ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΕΣΩΣΕ 125 ΝΕΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Ο μακαριστός όσιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980),

πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου 

- Το παράδειγμα της χριστιανικής αγάπης -

Τον καιρό της γερμανικής Κατοχής στην Πάρο, ο Γερμανός Διοικητής, επειδή στο χωριό Τσιμπίδο σκότωσαν οι Άγγλοι δύο Γερμανούς και τραυμάτισαν έναν αξιωματικό, ζήτησε να του προσκομίσουν οι πρόεδροι των κοινοτήτων, μια ορισμένη μέρα, 125 νέους από όλες τις κοινότητες της Πάρου για να τους εκτελέσει.

Όταν άκουσα αυτή τη θανατική απόφαση -λέει ο Γέρων Φιλόθεος- πόνεσε η ψυχή μου και δοκίμασα θλίψη περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί οι μελλοθάνατοι ήταν πνευματικά μου παιδιά... και η πνευματική συγγένεια και αγάπη είναι ανώτεροι από τη σαρκική, όπως έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας.

Για αυτό λοιπόν δεν αδιαφόρησα, αλλά αμέσως έσπευσα σαν πνευματικός πατέρας να σώσω τα πνευματικά μου παιδιά από τον επικείμενο θάνατο. Όμως ο διοικητής, όταν πήγαμε να τον παρακαλέσουμε με τον αγαπητό γιατρό κ. Αλιμπράντη, βουλευτή της Πάρου, και με τους υπόλοιπους προέδρους των κοινοτήτων και τους Ιερείς του νησιού, που όλοι τους έδειξαν αδελφικό ενδιαφέρον, δεν δεχόταν μεσιτείες. Παρήγγειλε μάλιστα μέσω του φρουράρχου του ότι όποιος Έλληνας, ή ακόμη και Γερμανός, τολμήσει να μεσιτέψει για τους μέλλοντες να εκτελεστούν, θα εκτελεστεί και αυτός. Ωστόσο ο φρούραρχος, που ήταν φιλέλληνας, μας συμβούλεψε τα εξής:

Επειδή εδώ δεν είναι δυνατό να τον δείτε, αλλ' ούτε και συμφέρει, έχω την γνώμη να τον καλέσετε στο Μοναστήρι, τάχα για να τον φιλοξενήσετε και να τον περιποιηθείτε, και πάνω στις περιποιήσεις να του αναφέρετε σχετικά, να τον παρακαλέσετε, και ίσως να λυγίσει, αλλά και πάλι αμφιβάλλω.

Δεν έχασα καιρό. Την ίδια μέρα τον κάλεσα στο Μοναστήρι, και την επόμενη ήρθε. Φοβόμουν μήπως απορρίψει την παράκληση μου και κατέφυγα στην ακαταίσχυντη προστασία των χριστιανών, την απροσμάχητη βοήθεια, την μόνη ελπίδα, καταφυγή και σωτηρία, την Υπεραγία Θεοτόκο, τη Ζωοδόχο Πηγή. Κάναμε λοιπόν Παράκληση με όλους τους πατέρες και αδελφούς του Μοναστηριού και παρακαλέσαμε με πίστη και ικετεύσαμε να μεσιτεύσει στον υιό της και Θεό μας να μετατρέψει την απόφαση του άδικου Διοικητή και να χαρίσει τη ζωή στους ανεύθυνους, που άδικα καταδικάστηκαν σε θάνατο. Την Παράκληση στην Παναγιά παρακολούθησε και ο Διοικητής με την συνοδεία του. Μόλις τελείωσε η Παράκληση, ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν. Τότε ο Διοικητής είπε στο διερμηνέα να του ζητήσω να μου κάνει μια χάρη.

