Κάποιες σκέψεις πάνω στη νέα απίστευτη τουρκική πρόκληση που θα δούμε στη Θράκη στα τέλη του Αυγούστου
Ποιός θα βάλει επιτέλους ένα φρένο στον ραγδαίο εκτουρκισμό της καθημερινότητάς μας;
Ὅλοι ὅσοι μᾶς διαβάζετε συστηματικά, γνωρίζετε καλά ὅτι ἀπεχθανόμαστε τούς μελοδραματικούς τόνους καί τά μεγάλα λόγια. Τό τονίζουμε προκαταρκτικά γιά νά μήν παρερμηνεύσει κάποιος τά κατωτέρω.
Τούς τελευταίους μῆνες, ἡ προπαγανδιστική μηχανή τῆς Τουρκίας στήν περιοχή δουλεύει στό φούλ. Δεκάδες ἐκδηλώσεις, συναντήσεις, φιέστες γίνονται σέ καθημερινή πλέον βάση, ἄλλοτε μέ τό πρόσχημα τοῦ «πολιτισμοῦ», ἄλλοτε μέ τήν ἀφορμή τῆς «θρησκείας» κι ἄλλοτε μέ τήν προμετωπίδα τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων». Ἡ γενικότερη ἀνισορροπία δυνάμεων μᾶλλον ἔπεισε τήν Ἄγκυρα νά ἐπιταχύνει τούς σχεδιασμούς της, τούτη τή στιγμή πού μᾶς βρίσκουν στριμωγμένους πολλαπλῶς. Κι ἐδῶ βρίσκονται οἱ εὐθῦνες τοῦ καθενός Θρακιώτη, ἀπό τόν δήμαρχο ὥς τόν τελευταῖο δημότη πού δέν ἔχει ἀκόμη ἐκμαυλιστεῖ ἀπό τόν ἐθνομηδενισμό, τήν κομματοκρατία καί τήν ἡττοπάθεια.
Στά τέλη Ἰουλίου ἦρθε ὁ ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἐρντογάν καί μίλησε γιά τούς αἰῶνες τῶν Ὀθωμανῶν στήν περιοχή. Μετά (2/8) ἔγινε στήν κεντρική πλατεία τῆς Κομοτηνῆς «φεστιβάλ νεολαίας», δῆθεν τοῦ Συλλόγου Ἐπιστημόνων Μειονότητας. Στίς 17/8 ὁ ἴδιος φορέας φέρνει – μαζί μέ τό TRT – τόν Φερχάτ Γκιοτζέρ νά τραγουδήσει στό στάδιο τῆς Ξάνθης. Καί στό τέλος τοῦ μήνα θά μᾶς κουβαληθοῦν δύο ἀποστολές μέ ἀφορμή τό Ραμαζάνι καί διακηρυγμένο στόχο τήν ἐπίδειξη δύναμης! Ποιός θά βάλει ἕνα φρένο στόν ἐκτουρκισμό τῆς καθημερινότητάς μας;
Ὁ πρῶτος πού μπορεῖ κάτι νά κάνει εἶναι ὁ δήμαρχος Κομοτηνῆς, Δημήτρης Κοτσάκης. Δήμαρχε, μπορεῖ μέ καλή προαίρεση καί ἴσως καί κάποια ἐκλογική στόχευση νά ἔδωσες τήν ἄδεια στό καραβάνι τοῦ δήμου Μπαϊράμπασα, ὅμως τά πράγματα δέν εἶναι διόλου ἀθῶα. Πρόσεξε σκηνές στήν ἀναχώρησή του ἀπό τήν Πόλη:
Ἀνάκρουση ὀθωμανικῶν ἐμβατηρίων (“Μεχτέρ Μαρσί”), ἐθνικιστικές ἀναφορές τοῦ διοργανωτῆ δημάρχου Χουσεΐν Μπουργκέ (Ὅταν βγήκαμε στούς δρόμους γιά νά πραγματοποιήσουμε τά ὄνειρά μας, ξέραμε πώς θά πᾶμε στή γῆ τῶν προγόνων μας. Πήγαμε νά δοῦμε τούς ὁμογενεῖς μας, ὥστε οἱ ἄνθρωποι κάθε φυλῆς θρησκείας καί γλώσσας νά νοιώσουν τή δύναμη τοῦ ἔθνους μας) καί τοῦ συμβούλου Γκιοκσέλ Γκιουμουσντάγ (Τά χώματα τῶν Βαλκανίων, ἐδῶ κι ἐκεῖ, μυρίζουν τουρκισμό. Ὅλα φέρουν τά ἴχνη πού μᾶς ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας… Ἀποτελοῦμε τούς φρουρούς τῆς κληρονομιᾶς τους…). Θά τούς δώσεις λοιπόν, δήμαρχε, τήν πλατεία τῆς πόλης μας γιά νά νιώσουμε τή δύναμη τοῦ ἔθνους τους;;;!!! Δέν τούς φτάνει τό τραῖνο «Μπαλκάν Ἐξπρές» πού ἔρχεται γιά τό ραμαζάνι;
