Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Κατασκοπεία και λαθρεμπόριο ναρκωτικών από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

Οι δραστηριότητες της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) στο έδαφος της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ» απαγορεύθηκαν λόγω «κατασκοπείας» και λαθρεμπορίου ναρκωτικών, ανακοίνωσαν οι φιλορώσοι αντάρτες της ανατολικής Ουκρανίας. «Η διαπίστευση της ΓΧΣ ακυρώθηκε λόγω της συμμετοχής των συνεργατών της στη συλλογή πληροφοριών σχετικών με την άμυνα και σε παράνομες παραδόσεις ψυχοτρόπων φαρμάκων», μετέδωσε το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων των αυτονομιστών DAN.
Οι αρχές της αυτοανακηρυχθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ απαγόρευσαν αυτή την εβδομάδα τις δραστηριότητες πολυάριθμων ξένων μκο, μεταξύ των οποίων οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, όμως δεν είχαν εξηγήσει τους λόγους.
Σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων των ανταρτών, η ΓΧΣ είχε επίσης οργανώσει «ψυχολογικά σεμινάρια που είχαν προδήλως στόχο να αποπροσανατολίσουν» τον ντόπιο πληθυσμό.
Το Γαλλικό Πρακτορείο δεν κατέστη δυνατό να επικοινωνήσει άμεσα με την μκο για να της ζητήσει να σχολιάσει τις κατηγορίες αυτές.
Τον Σεπτέμβριο είχαν ήδη απαγορευθεί οι δραστηριότητες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη γειτονική αυτονομιστική «Δημοκρατία του Λουγκάνσκ», ταυτόχρονα με εκείνες πολυάριθμων άλλων ξένων μκο.
Οι αντάρτες είχαν κατηγορήσει τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ότι αποθηκεύουν «παρανόμως ψυχοτρόπα φάρμακα», κάτι που η ΜΚΟ είχε διαψεύσει υποστηρίζοντας παράλληλα πως λαμβάνονται σε βάρος της μέτρα εκφοβισμού.
Την Παρασκευή η αποστολή παρατηρητών στην Ουκρανία του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) κατήγγειλε τους περιορισμούς αυτούς που εμποδίζουν, όπως τόνισε, την εργασία των ΜΚΟ στη ζώνη των συγκρούσεων.

tribune

Μηχανή του Χρόνου: Πώς ο Γιώργος Σεφέρης κέρδισε το Νόμπελ κόντρα στον Πάμπλο Νερούδα και τον Σάμιουελ Μπέκετ

Τι αποκαλύπτουν τα αρχεία της Επιτροπής που άνοιξαν μετά από πολλά χρόνια. Η διπλωματική καριέρα, η στάση του κατά τη διάρκεια της Χούντας και ο θάνατος του Έλληνα ποιητή (Pics+Vid)
«Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα πρώτα από τον εαυτό μου»
Έτσι ξεκινά ο ευχαριστήριος λόγος του ποιητή Γιώργου Σεφέρη στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 όταν παρέλαβε στη Στοκχόλμη το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο λόγος που εκφώνησε ήταν γραμμένος στα Γαλλικά. Ο Γιώργος Σεφέρης κέρδισε την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση σε μια περίοδο κρίσιμη για τον ελληνισμό και την ελληνική γλώσσα. Η Σουηδική Ακαδημία βραβεύοντας τον κορυφαίο Έλληνα λόγιο απέδιδε ένα φόρο τιμής στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά και στο ιδανικό του κλασικισμού.

Ομόφωνη απόφαση

Η επικείμενη βράβευση του ποιητή έγινε γνωστή στον ίδιο στις 24 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Ο Σεφέρης ήταν ανάμεσα σε 80 υποψήφιους συγγραφείς για Νόμπελ. Οι έξι τελικές επιλογές της Επιτροπής ήταν πέρα από τον Σεφέρη, ο Γ.Χ. Ώντεν, ο Πάμπλο Νερούδα, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Γιούκο Νισίμα και ο Άξελ Σάντιμοζ. Πριν από την τελική απόφαση οι φιναλίστ περιορίστηκαν στους τρεις, στον Σεφέρη, τον Ώντεν και τον Νερούδα. Η απόφαση ήταν ομόφωνη.

Νερούδα και Μπέκετ έχασαν το Νόμπελ από τον Σεφέρη

Δυστυχώς, υπάρχει και μια αρνητική άποψη για τη βράβευση του Σεφέρη. Αν και κανείς δεν αμφιβάλλει για την συμβολή και την επιρροή που είχε το έργο του ποιητή διεθνώς, πολλοί θεώρησαν ότι η λογοτεχνική αξία του Μπέκετ και του Νερούδα ήταν σαφώς ανώτερες από εκείνη του Γιώργου Σεφέρη. Το 2013 δόθηκαν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής σχετικά με την απονομή Νόμπελ 1963. Ο Σεφέρης είχε προταθεί άλλες δύο φορές, το 1955 και το 1961 και τις δύο φορές από τον Τόμας Έλιοτ. Ο γραμματέας της σουηδικής επιτροπής, Άντερς Όστερλουντ, φαίνεται να προτίμησε τον Σεφέρη έναντι των Μπέκετ και Νερούδα, λόγω των απόψεων του ή μάλλον λόγω της απουσίας προκλητικών απόψεων. Σύμφωνα, πάντα με τα πρακτικά της Ακαδημίας, ο Νερούδα ήταν κομουνιστής και ο Μπέκετ ήταν ανήθικος και μηδενιστής. Έτσι, ο Όστερλουντ φέρεται να προτίμησε να βραβεύσει τον Γιώργο Σεφέρη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τελικά, ο Νερούδα βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971 και ο Μπέκετ το 1969.
 

