Δομετίου του Πέρση, Αστερίου Οσιομάρτυρα, Ωρ Οσίου,των Μυρίων Ασκητών Θηβαίων, Ποταμιάς Θαυματουργής, Ναρκίσσου Ιερομάρτυρα, Υπερεχίου Οσίου, Σώζων εκ Νικομήδειας, Θεοδοσίου Ιαματικού, Δομετίου Σημειοφόρου, Νικάνορος Θαυματουργού, Μνήμη Βαρβαρικής Επιδρομής, Βάρταν εξ Αρμενίας, Ποίμην εν τω Σπηλαίω, Ποίμην Νηστευτού, Κανδίδας Οσίας, Ιωσήφ Οσίου, Μίκαλλου
Ο Άγιος Δομέτιος ο Πέρσης και οι δύο μαθητές του
Ο Oσιομάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη από κάποιο χριστιανό, που ονομαζόταν Άβαρος. Όταν το έμαθαν αυτό οι άνθρωποι του σπιτιού του, εξεγέρθηκαν εναντίον του και ο Δομέτιος αναγκάσθηκε να τους εγκαταλείψει. Κατέφυγε στην πόλη Νίσιβη στα βυζαντινά σύνορα, οπού κλείστηκε σε κάποια μονή. Αναχώρησε, όμως, κι από κει, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή Σεργίου και Βάκχου, όπου ο Δομέτιος καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές του Ευαγγελίου. Ο προϊστάμενος της μονής Ουρβέλ, βλέποντας την πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον κάνει πρεσβύτερο. Αλλά ο αγώνας του Δομετίου δεν ήταν πως θα αρπάξει αξιώματα, αλλά πως θα τα αποφύγει. Διότι έμαθε από τον Κύριο του Ιησού Χριστό, να είναι "ταπεινός τη καρδία" που σημαίνει, ταπεινός στο φρόνημα και την εσωτερική διάθεση. Γι' αυτό και έφυγε στα όρη και ζούσε μέσα σε μια σπηλιά με δύο μαθητές του. Όταν κάποτε περνούσε από 'κει ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, διέταξε να τον σκοτώσουν. Οι στρατιώτες του Ιουλιανού βρήκαν το Δομέτιο και τους μαθητές του να ψάλλουν μέσα στη σπηλιά, όπου τους φόνευσαν με λιθοβολισμό.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.Τον της χάριτος λόγον εισποιησάμενος, πυρσολατρών τας τερθρείας απεποιήσω σοφώς, τω Χριστώ ανατεθείς Πάτερ Δομέτιε, και εν αθλήσει ακλινής, ως οσίων μιμητής, εδείχθης Οσιομάρτυς, διό σε ύμνοις τιμώμεν, συν φοιτητών σου τη δυάδι σοφέ.
Ο Άγιος Αστέριος ο οσιομάρτυρας και θαυματουργός (ἑορτὴ Αστέριος)
Πότε και που μαρτύρησε δεν αναφέρουν οι Συναξαριστές. Στους περισσότερους από τους Κώδικες αναγράφεται ως "μάρτυς και συγκλητικός, δια ξίφους τελειωθείς". Στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου αναφέρεται ως "Oσιομάρτυς και θαυματουργός".
Ο Όσιος Ωρ
Ο Όσιος αυτός ασκήτευε στο όρος της Νιτρίας. Στην αρχή και για λίγα χρόνια έκανε ερημίτης με νηστεία, προσευχή και μελέτη του θείου λόγου. Κατόπιν όμως τον ανακάλυψαν χριστιανοί που επιζητούσαν πνευματικό οδηγό και από τότε η φήμη της αγιότητας του απλώθηκε παντού. Χιλιάδες επισκέπτες πήγαιναν κοντά του για να ωφεληθούν από τη διδασκαλία και την ταπεινοφροσύνη του. Στη συνέχεια ο όσιος Ωρ ανέπτυξε αδελφότητες και ίδρυσε μοναστήρια, στα οποία με πολύ ζήλο καλλιεργούνταν η πνευματική και η σωματική εργασία. Επίσης ο Όσιος είχε το χάρισμα του λόγου και ήξερε πότε να σιωπά και πότε να μιλάει. Απεβίωσε ειρηνικά 90 χρονών, διατηρώντας τη διαύγεια του μυαλού του μέχρι τελευταίας του πνοής.
