Σεπτεμβριανά 1955: Ένα ψέμα ξυπνά την τουρκική αγριότητα -Φωτό ντοκουμέντο

Νύχτα 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου. Ένας εξαγριωμένος όχλος ξεχύνεται στους ρωμαίικους μαχαλάδες της Κωνσταντινούπολης και ρημάζει. Σπίτια, καταστήματα, εκκλησιές, σχολειά, περιουσίες, ζωές. Χτυπούν καταστηματάρχες και νοικοκυραίους, κατεβάζουν προθήκες, πετούν και τσαλαπατούν εμπορεύματα, πυρπολούν…




Η καταστροφή του σπιτιού του Κεμάλ!

Την προηγούμενη, 5 Σεπτεμβρίου του 1955, ένα μασούρι δυναμίτιδας έχει εκραγεί στον κήπο του τουρκικού προξενείου στην Θεσσαλονίκη, το οίκημα που συνδέεται με τον Κεμάλ Ατατούρκ, σπάζοντας μερικά τζάμια και πυροδοτώντας ένα πογκρόμ διώξεων κατά των Ρωμιών, 650 χιλιόμετρα μακριά, καθώς ο τουρκικός Τύπος παρουσιάζει την "καταστροφή στο σπίτι του Κεμάλ" ως ολοκληρωτική.

Η έκρηξη είναι προσχεδιασμένη να λειτουργήσει ως η φωτιά στο φυτίλι, που περιμένει από καιρό την πυροδότησή του. Άλλωστε, η κατοπινή αστυνομική έρευνα αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος, που τοποθέτησε τη δυναμίτιδα στον κήπο του προξενείου είναι ο κλητήρας του, ο Χασάν Μεχμέτογλου και έδρασε κατόπιν εντολής του Τούρκου φοιτητή, Οκτάι Εγκίν, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αποδεικνύεται, δε, ότι το σχέδιο γνωρίζουν πολύ καλά οι προξενικές αρχές της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη.



Οι ελληνορθόδοξοι της Πόλης, το "μέσο" της Άγκυρας!

Είναι, βλέπεις, η εποχή, που το Κυπριακό κλυδωνίζει επικίνδυνα τις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας και η Άγκυρα στη διπλωματική της αναμέτρηση με την Αθήνα, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο τούς ελληνορθόδοξους της Πόλης, έχοντας φροντίσει προηγουμένως να παθιάσει τον τουρκικό λαό ενάντια στην "αυτοδιάθεση" της Κύπρου και ως εκ τούτου στην ένωση του πληθυσμού της -στην πλειονότητα ελληνοκυπριακού- με την Ελλάδα.

Στην Τουρκία ένα καζάνι μπαίνει στη φωτιά... Η Άγκυρα έχει εμπλακεί για τα καλά στην υπόθεση "αυτοδιάθεση" και παρακρατικοί μαζί με ανθρώπους του πρωθυπουργού Μεντερές υποδαυλίζουν την οργή του λαού. Πολιτικές συγκεντρώσεις με κεντρικά συνθήματα "εδώ είναι Τουρκία και μιλάμε τουρκικά" και "ένωση της Κύπρου με την Τουρκία", συζητήσεις σε υψηλούς τόνους και διενέξεις Τούρκων και Ρωμιών σε χώρους συγκεντρώσεως, καφενεία, μαγέρικα, ακόμη και πανεπιστήμια, κάνουν το καζάνι να βράζει…



Ώσπου, το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου, με πρόσχημα την "αυθόρμητη λαϊκή έκρηξη" και με αφορμή τη βόμβα στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, περί τους 50.000 Τούρκοι πολίτες, εφοδιασμένοι με καδρόνια, αξίνες, λοστούς και πέτρες, ξεκινούν από την πλατεία Ταξίμ, τρέχουν με πάθος και χυμούν με μένος σε βάρος κάθε τι ρωμαίικου στην Πόλη. Κοντά δέκα ώρες αφανίζουν βιος και ζωές σε Πέρα, Φανάρι, Ταταύλα και από την οργή τους δεν γλυτώνουν Αρμένιοι και Εβραίοι.








Η αρχή του τέλους!

Ο απολογισμός της ανθρώπινης λαίλαπας είναι τραγικός: Τριάντα νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, 200 επισήμως βιασθείσες και βιασθέντες και επιπλέον κατεστραμμένα 4.384 καταστήματα και εργαστήρια, 1.004 σπίτια, 110 εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία, 21 εργοστάσια, 11 κλινικές, 12 ξενοδοχεία, 27 φαρμακεία, 71 εκκλησιές, 26 σχολεία, δύο νεκροταφεία, οι πατριαρχικοί τάφοι στη Μονή Βαλουκλή, διάφορα κοινοτικά κέντρα, ρωμαίικες λέσχες και άλλα.

Η νύχτα των Σεπτεμβριανών του ΄55 στην Κωνσταντινούπολη, χαρακτηρίσθηκε ως "η αρχή του τέλους" για τον ελληνισμό της πόλης και κατέλαβε τη δική της σελίδα στην ιστορία της επί δεκαετίες διωκόμενης Ρωμιοσύνης από τα χώματα της απέναντι όχθης του Αιγαίου.


http://www.onalert.gr/stories/PolhSeptebriana_1955Ena_psema_ksypna_th_toyrkikh_agriothtaFotografies/8106

73 χρόνια από τη Μάχη του Στάλινγκραντ: Η «αρχή του τέλους» για τη Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο

Η ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου περιέχει πολλές μάχες η έκβαση των οποίων έπαιξε κομβικό ρόλο στην κατάληξή του- λίγες όμως έχουν τη βαρύτητα της μάχης του Στάλινγκραντ, κατά την οποία ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε να σταματήσει την προέλαση της Βέρμαχτ, με αποτέλεσμα την ήττα και παράδοση της 6ης Στρατιάς του στρατηγού Φρίντριχ Πάουλους.

Το Στάλινγκραντ είχε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη σοβιετική πολεμική προσπάθεια, καθώς αποτελούσε μια βαρέως βιομηχανική πόλη, που επιδιδόταν στην παραγωγή εξοπλισμών για τον Κόκκινο Στρατό. Στόχος των γερμανικών δυνάμεων ήταν η αποκοπή της σύνδεσης με τη νότια Ρωσία και η χρήση του για τους σκοπούς της βόρειας πτέρυγας της Βέρμαχτ, κατά την προώθηση προς τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου. Επιπλέον από άποψης προπαγάνδας η σημασία ήταν ιδιαίτερα μεγάλη, καθώς η πτώση της πόλης που έφερε το όνομα του σοβιετικού ηγέτη, Ιωσήφ Στάλιν, θα αποτελούσε σημαντική νίκη για το ναζιστικό καθεστώς.

Ο γερμανικός σχεδιασμός για την κατάκτηση του Στάλινγκραντ είχε την κωδική ονομασία «Fall Blau», και είχε εγκριθεί από τις 5 Απριλίου Την επίθεση θα αναλάμβανε η Ομάδα Στρατιών Νότου (Heeresgruppe Süd), υπό τον στρατάρχη Φεντόρ φον Μποκ. Οι αρχικές επιχειρήσεις ξεκίνησαν στις 28 Ιουνίου, με τον Χίτλερ να προβαίνει σε αλλαγές στις 9 Ιουλίου, διατάσσοντας την ταυτόχρονη κατάληψη τόσο του Στάλινγκραντ όσο και του Καυκάσου. Η Ομάδα Στρατιών Νότου χωρίστηκε στην Ομάδα Στρατιών Α (υπό τον Βίλχελμ Λιστ) και την Ομάδα Στρατιών Β (υπό τον φον Μποκ, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Μαξιμίλιαν φον Βάιχς).

Με την Ομάδα Στρατιών Α να καταλαμβάνει το Ροστόβ-να-Ντόνου, διεισδύοντας βαθιά στον Καύκασο (επιχείρηση Edelweiss), η Ομάδα Στρατιών Β προωθήθηκε προς το Στάλινγκραντ (επιχείρηση Fischreiher). Ο Στάλιν και η σοβιετική ανώτατη διοίκηση αντέδρασαν σχηματίζοντας το «Μέτωπο Στάλινγκραντ», με την 62η, την 63η και την 64η Στρατιά, υπό τον Σεμιόν Τιμοσένκο. 
Σημειώνεται πως, ενώ η αρχική σοβιετική αντίδραση απέναντι στο «Fall Blau» ήταν η τακτική υποχώρηση για να αποφευχθούν περικυκλώσεις και απώλειες (όπως στα πρώτα στάδια της επιχείρησης «Βαρβαρόσσα»), στις 28 Ιουλίου ο Στάλιν εξέδωσε τη διαβόητη Διαταγή 227, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρεπόταν στους υπερασπιστές του Στάλινγκραντ να κάνουν «ούτε βήμα πίσω». Επίσης, ο Στάλιν αρνήθηκε την εκκένωση των αμάχων, εκτιμώντας ότι οι στρατιώτες θα πολεμούσαν σκληρότερα έτσι.