Ναί, δέν θ’ ἀλλάξει κάτι δραματικά μέ ἕνα «ὄχι». Ἄν ὅμως δοθεῖ ἕνα μήνυμα πώς ὑπάρχει καί κόκκινη γραμμή στή στάση μας, κι ἄν ὁ κόσμος ξυπνήσει ἀπό τόν λήθαργο κι ἀντιληφθεῖ τί συμβαίνει, πολλά μποροῦν νά ἐπιτευχθοῦν. Καί μιλᾶμε γιά ξύπνημα γιατί ποιός γνωρίζει τήν κινητικότητα τῆς ἄλλης πλευρᾶς; Τά ταξείδια πού διοργανώνονται κάθε τρεῖς καί δύο στά πολεμικά μουσεῖα καί στά στρατιωτικά μνημεῖα τῆς Τουρκίας (τελευταῖο κροῦσμα ὁ Μειονοτικός Σύλλογος Νοτίου Ἕβρου πού τίμησε τούς δυτικοθρακιῶτες μάρτυρες πού ἔπεσαν «γιά τήν πατρίδα» στήν Καλλίπολη), τήν κατήχηση δυτικοθρακιωτῶν Τούρκων ἀπό δῶ μά κι ἀπό τή Γερμανία στόν Σύλλογο Ἀλληλεγγύης Τούρκων Δυτικῆς Θράκης (βλ. τό πρόγραμμα «τρεῖς χῶρες, μία ταυτότητα» μέ 19 νέους), τά νεο-οθωμανικά συμπόσια τουρκικῶν φύλων (σάν κι αὐτό τῆς Γιάλοβας στίς 16-22/7 ὅπου ὁ ὑπουργός Φαρούκ Τσελίκ ἐγγυήθηκε τήν παρουσία τῆς χώρας του ὅπου βρίσκεται Τοῦρκος), τά δῆθεν φιλανθρωπικά παζάρια (σάν τῆς Ξάνθης πού ἑτοιμάζεται γιά τίς 18-19/9), χώρια ὅλα ὅσα ἀπαριθμήσαμε πιό πάνω. Λοιπόν;
“Αντιφωνητής”, 16/8/2010
http://kostasxan.blogspot.com/2010/08/blog-post_23.html
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
Η διεθνής απομόνωση του Γιώργου
Όλοι οι αρχηγοί κρατών απομακρύνονται από τον Γιώργο... Γιατί άραγε;
Η απελπισία της απομόνωσης και της υποβάθμισης, τον οδήγησε στην "αγκαλιά" του Νετανιάχου;
Την επομενη του μνημονίου είχε ήδη φανεί ένα φλερτ του Παπανδρέου με τον Καρατζαφέρη. Τότε εξέχων μέλλος της πολιτικής ζωής και του ΠΑΣΟΚ διανοητής και συγγραφέας, σε σχετική ερώτηση μου είχε απαντήσει επί λέξη: “Είναι απελπισμένος. Ότι του πετάξεις θα το πιάσει να το κάνει σχεδία”.
Πριν λίγες ημερες είδαμε τον ακροδεξιό Νετανιάχου παρέα με τον ΓΑΠ και τότε τον θυμήθηκα.
“Απομονωμένος” λοιπόν. Ψάχνει απεγνωσμένα να καλύψει την παγερή αδιαφορία των εταίρων μας στην ΕΕ. Τελευταία κουβέντα που είχε ήταν με την Μερκέλ λίγο πριν το Καστελόριζο. Δεν τα πήγαν καλά. Πήρε αργότερα μια κουστωδία μαζί του στην Βουλγαρία σας προπέτασμα καπνού.
Στο τηλέφωνο πλέον δεν βγαίνει κανείς απο την ΕΕ παρά μόνο στο επίπεδο του ΥΠΕΞ. Χάθηκε ο Θαπατέρο ο Σαρκοζί…
Βγαίνει μόνο Κύπριος από υποχρέωση και κάποιοι απίθανοι Λυβιοι.
Ακουμπά στον Νετανιάχου μπας και βρει συνομιλητές στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Δανούς Άγλλους… κάποιον. Τσακίζει τα τηλέφωνα. Μόνο ο Βαν Ρομπέι καταδεχτηκε να βγει στο τηλέφωνο και η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ.
Ακουμπά στον Νετανιάχου και τελικά την ίδια ημέρα τον χρησιμοποιούν αντιτουρκικά οι Αμερικάνοι. Επέρχεται κατάρευση κλονίζεται και φεύγει διακοπές. Από το επιτελείο του διαδίδουν δήθεν αλλαγή πλέυσης στα εξωτερικά μας. Τρίχες. Καμία πλέυση. Η απομόνωση ειναι εκωφαντική και τον τσακίζει. Όλοι ξέρουν τον ΓΑΠ δεν αντέχει να τρώει πόρτα. Κλονίζεται.
Το Φλερτ με το Ισραήλ δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας την απομόνωση. Άλλωστε η Ευρώπη έχει καταδικάσει λεκτικά το Ισραήλ τόσο για την Γάζα όσο και για την βύθιση του ανθρωπιστικού στολίσκου. Κανείς δεν είδε θετικά την έλευση Νετανιάχου και της Μοσαντ στην Ευρωζώνη αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι.
