Ελληνικά μέσα ενημέρωση και Τουρκία.

 Γιατί πρέπει να μαθαίνω τα ΝΕΑ της Τουρκίας . Δεν υπάρχει  η Ελλάδα;  

Η Τουρκιά είναι αποδεδειγμένος εχθρος τι συμβολίζει αυτή η ενημέρωση;

Πολύ θα ήθελα να  γνωρίζω .

30 Μαρτίου 1822: Η Σφαγή της Χίου

 Το 1818 ο Παντιάς Ροδοκανάκης και ο Νικόλαος Μυλωνάς αποτάθηκαν στο Δημήτριο Υψηλάντη για την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους. Ζήτησαν έτσι ναυτική βοήθεια από τις Σπέτσες , την Ύδρα και τα Ψαρά, που συμφώνησαν με την ιδέα απελευθέρωσης του νησιού.  Μεγάλη μερίδα όμως Χιωτών διαφωνούσαν με την ιδέα του ξεσηκωμού, λόγω των προνομίων που κατείχαν στο νησί. 

Στις 27 Απριλίου 1821 ο Υδραίος Ιάκωβος Τομπάζης φτάνει στη Χίο με 25 πλοία με σκοπό να παρακινήσει τους Χιώτες να εξεγερθούν κατά των Τούρκων. Στέλνει κάποιον ψαριανό να μεταφέρει το μήνυμα της επανάστασης στην ύπαιθρο και στα χωριά , γιατί γνώριζε την αντίθετη στάση των προκρίτων και των κατοίκων της πόλης. Τρεις Δημογέροντες πήγαν «στου πασά τη βρύση» και επικοινώνησαν μαζί του κρυφά. Εξήγησαν τους λόγους που δεν μπορούσαν να δώσουν βοήθεια, επειδή ο περισσότερος πληθυσμός ήταν άοπλος , άπειρος και απροετοίμαστος. Επίσης του εξήγησαν ότι οι επιπτώσεις στον πληθυσμό των Ελλήνων κατοίκων της Χίου , όπως και των άλλων Χιωτών που είχαν εγκατασταθεί εκτός του νησιού(Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη),  θα ήταν τραγικές. Έτσι παρακάλεσαν τον Τομπάζη να φύγει από το νησί. Μετά από 3 μέρες ο στόλος εγκατέλειψε άπρακτος το νησί.

Οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν το γεγονός της άφιξης των ελληνικών πλοίων έξω από το νησί, κάλεσαν τους Δημογέροντες (Μικές Βλαστός, Ιωάννης Πατρικούσης και Χατζή Πολυχρόνης Διοματάρης), για να τους πάρουν πληροφορίες. Οι Δημογέροντες αρνήθηκαν ότι γνωρίζουν κάτι σχετικά και οι Τούρκοι τους ζήτησαν να καλέσουν και άλλους πρόκριτους.  Στη συνέχεια ήρθαν 10 πρόκριτοι και ο μητροπολίτης Πλάτων με το διάκονό του Μακάριο Γαρρή. Οι Τούρκοι τους φυλάκισαν στη σκοτεινή φυλακή του κάστρου. Επιπλέον οι Τούρκοι ζήτησαν από τους Χιώτες να παραδώσουν ό,τι όπλα είχαν και να μην κυκλοφορούν τις βραδινές ώρες.

Τον Οκτώβρη του 1821 οι Τούρκοι ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από το σουλτάνο. Πράγματι ήρθαν 1000 στρατιώτες από την Κωνσταντινούπολη και 200 από την Κρήτη. Το Γενάρη του 1822 τρεις Χιώτες πρόκριτοι, οι Θ. Ράλλης, Ι. Σκυλίτζης και Π. Ροδοκανάκης φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη ως ενέχυρα και ρίχνονται στη φυλακή.

Το Σάββατο 11 Μαρτίου του 1822 ο Αρχηγός της επανάστασης στη Σάμο , Λυκούργος Λογοθέτης, φτάνει στη Χίο με το Χιώτη Μπουρνιά και με 2500-4500 άνδρες(ο στόλος ήταν 8 μπρίκια και 30 βοηθητικά πλοία). Η απόβαση του Λογοθέτη έγινε ταυτόχρονα στον κόλπο της Αγίας Ελένης και στην Αγκάλη. Στο εντωμεταξύ είχαν ειδοποιηθεί αρκετοί Χιώτες , οι οποίοι έσπευσαν να ενωθούν με τους άνδρες του Λογοθέτη.  Ο Βαχήτ Πασάς στέλνει δύο τμήματα στρατού , ένα για να εμποδίσει την απόβαση και ένα άλλο στον Κάμπο, για να πλευροκοπήσει την αποβατική δύναμη του Λογοθέτη. Αρχικά οι μάχες γέρνουν προς την πλευρά των Ελλήνων. Οι Τούρκοι αναγκάζονται να κλειστούν στο κάστρο. Ο Μπουρνιάς με τους στρατιώτες του χτυπούν τους Τούρκους από το Παλαιόκαστρο(σημερινά σχολεία Βουνακίου). Στο ύψωμα της Παναγίας Τουρλωτής μια ομάδα από Σαμιώτες κανονιοβολούν την πόλη. Άλλοι επαναστάτες οχυρώνονται στο «Ψωμί»(Μπέλλα Βίστα), στο λόφο «Ασωμάτων»(Ευαγγελίστρια) και στον κάτω Γιαλό.

Η απελευθέρωση της Χίου έγινε δεκτή από τους Χιώτες με ένα αίσθημα φόβου σχετικά με την έκβαση της επανάστασης. Μάλιστα πολλοί Χιώτες πλούσιοι φεύγουν από το νησί.