Διπλωμάτης, πρόξενος και πρέσβης της Ελλάδας

Ο Γιώργος Σεφεριάδης γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1900 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος της Δέσπως και του Στυλιανού που ήταν συγγραφέας, ακαδημαϊκός και καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Σεφέρης ξεκίνησε σαν μαθητής στο Λύκειο Χ. Αρώνη, αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ανάγκασε την εξαμελή οικογένεια να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα. Στα 14 του ήταν μαθητής στο Πρότυπο Κλασικό Γυμνάσιο Αθηνών και με την αποφοίτησή του το 1917, αποφάσισε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Ένα χρόνο φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και το 1918 η Δέσπω με τα τέσσερα παιδιά της μετανάστευσε στην Γαλλία για να είναι μαζί με τον σύζυγό της, που είχε προηγουμένως εγκατασταθεί στο Παρίσι. Ο Σεφέρης γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Παρισιού και αποφοίτησε το 1921. Εκείνη την περίοδο ήρθε σε επαφή με την ποίηση και τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα που επηρέασαν τη συγγραφική του πορεία.

Η διπλωματική καριέρα

Το 1924 ο Σεφέρης ταξίδεψε στο Λονδίνο και τρία χρόνια αργότερα εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως ακόλουθος πρεσβείας. Το 1931 διορίστηκε υποπρόξενος του Ελληνικού Γενικού Προξενείου και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να ανέβει στη θέση του διευθυντή. Το 1937, ένα χρόνο μετά τη μεταξική δικτατορία, ο Σεφέρης μεταφέρθηκε στην Αθήνα ως προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών. Ήταν μια θέση που δεν ευχαρίστησε τον Σεφέρη, καθώς δεν ήθελε να αναμιχθεί άμεσα με θέματα που αφορούσαν την πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδα εκείνη την εποχή.
 

Στον πόλεμο ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και με την Ελλάδα υπό τριπλή κατοχή, ο Σεφέρης μαζί με τη γυναίκα του, Μαρία Ζάννου, πήγαν στην Κρήτη μαζί με την Κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού. Ο Σεφέρης εκτελούσε χρέη γραμματέα του Θ. Νικολούδη, υπουργού Εθνικής Πρόνοιας και υφυπουργού Τύπου και Τουρισμού. Με την κατάληψη και της Κρήτης τον Μάιο του 1941 ο ποιητής ακολούθησε την κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Το 1942 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής Τύπου Μέσης Ανατολής. Η δεκαετία του 1950 βρήκε τον Σεφέρη στο Λονδίνο για άλλη μια φορά Σύμβουλο στην Πρεσβεία της Βρετανικής πρωτεύουσας και έπειτα Πληρεξούσιος Υπουργός Β’. Από το 1956 ο Σεφέρης ασχολήθηκε με το θέμα της Κύπρου και την αυτοδιάθεσή της. Το 1964 και έπειτα από ένα μικρό χρονικό διάστημα που εργάστηκε ως πρέσβης της Ελλάδας, ο Σεφέρης επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Παράλληλα με την καριέρα του ως διπλωμάτης, ο Σεφέρης αναγορεύτηκε για το συγγραφικό του έργο επίτιμος διδάκτορας σε αρκετά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων το Αριστοτέλειο και τα Πανεπιστήμια του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης.

Η στάση του Σεφέρη κατά τη διάρκεια της Χούντας

Ο Σεφέρης με την ιδιότητα του ποιητή και διανοούμενου αποφάσισε να μην πάρει ενεργό μέρος κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου. Αντί αυτού και ως ένδειξη διαμαρτυρίας, επέλεξε να σιωπήσει, να απέχει από τις προσπάθειες αντίστασης και να μη δημοσιεύσει στην Ελλάδα τίποτα από το συγγραφικό του έργο από 1967 κι έπειτα. Μάταια τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης και άλλοι αριστεροί άνθρωποι των γραμμάτων και του πνεύματος. Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά και αιωρήθηκε στην ατμόσφαιρα ότι ο Σεφέρης, λόγω του αστικού κοινωνικού υπόβαθρου δεν ενοχλήθηκε ιδιαίτερα με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών, ο ποιητής έλυσε τη σιωπή του και προχώρησε σε δημόσια δήλωση κατά του δικτατορικού καθεστώτος.

«Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας […]Κλείνουν δύο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.[…] Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει ἡ ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.[…] Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω»
Η δήλωση αυτή προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του δικτατορικού καθεστώτος με αποτέλεσμα ο Σεφέρης να χάσει τον τίτλο του πρέσβη, αλλά και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το διαβατήριό του.