Τι άλλο μπορούν να κάνουν με αυτή την χώρα, πως να συνδιαλαγούν με τον παράξενο Λαό μας που δεν δείχνει σημάδια ζωής.
Πόρταααα!
Πηγή
http://kostasxan.blogspot.com/2010/08/blog-post_8376.html
Η απελπισία της απομόνωσης και της υποβάθμισης, τον οδήγησε στην "αγκαλιά" του Νετανιάχου;
Την επομενη του μνημονίου είχε ήδη φανεί ένα φλερτ του Παπανδρέου με τον Καρατζαφέρη. Τότε εξέχων μέλλος της πολιτικής ζωής και του ΠΑΣΟΚ διανοητής και συγγραφέας, σε σχετική ερώτηση μου είχε απαντήσει επί λέξη: “Είναι απελπισμένος. Ότι του πετάξεις θα το πιάσει να το κάνει σχεδία”.
Πριν λίγες ημερες είδαμε τον ακροδεξιό Νετανιάχου παρέα με τον ΓΑΠ και τότε τον θυμήθηκα.
“Απομονωμένος” λοιπόν. Ψάχνει απεγνωσμένα να καλύψει την παγερή αδιαφορία των εταίρων μας στην ΕΕ. Τελευταία κουβέντα που είχε ήταν με την Μερκέλ λίγο πριν το Καστελόριζο. Δεν τα πήγαν καλά. Πήρε αργότερα μια κουστωδία μαζί του στην Βουλγαρία σας προπέτασμα καπνού.
Στο τηλέφωνο πλέον δεν βγαίνει κανείς απο την ΕΕ παρά μόνο στο επίπεδο του ΥΠΕΞ. Χάθηκε ο Θαπατέρο ο Σαρκοζί…
Βγαίνει μόνο Κύπριος από υποχρέωση και κάποιοι απίθανοι Λυβιοι.
Ακουμπά στον Νετανιάχου μπας και βρει συνομιλητές στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Δανούς Άγλλους… κάποιον. Τσακίζει τα τηλέφωνα. Μόνο ο Βαν Ρομπέι καταδεχτηκε να βγει στο τηλέφωνο και η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ.
Ακουμπά στον Νετανιάχου και τελικά την ίδια ημέρα τον χρησιμοποιούν αντιτουρκικά οι Αμερικάνοι. Επέρχεται κατάρευση κλονίζεται και φεύγει διακοπές. Από το επιτελείο του διαδίδουν δήθεν αλλαγή πλέυσης στα εξωτερικά μας. Τρίχες. Καμία πλέυση. Η απομόνωση ειναι εκωφαντική και τον τσακίζει. Όλοι ξέρουν τον ΓΑΠ δεν αντέχει να τρώει πόρτα. Κλονίζεται.
Το Φλερτ με το Ισραήλ δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας την απομόνωση. Άλλωστε η Ευρώπη έχει καταδικάσει λεκτικά το Ισραήλ τόσο για την Γάζα όσο και για την βύθιση του ανθρωπιστικού στολίσκου. Κανείς δεν είδε θετικά την έλευση Νετανιάχου και της Μοσαντ στην Ευρωζώνη αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι.
Τι άλλο μπορούν να κάνουν με αυτή την χώρα, πως να συνδιαλαγούν με τον παράξενο Λαό μας που δεν δείχνει σημάδια ζωής.
Πόρταααα!
Πηγή
http://kostasxan.blogspot.com/2010/08/blog-post_8376.html
Η Μόσχα διεκδικεί την Παναγία Σουμελά
Tου Σταυρου Tζιμα
Σε ευθεία αμφισβήτηση του πρωταγωνιστικού ρόλου του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην επαναλειτουργία της Ιεράς Μονής της Παναγίας Σουμελά, προέβη η ρωσική πλευρά λίγες μόνον ώρες μετά την ιστορική στιγμή της τέλεσης της πρώτης μετά ογδόντα οχτώ χρόνια πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας στο μοναστήρι-θρύλο του Πόντου.
Tούτο προκύπτει από τις δηλώσεις του βουλευτή της ρωσικής Δούμας και προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας κ. Ιβάν Σαββίδη, μετά το πέρας των εκδηλώσεων στην Τραπεζούντα. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου ο Ιβάν Σαββίδης, γνωστοποίησε ότι ξεκίνησε συνομιλίες με τις τουρκικές αρχές για την επαναλειτουργία της Παναγίας Σουμελά όχι μόνο τον Δεκαπενταύγουστο αλλά «σε κάθε ορθόδοξη γιορτή», δίχως να διευκρινίζει εάν σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχει και το Φανάρι ή πρόκειται για πρωτοβουλία δική του και πίσω από αυτόν, του ρωσικού παράγοντα.
Οπως αναφέρεται σε ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού Ανατολικής Ευρώπης του οποίου ηγείται, «ο πρωτεργάτης και ένας από τους βασικούς οργανωτές του γεγονότος είναι η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, με επικεφαλής τον βουλευτή της κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ιβάν Σαββίδη».