Μόλις οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη μαθαίνουν το γεγονός της επανάστασης της Χίου,  στέλνουν τον Τουρκικό στόλο με ναύαρχο τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τουρκικός στόλος (46 πλοία και 7000 στρατιώτες) φτάνει στο βόρειο τμήμα του νησιού. Λίγες ώρες μετά ενώνονται με άλλους ομοεθνείς τους που βγήκαν από το κάστρο και ξεκινούν τη σφαγή , τις λεηλασίες και το κάψιμο της πόλης. Ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς αποχώρησαν προς το εσωτερικό του νησιού , λέγοντας το σύνθημα « ο σώζων εαυτό σωθήτω».

Τη Μεγάλη Παρασκευή, 31 Μαρτίου 1822, καίγεται ο ναός της Τουρλωτής και δίνεται το σύνθημα στους Τούρκους για γενική αιματοχυσία και αποτέφρωση της πόλης. Από εκείνη τη μέρα και για 4 μήνες φτάνουν Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι Τουρκικές ακτές με σκοπό το φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι αυτήν την περίοδο. Ταυτόχρονα ο Βαχήτ Πασάς αναγγέλλει τη διαταγή του σουλτάνου να θανατώνονται βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , γυναίκες άνω των 40 ετών , να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό.

Οι περισσότεροι Χιώτες άρχισαν να μετακινούνται προς το εσωτερικό του νησιού για να σωθούν από το μένος των Τούρκων. Τα καταφύγιά τους ήταν αρχικά οι  Καρυές, το Αίπος, η Νέα Μονή, το μοναστήρι του Αγίου Μηνά και ο Άγιος Γεώργιος ο Συκούσης.

Το Μεγάλο Σάββατο, 1η  Απριλίου 1822 καίγεται η Σχολή της Χίου, σφαγιάζονται σχεδόν όλοι, ακόμα και οι λεπροί. Ο Βαχήτ Πασάς είχε εκδώσει διαταγή ότι όσες γλώσσες και αυτιά του πήγαιναν , τόσα περισσότερα κέρδη θα είχαν.  

Στις 2 Απριλίου 1822(Πάσχα) μπαίνουν οι Τούρκοι(15000 άνδρες) στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά από ένα μικρό άνοιγμα που υπήρχε στον περίβολο και σφαγιάζουν τους  3000 Χιώτες που είχαν κρυφτεί. Στη συνέχεια πυρπολούν το μοναστήρι. Την ίδια μέρα το ίδιο γεγονός γίνεται και στη Νέα Μονή. Η κατάσταση γενικεύεται και σε άλλα χωριά της Χίου. Οι Σαμιώτες εγκατέλειψαν τη Χίο και έπλευσαν προς τα Ψαρά.

Την Τετάρτη 5 Απριλίου του 1822 βγάζει ανακοίνωση ο Καρά Αλής , πως όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη , θα αφεθούν ελεύθεροι(αμνηστία). Μάλιστα εξασφάλισαν οι Τούρκοι και επιστολή του φυλακισμένου Μητροπολίτη και των Δημογερόντων , η οποία ανέφερε τις ειλικρινές προθέσεις των Τούρκων. Οι πρόξενοι της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας ανέλαβαν να μεταφέρουν την πρόταση στους Χιώτες και να τους πείσουν. Οι Χιώτες εμπιστεύθηκαν τους πρόξενους και άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, οι Τούρκοι αθέτησαν το λόγο τους και άρχισαν να σφάζουν όσους κατέβαιναν στην πόλη. Η μεγάλη σφαγή συνεχίστηκε και στην κεντρική Χίο(Βροντάδο , Πιτυός, Θυμιανά και μετά Βορειόχωρα).  Στο ακρωτήρι του Κάβο Μελανιός, απέναντι από τα Ψαρά  βρήκαν καταφύγιο περίπου 10.000 Χιώτες και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Δυστυχώς όμως η μεγάλη θαλασσοταραχή τους στάθηκε εμπόδιο και σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλοι από τους Τούρκους με απερίγραπτη λύσσα. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα «μελάνιασε» γύρω από τον κάβο και την  παραλία.

Στις 18 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη σφαγιάζονται 3 Χιώτες όμηροι (Ράλλης, Σκυλίτζης , Ροδοκανάκης) και άλλοι 60 Χιώτες επιφανείς. Στις 23 Απριλίου του 1822 απαγχονίζονται   στην τάφρο του κάστρου της πόλης ο μητροπολίτης Πλάτων , ο διάκονός του Γαρρής και 9 πρόκριτοι. Στη συνέχεια θανατώνονται με τον ίδιο τρόπο και οι δημογέροντες που ήταν φυλακισμένοι ανά δέκα. Τα σκοτωμένα σώματά τους χλευάζονται από τους Τούρκους , οι οποίοι τα ρίχνουν μετά στη θάλασσα.

