Ρόδος: Συνελήφθη 23χρονος που φέρεται να βίασε 18χρονη

Ένας 23χρονος από την Αλβανία συνελήφθη σήμερα (21/6/2016) το πρωί στην Ιαλυσό Ρόδου από αστυνομικούς του τοπικού τμήματος κατηγορούμενος για βιασμό.

Ο 23χρονος Αλβανός συνελήφθη ύστερα από καταγγελία της 18χρονης από τη Νορβηγία, με την οποία είχε γνωριστεί νωρίτερα, κατά τη διάρκεια νυχτερινής διασκέδασης.

http://www.newsbomb.gr/ellada/astynomiko-reportaz/story/706915/rodos-synelifthi-23xronos-poy-feretai-na-viase-18xroni

Μουζάλας: Το 50% στα νησιά είναι μετανάστες που εισήλθαν παράνομα στη χώρα «Στους χώρους φιλοξενίας υπάρχουν και μικρομαφίες», παραδέχτηκε ο υπουργός. Στόχος η δημιουργία 500 θέσεων φιλοξενίας για ασυνόδευτα ανήλικα εντός του Ιουλίου.

Αίσθηση προκάλεσε η παραδοχή του Γιάννη Μουζάλα, ότι το 50% από τα 8.000 άτομα που βρίσκονται στα Hotspot των νησιών του Αιγαίου είναι «μετανάστες που έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα μας». Η παραδοχή του μεταφράστηκε σε 4.000 παράτυπους μετανάστες πρόκειται για την πρώτη φορά αρθρώνεται δια στόματος υπουργού της κυβέρνησης και ιδίως του αρμόδιου.

Αν και σε διευκρινίσεις του στους δημοσιογράφους ο ίδιος υποστήριξε ότι ήταν σχήμα λόγου για να καταγράψει το διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών και τη διαφορά δικαιωμάτων τους, η συγκεκριμένη αναφορά του αναπληρωτή Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, προκάλεσε πλήθος σχολίων.

Σύμφωνα με τον κ. Μουζάλα, παρότι οι διαδικασίες για την εξέταση των αιτήσεων ασύλου επιταχύνονται σταδιακά με αποτέλεσμα από τις 30 ημερησίως να έχουν φτάσει τις 70, η ολοκλήρωση των διαδικασιών φαντάζει πολύ μακριά. Στόχος είναι να εξετάζονται 150 αιτήσεις την ημέρα.

Βάσει του σχεδίου, όπως υποστήριξε ο υπουργός, είναι όσοι αποδειχτεί ότι δικαιούνται άσυλο να μεταφερθούν στην ενδοχώρα και οι υπόλοιποι είτε να επιστρέψουν στην Τουρκία είτε μέσω εθελοντικού προγράμματος να επιστρέψουν στις χώρες τους.

Αναφορικά με τα ασυνόδευτα ανήλικα, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, ανακοίνωσε ότι ο σχεδιασμός προβλέπει τη δημιουργία 500 θέσεων φιλοξενίας σε όλη της χώρα εντός του Ιουλίου.

Απαντώντας στην ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Σταύρου Τάσσου που επέκρινε την κυβέρνηση για «άθλιες συνθήκες φιλοξενίας στα hot spot» συνθήκες οι οποίες εντείνουν όπως ισχυρίστηκε την απελπισία προσφύγων/μεταναστών με συνέπεια τις συνεχείς εντάσεις και συγκρούσεις, ο Γιάννης Μουζάλας, υποστήριξε ότι η κυβέρνηση και τα συναρμόδια υπουργεία διαχειρίζονται την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την αξιοπρέπειά τους και των προσφύγων.

Ο ίδιος χαρακτήρισε φυσιολογικό να υπάρχουν και κακοποιά στοιχεία ανάμεσα στους χιλιάδες των προσφύγων και μεταναστών, τονίζοντας ότι σημασία έχει πώς διαχειρίζεται κανείς την κατάσταση.

«Έχουμε έναν κόσμο που έχει πια διαφορετική ψυχοσύνθεση. Έφτασε στη βρύση να πιει νερό – για να πάει Ευρώπη – και στέρεψε η πηγή. Τελειώνουν τα λεφτά του, οι προσδοκίες του έχουν ματαιωθεί και γίνεται επιθετικός δικαιούται να είναι και διεκδικητικός. Γενικά το χειριζόμαστε με τη μεγαλύτερη δυνατή δική μας αξιοπρέπεια και σεβόμενοι της δική τους. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί και μικρομαφίες. Άνθρωποι που πίνουν, άλλοι που πάνε να βάλουν ναρκωτικά στα Hotspot. Υπάρχουν αψιμαχίες. Δεν ισχύει όμως ότι υπάρχουν συχνές επεμβάσεις της ΕΛ.ΑΣ. Φαίνομαι από άλλο κόσμο όταν λέω ότι είναι φυσιολογικό. Είναι όμως θέμα χειρισμού πώς θα ‘χτυπήσεις’ το κακοποιό στοιχείο και θα σεβαστείς την αξιοπρέπεια των καλών», σημείωσε ο κ. Μουζάλας, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα φαινόμενα «μαφίας» στους χώρους φιλοξενίας αλλά και τα κρούσματα βίαιων συγκρούσεων ανάμεσα στους πρόσφυγες και μετανάστες.

http://www.skai.gr/news/greece/article/318422/mouzalas-to-50-sta-nisia-einai-metanastes-pou-eisilthan-paranoma-sti-hora/

Συμπλοκή με νεκρό Αιγύπτιο στον καταυλισμό της Χίου Το θύμα μεταφέρθηκε άμεσα με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο «Σκυλίτσειο» Νοσοκομείο της Χίου, όμως εξέπνευσε κατά τη διάρκεια του χειρουργείου.

Ένας 32χρονος Αιγύπτιος έχασε σήμερα το πρωί τη ζωή του στον καταυλισμό φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στη Σούδα της Χίου, την ώρα που επιχειρούσε να χωρίσει δύο συμπατριώτες του που είχαν έναν έντονο καυγά, για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. 

Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής 31χρονος τραυμάτισε, με τη χρήση αιχμηρού αντικειμένου τον 32χρονο ομοεθνή του με αποτέλεσμα το θύμα να πέσει αιμόφυρτο στο έδαφος. 

Το θύμα μεταφέρθηκε άμεσα με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο «Σκυλίτσειο» Νοσοκομείο της Χίου, όμως εξέπνευσε κατά τη διάρκεια του χειρουργείου. 

Ο 31χρονος δράστης έχει συλληφθεί και η Ασφάλεια της Χίου διενεργεί προανάκριση, με τη βοήθεια μεταφραστών. 

Η κατάσταση στη Σούδα είναι ήρεμη και η Αστυνομία Χίου για παν ενδεχόμενο μετέφερε εκεί τη διμοιρία των ΜΑΤ που βρίσκεται στο νησί μας.
http://www.skai.gr/news/greece/article/318425/subloki-me-nekro-aiguptio-ston-kataulismo-tis-hiou/

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Το θλιβερό συμβάν στη Βρετανία, δώρο στην Υπερεθνική ελίτ ενάντια στο αυξανόμενο κίνημα κατά της ΕΕ

ΜΕΚΕΑ: ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 19/06/2016

• Η θανάσιμη επίθεση σε βουλευτίνα των Εργατικών, υπέρμαχο της Νέας Διεθνούς Τάξης και των θεσμών της στη Βρετανία, γίνεται σήμερα βούτυρο στο ψωμί των μεγαλύτερων εγκληματιών της ανθρωπότητας, που δεν διστάζουν σύσσωμοι να προσποιούνται τα «θύματα» της ιστορίας.
• Ήδη ξεκίνησε μαζική εκστρατεία από τα όργανα και τους εκπροσώπους της Υ/Ε στη Βρετανία και παγκόσμια, για να στιγματιστούν έμμεσα ή άμεσα οι οπαδοί του Brexit και, ευρύτερα, όλοι οι αντιστεκόμενοι στην παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, ως εκκολαπτόμενοι εξτρεμιστές, εγκληματίες ή φασίστες.
• Το συμβάν δρα έτσι «αντικειμενικά» ως προβοκάτσια, η οποία φαίνεται ότι μπορεί να πετύχει τον στόχο της και να αποτρέψει το Brexit.
• Την ίδια στιγμή δαιμονοποιούν στον απόλυτο βαθμό ένα ακόμα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, χωρίς κανείς τους να κάνει λόγο για τους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων, την Υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ και τους «εθνικούς» απολογητές τους.
• Έτσι, είναι το διεθνοποιημένο σύστημα & η Υπερεθνική Ελίτ που έχουν τη μέγιστη ευθύνη για τον κύκλο της βίας που οδήγησε, μεταξύ άλλων, και στο τραγικό συμβάν, το οποίο τα όργανα εν χορώ αποδίδουν στον «συντηρητισμό» έναντι της «προόδου».
• Μετά τους εξοντωτικούς οικονομικούς και στρατιωτικούς πολέμους που έχει εξαπολύσει η Υ/Ε σε όλη την ανθρωπότητα, οδηγώντας σε απόγνωση εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, προχωρά ασύδοτα πλέον προς παγκόσμιο ολοκληρωτισμό, μέσω των καθεστώτων κοινοβουλευτικής Χούντας που στήνει σε κάθε χώρα και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο των ΜΜΕ, αλλά και σε πολύ μεγάλο βαθμό, των κοινωνικών μίντια που κάθε άλλο παρά είναι πάντα μέσα παροχής πραγματικής εναλλακτικής ενημέρωσης
• Στυλοβάτης και θρασύτερος απολογητής της σημερινής εφιαλτικής κατάστασης, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» (λ.χ. Guardian, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.), στην οποία οι λαοί γυρίζουν μαζικά την πλάτη σε όλη την Ευρώπη.
• Οι αντιστεκόμενοι λαοί της Ευρώπης (είτε αυτοί αντιδρούν αυθόρμητα με εξεγέρσεις, είτε μέσα από τη συμμετοχή τους σε νέο-εθνικιστικά κινήματα) πρέπει να αγνοήσουν τη μαζική τρομοκρατία των ελίτ και των πολυποίκιλων φερέφωνων τους, που σκοπό έχει να τους καθηλώσει σε ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική αφάνεια.

