Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Δημήτρης Γληνός

Έμπνευση από... Ελλάδα o Banksy σε νέα γκράφιτι στη λωρίδα της Γάζας

92redtrrΟ ανατρεπτικός graffiti artist δημιουργεί ένα ανατρεπτικό πρότζεκτ στην επικίνδυνη περιοχή της Παλαιστίνης
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σημαντικός καλλιτέχνης ασχολείται με τον αγώνα των Παλαιστινίων. Το 2005, έβαλε ένα έργο στην περιοχή του Ισραήλ που συνορεύει με την Γάζα, που οι Άραβες αποκαλούν τοίχος του Απαρντχάιντ και οι εικόνες «έσπασαν» το ίντερνετ.
Οι τωρινές του εικόνες, εμπνέονται από την αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα τον μύθο της Νιόβης, όπως δημοσιεύτηκαν και στον λογαριασμό του καλλιτέχνη στο Instagram, μαζί με ένα βίντεο που έφτιαξε ο καλλιτέχνης.
Στην ελληνική μυθολογία, η Νιόβη, βασίλισσα της Θήβας, είχε 14 παιδιά και τυραννούσε την Λητώ που είχε μόνο δύο τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Και έτσι η Λητώ έστειλε τα παιδιά της να σκοτώσουν τα παιδιά της Νιόβης. Ένα άλλο γκράφιτι απεικονίζει ένα γατάκι, γιατί όπως εξηγεί ο καλλιτέχνης, κανείς δεν ασχολείται πια με την πολιτική, όλοι κάνουμε like σε φωτογραφίες με γατάκια. Σε άλλο έργο του, που είναι μόνο κείμενο γράφει σε τοίχο της Γάζας:
«Αν νίψουμε τας χείρας μας σε μια διαμάχη μεταξύ ισχυρού και αδύναμου, παίρνουμε το μέρος του δυνατού-δεν παραμένουμε ουδέτεροι».
Η ιστοσελίδα του καλλιτέχνη εξηγεί πως τα νέα του έργα για την Γάζα έγιναν γιατί «Η Γάζα είναι η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο. Δεν μπορείς να μπεις δεν μπορείς να βγεις. Αλλά αυτό που λέω είναι άδικο και για τις φυλακές. Στις φυλακές δεν σου κόβουν το ρεύμα και το ηλεκτρικό καθημερινά».
(protothema)
http://www.prisonplanet.gr/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83/79915-%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-o-banksy-%CF%83%CE%B5-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B9%CF%84%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%82

