''Την ημέρα των γενεθλίων του ο Θεός του δώρησε τον Παράδεισο''.

Μία τραγική είδηση που μας έρχεται από την Ρουμανία. Στις 7 Αυγούστου ο 35 χρονος ιερέας Μάριους Μπαράσκου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα!

Επέστρεφε από προσκύνημα στην εορτάζουσα Σκήτη Σίχλα και έπεσε πάνω του αυτοκίνητο που έκανε αντικανονική προσπέραση...

Στο σπίτι τον περίμεναν η σύζυγος και τα 4 παιδιά τους - όλα κάτω τον 10 ετών! - για να σβήσει τα κεράκια στην τούρτα,καθώς ήταν η ημέρα των γενεθλίων του.

Από τα δεκάδες άρθρα που έχουν γράψει συνάδελφοί του ιερείς αυτό που με συγκλόνισε ήταν τα λόγια της πρεσβυτέρας του:

''Την ημέρα των γενεθλίων του ο Θεός του δώρησε τον Παράδεισο''!

AIΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

proskynitis.blogspot

https://odysseiatv.blogspot.com/2019/08/blog-post_754.html

Πως εορταζόταν ο Δεκαπενταύγουστος τα παλαιά χρόνια

 Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν και τα ήθη. Μεταβλήθηκαν οι συνθήκες, μεταβλήθηκαν και τα έθιμα. Αλλοιώθηκε η κοινωνία, αλλοιώθηκαν και οι καρδιές. Ο Δεκαπενταύγουστος τα παλαιά χρόνια είχε ένα άρωμα πίστης, δεν ήταν άγευστος.

Το πρώτο, που φρόντιζαν οι άνθρωποι, ήταν να εκκλησιάζονται. Είτε στους ναούς, είτε στα μοναστήρια, είτε στα πολλά εξωκλήσια τα αφιερωμένα στην Παναγιά. Φορώντας τα καλά τους, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, πρωί πρωί, από τον όρθρο, κατέκλυζαν τους ναούς.

Και ένιωθαν, εκείνες τις στιγμές, να περνάει από μέσα τους η Παναγία. Και ν' αναπηδάει από το κάθε ζωντανό κύτταρό τους. Και να τους παρηγορεί, να τους προστατεύει και να τους τροφοδοτεί. Ασπάζονταν την εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου στο τέλος της λειτουργίας, και σύμφωνα με μαρτυρία ιερέα, στη δεκαετία του 60, την έβρισκε υγρή, από τα δάκρυα των πιστών.

Σε κάποια χωριά οι ιερείς περνούσαν με την εικόνα της Κοίμησης από σπίτι σε σπίτι, κάτι, που θεωρούσαν ευλογία οι νοικοκυραίοι. Την παραμονή του Δεκαπενταυγούστου, μετά τον Εσπερινό, σε ορισμένες περιοχές προσφέρονταν μακαρόνια ή ρεβύθια ή άλλα νηστήσιμα.

Μερίδιο στον εορτασμό είχαν τα παραδοσιακά πανηγύρια. Όμως οι κάτοικοι δεν πανηγύριζαν ανεξάρτητα από την εορτή, αλλά το κέντρο του εορτασμού ήταν η Παναγία, την οποία δεν λησμονούσαν, όταν γλεντούσαν, κάτι φυσικά, που δεν συμβαίνει στις ημέρες μας.

Και αυτό γινόταν γιατί οι άνθρωποι παλαιότερα ζούσαν με ψυχική αρμονία, συνδυάζοντας την πνευματικότητα με τις κοινωνικές εκδηλώσεις, και μέσα και από τα δύο κρατιούνταν συμφιλιωμένοι με την Παναγία.

Χαρακτηριστικό ήταν το έθιμο «ντολή-ντολιά» σε χωριά του Πωγωνίου, όπου ο κεντρικός σκοπός τους ήταν να διαλύονται οι μικροπαρεξηγήσεις, που είχαν δημιουργηθεί και να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των χωριανών, ώστε καθαροί όλοι στην καρδιά να τιμούν την Παναγιά.

Τι ακριβώς ήταν αυτό το έθιμο, που έχει τις ρίζες του στα χρόνια της Τουρκοκρατίας; Δινόταν η εντολή, «ντολή –ντολιά», από τον «ντολή πασά», που οριζόταν κάποιος από τους μεγαλύτερους σε ηλικία κατοίκους. Έπαιρνε το ποτήρι του με το κρασί και τσούγκριζε μ' έναν παρευρισκόμενο, συνήθως με τον παπά ή με ξενοχωρίτη.

Έπινε τρεις φορές ή σε κάποιες περιπτώσεις τρία ποτήρια και κάθε φορά έκανε αφιέρωση ένα τραγούδι σε ένα άτομο. Ύστερα, οι υπόλοιποι, με την σειρά που υποδείκνυε ο «ντολή πασάς», αφιέρωνανκαι ένα τραγούδι.

Ξακουστά σε ολόκληρη την Ελλάδα ήταν τα πανηγύρια της Παναγίας το Δεκαπενταύγουστο στα Ζαγοροχώρια, που συνήθως είχαν διάρκεια τριών ημερών. Είναι ονομαστά, επίσης, τα νησιώτικα πανηγύρια, όπου ο χορός, αργός ή γρήγορος, πάντα είχε κατανυκτικό χαρακτήρα.

Αρχικά, σηκώνονταν οι άντρες στο χορό και στη συνέχεια έμπαιναν, σιγά- σιγά, και οι γυναίκες, με τις παραδοσιακές γιορτινές τους φορεσιές. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα οι άνθρωποι ζούσαν ζεστασιά, καθώς τους άγγιζε η στοργή της Παναγίας.

Την αλήθεια αυτή, οφείλουμε, κυρίως σήμερα, που διερχόμαστε κρίσιμες, ηθικά, ώρες, να την κάνουμε ιδέα μας και πράξη μας. Σπόρο ολοκληρωτικής αναγέννησης και σωτηρίας μας. Να ξαναγίνει, δηλαδή, η Παναγία μας μυστικό αίσθημα και βίωμα.

https://www.romfea.gr/diafora/30914-pos-eortazotan-o-dekapentaugoustos-ta-palaia-xronia-foto

Ρωσία: Προσκυνήματα αφιερωμένα στην Παναγία

Ναοί, Μοναστήρια & Θαυματουργές εικόνες στη Ρωσία

Ευχαριστούμε θερμά τους συνεργάτες από το Γενικό Προξενείο της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη για τις πληροφορίες

Η Ρωσία αποτελεί και ένα σημαντικό πόλο έλξης για τους προσκυνητές με τους Αγίους Τόπους της και τα αμέτρητα μοναστήρια αφιερωμένα σε αγίους και ανθρώπους που υπηρέτησαν το Θεό. Οι προσκυνηματικές εκδρομές στη Ρωσία έχουν έντονο ενδιαφέρον καθώς, εκτός από τα εντυπωσιακά μοναστήρια-αξιοθέατα και τους μεγαλοπρεπείς ναούς, αναδεικνύουν την πνευματική ενότητα που σφυρηλατεί η Ορθοδοξία στα τέκνα της και ενδυναμώνουν τους δεσμούς Ελλήνων και Ρώσων, δεσμοί που έχουν τις ρίζες τους στα βάθη των αιώνων.

Ιερό πρόσωπο που τιμάται ιδιαίτερα και τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Παναγία μας. Η μια και μοναδική κατά Χάρη Μητέρα όλων των Χριστιανών τιμάται μέσα από τις εκφράσεις επίκλησης, από την πλούσια υμνολογία, το πλήθος των ναών που είναι αφιερωμένοι στη Χάρη Της και τις τόσες πολλές αγιογραφίες.

Από την Παναγία του Καζάν, προστάτιδα όλης της Ρωσίας, ως και την Παναγία την Οδηγήτρια του Σμολένσκ ή τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ντονσκάγια, πολλά είναι τα Ορθόδοξα χριστιανικά προσκυνήματα και τα αξιομνημόνευτα μέρη που μπορεί να επισκεφτεί ο καθένας μας στη Ρωσία…

Η Παναγία του Σμολένσκ

Η Παναγία η Οδηγήτρια του Σμολένσκ θεωρείται πολύ θαυματουργή και εορτάζει στις 28 Ιουλίου. Σύμφωνα με την παράδοση, μεταξύ των ετών 1050-1100, ο Μεγ. Ηγεμόνας του Κιέβου, Βλαδίμηρος Β’ ο Μονομάχος, κατέθεσε την εικόνα της Οδηγήτριας, που ήταν το δώρο στη μητέρα του για τους γάμους της, στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Σμολένσκ. Η Παναγία του Σμολένσκ συνδέθηκε με πολλές εθνικές περιπέτειες της Ρωσίας και σ’ αυτήν αποδόθηκαν κατά καιρούς σημαντικές νίκες των Ρώσων. Σήμερα φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Σμολένσκ.