Η θανάσιμη επίθεση σε βουλευτίνα των Εργατικών από τον Τόμμυ Μαίρ που μόλις δήλωσε σε βρετανικό δικαστήριο που ελέγχει την προανάκριση ότι «το όνομα μου είναι ‘θάνατος στους προδότες’», φανερώνει ότι η επίθεση αυτή λειτουργεί σαν (τουλάχιστον) «αντικειμενική» προβοκάτσια για να συντριβεί το Brexit, μολονότι δεν αποκλείεται οι μυστικές υπηρεσίες να χρησιμοποίησαν τον φανατισμό του με έντεχνο τρόπο, δεδομένου ότι ως γνωστόν έπασχε και από ψυχολογικά προβλήματα. Με άλλα λόγια, η επίθεση ήταν «μάννα εξ ουρανού» για την Υπερεθνική ελίτ και το βρετανικό της τμήμα, οι οποίοι σήμερα «ανοίγουν σαμπάνιες» για την πιθανή επίπτωση του συμβάντος στο δημοψήφισμα για το Brexit, αλλά και πολύ ευρύτερα. Και ήταν ένα συμβάν που έλαβε χώρα την καταλληλότερη στιγμή, δηλαδή στην πιο κρίσιμη περίοδο ίσως των τελευταίων χρόνων για την αντίσταση κατά της παγκοσμιοποίησης, που παίρνει τη μορφή σήμερα είτε του Brexit, είτε αυθόρμητων εξεγέρσεων όπως στη Γαλλία, είτε της μαζικής συμμετοχής των μεγαλύτερων θυμάτων της Νέας Τάξης και των εργατών σε νέο-εθνικιστικά κινήματα, στα οποία στρέφονται λόγω της πλήρους ενσωμάτωσης της χρεοκοπημένης «Αριστεράς».

Η αγοραία δαιμονοποίηση του δράστη ως του απόλυτου κοινωνικού κακού που εκφράζει ο «εθνικισμός», είναι προφανές ότι στοχεύει στο να αποπροσανατολίσει από τους πραγματικούς υπαίτιους της βίας και της καταπίεσης παγκόσμια, τους υπαίτιους της σημερινής οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής υποταγής των λαών, δηλαδή την Υπερεθνική Ελίτ και τη Νέα Τάξη την οποία διαχειρίζεται, μαζί με τους «εθνικούς» της εκπροσώπους. Έτσι γίνεται ευκολότερο να αδρανοποιηθεί κάθε θύμα της παγκοσμιοποίησης που ψάχνεται για τα αίτια της καταστροφής του ίδιου, της χώρας και της κοινότητας του. Κι αυτό γιατί η τρομοκρατία που σήμερα είναι σε πλήρη εξέλιξη από τα ΜΜΕ και τα όργανα της Υ/Ε (δεξιά κι «αριστερά») θέλει να στιγματίσει ως εν δυνάμει ακραίο, εξτρεμιστή και φασίστα, κάθε άτομο, συλλογικότητα ή κίνημα που στρέφεται ή σκέφτεται να στραφεί κατά του παγκόσμιου συστήματος και των εκπροσώπων του. Με έναν από τους πρώτους στόχους βέβαια να είναι και συνειδητοποιημένα κινήματα όπως το ΜΕΚΕΑ, που αποτελούν εν δυνάμει τον μεγαλύτερο εχθρό της Νέας Διεθνούς Τάξης γιατί δεν υιοθετούν εθνικιστικά και λοιπά αυταρχικά «κατάλοιπα», οπότε είναι πιο δύσκολο να διασυρθούν από τα φερέφωνα της. Στη λογική, για παράδειγμα της παραπάνω δαιμονοποίησης, δεν συμμετέχει μόνο η Υπερεθνική Ελίτ και τα όργανα της («αριστερά» και δεξιά), αλλά έμμεσα και οι νέο-εθνικιστές, οι οποίοι βρίσκουν εύκολο καταφύγιο στο να παρουσιάζουν τον θύτη ως απλά έναν εξτρεμιστή, ως μια περίπτωση ακραίου «ψυχοπαθούς».

Όμως αυτό αγνοεί την επώδυνη αλήθεια ότι ειδικά μέλη από τον πιο εξαθλιωμένο και αγανακτισμένο κόσμο, «από τα κάτω», στρέφονται ενίοτε σε τέτοιες θλιβερές ενέργειες, μην μπορώντας να διαχειριστούν «ορθολογικά» την ανείπωτη οργή τους. Φυσικά, δεν είναι περίεργο ότι αυτές οι ενέργειες δυναμιτίζονται από πολιτικές επιρροές, οι οποίες συνήθως προέρχονται πράγματι από την ακροδεξιά ή την ακροαριστερά, αφού εκεί αρκετοί βρίσκουν τα άτομα αυτά την πιο άμεση «εξήγηση» και την πιο εύκολη «λύση» για την καταστροφή τους. Όμως αυτό καταδεικνύει και το μέγεθος της ευθύνης μιας «Αριστεράς», που αντί να εκπαιδεύσει τους λαούς για τα αίτια της σημερινής παγκόσμιας κτηνωδίας που επιβάλλει η Νέα Διεθνής Τάξη, αντί να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ευρέων λαϊκών Μετώπων για την Εθνική και Οικονομική κυριαρχία, όπως το ΜΕΚΕΑ, και να ενσωματώσει στους κόλπους της προβληματισμένα άτομα που ψάχνονται απεγνωσμένα προς «κάθε κατεύθυνση», τους αφήνει επίτηδες στην τύχη τους, υιοθετώντας (με το παραπάνω!) την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης και συμμετέχοντας στα εγκλήματα της.

Όλα αυτά σημαίνουν βέβαια ότι δεν δικαιολογούνται επιθέσεις κατά της ζωής σαν της Πέμπτης, ακόμα και αν το θύμα έχει εξουσία και είναι (όπως στην περίπτωση της Τζο Κοξ) φανατική υπέρμαχος της Νέας Διεθνούς Τάξης σε όλα σχεδόν τα βασικά ζητήματα (φουλ με την ΕΕ, με τα «μετριοπαθή» αντικαθεστωτικά καθάρματα ενάντια στον Συριακό λαό, με τα «ανοιχτά σύνορα» κ.α.), ενώ βέβαια η ίδια φρόντιζε να διατηρεί και ένα φιλο-Παλαιστινιακό και φιλάνθρωπο προφίλ. Υπό αυτή την έννοια, παρότι μάλλον δεν ήταν συνειδητή προβοκάτσια η επίθεση, λειτούργησε αντικειμενικά ως «προβοκάτσια», δίνοντας την ευκαιρία σε σύσσωμο το κατεστημένο να εξαπολύσει μια λυσσώδη και στοχευμένη επίθεση, έμμεσα ή άμεσα, ενάντια σε κάθε κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Οι ντομάτες, τα ζαρζαβατικά  και τα γαλακτοκομικά είναι αρκετά για να εξευτελίσουν τους εγκληματικούς εκπροσώπους της ΝΔΤ και της Υ/Ε.

Έτσι, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» ήταν η πρώτη, με διαφορά, που έσπευσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να ξεκινήσει μια πραγματική ιδεολογική και πολιτική προβοκάτσια σε βάρος κάθε κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, και ειδικά των νέο-εθνικιστών που, πρώτιστα λόγω της δικής της Χρεοκοπίας, έχουν πάρει τα πάνω τους σε όλη την Ευρώπη, καθώς υποστηρίζονται από τα μεγαλύτερα θύματα της Νέας Τάξης και τους παραδοσιακούς εργάτες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο «αριστερός» δωσίλογος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Τσίπρας, ήταν από τους πρώτους παγκοσμίως «λαγούς» που συνέδεσαν την επίθεση στη βουλευτίνα με τον «εθνικισμό», που όπως τόνισε με νόημα είναι ο βασικός «εχθρός που ενώνει τους λαούς» της Ελλάδας και της Βρετανίας. Ακολούθησαν στον ίδιο ρυθμό με δακρύβρεχτα ρεπορτάζ και σοβαροφανείς πολιτικούς επικήδειους η Guardian κλπ. «εναλλακτικά» ΜΜΕ. Φυσικά ο Τσίπρας και κάθε τσίπρας ξέρει τι λέει και ποιους στοχεύει: Σαν ειδικός στην απάτη, απλά εξομοίωσε τον παλαιό εθνικισμό, που ήταν πράγματι κάποτε εγκληματικός, και οπωσδήποτε επιθετικός, με τον νέο-εθνικισμό που είναι πάντοτε αμυντικός και στοχεύει βασικά στην αποκατάσταση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας. [βλ. «Η άνοδος του νεο-εθνικισμού και οι κρίσιμες διαφορές του με τον εθνικισμό»]

Με τον όρο «εθνικισμός» επιχειρούν λοιπόν να διασύρουν κάθε κίνημα που ζητεί εθνική και οικονομική κυριαρχία και στρέφεται ενάντια στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης όπως η ΕΕ (και προφανώς ενάντια στους ομοίους του στο πολιτικό προσωπικό). Και φυσικά ο Τσίπρας «ξεχνά» πως ο –με διαφορά– μεγαλύτερος (και πραγματικά επιθετικός) εθνικισμός και ρατσισμός σήμερα είναι ο Σιωνισμός, τον οποίο προσκυνάει και στηρίζει με κάθε μέσο, όχι μόνο όσο καιρό είναι «πρωθυπουργός» αλλά και πολύ πριν (βλ. το χρίσμα που πήρε από Brookings, Levy, Πέρες κλπ., καθόλη την περίοδο πριν την άνοδο του στην εξουσία) ! Αυτό όμως φανερώνει την απύθμενη θρασύτητα και το πόσο επικίνδυνοι είναι οι «αριστεροί» εκφραστές του υπερεθνικού κατεστημένου: Το να προδίδεις χωρίς αναστολές τον λαό και να ξεπουλάς την εθνική περιουσία, και αντί να παραιτηθείς αν είχες ίχνος ηθικής (αριστερής ή μη), να «βγαίνεις και από πάνω», βρίζοντας τον όταν τολμά να μιλήσει για εθνική κυριαρχία!

