Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

«Καμιά συναίνεση στη συνέχιση της σφαγής των δικαιωμάτων μας» Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την Τρίτη

Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την Τρίτη


Και πορεία προς τη Βουλή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα νέα προαπαιτούμενα μέτρα

Σε συλλαλητήριο και πορεία προς τη Βουλή καλεί το ΠΑΜΕ για την προσεχή Τρίτη, αντιδρώντας στην ψήφιση των νέων προαπαιτούμενων μέτρων.

Στην ανακοίνωσή του, το ΠΑΜΕ τονίζει ότι «η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και η ΕΕ πέρα από το βαθύ πλήγμα που προσπαθούν να επιφέρουν αυτήν την περίοδο στον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης με νέες μειώσεις στις συντάξεις, αυξήσεις στα όρια ηλικίας, τσεκούρι στις παροχές υγείας και πρόνοιας, έχουν διαμορφώσει την ευρύτερη τακτική τους, τους αντιλαϊκούς και αντεργατικούς σχεδιασμούς τους, για τη συνέχεια».

«Καμιά συναίνεση στη συνέχιση της σφαγής των δικαιωμάτων μας! Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια, τη μίζερη ζωή» προσθέτει και επισημαίνει ότι «τα καθημερινά χτυπήματα στη ζωή της εργατικής-λαϊκής οικογένειας πληθαίνουν, με τους πλειστηριασμούς κατοικιών, το τσεκούρι στα επιδόματα θέρμανσης, τις συνεχείς περικοπές δικαιούχων-ανέργων και των ποσών των συνολικών επιδομάτων ανεργίας σε περίοδο εκτεταμένης ανεργίας».

Όπως αναφέρει, τα μέτρα που φέρνουν πρέπει να συναντήσουν τοίχο από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους, να απαντήσουν στη νέα προσπάθεια τρομοκράτησης του εργαζόμενου λαού με παλιά και νέα διλήμματα για την ΕΕ, με εκβιασμούς για την πολιτική αστάθεια, σε συνθήκες που κορυφώνεται η εργοδοτική τρομοκρατία σε κάθε κλάδο.

Το ΠΑΜΕ, καταλήγει η σχετική ανακοίνωση, καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία και τις γυναίκες, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους να δυναμώσουμε τον αγώνα ενάντια στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς  κυβέρνησης – ΕΕ - κεφαλαίου.
http://www.protothema.gr/greece/article/535627/sullalitirio-tou-pame-tin-triti/

ΙΔΡΥΣΗ ΛΑΪΚΟΥ ΙΑΤΡΕΙΟΥ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ

H_DRASIS_THS_ALKIMOY_NEOTHTOS_PALIA_DRAMA

Νοέμβριος του 1934. Δύσκολοι καιροί για όλους λόγω του Παγκόσμιου Οικονομικού κραχ, πολύ δε περισσότερο για την Ελλάδα και κατ΄ επέκταση για τη Δράμα.
Μπορεί τα καπνά να πηγαίνουν καλά, αλλά τα έσοδα από αυτή την παραγωγή δεν αρκούν και για κοινωνική πολιτική, όπως θα έλεγαν οι σημερινοί «σωτήρες» του Έθνους μας.
Ο Δήμος Δράμας καταβάλει κάθε προσπάθεια για την ανακούφιση των συμπολιτών μας, και ιδιαίτερα για την υγεία τους.
Έτσι, στις 30 Νοεμβρίου του 1934 στην εφημερίδα «ΘΑΡΡΟΣ» διαβάζουμε, πως ο Δήμος Δράμας ιδρύει και τρίτο Λαϊκό ιατρείο στη πόλη μας.
Στο σχετικό ρεπορτάζ γράφει:

Ίδρυσις λαϊκών
Ιατρείων του δήμου μας
Θα λειτουργήσουν αύριον

Δι’ αποφάσεως του Αδελφάτου του Δημοτικού νοσοκομείου διωρίσθησαν κατά την τελευταίαν αυτού συνεδρίασιν ως ιατροί των συνιστωμένων δύο λαϊκών ιατρείων του Δήμου οι κ.κ. Δημ. Ταυρίδης και Α. Παπαδόπουλος.
Κατόπιν του διορισμού τούτου από της αύριον Σάββατον 1ης Δεκεμβρίου θα λειτουργήσωσιν εις την πόλιν μας τρία δημοτικά ιατρεία. Το εν επί της οδού Σκρά με ιατρόν τον κ. Μ. Σκόρδαν, το δεύτερον εις τον συνοικισμόν Ταμείου Στεγάσεως με ιατρόν τον κ. Δη. Ταυρίδην και το τρίτον εις τον συνοικισμόν Αμπελοκήπων με ιατρόν τον κ. Α Παπαδόπολον.
Επίσης κατά την αυτήν συνεδρίασίν του το αδελφάτον προέβη εις τον διορισμόν του επιστήμονος φαρμακοποιού κ. Τζέτη εις αντικατάστασιν του παραιτηθέντος στρατιωτικού φαρμακοποιού κ. Βουγιουκλή εξασκούντος την εποπτείαν του Δημοτικού φαρμακείου και του βοηθού αυτού κ. Παναγιωτίδου.
Δια της ως άνω πράξεως του αδελφάτου ο κ. Τζέτης θα παραμείνει μοναδικός φαρμακοποιός του Δη. Νοσοκομείου άνευ βοηθού.http://www.proinos-typos.gr/gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13280:----1934-----&catid=19:2011-04-04-09-26-29&Itemid=98

H Τουρκία, το «σύνδρομο των Σεβρών» και η Ρωσία



Nίκος Παναγιωτίδης: Δημοσιογράφος - Διδάκτωρ Διεθνούς Πολιτικής - Μια πολύ σημαντική μεταβλητή που αφορά τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική πολιτική του τουρκικού κράτους είναι η αναταραχή που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στη νοτιoανατολική Τουρκία όπου διαβιούν περίπου 20 εκατομμύρια Κούρδοι με ξεχωριστή εθνική ταυτότητα. Η ανασφάλεια του τουρκικού κράτους είναι σύμφυτη στις δομές του, καθώς από τη γένεση του κεμαλικού κράτους ενυπήρχε ο φόβος του διαμελισμού του στα εξ ων συνετέθη, αφού ένα 25% του πληθυσμού του αρνούνταν και αρνείται να αποδεχτεί τις μεθόδους ηγεμονικής ολοκλήρωσης που επιβάλλονταν από τις ολοκληρωτικές δομές του τουρκικού κράτους.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Συνθήκη των Σεβρών (Αύγουστος 1920) προέβλεπε τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ενώ αποστερούσε από την κυριαρχία της σουλτανικής κυβέρνησης το μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής Τουρκίας παραχωρώντας το στην Ελλάδα.
Ωστόσο η άνοδος του κεμαλικού εθνικισμού σε συνδυασμό με τα λάθη των μετανοεμβριανών κυβερνήσεων, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε επιχειρησιακό-στρατιωτικό, οδήγησαν σε παταγώδη αποτυχία την ελληνική μικρασιατική υψηλή στρατηγική. Συνεπακόλουθα, η αποτυχία επιβολής της ελληνικής πολιτικής βούλησης στους κεμαλιστές οδήγησε στην αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών και στη δημιουργία του τουρκικού κράτους όπως το γνωρίζουμε σήμερα με τη Συνθήκη της Λοζάνης το 1923.
Η ένοπλη δράση του κουρδικού κινήματος PKK και η προσπάθειά του να πετύχει μια μορφή αυτοδιάθεσης στις περιοχές όπου πλειοψηφούν οι κουρδικοί πληθυσμοί περιέπλεκε τις σχέσεις της Άγκυρας με γειτονικά κράτη που παρείχαν βοήθεια στους Κούρδους, δρώντας επί τη βάσει της θουκιδίδειας αρχής «O εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Αυτή η γεωπολιτική σταθερά ισχύει και σήμερα όπου παρατηρείται μεγάλη στρατηγική αστάθεια στη Μέση Ανατολή, και συγκεκριμένα στη Βόρεια Συρία.Εκεί, στην περιοχή της Ροζάβας (ή Δυτικό Κουρδιστάν) υπάρχει μια αναδυόμενη διοικητική αυτονομία στη βάση του ελβετικού μοντέλου με τρία καντόνια (Αφρίν, Κομπάνι, Τζιζίρε). Οι Κούρδοι που διαβιούν στη Βόρεια Συρία έχουν κάνει άλματα όσον αφορά τη διαχείριση των τοπικών τους υποθέσεων, αφού εφαρμόζουν μοντέλα άμεσης δημοκρατίας. Η δράση τους έχει φοβίσει την Άγκυρα, η οποία θέλει πάση θυσία να τερματίσει τη διαδικασία εκδημοκρατισμού και συνένωσης των καντονιών. Με άλλα λόγια, η δράση των Κούρδων της Βόρειας Συρίας, οι οποίοι έχουν πολύ στενές σχέσεις με τους Κούρδους της Τουρκίας, ενεργοποιεί τα φοβικά σύνδρομα της Άγκυρας.
Η ένταση στις σχέσεις Άγκυρας-Μόσχας με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού σχετίζεται με τα προαναφερθέντα και αναδεικνύει τα βαθύτερα γεωστρατηγικά κίνητρα της Τουρκίας:
• Η Άγκυρα ενοχλείται τα μέγιστα από τη ρωσική εμπλοκή στον συριακό εμφύλιο, ο οποίος ανατρέπει την τοπική ισορροπία δυνάμεων εις βάρος των τζιχαντιστών και υπέρ του Άσαντ.
• Ο ρωσικός αεροπορικός βομβαρδισμός παρέχει προστασία στους Κούρδους να συνεχίσουν το «πείραμα δημοκρατίας» που εφαρμόζουν, στέλνοντας μηνύματα εκδημοκρατισμού στους ομοεθνείς τους στην Τουρκία.
• Αυτό, σε συνδυασμό με την αναζωπύρωση της έντασης με το PKK, θεωρείται μείζων απειλή για την κοινωνική συνοχή και την εθνική ασφάλεια του τουρκικού κράτους.
• Τα προαναφερθέντα φέρνουν σε ευθεία σύγκρουση δύο γεωστρατηγικές, τη ρωσική με την τουρκική.
• Η εναέρια εμπλοκή της Ρωσίας, που δρα ως γεωπολιτικός προφυλακτήρας για τις χερσαίες δυνάμεις του Άσαντ, έχει δώσει τη χαριστική βολή σε κάθε προσπάθεια ανατροπής του Άσαντ και εγκαθίδρυσης ενός σουνιτικού χαλιφάτου υπό την ηγεμονική επικυριαρχία της Τουρκίας.
• Συνεπώς η ρωσική παρέμβαση στον συριακό εμφύλιο αποτελεί την ταφόπλακα στην διακηρυγμένη πολιτική της Τουρκίας για ανατροπή του Άσαντ.
Από τούδε και στο εξής οι σχέσεις Άγκυρας-Μόσχας θα βαδίζουν σε τεντωμένο σχοινί, ωστόσο δεν προβλέπουμε ότι θα οδηγηθούν σε περαιτέρω κλιμάκωση για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι θα αποτελέσουν αντικείμενο σχολιασμού σε επόμενο άρθρο μας.

