Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009
Κατάθεση Τιμίας Ζώνης Υπεραγίας Θεοτόκου, Ανακαίνηση Ναού Θεοτόκου εν τω Νεωρίω, των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων από την Πέργη, Φιλεόρτου, Διαδόχου, των Αγίων Επτά Παρθένων, των Αγίων 366 Μαρτύρων, Aidan, Cuthburge
Κατάθεσις Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου
Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει την ανακομιδή της τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Οι γνώμες για ποίος αυτοκράτορας την έκανε διίστανται, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η τιμία Ζώνη μεταφέρθηκε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε σε μία χρυσή θήκη. Η θήκη αυτή, ονομάστηκε Αγία Σωρός. Ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός, άνοιξε την Αγία Σωρό, μετά από 410 χρόνια για να επικαλεσθεί την Θεία Χάρη της, επειδή η σύζυγός του διακατέχετο από έναν δαίμονα. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τίμια Ζώνη επάνω στη βασίλισσα και αμέσως ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’.Θεοτόκε Αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πάλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα, επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διό δυσωπούμεν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Κοντάκιον Ήχος β’. Την εν πρεσβείαις.
Την θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβούσα η Zώνη σου η τιμία, κράτος τη πόλει σου απροσμάχητον, και θησαυρός υπάρχει, των αγαθών ανέκλειπτος, η μόνη τεκούσα αειπάρθενος.
Ανακαίνηση του Ναού της Θεοτόκου εν τω Νεωρίω
Ο ανακαινισθείς ναός της Θεοτόκου στο Νεώριο, ήταν κτήμα του πατρικίου Αντωνίου, που βρισκόταν μέσα στην αυλή του σπιτιού του. Κατά την αναπαλαίωση ο ναός έλαβε θαυματουργική χάρη και έκανε πολλά θαύματα σε πολλούς που προσέρχονταν σ' αυτόν με πίστη. Όταν πέθανε ο πατρίκιος Αντώνιος, ο ναός εγκαταλείφθηκε και ερήμωσε. Όταν δε ο βασιλιάς Ρωμανός Α' Λεκαπηνός ετοιμαζόταν να τον γκρεμίσει, ο επιστάτης της κατεδαφίσεως του ναού εμποδίστηκε με οπτασία της Θεοτόκου. Τότε αποφασίστηκε να ανακαινισθεί ο ναός και με χρυσόβουλο εξασφαλίστηκε ετήσια χορήγηση για τη συντήρηση του.
Οι Άγιοι Τέσσερις Μάρτυρες από την Πέργη της Παμφυλίας
Μαρτύρησαν, αφού τους ανάγκασαν να τρέξουν μέσα στη φωτιά.
Ο Άγιος Φιλέορτος
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο Άγιος Διάδοχος
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.
Οι Άγιοι Επτά Παρθένοι από τη Γάζα
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Οι Άγιοι 366 Μάρτυρες από τη Νικομήδεια
Όλοι μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο Άγιος Aidan (Σκωτσέζος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Η Αγία Cuthburge (Βρετανίδα)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Κατάθεσις Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου
Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει την ανακομιδή της τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Οι γνώμες για ποίος αυτοκράτορας την έκανε διίστανται, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η τιμία Ζώνη μεταφέρθηκε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε σε μία χρυσή θήκη. Η θήκη αυτή, ονομάστηκε Αγία Σωρός. Ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός, άνοιξε την Αγία Σωρό, μετά από 410 χρόνια για να επικαλεσθεί την Θεία Χάρη της, επειδή η σύζυγός του διακατέχετο από έναν δαίμονα. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τίμια Ζώνη επάνω στη βασίλισσα και αμέσως ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. δ’.Θεοτόκε Αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη, Εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πάλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα, επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διό δυσωπούμεν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Κοντάκιον Ήχος β’. Την εν πρεσβείαις.
Την θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβούσα η Zώνη σου η τιμία, κράτος τη πόλει σου απροσμάχητον, και θησαυρός υπάρχει, των αγαθών ανέκλειπτος, η μόνη τεκούσα αειπάρθενος.
Ανακαίνηση του Ναού της Θεοτόκου εν τω Νεωρίω
Ο ανακαινισθείς ναός της Θεοτόκου στο Νεώριο, ήταν κτήμα του πατρικίου Αντωνίου, που βρισκόταν μέσα στην αυλή του σπιτιού του. Κατά την αναπαλαίωση ο ναός έλαβε θαυματουργική χάρη και έκανε πολλά θαύματα σε πολλούς που προσέρχονταν σ' αυτόν με πίστη. Όταν πέθανε ο πατρίκιος Αντώνιος, ο ναός εγκαταλείφθηκε και ερήμωσε. Όταν δε ο βασιλιάς Ρωμανός Α' Λεκαπηνός ετοιμαζόταν να τον γκρεμίσει, ο επιστάτης της κατεδαφίσεως του ναού εμποδίστηκε με οπτασία της Θεοτόκου. Τότε αποφασίστηκε να ανακαινισθεί ο ναός και με χρυσόβουλο εξασφαλίστηκε ετήσια χορήγηση για τη συντήρηση του.
Οι Άγιοι Τέσσερις Μάρτυρες από την Πέργη της Παμφυλίας
Μαρτύρησαν, αφού τους ανάγκασαν να τρέξουν μέσα στη φωτιά.
Ο Άγιος Φιλέορτος
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο Άγιος Διάδοχος
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.
Οι Άγιοι Επτά Παρθένοι από τη Γάζα
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Οι Άγιοι 366 Μάρτυρες από τη Νικομήδεια
Όλοι μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο Άγιος Aidan (Σκωτσέζος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Η Αγία Cuthburge (Βρετανίδα)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της αγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Αλεξάνδρου Πατριάρχου, Ιωάννου Πατριάρχου, Παύλος ο Νέος, Φαντίνου Θαυματουργού
Αλεξάνδρου Πατριάρχου, Ιωάννου Πατριάρχου, Παύλος ο Νέος, Φαντίνου Θαυματουργού, των Αγίων Έξι Μαρτύρων, Σαρματά Οσίου, Βρυαίνης Οσίας, των Αγίων 16 Θηβαίων Μαρτύρων, Ευλαλίου Ιεράρχου, των Αγίων Φήλιξ, Φουρτουνάτου, Σεπτιμίνου και Ιανουαρίου, Φύλακος Οσίου, Αλεξάνδρου Ρώσου, Φιλωνίδη Ιερομάρτυρα
Ο Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (εορτή Αλέξανδρος)
Ήταν, όπως λέγουν, "αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος". Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340 μ.Χ.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Μύσται ουράνιοι αποδεικνύμενοι, θείοι εκφάντορες τω κόσμω ώφθητε, την Εκκλησίαν του Χριστού, ποιμάναντες θεαρέστως, ιερέ Αλέξανδρε, της Τριάδος ο πρόμαχος, Ιωάννη ένδοξε, ο της χάριτος τρόφιμος, και Παύλε Ιερέων ακρότης, όθεν υμάς ανευφημούμεν.
Ο Άγιος Ιωάννης Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Πρόκειται μάλλον για τον Ιωάννη τον ονομαζόμενο Ξιφιλίνο, που διαδέχτηκε τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Γ'. Γεννήθηκε το 1006 στην Τραπεζούντα και διακρίθηκε για τη μεγάλη του παιδεία και τα μεγάλα πολιτικά αξιώματα που είχε καταλάβει. Κατόπιν όμως αποσύρθηκε σε κάποια μονή της Βιθυνίας, όπου μόνασε 10 χρόνια. Από κει προσκλήθηκε για να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο. Χειροτονήθηκε ιερέας, και μετά μια εβδομάδα -την 1η Ιανουαρίου 1064- επίσκοπος. Ο Ιωάννης λειτουργούσε και κήρυττε κάθε μέρα στους ναούς της πρωτεύουσας, επισκεύασε τις εικόνες της αγίας Σοφίας, και μοίραζε δωρεάν ψωμί και σιτάρι στους φτωχούς. Πέθανε το 1075, και να πως τον περιγράφει ένας από τους συγχρόνους του: "ανεφάνη ανήρ πρώτον μεν καθαρώτατος και αγνότατος και προ παντός ρύπου σωματικού καθάπαξ απεχόμενος. Έπειτα δε τα εις καταφρόνησιν χρημάτων και ακτημοσύνην τελείαν και την προς τους πένητας φιλανθρωπίαν και μετάδοσιν κατ' ουδέν ελάττων του περιβόητου εκείνου Ελεήμονος, και ταις άλλοις δε αρεταίς πάσαις συλλήβδην ειπείν αφθόνως κοσμούμενος, αλλά και τω λόγω πολύς, και παιδεύσεως πάσης μετειληχώς και νομομαθείς εξαίρετος".
Ο Άγιος Παύλος ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Για τον Πατριάρχη Παύλο δεν έχουμε σαφείς και συγκεκριμένες πληροφορίες. Μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για τον Παύλο τον Γ'. Αυτός πατριάρχευσε το 686-693. Προήδρευσε της Πανθέκτης λεγομένης Συνόδου. Άλλοι νομίζουν, ότι πρόκειται για τον Πατριάρχη Παύλο τον Δ'. Αυτός καταγόταν από την Κύπρο και έλαμψε, κατά τον Θεοφάνη, στα λόγια και στα έργα. Ανέβηκε στον θρόνο το 770 παραιτήθηκε δε στα τέλη Αυγούστου του 784 και αποσύρθηκε στη Μονή Φλώρου, όπου έζησε σαν απλός μοναχός μόνο δύο ή τρεις μήνες από την παραίτηση του. Ανήκε στους ζηλωτές της Ορθοδοξίας και διακρίθηκε για της ελεημοσύνες του. (Η μνήμη του - σε ορισμένους Συναξαριστές - περιττώς επαναλαμβάνεται και την 2α Σεπτεμβρίου).
Ο Όσιος Φαντίνος θαυματουργός
Καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος, η δε μητέρα του Βρυαίνη. Από μικρός αφοσιώθηκε στην υπηρεσία της πίστης και ήταν τόσο ενάρετος και μορφωμένος, ώστε να τον παρακολουθούν και πολλοί μαθητές, που τους δίδασκε την έμπρακτη ευσέβεια. Σε ηλικία 60 χρονών, αφού πήρε δύο από τους μαθητές του, τον Βιτάλιο και τον Νικηφόρο, πήγε στην Πελοπόννησο, οπού εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό στην Κόρινθο και έφερε πολλές ψυχές στη Σωτηρία. Κατόπιν επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου προσκύνησε στον ναό της Θεοτόκου. Έπειτα πήγε στη Λάρισα και από κει στη Θεσσαλονίκη. Εδώ έμεινε οκτώ ολόκληρα χρόνια υπηρετώντας το Ευαγγέλιο και απεβίωσε ειρηνικά υπέργηρος (974).
Οι Άγιοι Έξι Μάρτυρες που μαρτύρησαν στη Μελιτινή
Μαρτύρησαν, αφού τους έπνιξαν μέσα στη θάλασσα.
Ο Όσιος Σαρματάς
Ασκητής της Έρημου. Απεβίωσε ειρηνικά.
Η Οσία Βρυαίνη
Ίσως είναι αυτή η μητέρα του Οσίου Φαντίνου. Απεβίωσε ειρηνικά.
Οι Άγιοι 16 Μάρτυρες οι Θηβαίοι
Μαρτύρησαν δια ξίφους
Ο Άγιος Ιεράρχης Ευλάλιος
Απεβίωσε ειρηνικά. Ίσως να είναι Κύπριος.
Οι Άγιοι Φήλιξ, Φουρτουνάτος, Σεπτιμίνος και Ιανουάριος
Και οι τέσσερις διακρίθηκαν για τον αγώνα τους εναντίον της απιστίας. Συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο έπαρχος για να τους αλλαξοπιστήσει, έφερε εθνικούς φιλοσόφους, που προσπάθησαν μπροστά τους να αποδείξουν ότι ο Χριστιανισμός είναι μωρία. Αλλά οι άξιοι υπηρέτες του Χριστού, ανέτρεπαν ένα προς ένα όλα τα αμαθή και σοφιστικά επιχειρήματα και ενέμειναν στην ομολογία του Χριστού. Τότε υπεβλήθησαν σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος τους αποκεφάλισαν.
Ο Όσιος Φύλαξ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Αναφέρεται στον Ιεροσολυμιτικό Κώδικα 1096 φ. 123 ως έξης: "Μνήμη των οσίων πατριαρχών Αλεξάνδρου, Ιωάννου και Παύλου του νέου και του οσίου Φύλακος" (6λ. Δημητριεύσκη, τυπικά Β' σελ. 55).
Ο Όσιος Αλέξανδρος ηγεμόνας της Ρωσίας
Υπήρξε άρχοντας Βλαδημηρίας και Νεαπόλεως της Ρωσίας και έγινε μοναχός με το όνομα Αλέξιος. Απεβίωσε ειρηνικά το 1263. Ακολουθία του Οσίου αυτού συνέταξε ο Κωνσταντίνος Οικονόμος.
Ο Ιερομάρτυς Φιλωνίδης (ή Φιλονείδης)
«Το νικάν αυτόν εαυτόν, αύτη πασών των νικών πρώτη τε και αρίστη», λέει ένας αρχαίος σοφός. Πλάτων..
Κι είναι τα λόγια τούτα αληθινά! Είναι λόγια αθάνατα!
Γιατί ο εαυτός μας, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είναι για τον καθένα μας ο μεγαλύτερος εχθρός. Εχθρός ασυγκράτητος και δυνατός. Εχθρός ανυποχώρητος και σκληρός.
Το να μπορεί δε ένας να συγκρατεί και να δαμάζει ένα τέτοιο εχθρό, το να μπορεί να επιβάλλεται στον ψυχικό του κόσμο και να πετυχαίνει να κάμνει όχι αυτό που του ζητούν οι άλογες ορμές και τα πάθη του, αλλά αυτό που πρέπει, τότε λέγουμε, πως αυτός κερδίζει την πρώτη, μα και την ωραιότερη νίκη.
Αυτή την αλήθεια έκαμαν βίωμα και σκοπό στη ζωή τους όλοι εκείνοι, που πέρασαν από τον πλανήτη μας κι έγραψαν με το παράδειγμα και τον βίο τους ανεξίτηλα τα ονόματα τους στο βιβλίο του Θεού. Ένας απ' αυτούς τους τρανούς αγωνιστές και νικητές του εαυτού τους είναι κι ο ιερομάρτυρας Φιλωνίδης.
Γεννήθηκε στην Κύπρο μας γύρω στο 250 μ.Χ. που ακριβώς, δεν γνωρίζουμε.
Ούτε και ποιοι ήσαν οι γονείς του. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως ο Άγιος σε νεαρή ηλικία κλήθηκε να υπηρετήσει την Εκκλησία του Χριστού στο Κούριο, που ήταν μια πόλη μεγάλη και περιώνυμη για τη λατρεία του Απόλλωνα και την ακολασία της! Από τούτη την πνευματική εξέλιξη του Αγίου κρίνουμε, πως κι οι γονείς του πρέπει να ήσαν χριστιανοί και μάλιστα πιστοί. Από αυτούς ο προνομιούχος νέος πρέπει να διδάχθηκε «από βρέφους τα ιερά γράμματα».
Την εποχή αυτή φαίνεται, πως η χριστιανική θρησκεία είχε αρκετά διαδοθεί στην Κύπρο μας. Το κήρυγμα των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα και του Μάρκου έπεσε σε αγαθή γη. «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε', 20). Ηρακλείδιος, Μνάσων, Ρόδων, Αυξίβιος, Μακεδόνιος, Λάζαρος, Επαφράς, Τυχικός, Σέργιος Παύλος, Τίτος, είναι μερικά ονόματα, ελάχιστα από εκείνους που όχι μόνο δέχτηκαν με δίψα και λαχτάρα τη νέα πίστη μα κι αγωνίστηκαν να την διαδώσουν παντού.
Αγωνίστηκαν, γιατί στο νησί μας η ειδωλολατρία είχε πολύ βαθιές τις ρίζες. Η λατρεία των Θεών του Ολύμπου κι ιδιαίτερα της θεάς Αφροδίτης για την οποία ήταν κοινή η πίστη πως γεννήθηκε από τους αφρούς της θάλασσας της Πάφου, ήταν πολύ στενά συνδεδεμένη με όλες τις εκδηλώσεις της ζωής των κατοίκων του νησιού.
Η νέα θρησκεία ερχόταν να καταργήσει αυτές τις εκδηλώσεις, για τούτο κι η αντίδραση υπήρξε άμεση. Αυτοί οι πρώτοι κήρυκες του θείου λόγου, οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και Μάρκος γνώρισαν από προσωπική εμπειρία τη σφοδρή αντίθεση των φανατικών οπαδών της παλαιάς θρησκείας. Στην ιεραποστολική τους πορεία ανάμεσα στην Πάφο «ευρήκαν τους ποταμούς των ψυχών εις κατάσταση αυξανομένης εξεγέρσεως, αναβαίνοντας».
Πολλά εμπόδια παρενέβαλε ο διάβολος στο έργο τους. Η Πάφος πλημμύρισε κυριολεκτικά από «εκδηλώσεις βίας, τοις βιαίοις επικλύσας». Analect 147.. Η λαϊκή παράδοση αναφέρει, πως ο απόστολος Παύλος δέθηκε σε μια πέτρινη κολόνα, που δεικνύεται ακόμη και σήμερα στην Κάτω Πάφο κοντά στο ναό της Χρυσοπολίτισσας και κτυπήθηκε ανελέητα «σαράντα παρά μίαν» μαστιγώσεις. Όμως παρά τους διωγμούς και τα εμπόδια η θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού είχε σε πολλά μέρη επιβληθεί. «Υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Πολλές οικογένειες την εποχή αυτή γνώρισαν τον Κύριο και ζούσαν έντονα τις επιταγές της νέας ζωής, της χριστιανικής.
Από μια τέτοια οικογένεια χριστιανική γεννήθηκε κι ο Φιλωνίδης. Από αυτή διδάχτηκε πως η λατρεία των ειδώλων ήταν χωρίς περιεχόμενο. Ψεύτικοι κι ανύπαρκτοι θεοί ήταν όλοι τους. Μόνο ο Θεός των χριστιανών είναι Θεός αληθινός. Αυτός υπήρχε προ πάντων των αιώνων και θα υπάρχει εις πάντας τους αιώνας. Αυτός δημιούργησε τον κόσμο. Αυτός από αγάπη έστειλε στον κόσμο και τον Μονογενή Υιό Του. Ήλθε κι έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους σαν άνθρωπος «παρεκτός αμαρτίας». Δίδαξε, σταυρώθηκε για τις αμαρτίες τους κι αναστήθηκε για τη δικαίωση και τη σωτηρία τους. «Παρεδόθη δια τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. δ', 25).
Αυτού του αληθινού Θεού παιδιά είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Κι Αυτόν τον αληθινό Θεό οφείλουμε ν' αγαπούμε με όλη μας την ψυχή και την καρδιά και με όλη μας τη δύναμη. Και την αγάπη μας στον Θεό μας θα μπορούμε να τη δείχνουμε, αν αγαπούμε συγχρόνως και τον πλησίον μας, δηλαδή τον κάθε άνθρωπο σαν και τον εαυτό μας. Γι' αυτές τις δύο αγάπες πρέπει να είμαστε έτοιμοι και τη ζωή μας να θυσιάσουμε. Γιατί οι δυο αυτές αγάπες είναι οι δύο φτερούγες με τις οποίες ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πετά, για να φτάσει μια μέρα στα ουράνια παλάτια της αιωνιότητας.Με τέτοιες διδασκαλίες απλές οι χριστοφόροι γονείς φρόντιζαν να ενσταλάζουν στην αγνή ψυχή του παιδιού τους «εξ απαλών ονύχων» το γνήσιο πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού. Έτσι μεγάλωνε το παιδί. Και στην καρδιά του μέρα με τη μέρα μεγάλωνε μαζί κι ο πόθος, ο φλογερός πόθος να γίνει ένας εργάτης του Χριστού. Να προσφέρει κι αυτός τον εαυτό του στην ιερή φάλαγγα εκείνων, που δούλευαν για την πνευματική ανόρθωση των ανθρώπων του νησιού.
Επιτέλους ήρθε η ώρα. Νέος πια ο Φιλωνίδης έτοιμος σε όλα κλήθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Δέχτηκε την κλήση. Κι υπηρέτησε με ζήλο. Στην αρχή ως αναγνώστης. Ύστερα ως διάκονος και πρεσβύτερος. Και μετά τον θάνατο του επισκόπου του Κουρίου ως επίσκοπος.
Στη νέα του θέση ο ζηλωτής ποιμένας των λογικών προβάτων του Χριστού είχε πολλές δυσκολίες κι εμπόδια να υπερνικήσει. Το Κούριο, η ομορφοχτισμένη Ελληνική πόλη στα νότια της Κύπρου, που δεχόταν κάθε μέρα της γαλανής θάλασσας το φίλημα και τη νύχτα το γλυκό νανούρισμα της, ήταν ένα από τα μεγάλα κέντρα της ειδωλολατρίας της Κύπρου. Εδώ ήταν χτισμένος ο περίφημος ναός του Απόλλωνα με το γνωστό μαντείο. Χιλιάδες λαού όχι μόνον από το νησί μας, αλλά κι από άλλες χώρες της απέραν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μαζευόντουσαν σ' αυτό, για να προσφέρουν θυσίες, να το συμβουλευτούν και ν' ακούσουν κάτι για το μέλλον τους. Εδώ υπήρχε κι ένα ωραιότατο στάδιο. Πλήθη από φιλάθλους συνερχόντουσαν κάθε φορά, για να παρακολουθήσουν τους αθλητικούς αγώνες. Κι άλλοι να ιδούν και να διδαχθούν από τα ποικίλα πνευματικά έργα της Ελληνικής δημιουργίας, που συχνά παιζόντουσαν στο μαρμάρινο θέατρο της πόλεως. Όλα τούτα μαζί με τα γυμναστήρια και τους βωμούς για θυσίες και τα αγάλματα και τις άλλες εκδηλώσεις της ειδωλολατρικής ζωής έκαμναν την πόλη κέντρο θρησκευτικού φανατισμού, αλλά και ανηθικότητας. Σ' αυτό το κέντρο ανέλαβε ο μακάριος επίσκοπος με φλογερό ζήλο το έργο του, το θείο έργο της σωτηρίας ψυχών.
Η πρώτη του προσπάθεια στράφηκε στην οργάνωση του μικρού ποιμνίου του. Γι' αυτό διαθέτει όλα τα υλικά αγαθά που του αφήκαν οι γονείς του. Πτωχεύει αυτός για να ανακουφίσει τα πνευματικά παιδιά του, όπως αποκαλεί τους χριστιανούς του. Το παράδειγμα του συγκινεί όχι μονάχα τους πιστούς, αλλά και τους ειδωλολάτρες, που αρχίζουν να προσβλέπουν με εμπιστοσύνη σ' αυτόν. Τον παρακολουθούν με προσοχή, τον συντρέχουν και τον ακούν με σεβασμό. Στο κήρυγμα του κάθε φορά τρέχουν και νέοι ακροατές. Κι αυτός με υπομονή και καλοσύνη, αλλά κι αγάπη ανεξάντλητη τους κατευθύνει και τους καθοδηγεί στον δρόμο της αλήθειας, του Θεού τον δρόμο. Καθημερινά και νέοι προσήλυτοι προσέρχονται και κατηχούνται και βαπτίζονται και προστίθενται στο λογικό ποίμνιο της μάνδρας του Χριστού. Έτσι το Κούριο, που ήταν μια πόλη κέντρο ειδωλολατρίας και διαφθοράς, με τον καιρό γίνεται μια πόλη του Χριστού. Ένα κέντρο χριστιανικής αγάπης και ηθικής ανορθώσεως.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επιδεικνύει ο ενάρετος ιεράρχης στην εκλογή των συνεργατών του. Γνωρίζει ότι οι καλοί κι άξιοι ιερείς είναι η δύναμη του επισκόπου, αλλά και της Εκκλησίας οι αφοσιωμένοι εργάτες κι οδηγοί. Γι' αυτό κι αδιάκριτα δεν χειροτονεί κανένα. Πρέπει να βρει τον κατάλληλο κι έτσι να προχωρήσει. Τα λόγια του θείου Παύλου «χείρας ταχέως μηδενί επιτίθει, μηδέ κοινωνεί αμαρτίαις αλλοτρίαις» αποτελούν γι' αυτόν ένα γνώρισμα ενεργείας στο θέμα αυτό. Έτσι εργάζεται ο γεραρός επίσκοπος ως την ήμερα που κηρύχτηκε ο τρομερός διωγμός επί Διοκλητιανού.
Ο τότε ηγεμόνας της Κύπρου Μάξιμος, άνθρωπος σκληρός και διεφθαρμένος βρήκε την ευκαιρία να εκδηλώσει όλο το μίσος του ενάντια στη νέα θρησκεία. Οι φυλακές γέμισαν από κρατουμένους. Στα στάδια σέρνονται καθημερινά οι οπαδοί του Εσταυρωμένου. Μια πρόχειρη δίκη διεξάγεται εκεί. Ακολουθεί η ομολογία του μάρτυρος, τα βασανιστήρια κτηνώδη και απάνθρωπα και στο τέλος ο θάνατος. Το αίμα τρέχει άφθονο στη Νήσο των Αγίων.
Κάποια μέρα άνθρωποι του ηγεμόνα συνέλαβαν και τον επίσκοπο και τον έριξαν στη φυλακή. Εκεί μ' άλλους αλυσοδεμένους ειδωλολάτρες είχαν συλληφθεί κι εκρατούντο και τρία πνευματικά παιδιά του. Ο ιερέας Αριστοκλής, ο διάκονος Δημητριανός κι ο αναγνώστης Αθανάσιος. Παραχώρηση Θεού η συνάντηση. Ευκαιρία για αλληλοενίσχυση. Και μοναδικό μέσο για τον σκοπό τούτο η προσευχή. Η θερμή και ολόψυχη στον Πλάστη προσευχή.- Παιδιά μου, τους έλεγε ο στοργικός επίσκοπος. Μεγάλη τιμή μας κάνει με τούτη τη δοκιμασία ο Κύριος μας. Τώρα μπορούμε κι εμείς μαζί με τον απόστολο Παύλο να αναφωνούμε! «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. α' 30).