Σε αντίθεση με την εκδοχή του Φαναρίου, ότι η άδεια της τουρκικής κυβέρνησης εστάλη αποκλειστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 9 Ιουνίου, στην ανακοίνωση διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι αυτή είχε δοθεί επισήμως τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα.
«Η επίσημη άδεια για την τέλεση της Λειτουργίας στο μοναστήρι πάρθηκε στις 13 Μαΐου 2010 με ενεργό συμμετοχή των μελών των κυβερνήσεων Τουρκίας, Ελλάδας και Ρωσίας, της διοίκησης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, των εκπροσώπων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, της Ρωσικής και Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», σημειώνεται στην ανακοίνωση.
Διαβάζοντας κάποιος πίσω από τις γραμμές και γνωρίζοντας το παρασκήνιο που προηγήθηκε του εορτασμού, δεν δυσκολεύεται να αναγνώσει τη ρωσική δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι το Φανάρι εμφάνισε ως επίτευγμα αποκλειστικά του κ.κ. Βαρθολομαίου την ιστορική εξέλιξη αλλά και την υποβάθμιση εκ μέρους του έχοντος το γενικό πρόσταγμα Οικουμενικού Πατριάρχη, της ρωσικής παρουσίας και του κ. Σαββίδη προσωπικά στην τελετή της Θείας Λειτουργίας.
Στην ανακοίνωσή του ο κ. Ιβάν Σαββίδης υπενθυμίζει ακόμα ότι «η Θεία Λειτουργία τελέστηκε σε δύο γλώσσες, στην αρχαία ελληνική και την εκκλησιαστική σλαβική, με συμμετοχή εκπροσώπων τριών ορθοδόξων Εκκλησιών, της Κωνσταντινουπόλεως, της Ρωσικής και της Ελληνικής», ότι παραβρέθηκε στην τελετή «αντιπροσωπεία περισσοτέρων των 500 προσκυνητών από Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία, Καζαχστάν και Λευκορωσία», ενώ φιλοξενεί και δηλώσεις του Ρώσου επισκόπου, Ποντόλσκ του Τύχωνα, που τονίζει ότι με το άνοιγμα της Σουμελά «χαίρεται η καρδιά κάθε χριστιανού, ανεξάρτητα εάν είναι Ελληνας, Ρώσος, Γεωργιανός, Αμπχάζιος ή Οσετός».
Οι Ρώσοι είναι σαφές ότι άφησαν να περάσει ο εορτασμός και διά του κ. Ιβάν Σαββίδη επιχειρούν να αποκαταστήσουν την, κατ’ αυτούς, εις βάρος τους επιχειρούμενη αδικία.
Αισθάνονται ότι δεν πήραν το μερίδιο που τους ανήκει σε αυτήν την επιτυχή εξέλιξη, καθώς εμφανώς διά του κ. Σαββίδη και παρασκηνιακά διά του Κρεμλίνου και της Ρωσικής Εκκλησίας είχαν δραστηριοποιηθεί πιέζοντας την τουρκική κυβέρνηση να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Μονής Σουμελά. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν στην Αγκυρα επιστολές τόσο του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν όσο και του ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ προς τον Ταγίπ Ερντογάν, με τις οποίες ζητούν να ικανοποιήσει το αίτημα των ορθοδόξων, ενώ υπενθυμίζουν ότι ο Ιβάν Σαββίδης πρωτοστάτησε στα προσκυνήματα που προηγήθηκαν του φετινού Δεκαπενταύγουστου στη Σουμελά και επισημαίνουν ότι εκείνος μετέφερε για πρώτη φορά το 2008 την ιστορική εικόνα στο μοναστήρι της Σουμελά συνοδευόμενος από Ρώσους ιερείς.
Υπάρχει βεβαίως ο αντίλογος: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος επιτυγχάνει το άνοιγμα της μονής για τον ίδιο και την Ορθοδοξία ακολουθώντας μια σωστή πολιτική και εκμεταλλευόμενος την επιδίωξη της Τουρκίας να εμφανίσει προς τη Δύση την εικόνα ενός σύγχρονου κράτους, ανεκτικού, μεταξύ άλλων, και στη θρησκευτική διαφορετικότητα. Σε κάθε περίπτωση οι εντρυφούντες στα εκκλησιαστικά αναμένουν με ενδιαφέρον την εξέλιξη της διελκυστίνδας Φαναρίου - Μόσχας σε μια περίοδο που οι σχέσεις τους κινούνται σε εύκρατο κλίμα.
Εξωτερική πολιτική μέσω της θρησκείας
Το παιχνίδι της επιρροής στην ευρύτερη περιοχή παραμένει ανοιχτό και η θρησκεία δεν μένει έξω από αυτό. Στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας εκατομμύρια χριστιανοί προσεύχονταν τα τελευταία χρόνια, παρακολουθώντας στις τηλεοράσεις τη μεταφορά της εικόνας της Παναγίας στο όρος Μελάς.
Ρώσο βουλευτή έβλεπαν να τη μεταφέρει και Ρώσους ιερείς να την ευλογούν. Οι συνειρμοί από τις «ρωσικές αποβάσεις» δεν ήταν δύσκολο να γίνουν.
