Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Καταδικάζουν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι την «εκστρατεία» της Bild κατά της Ελλάδας

Καταδικάζουν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι την «εκστρατεία» της Bild κατά της Ελλάδας

bild-newΣφοδρές αντιδράσεις σε Γερμανία και εξωτερικό προκαλεί η προκλητική καμπάνια της εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας Bild κατά της Ελλάδας.
Παραμονές της ψηφοφορίας στη Bundestag για την παράταση της βοήθειας προς την Ελλάδα η εφημερίδα καλεί τους Γερμανούς πολίτες που αντιτίθενται στην παράταση του ελληνικού προγράμματος να «ενώσουν τις δυνάμεις τους».
Η εφημερίδα ζητεί από τους αναγνώστες να να τυπώσουν το επίμαχο άρθρο που λέει «όχι» στα «χρήματα για τους άπληστους Έλληνες», να βγάλουν μία δική τους φωτογραφία και να την επισυνάψουν στο σχετικό άρθρο και να βγάλουν μία selfie φωτογραφία μαζί με το επίμαχο άρθρο και να το αποστείλουν μέσω e-mail στην Βild.
Το ανθελληνικό παραλήρημα της εφημερίδας προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ένωσης Γερμανών Δημοσιογράφων η οποία σε ανακοίνωσή της ζήτησε να σταματήσει η εκστρατεία της Bild.
Ο πρόεδρος της Ένωσης επισημαίνει πως η «εκστρατεία της εφημερίδας έχει σκοπό να ασκήσει άμεση επιρροή στις πολιτικές αποφάσεις που θα ληφθούν» και μάλιστα κάλεσε την διεύθυνση της να την σταματήσει αμέσως.
Παράλληλα ο ίδιος ανέφερε πως δεν μπορεί μία ολόκληρη να στιγματίζεται από τις δημοσιονομικές επιλογές ορισμένων πολιτικών στελεχών της. «Η αβεβαιότητα σχετικά με τον αντίκτυπο της κρίσης στην Ελλάδα, είναι μεγάλη στη Γερμανία. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης μπορεί να αρέσει σε κάποιους ή άλλοι να την αντιπαθούν. Αλλά μια τέτοια καμπάνια θα είχε άμεση επίδραση στις πολιτικές αποφάσεις και σίγουρα δεν είναι έργο της δημοσιογραφίας», αναφέρει η ανακοίνωση.
Σφόδρα αντέδρασαν όμως και αρκετοί πολίτες. Με το ψευδώνυμο «Έλληνας Τσίπρας», ένας χρήστης του Διαδικτύου καλεί τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να δει τα πράγματα πιο ευρωπαϊκά. «Ο Σόιμπλε θα πρέπει να σκεφθεί πιο ευρωπαικά και να πάψει να εξυπηρετεί μόνο τα γερμανικά συμφέροντα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι Ευρώπη και όχι Γερμανία».
Άλλος χρήστης με το ψευδώνυμο «Καγκελάριος της Γερμανίας» εξέφρασε την ντροπή του για την στάση της κυβέρνησης του Βερολίνου: «Ντρέπομαι για την κυβέρνησή μας».
Έντονη ήταν και η αντίδραση ενός αναγνώστη της εφημερίδας ο οποίος, σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα Guardian, ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter μια selfie, όπως έτσι υποδείκνυε η Bild, στην οποία κρατούσε ένα χαρτί που έγραφε: «Όχι άλλα 0.80 ευρώ στην ηλίθια εφημερίδα Bild».


(newpost)
http://www.prisonplanet.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B7/79977-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%C2%AB%CE%B5%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%C2%BB-%CF%84%CE%B7%CF%82-bild-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Βόμβες Μηλιού: Η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση ως νίκη

Κείμενο των Λαπατσιώρα, Μηλιού και Σωτηρόπουλου για την αποτίμηση της συμφωνίας του Eurogroup. Σκληρή κριτική για το τοπίο και τους στόχους της διαπραγμάτευσης. Τι ζητούσε τι πήρε τελικά η κυβέρνηση
Στην "τεχνική επέκταση" του υφιστάμενου Προγράμματος, το οποίο για επικοινωνιακούς λόγους η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε, να μετονομαστεί σε 'υφιστάμενο διακανονισμό", ώστε να γίνει δυνατή η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης αναφέρονται μεταξύ άλλων οι Σπύρος Λαπατσιώρας, Γιάννης Μηλιός και Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος.
Στο κείμενό τους, που δημοσιεύτηκε στη σελίδα του υπεύθυνου για θέματα Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννη Μηλιού, γίνεται αναφορά στην επιλογή της κυβέρνησης να παρουσιάζει την προφανή υποχώρησή της στο Eurogroup ως νίκη, γεγονός που αποτελεί "κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία".
Ακόμη, γίνεται αναφορά στην απόρριψη - απόσυρση σημείων από τα ελληνικά αιτήματα, ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά στην κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας, μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
"Η αξιολόγηση, δηλαδή η επιτήρηση, αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην υλοποίηση του προγράμματος και των κοινωνικών μετασχηματισμών που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ", αναφέρεται σε άλλο σημείο.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο:

Μόνη διέξοδος η φυγή προς τα εμπρός!

των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου

1. Εισαγωγή

Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.

2. Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου: Ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος …

2α. Οι στόχοι της διαπραγμάτευσης
Η ελληνική κυβέρνηση προσήλθε στο Eurogroup της 12ης Φεβρουαρίου, δηλαδή στην πρώτη ουσιαστική φάση της διαπραγμάτευσης, με αίτημα μια συμφωνία σε ένα νέο «πρόγραμμα-γέφυρα», δηλώνοντας ρητά ότι είναι αδύνατη η παράταση του υπάρχοντος προγράμματος, που έχει απορριφθεί από τον ελληνικό λαό:
1. Το «πρόγραμμα-γέφυρα» δεν θα περιελάμβανε όρους, αξιολογήσεις κλπ., αλλά μια επίσημη αποτύπωση της βούλησης όλων των πλευρών για διαπραγμάτευση χωρίς πιέσεις και εκβιασμούς και χωρίς οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια.
2. Στο πλαίσιο αυτό η Ελλάδα θα παραιτείτο από τις εναπομείνασες δόσεις του προηγούμενου προγράμματος – πέραν των 1, 9 δις ευρώ που οφείλουν να επιστρέψουν η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των κρατών-μελών από τα κέρδη που είχαν από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων (προγράμματα SMP και ANFA) – και θα της δινόταν η δυνατότητα έκδοσης εντόκων γραμματίων πέρα από το όριο των 15 δις, ώστε να καλύψει τυχόν έκτακτες ανάγκες.
3. Στο τέλος της μεταβατικής αυτής περιόδου, (α) η Ελλάδα θα καταθέσει τις τελικές της προτάσεις, που σύμφωνα με τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης θα περιλαμβάνουν ένα νέο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής για τα επόμενα 3-4 χρόνια και ένα νέο εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων και παράλληλα (β) θα τεθεί το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση-ελάφρυνση του δημόσιου χρέους.
Η γερμανική κυβέρνηση αλλά και οι «θεσμοί» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) προσήλθαν στη διαπραγμάτευση με τη θέση ότι η Ελλάδα έπρεπε να ζητήσει εξάμηνη «τεχνική επέκταση» του υφιστάμενου Προγράμματος (το οποίο για επικοινωνιακούς λόγους δέχθηκαν να μετονομαστεί σε «υφιστάμενο διακανονισμό» – existing arrangement), ώστε να γίνει δυνατή η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης (successful completion of the review).
2β. Η έκβαση της διαπραγμάτευσης
Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνει τετράμηνη παράταση της «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων».
Η παράταση της Σύμβασης («η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων») σημαίνει: (α) αξιολογήσεις από τους τρεις «θεσμούς», (β) δεσμεύσεις ή όρους, (γ) συνέχιση της χρηματοδότησης με βάση το πλάνο των δόσεων του υφιστάμενου Προγράμματος, εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση, (δ) επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ και των εθνικών ΚΤ από τη διακράτηση ελληνικών ομολόγων, και πάλι όμως εφόσον υπάρξει θετική αξιολόγηση από τους «θεσμούς» (δεδομένης μάλιστα της «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ).
Με δυο λόγια πρόκειται για την απόρριψη-απόσυρση των σημείων (1) και (2) με τα οποία προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε εδώ ότι δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά στην κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών (π.χ. ότι θα επιτραπεί η έκδοση εντόκων για να πληρωθούν χρεολύσια, τόκοι και έκτακτες ανάγκες) μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης – εκτός αν η αναφορά στην «ανεξαρτησία της ΕΚΤ» υπονοεί την «ευχέρεια» αυτής να εξετάζει κατά πόσο η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίνεται «θετικά» στις «δεσμεύσεις» που συνοδεύουν την επέκταση της συμφωνίας (γεγονός το οποίο αναμφισβήτητα δυσχεραίνει τις όποιες «ερμηνευτικές» προσπάθειες προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία).
Ταυτόχρονα, στη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου περιλαμβάνεται η θέση: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012». Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση παραιτείται από το στόχο διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση-απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και υιοθετεί το «πρόγραμμα βιωσιμότητας» που στηρίζεται στην «πληρωμή του κεφαλαίου του χρέους» μέσω πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτό σημαίνει την απόρριψη-απόσυρση και του σκέλους (β) του σημείου (3) με το οποίο προσήλθε η ελληνική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση.
Αυτό που κέρδισε η ελληνική κυβέρνηση (πέρα από την αλλαγή στην ορολογία, για την οποία έγινε τόση συζήτηση), είναι:
Α) Το σκέλος (α) του σημείου (3) των προτάσεών της, δηλαδή την ευχέρεια να προτείνει εκείνη προς έγκριση από τους «θεσμούς» τις μεταρρυθμίσεις για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και την ανάπτυξη. Έτσι απορρίφθηκαν τα μέτρα που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση (μείωση συντάξεων και αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά) και συμφωνήθηκε να δοθεί το βάρος στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της λαθρεμπορίας, στη μεταρρύθμιση του δημοσίου, στην αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος κλπ.1
Β) Η διαπραγμάτευση για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2015. Αντί του συμφωνημένου 3% του ΑΕΠ, η συμφωνία αφήνει το ζήτημα ανοιχτό για τον προσδιορισμό ενός χαμηλότερου ποσοστού: «Οι θεσμοί, σε ό, τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015».
Επομένως καθίσταται σαφές ότι αν η συμφωνία συνιστά ανακωχή, στην προκειμένη περίπτωση ανακωχή δεν σημαίνει «ισοπαλία»: Η συμφωνία αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε ολισθηρό έδαφος. Ναι μεν δίνεται χρόνος για το επόμενο βήμα, αλλά το τοπίο που οργανώνεται είναι ασφυκτικό, ελάχιστα θυμίζει τα minimum που επιζητούσε η κυβέρνηση μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου.