Κι η παραχώρηση τούτη είναι τιμή για μάς. Είναι τιμή και προνόμιο. Ας τον ευχαριστήσουμε από τα βάθη της ψυχής μας κι ας τον παρακαλέσουμε. Ας τον παρακαλέσουμε να μας αξιώσει να μείνουμε πιστοί στο πανάγιο θέλημα Του μέχρι θανάτου.
Οι κρατούμενοι γονάτισαν. Κι ο φωτισμένος ιεράρχης ανέπεμψε μια τέτοια περίπου προσευχή:Κύριε, σε παρακαλούμε. Μην απομακρύνεις από ημάς το έλεος σου προς χάριν του αγαπητού Σου υιού, του Σωτήρος ημών Χριστού. Μη μας κατεντροπιάσεις. Δείξε και σε τούτη την περίσταση απέναντι μας την επιείκεια σου και την ευσπλαγχνία σου. Σύμφωνα με τα τόσα θαυμαστά σου έργα, τα αναρίθμητα, γλίτωσέ μας και τούτη τη φορά από τους πλοκάμους της αμαρτίας που μας τριγυρίζει και δόξασε με τον τρόπο αυτό το πανάγιο όνομα Σου. Θέλουμε να μείνουμε πιστοί στο θέλημα Σου οσαδήποτε μέσα κι αν χρησιμοποιήσει ο δόλιος εχθρός. Βοήθησε μας. Χάλκεψε μέσα μας ακατάλυτη την απόφαση να μη λυγίσουμε με κανένα τρόπο. Κι αξίωσέ μας, Κύριε, να ιδούμε να καταισχύνονται όλοι εκείνοι, που φέρονται με σκληρότητα και κακότητα στους δούλους σου. Δώσε ακόμη, Πατέρα, να ιδούμε την αγία σου θρησκεία να απλώνεται παντού και την Εκκλησία σου σαν δένδρο ευσκιόφυλλο να σκεπάζει ολόκληρο το νησί μας. Αμήν.Την τελευταία λέξη πρόφεραν όλοι τους με βαθιά πίστη. Ήταν μια εγκάρδια ευχή!
Από τη στιγμή που ο μακάριος επίσκοπος είχε συλληφθεί κι εγκλειστεί στη φυλακή, μια διαφορετική συμπεριφορά και διαγωγή παρατηρήθηκε στους κρατουμένους. Οι φωνές κι οι βλαστήμιες κι όλες οι άλλες βρωμερές εκφράσεις λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Το κήρυγμα του Εσταυρωμένου συγκινεί. Οι καρδιές αλλάζουν. Η αγριότητα παραμερίζει. Κι η σκληρότητα παραχωρεί τη θέση της στην πραότητα και την καλοσύνη.
Πόση δύναμη αλήθεια κλείνει μέσα της η ζωντανή διδασκαλία, σαν συνοδεύεται και με το καλό παράδειγμα! Τι δεν θα μπορούσε να πετύχει ο χριστιανισμός αν αυτοί που τον προβάλλουν, φρόντιζαν μαζί με τα όμορφα λόγια που κηρύττουν, να παρουσίαζαν και τον εαυτό τους υπόδειγμα και πρότυπο των όσων διδάσκουν! Τότε δεν θα είχαμε το τρομερό κατάντημα, που παρατηρούμε τόσο έντονα στην εποχή μας. Πολλοί κήρυκες. «Κύμβαλα όμως αλαλάζοντα...» Ούτε και το παράπονο του Κυρίου θα ακουόταν τόσο θλιβερό. •«Το όνομα του Θεού δι' υμάς βλασφημείται εν τοις έθνεσι». (Ρωμ. β', 24). να ευχηθούμε να 'ρθει το γρηγορότερο μια τέτοια εποχή; Ο Κύριος να δώσει.
Ένα πρωί, μόλις η αγία συντροφιά τέλειωσε την κατανυκτική της προσευχή δυνατές φωνές ακούστηκαν έξω από το κελί των κρατουμένων. Σε λίγο η πόρτα άνοιξε βίαια και τρεις δήμιοι μπήκαν μέσα κι έσυραν έξω τον ιερέα Αριστοκλή, τον διάκονο Δημήτριο και τον αναγνώστη Αθανάσιο. Ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης άνθισε στα χείλη και των τριών. Ευγνωμοσύνης στον Κύριο που τους έκαμνε την τιμή να τον ομολογήσουν ενώπιον μικρών και μεγάλων.
Σε μια ευρύχωρη πλατεία ήταν μαζεμένος κόσμος πολύς. Στη μέση ήταν στημένη μια εξέδρα. Ένας άνδρας καθόταν στο κέντρο. Μπροστά του οδηγήθηκαν οι μάρτυρες. Μια φωνή δυνατή ακούστηκε να λέει:- Είστε έτοιμοι να προσφέρετε θυσία στους μεγάλους θεούς μας ή ακόμη επιμένετε στην πλάνη σας;- Θεός για μας δεν είναι τα είδωλα. Ο αληθινός Θεός δεν κατοικεί στις πέτρες.
Η τελευταία λέξη μόλις ακούστηκε. «Σκοτώστε τους άπιστους» ήταν η διαταγή. Οι δήμιοι άρπαξαν στα δυνατά τους χέρια τους μάρτυρες, τους έσυραν μακριά κι εκεί τους θανάτωσαν.
Τρεις ακόμη ζωές έσβησαν πρόωρα. Πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της πίστεως, το χριστιανικό δένδρο. Έσβησαν επάνω στο σφρίγος τους. Δεν κατόρθωσαν όμως να σβήσουν, ούτε και να μετριάσουν το μίσος που φώλιαζε στα στήθη του ειδωλολάτρη άρχοντα, που πολλές φορές ακουόταν να μονολογεί και να λέει:- Ο επίσκοπος... Αυτός είναι το μεγάλο θεριό! Αυτόν πρέπει να εξευτελίσω και να θανατώσω. Αυτόν... Αλλά πως;Κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα τις βόλτες. Γέλασε σαρκαστικά και φώναξε τον υποτακτικό.- Πες να 'ρθουν οι εκτελεστές.
Σε λίγο παρουσιάστηκαν μπροστά του μερικά γεροδεμένα παλικάρια με μορφές άγριες.- Ο επίσκοπος πρέπει να βασανιστεί, είπε. να βασανιστεί, όσο μπορείτε πιο σκληρά. Αν δεν υποχωρήσει, τότε να εξευτελιστεί... να ξεγυμνωθεί κι επάνω στο σώμα του να ασελγήσουν μεθυσμένοι σάτυροι. Μετά να θανατωθεί.Οι εκτελεστές έτρεξαν να ετοιμάσουν τα σχετικά. Ένας στρατιώτης, που ήταν εκεί, μυστικός χριστιανός, έτρεξε κι αυτός στη φυλακή και με πόνο ψυχής κάλεσε τον γηραιό επίσκοπο και του φανέρωσε τη διαταγή του άρχοντα.
Ο ιερομάρτυρας πάγωσε κυριολεκτικά, σαν έμαθε την απόφαση. «Το κορμί μου, ναι! Ας το ξεσχίσουν! Ας το κόψουν κομμάτια! Ας το ψήσουν! Όχι όμως και να το μολύνουν! Αυτό δεν θα γίνει ποτές! δεν θ' αφήσω να γίνει ποτές. Καλύτερα να πεθάνω μια ώρα γρηγορότερα. Όχι όμως να μολυνθώ, πρόφερε με σταθερότητα ο σεβάσμιος γέροντας. Και γονάτισε.- Κύριε, είπε, ελέησε με. Δεν μπορώ και να σκεφθώ. Συγχώρησέ με και σώσε με εκ των καταδιωκόντων με.Βοήθησε με να κρατήσω αμόλυντη την ατίμητη αγνότητα μου και μην επιτρέψεις μέσα μου κανένα συμβιβασμό με την αμαρτία και τη διαφθορά.
Περιχαράκωσε μέσα μου την απόφαση να μείνω αγνός και φύλαξε με από τη δειλία και το σκάνδαλο.Αιώνιε Αρχιερέα, μην επιτρέψεις σε καμιά περίπτωση να λυγίσω και ν' αρνηθώ την αποστολή μου.
Αφού προσευχήθηκε για πολλή ώρα με δάκρυα, σηκώθηκε. Κάλεσε κοντά του μερικούς απ' τους κρατουμένους αδελφούς και τους φανέρωσε τις διαθέσεις του άρχοντα και την απόφαση του για αυτοθυσία. Ήθελε να μη σκανδαλισθεί κανένας από τον τρόπο που θα πέθαινε. Μετά σύρθηκε σιγά-σιγά σ' ένα διάδρομο κι από μία μυστική θυρίδα ανέβηκε σ' ένα ψηλό γκρεμό. Εκεί σκέπασε το πρόσωπο του με τον επενδύτη του, έκαμε τρεις φορές το σημείο του σταυρού κι ύστερα ρίχτηκε κάτω.
Προτού το σώμα αγγίσει τη γη, η αγία ψυχή του ιερομάρτυρα λεύτερη πέταξε στον ουρανό. Έφυγε ικανοποιημένη και χαρούμενη που κράτησε ανέπαφο τον θησαυρό της αγνότητας του. Προτίμησε κι αυτός τον τιμημένο θάνατο του κορμιού, όπως και τόσες παρθένες κι άγιες γυναίκες, παρά την ατίμωση, τον εξευτελισμό, την ντροπή.
Το αμόλυντο σώμα του αγίου το βρήκαν μερικοί ειδωλολάτρες. Το έβαλαν σ' ένα σακί και το πέταξαν στη θάλασσα. Μα αυτή δεν το κράτησε. Σπλαγχνικότερη από τα θεριά, που λέγονται άνθρωποι, το απόθεσε σε λίγο απαλά στην αμμουδιά. εκεί κατόπιν οράματος το βρήκαν δύο χριστιανοί. Περπατούσαν έξω από την πόλη, όταν ξαφνικά είδαν να τρέχει μπροστά τους γυμνός ο αυτοθύτης Επίσκοπος. το κεφάλι του στεφανωμένο με λαμπρό στέμμα.
Το κορμί του ήταν αλειμμένο με ευωδιαστή σμύρνα. Και στο χέρι του κρατούσε κλάδο φοινικιάς.
Ήταν ο νικητής!
Ο νικητής του εαυτού του! Ο νικητής της ζωής! Νικητής, μα και στεφανωμένος από τον Δίκαιο Κριτή με τον αμαράντινο της δόξας στέφανο.
Οι χριστιανοί ακολούθησαν με συγκίνηση την οπτασία. Όταν αυτή κάποια στιγμή χάθηκε από τα μάτια τους, είδαν μπροστά τους το αγνό του μάρτυρος σκήνωμα. Γονάτισαν και το ασπάσθηκαν. Ύστερα το σήκωσαν με ευλάβεια και μ' άλλους χριστιανούς το έθαψαν με κάθε τιμή και σεβασμό.
Στην εποχή μας που η ανηθικότητα κι η διαφθορά σαν ορμητικός χείμαρρος παρασύρει κάθε μέρα χιλιάδες νεανικές ψυχές στον όλεθρο και την καταστροφή, το παράδειγμα του αυτομάρτυρα Επισκόπου πρέπει να συγκινήσει κάθε καρδιά. το σώμα του καθενός μας είναι ένας ναός. Ναός ιερός «Πνεύματος Αγίου του ενοικούντος εν ημίν» (Β' Τιμ. α', 14). Κι όπως κάθε ναός πρέπει να κρατείται καθαρός, έτσι κι ο ναός του σώματος μας.
Κανένα πράγμα δεν λερώνει και δεν φθείρει τόσο το σώμα, όσο η ανηθικότητα κι η σαρκολατρική διαφθορά. «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» φωνάζει κι ο λόγος του Θεού (Α' Κορ. γ', 17).
Νέοι και νέες, φυλάχτε την αγνότητα του σώματος και της ψυχής σας. Κλείστε ερμητικά τ' αυτιά σας στο πλάνο τραγούδι των Σειρήνων, που σας καλεί στην ακολασία και τη διαφθορά. Γιατί, όταν οι άνθρωποι αποθαυμάζουμε κι επιζητούμε να κάμουμε βίωμα μας τη ζωή των Σοδόμων, πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε και την τύχη τους. Κι είναι αυτός ο πιο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η εποχή μας. πως θα σωθούμε;
Τον δρόμο μας τον δείχνει ο μεγάλος ιερομάρτυρας του Κουρίου.
Μάθετε από παιδιά να νικάτε τις άνομες επιθυμίες που φλογίζουν την καρδιά σας. Μάθετε να νικάτε πάντα τον αμαρτωλό εαυτό σας. Έτσι θα 'σαστε νικητές στον τραχύ δρόμο της ζωής.
Αλλά και με τον τρόπο αυτό νικητές και θριαμβευτές θα πετάξετε μια μέρα και στην αιωνιότητα. Κοντά στον θρόνο του Θεού!
Ο Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (εορτή Αλέξανδρος)
Ήταν, όπως λέγουν, "αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος". Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 340 μ.Χ.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Μύσται ουράνιοι αποδεικνύμενοι, θείοι εκφάντορες τω κόσμω ώφθητε, την Εκκλησίαν του Χριστού, ποιμάναντες θεαρέστως, ιερέ Αλέξανδρε, της Τριάδος ο πρόμαχος, Ιωάννη ένδοξε, ο της χάριτος τρόφιμος, και Παύλε Ιερέων ακρότης, όθεν υμάς ανευφημούμεν.
Ο Άγιος Ιωάννης Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Πρόκειται μάλλον για τον Ιωάννη τον ονομαζόμενο Ξιφιλίνο, που διαδέχτηκε τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Γ'. Γεννήθηκε το 1006 στην Τραπεζούντα και διακρίθηκε για τη μεγάλη του παιδεία και τα μεγάλα πολιτικά αξιώματα που είχε καταλάβει. Κατόπιν όμως αποσύρθηκε σε κάποια μονή της Βιθυνίας, όπου μόνασε 10 χρόνια. Από κει προσκλήθηκε για να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο. Χειροτονήθηκε ιερέας, και μετά μια εβδομάδα -την 1η Ιανουαρίου 1064- επίσκοπος. Ο Ιωάννης λειτουργούσε και κήρυττε κάθε μέρα στους ναούς της πρωτεύουσας, επισκεύασε τις εικόνες της αγίας Σοφίας, και μοίραζε δωρεάν ψωμί και σιτάρι στους φτωχούς. Πέθανε το 1075, και να πως τον περιγράφει ένας από τους συγχρόνους του: "ανεφάνη ανήρ πρώτον μεν καθαρώτατος και αγνότατος και προ παντός ρύπου σωματικού καθάπαξ απεχόμενος. Έπειτα δε τα εις καταφρόνησιν χρημάτων και ακτημοσύνην τελείαν και την προς τους πένητας φιλανθρωπίαν και μετάδοσιν κατ' ουδέν ελάττων του περιβόητου εκείνου Ελεήμονος, και ταις άλλοις δε αρεταίς πάσαις συλλήβδην ειπείν αφθόνως κοσμούμενος, αλλά και τω λόγω πολύς, και παιδεύσεως πάσης μετειληχώς και νομομαθείς εξαίρετος".
Ο Άγιος Παύλος ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Για τον Πατριάρχη Παύλο δεν έχουμε σαφείς και συγκεκριμένες πληροφορίες. Μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για τον Παύλο τον Γ'. Αυτός πατριάρχευσε το 686-693. Προήδρευσε της Πανθέκτης λεγομένης Συνόδου. Άλλοι νομίζουν, ότι πρόκειται για τον Πατριάρχη Παύλο τον Δ'. Αυτός καταγόταν από την Κύπρο και έλαμψε, κατά τον Θεοφάνη, στα λόγια και στα έργα. Ανέβηκε στον θρόνο το 770 παραιτήθηκε δε στα τέλη Αυγούστου του 784 και αποσύρθηκε στη Μονή Φλώρου, όπου έζησε σαν απλός μοναχός μόνο δύο ή τρεις μήνες από την παραίτηση του. Ανήκε στους ζηλωτές της Ορθοδοξίας και διακρίθηκε για της ελεημοσύνες του. (Η μνήμη του - σε ορισμένους Συναξαριστές - περιττώς επαναλαμβάνεται και την 2α Σεπτεμβρίου).
Ο Όσιος Φαντίνος θαυματουργός
Καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος, η δε μητέρα του Βρυαίνη. Από μικρός αφοσιώθηκε στην υπηρεσία της πίστης και ήταν τόσο ενάρετος και μορφωμένος, ώστε να τον παρακολουθούν και πολλοί μαθητές, που τους δίδασκε την έμπρακτη ευσέβεια. Σε ηλικία 60 χρονών, αφού πήρε δύο από τους μαθητές του, τον Βιτάλιο και τον Νικηφόρο, πήγε στην Πελοπόννησο, οπού εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό στην Κόρινθο και έφερε πολλές ψυχές στη Σωτηρία. Κατόπιν επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου προσκύνησε στον ναό της Θεοτόκου. Έπειτα πήγε στη Λάρισα και από κει στη Θεσσαλονίκη. Εδώ έμεινε οκτώ ολόκληρα χρόνια υπηρετώντας το Ευαγγέλιο και απεβίωσε ειρηνικά υπέργηρος (974).
Οι Άγιοι Έξι Μάρτυρες που μαρτύρησαν στη Μελιτινή
Μαρτύρησαν, αφού τους έπνιξαν μέσα στη θάλασσα.
Ο Όσιος Σαρματάς
Ασκητής της Έρημου. Απεβίωσε ειρηνικά.
Η Οσία Βρυαίνη
Ίσως είναι αυτή η μητέρα του Οσίου Φαντίνου. Απεβίωσε ειρηνικά.
Οι Άγιοι 16 Μάρτυρες οι Θηβαίοι
Μαρτύρησαν δια ξίφους
Ο Άγιος Ιεράρχης Ευλάλιος
Απεβίωσε ειρηνικά. Ίσως να είναι Κύπριος.
Οι Άγιοι Φήλιξ, Φουρτουνάτος, Σεπτιμίνος και Ιανουάριος
Και οι τέσσερις διακρίθηκαν για τον αγώνα τους εναντίον της απιστίας. Συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο έπαρχος για να τους αλλαξοπιστήσει, έφερε εθνικούς φιλοσόφους, που προσπάθησαν μπροστά τους να αποδείξουν ότι ο Χριστιανισμός είναι μωρία. Αλλά οι άξιοι υπηρέτες του Χριστού, ανέτρεπαν ένα προς ένα όλα τα αμαθή και σοφιστικά επιχειρήματα και ενέμειναν στην ομολογία του Χριστού. Τότε υπεβλήθησαν σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος τους αποκεφάλισαν.
Ο Όσιος Φύλαξ
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Αναφέρεται στον Ιεροσολυμιτικό Κώδικα 1096 φ. 123 ως έξης: "Μνήμη των οσίων πατριαρχών Αλεξάνδρου, Ιωάννου και Παύλου του νέου και του οσίου Φύλακος" (6λ. Δημητριεύσκη, τυπικά Β' σελ. 55).
Ο Όσιος Αλέξανδρος ηγεμόνας της Ρωσίας
Υπήρξε άρχοντας Βλαδημηρίας και Νεαπόλεως της Ρωσίας και έγινε μοναχός με το όνομα Αλέξιος. Απεβίωσε ειρηνικά το 1263. Ακολουθία του Οσίου αυτού συνέταξε ο Κωνσταντίνος Οικονόμος.
Ο Ιερομάρτυς Φιλωνίδης (ή Φιλονείδης)
«Το νικάν αυτόν εαυτόν, αύτη πασών των νικών πρώτη τε και αρίστη», λέει ένας αρχαίος σοφός. Πλάτων..
Κι είναι τα λόγια τούτα αληθινά! Είναι λόγια αθάνατα!
Γιατί ο εαυτός μας, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είναι για τον καθένα μας ο μεγαλύτερος εχθρός. Εχθρός ασυγκράτητος και δυνατός. Εχθρός ανυποχώρητος και σκληρός.
Το να μπορεί δε ένας να συγκρατεί και να δαμάζει ένα τέτοιο εχθρό, το να μπορεί να επιβάλλεται στον ψυχικό του κόσμο και να πετυχαίνει να κάμνει όχι αυτό που του ζητούν οι άλογες ορμές και τα πάθη του, αλλά αυτό που πρέπει, τότε λέγουμε, πως αυτός κερδίζει την πρώτη, μα και την ωραιότερη νίκη.
Αυτή την αλήθεια έκαμαν βίωμα και σκοπό στη ζωή τους όλοι εκείνοι, που πέρασαν από τον πλανήτη μας κι έγραψαν με το παράδειγμα και τον βίο τους ανεξίτηλα τα ονόματα τους στο βιβλίο του Θεού. Ένας απ' αυτούς τους τρανούς αγωνιστές και νικητές του εαυτού τους είναι κι ο ιερομάρτυρας Φιλωνίδης.
Γεννήθηκε στην Κύπρο μας γύρω στο 250 μ.Χ. που ακριβώς, δεν γνωρίζουμε.
Ούτε και ποιοι ήσαν οι γονείς του. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως ο Άγιος σε νεαρή ηλικία κλήθηκε να υπηρετήσει την Εκκλησία του Χριστού στο Κούριο, που ήταν μια πόλη μεγάλη και περιώνυμη για τη λατρεία του Απόλλωνα και την ακολασία της! Από τούτη την πνευματική εξέλιξη του Αγίου κρίνουμε, πως κι οι γονείς του πρέπει να ήσαν χριστιανοί και μάλιστα πιστοί. Από αυτούς ο προνομιούχος νέος πρέπει να διδάχθηκε «από βρέφους τα ιερά γράμματα».
Την εποχή αυτή φαίνεται, πως η χριστιανική θρησκεία είχε αρκετά διαδοθεί στην Κύπρο μας. Το κήρυγμα των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα και του Μάρκου έπεσε σε αγαθή γη. «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε', 20). Ηρακλείδιος, Μνάσων, Ρόδων, Αυξίβιος, Μακεδόνιος, Λάζαρος, Επαφράς, Τυχικός, Σέργιος Παύλος, Τίτος, είναι μερικά ονόματα, ελάχιστα από εκείνους που όχι μόνο δέχτηκαν με δίψα και λαχτάρα τη νέα πίστη μα κι αγωνίστηκαν να την διαδώσουν παντού.
Αγωνίστηκαν, γιατί στο νησί μας η ειδωλολατρία είχε πολύ βαθιές τις ρίζες. Η λατρεία των Θεών του Ολύμπου κι ιδιαίτερα της θεάς Αφροδίτης για την οποία ήταν κοινή η πίστη πως γεννήθηκε από τους αφρούς της θάλασσας της Πάφου, ήταν πολύ στενά συνδεδεμένη με όλες τις εκδηλώσεις της ζωής των κατοίκων του νησιού.
Η νέα θρησκεία ερχόταν να καταργήσει αυτές τις εκδηλώσεις, για τούτο κι η αντίδραση υπήρξε άμεση. Αυτοί οι πρώτοι κήρυκες του θείου λόγου, οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας και Μάρκος γνώρισαν από προσωπική εμπειρία τη σφοδρή αντίθεση των φανατικών οπαδών της παλαιάς θρησκείας. Στην ιεραποστολική τους πορεία ανάμεσα στην Πάφο «ευρήκαν τους ποταμούς των ψυχών εις κατάσταση αυξανομένης εξεγέρσεως, αναβαίνοντας».
Πολλά εμπόδια παρενέβαλε ο διάβολος στο έργο τους. Η Πάφος πλημμύρισε κυριολεκτικά από «εκδηλώσεις βίας, τοις βιαίοις επικλύσας». Analect 147.. Η λαϊκή παράδοση αναφέρει, πως ο απόστολος Παύλος δέθηκε σε μια πέτρινη κολόνα, που δεικνύεται ακόμη και σήμερα στην Κάτω Πάφο κοντά στο ναό της Χρυσοπολίτισσας και κτυπήθηκε ανελέητα «σαράντα παρά μίαν» μαστιγώσεις. Όμως παρά τους διωγμούς και τα εμπόδια η θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού είχε σε πολλά μέρη επιβληθεί. «Υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Πολλές οικογένειες την εποχή αυτή γνώρισαν τον Κύριο και ζούσαν έντονα τις επιταγές της νέας ζωής, της χριστιανικής.
Από μια τέτοια οικογένεια χριστιανική γεννήθηκε κι ο Φιλωνίδης. Από αυτή διδάχτηκε πως η λατρεία των ειδώλων ήταν χωρίς περιεχόμενο. Ψεύτικοι κι ανύπαρκτοι θεοί ήταν όλοι τους. Μόνο ο Θεός των χριστιανών είναι Θεός αληθινός. Αυτός υπήρχε προ πάντων των αιώνων και θα υπάρχει εις πάντας τους αιώνας. Αυτός δημιούργησε τον κόσμο. Αυτός από αγάπη έστειλε στον κόσμο και τον Μονογενή Υιό Του. Ήλθε κι έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους σαν άνθρωπος «παρεκτός αμαρτίας». Δίδαξε, σταυρώθηκε για τις αμαρτίες τους κι αναστήθηκε για τη δικαίωση και τη σωτηρία τους. «Παρεδόθη δια τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. δ', 25).
Αυτού του αληθινού Θεού παιδιά είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Κι Αυτόν τον αληθινό Θεό οφείλουμε ν' αγαπούμε με όλη μας την ψυχή και την καρδιά και με όλη μας τη δύναμη. Και την αγάπη μας στον Θεό μας θα μπορούμε να τη δείχνουμε, αν αγαπούμε συγχρόνως και τον πλησίον μας, δηλαδή τον κάθε άνθρωπο σαν και τον εαυτό μας. Γι' αυτές τις δύο αγάπες πρέπει να είμαστε έτοιμοι και τη ζωή μας να θυσιάσουμε. Γιατί οι δυο αυτές αγάπες είναι οι δύο φτερούγες με τις οποίες ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πετά, για να φτάσει μια μέρα στα ουράνια παλάτια της αιωνιότητας.Με τέτοιες διδασκαλίες απλές οι χριστοφόροι γονείς φρόντιζαν να ενσταλάζουν στην αγνή ψυχή του παιδιού τους «εξ απαλών ονύχων» το γνήσιο πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού. Έτσι μεγάλωνε το παιδί. Και στην καρδιά του μέρα με τη μέρα μεγάλωνε μαζί κι ο πόθος, ο φλογερός πόθος να γίνει ένας εργάτης του Χριστού. Να προσφέρει κι αυτός τον εαυτό του στην ιερή φάλαγγα εκείνων, που δούλευαν για την πνευματική ανόρθωση των ανθρώπων του νησιού.