συνέντευξη.... Γιάννης Ζουγανέλης – ΜΟΥΣΙΚΟΣ/ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: George Alexandrakis
Υπάρχουν καλλιτέχνες, λίγοι ,αλλά υπάρχουν, που στο άκουσμα του ονόματός τους τρέχουν σαν τρελές οι εικόνες, σαν μοντάζ από ταινία δράσης. Έτσι δεν ξέρεις…. Πώς να τους χαρακτηρίσεις;  Φοβάσαι ότι θα είσαι υποδεέστερος των δυνατοτήτων και της προσφοράς τους.  Τι επίθετα να βάλεις μπροστά από το όνομά τους; Εξάλλου, όλα σου φαίνονται τόσο βαρετά και συνηθισμένα και το χειρότερο; Μερικά βαρύγδουπα! Σκέφτομαι πως σίγουρα δεν θα του άρεσαν, γιατί εκείνος θαυμάζει τους ταπεινούς καλλιτέχνες.
Τα επίθετα όμως ταιριάζουν και πάνε και έρχονται στα πλήκτρα  :  «πολυσχιδής προσωπικότητα», «πολυπράγμων», «πολυτάλαντος» , «χειμαρρώδης», «εκρηκτικός» , «υπέροχος άμα τη εμφανίσει»  και, ξαφνικά, αποφασίζεις πως μόνο και μόνο η υπογραφή του τα περικλείει όλα! Έτσι ο καθένας μας ελεύθερα συνθέτει τις εικόνες που ξεχώρισε, από όλα όσα μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει όλα αυτά τα χρόνια, ο μοναδικός Γιάννης Ζουγανέλης!
Με την ευγένεια, την ευστροφία και τη γενναιοδωρία, που τον ακολουθούν, όσες φορές τον έχω συναντήσει, ο Γιάννης Ζουγανέλης μίλησε στο Citycode:  Για τη φετινή του εμπειρία με το Εθνικό Θέατρο, για την καθηγητική του έδρα στο Μόναχο, για την πρώτη παράσταση που είδε στην Επίδαυρο, για τον δραματικό ρόλο που ονειρεύεται να παίξει, για το μέλλον της παραδοσιακής μουσικής, για το πολιτικό τραγούδι, γι΄ αυτούς που κοιμούνται, ενώ δεν θα ‘πρεπε, για τους ποιητές που γνώρισε, για την Ελεονόρα, για τον Σάκη… Για τους ψυχαναγκασμούς του, τις εμμονές, τους φόβους του, για το λάθος που έκανε παλιότερα πάνω στη σκηνή, για την αλήθεια που ψάχνει…. Ενώ μας αποκάλυψε και τη συνεργασία έκπληξη που ετοιμάζει!
Έχετε πολλές θεατρικές επιτυχίες στο ενεργητικό σας. Σημαίνει κάτι για εσάς το γεγονός ότι φέτος πρωταγωνιστήσατε σε μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου;
Πιστεύω για τους ανθρώπους ό,τι ποιούν στην καθημερινότητά τους, αν το αγαπάνε, είναι πάντα ιδιαίτερο και σεβαστό. Αυτό με απασχολεί πάντοτε. Δεν θέλω να κάνω κάτι που να με κάνει να νιώθω πως δεν απαντώ στην αγάπη που έχω εισπράξει από τον κόσμο και στην τιμή που μου κάνει να μ’ επιλέγει και να επικοινωνεί μαζί μου μέσα από τις δύο υποστάσεις που έχω, του μουσικού και του ηθοποιού. Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να υπηρετήσεις οτιδήποτε εθνικό, δηλαδή εθνική υπόσταση, εθνική συνείδηση, εθνική κουλτούρα, το Εθνικό Θέατρο, την πατρίδα για μένα είναι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Γι’ αυτό και είμαι φορτισμένος μ’ όλα τα συναισθήματα που κάνουν έναν άνθρωπο να νιώθει τι του συμβαίνει. Το Εθνικό είναι ένα θέατρο της κατεξοχήν παράδοσής μας και υποχρεούται να ασχοληθεί με το αρχαίο δράμα και με τις τραγωδίες και με τις κωμωδίες. Σ’ αυτήν την παράσταση αισθάνομαι μια επιπλέον χαρά και τιμή, διότι υποδύομαι και έναν από τους σπουδαιότερους ποιητές παγκοσμίως, τον Αισχύλο.
Τι γεύση σας άφησε αυτή η περιοδεία;
Συνειδητοποίησα πόσο χαίρεται ο κόσμος, όταν αντιμετωπίζει παραστάσεις που αντιλαμβάνεται ότι έχουν δουλευτεί. Εδώ, ο Γιάννης Κακλέας δεν έπαιξε με την ευκολία, δεν ανέβασε έναν Αριστοφάνη με την ευκολία του επικαιρικού. Εγώ ταυτίζομαι μ’ αυτήν τη λογική, γιατί δεν πιστεύω καθόλου στο επικαιρικό και στο επίκαιρο. Πιστεύω στο διαχρονικό. Όσα επίκαιρα έχουν να πουν κάτι, θα δείτε ότι είναι τα επίκαιρα που είναι διαχρονικά. Θα έχουν να πουν κάτι και στο μέλλον… Τώρα με τη λέξη «γεύση»… με κόλλησες στον τοίχο, δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα. Έχω γεύσεις χαράς, ευχαρίστησης. Χωρίς να σκέφτομαι καθόλου τη μιζέρια των τελευταίων χρόνων με την κρίση. Όπου και αν παίξαμε, ο κόσμος γέμισε τα θέατρα!
Αγαπάτε τους ρόλους ή τις στιγμές και τις συγκυρίες της ζωής που τους συναντάτε;
Και τα δύο! Η Τέχνη της υποκριτικής είναι μια παρεξηγημένη Τέχνη, δεν έχει καθόλου υποκρισία. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι εμείς που την υπηρετούμε είμαστε αντίστοιχοι της ισορροπίας της αλήθειας μας. Εγώ, επειδή έχω αποφασίσει να μιλάω τη γλώσσα της αλήθειας από εδώ και πέρα, λίγους έχω συναντήσει που να ‘ναι αληθινοί με τους εαυτούς τους και με τους ρόλους τους. Προσπαθώ, από τους ανθρώπους όμως, πάντα να παίρνω το καλό. Ούτως ή αλλιώς, είμαστε σε μια μάχη και μέσα μας παλεύει το καλό με το κακό. Το καλό, όμως, πρέπει να κυριαρχήσει!
Μας έχετε χαρίσει πολύ γέλιο όλα αυτά τα χρόνια. Θα φανταζόσασταν τον εαυτό σας σ΄έναν αμιγώς δραματικό ρόλο και ποιος θα ήταν αυτός;
Έχω κάνει διάφορους δραματικούς ρόλους στο σινεμά, στον «Βασιλιά» του Ν. Γραμματικού είχα παίξει έναν ηλίθιο, φαλλοκράτη, εργολάβο. Είναι μια εξαιρετική ταινία, που την αγαπώ πολύ. Είχα παίξει έναν δραματικό ρόλο και σε μια ταινία, ενός Γιουγκοσλάβου που δεν είχα την τύχη να παίξει στην Ελλάδα…
Η κωμικότητα είναι ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει στην υποκριτική! Δεν υπάρχουν κωμικοί ηθοποιοί, υπάρχουν ηθοποιοί και ακόμα καλύτερα υποκριτιστές. Γιατί το «ποιώ ήθος» είναι ανεξάρτητο από το έργο του ηθοποιού. Μου αρέσουν πολύ οι δραματικοί ρόλοι. Ίσως ακουστεί τραγικό να το πω εγώ, αλλά θα μου άρεσε πάρα πολύ να παίξω τον Οιδίποδα Τύραννο. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να παίξω το «Επτά επί Θήβας», το οποίο το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω…
Αν δεν κάνω λάθος, είχατε δηλώσει πως η πρώτη παράσταση που είχατε παρακολουθήσει στην Επίδαυρο, ήταν ο «Οιδίποδας Τύραννος» με τον Αλέξη Μινωτή και πως σας είχε πάει η μητέρα σας…..
Ακριβώς. Η μητέρα μου, μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ακόμα τη θυμάμαι και την έχω στις σκέψεις μου. Είχε ένα μυστήριο ένστικτο αυτή η γυναίκα, αν και αναλφάβητη η ίδια, με πήγε στην Επίδαυρο! Μου έκανε τρομερή εντύπωση! Μου αρέσουν πολύ οι δραματικοί ρόλοι και για έναν ακόμη λόγο, διότι σ’ αυτούς μπαίνεις ουσιαστικά και χωρίς να περιμένεις την άμεση αντίδραση του κοινού. Επειδή έχω πιάσει τον εαυτό μου, πολλές φορές στο παρελθόν, να ματαιοδοξεί, ευτυχώς τώρα πια τα ‘χω ξεπεράσει αυτά! Παλιότερα, όμως, είχα την ανάγκη της επιβεβαίωσης. Πίστεψέ με, τώρα, το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι η αλήθεια!
zouganelis 2
Οι γνώσεις σας, οι σπουδές σας και οι διακρίσεις σας στον τομέα της μουσικής χαίρουν παγκόσμιας αναγνώρισης. Επιπλέον, ανήκετε στους ελάχιστους Έλληνες με τόσο σπουδαίο μουσικό υπόβαθρο. Σας ενοχλεί που το ευρύ κοινό σας γνωρίζει, κυρίως, μέσω της τηλεόρασης;
Το σύστημα, δυστυχώς, προβάλλει από εμάς αυτό που αντιλαμβάνεται ή αυτό που το συμφέρει. Δεν είμαι ματαιόδοξος, έχω όμως την ανάγκη αυτό που κάνω να επικοινωνήσει με το κοινό. Διότι, όταν το κάνω, δεν το κάνω για να επιδειχθώ, το κάνω για να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχει προβληθεί η δουλειά τους. Γενικότερα, όμως, επειδή, όσα έχω κάνει στο εξωτερικό έχουν να κάνουν με οργανικές μουσικές και με έρευνα, δεν προβάλλονται. Το ραδιόφωνο θα ‘πρεπε να ήταν πιο ανοιχτό. Δυστυχώς όμως, παίζει στάνταρ πράγματα. Έχω προσπαθήσει ,ως φιλοξενούμενος, να τα λέω, όχι χαριεντιζόμενος, αλλά για την επικοινωνία του πράγματος, η οποία μ’ αφορά πάρα πολύ. Διότι σημασία έχει τι ακούγεται και τι μεταφέρεται στον κόσμο.
Ως καθηγητής της Ακαδημίας του Μονάχου, συμμετέχετε ενεργά στη δημιουργία έδρας ελληνικής μουσικής. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτή την προσπάθεια.
Είμαι καθηγητής, αλλά δεν έχω υποστήριξη από το ελληνικό κράτος. Για να είσαι καθηγητής, πρέπει να ‘χεις γραμματεία μ’ ανθρώπους που να μπορούν να μιλούν δύο ή τρεις γλώσσες, να μπορείς να πηγαίνεις και να έρχεσαι συνέχεια. Υπάρχουν κάποιες ανάγκες για τον οποιονδήποτε έχει αυτή τη θέση, όχι μόνο για μένα. Το Υπουργείο Παιδείας δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο για να καταστρατηγεί την κλασική παιδεία και την παιδεία. Είμαι καθηγητής, τώρα αν θα είμαι μόνο τιμητικά ή αν θα γίνω και στην πράξη, αυτό θα εξαρτηθεί από οικονομικούς παράγοντες δυστυχώς! Η έδρα είναι ελληνικής κουλτούρας, με γνώμονα την ελληνική μουσική. Αν δώσουμε σ’ έναν Γερμανό ν’ ακούσει Χατζιδάκι, ταυτόχρονα ένα δημοτικό τραγούδι, ταυτόχρονα ένα νησιώτικο ή ένα ρεμπέτικο, θα καταλάβει την πανσπερμία της ελληνικής κουλτούρας περισσότερο από το να δει, για παράδειγμα, μια ταινία.