Οι Όσιοι Μύριοι (10.000) Ασκητές Θηβαίοι
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Η Όσια Ποταμία η Θαυματουργή
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο Άγιος Νάρκισσος ο Ιερομάρτυρας Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Αναδείχτηκε 30oς ή κατ' άλλους 31ος επίσκοπος Ιεροσολύμων, από τον πρώτο, που ήταν ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος. Ήταν άνδρας εγκρατής, φιλάνθρωπος, διδακτικός και άκαμπτος στην εκτέλεση του καθήκοντος του, χωρίς να εμποδίζεται από την αντίδραση των μοχθηρών εχθρών του. Σε κάποια συκοφαντία που κάποτε οργανώθηκε εναντίον του, παρουσιάστηκαν τρεις ψευδομάρτυρες. Ο πρώτος, για να επιβεβαιώσει την ψευδοκατάθεσή του, είπε ότι αν λέει ψέματα να πέσει φωτιά και να τον κάψει. Ο δεύτερος είπε να γίνει σκωληκόβρωτος και ο τρίτος να τυφλωνόταν. Δεν πέρασε λοιπόν πολύς καιρός και οι ψευδομάρτυρες τιμωρήθηκαν όπως τους άρμοζε. Ο πρώτος κάηκε από κεραυνό, ο δεύτερος αρρώστησε βαριά και το λεπρό σώμα του έτρωγαν σκουλήκια και ο τρίτος τυφλώθηκε. Ο Νάρκισσος ανέβηκε δύο φορές στο θρόνο και πατριάρχευσε συνολικά 26 χρόνια. Απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 116 χρονών.
Ο Όσιος Υπερέχιος
Υπήρξε από τους μοναχούς, που μαζί με την πίστη, κατείχαν και τους θησαυρούς της χριστιανικής φιλοσοφίας. Ήταν ήρεμος, γλυκός και σπάνια τον πλησίαζε η φλόγα της οργής. Έλεγε δε συχνά: "ο μη κρατών γλώσσης αυτού εν καιρώ οργής, ουδέ παθών κρατήσει ο τοιούτος". Απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτος χάρη από τον Θεό.
Ο Άγιος Σώζων από τη Νικομήδεια
Τον έριξαν στη φωτιά και θαυματουργικά με τη θεία χάρη βγήκε αβλαβής. Στη συνέχεια απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Όσιος Θεοδόσιος ο νέος , ο ιαματικός
Ο Όσιος Θεοδόσιος ο νέος, ο ιαματικός, γεννήθηκε στην Αθήνα το 862 από ευσεβείς χριστιανούς. Από νεαρή ηλικία φάνηκε η θερμή πίστη πού τον διακατείχε και η μεγάλη αγάπη προς τούς συνανθρώπους του. Όταν αποφάσισε να αποσυρθεί στον μοναχικό βίο, μοίρασε την περιουσία του σ' όσους είχαν ανάγκη και πήγε λίγο έξω από την Αθήνα. όμως πολλοί ήταν αυτοί πού πήγαιναν για να τον δουν και να τον συμβουλευτούν, κάτι πού τον εμπόδισε να διαλογιστεί. Για αυτό το λόγο και για να μπορέσει να μονάσει, κατέφυγε στο Άργος. Εκεί έκτισε ένα ναό στο όνομα του Τιμίου Προδρόμου, όπου πολλοί πήγαιναν για να τον συμβουλευτούν. Τον φθόνησαν όμως ιερείς, και τον κατάγγειλαν στον Αρχιεπίσκοπο Άργους, Άγιο Πέτρο. Ο Αρχιεπίσκοπος όμως κατάλαβε την αφιλοκέρδεια και την ευσέβεια του Θεοδοσίου, με αποτέλεσμα να ενισχύσει συνεχώς στο θεάρεστο έργο της ελεημοσύνης. Ο Άγιος Θεοδόσιος απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.Ως δόσιν θεόδεκτον, την καθαράν σου ζωήν, Θεώ καθιέρωσας, τω ιαμάτων πηγήν, τον τάφον σου δείξαντι, συ γαρ διά εγκράτειας, καθαρθείς των προσύλων, έλαμψας εν τω κόσμω, δι' ασκήσεως πόνων διό σε Θεοδόσιε, εν ύμνοις γεραίρομεν.
Ο Όσιος Δομέτιος ο σημειοφόρος
Ο Όσιος αυτός ήταν Αγιορείτης ασκητής, που ασκήτευε στα όρια της Μονής Φιλόθεου, έκανε μάλιστα και θαύματα, και απεβίωσε ειρηνικά. Αυτός είχε μαθητή τον οσιομάρτυρα Δαμιανό.