Καθώς πλησίαζε το τέλος του Αυγούστου, προς την πόλη προέλαυνε η 4η Στρατιά, ενώ παράλληλα πλησίαζε εξ ανατολών η 6η Στρατιά του Πάουλους, με 330.000 άνδρες- η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με πολύ σκληρή σοβιετική αντίσταση. Η κύρια μάχη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 23 Αυγούστου, ακριβώς 73 χρόνια πριν, με γερμανικές εμπροσθοφυλακές να εισέρχονται στα βόρεια προάστια της πόλης και τη Luftwaffe να βομβαρδίζει με εμπρηστικές βόμβες, που κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος των ξύλινων σπιτιών του Στάλινγκραντ. Η 62 Στρατιά του Κόκκινου Στρατού απωθήθηκε στο εσωτερικό της πόλης όπου προέβαλε σκληρή αντίσταση, υπό τον στρατηγό Βασίλι Τσούικοφ.

Κατά τα μέσα του Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τους Σοβιετικούς πολύ, περιορίζοντάς τους σε μια λωρίδα 15 χιλιομέτρων κατά μήκος του Βόλγα, με πλάτος μόλις 3-5 χλμ. Ο ανεφοδιασμός των σοβιετικών δυνάμεων γινόταν μέσω του ποταμού, από την άλλη όχθη, κυρίως με βάρκες. Σε εκείνη τη φάση το Στάλινγκραντ έγινε το θέατρο των σκληρότερων αναμετρήσεων εκ του συστάδην σε περιορισμένους χώρους του πολέμου, με σκληρότατες μάχες σε οδούς, οικοδομικά τετράγωνα και κτίρια από μικρές ομάδες στρατιωτών. Στις 14 Οκτωβρίου οι Σοβιετικοί είχαν απωθηθεί τόσο κοντά στον Βόλγα που τα γερμανικά πυρά πολυβόλων έφταναν στα περάσματα του ποταμού. Ωστόσο το βάρος ήταν τεράστιο και για τη Βέρμαχτ, λόγω κούρασης, βαρέων απωλειών και του επερχόμενου χειμώνα.

Επιχείρηση «Ουρανός»

Η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά των Σοβιετικών με την επιχείρηση «Ουρανός» (Операция «Уран») που είχε σχεδιαστεί από τους στρατηγούς Ζούκοφ, Βασιλέφσκι και Βορόνοφ. Επρόκειτο για μια μεγάλης κλίμακας αντεπίθεση με δύο αιχμές, 80 χιλιόμετρα βόρεια και νότια της γερμανικής επίθεσης, η αιχμή της οποίας ήταν στο Στάλινγκραντ. Η αντεπίθεση αιφνιδίασε τους Γερμανούς, οι οποίοι δεν θεωρούσαν ότι ο Κόκκινος Στρατός ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο.

Στην ουσία επρόκειτο για έναν ελιγμό βαθιάς διείσδυσης, αποφεύγοντας την κύρια γερμανική δύναμη που έδινε τη μάχη του Στάλινγκραντ (250.000 άνδρες της 6ης Στρατιάς και της 4ης Τεθωρακισμένης Στρατιάς) και χτυπώντας τις πιο αδύναμες πτέρυγες, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες στην ανοικτή στέπα (η οποία προσφέρεται για κινήσεις μεγάλων τεθωρακισμένων/ μηχανοκίνητων σχηματισμών) και τις υπερασπίζονταν κατά πολύ κατώτερες (σε σχέση με τις δυνάμεις που έδιναν την κύρια μάχη) ρουμανικές, ουγγρικές και ιταλικές μονάδες.

Στις 23 Νοεμβρίου οι δύο άκρες της «λαβίδας» έκλεισαν στο Καλάτς, 100 χιλιόμετρα δυτικά του Στάλινγκραντ, ολοκληρώνοντας την κύκλωση των γερμανικών δυνάμεων στην πόλη. Η γερμανική ανώτατη διοίκηση ζήτησε από τον Χίτλερ να επιτρέψει στον Πάουλους και τις δυνάμεις του να προσπαθήσουν να σπάσουν τον κλοιό και να υποχωρήσουν από την πόλη, συνδεόμενες με τα γερμανικά στρατεύματα στα δυτικά, αλλά ο ηγέτης του Ράιχ αρνούνταν να διανοηθεί κάτι τέτοιο, διατάζοντας τον Πάουλους να μείνει εκεί που ήταν και να πολεμήσει.

Η έλευση του χειμώνα επιδείνωσε την κατάσταση για τους Γερμανούς, καθώς μειώνονταν κατακόρυφα οι προμήθειές τους σε τρόφιμα και φαρμακευτικό υλικό. Ο Χίτλερ διέταξε τον ανεφοδιασμό των στρατευμάτων του Πάουλους από αέρος, αλλά η Luftwaffe ήταν σε θέση να παραδώσει μόνο μικρό ποσοστό των απαραίτητων εφοδίων.

Ο Μάνσταϊν στη μάχη: «Unternehmen Wintergewitter» 

Στα μέσα του Δεκεμβρίου ο Χίτλερ διέταξε έναν από τους κορυφαίους διοικητές του, τον Στρατάρχη Έριχ φον Μανστάιν, να δημιουργήσει έναν ειδικό σχηματισμό για να διασώσει τις δυνάμεις του Πάουλους, προωθούμενος προς ανατολάς (επιχείρηση «Χειμερινή Θύελλα»- Unternehmen Wintergewitter), αλλά παράλληλα δεν επέτρεψε στον Πάουλους να κινηθεί δυτικά για να πλησιάσει τον Μάνσταϊν. Επρόκειτο για την απόφαση που καταδίκασε οριστικά τις δυνάμεις του Πάουλους, καθώς τα στρατεύματα του Μάνσταϊν δεν είχαν τις εφεδρείες που ήταν απαραίτητες για να σπάσουν τον σοβιετικό κλοιό από μόνα τους.

Νέα σοβιετική επίθεση: Επιχείρηση «Κρόνος». Ο τελικός απολογισμός

Ο Κόκκινος Στρατός άρχισε ξανά την επίθεση στις 16 Δεκεμβρίου (Επιχείρηση «Κρόνος»). Ο Βόλγας ήταν τότε παγωμένος, οπότε και οι σοβιετικές δυνάμεις μπορούσαν να περάσουν περνώντας πάνω από τον πάγο σε πολλά σημεία της πόλης. Ο Χίτλερ διέτασσε τις γερμανικές δυνάμεις να πολεμήσουν μέχρι τέλους, προάγοντας τον Πάουλους σε Στρατάρχη και υπενθυμίζοντάς του ότι κανένας Γερμανός αξιωματικός τέτοιου βαθμού δεν είχε παραδοθεί ποτέ. Ωστόσο, η κατάσταση ήταν χωρίς ελπίδα: Η 6η Στρατιά ήταν περικυκλωμένη από επτά σοβιετικές στρατιές και στις 31 Ιανουαρίου ο Πάουλους αποφάσισε να παραδοθεί. Μαζί του παραδόθηκαν 22 στρατηγοί, και στις 2 Φεβρουαρίου 91.000 Γερμανοί στρατιώτες παραδόθηκαν στους Σοβιετικούς.

Όσον αφορά στις απώλειες, οι εκτιμήσεις ποικίλλουν- αλλά σε όλες τις περιπτώσεις είναι τεράστιες: Για τον Άξονα υπολογίζονται σε 850.000 (νεκροί, αγνοούμενοι, τραυματίες, αιχμάλωτοι), με 900 αεροσκάφη, 500 άρματα μάχης, 6.000 πυροβόλα. Για τους Σοβιετικούς οι απώλειες θεωρείται πως ανήλθαν σε 1.129.619, με 4.341 άρματα μάχης, 15.728 πυροβόλα και 2.769 αεροσκάφη. Δεκάδες χιλιάδες θεωρείται ότι ήταν οι νεκροί άμαχοι, χωρίς να υπάρχει πλήρης απολογισμός. Συνολικά, οι απώλειες της ΕΣΣΔ και του Άξονα ανήλθαν σε 1,7-2 εκατ. ανθρώπους.

Στη ρωσική ιστορία η μάχη του Στάλινγκραντ έμεινε ως «οι σύγχρονες Κάννες» (αναφορά στον θρίαμβο του Αννίβα εναντίον των Ρωμαίων, όταν ο Καρχηδόνιος στρατηγός ακολούθησε παρόμοια κυκλωτική τακτική για να τσακίσει τις λεγεώνες του Αιμιλίου Παύλου), ενώ οι Γερμανοί την χαρακτήρισαν «Rattenkrieg» («Πόλεμος των Αρουραίων»).