http://greeknation.blogspot.gr/2015/12/h_6.html

Ντοκουμέντο: Ο «χαμένος» φάκελος της Βουλής για την Κύπρο

Ντοκουμέντο: Ο «χαμένος» φάκελος της Βουλής για την Κύπρο

Ντοκουμέντο: Ο «χαμένος» φάκελος της Βουλής για την Κύπρο

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ... 
Το περιεχόμενο του Πορίσματος της Εξεταστικής επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων γνωστός και ως «ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΥΠΡΟΥ» όπως επικυρώθηκε στην ολομέλεια της 31ης Οκτωβρίου 1986, συνοπτικά και περιεκτικά ανά κεφάλαιο αναφέρει τα εξής:
Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α' του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής-της τότε κυβερνητικής πλειοψηφίας της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ- για τον ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ περιλαμβάνει όλα τα Διαδικαστικά-Εισαγωγικά στοιχεία, συμβάντα και γεγονότα της δίχρονης πορείας της σύνθεσης της εξεταστικής επιτροπής(το σύνολο των βουλευτών που συμμετείχαν από όλες τις πτέρυγες της Βουλής των Ελλήνων), από την έναρξη των εργασιών της, το 1986 μέχρι και την λήξη τους τον Οκτώβριο του 1988 που επικυρώθηκε το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής για το ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ μαζί τα πρακτικά στην IΣΤ κοινοβουλευτικής περιόδου στην συνεδρίαση της ολομέλειας την 31. 10. 1988 {Δ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΠΡΟΕΔΡΕΥΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ }. ΣΥΝΟΔΟΥ Δ.     
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β, οι συντάκτες της έκθεσης κάνουν μια συνοπτική αναδρομή στην ιστορία της Κύπρου από την εποχή της αρχαιότητας μέχρι και την πώλησή της στους Άγγλους από τους Οθωμανούς και από την Αγγλική επικυριαρχία στο Νησί μέχρι και τις ημέρες του Αττίλα. I & II
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ' περιγράφεται η δομή του κυπριακού κράτους, όπως διαμορφώθηκε μετά την ανεξαρτησία του νησιού, η αναγνώρισή του από τους διεθνείς οργανισμούς καθώς και η έννομη τάξη στο νησί. Στο ίδιο κεφάλαιο περιγράφεται αντίστοιχα και η έννομη τάξη στην Ελλάδα.  
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ' οι συντάκτες του πορίσματος αναφέρονται διεξοδικά στις αμυντικές δυνατότητες της Κύπρου ανά περίοδο, δίνοντας έμφαση στην απόφαση για την εγκατάσταση και ανάκληση της ελληνικής Μεραρχίας στο νησί το 1967. Υπάρχει εκτενής και αναλυτική αναφορά ως προς την αμυντική ικανότητα της Κύπρου και της Τ/Κυπριακής πλευράς αντίστοιχα από το 1960 μέχρι και τον Ιανουάριο του 1968 που αποχώρησε και το τελευταίο τμήμα της Ελληνικής Μεραρχίας που βρίσκονταν στην Κύπρο. Οι ενότητες που ακολουθούν οι τίτλοι των οποίων σηματοδοτούν και το περιεχόμενο τους συνοπτικά έχουν ως εξής :
  1. Τουρκικές δυνάμεις.
  2. Ελληνικές Δυνάμεις.
  3. II. Εγκατάσταση και ανάκληση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο. Στην ενότητα αυτή παρουσιάζεται με βάση τα σήματα απόρρητα και μη απόρρητα, από το κέντρο   προς το ΓΕΦ και αντίστοιχα,   τις αναφορές και τις αποφάσεις που ετέθησαν υπόψη της εξεταστικής επιτροπής όλες οι κρίσιμες φάσεις πριν και μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας (Δεκέμβριος 1967-Ιανουάριος 1968).
Δηλαδή: Νοέμβριος 1963, Δεκέμβριος 1963, Χριστούγεννα 1963, Γενάρης 1964, Μάρτης 1964, Γενάρης –Απρίλης 1964 και μεταγενέστερα. Στο ίδιο κεφάλαιο υπάρχει εκτενής αναφορά σχετικά με την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας καθώς και σε κάποια από τα γεγονότα που προηγήθηκαν καθώς και σε εκείνα που επακολούθησαν μετά τα συμβάντα στην Περιοχή Κοφινού και τους Αγίους Θεοδώρους. Επίσης στο κεφάλαιο Δ στην ενότητα II υπάρχουν δυο βασικές υποενότητες η Α και Β όπου γίνονται συνεχείς αναφορές σε μαρτυρικές καταθέσεις πρέσβεων, πολιτικών και στρατιωτικών καθώς και σε ξένους διπλωμάτες (Αμερικανούς , Βρετανούς και εκπροσώπου των ΗΕ).   Στο ίδιο κεφάλαιο Δ στην ενότητα III περιγράφονται αναλυτικά από τον Ιανουάριο του 1968 μέχρι και τον Ιούλιο την ημέρα της εισβολής 20 Ιουλίου 1974, οι εχθρικές (Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις) Τέλος στο ίδιο κεφάλαιο Δ στην ενότητα IV περιγράφεται οι συναντήσεις Κεσσάνης και Αλεξανδρουπόλεως που έγινε αντίστοιχα στις 9 και 10 Σεπτεμβρίου το 1967 από την τότε «πολιτική ηγεσία» της Ελλάδος με την αντίστοιχη Τουρκική.       
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε', περιγράφονται τα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα και την Κύπρο μετά την αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας-Δεκέμβριος 1967 / Ιανουάριος 1968-, με έμφαση στα σχέδια ανατροπής του Μακαρίου (απόπειρες δολοφονίας, κλπ), στις σχέσεις του Μακαρίου και της Εθνοφρουράς, καθώς και του Μακαρίου με την Ε.Ο.Κ.Α. Β'. Στο πόρισμα επίσης γίνεται αναφορά στις κλοπές όπλων από τις αποθήκες οπλισμού της Εθνοφρουράς, στους δράστες και στον προορισμό των κλοπιμαίων όπλων.
Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ' υπάρχουν δυο ενότητες η Α και η Β. Η Α ενότητα αναφέρεται στην ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις την περίοδο 1967-74, στο τι γινόταν στην Τουρκία το τελευταίο εξάμηνο πριν την εισβολή, ενώ περιλαμβάνει ολόκληρη και την επιστολή της 2ας Ιουλίου του 1974 του Μακαρίου προς την (τότε) Ελληνική «Κυβέρνηση» δηλαδή τον Ιωαννίδη Γκιζίκη κτλ, με την αντίστοιχη αξιολόγησή της από τους συντάκτες του πορίσματος. Στη Β ενότητα περιλαμβάνονται διαδικαστικές λεπτομέρειες που αφορούν στην επιστολή του Αρχ. Μακαρίου της 2ας Ιουλίου 1974 καθώς και στην εμπλοκή στρατιωτικών προετοιμασίας του πραξικοπήματος στην Αθήνα και την Λευκωσία.
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ' οι συντάκτες του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής-της τότε κυβερνητικής πλειοψηφίας ΚΟ ΠΑΣΟΚ- επικεντρώνονται να ρίξουν φως σε όλες τις πτυχές του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου (αίτια και σκοπός του πραξικοπήματος, από ποιους ελήφθη η απόφαση και πότε, διαδικασία εκτέλεσης, προσπάθειες παραπλάνησης και πρόληψης αντιδράσεων, εκδήλωση του πραξικοπήματος, ποιοι γνώριζαν και τι έκαναν για να αποτραπεί, ο ρόλος των ξένων δυνάμεων, διαφυγή Μακαρίου, τι είπαν οι εκτελεστές του πραξικοπήματος). Το Ζ κεφάλαιο αποτελείται από 12 υποενότητες οι οποίες έχουν ως εξής :
  1. Γενικές παρατηρήσεις
  2. Απόφαση για το πραξικόπημα
  3. Χρόνος λήψης απόφασης των «τεσσάρων» για το πραξικόπημα
  4. Διαδικασία εκτέλεσης της απόφασης των «τεσσάρων» για το πραξικόπημα
  5. Προσπάθειες παραπλάνησης
  6. Εκδήλωση πραξικοπήματος
  7. Ποιοι γνώριζαν την απόφαση για το πραξικόπημα και τι έκαναν για να αποτραπεί.
  8. Συμμετοχή ξένων δυνάμεων στην απόφαση για πραξικόπημα και στην υλοποίηση της(απόφασης)
  9. Αίτια και σκοπός πραξικοπήματος
  10. Διαφυγή Μακαρίου
  11. Ειδικότερος προσδιορισμός (χαρακτηρισμός ) του πραξικοπήματος ως αδικοπραγίας καθώς και των μερικοτέρων αδικοπραγιών που διαπράχθηκαν στα πλαίσια του πραξικοπήματος από 15 μέχρι 19 Ιουλίου 1974
  12. Ισχυρισμοί εκτελεστών του πραξικοπήματος
Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η' αναφέρεται στην
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ και στον ΑΤΤΙΛΑ I
Διαμορφώνεται στις παρακάτω ενότητες
Α. εκτίμηση και αξιολόγηση των πληροφοριών ως προς την στάση της Τουρκίας κατά το προ του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974.
Β. Αξιολόγηση πληροφοριών περί κινδύνου από Βορρά κτλ αυτή ενότητα είναι χωρισμένη σε I – II –III και IV παραγράφους
Γ. προσδιορισμός ακριβούς ώρας (σ.σ. εισβολής των Τούρκων) και αυτή η ενότητα είναι χωρισμένη αντίστοιχα σε 4 υποενότητες. Ήτοι α, β, γ, και δ.
Δ. Τουρκικές δυνάμεις (στρατιωτικές ναυτικές χερσαίες κτλ)
Ε. Ελληνικές και ΕλληνοΚυπριακές δυνάμεις στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974
ΣΤ. Στρατιωτική κατάσταση το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 αναλυτικά για τις περιοχές της (α)Κυρήνειας και (β)της Λευκωσίας
Ζ. άμυνα κατά της εισβολής. Και αυτή η ενότητα είναι διαχωρισμένη στις εξής υποενότητες ήτοι:
  1. Σχέδιο «Κ» εφαρμόστηκε ;
  2. προσδιορισμός ακριβούς χρόνου κατά το οποίο το ΑΕΔ ή το ΓΕΕΦ διέταξαν πυρ κατά των εισβολέων καθώς και του χρόνου που άρχισαν να εκτελούνται οι διαταγές αυτές.
3 καθορισμός των αιτιών της καθυστέρησης στην έκδοση ή στην εκτέλεση των διαταγών αυτών
  1. ανάμειξη των στόλων ή άλλων ξένων δυνάμεων
  2. κατάρριψη μεταγωγικών αεροπλάνων μας . συνθήκες κατάρριψης τους. Ευθύνες για αυτήν και τα επακόλουθα της (ανθρώπινες απώλειες , καταστροφές, καύση αεροπλάνων κτλ)
  3. υπόθεση αποστολής και ανάκλησης υποβρυχίων μας (δυνατότητες των υποβρυχίων μας , χρόνος απόπλου των,    διαταγές , σήματα ανάκληση τους) κτλ.
  4. υπόθεση απόπλου και ανάκληση πλοίου που μετέφερε εθελοντές
  5. υπόθεση διαταγών ετοιμότητας –απογείωσης αεροπλάνων μας και αντίθετες ακινησίας των , (σε συνδυασμό) α. με τις δυνατότητες των αεροπλάνων Φ-84Φ και Φάντομ (Φ4) και β με αποστολές που προβλεπόταν για τα αεροπλάνα μας από τα αμυντικά σχέδια της Κύπρου –σχέδιο Κ κτλ
Δηλαδή με βάση τις παραπάνω ενότητες καταγράφεται όσα προηγήθηκαν της τουρκικής εισβολής- Αττίλας Ι, με τους συντάκτες του πορίσματος να αξιολογούν τις πληροφορίες -επικαλούμενοι διάφορες πηγές με παράλληλη αναφορά σε ονόματα που κατέθεσαν- για την στάση της Τουρκίας το εξάμηνο πριν το πραξικόπημα της 15.7.74. Γίνεται επίσης αναφορά και αξιολόγηση των πληροφοριών στο διάστημα 15 (πραξικόπημα) και 20 (εισβολή) Ιουλίου 1974, περί κινδύνου από βορρά, όπου οι συντάκτες του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής κατέληξαν ότι ήταν ψεύτικες. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, ύστερα από καταθέσεις μαρτύρων, το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής επιχειρεί να προσδιορίσει την ακριβή ώρα της εκκίνησης των πλοίων του τουρκικού στόλου από τα Τουρκικά λιμάνια ή ακτές, παράλληλα με τις αναγνωριστικές πτήσεις Τουρκικών ή άλλων φιλικών προς τους Τούρκους, αεροπλάνων και την έναρξη απόβασης (αποβίβασης) των Τούρκων στο Πέντε Μίλι της περιοχής Κυρήνειας και την ρίψη αλεξιπτωτιστών. Καταγράφονται επίσης οι τουρκικές δυνάμεις (στρατιωτικές, ναυτικές, χερσαίες κ.λ.π.), καθώς και οι ελληνικές και οι ελληνοκυπριακές (Ιούλιος 1974), ενώ στη συνέχεια περιγράφεται η στρατιωτική κατάσταση στην Κύπρο το πρωινό της 20ης Ιουλίου. Στην υποενότητα για την "ΑΜΥΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ" οι συντάκτες του πορίσματος επιχειρούν να ρίξουν φως και να δώσουν απάντηση στο αν εφαρμόστηκε ο αμυντικός σχεδιασμός της Κύπρου, το λεγόμενο "Σχέδιο Κ". Επιχειρείται ο προσδιορισμός του ακριβούς χρόνου που διετάχθη από το ΑΕΔ ή το ΓΕΕΦ πυρ κατά των εισβολέων, καθώς και του χρόνου που άρχισαν να εκτελούνται οι διαταγές, ενώ στη συνέχεια γίνεται από τους συντάκτες της έκθεσης της εξεταστικής επιτροπής ο καθορισμός των αιτίων της καθυστέρησης στην έκδοση ή στην εκτέλεση των διαταγών για πυρ εναντίον των εισβολέων. Σε επόμενη υποενότητα, εξετάζεται η ανάμειξη Στόλων ή άλλων Υπηρεσιών Ξένων Δυνάμεων, με τους συντάκτες του πορίσματος να αναφέρουν ότι "γενικά δεν αναφέρθηκε ξένη ανάμειξη ή συμμετοχή", ωστόσο επισημαίνεται η παρουσία μεγάλης αμερικανικής αεροναυτικής δύναμης στην περιοχή, χωρίς "να είναι γνωστές οι προθέσεις" της. Παράλληλα, η συγκεκριμένη υποενότητα για περί ανάμειξης άλλων δυνάμεων, περιλαμβάνει την παρέμβαση του μέλους της εξεταστικής επιτροπής Ι. Βαρβιτσιώτη, ο οποίος εκφράζει την διαφωνία του περί έμμεσης ανάμειξης των ξένων δυνάμεων στις επιχειρήσεις. Στη συνέχεια το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής, αναφέρεται στις συνθήκες κατάρριψης των μεταγωγικών αεροπλάνων, στις ευθύνες και τα επακόλουθα, ενώ γίνεται αναφορά στο πλαίσιο του "Σχεδίου Κ" στην υπόθεση μη έγκαιρης αποστολής των υποβρυχίων και ανάκλησής τους με όλες τις λεπτομέρειες (δυνατότητες των υποβρυχίων μας, χρόνος απόπλου των, διαταγές, σήματα ανάκλησή τους), ενώ στην συνέχεια περιγράφεται η υπόθεση του απόπλου και ανάκλησης πλοίου που μετέφερε εθελοντές, παράλληλα με την υπόθεση διαταγών ετοιμότητας-απογείωσης αεροπλάνων μας και ακινησίας τους, με το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής να αναφέρει ότι "¨χρήζει παραπέρα έρευνας" η υπόθεση της μη αποστολής της Μοίρας αεροσκαφών Φ-84Φ και καταλογισμό ευθυνών, καταλήγοντας ότι "η ατολμία, η σύγχυση και η πλήρης αδυναμία ανταπόκρισης αποτελούν τον κύριο χαρακτηρισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων", χαρακτηρισμό για τον οποίο καταγράφεται η διαφωνία του Ι. Βαρβιτσιώτη, ο οποίος -σύμφωνα με τα όσα γράφει το πόρισμα- "δεν συμμερίζεται πλήρως τις κρίσεις, όπως αυτές διατυπώνονται στις δυο τελευταίες παραγράφους". Στην επόμενη υποενότητα, εξετάζεται η επιστράτευση στην Κύπρο, με τους συντάκτες του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής, επικαλούμενοι καταθέσεις που ανέφεραν ότι "αν γινόταν έγκαιρα η επιστράτευση, θα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά" καταλήγουν ότι "η μη έγκαιρη πραγματοποίηση της επιστράτευσης επιβάρυνε τις ελληνοκυπριακές μονάδες". Στην τελευταία υποενότητα του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ Η του πορίσματος, καταγράφονται οι ευθύνες για τον ΑΤΤΙΛΑ Ι, με πρόταση (το πόρισμα) να διαβιβαστεί στην Δικαιοσύνη, αφού πρώτα η κυβέρνηση με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου άρει την αναστολή ποινικής δίωξης του 75.  
Τέλος πάντα στο ίδιο κεφάλαιο Η’ στην ενότητα Θ που τιτλοφορείται ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΑΤΤΙΛΑ I αξίζει να τονιστεί στην κατακλείδα της ενότητας αυτής η προτροπή, της κυβερνητικής πλειοψηφίας των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, προς την τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου η οποία έχει ως εξής : «…σε συνέπεια με όλα αυτά προτείνουμε να διαβιβαστεί το πόρισμα μας στην δικαιοσύνη εφόσον βέβαια η κυβέρνηση άρει με πράξη του Υπουργικού της Συμβουλίου την αναστολή ποινικής δίωξης κλπ που είχε διαταχθεί με τις γνωστές αποφάσεις του υπουργικού Συμβουλίου του έτους 1975(σ.σ. οι συντάκτες εννοούν της Υπουργική απόφαση 45/07003.1975 του Ευάγγελου Αβέρωφ και των τότε συναρμόδιων υπουργών)*  
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ' το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής αναφέρεται στην γενική επιστράτευση στην Ελλάδα, την οποία χαρακτηρίζει ως "κλασσική αποτυχία", ενώ στην συνέχεια οι βουλευτές της πλειοψηφίας (Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ) της έκθεσης επικεντρώνονται στα γεγονότα που ακολούθησαν αμέσως μετά την εισβολή, (ψηφίσματα στον ΟΗΕ, Πολεμικά Συμβούλια στην Ελλάδα, στους δραματικούς διαλόγους που διημείφθησαν, όπως τα αναφέρει σε υπόμνημά του προς την επιτροπή ο Γ. Μαύρος, τότε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ) δίδοντας έμφαση στο ρόλο του βοηθού υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, Σίσκο και πώς φτάσαμε στην εκεχειρία.
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι περιγράφονται τα λίγα 24ωρα των πολιτικών διεργασιών μέχρι την άφιξη από το Παρίσι του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την αρχή της
Μεταπολίτευσης. Στο κεφάλαιο αυτό οι συντάκτες της κυβερνητικής πλειοψηφίας-κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ της περιόδου εκείνης αφήνουν αιχμές για τον τρόπο επιλογής του Κ. Καραμανλή, καθώς νωρίτερα στην σύσκεψη που είχε προηγηθεί είχε αποφασιστεί να ορκιστεί πρωθυπουργός ο Π. Κανελλόπουλος.
Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΑ΄, ΑΤΤΙΛΑΣ II οι συντάκτες του πορίσματος εκ μέρους της κυβερνητικής πλειοψηφίας (Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ) περιγράφουν τον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ, ενώ περιλαμβάνουν μεγάλο μέρος της επιστολής του Κ. Καραμανλή προς την εξεταστική Επιτροπή για τις εκτιμήσεις και τις σκέψεις του για περεταίρω χειρισμούς από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Σημειώνεται ότι ο Κ. Καραμανλής δεν παρέστη ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής να καταθέσει, αλλά απέστειλε υπόμνημα. Σε υποενότητα αναλύεται ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας και του ΝΑΤΟ στον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ, με αναφορά στις επιστολές του Κίσσινγκερ στον Καραμανλή και αντίστοιχα την απάντηση του τότε έλληνα πρωθυπουργού προς τον Αμερικανό υπουργό των Εξωτερικών, παρατίθεται –μέρος ή ολόκληρο - το προσωπικό σημείωμα του Κ. Καραμανλή. Στην συνέχεια, εξετάζεται ο ευρύτερος ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών του ΝΑΤΟ και της Αγγλίας στην εξέλιξη των γεγονότων Ιουλίου-Αυγούστου 1974. Οι συντάκτες της εξεταστικής επιτροπής πέρα από όλα τα άλλα που αναφέρουν στην συγκεκριμένη ενότητα κάνουν μνεία της ειδικής επιτροπής του βρετανικού κοινοβουλίου που εξέτασε το Κυπριακό το 1976, παραθέτοντας το βασικό απόφθεγμα της βρετανικής επιτροπής, το οποίο έχει ως εξής: "...Η Μεγάλη Βρετανία είχε το νομικό δικαίωμα, την ηθική υποχρέωση και τη στρατιωτική δυνατότητα να επέμβει στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974 και δεν επενέβη για λόγους που η Βρετανική Κυβέρνηση αρνήθηκε να εξηγήσει...". Επίσης παρατίθενται στοιχεία για το ρόλο των ΗΠΑ-Βρετανίας από την έκθεση του ταξίαρχου Π. Σεμερτζάκη. Η Εξεταστική Επιτροπή συνεχίζει με την εξέταση-περιγραφή της κρίσιμης περιόδου μεταξύ του Αττίλα Ι και Αττίλα ΙΙ, όπου καταγράφει -βάσει του κειμένου από το ΓΕΕΘΑ- την στρατιωτική κατάσταση στην Κύπρο, τις ημέρες από την κατάπαυση του πυρός (22 Ιουλίου 1974) μέχρι και 13 Αυγούστου και τις εχθρικές ενέργειες της Τουρκίας, τις ενέργειες της Ελλάδας, την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με την άφιξη και ορκωμοσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την Διάσκεψη της Γενεύης, την διπλωματική δραστηριότητα της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και τις ενέργειες της κυβέρνησης σε στρατιωτικό επίπεδο στο εσωτερικό της χώρας. Στον υπόμνημα που υπέβαλε στην Εξεταστική Επιτροπή, ο Κ. Καραμανλής κατέθεσε τα πρακτικά των συσκέψεων για το Κυπριακό της περιόδου αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε στρατιωτικό επίπεδο με την συμμετοχή ανώτερων στρατιωτικών, διπλωματών, του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και του ιδίου του πρωθυπουργού. Αυτούσια –ή μέρος τους - τα πρακτικά περιλαμβάνονται στο πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής (Συνοπτικό πρακτικό της 3ης Αυγούστου, πρακτικό της Σύσκεψης ΥΕΘΑ και Αρχηγών Ενόπλων Δυνάμεων της 14ης Αυγούστου, και το Μνημόνιο της Κρίσεως της Αυγής της 14ης Αυγούστου 1974 μετά την σύσκεψη μεταξύ του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Ε. Αβέρωφ, του Υπουργού προεδρίας Γ. Ράλλη και των Αρχηγών των ΕΔ ). Η Εξεταστική Επιτροπή της πλειοψηφίας (Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ) επισημαίνει την σπουδαιότητα και την βαρύτητα των εγγράφων (πρακτικών) που κατέθεσε ο Κ. Καραμανλής, καταγράφοντας τις απόψεις της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, και καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι "η διαβεβαίωση επομένως στις 3 Αυγούστου των αρχηγών περί ετοίμου και μάλιστα από πριν στρατιωτικής δύναμης για βοήθεια στην Κύπρο ήταν ασύστολο ψεύδος". Παράλληλα, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι "στο κρίσιμο διάστημα από τις 24/7/74 μέχρι και την εισβολή του ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ, δυο βασικά πολιτικοί χειρίστηκαν το θέμα της αποστολής στρατιωτικής βοήθειας στην Κύπρο, ο Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελος Αβέρωφ". Η υποενότητα "σημαντικά ερωτήματα" αποτελείται από τις παραγράφους 5.1, 5.2, 5.3, 5.4, στο περιεχόμενο των οποίων παραθέτουν συγκεκριμένα ερωτήματα για τους χειρισμούς και τις αποφάσεις του Κ. Καραμανλή, με βάση τις δεδομένες κατευθύνσεις που δόθηκαν από τους υπηρετούντες αξιωματικούς -ανώτερους και ανώτατους- εκείνη την περίοδο. Η ενότητα αυτή καταλήγει με το εξής ερώτημα: "Ποιος πήρε αυτή την απόφαση; Ποιος παραπλάνησε τον Πρωθυπουργό (Κωνσταντίνο Καραμανλή); Ποιες δυνάμεις τον εκάλυψαν ή του επέβαλαν την μεταβολή της εντολής;". Η υποενότητα συνεχίζει με το 6.1, 6.2, όπου διατυπώνονται προβληματισμοί και ερωτηματικά, και συνεχίζεται με την 7, 7.1, 7.2, 7.3 όπου και σχολιάζονται οι ενέργειες και οι εισηγήσεις του Υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ. Οι βουλευτές (της Κ.Ο. ΠΑΣΟΚ) της εξεταστικής επιτροπής στην ενότητα "Ειδικότερα Σημαντικά Θέματα, αναφέρονται διεξοδικά σε όλες τις αποφάσεις και ενέργειες της Ελλάδος εκείνη την χρονική στιγμή για τη συγκρότηση και αποστολή της Μεραρχίας της Κρήτης στην Κύπρο. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα 1.13 το οποίο αναφέρει τα εξής: "Όπως προκύπτει από όλα τα στοιχεία από όλα τα στοιχεία η σαφής εντολή Καραμανλή για σχηματισμό της Μεραρχίας δόθηκε στις 3 Αυγούστου. Το ΑΕΔ εξέδωσε την ίδια μέρα Δ/γή. Από το σημείο αυτό παρατηρείται μια απόλυτα ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ και ΠΕΡΙΕΡΓΗ κωλυσιεργία στην υλοποίηση της απόφασης". Στα άλλα "Ειδικότερα Σημαντικά Θέματα" η επιτροπή περιλαμβάνει α. την περίπτωση της αποστολής μικρών (ειδικών) μονάδων στην Κύπρο, β. την άμυνα δυνάμεων ΓΕΕΦ στην Κύπρο (γίνεται εκτενής αναφορά στις αποφάσεις των ανώτατων αξιωματικών στην Κύπρο, πάντα με εντολές του Κέντρου -{Αθήνας-Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων-ΑΕΔ}), γ. την Αμμόχωστο (γίνεται αναλυτική αναφορά για τις αγγλικές βάσεις της Δεκέλειας και ρόλο των δυνάμεων καταδρομών), δ. την αποστολή ενισχύσεων στην Κύπρο στο διάστημα από 22 Ιουλίου (εκεχειρία) μέχρι 14 Αυγούστου (5.1, 5.2, 5.3 γίνεται αναφορά στις στρατιωτικές ενέργειες που προτάθηκαν από την επιτροπή του αντιστράτηγου Επιτήδειου), ε. την αντικατάσταση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων (Στην ενότητα αυτή αναλύονται διεξοδικά οι εισηγήσεις της ανώτατης ηγεσίας των ΕΔ, δηλαδή των: Μπονάνου, Γαλατσάνου, Αραπάκη και Παπανικολάου, σχετικά με την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Κύπρο. Εισηγήσεις που τελικά -σύμφωνα πάντα με την κυβερνητική πλειοψηφία της εξεταστικής επιτροπής- επηρέασαν τις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας και κυρίως του Πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή. Επίσης η επιτροπή αντιπαραβάλλει αποσπάσματα μαρτυρικών καταθέσεων ως προς τον ρόλο του Ε. Αβέρωφ και του Κ. Καραμανλή).

