Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

Χριστούγεννα στο βυζάντιο -- Φαίδων Κουκουλές

Χριστούγεννα στο βυζάντιο




 του Φαίδωνος Κουκουλέ
 

επιμέλεια -διασκευή: Θάνος Δασκαλοθανάσης

 
 
          Η εορτή της του Χριστού γεννήσεως, τα γενέθλια του Ιησού,γιορτή που ο Ιωάννης ο  Χρυσόστομος την ονομάζει << την σεμνότερη και μητέρα όλων των γιορτών>>, δεν είναι ίσως σε πολλούς γνωστό, ότι, ως αυτοτελής γιορτή, δεν γιορταζόταν κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Τότε κατά την 5η Ιανουαρίου, από το τέλος της τρίτης εκατονταετηρίδας, γιορτάζονταν τα Επιφάνεια και μαζί με αυτήν γιορτάζονταν  και η γέννηση του Χριστού.
           Ως ιδιαίτερη μέρα γιορτής των Χριστουγέννων ορίστηκε κατά τον 4ο αιώνα στη Δύση η 25η Δεκεμβρίου, μετά από πολλές συζητήσεις και διχογνωμίες, αφού πουθενά στην Παλαιά ή στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται ποιον μήνα και ποιαν μέρα γεννήθηκε ο Κύριος. Ορίστηκε λοιπόν η γιορτή των Χριστουγέννων από την Εκκλησία, που επιθυμούσε να αντικαταστήσει με χριστιανική γιορτή την ειδωλολατρική γιορτή του αήττητου Ήλιου, που γιορτάζονταν την ημέρα εκείνη.
          Στην Ανατολή η εορτή των Χριστουγέννων εισήχθη κατά το τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνος, όπως βεβαιώνει ο ιερός Χρυσόστομος σε ομιλία του στην Αντιόχεια το 386.  Είναι σίγουρο ότι μεταξύ των ακροατών και του ιεράρχου, υπήρχαν και αυτοί που αντιδρούσαν στην καθιέρωση της γιορτής τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Όταν μάλιστα το 378 γιορτάστηκαν για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα στη Βασιλεύουσα, υπάρχουν μαρτυρίες ότι υπήρχαν και πάλι αντιδράσεις.
          Όπως κι αν έχει, από την στιγμή που εισήχθηκε η γιορτή, επικράτησε χάρη στις ενέργειες σπουδαίων Ιεραρχών, και κυρίως του Χρυσόστομου, αλλά και του Γρηγορίου του Θεολόγου, του οποίου ο πρώτος στην Πόλη λόγος κατά την 25η Δεκεμβρίου 380 αρχιζε ως εξής: <<Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε>>
        Οι Βυζαντινοί κατά την ημέρα των Χριστουγέννων φαίνεται ότι εντός του ναού σχημάτιζαν σπήλαιο και μέσα σε αυτό εναπόθεταν στρωμνή, στην οποία τοποθετούσαν ένα παιδί, που παρίστανε τον Ιησού. Αυτό  με σαφήνεια μαρτυρεί ο Θεόδωρος Βαλσαμών ερμηνεύοντας τον 83ο κανόνα της εν Τρούλλω συνόδου.
           Κατά τους βυζαντινούς χρόνους υπήρχε συνήθεια για να τονωθεί η λεχώνα γυναίκα, ιδιαίτερα για το θηλασμό, να δίνουν το λεγόμενο λοχόζεμα, μια σούπα δηλαδή με σιμιγδάλι, αλλά και άλλα είδη, βούτυρο και μέλι.
           Το λοχόζεμα συνήθιζαν οι βυζαντινοί πρόγονοί μας να στέλνουν σε φιλικά σπίτια την επόμενη των Χριστουγέννων, προς τιμή των λοχείων της Παναγιάς. Το έθιμο αυτό δεν ενέκρινε η Εκκλησία και το απαγόρευσε αφού η Παναγία <<ούκ έγνω λοχείαν>>. Η απαγόρευση αυτή όμως δεν εξάλειψε το έθιμο  το οποίο συνεχιζόταν και στα κατοπινά χρόνια.
         Κατά τις μεγάλες εορτές συνηθιζόταν να καλλωπίζονται οι οικείες, να στολίζονται οι πόρτες και τα παράθυρα και να καθαρίζονται οι δρόμοι. Αυτό γινόταν και κατά την εορτή της Γεννήσεως του Κυρίου, οπότε  «…κατά διαταγήν του επάρχου της (κάθε) πόλεως, ου μόνον καθαρισμός των οδών εγένετο, αλλά και στολισμός διαφόρων κατά διαστήματα στηνομένων στύλων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής>>.
          Κατά το Δωδεκαήμερο γνωρίζουμε ότι τα παιδιά γυρνούσαν τα σπιτια, από τις πρώτες πρωινές ώρες μεχρι το δειλινό και με αυλούς  και με σύριγγες (μουσικό όργανο) έλεγαν τα κάλαντα.
         Περί των καλανδιστών κατά τα Χριστούγεννα κατά τον ΙΒ΄ αι. μαρτυρεί και ο Ι. Τζέτζης γράφων:
«…Και όσοι κατ’ αρχίμηνον την Ιανουαρίου και τη Χριστού γεννήσει δε και Φώτων ημέρα, οπόσοι περιτρέχουσι τας θύρας προσαιτούντες μετά ωδών και επωδών και λόγους εγκωμίων…».
          Από τους στίχους πληροφορούμεθα ότι εκτός από τις ευχές, τα παιδία έλεγαν και εγκώμια προς τους νοικοκυραίους ανάλογα με τα σημερινά: << πολλά ΄παμε τ΄ αφέντη μας, ας πούμε της κυράς μας>>, ζητώντας και την αμοιβή τους.
         Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα κάλαντα τα έλεγαν όχι μόνο παιδιά αλλά και ενήλικοι συνοδεία ορχήστρας, περιφερόμενοι μέχρι τη βαθειά νύυχτα, και δεν αποχωρούσαν από το σπιτι που καλαντούσαν, αν πρώτα δεν αμείβονταν.
          Και δυστυχώς δεν ήταν μόνο αυτοί που <<ενοχλούσαν>>. Επειδή κατά την ημέρα αυτή, όπως και κατά τις επόμενες του Δωδεκαήμερου, γίνονταν οι μεταμφιέσεις, μασκαρεμένοι χτυπούσαν τις πόρτες, με φωνές και αστεϊσμούς ενοχλώντας τους οικοδεσπότες.
         Τις ημέρες των μεγάλων εορτών και ευχάριστων γεγονότων, υπήρχε η συνήθεια, κατόπιν αδείας του αυτοκράτορα, να γίνονται ιπποδρομικοί αγώνες για τους οποίους οι Βυζαντινοί κυριολεκτικά παθιάζονταν. Έτσι λοιπόν την ημέρα των Χριστουγέννων γίνονταν αγώνες στον Ιππόδρομο παρουσία του βασιλιά και πλήθους θεατών. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν άρεσε στην Εκκλησία, η οποία θα προτιμούσε ο λαός να βρίσκεται στους ναούς και όχι στα στάδια. Η αντίδρασή της όμως δεν φαίνεται να είχε αποτέλεσμα, όσον αφορά την τέλεση των αγώνων.
         Το γιορτινό τόνο της ημέρας φυσικά τον έδιναν τα ανάκτορα, όπου γινόταν προετοιμασία για την πομπική μετάβαση του βασιλιά, την προέλευσιν ή πρόκενσον, όπως έλεγαν, από το ιερό παλάτι ως την Αγία Σοφία.
        Κατά τον Κων/νο τον Πορφυρογέννητο την ημέρα της του Χριστού γεννήσεως, ο βασιλιάς φορώντας την χλαμύδα και το στέμμα και συνοδευόμενος από πατρίκιους, συγκλητικούς και στρατηγούς, έβγαινε από τα ανάκτορα και διά μέσου της κεντρικής οδού της Βασιλεύουσας, της Μέσης Οδού, κατευθυνόταν προς την Αγία Σοφία, επευφημούμενος από το λαό που του εύχονταν <<πολλά τα έτη>> <<πολλοί υμίν οι χρόνοι>>, <<πολυχρόνιοι ποιήσαι ο Θεός την αγίαν βασιλεία σου>> και έψαλλαν σε ήχο τρίτο σχετικούς προς την ημέρα ύμνους.
         Όταν ο βασιλιάς έφτανε στη Μεγάλη Εκκλησιά, στον εξωνάρθηκα ο πραιπόζιτος του έβγαζε από το κεφάλι το στέμμα, προχωρώντας στον νάρθηκα συναντούσε τον πατριάρχη και μαζί έμπαιναν στον κυρίως ναό. Έπειτα, αφού έφτανε στο ιερό και προσκυνούσε, μετέβαινε στη θέση του στο μουτατώριον, από όπου σηκωνόταν, όταν ήταν η ώρα να κοινωνήσει. Κατά την επιστροφή στα ανάκτορα, σε πέντε σημεία της Πόλης οι Πράσινοι και οι Βένετοι τον επευφημούσαν και του απηύθυναν τις ίδιες ευχές.
        Ας σημειωθεί ότι κατά την μετάβασή τους στην Μεγάλη Εκκλησιά για τη γιορτή των Χριστουγέννων οι βασιλείς άκουγαν και ύμνους και ευχές και στα Λατινικά.
         Την λαμπρή και ένδοξη μέρα των Χριστουγέννων οι βασιλείς έδιδαν επίσημο γεύμα στα ανάκτορα, στο οποίο ήταν καλεσμένοι άρχοντες και αντιπρόσωποι ξένοι αλλά και δώδεκα φτωχοί κατά το παράδειγμα των δώδεκα μαθητών του Κυρίου. Όταν έτρωγαν, δεν ήταν καθισμένοι αλλά ανακεκλιμένοι κατά την αρχαία συνήθεια, ευχόμενοι κατά διαστήματα μεταξύ τους αλλά και προς τον βασιλιά τις ανάλογες με την ημέρα ευχές, ενώ οι καλλίφωνοι ψάλτες της Αγίας Σοφίας και των Αγίων Αποστόλων έψαλλαν: << Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως>>
      Την ημέρα αυτή εξαιτίας της ιερότητά της, με βασιλική διαταγή απαγορεύονταν να συλλαμβάνεται και να φυλακίζεται κάποιος που έκανε μικροπαραπτώματα, όχι όμως αν είχε υποπέσει σε σοβαρά εγκλήματα. Στο ίδιο πνεύμα, αποφυλακίζονταν, όσοι ήταν έγκλειστοι και εξέτιαν μικρές ποινές.
 