Εγώ εκείνη τη στιγμή γέμισα χαρά και αγαλλίαση, διότι πίστεψα ότι εισακούστηκε η δέηση μας και ήρθε η κατάλληλη στιγμή να του ζητήσω εκείνο για το οποίο τον κάλεσα στο Μοναστήρι και κάναμε και την Παράκληση. Οπότε, πήρα θάρρος και μέσο του διερμηνέα του λέω να μου υποσχεθεί πρώτα ότι θα μου κάνει την χάρη που θα ζητήσω, και τότε θα του τη ζητήσω. Μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου υποσχέθηκε ότι θα την κάνει. Τότε λοιπόν του είπα ότι θέλω να χαρίσει τη ζωή στους 125 νέους που αποφάσισε να θανατώσει. Αλλά όταν το άκουσε, απήντησε να του ζητήσω άλλη χάρη, γιατί αυτή τη χάρη δεν μπορεί να την κάνει, διότι έχει τέτοια διαταγή, που λέει: Όταν σκοτωθεί ένας Γερμανός, στη θέση του να σκοτώνονται 50 Έλληνες από τα κοντινά χωριά για δύο Γερμανούς 100 Έλληνες κλπ. Και επειδή είδα ότι, παρά τις παρακλήσεις που του έκανα, επέμενε να του ζητήσω άλλη χάρη, του ζήτησα ως μέγιστη χάρη να με πάρει με τους 125 καταδίκους, να με εκτελέσει. Όταν άκουσε τούτο ο σκληρός εκείνος και απάνθρωπος Διοικητής, κάμφθηκε, μαλάκωσε η καρδιά του, συντρίφθηκε και συγκινημένος μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου είπε: «Σου τους χαρίζω».

Τη στιγμή εκείνη τόση μεγάλη χαρά αισθάνθηκα, όση ποτέ. Είχα βέβαια χαρά ελπίζοντας ότι, εάν δεν άλλαζε γνώμη για τους κατάδικους, θα πέθαινα και εγώ με τα πνευματικά μου παιδιά, αλλά η χαρά εκείνη θα ήταν χαρά μόνο για μένα, ο θάνατος μου δηλ. μόνο σε μένα θα προξενούσε χαρά, ενώ στους αδελφούς της μονής και σε όλα τα πνευματικά μου παιδιά στην Πάρο θα προξενούσε λύπη.

Όμως η χαρά που πήρα, όταν ο Διοικητής μου είπε «Σου τους χαρίζω», ήταν χαρά κοινή, γενική, για όλους: για μένα, για τους κατάδικους, για τους γονείς, αδελφούς, συγγενείς, φίλους και συμπατριώτες, χαρά για όλη την Πάρο.

Εκτός λοιπόν από τη δική μου χαρά, συμμετείχα ως πνευματικός πατέρας και στην κοινή χαρά όλων. Όλοι αυτοί η δραματική υπόθεση είχε ως αφετηρία τον σύνδεσμο της αγάπης διότι, αν δεν με συνέδεε ο σύνδεσμος της αγάπης, της αγάπης της ειλικρινούς, της πνευματικής, της χριστιανικής, της αδελφικής, της πατρικής, με τους κατάδικους, θα έλεγα: «Τι με μέλει εμένα; Δεν παν να τους σκοτώσουν οι Γερμανοί; Εμένα να μην πειράζουν και το Μοναστήρι μου. Εγώ να ζήσω και εκείνοι ας πεθάνουν». Όμως η αγάπη, το χριστιανικό και το ηθικό μου καθήκον μου έλεγε «όχι». Ο Χριστός, μου έλεγε η αγάπη του Θεού, ο αναμάρτητος Θεός, κατέβηκε από τους ουρανούς και υπέμεινε τον πιο επονείδιστο σταυρικό θάνατο και πέθανε για εμάς τους αμαρτωλούς, τους εχθρούς του για αυτό και συ οφείλεις, ως μαθητής, Ιερέας του Ιησού Χριστού, να γίνεις μιμητής Του, να πεθάνεις για τα πνευματικά σου παιδιά, τα οποία και εκείνα σε σέβονται, σε εκτιμούν, σε αγαπούν.

