ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΙ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΣΑΜΑΡΑ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ * ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ Διαπραγμάτευση χρέους με την επόμενη κυβέρνηση Η Μέρκελ κρατά κρυμμένα τα χαρτιά της ώσπου να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα, τη στιγμή που η άκαρπη συνάντηση Λαγκάρντ-Χαρδούβελη και η πτώση των ελληνικών μετοχών και ομολόγων προκαλούν ρίγη πανικού στους εταίρους της συγκυβέρνησης

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=452849
Του Δ.Π. ΔΗΜΑ dpdimas29@gmail.com

Η σε ποικίλους τόνους και αποχρώσεις απανωτά διατυπωθείσα απόρριψη της κυβερνητικής επικοινωνιακής φούσκας περί προτιθέμενης εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο ήλθε να επαληθεύσει την εντύπωση που επικρατεί επί μακρόν σε Δυτικούς πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους, πως η κυβέρνηση βρίσκεται σε απόγνωση, μετέρχεται διάφορα τεχνάσματα και επιζητεί «πολιτικό σωσίβιο και άλλοθι» από τους δανειστές της.

Τίποτα δεν απέσπασε ο «αγχωμένος» Χαρδούβελης από την επικεφαλής του ΔΝΤ ΛαγκάρντΕκείνοι, από την πλευρά τους, αντιλαμβάνονται πως «τα πολιτικά πράγματα αλλάζουν» στην Ελλάδα, τηρούν σοβαρές αποστάσεις και σκοπίμως μεταθέτουν άλλη μια φορα την έναρξη των συζητήσεων διευθέτησης του χρέους προς τα τέλη του χρόνου, μετά τη νέα αξιολόγηση. Πρόκειται για μια εύσχημη αναβολή, γιατί όλοι συνειδητοποιούν πως η χώρα διανύει τα πρώτα άτυπα στάδια μιας έντονης προεκλογικής περιόδου. Και, φυσικά, οι πιστωτές είναι λογικό να περιμένουν να διαπραγματευθούν με την επόμενη κυβέρνηση! Το γεγονός αυτό δείχνει να προκαλεί ρίγη στους δύο εταίρους των Αθηνών.

Η τελευταία λέξη, εκ των πραγμάτων, ανήκει στη Γερμανία, από όπου, μέσω Βρυξελλών, κινούνται τα νήματα για την ευρωπαϊκή περιφέρεια και ιδαίτερα για την Ελλάδα. Το Βερολίνο, όσο και αν θα 'θελε να δει τις διαπραγματεύσεις για το χρέος να προχωρούν με την παρούσα κυβέρνηση, επ' ουδενί θα επιτρέψει δείγματα δημοσιονομικής χαλάρωσης και δεν θα συναινέσει σε εκπτώσεις επιτήρησης στο βωμό ενός ραγδαίως μεταβαλλόμενου πολιτικού σκηνικού.

Κατ' αρχήν, θεωρείται ως δεδομένο πως οι Γερμανοί δεν είναι συνηθισμένοι στο να επιβραβεύουν πολιτικά τους «μικρούς». Ουδέποτε έχει διαπιστωθεί κάτι τέτοιο κατά την περίοδο αυτή της κρίσης.

Αλλά αν υποτεθεί προς στιγμήν πως οι Γερμανοί θα 'ταν διατεθειμένοι να κάνουν ένα «πολιτικό δώρο», είναι βέβαιο πως θα εξέταζαν πρωτίστως κατά πόσον η σημερινή κυβέρνηση έχει περιθώρια επιβίωσης και συναφώς θα αξιολογούσαν την προστιθέμενη αξια μιας εκ μέρους τους κίνησης.

Η πρόσκληση Σταθάκη, του «σκιώδους» υπουργού Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, από τον τραπεζικό οργανισμό της Bank of America Merrill Lynch αποτελεί δείγμα διεθνούς αξιοπιστίας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσηςΟπότε το ερώτημα που εγείρεται περιστρέφεται γύρω από την πολιτική εκτίμηση των Γερμανών για τα εν Ελλάδι πολιτικά δρώμενα και οι ενδείξεις που υπάρχουν είναι «σκούρες» για τη συγκυβέρνηση. Τουναντίον, εκτιμάται πως οι Γερμανοί θα κρατήσουν τα «χαρτιά» τους για να τα επενδύσουν στο καινούργιο πολιτικό σκηνικό.

Υπενθυμίζεται πως το «μπαλάκι» του χρέους έχει πεταχθεί από το ένα τρίμηνο στο επόμενο. Το περασμένο φθινόπωρο, προεξάρχοντος του Ολι Ρεν, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μιλούσαν για συζήτηση του χρέους την άνοιξη του '14, στη συνέχεια το τοποθετούσαν για μετά τις ευρωεκλογές, κατόπιν για μετά το καλοκαίρι, τώρα για το τέλος του χρόνου και πάει λέγοντας...

Εν τω μεταξύ, όλα δείχνουν ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου έχει χάσει την ψυχραιμία της. Η «ιδέα» της για έξοδο από το Μνημόνιο ήταν ανάλογη με εκείνες τις προτάσεις που κατατίθενται στο Κογκρέσο και χαρακτηρίζονται κωδικοποιημένα «νεκρές εν τη αφίξει τους» («Dead on Arrival») -ήτοι, ως μη έχουσες προσδόκιμον ζωης!... Οπως προφανώς και η κυβέρνηση. Πρακτικά ανεφάρμοστη, επιπόλαια προετοιμασμένη και άνευ σοβαρής επεξεργασίας. Εκτιμάται ως ένα προεκλογικό πυροτέχνημα!

Το «μηνύματα» που εστάλησαν δημόσια, αλλά και κατ' ιδίαν, από οικονομικούς και τραπεζικούς παράγοντες στην αμερικανική πρωτεύουσα, επ' ευκαιρία της ετήσιας συνόδου των δίδυμων οικονομικών Οργανισμών, του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τραπέζης, δεν επιδέχονται παρερμηνείες και είναι ξεκάθαρο πως όλοι τελούν εν αναμονή της αναδιάταξης του πολιτικού χάρτη στην Ελλάδα.

Πολιτικά ερμηνευόμενα τα όσα άκουσαν οι Ελληνες κυβερνητικοί και τραπεζικοί απεσταλμένοι αυτό το τριήμερο στην Ουάσιγκτον, μπορούν να συνοψιστούν στη διαπίστωση Γερμανού τραπεζικού παράγοντα και πρώην ανώτατου στελέχους του ΔΝΤ, πως «ήγγικεν η ώρα» για το ελληνικό πολιτικό σύστημα «να πληρώσει το λογαριασμό» προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως έχει συμβεί σε πλείστες άλλες χώρες που προσέφυγαν και μπήκαν σε πρόγραμμα του Ταμείου -μια πραγματικότητα που έχει εξ αρχής τονιστεί στις στήλες αυτές.

Η φετινή ετήσια σύναξη των τραπεζικών και οικονομικών παραγόντων επιβεβαίωσε την έγκαιρη επισήμανση της «Κ.Ε.» («Μέρες '81 "βλέπουν" οι Αμερικανοί», 24-25.5.2014) πως, κατά την άποψη Αμερικανών παραγόντων, έχει ολοκληρωθεί ο πολιτικός κύκλος του διδύμου Σαμαρά-Βενιζέλου, που, ως φαίνεται, εξωθείται τώρα από τους δανειστές προς την έξοδο, νωρίτερα παρά αργότερα.

Από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού υπάρχει μια αρκούντως σαφής αποστασιοποίηση από τη σημερινή συγκυβέρνηση και μια έμμεση, πλην σαφής, παραδοχή του νέου συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Από σημειολογικής απόψεως, είναι ενδιαφέρουσα η πρόσκληση Σταθάκη ως «σκιώδους» υπουργού Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ από τον τραπεζικό οργανισμό της Bank of America Merrill Lynch σε κλειστή ημερίδα στην Ουάσιγκτον, το περασμένο Σάββατο, για το δημόσιο χρέος, στο περιθώριο των εργασιών της συνόδου ΔΝΤ και Διεθνούς Τραπέζης.

Αναμφίβολα, η παρουσία στελέχους της στην Ουάσιγκτον κατά τις ημέρες αυτές παρέχει εσωτερική πολιτική χρησιμότητα ως δείγμα διεθνούς αξιοπιστίας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά περαιτέρω έχει την αφ' εαυτήν σημασία της η «πηγή» προέλευσης της προσκλήσεως -ήτοι, από έναν τραπεζικό κολοσσό, στελέχη του οποίου μπαινοβγαίνουν στις εκάστοτε αμερικανικές κυβερνήσεις, αποτελούντα εν δυνάμει συγκοινωνούντα δοχεία της Γουόλ Στριτ με το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον και έχοντα τη δυνατότητα να «οσφραίνονται» τις πολιτικές εξελίξεις διεθνώς.