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αγνοήσουν τη μαζική τρομοκρατία και το Project Fear («Σχέδιο Φόβος» όπως ονομάζεται η προπαγάνδα κατά του Brexit στη Βρετανία) που εξαπολύει σύσσωμο το κατεστημένο, κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο εναντίον κάθε κινήματος για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, με πρωτοστάτη την εκφυλισμένη «αριστερά». Μια αδίστακτη τρομοκρατία από εξίσου αδίστακτες πολιτικές και μιντιακές κλίκες που θέλουν να μας κάνει να ξεχάσουμε ποιοι είναι οι υπαίτιοι κάθε κύκλου βίας σήμερα: Η Νέα Διεθνής Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και οι κτηνώδεις και αυξανόμενοι οικονομικοί και στρατιωτικοί πόλεμοι που εξαπολύει η Υπερεθνική ελίτ ενάντια στη μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας.

ΜΕΚΕΑ: ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 19/06/2016

Η άνοδος του νέο-εθνικισμού και οι κρίσιμες διαφορές του με τον εθνικισμό

Τα νέο-εθνικιστικά κινήματα παίρνουν κεφάλι σε όλη την Ευρώπη, ως οι κύριοι πλέον εκφραστές των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, εξέλιξη για την οποία η άθλια σημερινή «Αριστερά» που δεν παλεύει για την Εθνική και Οικονομική Κυριαρχία, αλλά έχει γίνει νεροκουβαλητής της παγκοσμιοποίησης, έχει σχεδόν την πλήρη ευθύνη. Είναι όμως χρήσιμο να δούμε τις κρίσιμες διαφορές και συγγένειες, από τη μία, των νέο-εθνικιστικών κινημάτων και, από την άλλη, των παλιών εθνικιστικών κινημάτων. Θα διαπιστώσουμε ότι ο νέο-εθνικισμός αφορά ένα πολύ διαφορετικό κίνημα, το οποίο έχει βασικά αμυντικό, αλλά και έντονα ταξικό χαρακτήρα, σε σχέση με τον παλιό, σαφώς επιθετικό και «αταξικό», εθνικισμό. Το παρακάτω κομμάτι είναι μέρος αναλυτικού άρθρου του Τάκη Φωτόπουλου που δημοσιεύτηκε στο Global Research και στο The International Journal of Inclusive Democracy, στο οποίο μπορεί να ανατρέξει ο αναγνώστης για ολοκληρωμένη πληροφόρηση.

Σήμερα η εργατική τάξη –οι παραδοσιακοί υποστηρικτές της Αριστεράς– εγκαταλείπουν μαζικά την Αριστερά και κατευθύνονται προς τα νεο-εθνικιστικά κόμματα: από τη Βρετανία και τη Γαλλία στην Αυστρία. Πώς λοιπόν μπορούμε να εξηγήσουμε αυτά τα φαινομενικά ανεξήγητα φαινόμενα;

Εθνικισμός έναντι Νεο-εθνικισμού

Όπως προσπαθήσαμε να δείξουμε στο παρελθόν[1], η εμφάνιση του σύγχρονου έθνους-κράτους κατά τον 17ο -18ο αιώνα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και αντίστροφα. Ωστόσο, ενώ η «εθνικοποίηση» της αγοράς ήταν αναγκαία για την ανάπτυξη του «συστήματος της αγοράς» μέσα από τις αγορές του παρελθόντος, όταν το κεφάλαιο διεθνοποιήθηκε και ως εκ τούτου, διεθνοποιήθηκε το ίδιο το σύστημα της αγοράς, το έθνος-κράτος κατέστη εμπόδιο για την περαιτέρω «πρόοδο» του συστήματος της αγοράς. Με αυτό τον τρόπο αναδύθηκε η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ), η οποία περιελάμβανε μια ριζική αναδιάρθρωση, όχι μόνο της οικονομίας, με την άνοδο των υπερεθνικών επιχειρήσεων, αλλά και της πολιτείας, με τη σημερινή σταδιακή κατάργηση των εθνών-κρατών και της εθνικής κυριαρχίας.

Αναπόφευκτα, η σταδιακή κατάργηση του έθνους-κράτους και της εθνικής κυριαρχίας οδήγησε στην άνθηση των νεο-εθνικισμού, ως ένα κίνημα για την αυτοδιάθεση. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή έγινε αναπόφευκτη μόνο επειδή η εναλλακτική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ο συνομοσπονδισμός, ο οποίος ήταν ζωντανός ακόμη και μέχρι την εποχή της Παρισινής Κομμούνας, εν τω μεταξύ εξαφανίστηκε.

Με άλλα λόγια, η ανάγκη των λαών για αυτό-καθορισμό, στην ΝΔΤ, δεν είχε άλλη διέξοδο, παρά την προσφυγή στο έθνος-κράτος, καθώς, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ο κόσμος κυριαρχούνταν από έθνη-κράτη, εντός των οποίων οι κοινότητες μπορούσαν να εκφραστούν μέσα από έναν κοινό πολιτισμό, τη γλώσσα, τα έθιμα κλπ. Το έθνος-κράτος έγινε και πάλι ένα μέσο αυτό-προσδιορισμού, όπως συνηθιζόταν να είναι κατά τον 20ο αιώνα για τους λαούς υπό αποικιακό καθεστώς, που αγωνίζονταν για την εθνική τους απελευθέρωση. Ο εθνικός πολιτισμός έρχεται φυσικά σε ξεκάθαρη αντίθεση με την παγκοσμιοποιητική κουλτούρα, όπως αυτή που επιβάλλεται σήμερα «από τα πάνω» από τη Υπερεθνική ελίτ και τις «εθνικές» ελίτ. Αυτός ο παγκοσμιοποιητικός πολιτισμός βασίζεται στην ιδεολογία της μεταμοντέρνας πολυπολιτισμικότητας, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ., η οποία στην πραγματικότητα είναι μια επέκταση της κλασσικής φιλελεύθερης ιδεολογίας, προσαρμοσμένη στην ΝΔΤ. Στην πραγματικότητα, η υπερεθνική ελίτ ξεκίνησε πολλούς εγκληματικούς πολέμους κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου για να «προστατεύσει» τα ανθρώπινα δικαιώματα (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και τη Συρία έμμεσα). Πόλεμοι που έχουν οδηγήσει σε εκατομμύρια θανάτους και μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο ότι παγκοσμιοποιητές ιδεολόγοι χαρακτηρίζουν τη σημερινή άνθηση αυτού που εμείς ονομάζουμε νεο-εθνικισμός, ως την άνοδο του «illiberalism» («α-φιλελευθερισμού). [2]

Επομένως, είναι σαφές ότι πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ παλαιού (ή κλασικού) εθνικισμού και του νέου φαινομένου του νεο-εθνικισμού. Σύμφωνα με την ανάλυση μας, οι κύριες διαφορές μεταξύ τους έχουν ως εξής:

α) Ο εθνικισμός αναπτύχθηκε στην εποχή των εθνών-κρατών, ως κίνημα για την ένωση κοινοτήτων με κοινή ιστορία, πολιτισμό και συνήθως τη γλώσσα, κάτω από την κοινή στέγη των εθνών-κρατών που αναδύονταν εκείνη τη χρονική στιγμή, αλλά ακόμη και στον 20ο αιώνα, όταν εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα ενάντια στις αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες πολεμούσαν για τα δικά τους έθνη-κράτη. Από την άλλη πλευρά, ο νεο-εθνικισμός αναπτύχθηκε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, με στόχο την προστασία της εθνικής κυριαρχίας των εθνών που ήταν υπό εξαφάνιση, λόγω της ένταξης των χωρών τους στην ΝΔΤ.

β) Η έμφαση του εθνικισμού ήταν στο έθνος-κράτος (ή την προσδοκία για ένα τέτοιο), ενώ η έμφαση του νέο-εθνικισμού δεν είναι τόσο στο έθνος, αλλά περισσότερο στην κυριαρχία στο οικονομικό αλλά και στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, η οποία έχει καταργηθεί μέσα στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης.