3. Υπάρχει ακόμα περιθώριο για αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού;

3α. Η επιτήρηση ως ισορροπία ανάμεσα σε «πολιτικό» και «ηθικό» κίνδυνο.
Η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή εκείνης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που επιδιώκει να εναποθέσει όλες τις κοινωνικές διαδικασίες (από την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο χρέος) στη δικαιοδοσία και το «ρυθμιστικό ρόλο» των αγορών. Η ευρωπαϊκή Αριστερά επιδιώκει έτσι να διασφαλίσει εκείνη την ελευθερία άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που θα της επιτρέψει να περιορίσει την ισχύ των αγορών, φέρνοντας στο προσκήνιο τις κοινωνικές ανάγκες.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ένα «πρόγραμμα» συνεχούς ενίσχυσης των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των μικρομεσαίων. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, όπως εκφράζεται, για παράδειγμα, από τον κ. Σόιμπλε, δεν στερείται ορθολογικών στόχων και στρατηγικής, παρά τις ρητορικές ευκολίες που δίνει ο περί του αντιθέτου ισχυρισμός σε όποιον τον χρησιμοποιεί. Επιχειρεί να επιλύσει και μέχρι στιγμής το κάνει, ορθολογικά, δύο προβλήματα:
Πρώτον, τη νομιμοποίηση ενός εργασιακού μοντέλου χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία, με χαμηλές και εύκαμπτες αμοιβές, χωρίς ουσιαστική διαπραγματευτική δυνατότητα από τη μεριά των εργαζομένων, έτσι ώστε να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την κερδοφορία και τη συσσώρευση κεφαλαίου.
Δεύτερον, την οργάνωση της Ευρωζώνης (συντονισμός δημοσιονομικών πολιτικών, τραπεζική ενοποίηση, προγράμματα διάσωσης κλπ.) με στόχο μία Οικονομική και Νομισματική Ένωση στην οποία τα κράτη μέλη δεν θα υποκύπτουν στον «ηθικό κίνδυνο» να στηρίζουν κοινωνικές (ή άλλες) δαπάνες προσφεύγοντας στον δημόσιο δανεισμό. Τα κράτη υποβάλλονται στο δίλημμα λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις ή κίνδυνος χρεοστασίου, με αποτέλεσμα στη δεύτερη περίπτωση την αποδοχή ενός προγράμματος διάσωσης, το περιεχόμενο του οποίου είναι φυσικά και πάλι λιτότητα-περικοπές-ιδιωτικοποιήσεις.
Αυτή η ακραία οπτική επιθυμεί ιδιωτικοποιήσεις και πρωτογενή πλεονάσματα για να αποπληρωθεί το χρέος ενώ δεν αντιτίθεται σε μεταρρυθμίσεις όπως αυτές τις οποίες προτείνει η ελληνική κυβέρνηση (και ενδεχομένως έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία) – όπως η καλύτερη οργάνωση των συστημάτων είσπραξης (φόροι, εισφορές), η αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα, 2 η αποδυνάμωση γενικά των ολιγοπωλίων. Μπορεί ακόμα να καλωσορίσει ένα νέο πολιτικό προσωπικό, καθώς κατανοεί ότι έχει επιταχυνθεί ο κύκλος φθοράς και έλλειψης λαϊκής νομιμοποίησης του παλιού πολιτικού προσωπικού. Η διατήρηση του παλιού προσωπικού, εφόσον αυτό έχει απαξιωθεί στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, θεωρείται από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική «πολιτικός κίνδυνος», διότι μπορεί να οδηγήσει στις ανεξέλεγκτες ατραπούς μιας κοινωνικής έκρηξης.
Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί όμως παράλληλα «ηθικό κίνδυνο» (moral hazard) κάθε πολιτική που στηρίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, διευρύνει το δημόσιο χώρο, επεκτείνει το κοινωνικό κράτος, θέτει την αναπαραγωγή της κοινωνίας πέρα και έξω από την εμβέλεια δράσης των αγορών.
Με άλλα λόγια, το ζητούμενο του νεοφιλελευθερισμού είναι τόση λιτότητα, όση απαιτείται ώστε να μην αυξάνει ο «πολιτικός κίνδυνος», ενώ ταυτόχρονα αποτρέπεται ο «ηθικός κίνδυνος».
Γενικά μιλώντας, οι δύο κίνδυνοι, «ηθικός» και «πολιτικός», κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, λόγω των συνεπειών με τις οποίες είναι συνδεδεμένοι στην τρέχουσα συγκυρία. Όταν μειώνεται ο «ηθικός» κίνδυνος, αυξάνει ο «πολιτικός» και αντίστροφα. Επομένως, η ένταση μεταξύ αυτών των δύο αυτών τάσεων καταλήγει, όταν συναντούνται, στην ανίχνευση της εκάστοτε κατάλληλης ισορροπίας μεταξύ «ηθικού κινδύνου» (όταν οι κυβερνήσεις υποκύψουν στον «κίνδυνο» να αποδεχθούν συμφέροντα των κατώτερων τάξεων) και «πολιτικού κινδύνου» (να αποδιαρθρωθούν οι πολιτικές ελίτ και να προκύψουν φαινόμενα ανεξέλεγκτων μαζικών κινητοποιήσεων). Οι «ανεξάρτητες αρχές» που δεν ελέγχονται «δημοκρατικά», ειδικά για θέματα που αφορούν την «οικονομία», με κύριο παράδειγμα την «ανεξαρτησία» της ΕΚΤ, είναι μία μέθοδος ανίχνευσης της ισορροπίας ανάμεσα στους δύο «κινδύνους». Αυτό όμως δεν θεωρείται επαρκές.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον καθοριστικό ρόλο έχει πλέον αναλάβει η «αξιολόγηση των συμφωνιών». Αν προσέξουμε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου θα δούμε ότι δεν είναι εντελώς κλειστή για αιτήματα που αυξάνουν τον «ηθικό κίνδυνο», δηλαδή προωθούν ρυθμίσεις υπέρ του κοινωνικού κράτους και της εργασίας. Όμως, βασικό σημείο της συμφωνίας είναι ότι οι «θεσμοί» θα αξιολογούν ποιες μεταρρυθμίσεις (δεν) δημιουργούν προβλήματα στα δημόσια οικονομικά, στις προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης και στη σταθερότητα και ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.3 Η αξιολόγηση, δηλαδή η επιτήρηση, αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην υλοποίηση του προγράμματος και των κοινωνικών μετασχηματισμών που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πέραν του ρητώς ανοικτού ακόμη ζητήματος της κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών, δείγματα γραφής της συνεχούς αξιολόγησης, που εγείρει τόσο η συμφωνία όσο και η σχέση με την ΕΚΤ ως έμμεσου χρηματοδότη, αποτελεί τόσο η επιστολή της ΕΚΤ, αλλά και αυτή του ΔΝΤ, που «ερμηνεύουν» τις μεταρρυθμίσεις ως «ισοδύναμα» μέτρα των δεσμεύσεων που περιγράφονταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Ειδικά το ΔΝΤ δεν παραιτείται από την ολοκλήρωση των μέτρων για το άνοιγμα των επαγγελμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό, που περιγραφόταν στο παλιότερο «Πρόγραμμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι η μη-ποσοτικοποίηση των στόχων, το μη-καθορισμένο έλλειμμα, η απουσία οποιασδήποτε ρητής συζήτησης για τον υπολογισμό του δημοσιονομικού κενού, καθιστά ανοικτό και συνεχώς «ερμηνεύσιμο» ζήτημα τον υπολογισμό της απόδοσης των μέτρων ως «ισοδυνάμων».4
3β. Πού κρίθηκε η διαπραγμάτευση: Για τη διαπραγματευτική τακτική και στρατηγική
Το βασικό ερώτημα για τη σημασία της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, πέραν των στρατηγικών που διαπλέκονται και συμπυκνώνονται σε αυτήν, είναι τι δυνατότητες (παρά τα ασφυκτικά περιθώρια) αφήνει στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Προηγουμένως όμως χρειάζεται να ανιχνεύσουμε τις «δυσκολίες» που οδήγησαν την κυβέρνηση στην αναδίπλωση της 20ής Φεβρουαρίου.
Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου καθορίστηκε προφανώς τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, το δεδομένο και γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο των «θεσμών», όσο όμως και από εσωτερικούς, οι οποίοι τελικά έπαιξαν και τον καθοριστικό ρόλο.
Δευτερεύουσα μόνον σημασία έπαιξε η ελλιπής προετοιμασία της κυβέρνησης και οι αντιφατικές τακτικές του ΥΠΟΙΚ, όπως για παράδειγμα:
Πρώτον: Η απουσία σοβαρού σχεδίου που να στηρίζεται σε αριθμούς και ανάλυση. Ακόμη και στο Παράρτημα που δημοσίευσε το ΥΠΟΙΚ ως τεχνική σύνοψη φαίνεται το επιφανειακό επίπεδο. Επιπλέον, σε αυτό γίνεται η κρίσιμη παραδοχή ότι η βιωσιμότητα του χρέους συνδέεται με τα πρωτογενή πλεονάσματα (θέση που συνιστά σημαντική στρατηγική υποχώρηση).
Δεύτερον: Η εκφορά κάποιων γενικών αρχών της πρότασης για την απομείωση του χρέους από το Λονδίνο. Εδώ υπάρχει τακτικό σφάλμα: Χωρίς συνάντηση με την ΕΚΤ ανακοινώνεται μία πρόταση, από χώρα εκτός Ευρωζώνης, η οποία εμπλέκει τα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ σε συμφωνία ανταλλαγής. Πρόκειται για πρόταση αλλαγής των κανόνων της ΕΚΤ, η οποία ωθεί την ΕΚΤ κατευθείαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε θέση άρνησης για προφανείς λόγους που συνδέονται με την πολιτική της και τις ισορροπίες που τηρούνται στο ΔΣ, αλλά και την επίθεση που ήδη δέχεται για «παραβίαση των κανόνων» που την διέπουν, με την πολιτική «ποσοτικής χαλάρωσης». Είναι επίσης προφανές ότι δεν χρειάζεται να εμπλακεί άμεσα η ΕΚΤ σε μία τέτοια συμφωνία, αλλά το ίδιο μπορούσε να γίνει με άλλους τρόπους, οι οποίοι είναι συμβατοί με τις τρέχουσες ισορροπίες. Το άλλο κομμάτι της πρότασης, τα δάνεια σε EFSF συνδεδεμένα με τους ρυθμούς μεγέθυνσης, συνιστά γενικόλογη πρόταση και προφανώς αφορά το δεύτερο στάδιο της διαπραγμάτευσης.
