρανικού στρατού. Ετσι πλέον έχει περάσει στον έλεγχο των «αυτονομιστών» σχεδόν ολόκληρο το Ντονμπάς.
«Ναι θα πάω και πιο δυτικά, εάν χρειαστεί», λέει ο Ντμίτρι, εννοώντας στην Ουκρανία. «Με την καθοδήγηση των αμερικάνων, μας επιτέθηκαν και ήλθαν στον τόπο μας να μας επιβάλλουν με τα όπλα τη θέλησή τους. Καταλαβαίνω, υπάρχουν πολλοί που τους αναγκάζουν να πολεμήσουν εδώ, που τους επιστρατεύουν υπό την απειλή πολυετούς φυλάκισης, και που απλά εκτελούν διαταγές. Πληρώνονται, όμως, παίρνουν μισθό για να μας σκοτώσουν. Εγώ αντίθετα, ξόδεψα όλες τις οικονομίες μου στον πόλεμο. Γιατί να μην πάω, λοιπόν, δυτικά; Και στην Αμερική θα φτάσω αν χρειαστεί». Να σημειωθεί ότι πολλοί στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες στην Α.Ουκρανία, θεωρούν ότι η Νοβορώσια (Νέο-Ρωσία), η περιοχή που θέλουν να ανεξαρτοποιηθεί, δεν περιορίζεται στο Ντονμπάς, αλλά περιλαμβάνει κομμάτια της Βορειονατολικής Ουκρανίας, της Κεντρικής και της Νότιας (πόλεις Μαριούπολη, και Οδησσός). Πρακτικά δηλαδή, άνω της μισής Ουκρανίας.
Αδιάφοροι ακόμα και για τις αποφάσεις που λαμβάνονται στην ουκρανική Βουλή, δηλώνουν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης του Κιέβου. «Μου είναι αδιάφορες οι αποφάσεις που παίρνουν εκεί, και αν έχουν ψηφίσει ότι το Ντονμπάς είναι «κατεχόμενη ζώνη», λέει ο Ντμίτρι. « Γενικότερα, είμαι κατά του να εμπλέκεται η Ουκρανία στη Νοβορώσια. Δεν έχει καμιά δουλειά εδώ. Ούτε και τοπικές εκλογές, σύμφωνα με τους ουκρανικούς νόμους, όπως επίσης ψήφισε η ουκρανική Βουλή, θα επιτρέψουμε να γίνουν εδώ. Οι οποιεσδήποτε εκλογές πρέπει να γίνουν με νόμους που θα ψηφίσουμε εδώ. Εάν βέβαια, οι νέοι νόμοι, θα είναι οι ίδιοι με τους προηγούμενους, τους ουκρανικούς, απλά θα υπάρξουν νέες εξεγέρσεις».
Κανένα έλεος στους ξένους «μισθοφόρους»
Ο Ντμίτρι δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι έχει σκοτώσει ανθρώπους. Αν και απαντά λακωνικά στο ερώτημα «Σκότωσες;», «Ναι, έγινε κι αυτό». Πως έγινε; «Με πυροβολούσαν, πυροβολούσα κι εγώ. Πυροβολούσα μόνο όταν έβλεπα καθαρά στόχο. Ετσι απλά, χωρίς στόχο, σφαίρες δεν ξοδεύω». Επίσης, τόσο από τη μια, όσο και από την άλλη μεριά του «μετώπου», καθημερινώς πιάνονται αιχμάλωτοι.