Μονή Νοβοντέβιτσι στη Μόσχα

Η Μονή Νοβοντέβιτσι (Μονή της Παρθένου) ιδρύθηκε το 1524, στη θέση που κάποτε υπήρχε μία εκκλησία που φιλοξενούσε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας, φερμένη από το Βυζάντιο από την πριγκίπισσα Άννα των Μονομάχων το 1046. Στη Μονή φυλάσσεται αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας Οδηγήτριας (του Σμολένσκ). Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα αρχιτεκτονικά αξιοθέατα της Μόσχας. Βρίσκεται σε μια χερσόνησο, που περιβάλλεται από τον ποταμό Μόσχοβα, αποτελείται από 14 συγκροτήματα, περιλαμβανομένων και κατοικημένων συνοικιών, διοικητικά κτίρια, καμπαναριά και ναούς. Επίσης, είναι ο τόπος ταφής επιφανών Ρώσων, όπως του Τσέχοφ, του Γκόγκολ, της συζύγου του Στάλιν, του Μπόρις Γέλτσιν, κ.α. Το 2004, όταν η Μονή Νοβοντέβιτσι έκλεινε τα 480 χρόνια συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Η Παναγία του Καζάν

Η Παναγία του Καζάν ή αλλιώς Θεοτόκος του Καζάν ή «Η Μαύρη Παρθένος τού Καζάν» είναι μία ιερή εικόνα που κατέχει περίοπτη θέση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, και όχι μόνο. Απεικονίζει το πρόσωπο της Παναγίας να στρέφεται τρυφερά προς τον Υιό Της, ο οποίος βρίσκεται σε όρθια θέση και ευλογεί. Για αιώνες η Παναγία του Καζάν θεωρείτο προστάτιδα όλης της Ρωσίας και της ρωσικής οικογένειας. Με την εικόνα της συνήθως ευλογούν οι οικογένειες τους αρραβώνες. Η ιερή εικόνα ανακαλύφθηκε στις 8 Ιουλίου 1579 υπόγεια της πόλης του Καζάν από ένα μικρό κορίτσι (Ματρώνα). Στο σημείο χτίστηκε ο Ιερός Ναός της Θεοτόκου του Καζάν όπου φυλασσόταν η εικόνα έως και το 1904, τη χρονιά που εκλάπη και αγνοείται μέχρι και σήμερα. Σήμερα στον Ναό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο Καζάν φυλάσσεται αντίγραφο της εικόνας που χρονολογείται από το 1730.

Στην Παναγία του Καζάν είναι αφιερωμένος και ο Καθεδρικός Ναός στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης. Πρόκειται για ένα από τα εντυπωσιακότερα μνημεία αρχιτεκτονικής της πόλης. Ανακαινισμένος ναός αφιερωμένος στην Παναγία του Καζάν υπάρχει και στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας.

Μοναστήρι Ντονσκόι στη Μόσχα

Το Μοναστήρι Ντονσκόι ιδρύθηκε προς τιμήν της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας του Ντον (Ντονσκάγια), που έσωσε τη Μόσχα από το στρατό των Τατάρων στη μάχη του ποταμού Μόσκβα, το 1591.

Πρόκειται για παλαιότατη εικόνα, πολύτιμο κειμήλιο της ρωσικής εθνικής και εκκλησιαστικής ιστορίας. Η Παναγία του Ντον φέρεται να είναι αγιογραφημένη μεταξύ 1382-1395, από τον περίφημο αγιογράφο Θεοφάνη του Έλληνα, δασκάλου του κορυφαίου Ρώσου αγιογράφου, Αγ. Ανδρέα Ρουμπλιώφ. Η Παναγία του Ντον τιμάται στις 19 Αυγούστου.

Στη Μονή Ντονσκόι φυλάσσονται επίσης τα λείψανα του μαρτυρικού Πατριάρχη Τύχωνα, της μεγαλύτερης ίσως προσωπικότητας της Ρωσικής Εκκλησίας κατά τον 20ο αιώνα, που πρόσφατα ανακηρύχτηκε άγιος. Υπάρχουν ακόμη, δύο κοιμητήρια όπου βρίσκονται ενταφιασμένοι πολλοί επιφανείς κάτοικοι της Μόσχας κατά το 18ο και 19ο αιώνα και τα μνήματά τους κοσμούνται από αγάλματα και γλυπτά. Πολλά από αυτά τα μνήματα ανήκουν σε εύπορους Έλληνες εμπόρους και εθνικούς ευεργέτες, μεταξύ των οποίων των οικογενειών Ζωσιμά, Χατζηκώστα, Ριζάρη κ.ά.

Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου - Λαύρα του Αγίου Σεργίου, Σεργκιέβ Ποσάντ

Η Λαύρα του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ, γνωστή και ως Λαύρα της Αγ. Τριάδος είναι ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Ρωσίας και κέντρο της Ρωσικής Ορθοδοξίας. Βρίσκεται στην πόλη Σεργκιέβ Ποσάντ (Ζαγκόρσκ), 70 χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας. Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1345 από τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ του οποίου το λείψανο βρίσκεται εκεί. Ο Άγιος Σέργιος ανακηρύχθηκε προστάτης-άγιος της Ρωσίας το 1422.

Μια σημαντική εκκλησία της Λαύρας είναι και η Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο ναός αποπερατώθηκε το 1585 μετά από 26 χρόνια εργασίας. Την ανέγερσή του ξεκίνησε ο Ιβάν ο Τρομερός ως ένδειξη μετανοίας για τον φόνο του γιου του. Έχει ως μοντέλο την εκκλησία της Κοιμήσεως του Κρεμλίνου, αλλά είναι μεγαλύτερη. Κοντά στη δυτική θύρα βρίσκεται ο τάφος του τσάρου Μπόρις Γκουντούνοφ.

Καθεδρικός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου – Κρεμλίνο, Μόσχα

Ο Καθεδρικός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι ο αρχαιότερος των τριών καθεδρικών ναών που απαρτίζουν την Πλατεία των Καθεδρικών. Χτίστηκε μεταξύ 1475-1479 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Φιοραβάντι. Πριν την μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αγία Πετρούπολη, ήταν η προσωπική εκκλησία των Μεγάλων Δουκών και των Τσάρων. Έπειτα, παρέμεινε ως ο τόπος στέψης βασιλιάδων και αυτοκρατόρων. Ο ναός υπέστη πολλές καταστροφές από πυρκαγιές και εισβολές μεταξύ του 16ου και 19ου αιώνα, πάντα όμως διορθώνονταν. Σήμερα ο καθεδρικός ναός είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του Κρεμλίνου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τοιχογραφίες, το εικονοστάσιο, με εικόνες από τον 12ο αιώνα και ο «Θρόνος του Μονομάχου» που σκαλίστηκε περίτεχνα το 1551 για τον τσάρο Ιβάν Δ’. Στον καθεδρικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου βρίσκονται και οι τάφοι σχεδόν όλων των πατριαρχών μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα.

Καθεδρικός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Κρεμλίνο, Μόσχα

Ο Καθεδρικός Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου βρίσκεται στο Κρεμλίνο, στη νοτιοδυτική πλευρά της Πλατείας των Καθεδρικών, δίπλα από το Μεγάλο Ανάκτορο. Κτίστηκε μεταξύ 1484 και 1489 από Ρώσους τεχνίτες στη θέση μιας ομώνυμης πέτρινης εκκλησίας του 14ου αιώνα. Και εκείνη την εποχή βρίσκονταν δίπλα από τη βασιλική κατοικία και έτσι έγινε προσωπικός ναός των Μεγάλων Δουκών, που μπορούσαν να εισέλθουν στον ιερό χώρο διαμέσου μιας σκεπασμένης γαλαρίας. Στα υπόγεια του ναού ήταν τοποθετημένος ο θησαυρός των ηγετών και τα αρχεία του κράτους. Μερικές φορές τα υπόγεια ήταν και φυλακές για επικίνδυνους πολιτικούς κρατουμένους. Στα χρόνια του Ιβάν Δ' ο ναός μεγάλωσε αισθητά και δημιουργήθηκε μια επιπλέον είσοδος στη νότια πλευρά.

