Κυριακή 19 Ιουλίου 2009
Μακρίνης Οσίας, Δίου Οσίου, των Τεσσάρων Οσίων συνασκητών, Θεοδώρου Σαβαΐτου, Διοκλή Αββά, Γρηγορίου Επισκόπου Πανήδου, Μιχαήλ Οσίου
Μακρίνης Οσίας, Δίου Οσίου, των Τεσσάρων Οσίων συνασκητών, Θεοδώρου Σαβαΐτου, Διοκλή Αββά, Γρηγορίου Επισκόπου Πανήδου, Μιχαήλ Οσίου
Η Οσία Μακρίνα Αδελφή του Μ. Βασιλείου.
Στην ιστορία του χριστιανισμού λίγες υπήρξαν οι γυναικείες μορφές σαν την υπέρλαμπρη μορφή της Αγίας Μακρίνας, που ο Θεός την είχε προικίσει με τα μεγαλύτερα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα. Ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης. Ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, από την ευσεβέστατη μητέρα της Εμμέλεια. Όταν μεγάλωσε, αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία και στην ανατροφή των αδελφών της, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Η Μακρίνα ήταν μνηστευμένη, αλλά ο μνηστήρας της πέθανε. Τότε, μαζί με τη μητέρα της, αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή στον Πόντο, κοντά στον ποταμό Ίρη. Εκεί κοντά μόναζε και ο αδελφός της Μ. Βασίλειος. Στη μονή πέρασε τη ζωή της με τη μελέτη των Γραφών, την προσευχή, και προπάντων με αγαθοεργίες. Διότι πάντα είχε στο μυαλό της το λόγο του Θεού, που προτρέπει στους ανθρώπους, "αγαθοεργείν, πλουτείν εν έργοις καλοίς, ευμεταδότους είναι, κοινωνικούς, αποθησαυρίζοντας εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, ίνα επιλάβωνται της αιωνίου ζωής". Δηλαδή, να αγαθοεργούν, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να δίνουν πρόθυμα και σε άλλους τα αγαθά τους, να είναι απλοί και καταδεκτικοί, και έτσι να αποταμιεύουν για τον εαυτό τους στέρεο θεμέλιο στο μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή. Μ' αυτόν τον τρόπο και η Αγία Μακρίνα έζησε και τελείωσε τη ζωή της.
Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Σοφίας έρωτι, τον νουν πτερώσασα, κόσμου εύπάθειαν, έμφρόνως έλιπες, και ενδιαίτημα τερπνόν έγένου θείας αγάπης· συ γαρ δι' ασκήσεως, και ηθών τελειότητας, νύμφη έχρημάτισας, του Σωτήρος περίδοξος· ω πρέσβευε υπέρ των βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.
Ο Όσιος Δίος.
Καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας, και έζησε στα χρόνια του μεγάλου Θεοδοσίου. Ήταν διακεκριμένος για τη θεολογική του πολυμάθεια και για την ανυπόκριτη ευσέβεια και εγκράτεια. Σε ηλικία μάλιστα 35 ετών, τόσο πολύ είχε εξαπλωθεί η φήμη της αρετής του, που από παντού έρχονταν ν' ακούσουν τις πολύτιμες συμβουλές του. Μετά από χρόνια, τον προσκάλεσε ο Πατριάρχης Αττικός (406-425) στην Κωνσταντινούπολη και τον χειροτόνησε ιερέα. Τα Ιερατικά του καθήκοντα, επετέλεσε με πολύ ζήλο και ακρίβεια. Ήταν στους ενορίτες του, πρότυπο Ιερού και φιλόστοργου πνευματικού πατέρα και οικογενειακού συμβούλου. Στην Κωνσταντινούπολη ίδρυσε και μοναστήρι. Κάποτε αρρώστησε βαριά, που έφτασε μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου. Σώθηκε όμως από θαύμα. Τελικά πέθανε ειρηνικά, αφού διατήρησε μέχρι την τελευταία του πνοή το πυρ της ευσέβειας και της στοργής για τις ψυχές του ποιμνίου του.
Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Ο βίον εφάμιλλον, τη κλήσει πολιτευθείς, της δόξης του Πνεύματος, πυξίον ώφθης σεπτόν, Πατήρ ημών Όσιε, συ γαρ θαυματουργίαις, ιεραίς διαπρεπών, ένδοξος εν Οσίοις, φερωνύμως εδείχθης. Διό σε ανευφημούμεν, Δίε μακάριε.
Κοντάκιον. Ήχος β'. Τα άνω ζητών.
Αγνεία ψυχής, ενθέως οπλισάμενος, και άπαυστον ευχήν, ως λόγχην χειρισάμενος, κραταιώς διέκοψας, των δαιμόνων Δίε τας φάλαγγας, θαυματουργέ Πατήρ ημών, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.
Οι Όσιοι Τέσσερις (Κατ' άλλους 40) συνασκητές.
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο Όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης.
Ο Όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης, από μικρός φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του, κάτι πού τον έκανε να διακριθεί ιδιαίτερα τόσο στην ρητορική, όσο και στην φιλοσοφία. Σε ηλικία 18 χρονών, αφού έχασε τούς δικούς του, αναχώρησε για τούς Αγίους Τόπους, όπου είχε μεγάλο πόθο να προσκυνήσει. Μετά το προσκύνημα, πήγε στην Λαύρα του Αγίου Σάββα όπου κι έγινε μοναχός. Τα επόμενα δέκα χρόνια ο Θεόδωρος ανέπτυξε πάρα πολύ τόσο τις θρησκευτικές όσο και τις θεολογικές του γνώσεις. Η παιδεία και η αρετή όμως του Οσίου, έκαναν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων να τον κάνει Αρχιεπίσκοπο στην Έδεσσα της Συρίας. Ο Θεόδωρος, κάτω από μεγάλη πίεση δέχτηκε να αναλάβει. Ως Αρχιεπίσκοπος Έδεσσας, ήταν συνέχεια δίπλα στο ποίμνιό του, μιλώντας τους για τις αλήθειες του Χριστιανισμού. Πολέμησε τούς αιρετικούς Νεστοριανούς και τους ειδωλολάτρες. Ήταν γι' αυτούς το μαύρο πανί και γι αυτό αποφάσισαν να το σκοτώσουν, όμως ως εκ θαύματος οι πληρωμένοι δολοφόνοι μόλις έβγαλαν το μαχαίρι να σκοτώσουν έμειναν παράλυτοι. Αισθανόμενος το τέλος του ο όσιος, επέστρεψε στην Λαύρα του Αγίου Σάββα, αφού προσκύνησε για τελευταία φορά τούς αγίους τόπους. Εκεί στην Λαύρα, αφού χαιρέτησε τούς αδελφούς του, μετά από λίγες μέρες απεβίωσε.
Ο Όσιος Αββάς Διοκλής.
Σπούδασε γραμματική, φιλοσοφία και στα εικοσιοκτώ τουχρόνια έγινε αναχωρητής, μέσα σε μια σπηλιά. Τον συνάντησε ο συγγραφές του Λαυσαϊκού Ηρακλείδης και μεταξύ άλλων τον ρώτησε: "Πώς είναι δυνατό, πάτερ, ο ανθρώπινος νους να βρίσκεται πάντοτε στα θεία νοήματα"; Ο όσιος απάντησε: "Καθώς συνηθίσει ο άνθρωπος, είτε με καλά νοήματα είτε με κακούς συλλογισμούς, έτσι και πολιτεύεται".
Ο Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Πανήδου ο νέος Ομολογητής.
Αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα 266, χωρίς βιογραφικό σημείωμα. Πάντως έζησε επί εικονομαχίας και πέθανε ομολογώντας την ορθή πίστη. Επισκοπή Πανήδου όμως δεν συναντάται πουθενά, ίσως να είναι Πανιού, που βρισκόταν στην Ηράκλεια της Θράκης.