Επιτέλους ήρθε η ώρα. Νέος πια ο Φιλωνίδης έτοιμος σε όλα κλήθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Δέχτηκε την κλήση. Κι υπηρέτησε με ζήλο. Στην αρχή ως αναγνώστης. Ύστερα ως διάκονος και πρεσβύτερος. Και μετά τον θάνατο του επισκόπου του Κουρίου ως επίσκοπος.
Στη νέα του θέση ο ζηλωτής ποιμένας των λογικών προβάτων του Χριστού είχε πολλές δυσκολίες κι εμπόδια να υπερνικήσει. Το Κούριο, η ομορφοχτισμένη Ελληνική πόλη στα νότια της Κύπρου, που δεχόταν κάθε μέρα της γαλανής θάλασσας το φίλημα και τη νύχτα το γλυκό νανούρισμα της, ήταν ένα από τα μεγάλα κέντρα της ειδωλολατρίας της Κύπρου. Εδώ ήταν χτισμένος ο περίφημος ναός του Απόλλωνα με το γνωστό μαντείο. Χιλιάδες λαού όχι μόνον από το νησί μας, αλλά κι από άλλες χώρες της απέραν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μαζευόντουσαν σ' αυτό, για να προσφέρουν θυσίες, να το συμβουλευτούν και ν' ακούσουν κάτι για το μέλλον τους. Εδώ υπήρχε κι ένα ωραιότατο στάδιο. Πλήθη από φιλάθλους συνερχόντουσαν κάθε φορά, για να παρακολουθήσουν τους αθλητικούς αγώνες. Κι άλλοι να ιδούν και να διδαχθούν από τα ποικίλα πνευματικά έργα της Ελληνικής δημιουργίας, που συχνά παιζόντουσαν στο μαρμάρινο θέατρο της πόλεως. Όλα τούτα μαζί με τα γυμναστήρια και τους βωμούς για θυσίες και τα αγάλματα και τις άλλες εκδηλώσεις της ειδωλολατρικής ζωής έκαμναν την πόλη κέντρο θρησκευτικού φανατισμού, αλλά και ανηθικότητας. Σ' αυτό το κέντρο ανέλαβε ο μακάριος επίσκοπος με φλογερό ζήλο το έργο του, το θείο έργο της σωτηρίας ψυχών.
Η πρώτη του προσπάθεια στράφηκε στην οργάνωση του μικρού ποιμνίου του. Γι' αυτό διαθέτει όλα τα υλικά αγαθά που του αφήκαν οι γονείς του. Πτωχεύει αυτός για να ανακουφίσει τα πνευματικά παιδιά του, όπως αποκαλεί τους χριστιανούς του. Το παράδειγμα του συγκινεί όχι μονάχα τους πιστούς, αλλά και τους ειδωλολάτρες, που αρχίζουν να προσβλέπουν με εμπιστοσύνη σ' αυτόν. Τον παρακολουθούν με προσοχή, τον συντρέχουν και τον ακούν με σεβασμό. Στο κήρυγμα του κάθε φορά τρέχουν και νέοι ακροατές. Κι αυτός με υπομονή και καλοσύνη, αλλά κι αγάπη ανεξάντλητη τους κατευθύνει και τους καθοδηγεί στον δρόμο της αλήθειας, του Θεού τον δρόμο. Καθημερινά και νέοι προσήλυτοι προσέρχονται και κατηχούνται και βαπτίζονται και προστίθενται στο λογικό ποίμνιο της μάνδρας του Χριστού. Έτσι το Κούριο, που ήταν μια πόλη κέντρο ειδωλολατρίας και διαφθοράς, με τον καιρό γίνεται μια πόλη του Χριστού. Ένα κέντρο χριστιανικής αγάπης και ηθικής ανορθώσεως.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επιδεικνύει ο ενάρετος ιεράρχης στην εκλογή των συνεργατών του. Γνωρίζει ότι οι καλοί κι άξιοι ιερείς είναι η δύναμη του επισκόπου, αλλά και της Εκκλησίας οι αφοσιωμένοι εργάτες κι οδηγοί. Γι' αυτό κι αδιάκριτα δεν χειροτονεί κανένα. Πρέπει να βρει τον κατάλληλο κι έτσι να προχωρήσει. Τα λόγια του θείου Παύλου «χείρας ταχέως μηδενί επιτίθει, μηδέ κοινωνεί αμαρτίαις αλλοτρίαις» αποτελούν γι' αυτόν ένα γνώρισμα ενεργείας στο θέμα αυτό. Έτσι εργάζεται ο γεραρός επίσκοπος ως την ήμερα που κηρύχτηκε ο τρομερός διωγμός επί Διοκλητιανού.
Ο τότε ηγεμόνας της Κύπρου Μάξιμος, άνθρωπος σκληρός και διεφθαρμένος βρήκε την ευκαιρία να εκδηλώσει όλο το μίσος του ενάντια στη νέα θρησκεία. Οι φυλακές γέμισαν από κρατουμένους. Στα στάδια σέρνονται καθημερινά οι οπαδοί του Εσταυρωμένου. Μια πρόχειρη δίκη διεξάγεται εκεί. Ακολουθεί η ομολογία του μάρτυρος, τα βασανιστήρια κτηνώδη και απάνθρωπα και στο τέλος ο θάνατος. Το αίμα τρέχει άφθονο στη Νήσο των Αγίων.
Κάποια μέρα άνθρωποι του ηγεμόνα συνέλαβαν και τον επίσκοπο και τον έριξαν στη φυλακή. Εκεί μ' άλλους αλυσοδεμένους ειδωλολάτρες είχαν συλληφθεί κι εκρατούντο και τρία πνευματικά παιδιά του. Ο ιερέας Αριστοκλής, ο διάκονος Δημητριανός κι ο αναγνώστης Αθανάσιος. Παραχώρηση Θεού η συνάντηση. Ευκαιρία για αλληλοενίσχυση. Και μοναδικό μέσο για τον σκοπό τούτο η προσευχή. Η θερμή και ολόψυχη στον Πλάστη προσευχή.- Παιδιά μου, τους έλεγε ο στοργικός επίσκοπος. Μεγάλη τιμή μας κάνει με τούτη τη δοκιμασία ο Κύριος μας. Τώρα μπορούμε κι εμείς μαζί με τον απόστολο Παύλο να αναφωνούμε! «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. α' 30).
Κι η παραχώρηση τούτη είναι τιμή για μάς. Είναι τιμή και προνόμιο. Ας τον ευχαριστήσουμε από τα βάθη της ψυχής μας κι ας τον παρακαλέσουμε. Ας τον παρακαλέσουμε να μας αξιώσει να μείνουμε πιστοί στο πανάγιο θέλημα Του μέχρι θανάτου.
Οι κρατούμενοι γονάτισαν. Κι ο φωτισμένος ιεράρχης ανέπεμψε μια τέτοια περίπου προσευχή:Κύριε, σε παρακαλούμε. Μην απομακρύνεις από ημάς το έλεος σου προς χάριν του αγαπητού Σου υιού, του Σωτήρος ημών Χριστού. Μη μας κατεντροπιάσεις. Δείξε και σε τούτη την περίσταση απέναντι μας την επιείκεια σου και την ευσπλαγχνία σου. Σύμφωνα με τα τόσα θαυμαστά σου έργα, τα αναρίθμητα, γλίτωσέ μας και τούτη τη φορά από τους πλοκάμους της αμαρτίας που μας τριγυρίζει και δόξασε με τον τρόπο αυτό το πανάγιο όνομα Σου. Θέλουμε να μείνουμε πιστοί στο θέλημα Σου οσαδήποτε μέσα κι αν χρησιμοποιήσει ο δόλιος εχθρός. Βοήθησε μας. Χάλκεψε μέσα μας ακατάλυτη την απόφαση να μη λυγίσουμε με κανένα τρόπο. Κι αξίωσέ μας, Κύριε, να ιδούμε να καταισχύνονται όλοι εκείνοι, που φέρονται με σκληρότητα και κακότητα στους δούλους σου. Δώσε ακόμη, Πατέρα, να ιδούμε την αγία σου θρησκεία να απλώνεται παντού και την Εκκλησία σου σαν δένδρο ευσκιόφυλλο να σκεπάζει ολόκληρο το νησί μας. Αμήν.Την τελευταία λέξη πρόφεραν όλοι τους με βαθιά πίστη. Ήταν μια εγκάρδια ευχή!
Από τη στιγμή που ο μακάριος επίσκοπος είχε συλληφθεί κι εγκλειστεί στη φυλακή, μια διαφορετική συμπεριφορά και διαγωγή παρατηρήθηκε στους κρατουμένους. Οι φωνές κι οι βλαστήμιες κι όλες οι άλλες βρωμερές εκφράσεις λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα. Το κήρυγμα του Εσταυρωμένου συγκινεί. Οι καρδιές αλλάζουν. Η αγριότητα παραμερίζει. Κι η σκληρότητα παραχωρεί τη θέση της στην πραότητα και την καλοσύνη.
Πόση δύναμη αλήθεια κλείνει μέσα της η ζωντανή διδασκαλία, σαν συνοδεύεται και με το καλό παράδειγμα! Τι δεν θα μπορούσε να πετύχει ο χριστιανισμός αν αυτοί που τον προβάλλουν, φρόντιζαν μαζί με τα όμορφα λόγια που κηρύττουν, να παρουσίαζαν και τον εαυτό τους υπόδειγμα και πρότυπο των όσων διδάσκουν! Τότε δεν θα είχαμε το τρομερό κατάντημα, που παρατηρούμε τόσο έντονα στην εποχή μας. Πολλοί κήρυκες. «Κύμβαλα όμως αλαλάζοντα...» Ούτε και το παράπονο του Κυρίου θα ακουόταν τόσο θλιβερό. •«Το όνομα του Θεού δι' υμάς βλασφημείται εν τοις έθνεσι». (Ρωμ. β', 24). να ευχηθούμε να 'ρθει το γρηγορότερο μια τέτοια εποχή; Ο Κύριος να δώσει.
Ένα πρωί, μόλις η αγία συντροφιά τέλειωσε την κατανυκτική της προσευχή δυνατές φωνές ακούστηκαν έξω από το κελί των κρατουμένων. Σε λίγο η πόρτα άνοιξε βίαια και τρεις δήμιοι μπήκαν μέσα κι έσυραν έξω τον ιερέα Αριστοκλή, τον διάκονο Δημήτριο και τον αναγνώστη Αθανάσιο. Ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης άνθισε στα χείλη και των τριών. Ευγνωμοσύνης στον Κύριο που τους έκαμνε την τιμή να τον ομολογήσουν ενώπιον μικρών και μεγάλων.
Σε μια ευρύχωρη πλατεία ήταν μαζεμένος κόσμος πολύς. Στη μέση ήταν στημένη μια εξέδρα. Ένας άνδρας καθόταν στο κέντρο. Μπροστά του οδηγήθηκαν οι μάρτυρες. Μια φωνή δυνατή ακούστηκε να λέει:- Είστε έτοιμοι να προσφέρετε θυσία στους μεγάλους θεούς μας ή ακόμη επιμένετε στην πλάνη σας;- Θεός για μας δεν είναι τα είδωλα. Ο αληθινός Θεός δεν κατοικεί στις πέτρες.
Η τελευταία λέξη μόλις ακούστηκε. «Σκοτώστε τους άπιστους» ήταν η διαταγή. Οι δήμιοι άρπαξαν στα δυνατά τους χέρια τους μάρτυρες, τους έσυραν μακριά κι εκεί τους θανάτωσαν.
Τρεις ακόμη ζωές έσβησαν πρόωρα. Πότισαν με το αίμα τους το δένδρο της πίστεως, το χριστιανικό δένδρο. Έσβησαν επάνω στο σφρίγος τους. Δεν κατόρθωσαν όμως να σβήσουν, ούτε και να μετριάσουν το μίσος που φώλιαζε στα στήθη του ειδωλολάτρη άρχοντα, που πολλές φορές ακουόταν να μονολογεί και να λέει:- Ο επίσκοπος... Αυτός είναι το μεγάλο θεριό! Αυτόν πρέπει να εξευτελίσω και να θανατώσω. Αυτόν... Αλλά πως;Κάποια στιγμή σταμάτησε απότομα τις βόλτες. Γέλασε σαρκαστικά και φώναξε τον υποτακτικό.- Πες να 'ρθουν οι εκτελεστές.
Σε λίγο παρουσιάστηκαν μπροστά του μερικά γεροδεμένα παλικάρια με μορφές άγριες.- Ο επίσκοπος πρέπει να βασανιστεί, είπε. να βασανιστεί, όσο μπορείτε πιο σκληρά. Αν δεν υποχωρήσει, τότε να εξευτελιστεί... να ξεγυμνωθεί κι επάνω στο σώμα του να ασελγήσουν μεθυσμένοι σάτυροι. Μετά να θανατωθεί.Οι εκτελεστές έτρεξαν να ετοιμάσουν τα σχετικά. Ένας στρατιώτης, που ήταν εκεί, μυστικός χριστιανός, έτρεξε κι αυτός στη φυλακή και με πόνο ψυχής κάλεσε τον γηραιό επίσκοπο και του φανέρωσε τη διαταγή του άρχοντα.
Ο ιερομάρτυρας πάγωσε κυριολεκτικά, σαν έμαθε την απόφαση. «Το κορμί μου, ναι! Ας το ξεσχίσουν! Ας το κόψουν κομμάτια! Ας το ψήσουν! Όχι όμως και να το μολύνουν! Αυτό δεν θα γίνει ποτές! δεν θ' αφήσω να γίνει ποτές. Καλύτερα να πεθάνω μια ώρα γρηγορότερα. Όχι όμως να μολυνθώ, πρόφερε με σταθερότητα ο σεβάσμιος γέροντας. Και γονάτισε.- Κύριε, είπε, ελέησε με. Δεν μπορώ και να σκεφθώ. Συγχώρησέ με και σώσε με εκ των καταδιωκόντων με.Βοήθησε με να κρατήσω αμόλυντη την ατίμητη αγνότητα μου και μην επιτρέψεις μέσα μου κανένα συμβιβασμό με την αμαρτία και τη διαφθορά.
Περιχαράκωσε μέσα μου την απόφαση να μείνω αγνός και φύλαξε με από τη δειλία και το σκάνδαλο.Αιώνιε Αρχιερέα, μην επιτρέψεις σε καμιά περίπτωση να λυγίσω και ν' αρνηθώ την αποστολή μου.
Αφού προσευχήθηκε για πολλή ώρα με δάκρυα, σηκώθηκε. Κάλεσε κοντά του μερικούς απ' τους κρατουμένους αδελφούς και τους φανέρωσε τις διαθέσεις του άρχοντα και την απόφαση του για αυτοθυσία. Ήθελε να μη σκανδαλισθεί κανένας από τον τρόπο που θα πέθαινε. Μετά σύρθηκε σιγά-σιγά σ' ένα διάδρομο κι από μία μυστική θυρίδα ανέβηκε σ' ένα ψηλό γκρεμό. Εκεί σκέπασε το πρόσωπο του με τον επενδύτη του, έκαμε τρεις φορές το σημείο του σταυρού κι ύστερα ρίχτηκε κάτω.
Προτού το σώμα αγγίσει τη γη, η αγία ψυχή του ιερομάρτυρα λεύτερη πέταξε στον ουρανό. Έφυγε ικανοποιημένη και χαρούμενη που κράτησε ανέπαφο τον θησαυρό της αγνότητας του. Προτίμησε κι αυτός τον τιμημένο θάνατο του κορμιού, όπως και τόσες παρθένες κι άγιες γυναίκες, παρά την ατίμωση, τον εξευτελισμό, την ντροπή.
Το αμόλυντο σώμα του αγίου το βρήκαν μερικοί ειδωλολάτρες. Το έβαλαν σ' ένα σακί και το πέταξαν στη θάλασσα. Μα αυτή δεν το κράτησε. Σπλαγχνικότερη από τα θεριά, που λέγονται άνθρωποι, το απόθεσε σε λίγο απαλά στην αμμουδιά. εκεί κατόπιν οράματος το βρήκαν δύο χριστιανοί. Περπατούσαν έξω από την πόλη, όταν ξαφνικά είδαν να τρέχει μπροστά τους γυμνός ο αυτοθύτης Επίσκοπος. το κεφάλι του στεφανωμένο με λαμπρό στέμμα.
Το κορμί του ήταν αλειμμένο με ευωδιαστή σμύρνα. Και στο χέρι του κρατούσε κλάδο φοινικιάς.
Ήταν ο νικητής!
Ο νικητής του εαυτού του! Ο νικητής της ζωής! Νικητής, μα και στεφανωμένος από τον Δίκαιο Κριτή με τον αμαράντινο της δόξας στέφανο.
Οι χριστιανοί ακολούθησαν με συγκίνηση την οπτασία. Όταν αυτή κάποια στιγμή χάθηκε από τα μάτια τους, είδαν μπροστά τους το αγνό του μάρτυρος σκήνωμα. Γονάτισαν και το ασπάσθηκαν. Ύστερα το σήκωσαν με ευλάβεια και μ' άλλους χριστιανούς το έθαψαν με κάθε τιμή και σεβασμό.
Στην εποχή μας που η ανηθικότητα κι η διαφθορά σαν ορμητικός χείμαρρος παρασύρει κάθε μέρα χιλιάδες νεανικές ψυχές στον όλεθρο και την καταστροφή, το παράδειγμα του αυτομάρτυρα Επισκόπου πρέπει να συγκινήσει κάθε καρδιά. το σώμα του καθενός μας είναι ένας ναός. Ναός ιερός «Πνεύματος Αγίου του ενοικούντος εν ημίν» (Β' Τιμ. α', 14). Κι όπως κάθε ναός πρέπει να κρατείται καθαρός, έτσι κι ο ναός του σώματος μας.
Κανένα πράγμα δεν λερώνει και δεν φθείρει τόσο το σώμα, όσο η ανηθικότητα κι η σαρκολατρική διαφθορά. «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» φωνάζει κι ο λόγος του Θεού (Α' Κορ. γ', 17).
Νέοι και νέες, φυλάχτε την αγνότητα του σώματος και της ψυχής σας. Κλείστε ερμητικά τ' αυτιά σας στο πλάνο τραγούδι των Σειρήνων, που σας καλεί στην ακολασία και τη διαφθορά. Γιατί, όταν οι άνθρωποι αποθαυμάζουμε κι επιζητούμε να κάμουμε βίωμα μας τη ζωή των Σοδόμων, πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε και την τύχη τους. Κι είναι αυτός ο πιο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η εποχή μας. πως θα σωθούμε;
Τον δρόμο μας τον δείχνει ο μεγάλος ιερομάρτυρας του Κουρίου.
Μάθετε από παιδιά να νικάτε τις άνομες επιθυμίες που φλογίζουν την καρδιά σας. Μάθετε να νικάτε πάντα τον αμαρτωλό εαυτό σας. Έτσι θα 'σαστε νικητές στον τραχύ δρόμο της ζωής.
Αλλά και με τον τρόπο αυτό νικητές και θριαμβευτές θα πετάξετε μια μέρα και στην αιωνιότητα. Κοντά στον θρόνο του Θεού!
Σάββατο 29 Αυγούστου 2009
Αποτομή Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου, Θεοδώρας Οσίας, Αρκαδίου Θαυματουργού, Βασιλείου Μακεδώνα Αυτοκράτορα, Sebbi
Αποτομή Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου (Νηστεία εκ πάντων)
"Ουκ εξεστί σοι έχειν, την γυναίκα του αδελφού σου". Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες. Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: "ήλθεν... ο καιρός των εθνών κριθήναι... και διαφθείραι τους διαφθείροντας την γην". Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.
Απολυτίκιο. Ήχος β’.Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις αν Άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Ως πάντων υπέρτερος, των Προφητών αληθώς, αυτόπτης και Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Προφήτα γεγένησαι, όθεν και παρ’ Ηρώδου, εκτμηθείς σου την Κάραν, έδραμες τοις εν Άδη, προκηρύξαι το λύτρον διό σε Ιωάννη Βαπτιστά, ποθώ γεραίρομεν.
Κοντάκιον Ήχος πλ. α’.
Η του Προδρόμου ένδοξος απoτομή, οικονομία γέγονέ τις θεϊκή, ίνα και τοις εν' Άδη του Σωτήρος κηρύξη την έλευσιν, θρηνείτω ουν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα, ου νόμον γάρ τον του Θεού, ου ζώντα αιώνα ηγάπησεν, αλλ' επίπλαστον πρόσκαιρον.
Η Οσία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη
Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα στις 5 Απριλίου. Ο άγιος Νικόδημος στον Συναξαριστή του έχει και την προσθήκη "εξ Αιγίνης καταγόμενης". Η οποία - εξ Αιγίνης - η γιορτή της, μαζί μ' αυτήν της θυγατέρας της Θεοπίστης μεταφέρθηκε την 3η Αυγούστου, όπου και το βιογραφικό της σημείωμα.
Ο Άγιος Αρκάδιος ο θαυματουργός επίσκοπος Αρσινόης Κύπρου
Ένα μαρτυρικό νησί είναι η Κύπρος μας. Αγιασμένα είναι τα χωριά κι οι πολιτείες της. Αγιασμένα τα βουνά κι οι κάμποι της.
0ι αμαρτίες όμως του λαού της κι η ανήθικη διπλωματία των ισχυρών της γης και τα συμφέροντα τους κρατούν δυστυχώς το όμορφο αυτό νησί διχοτομημένο και βασανισμένο.
Τόποι ελληνικοί απ' την αυγή της ιστορίας κι ευλογημένοι από το αίμα των ηρώων και μαρτύρων της βρίσκονται ακόμη κάτω από το πέλμα του πιο βάρβαρου και αλλόθρησκου δυνάστη, του Αττίλα.
Στενάζει η ψυχή του κάθε ενσυνείδητου χριστιανού σαν το σκέπτεται. Θλίβονται οι άγιες ψυχές των οσίων Πατέρων και μαρτύρων που έζησαν κι αγωνίστηκαν στον τόπο για να κρατήσουν ανόθευτη του Χριστού την πίστη.
Πονά και του αγίου Αρκαδίου η ψυχή, του δοξασμένου της Αρσινόης επισκόπου, που βλέπει απέναντι του Τούρκου το ποδάρι, να βεβηλώνει τα ιερά χώματα, που καθαγίασε του θείου αποστόλου Βαρνάβα η θυσία και του Επιφανίου και του Συνεσίου και των άλλων ζηλωτών Αγίων οι αγώνες.
Μερικές πτυχές από τη ζωή του αγίου Αρκαδίου, όπως μας τις διέσωσε η γλαφυρή γραφίδα του μεγάλου επίσης τέκνου της νήσου μας, του αγίου Νεοφύτου του Έγκλειστου, ας παρακολουθήσουμε στις γραμμές που ακολουθούν για πνευματική μας οικοδομή.
Ο άγιος Αρκάδιος γεννήθηκε στο μικρό χωριό Μελάνδρα της Πάφου. Οι γονείς του ονομαζόντουσαν Μιχαήλ και Άννα κι ήσαν άνθρωποι ευκατάστατοι στα υλικά αγαθά. πιο ευκατάστατοι όμως ήσαν στην αρετή και την ευσέβεια και την πίστη. Ο φωτεινός Ήλιος, ο Χριστός, φώτιζε κι εθέρμαινε την καρδιά τους. Η αμοιβαία αγάπη κι η ομοφροσύνη ήταν το γνώρισμα τους. Και το θέλημα του Θεού οδηγός και σκοπός της ζωής τους. Δυο παιδιά τους χάρισε η αγάπη του Θεού. Δυο χαριτωμένα αγόρια. Και σ' αυτά στράφηκε όλο το ενδιαφέρον τους. Πόθος και φροντίδα τους να τ' αναθρέψουν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Η Αγία Γραφή ήταν το καθημερινό εντρύφημα όλης της οικογένειας. Κι η προσευχή ιδιαίτερα κατά το βράδυ η χαρά κι η ψυχαγωγία κι η ανάπαυσή της.
Μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα μεγάλωσαν τα δυο παιδιά. Ατμόσφαιρα βαθιάς ειρήνης και αγάπης αληθινής. Με τέτοιες άγιες ρίζες, λοιπόν, ζηλευτό φυσικά και άγιο έμελλε να είναι και το αποτέλεσμα. Γιατί, όπως πολύ καθαρά τονίζει κι ο λόγος του Θεού, «ο σπείρων επ' ευλογίαις, επ' ευλογίαις και θερίσει» (Β' Κορ. θ', 6). Εκείνος δηλαδή που σπέρνει απλόχερα, οπωσδήποτε απλόχερα θα έχει και να θερίσει. Πολλούς καρπούς να θερίσει.
Απλόχερα σπέρνουν οι απλοϊκοί κι ενάρετοι γονείς στις καρδιές των παιδιών τους το θέλημα του Θεού. Απλόχερα με τα λόγια τους. Πλούσια και με το παράδειγμα της άγιας κι ενάρετης ζωής τους. Ανάλογοι κι οι καρποί των κόπων τους. Τα δύο παιδιά καθοδηγημένα από της βρεφικής ηλικίας στον δρόμο του Θεού μεγαλώνουν και μοσχοβολούν κι ευωδιάζουν.
Χαριτωμένα παιδιά στην αρχή. Φλογεροί και φιλόθεοι νέοι κατόπιν. Φωτεινά μετέωρα στον πνευματικό ουρανό αργότερα. Και μετά την αναχώρηση τους από τούτο τον κόσμο δυο μακαριστοί άγιοι. Πρεσβευτές με τις δεήσεις τους μπροστά στον θρόνο του Παντάνακτος Θεού για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Πολύ ορθά λέγεται: «Αγαθής ρίζης αγαθά και τα βλαστήματα».