Από το βιβλίο: Διδαχές πατρικές και Θαυμαστά γεγονότα του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου (1884-1980)

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη.

gerontas.gr

ΠΑΡΕΛΑΣΗ 8 ΑΤΟΜΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ - ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΕΠΟΧΗΣ «Ζωντανεύουν» το έπος

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=27/10/2014&id=454221Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ

Ενα πρωτότυπο θέαμα θα έχουν την ευκαιρία να δουν όσοι παρακολουθήσουν την παρέλαση για την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με τα πεζοπόρα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων θα παρελάσει για πρώτη φορά ένα άγημα 8 ατόμων που θα φέρει στρατιωτική ενδυμασία και εξοπλισμό της εποχής του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Μια φωτογραφία-σύνδεση του χθες με το σήμερα. «Μασκότ» της Ομάδας Αναβίωσης Ελληνικού Στρατού 1940 (αριστερά) είναι η «Αθήνα», ένα άλογο που βρέθηκε να περιφέρεται εγκαταλειμμένο. Δεξιά, ιστορικό ντοκουμέντο Πρόκειται για μέλη της Ομάδας Αναβίωσης Ελληνικού Στρατού 1940, η οποία φέτος θα συμμετέχει στις επίσημες εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του «ΟΧΙ» στη Θεσσαλονίκη.

Τι ακριβώς όμως είναι η Αναβίωση ή Reenacting, όπως είναι η αγγλική της ονομασία; Είναι η οργανωμένη ομαδική προσπάθεια για να ζωντανέψει ξανά ένα γεγονός ή μια περίοδος της Ιστορίας. Η αναβίωση αποτελεί μια πολύ διαδεδομένη δραστηριότητα στις χώρες του εξωτερικού, όπου ήδη από τη δεκαετία του 1970 υπάρχουν οργανωμένες ομάδες. Η θεματική τους εκτείνεται από την αρχαιότητα μέχρι το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Το 2010 στην Ελλάδα σχηματίστηκαν οι πρώτες ομάδες αναβίωσης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες λάμβαναν μέρος σε παιχνίδια αεροσφαίρισης (airsoft). Αρχικά τα μέλη τους έφεραν στολές και εξοπλισμό ξένων στρατών εκείνης της περιόδου. Αργότερα όμως αποφασίστηκε η δημιουργία μιας ομάδας αναβίωσης του ελληνικού στρατού του 1940, η οποία σήμερα αριθμεί 12 άτομα. Η «μασκότ» της είναι η «Αθήνα», ένα θηλυκό άλογο το οποίο βρέθηκε να περιφέρεται εγκαταλειμμένο από τους ιδιοκτήτες του. Ενα μέλος της ομάδας το περισυνέλεξε και πλέον χρησιμοποιείται σε φωτογραφήσεις και αναπαραστάσεις στρατιωτών του ιππικού.

Η ομάδα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 28 Οκτωβρίου 2013, στην παρέλαση που διοργάνωσε ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου για την εθνική επέτειο. Αργότερα συμμετείχε σε εκδηλώσεις του Πολεμικού Μουσείου Αθήνας για τη Μάχη του υψώματος 731, ενώ τον περασμένο Απρίλιο έλαβε μέρος στους εορτασμούς για τη Μάχη των οχυρών, αφού μετέβη στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, στο οχυρό Ιστίμπεη. Φέτος, η ομάδα θα συμμετέχει για πρώτη φορά στη στρατιωτική παρέλαση που γίνεται κάθε χρόνο κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από σχετική πρόσκληση του διοικητή του Γ' σώματος στρατού, στρατηγού Ηλία Λεοντάρη.

