ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΙΔΑΧΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Με αφορμή την αναγνώριση από τη Γερμανία της Γενοκτονίας των Αρμενίων

Είναι σαν αυτό που λέμε ότι «τέτοια γίνονται κάθε 100 χρόνια». Η γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή, που έχει 650 βουλευτές, ψήφισε σύσσωμη την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των λοιπών χριστιανικών λαών της Ανατολής από τους Τούρκους, αναγνωρίζοντας κατά κάποιον τρόπο τη συνενοχή της σε εκείνο το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το ψήφισμα εγκρίθηκε από το σύνολο των βουλευτών, ενώ η αρνητική ψήφος ήταν μόνο ΜΙΑ.

Η αναγνώριση έχει κεφαλαιώδη σημασία όχι μόνο λόγω της βαρύτητας που έχει αποκτήσει και πάλι, έπειτα από δυο παγκόσμιους πολέμους, η Γερμανία στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, αλλά κυρίως γιατί όταν αναγνωρίζει ο συνένοχος το έγκλημα, είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο στον ένοχο να συνεχίζει την πολιτική της άρνησης και της εφαρμογής της γενοκτονίας με άλλα μέσα, όσο κι αν υπάρχουν πολιτικά απόβλητα τύπου Φίλη και ΣΙΑς, που κάνουν πιο εύκολο το έργο των γενοκτόνων.

Στο σημείο αυτό, ως Ελληνες, θα πρέπει να προβληματιστούμε επιτέλους σοβαρά και δημιουργικά για την πορεία που πήρε το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας για τους Αρμένιους και τους Ελληνες.
Οι Αρμένιοι, από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης Ανακωχής του Μούδρου (30 Οκτωβρίου 1918), έδειξαν πολύ μεγαλύτερη γεωπολιτική οξυδέρκεια αλλά και πατριωτισμό απ' ό,τι εμείς οι Ελληνες.
Αποφάσισαν να δείξουν στον ίδιο τους τον γενοκτονημένο λαό αλλά και στη διεθνή κοινότητα ότι, πρώτον, δεν θα ανεχθούν ξανά πολιτικές γενοκτονίας και, δεύτερον, θα δώσουν τον αγώνα για τη δικαίωση.
Ως αποτέλεσμα, την επομένη του Μούδρου κατάρτισαν το Σχέδιο «Νέμεσις», το οποίο δεν έμεινε στα χαρτιά.

Αρμένιοι αγωνιστές εκτέλεσαν τους 25 πρωταίτιους της γενοκτονίας, ενώ τον 26ο τον κρέμασε ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ, για δικούς του λόγους.
Στη συνέχεια, δουλεύοντας ακατάπαυστα και χωρίς τη βοήθεια του κράτους, αφού η Αρμενία αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1991, κατόρθωσαν να κάνουν παγκοσμίως γνωστό το θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων και να πετύχουν σταδιακά την αναγνώρισή της από 28 κράτη, ανάμεσα στα οποία η Γαλλία, η Ρωσία και ο Καναδάς.

Επιστέγασμα της στρατηγικής που ακολούθησαν με συνέπεια οι Αρμένιοι, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, ήταν η προχθεσινή αναγνώριση από το σύνολο των βουλευτών της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας, που σημαίνει το ίδιο το πολιτικό σύστημα της ευρωπαϊκής υπερδύναμης.
Οσο για την εξαίρεση ή μάλλον για την αποφυγή της σαφούς αναφοράς στη γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής από τη Γερμανία, θα ήταν τραγικό λάθος να αρχίσουμε να αναζητούμε τους υπεύθυνους στην... κακή Γερμανία. Αρκετά τη χρησιμοποίησε κάθε τυχάρπαστος πολιτικάντης ως άλλοθι είτε για να κρύψει τα δικά του λάθη είτε για να υφαρπάξει την εξουσία και ως «γερμανοραγιάς» να κάνει χειρότερα από τους προηγούμενους «γερμανοτσολιάδες».

Η εξαίρεση θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και των ελληνικών κοινοτήτων που ζουν στο εξωτερικό, αφενός για να εντοπίσουμε τα λάθη που κάναμε και να αντλήσουμε τα κατάλληλα διδάγματα και αφετέρου και συναφώς για να σχεδιάσουμε τη στρατηγική μας από τούδε και στο εξής.

Και δεν μιλάμε για στρατηγική μόνο για το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας όλων των Ελλήνων της καθ' ημάς Ανατολής, αλλά για το ζήτημα της επιβίωσης της Κύπρου, της Ελλάδας αλλά και του ίδιου του ελληνικού έθνους, γιατί αυτό προς το παρόν υπάρχει, όσο κι αν ανατριχιάζουν κάποιοι με το άκουσμα της λέξης.