Κύριο αξιοθέατο αποτελούν οι τοιχογραφίες του 16ου αιώνα και το εικονοστάσιο με εικόνες του Θεοφάνη του Έλληνα και του Αντρέι Ρουμπλιόφ. Οι τοιχογραφίες είχαν σκεπαστεί από μεταγενέστερες εικονογραφήσεις, για να ανακαλυφτούν ξαφνικά κατά τη διάρκεια εργασιών αποκαταστάσεως που ξεκίνησαν το 1918. Η έκπληξη ήταν μεγάλη όταν εμφανίστηκαν αυτά τα αριστουργήματα, που θεωρούνταν χαμένα από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1547.

Ναός της Κατάθεσης της Τιμίας Εσθήτας της Θεοτόκου – Κρεμλίνο, Μόσχα

Ο Ναός της Κατάθεσης της Τιμίας Εσθήτας της Παναγίας Θεοτόκου είναι ο μικρότερος των ναών στην Πλατεία των Καθεδρικών στο Κρεμλίνο. Βρίσκεται στα δυτικά της Πλατείας και δίπλα από το Πολυεδρικό Ανάκτορο. Χτίστηκε κατά τα έτη 1484-1485 από Ρώσους τεχνίτες της πόλης Πσκοφ, όπως και ο ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε σχέση με τους καθεδρικούς ναούς, είναι κατά πολύ μικρότερηος και έχει μόνον έναν επίχρυσο τρούλο. Ήταν η εκκλησία των μητροπολιτών και πατριαρχών, μέχρι την ανέγερση του Πατριαρχικού Ανακτόρου στα μέσα του 17ου αιώνα. Στο εσωτερικό, αξιοθέατα είναι οι τοιχογραφίες με κυρίαρχο θέμα την Παναγία, καθώς και το εικονοστάσιο.

http://www.greecetravelmagazine.com/travel/articles/119/rwsia-proskynhmata-afierwmena-sthn-panagia

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



Και "όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έστειλε ό Θεός το Γιο Του να γεννηθεί από μια γυναίκα" (Γαλ. 4.4). Η Θεοτόκος θα γίνει η σκάλα, για να κατέβει ό Θεός στη γη. Για να 'ρθει ο Θεός στον κόσμο ήταν ανάγκη να βρεθεί τόπος άγιος, ένας ναός ολοκάθαρος, πού μέσα σ' αυτόν να κατοικήσει ο Θεός. Με τη γέννηση της Παναγίας, ήρθε "το πλήρωμα του χρόνου", γιατί η Ιστορία και η ανθρώπινη φύση έφτασαν στο σημείο να δώσουν τον καλύτερο τους καρπό, εκείνη πού θα γινόταν το κατοικητήριο του Θεού. Γιατί από τη Θεοτόκο θα γεννηθεί "Αυτός" πού θα συντρίψει τον πονηρό και τα έργα του και θα φέρει στον κόσμο την Βασιλεία του Θεού.







Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ





Η Γέννηση της Θεοτόκου

Γονείς της Θεοτόκου ήταν ο Ιωακείμ και η Άννα. Κατάγονταν και οι δυο τους από τη ρίζα και το γένος του Δαβίδ και ήταν άνθρωποι ευσεβείς και δίκαιοι. Όμως είχαν γεράσει χωρίς να 'χουν κάνει παιδί και αυτό τους έθλιβε την καρδιά. Γι' αυτό παρακαλούσαν για πολλά χρόνια το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι το παιδί που θα γεννηθεί, θα το αφιερώσουν σ' Αυτόν. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ατεκνία την εποχή εκείνη ήταν ντροπή και κατάρα για ένα ανδρόγυνο και όλοι τους περιφρονούσαν μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και οι ιερείς δεν δέχονταν τα δώρα που πρόσφεραν στο ναό του Θεού, λόγω της ατεκνίας τους.

Ο Θεός βράβεψε τις προσευχές και τη βαθιά τους ευσέβεια. Με τον αρχάγγελο Γαβριήλ τους προμήνυσε ότι η άγονος και στείρα Άννα θα γεννήσει παιδί άγιο. Και πράγματι τους χάρισε μια ευλογημένη κόρη, πού θα γινόταν αργότερα η μητέρα του Κυρίου μας. Ο Ιωακείμ και η Άννα αποδείχτηκαν αληθινοί ευεργέτες του ανθρώπινου γένους, γιατί συνεργάστηκαν και εκείνοι στη σωτηρία του κόσμου. Η γέννηση της Παναγίας ήταν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός, ένα δώρο αντάξιο της αρετής τους. Η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός αυτό της συλλήψεως στις 9 Δεκεμβρίου.



Σύμφωνα με την Παράδοση, η Παναγία γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Μάλιστα οι πατέρες της αγιοταφικής αδελφότητας δείχνουν στους προσκυνητές τον τόπο γέννησης της Θεοτόκου, που βρίσκεται κοντά στην προβατική κολυμβήθρα. Ονομάστηκε Μαριάμ (Μαρία εξελληνισμένο) που σημαίνει Κυρία, Ελπίδα. Η Εκκλησία μας εορτάζει τη Γέννηση της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.









Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ





Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Όταν η Μαρία έφθασε τον τρίτο χρόνο της ηλικίας της, την έφεραν οι γονείς της σύμφωνα με την υπόσχεσή τους στο Ναό για να μείνει εκεί ώσπου να μεγαλώσει, και την παρέδωσαν στους ιερείς. Σύμφωνα με το έθιμο, τη συνόδευσαν λαμπαδοφορούσες παρθένες των Εβραίων.

Αφού την παρέλαβε ο ιερέας και προφήτης Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννου Προδρόμου, κινούμενος από τη θεία βουλή, την οδήγησε στο εσωτερικό και αγιώτερο μέρος του Ναού, στα άγια των Αγίων, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου.  Εκεί έζησε δώδεκα χρόνια και αξιωνόταν καθημερινά θείες φανερώσεις, ενώ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της έφερνε συνεχώς ουράνια τροφή.

Μέσα στο ναό έγινε ή προετοιμασία της Παναγίας για τη μεγάλη αποστολή της. Έτσι, ζώντας μέσα στο χώρο της αγιότητας, ετοιμαζόταν ο «έμψυχος ναός εις κατοίκησιν του Κυρίου». Σ' εποχή πού το κακό μεσουρανούσε, εκείνη διατηρήθηκε απόλυτα καθαρή. Με τη χάρη του Θεού, την προσευχή, την ανάγνωση της Γραφής και την καλλιέργεια των αρετών, έγινε ό τύπος του αληθινού ανθρώπου, σ' όλη του την ομορφιά, όπως τον έφτιαξε ο Θεός. Έτσι ήρθαν στο φως όλα τα χαρίσματα του Θεού πού μετά την αμαρτία είχαν βουλιάξει στα βάθη του ανθρώπου. Εκπροσωπώντας το ανθρώπινο γένος στην καλύτερη μορφή του η Θεοτόκος έγινε  ένας χώρος πανάγιος, κατάλληλος να δεχτεί το Θεό που θα 'ρχόταν να γίνει άνθρωπος για να σωθεί ό κόσμος. Η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός με την εορτή των Εισοδίων στις 21 Νοεμβρίου.









Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ





Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Όταν η Παναγία έγινε δεκαπέντε ετών, επειδή οι γονείς της είχαν στο μεταξύ πεθάνει, οι ιερείς του ναού της φρόντισαν να την αποκαταστήσουν. Προέκριναν ως καταλληλότερο τον Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Ο Ιωσήφ ήταν άντρας συνετός και δίκαιος, από το γένος του Δαβίδ. Ακόμη ο Ιωσήφ ήταν χήρος και πατέρας επτά παιδιών από άλλη γυναίκα. Αυτά είναι τα «θετά» αδέλφια του Ιησού και όχι παιδιά της Θεοτόκου, η οποία είναι Αειπάρθενος, παρέμεινε δηλαδή Παρθένος και μετά τη γέννηση του Κυρίου. Έτσι ο αρραβώνας ήταν απαραίτητος, για να καλυφθεί η υπερφυσική γέννηση του Ιησού με την παρουσία του Ιωσήφ.