Ο σχηματισμός της ομάδας δεν ήταν καθόλου εύκολο εγχείρημα, όπως δήλωσε στην «Ελευθεροτυπία» ένα από τα μέλη της, ο Γεώργιος Κρικέλας. Για το σκοπό αυτό απαιτήθηκε κόπος, χρόνος και χρήμα, σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή. Η έρευνα στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας και σε ιδιωτικές συλλογές, όπως και η μελέτη φωτογραφιών από την εποχή του Ελληνοϊταλικού Πολέμου κρίθηκαν απαραίτητες. Τα όπλα είναι αεροβόλα τυφέκια, αντίγραφα αυτών που χρησιμοποίησαν οι Ελληνες όταν πολεμούσαν τους Ιταλούς εισβολείς.

Βασικός στόχος της Ομάδας Αναβίωσης Ελληνικού Στρατού 1940 είναι η εμπέδωση του εκπαιδευτικού της χαρακτήρα από τον κόσμο, μέσω της συμμετοχής της ακόμα και σε σχολικές εκδηλώσεις. Ενας επίσης στόχος των Ελλήνων αναβιωτών είναι η συμμετοχή τους σε μεγάλες διοργανώσεις στο εξωτερικό, όπου λαμβάνουν μέρος χώρες από όλο τον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει ομάδα αναβίωσης του ιταλικού στρατού του 1940, η οποία κάλεσε την αντίστοιχη ελληνική σε κοινή εκδήλωση!

Ο κ. Κρικέλας πιστεύει ότι η ομάδα αναβίωσης θα συμβάλει στο να ασχοληθεί ο κόσμος με τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο και να μάθει σωστά την ιστορία του. «Πρέπει να θέσουμε το έπος του '40 στις πραγματικές του διαστάσεις. Δεν έφτανε μόνο η λεβεντιά για τη νίκη. Υπήρχε οργάνωση, υπήρχε ηθικό, είχε γίνει μια πολύ καλή προετοιμασία. Τίποτα δεν έγινε τυχαία». Η γνώση της Ιστορίας θα καταστήσει σαφές το μήνυμα του έπους του '40 που παραμένει μέχρι σήμερα επίκαιρο. «Οι Ελληνες, αν παραμερίσουν τις διαφορές τους και ενωθούν για κάτι, θα το καταφέρουν ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι εναντίον τους» τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Κρικέλας.

ΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΜΕΤΑΞΑ ΜΕΤΕΞΕΛΙΧΘΗΚΕ ΣΕ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΣΤΗ ΝΑ ΕΥΡΩΠΗ Το «ΟΧΙ» και η διακριτική φίλη της 4ης Αυγούστου, Αγγλία Η στιγμιαία συμπόρευση Ζαχαριάδη - Μεταξά απέναντι στην επίθεση του ιταλικού φασισμού ίσως, άθελά της, ν' αποτέλεσε τον προάγγελο της Αντιχιτλερικής Συμμαχίας

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=27/10/2014&id=454221Του ΦΟΙΒΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

Η δικτατορία Μεταξά θα βοηθούσε και στην εξουδετέρωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», καθώς οι Ελληνες κομμουνιστές καταφέρονταν κατά του αγγλογαλλικού ιμπεριαλισμού

Εφοδος Ελλήνων στρατιωτών εφ' όπλου λόγχη στα χιονισμένα βουνά της Βόρειας ΗπείρουΧρειάζεται να γίνει αντιληπτό ότι το «Οχι» της 28ης Οκτωβρίου υπήρξε η απόλυτη φυσική συνέπεια του διεθνούς προσανατολισμού του ελληνικού δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου προς τη Μεγάλη Βρετανία.

Η Ελλάδα, μετά τη μοναρχική παλινόρθωση του '35 και την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, μετεξελίχθηκε σ' ένα ισχυρό, όπως αποδείχθηκε, οχυρό του Ηνωμένου Βασιλείου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ο βασιλιάς Γεώργιος Β' είχε διδαχθεί από την άρνηση του πατέρα του, Κωνσταντίνου, ν' ακολουθήσει την Αγγλία και τη Γαλλία στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, γεγονός που του είχε στοιχίσει την έξοδό του από το θρόνο.