Τρίτον: Φάνηκε ότι η κυβέρνηση έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στην επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, σε σχέση με άλλες διαστάσεις. Αυτό αποτελεί αρνητικό σημάδι και για το εσωτερικό και για το εξωτερικό. Για παράδειγμα, το περιστατικό με τον Ντάιεσεμπλουμ προφανώς τόνωσε το «εθνικό αίσθημα», αλλά συγχρόνως αφαίρεσε διαπραγματευτική ισχύ από τη στιγμή που όλο το Σαββατοκύριακο ασχολήθηκε η κυβέρνηση με το να καθησυχάζει τις αγορές που θα άνοιγαν την Δευτέρα, γεγονός που σηματοδότησε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σταθερή τακτική διαπραγμάτευσης (και φυσικά στην ίδια συνάντηση ακόμη και σε μη έμπειρους παρατηρητές φάνηκε ότι δεν υπάρχει και ομάδα ισότιμων κυβερνητικών μελών στη διαπραγμάτευση).
Είναι εύκολα κατανοητό πώς αυτή η κακά στημένη διαπραγμάτευση, παρά τις εργατοώρες που αφιέρωσαν οι πρωταγωνιστές της, είχε τα χαρακτηριστικά άλματος με δεμένα μάτια. Επίσης, οι διαφορές και οι κακοί χειρισμοί και οι μετατοπίσεις έδειξαν στους εταίρους ότι η ελληνική πλευρά είναι επιδεκτική χειρισμών.
Όμως τελικά η διαπραγμάτευση δεν κρίθηκε τόσο στο επίπεδο των τακτικών κινήσεων ή στο εξωτερικό, όσο στο εσωτερικό. Εκείνο που καθόρισε την αναδίπλωση της ελληνικής πλευράς ήταν η στρατηγική πολιτική απόφαση για οικοδόμηση συμπαγών σχέσεων κοινωνικής εκπροσώπησης με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θεωρούν ως αδιανόητη τη διαταραχή της «ομαλότητας της αγοράς», τη στιγμή που όλοι γνώριζαν τη σημασία και το χαρακτήρα της αναμέτρησης. Το συζητημένο σενάριο ενός bankrun οφείλει πάντα να εντάσσεται (και άρα να εξετάζεται, πέρα από τις επιμέρους τεχνικές αντιμετώπισης) στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συσχετισμού δύναμης. Παράλληλα είναι αδιανόητο να υιοθετείται το επιχείρημα ότι συνέχεια μιας υποτιθέμενης «κατάρρευσης των τραπεζών» θα ήταν η «έξοδος από το ευρώ», ένα σενάριο μηδενικής πιθανότητας, που αποτέλεσε απλώς «επιχείρημα» των κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά για να αποδεχθεί η ελληνική κοινωνία τα Μνημόνια, και αποτελεί πάντα «όπλο» ακραίων νεοφιλελεύθερων, τύπου Σόιμπλε.5
3γ. Το διακύβευμα: Τίποτα δεν είναι δυνατό να αλλάξει, ή ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός;
Όσα προηγήθηκαν μας οδηγούν στο συμπέρασμα, με την πιο ήπια διατύπωση, ότι έχει συνομολογηθεί μία συμφωνία, η οποία περιορίζει σημαντικά την άσκηση πολιτικής στα δημόσια οικονομικά αλλά και σε άλλους τομείς. Επομένως, το οικονομικό τοπίο στο οποίο βασίζεται η κυβέρνηση για τη διαπραγμάτευση και την αξιολόγηση της τελικής συμφωνίας είναι ολισθηρό.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματός της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία. Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό, τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».
Ας αναλογιστούμε το εξής απλό δεδομένο: Η κυβέρνηση αυτή δεν προήλθε επειδή υποστήριξε το 70% του Μνημονίου – αν μάλιστα το είχε υποστηρίξει ίσως να μην περιλαμβανόταν καν στον κοινοβουλευτικό χάρτη σήμερα. Η επιχείρηση επανεγγραφής της εντολής της, ώστε να περιλαμβάνει το 70% του Μνημονίου αποτελεί εγχείρημα αλλαγής των σχέσεων εκπροσώπησης και των κοινωνικών συμμαχιών στις οποίες στηρίζεται. Επειδή προφανώς το 70% αυτό καθαυτό είναι ένα νούμερο του αέρα (γιατί όχι 68% ή 72%; με βάση τις σελίδες, τα υποκεφάλαια, ή τα μέτρα;), η επιλογή του αποτελεί διακύβευμα ερμηνείας και συγκρότησης σχέσεων εκπροσώπησης. Το ερώτημα, το οποίο είναι ανοικτό ακόμη για την κυβέρνηση, είναι αν θα επικρατήσει η επικοινωνιακή λογική της «νίκης» και της παράβλεψης των κρίσιμων ζητημάτων που αναδείχθηκαν, ή θα επιχειρηθεί να αναλυθεί σε βάθος η υποχώρηση που συνιστά η συμφωνία και οι όροι αυτής της υποχώρησης όσο υπάρχει χρόνος (πολύ λίγος, μιας και άμεσα ξεκινά ήδη ο επόμενος γύρος διαπραγμάτευσης).
Με τα νέα αρνητικά δεδομένα που συνεπάγεται η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία μόνο οδό εξόδου από το αδιέξοδο του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού κλοιού: Την έφοδο προς τα εμπρός!
- Την έφοδο προς τα εμπρός με όχημα την αλήθεια: Να ξεκινήσει κανείς από την παραδοχή των υποχωρήσεων, με στόχο να αναζητηθούν οι τρόποι, ώστε να μην υπάρξει μακροπρόθεσμη βλάβη, δηλαδή η κυβέρνηση να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις για αναδιανομή εισοδήματος και ισχύος προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, για ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, για δημοκρατία και συμμετοχή.
- Την έφοδο προς τα μπρος, με όχημα τόσο τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, ώστε επιτέλους το κεφάλαιο να επωμιστεί τα βάρη που του αναλογούν, όσο και με την εξυγίανση της δημόσιας ζωής από τις έκνομες πρακτικές στις οποίες επιδίδεται μερίδα της ελληνικής ολιγαρχίας: Λαθρεμπορία πετρελαιοειδών και προϊόντων καπνού, ενδο-ομιλικές συναλλαγές, φοροδιαφυγή, καταχρηστική δανειοδότηση κλπ.
Απαιτείται δηλαδή άμεσα μια νέα ορμητικότητα αλλαγών στο εσωτερικό της χώρας, έτσι ώστε να οικοδομηθούν σε νέες βάσεις οι συμμαχίες με τις κατώτερες τάξεις. Μεταφορικά, αυτό που λείπει και που δυστυχώς μοιάζει να απομακρύνεται με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, είναι ένα εσωτερικό «μνημόνιο για τον πλούτο», με παράλληλη βελτίωση των όρων ζωής των λαϊκών τάξεων. Ο στόχος «να πληρώσει η ολιγαρχία» δεν ήταν ποτέ περισσότερο επίκαιρος.
Σε μια κοινωνία που η απώλεια του 25% του ΑΕΠ και η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού δεν είναι παρά η ορατή όψη της ραγδαίας όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σε μια κοινωνία που η τεράστια ανεργία είναι το συμπλήρωμα ενός εκτεταμένου εργασιακού μεσαίωνα, σε μια κοινωνία πολλαπλών αντιθέσεων αλλά και υψηλών προσδοκιών, η «δημοτικότητα» της κυβέρνησης δεν θα διατηρηθεί στο 87% ή στο 80% για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Για να παραμείνει η κυβερνητική πολιτική ηγεμονική, θα πρέπει να ταχθεί καθαρά με τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, να αμφισβητήσει τη στρατηγική νεοφιλελευθερισμού. Περιθώριο για «εθναρχική» πολιτική, που να υπερασπίζεται γενικά και αόριστα κάθε τι «ελληνικό» ή «ευρωπαϊκό» δεν υπάρχει, δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ, αλλά ούτε και θα υπάρξει ποτέ στην προβληματική της Αριστεράς.
                  ----------------------------------------------------------------------
1 Και στο σημείο αυτό βέβαια, οι τελικές αποφάσεις απαιτούν την έγκριση των «θεσμών»: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς».
2 Αλλά και εδώ ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: στις μορφές που θα λάβει η αναδιοργάνωση.
3 Να μην ξεχνάμε για παράδειγμα, ότι η μεγέθυνση στο τρέχον πρόγραμμα εξαρτάται από τις εξαγωγές και η αύξηση των μισθών θεωρείται ότι μειώνει τους βαθμούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και εμποδίζει την αύξηση των εξαγωγών (λανθασμένη άποψη, όπως προκύπτει πλέον και εμπειρικά, αλλά αυτή είναι η κυρίαρχη θεώρηση των «θεσμών»). Επίσης, άλλο παράδειγμα, η ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» προφανώς επηρεάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και επομένως είναι υπό αίρεση ως πρόγραμμα αλλά και ως προς τον βαθμό, το χρόνο και τους όρους εφαρμογής της αν υπάρξει ως πρόγραμμα.
4 Στην επιστολή του προς τον Jeroen Dijsselbloem με ημερομηνία 24/2/2015, ο Mario Draghi επισημαίνει: «Σημειώνουμε ότι οι δεσμεύσεις που περιγράφονται από τις [ελληνικές] αρχές διαφέρουν από τις υπάρχουσες δεσμεύσεις του προγράμματος σε ορισμένους τομείς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα πρέπει να αξιολογηθεί κατά τη διάρκεια της επανεξέτασης, εάν τα μέτρα που δεν γίνονται αποδεκτά από τις αρχές αντικατασταθούν με μέτρα ίσης ή καλύτερης ποιότητας όσον αφορά την επίτευξη των στόχων του προγράμματος». (“We note that the commitments outlined by the authorities differ from existing programme commitments in a number of areas. In such cases, we will have to assess during the review whether measures which are not accepted by the authorities are replaced with measures of equal or better quality in terms of achieving the objectives of the programme”).
5 To “Grexit” ως επαρκή λόγο συμβιβασμού χρησιμοποιεί, π.χ., ο James Galbraith: «Μη συμφωνία θα σήμαινε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, ή διαφορετικά κατάρρευση τραπεζών, χρεοστάσιο και πρόωρη έξοδο από το ευρώ» (“No agreement would have meant capital controls, or else bank failures, debt default, and early exit from the Euro”): “Reading The Greek Deal Correctly”, http://www.socialeurope.eu/2015/02/greek-deal