Ο Όσιος Μιχαήλ.
Η μνήμη του σύμφωνα με τον Ιεροσολυμιτικό κώδικα 1096 φ. 115. Ήταν ανεψιός του Θεοδώρου Εδέσσης και μοναχός της Λαύρας του αγίου Σάββα.
Η Οσία Μακρίνα Αδελφή του Μ. Βασιλείου.
Στην ιστορία του χριστιανισμού λίγες υπήρξαν οι γυναικείες μορφές σαν την υπέρλαμπρη μορφή της Αγίας Μακρίνας, που ο Θεός την είχε προικίσει με τα μεγαλύτερα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα. Ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης. Ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, από την ευσεβέστατη μητέρα της Εμμέλεια. Όταν μεγάλωσε, αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία και στην ανατροφή των αδελφών της, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Η Μακρίνα ήταν μνηστευμένη, αλλά ο μνηστήρας της πέθανε. Τότε, μαζί με τη μητέρα της, αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή στον Πόντο, κοντά στον ποταμό Ίρη. Εκεί κοντά μόναζε και ο αδελφός της Μ. Βασίλειος. Στη μονή πέρασε τη ζωή της με τη μελέτη των Γραφών, την προσευχή, και προπάντων με αγαθοεργίες. Διότι πάντα είχε στο μυαλό της το λόγο του Θεού, που προτρέπει στους ανθρώπους, "αγαθοεργείν, πλουτείν εν έργοις καλοίς, ευμεταδότους είναι, κοινωνικούς, αποθησαυρίζοντας εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, ίνα επιλάβωνται της αιωνίου ζωής". Δηλαδή, να αγαθοεργούν, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να δίνουν πρόθυμα και σε άλλους τα αγαθά τους, να είναι απλοί και καταδεκτικοί, και έτσι να αποταμιεύουν για τον εαυτό τους στέρεο θεμέλιο στο μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή. Μ' αυτόν τον τρόπο και η Αγία Μακρίνα έζησε και τελείωσε τη ζωή της.
Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Σοφίας έρωτι, τον νουν πτερώσασα, κόσμου εύπάθειαν, έμφρόνως έλιπες, και ενδιαίτημα τερπνόν έγένου θείας αγάπης· συ γαρ δι' ασκήσεως, και ηθών τελειότητας, νύμφη έχρημάτισας, του Σωτήρος περίδοξος· ω πρέσβευε υπέρ των βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.
Ο Όσιος Δίος.
Καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας, και έζησε στα χρόνια του μεγάλου Θεοδοσίου. Ήταν διακεκριμένος για τη θεολογική του πολυμάθεια και για την ανυπόκριτη ευσέβεια και εγκράτεια. Σε ηλικία μάλιστα 35 ετών, τόσο πολύ είχε εξαπλωθεί η φήμη της αρετής του, που από παντού έρχονταν ν' ακούσουν τις πολύτιμες συμβουλές του. Μετά από χρόνια, τον προσκάλεσε ο Πατριάρχης Αττικός (406-425) στην Κωνσταντινούπολη και τον χειροτόνησε ιερέα. Τα Ιερατικά του καθήκοντα, επετέλεσε με πολύ ζήλο και ακρίβεια. Ήταν στους ενορίτες του, πρότυπο Ιερού και φιλόστοργου πνευματικού πατέρα και οικογενειακού συμβούλου. Στην Κωνσταντινούπολη ίδρυσε και μοναστήρι. Κάποτε αρρώστησε βαριά, που έφτασε μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου. Σώθηκε όμως από θαύμα. Τελικά πέθανε ειρηνικά, αφού διατήρησε μέχρι την τελευταία του πνοή το πυρ της ευσέβειας και της στοργής για τις ψυχές του ποιμνίου του.
Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Ο βίον εφάμιλλον, τη κλήσει πολιτευθείς, της δόξης του Πνεύματος, πυξίον ώφθης σεπτόν, Πατήρ ημών Όσιε, συ γαρ θαυματουργίαις, ιεραίς διαπρεπών, ένδοξος εν Οσίοις, φερωνύμως εδείχθης. Διό σε ανευφημούμεν, Δίε μακάριε.