Τώρα ο Γεώργιος Β' είχε στο πλευρό του ένα παλιό φίλο του ελληνικού βασιλικού οίκου, το δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, παλιό θαυμαστή της Γερμανίας, όπου είχε κάνει σπουδές στη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου. Αλλά πριν ακόμα συνεργαστεί φανερά με τον Γεώργιο στην επιβολή της δικτατορίας, είχε δώσει έντονες διαβεβαιώσεις στους Αγγλους ότι θα βρεθεί ολόψυχα στο πλευρό τους.

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου θα βοηθούσε και στην εξουδετέρωση του «κομμουνιστικού κινδύνου», καθώς οι Ελληνες κομμουνιστές καταφέρονταν και κατά του αγγλογαλλικού ιμπεριαλισμού.

Το δικτατορικό ελληνικό καθεστώς δημιουργούσε και ένα προπέτασμα καπνού απέναντι στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι στην Ιταλία και το ναζιστικό του Χίτλερ στη Γερμανία, προβάλλοντας τη συγγένεια των τριών καθεστώτων και το δήθεν ουδέτερο χαρακτήρα του. Αλλά ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ δεν άργησαν ν' αντιληφθούν τον έντονο φιλοβρετανικό χαρακτήρα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, που προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο για να ενδυναμώσει όσο γίνεται καλύτερα στρατιωτικά.

Οπως αναφέρει ο Σπύρος Μαρκεζίνης, «η ιδεολογία του νέου καθεστώτος ήταν τεχνητή και η πραγματοποίησή του από πολλές απόψεις σκηνοθετημένη». Ηταν βέβαια ένα επικίνδυνο παιχνίδι, καθώς το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν απαγόρευε σε οπαδούς του να βλέπουν με κάποια συμπάθεια τα δικτατορικά καθεστώτα στην Ιταλία και τη Γερμανία, με τα οποία συγγένευαν ιδεολογικά. Κάτι που θα φανεί και μετά την κατάκτηση της Ελλάδας και την υπαγωγή της σε τριπλή κατοχή.

Η στενή συνεργασία της φιλελεύθερης Αγγλίας και γενικότερα των Αγγλοσαξόνων μ' ένα δικτατορικό καθεστώς έδειξε, όπως συνέβη και κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να επιβάλλουν ή να συνεργάζονται με δικτατορικά καθεστώτα, εφ' όσον εκείνα ανταποκρίνονται στα συμφέροντά τους.

Σύμφωνα με τον Αγγλο πρεσβευτή στην Ελλάδα εκείνης της περιόδου, σερ Σίντνεϊ Γουότερλοου, «η πολιτική που ακολουθείται από το Στρατηγό Μεταξά», στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, «μπορούσε να εγκωμιαστεί ανεπιφύλαχτα». Οι Βρετανοί «ήταν αδύνατον να αμφιβάλλουν για την ειλικρίνεια της σταθερά εκφρασμένης του πεποίθησης, ότι η ασφάλεια της Ελλάδας ήταν αμετάκλητα συνδεμένη... με την επιβίωση της βρετανικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο».

Τρία χρόνια μετά την επιβολή του μεταξικού καθεστώτος, ο Γουότερλοου συμπέρανε ότι η συμβουλή του ήταν απόλυτα θετική. Η τάξη «που υπονομευόταν από τους κομμουνιστές είχε αποκατασταθεί σε όλους τους τομείς της διοίκησης», είχαν επίσης ενισχυθεί οι Ενοπλες Δυνάμεις και «ένα γενικό αίσθημα ασφαλείας» επικρατούσε, «σε χτυπητή αντίθεση με την ανησυχία και αβεβαιότητα του κοινοβουλευτισμού». Ο ίδιος ο Μεταξάς θα εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του προς τους Βρετανούς για την εμπιστοσύνη που του είχαν δείξει, γράφοντας τον Μάρτιο του 1937, στον Ελληνα πρεσβευτή Σιμόπουλο στο Λονδίνο: «...Οσον αφορά την πολιτικήν Αγγλίαν, οφείλω να ομολογήσω ότι μας έχει φεθεί εις πάσαν περίστασιν μετ' εξαιρετικής αγάπης και συμπάθειας, και τούτο το βλέπω καθ' ημέραν εμπρός μου εις πάσαν περίστασιν. Οφείλω μάλιστα να είπω ότι προσωπικώς ακόμη οφείλω χάριτας διά την ευμένειαν η οποία μοι επεδείχθη».