Πέραν του στρατιωτικού επιπέδου, η μάχη αποτέλεσε μεγάλη ταπείνωση για τον Χίτλερ, ο οποίος έχασε ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη στους στρατηγούς του- τη στιγμή που ο Στάλιν απέκτησε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Κόκκινο Στρατό.

Πηγές
Britannica

Ρένος Χαλαραμπίδης: «Δεν είμαι αυτό που βλέπετε στην τηλεόραση»

Ο Ρένος Χαλαραμπίδης μίλησε για τους γονείς του και πώς πήραν την απόφασή του να γίνει ηθοποιός.

Οι γονείς σου προσπάθησαν να σε αποτρέψουν από το να γίνεις ηθοποιοί;

«Όχι, δεν προσπάθησαν να μου βάλουν εμπόδια, αλλά στην αρχή ένιωσαν άγχος οι άνθρωποι, λογικό είναι, τους καταλαβαίνω».

Καλύτερη σχέση είχες με τη μητέρα ή τον πατέρα σου; Ποιος συμμάχησε πρώτος μετά την απόφαση σου αυτή;

«Ο πατέρας μου δεν μου έβαζε κανένα εμπόδιο, με άφηνε κι έκανα ό,τι ήθελα, αλλά ούτε και η μητέρα μου μπορώ να πω. Είχαν αγωνία για το μέλλον μου. Το να διαλέγει κάποιος να γίνει ηθοποιός σημαίνει ότι κυρίως διαλέγει να είναι άνεργος. Αυτή είναι η ιστορία των καλλιτεχνών. Στην Αμερική λένε για τους καλλιτέχνες: “Άλλη μια μέρα, άλλο ένα σάντουιτς”. Κι εγώ, αν γίνω πατέρας κι έχω ένα παιδί που μου πει: “θέλω να γίνω ηθοποιός”, με αγωνία θα το προσεγγίσω».

Είσαι μοναχοπαίδι;

«Ναι. Ήμουν και παραμένω ένας πολύ ήσυχος και συνεσταλμένος άνθρωπος στην προσωπική μου ζωή. Είμαι άλλο στους ρόλους μου, μη με ταυτίζεται, δεν είμαι αυτό που βλέπετε στην τηλεόραση. Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων. Στο σχολείο ήμουν ένα ντροπαλό παιδί, μέχρι το λύκειο δεν με ήξερε κανείς. Απελευθερώθηκα μέσα από την υποκριτική και το θέατρο που μου ταίριαζε παρά πολύ, εκεί βρήκα ίο δρόμο μου».

Τα πράγματα ήρθαν έτσι όπως χα είχε σκεφτεί;

«Ζω εντός του μέλλοντος που είχα ονειρευτεί, έφτασα στους σκοπούς μου. Άλλα περίμενα καλύτερα, αλλά χειρότερα,., θα ήθελα να παραμείνω υγιής. Όσο κι αν θεώρησα κάποια στιγμή ότι υπέφερα, πιστεύω ότι έχω ζήσει μια ζωή χωρίς πραγματικά δύσκολες στιγμές. Ο θεός πολλές φορές μου κάνει φάρσες, μου κάνει πλάκες άλλα δεν μου στέλνει τραγωδίες. Είμαι. από του3 ευνοούμενους της τύχης. Υπέφερα σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο».

Πηγή: Λοιπόν

Πηγή: http://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/393254/renos-xalarampidis-den-eimai-ayto-poy-vlepete-stin-tileorasi#ixzz3jfJT1BL3

Επικαιρότητα

Oι κάλπες της ντροπής

Πόσο μακρινή μοιάζει η εποχή που οι νέοι έτρεχαν στις κάλπες να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, πεπεισμένοι ότι θα παίρνουν τουλάχιστον 751 ευρώ και οι μεγαλύτεροι τους ακολουθούσαν πεπεισμένοι ότι θα απαλλαγούν τουλάχιστον από το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ; Μπορεί να μην πίστευαν ότι θα απαλλαγούν απ’ όλο το άχθος των Μνημονίων, αλλά θα ήταν ευχαριστημένοι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «το 10% από αυτά που τους υπόσχονταν». Κι όμως, δεν έχουν περάσει ούτε οχτώ μήνες από τότε. Και τώρα καλούνται στην κάλπη για να επικυρώσουν τη διάψευση των ελπίδων τους, αποδεχόμενοι ότι η πολιτική των Μνημονίων είναι ένα είδος μοίρας που θα τους βαραίνει εσαεί. Καλούνται να ψηφίσουν αυτόν που υπόσχεται το καλύτερο αναλγητικό για τα αναπόφευκτα άλγη των Μνημονίων (που έγιναν τρία, ζωή να ‘χουν).

Τα όσα συνέβησαν αυτό το οχτάμηνο εξηγούν τα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την «παράξενη» προεκλογική περίοδο. Μπορεί ο Σακελλαρίδης να διατυμπάνισε την «αριστερή μελαγχολία» του, πριν ανακοινώσει ότι θα είναι ξανά υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ (και υπουργός, αν ξανασχηματίσουν κυβέρνηση), αυτή η «μελαγχολία» όμως είναι ριζικά διαφορετικού χαρακτήρα από την κοινωνική μελαγχολία, που αναγκάζει τον Τσίπρα να πηγαίνει στην Κρήτη και να κάνει μικροσυγκεντρώσεις σε κωμοπόλεις Κισάμου και Ανωγείων (ίσα-ίσα για να εξασφαλιστούν τηλεοπτικά πλάνα) και να μην αποτολμά συγκέντρωση στο Ηράκλειο (εκεί όπου είχε προαναγγείλει ότι οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλι στο ρυθμό της λύρας και του νταουλιού) ή στα Χανιά. Aκόμη κι αυτοί που θα προσέλθουν στις κάλπες της ντροπής και θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη λογική του «μικρότερου κακού», δεν είναι διατεθειμένοι (στο μεγαλύτερο μέρος τους) να μετατραπούν σε χειροκροτητές εκείνου που τους έταξε απαλλαγή από τα Μνημόνια και σε εφτά μήνες τους αλυσόδεσε με νέο Μνημόνιο, χωρίς να τους απαλλάξει στο παραμικρό από τα προηγούμενα Μνημόνια.

Αυτή η κατάσταση εξηγεί ενδεχομένως και την εικόνα ντέρμπι που καταγράφουν τα γκάλοπ. Οσο και να τα «τσιμπάνε» (που τα «τσιμπάνε») οι δημοσκόποι, για να ενισχύσουν το νέο δικομματισμό και την προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού», δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εικόνα του «διπλού σκορ», με το οποίο ο Τσίπρας πικάριζε τον Μεϊμαράκη από το βήμα της Βουλής, μόλις στα τέλη του Ιούλη, εικόνα επίσης «πειραγμένη», πλέον δεν υπάρχει.

Γιατί μιλάμε για κάλπες της ντροπής; Γιατί το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση είναι δεδομένο, υπογεγραμμένο από τη μεγάλη πλειοψηφία της απελθούσας Βουλής. Είναι το Μνημόνιο-3, με τον εμπροσθοβαρή χαρακτήρα του. Δηλαδή, με τα περισσότερα μέτρα να ψηφίζονται εντός του επόμενου εξάμηνου (μέχρι την άνοιξη του 2016). Γι’ αυτό και δε γίνεται καμιά συζήτηση γι’ αυτό το πρόγραμμα. Πετάνε μόνο μπαρούφες για «ανώδυνη εφαρμογή» και «επαναδιαπραγμάτευση» κάποιων μέτρων. Μόνο που αυτή τη φορά ουδείς διανοείται να μιλήσει για σκέτη «επαναδιαπραγμάτευση», όπως μιλούσαν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος κι ο Κουβέλης του 2012, πολλώ δε μάλλον για «κατάργηση», όπως μιλούσε ο Τσίπρας μέχρι και το Γενάρη του 2015. Ολοι μιλούν για «επαναδιαπραγμάτευση μέσω ισοδυνάμων», σε μια προσπάθεια να παραμυθιάσουν κάποιον κόσμο για να πάει να τους ψηφίσει. Ποντάρουν στη ριζωμένη στις λαϊκές μάζες αντίληψη του «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», η οποία τροφοδοτείται από την απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Δεν είναι τυχαίο ότι το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ είναι το ίδιο. «Μόνο μπροστά» του ΣΥΡΙΖΑ, «Η Ελλάδα μπροστά» της ΝΔ. Πλακώθηκαν και στις αλληλοκατηγορίες, μάλιστα, για το ποιος έκλεψε τον άλλο.