Ο Ιωσήφ παρέλαβε τη Μαρία και ήρθε στη Ναζαρέτ. Τον τέταρτο μήνα μετά την έξοδό της απ' το Ναό, ο αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάστηκε μπροστά στην Μαρία και τη χαιρετά με τούτα τα λόγια: «Χαίρε κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· Ευλογημένη συ εν γυναιξί. . .». Εκείνη ταράχτηκε και σκεπτόταν τι νόημα είχαν τα λόγια αυτά. Τότε ο άγγελος της απαντά: «Μη φοβάσαι Μαρία· γιατί σε σένα στέλνει ό Θεός τη χάρη Του. θα γεννήσεις παιδί και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς. Αυτός θα γίνει μεγάλος και θα ονομαστεί Υϊός του Θεού...». Η Μαρία απορεί και ρωτά τον άγγελο: «Πώς θα γίνει αυτό αφού δεν έχω παντρευτεί». Και ο άγγελος της φανερώνει το σιωπηλό μυστήριο του Θεού, πού ήταν κρυμμένο μέσα στους αιώνες: «Πνεύμα Άγιο θα έρθει σε σένα και θα σε σκεπάσει η Δύναμη του Υψίστου. γι' αυτό και το άγιο βρέφος πού θα γεννηθεί θα ονομαστεί Υιός Θεού». Τότε η Μαρία αποκρίθηκε προς τον άγγελο: «Να η δούλη του Κυρίου, ας γίνει σ' εμένα σύμφωνα με τον λόγο σου». Από τη στιγμή που η Παρθένος αποδέχεται το θείο θέλημα, ο Υιός και Λόγος του Θεού παίρνει στα σπλάχνα της την ανθρώπινη σάρκα.

Το μυστήριο της θείας σαρκώσεως ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική. Στο έργο της σωτηρίας είναι απαραίτητη και η ανθρώπινη θέληση. Αυτήν προσφέρει και η Παναγία, καθώς δέχεται με όλη της την καρδιά να υπηρετήσει το Θεό και να δώσει ολόκληρο τον εαυτό της στο θέλημα Του. Στη συγκατάθεση της Μαρίας εκφράζεται η ολοκληρωτική συγκατάθεση του ανθρώπου να συνεργήσει στο θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του. Η Εκκλησία μας εορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου στις 25 Μαρτίου.







Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ



Η Μαρία έχοντας μέσα στα σπλάχνα της τον Ιησού, έφυγε βιαστικά από τη Ναζαρέτ για κάποια πόλη στα ορεινά της Ιουδαίας, όπου κατοικούσε το ευλογημένο ανδρόγυνο, ο Ζαχαρίας με την Ελισάβετ. Σκοπός της ήταν να βρει την Ελισάβετ, που ήταν συγγενής της, και να την συγχαρεί για την εγκυμοσύνη της γεροντικής της ηλικίας, την οποία πληροφορήθηκε από τον άγγελο. Περισσότερο όμως ήθελε να της διηγηθεί τα μεγάλα και θαυμαστά που ευδόκησε και έκαμε σ' αυτήν ο παντοδύναμος Θεός.

Η Ελισάβετ μόλις άκουσε τον χαιρετισμό της Μαρίας αισθάνθηκε ότι το εξάμηνο βρέφος στα σπλάχνα της σκίρτησε από χαρά. Αμέσως τότε η γερόντισσα Ελισάβετ, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, αναγνώρισε την Παρθένο Μαρία σαν Μητέρα του Κυρίου και Θεού μας και δοξολόγησε μεγαλόφωνα τον Σωτήρα που έφερε στα σπλάχνα της. Στη συνέχεια η Μαρία έμεινε τρεις μήνες κοντά στην Ελισάβετ, και έπειτα επέστρεψε στο σπίτι της.



Ο Ιωσήφ, μετά από λίγο καιρό, προβληματίζεται έντονα διότι ερμηνεύοντας ανθρώπινα την αδικαιολόγητη εγκυμοσύνη της Παναγίας, αποφασίζει να την διώξει. Επειδή ήταν "δίκαιος", δεν ήθελε να την διαπομπεύσει παραδειγματικά, όπως προέβλεπε ο νόμος.

Τότε παρουσιάζεται στον  Ιωσήφ άγγελος Κυρίου και του λέει ότι, το παιδί θα γεννηθεί από Πνεύμα Άγιο. Έτσι ο Ιωσήφ έκανε όπως τον διέταξε ο άγγελος και παρέλαβε την Μαρία στο σπίτι του.







Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ



Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός, που ονομάστηκε Αύγουστος, είχε διατάξει να απογραφεί όλος ο πληθυσμός που ήταν κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία και ο καθένας έπρεπε να πάει στον τόπο της καταγωγής του. Ο Ιωσήφ, πού ήταν από τη γενιά του Δαβίδ, έπρεπε να πάει να απογραφεί, μαζί με τη Μαρία στην πόλη του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ. Λόγω της πληθώρας των απογραφομένων, δε βρίσκουν πουθενά κατάλυμα παρά μόνο σ' ένα σταύλο βρήκαν λίγο χώρο.

Όταν ήταν ακόμα εκεί, συμπληρώθηκαν οι μέρες της Μαρίας και γέννησε τον Ιησού. Εκεί θέλησε να γεννηθεί ο φιλάνθρωπος και ταπεινός Κύριος, ο  Λυτρωτής του κόσμου, όπου και τον σπαργάνωσε (τον τύλιξε με πάνινες λουρίδες) η Θεοτόκος σε μια φάτνη των ζώων για να ζεσταθεί.  Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία που έλεγε ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ.

Τότε πλήθος αγγέλων υμνούσαν το Θεό και έλεγαν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Μετά τους αγγέλους ήρθαν βοσκοί για να προσκυνήσουν το θείο Βρέφος. Διηγήθηκαν στον Ιωσήφ και στη Μαρία τι είδαν και τι άκουσαν από άγγελο για το παιδί αυτό, ότι θα είναι ο Σωτήρας των ανθρώπων. Όσοι ήταν εκεί έμειναν εκστατικοί γι' αυτά που άκουσαν από τους βοσκούς. Η Μαρία τα φύλαγε όλα αυτά προσεχτικά μες την καρδιά της, καθώς τα συνταίριαζε με όσα η ίδια είχε ακούσει από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.







ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ



Σε οκτώ μέρες από τη γέννηση, η Μαρία και ο Ιωσήφ έκαναν, σύμφωνα με το νόμο, την περιτομή του παιδιού και του έδωσαν το όνομα «Ιησούς». Σαράντα μέρες μετά τη γέννησή Του, ο Ιησούς σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο οδηγείται για πρώτη φορά στα Ιεροσόλυμα, στο ναό του Θεού, για να αφιερωθεί στο Θεό.  Εδώ την υποδέχτηκε ο γέροντας Συμεών που παρακαλούσε το Θεό να μην πεθάνει πριν δει το Μεσσία. Ο γέροντας Συμεών κρατώντας το θείο Βρέφος στην αγκαλιά του είπε ότι: «ο Ιησούς θα γίνει αιτία να πέσουν και να σηκωθούν πολλοί στο Ισραήλ και θα προκαλέσει διχογνωμία». Και στην Παναγία είπε: «και σένα την ψυχή σου θα την διαπεράσει πόνος οξύς, σα σπαθιά», υπονοώντας τη σταύρωση του Γιου της.



Μετά τη γέννηση του Ιησού και τον σαραντισμό, η Θεοτόκος με τον  Ιωσήφ παρέμειναν στη Βηθλεέμ. Στο διάστημα αυτό, Μάγοι από την Ανατολή ήρθαν να προσκυνήσουν το Σωτήρα του κόσμου. Μετά την προσκύνηση του Κυρίου, οι Μάγοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους, γιατί άγγελος Κυρίου τους ειδοποίησε να φύγουν από άλλο δρόμο και να μη πάνε στον Ηρώδη, που ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού.

Πριν ο Ηρώδης διατάξει τη σφαγή των νηπίων, άγγελος Κυρίου παρουσιάζεται σε όνειρο στον Ιωσήφ και του λέει: «Να πάρεις το παιδί και τη μητέρα Του και να φύγεις στην Αίγυπτο. Ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το παιδί». Πράγματι, ο Ιωσήφ πήρε τη Θεοτόκο και το παιδί και έφυγαν μέσα στο σκοτάδι. Έφτασαν στην Αίγυπτο και έμειναν εκεί μέχρι το θάνατο του Ηρώδη. Σήμερα στο παλιό Κάϊρο, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, βρίσκεται το σπήλαιο με το πηγάδι, όπου έμεινε η αγία οικογένεια κατά τη διάρκεια της διαμονής της στην Αίγυπτο.

Μετά το θάνατο του Ηρώδη και ύστερα από ειδοποίηση του αγγέλου η αγία οικογένεια επέστρεψε, όπου εγκαταστάθηκε και πάλι στη Ναζαρέτ.







ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ



Η Θεοτόκος ακολούθησε τον Ιησού σ' όλες τις ευαγγελικές Του οδοιπορίες κατά τη διάρκεια της δημόσιας ζωής Του, μετά τη βάπτισή Του. Είχε όμως πάντοτε σιωπηλή παρουσία και κινιόταν με υπακοή και πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεάνθρωπο Κύριο και Υιό της.