γ) Σε αντίθεση με τον παλιό εθνικισμό, ο νεο-εθνικισμός απαιτεί, επίσης, εκείνο που στο παρελθόν ήταν ουσιαστικό μέρος της ατζέντας της Αριστεράς, όπως η απαίτηση για μεγαλύτερη ισότητα (μέσα στο έθνος-κράτος και μεταξύ των εθνών-κρατών), το αίτημα για την ελαχιστοποίηση του δύναμης των ελίτ, ακόμα και αιτήματα κατά των πολέμων.

Φυσικά, δεδομένης της καταγωγής πολλών νεο-εθνικιστικών κομμάτων και των υποστηρικτών τους, στοιχεία της παλιάς εθνικιστικής ιδεολογίας μπορεί να τα διαπερνούν, όπως ισλαμοβοφικές και στείρες αντι-μεταναστευτικές τάσεις, οι οποίες δίνουν τη δικαιολογία στις ελίτ να απορρίπτουν όλα αυτά τα κινήματα ως «ακροδεξιά». Ωστόσο, αυτά τα αιτήματα δεν είναι καθόλου ανάμεσα στους κύριους λόγους για τους οποίους φουντώνουν αυτά τα κινήματα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν, όπως μπορεί εύκολα να αποδειχθεί, το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος της παγκοσμιοποίησης και των «4 ελευθεριών» (κεφαλαίων, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών) που κηρύττει η παγκοσμιοποιητική ιδεολογία.

[1] Περιεκτική Δημοκρατία – 10 Χρόνια Μετά, Κεφάλαιο 1

[2] Tony Barber, “Illiberalism takes root in Europe’s fertile centre”, Financial Times (13/5/2016)

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2016/06/19/i-anodos-tou-neo-ethnikismou-ke-i-krisimes-diafores-tou-me-ton-ethnikismo/

Συνέντευξη του Τ. Φωτόπουλου για το Brexit, την άνοδο των αντι-ΕΕ κινημάτων & την πρόταση του ΜΕΚΕΑ

Ακολουθεί περιγραφή της Φωτεινής Μαστρογιάννη :

Ο πολιτικός φιλόσοφος Τάκης Φωτόπουλος ήταν προσκεκλημένος της Φωτεινής Μαστρογιάννηστη διαδικτυακή εκπομπή Take the money& run στις 18/6/2016.

Σύμφωνα με τον κο Φωτόπουλο το Brexit είναι κρίσιμο και αυτό φαίνεται από τον πανικό της κυρίαρχης ελίτ  όπως εκδηλώθηκε π.χ. από τις δηλώσεις του Τούσκ σχετικά με τον κίνδυνο που διατρέχει ο Δυτικός πολιτισμός.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ο ρόλος του Τουσκ ως πρώην πρωθυπουργού της Πολωνίας που συμμετείχε άμεσα στην οργάνωση του πραξικοπήματος της Ουκρανίας και είναι μέλος της Υπερεθνικής Ελίτ.

Ο Σόιμπλε, από την άλλη, δηλώνει ότι το Brexit θα λειτουργήσει ως ντόμινο δηλαδή οι λαοί θα αρχίσουν να ζητάνε δημοψηφίσματα ενώ κάποιοι από τους λαούς είναι ήδη έτοιμοι για κάτι τέτοιο όπως είναι π.χ. η Αυστρία που για μερικές χιλιάδες αμφισβητούμενους ψήφους έχασε ο αντιπαγκοσμιοποιητής υποψήφιος ενώ το 90% των ψήφων του προέρχονταν από την εργατική χειρωνακτική τάξη.

Ο κος Φωτόπουλος αναρωτιέται οι «αριστεροί» ποια κοινωνική τάξη υποστηρίζουν; Η εργατική τάξη στην Αυστρία υποστηρίζει τον αντιπαγκοσμιοποιητή υποψήφιο, η εργατική τάξη στη Βρετανία μετακομίζει μαζικά από το Εργατικό κόμμα στο UKIP, η εργατική τάξη μετακομίζει μαζικά στη Λεπέν και έχει μείνει η ψευτοαριστερά σε όλες αυτές τις χώρες να είναι ο κύριος υποστηρικτής της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης  εκφράζοντας αυτούς που βολεύονται από την παγκοσμιοποίηση.

Φοβούνται το Brexit γιατί έτσι διαλύεται το «μαγαζί» της ΕΕ και αυτό αποτελεί τρομερό κτύπημα για την Υπερεθνική Ελίτ γιατί η ιδέα της ΕΕ ήταν να ενωθούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης σε μια οικονομική και πολιτική ένωση, η οποία θα μπορούσε να περάσει όλη τη γραμμή της παγκοσμιοποίησης όπως εξελίχθηκε μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ γιατί αρχικά ήταν άλλη.Μετά το Μάαστριχτ, η ΕΕ έγινε ο εκφραστής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αποτελεί δομική αλλαγή του συστήματος.

Η παγκοσμιοποίηση έγινε γιατί ανοίχτηκαν οι αγορές, άτυπα στην αρχή, εξαιτίας των πολυεθνικών. Η ταχεία εξάπλωση των πολυεθνικών στο τέλος της δεκαετίας 1970-1980 επέβαλλε να γίνουν οι θεσμικές αλλαγές που πέρασαν πρώτα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά της Λισσαβόνας. Οι αλλαγές αυτές συνοψίζονται στο άνοιγμα των τεσσάρων αγορών: κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών.

Η ΕΕ αποτελεί ένα απαραίτητο βήμα για να προχωρήσει η ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης. Η ολοκλήρωση θα γίνει, εάν καταψηφισθεί το Brexit, προχωρώντας στις διαπραγματεύσεις για τη διατλαντική συνθήκη οπότε θα δούμε ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της νομοθεσίας της ΕΕ. Θα γίνει μία ενιαία  αγορά ΕΕ- Αμερικής και θα πραγματοποιηθούν οι χειρότερες νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις όσον αφορά τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Έχει ήδη γίνει η συμφωνία που ενώνει τις χώρες του Ειρηνικού με τις χώρες της Βόρειας Αμερικής. Αυτά όλα θα ενοποιηθούν σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Εάν όμως το Brexit περάσει τότε όλο αυτό το σχέδιο θα πάει κατά διαόλου γι’αυτό είναι κρίσιμο και για την Ελλάδα που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν έχει αναπτυχθεί κίνημα κατά της ΕΕ και αυτό αποτελεί τρομακτική και εγκληματική ευθύνη της Αριστεράς που παίζει τον ρόλο του νεροκουβαλητή της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την εγκληματική του συμπεριφορά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ξεπουλά όλο τον κοινωνικό πλούτο για εκατό χρόνια κάτι που δεν μπορεί να ανατραπεί σε αντίθεση με όλα τα άλλα μέτρα. Βγαίνουν θρασύτατα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και λένε ότι δεν μας πείραξε η Τουρκοκρατία και θα μας πειράξουν εκατό χρόνια; Αυτό και μόνο αποδεικνύει τι εγκληματίες είναι αυτοί οι άνθρωποι που εσκεμμένα «ξεχνάνε» ότι η Τουρκοκρατία δεν έγινε με την θέλησή μας ενώ την παραχώρηση του ελληνικού κοινωνικού πλούτου την έκαναν οικειοθελώς. Δεν έχουν ίχνος πολιτικής εντιμότητας, έπρεπε να έχουν παραιτηθεί. Είναι τέτοιοι αλητήριοι που εφαρμόζουν πιστά τα μέτρα και μόνο γι’αυτό θα έπρεπε να πάνε σε Ειδικό Δικαστήριο.

Το Brexit είναι κρίσιμο για την Ελλάδα γιατί έτσι μόνο μπορεί να κουνηθεί ο ελληνικός λαός, να καταλάβει τι γίνεται στην Ευρώπη και να φτιάξει λαϊκά μέτωπα για να απελευθερωθεί η χώρα από τον ζυγό γιατί ουσιαστικά είμαστε υπό κατοχή. Μία κατοχή που εξοντώνει τον ελληνικό λαό και ξεπουλά τον κοινωνικό πλούτο.

Ο κος Φωτόπουλος δήλωσε ότι είναι ανοησίες τα όσα δηλώνονται σχετικά με το ότι είναι φασίστες όσοι είναι κατά της ΕΕ και οι ανοησίες αυτές αποτελούν μέρος μίας συνειδητής διαστρέβλωσης που συγχέει τον παλαιό εθνικισμό με τον νέο.

Το παλαιοεθνικιστικό κίνημα ήταν αταξικό, όλοι ήταν ενωμένοι και μιλούσαν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Αντίθετα, το νεοεθνικιστικό κίνημα είναι έμμεσα ταξικό. Όταν βγαίνει η Λεπέν και μιλά για εθνικοποιήσεις, όταν μιλά ο Φάρατζ για αναστήλωση του κοινωνικού κράτους, όταν βγαίνουν οι Πολωνοί εθνικιστές και κάνουνε σχέδια σχετικά με το πώς θα αναστηλωθεί το κοινωνικό κράτος, τότε για ποια εθνικιστική δεξιά μιλάμε και για ποια αριστερά; Η αριστερά δεν θέτει τέτοια ζητήματα, τα αιτήματα που θέτει η Λεπέν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έθετε ούτε προεκλογικά. Ποιος είναι αριστερός, η Λεπέν ή ο Τσίπρας; Τουλάχιστον ο Σαρκοζί ομολόγησε ότι η άκρα αριστερά είναι η Λεπέν.