Γι’ αυτό και ουσιαστικά κάνουν πασαρέλα αρχηγών και τον τόνο της προεκλογικής αντιπαράθεσης δίνουν από τη μια οι εξυπνάδες και οι ψευτομαγκιές και από την άλλη η συζήτηση για το ποιος θα συνεργαστεί με ποιον ή με ποιους για να σχηματιστεί μνημονιακή κυβέρνηση μετά τις εκλογές (όλοι αποκλείουν το ενδεχόμενο νέων εκλογών, γιατί αυτό αφαιρεί εκλογική δύναμη). Οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι, που εκφράζονται μέσα από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ, έχουν εκφράσει τη δική τους θέληση: ή «μεγάλος συνασπισμός» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ ή «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης» με τη συνεργασία του πρώτου κόμματος με τα μικρότερα μνημονιακά κόμματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον βουτηγμένος στην αλαζονεία των γκάλοπ του Ιούλη, σήκωσε ψηλά το αίτημα της αυτοδυναμίας, δηλώνοντας ότι δε συζητά συνεργασία με κανένα άλλο κόμμα. Δεν υπολόγισε σωστά ούτε την εσωκομματική κρίση, ούτε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ούτε την πίεση της «οικουμενικότητας» που θα ασκούσαν τα αστικά ΜΜΕ. Οταν είδαν ότι αυτό δεν «πουλάει» και τόσο, διατήρησαν μεν το αίτημα της αυτοδυναμίας (αναγκαστικά σ’ ένα βαθμό, γιατί η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται εξαιρετικά χαμηλή), άρχισαν όμως να το «γλυκαίνουν», εστιάζοντας κυρίως στην άρνηση κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ. Για τους υπόλοιπους (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) υπάρχει ένα μικρό κλείσιμο του ματιού, που όσο θα πλησιάζουμε προς την κάλπη, ανάλογα και με τα γκάλοπ, μάλλον θα γίνει μεγαλύτερο. Η πλάκα είναι πως ο Τσίπρας, στο one man show που δίνει, δεν μιλάει πλέον για το «μπλοκ του Μνημονίου», αλλά για το «παλιό πολιτικό σύστημα»! Λες και ο συνεταίρος του στη συγκυβέρνηση του τρίτου Μνημόνιου, Καμμένος, αντιπροσωπεύει το νέο και το φρέσκο ή λες και η πλειοψηφία των συριζαίων (και ο ίδιος ο Τσίπρας) μπορούν πλέον να εμφανίζονται ως φορείς του νέου και του άφθαρτου. Και στο κάτω-κάτω, αυτά τα έλεγε και εξακολουθεί να τα λέει ο Θεοδωράκης, που έχει και το… copyright.

Η ΝΔ, με τον Βαγγέλα να δίνει το δικό του σόου «να ‘ουμ», πήρε το μήνυμα των μιντιαρχών και από το πρωί μέχρι το βράδυ ορκίζεται στις κυβερνήσεις συνεργασίας, από τις οποίες δεν απορρίπτει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, ο Βαγγέλας ζητά την πρωτιά για να γίνει αυτός πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημά του είναι απλό και αναπτύσσεται στον αντίποδα του βασικού επιχειρήματος του Τσίπρα: το Μνημόνιο αυτό είναι του Τσίπρα, δεν είναι δικό μας. Εμείς αναγκαστήκαμε να το ψηφίσουμε για να μην καταστραφεί η χώρα. Αν ο Τσίπρας μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, θα το είχε κάνει. Αν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί κάτι, αυτό μόνον εμείς μπορούμε να το καταφέρουμε κι όχι ο Τσίπρας, που επί εφτά μήνες έπαιζε, βούλιαξε την οικονομία και στο τέλος μας φέσωσε με επιπλέον 60 δισ.

Θεοδωράκης και Φώφη παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια προκειμένου να πείσουν ότι αποτελούν την καλύτερη κυβερνητική τσόντα και γι’ αυτό αξίζουν την ψήφο. Ο Θεοδωράκης δε δείχνει καμιά δυναμική. Ολο τα ίδια και τα ίδια, το κουτάκι με τις μαλακίες άδειασε και η «κακιά μάγισσα» που έχει πιάσει στασίδι σε όλα τα κανάλια έχει τον ανθρωποδιώκτη (όταν μιλάμε για απλούς λαϊκούς ανθρώπους και όχι για τα καλόπαιδα που ψήφιζαν Τζήμερο). Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, χωρίς την πίεση του Γιωργάκη και με λίγη προπαγανδιστική εσάνς από τα ορφανά του κυρ-Φώτη, ενδέχεται να διασωθεί αξιοπρεπώς. Εχει, όμως, έναν μεγάλο αντίπαλο που ακούει στο όνομα… Βασίλης Λεβέντης. Είναι η κατάντια του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά ταυτόχρονα και η κατάντια ενός τμήματος του ελληνικού λαού (για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους).

Ο Καμμένος δίνει μάχη ζωής και θανάτου. Το σύνθημα «φηφίστε μας για να ξανακυβερνήσουμε με τον Αλέξη» δεν μπορεί να πιάσει στο ακροδεξιό ακροατήριο, πλην ίσως των καραβανάδων που ενδεχομένως βλέπουν στον Καμμένο τον φύλακα άγγελό τους. Οταν, όμως, βγαίνει και λέει ότι το Μνημόνιο-3 είναι… το τέλος των Μνημονίων, είναι σα να καλεί τους ψηφοφόρους του να χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο και να ψηφίσουν ή ΝΔ ή τους νεοναζί (που… σοβάρεψαν).

Οι Λαφαζανικοί αποτελούν ασφαλώς τον άγνωστο Χ, καθώς δεν έχουν ξαναδοκιμαστεί σε εκλογική μάχη. Σε επίπεδο προεκλογικού λόγου επαναλαμβάνουν όσα έλεγε μέχρι τις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, κάπως πιο συμμαζεμένα. Ομως, ούτε οι αερολογίες του Λαφαζάνη ούτε το αφασικό παραλήρημα του Στρατούλη μπορούν να κρύψουν την ουσία και να τους δώσουν κανένα μεγάλο εκλογικό αέρα. Αυτές οι αερολογίες κάηκαν στο καμίνι της εφτάμηνης κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία οι Λαφαζανικοί είναι συνυπεύθυνοι. Οσο δε λένε κάτι πειστικό για την «εναλλακτική λύση», που τάχα πρότειναν στον Τσίπρα κι αυτός την απέρριψε, δεν μπορεί να φιλοδοξούν σε τίποτα περισσότερο από τη συγκέντρωση του «γαμώτο» της παλιάς συριζαίικης βάσης.

Αυτό δε σημαίνει ότι δε δημιουργούν ήδη τεράστιο πρόβλημα στον Περισσό, ο οποίος είδε το 2012 να φεύγει κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά ένα τμήμα  της εκλογικής του βάσης και τώρα που ήλπιζε σε κάποιον σχετικό επαναπατρισμό, έχει δίπλα του τον Λαφαζάνη σε ρόλο γιδοβοσκού που προσπαθεί να «μαυλίσει» όποιο «ζωντανό» φεύγει από το συριζαίικο κοπάδι. Γι’ αυτό και η προπαγάνδα του Περισσού εστιάζεται κυρίως στον πόλεμο κατά του Λαφαζάνη και της παρέας του.

Και οι ιμπεριαλιστές δανειστές; Πεπεισμένοι ότι οι εκλογές θα ξεκαθαρίσουν το τοπίο, έδωσαν στον Τσίπρα το ΟΚ να τις κάνει με διαδικασίες fast track και τώρα προσπαθούν να τον στηρίξουν. Πόσες φορές στο παρελθόν είχατε ακούσει εκπροσώπους της γερμανικής κυβέρνησης να μιλούν για «σημαντική απομείωση του ελληνικού χρέους»;

ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 05/09/15

http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/24503.oι-κάλπες-της-ντροπής

Τα Σεπτεμβριανά (1955)

Με τον όρο Σεπτεμβριανά εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000.

Το 1955 τη γειτονική μας χώρα κυβερνούσε ο Αντνάν Μεντερές -ένας «πρώιμος Ερντογάν»- και το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Μεντερές έπαιζε αρκετά το μουσουλμανικό χαρτί, προκαλώντας εκνευρισμό στο κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Το αποδεικνύουν και τα χιλιάδες τζαμιά που κτίστηκαν επί πρωθυπουργίας του.

Η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία δεν ήταν ανθηρή, ενώ ο εθνικιστικός πυρετός ανέβαινε, καθώς οι Ελληνοκύπριοι διεκδικούσαν την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Ήταν μια καλή αφορμή για τους τούρκους ηγέτες να αποσπάσουν την κοινή γνώμη από τα προβλήματά της, στρέφοντάς την κατά της ελληνικής μειονότητας που ευημερούσε. Στις 28 Αυγούστου 1955 ο Μεντερές ισχυρίστηκε δημόσια ότι οι Ελληνοκύπριοι σχεδίαζαν σφαγές κατά των Τουρκοκυπρίων.