Περαιτέρω δείγματα της αναμενόμενης αναδιάταξης του ελληνικού πολιτικού χάρτη δόθηκαν και από πλευράς Ταμείου. Η «ζυγισμένη» απάντηση της διευθύντριας του ΔΝΤ ήταν αρκούντως επεξεργασμένη, προκειμένου να απαντήσει στη μιντιακά ενορχηστρωμένη κυβερνητική πρόταση εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο, που σχεδόν ως νέον «έπος» κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα του Σαββατοκύριακου.

Η δήλωση Λαγκάρντ φαίρεται να υπέκρυπτε ένα προηγηθέν ενδιαφέρον παρασκήνιο συζητήσεων που, όπως λέγεται, είχε να κάνει με διαπιστώσεις πως η κυβέρνηση στην Αθήνα «συνθλίβεται πολιτικά» και πως με την πρότασή της απέβλεπε πρωτίστως σε προεκλογικά οφέλη.

Επ' αυτού, οι κύκλοι του Ταμείου δεν άφηναν ασχολίαστη την πολιτική σημειολογία τής, υπό μία έννοια, «πολιτικής επιτήρησης» του υπουργού Οικονομικών Γκ. Χαρδούβελη από την ασυνήθιστη παρουσία στη συνάντηση του εξ απορρήτων συμβούλου του πρωθυπουργού Στ. Παπασταύρου.

Τα επιπολαίως διαμειφθέντα στις συναντήσεις του Ταμείου αλλιώς βέβαια μπορεί να τα έχει μεταφράσει και μεταφέρει στον πρωθυπουργό ο κ. Παπασταύρου και αλλιώς φέρεται να τα έχει «δει» ο -έξωθεν επιβληθείς εκπρόσωπος του τραπεζικού συστήματος- υπουργός Οικονομικών, ο οποίος υπό μία έννοια αποτελεί... «κυβέρνηση μέσα στην κυβέρνηση» («Κυβέρνηση... Κέντρου (αλλά των Βρυξελλών», «Κ.Ε.», 22.6.2014). Αλλά σε τελική ανάλυση η μεταξύ τους φερόμενη απόκλιση αντιλήψεων δεν έχει και τόση σημασία γιατί, σε πολιτικό επίπεδο, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...

Εκείνο που δεν ελέχθη δημόσια αλλά «φάνταζε» σε όλες τις συζητήσεις, είχε να κάνει με το δημόσιο χρέος της χώρας, για το οποίο ουδείς πιστεύει ότι είναι βιώσιμο -ούτε στο Ταμείο ούτε στην Ευρώπη. Φέρεται, δε, να σημειώθηκε χαρακτηριστικά πως βρίσκεται «τελείως εκτός στόχων» το χρέος. Σημειώνεται μάλιστα πως όλοι είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι είναι αδύνατον η χώρα να πιάσει το στόχο του 124% του ΑΕΠ μέχρι το 2020 και κάτω του 110% μέχρι το 2022.

«Υπάρχουν ελάχιστες ελπίδες πως (η Ελλάδα) θα ξεπεράσει το χρέος της», ελέχθη χαρακτηριστικά από Δυτικούς κύκλους. Προστίθεται πως οι πιστωτές απορρίπτουν «κούρεμα», αλλά φέρονται διατεθειμένοι να συζητήσουν ένα σχέδιο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, που προβλέπει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του συνόλου του θεσμικού εξωτερικού δανεισμού, που να φθάνει και τα 50 χρόνια κλιμακωτά και επί τη βάσει των ελληνικών προτάσεων.

Το σύνολο του θεσμικού δανεισμού (ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ) υπολογίζεται στα 193 δισ. ευρω περίπου, εκ των οποιων τα 140 δισ. είναι 30ετούς διάρκειας και τα 53 δισ. 17ετούς. Επίσης εξετάζεται ευνοϊκά η μείωση του επιτοκίου σ' ένα σταθερό χαμηλό επιτόκιο, αντί του σημερινού κυμαινόμενου που είναι συνδεδεμένο με το ενδοτραπεζικό επιτόκιο Euribor.

Η συζήτηση για ελάφρυνση του χρέους θα συνοδεύεται από πρόσθετες υποχρεώσεις και μεταρρυθμίσεις που θα επιδιώξουν οι πιστωτές. Ολα βέβαια τη δεδομένη πολιτική στιγμή, γιατί κάτω από τις τρέχουσες πολιτικές συγκυρίες και με τις κάλπες στον ορίζοντα είναι δύσκολα διαπραγματεύσιμες και πολύ λιγότερο εφαρμόσιμες.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση θα συνεχίσει τις εννοιολογικές ταχυδακτυλουργίες, προκειμένου να στερήσει -υποτίθεται- εντυπώσεις από τα αντιμνημονιακά επιχειρήματα της αντιπολίτευσης.

Μήπως έχει αλλάξει τίποτε στις νοοτροπίες ή στις πολιτικές του Μνημονίου; Η απάντηση είναι άκρως απογοητευτική. Αρα, πρακτικά, τα όσα ακούστηκαν δεν μεταφράζονται σε κάτι πέραν μιας απέλπιδας προσπάθειας των δύο κυβερνητικών εταίρων να βγουν από την αδιέξοδη στενωπό, η οποία μαθηματικά τούς οδηγεί στην πύλη της εξόδου από τα πολιτικά πράγματα της χώρας -συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και τα κόμματά τους.

Εφυγαν με άδεια χέρια

Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΤΣΑ

Ο κ. Χαρδούβελης υποστήριξε στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται τρίτο πακέτο βοήθειας και επίσης ότι η χώρα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές με κόστος χαμηλότερο από εκείνο... των δανείων που προέρχονται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

«Ηλθαν με λάθος προσδοκίες και δεν απέσπασαν τίποτα ουσιαστικό. Η συνάντηση Λαγκάρντ-Χαρδούβελη εξελίχθηκε λίγο - πολύ σε μια εθιμοτυπική συνάντηση γιατί το οικονομικό επιτελείο αγνόησε τα μηνύματα που έπαιρνε από το Ταμείο». Στην παραπάνω διαπίστωση προέβη Αμερικανός αξιωματούχος, που παρακολουθεί, εκ του σύνεγγυς, τις διαπραγματεύσεις του ελληνικού προγράμματος περιγράφοντας στην «Κ.Ε.» το κλίμα της συνάντησης την περασμένη Κυριακή στην οποία ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο έπεσε θύμα μιας μη ρεαλιστικής στόχευσης.

Στην τριαντάλεπτη συνάντηση στην έδρα του Ταμείου, τα όσα διημείφθησαν μεταξύ της επικεφαλής του Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ και του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη δεν ξεπερνούν τα όρια μιας συνηθισμένης εθιμοτυπικής συζήτησης. Ο «αγχωμένος», κατά δική του ομολογία, υπουργός Οικονομικών ακολουθώντας μια θολή στρατηγική μίλησε για τη μετεξέλιξη της σχέσης ΔΝΤ-Ελλάδας και η κ. Λαγκάρντ απλώς ανταπάντησε ότι το Ταμείο θα σταθεί αρωγός στην ελληνική κυβέρνηση σε ό,τι αποφασίσει να πράξει.

Εκτός του κ. Χαρδούβελη, «παρέμβαση» (σ.σ.: αν και η παρουσία του θεωρήθηκε απ' τους αξιωματούχους του ΔΝΤ ως «εξωθεσμική») έκανε και Σταύρος Παπασταύρου, στενός σύμβουλος του πρωθυπουργού, ο οποίος τόνισε πως για ό,τι προκύψει θα πρέπει να «κερδίσουν όλοι» (win win situation). Η συνάντηση έληξε με ένα πεντάλεπτο τετ α τετ Λαγκάρντ-Χαρδούβελη, όπου κανείς δεν είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει το τι ελέχθη.

Οι αναταράξεις στις αγορές και η πτώση των ελληνικών ομολόγων εξαιτίας της ανησυχίας των επενδυτών για μια πρώιμη έξοδο της Ελλάδας στο σχέδιο διάσωσης γκρέμισαν μέσα σε ένα 48ωρο μια θολή στρατηγική που βασίστηκε σε ένα «clean exit» χωρίς τη στήριξη μιας προληπτικής πιστωτικής γραμμής. Οι ελληνικές μετοχές σημείωσαν μέσα στην εβδομάδα τη μεγαλύτερη πτώση διετίας εξαιτίας της ανησυχίας ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες εάν εγκαταλείψει πρόωρα το σχέδιο διάσωσης. Σε έκθεσή της η Bank of America σημείωσε ότι «η έξοδος της Ελλάδας από το πρόγραμμα διάσωσης θα χρειαστεί καιρό και το πιθανότερο είναι να υπάρξει συμφωνία σε κάποιο σχέδιο που τελικά θα οδηγήσει σε έξοδο από το πρόγραμμα, όχι όμως απαραίτητα πριν από τις προεδρικές εκλογές. Η πρόσφατη αστάθεια στις αγορές δείχνει επίσης τα ρίσκα που υπάρχουν αν η Ελλάδα βασιστεί μόνο στην πρόσβασή της στις αγορές».