Κοντάκιον. Ήχος β'. Τα άνω ζητών.
Αγνεία ψυχής, ενθέως οπλισάμενος, και άπαυστον ευχήν, ως λόγχην χειρισάμενος, κραταιώς διέκοψας, των δαιμόνων Δίε τας φάλαγγας, θαυματουργέ Πατήρ ημών, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.
Οι Όσιοι Τέσσερις (Κατ' άλλους 40) συνασκητές.
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο Όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης.
Ο Όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης, από μικρός φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του, κάτι πού τον έκανε να διακριθεί ιδιαίτερα τόσο στην ρητορική, όσο και στην φιλοσοφία. Σε ηλικία 18 χρονών, αφού έχασε τούς δικούς του, αναχώρησε για τούς Αγίους Τόπους, όπου είχε μεγάλο πόθο να προσκυνήσει. Μετά το προσκύνημα, πήγε στην Λαύρα του Αγίου Σάββα όπου κι έγινε μοναχός. Τα επόμενα δέκα χρόνια ο Θεόδωρος ανέπτυξε πάρα πολύ τόσο τις θρησκευτικές όσο και τις θεολογικές του γνώσεις. Η παιδεία και η αρετή όμως του Οσίου, έκαναν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων να τον κάνει Αρχιεπίσκοπο στην Έδεσσα της Συρίας. Ο Θεόδωρος, κάτω από μεγάλη πίεση δέχτηκε να αναλάβει. Ως Αρχιεπίσκοπος Έδεσσας, ήταν συνέχεια δίπλα στο ποίμνιό του, μιλώντας τους για τις αλήθειες του Χριστιανισμού. Πολέμησε τούς αιρετικούς Νεστοριανούς και τους ειδωλολάτρες. Ήταν γι' αυτούς το μαύρο πανί και γι αυτό αποφάσισαν να το σκοτώσουν, όμως ως εκ θαύματος οι πληρωμένοι δολοφόνοι μόλις έβγαλαν το μαχαίρι να σκοτώσουν έμειναν παράλυτοι. Αισθανόμενος το τέλος του ο όσιος, επέστρεψε στην Λαύρα του Αγίου Σάββα, αφού προσκύνησε για τελευταία φορά τούς αγίους τόπους. Εκεί στην Λαύρα, αφού χαιρέτησε τούς αδελφούς του, μετά από λίγες μέρες απεβίωσε.
Ο Όσιος Αββάς Διοκλής.
Σπούδασε γραμματική, φιλοσοφία και στα εικοσιοκτώ τουχρόνια έγινε αναχωρητής, μέσα σε μια σπηλιά. Τον συνάντησε ο συγγραφές του Λαυσαϊκού Ηρακλείδης και μεταξύ άλλων τον ρώτησε: "Πώς είναι δυνατό, πάτερ, ο ανθρώπινος νους να βρίσκεται πάντοτε στα θεία νοήματα"; Ο όσιος απάντησε: "Καθώς συνηθίσει ο άνθρωπος, είτε με καλά νοήματα είτε με κακούς συλλογισμούς, έτσι και πολιτεύεται".
Ο Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Πανήδου ο νέος Ομολογητής.
Αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα 266, χωρίς βιογραφικό σημείωμα. Πάντως έζησε επί εικονομαχίας και πέθανε ομολογώντας την ορθή πίστη. Επισκοπή Πανήδου όμως δεν συναντάται πουθενά, ίσως να είναι Πανιού, που βρισκόταν στην Ηράκλεια της Θράκης.
Ο Όσιος Μιχαήλ.
Η μνήμη του σύμφωνα με τον Ιεροσολυμιτικό κώδικα 1096 φ. 115. Ήταν ανεψιός του Θεοδώρου Εδέσσης και μοναχός της Λαύρας του αγίου Σάββα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)