Δεν είναι εξάλλου μυστικό ότι η Μόσχα διεκδικεί να γίνει το κέντρο της παγκόσμιας ορθοδοξίας -την αποκαλούμενη Τρίτη Ρώμη- προσδοκώντας και μέσα από τη συσπείρωση των ορθοδόξων χριστιανών, την αύξηση της πολιτικής και οικονομικής της ισχύος.
Η ενεργός εμπλοκή της στην υπόθεση της Παναγίας Σουμελά, πέραν της αύξησης του κύρους της στους ορθοδόξους, την καθιστά παίκτη στις θρησκευτικές εξελίξεις στην Τουρκία για τις οποίες ενδιαφέρεται και για έναν επιπλέον λόγο: στην Τουρκία έχουν μεταναστεύσει και εργάζονται δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι τους οποίους η Ρωσική Εκκλησία οργανώνει σε ενορίες. Με δεδομένο ότι ελάχιστοι ελληνορθόδοξοι έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, οι Ρώσοι είναι εκείνοι που θα κάνουν χρήση για τις λατρευτικές τους ανάγκες όσων εκκλησιών ανοίξουν, ακόμα και της ίδιας της Παναγίας Σουμελά.
ΠΗΓΗ :ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Σε ευθεία αμφισβήτηση του πρωταγωνιστικού ρόλου του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην επαναλειτουργία της Ιεράς Μονής της Παναγίας Σουμελά, προέβη η ρωσική πλευρά λίγες μόνον ώρες μετά την ιστορική στιγμή της τέλεσης της πρώτης μετά ογδόντα οχτώ χρόνια πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας στο μοναστήρι-θρύλο του Πόντου.
Tούτο προκύπτει από τις δηλώσεις του βουλευτή της ρωσικής Δούμας και προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας κ. Ιβάν Σαββίδη, μετά το πέρας των εκδηλώσεων στην Τραπεζούντα. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου ο Ιβάν Σαββίδης, γνωστοποίησε ότι ξεκίνησε συνομιλίες με τις τουρκικές αρχές για την επαναλειτουργία της Παναγίας Σουμελά όχι μόνο τον Δεκαπενταύγουστο αλλά «σε κάθε ορθόδοξη γιορτή», δίχως να διευκρινίζει εάν σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχει και το Φανάρι ή πρόκειται για πρωτοβουλία δική του και πίσω από αυτόν, του ρωσικού παράγοντα.
Οπως αναφέρεται σε ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού Ανατολικής Ευρώπης του οποίου ηγείται, «ο πρωτεργάτης και ένας από τους βασικούς οργανωτές του γεγονότος είναι η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, με επικεφαλής τον βουλευτή της κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ιβάν Σαββίδη».
Σε αντίθεση με την εκδοχή του Φαναρίου, ότι η άδεια της τουρκικής κυβέρνησης εστάλη αποκλειστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 9 Ιουνίου, στην ανακοίνωση διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι αυτή είχε δοθεί επισήμως τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα.
«Η επίσημη άδεια για την τέλεση της Λειτουργίας στο μοναστήρι πάρθηκε στις 13 Μαΐου 2010 με ενεργό συμμετοχή των μελών των κυβερνήσεων Τουρκίας, Ελλάδας και Ρωσίας, της διοίκησης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, των εκπροσώπων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, της Ρωσικής και Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», σημειώνεται στην ανακοίνωση.
Διαβάζοντας κάποιος πίσω από τις γραμμές και γνωρίζοντας το παρασκήνιο που προηγήθηκε του εορτασμού, δεν δυσκολεύεται να αναγνώσει τη ρωσική δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι το Φανάρι εμφάνισε ως επίτευγμα αποκλειστικά του κ.κ. Βαρθολομαίου την ιστορική εξέλιξη αλλά και την υποβάθμιση εκ μέρους του έχοντος το γενικό πρόσταγμα Οικουμενικού Πατριάρχη, της ρωσικής παρουσίας και του κ. Σαββίδη προσωπικά στην τελετή της Θείας Λειτουργίας.
Στην ανακοίνωσή του ο κ. Ιβάν Σαββίδης υπενθυμίζει ακόμα ότι «η Θεία Λειτουργία τελέστηκε σε δύο γλώσσες, στην αρχαία ελληνική και την εκκλησιαστική σλαβική, με συμμετοχή εκπροσώπων τριών ορθοδόξων Εκκλησιών, της Κωνσταντινουπόλεως, της Ρωσικής και της Ελληνικής», ότι παραβρέθηκε στην τελετή «αντιπροσωπεία περισσοτέρων των 500 προσκυνητών από Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία, Καζαχστάν και Λευκορωσία», ενώ φιλοξενεί και δηλώσεις του Ρώσου επισκόπου, Ποντόλσκ του Τύχωνα, που τονίζει ότι με το άνοιγμα της Σουμελά «χαίρεται η καρδιά κάθε χριστιανού, ανεξάρτητα εάν είναι Ελληνας, Ρώσος, Γεωργιανός, Αμπχάζιος ή Οσετός».