Η πρώτη φορά που έπιασε αιχμαλώτους η μονάδα του Ντμίτρι, λέει, ήταν προ καιρού στην περιοχή Κομισάροφκα. «Κάποιους τους είχαν εγκαταλείψει οι μονάδες τους και οι αξιωματικοί τους, κάποιοι είχαν σκοτωθεί, και αυτοί που έμειναν, τους πιάσαμε. Ηταν και Πολωνοί μεταξύ των αιχμαλώτων». Στο ερώτημα, τι απέγιναν οι Πολωνοί, ο ίδιος απαντάει: «Καλύτερα μην ρωτάτε. Οταν δικοί μας πέφτουν στα χέρια τους, περνούν τα πάνδεινα, τους σκοτώνουν και ούτε καν τους θάβουν. Ετσι κάναμε και μεις σε αυτούς. Με τους Ουκρανούς δεν συμβαίνει το ίδιο. Υπάρχουν πολλοί που ούτε καν τους αγγίζουμε. Θυμάμαι έναν που ήταν αστυνομικός από το Κίεβο, και τον αφήσαμε. Αν με βλέπει, θα με θυμηθεί». Οι «Πολιτοφύλακες» της Α.Ουκρανίας επανειλημμένως έχουν καταγγείλει ότι μεγάλος αριθμός Πολωνών (τρέφουν ιδιαίτερα έντονα αντιρωσικά αισθήματα) πολεμούν με τον ουκρανικό στρατό, όπως επίσης Γεωργιανοί, Τσεστένοι, καθώς και από Δυτικές χώρες. Απαντες τους χαρακτηρίζουν «μισθοφόρους». Ως γνωστόν, επίσης, στην Ουκρανία βρίσκονται χιλιάδες «στρατιωτικοί σύμβουλοι» από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Πολωνία, σύντομα από τον Καναδά, και άλλες Δυτικές χώρες.
Αλλά και από τη μεριά των «Ανατολικών» πολεμούν διάφοροι. «Ποιός ασχολείται με την εθνική καταγωγή;», λέει ο Ντμίτρι. «Κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτό. Κριτήριο για να μπει κάποιος στις μονάδες μας δεν είναι η εθνική καταγωγή του. Για παράδειγμα, εγώ έχω στη μονάδα μου άτομα από την Γεωργία, την Τσετσενία, το Καζακστάν, έναν Ελληνα, που ήλθε από την Ελλάδα μικρό παιδί και έκτοτε ζει εδώ, Γάλλους, δυο Λετονούς ... Πολιτικά, είναι διαφόρων τάσεων». Εννοείται, ιδιαίτερα μεγάλος είναι ο αριθμός όσων έρχονται από τη Ρωσία για να πολεμήσουν. «Τον χειμώνα –λέει ο Ντμίτρι- οι εθελοντές από τη Ρωσία μειώθηκαν, αλλά τώρα ξανάρχονται. Βοηθάνε». Στην Ανατολική Ουκρανία, πολεμούν επίσης οι ονομαζόμενες «Διεθνείς Ταξιαρχίες», αποτελούμενες από Γάλλους, Ιταλούς και άλλους. Κατά πληροφορίες, στο πλευρό των «αυτονομιστών» βρίσκονται και μερικοί Ελληνες (εκτιμάται, περί τα δέκα άτομα), κάποιοι εκ των οποίων φέρονται να ήταν παλαιότερα μέλη των Ειδικών Δυνάμεων του ελληνικού Στρατού.
Από τις διαδηλώσεις, στα Καλάσνικοφ
Για τον Ντμίτρι, τα πάντα ξεκίνησαν πέρυσι, στην αρχή του έτους, στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, με αποτέλεσμα την ανατροπή του τότε προέδρου, Γιανουκόβιτς. Η ειρωνία είναι ότι ο σημερινός ουκρανός πρόεδρος, Ποροσένκο, τον οποίο στηρίζει η Δύση, προέρχεται από το κόμμα του Γιανουκόβιτς, και είναι «Ολιγάρχης» γνωστός ως «βασιλιάς της σοκολάτας», με εργοστάσιο σοκολάτας, μάλιστα, και εντός Ρωσίας. Ο Γιανουκόβιτς, τον οποίο είχε στηρίξει η Ρωσία, έπεσε μετά τα δραματικά γεγονότα του Κιέβου, και τις δολοφονίες διαδηλωτών, πέρυσι τον Φεβρουάριο, ενώ στη συνέχεια αποκαλύφθηκαν τα τεράστια μεγέθη της διαφθοράς του συστήματός του. Ενδιαφέρον είναι ότι, παρά την αντιπαράθεση των «Ανατολικών» με το Κίεβο, και εκεί ο Γιανουκόβιτς θεωρείται ανυπόληπτος και μόνον μια μικρή μειοψηφία τον θέλει.