Επομένως, δεν μιλάμε μόνο για παραδοσιακή μουσική…
Όχι μόνο, καταρχήν, στην Ευρώπη θεωρείται «παραδοσιακό» στοιχείο ό,τι τελεσφορεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αν βάλεις σε μια μπαλάντζα την ελληνική μουσική και όλης της υπόλοιπης Ευρώπης, θα γύρει προς τα εμάς. Διότι, εμείς δεν είναι μόνο ότι έχουμε για παράδειγμα τη νησιώτικη μουσική, αλλά είναι άλλη στην Τήνο, άλλη στη Νάξο, άλλη στο ένα χωριό, άλλη στο άλλο. Μιλάμε για μια τρομερή κουλτούρα που δονεί και δονείται!
Υπάρχει νομίζετε ενδιαφέρον από τη νέα γενιά για να διατηρηθεί αυτή η μουσική κληρονομιά;
Χαίρομαι που συναντώ νέα παιδιά που παίζουν τόσο όμορφα τα παραδοσιακά κομμάτια. Υπάρχουν ακόμη και άγνωστοι καλλιτέχνες, όπως είναι ο Νίκος Σαραγκούδας. Είναι ένας κύριος, που μοιάζει με τον θείο μας και παίζει ένα ούτι … Θα κλάψεις αν τον ακούσεις! Αυτός ο άνθρωπος έχει μαθητές και, έτσι, συνεχίζεται η παράδοση. Επιπλέον , έχουμε πολύ καλά μουσικά σχολεία. Ακούω παιδιά που τραγουδάνε και προσεγγίζουν την παράδοση, όχι με φιοριτούρα. Μεγάλοι καλλιτέχνες είναι και εκείνοι που υποτιμούμε, που βλέπουμε με τις γραβάτες και τα κουστούμια και είναι στα κλαρίνα. Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες, γιατί είναι ταπεινοί! Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο, ένα τραγούδι με την Φιλιώ Πυργάκη και συγκινήθηκα πολύ…. Υπάρχει και ένα δυνατό ρεύμα νέων παιδιών. Δυστυχώς, όμως, δεν πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, γιατί πάνε στα στάνταρ, οι ηλίθιοι των ραδιοφώνων και της τηλεόρασης. Τα ίδια και τα ίδια!
Εσείς, ως νέο παιδί, είχατε την τύχη να συναναστραφείτε με σπουδαίες προσωπικότητες των γραμμάτων, τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Κώστα Βάρναλη, τον Οδυσσέα Ελύτη και άλλους. Πιστεύετε πως, σήμερα, απουσιάζει η πνευματική ηγεσία σε καιρό κρίσης;
Πρέπει να σας πω, πως είχα την τύχη να μ’ εμπιστευτεί ο μεγάλος παραγωγός της ελληνικής μουσικής, Αλέξανδρος Πατσιφάς, και να μου βγάλει δίσκο σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, που ήμουν το 1972.
Μετά, εγώ ήθελα να μελοποιήσω Βάρναλη και τότε μας σύστησε. Μάλιστα, ο Βάρναλης είχε άποψη για το ποια ποιήματα του ήθελε να μελοποιηθούν. Τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον γνώρισα έμμεσα, σκέψου τον έβλεπα και δεν ήξερα ποιος είναι. Ήταν φίλος του δασκάλου μου, τον οποίο μνημονεύω συχνά και του χρωστάω πολλά, του Νίκου Μαμαγκάκη. Συνεργάστηκα και με τον Οδυσσέα Ελύτη και κάναμε «Το Μονόγραμμα», δυστυχώς, δεν βγήκε σε δίσκο… Ήμουν πολύ τυχερός στη ζωή μου! Δεν μπορώ, βέβαια, να μην αναφερθώ και στους νεότερους ποιητές τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Θανάση Νιάρχο, τον Γιάννη Κοντό, την Κική Δημουλά, τον Γιάννη Ρίτσο-με τον οποίο μέναμε και κοντά-συνεργάστηκα μαζί τους και μελοποίησα ποιήματά τους. Σήμερα, δεν ξέρω αν απουσιάζει αυτή κάθε αυτή η πνευματική ηγεσία ή αν δεν της δίνουν βήμα. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι δεν ξέρω αν έχει δυναμικές η πνευματική ηγεσία και, σκέφτομαι, αν είναι πνευματική ηγεσία ή αν είναι πνευματική. Εξαιρώ τον Ράμφο, που δεν σνομπάρει την τηλεόραση και βγαίνει και μιλάει. Διότι ο κόσμος, καλώς ή κακώς, τηλεόραση θα δει. Επίσης τον Νάνο Βαλαωρίτη, που τον διαβάζω στα sites. Ακόμα και τον Πέτρο Τατσόπουλο. Οι άνθρωποι παίρνουν θέση και έχουν να προσφέρουν στην κοινωνία. Ακόμη και αν διαφωνώ μαζί τους ιδεολογικά. Ξέρεις, υπάρχει μια θέση στην κόλαση γι’ αυτούς που δεν παίρνουν θέση… Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Τώρα, για το γεγονός ότι δεν βγαίνουν να μπουν μπροστά στη διαδικασία της πάλης και να φωτίσουν με το φως των γνώσεων τους, είναι ενδεικτικό. Κάποιοι είναι και βολεμένοι και, όπως λέει και η παροιμία: «Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει..» και συμπλήρωνε ο Μανώλης Ρασούλης, που ήταν και φίλος μου: «Και όταν χορτάσει κοιμάται!» Πρέπει να επαγρυπνούμε… Εγώ που μιλάω αυτήν τη στιγμή, δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Μπορεί να είμαι ισορροπημένος οικονομικά. Δεν ήξερα, βέβαια, ότι θα πληρώνω το τίμημα της περιουσίας που έχτισα ως αυτοδημιούργητος. Όμως δεν αισθάνομαι ασφαλής, δεν είμαι καλά όταν ο άλλος δεν είναι καλά. Οι άνθρωποι για να μην μπουν στον φθόνο πρέπει να’ ναι σε αφθονία. Δεν μπορώ να τρώω και να πίνω εγώ και εσύ να μην έχεις να φας.
Τι νομίζετε ότι μπορείτε να κάνετε για όλη αυτήν την κατάσταση που ζούμε;
Αισθάνομαι άσχημα που είμαι ο μόνος και το λέω και, παρεξήγησέ με που ασχολήθηκα με το πολιτικό τραγούδι, τώρα που χρειαζόταν, με δύο cd. Το ένα είχε είκοσι τραγούδια με τίτλο «Με γεια το κούρεμα» και το άλλο άλλα είκοσι με τίτλο «Ντίλερ, Κίλλερ και Σία», στα οποία συμμετείχαν και άλλοι καλλιτέχνες. Τα τραγούδια είναι σε στίχους του σπουδαίου ποιητή Κ.Χ Μύρη, του Κώστα Γεωργουσόπουλου.
Μιλάω γι’ αυτά τα θέματα με σκληρή γλώσσα. Όμως οι αποδέκτες δεν το πήραν χαμπάρι. Παρά μόνο όσοι πήραν από την εφημερίδα το cd ή το αγόρασαν, αλλά ήταν λίγοι, όπως φάνηκε από τις ελάχιστες πωλήσεις. Τώρα, αν και είναι φθηνά τα cd, οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα να τα αγοράσουν και τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις κοιμούνται! Μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται συμμέτοχοι και συνένοχοι στην έλλειψη ενημέρωσης….
zouganelis 1
Διάβασα σε μια συνέντευξή σας κάτι που μου έκανε εντύπωση, λέτε: «Δεν μπορώ να πάω πουθενά μόνος μου, ούτε γήπεδο ούτε σινεμά. Θα πάθω μελαγχολία.» Αναρωτιέμαι, έπειτα από την τόση έκθεση που έχετε στη δουλειά σας, δεν έχετε ανάγκη από λίγη μοναξιά;
Έχω ανάγκη να απομονώνομαι, αλλά το «να πάω κάπου» θέλω να το μοιράζομαι, δηλαδή, αν πάω να φάω κάτι μόνος μου, είναι αδύνατον! Δεν το ‘χω κάνει ποτέ. Να πάω σινεμά μόνος μου, δεν γίνεται. Να μείνω μόνος μου, το καταλαβαίνω, γιατί βρίσκω πράγματα να κάνω: Να δημιουργήσω, να διαβάσω, να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, αλλά, ακόμα και εκεί, έχω την ανάγκη παρουσίας. Θέλω να μοιράζομαι, θέλω η ζωή μου να ‘ναι μοιρασμένη μ’ ανθρώπους. Μου λείπει η κόρη μου, που έχει φύγει από το σπίτι. Μη φανταστείς ότι είμαι κανένας από αυτούς τους πατεράδες, που ισορροπούν στον πατερναλισμό. Αντίθετα, τη μεγάλωσα με την ελευθερία, αλλά το πλήρωσα…. Αστειεύομαι! Δεν μέναμε μαζί, έμενε κάτω από εμάς σε ξεχωριστό χώρο, αλλά, μόλις έφυγε, ένιωσα ότι έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου…
Έχετε εμμονές ή ψυχαναγκασμούς;
Ναι! Έχω τρομερές ενοχές για διάφορες συμπεριφορές μου στη διάρκεια της ζωής μου απέναντι σ’ ανθρώπους. Μη φανταστείς, δεν έχω κάνει απατεωνιές, έχει μόνο σχέση με άτομα που πέρασαν από δίπλα μου. Επίσης, το γεγονός ότι έχω όλη την καλή διάθεση να αλλάξω, αλλά δεν μπορώ. Λίγο βέβαια, αλλάζω… Άλλαξα ανθρώπους και, μέσα από αυτούς, άλλαξα και εγώ… Έχω τρομερό θέμα με την τακτική, δηλαδή, αν δεν βάλω τα πράγματα στη θέση τους, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβερός ψυχαναγκασμός! Επιπλέον, είμαι συνεχώς καθυστερημένος και δεν αναφέρομαι στα ραντεβού. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ για τους ανθρώπους που χάνουν το σθένος τους. Αποχωρώ. Έχω έναν φίλο μου, που είναι έτσι, και δεν μπορώ να πάω να τον δω. Κλαίω, όχι με δάκρυα, από μέσα μου…. Ας πούμε, με τον Σάκη… Τελευταία, απέφευγα να είμαι μαζί του πολύ. Όχι επειδή είμαι φυγόπονος. Προτιμώ να πονώ, παρά να στεναχωριέμαι. Ο στενός χώρος είναι που κάνει κακό. Έχω πολλά, πολλά… Αλλά, συνήθως, αυτό που φαίνεται είναι το καλό και το όμορφο.
Θα ήθελα να μας πείτε τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια…
Θα συνεχίσουμε με τους «Βατράχους» στο Εθνικό Θέατρο, καθώς  και την περσινή παράσταση «Πράγματα και Θάματα» στο «Μικρό Παλλάς» του Θ. Αθερίδη. Μετά, θα παίξω στο «Πάνθεον» το «Βίκτωρ και Βικτώρια», είναι μια ανειλημμένη υποχρέωση με την ΕΛΘΕΑ και την Αρχοντούλα Παπαναγιώτου. Τέλος, θα είμαι με τον Αντώνη Ρέμο στο «Διογένης Στούντιο», που έχει διαμορφωθεί από πέρσι σε μουσική σκηνή και δεν έχει καμία σχέση με μπουζούκια. Ο Αντώνης είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής και ένας καλός φίλος.