Ο θάνατος του Έλληνα ποιητή

Από τα μέσα του 1950 ο Σεφέρης είχε έλκος και υπέφερε από κοιλιακούς πόνους. Το 1971 εισήχθη στο Ευαγγελισμό για να εγχειρηθεί στο λεπτό έντερο, στον δωδεκαδάκτυλο. Η εγχείρηση δεν είχε επιτυχία. Ο Σεφέρης, έπειτα από επιπλοκές πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιο έτους. Η κηδεία του έγινε δύο μέρες αργότερα στο Α’ Νεκροταφείο . Χιλιάδες κόσμου τον ακολούθησε στην τελευταία του κατοικία, τραγουδώντας την Άρνηση, ένα από τα απαγορευμένα τραγούδια σε μουσική του Θεοδωράκη και στίχους του Σεφέρη. Ο Γιάννης Ρίτσος ανέφερε μετά τον θάνατο του ποιητή: «Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. […]Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα».
«Ψιθύρισα η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί…» Ο ποιητής εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα με το ψευδώνυμο Γιώργος Σεφέρης τον Μάιο του 1931 με το έργο «Στροφή». Το συγγραφικό έργο του Σεφέρη από πολλούς θεωρήθηκε σκοτεινό. Ο Σεφέρης γραμματολογικά ανήκε στην γενιά του ’30. Μια γενιά αρκετά απαισιόδοξη. Πώς λοιπόν να μην είναι και ο ίδιος ο ποιητής απαισιόδοξος; Στα 71 χρόνια της ζωής του, ο ποιητής γνώρισε τις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου, είδε την πατρίδα να εξαφανίζεται κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, γνώρισε την δικτατορία του Ι. Μεταξά και τις φρικαλεότητες του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου και η ελευθερία του φυλακίστηκε κατά τη Δικτατορία του 1967.
Ο ίδιος ταλανίστηκε και διχάστηκε πολλές φορές για το ποια είναι τελικά η επιρροή της μοίρας στην ανθρώπινη ψυχή. Στη συλλογή Μυθιστόρημα σαν άλλος Ορέστης, αποδέχεται το αμετάκλητο και τετελεσμένο παιχνίδι της μοίρας. Ο άνθρωπος ότι και να κάνει δεν μπορεί να ξεφύγει από το μέλλον του που είναι προκαθορισμένο και τις περισσότερες φορές σκοτεινό.
Από την άλλη, στο Θερινό Ηλιοστάσιο, ο Σεφέρης επιμένει ότι υπάρχει ελπίδα και αυτή καθρεπτίζεται στο πρόσωπο των παιδιών. Οι ενήλικες είναι ήδη καταδικασμένοι, αλλά τα παιδιά αθώα και ανήξερα από το κακό και την αδικία, μπορούν να κάνουν την διαφορά και να ξεφύγουν από το δυσοίωνο μέλλον των πατέρων τους. Όλο του έργο είναι γεμάτο με λέξεις που συμβολίζουν κάτι διαφορετικό- γι’ αυτό και είναι περίπλοκος και δύσκολος στην ανάγνωση. Παρέμεινε ωστόσο πάντα λυρικός και στοχαστικός, ενώ με επιτυχία κατάφερε να μπλέξει την ελληνική αρχαιότητα και μυθολογία με τις κοινωνικές πραγματικότητες της Σύγχρονης Ελλάδας.
Ο ποιητής επηρεάστηκε από το πεσιμιστικό έργο του Έλιοτ και τη συγγραφική μανιέρα πολλών υπερρεαλιστών ποιητών. Με την ποίηση του κατάφερε να περάσει τα σύνορα της Ελλάδας και να γίνει γνωστή σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο Σεφέρης επιπλέόν έγραψε αρκετά δοκίμια και μετέφρασε στα ελληνικά έργα σπουδαίων ξένων συγγραφέων. Το έργο του Έλιοτ, Wasteland- ‘Έρημη Πόλη, είναι σε μετάφραση του Σεφέρη. Ασχολήθηκε με το αμφιλεγόμενο έργο του Γιάννη Μακρυγιάννη και του ζωγράφου Θεόφιλου. Το 1946 έγινε μέλος του διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και της Εθνικής Ραδιοφωνίας. Το 1947 τιμήθηκε με το βραβείο Παλαμά για την ποίησή του, ενώ το 1960, έπειτα από πολλές προσπάθειες, επανέφερε στην Ελλάδα τα λείψανα του ποιητή Ανδρέα Κάλβου.
http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/mhxanh-toy-xronoy-pws-o-giwrgos-seferhs-kerdise-to-nompel-kontra-ston-pamplo-nerouda-kai-ton-samioyel-mpeket.3737422.html?utm_source=News247&utm_medium=MintaXasete_article&utm_campaign=24MediaWidget

Γενοκτονία Χριστιανών στη Μέση Ανατολή- κανείς δεν αντιδρά

Ο ιεροκήρυκας της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ΦράνκλινΓράχαμ, δήλωσε ότι παρά το γεγονός ότι στη Συρία και στο Ιράκ γίνεται γενοκτονία των χριστιανών και Γεζιτών  και άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων, η παγκόσμια κοινωνία παραμένει σιωπηλή, όπως σημειώνει το ρωσικό Χριστιανικές Ειδήσεις (CNLNEWS — Христианские Новости). «Πρόκειται για μια γενοκτονία και ο κόσμος παραμένει αδιάφορος για αυτό. Πρόκειται για γενοκτονία των Χριστιανών, των Γεζιτών και άλλων μειονοτήτων στη Συρία και το Ιράκ, που πραγματοποιείται από το ‘ισλαμικό κράτος’. 

Οι ενέργειές τους είναι απίστευτα σκληρές, όπως έγραψε ο Γράχαμ στη σελίδα του στοFacebook και αναδημοσιεύεται από τις ‘χριστιανικές ειδήσεις’.
Ο ίδιος αναφέρει συγκεκριμένα για μια περίπτωση ενός 12χρονου αγοριού και 11 εντόπιων ιεραποστόλων χριστιανών που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και να αποκηρύξουν την πίστη τους.
Οι ισλαμιστές τους σταύρωσαν και τους άφησαν στο σταυρό δύο ημέρες, ενώ άλλοι οκτώ από τους συλληφθέντες αποκεφαλίστηκαν.
 