Λίγες μέρες μετά την καταστροφή , σχεδιάστηκε ναυτική επίθεση του στόλου των τριών ναυτικών νησιών εναντίον του Τουρκικού στόλου στο στενό του Τσεσμέ. Στις 18 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση . Οι έλληνες έκαναν αρκετές ζημιές στον Τούρκικό στόλο , αλλά απέτυχαν να πυρπολήσουν τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Την 1η Ιουνίου του 1822 ο Κωνσταντίνος Κανάρης μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και 40 ψαριανούς ξεκίνησαν από τα Ψαρά με 2 πυρπολικά και 4 περιπολικά πλοία και αφού μετάλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων , μπήκαν στο στενό της Χίου με βόρειο άνεμο. Κρύφτηκαν και περίμεναν να βραδιάσει. Τέλειωνε τότε το ραμαζάνι των Τούρκων και ξεκινούσε η γιορτή του μπαϊραμιού. Στην τουρκική ναυαρχίδα επικρατούσε χαρά και κέφι με πολλούς καλεσμένους και κάποιες δυστυχισμένες αιχμάλωτες,  περίπου 2000 άτομα. Τότε τα δύο πυρπολικά κατάφεραν να μπουν ανάμεσα στα τουρκικά πλοία. Ο Κανάρης κατευθύνθηκε κατά την ναυαρχίδας του Καρά Αλή , ενώ ο Πιπίνος κατά της υποναυαρχίδας. Ο Κανάρης τα κατάφερε να πυρπολήσει την ναυαρχίδα , ενώ ο Πιπίνος δεν τα κατάφερε , γιατί βιάστηκε και έγινε αντιληπτός από τους Τούρκους.  Η ναυαρχίδα όμως τυλίχθηκε στις φλόγες και μετά ανατινάχθηκε , σκοτώνοντας και τον Καρά Αλή. Στις 7 Ιουνίου εξαπολύεται και τρίτο γιουρούσι των μαινόμενων Τούρκων στα  Μαστιχοχώρια και ολοκληρώνεται η καταστροφή του νησιού.

Το νησί ερημώθηκε. Οι Τούρκοι έφεραν από τον Τσεσμέ άλλους 600 Χριστιανούς για να μαζέψουν τη μαστίχα. Αυτοί όμως αγνοούσαν την καλλιέργειά της και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να αφήσουν ελεύθερους αρκετούς Μαστιχοχωρίτες για να καλλιεργήσουν τους σχίνους. 

Μετά την καταστροφή, από τους 117.000 Χριστιανούς που ήταν ο τότε πληθυσμός της Χίου , έμειναν περίπου 1800 -2000 άνθρωποι. 21.000 ήταν οι φυγάδες(κατέφυγαν στα Ψαρά, Τήνο, Σύρο, Άνδρο, Αγκώνα, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Μάλτα, Λονδίνο)  και 52.000 οι αιχμάλωτοι. Υπολογίζουμε δηλαδή ότι σφαγιάσθηκαν περίπου 52.000 Χιώτες.

Η καταστροφή της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία , Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».

ΠΗΓΗ: chioshistory.gr

https://www.militaire.gr/i-sfagi-tis-chioy/

Η Επανάσταση των Ορθοδόξων Ελλήνων

 Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών,Δρος Θεολογίας

Ο Ορθόδοξος λαός του Θεού εορτάζει πανηγυρικά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και την ανάσταση του ανθρωπίνου γένους από την φθορά και τον θάνατο. Αλλά εμείς οι Έλληνες εορτάζουμε ιδιαίτερα και την ανάσταση της Πατρίδος μας από τον τυραννικό ζυγό των 400 χρόνων σκλαβιάς. Ο Ασιάτης τύραννος αγωνίσθηκε για τέσσερις εκατονταετίες με σφαγές, καταπιέσεις, παιδομαζώματα, αλεπάλληλες καταπιέσεις και εξευτελιστικές ταπεινώσεις και με τόσα άλλα απάνθρωπα μέσα να νεκρώσει την ακεραία και άγρυπνη Ελληνική συνείδηση η να αλλάξει την ταυτότητα των Ορθοδόξων Ελλήνων. Το επέτυχε; Όχι, μυριάκις όχι. Και τούτο γιατί οι πραγματικοί Έλληνες είχαν εντός τους, εκτός της ιδικής τους καρδιάς, και άλλες δύο καρδιές, του Χριστού και της Ελλάδος, οι οποίες επάλλοντο με έναν παλμό: Χριστός και Ελλάδα.

Ο Κολοκοτρώνης αναφωνούσε προς τα παλικάρια του: «Ο χαμός, αδέλφια, είναι μεγάλος. Ο Θεός, όμως, είναι μεγαλύτερος». Μόνον με την βοήθεια του Θεού και της Εκκλησίας ήλπιζαν οι ήρωες του ᾽21 ότι η Ελλάδα θα αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Ο Μακρυγιάννης ομολογεί: «Τα μεσάνυχτα περνώντας έστειλα και πήρα τον παπά και μας εξομολόγησε και λειτούργησε και μεταλάβαμε…».

Ο αγώνας κατά των Τούρκων ήταν καθολικός. Από τους πρίγκιπες Υψηλάντη μέχρι τον τελευταίο αγρότη, από τον καθηγητή και τον δάσκαλο μέχρι τον αγράμματο απλό Έλληνα έγινε αυτός ο ξεσηκωμός. Και ο αγώνας αυτός ήταν πραγματικά εθνικοαπελευθερωτικός, αγώνας των Ορθοδόξων Ελλήνων. Ο Κολοκοτρώνης είχε πει τον βαρυσήμαντο λόγο, ο οποίος περικλείει μέσα του όλο το νόημα του αγώνος: «Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του διά την ελευθερίαν της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω» (Άπαντα Κολοκοτρώνη, τ. 1, σ. 171).