Τα νεοεθνικιστικά κινήματα με την παντελή χρεωκοπία της Αριστεράς και αφορά όλη την αριστερά όχι μόνο τις αστειότητες τύπου ΣΥΡΙΖΑ καιPodemos, είναι οι μόνοι εκφραστές των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos είναι τα τελευταία απολειφάδια της παγκοσμιοποιητικής αριστεράς. Αυτοί προέρχονται από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμε το οποίο δημιουργήθηκε για να διασπάσει το αντισυστημικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.Το κίνημα αυτό ήταν κατά δεν υποστήριζε τη δημιουργία ενός διαφορετικού κόσμου εντός της παγκοσμιοποίησης. Αυτά άρχισαν να τα συζητάνε στο Πόρτο Αλέγκρε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos εκφράζουν τη δημιουργία ενός διαφορετικού κόσμου εντός και όχι κατά της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο αυτό που εκφράζουν είναι πλέον φθίνον σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, με άλλα λόγια δεν υπάρχει τέτοιο κίνημα της Αριστεράς που να έχει τέτοιο αντίκτυπο. Πάμε δηλαδή πίσω από τις εξελίξεις και όχι μπροστά όπως υποστηρίζουν οι Φίλης και Τσίπρας.

Στην Ελλάδα είχαμε μία επιπλέον ατυχία που είναι αυτή της μη ύπαρξης ενός νεοεθνικιστικού κινήματος το οποίο θα μπορούσε να εκφράζει τις τάσεις κατά της παγκοσμιοποίησης.  Την Χρυσή Αυγή μπόρεσαν να την καθηλώσουν και για έναν επιπλέον λόγο που είναι η ηγεσία της που περιλαμβάνει άτομα που ανοικτά είχαν δηλώσει ότι θαυμάζουν τους γερμανοτσολιάδες.

Η Ελλάδα αλλά και η Ισπανία για αντίστοιχους λόγους, επειδή είχαν περάσει και αυτοί από δικτατορία, κατέληξαν στους ψευτοαριστερούς τύπου Τσίπρα και Ιγκλέσιας.

Στην αντισυστημική αριστερά έχουμε στην Αγγλία το Socialist Workers Party το οποίο είχε παίξει άθλιο ρόλο και συμπλέει με την παγκοσμιοποίηση. Το SWP υποστηρίζει όλους τους εγκληματίες στη Συρία και αποτελεί όργανο της Υπερεθνικής Ελίτ. Οι ίδιες αδυναμίες παρατηρούνται και στην υπόλοιπη αντισυστημική αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Οι άλλοι λαοί μιλάνε για έξοδο από την ΕΕ και όχι για ρήξη και αποδέσμευση. Κάτι τέτοιο είτε αποτελεί συνειδητή παραπλάνηση είτε κάποιος δεν ξέρει τι λέει.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο συνεπές κόμμα κατά της ΕΕ αλλά λέει να ρίξουμε τον καπιταλισμό κτλ. Με άλλα λόγια να περιμένουμε να αυξήσει το ποσοστό του σε πενήντα χρόνια όταν θα έχουν πεθάνει οι μισοί Έλληνες.Είναι αστείο να υποστηρίζεται ότι θα επιτευχθεί κοινωνική απελευθέρωση πριν από την εθνική. Πρώτα αποκτάται η οικονομική και η εθνική κυριαρχία και μετά αποφασίζει δημοκρατικά ο λαός τι είδους διακυβέρνηση θα έχει.

Το ΜΕΚΕΑ (Λαϊκό Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση) επιδιώκει την ένωση του λαού, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές όλων αυτών που βλέπουν ότι το πρόβλημα είναι η εθνική και η οικονομική μας ανεξαρτησία έχοντας πρόγραμμα για οικονομική αυτοδυναμία χωρίς απομονωτισμό αλλά με συνεργασία με τους άλλους λαούς.

Εάν η Ελλάδα φύγει από το Ευρώ και όχι από την ΕΕ θα πρέπει να συνεχίσει να εφαρμόζει την συνθήκη του Μάαστριχτ που μιλά για ελαστικότητα στην αγορά εργασίας, για συνέχιση εισαγωγών π.χ. αγροτικών προϊόντων κτλ. Πώς όμως η Ελλάδα θα ορθοποδήσει χωρίς παραγωγική δομή;

Ο κος Φωτόπουλος δήλωσε ότι αυτοί που δεν τοποθετούνται ξεκάθαρα κατά της ΕΕ ξέρουν ότι εάν το κάνουν θα κοπούν από όλα τα ΜΜΕ. Ο μηχανισμός είναι ως εξής: όλα τα κανάλια λαμβάνουν επιχορηγήσεις από την ΕΕ υπό τον όρο ότι δεν θα φιλοξενήσουν ποτέ άτομα των οποίων οι ιδέες στρέφονται κατά της ΕΕ. Αυτό είναι γνωστό και το γνωρίζουν όλοι.

Αναφερόμενος στο Brexit δήλωσε ότι αυτό αποτελεί αναγκαία αλλά όχι επαρκή συνθήκη. Είναι θέμα του Βρετανικού λαού εάν θα προχωρήσει παραπέρα μετά από αυτά ή θα εφαρμόσει πολιτικές τύπου Μπόρις Τζόνσον οι οποίες υποστηρίζουν το άνοιγμα των αγορών χωρίς όμως δέσμευση από την ΕΕ.

Με το Brexit η ΕΕ θα γίνει στενότερη περιλαμβάνοντας αυτούς που είναι πιστοί στη γραμμή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τους άλλους όπως είναι η Ελλάδα θα τους βάλουν σε μία 2η ή 3η ζώνη. Αυτοί που θα μείνουν θα προχωρήσουν σε πλήρη πολιτική και οικονομική ενοποίηση όπου η Ελλάδα θα καταστεί πλήρως μία επαρχία.

Στην Ελλάδα, με την πλύση εγκεφάλου, έχουν δημιουργήσει σύγχυση στον κόσμο. Κάποιοι λένε ότι φταίει η διαφθορά, σάμπως η διαφθορά να γεννήθηκε τώρα ή ότι η διαφθορά δεν υπάρχει στις άλλες χώρες, Η άποψη αυτή είναι αστεία. Άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε καλούς ηγέτες. Ωστόσο, δεν είναι πάντα οι ηγέτες που καθορίζουν την ιστορία αλλά η ιστορία γεννά τους ηγέτες, τους δημιουργούν οι συνθήκες. Σήμερα δεν υπάρχουν οι συνθήκες γιατί δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία. Παλιά οι ηγέτες μπορούσαν κάτι να αποφασίσουν μέσα σε στενά, βέβαια, πλαίσια. Σήμερα ο κάθε Τσίπρας που αναλαμβάνει την εξουσία ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει γιατί εάν δεν το κάνει θα τον πετάξουν. Δεν θα αλλάξει τίποτα εάν φύγει ο Τσίπρας και έρθει ο Μητσοτάκης.

Η σύγχυση αυτή του λαού οδηγεί σε μοιρολατρεία ενώ υπάρχουν λύσεις όπως είναι η αυτοοργάνωση σε συνελεύσεις σε κάθε συνοικία. Εάν δεν δώσουμε λύσεις τότε θα μείνουμε παθητικοί αποδέκτες των συνεπειών των αλλαγών.

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2016/06/21/sinentefxi-tou-t-fotopoulou-gia-to-brexit-tin-anodo-ton-anti-ee-kinimaton-tin-protasi-tou-mekea/

Φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τη χρεοκοπία της χώρας;

Η οικονομική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και οι επιπτώσεις της στο χθες και το σήμερα. Από την "πλούσια" Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '80 ως τη διολίσθηση της δραχμής και απ' τα πακέτα Ντελόρ στο 'Τσοβόλα δώστα όλα'. Οικονομολόγοι αναλύουν στον NEWS 247 το πώς και κατά πόσο επηρέασε την εξέλιξη της οικονομίας μέχρι την κατάρρευσή της, δύο δεκαετίες αργότερα (Pics)

Σοφία Κατσαρέλη

Ιούνιος 23 2016 10:02

Σε ποια θέση βρισκόταν η Ελλάδα, όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες "άνθιζαν" οικονομικά, ποια ήταν η "τύχη" των ευρωπαϊκών πόρων και τι συνέβη με τις κρατικοποιήσεις, το δημόσιο χρέος και τις δαπάνες, κατά την μακρά περίοδο διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατό του, τέσσερις οικονομολόγοι αναλύουν στοNEWS 247 τις επιλογές σε επίπεδο άσκησης οικονομικής πολιτικής και εκτιμούν το  κατά πόσο επηρέασαν την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, από τις αρχές του 1980 μέχρι σήμερα. Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ο άνθρωπος της (οικονομικής) αλλαγής ή ο ηγέτης που "μοίραζε λεφτά, για να κρατηθεί στην εξουσία" και έβαλε το "λιθαράκι" για τη χρεοκοπία της χώρας, δύο δεκαετίες αργότερα;

"Η πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ζημιογόνα για την ελληνική οικονομία"

* Δημήτρης Βαγιανός, London School of Economics

Η πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου (ΑΠ) ήταν ζημιογόνα για την Ελληνική οικονομία. Οι κακές επιδόσεις της Ελληνικής οικονομίας κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΑΠ μπορούν να συνοψιστούν σε τρία απλά γραφήματα.