  1. Στρατιωτικές επιχειρήσεις-Αποτελέσματα-Ευθύνες
Η άποψη της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην ενότητα αυτή έχει διαπιστωτικό χαρακτήρα, ουσιαστικά αναφέρονται συνοπτικά τα αποτελέσματα της επιχείρησης ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ.

  1. Ευθύνες Στρατιωτικής και Πολιτικής Ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας
Στην ενότητα αυτή παρουσιάζονται και αναλύονται όλες οι δράσεις και οι ενέργειες της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, δηλαδή του Ευ. Αβέρωφ, ο οποίος ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κων/νο Καραμανλή. Η συγκεκριμένη ενότητα αναφέρει όλες τις παραλείψεις και τις ευθύνες τις στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Επιρρίπτει ευθύνες σε συγκεκριμένους αξιωματικούς αλλά και στον Ευ. Αβέρωφ.

  1. Ενέργειες και χειρισμοί των Γεωργίου Μαύρου και Κ. Καραμανλή.
Στην ενότητα αυτή διατυπώνονται μια σειρά ερωτήματα που αφορούν κυρίως τον Κων/νο Καραμανλή και τον Ευ. Αβέρωφ.

Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΒ περιλαμβάνονται ΟΛΑ τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ήτοι
Ψήφισμα 353 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά την 1179η Σύνοδο του στις 20.07.74
Απόφαση 354(1974) που υιοθετήθηκε από το ΣΑ στην 1783 Σύνοδο του στις 23 Ιουλίου 1974
Απόφαση 355(1974) που υιοθετήθηκε από το ΣΑ στην 1879 σύνοδο του στις 1 Αυγούστου 1974
Απόφαση 357 που υιοθετήθηκε από το ΣΑ στην 1792 σύνοδο του στις 14 Αυγούστου 1974
Απόφαση 358 (1974) που υιοθετήθηκε στην 1793 σύνοδο του ΣΑ στις 15.08.1974
Απόφαση 359 (1974) που υιοθετήθηκε στην 1793 σύνοδο του ΣΑ στις 15.08.1974
Απόφαση 360(1974) που υιοθετήθηκε στην 1794 σύνοδο του ΣΑ στις 16.08.1974
Απόφαση 361(1974) που υιοθετήθηκε στην 1795 σύνοδο του ΣΑ στις 30 .08.1974

Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΓ' για τις "ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ" αναφέρονται οι παραβιάσεις με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Τουρκίας, καθώς επίσης και οι παραβιάσεις των συνεχών ψηφισμάτων κατά την περίοδο της εκεχειρίας. Περίοδος, κατά την οποία η Τουρκία παραβίαζε συστηματικά και τα ψηφίσματα και την έννοια της εκεχειρίας, προχωρώντας στο βάθος της Κύπρου και επεκτείνοντας την στρατιωτική κυριαρχία της στην μεγαλόνησο.  

Στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΔ', του πορίσματος -που συνέταξε η τότε ΚΟ του ΠΑΣΟΚ- στον "ΕΠΙΛΟΓΟΣ" αναφέρονται τα εξής:
Η Επιτροπή μας συγκροτήθηκε με αποκλειστικό σκοπό να διερευνήσει και να φέρει στην επιφάνεια τα αίτια της πιο πρόσφατης φάσης της κυπριακής τραγωδίας, αυτής της περιόδου 1967-1974.
Έχουμε ζωηρή την ελπίδα ότι όταν, σε λίγο, θα έρθει η ώρα να δουν το φως της δημοσιότητας και το πόρισμά μας και τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Επιτροπής μας, θα εκτιμηθούν οι άψογοι τρόποι που ακολουθήσαμε σε όλη την πορεία της διαδικασίας και, γενικά, η συνολική μας προσπάθεια.
Το Κυπριακό Πρόβλημα, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και πολύπλευρο, οι δε ρίζες του ανάγονται σε απώτερα χρόνια, σε σχέση με την περίοδο 1967-1974.
Και εμείς κληθήκαμε να διερευνήσουμε μόνο την τελευταία τραγική περιπλοκή του, των ετών 1967-1974 και μάλιστα με σημαντική καθυστέρηση.
Γι' αυτούς τους λόγους αντιμετωπίσαμε πρόσθετες δυσχέρειες στην αναζήτηση της αλήθειας.
Παρ' όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση ότι παρουσιάζουμε στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων ένα πόρισμα
-καλόπιστο
-κρυστάλλινα διαυγές
-βασισμένο μόνο στις μαρτυρικές καταθέσεις και τα υπόλοιπα αποδεικτικά στοιχεία που κατορθώσαμε να συγκεντρώσουμε,
-ένα πόρισμα που γι' αυτές του τις ιδιότητες αποτελεί την υπερηφάνεια όλων μας.
Σημειώνουμε ότι:
  1. Ο επιμερισμός των ευθυνών για τους χειρισμούς που έγιναν αναφέρεται στα επιμέρους ειδικά κεφάλαια (τμήματα) του πορίσματός μας.
  2. Η Επιτροπή μας διατηρεί μια επιφύλαξη:
Δεν είναι δυνατόν από τη φύση των ερευνών, να βεβαιώσει ότι δεν υπάρχουν άλλα αποδεικτικά στοιχεία που πιθανόν να φώτιζαν και από άλλη οπτική γωνία την Κυπριακή τραγωδία. Η Επιτροπή μας πάντως εξάντλησε τις δυνατότητές που είχε.

Πέρα από όλα αυτά, όμως, η κυπριακή τραγωδία και η εξέλιξή της διδάσκουν:
-ότι οι δικτατορίες και τα πραξικοπήματα οδηγούν σε εθνικές καταστροφές,
-ότι μόνον η Δημοκρατία, ως πολιτειακό σύστημα, εγγυάται την ομαλότητα των εξελίξεων και
-ότι η ενότητα και η ομοψυχία του Λαού μας αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την πρόοδο και την ευημερία του Έθνους μας.  
*Στα πολιτικά εγκλήματα καθώς και στα εγκλήματα από τα οποία μπορούν να διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις του κράτους , ο Υπουργός Δικαιοσύνης έχει το δικαίωμα με προηγούμενη σύμφωνη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να αναβάλει την έναρξη της ποινικής δίωξης ή να αναστείλει την ποινική δίωξη. {ποινικός κώδικας άρθρο 30 παράγραφος 2}  
Ολόκληρο το επίσημο κείμενο της εξεταστικής επιτροπής για την διερεύνηση της Κυπριακής Τραγωδίας δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά με τη συμπλήρωση 40 ετών από την εισβολή και κατοχή στις 2 Σεπτεμβρίου 2014 αυτούσιο και ολόκληρο χωρίς σχόλια ή ερμηνευτικές παρεμβάσεις και διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο από το ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ/ GREEKAMERIKANICANNEWSAGENCY.com στις εξής διευθύνσεις:

 http://www.epikaira.gr/article/ntokoymento-o-xamenos-fakelos-tis-voylis-gia-tin-kupro

Δεντρολίβανο: Χρήση και Θεραπευτικές ιδιότητες

dentrolivano


Δενδρολίβανο-Rosmarinus officinalis

Επιστημονική ονομασία: Rosmarinus officinalis-Ροσμαρίνος ο φαρμακευτικός.
Οικογένεια: Χειλανθή (Labiatae).
Άλλα ονόματα: δεντρολίβανο, λιβανόδενδρο, διοσμαρίνι, λασμαρί, αρισμαρί, δουσμαρίνι, λεσμαρί, λιβανωτίς

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Πολυετές αειθαλής θάμνος που φθάνει, μέχρι το ενάμισυ μέτρο ύψος. Τα φύλλα του είναι β
ελονοειδή στενά σκουροπράσινα και τα άνθη του μικρά ελαφρώς γαλάζια-μωβ.

ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ & ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ

Το δεντρολίβανο είναι αυτοφυές στη νότια Ευρώπη και καλλιεργείται ως καλλωπιστικό σε όλο τον κόσμο. Πολλαπλασιάζετε με σπόρους αλλά πιο εύκολα με μοσχεύματα. Προτιμά τα θερμά, ξηρά κλίματα. Αντέχει εύκολα μέχρι -10 βαθμούς Κελσίου και είναι ανθεκτικό στη ζέστη και στους ανέμους.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ

Στη βοτανοθεραπευτική χρησιμοποιούνται τα φύλλα και τα ανθισμένα μέρη του και συλλέγεται κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

Πτητικό έλαιο, φλαβονοειδή, ταννίνες, ροζμαρινικό οξύ, ροζμαρικίνη, διτερπένια.

ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Σύμφωνα με τη λαογραφία, πήρε το όνομά του από τη Παναγία, η οποία άφησε το μανδύα της πάνω στο θάμνο. Μέχρι το επόμενο πρωί, τα λουλούδια του θάμνου είχαν γίνει μπλε και από τότε ονομάστηκε rose of Mary.
Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν δώρο της Αφροδίτης. Οι μαθητές φορούσαν στεφάνια από δεντρολίβανο όταν είχαν εξετάσεις, γιατί βοηθούσε την συγκέντρωση και την μνήμη.
Το δεντρολίβανο το χρησιμοποιούσαν παλιότερα ως λιβάνι γι αυτό λεγόταν και λιβανόδενδρο.
Αναφέρεται ότι αφέψημα δενδρολίβανου, κέδρου και τερβινθίνης ήταν ένα ελιξίριο νεότητας, που ονομαζόταν το νερό της βασίλισσας της Ουγγαρίας.
Στα νοσοκομεία παλιά έκαιγαν δεντρολίβανο για να απολυμάνουν τον αέρα.

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ & ΧΡΗΣΕΙΣ

Το δεντρολίβανο είναι θερμαντικό και διεγείρει την κυκλοφορία του αίματος προς τον εγκέφαλο και βελτιώνει τη συγκέντρωση και τη μνήμη.
Είναι χρήσιμο για τους νευρικούς πονοκεφάλους και τις ημικρανίες.
Ενισχύει την ανάπτυξη της τριχοφυΐας, ενισχύοντας την κυκλοφορία του αίματος στο τριχωτό της κεφαλής.Τα φύλλα του δεντρολίβανου, μαζί με ρίζες τσουκνίδας και ρίζες λάπατου, μουσκεμένες σε οινόπνευμα, βοηθούν να προκαλούν τριχοφυΐα κάνοντας εντριβές στο τριχωτό μέρος του κεφαλιού.
Ανεβάζει τη διάθεση και είναι χρήσιμο σε περιπτώσεις κατάθλιψης ήπιας έως μετρίως σοβαρής μορφής.
Τα μπάνια που γίνονται με αφέψημα δεντρολίβανου βοηθούν αυτούς που υποφέρουν από ρευματισμούς στις αρθρώσεις.
Είναι αποχρεμπτικό και βοηθάει στο βήχα στο άσμα σε βρογχίτιδες και στη γρίπη.
Η σκόνη από τα κονιοποιημένα φύλλα του δεντρολίβανου επουλώνει τις πληγές.
Το αφέψημα του δεντρολίβανου είναι και κατά της λιποθυμίας και των ζαλάδων.
Κοπανισμένο φρέσκο δεντρολίβανο κάνοντάς το κατάπλασμα ξεραίνει τις αιμορροΐδες.
Βοηθάει στην υπερκόπωση και στην αδυναμία.
Βρασμένο δεντρολίβανο με κρασί βοηθάει στον ύπνο.
Γενικά θεωρείται αντιβακτηριδιακό, αντιμυκητιακό και αντιρρευματικό, τονωτικό της καρδιάς και της όρασης αλλά και κατά του διαβήτη.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Το ενεργό συστατικό στο δεντρολίβανο, γνωστό ως carnosic acid (CA), μπορεί να προστατεύσει τον εγκέφαλο από το εγκεφαλικό και τη νευροεκφύλιση, που οφείλεται στα επιβλαβή χημικά και τους ελεύθερους ριζοσπάστες. Αυτοί οι ριζοσπάστες θεωρούνται ότι συμβάλουν όχι μόνο στα εγκεφαλικά αλλά και στις καταστάσεις νευροεκφύλισης όπως του Alzheimer, αλλά και στα άρρωστα συμπτώματα της κανονικής γήρανσης του εγκεφάλου.
Επίσης έχει τα οφέλη σαν μέσο πρόληψης του καρκίνου. Χρησιμοποιώντας δεντρολίβανο στα ψητά μπορεί να μπλοκάρει τις ενδεχομένως καρκινογόνες (HCAs) ενώσεις που μπορούν να σχηματιστούν, όταν μαγειρεύεται το κρέας σε υψηλές θερμοκρασίες.
Η αντιοξειδωτική περιεκτικότητα σε δεντρολίβανο καθιστά αυτήν την μέθοδο πιθανή, λόγου της παρουσίας των φαινολικών ενώσεων. Οι ενώσεις rosmarinic οξύ, carnosic οξύ και carnosol μπλοκάρουν και εμποδίζουν τα HCAs προτού να μπορέσουν να διαμορφωθούν κατά τη διάρκεια της θέρμανσης.

ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ

Το δεντρολίβανο το χρησιμοποιούσαν παλιά στο κρασί για να μην χαλάσει και να του δώσει άρωμα. Το ίδιο και στη φέτα αλλά και στο κάπνισμα των κρεάτων τον χρησιμοποιούσαν για μυρωδιά αλλά και για τις αντί μικροβιακές του ιδιότητες.
Το δεντρολίβανο διώχνει και αυτό τους σκόρους και τα διάφορα έντομα από τα διπλανά φυτά.
Το δεντρολίβανο χρησιμοποιείται και στη μαγειρική για το αρωματισμό των ψαριών και του κρέατος ιδίως του αρνιού και του χοιρινού από τα παλιά χρόνια.
Ο Αγάπιος ο μοναχός γράφει-Πόσες χάρες έχει το δενδρολίβανο:Βράσε τα άνθη δενδρολίβανου με νερό, έως να μείνει το μισό και πίνε το νερό εκείνο να σου γιατρεύσει ότι ασθένεια έχεις στα εντόσθια.
Κάψε το ξύλο του και κάνε τα κάρβουνα σκόνη, την οποία βάλε σε ένα κομμάτι ψιλό λινό πανί και τρίβε καλά τα δόντια σου να γίνουν άσπρα και να γιατρευτεί κάθε τους ασθένεια και αν έχουν σκώληκες ψοφάνε.
Βάλε τα φύλλα του στο στρώμα σου, να μην δεις κακό όνειρο.
Στούμπισε τα φύλλα του και βάλτο στην πληγή να την θεραπεύσεις.
Κάνε το ξύλο του αγγείο να τρως από αυτό, να μην σε βλάψει πράμα εναντίον σου.
Αν κάνεις φλασκί από αυτό , δεν χαλά ποτέ το κρασί, αλλά το φυλάει όπως το έβαλες, ούτε σε βλάπτει κανένα φάρμακο πίνοντας από το κρασί εκείνο.
Έτσι να βάλεις στο βαρέλι τα φύλλα του, δεν φοβάσαι να χαλάσει το κρασί.
Αν τα βάλεις στην πόρτα και μέσα σε δύο τρεις μεριές του σπιτιού σου, δεν σε βλάπτει φίδι, σκορπιός, ούτε άλλο ζώο θανάσιμο.
Μάλιστα αν είναι κανένα φίδι σε καμιά τρύπα , κάψε κομμάτι από αυτό εκεί δίπλα και νιώθοντας την μυρωδιά του ή βγαίνει να φύγει ή πεθαίνει.
Όποιος έχει καύση πολλή στο στομάχι και πολλή δίψα, ας το βράσει σε νερό, να το πίνει με χυμό του ρογδιού και άλλες πολλές ασθένειες θεραπεύει θαυμασιώτατα.

ΔΟΣΟΛΟΓΙΑ

Σαν έγχυμα ένα κουταλάκι δεντρολίβανο σε ζεστό νερό.
50 γρ. περίπου σε 1 κιλό βραστό νερό είναι καλό για μπάνια για τους ρευματισμούς.
ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ
Δεν λαμβάνεται κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Σε πολύ μεγάλες ποσότητες μπορεί να προκαλέσει δηλητηριάσεις.
http://enallaktikidrasi.com/2013/05/dentrolivano-xrisi-kai-therapeftikes-idiotites/

Η μοναδικότητα της παραδόσεως της Ορθοδοξίας,

Η μοναδικότητα της παραδόσεως της Ορθοδοξίας, Φώτης Κόντογλου


Η μοναδικότητα της παραδόσεως της Ορθοδοξίας, Φώτης Κόντογλου

Ἡ μοναδικότητα τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας
Κόντογλου Φώτης

(Ἀπάντησις σὲ ἀρχιμανδρίτην τῶν Ἀθηνῶν)
Ὑπάρχει φανερὴ ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει καὶ κρυφὴ ὑπερηφάνεια. Τὴν κρυφὴ ὑπερηφάνεια ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, λέγοντας: «Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτομίας μὴ ἀνεχομένη τὸ ἀρχαῖον».

Αὐτὴ τὴν ὑποχθόνια ὑπερηφάνεια, ποὖναι κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινολογία καὶ τὴν ταπεινοφάνεια, ἔχουνε ὅσοι δὲν σέβουνται τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴ λατρεία καὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, καὶ θέλουνε νὰ εἰσάξουνε σ᾿ αὐτὴ κάποιους νέους τρόπους ποὺ εἶναι ὁλότελα ξένοι πρὸς τὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὄχι μοναχὰ ξένοι πρὸς τὸν πνευματικὸν χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ὁλότελα ἀντιορθόδοξοι.

Εἶδες τί λέγει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τῶν νεωτερισμῶν; Δὲν λέγει ἁπλῶς «κινεῖ» ἀλλὰ «ἀναγκάζει», βιάζει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει τὴν ὑπερηφάνεια. Καὶ ἔπειτα λέγει «ἐπινοεῖν», νὰ ἐφεύρει, νὰ φτιάξει κάποια ψεύτικα πράγματα. Τὸ «ἐπινοεῖν» ἔχει μέσα του τὴν πονηρία. Καὶ παρακάτω λέγει ὁ ἅγιος: «μὴ ἀνεχομένη». Ἡ περιφάνεια, λέγει δὲν ἀνέχεται, δὲν χωνεύει, δὲν ὑποφέρει «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ «τὴν παράδοση», ἀλλὰ τὴν πολεμᾶ μὲ λύσσα. Πῶς νὰ τὴν ἀνεχθεῖ ἀφοῦ τὴ μποδίζει στοὺς νεωτερισμοὺς ποὺ ἐπιθυμᾶ νὰ ἐπιδίδεται. Ἡ ὑπερηφάνεια, λοιπόν, μισεῖ «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ τὸ ἔργον τῶν εὐσεβῶν ψυχῶν ποὺ μᾶς παραδώσανε τὸν ἐξωτερικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας μαζὶ μὲ τὸν ἐσωτερικό, γιὰ νὰ τὰ φυλάξουμε μὲ δέος καὶ μὲ ἀγάπη. Τὸ νὰ μισεῖ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι φυσικὸ ἰδίωμά της. Ἀλλὰ τί μισεῖ; Μισεῖ «τὸ ἀρχαῖον», δηλαδὴ τὴν παράδοση. Μά, ἕνα πράγμα ποὺ τὸ μισεῖ ἡ ὑπερηφάνεια, τὸ σατανικὸ αὐτὸ πάθος, θὰ πεῖ πὼς αὐτὸ ποὺ μισεῖ πρέπει νὰ εἶναι κάποιο πράγμα ἁγιασμένο, ἱερώτατο, ποὺ κάνει τὴ διαβολικὴ ὑπερηφάνεια νὰ φρυάξει καταπάνω του.

Λοιπόν, ἐκεῖνοι ποὺ κάνουνε τοὺς νεωτερισμοὺς ὁποὺ παραμορφώνουνε τὸν χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴτε στὴν ἐσωτερικὴ πνευματικὴ οὐσία της, εἴτε στὴν ἐξωτερικὴ μορφή της, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μὲ τὴν τελετουργία καὶ μὲ τὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, σπρώχνουνται σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀνίερο ἔργο ἀπὸ τὸν σατανᾶ τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς ἀπιστίας. Ἀπ᾿ ἐναντίας, ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουνε μέσα τους τὴ βλογημένη ταπείνωση, νοιώθουνε τέτοια ἀγάπη πρὸς τὴν παράδοση, ποὺ ἡ χαρά τους εἶναι νὰ τῆς ὑποτάσσονται προθυμερά, ὅπως ὁ καλὸς δόκιμος ὑποτάσσεται στὸν πνευματικὸν πατέρα του, κι ὁ πόθος τους εἶναι νὰ συντηρηθεῖ αὐτὴ ἡ πολύτιμη κληρονομιὰ τῆς παράδοσης, κι ὄχι νὰ παραμορφωθεῖ καὶ νὰ καταστραφεῖ, ὅπως εὔχουνται οἱ ἀσεβεῖς νεωτεριστές.

Καὶ μὅλα ταῦτα, κάποιοι τέτοιοι νεωτεριστὲς παρουσιάζονται, οἱ ἀθεόφοβοι, σὰν ἀνακαινιστὲς τῆς ὀρθοδοξίας, καὶ γιορτάζουνε τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εἶναι ἡ νίκη τῆς Ἐκκλησίας καταπάνω στοὺς ἴδιους αὐτοὺς νεωτεριστές. Ναί, γιορτάζουν μαζὶ μὲ κείνους ποὺ κρατοῦνε τὶς παραδόσεις σὰν ἀτίμητο θησαυρό.

Ἀλλά, τοῦτοι οἱ καταργητές, αὐτοὶ ποὺ μισοῦν τὴν ἱερὴ παράδοση, (ποὺ ὁ θρίαμβός της εἶναι ἡ γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας), θέλουν νὰ διδάξουν τί ἐστὶ Ὀρθοδοξία στὰ τέκνα τὰ γνήσια τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ τοῦτοι οἱ πονηροὶ καθηγηταὶ εἶναι χειροτονημένοι ἀπὸ τοὺς ὀρθοδοξώτατους Προτεστάντες δασκάλους τους! Ἀπ᾿ αὐτοὺς διδαχθήκανε ποιά εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία, κι ὄχι ἡ πεπαλαιωμένη κείνη Ὀρθοδοξία ποὺ διδάξανε οἱ Πατέρες ποὺ μᾶς τὴν παραδώσανε, καὶ ποὺ βεβαιώσανε τὴ διδασκαλία τους μὲ τὴν ἁγιωσύνη τῆς ζωῆς τους.

Ἀπὸ τέτοιους καθηγητὲς περιμένει νὰ φωτισθεῖ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ πήγανε νὰ μάθουνε τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, κι ἀπὸ κείνους ποὺ καταξεράνανε μὲ τὴν ἄπιστη σοφία τους τὸ δροσόφυλλο δέντρο τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πήγανε στὸ ἔρεβος τοῦ Μέλανος θεολογικοῦ Δρυμοῦ, γιὰ νὰ φέρουνε τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου στὸν λαὸ ποὺ τὸ κήρυξε στὰ ἔθνη, αὐτοὶ ποὺ ἀφήσανε τὰ ἡφαίστεια τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ πυρπολήσανε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, καὶ πήγανε στὰ παγόβουνα τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς ἀπιστίας, γιὰ νὰ φέρουνε σ᾿ ἐμᾶς, ποὺ μᾶς ἔθρεψε ἐπὶ αἰῶνες τὸ μάνα τῆς παράδοσης, τὴν ψύχρα τῆς πονηρῆς γνώσης. Αὐτοὶ μιλοῦν γιὰ Ὀρθοδοξία ἐν ὀνόματι τῶν ἁγίων Πατέρων Χάρνακ, Στράους, Ρενὰν καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς ἁγιασάντων!!