Φαίδων Κουκουλές, <<Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός>>
http://vizantinaistorika.blogspot.com/2013/12/blog-post_23.html

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

Εμμένει ο Τραμπ για τη Fed και... ρίχνει τα χρηματιστήρια

Συντάκτης: efsyn.gr

 Ο πρόεδρος των ΗΠΑ παραμένει οργισμένος για την πολιτική που ακολουθεί η ομοσπονδιακή τράπεζα. Έτσι, δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι η Fed είναι «το μοναδικό πρόβλημα» που έχει η αμερικανική οικονομία. Σημαντική πτώση στα χρηματιστήρια μετά τη δήλωση του Τραμπ. Μπορεί επισήμως η αμερικανική κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών να διέψευσαν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ επιθυμεί να απολύσει τον πρόεδρο της ομοσπονδιακής τράπεζας (Fed), Τζέρομ Πάουελ, ωστόσο ο πρόεδρος των ΗΠΑ παραμένει οργισμένος για την πολιτική της Fed αναφορικά με τα επιτόκια. Έτσι, ο Τραμπ με ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο Twitter δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι η Fed είναι «το μοναδικό πρόβλημα» που έχει η αμερικανική οικονομία.
  Συμπλήρωσε ότι η ομοσπονδιακή τράπεζα «δεν έχει αίσθηση της αγοράς, δεν κατανοεί τους απαραίτητους εμπορικούς πολέμους ή το ισχυρό δολάριο ή ακόμα και το λουκέτο (σ.σ.: το λεγόμενο shutdown) για τα σύνορα. Είναι σαν τον παίκτη του γκολφ που δεν μπορεί να σκοράρει γιατί δεν έχει καθόλου επαφή...». Η ανάρτηση του Τραμπ οδήγησε σε βουτιά τους δείκτες στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, με τον Dow Jones να σημειώνει απώλειες σε ποσοστό 2,91%, τον S&P 500 να καταγράφει ζημίες της τάξης του 2,71% και τον Nasdaq να υποχωρεί κατά 2,21%.  Αξίζει να σημειωθεί ότι Αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Στίβεν Μνούτσιν (ο οποίος διέψευσε την Κυριακή τα σενάρια περί «απόλυσης» του Πάουελ από τον Τραμπ) προέβη σε μία μάλλον ασυνήθιστη κίνηση, καθώς επικοινώνησε με τους επικεφαλής από τις 6 μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ, οι οποίοι -όπως ανακοίνωσε ο ίδιος- τον διαβεβαίωσαν ότι έχουν άφθονη ρευστότητα, διαθέσιμη προς δανεισμό.  Παράλληλα, ο Μνούτσιν φέρεται να εξετάζει τη σύγκληση της Ομάδας Προστασίας από Πτώση στα Χρηματιστήρια. Η εν λόγω ομάδα δημιουργήθηκε μετά το κραχ του 1987.  Σημειώνεται ότι η νέα δήλωση Τραμπ έρχεται λίγες ημέρες μετά την απόφαση της Fed για αύξηση των επιτοκίων στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να ελέγξει τον πληθωρισμό - μία ενέργεια που δεν άρεσε καθόλου στον Αμερικανό πρόεδρο που θεωρεί ότι η πολιτική αυτή δεν επιτρέπει την πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου ώστε να μειωθεί το εξωτερικό χρέος της χώρας. Μάλιστα, ο Τραμπ είχε προειδοποιήσει τον πρόεδρο της Fed να μην το κάνει, σε μια πρωτοφανή παρέμβαση προς την κεντρική τράπεζα από πρόεδρο των ΗΠΑ
http://www.efsyn.gr/arthro/emmenei-o-tramp-sta-pyra-kata-tis-fed

Υπόλογος για υπεξαίρεση δημοσιογράφος που «μαγείρευε» ρεπορτάζ


Ο Κλάας Ρελότσιους, δημοσιογράφος του περιοδικού Der Spiegel, που παραδέχτηκε ότι είχε κατασκευάσει πολλά από τα ρεπορτάζ του, πιθανότατα θα βρεθεί κατηγορούμενος και για υπεξαίρεση. Το περιοδικό αναμένεται να καταθέσει μήνυση εις βάρος του έπειτα από καταγγελίες αναγνωστών ότι ζητούσε δωρεές για τα ορφανά της Συρίας αλλά τα χρήματα πήγαιναν στον προσωπικό του λογαριασμό.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος, που κατηγορείται από το έγκυρο ειδησεογραφικό περιοδικό Der Spiegel για κατασκευασμένα ρεπορτάζ -το «μαγείρεμα» των οποίων παραδέχθηκε και ο ίδιος, υποστηρίζοντας ότι το έκανε «εξαιτίας του άγχους για την επιτυχία»- δεν έχει ακόμη σχολιάσει τις κατηγορίες για υπεξαίρεση.
Το περιοδικό ανέφερε ότι δέχεται μηνύματα από αναγνώστες σύμφωνα με τους οποίους ο Ρελότσιους είχε χρησιμοποιήσει έναν προσωπικό λογαριασμό του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για να ζητήσει δωρεές προς βοήθεια των ορφανών από τη Συρία που έχουν καταφύγει στην Τουρκία.
Τα χρήματα θα έπρεπε να κατατίθενται στον προσωπικό τραπεζικό του λογαριασμό, ανέφερε το περιοδικό.
Το Der Spiegel δεν γνωρίζει το μέγεθος της ανταπόκρισης που είχε η έκκλησή του, ούτε πόσα χρήματα συγκεντρώθηκαν και πού κατέληξαν, αλλά συγκεντρώνει αποδεικτικά στοιχεία για να τα καταθέσει στους εισαγγελείς.
Η έκκληση του Ρελότσιους για δωρεές συνδέεται με ένα άρθρο που έγραψε για δύο άστεγα αδέλφια από τη Συρία-ένα αγόρι και ένα κορίτσι- που ζούσαν στην Τουρκία. Μέρος του ρεπορτάζ αυτού ήταν κατασκευασμένο.
Σύμφωνα με τον Τούρκο φωτογράφο που τον συνόδευσε στο ρεπορτάζ είπε ότι ο δημοσιογράφος είχε κατασκευάσει ορισμένες πτυχές από τη ζωή του αγοριού και σε άλλες είχε προσθέσει πολλά ψευδή στοιχεία. Επίσης, ο φωτογράφος υποψιάζεται ότι το κορίτσι μπορεί να μην είναι υπαρκτό πρόσωπο.
Η υπόθεση έχει προκαλέσει και την αντίδραση των ΗΠΑ, με τον πρέσβη στη Γερμανία, Ρίτσαρντ Γκρένελ, να παρεμβαίνει προς τον διευθυντή του περιοδικού από τον οποίον ζήτησε την διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας, κατηγορώντας το Der Spiegel για μεροληψία εις βάρος των ΗΠΑ. Το Spiegel έχει φιλοξενήσει επικριτικά δημοσιεύματα για τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Ένα από τα ρεπορτάζ του Ρελότσιους στα οποία αναφέρεται ο πρεσβευτής των ΗΠΑ αφορά τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού.
Το Der Spiegel υποστήριξε ότι η έρευνά του αποκάλυψε πως ο Ρελότσιους είχε κατασκευάσει την πληροφορία ότι είδε μια πινακίδα ζωγραφισμένη στο χέρι σε μια πόλη στη Μινεσότα που έγραφε: «Μεξικανοί μείνετε μακριά». Ψευδείς πληροφορίες περιείχαν και άλλα ρεπορτάζ του, όπως για παράδειγμα ένα για τους κρατούμενους στην αμερικανική στρατιωτική φυλακή του Γκουαντάναμο και ένα άλλο για τον παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου Κόλιν Κέπερνικ.
http://www.efsyn.gr/arthro/ypologos-gia-ypexairesi-dimosiografos-poy-mageireye-reportaz

Πέθανε ο ηθοποιός Γιώργος Μοσχίδης

Μεγάλη απώλεια για το ελληνικό θέατρο συνιστά ο θάνατος του Γιώργου Μοσχίδη σε ηλικία 87 ετών. Είχε διακριθεί σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και αττικής κωμωδίας.

Σε ηλικία 87 ετών έφυγε τη Δευτέρα από τη ζωή ο Γιώργος Μοσχίδης.
Ο πολύ γνωστός ηθοποιός γεννήθηκε στην Καβάλα το 1931 και την υποκριτική την διδάχθηκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης.
Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση έγινε το 1952 με το Θίασο Αρώνη- Μανωλίδου στο έργο «Ρομάντζο».
Στο θέατρο συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους αθηναϊκούς θιάσους, αλλά και με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης παίζοντας σε όλα τα είδη του θεάτρου.
Διακρίθηκε σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και αττικής κωμωδίας.
Η καριέρα του σινεμά
Οπως αναφέρει το ellinikoskinimatografos.gr στο σινεμά ο Γιώργος Μοσχίδης ξεκίνησε το 1958 στην ταινία «Διακοπές στην Αίγινα». Την ίδια χρονιά έπαιξε στο ιστορικό δράμα του Γρ. Γρηγορίου «Ο Μιμίκος και η Μαίρη».
Είχε λάβει μέρος σε 43 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι οι «Κρίμα το μπόι σου (1970)», «Τι 30, τι 40, τι 50 (1972)», «Αγάπη μου παλιόγρια(1972)», «Τον αράπη και αν τον πλένεις (1973)». Σημαντική ήταν και η παρουσία στις ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου και συγκεκριμένα στις ταινίες «Τα Χρώματα της ίριδας (1975)», «Χάππυ Νταίη (1976)», «Ρόζα (1982)», «Ρεβάνς (1983)», «Η Παρεξήγηση (1983)», «Υπόγεια Διαδhttps://www.news247.gr/politismos/pethane-o-giorgos-moschidis.6679465.html?utm_source=News247&utm_medium=MintaXasete_article&utm_campaign=24MediaWidget&utm_term=Pos1ρομή (1983)», «Ζωή Χαρισάμενη (1993)» κ. ά.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

Μήπως η εθνικιστική έξαρση του Ζάεφ είναι σχέδιο για εγκατάλειψη της Συμφωνίας;