Τελευταίοι λόγοι της Παναγίας παρουσιάζονται στα Ευαγγέλια στον γάμο της Κανά. Εκεί είχε ένα διάλογο με τον Ιησού επειδή έλειψε το κρασί. Μετά από λίγο συνέβη η θαυμαστή μετατροπή του νερού σε κρασί, το πρώτο θαύμα της δημόσιας ζωής του Κυρίου μας.







ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ



Η Μαρία κατά τη Σταύρωση του Ιησού βρίσκεται πάνω στο Γολγοθά μαζί με τη Μαρία του Κλωπά και τη Μαρία τη Μαγδαληνή. "Αφετέρου είχαν σταθεί κοντά στο σταυρό του Ιησού η μητέρα του και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή» (Ιω. 19,25). Ευρισκόμενη κάτω απ' τον Σταυρό, αισθάνεται σαν να τη διαπερνά ρομφαία, κατά την προφητεία του αγίου Συμεών. Ουσιαστικά δεν συμπαρίσταται μόνο στο δράμα αλλά συμμετέχει στον πόνο του Γιου της και Θεού της. Διπλός ο πόνος και η πίκρα.

Σιωπηλή ακούει τα λόγια του Ιησού: «Γυναίκα, να ο γιός σου» και να της δείχνει τον αγαπημένο του μαθητή Ιωάννη. Και να λέει στο μαθητή του: «Να η μητέρα σου». Λίγο αργότερα ξέσπασε σε θρήνο ακούγοντας τον αγαπημένο Της Υιό, να αφήνει την τελευταία του λέξη «Τετέλεσται» επάνω στον Σταυρό.



Την επομένη του Σαββάτου προς την Κυριακή η Παναγία έχοντας μαζί της την Μαρία την Μαγδαληνή, νύχτα ακόμη πολύ πριν ξημερώσει "Και αργά τη νύχτα το Σάββατο, ενώ φώτιζε η πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο, ήρθε η Μαριάμ η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, για να δουν τον τάφο" (Ματθ. 28,1).

Η Θεοτόκος έφθασε την στιγμή που γινόταν ο σεισμός, αποκυλίστηκε η πέτρα και ανοιγόταν ο τάφος και οι φύλακες ήταν παρόντες, αν και συγκλονισμένοι από τον φόβο. Γι' αυτό μετά τον σεισμό αυτοί ανασηκώθηκαν και κοίταξαν αμέσως να φύγουν. Γι' Αυτήν πρώτη ανοίχτηκε ο ζωηφόρος εκείνος Τάφος και γι' Αυτήν άστραψε ο άγγελος, ώστε Αυτή με το πλούσιο φως του αγγέλου όχι μόνο να δει ότι ο τάφος ήταν άδειος, αλλά και τα εντάφια να είναι τακτοποιημένα και πολυτρόπως να μαρτυρούν την έγερση του Κυρίου:

"Και ιδού, έγινε σεισμός μεγάλος. Γιατί άγγελος Κυρίου, αφού κατέβηκε από τον ουρανό και πλησίασε, κύλησε μακριά το λίθο και καθόταν πάνω του. Και ήταν η όψη του σαν αστραπή και το ένδυμά του λευκό σαν χιόνι. Και από το φόβο του ταράχτηκαν οι φύλακες και έγιναν σαν νεκροί. Έλαβε το λόγο τότε ο άγγελος και είπε στις γυναίκες: «Μη φοβάστε εσείς, γιατί ξέρω ότι ζητάτε τον Ιησού το σταυρωμένο. Δεν είναι εδώ, γιατί εγέρθηκε καθώς είπε. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου βρισκόταν ξαπλωμένος. Και γρήγορα πηγαίνετε και πείτε στους μαθητές του ότι εγέρθηκε από τους νεκρούς. Και ιδού, πηγαίνει πριν από εσάς στη Γαλιλαία. εκεί θα τον δείτε. Ιδού, σας το είπα». Τότε έφυγαν γρήγορα από το μνήμα με φόβο και χαρά μεγάλη και έτρεξαν να το αναγγείλουν στους μαθητές του" (Ματθ. 28,2-8).



Η θεομήτωρ Μαρία συνοδευομένη από τις άλλες Μυροφόρες επέστρεφε και τότε ο Ιησούς παρουσιάστηκε μπροστά τους και τις χαιρέτησε. Η Θεοτόκος, όταν συνάντησε τον Υιό της και Θεό, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον Αναστάντα Κύριο. Πρώτη μίλησε μαζί Του και έπιασε τα άχραντα πόδια Του. Πρώτη απ' όλους τους ανθρώπους, η Θεοτόκος δέχθηκε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Κυρίου.

"Και ιδού, ο Ιησούς τις προϋπάντησε λέγοντας: «Χαίρετε». Εκείνες πλησίασαν και του κράτησαν τα πόδια και τον προσκύνησαν. Τότε ο Ιησούς τους λέει: «Μη φοβάστε. πηγαίνετε, αναγγείλετε στους αδελφούς μου να φύγουν για τη Γαλιλαία, κι εκεί θα με δουν" (Ματθ. 28,9-10).



Από τις Πράξεις των Αποστόλων γνωρίζουμε ότι η Παναγία παρέμεινε κοντά τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. Κατόπιν βέβαια, σύμφωνα με την αποστολική παράδοση, η Θεοτόκος από το σπίτι της στη Γεσθημανή, πάντοτε στήριζε, συμβούλευε και προσευχόταν για την πρώτη Εκκλησία και τους Αγίους Αποστόλους που ευαγγελίζονταν την οικουμένη.







Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ





Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.

Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.


Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Ιεράρχες.

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Επειδή, κατά θεία οικονομία, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.

Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό.



Η Παναγία όταν μπήκε στο Ναό ήταν τριών ετών· έμεινε στο ιερό δώδεκα χρόνια, δεκαπέντε ετών· τρεις μήνες αφού βγήκε από το ιερό μέχρι τον Ευαγγελισμό και  εννέα μήνες κυοφορία, δεκαέξι ετών γεννά τον Χριστό. Έζησε με τον Χριστό τριάντα δύο χρόνους, άρα σαρανταοκτώ ετών ζει την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Έζησε μετά απ' την Πεντηκοστή άλλα έντεκα χρόνια και εκοιμήθη στη Γεσθημανή, σε ηλικία πενήντα εννέα ετών. Η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός αυτό της κοίμησης στις 15 Αυγούστου.







ΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΙΜΑΕΙ ΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ



Η ευγνωμοσύνη, ή εμπιστοσύνη και ή αγάπη του πιστού λαού στην Παναγία αποτυπώνονται στην υμνογραφία, στη λαογραφία, στην τέχνη και στη λατρεία. Πολλές εκκλησίες και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη Θεοτόκο. Προς τιμήν της φιλοτεχνήθηκαν πλήθος ιερές εικόνες. Αλλά και ύμνοι, τροπάρια, ακολουθίες και εορτές έχουν την αναφορά τους στη Θεομήτορα. Πολλά ιερά προσκυνήματα είναι καθιδρυμένα σε περιοχές, πού σχετίζονται με θαύματα της Παναγίας. Σε παραδόσεις, δοξασίες και λαϊκές παροιμίες τ' όνομα της Θεοτόκου αναφέρεται με εξαιρετική τιμή και ευλάβεια.

Από τις πολλές γιορτές προς τιμήν της οι κυριότερες είναι: Η Σύλληψη της Θεοτόκου (9 Δεκεμβρίου), Η Γέννηση (8 Σεπτεμβρίου), τα Εισόδια, η αφιέρωσή της στο Ναό (21 Νοεμβρίου), η Σύναξις της Θεοτόκου, συνολική τιμητική μνήμη (26 Δεκεμβρίου), ο Ευαγγελισμός (25 Μαρτίου), η Κοίμηση (15 Αυγούστου). Ακόμη η Αγία Ζώνη της Θεοτόκου (31 Αυγούστου) και η Αγία Σκέπη (28 Οκτωβρίου).

Εκτός από τις βασικές θεομητορικές εορτές, ή ζωή της εκκλησίας και ή λαϊκή ευσέβεια έχουν προσθέσει και άλλες πολλές, πού σχετίζονται με θαυμαστές ενέργειες της Θεομήτορος, με εγκαινιασμούς ναών της ή με ευρέσεις θαυματουργών εικόνων της. Τα πολλά αφιερώματα, με τα οποία είναι κατάφορτες οι θεομητορικές εικόνες, αποτελούν μία ακόμη απόδειξη της λαϊκής ευγνωμοσύνης απέναντι της. Κάθε τόπος έχει και μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, καθεμιά με την ιστορία και τους θρύλους της, πού δημιουργούν ατμόσφαιρα θρησκευτικού μυστηρίου.