Οι προσδοκίες του οικονομικού επιτελείου είχαν αποτυπωθεί νωρίτερα τον περασμένο Σεπτέμβριο σε συνέντευξη που παραχώρησε τότε ο κ. Χαρδούβελης στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt όταν και υποστήριξε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται τρίτο πακέτο βοήθειας και επίσης ότι η χώρα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές με κόστος χαμηλότερο από εκείνο... των δανείων που προέρχονται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (...).

«Η ελληνική πλευρά, έχοντας ως κεντρικό σχεδιασμό να επενδύσει επικοινωνιακά "στο τέλος των μνημονίων κα του ΔΝΤ", παρασύρθηκε από τις αισιόδοξες εκτιμήσεις -κυρίως- του επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), Στ. Παπαδόπουλου, που θεωρούσε τη συγκυρία κατάλληλη για έξοδο στις αγορές», είπε στην «Κ.Ε.» έγκυρη κυβερνητική πηγή αποκαλύπτοντας το παρασκήνιο των κινήσεων του Μεγάρου Μαξίμου. «Είναι ένας άριστος τεχνοκράτης, που όμως η υπεραισιοδοξία του επηρεάζει την κρίση του. Δεν υπολόγισε ότι τα χαμηλά επιτόκια και τα χαμηλά spreads όλο το προηγούμενο διάστημα οφείλονταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό στο γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν σε πρόγραμμα διάσωσης. Η αντίδραση των αγορών ήταν ένα "reality check" της κατάστασης της Ελλάδας», κατέληξε η ίδια πηγή. Ας σημειωθεί ότι την περασμένη εβδομάδα ο επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ βρέθηκε στην Ουάσιγκτον, για να μίλησει στο συνέδριο του IIF (Διεθνής Ενωση Τραπεζών) όπου ανέπτυξε αναλυτικά τη στρατηγική για την επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές ως το καλύτερο σενάριο για όλες τις πλευρές χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν του τη σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων, την πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα και, τελικά, την εμπιστοσύνη που θα επιδείξουν οι αγορές στο σχέδιο.

Ο Στουρνάρας

Οι πιο σημαντικές επαφές στο ταξίδι της ενισχυμένης ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ουάσιγκτον -κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορα από τον Μάιο του 2010 όταν και η Ελλάδα υπέγραψε το μνημόνιο- για το ραντεβού με την Κριστίν Λαγκάρντ κρατήθηκαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι Γιάννης Στουρνάρας και Σταύρος Παπασταύρου είχαν αλλεπάλληλες επαφές με τραπεζίτες και επενδυτικά funds σε μια προσπάθεια να προετοιμάσουν την έξοδο στις αγορές. Ο κ. Στουρνάρας είχε μάλιστα στήσει το «αρχηγείο» του σε κεντρικό ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον όπου είχε σειρά συναντήσεων με εκπροσώπους χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Εκτός από τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, πραγματοποίησε δυο σημαντικά ραντεβού με πρόσωπα-κλειδιά στην ιεραρχία των Βρυξελλών: τον Ιταλό Μάρκο Μπούτι, διευθυντή Οικονομικών Σχέσεων της Κομισιόν και τον επικεφαλής της Ομάδας Εργασίας του Eurogroup (EWG), Τόμας Βίζερ.

Τραγικός Ελγιν Ο ΤΟΜΑΣ Μπρους, ο Λόρδος του Ελγιν, ήταν ένα αληθινά τραγικό πρόσωπο -λες και οι θεοί αποφάσισαν να τιμωρήσουν την ιεροσυλία του με γενναίες δόσεις προσωπικής δυστυχίας.

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=452515

Ο Σκότος ευγενής, που στα 33 του διορίστηκε πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου, αυτός που πριόνιζε για πέντε χρόνια τον Παρθενώνα (από το 1801 έως το 1804), κλέβοντας όμως συνολικά εκατόν είκοσι τόνους μαρμάρων από το Ερέχθειο, τα Προπύλαια, το Ναό της Απτέρου Νίκης, αλλά και την Ελευσίνα, την Αίγινα, τη Νεμέα, τις Μυκήνες και την Τίρυνθα, είχε χάσει την άκρη της μύτης του από σύφιλη, κάτι που τον στιγμάτισε διά βίου, παραδίδοντάς τον στη δημόσια χλεύη της εποχής του.

Αν και καταγόταν από μεγάλο τζάκι, τον Μπρους, το βασιλιά της Σκοτίας (13ος-14ος αιώνας), οι πράξεις του τον έκαναν νούμερο της επιθεώρησης και αντικείμενο σκληρής σάτιρας.

Ο ίδιος ο Λόρδος Βύρων σκάρωνε κοροϊδευτικά στιχάκια για τον Τόμας Μπρους, που έκαναν πάταγο. Ο μεγάλος ποιητής τον έκανε ρόμπα: κατακεραύνωνε την πράξη του να κλέψει τα μάρμαρα, αλλά ειρωνευόταν τον Μπρους για την παραμόρφωσή του και για το επονείδιστο διαζύγιό του.

Η πρώτη σύζυγός του, η Μέρι Νίσμπετ (με την οποία έκαναν 4 παιδιά), στο ταξίδι της επιστροφής από την Ελλάδα στο Λονδίνο, τον παράτησε και το 'σκασε με έναν ευγενή της συνοδείας της, τον Ρόμπερτ Φέργκιουσον, φτάνοντας στην πατρίδα πριν από αυτόν.

Οταν ο Λόρδος Ελγιν έφτασε κι αυτός στο Λονδίνο, εντελώς άφραγκος, καθώς η μεταφορά των μαρμάρων του είχε κοστίσει περί τις 75 χιλιάδες λίρες, έκανε αγωγή στον εραστή της γυναίκας του για να κονομήσει καμιά γκινέα. Η έκδοση του διαζυγίου του και οι προσπάθειες ανέλκυσης των γλυπτών που κουβαλούσε ένα από τα πλοία που βούλιαξε, του αποστράγγισαν την περιουσία.

Οταν βγήκε το διαζύγιό του, με ειδική νομοθετική πράξη της Βουλής των Λόρδων, βούιξε όλο το Λονδίνο. Οσο για τα μάρμαρα, τελικά κατάφερε να τα πουλήσει στο βρετανικό Δημόσιο, αντί του ευτελούς ποσού των 35 χιλιάδων λιρών.

Ποτέ δεν έπαψε η πολεμική εναντίον του, τόσο που αναγκάστηκε να ξενιτευτεί στην Ευρώπη. Πέθανε στο Παρίσι το 1841, φτωχός και μισότρελος απ' τη σύφιλη, έχοντας όμως κάνει άλλα επτά παιδιά με τη δεύτερη γυναίκα του, την Ελίζαμπεθ.

ΜΕΧΡΙ την τελευταία του πνοή, ο Τόμας Μπρους υμνούσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του κάλλους, υποστηρίζοντας πως τα μάρμαρα τα πήρε για να τα σώσει απ' τους Τούρκους. Ηταν μια τραγική σωτηρία.

«Ηρθε η ώρα της ηθικής και πολιτικής ευθύνης της Ευρώπης απέναντι στον παλαιστινιακό λαό»

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=452882ΜΑΡΟΥΑΝ ΤΟΥΜΠΑΣΙ

ΤΗ ψήφιση της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους από το αγγλικό Κοινοβούλιο την περασμένη βδομάδα, με 274 ψήφους υπέρ και 12 κατά, αποτελεί ένα θετικό ιστορικό γεγονός, που ίσως θα αποτελέσει και την αρχή της διόρθωσης και αναθεώρησης της πολιτικής του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, που από το 1917, με τη γνωστή Διακήρυξη Μπαλφούρ για το δικαίωμα δημιουργίας εβραϊκού κράτους στα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης, ταλαιπώρησαν τόσο το λαό μας, που μέχρι σήμερα υφίσταται τις τρομερές συνέπειες.

ο να ζητήσει ο παλαιστινιακός λαός αυτή την αναγνώριση, που αποτελεί το ελάχιστο ανθρώπινο δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση και στη δημιουργία του δικού του ανεξάρτητου κράτους, δεν είναι χάρη ούτε δώρο κανενός, είτε κράτους είτε διεθνούς οργανισμού, είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, που αγωνίζεται δεκαετίες να το κατακτήσει.