Τόσο ἀφιονισθήκανε, λοιπόν, οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ ἀφιόνι τῆς Δύσης, ὥστε νὰ γίνουνται μαθητὲς κι ἀκροατὲς σὲ τέτοιους δασκάλους, ποὺ διαφημίζουνε πὼς τοὺς φέρνουνε μιὰ Εὐρωπαϊκὴ Ὀρθοδοξία, μαζὶ μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ σπίτια, μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ προϊόντα καὶ μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ πλυντήρια;

Αὐτοὶ οἱ ἐπιστημονικοὶ θεολόγοι καὶ νεορθόδοξοι δὲν θὰ εἶναι παράξενο νὰ ὑποστηρίζουνε κάποτε, ἐπιστημονικῶς, πὼς κατὰ λάθος γράφηκε ὅτι οἱ Πατέρες ποὺ διδάξανε στὸν κόσμο τὸν Χριστιανισμὸ γεννηθήκανε ἐδῶ στὴν Ἀνατολή, καὶ πὼς κατόπιν τῶν νέων ἐρευνῶν τῆς ἐπιστήμης ἐβεβαιώθη ὅτι ὁ μὲν Βασίλειος γεννήθηκε στὴν σεπτὴν Φραγκφούρτη, ὁ Χρυσόστομος στὴν ἁγίαν πόλιν τοῦ Μονάχου, τὴν νέαν Σιών, ὁ Γρηγόριος στὸ ἱερὸν Ἀμβοῦργον, ὁ Ἀντώνιος πὼς ἀσκήτεψε παρὰ τὴν Βαλτικὴν θάλασσαν, κ.λπ.

Ὅσον γιὰ τὸν Ἐφραὶμ τὸν Σῦρο, ποὺ εἴπαμε παραπάνω, ποῦ νὰ καταδεχτοῦνε νὰ τὸν γράψουνε στὰ σοφὰ συγγράμματά τους, ἕναν ἄξεστον καὶ ἀπαίδευτον τουρκοκαλόγηρον, καθὼς καὶ τοὺς ἄλλους, μὲ τὴν περιορισμένη διάνοια, ὅπως εἶναι ὁ Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, Βαρσανούφιος, Νεῖλος, Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, Νικήτας Στηθᾶτος, Γρηγόριος Σιναΐτης, κι οἱ ἄλλοι φανατικοὶ καὶ μισαλλόδοξοι ἀνατολίτες.

Ἡ σημερινὴ «θεολογικὴ ἐπιστήμη», λένε οἱ ἐξ Ἑσπερίας φωτοδόται, ἐσυγχρονίσθη εἰς τὰς πολιτισμένας χώρας, καὶ ὁδηγεῖται εἰς τὴν ἔρευνάν της ὑπὸ τῶν πορισμάτων τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν, τῆς βιολογίας, γεωλογίας, τῆς ἀστρονομίας κ.λπ. Ζῶμεν εἰς τὸν αἰῶνα τῶν ἐπιστημονικῶν θαυμάτων, τῶν πυραύλων, τῶν σπούτνικ. Εἰς τὰ ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα προβάλλουν οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι, τί εἶναι εἰς θέσιν ν᾿ ἀπαντήσουν οἱ ἀγαθοὶ καὶ ἁπλοϊκοὶ ἐκεῖνοι γέροντες τῆς ἐρήμου, οἱ ζήσαντες ἐν σπηλαίοις ὡς οἱ τρωγλοδῦται, καὶ εἰς μίαν ἐποχὴν καθ᾿ ἣν ἐβασίλευεν ἡ βαρβαρότης, ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ νοσηρὰ δεισιδαιμονία;

Ποιὰ θρησκεία λοιπὸν παραμορφώθηκε σὲ τέτοιον ἀπίστευτον βαθμό; Ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς ἔφερε τὴν ἀλήθεια, ἁπλή, καθαρὴ σὰν κρύσταλλο, καὶ ποὺ γλύτωσε τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ ἀπὸ τὴν πολύπλοκη καὶ μπερδεμένη ψευτιὰ τῆς γνώσης, αὐτὴ ἡ θρησκεία ἔπεσε πάλι στὰ πονηρὰ συστήματα ἐκείνων γιὰ τοὺς ὁποίους εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς εἶναι κλέφτες καὶ ληστὲς ποὺ ληστεύουνε τὶς ψυχές.

Αὐτοὶ δὲν μπαίνουνε στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων ἀπὸ τὴ θύρα, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλὰ πηδᾶνε ἀπάνω ἀπὸ τὴ μάντρα, καὶ παρουσιάζουνται σὰν ποιμένες, ἐνῶ εἶναι ληστὲς καὶ κλέφτες.

Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοί; Εἶναι τοῦτοι οἱ λαοπλάνοι, ποὺ ἔρχουνται ἀπὸ τὰ Πανεπιστήμια τῆς ἀπιστίας, βαστώντας στὰ χέρια τους διπλώματα καὶ πιστοποιητικὰ τῆς θεολογίας, σὰν νὰ εἶναι ἡ θεολογία γιατρικὴ ἢ χημεία, καὶ χαλᾶνε μὲ τὴν πονηρὴ διδασκαλία τους τὰ ἁπλοϊκὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντάς τους πὼς ἡ πίστη τους εἶναι δεισιδαιμονία καὶ τυπολατρεία, καὶ πὼς ἡ ἱερὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας τὴ μποδίζει νὰ συγχρονισθῆ, δηλαδὴ νὰ γίνει σὰν τὴ Χριστιανικὴ ἀθεΐα ποὺ λέγεται Προτεσταντισμός.

Ναί. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κλέφτες κι οἱ ληστὲς ποὺ εἶπε ὁ Κύριος πὼς ἀνεβαίνουνε ἀπ᾿ ἀλλοῦ καὶ μπαίνουνε στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων, δηλαδὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ δὲν μπαίνουνε ἀπὸ τὴ θύρα, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ θέλουνε νὰ ξεγελάσουνε τὰ ἀθῶα τὰ πρόβατα ποὺ ζοῦνε μὲ τὴν πατροπαράδοτη εὐσέβεια καὶ ποὺ γνωρίζουνε καλὰ τὸν Χριστό, καὶ Ἐκεῖνος τὰ γνωρίζει.

Μίλησα γιὰ τὶς ξένες χῶρες ποὺ σπουδάζουνε οἱ θεολόγοι μας. Αὐτοὶ οἱ λαοὶ εἶναι ἀγαθὴ γῆ καὶ καλοδεχτική, γιὰ νὰ φυτρώσει μέσα τους ὁ σπόρος τῆς ἀληθινῆς πίστης. Ἀλλὰ οἱ δικοί μας ποὺ πηγαίνουνε νὰ σπουδάσουνε ἐκεῖ ἀπὸ ματαιοδοξία, ἀντὶ νὰ μεταλαμπαδεύουνε τὴν Ὀρθοδοξία σὲ κεῖνες τὶς ψυχές, ποὺ τὶς ξέρανε ὁ λίβας τοῦ Προτεσταντικοῦ ὀρθολογισμοῦ, φέρνουν ἀπὸ κεῖ σὲ μᾶς, στὴ φυλὴ ποὺ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, τὸν παραμορφωμένον ἐκεῖνον Χριστιανισμό, πιθηκίζοντας τὰ ξένα κι ἀποθεώνοντάς τα, ὅπως ὁ Παυσανίας ὁ Περιηγητὴς λέγει, πὼς κάνανε οἱ Ἕλληνες τῆς παρακμῆς στὸν καιρό του: «Ἕλληνες ἐν θαύματι τιθέασι τ᾿ ἀλλότρια, ἢ τὰ οἰκεῖα».

«Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· εἰς κρίμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται. Καὶ ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων ταῦτα οἱ ὅντες μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ ἡμεῖς τυφλοί ἐσμεν; Εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει» (Ἰωάν. Θ´, 39).

«Ἦλθα σὲ τοῦτον τὸν κόσμο, λέγει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δοῦνε τὸ φῶς ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βλέπουνε, καὶ γιὰ νὰ τυφλωθοῦνε ὅσοι βλέπουνε».

«Ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βλέπουνε» εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουνε τὴν ὑπερήφανη ἰδέα πὼς εἶναι σοφοὶ στὰ τῆς θρησκείας, ὅπως ἡμεῖς ποὺ πιστεύουμε μὲ ἁπλότητα καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ Εὐαγγέλιο καὶ σὲ ὅσα μᾶς παραδώσανε οἱ Πατέρες, διατηρώντας μὲ εὐλάβεια ὀλότελα ἀνάλλαχτον τὸν χαρακτήρα τῆς λατρείας, καὶ θεωρώντας πὼς εἶναι ἀσέβεια τὸ νὰ βάζουμε τὰ τῆς θρησκείας μας κάτω ἀπὸ τὴ δική μας κρίση. Ἤμαστε τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, κι ὅπως τὰ πρόβατα ἐμπιστεύουνται στὸν τσομπάνη, κι ἐμεῖς ἐμπιστευόμαστε στὸν ἀρχιποιμένα τὸν Χριστὸ καὶ στοὺς ποιμένας ποὺ διώρισε Ἐκεῖνος νὰ φροντίζουνε γιὰ τὴν αὐλὴ τῶν προβάτων, ἤγουν γιὰ τὴν Ἐκκλησία.

Καί «ἐκεῖνοι ποὺ βλέπουνε» εἶναι ὅσοι ἔχουνε τὴν περιφανῆ ἰδέα πὼς εἶναι σοφοὶ στὰ θρησκευτικὰ πράγματα, ἐπειδὴ σπουδάσανε σὲ κάποια μεγάλα σχολεῖα τῆς Εὐρώπης, ἐκεῖ ποὺ διδάσκουνε ἀνάμεσα στὶς ἄλλες ἐπιστῆμες καὶ τὴ θεολογία, σὰν νὰ εἶναι ἡ θεολογία μιὰ κοσμικὴ γνώση, ὅπως εἶναι ἡ γιατρική, ἡ μηχανικὴ κ.λπ.

Αὐτοὶ λοιπὸν «οἱ βλέποντες», ἐρευνοῦνε καὶ κρίνουνε τὰ τῆς θρησκείας, κι ἄλλα παραδέχουνται, ἄλλα δὲν τὰ παραδέχουνται, ἐπειδή, κατὰ τὴν κρίση τους, δὲν εἶναι σωστὰ ἀλλὰ εἶναι γεννήματα τῆς ἀμάθειας, κι ἔχουνε τὴν ἰδέα πὼς πρέπει ν᾿ ἀλλάξουνε, γιατὶ παληώσανε, μὴν πιστεύοντας πὼς εἶναι ἀνάλλαχτα κι αἰώνια, ἐπειδὴ δὲν πιστεύουνε πὼς προέρχουνται ἀπὸ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τοῦτοι λοιπὸν «οἱ βλέποντες», ἤγουν «οἱ οἰόμενοι βλέπειν», τυφλώνουνται, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, σὲ καιρὸ ποὺ κάνουνε τὸν καθηγητὴ καὶ τὸν ὁδηγό. Κι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά τους, κοιτάζουνε «τοὺς μὴ βλέποντας», δηλαδὴ ἐκείνους ποὺ παραδίνουνται σὰν τὸν τυφλὸ νὰ τοὺς χειροκροτήσει ἡ ἀμετασάλευτη πίστη τους στὴν ἁγιασμένη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς κοιτάζουνε λοιπὸν μὲ περιφρόνηση σὰν ἀμαθεῖς τυπολάτρες ποὺ ἔχουνε στενὴ ἀντίληψι τῆς θρησκείας.

Ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ξενοσπουδασμένους θεολόγους, ἔβγαλε λόγο σὲ μιὰ ἐκκλησιά, κατὰ τὴ λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ γίνεται σὲ ἀνάμνησιν τῆς νίκης τῆς Ὀρθοδοξίας καταπάνω στοὺς νεωτεριστές. Φαντάσου λοιπόν, ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς νεωτεριστὲς νὰ γιορτάζει, πρῶτος καὶ καλίτερος, γιὰ τὴ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας καταπάνω στοὺς ὁμοίους του, καὶ νὰ βγάζει καὶ λόγο, γεραίροντας αὐτὸν τὸν θρίαμβο.

Ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας ἤτανε τότε κατὰ τῶν εἰκονομάχων, ἀλλὰ ἀπ᾿ ἀφορμὴ τῶν εἰκονομάχων, καταδικαστήκανε ὅλοι μαζὶ οἱ ἀνίεροι νεωτεριστές, ποὺ ἐπιχειρήσανε κι ἐπιχειροῦνε νὰ ξεσχίσουν τὸν ἄρραφο κι ἀκομμάτιαστον χιτώνα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὡστόσο, ὁ καλόβουλος αὐτὸς θεολόγος, ποὺ εἶναι κι ἱερωμένος, συμβίβασε τὴν Ὀρθοδοξία με τοὺς νεωτερισμούς. Στὴν ἐκκλησία ποὺ λειτούργησε καὶ κήρυξε ὁ νεωτεριστὴς Ὀρθόδοξος, οἱ εἰκόνες κι ἡ μουσικὴ ἤτανε εὐρωπαϊκές, ἀντιορθόδοξες. Κι ἡ λειτουργία, σὲ πολλὰ παραμορφωμένη ἐπὶ τὸ νεωτεριστικώτερο, τὸ ὕφος δυτικό, ἡ ἀτμόσφαιρα χωρὶς τίποτα σχεδὸν Ἑλληνικὸ καὶ Ὀρθόδοξο.

Ἀλλὰ κι ὁ ἴδιος, πρόθυμα, θὰ ἔβγαζε πολλὰ περιττὰ ἀπὸ τὴ λειτουργία, θὰ ἔκοβε τὰ γένειά του, θὰ ἄλλαζε τὰ ἄμφιά του μὲ πολιτικὰ ροῦχα, θὰ καταργοῦσε τὰ κεριά, τὸ λιβάνι, τὰ καντήλια, τὰ πάντα, «ὡς ἐπουσιώδη», ὅπως συμπεραίνει κανεὶς ἀπὸ τὸν λόγο του.

Κατὰ βάθος ἴσως νὰ ἐλεεινολογοῦσε μάλιστα καὶ τοὺς Πατέρας ποὺ θεσπίσανε τὴν ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ θὰ τὄλεγε, ἂν δὲν φοβότανε τὸν «ὄχλο». Γιατὶ, κατὰ τὴ γνώμη του, ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἤτανε ἡ νίκη τῆς τυπολατρείας καὶ τῆς δεισιδαιμονίας κατὰ τῆς ὑψηλῆς καὶ εὐρείας ἀντιλήψεως τῆς θρησκείας, ἡ ὁποία, κατ᾿ αὐτόν, εὑρίσκεται μέσα στὰ κεφάλια τῶν καθηγητῶν ποὺ εἶχε στὴν Εὐρώπη.