Οι Ρώσοι είναι σαφές ότι άφησαν να περάσει ο εορτασμός και διά του κ. Ιβάν Σαββίδη επιχειρούν να αποκαταστήσουν την, κατ’ αυτούς, εις βάρος τους επιχειρούμενη αδικία.
Αισθάνονται ότι δεν πήραν το μερίδιο που τους ανήκει σε αυτήν την επιτυχή εξέλιξη, καθώς εμφανώς διά του κ. Σαββίδη και παρασκηνιακά διά του Κρεμλίνου και της Ρωσικής Εκκλησίας είχαν δραστηριοποιηθεί πιέζοντας την τουρκική κυβέρνηση να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Μονής Σουμελά. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν στην Αγκυρα επιστολές τόσο του πρωθυπουργού Βλαντιμίρ Πούτιν όσο και του ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ προς τον Ταγίπ Ερντογάν, με τις οποίες ζητούν να ικανοποιήσει το αίτημα των ορθοδόξων, ενώ υπενθυμίζουν ότι ο Ιβάν Σαββίδης πρωτοστάτησε στα προσκυνήματα που προηγήθηκαν του φετινού Δεκαπενταύγουστου στη Σουμελά και επισημαίνουν ότι εκείνος μετέφερε για πρώτη φορά το 2008 την ιστορική εικόνα στο μοναστήρι της Σουμελά συνοδευόμενος από Ρώσους ιερείς.
Υπάρχει βεβαίως ο αντίλογος: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος επιτυγχάνει το άνοιγμα της μονής για τον ίδιο και την Ορθοδοξία ακολουθώντας μια σωστή πολιτική και εκμεταλλευόμενος την επιδίωξη της Τουρκίας να εμφανίσει προς τη Δύση την εικόνα ενός σύγχρονου κράτους, ανεκτικού, μεταξύ άλλων, και στη θρησκευτική διαφορετικότητα. Σε κάθε περίπτωση οι εντρυφούντες στα εκκλησιαστικά αναμένουν με ενδιαφέρον την εξέλιξη της διελκυστίνδας Φαναρίου - Μόσχας σε μια περίοδο που οι σχέσεις τους κινούνται σε εύκρατο κλίμα.
Εξωτερική πολιτική μέσω της θρησκείας
Το παιχνίδι της επιρροής στην ευρύτερη περιοχή παραμένει ανοιχτό και η θρησκεία δεν μένει έξω από αυτό. Στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας εκατομμύρια χριστιανοί προσεύχονταν τα τελευταία χρόνια, παρακολουθώντας στις τηλεοράσεις τη μεταφορά της εικόνας της Παναγίας στο όρος Μελάς.
Ρώσο βουλευτή έβλεπαν να τη μεταφέρει και Ρώσους ιερείς να την ευλογούν. Οι συνειρμοί από τις «ρωσικές αποβάσεις» δεν ήταν δύσκολο να γίνουν.
Δεν είναι εξάλλου μυστικό ότι η Μόσχα διεκδικεί να γίνει το κέντρο της παγκόσμιας ορθοδοξίας -την αποκαλούμενη Τρίτη Ρώμη- προσδοκώντας και μέσα από τη συσπείρωση των ορθοδόξων χριστιανών, την αύξηση της πολιτικής και οικονομικής της ισχύος.
Η ενεργός εμπλοκή της στην υπόθεση της Παναγίας Σουμελά, πέραν της αύξησης του κύρους της στους ορθοδόξους, την καθιστά παίκτη στις θρησκευτικές εξελίξεις στην Τουρκία για τις οποίες ενδιαφέρεται και για έναν επιπλέον λόγο: στην Τουρκία έχουν μεταναστεύσει και εργάζονται δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι τους οποίους η Ρωσική Εκκλησία οργανώνει σε ενορίες. Με δεδομένο ότι ελάχιστοι ελληνορθόδοξοι έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, οι Ρώσοι είναι εκείνοι που θα κάνουν χρήση για τις λατρευτικές τους ανάγκες όσων εκκλησιών ανοίξουν, ακόμα και της ίδιας της Παναγίας Σουμελά.
ΠΗΓΗ :ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου
Η Κύπρος από τα βάθη της ιστορίας της είναι ελληνική.
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να μη αρέσει σήμερα σε μερικούς οπαδούς του «ρεαλισμού των πραγματικοτήτων της κατοχής». Θεωρούν ότι αυτή η άποψη αποτελεί εθνικιστική έξαρση, που εμποδίζει «την επανένωση» της Κύπρου. Θεωρούν ότι η «επανένωση» μπορεί να πραγματοποιηθεί ευκολότερα, όταν μιλούμε για ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα ή καλύτερα για ελληνοκύπριους και τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους, δύο κοινότητες με ίσα δικαιώματα, που πρέπει να ζήσουν δίπλα δίπλα.