Η υιοθέτηση διαχρονικά από πολλές ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ τής ισραηλινής πολιτικής, ενός κράτους-κατακτητή που αρνείται να συμμορφωθεί και να εφαρμόζει αποφάσεις διεθνών οργανισμών, η δικαιολόγηση της χρήσης βίας από το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων εν ονόματι της ασφάλειάς του, κάνοντας κατάχρηση της δικαιολογίας περί αυτοάμυνάς του, αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για την επίτευξη οποιασδήποτε ειρηνευτικής προσπάθειας και σταθερότητας στην περιοχή από τη μία, ενώ από την άλλη προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση όχι μόνο του παλαιστινιακού λαού, αλλά όλων των λαών της περιοχής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επιλογή ακραίων μορφών αντίδρασης.

Η αναγνώριση από τη Σουηδία του ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης και η αναγνώριση από το Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ είναι συμβολικές κινήσεις, έχουν σημαντικό πολιτικό βάρος και πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα και βάση συζήτησης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και φυσικά και της Ελλάδας, διότι δεν μπορεί το Ισραήλ επί μισόν αιώνα να έχει το ατιμώρητο για όλες τις εγκληματικές πράξεις εναντίον του Παλαιστινιακού λαού, χτίζοντας το 758 χλμ. Τείχος του Αίσχους, διαμελίζοντας τα εδάφη της κατεχόμενης Παλαιστίνης, αποκλείοντας τεράστιες περιοχές της, κατάσχοντας αγροτική και αστική γη, δολοφονώντας και φυλακίζοντας δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους και, το πιο σημαντικό, δημιουργώντας παράνομους εποικισμούς εκατοντάδων χιλιάδων φανατικών εβραίων εποίκων σε πάνω από το 40% της κατεχόμενης Παλαιστίνης, αποκλείοντας στην πραγματικότητα κάθε πρακτική δυνατότητα για τη λύση των δύο κρατών.

Η τελευταία βάρβαρη επίθεση κατά του λαού μας στη Γάζα απέδειξε άλλη μία φορά -ευχόμαστε να είναι η τελευταία- τις πραγματικές προθέσεις της ισραηλινής πολιτικής ηγεσίας, η οποία απέχει από οποιαδήποτε διάθεση ειρηνικής λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Σκορπίζοντας το θάνατο και την καταστροφή με τέτοιον τρόπο που θυμίζει τη βαρβαρότητα των ναζιστικών ορδών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το ξέρουν ότι έτσι μόνον μίσος σπέρνεις και τίποτα άλλο...

Εμείς, ως Παλαιστινιακή Αρχή και ως PLO, θα κινηθούμε απευθυνόμενοι σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης προκειμένου να σταθούν στις ιστορικές, πολιτικές και ηθικές τους ευθύνες, ώστε να ξεκινήσει η δικαίωση του αγώνα του λαού μας για τη δημιουργία του δικού του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Και θα απευθυνθούμε φυσικά και στο ελληνικό Κοινοβούλιο και σε όλα τα δημοκρατικά κόμματά του για αυτό το σκοπό, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Είναι ώρα πια να χτυπήσει η καμπάνα της λευτεριάς του λαού μας.

Πρέσβης της Παλαιστίνης

Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών κατακτητών

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=452871Της ΖΕΤΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ(*)

Τα αντίποινα εφαρμόζονταν από τις γερμανικές αρχές και αποσκοπούσαν στην καταστολή της δυναμικής του απελευθερωτικού αγώνα μέσω της δημιουργίας αισθήματος τρόμου σε όλο τον πληθυσμό.

Μετά τον Σεπτέμβριο του 1943 (συνθηκολόγηση της Ιταλίας) αξιοποιήθηκαν, επίσης, από τις κατοχικές δυνάμεις τα Τάγματα Ασφαλείας για την πραγμάτωση εκκαθαριστικών επιχειρήσεων που αφορούσαν τόσο την αστυνόμευση των περιοχών όσο και την καταδίωξη των ανταρτών. Σύμφωνα με τον Π. Βόγλη, η λογική των αντιποίνων υπάκουε σε τρεις αρχές:

α) Αρχή της ασύμμετρης απάντησης. Για κάθε απώλεια των κατοχικών στρατευμάτων, τα θύματα από τον ντόπιο πληθυσμό θα έπρεπε να είναι πολλαπλάσια. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη διαταγή του στρατάρχη Keitel, σύμφωνα με τον Μ. Ζέκερντοφ, «για να καταπνιγούν οι ραδιουργίες στη γένεσή τους, πρέπει με την πρώτη αφορμή να εφαρμοστούν αυστηρότατα μέτρα, ώστε να επιβληθεί το κύρος της δύναμης κατοχής και να προληφθεί περαιτέρω επέκταση.

Εδώ πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι μια ανθρώπινη ζωή στις θιγόμενες χώρες πολλές φορές δεν αξίζει τίποτα, και ότι μια εκφοβιστική επίδραση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ασυνήθιστη σκληρότητα. Σαν εξιλέωση για τη ζωή ενός Γερμανού στρατιώτη πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις να ισχύει γενικά σαν ανάλογη η θανατική ποινή για 50-100 κομμουνιστές. Ο τρόπος της εκτέλεσης πρέπει να εντείνει περισσότερο την εκφοβιστική επίδραση [...].

Πραγματικό μέσο εκφοβισμού μπορεί να είναι σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο η θανατική ποινή. Ιδιαίτερα ενέργειες κατασκοπίας, πράξεις δολιοφθοράς και προσπάθειες προσχώρησης στην υπηρεσία ξένου στρατού πρέπει να τιμωρούνται κατά βάση με θάνατο. Επίσης, και σε περιπτώσεις ανεπίτρεπτης κατοχής όπλων, πρέπει γενικά να επιβάλλεται η ποινή του θανάτου».

β)Αρχή της συλλογικής ευθύνης. Πρόκειται για την επιβολή αντιποίνων γενικής μορφής. Στις περιπτώσεις αυτές τιμωρείται όλος ο ανδρικός πληθυσμός από τις γύρω περιοχές με μια προκαθορισμένη αναλογία, διότι τους Γερμανούς αξιωματικούς δεν τους ενδιαφέρει ο εντοπισμός των ενόχων της ενέργειας που διαπράχθηκε.

γ)Αρση της διάκρισης εμπολέμων και αμάχων. Οι κατακτητές, μετά το 1943, εντατικοποίησαν τα μέτρα αντιποίνων γιατί παρουσιάστηκαν σημαντικές αλλαγές στα ισχύοντα μέχρι τότε δεδομένα της κυριαρχίας τους. Λόγω της ταχείας προέλασης των βρετανικών μονάδων μετά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν (Οκτώβριος 1942), η Ελλάδα δεν αποτελούσε πλέον διαμετακομιστική βάση για τα γερμανοϊταλικά στρατεύματα της Βόρειας Αφρικής, αλλά οχυρό της «ναζιστικής αυτοκρατορίας» ενάντια στις επιθέσεις από τον Νότο. Επίσης, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, οι Γερμανοί προσπάθησαν, με ακόμη πιο πιεστικό τρόπο, να διατηρήσουν την κατοχική ισχύ τους.

Η τρομοκρατία, που ήταν το κύριο όργανο επιβολής και αποτελούσε την τελευταία ελπίδα των κατακτητών, είχε πλέον ως κύριο χαρακτηριστικό, εκτός από συνηθισμένες ποινές -όπως χρηματικά πρόστιμα, συλλήψεις, υπηρεσίες σκοπιάς, καταστροφή οικημάτων και εκτελέσεις-, την εντατικοποίηση της σύλληψης ανθρώπων που κατοικούσαν κοντά σε περιοχές ανταρτών, την υποχρεωτική αποστολή τους για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία, καθώς και την αλματώδη αύξηση των δολοφονικών επιχειρήσεων.

Από το 1943 και μετά, οι πολύνεκρες δολοφονικές επιχειρήσεις, με εκατό ή και περισσότερους νεκρούς κάθε φορά, έγιναν συνηθισμένο φαινόμενο: αδιαμφισβήτητα παραδείγματα συνιστούν οι μαζικές δολοφονίες αθώων πολιτών στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο της Αρτας, στη Δράκεια Πηλίου, στην Κλεισούρα και στο Δίστομο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπως διατυμπάνιζε άλλωστε ο στρατηγός των Ες Ες και ιδεολόγος του ναζισμού Ολεντορφ, έπρεπε να καταβάλλεται προσπάθεια ώστε να μην αισθάνεται υπεύθυνος ο κάθε στρατιώτης που συμμετείχε σε μαζικά αντίποινα ή σε δολοφονίες αμάχων, αλλά να υπάρχει η αίσθηση της συλλογικής ευθύνης και άρα να αποφεύγεται μια ενδεχόμενη συνειδησιακή εμπλοκή.