Ο Όσιος Νικάνωρ ο θαυματουργός
Ο Όσιος Νικάνωρ ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε τον 14ο αιώνα. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Μαρία. Ήταν πολύ πλούσιοι αλλά και πολύ πνευματικοί άνθρωποι. Απόκτησαν μόνο ένα παιδί που το ονόμασαν Νικόλαο, και από την αρχή προσπάθησαν να το αναθρέψουν σύμφωνα με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Αλλά ενώ ο Νικόλαος ήταν 20 χρονών, πεθαίνει ο πατέρας του και μετά από λίγα χρόνια και η μητέρα του. Τότε αυτός, διαμοίρασε όλη του τη μεγάλη κληρονομιά στους φτωχούς και έγινε μοναχός με το όνομα Νικάνωρ. Κατόπιν, με την επιμονή του Αρχιερέα Θεσσαλονίκης, δέχτηκε να γίνει και Ιερέας. Στο ορός Βέρμιον Γρεβενών, που το έλεγαν: του Καλλιστράτου, υπήρχε Μονή που έκτισε ομώνυμος μοναχός. Εκεί λοιπόν πήγε και ο Νικάνωρ για να μονάσει, και από κει κατέβαινε και εμψύχωνε το λαό των γύρω πόλεων και χωριών, να μένουν σταθεροί στην πίστη τους ακόμα και με θυσία της ζωής τους. Κάποια νύκτα και ενώ ο Νικάνωρ προσευχόταν, άκουσε φωνή να του λέει να πάει στην κορυφή του όρους, και ότι εκεί θα βρει την εικόνα του Κυρίου. Πράγματι την επόμενη ήμερα τα λεγόμενα της φωνής επαληθεύτηκαν και ο Νικάνωρ στο σημείο εκείνο έκτισε εκκλησία και μοναστήρι στο όνομα της Μεταμόρφωσης του Κυρίου. Η Αγία ζωή του οσίου Νικάνορα, τερμάτισε την 7η Αυγούστου 1419 (κατ' άλλους το 1519). Το σεβάσμιο λείψανο του, τάφηκε στο παρεκκλήσι του τιμίου Προδρόμου.
Μνήμη Βαρβαρικής Επιδρομής
Η επιδρομή αυτή των Περσών δεν αναφέρεται από τον Άγιο Νικόδημο, την αναφέρουν όμως αρκετοί Κώδικες. Εδώ παραθέτουμε ακριβώς τα γραφόμενα στον Λαυρωτικό Κώδικα Ι 73: Τη αύτη ήμερα (ζ' Αυγούστου) μνήμην επιτελούμεν της υπέρ λόγον και παρά πάσαν ελπίδα δωρηθείσης ημίν τελείας βοηθείας παρά Χριστού του αληθινού Θεού ημών κατά των πανταχόθεν δια τε γης και θαλάσσης κυκλωσάντων ημάς άθεων εχθρών, μεσιτευσάσης την σωτηρίαν της θεοφύλακτου ταύτης και βασιλίδος πόλεως της ασπόρως Αυτόν Τεκούσης Παναγίας Αχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Τούτο δε γέγονε κατά τους χρόνους Ηρακλείου του Βασιλέως, ότε Χοσρόης ο των Περσών βασιλεύς Σάρβαρον τον αυτού στρατηλάτην μετά δυνάμεως βαρείας κατά της θεοφύλακτου ταύτης πόλεως εξέπεμψεν ος πάσαν την Ανατολήν ληϊσάμενος τον εν Χαλκηδόνι πορθμόν κατέλαβε, προσδοκών και την εν πόλεσι μεγίστην ελεΐν. Ταύτα ιδών Ηράκλειος δια του Ευξείνου Πόντου τη Περσίδι κατέλαβε, πλείονα εν αύτη εργασάμενος η ων Πέρσαι των Ρωμαίων γην διερχόμενοι, τους υιούς αυτού ενταύθα καταλιπών μετά του Σεργίου Πατριάρχου και Βώνου του θαυμάσιου. Χαγάνος δε ο των Αβάρων ηγούμενος και αυτός μεν των ομόρων εθνών παραλαβών πλήθος δια γης και θαλάσσης και αυτός την Κωνσταντινούπολιν προσέβαλεν ώστε εξ ανατολών δε τους Σκύθας, και αυτήν πάντοθεν περιληφθείσαν είτα τα εαυτών ποιούντες ελεΐν ήλπιζαν πόλιν τω σταυρώ και τοις πάθεσι Χριστού σεμνυνομένην και τη Θεοτόκω υπ' αυτού δώρον δεδομένην. Πάσα ουν ελέπολιν και τειχομαχίαν την μεν δρώντες, την δε μελετώντες βαρβαρικώτεροι γενναίως ήσαν ανθιστάμενοι. Βώνος δε τούτους ην ο προς μάχην διεγείρων και πολύς φόνος εξ εκατέρου μέρους εγένετο. Ούτως ουν τρις και τετράκις συμβαλόντες και τη της Θεοτόκου συμμαχία, άπρακτοι διαμείναντες εις θυμόν διεγείρονται μέγιστον. Όθεν τούτο οι την πόλιν οικούντες διαγνόντες, πρεσβείας προς Χαγάνον στέλλουσι μετά χρημάτων συχνών ειρηνικά γενέσθαι σπονδάς εξαιτούμενοι, ο δε φιλάργυρος την γνώμην και τον τρόπον ων, τα μεν χρήματα έλαβε, τους δε πρέσβεις άπρακτους απέστειλε, "αύριον, φήσας, την πόλιν υμών ως νοσσιάν τη χειρί μου καταλήψομαι και πάντας μονοχίτωνας εξελθείν εάσως πλείον γαρ τούτου ου φιλανθρωπεύσομαι προς υμάς", πολλά πρότερον κατά Χριστού του Θεού ημών και της Αυτόν τεκούσης βλασφημήσας. Ταύτα οι την πόλιν οικούντες ακούσαντες και όσον Ιερατικόν, όσον τε λαϊκόν και συγκλητικόν εις τους θείους ναούς ελιτάνευον, τας χείρας εις ουρανούς αίροντες και "Κύριε εξ αγίου κατοικητηρίου", λέγοντες, "έπιδε επί τω μιαρώ Χαγάνω και επί πάσι τοις υπ' αυτού τολμωμένοις και κατάβαλε αυτό, ο υπερασπιστής