Δυστυχώς σήμερα μερικοί ανιστόρητοι και προχωρημένης θολοκουλτούρας θιασώτες προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την Ιστορία μας και να αλλοιώσουν το νόημα της Επαναστάσεως του ᾽21, κηρύσσοντας ότι η Επανάσταση δεν ήταν εθνικοαπελευθερωτική, αλλά ταξική. Σίγουρα δεν γνωρίζουν τι είχε πει ο ίδιος ο Κολο-κοτρώνης στον λόγο που εξεφώνησε στην Πνύκα στις 13 Νοεμβρίου 1838: «…ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό, και εκάμαμε την επανάσταση» (οπ.π., σ. 110). Ασφαλώς δεν θα γνωρίζουν επίσης αυτό το οποίο έλεγε ο Μακρυγιάννης: «Κι αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διά την Πατρίδα και διά την Θρησκείαν μας. Αυτός ο θάνατος είναι γλυκός…». Ο δε Φραγκίσκος Σκούφος έλεγε: «Μίλησε και συ ω ουρανέ! Δεν φαίνεται πλέον ουρανός, αμή χωρίς καμμίαν υπερβολήν όλος φαίνεσαι μία Ελλάδα».

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε βαθιά μέσα μας ότι η Ορθόδοξος Ελλάδα διδάσκει τον κόσμον όλο όχι μόνον πως να ζει, αλλά και πως να πεθαίνει για τα πολύτιμα αγαθά της πίστεως και της εθνικής ελευθερίας.

Οι πρωτεργάτες της επαναστάσεως του ᾽21 αγαπούσαν την Πατρίδα και λάτρευαν τον Δημιουργό τους Θεό. Για τα δύο αυτά ιδανικά έπεσαν στην μάχη με όλες τις δυνάμεις τους με στόχο την απελευθέρωσή τους. Γι᾽ αυτό και ο Τερτσέτης είχε πει: «Ο Ελληνικός αγώνας υπήρξε ουράνια κίνηση».

Τι κρίμα, όμως. Ο Ελληνισμός που ήταν πάντοτε συνδεδεμένος με τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία κατήντησε σήμερα σε άκρατο υλισμό και μηδενισμό. Ας προσέξουμε να μην γίνουμε οι Νεοέλληνες νεκροθάπτες του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας και της Ελληνορθοδόξου ιδέας μας. Να αγωνισθούμε για να αναβιώσει το πνεύμα του ᾽21 με το σύνθημα των ηρώων αδελφών μας: «Χριστός και Ελλάδα».

Πολεμήσαμε για «του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος της ελευθερία». Ας υπερισχύει, λοιπόν, εντός μας η αγάπη προς τον Θεό Δημιουργό μας και την Πατρίδα μας.

https://enromiosini.gr/arthrografia/η-επανάσταση-των-ορθοδόξων-ελλήνων/

Ὅταν «εἶσαι» δὲν χρειάζεται νὰ «φαίνεσαι»!

 Καλοί μου φίλοι, δὲν ξέρω ἂν τὸ ἔχετε προσέξει. Σήμερα δίνεται πολὺ μεγάλη σημασία στὸ «φαίνεσθαι» καὶ ἐλάχιστη ἢ καὶ καθόλου στὸ «εἶναι». Δηλαδὴ στὸ ποιὸς εἶσαι ἐξωτερικὰ καὶ καθόλου στὸ ποιὸς εἶσαι ἐσωτερικά! Αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι ἡ ἐξωτερική σου εἰκόνα καὶ καθόλου ἡ ἐσωτερική. Ἢ μὲ ἄλλα λόγια δίνεται μεγάλη βάση στὸ περιτύλιγμα καὶ καθόλου στὸ περιεχόμενο, ποὺ ἀσφαλῶς εἶναι καὶ ἡ οὐσία.

Βλέπετε ἡ κοινωνία μας σήμερα δίνει ἰδιαίτερη σημασία στὸ λεγόμενο «πρεστίζ», ἀκόμη δὲ καὶ σ’ ἐκεῖνο τὸ καπιταλιστικὸ «ἔχειν» καὶ σχεδὸν καθόλου στὸ ποιοὶ εἴμαστε πραγματικά. Δηλαδὴ δίνει βάση στὸ προσωπεῖο καὶ τὴ μάσκα ποὺ φορᾶς κι ὄχι στὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο κι αὐτὸ ποὺ ὄντως εἶσαι!

Κι ἐμεῖς ἐνεργώντας σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτὴ τί κάνουμε; Μὰ τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω! Κι ὄχι μόνο δὲν κάνουμε κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἴδια μας τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ τὰ θυσιάζουμε κιόλας ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τούτη τὴν εἰκόνα μας πρὸς τὰ ἔξω.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅλα μᾶς παρασύρουν στὸ νὰ μὴ ἐξετάζουμε καὶ νὰ μὴ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ βάθος τῶν πραγμάτων. Ζοῦμε μόνο γιὰ τοὺς γύρω μας, γιὰ τὸ τί θὰ ποῦν οἱ ἄλλοι γιά μᾶς. Ὁπότε «φαίνεσαι» πρὸς τὰ ἔξω ὅτι «εἶσαι» κάποιος, ὅταν οὐσιαστικὰ δὲν εἶσαι τίποτα!

* * *

Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι κι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς ἁμαρτίας; Δηλαδή, νὰ κομπάζει καὶ νὰ δείχνει πὼς μονάχα αὐτὴ ὑπάρχει τάχα καὶ κανένας ἄλλος! Τῆς δὲ ἀρετῆς τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς! Ὅτι δηλαδὴ αὐτὴ δὲν ὑπάρχει! Εἴδατε ποτὲ ἕνα ἐνάρετο νὰ λέει πὼς εἶναι κάποιος σπουδαῖος; Μάλιστα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ τὸ κάνει αὐτό, τότε πραγματικὰ μὲ τίποτα δὲν εἶναι. Τί διαφορὰ λοιπόν!