Ο έλεγχος της υπαίθρου

Η εντατικοποίηση της εφαρμογής των αντιποίνων συνδέεται και με τη δράση των αντάρτικων ομάδων. Οι Γερμανοί, προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο της υπαίθρου και των ορεινών περιοχών, προβαίνουν σε σκληρά αντίποινα (εκτελέσεις κατοίκων για απώλειες που υπέστησαν από επιθέσεις των ανταρτών, πυρπολήσεις σπιτιών, συλλήψεις ομήρων). Σύμφωνα με τον Ζέκερντοφ, υπάρχει μάλιστα σχετική διαταγή του Χίτλερ για την απαιτούμενη εντατικοποίηση της τρομοκρατίας στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη:

«Ο εχθρός στον συμμοριτικό αγώνα χρησιμοποιεί φανατικούς κομμουνιστικά εκπαιδευμένους μαχητές, που δεν τρομάζουν μπροστά σε καμία βίαιη ενέργεια. Εδώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Με τον στρατιωτικό ιπποτισμό ή με τις συμφωνίες της Σύμβασης της Γενεύης ο αγώνας αυτός δεν έχει τίποτα κοινό. Αν ο αγώνας αυτός κατά των συμμοριών τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση δεν διεξαχθεί με τα πιο ωμά μέσα, τότε σε σύντομο διάστημα δεν θα επαρκούν πια οι διαθέσιμες δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε αυτή την πανούκλα. Για αυτό ο στρατός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση σε αυτό τον αγώνα να χρησιμοποιεί χωρίς περιορισμό -επίσης και κατά γυναικών και παιδιών- κάθε μέσο, αρκεί μόνο αυτό να οδηγεί σε επιτυχία [...]».

Οι κατοχικές δυνάμεις εκτιμούσαν ότι οι αντάρτες, βάσει των διαταγών που είχαν από τους Αγγλους, θα απέφευγαν τις μεγάλες επιχειρήσεις και θα περιορίζονταν σε ενέργειες δολιοφθοράς σε σημεία διάβασης του γερμανικού στρατού ή θα προέβαιναν σε ευκαιριακές επιθέσεις εναντίον φαλάγγων. Ετσι, με μεθοδικότητα, ταυτόχρονα με την κλιμακούμενη σκληρότητα των αντιποίνων, δημιουργήθηκε ένα πλαίσιο εμφυλίου πολέμου - γιατί οι Γερμανοί ανέμεναν ότι ο ΕΛΑΣ θα επιτίθετο κυρίως κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Στόχος του ναζιστικού Αρχηγείου του Στρατού Ξηράς ήταν έπειτα από επιθέσεις και σαμποτάζ να λαμβάνονται, όσο το δυνατόν συντομότερα, δραστικά κατασταλτικά μέτρα και στις κατεχόμενες από τους Ιταλούς περιοχές, «[...] για να εκφοβιστεί ο πληθυσμός και να επανορθωθεί η ζημία που έχει προκληθεί στο κύρος της γερμανικής Βέρμαχτ». Τονιζόταν επίσης ότι «ο φύρερ περιμένει πως τα μέτρα αυτά θα εφαρμοστούν με άκρα αυστηρότητα και με αποτελεσματικό τρόπο για ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού». Δεν τίθεται κανένα θέμα αναστολής στην εφαρμογή αντιποίνων, και χαρακτηριστικά δηλώνεται: «Κανένας Γερμανός που προσφέρει υπηρεσία στην καταπολέμηση των συμμοριών δεν επιτρέπεται να κληθεί να απολογηθεί διοικητικά ή σε στρατοδικείο λόγω της συμπεριφοράς του στον αγώνα κατά των συμμοριτών και των συνοδοιπόρων τους [...]».

(*) Διδάκτωρ Διδακτικής της Ιστορίας, η διατριβή της στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου είχε ως θέμα: «Διδακτική προσέγγιση επίμαχων και τραυματικών ιστορικών γεγονότων: η περίπτωση της Σφαγής του Διστόμου»

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ Παραγνωρισμένα ολοκαυτώματα Το Μεσόβουνο ήταν μεταξύ των πρώτων χωριών της Ελλάδας που πήραν τα όπλα κατά των κατακτητών. Την πρωτοβουλία για οργάνωση της αντίστασης είχαν πέντε Μεσοβουνιώτες κομμουνιστές, που είχαν δραπετεύσει από τους τόπους της εξορίας τους

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2014-10-19&s=istorikaΤου ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ*

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ 2 ΦΟΡΕΣ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ

ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ Παραγνωρισμένα ολοκαυτώματα

Το Μεσόβουνο ήταν μεταξύ των πρώτων χωριών της Ελλάδας που πήραν τα όπλα κατά των κατακτητών. Την πρωτοβουλία για οργάνωση της αντίστασης είχαν πέντε Μεσοβουνιώτες κομμουνιστές, που είχαν δραπετεύσει από τους τόπους της εξορίας τουςΕνα από τα πλέον φρικιαστικά εγκλήματα των ναζί κατά την περίοδο της Κατοχής ήταν το διπλό Ολοκαύτωμα στο Μεσόβουνο της Κοζάνης, ένα χωριό 1.171 κατοίκων, που δημιούργησαν Πόντιοι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η ιστορία του χωριού αυτού είναι εντελώς παραγνωρισμένη από την επίσημη ιστοριογραφία, οι οποία, όπως φαίνεται, διαμορφώθηκε από τους νικητές του Εμφυλίου με τη χρήση μεροληπτικών και ιδεολογικών κριτηρίων.

Το μνημείο πεσόντων της περιοχής. Ανάμεσά τους και σοβιετικοί στρατιώτεςΤο πρώτο Ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου έγινε στις 23 Οκτωβρίου 1941. Το χωριό πυρπολήθηκε και εκτελέστηκαν 142 άτομα (σύμφωνα με τις γερμανικές πηγές), ενώ οι κάτοικοι ανεβάζουν τον αριθμό σε 165. Το δεύτερο Ολοκαύτωμα έγινε στις 24 Απριλίου 1944. Το χωριό θρήνησε και πάλι 150 θύματα και την εκ νέου πυρπόληση των κατοικιών που είχαν ξαναχτίσει οι κάτοικοι μετά την επιστροφή τους στο πυρπολημένο χωριό το 1942.

Το ιστορικό πλαίσιο

Το Μεσόβουνο ήταν μεταξύ των πρώτων χωριών της Ελλάδας που πήραν τα όπλα κατά των κατακτητών. Την πρωτοβουλία για οργάνωση της αντίστασης είχαν πέντε Μεσοβουνιώτες κομμουνιστές, που είχαν δραπετεύσει από τους τόπους της εξορίας τους (Ανάφη) και είχαν επιστρέψει στο χωριό. Είναι γνωστό ότι η στελεχική βάση που δημιούργησε τις πρώτες εστίες αντίστασης στην Ελλάδα υπήρξαν τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, που είτε είχαν επιστρέψει από τις εξορίες όπου τους είχε στείλει η δικτατορία Μεταξά είτε βρίσκονταν στην παρανομία την προηγούμενη περίοδο, καθώς μαχητές του Ελληνοϊταλικού πολέμου και απότακτοι βενιζελικοί αξιωματικοί του κινήματος του '35.

Με απόφαση του Γραφείου Μακεδονίας-Θράκης του ΚΚΕ δημιουργήθηκαν οι πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις: «Οδυσσέας Ανδρούτσος» στην περιοχή της Νιγρίτας, στη δυτική πλευρά του ποταμού Στρυμόνα, και «Αθανάσιος Διάκος», στην περιοχή του Κιλκίς. Στην Ανατολική Μακεδονία, στην ανατολική πλευρά του Στρυμόνα που βρισκόταν υπό βουλγαρική κατοχή, είχε δημιουργηθεί η «Φιλική Εταιρεία» και άρχιζε τη συγκρότηση ένοπλων ομάδων με την ονομασία «Ιεροί Λόχοι». Στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία δημιουργήθηκε η «Ελευθερία».

Από τις αρχές του καλοκαιριού του '41 ξεκίνησαν τα σαμποτάζ στη Θεσσαλονίκη. Στο τέλος του καλοκαιριού του '41 οι πρώτες αντάρτικες αριστερές ομάδες θα εμφανιστούν στα μακεδονικά βουνά, οργανώνοντας ενέδρες και επιθέσεις. Η πολιτική αυτή βρισκόταν σε απόλυτη συμφωνία με τη συμμαχική γραμμή, εφ' όσον Βρετανοί αξιωματούχοι καλούσαν μέσω του BBC σε ανάπτυξη κάθε μορφής αντίστασης.