ημών, Όπως μη είπη, που εστίν ο Θεός αυτών", και οι μεν ηύχοντο κλαίοντες, οι δε δια τε γης και θαλάσσης εν μια έγνων συρρηγνύειν τον πόλεμον ο δε υπ' αυτών βλασφημούμενος Κύριος, τη πρεσβεία της Αυτόν τεκούσης, ανέμους σφοδρούς και στροβίλους τη θαλασσή εκπέμψας και πάσαν διαταράξας, αύτανδρα τα σκυθικά πλοία τη θαλασσή παρέπεμψεν ενθείς δε και τοις εν πόλει θάρσος, όσον τούτοις δέος κατά των βλάσφημων εξέπεμψεν εις τους βαρβάρους δε τοσούτον φόνον ειργάσαντο, όσον ουδέ αριθμήσαι τις δύναται. Ταύτα ουδέ τους Πέρσας έλαβεν ούτω πραχθέντα, οι χείρα - ως λόγος - επί στόματος θέντες υπέστρεψαν άπρακτοι, ο δε Ιεράρχης και άπαν της εκκλησίας το πλήρωμα συν δάκρυσιν επινίκια ήδον και χαριστήρια. "Η δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται εν ισχύ η δεξιά σου χειρ, Κύριε, έθραυσεν εχθρούς και τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας τους υπεναντίους· πάντα τα έθνη εκύκλωσαν ημάς και τω ονόματι σου, Κύριε, ημυνάμεθα ταύτα". Ούτως η Παναγία και Υπεράμωμος Θεοτόκος, η των Χριστιανών αντίληψις, περί ημάς την ισχύν αυτής απεδείξατο και την μεγάλην και παράδοξον σωτηρίαν ταύτην ημίν εδωρήσατο. Δια ταύτα την παρούσαν ανάμνησιν ετησίως πανηγυρίζομεν εν τω σεβασμίω αυτής οίκω, τω όντι εν Βλαχέρναις.
Ο Άγιος Βάρταν ο εξ Αρμενίας μάρτυρας
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.
Ο Όσιος Ποίμην ο εν τω σπηλαίω (+ 1110) ό Πολύπαθης (Ρώσος)
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.
Ο Όσιος Ποίμην ο Νηστευτής (Ρώσος, 14ος αι.)
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.
Η Οσία Κάνδιδα η Βυζαντία
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο της Οσίας.
Ο Όσιος Ιωσήφ ο Γεροντόγιαννης
Οι γονείς του οσίου, Εμμανουήλ και Ζαμπία, ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι, ζούσαν στις Λίθινες, ονομαστό χωριό της Σητείας Κρήτης. Ο όσιος γεννήθηκε το 1799 στα ερειπωμένα κελλάκια της Μονής Κάψα, όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του, λόγω τουρκικής επιδρομής. Ο Ιωάννης Βιτσέντζος (όπως ήταν το κοσμικό όνομα και το επίθετο του οσίου) μέχρι να μεγαλώσει βοηθούσε τον πατέρα του στις αγροτικές εργασίες. Ζωηρός και ατίθασος στον χαρακτήρα. Λόγω απαγόρευσης της λειτουργίας σχολείων, δεν έμαθε γράμματα. Ήταν όμως φιλομαθής και έξυπνος. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε την χωριανή του Καλλιόπη της οικογένειας Γεροντήδων και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Τρεις κόρες και ένα γιο. Η αγροτική ζωή και οι συχνοί διαπληκτισμοί με τους Τούρκους, τον ανάγκασαν να μένει στο μετόχι που είχε στην τοποθεσία "Κατσαρόλι", κοντά στις Λίθινες. Αυτή η απομόνωση αγρίεψε περισσότερο τον ήδη δύστροπο χαρακτήρα του. Έγινε ευέξαπτος, σκληρός, ερειστικός και ανελεήμων. Ένα ατύχημα όμως, με τον θάνατο της μικρής του κόρης Ειρήνης, ήμερα Κυριακή, που αυτός είχε φύγει να κάνει εμπόριο, άλλαξε ριζικά την ζωή του. Και κατόπιν σαν μοναχός συμβούλευε: "Κι' αν θες ζωήν παντοτεινή να δης εις βασιλείαν Κυριακάς και εορτάς πράσσε (= σύχναζε) στην Εκκλησίαν". Μετά από διάφορες περιπέτειες, αφήνει την οικογένεια του στην πρόνοια του Θεού και γίνεται μοναχός στη Μονή του Κάψα, την οποία ανακαινίζει και αφιερώνεται ολόψυχα στην λατρεία του Θεού. Αφού έζησε αρκετά χρόνια ζωή αγία, παρέδωσε οσιακά την ψυχή του στον Θεό στις 8.00 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1874. Σύμφωνα με παραδόσεις και μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, αλλά και άλλων, επετέλεσε πολλά θαύματα προ και μετά τον θάνατο του. Είναι τοπικός άγιος και η μνήμη του γιορτάζεται την 7η Αυγούστου. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε με άδεια του οικείου Μητροπολίτη την 7η Μαΐου 1982 και η μνήμη της γιορτάζεται την Τρίτη προς Τετάρτη της Διακαινησίμου. Ακολουθία του οσίου αυτού συνέγραψε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, την οποία, μαζί με τον βίο του οσίου, εξέδωσε η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κάψα Σητείας Κρήτης, το 1993.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον λόγον.