«Ημουν στο Κίεβο όταν γίνονταν οι διαδηλώσεις στην πλατεία Μαϊντάν, αλλά όχι υπέρ του Μαϊντάν. Ημουν με το αντι-Μαϊντάν. Αυτοί μας ονόμαζαν «ρωσόσπορους», εμείς τους λέγαμε «φιλο-Μπαντέρα» (σ.σ. ιστορική φιγούρα, σύμβολο του ουκρανικού εθνικισμού, φασίστας και συνεργάτης των ναζί για τους φιλορώσους). Αυτοί προκάλεσαν το χάος στο Κίεβο, και στη χώρα, και κατόπιν το μετέφεραν εδώ. Θέλανε να μας γονατίσουν, να μας επιβάλουν να ζήσουμε όπως αυτοί ήθελαν. Ηθελαν να μας «ουκρανοποιήσουν». Τα ίδια έκαναν και οι κρατικοί αξιωματούχοι που διόριζαν στον τόπο μας από το Κίεβο, εδώ και δυόμισι δεκαετίες. Στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό τομείς, παντού. Επαιρναν, για παράδειγμα, ένα εργοστάσιο στην κατοχή τους, και έβαζαν να δουλέψουν μόνο τους δικούς τους ανθρώπους. Δηλαδή, εμείς έπρεπε να πεθάνουμε από την πείνα;».
Μετά το Μαϊντάν, συνεχίζει, «όταν εμείς ξεσηκωθήκαμε και διαδηλώναμε εναντίον τους, ήρθαν με τα όπλα. Εμείς ακόμα ήμαστε άοπλοι. Αντε να είχαμε καδρόνια. Ακόμα και όταν καταλάβαμε το κτίριο της SBY (σ.σ. αστυνομία και μυστική υπηρεσία) στο Λουγκάνσκ και σε άλλες πόλεις, πέρυσι, δεν είχαμε όπλα. Αρχικά, μας πυροβολούσαν με πλαστικές σφαίρες και μας έριχναν δακρυγόνα. Μετά, μας πυροβολούσαν, σποραδικά, με κανονικά πυρά από τις στέγες των κτιρίων. Κατόπιν, ήρθαν με τανκς και βόμβες. Λένε ότι πρέπει να μας εξαλείψουν από προσώπου γης, να μας σκοτώσουν όλους. Ας έλθουν. Πρώτη φορά είναι;»
Πότε πήρε το όπλο ο Ντμίτρι; «Όταν έστειλαν στρατό εδώ για να μας καταστείλει, 1500 αλεξιπτωτιστές, οργανώσαμε μια ομάδα 12 ατόμων, και αρχικά στήναμε οδοφράγματα. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν. Η κατάσταση ελεγχόταν ακόμα από το Κίεβο, αν και όχι απόλυτα. Ο κόσμος ήταν υπέρ της Ρωσίας. Λένε ότι ήλθαν από τη Ρωσία οργανωτές και μας ξεσήκωσαν. Δεν είναι έτσι. Μπορεί να ήλθαν κάποιοι, αλλά ... εν πάση περιπτώσει, το θέμα δεν είναι στη γλώσσα. Είναι πολιτικό. Και με τη δική μας πλευρά υπάρχουν πολλοί που μιλούν ουκρανικά και όχι ρωσικά».
«Πως κλιμακώθηκε η ένταση; Βγαίνουμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε κατά της χούντας του Κιέβου, κατά των συμβόλων του “Δεξιού Τομέα”, του Μπαντέρα, κ.ο.κ. ΄Εστελναν λοιπόν, ασφαλίτες, να μας συλλάβουν μέσα στα σπίτια μας, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Οι άνθρωποι, βλέποντας ότι μας ρίχνουν στις φυλακές, ξεσηκώθηκαν. Οταν είδα να σκοτώνουν ανθρώπους, κατάλαβα ότι σύντομα θα ξεκινήσει πόλεμος. Είχαν ήδη αρχίσει να μπαίνουν σε πόλεις και χωριά με τάνκς, ελικόπτερα, και να πυροβολούν. Προσωπικά δεν είχα ιδέα από στρατό και πόλεμο. Ο,τι έμαθα, το έμαθα μέσα στις μάχες».