Από αγαθούς γονείς, όπως οι γονείς που αναφέραμε, αγαθά θα είναι και τα γεννήματα. Έσπειραν αυτοί χωρίς καμιά αμέλεια στις καρδιές των παιδιών τους αγαθά σπέρματα. Λόγια καλοσύνης και αγάπης. Λόγια αρετής. Λόγια Θεού. Γι' αυτό κι η αμοιβή τους δεν μπορούσε να 'ναι διαφορετική, παρά αμοιβή ανάλογη, πλούσια, γενναιόδωρη και ζηλευτή.
Κι αυτό γίνεται πάντα. Να λοιπόν το χρέος όλων των χριστιανών γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Και το χρέος αυτό γίνεται ακόμη μεγαλύτερο στην εποχή μας, που η διαφθορά κι η αμαρτία κι η ξετσίπωτη ζωή απειλούν σαν ορμητικό ποτάμι να παρασύρουν τα πάντα στον ωκεανό της καταστροφής. Πάντοτε, μα πολύ περισσότερο σήμερα, το παράδειγμα των ευσεβών γονιών Μιχαήλ και Άννας επιβάλλεται να είναι αξιομίμητο. Γιατί όπως πολύ σοφά κι ο Μ. Βασίλειος, της Καισαρείας ο θείος ιεράρχης, διακηρύττει, «η αρετή μόνη κτημάτων αναφαίρετον, και ζώντι και τελευτήσαντι παραμένουσα». Μα κι ο ιερός Χρυσόστομος, της Αντιόχειας ο μελίρρυτος ποταμός, βεβαιώνει: «Η αρετή πράγμα αθάνατον και υπέρ ήλιον λάμπον». Να γιατί είναι ανάγκη εμείς οι γονείς να φροντίζουμε από της παιδικής ηλικίας να καθοδηγούμε τα παιδιά μας στην αρετή και να φιλοδοξούμε να τα δούμε κάποια μέρα τίμιους πολίτες κι άξια τέκνα στην Εκκλησία.
Καλούς χριστιανούς κι εργάτες ανεπαίσχυντους στον αμπελώνα του Κυρίου ποθούσαν να ιδούν τα παιδιά τους οι ευλαβείς γονείς, ο Μιχαήλ και η Άννα, του πτωχού χωριού της Μελάνδρας οι ευσεβείς κάτοικοι. Και το πέτυχαν.
Ο Αρκάδιος από παιδί διψούσε τα γράμματα. Εν αντιθέσει προς τον Θεοσέβιο που αγαπούσε την απλή κι αγροτική ζωή, γι' αυτό έγινε και βοσκός προβάτων, ο Αρκάδιος είχε μεγάλη έφεση για ανώτερη μόρφωση. Κι οι καλοί γονείς, που έβλεπαν τον πόθο αυτό του παιδιού τους, έσπευσαν, μετά τα πρώτα γράμματα που έμαθε ο νέος στο χωριό του, να τον στείλουν για ευρύτερες σπουδές στην πρωτεύουσα της μεγάλης μας Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο φιλομαθής νέος βρήκε ό,τι ποθούσε. Κέντρο σπουδαιότατο γραμμάτων και μορφώσεως αποτελούσε τότε η περιώνυμος πόλη. Στις εκεί σχολές ο Αρκάδιος φοίτησε με ζήλο κι απέκτησε ποικίλη και πολυμερή μόρφωση. Πόσο καιρό έμεινε εκεί δεν γνωρίζουμε. Ο άγιος Νεόφυτος δεν μας αναφέρει. Αυτό που μας λέγει είναι πως νωρίς ο ζηλωτής νέος επέστρεψε στην Κύπρο, για να συνεχίσει εδώ τον αγώνα του. Τα λόγια του ψαλμωδού ήταν πάντα στο μυαλό και στο στόμα του. «Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως εππτοθεί η ψυχή μου προς Σε, ο Θεός. Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν τον ισχυρόν τον ζώντα πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού;» (Ψαλμ. μα', 1-2). Διψούσε ο νέος τη συντροφιά με τον Θεό. Διψούσε την ψυχική του ανάταση. Λαχταρούσε την ηθική του τελείωση. Για τούτο τον λόγο και για να είναι απερίσπαστος στην προσπάθεια του να πραγματώσει τον πόθο του, ο φιλόθεος εγκαταλείπει το χωριό του και μεταβαίνει στην εξοχή. Σε μια σπηλιά μακριά απ' την κίνηση και τον κόσμο στήνει το ασκητήριό του. Κι εκεί ενδιατρίβει με προσοχή στη μελέτη της Αγίας Γραφής. Με τη νηστεία καταστέλλει τις ορμές. Και με την προσευχή την αδιάλειπτη και με πίστη κατορθώνει κάθε μέρα ένα-ένα να ανεβαίνει της κλίμακας των αρετών τα σκαλοπάτια και να γίνεται πρότυπο σωφροσύνης και αγιότητας και καλοσύνης και ανώτερης γενικά ζωής.
Παρά την προσπάθεια του όμως να ζει μακριά απ' τον κόσμο, το φως που εκπέμπει η αρετή του γίνεται πανταχού φανερό. Το είπε ο Κύριος. «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη». Δεν μπορεί να κρύβει η πόλη που είναι κτισμένη στην κορφή του βουνού. (Ματθ. ε', 14). Και του πιστού και φλογερού νέου ο θερμουργός ζήλος δεν μπορεί να αποκρυβεί. Στην ερημιά τον επισκέπτονται καθημερινά διψασμένες και πονεμένες ψυχές και ζητούν κοντά του να ξεδιψάσουν και να μάθουν την αλήθεια και να παρηγορηθούν. Κι ο ζηλωτής ασκητής τους δέχεται με καλοσύνη και με τα λόγια και το παράδειγμα του τους διδάσκει και τους ενισχύει και τους κατευθύνει στου Θεού τον δρόμο. Έτσι γίνεται διδάσκαλος της ευσέβειας και πρόμαχος ακαταγώνιστος της ορθοδόξου πίστεως και αληθείας.
Όσο ο ίδιος προσπαθεί αθόρυβα και κρυφά να εργάζεται την αρετή, τόσο πιο πολύ ο Πανάγαθος Θεός του φανερώνει τα έργα και τη χάρη με την οποία τον έχει χαριτώσει.
Αυτός που έδωκε στους Αποστόλους την εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων και τη δύναμη να θεραπεύουν «πάσαν νόσον και μαλακίαν εις τον λαόν». Αυτός ο ίδιος και τον δούλο Του Αρκάδιο κατεκόσμησε με παρόμοια εξουσία και θεραπευτική δύναμη και ικανότητα.
Περνά όμως ο καιρός. Και ο λύχνος πρέπει να τεθεί επί την λυχνίαν, για να σκορπίσει παντού το ιλαρό φως του. Κι η ευκαιρία παρουσιάστηκε.
Όταν ο Νίκων ο Μέγας, της Αρσινόης ο τρίτος κατά σειρά επίσκοπος. Η Εκκλησία της Πάφου μέχρι της εξωτερικής» υποταγής της Κυπριακής Εκκλησίας στους Λατίνους (1220) απετελείτο από δυο ενορίες, δυο Επισκοπές. Η μία της Πάφου με έδρα τη Νέα Πάφο κι η άλλη της Αρσινόης με έδρα την Αρσινόη, σήμερα Πόλη της Χρυσοχούς., αφού επί έτη πολλά εποίμανε το ποίμνιο του με οσιότητα και δικαιοσύνη, απέθανε, τότε κλήρος και λαός στράφηκε προς τον Αρκάδιο κι αυτόν κάλεσε να αναλάβει το πηδάλιο της Εκκλησίας της Αρσινόης. Κι ο φιλέρημος ασκητής, παρά την αγάπη του στη μονήρη ζωή, μπροστά στην ομόφωνο κλήση του λαού, που τη θεωρεί και κλήση Θεού, αναγκάζεται να αφήσει τη θεόγνωστο ησυχία και να αποδεχθεί να χειροτονηθεί επίσκοπος. Ο λύχνος τοποθετήθηκε στον λυχνοστάτη. Με έργα και λόγια ο καλλιεργημένος πια πνευματικά άνθρωπος συνεχίζει με νέο ζήλο θερμουργό το ιερό έργο του. Και επιτυγχάνει.
Απόλυτα επιτυγχάνει. Με ποιο τρόπο;Με τη χάρη του Θεού. Σ' αυτόν εμπιστεύτηκε ολοκληρωτικά τόσο τον εαυτό του, όσο και το αγαπημένο ποίμνιο του. Και να. Στο πρόσωπο του βρίσκουν όλοι τον άνθρωπο τους. Οι αδικημένοι τον υπερασπιστή. Τα ορφανά τον πατέρα. Οι άρρωστοι τον ιατρό. Οι πονεμένοι τον παρηγορητή. Οι κλονιζόμενοι τον διδάσκαλο. Κι οι πάσχοντες τον ακούραστο αδελφό και συμπαραστάτη.Με πολλή ταπείνωση κι αγάπη προσφέρει σε όλους τις υπηρεσίες του. Μαζί με τον θείο Παύλο Μπορεί κι αυτός να λέγει: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;» Μέριμνα και φροντίδα του μόνο μια. Η ευτυχία κι η σωτηρία του λαού του. «Τοις πάσι γίνεται τα πάντα» (Α' Κορ. θ', 22), για να βοηθήσει και να σώσει όσους μπορέσει. με τούτο τον τρόπο λάμπρυνε την ιερή στολή του τόσο ως ιερουργός των θείων μυστηρίων, όσο και ως φλογερός κήρυκας των λόγων του Κυρίου. Στον νου του πάντοτε έχει ζωηρά τη σύσταση του αποστόλου Παύλου. «Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον». (Α' Τιμοθ. στ', 20).Στον κατάλογο των Επισκόπων της Αρσινόης προτάσσεται το όνομα του Αρσινόης Νικολάου, ακολουθεί το όνομα του Αρίστωνος και τρίτο του Νίκωνος. Αυτόν διαδέχθηκε ο Αρκάδιος. Τους τελευταίους τρεις Επισκόπους ο άγιος Νεόφυτος θεωρεί ισάξιους προς τους τρεις Μεγάλους ιεράρχες, Βασίλειο, Γρηγόριο καιΧρυσόστομο και προς «άπαντα των θείων αρχιερέων τον κάλλιστον ορμαθόν (Μειζοτέρα 118) και τους πλέκει το παρακάτω υπέροχο εγκώμιο.
Αρκάδιος ο θαυμάσιος, και ο της νίκης επώνυμος Νίκων ο μέγας και Αρίστων ο περιβόητος κατά δαιμόνων άριστος αριστεύς, η τρίφθογγος λύρα του Πνεύματος, η τρίδομος βάσις της Εκκλησίας, η τρισσέσοπτρος των αγαθών επιφάνεια, η τρίσειρος των δογμάτων πλοκή, η της Τριάδος τριπαράστατος παραστάς, η τρίφθογγος περί της Τριάδος φθογγή, η τρίφω τος της τρισηλίου μονάδος θεραπαινίς, η τρισαυγέστατος δαδουχία των εν σκότει κειμένων, η τρισόλβιος της τρικατοίκου κτίσεως διδαχή, η τρίστυλος της Εκκλησίας κρηπίς, η τρισαυγής της αχώριστου Τριάδος πανσεβάσμιος οίκησις. (Μειζοτέρα 118).
Και την φύλαξε με όλη της ψυχής του τη δύναμη. Γι' αυτό και «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκ. β', 23) πλούσια αντάμειψε τον άξιο εργάτη από τούτη τη ζωή. Πολλά θαύματα και θεραπείες επενεργούσε, όσο καιρό ζούσε. Μα κι όταν σε βαθιά γηρατειά αναχώρησε για την αληθινή Πατρίδα του και Πατρίδα μας, κοντά στον Δεσπότη Χριστό που αγάπησε, δεν έπαυσε κι από εκεί να προσφέρει άφθονες τις ευεργεσίες του σε όσους εκζητούν τη μεσιτεία του. Ο Άγιος εκδιώκει δαιμόνια και θεραπεύει διάφορες αρρώστιες, όπως μας λέει ο βιογράφος του Νεόφυτος ο Έγκλειστος. Αλλά και τιμωρεί τους εργαζομένους την αδικία.
1. Κάποτε ένας εγωιστής γεωμέτρης, που ανέλαβε να γεωμετρήσει τα κτήματα της Μονής του Αγίου. Μετά τον θάνατο του Αγίου, αρχές του 5ου αιώνα εκεί στο δάσος της Πάφου, 300 μέτρα πιο ψηλά από τον Άγιο Μερκούριο, ιδρύθηκε Μονή έπ' ονόματι του αγίου Αρκαδίου. Κατά τη διάρκεια των Αραβικών επιδρομών, μέσα του 7ου αιώνα μέχρι των μέσων του 10ου, η Μονή καταστράφηκε. Όταν η νήσος ανακτήθηκε από τους Βυζαντινούς (το 965 μ.Χ.), η Μονή ανακαινίσθηκε και επανήρχισε τη λειτουργία της, κατά τον 11ο αιώνα. Η Μονή λειτουργούσε, όταν ζούσε ο άγιος Νεόφυτος, (τον 12ο αιώνα) και σ' αυτήν έγιναν τα δυο θαύματα που αναφέρει και τα οποία αναγράφουμε. Σε ερείπια σώζεται και ο ναός της Μονής (30 χ 15 πόδια)., θέλησε με διάφορα μέσα να αδικήσει τη Μονή. Οι πατέρες με καλοσύνη και ευγένεια υπέδειξαν στον γεωμέτρη να μην επιμένει στους παραλογισμούς του. Εκείνος όμως όχι μόνο επέμενε, αλλά και φώναζε και ύβριζε. Η συμπεριφορά του αυτή είχε την ανάλογη τιμωρία. Το άλογο του προσεβλήθη από δαιμόνιο και ψόφησε. Αυτός όμως συντετριμμένος ζήτησε το έλεος του Αγίου και δεν έπαθε τίποτα.
2. Μια άλλη φορά ένας ζωομέτρης, που πήγε να καταγράψει τα πρόβατα της Μονής, ζήτησε να αδικήσει τη Μονή καταγράφοντας περισσότερα ζώα από την πραγματικότητα. Η τιμωρία όμως έπεσε αμέσως στο κεφάλι του. Πόνος τρομερός τον έπιασε στα εντόσθια κι απέθανε, αφού οι δικοί του τον άλειψαν με λάδι από το κανδήλι του Αγίου και τον σκέπασαν με την εικόνα του άγιου Αρκαδίου (Μειζοτέρα, άρ. 114U-112Y).
«Τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσεν ο Κύριος». Τα λόγια αυτά του ψαλμωδού βρίσκουν πλήρη την επαλήθευση τους σε κάθε άγιο, καθώς και στη ζωή του αγίου Αρκαδίου. Κι ο λόγος απλός. «Ζώντες εν Χριστώ οι άγιοι, όπως λέγει κι ένας μεγάλος θεολόγος του αιώνος μας, κάνουν τα έργα του Χριστού, διότι δι' Αυτού γίνονται όχι μόνο δυνατοί αλλά και παντοδύναμοι».Παντοδύναμοι μπορούμε να γίνουμε κι εμείς, αν μιμούμενοι τον Άγιο μας φροντίσουμε κι αγωνισθούμε να τον ακολουθήσουμε στον δρόμο της αρετής, την αγιότητα. Άλλωστε αυτή είναι και η κλήση μας ως χριστιανών στον κόσμο αυτό. Τούτο φανερώνει με σαφήνεια κι η εντολή του θείου Ευαγγελίου: «Κατά τον καλέσαντα υμάς Άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γεννήθητε». (Α' Πέτρ. α', 15). Δηλαδή σύμφωνα με το παράδειγμα του αγίου Θεού που σας κάλεσε στον δρόμο του αγιασμού, φροντίστε και σεις σε όλη σας την εσωτερική και εξωτερική συμπεριφορά να γίνετε άγιοι.
Να γίνουμε άγιοι. να με δύο λόγια κι ο σκοπός της ζωής μας, ο προορισμός μας. να γίνουμε άγιοι. Άνθρωποι αρετής. θα θελήσουμε ο καθένας να προσέξουμε έστω και τώρα τούτο το δίδαγμα που μας δίνει η μελέτη της ζωής και τούτου του Αγίου; Προσωπικά το ευχόμεθα μετά φωνής ισχυρός για όλους μας. Αυτός είναι κι ο τρόπος να ιδούμε καλύτερες ημέρες. Έτσι και μόνο θα αξιωθούμε να ιδούμε «την ειρήνην του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν» να πλημμυρίζει τις καρδιές μας. Αλλά κι έτσι μονάχα θα ευτυχήσουμε να καμαρώσουμε την Κύπρο μας, το ταχύτερο στου Χριστού το φως λουσμένη, μια Κύπρο ελεύθερη, ευτυχισμένη, ευλογημένη.
Δια των πρεσβειών του αγίου σου Αρκαδίου, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Ο Άγιος Βασίλειος ο Μακεδών ο αυτοκράτορας
Στους Συναξαριστές δεν αναφέρεται. Η μνήμη του βρίσκεται στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του Γεδεών(σελ. 161). Σαν κτήτορας και ανακαινιστής πολλών ναών και μονών, ο Βασίλειος (867-886) βρήκε θέση σε κάποια Μηνολόγια μεταξύ των Αγίων για την ευσέβεια του και για τον εμπλουτισμό της πρωτεύουσας με ιερά κτίσματα, προς δόξαν Θεού.
Ο Άγιος Sebbi (Άγγλος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Αποτομή Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου (Νηστεία εκ πάντων)
"Ουκ εξεστί σοι έχειν, την γυναίκα του αδελφού σου". Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες. Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: "ήλθεν... ο καιρός των εθνών κριθήναι... και διαφθείραι τους διαφθείροντας την γην". Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.
Απολυτίκιο. Ήχος β’.Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις αν Άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Ως πάντων υπέρτερος, των Προφητών αληθώς, αυτόπτης και Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Προφήτα γεγένησαι, όθεν και παρ’ Ηρώδου, εκτμηθείς σου την Κάραν, έδραμες τοις εν Άδη, προκηρύξαι το λύτρον διό σε Ιωάννη Βαπτιστά, ποθώ γεραίρομεν.
Κοντάκιον Ήχος πλ. α’.
Η του Προδρόμου ένδοξος απoτομή, οικονομία γέγονέ τις θεϊκή, ίνα και τοις εν' Άδη του Σωτήρος κηρύξη την έλευσιν, θρηνείτω ουν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα, ου νόμον γάρ τον του Θεού, ου ζώντα αιώνα ηγάπησεν, αλλ' επίπλαστον πρόσκαιρον.
Η Οσία Θεοδώρα η εν Θεσσαλονίκη
Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα στις 5 Απριλίου. Ο άγιος Νικόδημος στον Συναξαριστή του έχει και την προσθήκη "εξ Αιγίνης καταγόμενης". Η οποία - εξ Αιγίνης - η γιορτή της, μαζί μ' αυτήν της θυγατέρας της Θεοπίστης μεταφέρθηκε την 3η Αυγούστου, όπου και το βιογραφικό της σημείωμα.
Ο Άγιος Αρκάδιος ο θαυματουργός επίσκοπος Αρσινόης Κύπρου
Ένα μαρτυρικό νησί είναι η Κύπρος μας. Αγιασμένα είναι τα χωριά κι οι πολιτείες της. Αγιασμένα τα βουνά κι οι κάμποι της.
0ι αμαρτίες όμως του λαού της κι η ανήθικη διπλωματία των ισχυρών της γης και τα συμφέροντα τους κρατούν δυστυχώς το όμορφο αυτό νησί διχοτομημένο και βασανισμένο.
Τόποι ελληνικοί απ' την αυγή της ιστορίας κι ευλογημένοι από το αίμα των ηρώων και μαρτύρων της βρίσκονται ακόμη κάτω από το πέλμα του πιο βάρβαρου και αλλόθρησκου δυνάστη, του Αττίλα.
Στενάζει η ψυχή του κάθε ενσυνείδητου χριστιανού σαν το σκέπτεται. Θλίβονται οι άγιες ψυχές των οσίων Πατέρων και μαρτύρων που έζησαν κι αγωνίστηκαν στον τόπο για να κρατήσουν ανόθευτη του Χριστού την πίστη.
Πονά και του αγίου Αρκαδίου η ψυχή, του δοξασμένου της Αρσινόης επισκόπου, που βλέπει απέναντι του Τούρκου το ποδάρι, να βεβηλώνει τα ιερά χώματα, που καθαγίασε του θείου αποστόλου Βαρνάβα η θυσία και του Επιφανίου και του Συνεσίου και των άλλων ζηλωτών Αγίων οι αγώνες.
Μερικές πτυχές από τη ζωή του αγίου Αρκαδίου, όπως μας τις διέσωσε η γλαφυρή γραφίδα του μεγάλου επίσης τέκνου της νήσου μας, του αγίου Νεοφύτου του Έγκλειστου, ας παρακολουθήσουμε στις γραμμές που ακολουθούν για πνευματική μας οικοδομή.
Ο άγιος Αρκάδιος γεννήθηκε στο μικρό χωριό Μελάνδρα της Πάφου. Οι γονείς του ονομαζόντουσαν Μιχαήλ και Άννα κι ήσαν άνθρωποι ευκατάστατοι στα υλικά αγαθά. πιο ευκατάστατοι όμως ήσαν στην αρετή και την ευσέβεια και την πίστη. Ο φωτεινός Ήλιος, ο Χριστός, φώτιζε κι εθέρμαινε την καρδιά τους. Η αμοιβαία αγάπη κι η ομοφροσύνη ήταν το γνώρισμα τους. Και το θέλημα του Θεού οδηγός και σκοπός της ζωής τους. Δυο παιδιά τους χάρισε η αγάπη του Θεού. Δυο χαριτωμένα αγόρια. Και σ' αυτά στράφηκε όλο το ενδιαφέρον τους. Πόθος και φροντίδα τους να τ' αναθρέψουν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Η Αγία Γραφή ήταν το καθημερινό εντρύφημα όλης της οικογένειας. Κι η προσευχή ιδιαίτερα κατά το βράδυ η χαρά κι η ψυχαγωγία κι η ανάπαυσή της.
Μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα μεγάλωσαν τα δυο παιδιά. Ατμόσφαιρα βαθιάς ειρήνης και αγάπης αληθινής. Με τέτοιες άγιες ρίζες, λοιπόν, ζηλευτό φυσικά και άγιο έμελλε να είναι και το αποτέλεσμα. Γιατί, όπως πολύ καθαρά τονίζει κι ο λόγος του Θεού, «ο σπείρων επ' ευλογίαις, επ' ευλογίαις και θερίσει» (Β' Κορ. θ', 6). Εκείνος δηλαδή που σπέρνει απλόχερα, οπωσδήποτε απλόχερα θα έχει και να θερίσει. Πολλούς καρπούς να θερίσει.
Απλόχερα σπέρνουν οι απλοϊκοί κι ενάρετοι γονείς στις καρδιές των παιδιών τους το θέλημα του Θεού. Απλόχερα με τα λόγια τους. Πλούσια και με το παράδειγμα της άγιας κι ενάρετης ζωής τους. Ανάλογοι κι οι καρποί των κόπων τους. Τα δύο παιδιά καθοδηγημένα από της βρεφικής ηλικίας στον δρόμο του Θεού μεγαλώνουν και μοσχοβολούν κι ευωδιάζουν.
Χαριτωμένα παιδιά στην αρχή. Φλογεροί και φιλόθεοι νέοι κατόπιν. Φωτεινά μετέωρα στον πνευματικό ουρανό αργότερα. Και μετά την αναχώρηση τους από τούτο τον κόσμο δυο μακαριστοί άγιοι. Πρεσβευτές με τις δεήσεις τους μπροστά στον θρόνο του Παντάνακτος Θεού για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Πολύ ορθά λέγεται: «Αγαθής ρίζης αγαθά και τα βλαστήματα».
Από αγαθούς γονείς, όπως οι γονείς που αναφέραμε, αγαθά θα είναι και τα γεννήματα. Έσπειραν αυτοί χωρίς καμιά αμέλεια στις καρδιές των παιδιών τους αγαθά σπέρματα. Λόγια καλοσύνης και αγάπης. Λόγια αρετής. Λόγια Θεού. Γι' αυτό κι η αμοιβή τους δεν μπορούσε να 'ναι διαφορετική, παρά αμοιβή ανάλογη, πλούσια, γενναιόδωρη και ζηλευτή.
Κι αυτό γίνεται πάντα. Να λοιπόν το χρέος όλων των χριστιανών γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Και το χρέος αυτό γίνεται ακόμη μεγαλύτερο στην εποχή μας, που η διαφθορά κι η αμαρτία κι η ξετσίπωτη ζωή απειλούν σαν ορμητικό ποτάμι να παρασύρουν τα πάντα στον ωκεανό της καταστροφής. Πάντοτε, μα πολύ περισσότερο σήμερα, το παράδειγμα των ευσεβών γονιών Μιχαήλ και Άννας επιβάλλεται να είναι αξιομίμητο. Γιατί όπως πολύ σοφά κι ο Μ. Βασίλειος, της Καισαρείας ο θείος ιεράρχης, διακηρύττει, «η αρετή μόνη κτημάτων αναφαίρετον, και ζώντι και τελευτήσαντι παραμένουσα». Μα κι ο ιερός Χρυσόστομος, της Αντιόχειας ο μελίρρυτος ποταμός, βεβαιώνει: «Η αρετή πράγμα αθάνατον και υπέρ ήλιον λάμπον». Να γιατί είναι ανάγκη εμείς οι γονείς να φροντίζουμε από της παιδικής ηλικίας να καθοδηγούμε τα παιδιά μας στην αρετή και να φιλοδοξούμε να τα δούμε κάποια μέρα τίμιους πολίτες κι άξια τέκνα στην Εκκλησία.
Καλούς χριστιανούς κι εργάτες ανεπαίσχυντους στον αμπελώνα του Κυρίου ποθούσαν να ιδούν τα παιδιά τους οι ευλαβείς γονείς, ο Μιχαήλ και η Άννα, του πτωχού χωριού της Μελάνδρας οι ευσεβείς κάτοικοι. Και το πέτυχαν.