Της μονής του Προδρόμου τον νέον κτίτορα, ασκητικής εποφθέντα εν τη ερήμω Καψά αγωγής αρτίως άστρον παμφαέστατον, στέψωμεν άνθεσιν ωδών και προσπέσωμεν αυτού λειψάνοις τοις πανιέροις, ταις πρεσβείαις σου εκβοώντες σώσον ημάς εκ πειρασμών, Ιωσήφ.
Ο Άγιος Μίκαλλος
«Εγώ είμι το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ' εξει το φως της ζωής» (Ιωάν. η', 12).
Ομιλεί ο Κύριος και λέγει! Εγώ είμαι το φως του κόσμου όλου του κόσμου.
Εκείνος που με ακολουθεί με εμπιστοσύνη απόλυτη κι ελπίδα και πρόθυμη υπακοή στα λόγια, αυτός δεν πρόκειται ποτέ να περιπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει πάντα μέσα του ζωηφόρο και πνευματικό φως που προέρχεται από την αληθινή ζωή, τον Θεό, και οδηγεί πάλι σ' Αυτόν.
Τα υπέροχα και σωστικά τούτα λόγια, που Βγήκαν από το στόμα του Θείου Διδασκάλου για πρώτη φορά, έγιναν με τον καιρό σύνθημα ζωής από χιλιάδες ψυχές και χάρισαν στην Εκκλησία τις αμέτρητες μυριάδες των αγίων και των μαρτύρων της πίστεως.
Τούτα τα λόγια έκαμαν βίωμα και ζωή τους όλοι οι άγιοι. Τούτα τα λόγια έκαμε βίωμα και ζωή του κι ο άγιος Μίκαλλος ο προσφιλής και πολύ σεβαστός άγιος των κατοίκων της ωραίας Ακανθούς και των γύρω απ' αυτήν χωριών.
Με τούτο τον άγιο θα ασχοληθούμε κι εμείς στις γραμμές που ακολουθούν.
Όπως γράφουμε κι αλλού, ο άγιος Μίκαλλος είναι ένας από τους τριακόσιους αγίους που ήρθαν στην Κύπρο περί τα μέσα του 12ου αιώνα μετά τη Β' Σταυροφορία (1147-1149 μ.Χ.).
Για την παιδική ηλικία, τους γονείς και την ιδιαίτερη πατρίδα του αγίου δεν έχουμε δυστυχώς καμιά πληροφορία. Εκείνο που συμπεραίνουμε γι' αυτόν είναι, πως ο άγιος, όταν ήταν νέος, αναγκάστηκε για μια καλύτερη ζωή να ξενιτευτεί. Πήγε στη Γερμανία κι εργαζόταν ως εργάτης με άλλους Έλληνες. Εκεί ευρισκόμενος άκουσε κάποια μέρα το συγκλονιστικό κήρυγμα που την εποχή εκείνη κηρυσσόταν παντού στις διάφορες πόλεις και χώρες της Ευρώπης:-Αδέλφια, ελάτε να συνεργαστούμε για ένα έργο ιερό! Οι Άγιοι Τόποι, εκεί που γεννήθηκε, μεγάλωσε, περπάτησε και δίδαξε ο Χριστός μας, οι Τόποι στους οποίους έκαμε τόσα θαύματα, αλλά και διώχθηκε και συνελήφθηκε και σταυρώθηκε και απέθανε και τάφηκε βρίσκονται κάτω από τη μωαμεθανική εξουσία. Αλύπητα βασανίζονται όσοι τολμούν να πάνε εκεί ταπεινοί προσκυνητές. Οι Άγιοι Τόποι πρέπει να ελευθερωθούν. Και σ' αυτή την ιερή προσπάθεια καλούνται όλοι να βοηθήσουν.