Το πρώτο γράφημα παρουσιάζει το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) κατά κεφαλή, συγκρίνοντας την Ελλάδα με Ιρλανδία, Ισπανία, και Πορτογαλία. Η Ελλάδα εισήλθε στη δεκαετία του 1980 όντας πιο πλούσια από τις άλλες τρεις χώρες. Το 1980 ο μέσος Έλληνας ήταν κατά 17% πλουσιότερος από τον μέσο Ιρλανδό, 8% από τον μέσο Ισπανό, και 28% από τον μέσο Πορτογάλο. Η εικόνα αυτή ανατράπηκε την δεκαετία του 1980. Η Ιρλανδία και η Ισπανία ξεπέρασαν την Ελλάδα, και η Πορτογαλία σχεδόν την έφτασε. Το 1990 ο μέσος Έλληνας ήταν κατά 6% φτωχότερος από τον μέσο Ιρλανδό, 8% φτωχότερος από τον μέσο Ισπανό και μόλις 6% πλουσιότερος από τον μέσο Πορτογάλο. Όπως φαίνεται στο Γράφημα 1, οι άλλες χώρες αναπτύσσονταν γρήγορα ενώ η Ελλάδα παρέμενε σχεδόν στάσιμη.

Γράφημα 1: ΑΕΠ κατά κεφαλή, στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, και Πορτογαλία, την περίοδο 1970-2015. Τα στοιχεία προέρχονται από την Conference Board Total Economy Database. Το ΑΕΠ μετράται σε δολλάρια ΗΠΑ του 2014 και σε όρους αγοραστικής δύναμης. Το γράφημα είναι σε λογαριθμική κλίμακα. ES=Ισπανία, GR=Ελλάδα, IE=Ιρλανδία, PT=Πορτογαλία.

Το δεύτερο γράφημα παρουσιάζει το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. To 1980 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 21% του ΑΕΠ, ελαφρώς υψηλότερο από αυτό της Ισπανίας (16%), χαμηλότερο από αυτό της Πορτογαλίας (29%), και πολύ χαμηλότερο από αυτό της Ιρλανδίας (67%). Κατά τη δεκαετία 1981-1990 το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα αυξήθηκε αλματωδώς. To 1990 έφτασε στο 68% του ΑΕΠ, έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ αυτό της Πορτογαλίας (52%), και το 1993 έφτασε στο 94%, ξεπερνώντας ακόμα και αυτό της Ιρλανδίας (91%). (Την περίοδο 1991-1993 ο ΑΠ δεν βρίσκονταν στην εξουσία, αλλά η αύξηση του χρέους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην δυσκολία περιορισμού των ελλειμμάτων που είχαν δημιουργηθεί κατά τα χρόνια που κυβερνούσε).

Γράφημα 2: Δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, και Πορτογαλία, την περίοδο 1970-2015. Τα στοιχεία προέρχονται από την βάση δεδομένων AMECO. ES=Ισπανία, GR=Ελλάδα, IE=Ιρλανδία, PT=Πορτογαλία.

Συνοψίζοντας, η διακυβέρνηση του ΑΠ την δεκαετία 1981-1990 κληρονόμησε στην Ελληνική οικονομία ένα υψηλό δημόσιο χρέος. Ο δανεισμός θα μπορούσε να ήταν επωφελής σε κάποιο βαθμό αν οι πόροι είχαν κατευθυνθεί σε δημόσιες επενδύσεις, όπως δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, κτλ. Δυστυχώς όμως οι πόροι κατευθύνθηκαν κυρίως στην κατανάλωση (μέσω αύξησης μισθών στο δημόσιο και συντάξεων). Οι δημόσιες επενδύσεις παρέμειναν στα επίπεδα της προηγούμενης δεκαετίας 1971-1980, και χαμηλότερες σε σχέση με Ιρλανδία, Ισπανία, και Πορτογαλία.

Το τρίτο γράφημα παρουσιάζει τις ιδιωτικές επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ, εξαιρώντας τις κατασκευές κατοικιών, και συγκρίνοντας την Ελλάδα με Ισπανία, Πορτογαλία, και τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξαιρώ τις κατοικίες για να εστιάσω στις επενδύσεις των επιχειρήσεων, δηλαδή τις παραγωγικές επενδύσεις αντί για αυτές που συνδέονται άμεσα με την κατανάλωση. Το γράφημα δείχνει ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα ήταν γενικά χαμηλότερες από τις άλλες χώρες, αλλά το χάσμα την δεκαετία 1981-1990 ήταν μεγαλύτερο από τις άλλες δεκαετίες (αν και με σχετικά μικρή διαφορά σε σύγκριση με την δεκαετία 1971-1980). Και σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ το 1993, οι ξένες άμεσες επενδύσεις (FDI) στην Ελλάδα την δεκαετία 1981-1990 ήταν τέσσερις με πέντε φορές χαμηλότερες, ως ποσοστό του ΑΕΠ, από αυτές στην Ισπανία και Πορτογαλία.1

Γράφημα 3: Ιδιωτικές επεδύσεις πλην κατοικιών, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, και Πορτογαλία, την περίοδο 1970-2015. Τα στοιχεία προέρχονται από την βάση δεδομένων AMECO. ES=Ισπανία, GR=Ελλάδα, IE=Ιρλανδία, PT=Πορτογαλία.

Χαμηλές επενδύσεις, αύξηση δαπανών και χρέους και κακή διαχείριση

Συνοπτικά, η Ελληνική οικονομία παρέμεινε στάσιμη την περίοδο 1981-1990, ενώ οι άλλες Ευρωπαϊκές οικονομίες αναπτύσσονταν. Οι παραγωγικές επενδύσεις (δημόσιες και ιδιωτικές), οι οποίες αποτέλεσαν τον βασικό μοχλό της ταχείας ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας τις δεκαετίες του 1950 και 1960, ήταν χαμηλές, τόσο σε σύγκριση με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όσο και με τις γειτονικές δεκαετίες. Παράλληλα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε αλματωδώς, με το μεγαλύτερο μέρος των δανειζόμενων πόρων να κατευθύνεται στην κατανάλωση. Οι κακές αυτές επιδόσεις οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην οικονομική πολιτική του ΑΠ και των κυβερνήσεών του.

Στο δημοσιονομικό κομμάτι, αυξήθηκαν πολύ οι δαπάνες χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη αύξηση των φορολογικών εσόδων. Αυτό οδήγησε στη μεγάλη αύξηση των ελλειμμάτων και του χρέους (Γράφημα 2). Επίσης η αύξηση των δαπανών δεν έγινε με παραγωγικό τρόπο. Όπως αναφέραμε παραπάνω, οι δημόσιες επενδύσεις παρέμειναν χαμηλές. Αλλά ακόμα και η αύξηση των δαπανών για κοινωνικές παροχές όπως συντάξεις και υγεία δεν συνοδεύτηκε από τη δημιουργία σύγχρονων υποδομών (για τα δεδομένα της εποχής). Για παράδειγμα, το ασφαλιστικό σύστημα παρέμεινε κατακερματισμένο με σημαντικά προνόμια για πολιτικά ισχυρές επαγγελματικές ομάδες και οι συντάξεις είχαν μικρή συσχέτιση με τις εισφορές, μειώνοντας έτσι τα κίνητρα για δημιουργία θέσεων εργασίας.

Οι κρατικοποιήσεις και η κομματικοποίηση του κράτους το 1980 συνετέλεσαν, στο να έχουν οι κυβερνήσεις τον έλεγχο στο σύνολο της οικονομίας

Η διαχείριση ήταν κακή και σε άλλους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Τόσο τη δεκαετία του 1970 όσο και αυτή του 1980, πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις κρατικοποιήθηκαν. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτό έγινε επειδή οι επιχειρήσεις ήταν ζημιογόνες. Η κρατική διαχείριση όμως αύξησε τις ζημιές, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να παραμένουν σε λειτουργία μόνο χάρη σε υψηλές κρατικές επιδοτήσεις. Οι κρατικοποιήσεις σε συνδυασμό με την αυξανόμενη κομματικοποίηση του κράτους τη δεκαετία του 1980 συνετέλεσαν στο να έχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις όλο και μεγαλύτερο έλεγχο στο σύνολο της οικονομίας. Οι αρνητικές συνέπειες του κρατικίστικου αυτού μοντέλου ήταν εμφανείς στον χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας (Γράφημα 1) και στο χαμηλό μέγεθος των ιδιωτικών επενδύσεων (Γράφημα 3).

Οι θετικές εξαιρέσεις, ο ρόλος Σημίτη και η ευθύνη του Κώστα Καραμανλή

Κάποιες θετικές εξαιρέσεις υπήρχαν. Υπό την πίεση του αυξανόμενου ελλείμματος στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, η κυβέρνηση του ΑΠ μετά τις εκλογές του 1985 προσπάθησε να συγκρατήσει τις κρατικές δαπάνες και γενικότερα να σταθεροποιήσει την οικονομία. Το πρόγραμμά αυτό εγκαταλείφθηκε μετά από δύο χρόνια, και πολλά από τα οφέλη εξανεμίσθηκαν. Μια άλλη θετική εξαίρεση ήταν ο σχηματισμός της Επιτροπής Καρατζά την περίοδο 1985-1989. Η επιτροπή αυτή έθεσε τις βάσεις για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο οποίος έλαβε χώρα κυρίως τη δεκαετία του 1990. Και στις δύο περιπτώσεις (σταθεροποιητικό πρόγραμμα και Επιτροπή Καρατζά) ο ρόλος του Κώστα Σημίτη ήταν σημαντικός.