Πολλά περίεργα και ανεξήγητα πράγματα συμβαίνουν στην περιοχή των Βαλκανίων, σε ότι αφορά και την Ελλάδα
Κυρίως στο θέμα των Σκοπίων, όπου επικράτησε για ένα μεγάλο διάστημα ευφορία για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που υποτίθεται ότι λύνει μία για πάντα το πρόβλημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, η οποία συμπεριφέρεται για 27 χρόνια ανεύθυνα και έντονα εθνικιστικά.
Φαίνεται, όμως, ότι η συμφωνία αυτή καθ’ αυτή έχει πολλά «παράθυρα» παρερμηνείας της, τα οποία χρησιμοποιεί ασύστολα ο εκλεκτός του Τζόρτζ Σόρος, ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, που θυμίζει σε εθνικιστική έξαρση τον τσαρλατάνο φυγάδα Νίκολας Γκρούεφσκι.
Υπάρχει η αίσθηση στους διπλωματικούς κύκλους, που παρακολουθούν το θέμα, ότι στα Σκόπια, και δευτερευόντως στην Αθήνα, αρχίζουν να επικρατούν δεύτερες σκέψεις, παρά το γεγονός ότι δημόσια και οι δύο πρωθυπουργοί υποστηρίζουν τη συμφωνία που υπέγραψαν οι υπουργοί των Εξωτερικών τους, στις Πρέσπες.
Η επιμονή του Ζάεφ στην αλυτρωτική ατζέντα προκαλεί ανησυχία στους διπλωματικούς αυτούς κύκλους, διότι οδηγεί τον Αλέξη Τσίπρα σε απίστευτη άμυνα, που του προκαλεί προβλήματα στο εσωτερικό μέτωπο. Είναι υποχρεωμένος να υπερασπίζεται μία συμφωνία, η οποία μπάζει από παντού. Είναι σίγουρα προβληματική… Εάν ο πρωθυπουργός των Σκοπίων δεν “σκάσει” και δεν τερματίσει τον εθνικιστικό παροξυσμό του, στοιχηματίζω ότι ο κ. Τσίπρας θα αποφασίσει να κάνει ένα βήμα πίσω. Και θα έχει δίκιο.
Πιστεύουν πραγματικά ότι αυτή τη φορά ο Πάνος Καμμένος θα τηρήσει την υπόσχεσή του και θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, για να διασώσει εκλογικά τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Και αν συμβεί αυτό δεν βλέπουν με ποιο τρόπο θα αντέξει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό παρατηρούνται εκβιαστικές συμπεριφορές από κομματάρχες σε κομματάρχες, για να αποτραπούν συνεργασίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έγκριση τη συμφωνία και διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αλλά γίνεται και το ανάποδο και το είδαμε στη δήλωση του Μαξίμου με αποδέκτη το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.
Φαίνεται ότι ο κ. Ζάεφ, αντιμετωπίζει και ένα πρόβλημα για να βρει -και αυτή τη φορά- τους 80 ψήφους, διότι οι εκβιασθέντες οκτώ βουλευτές αντιμετωπίζουν πιέσεις, αλλά και απειλές, και στο εσωτερικό και από δυνάμεις του εξωτερικού. Οι Αμερικανοί παρακολουθούν επισταμένα τη ρωσική δραστηριότητα και η αλήθεια είναι ότι η Μόσχα δεν κατέθεσε τα όπλα. Αν ανατρέψει την πορεία των Σκοπίων προς το ΝΑΤΟ, ξαναμπαίνει δυνατά στο βαλκανικό παιγνίδι και καταφέρνει ηχηρή ήττα στους Αμερικανούς.
Τι είπε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας στην Εφημερίδα των Συντακτών, που έχει μεγάλη σημασία αυτή τη στιγμή;
«Προφανής είναι η κατακόρυφη συνεχής παρέμβαση των ΗΠΑ και της Ε.Ε. στις εσωτερικές υποθέσεις της “Μακεδονίας”. Σε καθημερινή βάση οι πολίτες της καλούνταν να ψηφίσουν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών στο δημοψήφισμα στις 30 Σεπτεμβρίου τρέχοντος έτους. Το δημοψήφισμα, όπως είναι γνωστό, απέτυχε. Σ’ αυτή την κατάσταση στη Βουλή στις 19 Οκτωβρίου, με εκβιασμό και χρηματισμό βουλευτών, επιβλήθηκαν οι συνταγματικές αλλαγές, με άμεση εμπλοκή ξένων διπλωματών, συμπεριλαμβανομένου και του εκεί πρέσβη των ΗΠΑ. Τώρα γίνονται πυρετώδεις απόπειρες να πάρει η διαδικασία την τελική της μορφή στις αρχές του 2019».
Οπότε δεν είναι καθόλου ξεκαθαρισμένο το τοπίο στη γειτονική χώρα. Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων φαίνεται ότι αύξησε την εθνικιστική ρητορική του για να κερδίσει τους εθνικιστές και να παρουσιάσει την επιβολή της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία» ως της μόνης υποχώρησής του. Η αλήθεια είναι ότι τα κέρδη των Σκοπιανών είναι περισσότερα από τα κέρδη των Ελλήνων. Χωρίς αμφιβολία.
Ο Ζάεφ θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί, αν ανατραπεί η πλειοψηφία του στη Βουλή για την αλλαγή του Συντάγματος, ότι δεν κατέστη δυνατή η συμφωνία με την Ελλάδα διότι έπρεπε να προστατεύσει τον «Μακεδονισμό» του. Έτσι, παραμένει ισχυρός στο πολιτικό σκηνικό με την υπόσχεση -εάν όλα αποτύχουν τώρα- ότι θα προσπαθήσει ξανά, μετά τις εκλογές, που σίγουρα θα ακολουθήσουν.
Γενικά, χαρακτηρίζεται ερμαφρόδιτη η κατάσταση στη Βαλκανική, ο εθνικισμός φαίνεται να ορίζει τις τύχες κάποιων χωρών, και η ατμόσφαιρα επιβαρύνεται από την άθλια συμπεριφορά της κυβέρνησης των Τιράνων έναντι των Βορειοηπειρωτών.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα «διεθνιστικά», αλλά με βάση το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας. Άλλωστε, με την περιπέτεια των Πρεσπών θα πρέπει να έχουν καταλάβει στο Μαξίμου, ότι οι ευαισθησίες των πολιτών είναι πολύ πιο ισχυρές από τις παλαιοκομμουνιστικές ιδιοτροπίες του 3% του παλιού ΣΥΡΙΖΑ...
Πηγή: Hellasjournal.com
https://www.ethnos.gr/kosmos/9855_mipos-i-ethnikistiki-exarsi-toy-zaef-einai-shedio-gia-egkataleipsi-tis-symfonias

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

ΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ


Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα δὲν γεύτηκαν τὴν χαρὰ τῆς θυσίας καὶ δὲν ἀγαποῦν τὸν κόπο. Μπῆκε ἡ τεμπελιά, τὸ βόλεμα, ἡ πολλή ἄνεση. Ἔλειψε τὸ φιλότιμο, ἡ θυσία. Θεωροῦν κατόρθωμα, ὅταν καταφέρνουν χωρίς κόπο νὰ πετύχουν κάτι, ὅταν βολεύωνται. Δὲν χαίρονται, ὅταν δὲν βολεύωνται. Ἐνῶ, ἄν ἀντιμετώπιζαν τὰ πράγμα­τα πνευματικά, θὰ ἔπρεπε τότε νὰ χαίρωνται, γιατί τούς δίνεται εὐκαιρία γιὰ ἀγώνα.
Ὅλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν τὴν εὐκολία. Οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι κοιτάζουν πῶς νὰ ἁγιάσουν μὲ λιγώτερο κόπο. Οἱ κοσμικοί πῶς νὰ βγάλουν περισσό­τερα χρήματα, χωρίς νὰ δουλεύουν. Οἱ νέοι πῶς νὰ περνοῦν στὶς ἐξετάσεις, χωρίς νὰ διαβάζουν, πῶς νὰ πάρουν πτυχίο, χωρίς νὰ φεύγουν ἀπὸ τὴν καφετέρια. Καὶ ἄν εἶναι δυνατόν, νὰ τηλεφωνοῦν ἀπὸ τὴν καφετέρια, γιὰ νὰ τούς δώσουν τὰ ἀποτελέσματα! Ναί, ἐκεῖ φθάνουν! Ἔρχονται πολλά παιδιά στὸ Καλύβι καὶ μοῦ λένε: «Κάνε προσευχή νὰ περάσω». Δὲν διαβάζουν καὶ λένε: «Ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήση». «Διάβασε, τοῦ λέω, καὶ Κάνε καὶ προσευχή». «Γιατί, μοῦ λέει, δὲν μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ μὲ βοηθήση;». Δηλαδή τὴν τεμπελιά του νὰ εὐλογήση ὁ Θεός; Δὲν γίνεται αὐτό. Ἄν τὸ παιδί διαβάζη, ἀλλὰ δὲν πιάνη, τότε θὰ τὸ βοηθήση ὁ Θεός. Εἶναι μερικά παιδιά ποὺ δὲν θυμοῦνται ἤ δὲν καταλαβαίνουν, ἀλλὰ καταβάλλουν προσπάθεια. Αὐτὰ  θὰ τὰ βοηθήση ὁ Θεὸς νὰ γίνουν τετραπέρατα.

Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἐξαιρέσεις, ἕνα παλληκάρι ἀπὸ τὴν Χαλκιδική ἔδωσε ἐξετάσεις σὲ τρεῖς σχολές καὶ πέρασε σὲ ὅλες (1), σὲ ἄλλη πρῶτος, σὲ ἄλλη δεύτερος, ἀλλὰ τὸν ἀνέπαυε πιὸ πολύ νὰ βρῆ μία δουλειά, γιὰ νὰ ξελαφρώση τὸν πατέρα του ποὺ δούλευε στὰ μεταλλεῖα. Ἔτσι δὲν πῆγε νὰ σπουδάση καὶ ἐπίασε ἀμέσως κάπου δουλειά. Αὐτή ἡ ψυχή εἶναι φάρμακο γιὰ μένα. Γιὰ τέτοια παιδιά νὰ πεθάνω, νὰ γίνω φυτόχωμα. Οἱ περισσότεροι ὅμως νέοι ἔχουν ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὸ κοσμικό πνεῦμα καὶ ἔχουν πάθει ζημιά. Ἔμαθαν νὰ τούς ἐνδιαφέρη μόνον ὁ ἐαυτός τους, δὲν σκέφτονται καθόλου τὸν πλησίον ἀλλὰ μόνον τὸν ἑαυτό τους. Καὶ ὅσο τούς βοηθᾶς, τόσο πιὸ πολύ χουζούρι κάνουν.
Βλέπω κάτι νερόβραστα παιδιά σήμερα. Νὰ κρίνουν τὸ ἕνα, νὰ βαριοῦνται τὸ ἄλλο, ἐνῶ ἡ καρδιά οὔτε κουράζεται οὔτε γερνάει ποτέ. Νὰ γίνουν καλόγεροι, βαριοῦνται. Νὰ παντρευτοῦν, φοβοῦνται. Κοτζάμ παλληκάρια ἔρχονται, ξαναέρχονται στὸ Ἅγιον Ὅρος… «Ἄχ, καὶ καλόγερος δύσκολα εἶναι, λένε. Κάθε μέρα νὰ πρέπη νὰ σηκώνεσαι μεσάνυχτα! Δὲν εἶναι μία καὶ δυὸ μέρες!...». Γυρίζουν στὸν κόσμο. «Τί νὰ κάνω σ΄ αὐτήν τὴν κοινωνία, μὲ τί ἄνθρωπο θὰ μπλέξω, ἄν παντρευτῶ; Φασαρία εἶναι», λένε, καὶ ἔρχονται πάλι στὸ Ὅρος. Κάθονται λίγο, «δύσκολα…» σοῦ λένε.