http://news247.gr/eidiseis/politiki/vomves-mhliou-gia-th-symfwnia-toy-eurogroup-h-kyvernhsh-epilegei-na-paroysiazei-thn-profanh-ypoxwrhsh-ws-nikh.3327219.html

Ρωσία: Παιδιά ποζάρουν με Καλάσνικοφ σε ένα 'μάθημα πατριωτισμού'

Στο πλαίσιο των εορτασμών για την Ημέρα των Υπερασπιστών της Πατρίδας στη Ρωσία νήπια ποζάρουν με Καλάσνικοφ σε ένα "μάθημα πατριωτισμού"
Φωτογραφίες μικρών κοριτσιών και αγοριών, οπλισμένων με πολεμικά όπλα για το "μάθημα πατριωτισμού" σε ένα νηπιαγωγείο της Αγίας Πετρούπολης έκαναν το γύρο του κόσμου μέσω του Διαδικτύου προκαλώντας έντονες διαμαρτυρίες, καθώς οι οργανωτές αυτού του "εκπαιδευτικού" μαθήματος υποστηρίζουν ότι ο χειρισμός όπλων πρέπει να ενταχθεί στο σχολικό πρόγραμμα.
Τα μικρά παιδιά, ηλικίας 5-6 χρονών, φωτογραφήθηκαν κρατώντας Καλάσνικοφ και εκτοξευτές οπλοβομβίδων. Σύμφωνα με τους οργανωτές τα όπλα αυτά ήταν απλώς αντίγραφα. Ορισμένοι από τους μαθητές φορούσαν μπερέδες και κράνη ενώ δίπλα τους στέκει ένας άνδρας με στολή του ρωσικού στρατού.
Η διευθύντρια του νηπιαγωγείου αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο για το θέμα όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου.
"Γιατί ένα παιδί να μην έχει το δικαίωμα να φέρει όπλο;" είπε από την πλευρά του ο Γιούρι Ντοροζίνσκι, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του "Κόκκινου Άστρου", μιας οργάνωσης πολιτών οι οποίοι ασχολούνται με πάθος με την πολεμική ιστορία και βοήθησαν στην οργάνωση αυτού του "πατριωτικού μαθήματος" παρέχοντας τα αντίγραφα των όπλων.
Το "μάθημα" αυτό ήταν ενταγμένο στη γιορτή για την "Ημέρα των Υπερασπιστών της Πατρίδας" που τιμάται κάθε χρόνο στις 23 Φεβρουαρίου. "Είναι ηλίθιο να τους μαθαίνεις τον πατριωτισμό χωρίς να τους δείχνεις" ποια είναι η πραγματικότητα, πρόσθεσε ο Ντοροζίνσκι τονίζοντας ότι οι γονείς των παιδιών υποστήριξαν την πρωτοβουλία αυτή.
Στους ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης ωστόσο πολλοί Ρώσοι έκαναν λόγο για "σκανδαλώδη" πρωτοβουλία, ιδίως επειδή αφορούσε παιδιά τόσο μικρής ηλικίας.
(Πηγή: ΑΠΕ)
http://news247.gr/eidiseis/kosmos/news/paidia-pozaroyn-me-kalasnikof-sth-rwsia-se-ena-mathhma-patriwtismou.3328549.html

11 πράγματα που δεν ξέρατε για τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν

της Ηρώς Κουνάδη

Καθηγητής γλωσσολογίας στην Οξφόρδη, βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, πιστός Καθολικός, που έφτιαξε δεκάδες γλώσσες από το μηδέν και έπλασε μια ολόκληρη μυθολογία μόνος του. Μερικές φορές δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο συγγραφέας του Χόμπιτ (το τρίτο μέρος του οποίου βγαίνει απόψε στις σκοτεινές αίθουσες) και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ο μάγος που άκουγε στο ασυνήθιστο όνομα Τζον Ρόναλντ Ρόιλ Τόλκιν, ήταν κανονικός άνθρωπος. Για να μας (και σας) το υπενθυμίσουμε, ορίστε μερικά πράγματα που πιθανότατα δεν ξέρατε για τον βίο και την πολιτεία του. Ως γλωσσολόγος και καθηγητής αγγλοσαξονικής και αργότερα αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1925 ως το 1959. Αγαπούσε τόσο τη δουλειά του, που έδινε από 70 έως 136 διαλέξεις τον χρόνο, ενώ το συμβόλαιό του προέβλεπε μόλις 36. Ενώ ήταν γενικά ήσυχος και συνεσταλμένος στις δημόσιες εμφανίσεις του, δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε ο τυπικός λέκτορας της Οξφόρδης. Πήγαινε σε πάρτι ντυμένος πολική αρκούδα, κυνήγησε μια φορά έναν γείτονα ντυμένος Αγγλοσάξωνας πολεμιστής με τσεκούρι, και έδινε συχνά αστειευόμενος τη… μασέλα του ως πληρωμή σε υπαλλήλους καταστημάτων. Έγραψε τις ιστορίες του Χόμπιτ και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών για να υποστηρίξουν τις γλώσσες που είχε φτιάξει, και όχι το ανάποδο (τις γλώσσες για να υποστηρίξουν τις ιστορίες) όπως πιστεύει πολύς κόσμος. Σε ένα γράμμα του, μάλιστα, αναφέρει πως «Για μένα το όνομα έρχεται πρώτο, και η ιστορία ακολουθεί. Θα προτιμούσα να έγραφα στη γλώσσα των ξωτικών. Άφησα, όμως, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τόση “γλώσσα” όση πίστευα ότι οι αναγνώστες θα μπορούσαν να χωνέψουν. Ούτως ή άλλως, για μένα είναι εν πολλοίς μια σπουδή επάνω στην “αισθητική γλωσσολογία” όπως απαντώ συχνά στον κόσμο που με ρωτά “περί τίνος πρόκειται”». Δεν θα χαιρόταν καθόλου, μα καθόλου, αν έβλεπε τους fans της πρώτης τριλογίας του Peter Jackson να πηγαίνουν σε πάρτι ντυμένοι Legolas και Gimli. Δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τους περισσότερους fans του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, γιατί θεωρούσε ότι δεν ήταν «ικανοί να εκτιμήσουν το έργο». Πράγμα αναμενόμενο, αν το συνδυάσει κανείς με το γράμμα της προηγούμενης παραγράφου. Όταν ήταν 16 ετών ερωτεύτηκε μια προτεστάντισσα, την Edith Bratt, την οποία ο κηδεμόνας του, ένας καθολικός ιερέας, του απαγόρευσε να βλέπει μέχρι να ενηλικιωθεί (στα 21 του). Εκείνος υπάκουσε, και περίμενε πέντε χρόνια για να την συναντήσει την ημέρα των γενεθλίων του κάτω από μία σιδηροδρομική γέφυρα. Εκείνη διέλυσε τον αρραβώνα της με έναν άλλον άνδρα, ασπάστηκε τον καθολικισμό και οι δυο τους παντρεύτηκαν και έζησαν μαζί όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Στον κοινό τους τάφο, κάτω από τα ονόματά τους υπάρχουν και εκείνα των Beren και Luthien, του διάσημου ζευγαριού από το Σιλμαρίλλιον. Με τον συνάδελφό του στην Οξφόρδη, C. S. Lewis (συγγραφέα των Χρονικών της Νάρνια), ήταν τόσο στενοί φίλοι, που η σύζυγος του Τόλκιν ζήλευε την φιλία τους. Οι σχέσεις τους ψυχράνθηκαν στην πορεία, λόγω της σκανδαλώδους ζωής του Lewis –διατηρούσε σχέσεις με μια χωρισμένη Αμερικανίδα, πράγμα ανεπίτρεπτο για τον καθολικό Τόλκιν. Μετά τον θάνατο του Lewis, ο μετανιωμένος Τόλκιν θα γράψει στην κόρη του «μέχρι τώρα ένιωθα σαν γέρικο δέντρο που έχανε τα φύλλα του ένα ένα. Αυτό (σ.Σ.: ο θάνατος του Lewis) ήταν σαν χτύπημα με τσεκούρι στις ρίζες». Ο Τόλκιν ήταν βετεράνος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο 11ο Εκστρατευτικό Τάγμα του βρετανικού στρατού στη Γαλλία. Έχασε όλους τους φίλους του, εκτός από έναν, στον πόλεμο –για την περίπτωση που αναρωτιόσασταν από πού προκύπτουν όλα τα αντιπολεμικά μηνύματα στο έργο του. Εκτός από τις γλώσσες που έφτιαχνε ο ίδιος, δούλεψε πολύ για την ανακατασκευή και την διάσωση (σε μορφή γραπτών κειμένων) νεκρών γλωσσών όπως τα Μεσαιωνικά Ουαλικά και τα Λομβαρδικά. Το ποίημά του Bagmä Blomä (Λουλούδι των Δέντρων) ήταν το πρώτο κείμενο που γράφτηκε στην γοτθική γλώσσα μια χιλιετία αφού σταμάτησε να μιλιέται. Μισούσε τους Ναζί –οι οποίοι τον λάτρευαν. Η ακαδημαϊκή δουλειά του επάνω στην Αρχαία Σκανδιναβική Γλώσσα και την γερμανική ιστορία ενθουσίαζε τα "παιδιά" του Χίτλερ, που είχαν ψύχωση με την αναβίωση του αρχαίου γερμανικού πολιτισμού. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε την γερμανική μετάφραση του έργου του, όταν ο υποψήφιος εκδότης του, που έπρεπε να συμμορφωθεί με τον νόμο των Ναζί, του ζήτησε να πιστοποιήσει ότι ανήκε στην άρια φυλή. Έγραψε, μάλιστα, στην απάντησή του ότι τον στεναχωρούσε ιδιαίτερα το γεγονός πως δεν είχε Εβραίους προγόνους. Σε ένα γράμμα στον γιο του έγραφε για τους Ναζί: «Έχω σε αυτόν τον πόλεμο ένα προσωπικό μίσος που καίει μέσα μου –κι αυτό μάλλον θα με έκανε καλύτερο στρατιώτη στα 49 μου, απ’ ό,τι ήμουν στα 22 μου. Ενάντια σε αυτόν τον καταραμένο αδαή βλάκα, τον Αδόλφο Χίτλερ, που καταστρέφει, διαστρεβλώνει, εκμεταλλεύεται για τους άθλιους σκοπούς του και καθιστά για πάντα καταραμένο αυτό το ευγενές βόρειο πνεύμα, αυτήν την σπουδαία συνεισφορά στην Ευρώπη, που τόσο αγάπησα και προσπάθησα να παρουσιάσω ως είχε». Και έξτρα μπόνους, για τους λάτρεις των συμπτώσεων και των παραφυσικών φαινομένων: Ο Τόλκιν πέθανε σε ηλικία 81 ετών το 1973. Κοιτάξτε ξανά την χρονολογία, από το τέλος προς την αρχή: «3 δόθηκαν στα ξωτικά, 7 στους προπάτορες των νάνων, 9 στους άρχοντες των ανθρώπων, 1 κράτησε ο Μαύρος Άρχοντας, που βασιλεύει στα σκοτάδια, στης Μόρντορ τη γη, που ζουν οι Σκιές…». Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/features/faces/face/363183/10-pragmata-poy-den-xerate-gia-ton-tz-r-r-tolkin.html
Πηγή: www.in2life.gr

Ισόβια στη μητέρα και τον σύντροφό της για την μέχρι θανάτου κακοποίηση νηπίου 2,5 ετών .Οργή και αποτροπιασμό προκαλούν όσα είπαν οι δύο κατηγορούμενοι κατά την απολογία τους, ρίχνοντας ο ένας τις ευθύνες στον άλλο για τον θάνατο ενός νηπίου 2,5 ετών. Έφερε εγκαύματα τρίτου βαθμού, κακώσεις, νυχιές και χτυπήματα σε όλο του το σώμα

Ομόφωνα ένοχοι για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο, κατά συναυτουργία, κρίθηκαν την Τρίτη (24/02) από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ηρακλείου η 19χρονη μητέρα και ο 29χρονος σύντροφός της, οι οποίοι κατηγορούνταν για την μέχρι θανάτου κακοποίηση νηπίου 2,5 ετών.
Δεν τους αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά και τους επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Πρόκειται για την υπόθεση που είχε έρθει στο φως τον Μάρτιο του 2014, σε χωριό της Μεσαράς Ηρακλείου και είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο, καθώς θύμα ήταν ένα μικρό παιδί, το οποίο, σύμφωνα με τους γιατρούς που το εξέτασαν, έφερε εγκαύματα τρίτου βαθμού από καυτό υγρό στο πρόσωπο, την κοιλιά, τα γεννητικά όργανα και τους γλουτούς. Έφερε, επίσης, παλαιότερες κακώσεις, εγκαύματα, νυχιές και χτυπήματα.
"Το έκαψε με το νερό από το τηλέφωνο του ντουζ"
Στις απολογίες τους, οι κατηγορούμενοι έριξαν ο ένας τις ευθύνες στον άλλο. Η 19χρονη ισχυρίστηκε ότι το παιδί το έκαψε ο σύντροφος της με το τηλέφωνο του ντουζ. Το έβαλε να κάνει την ανάγκη του με το ζόρι, το έπλυνε και όταν το παιδί είπε ότι θέλει να ξανακάνει αυτός νευρίασε και με το τηλέφωνο του ντουζ το έκαψε. Προσπάθησε να τον σταματήσει και δεν την άφησε και μετά το έβαλε στο κρεβάτι και το έτριβε και του έβγαζε το δέρμα.
Η ίδια ανέφερε ότι ήταν 1,5 μήνα μαζί με τον 29χρονο, ο οποίος είχε βίαιη συμπεριφορά στο παιδί, έβγαζε τα νεύρα του και του έριχνε γροθιές. Έκανε μια προσπάθεια να φύγει αλλά δεν την άφησε. Ο ίδια ισχυρίστηκε ότι όλοι γνώριζαν την κατάσταση αλλά δεν την βοηθούσε κανείς. "Ποια μάνα θέλει να σκοτώσει το παιδί της; Φταίω που ήμουν μαζί του", είπε η νεαρή μητέρα.
Η εισαγγελέας απευθυνόμενη στην 19χρονη είπε ότι έπρεπε να βρει τρόπο να προστατέψει το παιδί της. Τη ρώτησε μάλιστα πως σε 1 μήνα έκανε όλα αυτά τα βασανιστήρια στο παιδί ενώ η 19χρονη δεν είχε απάντηση για τα παλαιότερα εγκαύματα που είχαν γίνει σε αυτό το διάστημα. Η ίδια ανέφερε ότι φταίει αλλά ο 29χρονος ήταν αυτός που ευθύνεται για το θάνατο του παιδιού.
"Δεν μου πέρασε από το μυαλό να πάρω την αστυνομία"
Ο μεν 29χρονος κατηγορούμενος απολογούμενος ανέφερε ότι είναι καλός άνθρωπος ότι είχε αγαπήσει το παιδί. Είπε ότι το παιδί όταν κάηκε εκείνος ήταν στη δουλειά. Ο ίδιος είπε στην 19χρονη ότι έπρεπε να το πάνε στο γιατρό αλλά εκείνη αρνήθηκε γιατί το παιδί δεν είχε χαρτιά.
Ο 29χρονος ισχυρίστηκε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το έκανε αυτό η 19χρονη αλλά ανέφερε ότι την είχε ξαναπιάσει στο μπάνιο με το παιδί να φωνάζει ότι καίει το νερό. Ο 29χρονος ανέφερε ότι η 19χρονη του είπε ότι έπεσε το παιδί στη λεκάνη. Είπε ότι ήταν πολύ καμένο από τη στιγμή που αυτή δεν ήθελε να πάνε νοσοκομείο αναγκάστηκε αυτός να πάει να πάρει φάρμακα από το φαρμακείο.
Ο ίδιος ανέφερε πως την ημέρα που πέθανε το παιδί από νωρίς είχε πάει  στη δουλειά. Επιστρέφοντας είδε ότι το παιδί είχε ξεσκεπαστεί και της είπε να το φροντίσει. Έφυγε ξανά και επιστρέφοντας λίγη ώρα αργότερα βρήκε το παιδί με τα μάτια ορθάνοικτα. Τρελάθηκε και βρήκε ένα γνωστό με ταξί να το πάνε στο κέντρο υγείας.
Ο 29χρονος κατηγόρησε τη 19χρονη για βίαιη συμπεριφορά απέναντι στο παιδί, ανέφερε ότι ξέσπαγε τα νεύρα της στο παιδί, ότι την είχε δει να το χτυπάει να του ρίχνει σφαλιάρες, να το πετάει στον τοίχο. Πήρε τηλέφωνο και τη θεία και τη μητέρα της και βρήκε χρήματα από το αφεντικό του για να τη στείλει πίσω στους δικούς της στην Καλαμάτα ωστόσο αυτή τον απείλησε ότι αν το έκανε αυτό θα πετούσε το μωρό στη θάλασσα.
Η εισαγγελέας ρώτησε τον 29χρονο αν ένοιωθε συμπόνια για το παιδί. Ο ίδιος είπε οτι το αγαπούσε. Τότε εκείνη τον ρώτησε αν υπήρχε κάτι πιο απλό που θα μπορούσατε να κάνει για το παιδί και γιατί δεν πήρε να ενημερώσει την αστυνομία ότι η μάνα αυτή καίει και χτυπάει το παιδι της.  Ο ίδιος ανέφερε ότι δεν του πέρασε από το μυαλό και ότι ότι μπορούσε να κάνει το έκανε.
Πληροφορίες από cretalive.gr