http://www.citycodemag.com/?p=3452

ΗΠΑ: Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Τα μέσα ενημέρωσης το έχουν βαφτίσει «Speechgate», το σκάνδαλο του λόγου. Τον λόγο αυτόν θα τον εκφωνήσει την ερχόμενη Τρίτη ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Ήδη, το 1996 και το 2001, ο «Μπίμπι» είχε μιλήσει στα δύο σώματα που είχαν συνέλθει σε ολομέλεια στον λόφο του Καπιτωλίου. Αυτός λοιπόν θα είναι ο τρίτος του λόγος. Ως τώρα, δεν έχει συμβεί αυτό παρά μόνο με τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας, Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Αυτή τη φορά, όμως, ο λόγος του ισραηλινού ηγέτη έχει προκαλέσει διπλωματική θύελλα στην Ουάσινγκτον. Πρώτα απ' όλα για τους τύπους: ο Νετανιάχου προσκλήθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής Τζον Μπένερ, ο οποίος δεν έκρινε σκόπιμο να ενημερώσει τον Λευκό Οίκο ή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το γεγονός αυτό προκάλεσε ιδιαίτερη ενόχληση στην κυβέρνηση Ομπάμα, η οποία δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις ούτε με το Κογκρέσο, ούτε με τον ισραηλινό πρωθυπουργό.
Υπάρχει όμως και πρόβλημα ουσίας: ο Νετανιάχου δεν κρύβει ότι σκοπός του λόγου του είναι να εμποδίσει τη σύναψη μιας συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
«Η συμφωνία αυτή δίνει στο Ιράν, που δηλώνει ανοιχτά ότι θέλει να καταστρέψει το ισραηλινό κράτος, άδεια να κατασκευάσει βόμβες. Και μάλιστα την άδεια των μεγάλων δυνάμεων», δήλωσε πρόσφατα ο Νετανιάχου, εκφράζοντας την ανησυχία του για τις παραχωρήσεις της ομάδας «5+1» (Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Ρωσία και Γερμανία) προς την Τεχεράνη. Κατά την άποψή του, το αμερικανικό Κογκρέσο αποτελεί «το τελευταίο ανάχωμα» σε μια τέτοια συμφωνία, που αποτελεί πλέον προτεραιότητα για τον Λευκό Οίκο.
Ο ισραηλινός πρωθυπουργός πρόκειται λοιπόν να ζητήσει από τους βουλευτές την επιβολή το ταχύτερο νέων κυρώσεων κατά του Ιράν. Ο Ομπάμα έχει δηλώσει ότι θα ασκήσει βέτο σε μια τέτοια απόφαση. «Η ομιλία του Νετανιάχου μπορεί να προσφέρει ένα ασυνήθιστο θέαμα:
Ένας ηγέτης μιας άλλης χώρας, προσκεκλημένος από το Κογκρέσο, να καταγγέλλει ανοιχτά την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, και μάλιστα δύο βήματα από τον Λευκό Οίκο», τονίζει ο δημοσιογράφος Τζέικ Σέρμαν, που καλύπτει το Κογκρέσο για λογαριασμό του αμερικανικού ιστότοπου Politico.
Θεωρώντας ότι η κίνηση αυτή αποτελεί πολιτικό ελιγμό των Ρεπουμπλικανών και παρέμβαση του Τελ Αβίβ, ο Λευκός Οίκος οργανώνει την απάντησή του. Ο Τζο Μπάιντεν, αντιπρόεδρος της χώρας και ως εκ τούτου πρόεδρος της Γερουσίας, θα έπρεπε να είναι παρών στον λόγο του Νετανιάχου. Η θέση του όμως θα είναι κενή, καθώς οργάνωσε άρον-άρον ένα ταξίδι στη Νότια Αμερική. Όσο για τον ίδιο τον Ομπάμα, απέκλεισε οποιαδήποτε συνάντηση με τον Νετανιάχου.
Επισήμως, η αμερικανική κυβέρνηση δηλώνει ότι θέλει να αποφύγει οποιαδήποτε παρέμβαση ενόψει των εκλογών της 17ης Μαρτίου. Παρ' όλα αυτά, τις τελευταίες ημέρες πολλαπλασιάζονται οι επικριτικές δηλώσεις για τον Νετανιάχου και την ισραηλινή πολιτική, ιδιαίτερα σε σχέση με το Ιράν. «Είναι αναμφισβήτητο ότι ορισμένα πράγματα που έχουν πει οι Ισραηλινοί για τις θέσεις μας δεν ήταν ακριβή», δήλωσε ο Τζος Έρνεστ, εκπρόσωπος του αμερικανού προέδρου.
Αυτοπροσκαλούμενος στο Κογκρέσο παρά τη θέληση του Λευκού Οίκου, ο Νετανιάχου παρατράβηξε άραγε το σκοινί; Πολλοί δυτικοί διπλωμάτες θεωρούν ότι η κίνηση αυτή αποτελεί πρόκληση, αν όχι προσβολή προς τον αμερικανό πρόεδρο. Οι Αμερικανοί αισθάνονται αμήχανα, με πρώτους τους Δημοκρατικούς βουλευτές, που είναι διχασμένοι ανάμεσα στην άνευ όρων στήριξη του ισραηλινού συμμάχου και την υπεράσπιση του Λευκού Οίκου. Ορισμένοι ζήτησαν από τον Νετανιάχου να αναβάλει την ομιλία του, άλλοι προειδοποίησαν ότι θα την μποϊκοτάρουν.
Σε επιστολή τους προς τον ισραηλινό πρωθυπουργό, οι βουλευτές Νταϊάν Φαϊνστάιν και Ρίτσαρντ Ντέρμπιν τον κατηγόρησαν ότι έχει κάνει το Ισραήλ αντικείμενο κομματικών παιχνιδιών και του εξέφρασαν τη βαθιά τους ανησυχία.
Ανήσυχοι είναι όμως και οι Εβραίοι των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε ασυνήθιστα έντονα άρθρα τους, πολλοί κατηγορούν τον Νετανιάχου ότι πάτησε την κίτρινη γραμμή. Και ότι υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, όχι εκείνα του Ισραήλ.
«Μια δημόσια διαμάχη με τον πρόεδρο Ομπάμα δεν κάνει καλό σε κανέναν, και κυρίως δεν κάνει καλό στο Ισραήλ», έγραψε η εβδομαδιαία εφημερίδα Jewish Exponent.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ


Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/561103/hpa-o-netaniaxoy-prokalei-ekneyrismo-kai-antidraseis#ixzz3SsN8WkhL