Οἱ νέοι σήμερα μοιάζουν μὲ καινούργιες μηχανές ποὺ τὰ λάδια τούς ἐ ναί παγωμένα. Πρέπει νὰ ζεσταθοῦν τὰ λάδια, γιὰ νὰ πάρουν μπρός οἱ μηχανές, ἀλλιῶς δὲν γίνεται. Ἔρχονται στὸ Καλύβι ταλαίπωρα παιδιά –δὲν εἶναι ἕνα καὶ δυὸ – καὶ μὲ ρωτοῦν: «Τί νὰ κάνω, Πάτερ; Πῶς νὰ περάσω τὴν ὥρα μου; Μὲ πιάνει πλήξη». «Νὰ βρής μία δουλειά, βρέ παιδί». «Ἔχω λεφτά, μοῦ λέει. Τί νὰ τὴν κάνω τὴν δουλειά;». «Μά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι μηδέ ἐσθιέτω» (2). Πρέπει νὰ δουλέψης, γιὰ νὰ φᾶς, καὶ ἄς ἔχης χρήματα. Ἡ δουλειά βοηθάει τὸν ἄνθρωπο νὰ ξεπαγώσουν τὰ λάδια τῆς μηχανῆς του. Εἶναι δημιουργία. Δίνει χαρὰ καὶ παίρνει τὸ ἄγχος, τὴν πλήξη. Ἔτσι, βρέ παλληκάρι, νὰ βρής μία δουλειά ποὺ νὰ σοῦ ἀρέση ἔστω καὶ λίγο, καὶ νὰ ξεκινήσης. Γιὰ δοκίμασε, νὰ δής!».
Καὶ βλέπεις, μερικά παιδιά κουράζονται, καὶ ξεκουράζονται μὲ τὴν κούραση. Ἔρχονται νέα παιδιά στὸ Καλύβι καὶ κάθονται, καὶ κουράζονται ποὺ κάθονται. Ἀλλά μὲ πολύ φιλότιμο μὲ ρωτοῦν συνέχεια: «Τί νὰ σοῦ κάνουμε; Τί νὰ σοῦ φέρουμε;». Δὲν ζητῶ ποτέ τίποτε. Τὸ βράδυ μὲ τὸν φακό κάνω τὶς δουλειές, νὰ κουβαλήσω ξύλα, νὰ ἀνάψω δυὸ σόμπες τὸν χειμώνα, νὰ συμμαζέψω. Πολλοί ἀπὸ τούς ἐπισκέπτες τὰ ἀφήνουν ὅλα ἄνω-κάτω, λάσπες, κάλτσες βρεγμένες. Τούς δίνω λεπτές κάλτσες ποὺ μου στέλνουν, πετοῦν τὶς ἄλλες. Τούς δίνω χαρτοπετσέτες νὰ τὶς τυλίξουν, δὲν τὶς συμμαζεύουν. Τρεῖς φορές στὴν ζωή μου ζήτησα κάτι. Σὲ ἕνα παλληκάρι εἶπα μία φορά: «Θέλω δυὸ κουτιά σπίρτα ἀπὸ τὶς Καρυές» – ἄν καὶ εἶχα τέσσερις ἀναπτῆρες, ἀλλὰ τὸ ἔκανα γιὰ νὰ τοῦ δώσω χαρά. Ἔτρεξε χαρούμενος, λαχανίασε νὰ τὰ φέρη, ἀλλὰ τὸν ξεκούρασε ἡ κούραση, γιατί γεύτηκε τὴν χαρὰ τῆς θυσίας. Καὶ ἄλλος καθόταν καὶ κουράσθηκε ποὺ καθόταν. Ζητοῦν νὰ νιώσουν τὴν χαρά, ἀλλὰ πρέπει νὰ θυσιασθῆ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ χαρά. Ἡ χαρὰ ἀπὸ τὴν θυσία γεννιέται. Ἡ πραγματική χαρὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ φιλότιμο. Ἔτσι καὶ καλλιεργηθῆ τὸ φιλότιμο, εἶναι πανηγύρι. Τὸ βάσανο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ φιλαυτία. Ἐκεῖ εἶναι ποὺ σκαλώνει κανείς.

Εἶχαν ἔρθει δύο νέοι ἀξιωματικοί στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ μοῦ εἶπαν: «Θέλουμε νὰ γίνουμε μοναχοί». «Γιατί, λέω, θέλετε νὰ γίνεται μοναχοί; Ἀπὸ πότε σᾶς ἀπασχόλησε αὐτό;». «Τώρα, μοῦ λένε, κάναμε μία ἐπίσκεψη στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ σκεφτόμαστε νὰ μείνουμε, μήπως γίνη καὶ κανένας πόλεμος». «Βρέ, δὲν ντρέπεστε, τούς λέω. «Μήπως γίνη καὶ κανένας πόλεμος»! Καὶ πῶς θὰ φύγετε ἀπὸ τὸν στρατό;». «Θὰ βροῦμε μία αἰτία», μοῦ λένε. Τί θὰ βροῦν; Ἤ θὰ κάνουν ὅτι εἶναι τρελλοί ἤ…, κάτι πάντως θὰ βροῦν. «Ἄν ξεκινᾶτε νὰ γίνετε μοναχοί μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, εἶστε ἀποτυχημένοι ἐξ ἀρχῆς», τούς λέω. Ἄλλοι πάλι, ἐνῶ εἶναι ἕτοιμοι ἀπὸ καιρό νὰ παντρευτοῦν, νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια, ἔρχονται καὶ μοῦ λένε: «Τί νὰ παντρευτῶ; Εἶναι νὰ κάνης οἰκογένεια καὶ παιδιά σ΄ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς;». «Καλά, λέω, ὅταν γίνονταν διωγμοί, ἡ ζωή εἶχε σταματήσει; Οὔτε δούλευαν οὔτε παντρεύονταν; Μήπως ἐσύ βαριέσαι;». «Θέλω νὰ γίνω καλόγερος», λέει. «Ἐσύ βαριέσαι! Τί προκομμένος καλόγερος θὰ γίνης;». Καταλάβατε; Ἄν μία ξεκινάη νὰ γίνη καλόγρια, ἐπειδή σκέφτεται: «Τί νὰ μείνω στὸν κόσμο, νὰ κάνω οἰκογένεια, νάχω παιδιά, ζαλούρα, φασαρία; Θὰ πάω σὲ Μοναστήρι, θὰ κάνω ἐκεῖ μία ὑπακοή, εὐθύνη δὲν θάχω, καὶ ἄν μου ποῦν καμμιά κουβέντα, θὰ σκύβω τὸ κεφάλι. Ποῦ νὰ φτιάξω σπίτι; Ἐκεῖ θὰ ἔχω κελλί δικό μου, φαγητό κ.λπ.», νὰ τὸ ξέρη, εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἀποτυχημένη. Σᾶς φαίνεται παράξενο; Ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι ἄνθρωποι. Νὰ ξέρετε, ἕνας προκομμένος οἰκογενειάρχης καὶ στὴν καλογερική θὰ ἔκα­νε προκοπή, καὶ ἕνας προκομμένος μοναχός, ἄν ἔκανε οἰκογένεια, θὰ ἔκανε προκοπή.

Κάποιος εἶχε καθήσει δόκιμος σ΄ ἕνα Μοναστήρι καὶ δὲν ἤθελε νὰ γίνη καλόγερος. «Γιατί, παιδί μου, μένεις ἔτσι;», τὸν ρωτάω. «Γιατί ὁ καλογερικός σκοῦφος μου θυμίζει τὸ κράνος», μοῦ λέει. Ἀκοῦς κουβέντα; Δὲν ἤθελε νὰ γίνη καλόγερος, γιὰ νὰ μή φορέση τὴν καλογερική σκούφια. Τοῦ θύμιζε τὸ κράνος! Καὶ πότε φόρεσε τὸ κράνος; Ζήτημα νὰ τὸ φόρεσε μερικές φορές μόνο σὲ καμμιά ἄσκηση. Ποῦ νὰ πήγαινε καὶ σὲ πόλεμο! Τοῦ θύμιζε τὸ κράνος! Ἀκοῦς; Μά τί θέλει στὴν καλογερική αὐτός; Ὅταν ξεκινάη κανεὶς ἔτσι, τί καλόγερος θὰ γίνη; Μπορεῖς νὰ μοῦ πῆς; Τελικά ἔγινε ὁ ταλαίπωρος κάπου μοναχός καὶ δὲν φοροῦσε χονδρή σκούφια.
Μία φορά ἦρθαν δυὸ νεαροί στὸ Καλύβι μὲ κάτι μαλλιά μέχρι κάτω. Πῆγα νὰ τούς κουρέψω, ἀντέδρασαν, βιαζόμουν καὶ ἐγώ, καὶ μόνον τούς κέρασα. Εἶχα καὶ ἕνα γατί ἐκεῖ πέρα. «Νὰ τὸ πάρω;», λέει ὁ ἕνας. «Πάρ΄ το», τοῦ λέω. Πῆγαν ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἰβήρων, μία ὥρα δρόμο, μὲ τὸ γατί ὁ ἕνας στὴν ἀγκαλιά – καὶ νὰ βρέχη. Ζήτησε ἐκεῖ νὰ μείνη στὸ Ἀρχονταρίκι μὲ τὸ γατί. «Δὲν γίνεται», τοῦ εἶπαν καὶ ἔμεινε ἔξω στὴν βροχή ὅλη νύχτα. Ἄν τοῦ ἔλεγες νὰ φυλάξη μία ὥρα σκοπιά, θὰ σοῦ ἔλεγε: «Ὄχι, δὲν μπορῶ», ἀλλὰ νὰ καθήση μία νύχτα ἔξω μὲ τὸ γατί, μπορεῖ.
Ἕνας ἄλλος πῆγε στρατιώτης καὶ ἔφυγε. Ἦρθε μετά στὸ Καλύβι καὶ μοῦ λέει: «Θέλω νὰ γίνω μοναχός». «Νὰ πᾶς νὰ ὑπηρετήσης τὴν θητεία σου!».τοῦ λέω. «Στὸν στρατό δὲν εἶναι ὅπως στὸ σπίτι μου», μοῦ λέει. «Καλά ποὺ μου τόπες, παλληκάρι, δὲν τόξερα, γιὰ νὰ τὸ λέω καὶ στούς ἄλλους!».Ἐν τῷ μεταξύ νὰ τὸν ψάχνουν οἱ δικοί του. Μετά ἀπὸ λίγες μέρες ξαναπέρασε πρωί-πρωί. Ἦταν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ. «Σὲ θέλω», μοῦ λέει. «Τί θέλεις; τοῦ λέω. Ποῦ ἐκκλησιάστηκες;». «Πουθενά», μοῦ λέει. «Σήμερα, Κυριακή του Θωμά, στὰ Μοναστήρια κάνουν Ἀγρυπνία καὶ ἐσύ δὲν πῆγες; Καὶ θέλεις νὰ γίνης καλόγερος; Ποῦ ἤσουν;». «Κάθησα στὸ ξενοδοχεῖο. Ἦταν ἥσυχα, στὰ Μοναστήρια ἔχει θόρυβο!». «Καὶ τώρα τί θὰ κάνης;». «Σκέφτομαι νὰ πάω στὸ Σινά, γιατί θέ­λω σκληρή ζωή». «Κάνε λίγη ὑπομονή», τοῦ λέω. Πάω μέσα, παίρνω ἕνα τσουρέκι ποὺ μου εἶχαν φέρει καὶ τοῦ τὸ δίνω. «Πάρε αὐτὸ τὸ μαλακό τσουρέκι, τοῦ λέω, γιὰ νὰ κάνης σκληρή ζωή, καὶ φύγε!». Αὐτοί εἶναι οἱ νέοι σήμερα. Δὲν ξέρουν τί ζητοῦν. Στρίμωγμα δὲν σηκώνουν καθόλου. Ποῦ νὰ θυσιασθοῦν μετά;

Θυμᾶμαι στὸν στρατό πόσες φορές παρουσιαζόταν μία ἀνάγκη καὶ ἄκουγες: «Κύριε Διοικητά, νὰ πάω ἐγώ ἀντί γι’ αὐτόν, αὐτός εἶναι παντρεμένος, ἔχει παιδιά, νὰ μή μείνουν τὰ παιδιά του στὸν δρόμο». Νὰ παρακαλοῦν τὸν Διοικητή νὰ πᾶνε αὐτοί στὴν θέση του, στὴν πρώτη γραμμή! Χαίρονταν νὰ σκοτωθοῦν αὐτοί καὶ νὰ μή σκοτωθῆ ὁ ἄλλος καὶ ἀφήση τὰ παιδιά του στὸν δρόμο! Ποῦ τώρα νὰ κάνη κανεὶς τέτοια θυσία! Σπάνιο πράγμα! Μία φορά εἴχαμε μείνει ἀπὸ νερό σὲ μία τοποθεσία. Εἶδε ὁ Διοικητής στὸν χάρτη ὅτι στὸ τάδε σημεῖο ὑπῆρχε νερό. Ἐκεῖ ὅμως ἦταν οἱ ἀντάρτες. Μᾶς λέει: «Ἐδῶ κοντά ἔχει νερό, ἀλλὰ εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα. Ποιός θὰ πάη νὰ γεμίση μερικά παγούρια; οὔτε φῶς δὲν θὰ ἀνάψη». Πετάγεται ὁ ἕνας: «Θὰ πάω ἐγώ, κύριε Διοικητά», ὁ ἄλλος «ἐγώ», ὁ ἄλλος «ἐγώ»! Ὅλοι δηλαδή ζητοῦσαν νὰ πᾶνε! Καὶ τὴν νύχτα, χωρίς φῶς, εἶναι ὁ τρόμος πολύς. «Δὲν μπορεῖτε νὰ πάτε καὶ ὅλοι!».λέει ὁ Διοικητής. Θέλω νὰ πῶ, κανεὶς δὲν σκέφθηκε τὸν ἑαυτό του. Δὲν τραβιόταν ὁ ἕνας νὰ πῆ: «Κύριε Διοικητά, μοῦ πονάει τὸ πόδι», ὁ ἄλλος «μοῦ πονάει τὸ κεφάλι» ἤ «εἶμαι κουρασμένος». Ὅλοι θέλαμε νὰ πᾶμε, καὶ ἄς κινδύνευε ἡ ζωή μας.