Σοκ στη Ρωσία: Ηθοποιός βγήκε με ξανθιά καλλονή και ξύπνησε χωρίς όρχεις Παντρεμένος ηθοποιός ενέδωσε στην πρόκληση Ρωσίδας καλλονής, για ένα βράδυ μαζί της κι έπεσε θύμα κυκλώματος εμπορίας οργάνων

Θύμα κυκλώματος εμπορίας οργάνων έπεσε ένας 30χρονος ηθοποιός στη Ρωσία.
Ο Dmitry Nikolaev είναι γνωστός στη χώρα του από τη συμμετοχή του σε σαπουνόπερες, αλλά και μεταγλωτισμένες ταινίες για παιδιά.
Αν και παντρεμένος, ενέδωσε στην πρόσκληση νεαρής ξανθιάς, που τον προσέγγισε μετά την παράσταση, στην οποία συμμετείχε σε θέατρο της Μόσχας.
Αφού ήπιαν το ποτό και φλέρταραν, συνέχισαν τη βραδιά τους κάνοντας σάουνα.
"Φιλήθηκαν και ήπιαν λίγο ακόμα και έκτοτε, ο ηθοποιός δεν θυμάται τίποτα", ανακοίνωσε η Αστυνομία.
Την επόμενη μέρα, ξύπνησε σε μία στάση λεωφορείου, με ανυπόφορους πόνους και αίμα στο παντελόνι του.
Πήγε μόνος του στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί έκπληκτοι διαπίστωσαν, ότι του είχαν αφαιρεθεί οι όρχεις.
Όπως είπαν οι γιατροί, η αφαίρεση είχε γίνει από κάποιον, που είχε ιατρικές γνώσεις και ήξερε, πώς να κάνει την τομή και την επέμβαση.
Οι Αρχές αναζητούν τώρα τη γυναίκα, που εμπλέκεται στο κύκλωμα.
Εν τω μεταξύ, ρωσικά μέσα αναφέρουν, ότι ο 30χρονος αρχικά ντρεπόταν πολύ να πει στη σύζυγό του τι του είχε συμβεί.
Τις φωτογραφίες του από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε εξασφάλισε σε αποκλειστικότητα το ρωσικό Life News.
Πηγή: Dailymail
http://news247.gr/eidiseis/kosmos/news/sok-sth-rwsia-hthopoios-vghke-me-ksanthia-kallonh-kai-ksupnhse-xwris-orxeis.3327520.html

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΞΑΝΑ, ΓΙΑ ΝΑ «ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ» Ο ΣΑΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ…

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΤΗΝ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΡΗΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΣΙΠΡΑ – ΚΑΜΜΕΝΟΥ

Η συμφωνία με τους δανειστές επετεύχθη, η χρεοκοπία δεν ήρθε ποτέ, αλλά και τα μνημόνια δεν σκίστηκαν, ενώ ο ελληνικός λαός αναμένει καρτερικά την υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς όπως είχαν διατυπωθεί, σύμφωνα με το ακριβές περιεχόμενο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Την ίδια ώρα που στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει ήδη η συζήτηση, ακόμα και σε επίπεδα αντιπαράθεσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ (οι ΑΝΕΛ προς το παρόν τηρούν στάση αναμονής), τα μηνύματα από τη Γερμανία, την Κομισιόν και το ΔΝΤ είναι συγκεκριμένα και όλα δείχνουν… τράπεζες.

Τι σημαίνει αυτό; Πως για μια ακόμη φορά η Ελλάδα θα «σωθεί» για να περισωθούν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες.

Χρήματα θα δοθούν, πιθανότατα μέσω ενός τρίτου προγράμματος που δεν θα λέγεται μνημόνιο, αλλά θα έχει μια νέα ονομασία και μια συγκεκριμένη στόχευση. Την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών που -όπως φαίνεται για μια ακόμη φορά μοιάζει- αναπόφευκτη…

Όμως, κάπου εδώ τελειώνει το όμορφο παραμύθι που και δράκο έχει (σ.σ. απειλή χρεοκοπίας), αλλά αίσιο τέλος δεν θα έχει ποτέ. Και, προφανώς, έχει έρθει η ώρα να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα.

Τη νέα και ενδεχομένως πιο σκληρή πραγματικότητα, που μέχρι στιγμής δεν ανταποκρίνεται με ακρίβεια σε σχέση με όσα είχαν υποσχεθεί προεκλογικά οι σημερινοί κυβερνώντες.
Και προς αυτούς θα διατυπώσουμε ορισμένες επισημάνσεις, εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον του τόπου και των Ελλήνων πολιτών.
Για το μέλλον των τραπεζών, ας ανησυχήσουν οι μέτοχοί τους, εκείνοι που έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν παραδώσει τα κλειδιά και να έχουν οδηγηθεί ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης.

Σαφώς και είναι εξαιρετικά μικρό το χρονικό διάστημα, ώστε να βγουν ασφαλή συμπεράσματα, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ακόμα δεν έχει καταθέσει ούτε ένα νομοσχέδιο στη νέα Βουλή, όμως αυτό δεν την καθιστά μη απολογούμενη ενώπιον του ελληνικού λαού, γιαορισμένες… στραβοτιμονιές που ήδη έχει αρχίσει να κάνει στο εξαιρετικά κρίσιμο και απίστευτα ευαίσθητο «κεφάλαιο» διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος.

Αξίζει, μόνο, να θυμηθεί κανείς τη λέξη «Σεισάχθεια» που από το στόμα του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα ακούστηκε δεκάδες φορές προεκλογικά, το σύνθημα «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» που Τσίπρας και Καμμένος είχαν ως κεντρικό προεκλογικό σύνθημα, χωρίς αστερίσκους και περιορισμούς. Αλλά και την αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων να απονεμηθεί δικαιοσύνη και να λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα τους οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών για το αμαρτωλό παρελθόν τους, τα θαλασσοδάνεια και τα δισεκατομμύρια που… χάθηκαν, μέσα από την ανακεφαλαιοποίησή τους, που χρέωσε τον ελληνικό λαό με ένα ποσό που αγγίζει τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι Έλληνες που ακόμα και στην περίοδο της διάλυσης της χώρας από την είσοδό της στα μνημόνια παρακολουθούν τις τράπεζες να πρωταγωνιστούν προκλητικά στα σκάνδαλα και να ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τη διαφήμιση προϊόντων τους, δίχως να προχωρούν σε κανένα πραγματικό μέτρο ανακούφισης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, προς όφελος των πολιτών που αποδεδειγμένα έχουν πληγεί από την κρίση, δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την κυβερνητική μεταστροφή σε σχέση με την αντιμετώπιση του τραπεζικού συστήματος.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος έχουν ξεκάθαρα δεσμευτεί ενώπιον του ελληνικού λαού ότι ο έλεγχος και η διοίκηση των συστημικών τραπεζών θα περάσει στο ελληνικό δημόσιο.

Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία εμφανίζεται να έχει… μπλοκάρει την αλλαγή στη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας.

Είναι όμως ακόμα πιο σαφές και αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουν και πάλι ενώπιον του ελληνικού λαού οι δύο αρχηγοί των κομμάτων που συγκυβερνούν, ότι ο ελληνικός λαός δεν θα χρεωθεί ποτέ ξανά ούτε ένα ευρώ για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες.

Αν προκύψει νέα ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης, αυτή θα πρέπει να καλυφθεί εξ ολοκλήρου με χρήματα των μετόχων των τραπεζών και όχι με νέα δάνεια, άρα και επιβολή νέου μνημονίου – προγράμματος από την ΕΚΤ, την Κομισιόν και πιθανότατα το ΔΝΤ.

Το τραπεζικό κεφάλαιο έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτες πληγές στην ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία με τη στάση που τήρησε την τελευταία πενταετία, αρνούμενο να συνδράμει αποφασιστικά στην καταπολέμηση της κρίσης και τη διοχέτευση ρευστού στην αγορά.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, Τσίπρας και Καμμένος να απαιτήσουν εξηγήσεις από τον Μιχάλη Σάλλα και την παρέα του, να ανοίξουν όλους τους αμαρτωλούς φακέλους και να στείλουν τις υποθέσεις που εκκρεμούν στην ελληνική δικαιοσύνη.

Να μάθουν άπαντες που πήγαν τα λεφτά της προηγούμενης ανακεφαλαιοποίησης… 

Αυτό περιμένει από τη νέα κυβέρνηση ο ελληνικός λαός. 

Η εποχή που «κυβερνούσαν» τη χώρα οι τραπεζίτες, πρέπει να μπει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

Χωρίς καμία άφεση αμαρτιών…

Αλέξη, Πάνο μην κάνετε ούτε ένα βήμα πίσω.

Εδώ και τώρα τήρηση όλων των προεκλογικών δεσμεύσεών σας…

Τσακίστε τους στη νομιμότητα!


Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/trapezes/story/561012/oyte-ena-eyro-xana-gia-na-kyvernoyn-o-sallas-kai-i-parea-toy#ixzz3Sr2qqUQI

Παιδιά «κολλημένα» με τη μαμά!