Η αφορμή για το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης δόθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου, με την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, που στεγαζόταν και στεγάζεται και σήμερα στο σπίτι, όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Ως δράστης συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές ο Οκτάι Εγκίν, ένας μουσουλμάνος σπουδαστής από την Κομοτηνή, που αργότερα περιεβλήθη το φωτοστέφανο του ήρωα. Τιμήθηκε στην Τουρκία και διορίστηκε κυβερνήτης σε επαρχία. Χρόνια αργότερα σε μία συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το συμβάν και θεώρησε τον εαυτό του θύμα των ελληνικών αρχών.

Από την έκρηξη στο σπίτι του Ατατούρκ προκλήθηκαν μόνο μικρές υλικές ζημίες στις τζαμαρίες του κτιρίου, αλλά οι τουρκικές εφημερίδες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, μεγαλοποιώντας και διαστρεβλώνοντάς το, κατόπιν κυβερνητικών οδηγιών. Πρωτοσέλιδοι τίτλοι, όπως «Έλληνες τρομοκράτες κατέστρεψαν το πατρικό σπίτι του Ατατούρκ» της «Ισταμπούλ Εξπρές» και δημοσίευση μιας σειράς από παραποιημένες φωτογραφίες του συμβάντος, προκάλεσαν «αυθόρμητες» διαδηλώσεις στην Πλατεία Ταξίμ το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Στις 5 το απόγευμα, το μαινόμενο πλήθος των 50.000 ατόμων στράφηκε κατά των ελληνικών περιουσιών στη συνοικία Πέραν. Οι λεηλασίες κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου, όταν επενέβη ο Στρατός, καθώς η κατάσταση κινδύνευε να τεθεί εκτός ελέγχου. Μέχρι τότε, οι αρχές παρέμειναν απαθείς, όταν δεν διευκόλυναν τους πλιατσικολόγους στο έργο. Ο μηχανισμός του Δημοκρατικού Κόμματος, που ήλεγχε τα συνδικάτα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα έκτροπα.

Μεγάλος αριθμός διαδηλωτών μεταφέρθηκε από τη Δυτική Μικρά Ασία δωρεάν, αντί αμοιβής 6 δολαρίων, που ουδέποτε τους δόθηκε. 4.000 ταξί τους μετέφεραν στον χώρο των ταραχών, ενώ φορτηγά του Δήμου της Κωνσταντινούπολης είχαν αναπτυχθεί σε επίκαιρα σημεία της Πόλης, φορτωμένα με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, αξίνες, σφυριά, σιδερένιους λοστούς και μπιτόνια βενζίνης, απαραίτητα σύνεργα για τον όχλο των επιδρομέων, που επέπεσε επί των ελληνικών καταστημάτων με τα συνθήματα «Θάνατος στους γκιαούρηδες», «Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης», «Σφάξτε του έλληνες προδότες», «Κάτω η Ευρώπη» και «Εμπρός να βαδίσουμε κατά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης». Την οργή του όχλου δεν γλύτωσαν και κάποια καταστήματα αρμενικής και εβραϊκής ιδιοκτησίας.

Άνδρες και γυναίκες βιάστηκαν και σύμφωνα με τη μαρτυρία του γνωστού τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, πολλοί ιερείς εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή, με θύμα ένα αρμένιο παπά. 16 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και 32 τραυματίστηκαν.

Έκτροπα κατά των Ελλήνων δεν έγιναν μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στη Σμύρνη. Το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου τούρκοι εθνικιστές έκαψαν το ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Σμύρνης. Στη συνέχεια, κατέστρεψαν το νεόκτιστο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, ενώ λεηλάτησαν σπίτια ελλήνων στρατιωτικών, που υπηρετούσαν στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ.

Ο Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας στα ερείπια του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου, Κωνσταντινούπολη.

Ο πρωθυπουργός Μεντερές σε δηλώσεις του ισχυρίστηκε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων ήταν έργο των κομμουνιστών. Ένας ισχυρισμός που κατέπεσε αυτοστιγμεί και από τις αναφορές των ξένων πρεσβειών στην Άγκυρα προς τις κυβερνήσεις τους, που επισήμαιναν τις μεγάλες ευθύνες των τουρκικών αρχών.

Η κυβέρνηση Παπάγου προσπάθησε να διεθνοποιήσει το θέμα, αλλά χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Αμερικανοί και Βρετανοί δεν ήταν διατεθειμένοι να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία, πολύτιμο σύμμαχό τους κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου». Οι νατοϊκοί σύμμαχοί μας είπαν ξεκάθαρα να ξεχάσουμε το συμβάν. Μόνο το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από τους διεθνείς οργανισμούς απαίτησε από την Τουρκία εξηγήσεις για την καταστροφή του 90% των ορθόδοξων ναών στην Κωνσταντινούπολη. Πάντως, τον Αύγουστο του 1995 η αμερικανική Γερουσία με απόφασή της κάλεσε τον Πρόεδρο Κλίντον να ανακηρύξει την 6η Σεπτεμβρίου Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Πογκρόμ.

Το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης προκάλεσε:

• τον θάνατο 16 Ελλήνων και τον τραυματισμό 32
• τον θάνατο ενός Αρμένιου
• τον βιασμό 12 Ελληνίδων
• τον βιασμό αδιευκρίνιστου αριθμού ανδρών (εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή)
• την καταστροφή:
  4.348 εμπορικών καταστημάτων,
  110 ξενοδοχείων,
  27 φαρμακείων,
  23 σχολείων,
  21 εργοστασίων,
  73 εκκλησιών,
  περίπου 1000 κατοικιών, όλα ελληνικής ιδιοκτησίας.

Το οικονομικό κόστος των ζημιών ανήλθε σε 150 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τις υπολόγισε σε 500.000.000 δολάρια. Η οικονομική αιμορραγία και ο φόβος ανάγκασαν χιλιάδες έλληνες ομογενείς να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα.

Αργότερα, το τουρκικό κράτος διά του προέδρου Τζελάλ Μπαγιάρ υποσχέθηκε αποζημίωση για την καταστροφή των ελληνικών περιουσιών. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ξεπέρασε το 20% των απαιτήσεών τους, με δεδομένο ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν υποτιμηθεί δραματικά.

Πολλές λεπτομέρειες για τα Σεπτεμβριανά ήλθαν στο φως το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης για εσχάτη προδοσία του ανατραπέντος από τους στρατιωτικούς πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, ο οποίος τελικά δεν γλύτωσε από την αγχόνη. Πολύτιμα στοιχεία προσκομίζει και το βιβλίο του διαπρεπούς ελληνοαμερικανού βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη «The Mechanism of catastrophe: The Turkish Pogrom οf September 6-7, 1955 and the destruction of Greek Community of Istambul (Greekworks.com, New York, 2005).

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/169#ixzz3knmTaeEx

Βασίλης Αυλωνίτης 1904 – 1970

 

Από τους σημαντικότερους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιανουαρίου του 1904. Η σκηνή τον έλκυε από παιδί και το ταλέντο του ήταν πηγαίο. Ωστόσο, δεν σπούδασε υποκριτική και η πρώτη εμφάνισή του ως ηθοποιός ήταν μάλλον τυχαία.

Αφού τελείωσε το σχολείο και απολύθηκε από το στρατό, έπιασε δουλειά στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου ως βοηθός στα σκηνικά. Τα βράδια, μετά την παράσταση, ακολουθούσε τους ηθοποιούς σ’ ένα γειτονικό ταβερνάκι και όταν ερχόταν στο κέφι διασκέδαζε με τα καμώματά του τους θεατρίνους και τους θαμώνες.

Ένα από εκείνα τα βράδια του 1924, τον σπρώξανε ξαφνικά για «πλάκα» και βγήκε στη σκηνή. Στην αρχή τα ’χασε, αμέσως όμως και με το πρώτο γέλιο της πλάκας συνήλθε κι άρχισε να χορεύει, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του κωμικά, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες. Ο κόσμος τρελάθηκε στο γέλιο και το χειροκρότημα που για πρώτη φορά εισέπραξε ήταν ενθουσιώδες. Εκείνο το βράδυ, στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, γεννήθηκε ένας μεγάλος κωμικός.

Το επίσημο ντεμπούτο του έγινε λίγους μήνες αργότερα, με το θίασο της Ελένης Ζαφειρίου, στο έργο «Ερωτικές Γκάφες». Ακολούθησαν πολλές οπερέτες και κωμωδίες έως το 1928, οπότε συγκρότησε δικό του θίασο και ασχολήθηκε με την επιθεώρηση. Το καλοκαίρι του 1960 συνεργάστηκε με τους Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στο έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε καρυδιάς καρύδι». Την επόμενη χρονιά δημιουργήθηκε η θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης - Γεωργία Βασιλειάδου - Νίκος Ρίζος», που διατηρήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, έως το 1965, παρουσιάζοντας διάφορες κωμωδίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία για τους μετανάστες.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1929, στην ταινία «Μαρία η Πενταγιώτισσα» του Αχιλλέα Μαδρά. Ακολούθησαν άλλες ογδόντα, από τις οποίες ξεχωρίζουν «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955), «Το Αμαξάκι» (1957), «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο» (1957), «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός» (1960), «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Η Κυρία Δήμαρχος» (1960), «Τέρμα τα Δίφραγκα» (1962), «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962), «Κορόιδο Γαμπρέ» (1962), «Ο Παράς κι ο Φουκαράς» (1964), «Η Σοφερίνα» (1964), «Ησαΐα χόρευε» (1966), «Ο Πεθερόπληκτος» (1968), «Κάθε Κατεργάρης στον Πάγκο του» (1969).

Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στην ταινία «Η Αριστοκράτισσα και ο Αλήτης» το 1970. Λίγες μέρες αφότου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, στις 10 Μαρτίου, πέθανε από καρδιακή προσβολή.

  

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/97#ixzz3knfTsp8T

«ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΗΘΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ» Πρόεδρος Γερμανών εργοδοτών: Ευλογία οι μετανάστες για τη χώρα

«ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΗΘΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ»

Πρόεδρος Γερμανών εργοδοτών: Ευλογία οι μετανάστες για τη χώρα

Ευλογία θεωρεί τους μετανάστες που φτάνουν στη Γερμανία, η οποία έχει άμεση ανάγκη από εργατικό δυναμικό ο πρόεδρος του γερμανικού συνδέσμου εργοδοτών Ίνγκο Κράμερ θεωρεί ευλογία τους Την άποψή του συμμερίζονται και άλλοι Γερμανοί αξιωματούχοι.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung επεσήμανε ότι η παροχή βοήθειας στους μετανάστες είναι πρωτίστως ηθικό ζήτημα, όμως τόνισε ότι μπορούν να βοηθήσουν τη Γερμανία και οικονομικά.

Ο πρόεδρος των Γερμανών εργοδοτών επέκρινε σφοδρά το σύστημα παροχής ασύλου που ακολουθεί η χώρα του, σημειώνοντας ότι θα πρέπεινα λαμβάνονται μέτρα ώστε «οι αιτούντες άσυλο να μην μένουν έξω από την αγορά εργασίας για πολλούς μήνες». Παράλληλα ζήτησε να γίνονται μαθήματα γερμανικών στους μετανάστες από την πρώτη ημέρα που φτάνουν στη χώρα, αλλά και να λαμβάνουν άδεια παραμονής οι νέοι που εντάσσονται στο εκπαιδευτικό σύστημα.

«Μέχρι τώρα σχεδόν τους φυλακίζουμε στα κέντρα υποδοχής. Τι αποτέλεσμα περιμένουμε να έχουμε; Τροφοδοτούμε διαμάχες και βανδαλισμούς», πρόσθεσε ο Κράμερ.

Αντίθετα θεωρεί ότι οι μετανάστες αποτελούν μια ευκαιρία για την αγορά εργασίας της Γερμανίας. «Τα επόμενα 20 χρόνια χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο εργατικό δυναμικό από αυτό που μπορεί να παράξει η χώρα», εξήγησε, ενώ έκανε λόγο για 500.000 κενές θέσεις εργασίας στη Γερμανία. Μια δυνατότητα θα ήταν αυτές να καλυφθούν με τη γρήγορη απορρόφηση των μεταναστών στην αγορά εργασίας.

Εξάλλου ο Κράμερ χαρακτήρισε «αποκαρδιωτικές» τις διαμαρτυρίες εναντίον των κέντρων υποδοχής μεταναστών, σημειώνοντας ότι πολλές γερμανικές οικογένειες είχαν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν μετά το 1945.Μακροπρόθεσμα μάλιστα εκτιμά ότι η ακροδεξιά βία μπορεί να βλάψει οικονομικά τη Γερμανία. «Τέτοιου είδους εικόνες έχουν ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή εφόσον συνεχίζονται για μεγάλο διάστημα».

Και ο διευθυντής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας για την Εργασία (BA) Φρανκ-Γιούργκεν Βάιζε πιστεύει ότι οι μετανάστες έχουν μεγάλες πιθανότητες να βρουν εργασία στη Γερμανία. «Η αγορά εργασίας μας είναι αυτή τη στιγμή σταθερή και σε θέση να δεχθεί νέους εργαζόμενους. Όποιος μιλά καλά γερμανικά και έχει τα προσόντα μπορεί να βρει γρήγορα δουλειά», εξήγησε ο Βάιζε μιλώντας στην εφημερίδα Bild.

Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τη μεγάλη πλειονότητα των μεταναστών που φτάνουν στη Γερμανία. «Γι' αυτό πρέπει να επενδύσουμε άμεσα στη γλώσσα και την εκπαίδευση. Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να βρουν εργασία και η εργασία είναι η καλύτερη μορφή ενσωμάτωσης».

Όταν ρωτήθηκε αν οι μετανάστες μπορεί να πάρουν τις δουλειές των Γερμανών, ο Βάιζε απάντησε: «Κατηγορηματικά όχι. Οι εταιρείες έχουν τόσες πολλές κενές θέσεις εργασίας όσες ποτέ ως τώρα και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα στη συμπλήρωσή τους».

Χωρίς τους μετανάστες η Γερμανία θα χάσει ως το 2025 περισσότερους από 6,5 εκατομμύρια εργαζόμενους, οι οποίοι θα συνταξιοδοτηθούν, και γι' αυτό τον λόγο «είναι ξεκάθαρο ότι έχει ανάγκη από εξειδικευμένους μετανάστες», ενώ θα πρέπει να προωθήσει την ενσωμάτωσή τους «με απλούς και κατανοητούς κανόνες» και «λιγότερη γραφειοκρατία», τόνισε ο Βάιζε.

Ακόμη και η υπουργός Παιδείας Γιοχάνα Βάνκα εμφανίζεται πεπεισμένη ότιη Γερμανία μπορεί να επωφεληθεί από τους μετανάστες. «Αν μετά την πτώση του Τείχους το 1989 είχε κανείς σκεφτεί μόνο το κόστος, δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί η αλληλεγγύη και η αισιοδοξία τις οποίες ζήσαμε», είπε.
«Αν ο πληθυσμός μας παραμείνει σχεδόν σταθερός, εξαρτώμαστε από τη μετανάστευση», εξήγησε η ίδια.
Τέλος η Βάνκα δήλωσε αισιόδοξη ότι «θα καταφέρουμε να προσφέρουμε έναν δρόμο προς την εκπαίδευση σε πολλούς νεαρούς που έχουν έρθει στη χώρα μας».

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64244398

Τα Σεπτεμβριανά στο Πάρκο Ελευθερίας Από Θύμιος Νικολόπουλος Θύμιος Νικολόπουλος

Μια μαύρη σελίδα της πρόσφατης ιστορίας γίνεται αφορμή για μια εκδήλωση μνήμης και αλλά και ανάλυσης του φαινομένου της μαζικής βίας.

Ως «Σεπτεμβριανά» έχουν μείνει στην ιστορία τα βίαια επεισόδια που προκάλεσε ο όχλος τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, καταστρέφοντας καταστήματα και σπίτια Ελλήνων και πυρπολώντας εκκλησίες, σχολεία και νεκροταφεία. 60 χρόνια μετά ο Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών και ο Μορφωτικός Σύνδεσμος Μακροχωρίου οργανώνουν μια σειρά εκδηλώσεων μνήμης (από 2 ως 8/9 ) για αυτή τη σκοτεινή σελίδα της ιστορίας, με εκθέσεις και εκδηλώσεις που θα φιλοξενηθούν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στο Πάρκο Ελευθερίας, καθώς και μια έκθεση, στον ίδιο χώρο, με τίτλο «Τα Σεπτεμβριανά εν θερμώ στα Πρωτοσέλιδα»

Ανάμεσα στις εκδηλώσεις ξεχωρίζει η πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ «Η Φρικτή Νύχτα» του Γιώργου Μουτεβελλή (στις 2/9, ώρα 20.30 ), Η αφήγηση των τραγικών γεγονότων από τον Πρέσβη επί τιμή κ. Λ. Χρυσανθόπουλο και ο Ιερολοχίτη Στρατηγό κ. Κ. Κόρκα (3/9, ώρα 18.30 ) αλλά την ημερίδα με τίτλο «Οι ψυχικοί μηχανισμοί Δαιμονοποίησης του Άλλου και η καλλιέργεια μίσους κατά εθνοτικών-θρησκευτικών ομάδων». Στην οποία συμμετέχουν ο καθηγητής ψυχιατρικής ΕΚΠΑ Χ. Παπαγεωργίου (συντονιστής ), ο αναπληρωτής καθηγητής. ΕΚΠΑ Ψυχιατρικής Γ. Βασλαματζής, η καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας ΕΚΠΑ Θ. Δραγώνα και ο καθηγητής Ψυχολογίας της Επικοινωνίας ΕΚΠΑ Κ. Ναυρίδης (4/9, ώρα 18.30 ).