Αλλά εκείνο τον Οκτώβριο του 1940 φάνηκε ότι οι μάσκες θα έπεφταν, η φασιστική Ιταλία, με ιμπεριαλιστικές βλέψεις, είχε αποφασίσει να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδας.

Στις 23 Οκτωβρίου ο Ελληνας πρεσβευτής στη Ρώμη τηλεγράφησε στην Αθήνα, ότι «κατά πληροφορίας στρατιωτικής πηγής προστίθεται ήδη και χρονικός προσδιορισμός μεταξύ 25 και 28 τρέχοντος διά την εκδήλωσιν της εναντίον της Ελλάδος ενεργείας».

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, συνοδευόμενος από το στρατιωτικό ακόλουθο Μοντίνι και ένα διερμηνέα, έφτασαν στην έπαυλη του πρωθυπουργού Μεταξά στην Κηφισιά. Ζήτησαν να τον δουν. Ο Μεταξάς, φορώντας τη ρόμπα του, δίχως να προλάβει να ντυθεί άνοιξε ο ίδιος την πόρτα στους Ιταλούς επισκέπτες. Ο Ιταλός πρεσβευτής τον χαιρετά και του επιδίδει τη διακοίνωση της κυβέρνησής του. Ο Μεταξάς τη διαβάζει προσεκτικά και όταν τελειώνει την ανάγνωση σηκώνεται όρθιος. Ο Γκράτσι βρήκε την ευκαιρία να διευκρινίσει στο συνομιλητή του ότι αν δεν γίνουν δεκτοί οι όροι του ιταλικού τελεσιγράφου, οι ένοπλες δυνάμεις των Ιταλών από την Αλβανία θα εισβάλουν στην Ελλάδα στις 6 το πρωί. Ο Μεταξάς τότε του απάντησε: «Donc, monsieur, c'est la guerre» (Λοιπόν, κύριε, έχουμε πόλεμο)!

Πάραυτα τηλεφώνησε στον Γεώργιο, κάλεσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο και αμέσως μετά έσπευσε στην αγγλική πρεσβεία και ενημέρωσε τον πρεσβευτή σερ Μάικλ Πάλερετ, ζητώντας να σταλεί κατεπείγον τηλεγράφημα στο ναύαρχο Κάνιγκαμ στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, καλώντας τον αγγλικό στόλο να καταπλεύσει στα ελληνικά χωρικά ύδατα για να υπερασπίσει τα Ιόνια νησιά και ιδιαίτερα την Κέρκυρα, ή να αποτρέψει μια πιθανή ιταλική απόβαση στην Πελοπόννησο.

Την ίδια στιγμή συνέταξε και έστειλε με τη βοήθεια της αγγλικής πρεσβείας ένα θερμό τηλεγράφημα στο Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ, ζητώντας παράλληλα επειγόντως βοήθεια, κυρίως αεροπορική από τη Βρετανία.

Η Ελλάδα έμπαινε πλέον στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Αγγλογάλλων, όπως είχε κάνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ενας δικτάτορας, ο Μεταξάς, ερχόταν σε ένοπλη αντιπαράθεση με δύο άλλους δικτάτορες, αρχικά με τον Μουσουλίνι και λίγο αργότερα η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον Χίτλερ.

Η «Νέα Τάξις», όπως εξήγησε ο Μεταξάς, συνεπαγόταν τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας υπέρ της φασιστικής Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Μιλώντας εμπιστευτικά προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες των ελληνικών εφημερίδων, ο Ελληνας πρωθυπουργός είπε ότι «διά την Ελλάδα η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια».