Το επαναστατικό αυτό ρεύμα θα εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Σ' αυτό ανήκει η οργάνωση αντάρτικων ομάδων, όπως στο Μεσόβουνο, αλλά και η πρώιμη εξέγερση της 28ης Σεπτεμβρίου του 1914 στη Δράμα και στο Δοξάτο κατά των Βουλγάρων, που θα κατασταλεί με δραματικό και ιδιαιτέρως αιματηρό τρόπο από τις κατοχικές δυνάμεις. Παρ' όλη την τραγική κατάληξη, η σημασία της θα έχει μεγάλη ηθική αξία, εφ' όσον υπήρξε η πρώτη εξέγερση στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Το Ολοκαύτωμα του 1941

Ο Δήμος Εορδαίας τιμά τα 73 χρόνια από το Ολοκαύτωμα του ΜεσόβουνουΟι Γερμανοί είχαν δηλώσει από τον Μάιο του '41 ότι κάθε φόνος Γερμανού θα προκαλούσε τη δολοφονία 10 Ελλήνων. Ηδη από τον Ιούνιο του '41 είχαν δείξει την πολιτική καμένης γης που θα ακολουθούσαν με την καταστροφή του χωριού της Κανδάνου στην Κρήτη. Η γραμμή αυτή έλαβε τη μορφή επίσημης διαταγής του Ανώτατου Αρχηγείου της Βέρμαχτ (OKW) τον Σεπτέμβρη του '41: «Να εκτελούνται για κάθε φόνο Γερμανού στρατιώτη 50-100 κάτοικοι -κατά προτίμηση κομμουνιστές- και 10 για κάθε τραυματισμό...». Η επίσημη αυτή γραμμή πρωτοεφαρμόστηκε στην περιοχή Κιλκίς (Κρούσια) και Νιγρίτας, με την καταστροφή περί των 10 χωριών στις 17 Οκτωβρίου 1941 και με την εκτέλεση εκατοντάδων ανδρών από 15 έως 60 χρόνων.

Στο Μεσόβουνο, όπως γράφτηκε πριν, υπήρχε ήδη ένας μικρός κομμουνιστικός πυρήνας 5 ατόμων, οι οποίοι είχαν υποστεί τις πολιτικές διώξεις από την εποχή που θεσπίστηκε το «ιδιώνυμο αδίκημα» (1929) και ποινικοποιήθηκε η κομμουνιστική ιδεολογία. Είχαν συλληφθεί κατ' αρχάς στις αρχές της δεκαετίας του '30 επειδή συμμετείχαν σε διαμαρτυρίες των κατοίκων για ένα θέμα που σχετιζόταν με το από πού θα περνά ο εθνικός δρόμος. Η Αστυνομία «τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί» τους πέντε Μεσοβουνιώτες και τους έστειλε εξορία στην Ανάφη.

Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα δραπέτευσαν από την εξορία και επέστρεψαν στο χωριό, όπου, μαζί με κατοίκους που είχαν πολεμήσει στο ελληνοϊταλικό μέτωπο, οργάνωσαν την πρώτη αντιστασιακή ομάδα που εντάχθηκε στην ένοπλη αντάρτικη οργάνωση «Ελευθερία», που είχε ήδη συγκροτήσει το μακεδονικό γραφείο του ΚΚΕ. Μια πράξη μαζικής αντίστασης ήταν η άρνηση όλων των κατοίκων να παραδώσουν τη σοδειά τους στις αρχές Κατοχής.

Η εκπόνηση ενός σχεδίου καταστολής της αντίστασης φαίνεται να έγινε μετά την εκτέλεση του διορισμένου από τις κατοχικές αρχές προέδρου του χωριού. Πρωτεργάτες του σχεδίου αυτού θεωρούνται οι δωσιλογικές αρχές της Κοζάνης (ο νομάρχης Κ. Γεωργαντάς και η Χωροφυλακή), οι οποίες υποκίνησαν τις κατοχικές ναζιστικές αρχές να διαπράξουν το έγκλημα, όπως και έγινε, μιας και υπήρχε ήδη η διαταγή του Ανώτατου Αρχηγείου της Βέρμαχτ.

Το Ολοκαύτωμα του 1944

Οι κάτοικοι, που επέστρεψαν το 1942, έχτισαν και πάλι κάποιες στοιχειώδεις κατοικίες. Ομως στις 22 Απριλίου του 1944 το χωριό περικυκλώνεται και πάλι από τις κατοχικές δυνάμεις, συνεπικουρούμενες και από Ελληνες δωσίλογους. Οπως φαίνεται, οι κατοχικές δυνάμεις αποτελούνταν από άνδρες των SS και της Βέρμαχτ, καθώς και μουσουλμάνους εθελοντές (Τάταροι και Τουρκμένιοι) που υπηρετούσαν στο ναζιστικό στρατό.

Οι Ελληνες συνεργάτες των ναζί ήταν ένοπλοι του λεγόμενου Εθελοντικού Σώματος του Γεωργίου Πούλου και «Ελληνες εθνικιστές» από τους γύρω οικισμούς. Ο Πούλος είχε ήδη ενταχθεί με το σώμα του στο δεύτερο σύνταγμα Bradenburg και είχε αναλάβει τις επιχειρήσεις στην περιοχή Γιαννιτσών και Πτολεμαΐδας, όπου δρούσε η 10η Μεραρχία του ΕΛΑΣ υπό τον καπετάν Κικίτσα.

Ο Αντώνης Παραστατίδης υπήρξε αυτόπτης μάρτυς και των 2 ολοκαυτωμάτωνΣτις 24 Απριλίου το χωριό καταστρέφεται και πάλι, 150 άτομα εκτελούνται επί τόπου και άλλοι 100 μεταφέρονται στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης της Πτολεμαΐδας.

Μετά την απελευθέρωση προτάθηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες του ελληνικού κράτους για το Ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου να δικαστούν από τα δικαστήρια δωσιλόγων οι φιλοκατοχικές αρχές της Κοζάνης, ο νομάρχης Κ. Γεωργαντάς, ο εισαγγελέας και οι υπεύθυνοι της Ελληνικής Χωροφυλακής.

* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός http://kars1918.wordpress.com/

Λάθος στρατηγικής

  

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=452883

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ

Πριν από λίγες μέρες ο Γάλλος υπουργός Αμυνας ζήτησε τη στρατηγική επέμβαση στη Λιβύη. Και ξαφνικά αναρωτήθηκα, μα δεν συνέβη αυτό πριν από τρία χρόνια; Δεν επενέβησαν οι Δυτικοί μ' επικεφαλής τη Γαλλία του Σαρκοζί για να εκδιώξουν βίαια τον δικτάτορα Καντάφι και να εδραιώσουν στη χώρα τη δημοκρατία; Τι χρειάζεται, λοιπόν, μία δεύτερη επέμβαση;

 Η κοινή λογική απάντηση που υπάρχει εδώ είναι η εξής: κάτι δεν πήγε καλά με την πρώτη. Κι όμως ο Καντάφι εκδιώχτηκε, λιντσαρίστηκε, το σύστημά του διαλύθηκε και την εξουσία πήραν οι αντάρτες ισλαμιστές, αυτοί που στηρίχτηκαν από τις δυτικές δυνάμεις. Τι έκαναν όμως οι αντάρτες ισλαμιστές όταν πήραν την εξουσία; Ο,τι ξέρουν να κάνουν οι τζιχαντιστές. Δολοφονίες, εγκλήματα, επιβολή θεοκρατικών νόμων, ίντριγκες, εμφύλιες συρράξεις, γενικώς όλα, εκτός από τη θεμελίωση δημοκρατικών θεσμών.

Αντίστοιχα συνέβη και στο Ιράκ, όπου να μεν υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση, όμως μεγάλο μέρος της χώρας έχει καταληφθεί από τους φανατικούς του Ισλαμικού Κράτους και ο εμφύλιος είναι πραγματικότητα. Κι όμως, πήγαν εκεί και πάλι οι Αμερικανοί να διώξουν τον δικτάτορα Σαντάμ και να εδραιώσουν τη δημοκρατία στη χώρα του.

Παραλίγο να γίνει κάτι ανάλογο και στη Συρία, όπου και πάλι η «Δύση» στόχευσε τον Ασαντ και θέλησε να διαλύσει το δικτατορικό σύστημα για να επαναφέρει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Σ' αυτή βέβαια την περίπτωση δεν έφυγε ο Ασαντ, όμως ένα μέρος της Συρίας καταλήφθηκε από τους φανατικούς ισλαμιστές, με τους οποίους υπάρχει εξίσου εμφύλιος πόλεμος.

Και στις τρεις περιπτώσεις η πολιτική αυτή των Δυτικών ήταν λάθος. Επικίνδυνο λάθος που απειλεί τη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Ο Καντάφι κι ο Σαντάμ, αλλά και ο Ασαντ, δεν υπήρξαν εχθροί της Δύσης. Είχαν απαρνηθεί την τρομοκρατία (ειδικά μάλιστα ο Καντάφι είχε αποζημιώσει και τα θύματά του), είχαν απαρνηθεί την ιδέα των πυρηνικών όπλων (μάλιστα ο Καντάφι είχε αποκαλύψει το επικίνδυνο εμπόριο πυρηνικών του Πακιστανού επιστήμονα Α.Φ. ΚΗΑΝ), είχαν κυνηγήσει, όπως κι ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, τους ισλαμιστές τρομοκράτες, σταματούσαν το ανθρώπινο εμπόριο μεταναστών μεταξύ Νότιας Σαχάρα και Μεσογείου, και γενικώς είχαν καλές σχέσεις με τη Δύση.