Η Ποίηση στον Δρόμο και τον Κόσμο: Η Περίπτωση του Νίκου Γκάτσου



Εδώ και αρκετό καιρό σκεφτόμουν να γράψω ένα άρθρο για τον Γκάτσο, απλά δεν έβρισκα την κατάλληλη αφορμή για να στρωθώ. Την αφορμή έδωσε ο Δήμος Χλωπτσιούδης με το άρθρο του στο διαδικτυακό ιστότοποτοβιβλίο.net (αναδημοσιευμένο και στο tvxs.gr) «Ας βγάλουμε την ποίηση στο δρόμο», στο οποίο πραγματεύεται την δυνατότητα να βγει η ποίηση στο δρόμο, όπως γίνεται με τους αντίστοιχους μουσικούς ή διάφορους άλλους performers –κυρίως ζογκλέρ που γυρίζουν κάτι πύρινες αλυσίδες.
Προσωπικά θεωρώ το παράδειγμα του «graffiti στίχων» ως ποίησης δρόμου (στο ίδιο στυλ με τους υπαίθριους μουσικούς ή τα ζωντανά αγάλματα), περισσότερο ως βανδαλισμό, παρά ως προαγωγή της τέχνης. Αν είναι να πάρουμε την Τέχνη στον δρόμο, τουλάχιστον ας το κάνουμε με στοιχειώδη καλαισθησία. Θα προτιμούσα ο γκρίζος και απρόσωπος τοίχος της πόλης να γίνει ένας καμβάς για καλή ζωγραφική – πως για παράδειγμα ο «υδρόγειος γλόμπος» στην Μελενίκου, ή «οι πολυκατοικίες που αγκαλιάζονται» στο Ιπποκράτειο – παρά ένα τεράστιο συνονθύλευμα διάσπαρτων στίχων, οι οποίοι επιλέγονται για την πολιτική τους σκοπιμότητα, παρά για την αισθητική τους αποτίμηση.
Επίσης θα έλεγα πως διαφωνώ με την πρόταση πως η ποίηση «πρέπει» να βγει στο δρόμου, τουλάχιστον με τον τρόπο που εννοούμε σήμερα το street art. Δεν θα αναβαθμιστεί το κύρος της ποίησης, ούτε θα αποκτήσει μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο, αν βγει ένας ποιητής μέρα μεσημέρι στην Πλατεία Αριστοτέλους και αρχίσει να μας απαγγέλλει στίχους από την ποιητική του συλλογή. Με εξαίρεση τους ραψωδούς και το δημοτικό τραγούδι, η ποίηση έχει συνδεθεί (καλώς ή κακώς) με τον γραπτό έντυπο λόγο και όσες φορές απαγγέλλεται, αυτό γίνεται σε εκδηλώσεις και τελετές και όχι σε ανοικτούς χώρους – με τον αυθορμητισμό και την έλλειψη οργάνωσης που εκφράζει το street κινημα. Νομίζω – και είναι ανοικτό προς συζήτηση – πως οι μοναδικές τέχνες που θα μπορούσαν να βγουν στον δρόμο είναι η αρχιτεκτονική και γλυπτική, που εκ των πραγμάτων έχουν ένα δημόσιο πρόσωπο και εκ των πραγμάτων είναι ήδη έξω στον δρόμο.
Όμως, παρόλο που διαφωνώ με την λύση του street poetry που εισηγείται οΔήμος Χλωπτσιούδης, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω και να προσυπογράψω στην διάγνωση του προβλήματος που διαγιγνώσκει στην ποίηση. Η ποίηση όντως έχει γίνει υπερβολικά ελιτίστικη, όντως έχει κλειστεί πίσω από ερμητικά κλειστές κάστες και κυκλώματα, τα οποία προωθούν μόνο τους «ημέτερους» και αφήνουν αξιόλογα ταλέντα στην αφάνεια, επειδή δεν έχουν τις κατάλληλες δημόσιες σχέσεις και διασυνδέσεις. Η ποίηση καταλήγει να μοιάζει με ξεχασμένο κατάλοιπο αριστοκρατίας, σε ένα κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο δημοκρατικός, με αποτέλεσμα να θεωρείται γραφική, όταν και αν δεν αγνοείται παντελώς.
Επομένως αν θα ήθελα να αλλάξω λίγο τον τίτλο του άρθρου του Δήμου Χλωπτσιούδη, από «Ας βγάλουμε την ποίηση στον δρόμο» θα το άλλαζα σε «Ας δώσουμε ποίηση στον κόσμο». Το αίτημα της ποίησης σήμερα είναι να αποκτήσει το έρεισμα που της αξίζει και της αρμόζει στον κόσμο.
Διευκρίνιση: Το αίτημα «ας δώσουμε την ποίηση στον κόσμο» είναι ένα αισθητικό αίτημα, κι όχι πολιτικό. Δεν αναφέρεται σε καμία κοινωνική τάξη, δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων βάση του οικονομικού τους εισοδήματος, ούτε επιδιώκει να αναδείξει μια τέχνη που να προτάσσει τα συμφέροντα μιας ορισμένης μερίδας ατόμων. Τα αισθητικά αιτήματα – όπως και η ίδια η Τέχνη – είναι καθολικά και αφορούν τον άνθρωπο ως άνθρωπο. Η Τέχνη ενοποιεί τους ανθρώπους δεν τους διαχωρίζει. Αν ένα αίτημα είναι αυθεντικά αισθητικό τότε μπορεί να αγγίξει ταυτόχρονα τον προλετάριο, τον μικροαστό και τον αριστοκράτη με τον ίδιο τρόπο. Αν όχι, τότε μάλλον χρησιμοποιεί την ιδέα της Τέχνης ως δούρειο ίππο για να εξυπηρετήσει σκοπούς (ευγενείς και μη) που όμως δεν έχουν σχέση με την τέχνη.
Το αίτημα λοιπόν είναι εκεί και είναι διατυπωμένο ρητώς. Όμως, εφόσον έχουμε απορρίψει την ιδέα του street poetry, πρέπει κι εμείς να αντιπροτείνουμε μια λύση, ώστε το αίτημα να εκπληρωθεί.
Η άκρη του μίτου βρίσκεται στο απλό ερώτημα: Υπήρξε άραγε κάποια πρόσφατη περίπτωση όπου η ποίηση και ο κόσμος συναντήθηκαν; Η απάντηση είναι καταφατική πέραν πάσης αμφιβολίας και ήταν η περίπτωση του Νίκου Γκάτσου.
(Ίσως βέβαια γίνομαι λίγο άδικος προς το έργο του Νίκου Καββαδία, που επίσης συνάντησε το έμφυτο αίσθημα του κόσμου για καλή τέχνη με ένα μοναδικό τρόπο, έστω και χωρίς την λαϊκή χροιά που προσέδωσε στην ποίηση ο Γκάτσος. Όμως πιστεύω πως χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι εκείνη του Γκάτσου και για λόγους συντομίας του κειμένου θα επιλέξω να μιλήσω μόνο για τον δεύτερο)
Ήταν λοιπόν ο Γκάτσος street poet; Σίγουρα όχι. Για μερικούς ίσως να ήταν «λαϊκός ποιητής», με την έννοια πως οι περισσότεροι στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μάνο Χατζηδάκι και τον Σταύρο Ξαρχάκο, αμφότεροι λαϊκοί συνθέτες. Σύμφωνα με άλλους η πορεία του ξεκίνησε και τέλειωσε με την «Αμοργό», την μοναδική ποιητική συλλογή/ποίημα που εξέδωσε εν ζωή. Ό,τι και να ήταν ο Γκάτσος, σημασία έχει πως συνειδητά ή ασυνείδητα είχε απήχηση στο ευρύ κοινό, από τον απλό εργάτη μέχρι τον μεγαλοαστό. Από τα πιο «ψαγμένα» του τραγούδια, όπως ο «Κεμάλ», το «Μάνα μου Ελλάς», την «Μικρή Ραλλού», το «Καίγομαι, Καίγομαι», το «Νυν και Αει» μέχρι τα πιο ελαφρά (έως παιδικά) όπως το «Χάρτινο το Φεγγαράκι», το «Σπίτι μου Σπιτάκι μου», το «Αν θυμηθείς το όνειρό μου», το «Νάνι του Ρήγα το παιδί», μέχρι τα πιο βαριά λαϊκά όπως το «Δίχτυ», τα «Μάτια Βουρκωμένα», ο «Λευτέρης» και άλλα ακόμη αμέτρητα ο Γκάτσος έχει ενσωματωθεί όσο κανένας άλλος ποιητής στην συνείδηση του μέσου Έλληνα πολίτη.