Σε λίγο χρονικό διάστημα όσοι στην καρδιά τους ένιωθαν τη φλόγα της αγάπης του Χριστού να τους καίει, μαζεύτηκαν και δημιούργησαν μια μεγάλη στρατιά που ένα πρωί ξεκίνησε να κάμει έργο τον πόθο, που φλόγιζε τα στήθια των ανθρώπων αυτών. Η στρατιά αυτή, η γνωστή σαν δεύτερη σταυροφορία διαλύθηκε εκεί στη σημερινή Γιουγκοσλαβία. Ανάμεσα στα διάφορα σώματα στρατού ήταν και τριακόσιοι Έλληνες με αρχηγό κάποιο Αυξέντη, τον γνωστό άγιο Αυξέντιο. Όταν η στρατιά διαλύθηκε, οι Έλληνες μαζεύτηκαν και μετά από μία ενθουσιώδη ομιλία του Αρχηγού αποφάσισαν να τραβήξουν προς τα μέρη του Ιορδάνη και να ζήσουν εκεί μια ασκητική ζωή, μια ζωή πλήρους αφιέρωσης στον Θεό.
Η πρόταση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Μετά από μια προσευχή που έγινε από μέρους όλων, οι άνθρωποι μας ξεκίνησαν. Πρώτα πήγαν και προσκύνησαν όλοι μαζί στα Ιεροσόλυμα. Ύστερα προχώρησαν προς τα έρημα του Ιορδάνη με σκοπό να αφιερωθούν στον Θεό και να ζήσουν εκεί τη ζωή που αποφάσισαν, τη μοναχική κι ασκητική ζωή. Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, η μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά κι η έμπρακτη αγάπη προς όλους εκείνους που είχαν την ανάγκη τους, να η καθημερινή τους φροντίδα. Το περιβάλλον δυστυχώς και ευτυχώς του Ιορδάνη δεν τους βοηθούσε καθόλου στη ζωή που διάλεξαν να ζήσουν. Οι εχθροί της πίστεως του Χριστού που με φθονερό μάτι παρακολουθούσαν τη ζωή και την πρόοδο των ασκητών στα μέρη εκείνα, άρχισαν να τους παρενοχλούν. Κι αυτοί για να γλιτώσουν μαζεύτηκαν μια μέρα στην παραλία με τον σκοπό να φύγουν από τον τόπο εκείνο. Εδώ βρήκαν ένα καράβι, μπήκαν μέσα και ήρθαν στην Κύπρο, που ήταν τότε ονομαστή για τη θεοσέβεια της. Το καράβι σταμάτησε στην Πάφο. Μια παράδοση μάλιστα λέει, πως τούτο εξ αιτίας μιας δυνατής τρικυμίας, τσακίστηκε πάνω στους βράχους. Ευτυχώς οι άνθρωποι σώθηκαν όλοι πάνω στα συντρίμμια του καραβιού και βγήκαν έξω στη στεριά. Απ' εδώ σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη του Νησιού κι έζησαν ο καθένας τη μακαρία ζωή με τον δικό του τρόπο.
Αυτό έκανε κι ο άγιος Μίκαλλος. Με οδηγό τα λόγια του ψαλμωδού (ψαλμ. α', 1-2), που βεβαιώνουν πως είναι τρισευτυχισμένος και ευλογημένος από τον Θεό ο άνθρωπος που αποφεύγει τις συναναστροφές με ανθρώπους διεφθαρμένους και ασεβείς και αντίθετα έχει δοσμένη τη θέληση και τη σκέψη του στον νόμο του Κυρίου και αυτόν μελετά μέρα και νύκτα, προχώρησε στον δρόμο που διάλεξε. Μπροστά του έχει πάντα του Θεού το θέλημα, όπως το δίδαξε το φως του κόσμου, ο Χριστός. Με τη σκέψη σ' αυτόν βαδίζει ανυπόδητος, διασχίζει βουνά και κάμπους διαβαίνει ποτάμια ορμητικά, χείμαρρους, χωρίς φόβο και ατρόμητος προχωρεί μέχρις ότου ύστερα από πολλούς κινδύνους και κόπους έφτασε στα μέρη της Ακανθούς. Δύο σπήλαια που βρήκε στο μέρος αυτό και που στέκονται ακόμη και σήμερα τον κάμνουν να σταματήσει και να διαλέξει το μέρος αυτό σαν τόπο της ασκήσεώς του.
Το περιβάλλον υπέροχο. Θάμνοι ποικίλοι κάλυπταν και καλύπτουν ακόμη και σήμερα τον κάμπο γύρω κι ευωδιάζουν. Τα σπήλαια ευρύχωρα. Μπροστά απλώνεται απέραντη η γαλάζια θάλασσα. Ησυχία ονειρώδης. Μόνο ο φλοίσβος των κυμάτων ακούεται σιγαλά και το τραγούδι των πουλιών που πετάνε πάνω στους θάμνους ταράζει κάπως την ησυχία του τοπίου. Σε τούτο το μέρος ο όσιος μας με ευγνωμοσύνη απέραντη στον Πανάγαθο Θεό έστησε τη σκοπιά του και κάτω από την αιματόβρεκτη σημαία του Σταυρού άρχισε τον αγώνα. Σε όλη την ύπαρξη του μια σκέψη πρυτανεύει. Ο Κύριος κι οι εντολές του. Καθετί το υλιστικό του είναι ξένο κι αδιάφορο. «Σκύβαλα» θεωρεί όλα τα υλικά αγαθά, του κόσμου τούτου τα αγαθά, κάνοντας μια σύγκριση αυτών με τη χαρά και την ανάπαυση που δίνει ο Χριστός. Τα λόγια του ιερού υμνογράφου βρίσκουν κι εδώ πλήρη την εφαρμογή τους.