Δεν ήταν λοιπόν αυτοί που αποκεφάλισαν τους ομήρους, δεν ήταν αυτοί που σκότωσαν τα νεαρά Εβραιόπουλα στη συναγωγή της Τουλούζης ή αυτοί που έβαλαν τις ανθρωποκτόνες βόμβες στο μετρό του Παρισιού. Αυτοί που τα 'καναν αυτά, είναι αυτοί που μονομερώς κήρυξαν τον πόλεμο στις δυτικές αξίες, είναι οι ισλαμιστές. Κι είναι λάθος στρατηγικής η πολιτική Γάλλων, Εγγλέζων κι Αμερικανών οι οποίοι στο όνομα της «αντιδικτατορικής» τους ρητορικής και πολιτικής πρακτικής κατέστρεψαν τρεις χώρες. Κάποιες φορές είναι προτιμότερο ένας δυτικόφιλος δικτάτορας παρά ένας αντιδυτικός βάρβαρος τζιχαντιστής. Γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δημοκρατία μ' όσους την αρνούνται ιδεολογικά, φιλοσοφικά, θεσμικά και πρακτικά.

Μπορεί δικτάτορες όπως οι Καντάφι, Σαντάμ και Ασαντ να είναι αντίπαλοι, όμως δεν είναι εχθροί, τουλάχιστον στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Η σωστή πολιτική θα 'ναι ν' αποκατασταθούν οι σχέσεις με αυτές τις χώρες, να τους συγχωρήσουν τα λάθη, όπως έγινε και με τη Σαουδική Αραβία. Δεν πρέπει οι καλές προθέσεις να μπερδεύουν αντιπάλους μ' εχθρούς. Ο εχθρός σήμερα είναι ένας και μόνο, ο τζιχαντισμός, μ' όλα τα πιθανά πρόσωπα που 'χει στην παγκοσμιοποιημένη διάστασή του.

Καθηγητής πανεπιστημίου, εικαστικός, ποιητής. Σύμβουλος του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σε θέματα πολιτισμού

 

Μια όντως ωραία ατμόσφαιρα

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=452855

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ ομότιμου καθηγητή ΑΠΘ

Κλίμα έντασης, πόλωσης, αθυροστομιών, φληναφημάτων, προκλήσεων, αντεγκλήσεων και ό,τι άλλο μπορεί να συλλάβει ο νους επικρατεί μέσα στα πλαίσια των μηδέποτε απαράβατων κανόνων του πολιτικού πολιτισμού που διακρίνει τη χώρα μας από συστάσεώς της.

Μόλις ανοίξεις την τηλεόραση και οσάκις ομιλεί ο πρωθυπουργός, καταφέρεται αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα με μια κάποια εμπάθεια που απάδει σε πρωθυπουργό. Το κακό είναι ότι η αντιπολίτευση πέφτει στην έντεχνα στημένη από τους ακροδεξιούς συμβούλους του παγίδα και αντιδρά ανάλογα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κυβέρνηση, αλλά δύο αλληλοκατηγορούμενες αντιπολιτεύσεις, όπου ουδόλως υστερεί ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως με την κατά κόρον χρήση τού επιθέτου «χυδαίος», αλλά και την ενδιαφέρουσα φράση «πρόωρη αλαζονεία», που υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «βιάζεται». Η αλαζονεία είναι σαφώς προνόμιο αυτών που είναι στην εξουσία, όχι εκείνων που είναι εκτός ή, έστω, και εν αναμονή. Οντως μια ωραία ατμόσφαιρα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα δύο κέρατα ενός διλήμματος: ή συμμετέχει ως αντίπαλος στο παίγνιο Σαμαρά-Αδώνιδος Γεωργιάδη και λοιπών ΣΥΡΙΖοφάγων, χρησιμοποιώντας μεθόδους, στρατηγικές και δικές τους προσεγγίσεις, ή σιωπά αξιοπρεπώς οπότε πολλοί θα σχηματίσουν την εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ τον αποστόμωσαν και δεν τολμάει να αρθρώσει λόγο.

Το εκλογικό σώμα με αυτόν τον τρόπο σχηματίζει την εντύπωση ότι συμπολίτευση και αντιπολίτευση τσακώνονται σαν τα σκυλιά για την εξουσία σε μια περίοδο που οι αγελάδες δεν είναι ισχνές αλλά απλώς ψόφιες. Σύμφωνα με τα καθόλου ελπιδοφόρα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, οι νεόπτωχοι, πρώην αστοί, πυκνώνουν τις τάξεις όσων ζουν στα όρια της φτώχειας ή και κάτω από αυτά. Το ετήσιο στατιστικό πρόγραμμά της για το 2014 μάς ανακηρύσσει επίσημα τη 2η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, όπου 34,6 % Ελληνες πολίτες βρίσκονται στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας (έκθεση που δημοσιοποιήθηκε την 13η Οκτωβρίου 2014).

Αφ' ετέρου η τρέχουσα κρίση του Χρηματιστηρίου σε μια εποχή που «όλα πάνε καλά» προσφέρει τη λαμπρή ευκαιρία στη συγκυβέρνηση να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι λειτουργεί ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας επαναλαμβάνοντας το παλιό τροπάριο του «Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ανάμεσα στο δίπολο Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να υπήρχε μια αξιόλογη κεντροαριστερή εξισορροπητική δύναμη, ικανή, όχι βέβαια να κυβερνήσει, αλλά να συμβάλει στην αποκλιμάκωση αυτής της πρωτοφανούς στην Ιστορία του κοινοβουλευτισμού εμπόλεμης κατάστασης. Αλλά ο ηγέτης που θα μπορούσε να επιτύχει κάτι τέτοιο εξακολουθεί να παραμένει το δυσεύρετο ζητούμενο. Ο Φώτης Κουβέλης υπήρξε η μεγάλη απογοήτευση, αφού δεν μπορεί να αγωνιστεί τον θεόπνευστο αγώνα τον καλό. Είναι καταφανώς λίγος ως ηγέτης, παρά τη μεγάλη δημοφιλία του, που αποδίδεται περισσότερο στο χαρακτήρα και τη σεμνότητά του παρά στις ικανότητές του να διαχειριστεί πολιτικά ζητήματα, όπου ενεργεί συνήθως αδέξια. Ακόμα και τώρα όμως που το κόμμα παίρνει πολύ χαμηλά ποσοστά, αυτός παραμένει δημοφιλής καθιστάμενος οιονεί αντίγραφο του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου που, όπως ομολογούσε κάποτε με παράπονο, πολλοί τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν, αλλά ελάχιστοι τον ψήφιζαν στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Οι συγκυριακές αφορμές που δίνονται στον πρωθυπουργό να «στηλιτεύσει» τη στάση του Τσίπρα ενίοτε δεν επιδέχονται σοβαρής συζήτησης, για τούτο και οι δημοσιογράφοι τις αποφεύγουν: «Ο Τσίπρας δεν πλησίασε να ασπασθεί το χέρι/το σταυρό του Αρχιεπισκόπου!». Το γεγονός ότι η χάρη του Τσίπρα έφτασε όχι μόνον στο Αγιον Ορος αλλά και στο Βατικανό είναι για αυτόν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Συνέφερε καλύτερα την πολιτικά ορθή Κεντροδεξιά να αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ μέρος του πολιτικού περιθωρίου, διότι τώρα με τα ασύμφορα ανοίγματα και τις «ιστορικού συμβιβασμού» κωλοτούμπες του δεν θα βγει σε καλό γι' αυτούς που προτίθενται να κρατήσουν την εξουσία όσο μπορούν, ενώ αυτός βάλθηκε να τους την πάρει απαιτώντας άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Εκτός απροόπτου, ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα χάσει τις εκλογές, οπότε όλη η παλιά Αριστερά, όλοι όσοι υπέφεραν τη μαύρη περίοδο ενός παρανοϊκού αντικομμουνισμού από το 1945 έως το 1974, θα πρέπει να νιώσουν μια ηθική δικαίωση, ύστερα από τις τόσες θυσίες και τόσους αγώνες, δικούς τους και δικών τους ανθρώπων. Κι όμως, η αφύπνιση που συντελέστηκε τα δύο τελευταία χρόνια δεν αποτελεί παρά ένα προϊόν απόγνωσης και απελπισίας, εξ αντικειμένου απόλυτα δικαιολογημένο. Θα ήταν όμως καλύτερα αν η άνοδος της Αριστεράς γινόταν κάτω από άλλες συνθήκες και όχι εν βρασμώ ψυχής, όπως συντελείται τώρα. Ως ένας κοινωνικός μετασχηματισμός μέσα σε πνεύμα νηφαλιότητας και αυτογνωσίας. Γιατί, αν κάποτε επιτευχθεί μια σημαντική οικονομική ανάκαμψη, η πλειονότητα όσων τώρα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψουν στη φυσική τους κοίτη, τη συντηρητική παράταξη, ανεξαρτήτως εισοδήματος και κοινωνικής θέσης.