Σύμφωνα με το διπλωμάτη Γεώργιο Σεφέρη, ο Μεταξάς «δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η 28η Οκτωβρίου δεν επεκύρωσε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου».

Ο ελληνικός λαός εκδηλώθηκε έντονα κατά της ιταλικής φασιστικής εισβολής.

Ο αρχηγός του ΚΚΕ, κρατούμενος στη φυλακή, έγραψε γράμμα που το δικτατορικό καθεστώς επέτρεψε να δημοσιευθεί στο λογοκρινόμενο Τύπο της εποχής.

Το γράμμα τόνισε μεταξύ άλλων ότι «ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά... Σήμερα όλοι οι Ελληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό θα είναι μια καινούρια Ελλάδα λυτρωμένη από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση».

Η στιγμιαία συμπόρευση Ζαχαριάδη-Μεταξά απέναντι στην επίθεση του ιταλικού φασισμού ίσως, άθελά της, ν' αποτέλεσε τον προάγγελο της Αντιχιτλερικής Συμμαχίας, καθώς η Αγγλία (διακριτική φίλη της 4ης Αυγούστου), η Σοβιετική Ενωση (φίλη του ΚΚΕ) και οι ΗΠΑ θα ενωθούν για ν' αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του Αξονα στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ξένος παντού

Ξένος παντού

1. Ξένος στην πόλη του είναι ο καθένας από εμάς. Τα κατάφερε μια χαρά το καθεστώς και δημιούργησε ένα αποτρόπαιο περιβάλλον που επιδεινώνει την ψυχική κατάσταση του πολίτη.

2. Οι δρόμοι του κέντρου της Αθήνας στους οποίους μεγαλώσαμε και τους οποίους αγαπήσαμε έχουν αλλάξει δραματικά. Μια πένθιμη ησυχία τους διαπερνά. Στις όχθες τους, όσο κι αν είναι γεμάτες από τη δική μας τρυφερότητα και ιστορία, οι απορίες μας για το σημερινό χάλι ξεπερνούν και τις καλύτερες αναμνήσεις.

3. Ξένος μπροστά στη μισή τους αλήθεια. Ο Σαμαράς δεν γνωρίζει τι είναι ευγένεια και γενναιοδωρία, ιδιότητες που θα τον βοηθούσαν να μας πει ολόκληρη την αλήθεια του για το χρονικό της καταστροφής μας. Αλλά δεν περιμένω ν' ακούσω ολόκληρη την αλήθεια ούτε από τον Τσίπρα, κυρίως τώρα που υφαίνει το δικό του καθεστώς. Φετιχοποιώντας την εξουσία και αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα ως υπερδύναμη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποσύρει τα λόγια του και τα μεταποιεί με γρήγορο ρυθμό. Δεν έχει καμία δυσκολία να τονίσει ότι το σχήμα των τραπεζών δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Καθησυχάζει γενικώς και αορίστως για το καθετί που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην αναρρίχησή του στο θώκο.

4. Ξένος μπροστά στο παιχνίδι των ποσοστών. Μου είναι παντελώς αδιάφορο αν τα γκάλοπ είναι στημένα, αν και γνωρίζω πως αυτό είναι σχεδόν προϋπόθεση σε κάθε παιχνίδι. Με ενοχλεί που οι εταιρείες δημοσκοπήσεων κατάφεραν να γίνουν ψύχωση εφάμιλλη με αυτές των λαχείων και του ξυστού. Οσοι παρακολουθούν τις σφυγμομετρήσεις, αντιδρούν με χαρά ποδοσφαιρικής φύσεως όταν είναι ανεβασμένα τα ποσοστά του κόμματός τους, χαρά που φυσικά γρήγορα ξεφουσκώνει, και «άδειοι» περιμένουν εθισμένοι τον επόμενο γύρο των δημοσκοπήσεων.