Ο Αρκάδιος από παιδί διψούσε τα γράμματα. Εν αντιθέσει προς τον Θεοσέβιο που αγαπούσε την απλή κι αγροτική ζωή, γι' αυτό έγινε και βοσκός προβάτων, ο Αρκάδιος είχε μεγάλη έφεση για ανώτερη μόρφωση. Κι οι καλοί γονείς, που έβλεπαν τον πόθο αυτό του παιδιού τους, έσπευσαν, μετά τα πρώτα γράμματα που έμαθε ο νέος στο χωριό του, να τον στείλουν για ευρύτερες σπουδές στην πρωτεύουσα της μεγάλης μας Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο φιλομαθής νέος βρήκε ό,τι ποθούσε. Κέντρο σπουδαιότατο γραμμάτων και μορφώσεως αποτελούσε τότε η περιώνυμος πόλη. Στις εκεί σχολές ο Αρκάδιος φοίτησε με ζήλο κι απέκτησε ποικίλη και πολυμερή μόρφωση. Πόσο καιρό έμεινε εκεί δεν γνωρίζουμε. Ο άγιος Νεόφυτος δεν μας αναφέρει. Αυτό που μας λέγει είναι πως νωρίς ο ζηλωτής νέος επέστρεψε στην Κύπρο, για να συνεχίσει εδώ τον αγώνα του. Τα λόγια του ψαλμωδού ήταν πάντα στο μυαλό και στο στόμα του. «Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως εππτοθεί η ψυχή μου προς Σε, ο Θεός. Εδίψησεν η ψυχή μου προς τον Θεόν τον ισχυρόν τον ζώντα πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού;» (Ψαλμ. μα', 1-2). Διψούσε ο νέος τη συντροφιά με τον Θεό. Διψούσε την ψυχική του ανάταση. Λαχταρούσε την ηθική του τελείωση. Για τούτο τον λόγο και για να είναι απερίσπαστος στην προσπάθεια του να πραγματώσει τον πόθο του, ο φιλόθεος εγκαταλείπει το χωριό του και μεταβαίνει στην εξοχή. Σε μια σπηλιά μακριά απ' την κίνηση και τον κόσμο στήνει το ασκητήριό του. Κι εκεί ενδιατρίβει με προσοχή στη μελέτη της Αγίας Γραφής. Με τη νηστεία καταστέλλει τις ορμές. Και με την προσευχή την αδιάλειπτη και με πίστη κατορθώνει κάθε μέρα ένα-ένα να ανεβαίνει της κλίμακας των αρετών τα σκαλοπάτια και να γίνεται πρότυπο σωφροσύνης και αγιότητας και καλοσύνης και ανώτερης γενικά ζωής.
Παρά την προσπάθεια του όμως να ζει μακριά απ' τον κόσμο, το φως που εκπέμπει η αρετή του γίνεται πανταχού φανερό. Το είπε ο Κύριος. «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη». Δεν μπορεί να κρύβει η πόλη που είναι κτισμένη στην κορφή του βουνού. (Ματθ. ε', 14). Και του πιστού και φλογερού νέου ο θερμουργός ζήλος δεν μπορεί να αποκρυβεί. Στην ερημιά τον επισκέπτονται καθημερινά διψασμένες και πονεμένες ψυχές και ζητούν κοντά του να ξεδιψάσουν και να μάθουν την αλήθεια και να παρηγορηθούν. Κι ο ζηλωτής ασκητής τους δέχεται με καλοσύνη και με τα λόγια και το παράδειγμα του τους διδάσκει και τους ενισχύει και τους κατευθύνει στου Θεού τον δρόμο. Έτσι γίνεται διδάσκαλος της ευσέβειας και πρόμαχος ακαταγώνιστος της ορθοδόξου πίστεως και αληθείας.
Όσο ο ίδιος προσπαθεί αθόρυβα και κρυφά να εργάζεται την αρετή, τόσο πιο πολύ ο Πανάγαθος Θεός του φανερώνει τα έργα και τη χάρη με την οποία τον έχει χαριτώσει.
Αυτός που έδωκε στους Αποστόλους την εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων και τη δύναμη να θεραπεύουν «πάσαν νόσον και μαλακίαν εις τον λαόν». Αυτός ο ίδιος και τον δούλο Του Αρκάδιο κατεκόσμησε με παρόμοια εξουσία και θεραπευτική δύναμη και ικανότητα.
Περνά όμως ο καιρός. Και ο λύχνος πρέπει να τεθεί επί την λυχνίαν, για να σκορπίσει παντού το ιλαρό φως του. Κι η ευκαιρία παρουσιάστηκε.
Όταν ο Νίκων ο Μέγας, της Αρσινόης ο τρίτος κατά σειρά επίσκοπος. Η Εκκλησία της Πάφου μέχρι της εξωτερικής» υποταγής της Κυπριακής Εκκλησίας στους Λατίνους (1220) απετελείτο από δυο ενορίες, δυο Επισκοπές. Η μία της Πάφου με έδρα τη Νέα Πάφο κι η άλλη της Αρσινόης με έδρα την Αρσινόη, σήμερα Πόλη της Χρυσοχούς., αφού επί έτη πολλά εποίμανε το ποίμνιο του με οσιότητα και δικαιοσύνη, απέθανε, τότε κλήρος και λαός στράφηκε προς τον Αρκάδιο κι αυτόν κάλεσε να αναλάβει το πηδάλιο της Εκκλησίας της Αρσινόης. Κι ο φιλέρημος ασκητής, παρά την αγάπη του στη μονήρη ζωή, μπροστά στην ομόφωνο κλήση του λαού, που τη θεωρεί και κλήση Θεού, αναγκάζεται να αφήσει τη θεόγνωστο ησυχία και να αποδεχθεί να χειροτονηθεί επίσκοπος. Ο λύχνος τοποθετήθηκε στον λυχνοστάτη. Με έργα και λόγια ο καλλιεργημένος πια πνευματικά άνθρωπος συνεχίζει με νέο ζήλο θερμουργό το ιερό έργο του. Και επιτυγχάνει.
Απόλυτα επιτυγχάνει. Με ποιο τρόπο;Με τη χάρη του Θεού. Σ' αυτόν εμπιστεύτηκε ολοκληρωτικά τόσο τον εαυτό του, όσο και το αγαπημένο ποίμνιο του. Και να. Στο πρόσωπο του βρίσκουν όλοι τον άνθρωπο τους. Οι αδικημένοι τον υπερασπιστή. Τα ορφανά τον πατέρα. Οι άρρωστοι τον ιατρό. Οι πονεμένοι τον παρηγορητή. Οι κλονιζόμενοι τον διδάσκαλο. Κι οι πάσχοντες τον ακούραστο αδελφό και συμπαραστάτη.Με πολλή ταπείνωση κι αγάπη προσφέρει σε όλους τις υπηρεσίες του. Μαζί με τον θείο Παύλο Μπορεί κι αυτός να λέγει: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;» Μέριμνα και φροντίδα του μόνο μια. Η ευτυχία κι η σωτηρία του λαού του. «Τοις πάσι γίνεται τα πάντα» (Α' Κορ. θ', 22), για να βοηθήσει και να σώσει όσους μπορέσει. με τούτο τον τρόπο λάμπρυνε την ιερή στολή του τόσο ως ιερουργός των θείων μυστηρίων, όσο και ως φλογερός κήρυκας των λόγων του Κυρίου. Στον νου του πάντοτε έχει ζωηρά τη σύσταση του αποστόλου Παύλου. «Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον». (Α' Τιμοθ. στ', 20).Στον κατάλογο των Επισκόπων της Αρσινόης προτάσσεται το όνομα του Αρσινόης Νικολάου, ακολουθεί το όνομα του Αρίστωνος και τρίτο του Νίκωνος. Αυτόν διαδέχθηκε ο Αρκάδιος. Τους τελευταίους τρεις Επισκόπους ο άγιος Νεόφυτος θεωρεί ισάξιους προς τους τρεις Μεγάλους ιεράρχες, Βασίλειο, Γρηγόριο καιΧρυσόστομο και προς «άπαντα των θείων αρχιερέων τον κάλλιστον ορμαθόν (Μειζοτέρα 118) και τους πλέκει το παρακάτω υπέροχο εγκώμιο.
Αρκάδιος ο θαυμάσιος, και ο της νίκης επώνυμος Νίκων ο μέγας και Αρίστων ο περιβόητος κατά δαιμόνων άριστος αριστεύς, η τρίφθογγος λύρα του Πνεύματος, η τρίδομος βάσις της Εκκλησίας, η τρισσέσοπτρος των αγαθών επιφάνεια, η τρίσειρος των δογμάτων πλοκή, η της Τριάδος τριπαράστατος παραστάς, η τρίφθογγος περί της Τριάδος φθογγή, η τρίφω τος της τρισηλίου μονάδος θεραπαινίς, η τρισαυγέστατος δαδουχία των εν σκότει κειμένων, η τρισόλβιος της τρικατοίκου κτίσεως διδαχή, η τρίστυλος της Εκκλησίας κρηπίς, η τρισαυγής της αχώριστου Τριάδος πανσεβάσμιος οίκησις. (Μειζοτέρα 118).
Και την φύλαξε με όλη της ψυχής του τη δύναμη. Γι' αυτό και «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκ. β', 23) πλούσια αντάμειψε τον άξιο εργάτη από τούτη τη ζωή. Πολλά θαύματα και θεραπείες επενεργούσε, όσο καιρό ζούσε. Μα κι όταν σε βαθιά γηρατειά αναχώρησε για την αληθινή Πατρίδα του και Πατρίδα μας, κοντά στον Δεσπότη Χριστό που αγάπησε, δεν έπαυσε κι από εκεί να προσφέρει άφθονες τις ευεργεσίες του σε όσους εκζητούν τη μεσιτεία του. Ο Άγιος εκδιώκει δαιμόνια και θεραπεύει διάφορες αρρώστιες, όπως μας λέει ο βιογράφος του Νεόφυτος ο Έγκλειστος. Αλλά και τιμωρεί τους εργαζομένους την αδικία.
1. Κάποτε ένας εγωιστής γεωμέτρης, που ανέλαβε να γεωμετρήσει τα κτήματα της Μονής του Αγίου. Μετά τον θάνατο του Αγίου, αρχές του 5ου αιώνα εκεί στο δάσος της Πάφου, 300 μέτρα πιο ψηλά από τον Άγιο Μερκούριο, ιδρύθηκε Μονή έπ' ονόματι του αγίου Αρκαδίου. Κατά τη διάρκεια των Αραβικών επιδρομών, μέσα του 7ου αιώνα μέχρι των μέσων του 10ου, η Μονή καταστράφηκε. Όταν η νήσος ανακτήθηκε από τους Βυζαντινούς (το 965 μ.Χ.), η Μονή ανακαινίσθηκε και επανήρχισε τη λειτουργία της, κατά τον 11ο αιώνα. Η Μονή λειτουργούσε, όταν ζούσε ο άγιος Νεόφυτος, (τον 12ο αιώνα) και σ' αυτήν έγιναν τα δυο θαύματα που αναφέρει και τα οποία αναγράφουμε. Σε ερείπια σώζεται και ο ναός της Μονής (30 χ 15 πόδια)., θέλησε με διάφορα μέσα να αδικήσει τη Μονή. Οι πατέρες με καλοσύνη και ευγένεια υπέδειξαν στον γεωμέτρη να μην επιμένει στους παραλογισμούς του. Εκείνος όμως όχι μόνο επέμενε, αλλά και φώναζε και ύβριζε. Η συμπεριφορά του αυτή είχε την ανάλογη τιμωρία. Το άλογο του προσεβλήθη από δαιμόνιο και ψόφησε. Αυτός όμως συντετριμμένος ζήτησε το έλεος του Αγίου και δεν έπαθε τίποτα.
2. Μια άλλη φορά ένας ζωομέτρης, που πήγε να καταγράψει τα πρόβατα της Μονής, ζήτησε να αδικήσει τη Μονή καταγράφοντας περισσότερα ζώα από την πραγματικότητα. Η τιμωρία όμως έπεσε αμέσως στο κεφάλι του. Πόνος τρομερός τον έπιασε στα εντόσθια κι απέθανε, αφού οι δικοί του τον άλειψαν με λάδι από το κανδήλι του Αγίου και τον σκέπασαν με την εικόνα του άγιου Αρκαδίου (Μειζοτέρα, άρ. 114U-112Y).
«Τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσεν ο Κύριος». Τα λόγια αυτά του ψαλμωδού βρίσκουν πλήρη την επαλήθευση τους σε κάθε άγιο, καθώς και στη ζωή του αγίου Αρκαδίου. Κι ο λόγος απλός. «Ζώντες εν Χριστώ οι άγιοι, όπως λέγει κι ένας μεγάλος θεολόγος του αιώνος μας, κάνουν τα έργα του Χριστού, διότι δι' Αυτού γίνονται όχι μόνο δυνατοί αλλά και παντοδύναμοι».Παντοδύναμοι μπορούμε να γίνουμε κι εμείς, αν μιμούμενοι τον Άγιο μας φροντίσουμε κι αγωνισθούμε να τον ακολουθήσουμε στον δρόμο της αρετής, την αγιότητα. Άλλωστε αυτή είναι και η κλήση μας ως χριστιανών στον κόσμο αυτό. Τούτο φανερώνει με σαφήνεια κι η εντολή του θείου Ευαγγελίου: «Κατά τον καλέσαντα υμάς Άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γεννήθητε». (Α' Πέτρ. α', 15). Δηλαδή σύμφωνα με το παράδειγμα του αγίου Θεού που σας κάλεσε στον δρόμο του αγιασμού, φροντίστε και σεις σε όλη σας την εσωτερική και εξωτερική συμπεριφορά να γίνετε άγιοι.
Να γίνουμε άγιοι. να με δύο λόγια κι ο σκοπός της ζωής μας, ο προορισμός μας. να γίνουμε άγιοι. Άνθρωποι αρετής. θα θελήσουμε ο καθένας να προσέξουμε έστω και τώρα τούτο το δίδαγμα που μας δίνει η μελέτη της ζωής και τούτου του Αγίου; Προσωπικά το ευχόμεθα μετά φωνής ισχυρός για όλους μας. Αυτός είναι κι ο τρόπος να ιδούμε καλύτερες ημέρες. Έτσι και μόνο θα αξιωθούμε να ιδούμε «την ειρήνην του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν» να πλημμυρίζει τις καρδιές μας. Αλλά κι έτσι μονάχα θα ευτυχήσουμε να καμαρώσουμε την Κύπρο μας, το ταχύτερο στου Χριστού το φως λουσμένη, μια Κύπρο ελεύθερη, ευτυχισμένη, ευλογημένη.
Δια των πρεσβειών του αγίου σου Αρκαδίου, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Ο Άγιος Βασίλειος ο Μακεδών ο αυτοκράτορας
Στους Συναξαριστές δεν αναφέρεται. Η μνήμη του βρίσκεται στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του Γεδεών(σελ. 161). Σαν κτήτορας και ανακαινιστής πολλών ναών και μονών, ο Βασίλειος (867-886) βρήκε θέση σε κάποια Μηνολόγια μεταξύ των Αγίων για την ευσέβεια του και για τον εμπλουτισμό της πρωτεύουσας με ιερά κτίσματα, προς δόξαν Θεού.
Ο Άγιος Sebbi (Άγγλος)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρετανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑΣ (1888-1913)
Το σπίτι του ολυμπιονίκη ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑ στην Πύλο.
ΤΟ 1908 ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΔΥΟ ΑΡΓΥΡΑ ΜΕΤΑΛΙA:ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΑΝΕΥ ΦΟΡΑΣ ΜΕ 1.55μ. ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΗΚΟΣ ΑΝΕΥ ΦΟΡΑΣ ΜΕ 3.25μ. ΤΟ 1912 ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ ΚΑΡΔΙΣΕ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟΣΤΟ ΜΗΚΟΣ ΑΝΕΥ ΦΟΡΑΣ ΜΕ 3.37μ(.ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΜΕ 3.47μ)ΚΑΙ ΧΑΛΚΙΝΟ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΑΝΕΥ ΦΟΡΑΣ ΜΕ1.55μ.
Μωυσέως Αιθίοπα
Μωυσέως Αιθίοπα, Διομήδους και Λαυρεντίου, Δικαίου Βασιλιά Εζεκία, Άννας θυγατέρας του Φανουήλ, των Αγίων 33 Μαρτύρων από την Ηρακλεία, Δάμωνος Ιερομάρτυρα
Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας
Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης. "Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε το Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας". Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωυσής έφθασε στο 75ο έτος της ηλικίας του. Ώσπου ξαφνικά, ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο του και τον σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως με την Συναξαριακή πηγή του Άγιου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά).
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ' ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ' ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Αιθιόπων πρόσωπα, απορραπίσας, νοητών ανέλαμψας, καθάπερ ήλιος φαιδρός, φωταγωγών τας ψυχάς ημών, των σε τιμώντων, Μωσή παμμακάριστε.
Οι Άγιοι Διομήδης και Λαυρέντιος
Μαρτύρησαν, αφού τους θανάτωσαν με βέλη, δεμένους σ' ένα πλάτανο.
Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας
Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας, ήταν γιος του αποστάτη βασιλιά του Ιούδα Αχαζ, πού υποστήριζε με μεγάλη θέρμη τα είδωλα. Ο Εζεκίας όμως, ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον πατέρα του. Καταπολέμησε την ειδωλολατρία, έδωσε στην γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, και υποστήριξε με το προσωπικό του παράδειγμα αλλά και το βασιλικό του κύρος, τον αληθινό Θεό. Αλλά και ο Θεός τον υποστήριξε ανάλογα. Ο Εζεκίας λοιπόν όχι μόνο κατόρθωσε να νικήσει τούς Φιλισταίους, αλλά κατόρθωσε να ξεφύγει και από τον ζυγό των Ασσυρίων, κατατροπώνοντας τον Βασιλιά τους, Σεναριχείμ. Οι σύμβουλοι του Εζεκία ήταν οι προφήτες Ησαΐας και Μιχαίας. Ακόμα υποστήριξε πολύ την γεωργία και το εμπόριο, οχύρωσε την Ιερουσαλήμ και στόλισε τον ναό της Ιερουσαλήμ. Πέθανε το 696 π.Χ και τάφηκε με μεγάλη πομπή, στον υψηλότερο τάφο των υιών του Δαυίδ. υπήρξε δε ένας από τούς καλύτερους βασιλείς του Ιούδα.
Η Αγία Άννα θυγατέρα του Φανουήλ
Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα στις 3 Φεβρουαρίου, όπου και η κυρίως μνήμη της.
Οι Άγιοι 33 Μάρτυρες από την Ηράκλεια
Μαρτύρησαν δια πυρός.
Ο Άγιος Δάμων ο Ιερομάρτυρας
Άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Η μνήμη του αναγράφεται στο Σιναϊτικό Κώδικα 631, όπου υπάρχουν και δύο Στιχηρά (τροπάρια) στον Άγιο Δάμωνα
Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας
Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης. "Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε το Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας". Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωυσής έφθασε στο 75ο έτος της ηλικίας του. Ώσπου ξαφνικά, ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο του και τον σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως με την Συναξαριακή πηγή του Άγιου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά).
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.Των παθών καταλείψας Πάτερ την Αίγυπτον, των αρετών εν τω όρει ανήλθες πίστει θερμή, τον Σταυρόν τον του Χριστού άρας επ' ώμων σου, και δοξασθείς περιφανώς τύπος ώφθης Μοναστών, Μωσή Πατέρων ακρότης, μεθ' ων απαύστως δυσώπει ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Αιθιόπων πρόσωπα, απορραπίσας, νοητών ανέλαμψας, καθάπερ ήλιος φαιδρός, φωταγωγών τας ψυχάς ημών, των σε τιμώντων, Μωσή παμμακάριστε.
Οι Άγιοι Διομήδης και Λαυρέντιος
Μαρτύρησαν, αφού τους θανάτωσαν με βέλη, δεμένους σ' ένα πλάτανο.
Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας
Ο Δίκαιος Βασιλιά Εζεκίας, ήταν γιος του αποστάτη βασιλιά του Ιούδα Αχαζ, πού υποστήριζε με μεγάλη θέρμη τα είδωλα. Ο Εζεκίας όμως, ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον πατέρα του. Καταπολέμησε την ειδωλολατρία, έδωσε στην γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, και υποστήριξε με το προσωπικό του παράδειγμα αλλά και το βασιλικό του κύρος, τον αληθινό Θεό. Αλλά και ο Θεός τον υποστήριξε ανάλογα. Ο Εζεκίας λοιπόν όχι μόνο κατόρθωσε να νικήσει τούς Φιλισταίους, αλλά κατόρθωσε να ξεφύγει και από τον ζυγό των Ασσυρίων, κατατροπώνοντας τον Βασιλιά τους, Σεναριχείμ. Οι σύμβουλοι του Εζεκία ήταν οι προφήτες Ησαΐας και Μιχαίας. Ακόμα υποστήριξε πολύ την γεωργία και το εμπόριο, οχύρωσε την Ιερουσαλήμ και στόλισε τον ναό της Ιερουσαλήμ. Πέθανε το 696 π.Χ και τάφηκε με μεγάλη πομπή, στον υψηλότερο τάφο των υιών του Δαυίδ. υπήρξε δε ένας από τούς καλύτερους βασιλείς του Ιούδα.
Η Αγία Άννα θυγατέρα του Φανουήλ
Βλέπε βιογραφικό της σημείωμα στις 3 Φεβρουαρίου, όπου και η κυρίως μνήμη της.
Οι Άγιοι 33 Μάρτυρες από την Ηράκλεια
Μαρτύρησαν δια πυρός.
Ο Άγιος Δάμων ο Ιερομάρτυρας
Άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Η μνήμη του αναγράφεται στο Σιναϊτικό Κώδικα 631, όπου υπάρχουν και δύο Στιχηρά (τροπάρια) στον Άγιο Δάμωνα
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Ποιμήν Οσίου, Λιβερίου Ομολογητού, Οσίου Επισκόπου Καρδούης, Βάπτιση Αιθίοπα Ευνούχου, Ανθούσας της Νέας, Φανουρίου Νεοφανούς, Αρκαδίου Βασιλέα,
Ποιμήν Οσίου, Λιβερίου Ομολογητού, Οσίου Επισκόπου Καρδούης, Βάπτιση Αιθίοπα Ευνούχου, Ανθούσας της Νέας, Φανουρίου Νεοφανούς, Αρκαδίου Βασιλέα, Θεοκλήτου Οσίου
Ο Όσιος Ποιμήν
Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένας ψυχών. Η φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευθεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια, δεν τους δεχόταν, έστω και αν ήταν άρχοντες. Κάποτε ένας απ' αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχογιό της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σ' αυτόν. Ο όσιος, όμως, έγραψε προς αυτόν: "Εξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησε τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις". Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του. Όλα αυτά, βέβαια, τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: "Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής". Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.Θείων έργων σου, τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος, τη διάνοια, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν, και καταυγάζων ημών τα νοήματα. Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Των λαμπρών αγώνων σου, Όσιε Πάτερ, η αγία σήμερον, επέστη μνήμη τας ψυχάς, των ευσεβών κατευφραίνουσα, Ποιμήν θεόφρον, Πατήρ ημών Όσιε.
Ο Άγιος Λιβέριος ο Ομολογητής, Πάπας Ρώμης
Ο Άγιος Λιβέριος ο ομολογητής διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, τον Πάπα Ιούλιο. Ο Λιβέριος ήταν συνήγορος του Μεγάλου Αθανασίου κατά του Αρειανισμού. Επίσης προστάτεψε τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Παύλο Α', όταν ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος τον καταδίωξε για την ορθόδοξη συμπεριφορά του. και όταν ο Πάπας Λιβέριος ήρθε στην Κωνσταντινούπολη και διαφώνησε σε εκκλησιαστικά ζητήματα με τον προστάτη του Αρειανισμού Κωνστάντιο, αυτός τον εξόρισε στην Θεσσαλονίκη. Κατόπιν όμως επανήλθε στον θρόνο του και πέθανε σε βαθύ γήρας.
Ο Άγιος Όσιος επίσκοπος Κορδούης της Ισπανίας
Έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και διακρίθηκε για την αρετή και τη γενναία συμμετοχή του στους αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας. Πήρε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια, καθώς και σ' αυτή της Σαρδικής το έτος 347. Επίσης συνέπραξε στο να αθωωθεί ο Μέγας Αθανάσιος από τις εναντίον του κατηγορίες εκ μέρους των Αρειανών. Αλλά επειδή ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος καταδίωκε αμείλικτα τον Αθανάσιο, το ίδιο έκανε και στον Ιεράρχη της Κορδούης Όσιο, που υπέβαλε σε πολλές εξορίες και κακοπάθειες. Ο Όσιος όμως, κράτησε όρθιο το ορθόδοξο φρόνημα του μέχρι τέλους. Δίκαια λοιπόν τον εγκωμιάζει γι' αυτά ο Θεοδώρητος, ο δε Μέγας Αθανάσιος τον τιτλοφορεί πατέρα των Επισκόπων.
Βάπτιση του Αιθίοπα Ευνούχου, από τον Άγιο Φίλιππο
Βλέπε Η' Κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, στίχοι 5 έως 12.
Η Αγία Ανθούσα η νέα
Μαρτύρησε, αφού της έβαλαν τρίχινο κουρέλι και μια μεγάλη πέτρα στο λαιμό και την έριξαν μέσα σ' ένα πηγάδι.
Ο Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας (εορτή Φανούριος)
Άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355-1369) διάβασε το όνομα του Αγίου "ο άγιος Φανώ". Ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. (Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500, είναι λανθασμένη. Διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος υπήρξε τον 14ο αιώνα).
Ο Άγιος Αρκάδιος ο βασιλιάς
Κανείς από τους Συναξαριστές δεν αναφέρει τον βασιλιά Αρκάδιο (395-408) σαν Άγιο. Συναντάται η μνήμη του μόνο στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 105 εκδ. Καλλίστου αρχιμ.) μαζί με τον άγιο Μαρτύριο. Ίσως η Εκκλησία των Ιεροσολύμων να είχε κάποιους σημαντικούς λόγους να τον κατατάξει μεταξύ των Αγίων της.