--
 
               
 

Τι είναι η Ζέα και γιατί απαγορεύτηκε στην Ελλάδα;

Ζέα: Για τους περισσότερους Έλληνες η ζέα είναι μία άγνωστη τροφή. Όχι άδικα, θα έλεγε κανείς, αφού για πολλά χρόνια το δημητριακό είχε εξαφανιστεί από τη χώρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 30, ένας νόμος για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία απαγόρευσε όχι μόνο την καλλιέργεια της ζέας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά ακόμη και το να αναφέρεται ως όρος στα λεξικά. Όπως ήταν λοιπόν αναμενόμενο με το πέρασμα των χρόνων, το δημητριακό ξεχάστηκε, ενώ οι μετέπειτα γενιές δεν έμαθαν καν την ύπαρξή του. Οι Έλληνες στερήθηκαν έτσι για πολλά χρόνια ένα πολύτιμο αγαθό, το οποίο βέβαια άλλες χώρες συνέχιζαν να καλλιεργούν και να απολαμβάνουν. Πολλές θεωρίες συνωμοσίας έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί γύρω από αυτή την εξαφάνιση. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι πως το δημητριακό τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει αργά και σταθερά να επανέρχεται στη χώρα, ενώ το μόνο που μένει είναι να εξοικειωθούμε μαζί του και να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε.
Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι; Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου».

Στηριζόμενη σε αυτές τις ρήσεις, η κ. Δήμητρα Τυλλιανάκη, χειρουργός οδοντίατρος, αν και ξεκίνησε από την κλασική ιατρική, στην πορεία ασχολήθηκε και με την ομοιοπαθητική αλλά και τη διεξοδική μελέτη των διατροφικών συνηθειών στις εποχές του Ιπποκράτη και του Πυθαγόρα.

Ο λόγος που το έκανε ήταν για να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τη βασάνιζε έντονα. «Γιατί παρά την εξέλιξη της επιστήμης θερίζουν οι ασθένειες; Ο καρκίνος, τα καρδιοεγκεφαλικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα;» Ψάχνοντας τις απαντήσεις άρχισε να αμφισβητεί τη θεραπεία μόνο με φάρμακα και στάθηκε στην ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Μάλιστα η ίδια αν και μαραθωνοδρόμος, διαπίστωσε ότι παρά τον υγιεινό τρόπο ζωής της, έκανε και λάθη, που δε γνώριζε.

Ένα από αυτά... κατανάλωνε ψωμί και μακαρόνια, κατανάλωνε δηλαδή σιτάρι. Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.

«Πριν ασχοληθώ με τη μελέτη της Ιπποκράτειας διατροφής, νόμιζα ότι έκανα καλή διατροφή, αλλά δεν έκανα. Κατανάλωνα ψωμί και μακαρόνια. Όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζέα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει.

Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη».

Η κ. Τυλλιανάκη ζυμώνει το ψωμί της με Ζέα και φτιάχνει και τα μακαρόνια της από το ίδιο δημητριακό. Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

«Καλλιεργούνταν στην Ελλάδα και απαγορεύτηκε αιφνιδιαστικά - άγνωστο γιατί. Το έχουν οι Γερμανοί και το εξάγουν. Είναι πανάκριβο κοστίζει 6,5 ευρώ το κιλό!»

Η ίδια συνιστά στους καταναλωτές να καταναλώνουν τροφές που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία, διότι όλες οι βιταμίνες βρίσκονται στον φλοιό.

«Βγάζουν το φλοιό των τροφίμων και στη συνέχεια οι βιταμίνες γίνονται συμπληρώματα διατροφής».

Όσον αφορά στην κατανάλωση κρέατος αυτή ήταν ελάχιστη και μόνο όταν το άτομο ήταν υγιές. Όταν υπήρχε κάποια ασθένεια δεν καταναλωνόταν κρέας.
Τι είναι η Ζέα; Το αρχαιότερο ίσως δημητριακό και βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων. Αναφέρεται και ως Ζειά, βρίζα, όλυρα, Emmer και ορισμένες φορές συγχέεται με το ασπροσίτι (γερμαν. Dinkel), ή τη Σίκαλη, ή ακόμα και με το καλαμπόκι, μια και η λέξη Zea (Zea mais) είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου.
Η θρεπτική του αξία είναι αδιαμφισβήτητη, άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η ετυμολογία της λέξης “ζείδωρος” (αυτός που δωρίζει ζωή) προέρχεται απο αυτό το δημητριακό. Αυτό άλλωστε είναι και το κύριο ζητούμενο της “βελτίωσης” των σιτηρών.
Ζει (ζειαί (πληθυντικός του ζειά)) + δώρος (δώρον) [Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας/ Γεώργιος Δ. Μπαμπινιώτης, Αθήνα, Κέντρο Λεξικολογίας, 1998].
(Ζειά + δωρέομαι) δωρούμενος (δίδων, παράγων) ζειάς [Λεξικόν Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης/ Ιωάννου Δρ. Σταματάκου, Αθήνα, Βιβλιοπρομηθευτική, 1994].