Από τις έως τις 8 Σεπτεμβρίου θα γίνονται καθημερινά ξεναγήσεις 10.00-14.00. Οι είσοδοι σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη στο κοινό.
Το Πάρκο Ελευθερίας βρίσκεται στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, πίσω από το άγαλμα του Ελ. Βενιζέλου (στάση μετρό Μέγαρο Μουσικής )

http://www.athinorama.gr/events/article/ta_septembriana_sto_parko_eleutherias-2508938.html

Τα Σεπτεμβριανά

  09.03.2014

 

ΑΓΓΕΛΟΣ Μ. ΣΥΡΙΓΟΣ*

• 

1955. Η μεγάλη οδός του Πέραν μετά την καταστροφή των Σεπτεμβριανών. Αρκετές ώρες μετά την έναρξη των επιθέσεων κι ενώ η καταστροφή είχε πλέον συντελεσθεί, η τουρκική κυβέρνηση διέταξε την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα και στη Σμύρνη.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:Ιστορία

Τον Απρίλιο του 1955 ξεκίνησε στην Κύπρο ο αγώνας της ΕΟΚΑ για απαλλαγή από το αποικιοκρατικό καθεστώς και αυτοδιάθεση-ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Η βρετανική κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει τον έλεγχο της Κύπρου. Τον Ιούνιο του 1955 πρότεινε τη σύγκληση διάσκεψης στο Λονδίνο με τη συμμετοχή της ιδίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Αντικείμενο της διάσκεψης θα ήταν η κατάσταση στην Κύπρο. Ενας από τους στόχους των Βρετανών ήταν να καταγραφεί και επισήμως η Τουρκία ως έχουσα συμφέροντα στην Κύπρο. Απώτερος σκοπός των Βρετανών ήταν να μετατρέψουν το Κυπριακό από θέμα αποικιοκρατίας σε θέμα ελληνοτουρκικής διαμάχης. Σε μία τέτοια περίπτωση η Βρετανία θα μπορούσε να διατηρήσει την παρουσία της παίζοντας τον ρόλο του γεφυροποιού. Η διάσκεψη ξεκίνησε στις 29 Αυγούστου 1955 με συμμετοχή και των τριών χωρών.

Την ίδια περίοδο είχε δημιουργηθεί εξαιρετικά αρνητικό κλίμα στην Τουρκία εις βάρος της εκεί διαβιούσας ελληνικής ομογένειας. Κατηγορείτο –ψευδώς– από τον τουρκικό Τύπο ότι με εράνους χρηματοδοτούσε τους Ελληνοκυπρίους. Οι «Ρωμιοί» (όπως αποκαλούνται στην τουρκική οι Ελληνες ομογενείς στην Κωνσταντινούπολη) ταυτίζονταν σκοπίμως με τους «Ρωμιούς» της Κύπρου. Στην πραγματικότητα, με αφορμή το Κυπριακό, οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους είχαν βρει εξαιρετική ευκαιρία να ολοκληρώσουν την εκδίωξη των Ελλήνων που είχαν ξεκινήσει οι Νεότουρκοι από το 1914.

Ολονύκτια λεηλασία των περιουσιών της ομογένειας

Οταν άρχισε η διάσκεψη στο Λονδίνο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έστειλε τηλεγράφημα στην Αγκυρα, ζητώντας να γίνουν συλλαλητήρια στην Τουρκία για το Κυπριακό, που θα ισχυροποιούσαν την αδύνατη θέση του. Είχε προηγηθεί η παρατήρηση Βρετανού διπλωμάτη, ένα χρόνο πριν από τα Σεπτεμβριανά, σύμφωνα με την οποία «μερικά έκτροπα στην Αγκυρα θα μας βόλευαν».

Το βράδυ της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου 1955, βόμβα μικρής ισχύος εξερράγη στο τουρκικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να προξενήσει ιδιαίτερες ζημιές. Από τις έρευνες διαπιστώθηκε ότι τον εκρηκτικό μηχανισμό είχαν τοποθετήσει δύο Ελληνες μουσουλμάνοι από την Κομοτηνή. Τα νέα έγιναν αμέσως γνωστά στην Κωνσταντινούπολη. Ο Τύπος δημοσίευσε αλλοιωμένες φωτογραφίες του κτιρίου του προξενείου, όπου φαίνονταν εκτεταμένες καταστροφές. Η δημοσίευση των φωτογραφιών ήταν το σύνθημα για μία άνευ προηγουμένου οργανωμένη επίθεση κατά του Ελληνισμού της Πόλης.

Τα επεισόδια

Υπό τη φαινομενική καθοδήγηση της οργάνωσης «Η Κύπρος είναι τουρκική» (Kibris Türktür) και την πραγματική καθοδήγηση του τουρκικού βαθέος κράτους, μεγάλες οργανωμένες ομάδες εξαγριωμένων Τούρκων (που κατά συντηρητικές εκτιμήσεις ανέρχονταν τουλάχιστον σε 100.000 άτομα) λεηλάτησαν τη νύκτα της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955 τα ελληνικά εμπορικά καταστήματα στο κέντρο της Πόλης, κατέστρεψαν ναούς, οικίες και νεκροταφεία, κακοποίησαν και σε κάποιες περιπτώσεις σκότωσαν Ελληνες. Ξεκινώντας από τον κεντρικό δρόμο του Πέραν στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης (Istiklal Caddesi), προχώρησαν συστηματικά σε λίγες ώρες στην καταστροφή ελληνικών περιουσιών σε μία περιοχή περίπου 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων στον Βόσπορο, στην ασιατική ακτή, στα Πριγκηπόννησα έως τον Αγιο Στέφανο, εκεί όπου είναι σήμερα το αεροδρόμιο «Κεμάλ Ατατούρκ». Οι δυνάμεις ασφαλείας, όταν δεν συμμετείχαν στο πογκρόμ, παρακολουθούσαν αδιάφορες τα τεκταινόμενα. Εκτροπα έγιναν και εις βάρος του ελληνικού προξενείου και των Ελλαδιτών που υπηρετούσαν ως αξιωματικοί στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Αρκετές ώρες μετά την έναρξη των επιθέσεων κι ενώ η καταστροφή είχε πλέον συντελεσθεί, η τουρκική κυβέρνηση διέταξε την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα και στη Σμύρνη. Ως υπεύθυνοι για τις ταραχές υποδείχθηκαν οι κομμουνιστές. Παρά την έκταση των καταστροφών, ελάχιστες αποζημιώσεις εδόθησαν από το τουρκικό κράτος στους δεκάδες χιλιάδες Ελληνες που έχασαν τις περιουσίες τους.

Τον Οκτώβριο του 1961 ο Αντνάν Μεντερές δικάστηκε από έκτακτο τουρκικό δικαστήριο για τα γεγονότα της 6ης/7ης Σεπτεμβρίου 1955 κατά της ελληνικής ομογένειας. Είχε προηγηθεί η ανατροπή του με στρατιωτικό πραξικόπημα τον Μάιο του 1960. Κατά τη διάρκεια της δίκης, τονίσθηκε ο κεντρικός ρόλος που διαδραμάτισε η κυβέρνηση Μεντερές στα επεισόδια. Η προσπάθεια των δικαστικών αρχών ήταν να συνδεθούν τα γεγονότα αποκλειστικώς με τον Μεντερές και το Δημοκρατικό Κόμμα. Αντιθέτως, αποσιωπήθηκαν συστηματικά η εμπλοκή του κρατικού μηχανισμού στη σύλληψη του σχεδίου, στην προβοκάτσια περί της δήθεν εκρήξεως στο τουρκικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη, στην οργάνωση των «διαδηλωτών», στη μεταφορά από άλλες περιοχές και στον εφοδιασμό τους με τα απαραίτητα εργαλεία για τις επιθέσεις, στην εκ των προτέρων χαρτογράφηση των ελληνικών σπιτιών, καταστημάτων και όλων των σημείων ελληνικού ενδιαφέροντος και στην υπόδειξή τους κατά τη διάρκεια των ταραχών και τέλος, στην κάλυψη από πλευράς αστυνομίας.

Οι αντιδράσεις

Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης την επομένη των γεγονότων υπήρξε υποτονική. Σε αυτό έφταιγε και η κυβερνητική κρίση λόγω της ασθένειας Παπάγου.

Πιο ενδιαφέρουσα ήταν η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης. Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Φόστερ Ντάλες, απέστειλε ταυτόσημες επιστολές προς την Ελλάδα και την Τουρκία, όπου καλούσε το θύμα και τον θύτη να αυτοσυγκρατηθούν και να αποκαταστήσουν τις μεταξύ τους σχέσεις, χάριν της ενότητας του ΝΑΤΟ. H τήρηση ίσων αποστάσεων απογοήτευσε την ελληνική πλευρά, που περίμενε απερίφραστη καταδίκη των γεγονότων.