Ο Όσιος Θεόκλητος
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Πατμιακό Κώδικα 266 ως εξής: "Τη αύτη ήμερα του οσίου Θεοκλήτου. Ούτος ην από Κωνσταντινουπόλεως, αξίαν έχων μαγίστρου, και καταλιπών τον κόσμον ανήλθεν εν τω όρει του Ολύμπου, κακείσε αποταξάμενος και ασκήσας έτεσι πλείστοις εκοιμήθη".
Ο Όσιος Ποιμήν
Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένας ψυχών. Η φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευθεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια, δεν τους δεχόταν, έστω και αν ήταν άρχοντες. Κάποτε ένας απ' αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχογιό της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σ' αυτόν. Ο όσιος, όμως, έγραψε προς αυτόν: "Εξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησε τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις". Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του. Όλα αυτά, βέβαια, τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: "Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής". Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.Θείων έργων σου, τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος, τη διάνοια, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν, και καταυγάζων ημών τα νοήματα. Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Των λαμπρών αγώνων σου, Όσιε Πάτερ, η αγία σήμερον, επέστη μνήμη τας ψυχάς, των ευσεβών κατευφραίνουσα, Ποιμήν θεόφρον, Πατήρ ημών Όσιε.
Ο Άγιος Λιβέριος ο Ομολογητής, Πάπας Ρώμης
Ο Άγιος Λιβέριος ο ομολογητής διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης, τον Πάπα Ιούλιο. Ο Λιβέριος ήταν συνήγορος του Μεγάλου Αθανασίου κατά του Αρειανισμού. Επίσης προστάτεψε τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Παύλο Α', όταν ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος τον καταδίωξε για την ορθόδοξη συμπεριφορά του. και όταν ο Πάπας Λιβέριος ήρθε στην Κωνσταντινούπολη και διαφώνησε σε εκκλησιαστικά ζητήματα με τον προστάτη του Αρειανισμού Κωνστάντιο, αυτός τον εξόρισε στην Θεσσαλονίκη. Κατόπιν όμως επανήλθε στον θρόνο του και πέθανε σε βαθύ γήρας.
Ο Άγιος Όσιος επίσκοπος Κορδούης της Ισπανίας
Έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και διακρίθηκε για την αρετή και τη γενναία συμμετοχή του στους αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας. Πήρε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια, καθώς και σ' αυτή της Σαρδικής το έτος 347. Επίσης συνέπραξε στο να αθωωθεί ο Μέγας Αθανάσιος από τις εναντίον του κατηγορίες εκ μέρους των Αρειανών. Αλλά επειδή ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος καταδίωκε αμείλικτα τον Αθανάσιο, το ίδιο έκανε και στον Ιεράρχη της Κορδούης Όσιο, που υπέβαλε σε πολλές εξορίες και κακοπάθειες. Ο Όσιος όμως, κράτησε όρθιο το ορθόδοξο φρόνημα του μέχρι τέλους. Δίκαια λοιπόν τον εγκωμιάζει γι' αυτά ο Θεοδώρητος, ο δε Μέγας Αθανάσιος τον τιτλοφορεί πατέρα των Επισκόπων.
Βάπτιση του Αιθίοπα Ευνούχου, από τον Άγιο Φίλιππο
Βλέπε Η' Κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, στίχοι 5 έως 12.
Η Αγία Ανθούσα η νέα
Μαρτύρησε, αφού της έβαλαν τρίχινο κουρέλι και μια μεγάλη πέτρα στο λαιμό και την έριξαν μέσα σ' ένα πηγάδι.
Ο Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας (εορτή Φανούριος)
Άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355-1369) διάβασε το όνομα του Αγίου "ο άγιος Φανώ". Ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. (Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500, είναι λανθασμένη. Διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος υπήρξε τον 14ο αιώνα).
Ο Άγιος Αρκάδιος ο βασιλιάς
Κανείς από τους Συναξαριστές δεν αναφέρει τον βασιλιά Αρκάδιο (395-408) σαν Άγιο. Συναντάται η μνήμη του μόνο στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 105 εκδ. Καλλίστου αρχιμ.) μαζί με τον άγιο Μαρτύριο. Ίσως η Εκκλησία των Ιεροσολύμων να είχε κάποιους σημαντικούς λόγους να τον κατατάξει μεταξύ των Αγίων της.
Ο Όσιος Θεόκλητος
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Πατμιακό Κώδικα 266 ως εξής: "Τη αύτη ήμερα του οσίου Θεοκλήτου. Ούτος ην από Κωνσταντινουπόλεως, αξίαν έχων μαγίστρου, και καταλιπών τον κόσμον ανήλθεν εν τω όρει του Ολύμπου, κακείσε αποταξάμενος και ασκήσας έτεσι πλείστοις εκοιμήθη".
ΛΑ.Ο.Σ
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος δεν αποτελεί εθνικό κεφάλαιο ΕΚΤΌΣ και αν οι υποθέσεις Ίμια ,οτσαλαν ,χρηματιστήριο ,ταυτότητες,αποτελούν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές
Δυστυχώς ειπώθηκε από πρόεδρο κόμματος στην εφημερίδα "πρώτο θέμα " την περασμένη Κυριακή.
Δυστυχώς ειπώθηκε από πρόεδρο κόμματος στην εφημερίδα "πρώτο θέμα " την περασμένη Κυριακή.
ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Άκουσα τον πρόεδρο της κυπριακής δημοκρατίας να μιλάει τελευταία σχετικά με την τραγωδία του λαου του .
Αισθάνθηκα σα να παρακολουθούσα ένα Αμερικανό πολιτικό .
Κρίμα .
Θυμήθηκα τον αείμνηστο πρόεδρο της Κύπρου Τάσο Παπαδόπουλο που είχε πει το αλησμόνητο παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω ομοσπονδία .
Ήταν τότε που με το σχέδιο Αναν .Τότε που οι Έλληνες πολίτικοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά να τον πιέσουν να ενδώσει . Εκείνος όμως είχε αγάπη για το λαό του.
Αισθάνθηκα σα να παρακολουθούσα ένα Αμερικανό πολιτικό .
Κρίμα .
Θυμήθηκα τον αείμνηστο πρόεδρο της Κύπρου Τάσο Παπαδόπουλο που είχε πει το αλησμόνητο παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω ομοσπονδία .
Ήταν τότε που με το σχέδιο Αναν .Τότε που οι Έλληνες πολίτικοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά να τον πιέσουν να ενδώσει . Εκείνος όμως είχε αγάπη για το λαό του.
ΕΛΠΙΔΑ
Δεν ωφελεί να ψάχνουμε εικόνες συνωμοσίας όπως με πάθος προσπαθούν να περάσουν στον λαό .
Το αύριο δεν το γνωρίζει κανένας και αυτό είναι δύναμη είναι ελπίδα .
Δεν υπάρχει δυνατότερη στιγμή από την ανατολή του ήλιου .
Το αύριο δεν το γνωρίζει κανένας και αυτό είναι δύναμη είναι ελπίδα .
Δεν υπάρχει δυνατότερη στιγμή από την ανατολή του ήλιου .
ΔΗΜΟΣ ΠΥΡΓΟΥ
θέλω να στείλω ένα μήνυμα στο Δήμο Πύργου στο επίσημο blogs του ας βάλει και κάτι γιατί θυμίζει υλικά κατεδαφίσεως .
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
ΑΔΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑΤΑΛΙΑΣ
ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑΤΑΛΙΑΣ ,ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 23 ΜΑΡΤΥΡΩΝ, ΑΤΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΙΣΙΝΙΟΥ ΙΒΙΣΤΙΩΝΟΣ ΟΣΙΟΥ ,ΑΔΡΙΑΝΟΥ ,ΤΙΘΟΗ ΟΣΙΟΥ ,ΙΩΣΑΦ ΟΣΙΟΥ ,ΓΕΛΑΣΙΟΥ.
Τρίτη 25 Αυγούστου 2009
ΣΤΡΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Η καταστροφή από την φωτιά στην Αθήνα ήταν η κορωνίδα ενός δρόμου χωρίς γυρισμό .
Πόνος θλίψη απογοήτευση και ψυχική κατάπτωση .
θα αρχίσουν οι διάλογοι μεταξύ των αρμοδίων και θα μιλήσουν για όλα εκτός από τον άνθρωπο που υπέστη βάρη Ψυχικό τραύμα .
Και εμείς θα παίρνουμε θέσει για πράγματα που δεν έχουν ουσία άλλα μας εκτροχιάζουν από τον δρόμο της ηρεμίας .
Γιατί κατά την προσωπική μου άποψη αν ήταν όπως λένε εμπρησμός δεν κάψανε μόνο δάση
αλλά και ψυχές .
Δημιούργησαν στρατιές από δυστυχισμένους ανθρώπους τόσο αυτοί που έζησαν το δράμα από κοντά όσο και σε όλους που παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα από την τηλεόραση.
Ο Θεός να μας λυπηθεί .
Πόνος θλίψη απογοήτευση και ψυχική κατάπτωση .
θα αρχίσουν οι διάλογοι μεταξύ των αρμοδίων και θα μιλήσουν για όλα εκτός από τον άνθρωπο που υπέστη βάρη Ψυχικό τραύμα .
Και εμείς θα παίρνουμε θέσει για πράγματα που δεν έχουν ουσία άλλα μας εκτροχιάζουν από τον δρόμο της ηρεμίας .
Γιατί κατά την προσωπική μου άποψη αν ήταν όπως λένε εμπρησμός δεν κάψανε μόνο δάση
αλλά και ψυχές .
Δημιούργησαν στρατιές από δυστυχισμένους ανθρώπους τόσο αυτοί που έζησαν το δράμα από κοντά όσο και σε όλους που παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα από την τηλεόραση.
Ο Θεός να μας λυπηθεί .
ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Καλοκαιρινές διακοπές
Λίγο στο χωριό στο βουνό .Λίγο στην θάλασσα
Το λίγο είναι ομορφιά το πολύ είναι σκλαβιά.
Οι διακοπές πρέπει να σε "ελευθερώνουν " και όχι να σε σκλαβώνουν .
Λίγο στο χωριό στο βουνό .Λίγο στην θάλασσα
Το λίγο είναι ομορφιά το πολύ είναι σκλαβιά.
Οι διακοπές πρέπει να σε "ελευθερώνουν " και όχι να σε σκλαβώνουν .
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Βαρθολομαίου Αποστολου ,Τιτου Αποστολου ,Σάββα, Επιφανείου, Ιωάννη και Γενναδίου, Μηνα Αρχιεπισκόπου,Ιωάννη Καρπαθίου
ΣΥΓΝΩΜΗ
Ζητώ συγνώμη για την απουσια τοσων ημερων απο το blogs αλλα το προβλημα ηταν καθαρα τεχνικο.
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Ανδρέου Στρατηλάτου
Ανδρέου Στρατηλάτου, των Αγίων Τιμοθέου, Αγαπίου & Θέκλας, Ευτυχιανού Στρατιώτου και Στρατηγίου, Θεοφάνους Οσίου
Ο Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι 2593 Μάρτυρες, που μαρτύρησαν μαζί μ' αυτόν
Οι στρατιώτες ήταν κυριευμένοι από φόβο, λόγω του ότι ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Η αρχηγία του μικρού σώματος στρατιωτών είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αντίοχο σε ένα γενναίο χριστιανό αξιωματικό, τον Ανδρέα. Βεβαίωσε λοιπόν ο Ανδρέας τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το μέρος τους, αν όλοι με πραγματική πίστη επικαλεσθούν τον παντοδύναμο Θεό των χριστιανών. Διότι όλα τα κατορθώματα των χριστιανών επιτυγχάνονται "συν τη δυνάμει του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου". Με τη δύναμη, δηλαδή, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πράγματι, τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα αυτό, αλλά όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ειλκύσθηκαν από τον Ανδρέα στο χριστιανισμό, έστειλε 1000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας, όμως, μετά από συζήτηση είλκυσε κι αυτούς στο χριστιανισμό. Εξοργισμένος τότε ο Αντίοχος, έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και σκότωσε όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Ήταν στον αριθμό 2593!
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.Θείας πίστεως, τη δυvαστεία, προσενήνοχας, ως στρατηγέτης, τω Παντάνακτι στρατόν θεοσύλλεκτον τύπος γαρ τούτων Ανδρέα γενόμενος, μαρτυρικώς συν αυτοίς ηνδραγάθησας. Μεθ' ών πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.
Οι Άγιοι Τιμόθεος, Αγάπιος και Θέκλα
Οι Άγιοι Τιμόθεος, Αγάπιος και Θέκλα, μαρτύρησαν στην Γάζα. Στην πόλη αυτή, από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού είχε ιδρυθεί εκκλησία, την οποία συνεχώς πολεμούσαν οι ειδωλολάτρες. Αλλά όσο την πολεμούσαν, τόσο αυτή μεγάλωνε και όλο και πιο πολλοί γινόντουσαν χριστιανοί. Κατά καιρούς γινόντουσαν μεγάλοι διωγμοί εναντίον τους. Σε μία τέτοια εξέγερση, με εντολή του έπαρχου Ουρβανού, συνελήφθη ο Τιμόθεος. Αφού υπεβλήθη σε πολλά σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια ρίχτηκε στη φωτιά όπου και μαρτύρησε. Βλέποντας ο Αγάπιος και η Θέκλα το μαρτύριο του Τιμόθεου, είπαν ότι θέλουν να μαρτυρήσουν και αυτοί για τον Χριστό τους και οι ειδωλολάτρες τούς έριξαν στα άγρια θηρία.
Οι Άγιοι Ευτυχιανός ο στρατιώτης και Στρατήγιος
Μαρτύρησαν δια πυρός.
Ο όσιος Θεοφάνης ο νέος
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα, στις αρχές του 16ου αιώνα. Πήγε στο Άγιο Όρος, όπου στη Μονή Δοχειαρίου εκάρη μοναχός και αργότερα, λόγω της οσιακής ζωής του, εξελέγη ηγούμενος της εν λόγω Μονής. Μετά από μία περιπέτεια με τον ανεψιό του, κατέληξε σ' ένα όρος της Νάουσας της Μακεδονίας, όπου έκτισε Μονή και ναό στο όνομα ' των Αρχαγγέλων. Ή ζωή του υπήρξε πραγματικά άγια και γι' αυτό μετά τον θάνατο του, ή σεβάσμια κάρα του, πού μεταφέρθηκε στη Μονή της Νάουσας, έγινε αφορμή πολλών θαυμάτων.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.Βλαστός Ιωαννίνων ανεδείχθης περίδοξος, και θείος πολιούχος της Ναούσης θεόφανες- ως άγγελος γαρ ζήσας επί γης, θαυμάτων εκομίσω δωρεάν, και παρέχεις τας ιάσεις τοις ευλαβώς, προστρέχουσι τη σκέπη σου. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Ο Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης και οι 2593 Μάρτυρες, που μαρτύρησαν μαζί μ' αυτόν
Οι στρατιώτες ήταν κυριευμένοι από φόβο, λόγω του ότι ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Η αρχηγία του μικρού σώματος στρατιωτών είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αντίοχο σε ένα γενναίο χριστιανό αξιωματικό, τον Ανδρέα. Βεβαίωσε λοιπόν ο Ανδρέας τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το μέρος τους, αν όλοι με πραγματική πίστη επικαλεσθούν τον παντοδύναμο Θεό των χριστιανών. Διότι όλα τα κατορθώματα των χριστιανών επιτυγχάνονται "συν τη δυνάμει του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου". Με τη δύναμη, δηλαδή, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πράγματι, τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα αυτό, αλλά όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ειλκύσθηκαν από τον Ανδρέα στο χριστιανισμό, έστειλε 1000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας, όμως, μετά από συζήτηση είλκυσε κι αυτούς στο χριστιανισμό. Εξοργισμένος τότε ο Αντίοχος, έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και σκότωσε όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Ήταν στον αριθμό 2593!
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.Θείας πίστεως, τη δυvαστεία, προσενήνοχας, ως στρατηγέτης, τω Παντάνακτι στρατόν θεοσύλλεκτον τύπος γαρ τούτων Ανδρέα γενόμενος, μαρτυρικώς συν αυτοίς ηνδραγάθησας. Μεθ' ών πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.
Οι Άγιοι Τιμόθεος, Αγάπιος και Θέκλα
Οι Άγιοι Τιμόθεος, Αγάπιος και Θέκλα, μαρτύρησαν στην Γάζα. Στην πόλη αυτή, από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού είχε ιδρυθεί εκκλησία, την οποία συνεχώς πολεμούσαν οι ειδωλολάτρες. Αλλά όσο την πολεμούσαν, τόσο αυτή μεγάλωνε και όλο και πιο πολλοί γινόντουσαν χριστιανοί. Κατά καιρούς γινόντουσαν μεγάλοι διωγμοί εναντίον τους. Σε μία τέτοια εξέγερση, με εντολή του έπαρχου Ουρβανού, συνελήφθη ο Τιμόθεος. Αφού υπεβλήθη σε πολλά σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια ρίχτηκε στη φωτιά όπου και μαρτύρησε. Βλέποντας ο Αγάπιος και η Θέκλα το μαρτύριο του Τιμόθεου, είπαν ότι θέλουν να μαρτυρήσουν και αυτοί για τον Χριστό τους και οι ειδωλολάτρες τούς έριξαν στα άγρια θηρία.
Οι Άγιοι Ευτυχιανός ο στρατιώτης και Στρατήγιος
Μαρτύρησαν δια πυρός.
Ο όσιος Θεοφάνης ο νέος
Γεννήθηκε στα Ιωάννινα, στις αρχές του 16ου αιώνα. Πήγε στο Άγιο Όρος, όπου στη Μονή Δοχειαρίου εκάρη μοναχός και αργότερα, λόγω της οσιακής ζωής του, εξελέγη ηγούμενος της εν λόγω Μονής. Μετά από μία περιπέτεια με τον ανεψιό του, κατέληξε σ' ένα όρος της Νάουσας της Μακεδονίας, όπου έκτισε Μονή και ναό στο όνομα ' των Αρχαγγέλων. Ή ζωή του υπήρξε πραγματικά άγια και γι' αυτό μετά τον θάνατο του, ή σεβάσμια κάρα του, πού μεταφέρθηκε στη Μονή της Νάουσας, έγινε αφορμή πολλών θαυμάτων.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.Βλαστός Ιωαννίνων ανεδείχθης περίδοξος, και θείος πολιούχος της Ναούσης θεόφανες- ως άγγελος γαρ ζήσας επί γης, θαυμάτων εκομίσω δωρεάν, και παρέχεις τας ιάσεις τοις ευλαβώς, προστρέχουσι τη σκέπη σου. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Τρίτη 18 Αυγούστου 2009
Φλώρου και Λαύρου, του Αγίου πλήθους των Φτωχών
Φλώρου και Λαύρου, του Αγίου πλήθους των Φτωχών, των Αγίων Έρμου, Σεραπίων και Πολυαίνου, Ιουλιανής, Λέωντος, των Αγίων Τεσσάρων Οσίων Ασκητών, Γεωργίου & Ιωάννου Πατριαρχών, των Οσίων Βαρνάβα, Σωφρονίου και Χριστοφόρου, Σωφρονίου Αγιορείτου
Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος
Ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένοι δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς το Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους Αγίους Πρόκλο(και όχι Πάτροκλο, όπως λανθασμένα γράφεται από ορισμένους Συναξαριστές, και η μνήμη του έτσι λανθασμένα επαναλαμβάνεται και την 21η Ιανουαρίου) και Μάξιμο, οι όποιοι υπέστησαν και μαρτυρικό θάνατο για το Χριστό. Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν σαν τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Εκεί υπήρχε και κάποιος Ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος αυτού Αθανάσιος από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση, που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι όποιοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη Ιερέα, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στο Χριστό. Αυτό μόλις το έμαθε ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φρικτά, τους έριξε μέσα σε ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι, οι δύο τεχνίτες αδελφοί μπήκαν στην αιώνια πόλη, "ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός". Της οποίας, δηλαδή, τεχνίτης και κτίστης είναι αυτός ο Θεός.Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον ΛόγονΕυσεβείας τοις τρόποις εγγυμναζόμενοι, του μαρτυρίου την τρίβον διαπεράτε καλώς, ως αυτάδελφοι κλεινοί Χριστόν δοξάσαντες, όθεν γεραίρομεν υμάς, ως γενναίους Αθλητάς, Φλώρε και Λαύρε βοώντες. Από παντοίας ανάγκης, ρύσασθε πάντας ημάς Άγιοι.
Το Άγιο Πλήθος των Πενήτων (Φτωχών)
Θανατώθηκαν από τον Λικίνιο δια πυρός, επειδή κατέστρεψαν τα είδωλα του ναού. Το ναό αυτό έκτισαν οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος. Τα χρήματα όμως που τους έδωσε ο βασιλιάς αυτός για την ανέγερση του ναού, οι άγιοι τα έδωσαν στο πλήθος αυτό των φτωχών, οι όποιοι, κατόπιν, με προτροπή των Αγίων Φλώρου και Λούρου, κατέστρεψαν τα είδωλα του ναού και τον μετέτρεψαν, τρόπον τινά, σε χριστιανικό.
Οι Άγιοι Έρμος (ή Ερμής), Σεραπίων και Πολύαινος
Ήταν τέκνα της Ρώμης και διακρίνονταν για το ζήλο τους στη διάδοση της πίστης και εναντίον της πολεμικής των ειδωλολατρών. Καταγγέλθηκαν στις αρχές και έμειναν σταθεροί στην ομολογία της πίστης τους. Τότε, μια σειρά από άγρια βασανιστήρια τους περίμεναν. Στην αρχή τους έδειραν αλύπητα και έπειτα τους έριξαν σε μια φυλακή σκοτεινή και δυσώδη. Εκεί τους ταλαιπωρούσαν με πολλές στερήσεις και κακοπάθειες. Αλλά τίποτα δεν κατάφερε να τους κλονίσει. Τότε τους έβγαλαν από κει, και αφού τους έδεσαν σφιχτά με σχοινιά, τους έσυραν οι όχλοι σε ανώμαλο έδαφος, γεμάτο με πολλές και κοφτερές πέτρες. Έτσι οι σάρκες τους κομματιάστηκαν και τα κεφάλια τους γέμισαν από πληγές και αίματα. Οι ψυχές τους όμως ανέγγιχτες, πέταξαν στον Σωτήρα Χριστό για να αναπαυτούν αιώνια κοντά Του.
Η Αγία Ιουλιανή πλησίον του Στροβίλου
Μάλλον είναι η ίδια με αυτή της 21ης Δεκεμβρίου, που μαρτύρησε στη Νικομήδεια.
Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Ο Άγιος Λέων
Μαρτύρησε στα παράλια των Μύρων της Λυκίας. Πιθανώς να είναι ο ίδιος με αυτόν της 18ης Φεβρουαρίου.
Οι Άγιοι Τέσσερις Όσιοι Ασκητές
Απεβίωσαν ειρηνικά. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Οι Άγιοι Γεώργιος και Ιωάννης Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης
Ο Πατριάρχης Ιωάννης ο Ε' διαδέχτηκε τον Θωμά Β' το έτος 668 και πατριάρχευσε μέχρι το 674. Προηγούμενα, πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, είχε υπηρετήσει σαν πρωτέκδικος και χαρτοφύλακας του Πατριαρχείου και σκευοφύλακας της αγίας Σοφίας. Διακρίθηκε για το ορθόδοξο φρόνημα του και ποίμανε την εκκλησία ειρηνικά επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου. Υπήρξε φιλάνθρωπος, αφιλοχρήματος, ζούσε με μεγάλη μάλιστα απλότητα και πάντα έλεγε, ότι κανένα άλλο δεν τιμά τον κληρικό και μάλιστα τον Ιεράρχη, όσο η απλότητα της ζωής του και η διάθεση των εισοδημάτων του για τους πεινασμένους και γυμνούς. Ο δε Πατριάρχης Γεώργιος ο Α' πατριάρχευσε από το 678 μέχρι το 683. Προηγούμενα είχε κάνει Σύγκελος του Πατριαρχείου και σκευοφύλακας της Αγίας Σοφίας. Επί Γεωργίου Α' συγκροτήθηκε στην Κωνσταντινούπολη η έκτη Οικουμενική Σύνοδος, που αναθεμάτισε τους αιρετικούς μονοθελητές. Για τον χαρακτήρα του Πατριάρχη αυτού γράφτηκε ότι ήταν "Νομεύς αγαθός του Θεού νόμων φύλαξ".
Οι Όσιοι Βαρνάβας, Σωφρόνιος και Χριστόφορος
Δεν έχουμε σαφή βιογραφικά τους στοιχεία. Μόνο από το "Νέον Λειμωνάριον" μαθαίνουμε ότι απεβίωσαν ειρηνικά κατά το έτος 412. Απ' αυτούς ο Βαρνάβας ήταν Ιδρυτής της Μονής Σουμελά, ο Σωφρόνιος ήταν ανεψιός του, και οι δύο ήταν στην καταγωγή Αθηναίοι. Ο δε Χριστόφορος καταγόταν από την Τραπεζούντα και υπήρξε νέος Ιδρυτής της Μονής Σουμελά, μετά την ερήμωση της.
Ο Όσιος Σωφρόνιος ο Αγιορείτης
Γεννήθηκε στην Ήπειρο από γονείς ευσεβείς το 18ο αιώνα. Από μικρός διακρινόταν για την σεμνή ζωή του και τον σεβασμό του στα θεία. Όταν ήλθε σε ηλικία γάμου, οι γονείς του τον πάντρεψαν παρά τη θέληση του με μια σεμνή γυναίκα. Αλλά τη νύχτα του γάμου, έφυγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη σκήτη της Αγίας Άννας δοκιμάστηκε και εκάρη μοναχός. Αργότερα χειροτονήθηκε Ιερέας και έφτασε σε μεγάλα ύψη αγιότητας. Η ζωή του υπήρξε ενάρετη και αγγελική. Η πνευματική του τελειότητα ήταν παράδειγμα όχι μόνο στους αδελφούς της Σκήτης της Αγίας Άννας, αλλά και σ' όλο το Άγιον Όρος. Έτσι οσιακά αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.Των Οσίων τον βίον ακριβώς μιμησάμενος, μέτοχος αυτών ανεδείχθης, θεοφόρε Σωφρόνιε, οσίως γαρ βιώσας επί γης, των θείων δωρεών εν ουρανοίς, ηξιώθης και παρέχεις πάσιν ημιν, την χάριν σου τοις κράζουσι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω εκπληρούντι δια σου, ημών τα αιτήματα.
Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων Οσίου Αρσενίου του νέου, εν Πάρω
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.
Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος
Ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένοι δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς το Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους Αγίους Πρόκλο(και όχι Πάτροκλο, όπως λανθασμένα γράφεται από ορισμένους Συναξαριστές, και η μνήμη του έτσι λανθασμένα επαναλαμβάνεται και την 21η Ιανουαρίου) και Μάξιμο, οι όποιοι υπέστησαν και μαρτυρικό θάνατο για το Χριστό. Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν σαν τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Εκεί υπήρχε και κάποιος Ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος αυτού Αθανάσιος από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση, που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι όποιοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη Ιερέα, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στο Χριστό. Αυτό μόλις το έμαθε ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φρικτά, τους έριξε μέσα σε ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι, οι δύο τεχνίτες αδελφοί μπήκαν στην αιώνια πόλη, "ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός". Της οποίας, δηλαδή, τεχνίτης και κτίστης είναι αυτός ο Θεός.Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον ΛόγονΕυσεβείας τοις τρόποις εγγυμναζόμενοι, του μαρτυρίου την τρίβον διαπεράτε καλώς, ως αυτάδελφοι κλεινοί Χριστόν δοξάσαντες, όθεν γεραίρομεν υμάς, ως γενναίους Αθλητάς, Φλώρε και Λαύρε βοώντες. Από παντοίας ανάγκης, ρύσασθε πάντας ημάς Άγιοι.
Το Άγιο Πλήθος των Πενήτων (Φτωχών)
Θανατώθηκαν από τον Λικίνιο δια πυρός, επειδή κατέστρεψαν τα είδωλα του ναού. Το ναό αυτό έκτισαν οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος. Τα χρήματα όμως που τους έδωσε ο βασιλιάς αυτός για την ανέγερση του ναού, οι άγιοι τα έδωσαν στο πλήθος αυτό των φτωχών, οι όποιοι, κατόπιν, με προτροπή των Αγίων Φλώρου και Λούρου, κατέστρεψαν τα είδωλα του ναού και τον μετέτρεψαν, τρόπον τινά, σε χριστιανικό.
Οι Άγιοι Έρμος (ή Ερμής), Σεραπίων και Πολύαινος
Ήταν τέκνα της Ρώμης και διακρίνονταν για το ζήλο τους στη διάδοση της πίστης και εναντίον της πολεμικής των ειδωλολατρών. Καταγγέλθηκαν στις αρχές και έμειναν σταθεροί στην ομολογία της πίστης τους. Τότε, μια σειρά από άγρια βασανιστήρια τους περίμεναν. Στην αρχή τους έδειραν αλύπητα και έπειτα τους έριξαν σε μια φυλακή σκοτεινή και δυσώδη. Εκεί τους ταλαιπωρούσαν με πολλές στερήσεις και κακοπάθειες. Αλλά τίποτα δεν κατάφερε να τους κλονίσει. Τότε τους έβγαλαν από κει, και αφού τους έδεσαν σφιχτά με σχοινιά, τους έσυραν οι όχλοι σε ανώμαλο έδαφος, γεμάτο με πολλές και κοφτερές πέτρες. Έτσι οι σάρκες τους κομματιάστηκαν και τα κεφάλια τους γέμισαν από πληγές και αίματα. Οι ψυχές τους όμως ανέγγιχτες, πέταξαν στον Σωτήρα Χριστό για να αναπαυτούν αιώνια κοντά Του.
Η Αγία Ιουλιανή πλησίον του Στροβίλου
Μάλλον είναι η ίδια με αυτή της 21ης Δεκεμβρίου, που μαρτύρησε στη Νικομήδεια.
Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Ο Άγιος Λέων
Μαρτύρησε στα παράλια των Μύρων της Λυκίας. Πιθανώς να είναι ο ίδιος με αυτόν της 18ης Φεβρουαρίου.
Οι Άγιοι Τέσσερις Όσιοι Ασκητές
Απεβίωσαν ειρηνικά. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Οι Άγιοι Γεώργιος και Ιωάννης Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης
Ο Πατριάρχης Ιωάννης ο Ε' διαδέχτηκε τον Θωμά Β' το έτος 668 και πατριάρχευσε μέχρι το 674. Προηγούμενα, πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, είχε υπηρετήσει σαν πρωτέκδικος και χαρτοφύλακας του Πατριαρχείου και σκευοφύλακας της αγίας Σοφίας. Διακρίθηκε για το ορθόδοξο φρόνημα του και ποίμανε την εκκλησία ειρηνικά επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου. Υπήρξε φιλάνθρωπος, αφιλοχρήματος, ζούσε με μεγάλη μάλιστα απλότητα και πάντα έλεγε, ότι κανένα άλλο δεν τιμά τον κληρικό και μάλιστα τον Ιεράρχη, όσο η απλότητα της ζωής του και η διάθεση των εισοδημάτων του για τους πεινασμένους και γυμνούς. Ο δε Πατριάρχης Γεώργιος ο Α' πατριάρχευσε από το 678 μέχρι το 683. Προηγούμενα είχε κάνει Σύγκελος του Πατριαρχείου και σκευοφύλακας της Αγίας Σοφίας. Επί Γεωργίου Α' συγκροτήθηκε στην Κωνσταντινούπολη η έκτη Οικουμενική Σύνοδος, που αναθεμάτισε τους αιρετικούς μονοθελητές. Για τον χαρακτήρα του Πατριάρχη αυτού γράφτηκε ότι ήταν "Νομεύς αγαθός του Θεού νόμων φύλαξ".
Οι Όσιοι Βαρνάβας, Σωφρόνιος και Χριστόφορος
Δεν έχουμε σαφή βιογραφικά τους στοιχεία. Μόνο από το "Νέον Λειμωνάριον" μαθαίνουμε ότι απεβίωσαν ειρηνικά κατά το έτος 412. Απ' αυτούς ο Βαρνάβας ήταν Ιδρυτής της Μονής Σουμελά, ο Σωφρόνιος ήταν ανεψιός του, και οι δύο ήταν στην καταγωγή Αθηναίοι. Ο δε Χριστόφορος καταγόταν από την Τραπεζούντα και υπήρξε νέος Ιδρυτής της Μονής Σουμελά, μετά την ερήμωση της.
Ο Όσιος Σωφρόνιος ο Αγιορείτης
Γεννήθηκε στην Ήπειρο από γονείς ευσεβείς το 18ο αιώνα. Από μικρός διακρινόταν για την σεμνή ζωή του και τον σεβασμό του στα θεία. Όταν ήλθε σε ηλικία γάμου, οι γονείς του τον πάντρεψαν παρά τη θέληση του με μια σεμνή γυναίκα. Αλλά τη νύχτα του γάμου, έφυγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη σκήτη της Αγίας Άννας δοκιμάστηκε και εκάρη μοναχός. Αργότερα χειροτονήθηκε Ιερέας και έφτασε σε μεγάλα ύψη αγιότητας. Η ζωή του υπήρξε ενάρετη και αγγελική. Η πνευματική του τελειότητα ήταν παράδειγμα όχι μόνο στους αδελφούς της Σκήτης της Αγίας Άννας, αλλά και σ' όλο το Άγιον Όρος. Έτσι οσιακά αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.Των Οσίων τον βίον ακριβώς μιμησάμενος, μέτοχος αυτών ανεδείχθης, θεοφόρε Σωφρόνιε, οσίως γαρ βιώσας επί γης, των θείων δωρεών εν ουρανοίς, ηξιώθης και παρέχεις πάσιν ημιν, την χάριν σου τοις κράζουσι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω εκπληρούντι δια σου, ημών τα αιτήματα.
Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων Οσίου Αρσενίου του νέου, εν Πάρω
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Μύρωνος, Των αγίων Στράτωνος, Φιλίππου, Ευτυχιανού και Κυπριανού
Μύρωνος, Των αγίων Στράτωνος, Φιλίππου, Ευτυχιανού και Κυπριανού, των Αγίων Παύλου και Ιουλιανής και των συν αυτών, των Αγίων Θύρσου, Λευκίου και Κορωνάτου, Αίγλων Οσίου, Ηλία του Νέου, Σύναξη Θεοτόκου εν τη Αρματίου, Μακαρίου Οσιομάρτυρα, Δημητρίου Μοναχού, Αλυπίου Ζωγράφου
Ο Άγιος Μύρων
Ο Άγιος Μύρων μαρτύρησε όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Δέκιος, το 250 μ.Χ. Καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, θα μπορούσε να ζήσει άνετα, με όλα τα επίγεια αγαθά που θα επιθυμούσε. Όμως η μεγάλη του αγάπη προς το Χριστό, έκανε το Μύρωνα να χειροτονηθεί Ιερέας. Αφιερώθηκε, λοιπόν, ολοκληρωτικά στο ποιμαντικό του καθήκον και δίδασκε, νουθετούσε και βοηθούσε το κάθε ένα μέλος του ποιμνίου του. Μεριμνούσε καθημερινά για τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά. Κάποτε, ο έπαρχος Αχαΐας Αντίπατρος πήγε στον τόπο όπου λειτουργούσε ο Μύρων και συνέλαβε πολλούς χριστιανούς. Για να εκβιάσει λοιπόν το Μύρωνα, να αλλαξοπιστήσει, έφερε μπροστά του το ποίμνιο του και του είπε ότι, αν αυτός αρνηθεί το Χριστό, θα τους αφήσει όλους ελεύθερους. Ο Μύρων μειδίασε και απάντησε: ""Αν ήταν για τη σωτηρία των πνευματικών μου παιδιών, πρόθυμα θα έδινα τη ζωή μου. Τώρα όμως δεν πρόκειται γι' αυτό. Ας δώσουν λοιπόν οι ίδιοι απάντηση". Τότε όλοι μαζί φώναξαν: "Όχι. Μια ανθρώπινη ψυχή είναι ασύγκριτα πολυτιμότερη από μύρια σώματα και από τον κόσμο όλο. Ποιος λοιπόν από μας θέλει να δεχθεί, ώστε να χάσει την ψυχή του ο πνευματικός μας πατέρας, για να ζήσουν λίγο περισσότερο στον πρόσκαιρο αυτό κόσμο οι δικές μας σάρκες;". Ο έπαρχος, εξοργισμένος από την απάντηση, αφού βασάνισε με φρικτό τρόπο το Μύρωνα, τελικά τον αποκεφάλισε.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.Ως θείον αλάβαστρον, των ιερών αρετών, πιστώς Ιεράτευσας, τη Εκκλησία Χριστού, και χαίρων ενήθλησας, όθεν τη ευωδία, των εν σοι χαρισμάτων, Μύρων Ιερομάρτυς, των παθών το δυσώδες, απέλασαν ανενδότως, εκ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Εκ βρέφους Χριστόν, ποθήσας παναοίδιμε, και τούτου τηρών, τα θεία παραγγέλματα, προς αυτόν ανέδραμες, ολοκλήρως Μύρων και κατέπαυσας, συν Αγγέλοις δοξάζων αυτόν, αιτούμενος πάσι θείαν άφεσιν.
Οι Άγιοι Στράτων, Φίλιππος, Ευτυχιανός και Κυπριανός
Οι Άγιοι Στράτων, Φίλιππος, Ευτυχιανός και Κυπριανός ήταν κάτοικοι της Νικομήδειας και καθημερινά δίδασκαν και κατηχούσαν πολλούς ειδωλολάτρες στο αμφιθέατρο. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να πιστέψουν στον Χριστό. Ο άρχοντας της Νικομήδειας πού το έμαθε, διέταξε να συλληφθούν αμέσως οι τέσσερις νέοι. Αυτοί δεν δίστασαν ακόμα και μπροστά του να ομολογήσουν την πίστη τους στον Χριστό. Ο άρχοντας εξοργίστηκε πάρα πολύ και διέταξε να τούς βασανίσουν σκληρά και στην συνέχεια να τούς ρίξουν στην φωτιά, όπου και εκοιμήθηκαν.
Οι Άγιοι Παύλος και Ιουλιανή και οι μαζί μ' αυτούς μαρτυρήσαντες Στρατόνικος, Κοδράτος και Ακάκιος οι δήμιοι
Ο άγιος Παύλος και η αγία Ιουλιανή ήταν αδέλφια μεταξύ τους, και έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270-275). Οι γονείς των τους ανέθρεψαν με όλη τη ζωή της χριστιανικής πίστης, ικανούς δηλαδή όχι μόνο για να πιστεύουν και να στολίζονται από τη χρηστότητα της ζωής, αλλά και για να φέρουν επ' ώμου το σταυρό τους, και να είναι έτοιμοι και πρόθυμοι για όλες τις θυσίες της κατά Χριστόν αυταπάρνησης. Και όταν ο πατέρας και η μητέρα τους έφυγαν απ' αυτή τη ζωή, ο Παύλος και η Ιουλιανή έμειναν στο θεοχάρακτο δρόμο τους. Ο Παύλος διέπρεπε μεταξύ των νέων, στους όποιους πολλές φορές γινόταν δάσκαλος με τις φωτεινές γνώσεις του και με την καθαρή ζωή του. Το ίδιο βέβαια και η Ιουλιανή μεταξύ των νεαρών κοριτσιών. Έτσι, αδελφός και αδελφή έγιναν από τα λαμπρότερα σεμνώματα της χριστιανικής Εκκλησίας στην Πτολεμαΐδα. Αυτό όμως, προκάλεσε το μίσος των ειδωλολατρών και κατήγγειλαν τα δύο αδέλφια στον αυτοκράτορα Αυρηλιανό, όταν κάποτε αυτός πέρασε από την πόλη τους. Ο Αυρηλιανός, μη μπορώντας και αυτός να κλονίσει την πίστη τους, διέταξε να βασανιστούν σκληρά. Και ενώ οι δήμιοι, Στρατόνικος, Κοδράτος και Ακάκιος, τους βασάνιζαν, θαύμασαν την ψυχική τους ανδρεία, ομολόγησαν τον Χριστό και αποκεφαλίστηκαν επί τόπου. Τέλος, οι νέοι δήμιοι, αφού έκαψαν τις σάρκες τους με αναμμένες λαμπάδες και είδαν ότι και πάλι τα δύο αδέλφια έμεναν αμετακίνητα στην πίστη τους, τους αποκεφάλισαν.
Οι Άγιοι Θύρσος, Λεύκιος, Κορωνάτος και η συνοδεία τους
Ίσως να συγχέονται με αυτούς της 14ης Δεκεμβρίου και το όνομα Καλλίνικος του τρίτου μάρτυρα να έγινε Κορωνάτος. Πάντως γι' αυτούς τους τρεις αναφέρεται ότι "τελείται αυτών η σύναξις πλησίον των Ελενιανών".
Ο Όσιος Αίγλων (εορτή Αίγλων)
Ήταν αναχωρητής, που έζησε ασκητικά και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Όσιος Ηλίας ο Νέος
Ιδρυτής Μονής, αναχωρητής. Καταγόταν από τη Σικελία. Προφήτευσε την άλωση της Θεσσαλονίκης. Ταξίδεψε στην Πελοπόννησο και στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ασθένησε και κατά την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη κατέλυσε στον ναό των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου Δημητρίου. Πέθανε την 17η Αυγούστου του 903, οπότε και η μνήμη του.
Η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρματίου
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.
Ο Άγιος Μακάριος ο Οσιομάρτυρας
Η μνήμη του αναφέρεται στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του Γεδεών (σελ. 158).Μαρτύρησε υπέρ των αγίων εικόνων στα χρόνια του αυτοκράτορα Κοπρώνυμου το 768. Ήταν μοναχός στο βουνό του Αυξεντίου.
Ο Άγιος Δημήτριος ο Μοναχός από τη Σαμαρίνα της Πίνδου
Στύλος και εδραίωμα των σκλαβωμένων Ελλήνων ο μοναχός Δημήτριος, γεννήθηκε στη Σαμαρίνα της Πίνδου στα τέλη του 18ου αιώνα. Έγινε μοναχός στο μοναστήρι της Πατρίδας του, όπου με προσευχή και νηστεία εξάγνισε το σώμα και την ψυχή του. Μετά την κατάπνιξη, από τον Αλή Πασά το 1808, της επανάστασης που υποκίνησε ο παπα Ευθύμιος Βλαχάβας, ο Δημήτριος βγήκε από το μοναστήρι του και γύριζε τα χωριά κηρύττοντας τον λόγο του Θεού και διδάσκοντας υπομονή στις θλίψεις. Μετά από συκοφαντία τον συνέλαβε ο Αλή Πασάς και τον φυλάκισε. Κατόπιν διέταξε τον άγριο βασανισμό του. Έτσι οι δήμιοι με καλαμένιες ακίδες τρύπησαν τους βραχίονες του και έπειτα τις έμπηξαν στα νύχια των χεριών και των ποδιών του. Στη συνέχεια έσφιξαν το κεφάλι του σε μέγγενη και κατόπιν αφού τον κρέμασαν ανάποδα τον έκαιγαν από κάτω με φωτιά. Βλέποντας κάποιος Τούρκος την γενναιότητα του Δημητρίου, πίστεψε στον Χριστό και έπειτα μαρτύρησε. Ύστερα ο Αλή Πασάς έκτισε τον Δημήτριο μέσα σ' έναν τοίχο, αφήνοντας μόνο το κεφάλι του απ' έξω για να παρατείνει το μαρτύριο. Ο Μάρτυρας άντεξε έτσι 10 ήμερες. Τελικά παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό, το έτος 1808. Το μαρτύριο του συνέγραψε ο πρόξενος της Γαλλίας στα Ιωάννινα Ε. Pouqueville. (Το μαρτύριο του οσιομάρτυρα Δημητρίου, αντέγραψε κατόπιν ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Δουκάκης και ο Άγιος Νικόδημος στους Συναξαριστές τους καθώς και ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του δεν αναφέρουν τη μνήμη του νεομάρτυρα αυτού. Στην τοπική αγιολογία της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών, ένα Ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1963), σελ. 306, αναφέρει τη μνήμη του Αγίου την 18η Αυγούστου. Το Μέγα Ευχολόγιο όμως, καθώς και ο Otto Meinardus, αναφέρουν τη μνήμη του την 17η Αυγούστου).
Ο Όσιος Αλύπιος ο Ζωγράφος ο εν Σπηλαίω (Ρώσος)
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.
Ο Άγιος Μύρων
Ο Άγιος Μύρων μαρτύρησε όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Δέκιος, το 250 μ.Χ. Καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, θα μπορούσε να ζήσει άνετα, με όλα τα επίγεια αγαθά που θα επιθυμούσε. Όμως η μεγάλη του αγάπη προς το Χριστό, έκανε το Μύρωνα να χειροτονηθεί Ιερέας. Αφιερώθηκε, λοιπόν, ολοκληρωτικά στο ποιμαντικό του καθήκον και δίδασκε, νουθετούσε και βοηθούσε το κάθε ένα μέλος του ποιμνίου του. Μεριμνούσε καθημερινά για τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά. Κάποτε, ο έπαρχος Αχαΐας Αντίπατρος πήγε στον τόπο όπου λειτουργούσε ο Μύρων και συνέλαβε πολλούς χριστιανούς. Για να εκβιάσει λοιπόν το Μύρωνα, να αλλαξοπιστήσει, έφερε μπροστά του το ποίμνιο του και του είπε ότι, αν αυτός αρνηθεί το Χριστό, θα τους αφήσει όλους ελεύθερους. Ο Μύρων μειδίασε και απάντησε: ""Αν ήταν για τη σωτηρία των πνευματικών μου παιδιών, πρόθυμα θα έδινα τη ζωή μου. Τώρα όμως δεν πρόκειται γι' αυτό. Ας δώσουν λοιπόν οι ίδιοι απάντηση". Τότε όλοι μαζί φώναξαν: "Όχι. Μια ανθρώπινη ψυχή είναι ασύγκριτα πολυτιμότερη από μύρια σώματα και από τον κόσμο όλο. Ποιος λοιπόν από μας θέλει να δεχθεί, ώστε να χάσει την ψυχή του ο πνευματικός μας πατέρας, για να ζήσουν λίγο περισσότερο στον πρόσκαιρο αυτό κόσμο οι δικές μας σάρκες;". Ο έπαρχος, εξοργισμένος από την απάντηση, αφού βασάνισε με φρικτό τρόπο το Μύρωνα, τελικά τον αποκεφάλισε.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.Ως θείον αλάβαστρον, των ιερών αρετών, πιστώς Ιεράτευσας, τη Εκκλησία Χριστού, και χαίρων ενήθλησας, όθεν τη ευωδία, των εν σοι χαρισμάτων, Μύρων Ιερομάρτυς, των παθών το δυσώδες, απέλασαν ανενδότως, εκ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Εκ βρέφους Χριστόν, ποθήσας παναοίδιμε, και τούτου τηρών, τα θεία παραγγέλματα, προς αυτόν ανέδραμες, ολοκλήρως Μύρων και κατέπαυσας, συν Αγγέλοις δοξάζων αυτόν, αιτούμενος πάσι θείαν άφεσιν.
Οι Άγιοι Στράτων, Φίλιππος, Ευτυχιανός και Κυπριανός
Οι Άγιοι Στράτων, Φίλιππος, Ευτυχιανός και Κυπριανός ήταν κάτοικοι της Νικομήδειας και καθημερινά δίδασκαν και κατηχούσαν πολλούς ειδωλολάτρες στο αμφιθέατρο. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να πιστέψουν στον Χριστό. Ο άρχοντας της Νικομήδειας πού το έμαθε, διέταξε να συλληφθούν αμέσως οι τέσσερις νέοι. Αυτοί δεν δίστασαν ακόμα και μπροστά του να ομολογήσουν την πίστη τους στον Χριστό. Ο άρχοντας εξοργίστηκε πάρα πολύ και διέταξε να τούς βασανίσουν σκληρά και στην συνέχεια να τούς ρίξουν στην φωτιά, όπου και εκοιμήθηκαν.
Οι Άγιοι Παύλος και Ιουλιανή και οι μαζί μ' αυτούς μαρτυρήσαντες Στρατόνικος, Κοδράτος και Ακάκιος οι δήμιοι
Ο άγιος Παύλος και η αγία Ιουλιανή ήταν αδέλφια μεταξύ τους, και έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270-275). Οι γονείς των τους ανέθρεψαν με όλη τη ζωή της χριστιανικής πίστης, ικανούς δηλαδή όχι μόνο για να πιστεύουν και να στολίζονται από τη χρηστότητα της ζωής, αλλά και για να φέρουν επ' ώμου το σταυρό τους, και να είναι έτοιμοι και πρόθυμοι για όλες τις θυσίες της κατά Χριστόν αυταπάρνησης. Και όταν ο πατέρας και η μητέρα τους έφυγαν απ' αυτή τη ζωή, ο Παύλος και η Ιουλιανή έμειναν στο θεοχάρακτο δρόμο τους. Ο Παύλος διέπρεπε μεταξύ των νέων, στους όποιους πολλές φορές γινόταν δάσκαλος με τις φωτεινές γνώσεις του και με την καθαρή ζωή του. Το ίδιο βέβαια και η Ιουλιανή μεταξύ των νεαρών κοριτσιών. Έτσι, αδελφός και αδελφή έγιναν από τα λαμπρότερα σεμνώματα της χριστιανικής Εκκλησίας στην Πτολεμαΐδα. Αυτό όμως, προκάλεσε το μίσος των ειδωλολατρών και κατήγγειλαν τα δύο αδέλφια στον αυτοκράτορα Αυρηλιανό, όταν κάποτε αυτός πέρασε από την πόλη τους. Ο Αυρηλιανός, μη μπορώντας και αυτός να κλονίσει την πίστη τους, διέταξε να βασανιστούν σκληρά. Και ενώ οι δήμιοι, Στρατόνικος, Κοδράτος και Ακάκιος, τους βασάνιζαν, θαύμασαν την ψυχική τους ανδρεία, ομολόγησαν τον Χριστό και αποκεφαλίστηκαν επί τόπου. Τέλος, οι νέοι δήμιοι, αφού έκαψαν τις σάρκες τους με αναμμένες λαμπάδες και είδαν ότι και πάλι τα δύο αδέλφια έμεναν αμετακίνητα στην πίστη τους, τους αποκεφάλισαν.
Οι Άγιοι Θύρσος, Λεύκιος, Κορωνάτος και η συνοδεία τους
Ίσως να συγχέονται με αυτούς της 14ης Δεκεμβρίου και το όνομα Καλλίνικος του τρίτου μάρτυρα να έγινε Κορωνάτος. Πάντως γι' αυτούς τους τρεις αναφέρεται ότι "τελείται αυτών η σύναξις πλησίον των Ελενιανών".
Ο Όσιος Αίγλων (εορτή Αίγλων)
Ήταν αναχωρητής, που έζησε ασκητικά και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Όσιος Ηλίας ο Νέος
Ιδρυτής Μονής, αναχωρητής. Καταγόταν από τη Σικελία. Προφήτευσε την άλωση της Θεσσαλονίκης. Ταξίδεψε στην Πελοπόννησο και στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ασθένησε και κατά την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη κατέλυσε στον ναό των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου Δημητρίου. Πέθανε την 17η Αυγούστου του 903, οπότε και η μνήμη του.
Η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Αρματίου
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.
Ο Άγιος Μακάριος ο Οσιομάρτυρας
Η μνήμη του αναφέρεται στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του Γεδεών (σελ. 158).Μαρτύρησε υπέρ των αγίων εικόνων στα χρόνια του αυτοκράτορα Κοπρώνυμου το 768. Ήταν μοναχός στο βουνό του Αυξεντίου.