Μετά απο μακρόχρονη λησμονιά, οι νεότεροι επιστήμονες το “ανακάλυψαν” ξανά και κυρίως μετά τις έρευνες του Άγγλου Allen. Η ζέα είναι δημητριακό που περιέχει 40% μαγνήσιο επιπλέον των άλλων δημητριακών. Το συστατικό αυτό βοηθά στην αντιμετώπιση των κραμπών που εμφανίζονται συνήθως μετά απο πολύωρη ποδηλασία. Είναι σημαντική οχι μόνο για τις ίνες και τα μέταλλα που περιέχει αλλά κυρίως για το μαγνήσιο που ενεργοποιεί τις ενζυματικές διαδικασίες του μεταβολισμού. Αποκαλείται μαγνήτης της Ζωής. Το ποσοστό του αμινοξέος λυσίνη (Lycin) που περιέχει είναι το συστατικό των πρωτεϊνών που αυξάνει την πεπτικότητα τους, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και είναι το βασικό στοιχείο στην βιοχημική λειτουργία του εγκεφάλου.
Βοηθάει στην απορρόφηση θρεπτικών συστατικών (Ca, Mg κ.α.).
Καταστέλλει τις φλεγμονές που χρονίζουν στον οργανισμό και καταστρέφουν τα υγιή κύτταρα.
Καταστέλλει τα ένζυμα του καρκινικού κυττάρου (εμποδίζει την ανάπτυξη και μετάσταση του καρκίνου).

Ο Γαληνός (γιατρός κατά τον 2ο αι. π.Χ.) αναφέρει την όλυρα ως το τρίτο σε θρεπτική αξία δημητριακό μετά το κριθάρι και το σιτάρι, ενώ όπως μας πληροφορεί ο Διοσκουρίδης (1ος αι. μ.Χ.) στην εποχή του ήταν διαδεδομένη μια πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων και των Ρωμαίων: η μίξη χονδροαλεσμένων κόκκων ζέας και σιταριού, που λεγόταν “κρίμνον”, και το οποίο ήταν ένα παχύρρευστο θρεπτικό ρόφημα που ονομαζόταν “πολτός” (χυλός).

Η Ζέα εξαφανίστηκε “μυστηριωδώς” απο τη διατροφή μας. Το 1928 η καλλιέργειά  της άρχισε να απαγορεύεται σταδιακά και μέχρι το 1932 καταργήθηκε τελείως στην Ελλάδα. Η λέξη Ζειά, Ζέα κτλ εξαφανίστηκε ακόμα και απο τα λεξικά. Η Ζέα υποβιβάστηκε σε ζωοτροφή. Οι λόγοι δεν είναι σαφείς. Το γιατί παραμένει αδιευκρίνιστο. Το σιτάρι είναι πιο ανταποδοτική καλλιέργεια, αλλά λιγότερο ωφέλιμο για τον οργανισμό.  Ήταν η εισαγωγή των αλεύρων σίτου; Ήταν το οικονομικό συμφέρον ή κάτι πιο πολύπλοκο; Στα λεξικά (ελληνικά) ακόμα και σήμερα υπάρχει ως ζωοτροφή.

Αλλά ας το πάρουμε απο την αρχή.
Η ΖΕΑ ( Triticum dicoccum ) είναι ένα απο τα αρχαιότερα δημητριακά που είναι γνωστά στον άνθρωπο.
Δείγματα του βρέθηκαν σε ανασκαφές προϊστορικών οικισμών σε όλο τον Ελληνικό χώρο με παλαιότερο αυτό της Μικράς Ασίας που χρονολογείται 12000 έτη π.Χ.
Ήταν ένα απο τα πρώτα δημητριακά που “εξημέρωσε” ο άνθρωπος και βασικό καλλιεργήσιμο είδος της πρώιμης γεωργίας της Εύφορης Ημισελήνου (Fertile Crescent), δηλαδή της Παλαιστίνης, της Συρίας, του Ευφράτη και του Τίγρη ως τον Περσικό κόλπο. Δείγματα της εκμετάλλευσής του που χρονολογούνται 10.000 χρόνια πριν, έχουν βρεθεί και στην Βόρεια Αφρική.

Ο Όμηρος αναφέρεται στην καλλιέργεια της ζέας στην Λακωνική πεδιάδα “πυροί τε ζειαί τ’ ήδ’ εύρυφανές κρί λευκόν”.
Δέσποζε μέχρι τις αρχές των ιστορικών χρόνων μεταξύ των δημητριακών. Με το πέρασμα του χρόνου επιλέχθηκαν πιο αποδοτικές και πιο εύκολες καλλιέργειες δημητριακών, όπως το σιτάρι και το ρύζι. Έτσι η καλλιέργεια της Ζέας είχε σχεδόν εξαφανισθεί...

Για χιλιάδες χρόνια παρέμενε το κυριότερο δημητριακό της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Μετέπειτα αντικαταστάθηκε απο το Triticum turgidum (Durum) το οποίο πιθανά να δημιουργήθηκε απο το Triticum dicoccum με μετάλλαξη. Οι αγρότες προτίμησαν το νέο αυτό δημητριακό λόγω του ότι ο σπόρος αποχωριζόταν απο το φλοιό με μεγαλύτερη ευκολία. Το δημητριακό Triticum dicoccum ή αλλιώς Emmer ή aja όπως ονομάζεται στην Αφρική, έφτασε στην Αιθιοπία πριν απο 5.000 ή και περισσότερα χρόνια και έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας. Έχει επιζήσει επίσης σε μικρής κλίμακας παραγωγή και στην (πάλαι ποτέ) Γιουγκοσλαβία, Ινδία, Τουρκία, Γερμανία (Βαυαρία), Γαλλία και αλλού.

Αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη: “31 Εκτυπήθησαν δέ το λινάριον και η κρίθη διότι η κρίθη ήτο σταχυωμένη, και το λινάριον καλαμωμένον 32 ο σίτος όμως και η ζέα δεν εκτυπήθησαν, διότι ήσαν όψιμα”. [Έξοδος 9: 31, 32].

Απο βρίζα (όλυρα στο αρχαίο κείμενο) παρασκευαζόταν ψωμί, σε μέρες πείνας, καθώς ήταν είδος σιτηρού δεύτερης σειράς. Αυτό συνέβη κατά την έβδομη πληγή της Αιγύπτου. [Ησαΐας 28:25] Χρησίμευε και ως τροφή των αλόγων, όταν ακόμα δεν είχε ωριμάσει.

Μπορεί την ζέα να την χρησιμοποιούσαν ως τροφή για τα άλογα, αλλά για τους Ρωμαίους ήταν τροφή εκστρατείας. Κατά την Ομηρική εποχή πιθανολογείται ότι η Ζέα χρησιμοποιείτο ως ζωοτροφή. Ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.) αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν ψωμί αποκλειστικά απο ζέα και περιφρονούσαν το σιτάρι και το κριθάρι. Ο Θεόφραστος (4ος αι. π.Χ.) διακρίνει σαφώς τη ζέα απο την όλυρα, χαρακτηρίζοντας την πρώτη ως το πλέον αποδοτικότερο μεταξύ πολλών άλλων δημητριακών. Σύμφωνα, με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, η ζειά (όλυρα) είχε καλλιεργηθεί αποκλειστικά ως το μοναδικό δημητριακό απο τους πρώτους Ρωμαίους στην αρχή της ιστορίας τους και αυτό αποδεικνύεται και απο τη χρησιμοποίηση τους σε όλες τις θρησκευτικές τελετές τους.

http://www.madata.gr/diafora/stranges/277586.html

Καθ’ οδόν προς το Ντονμπάς η 42η ρωσική ανθρωπιστική αποστολή

Αναχώρησε από τη Ρωσία άλλη μία ανθρωπιστική αποστολή βοήθειας στους κατοίκους του Ντονμπάς. Πρόκειται για την 42η ρωσική νηοπομπή ανθρωπιστικής βοήθειας για τους κατοίκους της νοτιοανατολικής Ουκρανίας που πλήττονται από την κρίση στην εμπόλεμη ζώνη, καθώς εκτός από τις εχθροπραξίες, τον ουκρανικό λαό συνθλίβει και ο οικονομικός αποκλεισμός που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση του Κιέβου και ο Πέτρο Ποροσένκο από τον Νοέμβριο του 2014, αποσύροντας όλα τα χρηματοδοτούμενα από το κράτος προγράμματα για την υγεία, την εκπαίδευση και την προστασία των πολιτών.
Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εκτάκτων Αναγκών, η 42η αποστολή ξεκίνησε από κέντρο διασώσεων Ντονσκόι, στην ρωσική περιφέρεια του Ροστόφ.

Το νέο κονβόι αποτελείται από 1000 φορτηγά που μεταφέρουν πάνω από 1.100 τόνους ανθρωπιστικού φορτίου, με τρόφιμα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης, κουβέρτες, εξοπλισμό πυρόσβεσης αλλά και δεκάδες κούτες με σχολικά είδη για τα παιδιά του Ντονιέτσκ και τουΛουγκάνσκ.
Από τον Αύγουστο του 2014, οπότε και εξαπλώθηκε η κρίση στην Ουκρανία η Μόσχα έχει πραγματοποιήσει συνολικά 40 ανάλογες αποστολές με πάνω από 20 χιλιάδες τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας στους κατοίκους της περιοχής, ενώ έχει επίσης βοηθήσει στην παράδοση και την διανομή των φορτίων που συγκεντρώθηκαν και απεστάλησαν στο Ντονμπάς από κοινωνικές και εθελοντικές οργανώσεις για τους κατοίκους της νοτιοανατολικής Ουκρανίας.
Σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο Εκτάκτων Αναγκών, η Ρωσίασχεδιάζει να αποστέλλει ανθρωπιστική βοήθεια σε εβδομαδιαία βάσηέως το τέλος του 2015.
http://gr.rbth.com/news/2015/10/22/kath-odon-pros-to-ntonmpas-i-42i-rosiki-anthropistiki-apostoli_532999