«Τοις ερημικοίς ζωή μακαριά εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις». Δηλαδή η ζωή αυτών που για την αγάπη του Θεού πηγαίνουν και εγκαθίστανται στην έρημο μακριά από τον κόσμο, είναι ζωή μακαριά, ευλογημένη. Κι είναι η ζωή αυτών των ανθρώπων τέτοια, γιατί οι μοναχοί είναι ελεύθεροι από κάθε ταραχή και φροντίδα του κόσμου. Αυτοί συνέχεια έχουν στη σκέψη τον Θεό, και προς Αυτόν στρέφονται πάντα με μια αγάπη κι ένα έρωτα φλογερό κι αδιάκοπο. Μοναδικό μέλημα και φροντίδα τους έχουν ένα πράγμα. Να αρέσουν σ' Αυτόν.
Αυτό το μέλημα και τούτη τη φροντίδα έχει κι ο όσιος μας, τον Κύριο. Σ' αυτόν προσφέρει κάθε στιγμή και ώρα τον εαυτό του. Πόθος και παλμός κι αγώνας του καθημερινός, πως να γίνει άνθρωπος αρετής και να αρέσει στον Θεό. Τα λόγια του επιστήθιου φίλου του Χριστού, του Ιωάννου, είναι συνέχεια μπροστά του. «Ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού, ο δε ποιών το θέλημα του κυρίου μένει εις τον αιώνα» (Α' Ιωάν. 6', 17). Τούτος ο μάταιος κόσμος κι οι αμαρτωλές επιθυμίες του εγώ παρέρχονται και μαζί τους όλα όσα επιθυμούν οι άνθρωποι να κατέχουν μέσα σ' αυτόν. Εκείνος όμως που αγαπά τον Θεό και εκτελεί το θέλημα Του δεν παρέρχεται. Μένει αιώνια. Δια την αγάπη του Θεού εγκατέλειψε κι αυτός τον κόσμο και τα του κόσμου. Προσπάθεια του μοναδική έγινε τώρα η πρόοδος του στην αρετή. Το θέλημα του Κυρίου μελετά καθημερινά με προσοχή και ευλάβεια στο ιερό Ευαγγέλιο. Με την προσευχή επίσης τη θερμή, την αγρυπνία, τη νηστεία ανεβαίνει καθημερινά της αρετής τα σκαλοπάτια. Με τούτα τα μέσα, αφού σταύρωσε «την σάρκα συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» όπως λέει ο θείος Απόστολος (Γαλ. ε', 24), ελεύθερος πια βαδίζει σταθερά για να φτάσει κάποια μέρα εκεί που βασιλεύει αδιάκοπα η αιώνια μακαριότητα.
Στο απόμερο κι υπέροχο τούτο μέρος της μαρτυρικής μας Κύπρου το ποτισμένο με αίματα και δάκρυα τόσων οσίων και μαρτύρων έζησε ο άγιος μας χρόνια πολλά με βασική τροφή χόρτα του κάμπου και ρίζες και τρυφερές μύτες από αγριοβότανα. Λιτή η διατροφή του. Πλούσια η χαρά κι η γαλήνη της καρδιάς του. Πλουσιώτερη η προσφορά του στις διψασμένες για παρηγοριά και φωτισμό ψυχές, που απ' τις πρώτες μέρες που τον γνώρισαν δεν έπαψαν συχνά να τον επισκέπτονται και να εκζητούν τη βοήθεια του. Βοήθεια στις δυσκολίες και τους διωγμούς που αντιμετώπιζαν από τους σκληρούς κατακτητές της νήσου μας, τους Φράγκους. Αλλά και βοήθεια στις διάφορες αρρώστιες που έδερναν τους κατοίκους του πονεμένου αυτού τόπου. Καθημερινά, σε διάφορες ώρες, πλήθη χριστιανών τον επεσκέπτοντο για να ακούσουν τα λόγια και τις συμβουλές του ή για να ζητήσουν τη θεραπεία των ασθενών τους που του έφερναν.
Η χάρη του αγίου Πνεύματος που πλούσια είχε σκηνώσει στην ψυχή του χάριζε την πολυπόθητη υγεία σε όσους με ειλικρινή μετάνοια τον επεσκέπτοντο και με πίστη βαθιά ζητούσαν από τις προσευχές του το έλεος του Θεού. Κανένας δεν έφευγε από το ασκητήριό του δυσαρεστημένος. Η αγιότητα του είχε διαλάμψει στο νοητό της Εκκλησίας στερέωμα. Και όταν η αγάπη του Θεού τον είχε καλέσει για να τον ξεκουράσει στην πέραν του τάφου ζωή, ήρεμα ο άγιος παρέδωσε την ψυχή του στις 7 Αυγούστου στα χέρια Εκείνου από τον οποίο έλαβε δόξα άφθιτο και μακαριότητα αιώνια. Η θαυματουργική του δύναμη συνεχίζεται και σήμερα σε όσους με πίστη επισκέπτονταν μέχρι την επιδρομή του βάρβαρου Αττίλα το 1974 το εκκλησάκι του, που βρισκόταν δίπλα στα σπήλαια και επλένοντο με το αγίασμα του, ελάμβαναν τη θεραπεία στην αρρώστια τους και την παρηγοριά στη δοκιμασία τους.