Και για να επανακαθορίσουμε το εθνικό δόγμα μας, μέρος του οποίου είναι η στρατηγική για τη διεθνοποίηση και την αναγνώριση της γενοκτονίας, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα θεμέλια.
Ενα από τα θεμέλια της σύγχρονης Ελλάδας είναι η Συνθήκη της Λωζάννης, την οποία υπογράψαμε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στην ομώνυμη ελβετική πόλη στις 24 Ιουλίου 1923, στην οποία αντί να συμπεριληφθεί άρθρο που να καταδικάζει σαφώς η Τουρκία τη γενοκτονία που διέπραξε εις βάρος των Ελλήνων, συμπεριλήφθηκε, γιατί φρόντισαν γι' αυτό οι Τούρκοι διπλωμάτες, το εξής:
Αρθρον 59: «Η Ελλάς αναγνωρίζει την υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώση τας προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτων προς τους νόμους του πολέμου».
Γι' αυτό συνεχίζουν την πολιτική της γενοκτονίας οι Τούρκοι, βρήκαν και τα κάνουν...

Σάββας Καλεντερίδης

http://www.dimokratianews.gr/content/63073/pote-tha-didahtoyme-apo-tin-istoria

«Γιατί μισούν τους Έλληνες» Ο Νίτσε εξηγεί τον ευρωπαϊκό ανθελληνισμό

Πιο επίκαιρος από ποτέ είναι ο Φρειδερίκος Νίτσε, αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς φιλοσόφους και συγκεκριμένα ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.

Η στάση ορισμένων κύκλων στην Ευρώπη απέναντί μας σε συνδυασμό με τη δυσπιστία που υπάρχει γύρω από τους Έλληνες έχει προβληματίσει κατά καιρούς και τους πιο αυστηρούς κριτές μας.

«Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και φοροφυγάδες» είναι μερικά μόνο από τα κοσμητικά σχόλια που ακούγονται διεθνώς τους τελευταίους μήνες κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται γιατί τόσο μένος γύρω από ένα λαό με μία λαμπρή ιστορία και ένα αξιοζήλευτο πολιτισμό.

Ο φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε δίνει μία ξεχωριστή απάντηση...

Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/233155/giati-misoun-tous-ellines

Η Συμμαχία του Άξονα κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Τα κράτη που έλαβαν μέρος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησαν στο πλευρό ενός από τους δύο μεγάλους συνασπισμούς: του Άξονα και των Συμμάχων. Τα τρία κυριότερα μέλη του Άξονα ήταν η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία. Τα μέλη του Άξονα είχαν δύο κοινά συμφέροντα: 1) την εδαφική επέκταση και την ίδρυση των αυτοκρατοριών που βασίζονταν σε στρατιωτικές κατακτήσεις, και την ανατροπή της διεθνούς τάξης πραγμάτων που είχε επιβληθεί μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και 2) την καταστροφή ή εξουδετέρωση του σοβιετικού κομμουνισμού.

Την 1 Νοεμβρίου 1936, η Γερμανία και η Ιταλία ανακοίνωσαν τη δημιουργία του Άξονα Ρώμης-Βερολίνου μία εβδομάδα μετά την υπογραφή ενός συμφώνου φιλίας. Στις 25 Νοεμβρίου 1936, η Ναζιστική Γερμανία και η ιμπεριαλιστική Ιαπωνία υπέγραψαν το λεγόμενο Σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Anti-Comintern Pact) που στρεφόταν κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ιταλία προσχώρησε στο Σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις 6 Νοεμβρίου 1937. Στις 22 Μαΐου 1939, η Γερμανία και η Ιταλία υπέγραψαν το λεγόμενο Χαλύβδινο Σύμφωνο, επισημοποιώντας τη Συμμαχία του Άξονα με διατάξεις επί στρατιωτικών θεμάτων. Τέλος, στις 27 Σεπτεμβρίου 1940 η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία υπέγραψαν την Τριμερή Συνθήκη του Βερολίνου, που έγινε γνωστή ως η Συμμαχία του Άξονα.

Η Ουγγαρία προσχώρησε στον Άξονα στις 20 Νοεμβρίου 1940, ενώ στις 23 Νοεμβρίου προσχώρησε και η Ρουμανία. Όντας απόλυτα εξαρτημένη οικονομικά και πολιτικά για την ίδια την ύπαρξή της ως «ανεξάρτητο» κράτος, η Σλοβακία ακολούθησε το παράδειγμά τους στις 24 Νοεμβρίου. Η Βουλγαρία προσχώρησε στον Άξονα την 1 Μαρτίου 1941 και η Γιουγκοσλαβία στις 25 Μαρτίου 1941. Δύο ημέρες αργότερα αξιωματικοί του σερβικού στρατού ανέτρεψαν την κυβέρνηση που είχε υπογράψει την Τριμερή Συνθήκη . Μετά την εισβολή και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από τις δυνάμεις του Άξονα, το νεοσύστατο «Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας» προσχώρησε στον Άξονα στις 15 Ιουνίου 1941. Στις 26 Ιουνίου 1941, τέσσερις ημέρες μετά την εισβολή του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση, η Φινλανδία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της ΕΣΣΔ ως «σύμμαχος». Η Φινλανδία δεν προσχώρησε ποτέ στην Τριμερή Συνθήκη.

Οι Συμμαχικές Δυνάμεις, με ηγέτες τη Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση νίκησαν τον Άξονα το 1945.

Copyright © United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC