Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Χωρίς τηλεόραση μέχρι τα 2 Υπεύθυνος: [ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ mariamystakidou@gmail.com ] Χαριτωμένα μωράκια που χειρίζονται αριστοτεχνικά tablet και latptop. Μια εικόνα που βλέπουμε όλο και συχνότερα. Και φυσικά υπάρχει και κάτι πιο παραδοσιακό: μωρά και νήπια... αποβλακωμένα να παρακολουθούν μπροστά στη μικρή οθόνη.


http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=454734

 Η εικόνα είναι ανάλογη βεβαίως και στους ενήλικες. Για τους δεύτερους όμως, αποτελεί επιλογή. Για τα μικρά όμως, αποτελεί εν πρώτοις -και κυρίως- δική μας επιλογή. Διότι πολύ απλά, κανένα μωρό δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας ότι υπάρχει τηλεόραση, κομπιούτερ κ.λπ.
Οσο θελκτική και να φαντάζει η απασχόληση ενός μωρού με γκάτζετ, όσο και να βοηθά τους γονείς να χαλαρώσουν και να κάνουν και εκείνοι με ησυχία διάφορες δουλειές, εντούτοις -κατά τους επιστήμονες- δεν υπάρχει χειρότερο για ένα παιδί από το να παρακολουθεί οτιδήποτε σε οθόνη, μέχρι την ηλικία των 2 χρόνων τουλάχιστον!
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που διαφωνούν: το περιοδικό LiveScience, αναφέρει σωρό εφαρμογές και προγράμματα για πιτσιρίκια ενός και δύο χρόνων. Και είναι προφανές πως για να υπάρχουν οι εφαρμογές αυτές, υπάρχει και η ανάλογη ζήτηση. Από την μεριά της η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία είναι κάθετη ότι μέχρι τα 2 χρόνια, τηλεόραση και οτιδήποτε με οθόνη, απλά απαγορεύεται.
Το ηλικιακό όριο αυτό διαφέρει στην Ευρώπη, με πιο "αυστηρούς" τους Γερμανούς που θεωρούν πως μέχρι τα 6 χρόνια το παιδί πρέπει να κάνει εντελώς άλλες δραστηριότητες και να μην βρίσκεται ούτε λεπτό μπροστά σε οθόνη.
Το σκεπτικό των επιστημόνων έχει ως εξής: μέχρι τα 2 χρόνια τα παιδιά δεν μπορούν να διαχωρίσουν τον πραγματικό κόσμο από εκείνον της τηλεόρασης και των κομπιούτερ. Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται σταδιακά και όσο μεγαλώνουν. Πάντως σε καμία περίπτωση μέχρι τα 2 δεν μπορεί ένα βρέφος να συνειδητοποιήσει τι είναι το ερέθισμα που βλέπει. Επίσης οι συνεχείς και επαναλαμβανόμενες εικόνες αποσπούν την προσοχή των νηπίων από οτιδήποτε άλλο. Ετσι, αν ένα παιδί βλέπει στην τηλεόραση ένα παραμύθι, το παιδί εστιάζει στα... εφέ της εικόνας, κάτι που δεν θα γινόταν στην περίπτωση που κάποιος διάβαζε το ίδιο παραμύθι στο μικρό, ξεφυλλίζοντας ένα εικονογραφημένο βιβλίο.
Ακόμα όμως και αν είστε από εκείνους που αγαπάτε ένα μισάωρο χρήσης του κομπιούτερ, του laptop ή του tablet, από τα μικρά σας προκειμένου να καταφέρετε επιτέλους να δείτε τα email σας, και διαβάζετε αυτό το κείμενο με μεγάλη δυσπιστία θεωρώντας πιθανότατα πως είναι υπερβολικό, σκεφτείτε μόνο κάτι απλό: η φωτεινότητα της οθόνης μπορεί να επηρεάσει τη σωστή ανάπτυξη του μωρού σας. Είστε σίγουροι πως το γκατζετάκι που κρατά τόσο χαριτωμένα το καμάρι σας και έχει καρφωμένα τα ματάκια του στην οθόνη, έχει όντως τα σωστά επίπεδα φωτεινότητας, ώστε να μην εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξη της όρασης του;
Και κάτι ακόμα. Ειδικά τα tablet, αλλά και γενικότερα οι νέες τεχνολογίες είναι αρκετά... καινούργιες. Είμαστε σίγουροι πως η παρακολούθησή τους δεν θα έχει πιθανές μακροπρόθεσμες συνέπειες σε μικρά παιδιά; Ή ότι η ψηλάφιση μιας εικόνας αφής δεν θα δημιουργήσει προβλήματα σε ένα βρέφος που από τη φύση του χρησιμοποιεί χερια, πόδια και στόμα για να ανακαλύψει τον κόσμο;
Μετά από όλα τα παραπάνω, κλείστε τους υπολογιστές σας, πάρτε το μωράκι σας και πηγαίνετε μια βόλτα στο κοντινότερο πάρκο ή παραλία. Και αφήστε τα εκεί να ανακαλύψουν τον κόσμο. Τον πραγματικό κόσμο!
Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε (ενδεικτικά) και τα:
* www.nytimes.com
** www.huffingtonpost.com
** http://pediatrics.aappublications. org/content/early/2013/10/24/peds.2013-2656.full.pdf+html
** techland.time.com
** www.nydailynews.com

Προς μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη

Το θεσμικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα σε όλο τον κόσμο, δηλαδή σε όλες τις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από ένα μοντέλο στο οποίο η οικονομική ανάπτυξη (αν όχι η «ανάπτυξη για την ανάπτυξη»!), είναι ο θεμελιώδης οικονομικός στόχος.
Σε αυτό το πλαίσιο, η συνέχιση της ανάπτυξης εξαρτάται από μια διαδικασία περαιτέρω διεθνοποίησης της οικονομίας, που αποτελεί ένα συνεχώς ανανεούμενο φαύλο κύκλο. Η καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας δημιουργεί ανάγκες για όλο μεγαλύτερες εισαγωγές και, επομένως, για μεγαλύτερες εξαγωγές για τη χρηματοδότησή τους. Ομως, μεγαλύτερες εξαγωγές προϋποθέτουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, επομένως παραγωγικότητα, που με τη σειρά της εξαρτάται βασικά από τις επενδύσεις. Και ποιος ελέγχει το διεθνές εμπόριο, αλλά και τις υπερεθνικές επενδύσεις, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; Φυσικά, οι πολυεθνικές, οι οποίες διαθέτουν την παραγωγική και τεχνολογική βάση που επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας που απαιτείται από το σκληρό διεθνή ανταγωνισμό.
Με άλλα λόγια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πια τα έθνη-κράτη που ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των αγορών, αλλά οι πολυεθνικές που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο, ανεξάρτητα από τη χώρα που εστιάζουν τις δραστηριότητές τους. Ετσι, το γεγονός ότι π.χ. η Κίνα παρουσιάζεται σήμερα ως οικονομική υπερδύναμη δεν είναι ένα οικονομικό θαύμα, αλλά απλώς μια οικονομική οφθαλμαπάτη. Είναι αρκετό να σταματήσει να παρέχει τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», που προσφέρει σήμερα, ιδίως όσον αφορά στο φθηνό κόστος παραγωγής στις πολυεθνικές, για να τελειώσει σε μια νύχτα το «όνειρό» της, όταν οι πολυεθνικές θα μετακομίσουν π.χ. στη γειτονική «δύναμη» Ινδία, ή σε μία από τις πολλές άλλες χώρες που τις ικετεύουν να επενδύσουν στη δική τους περιοχή.
Είναι, επομένως, σαφές ότι ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης, σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι η πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα θεμελιώνεται σε κυρίαρχα και οικονομικά αυτοδύναμα έθνη-κράτη. Οι συνθήκες ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής «κατοχής», κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, σημαίνουν ότι πραγματική αντίσταση είναι δυνατή μόνο στο πλαίσιο παλλαϊκών Μετώπων για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ), με στόχο την οικονομική και την εθνική κυριαρχία, μέσα από τη ρήξη με τη ΝΔΤ. Στη συνέχεια, όταν ο λαός μιας συγκεκριμένης χώρας θα έχει έλθει σε παρόμοια ρήξη, θα πρέπει να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους λαούς άλλων χωρών σε παρόμοιο οικονομικό επίπεδο για να σχηματίσουν νέες οικονομικές ενώσεις κυρίαρχων εθνών ώστε να επιτύχουν, σε συλλογικό επίπεδο, την οικονομική αυτοδυναμία τους. Σε ένα περιβάλλον, δηλαδή, που θα κάνει αδύνατη τη μεταφορά οικονομικών πλεονασμάτων μεταξύ χωρών. Για όλα αυτά, βέβαια, οι λαοί, που τα «οσμίζονται» βέβαια, δεν ακούνε τίποτα από τα ΜΜΕ που τους βομβαρδίζουν με ασημαντότητες ή εσκεμμένες διαστρεβλώσεις, μια «Αριστερά» που περί άλλα τυρβάζει και τις... βαθυστόχαστες αναλύσεις (συνήθως καλοπληρωμένων «διανοητών») που συμπεραίνουν ότι φταίει η «παθητικότητά» τους που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους!
Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ενωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, δηλαδή, ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που, στην ολότητά τους, θα εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία, και θα είχαν τη δυνατότητα να επιβάλουν οποιουσδήποτε κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές, θα ήταν ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη μια νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα αντικαθιστούσε, τελικά, τη σημερινή εγκληματική ΝΔΤ, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν η Ευρασιατική Ενωση θα εξαπλωνόταν ώστε να καλύπτει επίσης όλους τους λαούς της γης, οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται ενάντια στην Υπερεθνική Ελίτ για την εθνική τους κυριαρχία και αυτοδιάθεση, είτε στον Αραβικό κόσμο (Συρία, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.), είτε στη Λατινική Αμερική (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία) και αλλού.
Ετσι, η νέα δημοκρατική διεθνής τάξη των κυρίαρχων και αυτοδύναμων Εθνών θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για την υπέρβαση των ιστορικών συστημάτων ελέγχου (ιδιωτικού έναντι κρατικού) πάνω στα μέσα παραγωγής και διανομής. Σήμερα, το ιστορικά κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο έλεγχος των μέσων παραγωγής να ασκείται άμεσα από την κοινωνία, μέσα από τις συνελεύσεις των πολιτών, οι οποίες θα καθορίζουν τις οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό καθήκον σήμερα, όταν έχει πλέον συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι η κατάρρευση του διπολικού ψυχροπολεμικού κόσμου αντί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος προς αυτή την κατεύθυνση, οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο: τη δημιουργία του παρόντος εγκληματικού μονοπολικού κόσμου και την παράλληλη ανάπτυξη μιας εκφυλισμένης «Αριστεράς» που άμεσα ή έμμεσα τον στηρίζει. Είτε υποστηρίζοντας ότι θα τον αλλάξει «από τα μέσα» (το γνωστό παραμύθι κάθε βολεμένου «αριστερού»), είτε υποστηρίζοντας ότι όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα «από κάτω» κατά της ΝΔΤ του μονοπολικού κόσμου μας δεν εκφράζουν τελικά παρά ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ότι μόνο η παγκόσμια επανάσταση θα μας σώσει, κάποτε, στην επόμενη χιλιετηρίδα!
Η ανάπτυξη, επομένως, του αγώνα των λαών για μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια μεταβατική περίοδο, στην οποία θα συνυπάρχει σε κατάσταση συνεχούς έντασης η σημερινή ΝΔΤ με το νέο κόσμο των αυτοδύναμων και κυρίαρχων λαών που θα μπορούσε να εκπροσωπεί η Ευρασιατική Ενωση, με κορμό το μεγάλο πατριωτικό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης του ρωσικού λαού που συνενώνει από κομμουνιστές και ριζοσπαστικούς σοσιαλδημοκράτες μέχρι ορθόδοξους και εθνικιστές. Αυτό, βέβαια, εάν τελικά ηττηθεί η «πέμπτη φάλαγγα» των «φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών» μέσα στη Ρωσία που σήμερα είναι σε αδυσώπητο αγώνα -με την αμέριστη βέβαια στήριξη της Υπερεθνικής Ελίτ- με το Μέτωπο αυτό. Μια στρατηγική σαν την παραπάνω θα επιτρέψει την οικοδόμηση «από τα κάτω» μια νέας μορφής διεθνισμού που θα εμπνέεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις καταστροφικές αρχές της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους όπως σήμερα.

Ο πολυβραβευμένος Ιταλός θεατρικός συγγραφέας Στέφανο Μασίνι μιλά αποκλειστικά στην «Ε» «Το θέατρο είναι το χειρουργείο της σύγχρονης ιστορίας» Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρώπη πίστεψαν υπερβολικά στο χρήμα. Η κατάρρευση της Lehman Brothers είναι το αληθινό τέλος αυτής της πίστης για τους πάντες, όχι μόνο για τους τραπεζίτες»

Εμπνεύστηκε μια σκηνική τριλογία-φωτιά για την πτώση της Lehman Brothers, που θα ανεβάσει στο Πίκολο Τεάτρο τον Ιανουάριο ο Λούκα Ρονκόνι. Εχει συγγράψει ένα σκηνικό πολιτικό αφιέρωμα για την Αννα Πολιτκόφσκαγια, που έκανε πάταγο όχι μόνο στις σκηνές του κόσμου -παραμένει το περισσότερο ανεβασμένο διεθνώς θεατρικό του-, αλλά ακόμα και στην κινηματογραφική εκδοχή του, στο 66ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.

Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής  Μιχάλης Κοιλάκος και η πρωταγωνίστρια Τάνια Παλαιολόγου στη συνταρακτική αθηναϊκή σκηνική αναπαράσταση  της «Ανεπίδεκτης Διόρθωσης»  (ώς τις 2 Δεκεμβρίου στο Κέντρο  Ελέγχου Τηλεοράσεως)Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής Μιχάλης Κοιλάκος και η πρωταγωνίστρια Τάνια Παλαιολόγου στη συνταρακτική αθηναϊκή σκηνική αναπαράσταση της «Ανεπίδεκτης Διόρθωσης» (ώς τις 2 Δεκεμβρίου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεως)http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=01/11/2014&id=454672Μεγάλη συζήτηση ωστόσο άναψε και το «Balkan Burger», ένα αιχμηρό θεατρικό δοκίμιο για τη γιουγκοσλαβική τραγωδία. Στο μεταξύ, μόλις ολοκλήρωσε ένα έργο για τις συμβάσεις ντροπής που υποχρεώνονται να υπογράψουν εργάτριες σε γαλλική κλωστοϋφαντουργία, χαρίζοντας χρόνο εργασίας στον εργοδότη τους.
Ο Στέφανο Μασίνι μπορεί να κάνει πολιτικό θέατρο, αλλά πρεσβεύει ακράδαντα ότι «ο Μπρεχτ είναι νεκρός εδώ και πάρα πολλά χρόνια». Μόλις 35 ετών, Φλωρεντίνος και το μεγάλο αστέρι της ιταλικής δραματουργίας, στην Ελλάδα τον ανακαλύψαμε φέτος, χάρη στο μεταφραστή Δημήτρη Αλεξάκη και στην ηθοποιό Τάνια Παλαιολόγου, που έχει πάθος για την Αννα Πολιτκόφσκαγια. Τον ίδιο καιρό που έργα του παρουσιάζονται στην Ιταλία, στην Ισπανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στο Λουξεμβούργο, στην Αυστρία, στην Ελβετία και στην Τσεχία, η Αθήνα υποκλίνεται στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεως στην «Ανεπίδεκτη Διόρθωσης». Το θεατρικό κομψοτέχνημά του για τη δολοφονημένη Ρωσίδα δημοσιογράφο Πολιτκόφσκαγια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο Μασίνι ξεκίνησε ως βοηθός του Ρονκόνι στο Πίκολο Τεάτρο κι αφού εξάντλησε την περίοδο του σκηνοθέτη, αφοσιώθηκε στην αδιαφιλονίκητη κλίση του, τη δραματουργία. Για τα έργα του έχει τιμηθεί κατ' επανάληψιν, με κορυφαία διάκριση το Premio Pier Vittorio Tondell, την υψηλότερη αναγνώριση για τη θεατρική γραφή επί ιταλικού εδάφους.
- Πότε ξεκινήσατε να παρακολουθείτε, κύριε Μασίνι, την πορεία της Αννας Πολιτκόφσκαγια; Και πότε αποφασίσατε ότι θα γράψετε ένα έργο γι' αυτήν;
«Η δολοφονία της ήταν η αιτία για να τη γνωρίσω. Αμέσως πρόσεξα ότι η μορφή αυτής της ρεπόρτερ ήταν ότι συνέθετε τα σπαράγματα μιας ιστορικής τοποθεσίας που καλύπτει πυκνή ομίχλη. Η έκφραση που επικρατεί είναι "Η Αννα Πολιτκόφσκαγια ήταν". Ηταν παρούσα, ήταν εμπλεκόμενη. Υπήρξε μάρτυρας σε πολλές βομβιστικές επιθέσεις στο Γκρόζνι. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρε συνέντευξη από τον 28άχρονο Ράμζαν Καντίροφ, μόλις ανέλαβε πρόεδρος της Τσετσενίας. Ηταν η πρώτη που κατονόμασε τα βασανιστήρια και τους βιασμούς από Τσετσένους. Ηταν η πρώτη που αποκήρυξε δημόσια σοβαρά κρούσματα διαφθοράς στο ρωσικό στρατό. Ηταν ακόμα παρούσα και στην πολιορκία του θεάτρου Ντουμπρόβκα, το 2002, με τους 50 ένοπλους Τσετσένους να κρατούν ομήρους 850 ανθρώπους. Ηταν επικεφαλής των διαπραγματεύσεων με τους τρομοκράτες. Επαιξε σημαντικό ρόλο και στην πολιορκία του Σχολείου στο Μπεσλάν: μάλιστα δημητηριάστηκε ενώ είχε τοποθετηθεί συντονίστρια των συνομιλιών. Ολα αυτά είναι γεγονότα που μου δημιούργησαν την αίσθηση ότι θα ήταν σημαντικό να γράψω γι' αυτήν».
- Τι είναι ωστόσο αυτό που στην περίπτωσή της σας συγκίνησε περισσότερο;
«Υπήρξε ένας μάρτυρας, ένας αυθεντικός μάρτυρας του καιρού της. Αγαπούσε να λέει την αλήθεια. Και η αλήθεια δεν είναι μια ιδέα, η αλήθεια είναι ένα γεγονός. Η δημοσιογραφία είναι μια φωτογραφία και η Πολιτκόφσκαγια ήταν απλά μια κορυφαία φωτορεπόρτερ: χάρη σε αυτήν μπορούμε και βλέπουμε την αλήθεια για τη Ρωσία και για την Τσετσενία αναφορικά με έναν από τους φρικτότερους πολέμους των τελευταίων χρόνων».
Ο Μασίνι (δεξιά) ξεκίνησε  ως βοηθός του Ρονκόνι (αριστερά). Τον Ιανουάριο  ο Ρονκόνι θα ανεβάσει  στο Πίκολο Τεάτρο το πρώτο μέρος της τριλογίας του  για τη Lehman BrothersΟ Μασίνι (δεξιά) ξεκίνησε ως βοηθός του Ρονκόνι (αριστερά). Τον Ιανουάριο ο Ρονκόνι θα ανεβάσει στο Πίκολο Τεάτρο το πρώτο μέρος της τριλογίας του για τη Lehman Brothers- Αναφερθήκατε στον ορισμό της καλής δημοσιογραφίας. Τι θα λέγατε για τη δραματουργία; Πότε ένα έργο είναι πραγματικά καλό;
«Δεν μπορώ να σας δώσω απάντηση. Δεν είμαι δάσκαλος αλλά συγγραφέας».
- Ως συγγραφέας όμως γράφετε έργα για τη σύγχρονη πολιτική. Μετά το έργο σας για την Πολιτκόφσκαγια, γράψατε το «Αφρικανικό Ρέκβιεμ» για το φαύλο κύκλο των παθών της αφρικανικής ηπείρου, κατόπιν το «Balkan Burgen» για το χάος στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τελικά τη φιλόδοξη τριλογία-σάγκα για τη Lehman Brothers. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές όταν διαπραγματεύεστε τη σύγχρονη ιστορία;
«Πιστεύω ότι το θέατρο είναι το χειρουργείο της σύγχρονης ιστορίας».
- Πώς διαχειριστήκατε την πτώση της Lehman Brothers; Πόσο έχετε επηρεαστεί από τον Μπρεχτ, σε ό,τι πρέσβευε για τις τράπεζες;
«Πιστεύω ότι ο Μπρεχτ είναι νεκρός εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν έχουμε ανάγκη σήμερα το ιδεολογικό οπλοστάσιό του. Πρέπει να αναζητήσουμε τον τρόπο που θα αφηγηθούμε την πραγματικότητα και θα κάνουμε θέατρο. Για παράδειγμα, στο έργο μου για τη Lehman Brothers αυτό που διαχειρίζομαι είναι το μερίδιο ευθύνης των ανθρώπων για τη σημερινή έκρηξη του καπιταλισμού. Τον τελευταίο αιώνα τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρώπη πίστεψαν υπερβολικά στο χρήμα. Η κατάρρευση της Lehman Brothers είναι το αληθινό τέλος αυτής της πίστης για τους πάντες, όχι μόνο για τους τραπεζίτες».
- Φαίνεται ότι αναζητάτε μια Ουτοπία. Είστε αισιόδοξος;
«Οχι, δεν θεωρώ ότι αναζητώ την Ουτοπία, απλούστατα προσπαθώ να αφηγηθώ την Ιστορία μας, το σύγχρονο κόσμο μας και τις αντιφάσεις του, την ηλιθιωδώς χαμένη ταυτότητά του. Αλλά δεν έχω να σας δώσω κάποια λύση: είμαι συγγραφέας, όχι πολιτικός. Ο μοναδικός κανόνας μου είναι να λέω ιστορίες για τους ανθρώπους, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να θέτουν ερωτήματα».
- Να υποθέσω ότι σας ιντριγκάρει συγγραφικά η Ουκρανία;
«Αυτή τη στιγμή δεν ενδιαφέρομαι για την Ουκρανία. Σήμερα, πιστεύω, είναι εξαιρετικά σημαντικό να γράφεις για την οικονομική κρίση στην Ευρώπη. Αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό για το οποίο θα αποφασίσω να γράψω αύριο. Προσπαθώ να με κρατάω ενημερωμένο και περίεργο».
- Γράφετε κάτι αυτή τη στιγμή;
«Μόλις ολοκλήρωσα το "Επτά λεπτά". Ενα θεατρικό που βασίζεται στην αληθινή ιστορία έντεκα γυναικών σε ένα υφαντουργείο στη Γαλλία. Τις πίεζαν να υπογράψουν συμβάσεις που τις υποχρεώνουν να χαρίζουν 7 λεπτά από την εργασία τους στην κλωστοϋφαντουργία (το έργο θα ανεβεί προσεχώς σε πολλές ιταλικές σκηνές)».
- Το θέατρο μπορεί να παίξει ένα ρόλο ισχυρό στις σύγχρονες κοινωνίες;
«Απολύτως. Το θέατρο είναι ένα από τα αρχαιότερα όπλα της Δημοκρατίας. Είναι ο τόπος στον οποίο οι άνθρωποι ακούνε και εκφέρουν λέξεις, δίνοντας ο ένας στον άλλο λόγους και λύσεις. Και όχι μόνο. Πραγματικά, πιστεύω ότι το θέατρο είναι ο αληθινός τόπος στον οποίο μπορούμε να γνωρίσουμε την εποχή μας, τα ερωτήματά μας και τα κρυμμένα δράματά μας».