Γι᾿ αὐτὸν καὶ γιὰ τοὺς ὅμοιούς του δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς μακάριζε τὶς ἁπλὲς ψυχές, λέγοντας στοὺς Ἀποστόλους πὼς εἶναι μακάριοι γιατὶ ἀξιωθήκανε, αὐτοὶ οἱ ψαράδες, νὰ δοῦνε καὶ νὰ νοιώσουνε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ ποὺ θελήσανε νὰ τὰ δοῦνε σοφοὶ καὶ σπουδαῖοι ἄνθρωποι, καὶ δὲν μπορέσανε γιατὶ τὰ ἔκρυψε ἀπ᾿ αὐτοὺς ὁ Θεός. Ναί, τὰ ἔκρυψε, γιατὶ δὲν ἤτανε ἄξιοι νὰ τὰ δοῦνε, τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν ψεύτικη σοφία τους.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐκκλησία τῶν ἁπλῶν ψυχῶν κι ὄχι τῶν σοφῶν καὶ τῶν ἐπιστημόνων, δηλ. ἐκκλησία ὅπως τὴ θέλησε ὁ Χριστός. Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας δὲν χρειάζεται σπουδασμένους θεολόγους, ἀλλὰ ἱερεῖς ποὺ νὰ ὑπηρετοῦνε τὸν Θεὸ «ἐν ἀφελότητι καρδίας». Πρὶν ἀπὸ χρόνια ἔγραφα σ᾿ ἕνα βιβλίο μου τὰ παρακάτω λόγια: «Τοῦτο τὸ γραΐδιο ποὺ κάνει τὸν σταυρό του καὶ στέκεται σὰν κουρούνα μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα, εἶναι ψυχὴ χιλιάδων χρονῶν καὶ ξέρει ἀπὸ ποῦ βαστᾶ καὶ ποῦ πάει, καλίτερα ἀπὸ τὸν κάθε λιμοκοντόρο ποὺ σπουδάζει στὰ Παρίσια» (Ταξίδια, ΜΗΛΟΣ). Ὁ εὐσεβὴς λαός μας διψᾶ γιὰ ἁγιότητα, κι ὄχι γιὰ ἐπιστημονικὲς θεολογίες.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔζησε πάντα μέσα στὴν ἁπλότητα ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός, ἐνῶ οἱ εὐρωπαϊκὲς ὀργανώσεις ποὺ λέγουνται Ἐκκλησίες, ξεπέσανε στὰ πολύπλοκα συστήματα τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης. Ἰδοὺ τί ἔγραφε γιὰ τοὺς παπιστὲς ἕνας Πατριάρχης, ποὺ σκοτώθηκε ἀπὸ τοὺς κακούργους δυτικούς: «Ἂν δὲν ἔχομεν σοφίαν ἐξωτέραν (δηλαδὴ κοσμική, θύραθεν), ἔχομεν, χάριτι Χριστοῦ, σοφίαν ἐσωτέραν καὶ πνευματικήν, ἡ ὁποία στολίζει τὴν Ὀρθόδοξόν μας πίστιν, καὶ εἰς τοῦτο πάντοτε εἴμεσθεν ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς λατίνους, εἰς τοὺς κόπους, εἰς τὰς σκληραγωγίας καὶ εἰς τὸ νὰ σηκώνωμεν τὸν σταυρόν μας καὶ νὰ χύνωμεν τὸ αἷμα μας διὰ τὴν πίστιν καὶ ἀγάπην, τὴν πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἂν εἶχε βασιλεύση ὁ Τοῦρκος εἰς τὴν Φραγκίαν δέκα χρόνους, χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν εὕρισκες. Καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τώρα τριακόσιους χρόνους εὑρίσκεται, καὶ κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ βασανίζονται διὰ νὰ στέκουν εἰς τὴν πίστιν των, καὶ λάμπει ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μυστήριον τῆς εὐσεβείας, καὶ ἐσεῖς μοῦ λέγετε ὅτι δὲν ἔχομεν σοφίαν; Τὴν σοφίαν σου δὲν ἐθέλω ὀμπρὸς εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ».

Ἄκοῦς θεολόγε ξενοσπουδασμένε, τί λέγει ὁ Πατριάρχης στοὺς δασκάλους σου τοὺς πολύξερους; «Τὴν σοφία σου δὲν τὴν θέλω, ἐμπρὸς εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ».

Τέτοιοι εἶναι οἱ Ὀρθοδοξοι Χριστιανοί. Τέτοιοι εἶναι οἱ λέοντες τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔχουνε μέσα στὴν καρδιά τους τὴ μωρία τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ τοὺς ὀνομάζεις ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου τυπολάτρες καὶ στενοκέφαλους. Αὐτοὺς λοιπόν, ποὺ δὲν εἶναι σὰν κι ἐσένα «μαθόντες» στὰ Πανεπιστήμια, ἀλλὰ ποὺ εἶναι «παθόντες τὰ θεῖα», κατὰ τὸν θεωρητικότατον ἅγιον Διονύσιον, αὐτοὺς ποὺ δὲν χωρίζουνε τὸ πνεῦμα ἀπὸ τὸν τῦπο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ τὴν ζοῦνε σὰν ἕνα πράγμα ἀτόφιο, αὐτοὺς ἔρχεσαι νὰ διδάξεις, ἀντὶ νὰ διδαχθεῖς ἐσὺ ἀπ᾿ αὐτούς;

Πλέκεις ἕνα ρητορικὸ ἐγκώμιο τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ ἐκεῖνο τὸ τυποποιημένο ὕφος ποὺ ἔχουνε οἱ παρόμοιες ὁμιλίες, καὶ ἐξυμνεῖς «τὰ χρυσορρήμονα στόματα», «τὴν ζωοποιὸν δύναμιν τοῦ λαοῦ μας», «τὰ ἀμάραντα μνημεῖα τῆς θείας λατρείας». Ἀλλά, μαζὶ μ᾿ αὐτὰ ρίχνεις καὶ τὸ ὕπουλο καὶ φαρμακερὸ σύνθημα, λέγοντας: «Προσοχὴ ὅμως! Δὲν πρέπει νὰ παρεξηγήσωμεν τὸ περιεχόμενο τῆς Ὀρθοδοξίας οὔτε νὰ ὑποβαθμίσωμεν τὴν ἀξίαν Της. Ὁ θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας μας δὲν ταυτίζεται οὔτε μὲ συνδυασμοὺς χρωμάτων μιᾶς στενῆς καθορισμένης τεχνοτροπίας, οὔτε μὲ τὴν ποικιλίαν καὶ τὴν ποιότητα μουσικῶν ἤχων, μιᾶς εἰδικῆς ὡρισμένης ἐποχῆς».

Μὲ ἄλλα λόγια θέλεις νὰ πεῖς πὼς τὸ περιεχόμενο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἄσχετο μὲ τὰ ἔργα τῆς λειτουργικῆς μουσικῆς καὶ τῆς ἁγιογραφίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἐκφράζεται ἐπὶ αἰῶνες. Πὼς αὐτὰ εἶναι κάποια συμβατικὰ στολίδια τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ πρέπει νὰ τ᾿ ἀλλάξουμε, δηλαδὴ κάποιο φόρεμα ποὺ πάλιωσε, καὶ πὼς πρέπει νὰ τῆς φορέσουμε ἄλλο, καινούργιο.

Ἀληθινά, μοναχὰ ἕνας «ἐπιστημονικός» θεολόγος μπορεῖ νὰ ἔχει τόσο λίγη εὐαισθησία καὶ τόση ψυχικὴ ἀμορφοσιά, μ᾿ ὅλα τὰ πτυχία τῆς Εὐρώπης, γιὰ νὰ λέγει τέτοια ἀσύστατα πράγματα! Μοναχὰ μιὰ ψυχὴ ποὺ λείπει ἀπὸ μέσα της ἡ θερμὴ αἴσθηση τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ποὺ τὴν ἔχει ξεράνει ὁ χιονιᾶς τοῦ ὀρθολογισμοῦ, ψυχὴ ποὺ τὴν στέγνωσε ἡ πρακτικὴ βορεινὴ μεθοδολογία, καὶ γιὰ νὰ πῶ μ᾿ ἕναν σύντομο λόγο, ποὺ λείπει ἀπὸ μέσα της ὁλότελα ἡ βλογημένη καὶ δροσερὴ πνοὴ ποὺ λέγεται ποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, κι ἡ κατάνυξη ποὺ τὴν μεθᾶ μὲ τὸν οὐράνιον οἶνον, μιὰ τέτοια ψυχὴ μοναχὰ μπορεῖ νὰ πεῖ καὶ νὰ γράψει παρόμοια λόγια.

Ἀλλά, πρῶτα-πρῶτα, τί γνωρίζεις Πανοσιολογιώτατε, ἀπὸ τέχνη, καὶ μιλᾶς μὲ τέτοια κατηγορηματικότητα γιὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γιὰ τὰ ἔργα της; Ξέρουμε πὼς ἐσὺ καὶ οἱ ὅμοιοί σου δὲν ἤσαστε σὲ θέση νὰ νοιώσετε παραπάνω ἀπὸ τὶς λιθογραφίες ποὺ κρέμουνται στὰ κορνιζοπωλεῖα τῆς ὁδοῦ Ἑρμοῦ, κι ἀπὸ τὶς ἐλεεινὲς χαλκομανίες... Μὲ ἄλλα λόγια, πὼς βρισκόσαστε στὸ νηπιαγωγεῖο τῆς ζωγραφικῆς.

Τὸ ἴδιο καὶ στὴ μουσική. Μ᾿ ὅλο ποὺ κάνετε τοὺς μοντέρνους καὶ τοὺς συγχρονισμένους, δὲν ἤσαστε σὲ θέση νὰ νοιώσετε παραπάνω ἀπὸ τὶς ζακυνθινὲς βαρκαρόλες καὶ τὰ πρίμα-σεγκόντα τῆς Πλάκας. Τὸ πολὺ-πολύ, νὰ ἐνθουσιασθῆτε ἀπὸ τὴν αἰσθηματικὴ γεροντοκόρη Νόρμα τοῦ Μπελλίνι.

Μ᾿ αὐτὰ λοιπὸν τὰ σπουδαῖα ἐφόδια, δηλαδὴ μ᾿ αὐτὴ τὴν παιδαριώδη καὶ οἰκτρὴ αἰσθηματολογία, ἐπιχειρεῖς νὰ κρίνεις τὰ ἔργα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, ποὺ ἔχουνε καταπλήξει σήμερα τὸν κόσμο; Κι ἡ τεχνικὴ κατάρτισή σου εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ νὰ μιλᾶς τόσο ἄπρεπα γι᾿ αὐτά; λέγοντάς τα «συνδυασμοὺς χρωμάτων μιᾶς στενῶς καθορισμένης τεχνοτροπίας;».

Ὡστόσο, αὐτὰ τὰ εἰκονίσματα προσκυνούσανε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Χρυσόστομος, ὁ Φώτιος, ὁ Παλαμᾶς, κι ἀπ᾿ αὐτὰ φούντωνε μέσα τους ἡ φλόγα τῆς πίστης. Αὐτὰ τὰ ἔργα κάνανε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Νύσσης, τὸν ἄξιο ἀδελφὸ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ χύνει δάκρυα κατανύξεως, καὶ τὸν Χρυσόστομο νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ζήσει καὶ νὰ προσευχηθῆ, χωρὶς νὰ ἔχει κρεμασμένο στὸ κελλί του τὸ εἰκόνισμα τοῦ Ἁγίου Παύλου, ποὺ τὸ ἀσπαζότανε κι ἔκλαιγε. Αὐτὰ τὰ ἔργα ἔβλεπε ὁ Μέγας Φώτιος νὰ καταστολίζουνε τὴν Ἁγία Σοφία, καὶ σκιρτοῦσε ἀπὸ θεῖον οἶστρο, καὶ τὰ ἐγκωμίαζε στὶς ὁμιλίες του. Ναί, αὐτὰ τὰ ἔργα μᾶς παραδώσανε, μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξο πίστη, οἱ μεγάλοι Πατέρες, γιὰ νὰ τὰ προσκυνοῦμε στὸν αἰῶνα, ὅσο θὰ ἔχουμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Γιατὶ δὲν εἶναι ἕνα φόρεμα φθαρτό, ποὺ τῆς τὸ φορέσαμε μιὰ φορὰ καὶ ποὺ πάλιωσε, καὶ ποὺ θέλετε ἐσεῖς οἱ νεωτεριστὲς νὰ τ᾿ ἀλλάξετε, ἀλλὰ εἶναι στολὴ ἄφθαρτη, ποὺ μ᾿ αὐτὴ θὰ ὑπάρχει στολισμένη στὴν αἰωνιότητα. Εἶναι περισσότερο ἀπὸ στολὴ ἄφθαρτη. Εἶναι τὸ ἴδιο τὸ ἁγιασμένο σῶμα της, ποὺ τὸ φόρεσε, ὅπως ὁ Χριστὸς τὸ δικό του, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὴ δοῦμε «ὡς ἐν ἐσόπτρῳ» με τὰ σαρκικὰ μάτια μας, καὶ ν᾿ ἀκούσουμε τὴ φωνή της μὲ τὰ σαρκικὰ αὐτιά μας.

Κι ἐσύ, ὁ ἱερεύς, ἀντὶ νὰ σκύψεις καὶ νὰ προσκυνήσεις τὶς ἅγιες εἰκόνες τῆς Ὀρθοδοξίας, σήμερα ποὺ γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία τὴν ἀναστήλωσή τους, καὶ νὰ παρακινήσεις καὶ τοὺς ἄλλους, σὰν ἱερωμένος, νὰ τὶς ἀσπασθοῦνε, σήμερα, αὐτὴ τὴ μέρα ποὺ σείσθηκε ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κι ἔκλαψε ἀπὸ χαρὰ γιατὶ οἱ περιπόθητες εἰκόνες ρίξανε πάλι τὴ λάμψη τους στὶς καρδιὲς τῶν Ὀρθοδοξων, σήμερα βρῆκες τὴν εὐκαιρία νὰ ρίξεις τὸ δηλητήριο, λέγοντας πὼς αὐτὰ περάσανε, πὼς αὐτὰ τὰ ἱερὰ ἔργα εἶναι «μιᾶς ὡρισμένης ἐποχῆς», πὼς πρέπει δηλ. νὰ τὰ κατεβάσουμε, (σήμερα, ποὺ γιορτάζουμε τὴν ἀναστήλωσή τους!), καὶ νὰ βάλουμε στὴ θέση τους ἄλλα, μοντέρνα, φράγκικα, τῆς ἀρεσκείας σου.

Ἀλλά, καλίτερα νὰ ἔλεγες νὰ μὴ βάλουμε τίποτα. Τουλάχιστον θὰ ἤσουνα ἕνας ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους, μ᾿ ὅλον ποὺ θὰ ἤσουνα ὁ χειρότερος, γιατὶ διάλεξες τὴν Κυριακή της Ἀναστηλώσεως τῶν εἰκόνων γιὰ νὰ κάνεις τὸ ὕπουλο κήρυγμα τῆς νέας εἰκονομαχίας. Αὐτὸ ποὺ κάνεις εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία. Εἶναι εἰκονομαχία κρυμμένη κάτω ἀπὸ τη ψεύτικη εἰκονολατρευτικὴ προσωπίδα.