5. Ξένος μπροστά τους λεγόμενους καλλιτεχνικούς κύκλους, που μόνο χασμουρητά μού προκαλούν. Η εικόνα τους θυμίζει γατούλες που τρίβονται στα πόδια της εκάστοτε εξουσίας, ελπίζοντας σε κάποια εύνοια. Κατά τα άλλα, όπως όλοι οι τσάμπα μάγκες, διασκεδάζουν τον τάδε ή τον δείνα κοσμικό στο σαλόνι του, που τους χρησιμοποιεί για ίδιον όφελος.

6. Ξένος μπροστά στον δημοσιογραφικό λόγο που προγραμματίζει μονίμως μια μεγάλης κλίμακας ηλιθιότητα. Δίνοντας υπερβολική έμφαση σε όσους έρπουν πολιτικά, οι δημοσιογράφοι κουράζονται να τους καταστήσουν παράδειγμα προς μίμηση. Πορτοσάλτες τυλιγμένοι στα σάβανά τους, σ' έναν κόσμο που καταρρέει, μιλούν για τον μικροαστισμό ως το τελευταίο φρόνημα στο οποίο οφείλουμε να υποταχθούμε.

7. Ξένος μπροστά στις φιλανθρωπίες που πολλαπλασιάζονται με τρόπο δαιμονικό εξαιτίας του Μνημονίου. Η φιλανθρωπία ασκεί την επιρροή της στην κοινωνία προς τέρψη αποκλειστικά των φιλανθρώπων. Η φιλαρέσκεια, ο «ενάρετος» τρόπος της ζωής τους και οι επιθυμίες τους, που εκτελούνται όποτε αποφασίσουν, κάνουν τους φιλανθρώπους ένα σπάνιο θέαμα στην έρημη ζωή των φτωχών. Εχοντας στο αίμα τους την απληστία, δεν επιθυμούν μόνο να εκμεταλλεύονται τους φτωχούς, αλλά και να αρπάξουν την ευγνωμοσύνη τους. Πρόκειται για φρικαλέα στιγμή, όπου η ανωτερότητα μιας τάξης πρώτα προβάλλει πάνω στους πεσμένους και κατόπιν «λάμπει» σε απροσμέτρητα ύψη, για να μπορεί να τη ...θαυμάσει ολόκληρη η κοινωνία! Κάποια στιγμή οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τη φιλανθρωπία επιθετικά. Οσο η ζωή στενεύει ασφυκτικά, τόσο η φιλανθρωπία θα γλιστρά αθόρυβα ανάμεσα σε όλους όσους στην ουσία περιφρονεί, γιατί από αυτή την καταφανή διαφορά αντλεί και την ευχαρίστησή της.

8. Ξένος απέναντι στο μοντέλο του ουδέτερου πολίτη που καλλιεργεί ο Σταύρος Θεοδωράκης. Επί της ουσίας αδιάφορος, πρόθυμα υπάκουος στη βορβορώδη πλευρά της κοινωνίας, επινοεί δικαιολογίες για το καθεστώς, ως απόδειξη της αιώνιας πίστης του στην ουδετερότητα. Ο κύριος Σταύρος, γνωρίζοντας ότι το αδύνατο σημείο του ψηφοφόρου του είναι η εκούσια αιχμαλωσία του στην τέταρτη εξουσία, φροντίζει να παρουσιάζει αυτήν την αιχμαλωσία ως προτέρημα. Γεμάτος μικροδράματα, μικροκλάματα του επιπέδου των τηλεοπτικών εκπομπών του, χωρίς προσχήματα και παρά την έλλειψη φαντασίας για την πραγματικότητα, ο κύριος Σταύρος προοδεύει. Σίγουρα θα τα κάνει πλακάκια με όποιον βρεθεί στην εξουσία, μόνο και μόνο για μια θέση, οποιαδήποτε θέση, αρκεί να βρίσκεται πλάι στον πρωθυπουργικό θώκο.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=15474&publDate=26%2F10%2F2014&direction=1&pageNo=23