Ὁ Χριστὸς σὲ κανένα δὲν εἶπε «οὐαί», δηλαδὴ «ἀλλοίμονο». Οὔτε στοὺς τελῶνες, οὔτε στὶς πόρνες, οὔτε καὶ στὸν ὁποιοδήποτε ἄλλο ἁμαρτωλό. Μάλιστα σὲ ὅλους αὐτοὺς ἔδειξε ἰδιαίτερη συμπάθεια κι ἔφαγε μαζί τους. Καὶ ὅλους τοὺς μετέβαλε τὸ «εἶναι» καὶ τοὺς ἔκανε ἁγίους. Ὅμως, ποῦ εἶπε τὰ τόσα «οὐαὶ» καὶ δὲν μπόρεσε μὲ τίποτα νὰ τοὺς μεταβάλλει; Μὰ στοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Γραμματεῖς. Γιατί; Ἐπειδὴ ἔξω «φαίνονταν» ὡραῖοι, δηλαδὴ ἅγιοι τάχα καὶ εὐσεβεῖς, ἐνῷ στὸ βάθος ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο! Ἦταν ὑποκριτὲς ὅλοι τους… Αὐτὴ δὲ ἡ κατάστασή τους, τοὺς ἐμπόδισε καὶ νὰ Τὸν προσεγγίσουν καὶ νὰ βελτιωθοῦν.

Καὶ πῶς τοὺς παρομοίασε; Σὰν τοὺς καλλιμάρμαρους καὶ ὡραιότατους τάφους, ποὺ ἐξωτερικὰ μὲν εἶναι ὁλόλαμπροι, μέσα ὅμως;

Ἀκριβῶς αὐτὸ κάνει καὶ ἡ ἐποχή μας ποικιλοτρόπως. Μᾶς αὐξάνει πολὺ τὴν ἐξωτερικὴ «ὡραιότητα» καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἐσωτερική μας σήψη! Κι ὅταν γνωρίσουμε καλύτερα ἕνα ἄνθρωπο, μὲ πολὺ θελκτικὴ ἐξωτερικὴ ὀμορφιά, πόσο ἀπογοητευόμαστε γιὰ τὸν ψεύτικο ἑαυτὸ ποὺ ἔδειχνε καὶ μᾶς καταγοήτευε!

Καὶ τί παράξενο! Ὅλοι τοῦτοι, οἱ ἐξωτερικὰ ὡραῖ­­οι, αὐτοὶ μὲ τὴν μεγάλη φήμη καὶ τὴ δόξα, ὅσο πιὸ πολὺ «φαίνονται» καὶ «ἀκούγονται», τόσο πιὸ ἄδειοι εἶναι! Συμβαίνει δηλαδὴ αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λέει ἡ παροιμία: «Οἱ ἄδειοι τενεκέδες κάνουν τὸν μεγάλο θόρυβο, οἱ γεμάτοι κανένα»!

Ὁπότε, ἐνεργώντας κανεὶς σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ αὐτή, κάνει τὰ πάντα γιὰ τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω. Κι ὄχι μόνο δὲν κάνει κάτι γιὰ τὸ μέσα, δηλαδὴ γιὰ τὴν ἴδια του τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν ψυχή του, ἀλλὰ τὰ θυσιάζει κιόλας αὐτά, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τούτη τὴν εἰκόνα του πρὸς τὰ ἔξω! Τονίζει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Δὲν θέλω πολλά, ἀλλὰ πολὺ ν’ ἀξίζω ὁ ἴδιος».

Καὶ νὰ πῶς τὸ ἐξηγεῖ αὐτό. «Τί ἀξία ἔχει, ἂν ἔχεις πίθηκο, ἀνθρωπόμορφη ντροπή, μὲ τὸ λαιμὸ γεμάτο χρυσὰ περιδέραια; Γιατί τὰ στολίδια δὲν ἀλλάζουν τὴν κούφια καὶ γελοία ὄψη. Καὶ τί ἀξία ἔχει γιὰ τὸ γάϊδαρο νὰ σηκώνει δεκάδες χρυσάφι; Ὁ γάϊδαρος καὶ βουτηγμένος νὰ εἶναι στὸ χρυσάφι θὰ γκαρίζει πάλι. Οὔτε ἔχει ἀξία ξίφη καμωμένα ἀπὸ μολύβι νὰ τὰ κρύβεις σὲ ἀσημένιες θῆκες, ἀφοῦ εἶναι στὸν πόλεμο ἄχρηστα. Τέτοιος εἶναι ὁ θνητός, ὅταν ξεχωρίζει μόνο ἀπ’ ἔξω». Σοφότατο!

* * *

Τί νὰ πρωτοαναφέρει κανεὶς ὡς παράδειγμα; Τοὺς «στὰρ» ὅλων τῶν εἰδῶν, δηλαδὴ τῆς πολιτικῆς, τῆς μουσικῆς, τοῦ θεάτρου, τοῦ ἀθλητισμοῦ, τοῦ κινηματογράφου; Τὴν τόσο καλοστημένη παγίδα τῆς μόδας καὶ τῆς ἐξωτερικῆς ὀμορφιᾶς; Ἢ τὸν «κόσμο» τοῦ διαδικτύου, ἰδιαίτερα δὲ τῆς λεγόμενης «κοινωνικῆς δικτύωσης»; Ἐκεῖ ὅλα τους καταλάμπουν, διακατέχονται ἀπὸ ἐξωπραγματικὴ ὡραιότητα, ἐνῷ στὴν οὐσία μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι καὶ τίποτε ἀπολύτως!

Μάλιστα στὴν λεγόμενη «κοινωνικὴ δικτύωση», γιὰ νὰ σταθοῦμε σ’ αὐτὴν λίγο, προβάλλεις ὅσο τίποτε ἄλλο τὸν ἑαυτό σου, τὸ πόσο σπουδαῖος τάχα εἶσαι, καὶ τὸ πόσο καλὰ δῆθεν περνᾶς, ὅταν ὄχι μόνο δὲν εἶσαι τίποτε, ἀλλ’ εἶσαι καὶ μοναχικός, καταθληπτικὸς καὶ πνευματικὰ πολὺ πεσμένος!

Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τοὺς ἠλεκτρονικοὺς «φίλους». Τὸ ὅλο «σύστημα» σὲ βοηθάει πολὺ στὴν παραγωγὴ πολλῶν, μὰ πάρα πολλῶν, προκειμένου νὰ φαίνεσαι ὅτι τάχα εἶσαι δημοφιλής, ὅτι δῆθεν ἔχεις μεγάλη κοινωνικὴ ἀξία, ἐκεῖ ποὺ γνωρίζεις πολὺ καλὰ πὼς δὲν ἔχεις κανένα φίλο πραγματικό! Πῶς φαίνεται ἀπ’ αὐτὸ πεντακάθαρα πὼς ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ «εἶναι», ἀλλ’ ὅλα γίνονται γιὰ τὸ «θεαθῆναι»!

Ἔγραψε κάποιος σὲ ἱστοσελίδα τοῦτα τὰ ὑπέροχα: «Δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω πῶς τὸ 90% τῶν χρηστῶν τοῦ διαδικτύου ποὺ γνωρίζω εἶναι ψαγμένοι, μορφωμένοι, ἰδεολόγοι, προβληματισμένοι, ὡραῖοι σὰν χαρακτῆρες, πρότυπα πολιτῶν (σύμφωνα πάντα μὲ ὅσα γράφουν) κι ὅταν περπατάω στοὺς δρόμους διαπιστώνω πὼς εἴμαστε ὅλοι ἕνα μάτσο χάλια»!

Ἀκριβῶς σ’ αὐτὴ τὴν ἄθλια κατάσταση δὲν εἶναι στημένη ὅλη ἡ βιομηχανία τῆς ὀμορφιᾶς; Καλλιεργεῖ μ’ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο κι αὐτή, τούτη τὴν κυριαρχία τοῦ «φαίνεσθαι». Ἀκόμη δὲ καὶ οἱ πωλήσεις τῶν πανάκριβων πολυτελῶν ἐπωνύμων προϊόντων μόδας καὶ ὀμορφιᾶς, ἐπ’ αὐτοῦ στηρίζονται. Γιατί οἱ περισσότεροι θέλουν νὰ «φαίνονται» ἀκόμη καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη ἐτικέττα τῆς μάρκας ποὺ φοροῦν!

Ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν γένει καταναλωτικὰ προϊόντα πῶς προωθοῦνται στὴν ἀγορά, μέσα ἀπὸ τὶς διάφορες διαφημιστικὲς καμπάνιες; Μὰ μὲ τὴν λογικὴ πὼς σὲ κάνουν «ξεχωριστὸ» ἀπὸ τοὺς ἄλλους!

Στὴν ἴδια βάση εἶναι χτισμένη καὶ ἡ ἐπιτυχία στὴ ζωή. Ἐπιτυχία δὲν εἶναι τὸ πνευματικό σου ἀνέβασμα, ἀλλὰ τὸ ἐξωτερικό σου «προφίλ». Τὸ σπίτι, τὸ αὐτοκίνητο, ἡ ἐνδυμασία, οἱ διασκεδάσεις σου… Τέτοια!

Τί ματαιότητες! Καὶ τί κατάπτωση!

* * *

Παιδιά, θὰ τὸ πῶ καθαρὰ καὶ μὲ δυὸ λέξεις: Ὅσο θὰ δίνουμε βάση στὸ «φαίνομαι», τόσο θὰ χάνουμε στὸ «εἶμαι». Ἐκεῖνος δὲ ποὺ «εἶναι», ἀσφαλῶς καμμιὰ ἀνάγκη δὲν ἔχει ἀπὸ τὸ νὰ «φαίνεται». Ἀπεναντίας, κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο, ἐπειδὴ «εἶναι» δὲν θέλει μὲ τίποτα καὶ νὰ «φαίνεται», ὅπως κάνει ἐκεῖ­νος ποὺ ἔχει στὸ σπίτι του ἕνα πολύτιμο θησαυρό. Ἂν «φανεῖ» ὅτι τὸν ἔχει, σὲ λίγο τίποτα δὲν θὰ ἔχει οὔτε καὶ πλούσιος θὰ εἶναι. Σκεφτεῖτε το…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

https://orthodoxostypos.gr/ὅταν-εἶσαι-δὲν-χρειάζεται-νὰ-φαί/

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

    Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας γεννήθηκε πιθανότατα το 523 μ.Χ. στη Συρία. Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβούς οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία, παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, ώστε να διακρίνεται ανάμεσα στους συνομήλικούς του. Εκείνος όμως, ενδιαφερόταν περισσότερο για την προσευχή, τις θεολογικές μελέτες, την συγγραφική εργασία και την άσκηση. Πήγε στο Όρος Σινά, κοντά στον φημισμένο αναχωρητή Μαρτύριο, ο οποίος καθοδήγησε πνευματικά τον νεαρό Ιωάννη. Μετά από τέσσερα χρόνια άσκησης, εκάρη μοναχός ενώ η φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε ευρύτερα διαδοθεί. Γι' αυτό πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, αλλά και αξιωματούχοι έρχονταν στη Μονή για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Λόγω της διαβίωσής του στην Ιερά Μονή Σινά ονομάζεται και Σιναΐτης. Μετά το θάνατο του ηγούμενου της Μονής και κατόπιν απαιτήσεως των αδελφών δέχθηκε να γίνει Ηγούμενος της ιεράς Μονής Σινά για μερικά χρόνια. Η νοσταλγία, όμως, της ερημικής ζωής, έκανε τον Ιωάννη να αποσυρθεί πάλι στην έρημο και να αφοσιωθεί πάλι στις μελέτες του. Εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 606 μ.Χ. και άφησε δύο σπουδαιότατα συγγράμματα, την «Κλίμακα» και τον «Λόγον προς τον Ποιμένα».