Η Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού από το Τουρκικό Κράτος

Η Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού από το Τουρκικό Κράτος
Του Κωνσταντίνου Β. Χιώλου
Διδάκτορος Νομικής – Δικηγόρου
Προέδρου Εθνικής Ενώσεως Βορείων Ελλήνων
 _copy_copy_copy_copy_copy
Η Μικρά Ασία, υπήρξε κοιτίδα πολλών αρχαίων λαών και πολιτισμών, ενώ έντονη ήταν εις αυτήν και η Ελληνική παρουσία ήδη από την Μυκηναϊκή Εποχή.
Ειδικώτερα, εις τα προς το Αιγαίον παράλια της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκαν ενωρίτερα διάφορα Ελληνικά Φύλα (Αιολικά, Ιωνικά, Δωριά), τα οποία ίδρυσαν σημαντικώτατες Αποικίες, οι οποίες απεκατέστησαν μεγάλη ακμή κατά τους ιστορικούς χρόνους και συνέβαλαν στην ολοκλήρωση του Ελληνικού Πολιτισμού. Σπουδαιότερες από αυτές τις Αποικίες υπήρξαν η Μίλητος, η Φώκαια, η Έφεσος, η Σμύρνη, η Μαγνησία, η Αλικαρνασσός και άλλες.
Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ήταν γεωγραφικά διάσπαρτος σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ανατολίας. Η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου ήταν ιδιαίτερα έντονη στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη, ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά και πολιτιστικά Κέντρα της Μεσογείου κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος. Για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό η Σμύρνη, αποτελούσε οικονομικό, πολιτιστικό και εθνικό κέντρο, ιδιαίτερα δια τους τουρκοφώνους Ελληνορθοδόξους της ενδοχώρας. Γενικά, ο Μικρασιατικός Ελληνισμός δύναται να διαχωρισθή σε τέσσερις βασικές ομάδες: 1) Της Ιωνίας, 2) της Προποντίδος, 3) της Καππαδοκίας και 4) του Πόντου.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία (Μάιος 1919 – Σεπτέμβριος 1922), ήταν η μεγαλύτερη εκστρατεία, την οποία επεχείρησε ο Ελληνικός Στρατός από των χρόνων της απελευθερώσεως της Ελλάδος.
Η κατάρρευσις τον Αύγουστο του 1922 της αμύνης του Ελληνικού Στρατού και η τραγωδία των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, που εξεδιώχθησαν, οι περισσότεροι υπό μαρτυρικάς συνθήκας, από τας αρχαίας αυτάς εστίας του Ελληνισμού, απετέλεσαν θλιβερά γεγονότα καθοριστικής σημασίας.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, είναι η μεγαλύτερη εθνική συμφορά εις την Ιστορίαν του νεωτέρου Ελληνισμού. Την μεγάλην αυτήν συμφοράν συνθέτουν: Η κατά τον Αύγουστον του 1922 κατάρρευσις του Μικρασιατικού Μετώπου και η ήττα, με βαρύτατες απώλειες, και διάλυσις σχεδόν της ενδόξου Στρατιάς της Μικράς Ασίας, η πυρπόληση της Σμύρνης υπό των Τούρκων και οι σφαγές, λεηλασίες και άλλες φρικαλεότητες εις βάρος των Ελλήνων και Αρμενίων χριστιανών, εις την Σμύρνην και εις τας πόλες και τα χωρία, που ανεκαταλαμβάνοντο υπό του Τουρκικού Στρατού, οι μαρτυρικές πορείες των αιχμαλώτων και των ομήρων προς το εσωτερικό της Ανατολής, η εξόντωσις χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων και η εκδίωξις των υπολοίπων από τας πατρογονικάς εστίας των και προ πάντων το ξερίζωμα του Ελληνισμού από την Μικράν Ασίαν και την Ανατολικήν Θράκην.
Ήδη, προ της καταρρεύσεως του Μικρασιατικού Μετώπου, τον Αύγουστον του 1922, σε πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας, οι Ελληνικοί πληθυσμοί υπέστησαν παντοειδείς δι΄ψξεις από τους Τούρκους και ως εκ τούτου άρχισαν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τα χωρία των.
Το αδίκημα της Γενοκτονίας, δεν είναι νέον. Είναι κατάλοιπον της πρωτογόνου βαρβαρότητας και του αδυσωπήτου του πολέμου, αποβλέποντας εις την εξόντωσιν του αντιπάλου. Η ολοκληρωτική εξαφάνιση της Καρχηδόνος και των κατοίκων αυτής, η σφαγή της Νυκρός του Αγίου Βαρθολομαίου, η Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915 και η συστηματική εξόντωση έξι περίπου εκατομμυρίων Εβραίων υπό του Χίτλερ, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα Γενοκτονίας.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ύστερα από τις διαπραχθείσες, ιδίως από τους Γερμανούς και τους Ιάπωνας, ανηκούστους εγκληματικάς πράξεις, επελήφθη του θέματος η Γενική Συνέλευσις του Ο.Η.Ε. και την 9ην Δεκεμβρίου 1948, υπεγράφη Διεθνής ορισμός της Γενοκτονίας, την οποίαν είχε χαρακτηρίσει προηγουμένως, ως διεθνές έγκλημα και καθορίσθησαν τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος.