Ομως υπάρχει και η έννοια ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, που τα όρια του δεν είναι απλώς οι σημερινοί Ελληνοκύπριοι. Είναι ο Ελληνισμός που είναι το κυρίαρχο στοιχείο της Κύπρου χιλιάδες χρόνια τώρα. Είναι ο Ελληνισμός που αποτελεί την ιστορική ταυτότητα της Κύπρου, που δημιούργησε την παράδοση της Κύπρου και τα μνημεία του πολιτισμού της. Είναι ο Ελληνισμός που πέρασε από χίλια μύρια κύματα, που δεκάδες ισχυρότεροι εχθροί τον κατέκτησαν και προσπάθησαν να τον εξαφανίσουν ή να αλλοιώσουν την ιστορική παρουσία του στην Κύπρο. Οι μειονότητες που υπάρχουν στον νησί είναι τα απομεινάρια αυτών των κατακτητών, που παρέμειναν μετά την αποχώρηση των κατακτητών και αποτελούν σήμερα μέρος του λαού της Κύπρου.
Οι άσπονδοι φίλοι της Κύπρου κατάφεραν με χίλιους τρόπους μια από αυτές τις μειονότητες να την αναβαθμίσουν σε κοινότητα και σήμερα την αναβαθμίσουν ακόμα περισσότερο και θέλουν να την κάνουν συνιστών κρατίδιο με πολιτική ισότητα του 18% με το 82% της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι και ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας και διεξάγει εκ μέρους της τις ενδοκυπριακές συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού. Στόχος του όπως διακηρύσσει είναι η «επανένωση της Κύπρου σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα».
Εκείνο που πρέπει να τονίζουμε όμως είναι ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας δεν πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, που θα ζήσουν σε μια επανενωμένη Κύπρο. Πρέπει πρώτα πρώτα να σκέφτεται και να ενδιαφέρεται για το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου.
‘Ηδη με τις γενναίες παραχωρήσεις του έχει ανατρέψει την ισότητα των δυο κοινοτήτων. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα σε μια επανενωμένη Κύπρο θα έχει πολύ περισσότερα δικαιώματα από την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Οι πρόνοιες του ομόσπονδου κράτους είναι ετεροβαρείς και καταπατούν δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων. Ο πρόεδρος πιστεύει ότι είμαστε οι ηττημένοι του πολέμου. Πιστεύει ακόμα ότι εμείς είμαστε ένοχοι για τα κακά που βρήκαν την Κύπρο και πρέπει να αποδεχθούμε ένα άδικο και ετεροβαρή συμβιβασμό, για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση. Το πρώτο θέμα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε τη διχοτόμηση, αλλά θα την νομιμοποιήσουμε και θα τη μονιμοποιήσουμε.
Το δεύτερο και σημαντικότερο θέμα είναι το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την ευθύνη μιας πενταετίας και έχει την εξουσία να κυβερνήσει και να διαπραγματευτεί για μια πενταετία. Ο ηγέτης όμως του Ελληνισμού της Κύπρου έχει την ευθύνη μιας τρισχιλιετούς ιστορίας και παρουσίας του Ελληνισμού της Κύπρου. ‘Εχει την ευθύνη που πηγάζει από το παρελθόν και προεκτείνεται στο μέλλον. Δεν έχει ούτε δικαίωμα, ούτε νομιμοποιείται να πάρει αποφάσεις που να δεσμεύουν και να θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου. Δεν έχει το δικαίωμα να κάμει παραχωρήσεις που να μας καθιστούν την τελευταία γενιά του Ελληνισμού της Κύπρου. Ούτε και έχει το δικαίωμα να συρρικνώσει την έννοια του Ελληνισμού της Κύπρου στα στενά πλαίσια της ελληνοκυπριακής κοινότητας, που θα παραμείνει υποχείριο του τουρκικού επεκτατισμού και συστατικό ενός κράτους, που θα αποτελεί προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Η Κύπρος πρέπει να έχει την ιστορική συνέχεια που χάραξαν οι Αχαιοί πριν χιλιάδες χρόνια. Και η συνέχεια αυτή θα υπάρχει μόνο με επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου. Αυτό είναι υποχρεωμένος να το διεκδικεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ηγέτης του Ελληνισμού της Κύπρου, έστω και αν δεν το αποδέχεται ή δεν αποτελεί όραμά του. Πρέπει το όραμά του να είναι κάτι περισσότερο από την κοινή συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Ας θεωρήσει υποχρέωσή του να μην είναι ο τελευταίος ηγέτης του Ελληνισμού της Κύπρου, ακόμα κι αν τον βραβεύσουν με το νόμπελ Ειρήνης.
Ο Ελληνισμός δεν είναι κάτι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που έχει για πάντα εξαφανιστεί.
Δωριεύς, για το Christofias-watch
http://christofias-watch.blogspot.com/
Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να μη αρέσει σήμερα σε μερικούς οπαδούς του «ρεαλισμού των πραγματικοτήτων της κατοχής». Θεωρούν ότι αυτή η άποψη αποτελεί εθνικιστική έξαρση, που εμποδίζει «την επανένωση» της Κύπρου. Θεωρούν ότι η «επανένωση» μπορεί να πραγματοποιηθεί ευκολότερα, όταν μιλούμε για ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα ή καλύτερα για ελληνοκύπριους και τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους, δύο κοινότητες με ίσα δικαιώματα, που πρέπει να ζήσουν δίπλα δίπλα.