Η «Κλίμακα» περιλαμβάνει τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές. Στη πνευματική ζωή έχουμε βαθμίδες χαμηλές και υψηλές, καταστάσεις κατώτερες και ανώτερες. Γι' αυτό και το σύγγραμμα ονομάζεται Κλίμακα των αρετών. Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημική ζωή, ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη με χάρη και μελωδικότητα. Έχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις. Από την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. 

Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 30 Μαρτίου και την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

http://www.saint.gr

Βασιλιάδες, Πρόεδροι Δημοκρατίας και Περιεκτική Δημοκρατία

 1. Το δήθεν «σκάνδαλο» που προέκυψε από τις «αποκαλύψεις» μιας αποτυχημένης στάρλετ του Χόλιγουντ, που «τύλιξε» τον αφελή γιο της αδικοχαμένης Νταϊάνας (η οποία πράγματι μπορεί να ήταν θύμα βασιλικής συνωμοσίας), με προφανή στόχο την κοινωνική αναρρίχησή της που δεν κατάφερε να επιτύχει επαγγελματικά, έχει στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη κοινωνική σημασία. Αυτή ξεπερνά κατά πολύ τη συνήθη σκανδαλολογία στην οποία συνήθως εμπλέκονται παρόμοια δημόσια πρόσωπα. Άλλωστε και τα ίδια τα ΜΜΕ καθώς και τα κοινωνικά μίντια που σήμερα, μαζί, συνδιαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Υπερεθνικής Ελίτ (δηλαδή των βασικών πολυεθνικών που ελέγχουν άμεσα την παγκόσμια οικονομία και έμμεσα την πολιτική, πολιτιστική  και γενικότερα κοινωνική ζωή), έδωσαν από την αρχή τον «τόνο», έστω έμμεσα, για να τηρούνται και τα διπλωματικά τερτίπια. Ο προφανής στόχος ήταν η βρετανική βασιλική οικογένεια και στην πραγματικότητα ο ίδιος ο βασιλικός θεσμός!

2. Ο στόχος αυτός έγινε φανερός από το γεγονός της ευρύτατης δημοσιότητας που προσέφεραν τα κυριότερα αμερικανικά ΜΜΕ (και κατά συνέπεια και τα διεθνή ΜΜΕ που συνήθως «παίρνουν γραμμή» από αυτά, και φυσικά και τα «επαρχιακά» Ελληνικά) στα φληναφήματα της στάρλετ και του δήθεν «προοδευτικού» πρίγκιπα, που κατηγόρησαν ευθέως το Βρετανικό Παλάτι για ρατσισμό όσον αφορά τη συμπεριφορά της βασιλικής οικογένειας (και έμμεσα της ιδίας της βασίλισσας) απέναντι σε μια νέα πριγκίπισσα η οποία δεν ήταν αρκούντως «λευκή»! Φυσικά, και ο τελευταίος αφελής καταλαβαίνει την ανοησία του επιχειρήματoς αυτού γιατί εάν πράγματι η βασιλική οικογένεια είχε αντιρρήσεις για το χρώμα της νέας πριγκίπισσας, θα μπορούσαν απλούστατα να είχαν προειδοποιήσει τον πρίγκιπα για τις συνέπειες του δεσμού του —και το Παλάτι είχε πολλά μέσα στη διάθεσή του για να σταματήσει παρόμοιο γάμο αντί να τον ευλογήσει με παράτες και μεγαλεία… Και, βέβαια, η ίδια η μωροφιλόδοξη στάρλετ θα ήταν πιο ανόητη από ότι φαίνεται, εάν κατάλαβε τον «ρατσισμό» του Παλατιού κατόπιν εορτής.

3. Με αλλά λόγια, η «ρετσινιά» κατά του Παλατιού άλλον στόχο είχε και δεδομένης της άμεσης και ευρύτατης δημοσιότητας την οποία προσέλκυσε από σύμπαντα τα ελεγχόμενα από την Υπερεθνική Ελίτ ΜΜΕ, όπως και την άμεση υποστήριξη της κατηγορίας ακόμα και από τον Λευκό Οίκο του γνωστού άθλιου οργάνου της δήθεν «Αριστεράς», δηλαδή του Δημοκρατικού Προέδρου Μπάιντεν που «διαδέχτηκε», με τον γνωστό τρόπο, τον Τραμπ, είναι φανερό ότι η επίθεση αυτή κατά του Παλατιού είχε πολύ ευρύτερο στόχο. Δεδομένου, δηλαδή, ότι η Υπερεθνική Ελίτ δεν μπορούσε να θέσει έτσι ξαφνικά θέμα καθεστωτικό για τη Βρετανία και ιδιαίτερα για ένα θεσμό που δεν είναι εισαγόμενος (όπως π.χ. ήταν το «Ελληνικό Παλάτι»), αλλά έχει ιστορία πολλών αιώνων πίσω του, είναι φανερό ότι άλλοι ήταν οι στόχοι της, όπως φάνηκε και στη συνέχεια.