Σ᾿ ἕνα ἐξαίσιο βιβλίο ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴ σημασία τῆς Εἰκόνας ὁ ὀρθοδοξώτατος καὶ εὐσεβέστατος Λεωνίδας Οὐσπένσκης, καθηγητὴς τῆς εἰκονογραφίας στὸ Ὀρθόδοξο Ρωσσικὸ Ἰνστιτοῦτο τῆς Γαλλίας (τέτοιοι καθηγητὲς εἶναι σεβαστοί, γιατὶ εἶναι ἐχθροὶ τῶν ὑπόπτων νεωτεριστῶν), λέγει τὰ παρακάτω λόγια: «Τὸν καιρὸ τῶν εἰκονομάχων, κατὰ τὸν η´ καὶ θ´ αἰῶνα, μέσα στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή της, ἡ Ἐκκλησία ὑπερασπίσθηκε τὸ δόγμα τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ «Θεὸς γέγονεν ἄνθρωπος». Σήμερα κινδυνεύει ὁ σκοπὸς τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ «ἵνα ὁ ἄνθρωπος γένηται Θεός». Ἡ σημερινὴ εἰκονομαχία, ποὺ δὲν τὴν ὑποπτεύουνται οὔτε ἐκεῖνοι ποὺ τὴν κάνουν, δὲν εἶναι τόσο ἡ ἄρνηση τῆς Εἰκόνας, ἀλλὰ περισσότερο ἡ παραμόρφωσή της, μάλιστα ἡ παραφθορά της, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν καταλαβαίνουνε πιὰ τὴ δογματικὴ καὶ διδακτικὴ σημασία της. Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τὴν Εἰκόνα τὴν θεωροῦνε σὰν κάποιο πράγμα δευτερεῦον. Μοναχὰ ὁ λόγος, τὸ κήρυγμα, κρίνεται πὼς εἶναι ἀρκετὸ ὅπως κάνουνε οἱ Προτεστάντες. Ξεχνᾶνε πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι μοναχὰ ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ ἡ Εἰκὼν τοῦ Πατρός... Ἡ Εἰκόνα, γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, δὲν εἶναι ἕνα ἀντικείμενο ποὺ μᾶς δίνει μιὰ αἰσθητικὴ ἀπόλαυση ἢ μᾶς κινεῖ τὴν ἐπιστημονικὴ περιέργεια, ἀλλὰ ἔχει μιὰ θεολογικὴ ἔννοια. Ὅπως ἡ κοσμικὴ τέχνη παριστάνει τὴν πραγματικότητα τοῦ κόσμου τῶν αἰσθήσεων καὶ τῶν αἰσθημάτων, κατὰ τὸν τρόπο ποὺ τὴν βλέπει κάθε τεχνίτης, ἡ Εἰκόνα παριστάνει τὴν πραγματικότητα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν».

Βλέπει λοιπὸν κανείς, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος, πόσα πράγματα σχετικὰ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τέχνη γνωρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ προσεγγίζουν μὲ βαθειὰ εὐλάβεια καὶ μὲ δέος τὰ ἔργα της, καὶ μὲ πόσον ζῆλο ἀγωνίζονται γιὰ τὴ συντήρηση τῆς ἱερῆς παράδοσης, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος πόση ἀμάθεια, σ᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ εἶναι τόσο σημαντικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔχουνε κάποιοι, ποὺ μὲ ἐλαφρὴ κι ἀνύποπτη συνείδηση, ἀποφθέγγονται γι᾿ αὐτά, ὡς ἀπὸ τρίποδος, καὶ μολονότι εἶναι θεόγυμνοι ἀπὸ κάθε ἰδέα τέχνης, καὶ βρίσκουνται σὲ πρωτόγονη κατάσταση, ἔχουνε τὸ θράσος, συνεργούσης καὶ τῆς ἀσέβειας καὶ τῆς πνευματικῆς ὑποταγῆς στὰ θεότυφλα Πανεπιστήμια ποὺ τοὺς δώσανε τὰ διπλώματα, ἔχουνε λοιπὸν τὸ θράσος νὰ δογματίζουν, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, γιὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, ἐν ὀνόματι τῆς προόδου καὶ τῆς «ἐπιστημονικῆς θεολογίας», καὶ νὰ ὑποδεικνύουν μὲ τί ἔργα πρέπει νὰ στολισθοῦν οἱ ναοί μας, γιὰ νὰ εἶναι συγχρονισμένοι, γιὰ νὰ μοιάζουνε δηλαδὴ μὲ τὰ ἀρχοντοχωριάτικα σπίτια τους, ποὺ φανερώνουνε τὴν πιὸ φρικτὴ ἀκαλαισθησία. Ἀφοῦ δὲν ἔχουν, οἱ δυστυχεῖς, μήτε τὴν συνηθισμένη εὐαισθησία, στὰ σπίτια τους, στὰ γραφεῖα τους, στὰ βιβλία τους, σὲ ὅλα τους, ποὺ βασιλεύει ἐπιδεικτικὰ ἡ πιὸ ἀηδιαστικὴ ἀκαλαισθησία, θέλουνε νὰ γίνουνε οἱ ὁδηγοὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, ποὺ εἶναι ἄβυσσοι μυστηρίου κι οἱ πιὸ ἀποκαλυπτικοὶ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους ἀξιώθηκε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐκφράσει τὸ ἀνέκφραστο. Καὶ μάλιστα, αὐτοὶ ποὺ ἰκανοποιοῦνται μὲ τὶς κοκκινοπράσινες λιθογραφίες καὶ μὲ τὰ ἰταλικὰ ναπολιτάνικα τραγούδια, ξεστομίζουν πὼς εἶναι ἄτεχνες καὶ κατώτερες ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἀπαιτήσεις των (!!) οἱ βυζαντινὲς εἰκόνες μὲ τὴν βαθύτατη ἱερατικότητα, καθὼς καὶ τὰ ἀριστουργήματα τῆς μυστικῆς μουσικῆς, ποὺ κάνουν ν᾿ ἀπορήσουν ὅσους ἔχουν πνευματικὲς κεραῖες γιὰ νὰ τ᾿ ἀντιληφθοῦν. Ἐπειδὴ ἐκεῖνοι, γιὰ τοὺς ὁποίους γράφουνται αὐτὰ ποὺ γράφω, ἐκτιμοῦν ὑπὲρ πᾶν ἄλλο τὴ γνώμη τῶν Εὐρωπαίων γιὰ τὰ δικά μας πράγματα, ἀναφέρω πὼς ὁ μέγας μουσικὸς SΑΙΝΤ SΑΕΝS κι ὁ διάσημος συγγραφεὺς Ἀλέξανδρος Δουμᾶς, ἐγκωμιάσανε τὴ βυζαντινὴ μουσική μας.

Ἀλλά, τί νὰ νοιώσει ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει αὐτὲς τὶς κεραῖες, ποὺ δὲν ἔχει δηλαδὴ τὴν παντογνωστικὴ δύναμη ποὺ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο ἡ πνευματικὴ ἐγρήγορση, κι ἡ βλογημένη ταπείνωση, ἡ ὁποία δὲν θέλει νὰ στήσει τὸ θέλημά της ἀπάνω ἀπὸ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν παράδοση; Πῶς νὰ ὑψωθεῖ στὴν ὑπερούσια γνώση, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ταπεινώθηκε ἀληθινά; Πῶς νὰ ἀξιωθεῖ νὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ νὰ ἰδεῖ τὰ μυστήρια της, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρνήθηκε, μαζὶ μὲ τὰ αἰσθητὰ ἀγαθά, καὶ τὴν ἁμαρτωλὴ γνώση, «τὸν νοῦν τῆς σαρκὸς αὐτοῦ», μαζὶ μὲ τὴν οἴηση ποὺ φέρνει αὐτὴ ἡ γνώση, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει ὁ ἄνθρωπος; «Τὰ γὰρ μυστήρια τοῖς ταπεινόφροσιν ἀποκαλύπτεται». Ἀλλά, ἂς κρίνουμε τὰ γραφόμενα τοῦ ἱερωμένου ποὺ ἔγραψε κι εἶπε αὐτὴ τὴν ὁμιλία μὲ τὸν παραπλανητικὸ τίτλο «Θεματοφύλακες τοῦ Θριάμβου», ἂς κρίνουμε λοιπὸν τὰ λεγόμενα αὐτοῦ τοῦ «θεματοφύλακος» ποὺ ἐκτιμᾶ τόσο λίγο αὐτὰ ποὺ λέγει πὼς φυλάγει, ἂς τὸν κρίνουμε μὲ κάποια μέτρα ποὺ εἶναι πιὸ χεροπιαστὰ καὶ ποὺ τὰ νοιώθει ὁ καθένας:

Ἐνῶ, ὅπως εἴπαμε, πλέκει τὸν ὕμνο τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐγκωμιάζει «τὴν κληρονομίαν τὴν ἄφθαρτον καὶ ἀμίαντον καὶ ἀμάραντον» (Α´ Πέτρ. α´, 4), μὲ τὴν ὁποίαν «ἐγαλουχήθησαν αἱ γενεαὶ τῶν Πατέρων μας», καθὼς καὶ «τὰ ἀμάραντα μνημεῖα τῆς θείας λατρείας» (τῆς Ὀρθοδοξίας), μαζὶ μ᾿ αὐτά, τὴν ἴδια στιγμή, λέγει πὼς κάποια ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ ἀμάραντα μνημεῖα τῆς θείας λατρείας εἶναι μαραμένα καὶ ξερά, ἐννοώντας τὴ θεοδώρητη λειτουργικὴ εἰκονογραφία γιὰ τὴν ὁποία λέγει πὼς εἶναι «συνδυασμὸς χρωμάτων μιᾶς στενῶς καθορισμένης τεχνοτροπίας», καθὼς καὶ γιὰ τὰ ἐξαίσια ἔργα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς μας, ποὺ γι᾿ αὐτὸν καὶ γιὰ τοὺς ὁμοίους του ἄξεστους φραγκολάτρες εἶναι: «ποικιλία καὶ ποιότης μουσικῶν ἤχων μιᾶς εἰδικῆς ὡρισμένης ἐποχῆς». Μὲ ἄλλα λόγια, κατὰ τὴ γνώμη του, ἡ κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση εἰκονογραφία καὶ μουσικὴ δὲν τὸν ἱκανοποιοῦν, γιατὶ τὰ ἔργα τους εἶναι βάναυσα κι ἀνυπόφορα γιὰ ἀνθρώπους σοφοὺς κι εὐρωπαϊσμένους, ποὺ ἔχουνε γιὰ ἀριστουργήματα τὰ παιδιακίσια κάρτ-ποστάλ, ποὺ τὰ λένε οἱ Γάλλοι SAINT SULPICE, (ἐπειδὴ τὰ πουλᾶνε στὴν πλατεία αὐτῆς τῆς ἐκκλησίας), καθὼς καὶ τὰ ἀνάλατα μουσικὰ κατασκευάσματα, τύπου «Ἀνθισμένης ἀμυγδαλιᾶς», φτάνει νὰ λέγουνται μὲ πρίμο καὶ μὲ σεγκόντο! Ὤ! Ἀληθινά, μοναχὰ οἱ σοφοὶ κι οἱ ἐπιστήμονες μποροῦν νὰ ποῦν τέτοιες ἐπιστημονικὲς ἀνοησίες. Κι ἀντὶ νὰ κρύψουνε τὴν ἀμάθειά τους, οἱ τέτοιοι φωστῆρες, θέλουν νὰ κάνουνε καὶ τὸν προφέσορα!

Ἂς μᾶς ἐξηγήσει λοιπὸν ὁ προκείμενος δύσκολος κριτὴς τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας καὶ τῆς λειτουργικῆς μουσικῆς, ποὺ δὲν ἔχει κἂν ἰδέαν ἀπὸ τὸ τί θὰ πεῖ λειτουργικὴ καὶ τί μὴ λειτουργικὴ τέχνη, ἂς μᾶς ἐξηγήσει ποιὰ εἶναι γι᾿ αὐτὸν τὰ «ἀμάραντα μνημεῖα τῆς θείας λειτουργίας», καὶ ποιὰ εἶναι τὰ μαραμένα. Μήπως «τὰ ἀμάραντα» εἶναι, κατὰ τὴν ἐπιστημονικὴ γνώμη του, μοναχὰ οἱ ὁμιλίες τῶν Πατέρων, ποὺ θὰ τὶς ἐκτιμᾶ σὰν ρητορεῖες, καὶ ἡ ὑμνολογία, χωρὶς ὅμως τὴ μουσική, ἐπειδὴ τὸν θαμπώνει τὸ κλασικὸν κάλλος τῶν ἰάμβων, ἀπὸ προγονοπληξία; Γιατὶ, τί ἄλλο μποροῦνε νὰ εἶναι «τὰ ἀμάραντα μνημεῖα τῆς λατρείας»;

Ὥστε ἔχουμε μέν, κατὰ τὸν γλαφυρὸν ὁμιλητὴν τῶν κοινοτοπιῶν τοῦ ἄμβωνος, «ἀμάραντα μνημεῖα» τῆς ὑμνολογίας ἀλλὰ πρέπει νὰ τὰ κρατήσουμε γυμνὰ ἀπὸ τὴν μουσική τους, ἐπειδή, κατὰ τὴ γνώμη του αὐτὴ ἡ μουσικὴ εἶναι «μιᾶς εἰδικῆς ὡρισμένης ἐποχῆς». Σάμπως τὰ λόγια τῆς ὑμνολογίας δὲν εἶναι μιᾶς ὡρισμένης ἐποχῆς, καὶ γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ τὰ ντύσουμε, αὐτὰ «τὰ ἀμάραντα μνημεῖα» τῆς ὑμνολογίας, μὲ ἄλλο μουσικὸ φόρεμα τῆς ἐποχῆς μας, ἤγουν μὲ τὴν ἀνθισμένην ἀμυγδαλιά, μὲ βαρκαρόλες, καὶ τὰ παρόμοια. Δηλαδή, ἔχουμε κι ἐδῶ ἕναν ἄλλον Σοῦτσο ποὺ ἔλεγε γιὰ τὰ ποιήματα τοῦ Σολωμοῦ πὼς ἤτανε «ἰδέαι πλούσιαι, πτωχὰ ἐνδεδυμέναι», κι ἤθελε νὰ τὸν πάρει κοντά του ὁ Σολωμὸς νὰ ράβει αὐτὸς τὰ πλούσια ροῦχα γιὰ νὰ ντύνει τὶς ἰδέες τοῦ Σολωμοῦ. Ἐδῶ μάλιστα, ὁ προκείμενος ἐπιδιορθωτὴς τῆς ὑμνωδίας μας εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν Σοῦτσο, γιατὶ θέλει νὰ ντύσει τὰ ἔργα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνολογίας μας, ὅπως εἶναι π.χ. τὸ «Ἀνοίξω τὸ στόμα μου» ἢ τὸ ἰαμβικὸ «Ἰμερτὸν ἐξέφηνε σὺν πανολβίῳ ἤχῳ Πατήρ, ὃν γαστρὶ ἐξηρεύξατο», μὲ μουσικὴν τῆς Νόρμας τοῦ Μπελλίνι ἢ τῆς Τραβιάτας τοῦ Βέρντι! Λοιπόν, βλέποντες πόσο ἀνώτερος εἶναι ὁ συγγραφεὺς τῶν «Θεματοφυλάκων τοῦ Θριάμβου» ἀπὸ τὸν ποιητὴν Σοῦτσον, μποροῦμε νὰ ἀναφωνήσουμε· «Ἰδού, πλεῖον Ἰωνᾶ ὧδε! Ἰδού, πλεῖον Σολομῶντος ὧδε!»