Ο Άγιος Δημήτριος ο Μοναχός από τη Σαμαρίνα της Πίνδου
Στύλος και εδραίωμα των σκλαβωμένων Ελλήνων ο μοναχός Δημήτριος, γεννήθηκε στη Σαμαρίνα της Πίνδου στα τέλη του 18ου αιώνα. Έγινε μοναχός στο μοναστήρι της Πατρίδας του, όπου με προσευχή και νηστεία εξάγνισε το σώμα και την ψυχή του. Μετά την κατάπνιξη, από τον Αλή Πασά το 1808, της επανάστασης που υποκίνησε ο παπα Ευθύμιος Βλαχάβας, ο Δημήτριος βγήκε από το μοναστήρι του και γύριζε τα χωριά κηρύττοντας τον λόγο του Θεού και διδάσκοντας υπομονή στις θλίψεις. Μετά από συκοφαντία τον συνέλαβε ο Αλή Πασάς και τον φυλάκισε. Κατόπιν διέταξε τον άγριο βασανισμό του. Έτσι οι δήμιοι με καλαμένιες ακίδες τρύπησαν τους βραχίονες του και έπειτα τις έμπηξαν στα νύχια των χεριών και των ποδιών του. Στη συνέχεια έσφιξαν το κεφάλι του σε μέγγενη και κατόπιν αφού τον κρέμασαν ανάποδα τον έκαιγαν από κάτω με φωτιά. Βλέποντας κάποιος Τούρκος την γενναιότητα του Δημητρίου, πίστεψε στον Χριστό και έπειτα μαρτύρησε. Ύστερα ο Αλή Πασάς έκτισε τον Δημήτριο μέσα σ' έναν τοίχο, αφήνοντας μόνο το κεφάλι του απ' έξω για να παρατείνει το μαρτύριο. Ο Μάρτυρας άντεξε έτσι 10 ήμερες. Τελικά παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό, το έτος 1808. Το μαρτύριο του συνέγραψε ο πρόξενος της Γαλλίας στα Ιωάννινα Ε. Pouqueville. (Το μαρτύριο του οσιομάρτυρα Δημητρίου, αντέγραψε κατόπιν ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Δουκάκης και ο Άγιος Νικόδημος στους Συναξαριστές τους καθώς και ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του δεν αναφέρουν τη μνήμη του νεομάρτυρα αυτού. Στην τοπική αγιολογία της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών, ένα Ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1963), σελ. 306, αναφέρει τη μνήμη του Αγίου την 18η Αυγούστου. Το Μέγα Ευχολόγιο όμως, καθώς και ο Otto Meinardus, αναφέρουν τη μνήμη του την 17η Αυγούστου).
Ο Όσιος Αλύπιος ο Ζωγράφος ο εν Σπηλαίω (Ρώσος)
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
Διομήδους, Χαιρήμων Οσίου, Αλκιβιάδη
Διομήδους, Χαιρήμων Οσίου, Αλκιβιάδη, των Αγίων 33 Μαρτύρων εκ Παλαιστίνης, Ανάμνηση εισόδου Αγίου Μανδηλίου του Κυρίου, Μακαρίου Αρχιεπισκόπου, Νείλου Οσίου, Νικοδήμου Μοναχού, Γερασίμου του Νέου, Σταματίου εκ Βόλου, Αποστόλου του Νέου, των Αγίων Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Δημητρίου Βασιλείου και Σαράντη, Τιμοθέου Επισκόπου, Δανιήλ Οσίου
Ο Άγιος Διομήδης (εορτή Διομήδης)
Γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και σπούδασε την ιατρική επιστήμη. Η επιστημονική του γνώση δεν τον έκανε υπερήφανο, αλλά διατήρησε την ευσέβεια, στην οποία τον ανέθρεψαν οι γονείς του. Και όπως ο Κύριος, ο Ιατρός των σωμάτων και των ψυχών των ανθρώπων, "ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού, και τους χρείαν έχοντας θεραπείας ιάσατο", μιλούσε δηλαδή σ' αυτούς για τη βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους που είχαν ανάγκη θεραπείας, έτσι και ο Διομήδης, μιμούμενος τον Κύριο του και Θεό του, εξασκούσε αφιλοκερδώς και φιλάνθρωπο το ιατρικό του επάγγελμα. Συγχρόνως, όμως, με τη θεραπεία των σωμάτων, ο Διομήδης κήρυττε με θέρμη στους ασθενείς και τη σωτηριώδη αλήθεια του Ευαγγελίου και βοήθησε πολλές ψυχές να οδηγηθούν στο Σωτήρα Χριστό. Ο θείος ζήλος έφερε το Διομήδη μέχρι τη Νίκαια της Βιθυνίας. Όπου και εκεί θεράπευε ασθενείς, και την πίστη δίδασκε και καλλιεργούσε. Όταν όμως άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού κατά των χριστιανών, η θεοκίνητη δραστηριότητα του Διομήδη καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα. Τότε αυτός διέταξε να συλλάβουν το Διομήδη. Άλλα πριν συλληφθεί, ο Θεός τον κάλεσε κοντά Του και οι απεσταλμένοι στρατιώτες τον βρήκαν νεκρό. Και όμως, έτσι νεκρό τον αποκεφάλισαν!Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.Των σωμάτων τας νόσους θεραπεύων Διόμηδες, και ψυχών την ρώσιν εν λόγω, αληθείας εβράβευες, την θείαν ειληφώς γαρ δωρεάν, τοις πάσχουσι ποικίλως βοηθείς, και Μαρτύρων ταις ακτίσι καταυγασθείς, σώζεις τους εκβοώντάς σοι, δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Ο Όσιος Χαιρήμων
Ασκητής της ερήμου. Απεβίωσε ειρηνικά την ώρα που εργαζόταν.
Ο Άγιος Αλκιβιάδης (εορτή Αλκιβιάδης)
Μαρτύρησε δια πυρός.
Οι Άγιοι 33 Μάρτυρες από την Παλαιστίνη
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Τη αυτή ήμερα η ανάμνησης της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (δηλαδή το άγιο Μανδήλιο) εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολη) ανακομισθείσης
Ο Σ. Ευστρατιάδης, για την περίπτωση αυτή, γράφει τα εξής στο Αγιολόγιό του: "Η της αχειροποιήτου εικόνος του Χριστού ανακομιδή εκ της Εδέσσης, ένθα εφυλάττετο μετά της επιστολής του Αυγάρου, εγένετο επί της βασιλείας Ρωμανού του Λεκαπηνού τφ 944 και κατετέθη εις τον εν Βλαχέρναις ναόν της Θεοτόκου, εξ ου μετετέθη εις τον εν Φορώ ναόν της Θεοτόκου, κατά δε το 967 Νικηφόρος ο Φωκάς μετεκόμισεν εξ Εδέσσης και την κέραμον, εφ' ης απετυπώθη ωσαύτως η εικών του Χριστού, δια το είναι ταύτην πλησίον της αχειροποιήτου εικόνος εν Εδέσση εν τω αυτώ τόπω. Την περί της εικόνος παράδοσιν διέσωσεν ο Ιστορικός Ευσέβιος (Εκκ. Ίστ. βιβλ. Α’, κεφλ. ιγ’). Η εικών απεστάλη υπό του Κυρίου προς τον τοπάρχην Εδέσσης Αύγαρον δια του αποστόλου Ανανίου μετ' επιστολής του Κυρίου προς τον Αύγαρον εις απάντησιν προηγουμένης επιστολής του τοπάρχου. (ιδ. ταύτας εν τοις Μηναίοις και τοις Συναξαρισταίς)".
Απολυτίκιο. Ήχος β’.Την άχραντον Εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν, των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί, ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας, εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι. Χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.
Ο Άγιος Μακάριος Αρχιεπίσκοπος
Η μνήμη του αναφέρεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 103), χωρίς να δηλώνεται η αρχιεπισκοπή του. Ίσως να ήταν κάποιος από τους Αρχιεπισκόπους του Ιεροσολυμιτικού θρόνου.
Ο Όσιος Νείλος ο Ερικούσιος
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Ιωάννου Λασκάρεως, αδελφού του αυτοκράτορα Θεοδώρου Λασκάρεως, που βασίλευσε στη Νίκαια το 1204. Ο όσιος Νείλος από τον διωγμό των Λατίνων, κατέφυγε στα παράλια του Πόντου στη Μονή Ακοίμητων, όπου ηγούμενος ήταν ο όσιος Μάρκελος, ο οποίος τον χειροτόνησε Μοναχό με το όνομα Νείλος, από Νικόλαος, που ήταν το αρχικό του. Μετά από χρόνια, το 1261, ο Νείλος επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη, πήρε χρήματα από τη μητέρα του και έφυγε στα Ιεροσόλυμα, όπου έμεινε έξι χρόνια. Κατόπιν επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη για να εξοριστεί από τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Α' τον Παλαιολόγο στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή Ιβήρων έμεινε 10 χρόνια. Έπειτα, κλήθηκε από τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο και αφού έλαβε χρήματα από την αδελφή του, ταξίδεψε σε πολλούς τόπους της Μεσογείου. Κατέληξε σ' ένα ερημονήσι, την Ερικούσα, απ' όπου πήρε και την επωνυμία Ερικούσιος. Το νησί αυτό ήταν κοντά στην Κέρκυρα και ασκήτευσε εκεί 10 χρόνια. Κατόπιν πέρασε στην Ήπειρο, όπου στη Θεσπρωτία έκτισε τη Μονή Ιερομερίου. Εκεί, μετά από πολλούς ασκητικούς αγώνες, έφθασε σε βαθιά γεράματα και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Μοναχός, ο εκ Μετεώρων
Ο νέος οσιομάρτυρας Νικόδημος, από τα Μετέωρα, μαρτύρησε για την ευσέβεια του στις 16 Αυγούστου 1551. Άγνωστο που και από ποιες συνθήκες.
Ο Όσιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής, που ασκήτευσε στη νήσο Κεφαλληνία (εορτή Γεράσιμος)
Ο όσιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του έτους 1579, αλλά επειδή την ήμερα αυτή πανηγυρίζετε η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τελείται η γιορτή του την 20ή Οκτωβρίου, τότε που έγινε η ανακομιδή του θαυματουργού λειψάνου του. Την ήμερα αυτή όμως, αναγράφηκε η μνήμη της κοιμήσεως του και γίνεται στην Κεφαλονιά μεγάλο πανηγύρι
Ο Άγιος Σταμάτιος από τον Βόλο
Ο άγιος αυτός νεομάρτυρας, καταγόταν από ένα χωριό του Βόλου, Άγιος Γεώργιος ονομαζόμενο, της επαρχίας Δημητριάδος. Ήλθε κάποτε σαν πρεσβευτής των συγχωριανών του στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να παραπονεθεί για τις αδικίες κάποιου αγά σε βάρος των συμπατριωτών του, κατά την είσπραξη των φόρων. Εκεί όμως, αντί να δικαιώσουν την παρουσία του, τον συνέλαβαν και τον πίεζαν να δεχτεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Ο Σταμάτιος, αφού απέρριψε όλες τις κολακείες, τις υποσχέσεις και τους φοβερισμούς των Τούρκων, αποκεφαλίστηκε στις 16 Αυγούστου 1680 ημέρα Δευτέρα, μπροστά στο παλάτι, στην Αγία Σοφία. Μαρτύριο του Αγίου, που συνέγραψε ο μοναχός Ιάκωβος ο Αγιορείτης το 1680, βρίσκεται στον υπ' αριθμ. 805 Κώδικα της Μονής Βατοπεδίου, φ. 12α-14.
Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος
Γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου το 1667. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κώστας Σταματίου και η μητέρα του Μέλω. Σε ηλικία 15 χρονών έμεινε ορφανός και το 1682 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν σ' ένα καπηλιό. Ο Απόστολος, επειδή ήταν και τουρκομαθής, ανέλαβε την υποστήριξη των αγρίως φορολογουμένων συμπατριωτών του, και απέδωσε αυτοπροσώπως αναφορά τους στον αρχιευνούχο. Κατά την επίδοση αυτή, ανέπτυξε και προφορικά με μεγάλη παρρησία τα δίκαια παράπονα των συμπατριωτών του. Λόγω αυτής της παρρησίας, φυλακίστηκε και με ψεύτικες κατηγορίες καταδικάστηκε σε θάνατο. Έτσι δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου, αποκεφαλισθείς στις 16 Αυγούστου 1686 στην Κωνσταντινούπολη, όταν ήταν 19 χρονών.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’.Θείον βλάστημα της Θεσσαλίας, νέον καύχημα της Εκκλησίας, ανεδείχθης Νεομάρτυς Απόστολε, υπέρ Χριστού γαρ αθλήσας στερρότατα, της ευσέβειας την δόξαν ετράνωσας. Άλλα πρέσβευε Κυρίω τω Σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ήμιν το μέγα έλεος.
Οι Άγιοι Σεραφείμ, Δωρόθεος, Ιάκωβος, Δημήτριος, Βασίλειος και Σαράντης – εύρεση των τιμίων λειψάνων τους
Γι' αυτούς δεν αναφέρουν τίποτα οι Συναξαριστές. Ακολουθία τους συνέταξε ο π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Υπάρχει όμως παλιό χειρόγραφο, που φυλάσσεται στον φερώνυμο Ναό των Αγίων στα Μέγαρα Αττικής, που μας πληροφορεί ότι η εύρεση των τιμίων λειψάνων τους έγινε το έτος 1798 σε τοποθεσίες της πόλεως των Μεγάρων, μετά από εμφάνιση τους σε όνειρο ενός εννιάχρονου παιδιού, που ονομαζόταν Παΐσιος.
Ο Όσιος Τιμόθεος επίσκοπος Ευρίπου κτίτορας της Ιεράς Μονής Πεντέλης
Ο όσιος Τιμόθεος γεννήθηκε στον Κάλαμο Αττικής το 1510. Ο Πατέρας του ήταν ιερέας και από αυτόν έμαθε τα πρώτα χριστιανικά γράμματα. Στην συνέχεια με την βοήθεια του επισκόπου Ωρωπού, σπούδασε στην Αθήνα και εν συνεχεία ξαναγύρισε πίσω και χειροτονήθηκε ιερέας. Μετά τον θάνατο του επισκόπου, την θέση ανέλαβε ο Τιμόθεος ο οποίος κάνοντας παρά πολύ μεγάλο, τόσο πνευματικό όσο και υλικό έργο, αγαπήθηκε πολύ από τον λαό και αργότερα εκλέχθηκε και αρχιεπίσκοπος Ευρίπου (Χαλκίδος). Οι δυσκολίες όμως τον εξανάγκασαν να παραιτηθεί και να καταφύγει το 1575, στην ιδιαίτερη πατρίδα του τον Κάλαμο. Εν συνεχεία αναχώρησε για το όρος της Πεντέλης όπου το 1578 έχτισε την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης. το 1590 πήγε στην Κέα όπου στις 16 Αυγούστου, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του. Η αγία κάρα φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή Πεντέλης.
Ο Όσιος Δανιήλ ο Μετεωρίτης
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου
Ο Άγιος Διομήδης (εορτή Διομήδης)
Γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και σπούδασε την ιατρική επιστήμη. Η επιστημονική του γνώση δεν τον έκανε υπερήφανο, αλλά διατήρησε την ευσέβεια, στην οποία τον ανέθρεψαν οι γονείς του. Και όπως ο Κύριος, ο Ιατρός των σωμάτων και των ψυχών των ανθρώπων, "ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού, και τους χρείαν έχοντας θεραπείας ιάσατο", μιλούσε δηλαδή σ' αυτούς για τη βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους που είχαν ανάγκη θεραπείας, έτσι και ο Διομήδης, μιμούμενος τον Κύριο του και Θεό του, εξασκούσε αφιλοκερδώς και φιλάνθρωπο το ιατρικό του επάγγελμα. Συγχρόνως, όμως, με τη θεραπεία των σωμάτων, ο Διομήδης κήρυττε με θέρμη στους ασθενείς και τη σωτηριώδη αλήθεια του Ευαγγελίου και βοήθησε πολλές ψυχές να οδηγηθούν στο Σωτήρα Χριστό. Ο θείος ζήλος έφερε το Διομήδη μέχρι τη Νίκαια της Βιθυνίας. Όπου και εκεί θεράπευε ασθενείς, και την πίστη δίδασκε και καλλιεργούσε. Όταν όμως άρχισε ο διωγμός του Διοκλητιανού κατά των χριστιανών, η θεοκίνητη δραστηριότητα του Διομήδη καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα. Τότε αυτός διέταξε να συλλάβουν το Διομήδη. Άλλα πριν συλληφθεί, ο Θεός τον κάλεσε κοντά Του και οι απεσταλμένοι στρατιώτες τον βρήκαν νεκρό. Και όμως, έτσι νεκρό τον αποκεφάλισαν!Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.Των σωμάτων τας νόσους θεραπεύων Διόμηδες, και ψυχών την ρώσιν εν λόγω, αληθείας εβράβευες, την θείαν ειληφώς γαρ δωρεάν, τοις πάσχουσι ποικίλως βοηθείς, και Μαρτύρων ταις ακτίσι καταυγασθείς, σώζεις τους εκβοώντάς σοι, δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Ο Όσιος Χαιρήμων
Ασκητής της ερήμου. Απεβίωσε ειρηνικά την ώρα που εργαζόταν.
Ο Άγιος Αλκιβιάδης (εορτή Αλκιβιάδης)
Μαρτύρησε δια πυρός.
Οι Άγιοι 33 Μάρτυρες από την Παλαιστίνη
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Τη αυτή ήμερα η ανάμνησης της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (δηλαδή το άγιο Μανδήλιο) εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολη) ανακομισθείσης
Ο Σ. Ευστρατιάδης, για την περίπτωση αυτή, γράφει τα εξής στο Αγιολόγιό του: "Η της αχειροποιήτου εικόνος του Χριστού ανακομιδή εκ της Εδέσσης, ένθα εφυλάττετο μετά της επιστολής του Αυγάρου, εγένετο επί της βασιλείας Ρωμανού του Λεκαπηνού τφ 944 και κατετέθη εις τον εν Βλαχέρναις ναόν της Θεοτόκου, εξ ου μετετέθη εις τον εν Φορώ ναόν της Θεοτόκου, κατά δε το 967 Νικηφόρος ο Φωκάς μετεκόμισεν εξ Εδέσσης και την κέραμον, εφ' ης απετυπώθη ωσαύτως η εικών του Χριστού, δια το είναι ταύτην πλησίον της αχειροποιήτου εικόνος εν Εδέσση εν τω αυτώ τόπω. Την περί της εικόνος παράδοσιν διέσωσεν ο Ιστορικός Ευσέβιος (Εκκ. Ίστ. βιβλ. Α’, κεφλ. ιγ’). Η εικών απεστάλη υπό του Κυρίου προς τον τοπάρχην Εδέσσης Αύγαρον δια του αποστόλου Ανανίου μετ' επιστολής του Κυρίου προς τον Αύγαρον εις απάντησιν προηγουμένης επιστολής του τοπάρχου. (ιδ. ταύτας εν τοις Μηναίοις και τοις Συναξαρισταίς)".
Απολυτίκιο. Ήχος β’.Την άχραντον Εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν, των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί, ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας, εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι. Χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.
Ο Άγιος Μακάριος Αρχιεπίσκοπος
Η μνήμη του αναφέρεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο (σελ. 103), χωρίς να δηλώνεται η αρχιεπισκοπή του. Ίσως να ήταν κάποιος από τους Αρχιεπισκόπους του Ιεροσολυμιτικού θρόνου.
Ο Όσιος Νείλος ο Ερικούσιος
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Ιωάννου Λασκάρεως, αδελφού του αυτοκράτορα Θεοδώρου Λασκάρεως, που βασίλευσε στη Νίκαια το 1204. Ο όσιος Νείλος από τον διωγμό των Λατίνων, κατέφυγε στα παράλια του Πόντου στη Μονή Ακοίμητων, όπου ηγούμενος ήταν ο όσιος Μάρκελος, ο οποίος τον χειροτόνησε Μοναχό με το όνομα Νείλος, από Νικόλαος, που ήταν το αρχικό του. Μετά από χρόνια, το 1261, ο Νείλος επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη, πήρε χρήματα από τη μητέρα του και έφυγε στα Ιεροσόλυμα, όπου έμεινε έξι χρόνια. Κατόπιν επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη για να εξοριστεί από τον λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Α' τον Παλαιολόγο στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή Ιβήρων έμεινε 10 χρόνια. Έπειτα, κλήθηκε από τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο και αφού έλαβε χρήματα από την αδελφή του, ταξίδεψε σε πολλούς τόπους της Μεσογείου. Κατέληξε σ' ένα ερημονήσι, την Ερικούσα, απ' όπου πήρε και την επωνυμία Ερικούσιος. Το νησί αυτό ήταν κοντά στην Κέρκυρα και ασκήτευσε εκεί 10 χρόνια. Κατόπιν πέρασε στην Ήπειρο, όπου στη Θεσπρωτία έκτισε τη Μονή Ιερομερίου. Εκεί, μετά από πολλούς ασκητικούς αγώνες, έφθασε σε βαθιά γεράματα και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Μοναχός, ο εκ Μετεώρων
Ο νέος οσιομάρτυρας Νικόδημος, από τα Μετέωρα, μαρτύρησε για την ευσέβεια του στις 16 Αυγούστου 1551. Άγνωστο που και από ποιες συνθήκες.
Ο Όσιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής, που ασκήτευσε στη νήσο Κεφαλληνία (εορτή Γεράσιμος)
Ο όσιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του έτους 1579, αλλά επειδή την ήμερα αυτή πανηγυρίζετε η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τελείται η γιορτή του την 20ή Οκτωβρίου, τότε που έγινε η ανακομιδή του θαυματουργού λειψάνου του. Την ήμερα αυτή όμως, αναγράφηκε η μνήμη της κοιμήσεως του και γίνεται στην Κεφαλονιά μεγάλο πανηγύρι
Ο Άγιος Σταμάτιος από τον Βόλο
Ο άγιος αυτός νεομάρτυρας, καταγόταν από ένα χωριό του Βόλου, Άγιος Γεώργιος ονομαζόμενο, της επαρχίας Δημητριάδος. Ήλθε κάποτε σαν πρεσβευτής των συγχωριανών του στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να παραπονεθεί για τις αδικίες κάποιου αγά σε βάρος των συμπατριωτών του, κατά την είσπραξη των φόρων. Εκεί όμως, αντί να δικαιώσουν την παρουσία του, τον συνέλαβαν και τον πίεζαν να δεχτεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Ο Σταμάτιος, αφού απέρριψε όλες τις κολακείες, τις υποσχέσεις και τους φοβερισμούς των Τούρκων, αποκεφαλίστηκε στις 16 Αυγούστου 1680 ημέρα Δευτέρα, μπροστά στο παλάτι, στην Αγία Σοφία. Μαρτύριο του Αγίου, που συνέγραψε ο μοναχός Ιάκωβος ο Αγιορείτης το 1680, βρίσκεται στον υπ' αριθμ. 805 Κώδικα της Μονής Βατοπεδίου, φ. 12α-14.
Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος
Γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου το 1667. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κώστας Σταματίου και η μητέρα του Μέλω. Σε ηλικία 15 χρονών έμεινε ορφανός και το 1682 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν σ' ένα καπηλιό. Ο Απόστολος, επειδή ήταν και τουρκομαθής, ανέλαβε την υποστήριξη των αγρίως φορολογουμένων συμπατριωτών του, και απέδωσε αυτοπροσώπως αναφορά τους στον αρχιευνούχο. Κατά την επίδοση αυτή, ανέπτυξε και προφορικά με μεγάλη παρρησία τα δίκαια παράπονα των συμπατριωτών του. Λόγω αυτής της παρρησίας, φυλακίστηκε και με ψεύτικες κατηγορίες καταδικάστηκε σε θάνατο. Έτσι δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου, αποκεφαλισθείς στις 16 Αυγούστου 1686 στην Κωνσταντινούπολη, όταν ήταν 19 χρονών.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’.Θείον βλάστημα της Θεσσαλίας, νέον καύχημα της Εκκλησίας, ανεδείχθης Νεομάρτυς Απόστολε, υπέρ Χριστού γαρ αθλήσας στερρότατα, της ευσέβειας την δόξαν ετράνωσας. Άλλα πρέσβευε Κυρίω τω Σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ήμιν το μέγα έλεος.
Οι Άγιοι Σεραφείμ, Δωρόθεος, Ιάκωβος, Δημήτριος, Βασίλειος και Σαράντης – εύρεση των τιμίων λειψάνων τους
Γι' αυτούς δεν αναφέρουν τίποτα οι Συναξαριστές. Ακολουθία τους συνέταξε ο π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Υπάρχει όμως παλιό χειρόγραφο, που φυλάσσεται στον φερώνυμο Ναό των Αγίων στα Μέγαρα Αττικής, που μας πληροφορεί ότι η εύρεση των τιμίων λειψάνων τους έγινε το έτος 1798 σε τοποθεσίες της πόλεως των Μεγάρων, μετά από εμφάνιση τους σε όνειρο ενός εννιάχρονου παιδιού, που ονομαζόταν Παΐσιος.
Ο Όσιος Τιμόθεος επίσκοπος Ευρίπου κτίτορας της Ιεράς Μονής Πεντέλης
Ο όσιος Τιμόθεος γεννήθηκε στον Κάλαμο Αττικής το 1510. Ο Πατέρας του ήταν ιερέας και από αυτόν έμαθε τα πρώτα χριστιανικά γράμματα. Στην συνέχεια με την βοήθεια του επισκόπου Ωρωπού, σπούδασε στην Αθήνα και εν συνεχεία ξαναγύρισε πίσω και χειροτονήθηκε ιερέας. Μετά τον θάνατο του επισκόπου, την θέση ανέλαβε ο Τιμόθεος ο οποίος κάνοντας παρά πολύ μεγάλο, τόσο πνευματικό όσο και υλικό έργο, αγαπήθηκε πολύ από τον λαό και αργότερα εκλέχθηκε και αρχιεπίσκοπος Ευρίπου (Χαλκίδος). Οι δυσκολίες όμως τον εξανάγκασαν να παραιτηθεί και να καταφύγει το 1575, στην ιδιαίτερη πατρίδα του τον Κάλαμο. Εν συνεχεία αναχώρησε για το όρος της Πεντέλης όπου το 1578 έχτισε την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης. το 1590 πήγε στην Κέα όπου στις 16 Αυγούστου, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του. Η αγία κάρα φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή Πεντέλης.
Ο Όσιος Δανιήλ ο Μετεωρίτης
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)