4. Bραχυπρόθεσμα, αυτό που επιδίωκε και ήδη πέτυχε η Υπερεθνική Ελίτ ήταν να εξαναγκάσει το Βρετανικό Παλάτι να επαναδηλώσει την πίστη του (και υποταγή) στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, για την οποία, πάνω από όλα, δεν είναι καν η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων γενικά αλλά, κυρίως, η προστασία και –έμμεσα, βέβαια– ο τονισμός κάθε ‘διαφορετικότητας’ (φύλου, φυλής, σεξουαλικών προτιμήσεων κ.λπ.). Και αυτό διότι, βέβαια, η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) και η παγκοσμιοποιητική ιδεολογία στην οποία βασίζεται, μπορεί να θεμελιωθεί μόνο πάνω στις «διαφορετικότητες» των πληθυσμών, οι οποίες αποκλείουν τη λαϊκή ενότητα, που ιστορικά ήταν το θεμέλιο των επαναστατικών αλλαγών, ιδιαίτερα στην εποχή μετά την ανάδυση των κρατών-εθνών. Η κατάργηση των κρατών-εθνών που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση μπορεί να στηριχτεί μόνο σε παρόμοιες «διαφορετικότητες» τις οποίες συνενώνει η ιδεολογία του καταναλωτισμού. Δεν είναι περίεργο ότι οι ΗΠΑ ήταν το πρότυπο της νέας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, εφόσον διαθέτει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, και στον ΟΗΕ, ήδη από το 2014, συζητούσαν γιατί το πρότυπο μιας «νέας Ευρώπης» σαν αυτή που ανατέλλει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να είναι οι ΗΠΑ. Όπως είναι φυσικό, ο βασιλικός θεσμός είναι μια παραφωνία σε μια παρόμοια Διεθνή Τάξη, ένας αναχρονισμός που πρέπει να εκλείψει, ιδιαίτερα όταν σε χώρες σαν τη Βρετανία καταφέρνει να ενώσει τον λαό σε μια ιστορική μεν και, επομένως, αναχρονιστική εθνική κυριαρχία που δεν παύει όμως να θεμελιώνεται σε αρχές κάποιας εθνικής κυριαρχίας οι οποίες είναι ασύμβατες με τη ΝΔΤ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Ελισάβετ είχε εκδηλωθεί ανεπίσημα υπέρ του Brexit, κάτι που η Υπερεθνική Ελίτ «εκτίμησε» ανάλογα! Και μόνο λοιπόν που ήδη αναγκάστηκε το Βρετανικό Παλάτι να επαναλάβει τη στήριξή του στις αρχές της «διαφορετικότητας» και, επομένως, να δεχτεί άμεσα ή έμμεσα την πολυ-εθνική, πολυ-φυλετική κ.λπ. κοινωνία, ουσιαστικά υποσκάπτει το ιστορικό θεμέλιο του Θρόνου — γι’ αυτό και η οργισμένη αντίδρασή του.

5. Μακροπρόθεσμα, όμως, αυτό που επιδιώκει η Υπερεθνική Ελίτ είναι οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», όπου ο «Λαός» θα είναι μια σούπα εθνών, εθνοτήτων κ.λπ. τις οποίες θα τις ενώνει όλες η προαναφερθείσα παγκοσμιοποιητική ιδεολογία, και όπου αναχρονιστικοί θεσμοί που θυμίζουν την εθνική υπόσταση των λαών θα έχουν καταργηθεί. Τότε, οι βασιλιάδες θα έχουν γίνει περιττοί και θα έχουν αντικατασταθεί από «Προέδρους Δημοκρατίας» και παρόμοιους θεσμούς οι οποίοι, βέβαια, ως μη κληρονομικοί θεσμοί, θα είναι πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι από τους πραγματικούς ηγέτες της ΝΔΤ: την Υπερεθνική Ελίτ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι λαοί πρέπει να επανέλθουν σε αναχρονιστικούς θεσμούς, όπως η βασιλεία, αλλά να πάνε ακόμα πιο πίσω στην Ιστορία, στις συνελεύσεις των πολιτών της κλασικής Αθήνας, όπου όλες οι εξουσίες θα πηγάζουν και θα εξασκούνται από άμεσα ανακλητούς πληρεξούσιους των συνελεύσεων. Στην πραγματικότητα, επομένως, κάθε άλλο παρά αναχρονιστική λύση θα ήταν η νέα αυτή δημοκρατία που θα βασιζόταν στις λαϊκές συνελεύσεις, αφού δεν θα ήταν απλώς μια πολιτική δημοκρατία, όπως στην κλασική Αθήνα, αλλά και οικονομική δημοκρατία που θα εξασφάλιζε την ισοκατανομή και της οικονομικής εξουσίας, καθώς και κοινωνική δημοκρατία, η οποία θα συνένωνε την κλασική δημοκρατική παράδοση με τη σοσιαλιστική, σε αυτό που ονομάσαμε «Περιεκτική Δημοκρατία» [θεμελίωση του προτάγματος][μια συνοπτική περιγραφή]. Με άλλα λόγια, οι σημερινοί αγώνες για την εθνική κυριαρχία, στους οποίους μετέχουμε και εμείς σαν ΜΕΚΕΑ, τελικά αποσκοπούν σε μια Περιεκτική Δημοκρατία, η οποία, στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι πια ένα απλό Ιδανικό, αλλά ο μόνος τρόπος διεξόδου από τη σημερινή πολιτική, οικονομική και πολιτιστική βαρβαρότητα.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 16/03/2021

https://www.mekea.org/βασιλιάδες-πρόεδροι-δημοκρατίας-και/