Ἂν ὁ συγγραφεὺς δὲν ἐννοεῖ τὴν ὑμνολογία, γράφοντας γιὰ «τὰ ἀμάραντα μνημεῖα τῆς θείας λατρείας», τότε τί ἄλλο μπορεῖ νὰ ἐννοεῖ; Μήπως τὴν τελετουργικὴ διάταξη; Μὰ καὶ κείνη θέλει ἀλλαγὴ καὶ διόρθωμα, κατὰ τὸν συγγραφέα καὶ τοὺς ὁμοίους του. Ἢ ἐννοεῖ τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων; Μὰ αὐτὰ δὰ εἶναι ποὺ δὲν τὰ φέρνει ποτὲ στὸ στόμα του ὁ συγγραφεὺς κι οἱ ὅμοιοί του, ὡς πεπαλαιωμένα, ἐνῶ μεταφράζει τὸν Χόλτσνερ καὶ κάποια ἄλλα ψυχολογικὰ δοκίμια, σὲ καιρὸ ποὺ ἡ φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ τ᾿ ἄλλα Ὀρθόδοξα πατερικὰ συγγράμματα μεταφράζουνται στὶς ξένες γλῶσσες, καὶ γίνουνται πνευματικὴ τροφὴ τῶν λαῶν ποὺ προσκυνᾶνε οἱ δικοί μας νεωτεριστές, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὴ βυζαντινὴ εἰκονογραφία καὶ μὲ τὴ βυζαντινὴ μουσική. Μήπως ἀκόμα γιὰ «ἀμάραντα ἄνθη» ἐννοεῖ ὁ ὁμιλητὴς τὰ ἔργα ποὺ κάνουνε οἱ ἄλλες ἐκκλησιαστικὲς τέχνες τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἀρχιτεκτονική, ἡ μικροτεχνία, ἡ ποικιλτική; Ἀλλὰ κι ἀπ᾿ αὐτὰ δὲν νοιώθει περισσότερο ἀπ᾿ ὅτι νοιώθει ἀπὸ εἰκονογραφία κι ἀπὸ ψαλμωδία, καὶ θὰ τὰ νομίζει κι αὐτὰ ὁλότελα συμβατικά, ἀσήμαντα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ χρήζοντα ἀλλαγῆς.

Μὲ λίγα λόγια, τὸ συμπέρασμα ἀπ᾿ ὅλη τούτη τὴν ἀνιαρὴ ἀνάλυση τῆς ὁμιλίας τοῦ καθηγητοῦ, εἶναι, ἂν κατάλαβα καλά, πὼς χτυπᾶ μιὰ στὸ καρφὶ καὶ μιὰ στὸ πέταλο, χωρὶς νὰ γνοιασθεῖ καθόλου ἂν συμφωνοῦν μεταξύ τους αὐτὰ ποὺ λέγει. Ἐκτὸς ἂν παραλογίζεται ἄθελά του.

Ἔχω ὅμως τὴν ἰδέα ὅτι ἀπὸ τὰ λεγόμενά του φαίνεται πὼς ἐπιχειρεῖ πολὺ ἀδέξια νὰ κρύψει τὴν ἀντιπάθειά του πρὸς τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, θέλοντας νὰ συμβιβάσει τὰ ἀσυμβίβαστα, τὴν Ὀρθοδοξία με τὶς ἀντιορθόδοξες καινοτομίες, παρουσιάζοντας ἔτσι ἕνα τερατῶδες κατασκεύασμα. Ἀλλά, δὲν ἀκούει τί λέγει ὁ θεόγλωσσος Παῦλος, ποὺ τὸν συχνοαναφέρει στὰ γραφόμενά του, ἀπὸ προτεσταντικὴ μίμηση, ὅπως φαίνεται: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες... Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελίαλ;»

Δὲν πιστεύω πὼς ἀδικῶ τὸν πανοσιολογιώτατον καθηγητήν. Μακάρι νὰ ἤτανε ἄλλη ἡ ἀλήθεια. Θὰ χαιρόμουνα πολὺ νἄβγαινα ψεύτης. Μὰ τὰ ἔργα ποὺ κάνουνε αὐτοὶ οἱ νεωτεριστές, μαρτυροῦν ἀπὸ τὰ λόγια τους αὐτὸ τὸ ἀλλοπρόσαλλο κατάντημά τους: Οἱ ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες εἶναι προϊστάμενοι δὲν ἔχουνε τίποτα ποὺ νὰ εἶναι ὀρθόδοξο. Εἶναι ἀπογυμνωμένες ἀπὸ τὸν θερμὸ ἑλληνικὸ χαρακτήρα τους. Ἡ ἁγιογραφία, ἡ μουσική, τὰ σκεύη, τὰ κηρύγματα, ἀκόμα, σὲ πολλά, κι ἡ ἀκολουθία, μυρίζουν προτεσταντικὴ μούχλα. Ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι ψυχροσχολαστική, ἀκατάνυκτη, χωρὶς ἐκείνη τὴ ζεστὴ μυστικοπάθεια ποὺ ἔχουνε οἱ γνήσιες ἐκκλησίες μας. Ἀκόμα καὶ τὰ κεριά, ποὺ εἶναι τὸ πιὸ ἁπλό, κι ἴσως τὸ πιὸ πνευματικὸ σύμβολο τῆς ψυχῆς ποὺ προσεύχεται μὲ ταπείνωση, ἀκόμα καὶ τὸ θυμίαμα ποὺ προσφέρνεται «εἰς ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς», κι αὐτὰ ἀκόμα ἔχουνε καταργηθεῖ σὲ κάποιες ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς ἐκκλησίες ποὺ εἶπα. Ἀλλὰ καὶ τὸν σταυρό τους, ἐκεῖ μέσα, τὸν κάνουνε πολὺ ἀραιά, μὲ πολλὴ οἰκονομία, ἢ καθόλου, παπάδες κι ἐκκλησιαζόμενοι. Ὅ,τι ποιητικὸ στοιχεῖο συντείνει στὸ νὰ νοιώσει κατάνυξη ὁ ὀρθόδοξος Χριστιανός, δὲν τὸ θέλουνε ἐκεῖνες οἱ παγωμένες καρδιές, ποὺ τὶς ξέρανε ὁ λίβας τῆς σχολαστικῆς καὶ τῆς στενόψυχης ἠθικῆς. Γιατὶ γι᾿ αὐτοὺς ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα κατάξερο ἠθικὸ σύστημα, κατάλληλο γιὰ πρακτικὲς καὶ μικρολόγες σκοπιμότητες. Οὔτε ἀποκάλυψη φρικτῶν μυστηρίων, οὔτε εὐωδία τοῦ καινοῦ ἀέρος τῆς μελλούσης ζωῆς καὶ εὐφροσύνη, οὔτε πυρπόλησις τῆς καρδίας, οὔτε μέθη ἀπὸ τὸν πνευματικὸν οἶνον, οὔτε χαρμολύπη, οὔτε δάκρυον κατανύξεως, οὔτε συντριβή, οὔτε κοινωνία τοῦ Παρακλήτου, οὔτε μυστικὴ ὅρασις καὶ ἀκοή, οὔτε ὑπὲρ αἴσθησιν αἴσθησις. Τίποτα!

Πῶς νὰ μὴν εἶναι λοιπὸν τόσο ψυχρὲς κι ἀκατάνυκτες οἱ ἐκκλησίες τους, ἀφοῦ ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, «ἡ καρδία ἔσωθεν ὁμοίως τοῖς ἐξωτέροις σχήμασιν ἐνδιατυποῦται»;

Τί σχέση μποροῦνε νὰ ἔχουν αὐτὰ τὰ ἀνέκφραστα τραγούδια ποὺ ἀκούονται ἐκεῖ μέσα, μὲ τὴν ὀρθόδοξη λατρεία, μὲ τὴν ἱερατικὴ γλώσσα τῆς ὑμνολογίας, μὲ τὸν σοβαρὸ χαρακτήρα τῆς προγονικῆς μας εὐσέβειας;

Ὤ! Τί βεβήλωση εἶναι αὐτή, νὰ μπαίνουνε οἱ μίμοι καὶ νὰ ἀσχημονοῦν μέσα στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, μὲ κάποιες φωνὲς ποὺ γαργαλίζουν τὴ σάρκα τους; Ὥστε αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία σας, νὰ μὴν ἔχει ὁ ναὸς τίποτα ὀρθόδοξο; Ἡ πνευματικὴ γεύση σας τόσο πολὺ χάλασε, ὥστε κάθε τί ποὺ στάθηκε γιὰ τοὺς Ἁγίους ὁ οὐράνιος ἄρτος κι ὁ ὑπερούσιος οἶνος, νὰ σᾶς φαίνεται στυφὸ καὶ πικρό; Τὰ ἁγιασμένα ὁράματα καὶ ἀκούσματα, ποὺ εὐφράνανε μυριάδες εὐλαβεῖς ψυχές, ἐσεῖς δὲν τὰ κρίνετε ἄξια νὰ τὰ διατηρήσουμε, ἀλλὰ θέλετε νὰ τὰ ἀλλάξετε, καὶ νὰ βάλετε στὴ θέση τους τὰ μουγκρίσματα τῶν ζώων, γιὰ νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν ἐκφυλισμένη ἐποχή μας;

Λέτε πὼς σεβόσαστε καὶ τιμᾶτε τοὺς Ἁγίους. Ἀλλὰ ποιοί μᾶς παρέδωσαν, μαζὶ μὲ τὴν πίστη, τὸν τρόπο τῆς λατρείας καὶ τὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες; Δὲν μᾶς τὰ παραδώσανε οἱ Πατέρες; Γιατί λοιπὸν δὲν τὰ σεβόσαστε καὶ δὲν τὰ τιμᾶτε;

Ἰδιαίτερα δὲν σᾶς ἀρέσει ἡ μουσική της ἐκκλησίας μας, δηλαδὴ ἡ μόνη ἱερατικὴ χριστιανικὴ μουσική. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔψελνε μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους κι ὑμνοῦσε τὸν Θεό: «Καὶ ὑμνήσαντες ἐξῆλθον εἰς τὸ Ὄρος τῶν ἐλαιῶν», γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Καὶ μὲ τί εἴδους μουσικῆς ἄραγε ὕμνησαν; Ρωτῶ νὰ μοῦ πεῖς. Μήπως μὲ τὴ θεατρικὴ μουσικὴ ποὺ εἰσάγεις στὶς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, μ᾿ αὐτή, λέγω τὴν εὐρωπαϊκὴ τετραφωνία, ἢ μὲ τὴν ἱεροπρεπῆ ἀνατολικὴ μουσικὴ ποὺ δὲν τὴν θέλεις, ποὺ τὴν θεωρεῖς βάρβαρη, ἐσὺ ὁ βάρβαρος καὶ βλάσφημος;

Ναί! Ἐδῶ δὲν εἶναι θολὲς καὶ ὀμιχλώδεις θεωρίες, σὰν κι αὐτὲς ποὺ ἄκουσες στὰ μουχλιασμένα Πανεπιστήμια. Ἐδῶ εἶναι καθαρὰ καὶ ἁπλὰ πράγματα: Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε σὰν ἄνθρωπος στὴν Ἀνατολή, καὶ δὲν γεννήθηκε, ὅπως θἄθελες, στὸ Παρίσι ἢ στὴ Στοκχόλμη ἢ στὴ Λόντρα. Γεννήθηκε σ᾿ ἕνα φτωχοχώρι τῆς Ἰουδαίας. Ἡ γλώσσα ποὺ μιλοῦσε ἤτανε Ἀνατολίτικη. Κι ἡ μουσική, ποὺ μ᾿ αὐτὴ ὑμνοῦσε τὸν Θεό, ἤτανε κι αὐτὴ Ἀνατολίτικη, ἢ τὸ θέλεις εἴτε δὲν τὸ θέλεις.

Λοιπόν, γιατί δὲν τὴ καταδέχεσαι αὐτὴ τὴ μουσική, ἐσὺ ὁ ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ τὴ μουσικὴ ποὺ τὴν ἁγίασε ὁ Χριστός; Ἐγὼ φρίττω, δακρύζω, καταπλήττομαι, μόνο ποὺ συλλογίζουμαι πὼς μ᾿ αὐτὴ τὴ μουσικὴ ἔψελνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ πὼς ἀξιονόμαστε κι ἐμεῖς νὰ τὴ ψέλνουμε ὅπως Ἐκεῖνος! Κι ἐσύ, ἀντὶ νὰ ἀγάλλεσαι, ἀντὶ νὰ νοιώθεις πνοὴ ἀθανασίας ἀπάνω σου ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ θεαγάπητη μουσική, ποὺ μᾶς κληροδοτήθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα οὐράνια δῶρα ὁποὺ βρίσκουνται φυλαγμένα μέσα στὸ θησαυροφυλάκιο τῆς γεραρᾶς παραδόσεώς μας, ἐσὺ δὲν τὴν θέλεις, τὴν ἀπεχθάνεσαι, τὴν λὲς τούρκικη, δὲν τὴ νομίζεις ἄξια γιὰ τὰ ἁμαρτωλὰ στόματά μας!

Τέτοια τύφλωση, λοιπόν, παθαίνει ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὴ ματαιότητα καὶ ζητᾶ τὸ ψεῦδος.

Ὁ Θεὸς ἂς μὲ συγχωρήσει γιὰ ὅσα ἀναγκάσθηκα νὰ πῶ γιὰ ἕναν ὑπηρέτη του.

Κύριε, νά, εἶμαι μπροστά σου, καὶ κρίνε με. Ἐσὺ εἶσαι καρδιογνώστης καὶ ξέρεις τὴν πίκρα τῆς καρδιᾶς μου γιὰ τὴ βεβήλωση ποὺ παθαίνουν οἱ ἅγιες ἐκκλησίες σου. Ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγέ με. Ἐσὺ ποὺ ἐπέτρεψες στὸν Προφήτη Ἠλία, νὰ ἐξαγριωθεῖ ἀπὸ τὸν πύρινο ζῆλο ποὺ τὸν ἔκαιγε, Ἐσὺ ποὺ τὸν συγχώρεσες γιὰ τὴ φοβερὴ ἁμαρτία ποὺ ἔκανε νὰ σφάξει τοὺς ἱερεῖς τοῦ Βάαλ, ἐπειδὴ εἶδες πὼς ἤτανε ὁ μονώτατος δοῦλος σου ποὺ πίστευε σὲ Σένα, καὶ τὸν στεφάνωσες μὲ τὸν ἀμάραντον στέφανο, καὶ τὸν ἅρπαξες ἀπάνω σ᾿ ἕνα ἁμάξι πύρινο καὶ τὸν πῆρες κοντά Σου μὲ τὸ σάρκινο κορμί του, δίχως νὰ δοκιμάσει θάνατο, Ἐσύ, Κύριε, εὔσπλαχνε καὶ δίκαιε, συγχώρεσε κι ἐμένα τὸν ἁμαρτωλό. Γιατὶ Ἐσὺ ἄνοιξες τὸ στόμα μου, ὅπως ἄνοιξες τὸ στόμα τῆς ὄνου τοῦ Βαλαάμ, γιὰ νὰ μιλήσω γιὰ τὴ βεβήλωση τοῦ οἴκου σου, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ματαιότητας.

Φώτισε, Κύριε, τὶς σκοτισμένες διάνοιές μας. Ἐλευθέρωσέ τες ἀπὸ τὰ φιλόσαρκα φρονήματα. Γέμισε τὴν καρδιά μας μὲ τὴν πανευφρόσυνη λύπη σου. Γιατὶ μ᾿ αὐτὴ βρίσκουμε τὸν μυστικὸ δρόμο ποὺ μᾶς φέρνει σὲ Σένα, κι ὄχι μὲ τὶς ἀπατηλὲς σοφίες τοῦ κόσμου τούτου.

Ἡ λύπη τῆς διανοίας εἶναι θυμίαμα εὔοσμο, ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν θρόνο σου. Αὐτὴ ἀνοίγει τὴν κλεισμένη πύλη, γιὰ νὰ μπεῖ ἡ ψυχή μας στὴ χώρα τῶν μυστηρίων Σου. Γιὰ τοῦτο εἶπες· «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

Φώτης Κόντογλου,
Μεγάλη Παρασκευή, 1960

πηγή: http://paterikos.blogspot.gr
http://kivotosorthodoxias.blogspot.gr/2014/10/blog-post_38.html