Τι είναι αυτό που κάνει τον Γκάτσο ένα μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική λογοτεχνία; Αν θα έπρεπε να το συνοψίσω σε μία φράση, θα έλεγα «η διπλή του ποιότητα».
Και εξηγώ.
Η πρώτη έκφανση της ποιότητας, της αξιοσύνης και της μοναδικότητας του έργου του Γκάτσου έχει να κάνει με το νοηματικό ορίζοντα που πραγματεύεται. Από τα πιο σοβαρά και κρίσιμα θέματα, μέχρι τα παιδικά τραγουδάκια, ο Γκάτσος σέβεται τον αναγνώστη του και ανάγει το θέμα του σε πραγματικό έργο τέχνης. Σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονούς του και σύγχρονούς μας ποιητές – που καταπιάνονται με τα πιο λεπτά ζητήματα και τους συμπεριφέρονται με τον πιο πρόχειρο τρόπο – ο Γκάτσος προσφέρει το ταλέντο του στην θεματολογία του.
Η δεύτερη έκφανση είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος που χειρίζεται την γλώσσα και πολύ περισσότερο την μορφή της τέχνης του. Η τεχνική του είναι για σεμινάριο, με τις πιο έξυπνες αλλά και λειτουργικές ομοιοκαταληξίες, με τον ρυθμό να κυλάει αβίαστα μέσα στο ποίημα και την δυναμική να αναπτύσσεται με κάθε πιθανό τρόπο, πίσω από κάθε λέξη και γύρισμα. Η τεχνική του Γκάτσου δεν είναι ούτε στο ελάχιστο πρόχειρη. Ο οποιοσδήποτε – ακόμη και ο πιο αδαής από θέματα τεχνικής – θα μπορούσε να παρατηρήσει την δουλειά και την προσοχή που βάζει ο Γκάτσος στους στίχους του, επιλέγοντας την πιο αυστηρή ομοιοκαταληξία. Κι η αυστηρή του ομοιοκαταληξία, όχι μόνο δεν δυσκολεύει το νόημα του ποιήματος, αλλά αντίθετα το αναδεικνύει. Η τεχνική του Γκάτσου αποδεικνύει πως ένα ποίημα θέλει έμπνευση και δουλειά για να ολοκληρωθεί στην αρτιότητά του. Η τεχνική του προτάσσει την τέχνη του και την Τέχνη εν γένει.
Εν ολίγοις ο Γκάτσος (όπως και ο Καββαδίας) είναι ένα αστραφτερό διαμάντι σε μια εποχή που έχει κυριολεκτικά μπουχτίσει αφενός από ψευδεπίγραφα ζιρκόνια, που προσφέρουν μια ψευδεπίφαση λάμψης και αφετέρου από ακατέργαστα διαμάντια που αρνούνται πεισματικά και χονδροειδώς να περάσουν οποιαδήποτε επεξεργασία – για να μην χάσουν δήθεν την αυθεντικότητά τους. Η ομορφιά των στίχων του – αλλά και των νοημάτων του – ουσιαστικά εξαίρει όχι μόνο την τέχνη του, αλλά και την Τέχνη ως Ιδέα. Στο έργο του, η νεοελληνική ποίηση μοιάζει δικαιώνεται και να ανακτά λίγη από την χαμένη της ομορφιά.
Ίσως εδώ αρχίζει να αχνοφαίνεται η πραγματική διαλεκτική μεταξύ της ελίτ και του κόσμου, μεταξύ της αριστοκρατίας και της δημοκρατίας.
Είναι ο Γκάτσος ελιτιστής; Κρύβεται μέσα στα σαλόνια και συγχρωτίζεται μόνο με άτομα της δικής του κάστας; Όχι βέβαια. Ο Γκάτσος είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη πως ο κόσμος αγαπάει και στηρίζει τον πραγματικό αξιόλογο στίχο που υπηρετεί την ποίηση περισσότερο από τη πομπώδη ποίηση της εποχής μας. Ο Γκάτσος έδωσε την ποίηση στον λαό, την ίδια ουσία που ξεκίνησε από τον Όμηρο, πέρασε στο δημοτικό τραγούδι, γύρισε στην κρητική λογοτεχνία και στηρίχθηκε από τον Σολωμό, τον Βαλαωρίτη, τον Παλαμά και τον Καρυωτάκη.
Είναι όμως ο Γκάτσος «ελίτ»; Ναι, χωρίς καμία αμφιβολία. Ο Γκάτσος είναι ελίτ, γιατί είναι ο καλύτερος. Η ποίηση του αξιολογικά παίρνει άριστα με τόνο και το αποδεικνύει η διαχρονικότητα των τραγουδιών του. Σε ένα άκρατα μεταμοντέρνο κόσμο, όπου κάθε έννοια αξιολόγησης χάνεται «υπό το βάρος της υποκειμενικότητας και της αφήγησης», ο Γκάτσος στέκει όχι μόνο ιστορικά, αλλά και αξιολογικά. Δεν δίνει απλά την ποίηση στον κόσμο, αλλά δίνει την καλύτερη ποίηση στον κόσμο. Η ποίηση του δίνει περισσότερα από τον ίδιο τον εαυτό της. Παράλληλα δίνει στον κόσμο ένα βαθύ, γνήσιο και αυθεντικό αξιολογικό κριτήριο της ποίησης, ένα κριτήριο το οποίο σιγά σιγά αρχίζει να φθίνει.
Οι κλειστές κάστες, επομένως, δεν είναι απλά μια μορφή ελιτισμού, μια συνειδητή μορφή αυτοαποκλεισμού από τον κόσμο. Στην ουσία είναι μια μορφή εξορίας. Ο κόσμος έχει εξορίσει τους ελιτιστές μακριά, ακριβώς επειδή η ποίησή τους δεν είναι αντάξια για το κριτήριο που έχουν προσφέρει και αναδείξει ποιητές και καλλιτέχνες, πολύ ανώτεροι από τους ίδιους. Και μέσα στην απύθμενη αφέλειά τους, οι ελιτιστές κατάφεραν κι έπεισαν τους εαυτούς τους πως οι ίδιοι απομακρύνθηκαν από την «πλέμπα» και όχι το αντίθετο.
Η δημοκρατία χρειάζεται την αξιοκρατία και η αξιοκρατία αναδύεται μέσα από την δημοκρατία. Η δημοκρατία (αισθητικά αλλά και πολιτικά) χωρίς ένα αξιολογικό κριτήριο καταντάει μια ασυνάρτητη και ανοργάνωτη οχλαγωγία, καταδικασμένη να καταρρεύσει κάτω από την ίδια της την ανοργανωσιά και να κατασπαράξει τις σάρκες της. Από την άλλη το αξιολογικό κριτήριο χωρίς επικύρωση από την ευρεία αποδοχή του κόσμου, μοιάζει τουλάχιστον με δικτατορία, όπου ο κόσμος αναγκάζεται να υποχωρήσει σε κάτι που δεν αναγνωρίζει, στο όνομα ενός υποτιθέμενου καλού, που στην τελική μόνο καλό δεν είναι.
Κλείνοντας, πιστεύω πως πήραμε μόνο μια γεύση από το βαθύτερο πρόβλημα που υπάρχει τα τελευταία πενήντα χρόνια στην ποίηση γενικότερα. Με αφορμή τον Γκάτσο δείξαμε πως η ποίηση μπορεί να είναι ταυτόχρονα εξαιρετική και «άριστη» μέσα στην απλότητά της και την ίδια ώρα να απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Το αριστοκρατικό συνυπάρχει μαζί με το δημοκρατικό και το ένα αναβαθμίζει το άλλο.
Η αυθεντική ποίηση απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους γιατί απευθύνεται στον Άνθρωπο και απευθυνόμενη στον άνθρωπο τον βελτιώνει και τον φτάνει το ύψος που του αρμόζει.
_
http://tovivlio.net/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CF%81/