Η οικονομική πολιτική του ΑΠ και των κυβερνήσεών του προφανώς δεν ήταν η μόνη αιτία για την χρεοκοπία, η οποία έλαβε χώρα σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα. Οι κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν αυτές του ΑΠ φέρουν επίσης σημαντική ευθύνη, με την ευθύνη να βαραίνει περισσότερο τις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή. Ίσως η μεγαλύτερη ευθύνη του ΑΠ για την μελλοντική πορεία της Ελληνικής οικονομίας ήταν η ενίσχυση του κρατικίστικου μοντέλου---με τον υπερβολικό έλεγχο του κράτους και του κυβερνώντος κόμματος στο σύνολο της οικονομίας. Το παρωχημένο αυτό μοντέλο, το οποίο δυστυχώς ασπάζεται ακόμα μεγάλο μέρος του πολιτικού μας συστήματος, είναι η βασική αιτία για την κακή πορεία της Ελληνικής οικονομίας και για την αδυναμία μας να βγούμε από την κρίση.

Αν το 1980 είχαν τεθεί οι βάσεις για ένα πιο σύγχρονο οικονομικό μοντέλο βασισμένο σε ένα μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος και στην ανάπτυξη μέσω ιδιωτικών επενδύσεων και υψηλής ποιότητας εκπαίδευσης, τότε η Ελληνική οικονομία θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα. Ένα τέτοιο μοντέλο ακολούθησε η Ιρλανδία από τα μέσα της δεκαετίας το 1990, με εντυπωσιακά αποτελέσματα (Γράφημα 1). Δυστυχώς κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΑΠ, η Ελλάδα κινήθηκε προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Το βάρος της χρεοκοπίας πέφτει στις κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή"

* Κωνσταντίνος Βέργος, Portsmouth Business School

Η πρώτη τετραετία (1981-1985) ήταν η σημαντικότερη καθώς συνοδεύτηκε από σημαντικά μέτρα παρέμβασης στην οικονομία, όπως κοινωνικοποιήσεις και θεσμικές αλλαγές. Όμως, καθώς ήταν τετραετία σε εποχή μεγάλης παγκόσμια κρίσης, και οι εταιρίες που κοινωνικοποιήθηκαν είχαν προβλήματα λόγω γενικότερης ύφεσης παγκοσμίως και κακής διοίκησης, δεν συνοδεύτηκε από μεγάλη επιτυχία. Η δεύτερη τετραετία συνοδεύτηκε από σημαντική πτώση του πληθωρισμού και ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος που επέτρεψαν ανάπτυξη αλλά και οδήγησαν σε υπερδανεισμό ιδιωτών. Πάντως εκείνη την περίοδο τα επιτόκια έπεφταν διεθνώς, κάτι που βοήθησε την τότε κυβέρνηση.

Εκτιμώ ότι οι "κοινωνικοποιήσεις" παραγωγικών εταιριών, όπως Χαλυβουργιών και Υφαντουργικών επιχειρήσεων τις οποίες χρεοκόπησαν οι ιδιοκτήτες τους  ήταν σημαντικό λάθος, παρότι με το πνεύμα εκείνης της εποχής διαφαίνονταν ως κίνηση ενδυνάμωσης της οικονομίας και ‘λαϊκού ελέγχου’. Όμως η ανάπτυξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η διεύρυνση εργασιακών συμβάσεων σε διεθνή στάνταρντς και η διατήρηση της Ελλάδος στην ΕΕ με σημαντικά ανταλλάγματα, ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, εκμοντέρνισαν την χώρα. Η επαρχία αναπτύχθηκε σημαντικά και η Ελλάδα έγινε ουσιαστικά ανεπτυγμένη χώρα στο σύνολό της.

Το χρέος άρχισε να αυξάνεται δυσανάλογα σε σχέση με άλλα κράτη, πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του... μετά την είσοδο στο ΕΥΡΩ

Το επίπεδο χρέους αυξήθηκε σημαντικά τη περίοδο 1981-1996, όμως όχι υπέρμετρα σε σχέση με άλλα κράτη. Στην Ελλάδα το χρέος άρχισε να αυξάνεται δυσανάλογα πολύ, σε σχέση με άλλα κράτη, πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά την είσοδο στο ΕΥΡΩ, που όμως δεν ήταν απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά της κυβέρνησης Σημίτη. Το χρέος  εκτοξεύτηκε από τις σπατάλες για την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων και εκείνες που ακολούθησαν. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή ουσιαστικά ευθύνονται, με το κύριο βάρος στην κυβέρνηση Σημίτη καθώς εκείνη αποφάσισε την είσοδο στο ΕΥΡΩ και τη διοργάνωση των πολυέξοδων ολυμπιακών αγώνων. Η θέση της Ελλάδος βελτιώθηκε με τα Ολυμπιακά έργα και το ΕΥΡΩ, αλλά η ανταγωνιστικότητα χάθηκε, το κόστος εργασίας και κατοικίας έγινε σταδιακά υψηλό λόγω σκληρού νομίσματος .

Να σημειώσουμε πάντως ότι η χρεοκοπία δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του ύψους του χρέους, αλλά κυρίως της διάρθρωσης του, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν πληρωτέο κυρίως σε 3-4 χρόνια, με αποτέλεσμα η ετήσια πληρωμή να φτάνει τα 30 δις, αντί σε 40-50 έτη, όπου η ετήσια πληρωμή θα ήταν πολύ χαμηλότερη.

"Η τωρινή χρεοκοπία έχει τις ρίζες της στην πρώτη 8ετία Παπανδρέου"

* Ανδρέας Κούτρας, οικονομικός αναλυτής, ITC Markets

Αν και καθηγητής οικονομικών ο Ανδρέας Παπανδρέου και μάλιστα από τους ικανότερους της γενιάς του με λαμπρή σταδιοδρομία στην Αμερική, δεν φαίνεται να τον απασχολούσε η ιδιαίτερα υγεία της οικονομίας όταν έγινε πρωθυπουργός παρά μόνο όταν βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Κύριο μέλημα του ήταν η εδραίωση στην εξουσία και ίσως ο ρεβανσισμός. Οι δαπάνες του προϋπολογισμού για τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα εκτινάχθηκαν από το 48% του ΑΕΠ το 1981 στο 70% το 1988 χωρίς όμως παράλληλη αύξηση των εσόδων  ή των δημοσίων επενδύσεων. Ενδεικτικό είναι πως ο προϋπολογισμός το 1981 ήταν 625δις δραχμές το 1988 έφτασε τα 3.2τρις. Τυπώθηκε πληθωριστικό χρήμα για να δοθούν αυξήσεις χωρίς όμως να υπάρχουν έσοδα. Το αποτέλεσμα ήταν η εκτίναξη του πληθωρισμού στο 25% το 1985. Αυτό σήμαινε πως κάθε χρόνο οι μισθωτοί και συνταξιούχοι έχαναν 3 μηνιάτικα αγοραστική αξία. Το 1985 που ήταν προεκλογικό έτος η Ελλάδα είχε φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με την τράπεζα της Ελλάδος να έχει συνάλλαγμα για λίγες εβδομάδες μόνο. Τότε ήταν που έπεσε το σύνθημα «Για ακόμα καλύτερες μέρες» (Αργότερα θα μεταλλαχθεί σε «Λεφτά υπάρχουν» από τον υιό)

Μοίραζε λεφτά για να κρατηθεί στην εξουσία

Είναι δύσκολο να βρει κάποιος έστω και ένα καλό που έκανε στην οικονομία η πολιτική του Α.Παπανδρέου. Απλά μοίραζε λεφτά για να κρατηθεί στην εξουσία όπως κάνει κάθε τριτοκοσμικός ηγέτης. Δεν έκανε δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και των φορολογικών βαρών. Παρά τις μεγάλες εξαγγελίες για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα,

- το ποσοστό των φόρων που πλήρωναν μισθωτοί και συνταξιούχοι από 52,1% το 1980 έφτασε το 63,2% το 1986!

- Η παραγωγικότητα μειώθηκε κατά 5,5% ενώ την ίδια περίοδο στη Ευρώπη αυξήθηκε κατά 20%.

- Η ανεργία παρά τις προσλήψεις από 2,7% πήγε στο 7% .

- Το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά μόλις 6.8% όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη αυξήθηκε κατά 26%.

- Η φοροδιαφυγή γιγαντώθηκε και η κυβέρνηση δανειζόταν για να μοιράσει και να αγοράσει ψήφους.

Από την επανεκλογή το 1985 στο "Τσοβόλα δώστα όλα"

Μερικές βδομάδες μετά την επανεκλογή του στην πρωθυπουργία το 1985, υποτίμησε την δραχμή (ακολούθησαν και άλλες) και ανακοίνωσε περικοπές μισθών και συντάξεων για να σώσει (και πάλι) την Ελλάδα.

Όταν η υποτίμηση δεν ήταν επικοινωνιακά αρεστή εφευρέθηκε η διολίσθηση της δραχμής κατά 1% κάθε μήνα.

Το 1989, έτος προεκλογικό, ελέχθη το περίφημο «Τσοβόλα δώστα όλα» δίνοντας το σινιάλο της οικονομικής ασυδοσίας.

Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχαν τα ΕΟΚικά κονδύλια θα είχαμε χρεοκοπήσει. Ήταν μεγάλη ιστορική ατυχία να συμπέσει η άνοδος του Α.Παπανδρέου, με την είσοδο μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Τα κοινοτικά κονδύλια όχι μόνο επέτρεψαν στο δήθεν κίνημα και τον Α.Παπανδρέου να κρατηθεί στην εξουσία για πολύ παραπάνω χρόνο από ότι έπρεπε, αλλά απέτρεψαν τον εκσυχρονισμό της οικονομίας και την πρόοδο της κοινωνίας. Στο Ιράκ και στην μέση ανατολή το πετρέλαιο κράτησε τους διαφόρους Σαντάμ και Καντάφι στην εξουσία και ανάσχεσε οποιαδήποτε πρόοδο. Στην Ελλάδα τον τον ρόλο του πετρελαίου έπαιξαν η δραχμή με το τύπωμα, οι ΕΟΚικές και μετέπειτα Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ο εύκολος δανεισμός και η οικονομική πολιτική του Α.Παπανδρέου.