Σήμερα ὑπάρχει ἕνα πνεῦμα χλιαρό, καθόλου ἀνδρισμός, καθόλου θυσία. Ὅλα τὰ μετέτρεψαν μὲ τὴν σημερινή βλαμμένη λογική. Καὶ βλέπεις, ἐνῶ παλιά πήγαιναν ἐθελοντές στὸν στρατό, τώρα παίρνουν τρελλάδικο χαρτί, γιὰ νὰ μήν ὑπηρετήσουν. Κοιτάζουν τί νὰ κάνουν, γιὰ νὰ μήν πᾶνε στρατιῶτες. Ποῦ πρῶτα; Εἴχαμε ἕναν λοχαγό, εἴκοσι τριῶν ἐτῶν ἦταν, ἀλλὰ ἦταν παλληκάρι! Μία φορά τὸν πῆρε τηλέφωνο ὁ πα­τέρας του, ποὺ ἦταν ἀπόστρατος ἀξιωματικός, καὶ τοῦ εἶπε ὅτι σκέφτεται νὰ φροντίση νὰ φύγη ἀπὸ τὴν πρώτη γραμμή καὶ νὰ πάη στὰ μετόπισθεν. Ἔβαλε τὶς φωνές ὁ λοχαγός. «Ντροπή σου, πατέρα, νὰ λές ἐσύ τέτοια πράγματα! Οἱ κηφῆνες κάθονται». Εἶχε εἰλικρίνεια, τιμιότητα, παλληκαριά πολλή, ποὺ ξεπερνοῦσε τὰ ὅρια, ἔτρεχε μπροστὰ. Ἡ χλαίνη τοῦ ἦταν κόσκινο ἀπὸ τὶς σφαῖρες, καὶ δὲν εἶχε σκοτωθῆ. Ὅταν ἀπολύθηκε, πῆρε τὴν χλαίνη μαζί του, νὰ τὴν ἔχη γιὰ ἐνθύμιο.


1) Παλιότερα οι υποψήφιοι φοιτητές μπορούσαν να δώσουν εξετάσεις σε περισσότερες από μια σχολές.
2) . Β΄ Θεσ. 3, 10.
http://users.sch.gr/aiasgr/Paterika_keimena/Gerwn_Paisios_1/H_nea_genia.htm

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Το όνομα Ρωμηός και η Ιστορική του σημασία

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
 ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΡΩΜΗΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΣΗΜΑΣΙΑ

Για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων.
Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική.
Είναι όμως γεγονός, ότι (κατά τον Αριστοτέλη) αρχαιότερο είναι το όνομα Γραικός για το έθνος μας και με αυτό μας ονόμαζαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 8ο αιώνα (Καρλομάγνος και το περιβάλλον του) το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») ονομαζόταν Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί, αλλά με μειωτική έννοια (αιρετικοί και κίβδηλοι). Το υβριστικό αυτό υπόβαθρο διατήρησε το όνομα αυτό στα χείλη των δυτικών ως τον αιώνα μας. Ενώ, λοιπόν, καυχόμεθα και για το όνομά μας αυτό (Γραικοί), όταν χρησιμοποιείται σε δυτικά κείμενα (παλαιότερα), πρέπει να γνωρίζουμε την αληθινή του σημασία.
Το όνομα Γραικός στη Δύση, από τον 8ο αιώνα, δηλώνει τον μη γνήσιο Ρωμαίο, διότι το όνομα Ρωμαίος διεκδικούσε ο Φραγκολατινικός κόσμος. Το 962 ιδρύθηκε από τους απογόνους του Καρλομάγνου, του μεγαλυτέρου εχθρού του Ελληνισμού, η «Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους», υποκαθιστώντας (θεωρητικά) την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως.
Η Ενωμένη Ευρώπη, υπό την (πραγματική) ηγεσία της Γαλλίας (Φραγκίας) και της Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδή των Φραγκολατινικών εθνοτήτων (οι σημερινοί Άγγλοι είναι οι Νορμανδοφράγκοι και οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης οι Λομβαρδοφράγκοι), δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη διάλυση της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας. Ρωμανία ονομαζόταν η αυτοκρατορία, που εκτεινόταν αρχικά σ’ Ανατολή και Δύση.
Είναι γεγονός ότι το όνομα Ρωμαίος γενικεύθηκε στην (αρχαία) Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το 212 (Constitutio Antoniniana του Καρακάλλα). Από το 330 όμως (εγκαίνια Νέας Ρώμης) η αυτοκρατορία γίνεται χριστιανική και ελληνική (πλήρης εξελληνισμός από τον Ιουστινιανό ως τον Ηράκλειο, 6ος-7ος αι). μη λησμονούμε ότι και η Παλαιά Ρώμη (της Ιταλίας) έλαβε όνομα ελληνικό (Ρώμη), τον 4ο δε αιώνα π.Χ. ονομαζόταν «πόλις ελληνίς» (Ηρακλείδης ο Ποντικός). Το 330 η νέα πρωτεύουσα της νέας χριστιανικής αυτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντίνος) ονομάσθηκε (όχι Κωνσταντινούπολη, αλλά) Νέα Ρώμη, διότι η Παλαιά Ρώμη μεταφέρθηκε ολόκληρη στην ελληνική Ανατολή (Translatio Urbis). Το όνομα Κωνσταντινούπολις θα της δοθεί ταυτόχρονα προς τιμήν του ιδρυτή της. Στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο (380, κανόνας γ’ ) και στην Δ’ (451, καν. 28) λέγεται ρητά ότι «εικότως» έλαβε η νέα πρωτεύουσα ίσα «πρεσβεία» με την Παλαιά Ρώμη, «διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην». Γι’ αυτό όλοι οι αυτοκράτορες, Έλληνες εκ καταγωγής στη συντριπτική τους πλειονότητα, ως τον ουσιαστικά νεοέλληνα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο († 1453), θα ονομάζονται και θα αυτοκαλούνται «αυτοκράτορες των Ρωμαίων». Γιατί;
Από το 330 το όνομα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης είναι Ρωμανία. Το όνομα αυτό αναφέρεται ήδη τον 4ο αιώνα από τον Μ. Αθανάσιο. Το όνομα Βυζάντιο για το κράτος θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε φράγκους συγγραφείς –Ιερώνυμος Βολφ- το 1562. Πριν από το έτος αυτό ΠΟΤΕ δεν ονομάσθηκε η αυτοκρατορία ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Οι κάτοικοι του κράτους ονομάζονται Ρωμαίοι, μολονότι πολιτιστικά είναι ΟΛΟΙ Έλληνες και πνευματικά Ορθόδοξοι. Ελληνισμός-Ρωμαϊκός κρατικός φορέας και Ορθοδοξία είναι τα συστατικά μεγέθη της Νέας Αυτοκρατορίας. Βέβαια, τοκύριο στοιχείο της αυτοκρατορίας είναι οι εκ καταγωγής (φυλετικά, δηλαδή) Έλληνες.
Το όνομα Ρωμαίος ήταν λοιπόν κρατικό, σε μια αυτοκρατορία που ήταν πολιτιστικά (γλώσσα, παιδεία) απόλυτα ελληνική, και όχι φυλετικά, επειδή δε η Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη διά των Αγίων της έγινε προπύργιο της Ορθοδοξίας, το όνομα Ρωμαίος σημαίνει, τελικά, Ορθόδοξος-πολίτης της Νέας Ρώμης (όχι της Παλαιάς, που έγινε το κέντρο του Παπισμού από τον 11ο αιώνα-σχίσμα). Αυτό ομολογούν οι Ορθόδοξοι και Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής στον διάλογό τους με τους Αγγλικανούς Ανωμότους τον 18ο αιώνα (1716-1725). «…πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων διά την Νέαν Ρώμην καλουμένων». Οι Έλληνες δηλαδή, μαζί με όλους τους Ορθοδόξους της Εθναρχίας (που ήταν συνέχεια της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας) ονομάζονται εδώ Γραικοί, διότι έτσι μας ονόμαζαν από  τον 8ο αιώνα οι Ευρωπαίοι (Grec, Grieche, Greco) και Νέο – Ρωμαίοι, ως πολίτες και πνευματικά τέκνα της ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ν. Σπηλιάδης (στενός συνεργάτης του Καποδίστρια) στα Απομνημονεύματά του λέγει ότι ο Ι. Καποδίστριας ήθελε να δημιουργήσει «Νεορωμαϊκήν αυτοκρατορία» (ανακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδή να αναστήσει την Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, που φυσικά δεν το ενέκρινε η Ευρώπη των απογόνων του Καρλομάγνου.
Το όνομα Ρωμαίος, συνεπώς, αν μέχρι το 330 μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο όνομα δουλείας και υποταγής, από το έτος εκείνο για τους Έλληνες όνομα τιμής και δόξας, αφού μόνο αυτό (και όχι το ανύπαρκτο ως κρατικό, μέχρι το 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει την αυτοκρατορία μας και τη θέση μας σ’ αυτήν. Ρωμηά ήταν η Αθηναία Βασίλισσα Ευδοκία (5ος αι.), Ρωμηά και η (κυβερνώσα) αυτοκράτειρα Ειρήνη, πάλι Αθηναία, τον 8ο αι. Στην Αθήνα ήλθε και ο Ρωμαίος αλλά Έλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, για να προσκυνήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα στον Παρθενώνα. Είναι τραγικό, αλήθεια, αυτό που λειτούργησε ιστορικά ως σύνθεση ευεργετική για το Έθνος-Γένος μας, εμείς οι δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες να το εκλάβουμε ως αντίθεση.
Το όνομα Ρωμαίος όμως φανερώνει την ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ρωμαίος σημαίνει τελικά Ορθόδοξος Χριστιανός, ενώ το Έλλην, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά μπορεί να σημαίνει μόνο τον αρχαιολάτρη τύπου Γεμιστού-Πλήθωνος ή και τον τέκτονα-εκδυτικισμένο και Φραγκόφιλο. Όταν, συνεπώς, απορρίπτεται ή και πολεμάται το όνομα Ρωμαίος-Ρωμηός, πρέπει να ερευνάται και η αιτία, η προέλευση δηλαδή της πολεμικής. Είναι απλώς ανιστόρητη αρχαιολατρία, δυτική επίδραση ή και πολεμική κατά της Ορθοδοξίας;
Ως Ρωμαίοι οι Έλληνες δηλώνουμε τον σύνδεσμο του Έθνους μας με την ορθόδοξη, αγιοπατερική παράδοση και την ορθόδοξη ταυτότητά μας. Γι’ αυτό έχουμε τη συνείδηση ότι εθνικά-φυλετικά είμασθε Έλληνες ή (και) Γραικοί (όλα δικά μας είναι) πνευματικά, όμως, δηλαδή στην πίστη μας είμασθε Ρωμαίοι-Ρωμηοί, δηλαδή Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι εξωμότες Γραικύλοι και «γενίτσαροι» προς την Οθωμανική Ανατολή (Τουρκιά) ή την αλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά).
Όταν οι πατέρες μας στη διάρκεια της δουλείας έλεγαν για κάποιον Έλληνα: ετούρκευσε ή εφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας την ορθόδοξη πίστη του, έπαυσε να είναι και Έλληνας. Αυτά, βέβαια, ως τον 19ο αιώνα. Στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όπως άλλωστε και στο «Βυζάντιο», νομικά, Έλληνας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ως πολίτης του κράτους, προστατευόμενος συνταγματικά –και πολύ ορθά- από τους νόμους.