Από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες πού αναφέρονται στην Παναγία, οι πιο δημοφιλείς είναι οι Χαιρετισμοί της μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο Ακάθιστος Ύμνος (κάθε Παρασκευή βράδυ τις 5 πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής πριν το Πάσχα) και οι Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου.

Στη Θεοτόκο δόθηκαν πολλές επωνυμίες, επίθετα εκφραστικά και κάποτε παράδοξα, πού αντιστοιχούν στις ιδιότητες της, στους εικονογραφικούς της τύπους, στον χρόνο των εορτών της κ. ά. Τέτοιες ονομασίες είναι: Μεγαλόχαρη, Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Ελευθερώτρια, Γοργοϋπήκοος, Καρδιώτισσα, Πορταΐτισσα, Προυσιώτισσα, Φανερωμένη, Ζωοδόχος Πηγή, Μυρτιδιώτισσα κλπ.







ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ



Τα θαύματα της Παναγίας προέρχονται από διάφορες πηγές. Με τα θαύματα η Θεοτόκος έρχεται σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματα τους. Συχνά εμφανίζεται στον ύπνο ή σε εγρήγορση. Άλλοτε ή παρουσία της γίνεται αισθητή μόνο με τη φωνή ή με κάποια ευωδιά.

Με όλους αυτούς τους τρόπους επεμβαίνει θαυματουργικά και θεραπεύει αρρώστιες, ενθαρρύνει πολεμιστές, ικανοποιεί ανάγκες, σώζει από κινδύνους, δίνει λύσεις σε προβλήματα και αδιέξοδα. Άλλοτε πάλι καθοδηγεί για την εύρεση ιερών της εικόνων και άλλοτε ευαγγελίζεται ευεργεσίες ή, αντίθετα, προμηνύει συμφορές. Με ανάλογο τρόπο στιγματίζει την αταξία και ασέβεια ή βραβεύει την αρετή. Τέλος, οδηγεί στη μετάνοια, μεταστρέφει αλλόθρησκους και τιμωρεί παραδειγματικά τους βλάσφημους. Η ζωντανή όμως αυτή παρουσία της Θεοτόκου τόσο στην ατομική όσο και την κοινή ζωή των χριστιανών, για να γίνει αντιληπτή και αποδεκτή, προϋποθέτει και εξίσου ζωντανή πίστη.


http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Biografia/O_bios_ths_Theotokou_Marias.htm

Ο ΥΜΝΟΣ ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

Ο ύμνος "Αγνή Παρθένα – Δέσποινα" είναι ένας μη-λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.

Η παράδοση θέλει την Παρθένο να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου στο μοναστήρι της Αίγινας, και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος ήταν ο “Αγνή Παρθένα – Δέσποινα”.

Αγνή Παρθένε Δέσποινα
Άχραντε Θεοτόκε
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Παρθένε Μήτηρ άνασσα
Πανένδροσε τε πόκε
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Υψηλοτέρα ουρανών
ακτίνων λαμπροτέρα
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Χαρά Παρθενικών Χορών
αγγέλων υπερτέρα
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Εκλαμπροτέρα ουρανών
φωτός καθαρωτέρα
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
των ουρανίων στρατιών πασών αγιωτέρα
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Μαρία Αειπάρθενε
Κόσμου παντός Κυρία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Άχραντε Νύμφη πάναγνε
Δέσποινα Παναγία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Μαρία Νύμφη Άνασσα
χαράς ημών αιτία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Κορή σεμνή Βασίλισσα
Μήτηρ υπεραγία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Τιμιώτερα Χερουβείμ
υπερενδοξοτέρα.
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
των ασωμάτων Σεραφείμ
των θρόνων υπερτέρα
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Χαίρε το άσμα Χερουβείμ
χαίρε ύμνος Αγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ
χαρά των Αρχαγγέλων
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Χαίρε ειρήνη και χαρά
λιμήν της σωτηρίας
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Παστάς του Λόγου ιερά
άνθος της αφθασίας
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Χαίρε Παράδεισε τρυφής
ζωής τε αιωνίας
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Χαίρε το ξύλον της ζωής
Πηγή αθανασίας
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Σε ικετεύω Δέσποινα
Σε νυν επικαλούμαι
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Σε δυσωπώ,Παντάνασσα
Σην χάριν εξαιτούμε
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Κορή σεμνή και άσπιλε
Δεσποίνα Παναγία
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Θερμώς επθκαλούμε Σε
Ναέ ηγιασμένε
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

Αντιλαβού μου, ρύσαι με
από τού πολεμίου
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε
Και κλήρονομον δείξον με
ζωής της αιωνίου
Χαίρε Νυμφή Ανύμφευτε

 http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Ymnoi/Agnh_parthene_Despoina.htm

«Ο μηχανισμός της καταστροφής».Μνήμη Σπύρου Βρυώνη Jr. (1928-2019)

21 Απρίλιος 2019, 18:03

Του Κλέαρχου Α. Κυριακίδη*


ΑΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΒΡΥΩΝΗ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο «ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ», ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ο Δρ Βρυώνης θεωρούσε ότι, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος, η Τένεδος, τα κατεχόμενα εδάφη της ΚΔ και τόσα άλλα μέρη υποβλήθηκαν στην ίδια συνεχιζόμενη τουρκική πολιτική. Αυτή η πολιτική, προφανώς παραμένει ίδια μέχρι σήμερα, αλλά πόσοι το συνειδητοποιούν;

Ο αείμνηστος Δρ Σπύρος Βρυώνης Jr. ήταν ένας αξιόλογος Αμερικανός ακαδημαϊκός με ελληνική καταγωγή από την Κεφαλλονιά. Γεννήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί στις 18 Ιουλίου 1928 και πέθανε στο Σακραμέντο της Καλιφόρνιας στις 11 Μαρτίου 2019. Ήταν 90 ετών.

Κατά τη διάρκεια μιας μακρόχρονης ακαδημαϊκής καριέρας, ο Δρ Βρυώνης ανήκε στις αλληλοσυνδεόμενες επιστήμες της Ιστορίας, της Βυζαντινολογίας, των Ελληνικών Σπουδών και των Σπουδών της Εγγύς Ανατολής. Σπούδασε και εργάστηκε σε κορυφαία αμερικανικά ιδρύματα. Ένα παράδειγμα είναι το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου, το 1956, ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο «Η εσωτερική ιστορία του Βυζαντίου κατά τη διάρκεια των προβλημάτων, 1057-81».

Η Μικρά Ασία

Μετά το 1956, Δρ Βρυώνης έγραψε διάφορα βιβλία και άρθρα, όπως το βιβλίο «The decline of medieval Hellenism in Asia Minor and the process of Islamization from the eleventh through the fifteenth century» (University of California Press, 1971). Σε αυτό, ο Δρ Βρυώνης μελέτησε την «παρακμή» των ελληνορθόδοξων χριστιανών στη Μικρά Ασία από τον εντέκατο μέχρι τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του βιβλίου, ο Δρ Βρυώνης εξήγησε αυτήν την «παρακμή» σε σχέση με «τη διαδικασία του ισλαμισμού».

Σε αυτό και σε άλλα βιβλία, ο Δρ Βρυώνης απέδειξε ότι αυτή η «διαδικασία» περιελάμβανε διάφορα στάδια. Η «διαδικασία» ξεκίνησε με ένοπλες εισβολές, οι οποίες οδήγησαν σε θανάτους, στην κατάκτηση εδάφους και σε λεηλασία, αποικισμό και πληθυσμιακή μείωση. Επίσης, η «διαδικασία» επέβαλε την υποδούλωση των ατόμων που έπεσαν στα χέρια του κατακτητή και την εφαρμογή των διακριτικών μέτρων με σκοπό την υπόταξη των επιζώντων χριστιανών και άλλων μη μουσουλμάνων. Τέτοια μέτρα περιελάμβαναν την αφομοίωση, τη διαιώνιση της δουλείας, την κατάσχεση των περιουσιών, τη μετατροπή των εκκλησιών σε τζαμιά, την αλλαγή των τοπωνυμίων και την κοινοτικοποίηση της κοινωνίας υπό την υπεροχή του κατακτητή. Έτσι, δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε το οθωμανικό τουρκικό κράτος, το οθωμανικό χαλιφάτο και η οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτή λειτουργούσε με την εθελοντική ή εξαναγκασμένη βοήθεια πολλών υποκειμένων μετά την υποταγή τους.