Στη Σμύρνη, η κατάσταση χειροτέρευσε απότομα, όταν στις 15 Αυγούστου 1922 – δύο ημέρες μετά την Τουρκική επίθεση – μια ανακοίνωση γνωστοποιούσε την εκκένωση από τον Ελληνικό Στρατό του Αφιόν Καραχισάρ. Η 25η Αυγούστου, ήταν η τελευταία ημέρα της παρουσίας των Ελληνικών Αρχών στη Σμύρνη. Η πυρπόληση της Σμύρνης έγινε την Τετάρτη 31 Αυγούστου 1922. Όπως γράφει σχετικώς ο Χρ. Αγγελομάτης οι δρόμοι της Σμύρνης ήσαν μαύροι από τους κατερχομένους από το εσωτερικό πολίτας και στρατιώτας και όλοι «έσπευδον προς την προκυμαίαν, με την ιδέαν ότι θα εύρισκον εκεί τα πλοία της σωτηρίας των. Αλλόφρονες οι Έλληνες συνοστίζοντο στην προκυμαία της Σμύρνης, κι ενώ πίσω τους μαίνεται η φωτιά, προσπαθούν να επιβιβασθούν σε οποιοδήποτε μέσο, προκειμένου να απομακρυνθούν έγκαιρα. Οι σκηνές του πανικού που εκτυλίχθηκαν, στοίχησαν τη ζωή σε εκατοντάδες που επνίγησαν μόλις 50 μέτρα από την στεριά, κάτω από τα αδιάφορα μάτια των πληρωμάτων των συμμαχικών πλοίων. Όσοι Έλληνες συνελήφθησαν στην προκυμαία της Σμύρνης, εστάλησαν από τους Τούρκους στα ενδότερα και ελάχιστοι από αυτούς επέζησαν. Το τελευταίο πλοίο που εγκατέλειψε την Σμύρνη, ήταν το «ΕΛΛΗ», ενώ το πλήθος απελπισμένο στην προκυμαία, έβλεπε να εγκαταλείπεται κυριολεκτικά πλέον στην τύχη του και να επαφίεται στην καλή διάθεση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Πολλοί ξένοι και Έλληνες, αυτόπτες μάρτυρες, περιγράφουν τις φρικώδεις στιγμές των ημερών της πυρπολήσεως της Σμύρνης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ο εμπρησμός αυτής ήταν προμελετημένος και καλώς οργανωμένος, καθ’ όσον Τούρκοι στρατιώτες μετέφεραν δοχεία με βενζίνη και πετρέλαιο ή έριχναν εμπρηστικές βόμβες.
Ως προς την σκοπιμότητα του εμπρησμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, αναφερόμεθα στον Αμερικανό Πρόξενο της Σμύρνης Τζώρτζ Χόρτον ο οποίος γράφει επ’ αυτού σχετικώς:
«Ο συστηματικός εμπρησμός της Σμύρνης έγινε από τους στρατιώτας του Μουσταφά Κεμάλ με τον σκοπό να εξολοθρευθούν οι χριστιανοί της Μικράς Ασίας  και να μην ξαναγυρίσουν  ποτέ πια στην Πατρίδα τους. Βέβαιο είναι ακόμη, ότι εκτός από την φωτιά είχαν προσχεδιασθεί και οι σφαγές και οι λεηλασίες. Χιλιάδες υποφέρουν και αποθνήσκουν εις την Σμύρνην. Η καταστροφή αυτών των ανθρώπων υπερβαίνει πάσαν περιγραφήν. Δεν ενθυμούμαι επεισόδιον εις την Ιστορία παρομοίων ανθρωπίνων συμφορών. Έχοντες οπίσω των τα καιόμενα σπίτια των, οι άνθρωποι αυτοί μένουν επί ώρας και ημέρας εις την προκυμαίαν της Σμύρνης – γυναίκες, άνδρες και παιδιά – κραυγάζοντες και εκλιπαρούντες πλοία για να φύγουν…».
Η καταστροφή της Σμύρνης, της πρωτευούσης του Μικρασιατικού Ελληνισμού, εσήμανε το τέλος της Ελληνικής παραδόσεως και της συνεχούς Ελληνικής παρουσίας τριών χιλιετιών εις την Μικράν Ασίαν. Η εκδίωξη του Ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας, απετέλεσε έναν ιστορικον βιασμόν, καθ’ όσον απέκοψε την Δυτικήν Μικράν Ασίαν από τον ενειαίον ιστορικώς, Ελληνοχριστιανικόν Αιγαιοπελαγίτικον χώρον.
Ο Ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας, ο οποίος είχε παγκοσμίας σημασίας αποστολή επί τρεις και πλέον χιλιετίες, προσφύγων, εις το Ελληνικόν Κράτος, εγκαταστάθη σε πολλά διαμερίσματα αυτού, εις πολλούς δε οικισμούς εδόθησαν Μικρασιατικά ονόματα, όπως Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφια, Νέα Σμύρνη κ.α.
Το Έθνος μας, εδέχθη τους διωγμένους Μικρασιάτες αδελγούς μας και οργάνωσε την μεταφοράν, περίθαλψιν και αποκατάστασή των.
Επιλέγοντες, θα πρέπει να τονίσουμε την δέουσα έμφαση, ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος, η οποία με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α΄ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14ην Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης αυτών, υπήρξε μία από τις τραγικώτερες συμφορές της Ιστορίας της Φυλής μας.
Η νομοθετική καθιέρωση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο της 14ης Σεπτεμβρίου, ως Ημέρας Μνήμης για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και για τις αλησμόνητες Πατρίδες της Μικράς Ασίας, καθώς και η προώθησις της διεθνούς αναγνωρίσεώς της, αποτελεί για όλους ημάς χρέος τιμής.
Μνήμονες, όθεν, του υπερτάτου αυτού εθνικού μας χρέους, ας μην παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού, αλλά να διατηρήσουμε άσβεστη τη φλόγα των Ελληνοχριστιανικών μας παραδόσεων και ιδανικών που μας κληροδότησαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας, τις οποίες και να μεταλαμπαδεύσουμε περαιτέρω στις επερχόμενες γενεές, έχοντες πάντοτε προ οφθαλμών το του ποιητού:
«Μην λησμονείς πως Έλληνα σ’ έχει γεννήσει η φύση και

Μέσα σου λάμπει αδάμαστη του Γένους σου η ψυχή!».
http://www.proinos-typos.gr/gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12862:2015-10-20-17-43-36&catid=13:2011-04-04-09-24-14&Itemid=16