Βασική βιβλιογραφία
  • Παν. Κ. Χρήστου, Οι περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 1991.
  • π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992.
  • Του ιδίου, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη 1990 σ. 51 κ.ε.
  • π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Αθήνα 1975.

Το όνομα Ρωμηός και η ιστορική του σημασία  
Περιοδικό ΕΡΩ - τεύχος -1 Ιαν-Μαρ 2010
https://www.impantokratoros.gr/romaios-romhos.el.aspx

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Η Γκεμπελική προπαγάνδα για τις μαθητικές κινητοποιήσεις και ο αριστερόστροφος φασισμός

  1. Το ΜΕΚΕΑ χαιρετίζει τις μαθητικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα και ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα ενάντια στην άθλια Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία υπογράφηκε από τα τοπικά όργανα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δηλαδή της Υπερεθνικής Ελίτ της Παγκοσμιοποίησης: τον Τσίπρα, (τον γνωστό διεθνώς πολιτικό απατεώνα με την επωνυμία «κωλοτούμπας», ο οποίος αντέστρεψε το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα σε ένα κατάπτυστο ΝΑΙ και έχει και το θράσος τώρα που έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα για πολλές δεκαετίες να πανηγυρίζει ότι μας έβγαλε από τα Μνημόνια) και τον Ζάεφ, τον αντίστοιχο Τσίπρα των Σκοπίων. Και αυτό, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Σλαβομακεδόνων μποϊκοτάρισε με κάθε τρόπο το δημοψήφισμα που οργάνωσαν και επέβλεπαν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι οποίοι έκαναν το παν για να υφαρπάξουν όπως-όπως  κάποια θετική ψήφο ώστε να εκτελεστεί το στρατηγικό σχέδιό τους περικύκλωσης της Ρωσίας.
  1. Όπως έχουμε αναλυτικά γράψει (βλ. και σχόλιο Τάκη Φωτόπουλου εδώ), η «Συμφωνία των Πρεσπών» που παραγγέλθηκε από τους τοποτηρητές Πάιατ και σία και πέρασε από τη Βουλή της Σλαβομακεδονίας με εξωφρενικούς χρηματισμούς βουλευτών κλπ., που θυμίζουν τα δικά μας «Ιουλιανά», δεν παραχωρεί μόνο ανύπαρκτη ιστορικά «μακεδονική εθνότητα» και «μακεδονική γλώσσα» στους γείτονες, αγνοώντας ότι στην ελληνική Μακεδονία μιλούν την ελληνική γλώσσα, όπως γινόταν και στην αρχαιότητα. Στην πραγματικότητα, το ίδιο το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» εμπεριέχει εθνικισμό και «αλυτρωτισμό», αφού δεν είναι απλά γεωγραφικός προσδιορισμός (όπως τον παρουσιάζουν κουτοπόνηρα οι «αριστεροί» κουίσλιγκ), αλλά εμπεριέχει και εθνικό, δυνητικά αλυτρωτικό προσδιορισμό που υπονοεί ότι οι «Βόρειοι» Μακεδόνες έχουν διαχωριστεί από τους «Νότιους» Μακεδόνες «ομοεθνείς» τους (βλ. και Βόρειο Ιρλανδία). Επίσης, δίνει την εντύπωση ότι ανέκαθεν υπήρχαν Σλαβομακεδόνες στην περιοχή ενώ στην πραγματικότητα πριν την κάθοδο των Σλαβικών φύλων στην περιοχή τον 7ο αιώνα μΧ, έλαμπαν δια της απουσίας τους. Γι’ αυτό και κάθε γεωγραφικός προσδιορισμός είναι εθνικά απαράδεκτος, όπως τονίσαμε και σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, και ο μόνος επιτρεπτός προσδιορισμός στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και γενικότερα, είναι αυτός με βάση εθνοτικά και πολιτιστικά κριτήρια —δηλαδή Σλαβομακεδονία (το ότι μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είναι Αλβανοί δεν αλλάζει βέβαια την εικόνα, αφού δεν παύει να είναι μειονότητα).
  1. Σήμερα οργιάζει η γκεμπελική προπαγάνδα ολόκληρου του «συστημικού τόξου» και προεξάρχουσας της θρασύτατης παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ και των ακόμα πιο επιθετικών νεροκουβαλητών της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «ελευθεριακοί»), της ΛΑΕ αλλά και του ΚΚΕ, που τελευταία συμπλέει σε σημαντικά εθνικά και διεθνή θέματα με την πολιτική αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ. Κοινή επωδός τους είναι ότι οι μαθητές που διαμαρτύρονται είναι εθνικιστές ως και φασίστες ή έστω ότι οι καταλήψεις είναι εθνικιστικές, με την οποία στιγματίζουν με τον πιο φασίζοντα τρόπο νέους ανθρώπους. Δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν τους μαθητές (εκούσια ή ακούσια) όργανα της Χρυσής Αυγής, όπως το ίδιο χαρακτήριζαν τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές για το ίδιο θέμα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και όπως δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν φασίστες και συλλήβδην οπαδούς της Λεπέν τα λαϊκά στρώματα που στρέφονται κατά του πιο στυγνού οργάνου της Υπερεθνικής Ελίτ, του Μακρόν κ.α.
  1. Οι «αριστεροί» αυτοί φαίνεται «ξέχασαν» ότι ανέκαθεν οι διαδηλώσεις είχαν γνησιότητα και πολιτική σημασία όταν στρέφονταν κατά της εξουσίας και του status quo. Σήμερα όμως, όταν οι μαθητές στη Θεσσαλονίκη διαδηλώνουν κατά της άθλιας εξουσίας των απατεώνων της «αριστεράς» που, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των ΝΑΤΟϊκών αφεντικών τους, δεν δίστασαν  να ξεπουλήσουν τη Μακεδονία, η γκεμπελική προπαγάνδα του συστήματος ξεσήκωσε μαθητές στην Αθήνα να διαδηλώνουν υπέρ της εξουσίας και του status quo και κατά ενός ανύπαρκτου εχθρού: του φασισμού που εκπροσωπεί η λαϊκή βάση της ΧΑ! Την ίδια γκεμπελική προπαγάνδα έχουν εξαπολύσει τα όργανα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε όλη την Ευρώπη για να καταπολεμήσουν τα λαϊκά στρώματα που κατεβαίνουν μαζικά σε πραγματικές διαδηλώσεις κατά της Ευρωφασιστικής εξουσίας. Αντίθετα τα ΜΜΕ της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς σαν τον Γκάρντιαν προβάλλουν μαζικά  τους βολεμένους της παγκοσμιοποίησης με τις σημαιούλες της ΕΕ, ενώ τα λαϊκά στρώματα στη Βρετανία ψήφισαν μαζικά το Brexit, που τώρα με χίλιους κοινοβουλευτικούς και πολιτικάντικους τρόπους προσπαθούν ν’ ανατρέψουν.
  1. Όμως, ο πραγματικός φασισμός, όπως έχουμε άλλωστε τονίσει επανειλημμένα, νικήθηκε βασικά από τα λαϊκά στρώματα και τον Κόκκινο Στρατό στα πεδία των μαχών του Β’ ΠΠ. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε οι αντικειμενικές συνθήκες (έθνη-κράτη) ούτε οι υποκειμενικές για ένα νέο φασισμό, αφού ο εθνικισμός που εκφράζουν τα κινήματα κυριαρχίας δεν είναι επιθετικός όπως ο προπολεμικός φασισμός, αλλά εντελώς αμυντικός και στοχεύει στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας που ποδοπατείται βάναυσα από την Ευρω-φασιστική χούντα στην Ευρώπη. Σήμερα, τα μόνα πραγματικά κατάλοιπα του προπολεμικού φασισμού είναι οι Ουκρανοί φασίστες που, με την αμέριστη βοήθεια του Αμερικανού πρεσβευτή Πάιατ (τότε στην Ουκρανία, τώρα στην Ελλάδα), αιματοκύλισαν τη χώρα και μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένη σύγκρουση με τη Ρωσία. Αντίθετα οι τυχόν εναπομείναντες θιασώτες των Ταγματασφαλιτών και των Ναζιστών στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Ελλάδα είναι ασήμαντες μειονότητες που δεν καθορίζουν βέβαια τη δυναμική και τα αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων-θυμάτων της παγκοσμιοποίησης που εξεγείρονται παντού. Σήμερα επομένως, ο μόνος πραγματικός φασισμός είναι ο «αριστερόστροφος» φασισμός όπως εύστοχα τον χαρακτήρισε ο Μίκης Θεοδωράκης.
  1. Γι’ αυτό παροτρύνουμε τους μαθητές να υιοθετήσουν ως κεντρικά τους συνθήματα τη σύμπηξη ενός παλλαϊκού μετώπου με σκοπό την αποτίναξη της Ευρωκατοχής του λαού μας με άμεση έξοδο από την ΕΕ, εκδίωξη του ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια και ρήξη με την Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στόχος η ανάκτηση της Εθνικής Κυριαρχίας και η Οικονομική Αυτοδυναμία του λαού μας και κάθε λαού στην περιοχή, μέσω της οποίας μόνο μπορεί να επέλθει πραγματική συναδέλφωση των λαών, όταν αυτοί ενωθούν στη συνέχεια σε δημοκρατικές ενώσεις κυρίαρχων εθνών, σε αντίθεση με τις ψευτο-διεθνιστικές αλχημείες που προσπαθεί να επιβάλλει μια χρεοκοπημένη «αριστερά», ότι δήθεν είναι δυνατή η ένωση των λαών (και όχι των Πολυεθνικών και των βολεμένων) μέσα στους θεσμούς της Παγκοσμιοποίησης, τους οποίους είτε παίρνει ως δεδομένους, είτε περιμένει σαν τους Χιλιαστές τη σοσιαλιστική, «αριστερή» επανάσταση για να θέσει θέμα εξόδου από αυτούς.
  1. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η απόκτηση εθνικής και οικονομικής (και επομένως πολιτιστικής) κυριαρχίας είναι αναγκαία προϋπόθεση για την κοινωνική αλλαγή. Όταν έχεις Κατοχή ενώνεις τον λαό να παλέψει την Κατοχή και όταν ξετινάξει την Κατοχή (που σήμερα δεν είναι απλά στρατιωτική Κατοχή από άλλο έθνος αλλά οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κατοχή από τις Πολυεθνικές και τα όργανά τους στην εξουσία), στη συνέχεια ο ίδιος ο λαός θα έχει τη δύναμη να επιβάλλει το κοινωνικό καθεστώς που θα επιλέξει.  Όλα τα άλλα και οι καλλιεργούμενοι «από πάνω» ψευτο-διχασμοί δεν σκοπεύουν παρά να ακυρώσουν στην πράξη κάθε παλλαϊκό αγώνα για την απόκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της οικονομικής αυτοδυναμίας και επομένως η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» σήμερα απλά παίζει τον ρόλο του νεροκουβαλητή του συστήματος, ανεξάρτητα από τις ‘αντισυστημικές’ κορώνες της και τα ρετρό για παλιούς αγώνες μιας εντελώς άλλης Αριστεράς από τη σημερινή…