- Το εγχείρημα του αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου Valle στη Ρώμη τερματίστηκε βίαια, παρ' όλο που επιβιώνει σε κάποιες ιταλικές πόλεις το πείραμα των υπό κατάληψη θεάτρων. Πιστεύετε πως πρέπει να επιβιώσουν οι σκηνές που διαχειρίζονται συλλογικότητες; Το στοίχημα είναι κοινωνιολογικό πρωτίστως ή καλλιτεχνικό;
«Δεν ξέρω. Πιστεύω ότι το θέατρο πάντοτε έχει μια πολιτική αποστολή. Δεν γίνεται να κάνεις στο θέατρο πράγματα χωρίς κοινωνικό υπόβαθρο. Το θεάτρο είναι για το λαό και όχι αποκλειστικά για τους καλλιτέχνες. Απεχθάνομαι το θέατρο που γίνεται ελιτίστικα μόνο για τους καλλιτέχνες».

Σημεία και τέρατα ζητάει η τρόικα Θέλουν απαγόρευση των απεργιών και κατάργηση των συνδικάτων

Σε μερική ικανοποίηση της αξίωσης για επαναφορά της εργοδοτικής ανταπεργίας (lock out) είναι έτοιμη να συμφωνήσει η κυβέρνηση. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και άλλες αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο που περιορίζουν το θεσμό του συνδικαλισμού και ακυρώνουν στην πράξη το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία. Συνάντηση για το θέμα είχαν σήμερα Γιάννης Βρούτσης και αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ.
Οριστική ταφόπλακα στο συνδικαλιστικό κίνημα και επί του πρακτέου απαγόρευση των απεργιών έχει θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η τρόικα, ενώ οι κυβερνητικοί εταίροι «ανταλλάσουν μεταξύ τους απόψεις» για να αποφευχθούν «ακραίες απαιτήσεις».
Σύμφωνα με πηγές του ΠΑΣΟΚ, η τρόικα ζητάει να αφαιρεθεί το δικαίωμα από τις διοικήσεις δευτεροβάθμιων ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και των τριτοβάθμιων οργανώσεων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, να προκηρύσσουν απεργίες καθώς οι εκπρόσωποι των δανειστών θέτουν ως όρο η απόφαση για απεργία σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο να αποτελεί προϊόν της έκφρασης του 50% και 1 των εργαζομένων που εργάζονται στους χώρους που καλύπτονται συνδικαλιστικά από αυτές τις οργανώσεις μέσω άμεσης ψηφοφορίας, κάτι το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο. Άλλωστε αυτό ισχύει σήμερα μόνο για τα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα η τρόικα έχει θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τη «δραστική μείωση των συνδικαλιστικών αδειών», αλλά και την «άρση της προστασίας των συνδικαλιστών».
Σε ότι αφορά την εργοδοτική ανταπεργία (lock out), η κυβέρνηση αντιπροτείνει για να ικανοποιήσει τις αξιώσεις της τρόικας την αναθεώρηση του άρθρου 656 του αστικού κώδικα.
Το θέμα των αλλαγών στο συνδικαλιστικό νόμο ήταν αντικείμενο της συνάντησης που είχε σήμερα αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ με τη συμμετοχή των Χρήστου Πρωτόπαπα, Γιάννη Κουτσούκου, Γιώργου Κουτρουμάνη και Τάκη Ρήγα με τον υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση και τη γραμματέα του υπουργείου κα. Στρατηνάκη, η οποία συμμετέχει και στην ομάδα διαπραγμάτευσης.
Σύμφωνα με πληροφορίες στην κυβέρνηση θεωρούν ότι κάποια ή κάποιες από τις αλλαγές που ζητούνται από την τρόικα θα πρέπει να γίνει αποδεκτή καθώς υποστηρίζουν ότι «δεν μπορείς να πεις όχι σε όλα» με το επιχείρημα ότι τίθεται σε κίνδυνο η συνολική διαπραγμάτευση και όπως υποστηρίζουν οι ίδιες πηγές αυτό θα δυσκολέψει το στόχο της κυβέρνησης αυτή να είναι η τελευταία εμφάνιση της τρόικας στην Αθήνα.
Σε ότι αφορά το ασφαλιστικό, η κυβέρνηση επιμένει ότι δεν θα ανοίξει και θα προχωρήσει μόνο σε διοικητικού χαρακτήρα μέτρα όπως ενοποιήσεις ταμείων χωρίς όπως επισημαίνεται να υπάρχουν επιπτώσεις σε όρια ηλικίας και ύψος συντάξεων.