Ομως υπάρχει και η έννοια ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, που τα όρια του δεν είναι απλώς οι σημερινοί Ελληνοκύπριοι. Είναι ο Ελληνισμός που είναι το κυρίαρχο στοιχείο της Κύπρου χιλιάδες χρόνια τώρα. Είναι ο Ελληνισμός που αποτελεί την ιστορική ταυτότητα της Κύπρου, που δημιούργησε την παράδοση της Κύπρου και τα μνημεία του πολιτισμού της. Είναι ο Ελληνισμός που πέρασε από χίλια μύρια κύματα, που δεκάδες ισχυρότεροι εχθροί τον κατέκτησαν και προσπάθησαν να τον εξαφανίσουν ή να αλλοιώσουν την ιστορική παρουσία του στην Κύπρο. Οι μειονότητες που υπάρχουν στον νησί είναι τα απομεινάρια αυτών των κατακτητών, που παρέμειναν μετά την αποχώρηση των κατακτητών και αποτελούν σήμερα μέρος του λαού της Κύπρου.
Οι άσπονδοι φίλοι της Κύπρου κατάφεραν με χίλιους τρόπους μια από αυτές τις μειονότητες να την αναβαθμίσουν σε κοινότητα και σήμερα την αναβαθμίσουν ακόμα περισσότερο και θέλουν να την κάνουν συνιστών κρατίδιο με πολιτική ισότητα του 18% με το 82% της ελληνοκυπριακής κοινότητας.
Σήμερα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι και ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας και διεξάγει εκ μέρους της τις ενδοκυπριακές συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού. Στόχος του όπως διακηρύσσει είναι η «επανένωση της Κύπρου σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα».
Εκείνο που πρέπει να τονίζουμε όμως είναι ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας δεν πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους, που θα ζήσουν σε μια επανενωμένη Κύπρο. Πρέπει πρώτα πρώτα να σκέφτεται και να ενδιαφέρεται για το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου.
‘Ηδη με τις γενναίες παραχωρήσεις του έχει ανατρέψει την ισότητα των δυο κοινοτήτων. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα σε μια επανενωμένη Κύπρο θα έχει πολύ περισσότερα δικαιώματα από την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Οι πρόνοιες του ομόσπονδου κράτους είναι ετεροβαρείς και καταπατούν δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων. Ο πρόεδρος πιστεύει ότι είμαστε οι ηττημένοι του πολέμου. Πιστεύει ακόμα ότι εμείς είμαστε ένοχοι για τα κακά που βρήκαν την Κύπρο και πρέπει να αποδεχθούμε ένα άδικο και ετεροβαρή συμβιβασμό, για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση. Το πρώτο θέμα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε τη διχοτόμηση, αλλά θα την νομιμοποιήσουμε και θα τη μονιμοποιήσουμε.
Το δεύτερο και σημαντικότερο θέμα είναι το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την ευθύνη μιας πενταετίας και έχει την εξουσία να κυβερνήσει και να διαπραγματευτεί για μια πενταετία. Ο ηγέτης όμως του Ελληνισμού της Κύπρου έχει την ευθύνη μιας τρισχιλιετούς ιστορίας και παρουσίας του Ελληνισμού της Κύπρου. ‘Εχει την ευθύνη που πηγάζει από το παρελθόν και προεκτείνεται στο μέλλον. Δεν έχει ούτε δικαίωμα, ούτε νομιμοποιείται να πάρει αποφάσεις που να δεσμεύουν και να θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου. Δεν έχει το δικαίωμα να κάμει παραχωρήσεις που να μας καθιστούν την τελευταία γενιά του Ελληνισμού της Κύπρου. Ούτε και έχει το δικαίωμα να συρρικνώσει την έννοια του Ελληνισμού της Κύπρου στα στενά πλαίσια της ελληνοκυπριακής κοινότητας, που θα παραμείνει υποχείριο του τουρκικού επεκτατισμού και συστατικό ενός κράτους, που θα αποτελεί προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Η Κύπρος πρέπει να έχει την ιστορική συνέχεια που χάραξαν οι Αχαιοί πριν χιλιάδες χρόνια. Και η συνέχεια αυτή θα υπάρχει μόνο με επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου. Αυτό είναι υποχρεωμένος να το διεκδικεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ηγέτης του Ελληνισμού της Κύπρου, έστω και αν δεν το αποδέχεται ή δεν αποτελεί όραμά του. Πρέπει το όραμά του να είναι κάτι περισσότερο από την κοινή συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Ας θεωρήσει υποχρέωσή του να μην είναι ο τελευταίος ηγέτης του Ελληνισμού της Κύπρου, ακόμα κι αν τον βραβεύσουν με το νόμπελ Ειρήνης.
Ο Ελληνισμός δεν είναι κάτι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που έχει για πάντα εξαφανιστεί.
Δωριεύς, για το Christofias-watch
http://christofias-watch.blogspot.com/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)