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ – 30/11/2018

Oι Σουλιώτισσες και το κόστος της αξιοπρέπειας

Κοστίζει πολύ να ζεις αδούλωτος όταν γύρω  είναι βαριά, ασήκωτη η σκλαβιά. Ανεκτίμητο το αγαθό της ελευθερίας
Σαν σήμερα το 1803 οι ηρωίδες Σουλιώτισσες ρίχτηκαν στον γκρεμό του Ζαλόγγου μαζί με τα παιδιά τους, για να μην πέσουν στα νύχια των Τουρκαλβανών και ατιμαστούν. Σε μια εποχή που η ατιμία δοξάζεται κι η ντροπή διαφημίζεται, αξίζει να αποτίεται φόρος τιμής στην αφρόκρεμα του έθνους των Ελλήνων. Οι αφηγήσεις που ακολουθούν δεν προέρχονται από ελληνικές πηγές, αλλά από ξένους περιηγητές και ιστορικούς.
Στο βιβλίο του William Martin Leake με τίτλο «Travels in Northern Greece» (Λονδίνο: 1835, Τόμος Α΄, σ. 246-7) αναφέρονται τα εξής: «Οταν η κατάσταση έγινε απελπιστική, ο Κίτσος Μπότσαρης μαζί με μια ομάδα διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 έγιναν σκλάβοι, ενώ 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα, που διεύθυνε τις επιχειρήσεις. Εξι άνδρες και 22 γυναίκες έπεσαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας αυτό παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Αρκετές από τις γυναίκες που είχαν παιδιά τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα».

Στο βιβλίο του C. Fauriel με τίτλο «Chants populaires de la Grece moderne», που εκδόθηκε στο Παρίσι 1824-25 (Τόμος Α΄, σ. 277-8), διαβάζουμε: «Οι περισσότερες απ' αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι. Η καθεμιά πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Οταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού, και η πρώτη απ' αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα, φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ' αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας».
Παναγιώτης Λιάκος
https://www.dimokratianews.gr/content/94132/oi-soyliotisses-kai-kostos-tis-axioprepeias

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ: «Φυλάξου από το πνεύμα της ακηδίας, γιατί αυτό γεννά κάθε κακό»

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ συμβουλεύει για την μελαγχολία και την ακηδία.
Υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι το πνεύμα της ακηδίας του έκανε επίθεση στην αρχή της μοναχικής του ζωής.
«Είναι δύσκολο», λέει, «να αποφύγει αυτήν την ασθένεια κάποιος που μόλις έχει αρχίσει την μοναχική του ζωή, διότι είναι η πρώτη που του επιτίθεται. Επομένως, πριν από όλα πρέπει κανείς να φυλάγεται από αυτήν».
«Συμβαίνει μερικές φορές κάποιος που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση του πνεύματος να σκέφτεται ότι θα ήταν πιο εύκολο για αυτόν να καταστραφεί ή να στερηθεί από κάθε αίσθημα και συνείδηση, παρά να παραμείνει περισσότερο σε αυτήν την ανεξήγητα βασανιστική κατάσταση του πνεύματος.
Πρέπει να προσπαθήσει κανείς να βγει από αυτήν όσο το δυνατόν συντομώτερα. Φυλάξου από το πνεύμα της ακηδίας, γιατί αυτό γεννά κάθε κακό». «Χιλιάδες πειρασμοί πηγάζουν από αυτό: ταραχή, θυμός, μομφή, γογγυσμός του ανθρώπου για την μοίρα του, ρυπαροί λογισμοί, συνεχής αλλαγή τόπου»…
Διαβάστε εδώ: Τι είναι η «ακηδία»;
…«Η ψυχή, γεμάτη από την λύπη και γινόμενη ως παράφρων και έξω από τα λογικά της, είναι ανίκανη να δεχθεί με ηρεμία μία καλή συμβουλή ή να απαντήσει ταπεινά σε ερωτήσεις που της γίνονται».
Ίσως σκεφθούμε ότι το κακό πνεύμα της μελαγχολίας (ακηδίας) επιτέθηκε ακόμα και στον Όσιο. Αλλά αυτός αμέσως και αποφασιστικά βρήκε τον τρόπο να διαφύγει από αυτό. Το πρώτο «φάρμακο» «με την βοήθεια του οποίου σύντομα βρίσκει κανείς παρηγοριά στην ψυχή του» είναι «η πραότητα της καρδιάς», όπως διδάσκει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος.
Άλλη θεραπεία βρήκε στην εργασία και στους αγώνες. «Αυτή η αρρώστια θεραπεύεται με προσευχή, αποχή από την αργολογία, με εργόχειρο, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, με την ανάγνωση του Λόγου του Θεού και με την υπομονή∙ γιατί γεννιέται από την δειλία, την ραθυμία και την αργολογία».
Και οι δύο αυτοί τρόποι οδηγούν πάνω απ’ όλα στην απλή, αγόγγυστη εκπλήρωση της υπακοής. Εδώ υπάρχει και ταπείνωση και αγώνας. «Πάνω απ’ όλα», έλεγε ο Όσιος, «ο δόκιμος πρέπει να καταπολεμά την μελαγχολία (ακηδία) με αυστηρή και άνευ αντιρρήσεων εκπλήρωση όλων των καθηκόντων που του έχουν αναθέσει.
«Όταν οι ασχολίες σου μπουν σε πραγματική σειρά, τότε η ανία δεν θα βρει [πουθενά τόπο στην καρδιά σου. Οι άνθρωποι που έχουν πλήξη είναι εκείνοι που η ζωή τους δεν είναι σε τάξη. Και έτσι η υπακοή είναι το καλύτερο φάρμακο εναντίον αυτής της επικίνδυνης αρρώστιας». Και όλα αυτά μαζί οδηγούν στην τελευταία θεραπεία των πνευματικών ασθενειών – την απάθεια.
«Όποιος έχει νικήσει τα πάθη του έχει κατανικήσει και την θλίψη»…
Από το βιβλίο «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ – Πνευματική Βιογραφία» – Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ, Εκδόσεις Άθως
πηγη Orthodoxianewsagency

Η αρχαία ελληνική ευχή της μάνας στον γιό, έξι λέξεις μόνο φωνήεντα..

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαριέρ έλεγε:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνον αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα».
Προσέξτε, λοιπόν, κάτι:
«OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ», που σημαίνει: «Όπως η αυγή, γιε μου να είσαι πάντα!».
Έξι (6) λέξεις, δεκατέσσερα (14) φωνήεντα, μια φράση. Ούτε ένα σύμφωνο, σε μια πλήρη φράση! Σε ποια άλλη γλώσσα μπορεί να συμβεί αυτό; Μάλλον μόνον στην Ελληνική…
ΙΑ σημαίνει όπως
ΗΩ είναι η αυγή
Ω ΥΙΕ γιε μου
ΑΕΙ ΕΙ Να είσαι πάντα!
«Όπως η αυγή γιε μου να είσαι πάντα!»
Ούτε ένα σύμφωνο. Σε καμία άλλη γλώσσα δεν μπορεί να συμβεί αυτό.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Χαμένο στην μετάφραση ... ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

Πραγματικά η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό . Χάθηκε το μέτρο του λογού.  Ακούμε για το διεθνές δίκαιο. Αναρωτιόμαστε , που είναι ; 
Ποιος λαμβάνει υπόψη του διεθνές δίκαιο και δικαστήριο ;

Το Ηνωμένο Βασίλειο καλεί το Συμβούλιο Ασφαλείας να αναλάβει δράση για την Υεμένη

Έκκληση απηύθυνε tο Ηνωμένο Βασίλειο στους εταίρους του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, προκειμένου να ενεργήσουν για να προωθήσουν την επίτευξη πολιτικής λύσης και τον τερματισμό του πολέμου στην Υεμένη, ο οποίος έχει προκαλέσει τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο.
Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ συζήτησε με τον ειδικό επιτετραμμένο των Ηνωμένων Εθνών στην Υεμένη Μάρτιν Γκρίφιθς και οι δύο άνδρες συμφώνησαν πως «είναι καιρός το Συμβούλιο να δράσει για να υποστηρίξει τη διαδικασία υπό την αιγίδα του ΟΗΕ», αναφέρει δελτίο Τύπου του Foreign Office.
Την Τετάρτη, ο Μάρτιν Γκρίφιθς εξέφρασε την προθυμία του να οργανώσει ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις «μέσα σε έναν μήνα», μετά τις εκκλήσεις των ΗΠΑ να ξαναρχίσουν συνομιλίες για να δοθεί τέλος σε μια σύρραξη η τελευταία φάση της οποίας έχει στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 10.000 ανθρώπους, στην πλειονότητά τους άμαχους, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Στον πόλεμο στην Υεμένη οφείλεται «η χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο», σύμφωνα με τον οργανισμό, και το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία (UNICEF) χαρακτήρισε την Κυριακή «επίγεια κόλαση» την κατάσταση στη χώρα για τα παιδιά, εκατοντάδες χιλιάδες από τα οποία αντιμετωπίζουν οξύ υποσιτισμό ή κινδυνεύουν να πεθάνουν από πείνα.
Στη σύρραξη στην Υεμένη αναμετρώνται οι δυνάμεις της επισήμως αναγνωρισμένης κυβέρνησης, που υποστηρίζονται από μια συμμαχία υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, με το σιιτικό ένοπλο κίνημα που είναι γνωστό ως Χούτι, το οποίο θεωρείται προσκείμενο στο Ιράν και κατέλαβε το 2014 και το 2015 μεγάλο μέρος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Σαναά.
«Για πάρα πολύ καιρό, τα δύο αντίπαλα μέρη στον πόλεμο στην Υεμένη πίστευαν ότι ήταν εφικτή μια στρατιωτική λύση, με καταστροφικές συνέπειες με τον πληθυσμό», τόνισε ο Χαντ στην ανακοίνωση του βρετανικού ΥΠΕΞ.
«Σήμερα, φαίνεται για πρώτη φορά ότι υπάρχει μια ευκαιρία να ενθαρρυνθούν τα δύο μέρη να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, να σταματήσουν τους σκοτωμούς και να βρουν μια πολιτική λύση, η οποία είναι η μοναδική λύση μακροπρόθεσμα για να αποφύγουμε την καταστροφή», συνέχισε.
«Το Ηνωμένο Βασίλειο θα χρησιμοποιήσει όλη του την επιρροή για να προωθήσει αυτή την προσέγγιση», πρόσθεσε. «Υπάρχει μια πιθανότητα, μικρή αλλά αληθινή, η διακοπή των εχθροπραξιών να απαλύνει τα δεινά των Υεμενιτών. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα όταν επιδιώξουμε να θέσουμε σε εφαρμογή μια μακροπρόθεσμη λύση», συμπλήρωσε ο Χαντ, απηχώντας την τοποθέτηση του ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες την Παρασκευή.
Την 8η Σεπτεμβρίου, η προηγούμενη απόπειρα να οργανωθούν συνομιλίες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στη Γενεύη απέτυχε πριν καν αρχίσει: αφού έθεσαν όρους για να πάνε, οι σιίτες αντάρτες Χούτι τελικά δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν.
Το ΗΒ αναλαμβάνει μια «πρωτοβουλία» στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την προώθηση του στόχου, μεταξύ άλλων για να υπάρξει η «εγγύηση» ότι «μια πλήρης κατάπαυση του πυρός, όταν έρθει, θα εφαρμοστεί απόλυτα», αναφέρει το δελτίο Τύπου του Foreign Office. Ο Τζέρεμι Χαντ δεν έκανε πιο σαφές σε τι συνίσταται η «πρωτοβουλία».
Διαβάστε περισσότερα στο Cnn.gr
https://www.newsbomb.gr/kosmos/story/930618/to-hnomeno-vasileio-kalei-to-symvoylio-asfaleias-na-analavei-drasi-gia-tin-yemeni