Η «διαδικασία» διαδραματίστηκε και στην Κύπρο μετά την πρώτη οθωμανική τουρκική εισβολή του 1570 και την επακόλουθη τουρκική κατάκτηση του 1571. Επίσης, μια παραλλαγή της έχει εφαρμοστεί στην Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ), ιδιαίτερα στις περιοχές υπό τουρκικήν κατοχήν μετά τις δύο τουρκικές εισβολές του 1974.

Η Κωνσταντινούπολη

Στο τελευταίο στάδιο της καριέρας του, ο Δρ Βρυώνης έγραψε ένα περιεκτικό βιβλίο, το οποίο δημοσιεύτηκε το 2005 από τον εκδότη Greekworks.com. Μεταφράστηκε από τον Λευτέρη Γιαννακουδάκη και κυκλοφόρησε στα Ελληνικά το 2007 με τον τίτλο «O Μηχανισμός της Καταστροφής: Το τουρκικό πογκρόμ της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 και ο αφανισμός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης» (Εστία, 2007).

Το βιβλίο αποτελείται από πάνω από 600 σελίδες, όπου απεικονίζονται, με συγκλονιστικές φωτογραφίες του Δημητρίου Καλούμενου, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και άλλες πρωτογενείς πηγές. Χρησιμοποιώντας αυτές, ο Δρ Βρυώνης εξηγεί την προέλευση, τη φύση και τις συνέπειες του διήμερου πογκρόμ («pogrom»), δηλαδή την επίθεση εναντίον Ελλήνων χριστιανών και άλλων στην Κωνσταντινούπολη στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955.

Ο Δρ Βρυώνης αποδεικνύει ότι το πογκρόμ οργανώθηκε από το τουρκικό κράτος, αλλά προηγήθηκαν διάφορες εξελίξεις, οι οποίες προετοίμασαν το έδαφος, όπως οι σφαγές και οι απελάσεις των Ελλήνων χριστιανών από τη Μικρά Ασία και αλλού, ειδικά μετά το 1914. Αυτές ανήκαν σε έναν ευρύτερο κατάλογο γενοκτονιών και άλλων εγκλημάτων που προκάλεσε η Τουρκία εις βάρος των χριστιανικών μειονοτήτων, ειδικά μετά το 1894. Αυτό, παρεμπιπτόντως, είναι το θέμα ενός νέου ακαδημαϊκού βιβλίου των Benny Morris and Dror Ze’evi, The Thirty-Year Genocide Turkey’s Destruction of Its Christian Minorities, 1894-1924 (Harvard University Press, 2019).

Του πογκρόμ του 1955 προηγήθηκαν και διάφορες κρατικές καταπιέσεις. Για παράδειγμα, από το 1923 έως το 1938, το δήθεν «κοσμικό» καθεστώς του Mustafa Kemal υιοθέτησε μια σειρά διακριτικών «νόμων» με θρησκευτικό χαρακτήρα. Ένας τέτοιος «νόμος» θεσπίστηκε στις 4 Ιουνίου 1932 και ουσιαστικά απαγόρευε στους χριστιανούς και άλλους μη μουσουλμάνους να ενταχθούν σε ορισμένα επαγγέλματα, όπως αυτά των δικηγόρων και των γιατρών.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στη Γερμανία, από το 1933, το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ εμπνεύστηκε από τον Kemal και υιοθέτησε παρόμοιους «νόμους» εις βάρος των Εβραίων και άλλων «μη Αρίων». (Δείτε, π.χ., Stefan Ihrig, Ataturk in the Nazi Imagination, Harvard University Press, 2014).

Ακόμη χειρότερο ήταν το τι έγινε στην Τουρκία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το τότε «κοσμικό» καθεστώς του Πρωθυπουργού Refik Saydam πραγματοποίησε νέα διάκριση, όταν αναβίωσε μια πρακτική που χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως στην Τουρκία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Μάιο του 1941, η τουρκική κυβέρνηση ίδρυσε «εργατικά τάγματα» και στρατολόγησε υποχρεωτικά τους χριστιανούς, εβραίους και άλλους μη μουσουλμάνους πολίτες της Τουρκίας, οι οποίοι ήταν άρρενες.

Η μια αδικία οδηγούσε στην άλλη, μέχρι που, τελικά, στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955, ξετυλίχτηκε το πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι το πογκρόμ ξέσπασε προς το τέλος της τριμερούς διάσκεψης για την Κύπρο στο Λονδίνο και σε μια εποχή που η τουρκική προπαγάνδα ισχυριζόταν ότι «η Κύπρος είναι τουρκική».

Μεταξύ άλλων συνεπειών, το πογκρόμ είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο Ελλήνων, τον βιασμό γυναικών, την πυρπόληση εκκλησιών και τη λεηλασία καταστημάτων. Επίσης, αύξησε τον εκφοβισμό των Ελλήνων, οι περισσότεροι των οποίων, σταδιακά, ξεριζώθηκαν μόνιμα από την Κωνσταντινούπολη. Επομένως, το πογκρόμ έμοιαζε με τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» κατά των εβραίων στη Γερμανία, στις 9 και 10 Νοεμβρίου 1938.

Αναφερόμενος σε πολλαπλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων των αποδεικτικών στοιχείων που παρήχθησαν το 1960-61 στη δίκη του Adnan Menderes, του Πρωθυπουργού της Τουρκίας από το 1950 μέχρι το 1960, ο Δρ Βρυώνης εξακρίβωσε ότι το πογκρόμ ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Ενορχηστρώθηκε κρυφά από τον A. Menderes και από άλλα στελέχη της τουρκικής κυβέρνησης. Στη συνέχεια, από το 1955 έως το 1960, η συνενοχή τους κρύφθηκε.

Στο τέλος της δίκης του, ο A. Menderes κρίθηκε ένοχος για διάφορα εγκλήματα και κρεμάστηκε. Ωστόσο, σήμερα, αυτός ο εγκληματίας παραμένει ήρωας του Προέδρου Erdogan στην Τουρκία. Στις 26 Δεκεμβρίου 2014, ο Πρόεδρος Ερντογάν παρατήρησε με περηφάνια ότι: «Μια μεγάλη Τουρκία, μια φορά πάλι» ήταν το όνειρο του αείμνηστου Adnan Menderes, του Turgut Οzal και του Necmettin Erbakan». Στις 17 Απριλίου 2017, ο Πρόεδρος Erdogan επισκέφθηκε τους τάφους και των τριών. (Πηγές: www.tccb.gov.tr/en/news/542/3445/our-love-for-a-great-turkey-once-again-has-never-been-lost και www.tccb.gov.tr/en/news/542/74799/president-erdogan-visits-graves-of-ozal-menderes-and-erbakan )

Η Ίμβρος, η Τένεδος και η Κύπρος

Προς το τέλος του βιβλίου του, ο Δρ Βρυώνης παρατήρησε ότι στα χρόνια μετά το πογκρόμ στη Κωνσταντινούπολη το 1955, η Τουρκία κατάφερε να ξεριζώσει σχεδόν όλους τους Έλληνες και τους άλλους χριστιανούς από την Ίμβρο, την Τένεδο και τα κατεχόμενα εδάφη της ΚΔ. Επίσης, η Τουρκία πέτυχε την τουρκοποίηση και τον εξισλαμισμό αυτών των εδαφών.

Ο Δρ Βρυώνης θεωρούσε ότι, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος, η Τένεδος, τα κατεχόμενα εδάφη της ΚΔ και τόσα άλλα μέρη υποβλήθηκαν στην ίδια συνεχιζόμενη τουρκική πολιτική. Αυτή η πολιτική, προφανώς, παραμένει ίδια μέχρι σήμερα, αλλά πόσοι το συνειδητοποιούν;

Ο «μηχανισμός της καταστροφής»

Συνολικά, τα έργα του Δρος Βρυώνη παρέχουν μια προειδοποίηση που δεν πρέπει ποτέ να αγνοηθεί. O «μηχανισμός της καταστροφής» βασίζεται σε μια εγγενώς επιθετική, άσπλαχνη και αντιδημοκρατική τουρκική κρατική ιδεολογία. Συνδυάζει τα ίχνη του Οθωμανισμού με στοιχεία του Κεμαλισμού, του κοινοτισμού, του εθνικισμού, του αυταρχισμού και τον μιλιταρισμού.

Όταν ενεργοποιηθεί ο «μηχανισμός της καταστροφής», είναι ικανός να σπρώξει την Τουρκία (ι) να πετύχει τον εθνοθρησκευτικό καθαρισμό μαζί με τον αποικισμό, (ιι) να επιβάλει άλλες απάνθρωπες πράξεις, και (ιιι) να αποκρύψει τα εγκλήματα και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με διάφορους τρόπους, π.χ. μέσω της κάλυψης, της προπαγάνδας, της λογοκρισίας και της κατάχρησης του «νόμου».