Η αποτίμηση των επεισοδίων σε Ελλάδα και Τουρκία

Ο τουρκικός λαός: Επιβεβαίωσε τον εξαιρετικά πειθαρχημένο χαρακτήρα του ο τουρκικός λαός απέναντι σε μία κρατική ενέργεια που θεωρήθηκε ότι ήταν εθνικής σημασίας. Αυτό καταδείχθηκε από δύο στοιχεία:

-  Ενώ ο αριθμός των κατεστραμμένων εκκλησιών (από τους ογδόντα ναούς μόνον εννέα έμειναν ανέπαφοι), οικιών (3.500 λεηλατημένα νοικοκυριά, εκ των οποίων χίλια ολοσχερώς κατεστραμμένα) και καταστημάτων (4.000-4.500 επιχειρήσεις) ήταν τεράστιος, ο αριθμός των νεκρών ήταν, συγκριτικά, εξαιρετικά χαμηλός (15 έως 37 θάνατοι). Το στοιχείο αυτό δείχνει ότι το –θεωρητικώς ανεξέλεγκτο– πλήθος πειθάρχησε απολύτως προς την κεντρική οδηγία να αποφευχθούν μαζικές δολοφονίες που θα δημιουργούσαν έντονη διεθνή αντίδραση.

-  Στην οργάνωση του πογκρόμ είχε εμπλακεί μεγάλος αριθμός Τούρκων επί μακρό χρονικό διάστημα, ενώ στρατολογήθηκαν τουλάχιστον 100.000 άτομα που μεταφέρθηκαν με δημόσια και ιδωτικά μέσα στις περιοχές όπου υπήρχε ελληνικό στοιχείο. Παρά ταύτα, καθ’ όλη την περίοδο της προετοιμασίας δεν διέρρευσε οποιαδήποτε σχετική πληροφορία είτε προς τους μειονοτικούς είτε προς τις ξένες πρεσβείες.

Τουρκική ηγεσία: Οι ανώτατοι αξιωματούχοι της τουρκικής κυβέρνησης ανήκαν πριν από τη δημιουργία της Τουρκικής Δημοκρατίας στους Νεότουρκους. Παρά τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις τους (κεμαλικοί, Δημοκρατικό Κόμμα του Μεντερές) παρέμεναν στην ιδεολογία πιστοί στις νεοτουρκικές αντιλήψεις περί εξοντώσεως όλων των μη μουσουλμανικών εθνοτικών ομάδων που κατοικούσαν στη χώρα. Η έκταση της καταστροφής δεν κλόνισε ηθικά την τουρκική πολιτική ηγεσία. Ανεπηρέαστη, επικεντρώθηκε στη συνέχεια αφενός στην αποφυγή παροχής αποζημιώσεων στους πληγέντες και αφετέρου στη μετάθεση ευθυνών σε τρίτους για τα γεγονότα.

Ελληνισμός της Τουρκίας: Για τον Ελληνισμό της Τουρκίας τα Σεπτεμβριανά ήταν η επιβεβαίωση ότι η πολιτική των Νεοτούρκων έναντι των μειονοτήτων συνεχιζόταν. Οι επιχειρήσεις που καταστράφηκαν δεν μπόρεσαν ποτέ να ορθοποδήσουν, ενώ τουλάχιστον 8.000 ομογενείς έμειναν χωρίς εργασία. Ουσιαστικά, μετά τα Σεπτεμβριανά οι Ελληνες απώλεσαν τον σημαντικό ρόλο που απολάμβαναν στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Κωνσταντινούπολης. Από την άλλη πλευρά, η ανθεκτικότητα των ελληνικών πληθυσμών στις οθωμανικές / τουρκικές διώξεις είχε επιβεβαιωθεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων. Αμέσως μετά τα Σεπτεμβριανά, παρατηρήθηκε πολύ μικρό ρεύμα φυγής προς την Ελλάδα. Εκείνο που συνέβη ήταν ότι όσοι Ελληνες ζούσαν απομονωμένοι σε απόμακρες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης μετακόμισαν στις περιοχές όπου υπήρχε πυκνό ελληνικό στοιχείο. Σε αυτό το γεγονός οφείλεται η αύξηση του αριθμού των παιδιών που ενεγράφησαν στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία το αμέσως επόμενο σχολικό έτος 1956-57. Δεν θα άντεχαν, όμως, τη δεύτερη φάση του σχεδίου εκδίωξης των Ελλήνων από την Τουρκία, που έλαβε χώρα το 1964 με τις απελάσεις των Ελλήνων υπηκόων.

Ελληνική πολιτική ηγεσία: Η Ελλάδα βρέθηκε πολιτικά ακέφαλη όταν συνέβησαν τα Σεπτεμβριανά. Ακολούθως, οργάνωσε αρκετά επιτυχημένα την εκστρατεία ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης για τις καταστροφές. Απέτυχε, όμως, να πιέσει αποτελεσματικά την τουρκική κυβέρνηση για την παροχή αποζημιώσεων στους πληγέντες. Αντιθέτως, επιτυχημένη ήταν η αποφυγή επιβολής αντιποίνων εις βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Επιχειρείται να δικαιολογηθεί αυτή η στάση από το γεγονός ότι την πολιτική αυτή επέβαλαν οι ελληνικές εθνικές επιδιώξεις για τη λύση του Κυπριακού: η μεταχείριση των μουσουλμάνων στην ελληνική Θράκη αποτελούσε δυνητικό παράδειγμα προς μίμηση για τους Τουρκοκυπρίους. Δεν παύει, όμως, να δείχνει μία ριζικά διαφορετική αντίληψη στον τομέα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Ο ευνοηθείς μουσουλμάνος φοιτητής και η βόμβα στο τουρκικό προξενείο

Πρωταγωνιστής στην έκρηξη που έγινε στο κτίριο του τουρκικού προξενείου Θεσσαλονίκης ήταν ο φοιτητής Χατζή Αχμέτ Οκτάι Εγκίν, μουσουλμάνος από την Κομοτηνή. Η περίπτωσή του είναι ενδεικτική της παθογενούς σχέσεως του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Ο πατέρας του Εγκίν, ο Φαΐκ, ήταν ιεροδιδάσκαλος και εξέχον μέλος του τουρκόφρονος τμήματος της μειονότητας. Είχε εκλεγεί βουλευτής στον νομό Ροδόπης την περίοδο 1946-50 με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Λόγω της ιδιότητας του πατέρα, ο Εγκίν είχε τύχει σκανδαλώδους ευνοϊκής μεταχείρισης τόσο από την Τουρκία όσο και από την Ελλάδα. Είχε εισαχθεί άνευ εξετάσεων στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης και ήταν ταυτοχρόνως υπότροφος και του ελληνικού και του τουρκικού κράτους. Περίπου τότε στρατολογήθηκε από την Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας (Milli Emniyet Hizmeti), προκάτοχο της ΜΙΤ.

Ο Εγκίν είχε παραλάβει τους δυναμίτες και είχε καθοδηγήσει ως προς την τοποθέτησή τους τον φύλακα του προξενείου, Χασάν Ουτσάρ Μεχμέτογλου, επίσης μουσουλμάνο από την Κομοτηνή. Οι δύο Ελληνες μουσουλμάνοι συνελήφθησαν από τις ελληνικές αρχές και παρέμειναν φυλακισμένοι επί εννέα μήνες. Ως ηθικοί αυτουργοί της βομβιστικής ενέργειας είχαν θεωρηθεί οι γενικοί πρόξενοι της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη και στην Κομοτηνή. Τον Ιούνιο του 1956, οι κατηγορίες εναντίον των δύο Τούρκων διπλωματών κρίθηκαν αβάσιμες. Παράλληλα, οι δύο Ελληνες μουσουλμάνοι αφέθησαν ελεύθεροι μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής τους επειδή εκρίθη ότι δεν ήσαν ύποπτοι φυγής. Η εξέλιξη οφειλόταν στο γεγονός ότι οι πρωθυπουργοί των δύο κρατών συμφώνησαν ατύπως να διευθετήσουν το ζήτημα της βομβιστικής ενέργειας, με αντάλλαγμα την ψήφιση νόμου στην Τουρκία για την παροχή αποζημιώσεων στα θύματα των Σεπτεμβριανών.

Ο υπόδικος Οκτάι Εγκίν διέφυγε στην Τουρκία, με τη βοήθεια του Τούρκου προξένου Κομοτηνής. Εργάσθηκε για πολλά χρόνια στις υπηρεσίες ασφαλείας και πληροφοριών της Τουρκίας. Ελαβε ενεργό μέρος στις απελάσεις ομογενών από την Τουρκία το 1964. Το 1991 διορίσθηκε νομάρχης στη Νεάπολη/Νεβ Σεχίρ της Καππαδοκίας.

* Ο κ. Αγγελος Μ. Συρίγος είναι επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Έντυπηhttp://www.kathimerini.gr/757327/article/epikairothta/ellada/ta-septemvriana