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν γίνει εξουσία; Το πρώτο είναι η πάταξη της οιασδήποτε μορφής διαφθοράς. Δεύτερο, η ανάκτηση της χαμένης εθνικής αξιοπρέπειάς μας. Μηδενική ανοχή σε ταπεινώσεις και περιφρονητική συμπεριφορά προς τους Ελληνες. Τρίτο, ένα σοσιαλιστικό κράτος δικαίου χωρίς υποσημειώσεις και παραπομπές. Με επανίδρυση ενός κοινωνικού κράτους αλλά όχι με παροχές από δανεικά, όπως συνέβη το 1981.

Είναι καιρός να σταματήσει η ψοφοδεής στάση απέναντι σε οποιονδήποτε, είτε Ομπάμα είναι, ή Μέρκελ, ή Τόμσεν. Η Ελλάδα οφείλει να αρχίσει να κάνει λελογισμένη χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας, ενός πανίσχυρου όπλου. Οσο για τα τόσα πολλά συσσωρευμένα αδιέξοδα που μας κληροδοτεί η κακοδιαχείριση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., διατηρούμε ως πολίτες μια συγκρατημένη απαισιοδοξία. Η πρόταση «παραλάβαμε χάος» θα ξαναγίνει του συρμού, όπως το 1981. Τώρα όμως θα είναι αδιάψευστα αληθινή περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Παρφέ μασκαρπόνε (Η χρυσόσκονη φεύγει, η σκόνη παραμένει...)

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=452856Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΟΥ καθηγήτριας, διδάκτορος Πολιτικής Επικοινωνίας marpolychroniadou@yahoo.gr

Εκτενής υπήρξε η αναφορά των διεθνών ΜΜΕ στην επίσκεψη της Amal Clooney στην Αθήνα -διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ- έπειτα από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης, για την παροχή νομικών συμβουλών σχετικά με τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων του Παρθενώνα που βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.

Ε, είναι όσο να πεις καινούργιο το ζήτημα, δεν το γνωρίζαμε τόσα χρόνια, περιμέναμε την Αλαμουντίν να γίνει... Κλούνεϊ για να μας ενημερώσει μαζί με τα κανάλια που της είχαν στήσει καρτέρι και αυτά για να μας ενημερώσουν, για το τι... έφαγε η νομικός! Για τους ιθαγενείς που δεν ενημερώθηκαν, τους ενημερώνουμε: παρφέ μασκαρπόνε και λαβράκι καρπάτσιο με μία μους (?), δύο μους (?), σεληνόριζας, παπαρόριζας, θα σας γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε και του... πολιτιστικού!

Την ίδια στιγμή απαρατήρητη σχεδόν πέρασε η είδηση από τα μεγαλοκάναλα ότι τα 162 δισ. ευρώ (τόσα περίπου υπολογίζονται τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα για πολεμικές αποζημιώσεις, σύμφωνα [και] με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του Spiegel) δεν θεωρούνται σοβαρό ζήτημα για τους Ελληνες ευρωβουλευτές της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, γι' αυτό και ψήφισαν όχι (!!!), όταν ο ευρωβουλευτής των ΑΝΕΛ κ. Μαριάς κατέθεσε πρόταση για διεξαγωγή δημόσιας ακρόασης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, η οποία και τέθηκε σε ψηφοφορία στις 07/10/2014 στην κλειστή συνεδρίαση των συντονιστών της Επιτροπής Αναφορών για να υπερψηφιστεί μόνο από τους Ευρωπαίους Αντιφεντεραλιστές και την Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά! Και καλά το ΠΑΣΟΚ (για τους φίλους Ελιά) και η συνιστώσα του, Ποτάμι (για τους άσπονδους Mega), είναι οι άνθρωποι κοσμοπολίτες και κάτι τέτοια τα θεωρούν εθνικό-πατριωτικά και δεν τα καταδέχονται, αλλά και οι υπερπατριώτες της Ν.Δ. που κατηγορούν τους Συριζαίους ως εθνομηδενιστές, τι απαντούν;

Απαντούν, κατηγορώντας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ για άκρατο λαϊκισμό και για δημιουργία ανύπαρκτου θορύβου για το ένα λεπτό δημοσιότητας, που δικαιούνται, απευθύνοντάς τους το... μη λαϊκίζον ερώτημα: «Ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για τα... Μάρμαρα του Παρθενώνα;». Για τους ΑΝΕΛ δεν ξέρουμε, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιούμαστε ελπίζω να υποθέσουμε η παλιά: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Εξαρτάται βέβαια και από το ποιος πληρώνει το... μάρμαρο! Διότι δεν λέμε, καλή και η επίσκεψη της celebrity-δικηγόρου, καλή και η χρυσόσκονη του life style που ρίχνουν τα κανάλια στη μίζερη καθημερινότητα του νεοέλληνα που προσπαθεί να επιβιώσει με αναγωγές στο ένδοξον (πλην φευ μακρινό παρελθόν του), αλλά τα τρέχοντα και σισύφεια που τον ταλανίζουν αυτή την περίοδο δεν είναι οι μετόπες του Παρθενώνα αλλά οι οφειλόμενες αποζημιώσεις από αυτούς που τους αποζημιώνουμε χωρίς να μας έχουν πει ακόμη σε τι ακριβώς συνίσταται η λυπητερή σύμφωνα με την οποία τους ζημιώσαμε, ενώ αυτοί ως χώρα αρνούνται να μας αποζημιώσουν για αυτά που μας οφείλουν!

Το σωτήριον έτος 1994 είχαμε πραγματοποιήσει στη Βρετανία σχετική έρευνα για το θέμα. Στην έρευνα αυτή είχαν κληθεί να απαντήσουν ο τότε διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, ο ακαδημαϊκός Π. Λέβι, αλλά και ο απόγονος του λόρδου Ελγιν, Αντριου Ντάγκλας Αλεξάντερ Τόμας Μπρους, 11ος κόμης της δυναστείας, Ελγιν από την πλευρά του πατέρα του και Κόχραν από την πλευρά της μητέρας του (ο γνωστός φιλέλληνας Τόμας Κόχραν, που κατατάχθηκε εθελοντής στο πλευρό του Γ. Καραϊσκάκη). Ωστόσο αυτό δεν μας απέτρεψε από το να είμαστε σκληροί μαζί του, εξαιτίας της καταγωγής του από τον Ελγιν, στα όρια της αγένειας και με την παρρησία της νεότητας. (βλ. «Δυστυχώς τα μισά βρίσκονται εδώ. Τα υπόλοιπα είναι στην Ελλάδα» 28/8/1994), (βλ. και απάντηση του Ζ. Ντασέν, «Κύριε Ελγιν λέτε ψέματα» 18/9/1994, άλλου μεγάλου φιλέλληνα που δυστυχώς τα περισσότερα δημοσιεύματα που γράφτηκαν αυτές τις μέρες αναφορικά με τη Μελίνα και τα Γλυπτά δεν κάνουν ειδική μνεία στη δική του συνεισφορά στο θέμα αυτό). Επομένως η διαφωνία μας με την κυβέρνηση εστιάζεται αλλού. Στην επικοινωνιακή στρατηγική της. Οι ταχυδακτυλουργοί έχουν μία βασική αρχή, η οποία συνίσταται στο να αποσπούν την προσοχή σε κάτι άλλο από αυτό που κάνουν. Παρομοίως και η συγκυβέρνηση «έπνιξε» το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών αποζημιώσεων προβάλλοντας στη θέση του το θέμα της διεκδίκησης των Γλυπτών του Παρθενώνα. Το οποίο και υποπτευόμαστε ότι σκοπίμως το ανέδειξε τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Ναι, θα θέλαμε να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στον τόπο τους, αλλά πρώτα θα επιθυμούσαμε να επιστρέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις σε βιώσιμα επίπεδα, οι απολυμένοι στις δουλειές τους, οι επιστήμονές μας που ξενιτεύονται στην πατρίδα τους. Τότε καλώς να επιστρέψουν και τα Γλυπτά στη γενέθλια γη τους. Και δεν ξέρουμε αν η Μελίνα θα αναγεννηθεί. Θα έχουν αναγεννηθεί όμως το χαμόγελο και η αισιοδοξία που έχουν εκλείψει σ' αυτό τον τόπο.