Δεν ξεκολλά από τη φούστα σας, επιζητά συνεχώς την προσοχή σας, επιμένει να παίξετε μαζί, θέλει να σας ακολουθεί όπου κι αν πάτε. Είναι ένας μικρός «κολλητσίδας» - με όλα τα υπέρ και τα κατά.
Κάθε φορά που απομακρύνεστε από κοντά του, αρχίζει να κλαίει απελπισμένα. Μόλις, όμως, το πάρετε στην αγκαλιά σας, αμέσως ησυχάζει και σας χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο. Γιατί αντιδρά έτσι; Όλα τα παιδιά, τον πρώτο τουλάχιστον χρόνο της ζωής τους τρέφουν στη μαμά μια ιδιαίτερη αδυναμία, που βασίζεται περισσότερο στην ανάγκη, παρά στην επιθυμία. Πώς εκδηλώνεται η συγκεκριμένη αδυναμία; Με το να απλώνει το μωρό σας τα χεράκια του κάθε φορά που σας αντικρίζει, να επιζητά την αγκαλιά σας και να μη θέλει να φύγει από δίπλα σας.

Το άγχος του αποχωρισμού
Κάθε παιδί γύρω στον 7ο μήνα της ζωής του διαμορφώνει έναν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με τη μητέρα του. Το μωρό σας τώρα αρχίζει να ανακαλύπτει το συναίσθημα του φόβου. Και φοβάται ότι θα μείνει μόνο του, ότι μπορεί η μαμά του να φύγει και να το αφήσει - ακόμα κι αν, από τη μέρα που γεννήθηκε, περνάτε σχεδόν όλο το χρόνο μαζί του και δεν χάνετε ευκαιρία να του δείξετε τη στοργή και την αγάπη σας. Εκείνο, όμως, δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις αποδείξεις της αγάπης σας. Έτσι, λοιπόν, μόλις απομακρυνθείτε λίγο από κοντά του, απελπίζεται και βάζει αμέσως τα κλάματα, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κανένας λόγος.
Γιατί δεν ξεκολλάει από τη φούστα μου;
Για να καταλάβετε και να εξηγήσετε αυτή την αντίδραση του παιδιού, πρέπει να προσπαθήσετε να δείτε τα πράγματα από την πλευρά του. Αφότου γεννήθηκε, το μωρό σας έχει συνηθίσει να έχει όλη σας την προσοχή και τη φροντίδα. Εξαρτιόταν στην κυριολεξία από εσάς, αφού μόνο του δεν μπορούσε να ικανοποιήσει καμία του ανάγκη. Για το λόγο αυτό, δεν ξεχώρισε τον εαυτό του από τη μαμά του. Για εκείνο, είστε -για μεγάλο χρονικό διάστημα- η φυσική προέκταση του εαυτού του. Μόνο τώρα, που έχει κάπως μεγαλώσει, καταλαβαίνει ότι είστε δύο ξεχωριστά πρόσωπα. Αυτό, όμως, είναι δύσκολο να το δεχτεί, και έτσι υποφέρει με την απουσία σας. Βέβαια, το μωρό σας δεν κλαίει μόνο επειδή του λείπει η φυσική σας παρουσία. Η «μαμά» δεν αντιπροσωπεύει για το παιδί μόνο κάποια χάδια, γλυκά λογάκια και χαμόγελα, είναι επίσης για εκείνο μια μοναδική γέφυρα με την πραγματικότητα. Χωρίς την παρουσία της, νιώθει ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση μέσα σε έναν κόσμο που του φαίνεται πολύ «επιθετικός» με τα τόσα καινούργια ερεθίσματα και αισθήσεις. Έτσι, για άλλη μία φορά, κλαίει. Το άγχος αυτό έχει ανοδική πορεία, με κορύφωση στο διάστημα μεταξύ 13ου και 18ου μήνα, και στη συνέχεια αρχίζει να ελαττώνεται σταδιακά. Η ηλικία αυτή αποτελεί και την κρίσιμη στιγμή στη ζωή κάθε παιδιού, αφού αρχίζει πλέον να ανεξαρτητοποιείται. Αρχίζει να περπατά, να μιλά, να καταλαβαίνει την έννοια της ύπαρξής του, του εαυτού του. Από το 3ο έτος, τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν το «άγχος» τους και μπορούν να μείνουν σε ένα χώρο με άλλα φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα χωρίς απαραίτητα την παρουσία της μητέρας τους. Η «απεξάρτηση», λοιπόν, από τη μητέρα πρέπει να γίνεται σταδιακά, ώστε να κοπεί ο «ψυχολογικός ομφάλιος λώρος» και το παιδί να εξελιχθεί σε αυτόνομη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Κινήσεις που θα το βοηθήσουν
Μια καλή μέθοδος είναι να παρατηρήσετε το κλάμα του: Πόση ώρα κλαίει και τι ένταση έχει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα μωρά δεν κλαίνε γιατί είναι πραγματικά δυστυχισμένα, αλλά γιατί θέλουν να τραβήξουν την προσοχή. Αν το παιδί σας είναι ήδη ενός έτους, συνδέει ευκολότερα την αποχώρησή σας με πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις. Για παράδειγμα, μπορεί να αρχίσει να κλαίει αν σας δει να κατευθύνεστε προς την πόρτα, γιατί θα νομίζει ότι πάτε για ψώνια. Σε αυτή την περίπτωση, μιλήστε του. Πείτε του: «Η μαμά δεν φοράει παπούτσια. Όταν βγαίνει έξω η μαμά φοράει πάντα παπούτσια, όπως κι εσύ. Μη φοβάσαι, λοιπόν, θα μείνω εδώ μαζί σου». Σημασία έχει να του μιλάτε, να το καθησυχάζετε, χωρίς να υποτιμάτε οτιδήποτε για εκείνο μπορεί να αποτελεί πρόβλημα.
Θέλετε να φύγετε, μα το μικρό σας κλαίει γοερά. Σίγουρα, δεν μπορείτε να το αφήσετε έτσι. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί εκ των προτέρων. Το κλειδί της επιχείρησης «αποχώρηση δίχως κλάματα» είναι να στρέψετε το ενδιαφέρον του παιδιού, από τη στιγμή του αποχωρισμού στη στιγμή που θα είστε και πάλι μαζί, γεμίζοντάς το με υποσχέσεις και προσδοκίες. Φροντίστε να μην το «κοροϊδεύετε». Μην του λέτε ότι… έρχεστε αμέσως, και ξαφνικά εξαφανίζεστε αφήνοντας σε κάποιον άλλον τη φροντίδα του. Έτσι, το παιδί θα νιώσει ανασφάλεια και δεν θα ξέρει τι και πότε να πιστέψει!
Το γεγονός ότι πρέπει να γυρίσετε σύντομα στα εργασιακά σας καθήκοντα σας αναγκάζει να προβείτε στη λύση του παιδικού σταθμού Συνήθως τα πολύ μικρά παιδιά δεν είναι έτοιμα για τόσο μεγάλες αλλαγές σε πρόσωπα και χώρο. Χρειάζονται ένα οικείο και ήρεμο περιβάλλον, καθώς επίσης και ένα κατάλληλο και κατ’ αποκλειστικότητα πρόσωπο (συγγενικό ή μια μπέιμπι σίτερ) που θα ασχολείται μαζί του και θα το βοηθήσει να πατήσει στα πόδια του πρακτικά και συναισθηματικά. Αν πρόκειται να μεταφερθεί σε άλλο χώρο, θα πρέπει να πάρει μαζί του όσο το δυνατόν περισσότερα προσωπικά αντικείμενα, καθώς και κάποιο αγαπημένο του παιχνίδι, μαξιλάρι ή κουβέρτα, με τα οποία είναι πολύ συναισθηματικά συνδεδεμένο.
Μην είστε συγκρατημένοι στις εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητας, για να το βοηθήσετε να απαγκιστρωθεί από πάνω σας. Μια ψυχρή συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει τα αντίθετα αποτελέσματα και να κάνει το παιδί να σας αναζητά περισσότερο.
Αποφύγετε να είστε υπερπροστατευτική μαζί του, γιατί κάτι τέτοιο ενισχύει την εξάρτηση και ευνουχίζει συναισθηματικά το παιδί γεμίζοντάς το φόβους, ανασφάλεια και ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα μόνο του.
Επιβραβεύστε τις προσπάθειές του, όποτε κάνει κάτι μόνο του.

Τα σημάδια του «κολιτσίδα»  
Αν το παιδί σας εμφανίζει τρία ή περισσότερα από τα ακόλουθα συμπτώματα σε ηλικία μεγαλύτερη των 2 ετών, τότε βιώνει υπερβολικό άγχος αποχωρισμού, οπότε καλό θα ήταν να πάρετε μια γνώμη ειδικού.
Αυξημένη αγωνία όταν συμβαίνει ή επίκειται αποχωρισμός από το σπίτι ή από σημαντικά πρόσωπα του περιβάλλοντός του.
Υπερβολική αγωνία που αφορά την πιθανότητα να συμβούν ατυχήματα ή απώλειες σημαντικών προσώπων του περιβάλλοντός του.
Υπερβολικό άγχος ότι ένα αποκρουστικό γεγονός θα οδηγήσει σε αποχωρισμό από ένα σημαντικό πρόσωπο του περιβάλλοντός του.
Απροθυμία ή άρνηση να πάει στο σχολείο ή αλλού, εξαιτίας του φόβου αποχωρισμού.
Επίμονος και υπερβολικός φόβος να μείνει μόνο ή χωρίς σημαντικά πρόσωπα του περιβάλλοντος στο σπίτι ή χωρίς άλλα οικεία πρόσωπα.
Επίμονη απροθυμία ή άρνηση να πάει για ύπνο χωρίς την παρουσία κάποιου σημαντικού για εκείνο ενηλίκου, ή να κοιμηθεί σε άλλο σπίτι.
Επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες με θέμα τον αποχωρισμό.
Επαναλαμβανόμενα παράπονα σωματικών ενοχλημάτων (πονοκέφαλος, ναυτία, εμετοί), όταν συμβαίνει ή επίκειται αποχωρισμός από σημαντικά πρόσωπα.
Με τη συνεργασία της Αγγελικής Παρίου (ψυχολόγος - ειδική παιδαγωγός - ομαδική αναλύτρια). 
http://www.imommy.gr/nipia/anaptiksi/article/2192/o-kolitsidas/