Κρατικιστικά μοντέλα, διορισμοί, ψηφοθηρία και... εργατοπατέρες

Όταν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες απελευθέρωναν τις οικονομίες τους η δήθεν προοδευτική αριστερά με κυρίαρχο τον Α.Παπανδρέου επέμεινε σε σοβιετικού τύπου κρατικιστικά μοντέλα, φυσικά για να διορίζει και να ψηφοθηρεί. Αυτό είναι και ένα μεγάλο αίνιγμα γιατί ο Α.Παπανδρέου ακαδημαϊκά κάθε άλλο από κρατιστής οικονομολόγος ήταν. Κάθε άλλο, είχε την φήμη του εκσυγχρονιστή και μεταρρυθμιστή. Αντί αυτού ενθάρρυνε εργατοπατέρες που μόνο τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας δεν υπηρετούσαν και ντόπαραν τους πολίτες με το «Ο λαός στην εξουσία». Το δημόσιο χρησιμοποιήθηκε ως κομματικό τσιφλίκι και ο διορισμός για να μειώσει την ανεργία προσθέτοντας ψήφους και χρέη. Η δήθεν προοδευτική ιδεολογία του είχε επικρατήσει απόλυτα, με κύριο δεκανίκι τους εκδότες επιχειρηματίες/κατασκευαστές που παίρνανε όλες τις δουλειές.

Η διαφθορά έγινε κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινότητας του πολίτη. Το μεγαλύτερο μηντιακό-οικονομικό σκάνδαλο της μεταπολίτευσης η αγορά της τράπεζας Κρήτης από τον Κοσκωτά θα γίνει προπομπός των υπολοίπων. Όπως και το περίφημο «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και 500εκ», σχετικά με τις μίζες για εξοπλιστικά.

Οι πολίτες αναγκάστηκαν να προσαρμοστού,ν για να επιβιώσουν στο έκτρωμα του πελατειακού κράτους που αν και δημιούργησε η δεξιά, γιγάντωσε ο Α.Παπανδρέου.

"Καταστροφική για τον τόπο η οικονομική πολιτική του. Πολιτικά όμως ήταν τόσο καλή, που βρήκε μιμητές στη ΝΔ και τον Κώστα Καραμανλή"

Αναμφισβήτητα η τωρινή χρεοκοπία έχει τις ρίζες τις στην πρώτη 8ετια διακυβέρνησης του Α.Παπανδρέου. Αν και μακροπρόθεσμα η οικονομική πολιτική του Α.Παπανδρέου αποδείχθηκε καταστροφική για τον τόπο, πολιτικά ήταν πετυχημένη. Τόσο πολύ που βρήκε μιμητές στην ΝΔ και τον Κ.Καραμανλή.

Απεδείχθη πως χωρίς αυτήν δεν παίρνεις την εξουσία ούτε κρατιέσαι για πολύ καιρό. Η συνταγή είναι απλή. Χρεώνεις τις επόμενες γενεές και εύχεσαι να μην σου σκάσει η βόμβα. Αλλά έσκασε.

"Πολύ δύσκολο να αποτιμήσουμε το προσωπικό πολιτικό στίγμα του Ανδρέα Παπανδρέου"

* Π.Ε. Πετράκης, Καθηγητής ΕΚΠΑ

Νομίζω ότι η οικονομική πολιτική του Α.Π. μπορεί να διακριθεί σε δύο βασικές περιόδους. Η πρώτη που περιλαμβάνει την περίοδο πριν την ανάληψη εξουσίας και φθάνει μέχρι το 1989 χαρακτηρίζεται από μία έντονη διεκδικητική στάση απέναντι στην εσωτερική δομή εξουσίας με βελτίωση του βιοτικού επιπέδου μεγάλων λαϊκών στρωμάτων, κρατικοποιήσεις, τα ΜΟΠ και τη διόγκωση της σημασίας του δημόσιου τομέα στην οικονομία που χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τον εσωτερικό δανεισμό. Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας επιλύθηκε κυρίως μέσω των υποτιμήσεων (1983, 1985). Η δεύτερη περίοδος 1993 – 1996 έχει αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά, αφού προετοιμάζει την Ελληνική οικονομία για την ένταξή της στους αυστηρότερους θεσμούς της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Ως αποτέλεσμα, οι επεκτατικές κεϋνσιανές αντιλήψεις υποχώρησαν, ενώ ετέθησαν οι βάσεις για την έναρξη των πρώτων αποκρατικοποιήσεων (ΟΤΕ).

Όσον αφορά στο ποια ήταν τα σωστά και λάθη στην οικονομική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, το ερώτημα αφορά το αποτύπωμα της οικονομικής πολιτικής του Α. Παπανδρέου με κριτήριο την ευημερία του Ελληνικού λαού. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν τοποθετήσετε την πολιτική του στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο. Είναι οι εποχές που προετοιμάζουν τις μεγάλες συγκλίσεις που έγιναν αργότερα, στην ευρωπαϊκή οικονομία και στον δυτικό κόσμο γενικότερα, με τη βοήθεια κυρίως της επέκτασης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Είναι λοιπόν μεταβατικές εποχές από τη χαμηλή ανάπτυξη και τον ισχυρό πληθωρισμό της δεκαετίας του1980 στο Great Moderation (παγκόσμια ομαλοποίηση των ρυθμών μεγέθυνσης) και την έναρξη της διαδικασίας συγχρονισμού των κεντρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της δύσης στη δεκαετία του 1990 και αργότερα του 2000. Πρόκειται λοιπόν για μία ευνοημένη περίοδο διεθνούς ανόδου με αυτόνομη δυνατότητα άσκησης εσωτερικής οικονομικής πολιτικής προσαρμοσμένης στις οικονομικές δυνατότητες της χώρας. Επρόκειτο για την περίοδο με τον τέλειο συνδυασμό δυνατοτήτων και αποτελεσματικότητας των οικονομικών πολιτικών με κύριο αποτέλεσμα την άνοδο της Μεσαίας τάξης στην Ελλάδα και σε όλες τις Δυτικές Οικονομίες.

Πλεονασμός και κατασπατάληση πόρων

Ταυτοχρόνως όμως θα έπρεπε να είναι περίοδος εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης της Ελληνικής οικονομίας για την ισχυροποίηση της μελλοντικής παρουσία της.

Όμως εδώ ο πίνακας αποτελεσμάτων δείχνει πολύ χαμηλές επιδόσεις. Τα κονδύλια των διαρθρωτικών ταμείων κατευθύνθηκαν κυρίως προς εισοδηματικές ενισχύσεις και τα κίνητρα ενεργοποίησης της οικονομίας προσανατολίζονται στην παραγωγή και διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων που απευθύνονται κυρίως προς την εσωτερική αγορά. Οι επενδύσεις παίρνουν τη μορφή κυρίως των έργων υποδομής και οικοδομής, που θα παίξουν μεγαλύτερο ρόλο αργότερα. Λείπουν οι επενδύσεις που θα ανανέωναν το βιομηχανικό δυναμικό της χώρας. Η εκπαίδευση ως κοινωνική επένδυση διευρύνεται αλλά απέχει από τις μελλοντικές ανάγκες του Ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού, αφού παίρνει περισσότερο τη μορφή ποσοτικής συσσώρευσης γνώσεων και όχι της καλλιέργειας παιδείας στον σύγχρονο κόσμο. Έτσι όμως διαμορφώνεται μία κοινωνία που εάν τις ετίθετο (που της ετέθησαν) δύσκολα προβλήματα δε θα μπορούσε να τα διαχειριστεί.

Ο πλεονασμός πόρων χωρίς τη φροντίδα για τη διασφάλιση του μέλλοντος οδήγησε στην σπατάλησή τους και στη διαμόρφωση ενός ακραίου καταναλωτικού οικονομικού προτύπου που επιτάθηκε στην δεκαετία του 2000.

Ευθύνες έχει όλη η πολιτική τάξη από το 1980 ως την πτώχευση του 2010

Όλη η πολιτική τάξη που κυβέρνησε τη χώρα από το 1980 και μέχρι την πτώχευση του 2010 αναγκαστικά έχει ευθύνες. Αυτοί που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν περισσότερες.

Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν αυτοί οι πολιτικοί και η πολιτική τους ήταν αντανάκλαση των κοινωνικών επιθυμιών και απλώς εξέφραζαν πραγματικές τάσεις της κοινωνίας ή εάν είχαν και προσωπική συμβολή στη διαμόρφωση των πραγματικών δεδομένων της χώρας.

Είναι πολύ δύσκολο να αποτιμήσουμε το προσωπικό πολιτικό στίγμα του Α.Π. Αναρωτιέμαι δηλαδή μήπως η «επιτυχία» της διακυβέρνησής του δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ακρίβεια της αντανάκλασης των επικρατουσών κοινωνικών τάσεων. Όμως και εάν έτσι είχαν τα πράγματα ο πολιτικός ως πρωτοποριακή έκφραση της κοινωνίας έχει αυξημένες ευθύνες.

http://news247.gr/eidiseis/afieromata/andreas-papandreou/ftaiei-o-andreas-papandreoy-gia-th-xreokopia-ths-xwras.4130794.html