Μπορούν οι εκλογές να οδηγήσουν στο τέλος της καταστροφής; Ιανουαρίου 24, 2015 από seisaxthiablog


Τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα (η μεγάλη πλειοψηφία του λαού) έχουν εξαντλήσει πια κάθε όριο υπομονής, έχοντας πια συνειδητοποιήσει ότι ήταν ψευδαίσθηση η βολική σκέψη ότι η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που ξετυλίγεται τα τελευταία χρόνια είναι απλώς «μπόρα και θα περάσει», έρχονται οι αυριανές εκλογές, που κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ιστορικές.
Φυσικά, όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις είχαν δημιουργηθεί από τους ίδιους τους βολεμένους στα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και τα παρακλάδια τους) καθώς και τους εξίσου βολεμένους στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, που σωστότερα θα έπρεπε να βαφτιστούν ΜΜΑ, δηλαδή Μέσα Μαζικού Αποπροσανατολισμού,) που ακόμη και σήμερα συνειδητά εξαπατούν ότι δήθεν τώρα βγαίνουμε από την καταιγίδα, αρκεί να μην ακούσουμε κάποιες φωνές (προφανώς τον ΣΥΡΙΖΑ) που θέλουν να μας επαναφέρουν στο «μάτι του κυκλώνα».
Τόσο, βέβαια, οι ντόπιες ελίτ και τα πολιτικά και μιντιακά όργανά τους, όσο και το ευρωπαϊκό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ στην Ε.Ε. που, μαζί με το αμερικάνικο τμήμα στο ΔΝΤ, κυβερνούν το σημερινό ελληνικό προτεκτοράτο τους, ξέρουν πολύ καλά ότι οι αυριανές εκλογές, με βάση τις υπάρχουσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, δεν παρουσιάζουν κανένα απολύτως κίνδυνο για την επικυριαρχία τους, είτε επανεκλεγεί το σημερινό μπλοκ εξουσίας, είτε το εκκολαπτόμενο νέο μπλοκ εξουσίας γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ που, όπως προσδοκούν, θα αποτελέσει το νέο συμπλήρωμα του διπολικού συστήματος εξουσίας που είχαν εγκαταστήσει στη Μεταπολίτευση, στη θέση του εντελώς πια ξοφλημένου ΠΑΣΟΚ και στις δυο σημερινές παραλλαγές του («Γιωργάκης» και «Ευάγγελος»!)
Ποιες είναι όμως αυτές οι συνθήκες; Όσον αφορά πρώτα στις οικονομικές συνθήκες, αρχικά δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κανένα ριζοσπαστικό βήμα από αυτά που απαιτούνται για να βελτιωθεί ουσιαστικά και σε μόνιμη βάση η άθλια οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, μέσα στον «κορσέ» της Ε.Ε. και των καταστατικών συνθηκών της (Μάαστριχτ κ.λπ.), που θεσμοποίησαν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Το πολύ, αν επιτύχουν κάποια αναδιαπραγμάτευση της παρούσας δανειακής συνθήκης με την υ.ε., θα μπορούσε να υπάρξει κάποια ελάφρυνση του χρέους (π.χ. ένα νέο «κούρεμα» και/ή μία επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων) και, επομένως, μία ήπια χαλάρωση των σημερινών θανατηφόρων πολιτικών λιτότητας. Όλες όμως οι μεγάλες «μεταρρυθμίσεις» που έχουν συμφωνηθεί με την Τρόικα, οι οποίες επέβαλλαν το πλήρες άνοιγμα και την «απελευθέρωση» των αγορών εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας, δεν πρόκειται να αγγιχτούν, όπως το έχουν δηλώσει επανειλημμένα οι «εταίροι» μας, και έχει δεχτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς μιλά για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και κάποια βελτίωση εισοδημάτων. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, μπορεί να επιβληθούν και άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως διευκρινίζουν ακόμη και οι «μαλακοί» μέσα στην Ε.Ε., σαν τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών.
Επομένως, το ξανακτίσιμο της παραγωγικής μας δομής (η οποία αποδιαρθρώθηκε εντελώς με την ένταξή μας στην Ε.Ε.), που αποτελεί τη μόνη διέξοδο από τη σημερινή καταστροφή, δεν συζητείται καν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ακόμη και από την «αριστερή» του πτέρυγα, που απλώς συζητάει την έξοδο από την Ευρωζώνη, αλλά όχι και την Ε.Ε. Όμως, η επαναφορά (και υποτίμηση) της δραχμής, εάν δεν συνοδευτεί από αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, που μόνο μέσα από ένα πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας έξω από την Ε.Ε. μπορεί να εφαρμοστεί, μόνο κάποια προσωρινά θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει, όπως άλλωστε και οι πολλές άλλες υποτιμήσεις που είχαμε μεταπολεμικά!
Ακόμη, αποτελούν προπαγανδιστικό μύθο τα περί ύπαρξης κρυφής ατζέντας, ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα απειλήσει με έξοδο από το Ευρώ, αν όχι και την Ε.Ε., εαν οι εταίροι μας δεν δεχόντουσαν τα μέτρα του για τη χαλάρωση της λιτότητας. Ομως παρόμοια «απειλή» μόνο γι’ ανέκδοτο θα μπορούσαν να την πάρουν οι εταίροι, ξέροντας την απαιτούμενη μακρά συστηματική προεργασία για την υλοποίηση της και τη συνειδητοποίηση από μέρους των λαϊκών στρωμάτων της αναγκαιότητάς της. Εαν σήμερα φέρεται το 75% με 80% του λαού να είναι υπέρ του Ευρώ και της Ε.Ε., την ευθύνη γι’ αυτό το έγκλημα έχει σύμπασα η Αριστερά μας (εκτός ΚΚΕ) που όχι μόνο δεν έκανε ποτέ το παραμικρό για να συνειδητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα τις καταστροφικές συνέπειες της ένταξης, αλλά και ψήφιζε πανηγυρικά (π.χ. ΣΥΝ) τις συνθήκες που μας δέσμευαν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές (Μάαστριχτ κ.λπ.!)
Όσον αφορά στις πολιτικές συνθήκες, η μεν πολιτική δομή της Ε.Ε. κυριαρχείται από ένα συμπαγές πολιτικό μπλοκ συντηρητικών και σοσιαλφιλελεύθερων (πρώην σοσιαλδημοκρατικών) κομμάτων του ευρωπαϊκού Βορρά και των υπερ-συντηρητικών και φιλο-δυτικών «νέων» μελών της Ε.Ε., από το πρώην σοβιετικό μπλοκ (Βαλτικές χώρες, Πολωνία κ.λπ.). Αυτό το μπλοκ θα κυριαρχεί στην πολιτική και οικονομική ατζέντα της Ε.Ε. στο προβλεπτό μέλλον, παρά τις χίμαιρες του ΣΥΡΙΖΑ και του Podemos για μια νέα «προοδευτική» Ευρώπη. Η δε πολιτική δομή της Ελλάδας μετά τις εκλογές, πιθανότατα, θα ελέγχεται είτε από μια συμμαχική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από μια αδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα στηρίζεται στην ψήφο ανοχής άλλων κομμάτων. Και οι ελίτ έχουν ήδη προετοιμαστεί για παρόμοιο σενάριο. Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, δημιούργησαν ένα καθαρά μιντιακό συστημικό κόμμα (το Ποτάμι), του οποίου ηγείται μια τηλεοπτική περσόνα που προωθήθηκε παντοιοτρόπως από τα ελεγχόμενα από τις ελληνικές ελίτ ΜΜΕ, δημοσκοπικές επιχειρήσεις κ.λπ. Το κόμμα αυτό, που στελεχώνεται, βασικά, από απολίτικους τεχνοκράτες που διψούν για ευρύτερη κοινωνική προβολή, είναι το χειρότερο συστημικό δεκανίκι, διότι, μη έχοντας ουσιαστικά κανένα πολιτικό πρόγραμμα (πέρα από κάποιες ανώδυνες γενικολογίες), μπορεί να συνεργαστεί με οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας, αφού ο μόνος απαράβατος όρος που βάζει για συμμαχίες είναι ότι «η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της» προς τους εταίρους της στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ, και «θα συνεχίσει να είναι προσδεμένη στην ευρωζώνη»!
Οι εκλογές, επομένως, από μόνες τους, μόνο στο τέλος της καταστροφής δεν οδηγούν….

https://seisaxthia.wordpress.com/2015/01/24/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%AD/#more-53533

Μοσκοβισί: Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν αποτελεί λόγο για να αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις

Μοσκοβισί: Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν αποτελεί λόγο για να αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις

Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία δεν αποτελεί λόγο για “να αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις”, έστω και αν αυτή η άνοδος ανησυχεί τις Βρυξέλλες, υποστήριξε ο Επίτροπος Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί, μετέδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο (AFP).
“Ασφαλώς, είναι ένα θέμα που μας ανησυχεί όλους, όμως δεν αποτελεί επαρκή αιτία για να αποφύγουμε την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων”, τόνισε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο Παρίσι.
“Οι αποφάσεις που λάβαμε ελήφθησαν πάνω σε αντικειμενικές βάσεις και ευτυχώς για αυτό διότι σε διαφορετική περίπτωση η Κομισιόν θα έχανε την αξιοπιστία της”, συνέχισε.
Δύο ημέρες αφότου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε στη Γαλλία περιθώριο δύο ετών προκειμένου να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμά της κάτω από το 3% του ΑΕΠ, έθεσε νέους, αυστηρούς στόχους στη χώρα. Έτσι, οι Βρυξέλλες αναμένουν από το Παρίσι να μειώσει το έλλειμμά του στο 4% φέτος (από 4,1% που είχε υποσχεθεί η γαλλική κυβέρνηση), στο 3,4% το 2016 και στο 2,8% το 2017.
Ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις, αρμόδιος για τη θεματική ενότητα Ευρώ και Κοινωνικός Διάλογος, είχε ζητήσει την Τετάρτη την επιβολή κυρώσεων στη Γαλλία, μια πρόταση που δεν έγινε τελικά αποδεκτή. “Θεωρώ ότι οι κυρώσεις είναι πάντοτε λάθος, επειδή αυτό δείχνει πως δεν καταφέραμε να πείσουμε μια χώρα να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Από την άλλη, κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει την εντύπωση εξευτελισμού (…) και να δώσει ώθηση στα άκρα”, εξήγησε ο Μοσκοβισί.
“Όλος ο κόσμος παρακολουθεί τη Γαλλία, όλοι παρακολουθούν την άνοδο του Εθνικού Μετώπου, όλοι βλέπουν με μεγάλη ανησυχία την άνοδο των άκρων. Ασφαλώς υπάρχει αυτό το στοιχείο, αλλά δεν είναι καθοριστικό” είπε, απαντώντας σε ερώτηση αν ο φόβος ανόδου των ποσοστών της ακροδεξιάς οδήγησε στην απόφαση να μην επιβληθούν κυρώσεις στη Γαλλία.



http://mignatiou.com/2015/02/i-anodos-tis-akrodexias-den-apoteli-logo-gia-na-apofigoume-tis-metarrithmisis-ipostirizi-o-epitropos-ikonomikon-pier-moskovisi/

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΑΝΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΣΟΥΝ ΠΟΛΛΑ !!!

Κλασικές ατάκες της Ελληνίδας μάνας… Μάνα είναι μόνο μια! Ας τις έχουμε γερές και δυνατές και ας γκρινιάζουν.
1. Μην βγεις έτσι πάρε μια ζακέτα.
2. Φάε τίποτα. Πετσί και κόκκαλο έχεις μείνει.
3. Βάλε κάλτσες, πάλι ξυπόλητος είσαι;
4. Όταν φτάσεις να με πάρεις τηλέφωνο.
5. Γιατί θα φας έξω; Δεν έχουμε φαγητό στο σπίτι;
6. Εγώ στην ηλικία σου είχα δύο παιδιά.
7. Μην πατάς εδώ, έχω σφουγγαρίσει.
8. Ίδιος ο πατέρας σου είσαι.
9. Δε ντρέπεσαι να σε περνάνε οι άλλοι;
10. Δες τον Γιωργάκη που διαβάζει όλη την ημέρα.
11. Δε με ενδιαφέρει τι κάνουν τα άλλα παιδιά.
12. Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω εδώ μέσα;
13. Πήγαινε στο φούρνο να πάρεις μια φρατζόλα ψωμί.
14. Πάρε τηλέφωνο τη θεία σου να πεις χρόνια πολλά.
15. «Το φαΐ είναι έτοιμο»! «Ελαστοτραπεζιλεμεθακρυωσειτοφαγητοναφαμεσανοικογενειαμιαφοραεπιτελουςαντεσηκωαπτονυπολογιστηδεφευγειαποκει»
16. Όταν κάνεις κι εσύ παιδιά τότε θα με καταλάβεις!
17. «να πεθάνω να ησυχάσω.»
18. (στις 9 το πρωί) ΣΗΚΩΩΩΩΩ 10 και μισή πήγε και ακόμα στο κρεβάτι είσαι!
19. Πήγαινε να πετάξεις τα σκουπίδια.
20. Μη πετάς τα πράγματα σου το σαλόνι, πες ότι έρχεται ένας άνθρωπος ξαφνικά να είναι το σπίτι αχούρι;
21. Μη βγεις έξω λουσμένη.
22. Θα κάνεις ζημιά! ΚΑΙ θα χτυπήσεις ΚΑΙ θα φας και ξύλο»
23. Ουέ κ αλίμονό σου…
24. Μη φωνάζεις, όποιος περνάει από κάτω από το σπίτι τι θα νομίζει;
25. Πέφτω για ύπνο..μην ακούσω ΚΙΧ!
26. Εσείς δεν είστε άνθρωποι, είστε γαϊδούρια!
27. Νομίζεις ότι θα έχεις μια ζωή πίσω σου εμέν56α να τρέχω, να σου μαζεύω τις κάλτσες, να σιδερώνω και να σε πλένω; Αύριο μεθαύριο θα κάνεις οικογένεια!

28. «Δεν μπορώ να καταλάβω που έχει μοιάσει αυτό το παιδί…»
29. «Στα ΄λεγα εγώ. Δεν στα ΄λεγα; Στα ΄λεγα. Όχι για να μη λες ότι δεν στα ΄λεγα»!
30. Ούτε ένα ποτήρι δεν πας στην κουζίνα..ποιος θα στο μαζέψει;;;; Η δούλααααα σου;;
31. Άμα φας καμία ανάποδη θα σου πω εγώ!
32. ΚΑΛΑ ΕΛΑ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ.
33. – Μάνα καφέ. – Χέρια δεν έχεις; Άντε σε έχουμε καλομάθει. Υπηρέτρια με έχετε κάνει. Τι καφέ θέλεις;
34. Να προσέχεις μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό.
35. Μαμάααααα δε το βρίσκω! «έτσι και έρθω και το βρω όμως θα στο δώσω να το φας!»
36. Τι το πέρασες εδώ ξενοδοχείο;;;
37. Αφήνεις την μπουκιά σου; Είναι η δύναμη σου.
38. Για να δω τα μάτια σου. Αχ θεέ μου πάλι ήπιε.
39. Αν δε γυρίσεις μέχρι τις 12 η πόρτα αυτή θα είναι κλειδωμένη!
40. Οταν κάνεις μαλακία λέει στον πατέρα «η κόρη σου», όταν κάνεις κάτι καλά «η κόρη μου».
41. πάλι θα βγεις; όλη μέρα έξω ήσουνα..
43. ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΟΥ ΒΡΙΣΚΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΘΑ ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ!
44. «διάβασε λίγο βρε παιδί μου..Ένα δυο χρόνια είναι..Μετά θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο»
45. «σε πιάτο βάλε την τούρτα, θα΄ρθει κάνας άνθρωπος και θα ντραπώ να κεράσω»
46. Να δω όταν πεθάνω τι θα κάνετε!
47. Έφαγες; Αν δεν ήμουν εγώ θα πεθαίνατε όλοι της πείνας.
48. Στην παραλία: Άμα πνιγείς θα σε σκοτώσω…
49. «Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις»…
50. – Να σου κάνω κάτι να φας; – Όχι – Καλά εγώ θα σου κάνω και μη φας!
51. Θα κάνεις και συ παιδιά μια μέρα. Μακάρι να σου κάνουν ότι κάνεις εσύ σε μένα.
52. Αν πρόκειται να σκοτωθείς με τον αδερφό σου, πηγαίνετε έξω. Μόλις τελείωσα το σφουγγάρισμα.
53. Ωραίο πλύσιμο έκανες! Δεν βλέπεις τον σβέρκος σου που είναι μαύρος;
54. Σταμάτα να αλληθωρίζεις γιατί στο τέλος θα μείνεις αλλήθωρος
55. Βάλε το μπουφάν σου. Κάνει κρύο και δεν το καταλαβαίνεις.
56. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις…http://panagiamegalohari.gr/%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%82/