Οταν ξεκίνησε να εργάζεται πριν από εννέα χρόνια, ένα από τα καθήκοντα της δουλειάς της Λιού Φανγκ ήταν να εξασφαλίζει ότι οι γυναίκες του χωριού της δεν έκαναν περισσότερα παιδιά από όσα επέτρεπε ο νόμος, δηλαδή ένα. Εάν γεννούσαν κορίτσι ή αγόρι με αναπηρία, ο νόμος τούς επέτρεπε να προσπαθήσουν να κάνουν άλλο παιδί. Εάν είχαν ήδη δύο παιδιά ή αγόρι, η Λιου μοίραζε προφυλακτικά και ανάγκαζε τις γυναίκες να βάλουν σπιράλ για αντισύλληψη. Εάν έμεναν έγκυες, τις ενθάρρυνε να κάνουν έκτρωση.
Ως εκπρόσωπος της Πανκινεζικής Συνομοσπονδίας Γυναικών για τη Ναντσουάν, μια κωμόπολη 6.000 κατοίκων στα περίχωρα μιας περιφερειακής πρωτεύουσας στην Κεντρική Κίνα, η Λιού έπρεπε να κρατάει χαμηλά τα νούμερα του πληθυσμού στη δική της περιφέρεια, στη χώρα του 1,4 δισεκατομμυρίου ανθρώπων. Η επίδοση της εργασίας της αξιολογούνταν από τον αριθμό των γεννήσεων στη δική της περιοχή. Οσο λιγότερες τόσο το καλύτερο.
Σήμερα, τρία χρόνια αφότου η κινεζική κυβέρνηση εγκατέλειψε την «πολιτική του ενός παιδιού», η αποστολή της Λιου άλλαξε. Εκεί που έπρεπε να διασφαλίσει ότι οι γυναίκες της περιοχής δεν θα πρέπει να κάνουν πολλά μωρά, τώρα τις ενθαρρύνει να κάνουν περισσότερα. Μόνο που πλέον υπάρχει ένα πρόβλημα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιθυμούν να έχουν περισσότερα από ένα παιδιά: «Το να μεγαλώσεις ένα παιδί κοστίζει πάρα πολύ» αναφέρει η ίδια στη δημοσιογράφο Αννα Φίφιλντ της «Washington Post».
Η πολιτική για 36 έτη από
το Κομμουνιστικό Κόμμα
το Κομμουνιστικό Κόμμα
Επί 36 χρόνια το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα επέβαλλε μια ακραία πολιτική για τη ρύθμιση των γεννήσεων. Ηταν μέρος μιας στρατηγικής με στόχο την ταυτόχρονη ανάπτυξη της οικονομίας και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Ηταν ευκολότερο να αυξηθεί το κατά κεφαλήν εισόδημα από τη στιγμή που δεν θα υπήρχε πολύς πληθυσμός. Αυτό είχαν αποφασίσει οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής, με αποτέλεσμα διάφορα προπαγανδιστικά συνθήματα, όπως «Αν θέλετε να γίνετε πλούσιος γρήγορα, να έχετε λιγότερα παιδιά».
Μολονότι ήταν ευρέως γνωστή ως η πολιτική του ενός παιδιού, στην πραγματικότητα ήταν μια πολιτική για… ενάμισι παιδί. Στην επαρχία δηλαδή όπου τα παιδιά ήταν απαραίτητα για να βοηθάνε στις αγροτικές εργασίες, τα ζευγάρια μπορούσαν να κάνουν και δεύτερο παιδί σε περίπτωση που το πρώτο είχε κάποια αναπηρία. Η πολιτική λοιπόν εφαρμόστηκε με μεγαλύτερη αυστηρότητα στις πόλεις. Το να έχει ένα ζευγάρι δεύτερο παιδί σήμαινε ότι το παιδί δεν θα μπορούσε να πάει στο δημόσιο σχολείο ή να έχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη.
Από την ώρα που εισήχθη το μέτρο το 1980 μέχρι και την ημέρα που εγκαταλείφθηκε, υπήρξαν σχεδόν 400 εκατομμύρια αμβλώσεις στην Κίνα, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία της Επιτροπής για την Υγεία.
Η ιδέα λειτούργησε. Σήμερα, υπάρχουν 100 εκατομμύρια μοναχοπαίδια κάτω των 40 ετών και το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε από περίπου 200 δολάρια το 1980 σε περίπου 10.000 δολάρια σήμερα.