Πέρασε το τεστ της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ο Αλέξης Τσίπρας

Το πρώτο crash test πέρασε η κυβέρνηση, με την πλειοψηφία να λέει "ναι" στη συμφωνία με το Eurogroup. Διαβάστε στο ρεπορτάζ του NEWS 247 που εστιάστηκαν οι διαφωνίες των βουλευτών
Με μια ενδεικτική ψηφοφορία ολοκληρώθηκε η μαραθώνια 12ωρη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να γίνει καταμέτρηση – γι’ αυτό άλλωστε υπήρξαν και διαφορετικές απόψεις για το αποτέλεσμα – η πλευρά της μειοψηφίας έκανε λόγο για περίπου 35 «κατά» και «λευκά». Λιγότερες ήταν οι αρνητικές ψήφοι, σύμφωνα με την οπτική του Μεγάρου Μαξίμου, χωρίς όμως τα στελέχη και των δυο πλευρών να μένουν τόσο πολύ στην ψηφοφορία. Στα 'κατά' φέρονται να βρέθηκαν μεταξύ άλλων βουλευτών οι προερχόμενες από τη ΔΕΑ Ιωάννα Γαϊτάνη και Ελένη Ψαρρέα.
Οι βουλευτές που δεν υπερψήφισαν ξεκαθάριζαν πως «ήταν μια εσωτερική διαδικασία και δεν σημαίνει πως αν έρθει στη Βουλή θα ψηφίσουμε με αυτό τον τρόπο». Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν στους βουλευτές που επέλεξαν να ψηφίσουν λευκό.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας να ενημερώσει για τη συμφωνία, αλλά και να καθησυχάσει τους βουλευτές εξηγώντας τους, πως το κείμενο Βαρουφάκη δεν είναι νέο μνημόνιο, καθώς διαχωρίζεται από τη δανειακή σύμβαση.
«Θέλω να ξέρω αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την συμφωνία κι αν υπάρχει κάποιος εδώ που θα καταψήφιζε. Θα ήθελα να το πει εδώ», φέρεται να  είπε ο πρωθυπουργός στην εισήγησή του, πετώντας ουσιαστικά το γάντι στους βουλευτές και θέτοντας το σώμα προ των ευθυνών του.
Στο μαραθώνιο, με περισσότερους από 140 βουλευτές να έχουν πάρει το λόγο, η κριτική εστιάστηκε στο ότι υπήρξαν υποχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ιδιαίτερη κριτική υπήρξε για τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ αρκετοί βουλευτές, σύμφωνα με πληροφορίες, έθεσαν ερωτήματα σχετικά με την πορεία της εφαρμογής των προεκλογικών δεσμεύσεων του κόμματος, από τη στιγμή που οι πιέσεις των δανειστών είναι μεγάλες.
Επιφυλάξεις για τον τρόπο που λήφθηκαν οι αποφάσεις, φέρεται να εξέφρασε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος τόνισε: «Όλο αυτό δεν είχε την κατάλληλη προετοιμασία. Δεν προηγήθηκε συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο. Δεν υπήρξε κατάλληλη προετοιμασία για τους χειρισμούς στην διαπραγμάτευση».
Η απάντηση ήρθε από τον υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες επεσήμανε πως «η διπλωματία μας απέδωσε στην σύνοδο κορυφής και στα Eurogroup. Την κρίση την απεύχονται και οι εταίροι. Η συμφωνία μας δίνει κάθε δυνατότητα να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας και χρειάζεται για αυτό αποφασιστικότητα και αρραγές μέτωπο. Η ρήξη δεν είναι αυτοσκοπός για την κυβέρνηση. Αυτοσκοπός είναι η καλύτερη συμφωνία για την Ελλάδα και το λαό».
Πολύ επικριτικός ήταν ο βουλευτής Πειραιά και μέλος της Αριστερής Πλατφόρμας  Στάθης Λεουτσάκος, ο οποίος τόνισε πως, «το κείμενο έχει γκρίζες ζώνες και ασάφειες. Είναι σαν χρησμός του Μαντείου των Δελφών. Εμείς μπορούμε να δίνουμε μια ερμηνεία, οι δανειστές άλλη και αυτό τελικά μπορεί να μας γυρίσει μπούμερανγκ. Χρειαζόμαστε σχέδιο με συγκεκριμένες κινήσεις για το επόμενο διάστημα».
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Αλέξης Μητρόπουλος, σύμφωνα με πληροφορίες φέρονται να επεσήμαναν ότι χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί το κείμενο της συμφωνίας να περιέχει νομικές δεσμεύσεις, ενώ άλλο στέλεχος της Αριστερής Πτέρυγας με φανερά επικριτικό ύφος διερωτήθηκε αν η κυβέρνηση «πήγε με ένα πλαίσιο και δεν ρώτησε».
Η συμφωνία θα εξαρτηθεί και θα κριθεί από τον τρόπο που θα λειτουργήσουμε εμείς ως κυβέρνηση, δήλωσε ο πρωθυπουργός στο τέλος των εργασιών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος φαίνεται να ήταν ο κερδισμένος της συνεδρίασης, δεσμεύτηκε πως θα προχωρήσει με γοργό βήμα το νομοθετικό έργο και πως η διακυβέρνηση θα γίνει με πυξίδα την τήρηση της λαϊκής εντολής.
Η Αριστερή Πτέρυγα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, εμφανίζεται διατεθειμένη να δώσει τον απαραίτητο χρόνο στο Μέγαρο Μαξίμου, να εφαρμόσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις στο πλαίσιο της συμφωνίας με το Eurogroup, όμως δεν φέρεται διατεθειμένη να συμφωνήσει σε μέτρα που παραπέμπουν στη μνημονιακή εποχή.
Η συνέχεια των εσωκομματικών διαδικασιών θα δοθεί στη σημερινή συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος το Σαββατοκύριακο, όπου θα καθοριστεί η νέα σύνθεση της Πολιτικής Γραμματείας, αλλά και θα εκλεγεί και ο νέος Γραμματέας του κόμματος.
Όσον αφορά τον τρόπο που θα κυρωθεί η νέα συμφωνία, η κυβέρνηση αποκλείει τη λύση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, για την οποία, άλλωστε, στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν ασκήσει σκληρή κριτική όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Αυτό που δεν έχει ξεκαθαρίσει από τα κυβερνητικά στελέχη είναι αν η δανειακή σύμβαση, η οποία παρατείνεται, χρειάζεται επικύρωση, αν και υπάρχουν φωνές που τονίζουν πως από τη στιγμή που στο Μέγαρο Μαξίμου θέλουν να συμβολίσουν το «νέο που έρχεται», η σύμβαση πρέπει να περάσει από τη Βουλή.
Χαρακτηριστικά,  πάντως ήταν τα λόγια του πρωθυπουργού στην τελευταία του τοποθέτηση στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος πως «θα περιμένουμε να δούμε και τα υπόλοιπα κοινοβούλια ποια και πως θα επικυρώσουν τη συμφωνία και μετά θα δούμε ένα πλαίσιο πολιτικής απόφασης τις επόμενες 2-3 μέρες»
.http://news247.gr/eidiseis/politiki/perase-to-test-ths-koinovoyleytikhs-omadas-o-alekshs-tsipras.3326992.html

Δασκάλα έστελνε selfie με σέξι εσώρουχα στους μαθητές της

Η 37χρονη Allison Marchese δηλώνει αθώα παρόλο που δύο μαθητές ηλικίας 15 και 17 ετών έχουν ομολογήσει ότι είχαν σχέσεις μαζί της (pics)
Αντιμέτωπη με ποινή φυλάκισης έως και 20 ετών είναι μία παντρεμένη δασκάλα, μητέρα δύο παιδιών,  από το Κονέκτικατ  των ΗΠΑ.
Η 37χρονη Allison Marchese κατηγορείται για ανάρμοστες σχέσεις με δύο ανήλικους μαθητές της και σεξουαλική παρενόχληση ενός ακόμα μαθητή στο λύκειο όπου εργάζεται.
Η αστυνομία εντόπισε στο κινητό της ερωτικά μηνύματα καθώς και selfie φωτογραφίες, όπου φορά μόνο το σουτιέν της και ένα στρινγκ.
 
Σύμφωνα με τα όσα έχει φέρει στο φως η αστυνομική έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη, ένας 15χρονος κι ένας 17χρονος μαθητής έχουν παραδεχθεί ότι είχαν ερωτικές σχέσεις με την Marchese, η οποία δεν δίστασε να επικοινωνεί παράλληλα με έναν τρίτο μαθητή μέσω Instagram και να του λέει πόσο δεν μπορεί να συγκεντρωθεί κατά τη διάρκεια του μαθήματος επειδή της αποσπά την προσοχή η ομορφιά του.
Η ίδια η Marchese, πάντως,  δηλώνει αθώα και έχει αφεθεί ελεύθερη με εγγύηση έως ότου ολοκληρωθεί η αστυνομική έρευνα.
Είναι αμφίβολο ωστόσο το κατά πόσο θα μπορέσει να πείσει τις Αρχές τη στιγμή που δεν έχει καταφέρει να πείσει τον σύζυγό της, έναν 39χρονο δάσκαλο Αγγλικών, ο οποίος έχει ήδη υποβάλει αίτηση διαζυγίου.
Πηγή: Daily Mail
http://news247.gr/eidiseis/kosmos/news/daskala-estelne-selfie-me-seksi-eswroyxa-stoys-mathhtes-ths.3325357.html