Η θαυματουργική χάρη του αγίου Μίκαλλου ανεφέρετο στη θεραπεία της μαλάριας και της λέπρας. Επίσης οι μητέρες που θήλαζαν τα παιδάκια τους, όταν δεν είχαν γάλα, πήγαιναν στη χάρη του με πίστη, θήλαζαν από τους σταλακτίτες που ήσαν στα σπήλαια και επεκαλούντο τη βοήθεια του, την οποίαν και ελάμβαναν πλούσια. Άρρητη ευωδία, αναφέρουν οι παλαιοί, ξεχυνόταν από τα δύο σπήλαια μέχρι τελευταία, που έφθανε γύρω στα χωράφια που καλλιεργούσαν οι αγρότες της Ακανθούς. Δίπλα στα σπήλαια υπήρχε και υπάρχει ακόμη μια θαλερή μυρτιά, «η μυρτιά του οσίου Μίκαλλου» στην οποία αποδίδονταν πλούσιες θαυματουργικές ιδιότητες.
Με την καρδιά σφιγμένη, αλλά και λουσμένη στα δάκρυα μιας ειλικρινούς μετάνοιας καλούνται οι κάτοικοι της πονεμένης Ακανθούς όπου κι αν βρίσκονται, και μαζί μ' αυτούς κι όλοι οι πιστοί χριστιανοί της ηρωοτόκου Κύπρου, της νήσου που την αγιάζουν τόσοι άγιοι, μαζί κι ο όσιος Μίκαλλος για τον οποίο ομιλούμε, να ενθυμούνται πάντα, μα κι όλοι να ενθυμούμαστε συχνά-πυκνά, τούτη την αλήθεια:Η ειλικρινής μετάνοια είναι το μοναδικό μέσο για να μπορεί ο άνθρωπος κάθε φορά να επιτυγχάνει την έξοδο του από τις συμφορές που τον δέρνουν και τον στενοχωρούν. αη αληθινή μετάνοια είναι η δύναμη που οδηγεί τον άνθρωπο και τον πιο αμαρτωλό, στον δρόμο της σωτηρίας. Αυτό το μέσο, αυτό το φάρμακο καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς, τούτο τον καιρό, αν θέλουμε να σωθούμε και να επιτύχουμε ξανά τη λύτρωση και τη σωτηρία μας. Είναι καιρός με συντριβή ψυχής να μετανιώσουμε, να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας και με ειλικρινή εξομολόγηση να ζητήσουμε να λάβουμε τα έλεος του Θεού. και θα το λάβουμε. Θα μας το χαρίσει η ευσπλαχνία του. Και θα επιτύχουμε τη λύτρωση που ποθούμε. Τότε ελεύθεροι θα ξαναγυρίσουμε και πάλι στα αγαπημένα μέρη. Θα ξαναπάμε στα χωριά μας. Θα ξανακτυπήσουν οι καμπάνες των εκκλησιών που οι βάρβαροι του Αττίλα δεν κατέστρεψαν και θα ξαναλειτουργηθούμε σ' αυτές. με ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση θα απευθύνουμε και πάλι θερμά τα ευχαριστώ μας στον Κύριο, την Παναγία Μητέρα Του και μητέρα όλων μας και στους άγιους μας.
Τότε με χαρά και αγαλλίαση θα ψάλλουμε και πάλι του ψαλμωδού μας τον επίκαιρο στίχο. «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».
Άγιοι της Κύπρου μας, άγιε Μίκαλλε, δώστε, σας παρακαλούμε η ημέρα αυτή να 'ρθει το συντομώτερο. Αμήν.
Απολυτίκιο Ήχος α’. του λίθου σφραγισθέντος.Της ερήμου πολίτης, και εν σώματι άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεφόρε πατήρ ημών Μίκαλλε, νηστείρ, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών θεραπεύεις τους νοσούντας, και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Έτερον απολυτίκιο υπό Χαραλάμπους Μ. Μπούσια. Ήχος δ. Ταχύ προκατάλαβε.Χριστώ ευηρέστησας οσιακή αγωγή, θεσπέσιε Μίκαλλε, εν τοις σπηλαίοις της γης οικήσας ως άσαρκος, εύχος και αντιλήπτωρ Ακανθούς της εν Κύπρω, πρέσβευε δωρηθήναι τοις πιστοίς ουρανόθεν υγείαν και ειρήνην ψυχών αδιατάρακτον.