Ο πληθυσμός της Κίνας προβλέπεται να φθάσει το 1,45 δισεκατομμύριο το 2027 και στη συνέχεια να υποχωρήσει για αρκετές δεκαετίες. Μέχρι το 2050, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού θα είναι άνω των 65 ετών και ο αριθμός των ατόμων που εργάζονται προβλέπεται να μειωθεί οριακά.
Οι συνέπειες
και η απότομη στροφή
και η απότομη στροφή
Οταν κάποτε η Κίνα θεωρούσε πως όλα της τα προβλήματα εκπορεύονται από το γεγονός ότι ο πληθυσμός είναι μεγάλος, σήμερα αντιμετωπίζει νέα προβλήματα που συνδέονται με το γεγονός πως οι νέοι άνθρωποι είναι λίγοι. Ποιος θα τροφοδοτήσει την οικονομία; Ποιος θα φροντίσει τους ηλικιωμένους; Ποιος θα πληρώσει τους φόρους για να χρηματοδοτήσει τις συντάξεις τους;
«Ο πληθυσμός της Κίνας έχει αρχίσει να μειώνεται, να γηράσκει γρήγορα, και αυτό πρέπει να το λάβουν υπόψη» αναφέρει ο Γι Φουξιάν, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin στο Mάντισον: «Πρόκειται για ένα μεγάλο έθνος με χιλιάδες χρόνια ιστορίας και λαμπρό πολιτισμό, το οποίο εκφυλίζεται γρήγορα σε μια μικρή ομάδα ηλικιωμένων και αδυνάμων, εξαιτίας αυτών των λανθασμένων πολιτικών του παρελθόντος». Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν και οι Αρχές του Πεκίνου – αν και δεν το εξέφρασαν με τους ίδιους όρους – και έκαναν μια απότομη στροφή. Το 2016 μετακινήθηκαν σε μια πολιτική για δύο παιδιά και πέρυσι αποφάσισαν να μην υπάρχει καν όριο. Κάποτε έλεγαν ότι ήταν πατριωτικό καθήκον ενός ζευγαριού να έχει μόνο ένα παιδί, τώρα οι «καλοί» Κινέζοι θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον δύο.
«Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, γέννηση δεν είναι μόνο οικογενειακό ζήτημα αλλά και εθνικό θέμα. Το να μη θέλουμε να κάνουμε παιδιά είναι απλώς ένα είδος παθητικής παράδοσης στις πιέσεις της κοινωνίας» ήταν ένα σχόλιο που γράφτηκε πέρυσι στην εφημερίδα του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος People’s Daily. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται, οι κυβερνητικές πολιτικές έχουν πλέον μικρή επιρροή στο ζήτημα αυτό.
Η αρμόδια αρχή της χώρας είχε προβλέψει για το 2018 περί τις 20.000.000 γεννήσεις, πιστεύοντας σε ένα baby boom μετά το τέλος της πολιτικής για ένα παιδί. Αντ’ αυτού, υπήρξαν μόλις 15.230.000 γεννήσεις πέρυσι, δηλαδή 2.000.000 λιγότερες από ό,τι το 2017, και αυτό σχετίζεται άμεσα με την οικονομία.
Καθώς η Κίνα έχει μεταμορφωθεί, το κόστος ζωής έχει αυξηθεί στα ύψη, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, και οι πολλές ώρες εργασίας έχουν γίνει ο κανόνας. Οι κινέζοι εικοσάρηδες σήμερα, γνωρίζοντας ότι η ποιότητα ζωής τους είναι καλύτερη από αυτήν τον γονιών τους, επιθυμούν τα παιδιά τους να έχουν ακόμα καλύτερο βιοτικό επίπεδο από αυτούς και να μπορούν να τους προσφέρουν πιο πολλές ευκαιρίες.
Περισσότερα από ένα ή δύο παιδιά αυξάνουν τα οικογενειακά έξοδα. Ως εκ τούτου μειώνονται οι δυνατότητες και παροχές που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν στα παιδιά τους, άρα εκ των πραγμάτων οι Κινέζοι γυρίζουν πάλι πίσω στο μοντέλο του ενός παιδιού.
https://www.tovima.gr/2019/05/22/world/ti-gennise-i-politiki-tou-enos-paidiou-stin-kina/