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Από το 3ο Μνημόνιο βγήκαμε μένοντας ακόμα μέσα. Πως  πρώην πρωθυπουργός έβγαλε  τα 20 ευρώ από το ΑΤΜ και μας τα έδειχνε χαμογελαστός;  Έτσι και τώρα θα ήθελε πάρα που και ο νυν πρωθυπουργός να μας πει για τον πρώτο ελεύθερο δανεισμό από τις αγορές . Προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα βγει σύντομα.. ΕΚΤΟΣ  και  αν  πάμε σε εκλογές !!όπου θα είναι για κάποιο συμβολικό ποσό για να το φάνε οι ψηφοφόροι .  Τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας  τώρα ,είναι οι εκλογές .Ο σύριζα θέλει να τις κερδίσει.
Πολιτικά επιχειρήματα υπάρχουν , προκειμένου να μην βγει στις εκλογές πρώτο κόμμα. Αν ο σύριζα έρθει πρώτο κόμμα τότε θα το έχει επιτρέψει η αντιπολίτευση .
Ο σύριζα λοιπόν από που αισθάνεται σίγουρος ότι θα εκλεγεί ξανά ;;;;

Τρίτη 21 Αυγούστου 2018

Η Δημοσιογραφία είναι Λειτούργημα ή Επάγγελμα;

ΑΡΘΡΟ
Η Δημοσιογραφία είναι Λειτούργημα ή Επάγγελμα;
Ο δημοσιογράφος ερευνά και ενημερώνει το κοινωνικό σύνολο για τα σημαντικά γεγονότα που ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη, αναλύει τις ειδήσεις, τις σχολιάζει και ψάχνει στο βάθος των πραγμάτων για να αποκαλύψει την αλήθεια. Στηλιτεύει την αυθαιρεσία της εξουσίας, στηρίζει την δημοκρατία, τους θεσμούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία, καλλιεργεί και ανεβάζει το πνευματικό επίπεδο της κοινωνίας και παιδαγωγεί ηθικά με το λόγο και τη γραφίδα του. Συμβάλλει στην διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης ενεργοποιώντας την κοινή γνώμη, αφυπνίζει και οξύνει την ευαισθησία της.
Επιπλέον είναι υποχρεωμένος να ενημερώνει αξιόπιστα και αντικειμενικά για τα σημαντικότερα γεγονότα, να τα κρίνει και να τα αναλύει με κριτήριο το γενικό συμφέρον των πολιτών, αλλιώς δεν είναι άξιος να έχει στα χέρια του τη δύναμη και εξουσία της δημοσιότητας.
Ως σημαντικός λοιπόν λειτουργός της ενημέρωσης είναι υποχρεωμένος να σέβεται την μεγάλη ευθύνη που αναλαμβάνει απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και να λειτουργεί ευσυνείδητα σε κάθε περίπτωση. Θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός της αυτοτέλειας του δημοσιογράφου και να αμείβεται ικανοποιητικά για να εργάζεται απερίσκεπτα, να μην δελεάζεται από τις σειρήνες και να μην καταντάει δέσμιος των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και του παρασκηνίου. 
Η εφαρμογή του κώδικα δεοντολογίας συνοψίζεται στο σεβασμό του ανθρώπινου προσώπου, του κοινωνικού συνόλου, και στην υπηρέτηση του γενικού συμφέροντος όλων των πολιτών. Ο δημοσιογράφος δεν είναι πληρωμένος κοντυλοφόρος της εκάστοτε πολιτικής και κομματικής εξουσίας ή των οικονομικών συμφερόντων των λίγων ισχυρών, δεν είναι έμπορος ούτε διαφημιστής. Σεβόμενοι λοιπόν την δημοσιογραφική δεοντολογία μπορούμε να διαφημίζουμε μόνο την δημοσιογραφική εργασία μας και το μέσο ενημέρωσης, ηλεκτρονικό ή έντυπο, στο οποίο εργαζόμαστε.
Ο σεβασμός στον πολίτη και η υπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου είναι το βασικό κριτήριο με το οποίο εργάζεται ο δημοσιογράφος. Απαραίτητα εφόδια του άξιου δημοσιογράφου είναι η βαθιά πνευματική καλλιέργειά, η ευσυνειδησία και το ακέραιο ήθος του.
Είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε τους δασκάλους της μάχιμης δημοσιογραφίας και να διδαχθούμε από το ήθος τους, την πίστη τους στην αλήθεια, στην ελευθερία, στη δημοκρατία, και στην δεοντολογία που διαμόρφωσαν, πληρώνοντας κάποιες φορές βαρύ τίμημα ακόμη και με την ζωή τους σε χαλεπούς και σκοτεινούς καιρούς.  Αν θέλουμε να ασκούμε έγκυρη δημοσιογραφία πρέπει να είμαστε ακριβείς και όχι να επιδιώκουμε τον εντυπωσιασμό με λεκτικά πυροτεχνήματα για να αυξήσουμε πρόσκαιρα το κοινό μας.
Σε μια ευνομούμενη, δημοκρατική Πολιτεία οι δημοσιογράφοι δεν είναι δικαστές για να βγάζουν καταδικαστικές αποφάσεις και να χαρακτηρίζουν προσωπικότητες πολιτών.  Κανείς δεν μπορεί να βγάζει καταδικαστικές αποφάσεις χωρίς αμερόληπτη αποδεικτική διαδικασία, όπως προβλέπεται από τους νόμους, τα αρμόδια δικαστικά όργανα και το θεσμό της δικαιοσύνης.
Δεν είναι δυνατόν σε μια ευνομούμενη Πολιτεία να σπιλώνονται υπολήψεις και να διασύρονται προσωπικότητες με κάποια στοιχεία, μαρτυρίες και πιθανά σενάρια χωρίς βέβαιες αποδείξεις και έγκυρη αποδεικτική δικαστική διερεύνηση. 
Οι δημόσιες κατηγορίες και καταγγελίες χωρίς βέβαιες αποδείξεις αποτελούν συκοφαντίες και όσοι προβάλλουν ή διαδίδουν αναπόδειχτες κατηγορίες είναι συκοφάντες ή συμμετέχουν σε συκοφαντική δυσφήμηση και διασπορά ψευδών ειδήσεων.  Στον σύγχρονο νομικό μας πολιτισμό ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας και κανείς δεν θεωρείται ένοχος μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο από τον αρμόδιο Θεσμό της δικαιοσύνης και τα δικαστικά όργανά της, τους δικαστές στα δικαστήρια. 
Δεν μπορεί λοιπόν ο καθένας να αυτοαναγορεύεται δικαστής, κάνοντας αντιποίηση αρχής, και να βγάζει αποφάσεις, να καταγγέλλει και να καταδικάζει δημόσια χωρίς αδιάσειστες αποδείξεις, τις οποίες η Δικαιοσύνη μπορεί και δικαιούται να κρίνει ως προς την εγκυρότητα τους σε μια Ευνομούμενη Δημοκρατική Πολιτεία.  Ελευθερία δεν σημαίνει πράττω οτιδήποτε θέλω, διότι τότε ένας άνθρωπος μπορεί να σκοτώσει έναν συνάνθρωπό του ισχυριζόμενος ότι ως ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να πράττει ότι θέλει. 
Στη Δημοκρατία ο Νόμος ορίζει την Ελευθερία, γιατί η Ελευθερία χωρίς Νόμο δεν υπάρχει, διαφορετικά θα είχαμε ζούγκλα και φασισμό.
 Δεν νοείται δημοκρατική κοινωνία χωρίς ενεργοποιημένους πολίτες που να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται να βελτιώσουν το επίπεδο διαβίωσης τους με στόχο την οικοδόμηση της κοινωνίας της αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
Σε αυτό το πλαίσιο ο δημοσιογράφος έχει χρέος με αξιόπιστη ενημέρωση να υπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον και να ενδιαφέρεται να μεταβάλει τις κοινωνικές συνθήκες και δομές αφού έχει στα χέρια του το όπλο της δημοσιότητας και είναι άξιος να το χρησιμοποιεί αν υπηρετεί το συμφέρων όλων των πολιτών. 
Δημοσιογραφία δεν είναι η σεναριολογία και εικοτολογία χωρίς διασταυρωμένες πληροφορίες με σκοπό τον εντυπωσιασμό του κοινού για να αυξήσουμε του αναγνώστες ή τους τηλεθεατές ασελγώντας απέναντι στην έγκυρη δημοσιογραφία. 
Βεβαίως μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις όταν υπάρχουν σημαντικά στοιχεία και να βγάζουμε συμπεράσματα, ωστόσο χωρίς διασταυρωμένες έγκυρες πληροφορίες δεν μπορούμε να πλάθουμε εντυπωσιακά ανυπόστατα σενάρια. 
Ο δημοσιογράφος, δεν είναι μικροπωλητής ειδήσεων, είναι η φωνή, τα μάτια και τα αυτιά του κοινωνικού συνόλου, καθώς εκφράζει τα αιτήματα της κοινωνίας και την αγωνία της για το μέλλον σε μια δημοκρατική και πραγματικά ελεύθερη Πολιτεία.  Αν δεν δίνεται η ευκαιρία να ζήσουμε αξιοπρεπώς, δεν είναι καλύτερα να πεθάνουμε αξιοπρεπώς διεκδικώντας την αξιοπρέπειά μας; Αυτό δεν μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας με την Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821;
Υ.Γ.  Ο δημοσιογράφος δεν είναι απαραίτητο να μην έχει κομματική ταυτότητα και ιδεολογία, ωστόσο είναι υποχρεωμένος να μην βάζει το κομματικό συμφέρον και την ιδεολογία του πάνω από την αλήθεια, "την ελευθερία του πολίτη και ανθρώπου ως Εικόνα του Θεού" και το γενικό κοινωνικό συμφέρων, το συμφέρον  όλων των πολιτών, το οποίο οφείλει να προασπίζεται ως λειτουργός της ενημέρωσης με όλες του τις δυνάμεις.  Με αυτές τις προϋποθέσεις έχει το δικαίωμα ο δημοσιογράφος, όπως όλοι οι πολίτες, να προβάλει τις κομματικές του απόψεις και την ιδεολογία του.
Δυστυχώς είναι χόμπι μερικών ελάχιστων, υποτίθεται μεγαλοδημοσιογράφων, να εξευτελίζουν και να απαξιώνουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα υπηρετώντας συγκεκριμένα κάθε φόρα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα του εκάστοτε εργοδότη τους, ο οποίος διαπλέκεται με τα κομματικά συμφέροντα που τον εξυπηρετούν καλύτερα στα άνομα σχέδιά του.

Ευστάθιος Ι. Μοσχοβίτης
 Δημοσιογράφος
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ  ΜΟΣΧΟΒΙΤΗΣ
http://www.freevolition.gr/leit.htm