Συνοψίζοντας, αν κάποιος διαβάσει τα έργα του Δρος Βρυώνη, μπορεί να κατανοήσει τι πραγματικά σημαίνει ο «μηχανισμός της καταστροφής», πόσο επικίνδυνος είναι και πώς εξηγεί τις προηγούμενες, τις πρόσφατες και τις συνεχιζόμενες πράξεις της Τουρκίας.

Η παγκόσμια ακαδημία οφείλει στον Δρα Βρυώνη ένα τεράστιο χρέος ευγνωμοσύνης. Ήταν ένας ευρυμαθής ακαδημαϊκός, που μας χάρισε μια ουσιαστική πνευματική κληρονομιά.

Κλείνοντας, εκφράζω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του. Αιωνία η μνήμη.

*Επίκουρος Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου UCLan Cyprus.

Οι απόψεις του είναι προσωπικές

ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/simerini/politics/564334/mnimi-spyrou-vryoni-jr-19282019
https://www.onisilos.gr/?p=23877

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ 2. Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α

Μ Ε Γ Α Λ Ο Υ   Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Υ
(Ε.Π.Μ. Τόμος 31. Άσκητικαί Διατάξεις, Κεφ.Γ΄, παραγρ.2, σελ.1345)
—- . —-

Μετάφρασις π. Ίωάννου Νικολοπούλου

Αν κάποιος άνδρας λέγει, δεν παραβλάπτομαι συναναστρεφόμενος με γυναίκες, ακόμη συνεσθίων και πίνων μαζί τους, αυτός ή δεν είναι αρσενικός, ή είναι ένα παραδοξότατο κατασκεύασμα-πλάσμα, το οποίο στέκεται στο μεταίχμιο των δύο φύσεων (άρρενος και θήλεως) … / ή, εάν, κολυμβών μέσα στα πάθη, δεν συναισθάνεται σέ ποία κατάσταση βρίσκεται, μιμείται αυτούς πού μεθάνε και είναι παράφρονες, οί οποίοι, τά πιο μεγάλα δεινά πού τούς έχουν βρεί δεν τά συναισθάνονται, και νομίζουν ότι είναι εκτός τού πάθους και απαλλαγμένοι απ’ αυτό. Άς τοποθετηθούμε για λίγο εκτός τής λογικής και εξωπραγματικά, ότι (δηλαδή) είναι δυνατόν κάποιος να μη επιρεάζεται από το σαρκικό πάθος, συναναστρεφόμενος με θήλεις-γυναίκες. Αλλά και αν αυτός (ίσως) δέν πάσχει, δεν μπορεί εύκολα να πείση και τούς άλλους-γύρω ότι (όντως) «ού πυρούται» (Α΄Κορ.7,9) δεν πάσχει, ότι δεν υποφέρει από σαρκικές επιθυμίες. Έξ’ άλλου, χωρίς στην πραγματικότητα να έχη κατωρθωθεί κάτι από μέρους τού ισχυριζομένου ότι ζεί έν απαθεία, αυτός φέρει μεγάλη τήν ευθύνη, ένεκα καί τού σκανδαλισμού πού προκαλεί στούς γύρω, οί οποίοι κρίνουν ώς ακατόρθωτη αυτή την συμπεριφορά, και άκρως επικίνδυνη.
Άκόμη, άς παρατηρήσωμε και κάτι άλλο. Ότι δηλαδή, και αν ό άνδρας (τυχόν) δεν προσβάλλεται από τούς σαρκικούς λογισμούς-πειρασμούς, δεν μπορεί αυτός ν’ αμφισβητήση και να προδιαγράψη, ότι και ή γυναίκα πλάϊ του, υπάρχει-ευρίσκεται-διατηρείται έξωθεν των τού σώματος τοιούτων σαρκικών παθών και προσβολών. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Διότι πολλάκις εκείνη, έχουσα ασθενή, πιο αδύναμον σέ αντίσταση λογισμόν, και το σαρκικόν πάθος πιο έντονο, υφίσταται προσβολή και ηθική ζημία, από τίς επιπόλαιες συναναστροφές και συχνές συναντήσεις και επαφές μετά των ανδρών.
Και αν ακόμη δεν συμβαίνει τίποτε απ’ όσα προείπαμε, είναι ανάγκη, εάν δεν μπορούμε τελείως και απολύτως να επιτύχωμεν τούτο, τουλάχιστον ν’αποφεύγωνται οί συχνές και παρατεταμένες συναντήσεις και συναναστροφές ανδρών με γυναίκες, όχι από αντιπάθεια και μίσος προς το γυναικείο φύλο («γένος» σημειοί ό Πατήρ, όπερ λάθος, διότι «γένος Θεού» καλούμεθα υπό τού Παύλου και είμεθα πάντες οί άνθρωποι, άρρενες και θήλεις, Πραξ.17,28-29). Μακριά (έστω) ίχνος μίσους, (άπαγε!). Ούτε θα απαρνηθούμε οί άνδρες τούς συγγενείς (μας) τού ετέρου φύλου, τάς γυναίκας, τη μάνα πού μάς γέννησε, τίς αδελφές μας, τίς εξαδέλφες μας κ.λ.π., αλλά και τίς πνευματικές μας γυναίκες συγγενείς, πού μπορεί τόσο να μάς ωφελούν πνευματικά, φέρουσαι την ανθρωπίνην (γενικώτερα) φύσιν, όπως (εξαιρέτως) αί μοναχαί, αί οποίαι έχουν αναλάβει (και αυταί) τον προσωπικό τους αγώνα, έχουσαι αποδυθεί είς τούς υπέρ τής αγνείας κόπους και τά παλαίσματα, συναθλούσαι σέ παράλληλα πνευματικά σκάμματα. Διαρκώς αγρυπνούντες, να έχωμεν έν υπομνήσει και να φυλαγώμαστε, αποφεύγοντας τίς συχνές συναντήσεις, για να μή παρασυρθούμε και εμπέσωμεν είς πάθη, από τά οποία πιο πάνω σημειώσαμε ότι πρέπει να έχωμεν οριστικώς απομακρυνθεί, χαρακτηρίσαντες ταύτα ώς άπό Θεού απηγορευμένα.

Θ Ρ Η Σ Κ Ε Ι Α

Τού Συνεργάτου μας Κ.Θ.

Όταν χρησιμοποιούμε τή λέξη «θρησκεία», πρέπει πρώτα απ’ όλα να γνωρίζουμε ότι αυτή δεν έχει καμμία σχέση με την πίστη στο Θεό. Ό δεσμός των Χριστιανών, και των πρό Χριστού Ίσραηλιτών, με το μόνο υπαρκτό Θεό δεν είναι θρησκεία, είναι πίστη.
Ή Χριστιανική πίστη είναι συμφωνία και συμβόλαιο μεταξύ Θεού και ανθρώπων, των Χριστιανών, ή μονη αιώνια και σωτήρια αλήθεια. Έκφράζεται και διατυπώνεται στη θεόπνευστη Βίβλο, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Παίρνει το όνομά της από το όνομα τού Χριστού, τού οποίου ετυμολογικώς είναι παράγωγο. Και έχει φορέα την εκκλησία των Χριστιανών και εκκλησία τού Χριστού ασφαλώς.
Ή Χριστιανική πίστη είναι και διδασκαλία και προαίρεση και πνευματική βασιλεία. Έπαναλαμβάνω δεν είναι θρησκεία, όπως δεν ήταν τέτοια ούτε ή ατελής αλλ’ αληθινή λατρεία τής Π. Διαθήκης. Τόσον ή παλιά κι’ ατελής όσο και ή νέα και τέλεια πίστη στον αληθινό Θεό στη Βίβλο δεν λέγεται «θρησκεία» ποτέ. Έξω και ξένες από την πίστη είναι ή αθεϊα και ή θρησκεία.
«Θρησκεία» είναι όλες οί βλακείες και παλαβομάρες πού λέν και κάνουν οί άνθρωποι, όταν χάσουν ή κι’ έξ αρχής δεν έχουν την πίστη στον αληθινό Θεό κι’ απομακρυνθούν απ’ αυτόν ή δεν τον έχουν γνωρίσει ποτέ. Είναι το υποκατάστατο τής πίστεως,

και υποκατάστατο πολύ άσχημο και ακάθαρτο. Είναι ή κυριώτερη ομαδική παράκρουση φρενών και λαϊκή ψυχοπάθεια. Είναι δαιμονισμός. Είναι δε ή θρησκεία, και το εχθρικώτερο προς τη Χριστιανική πίστη πράγμα, πολύ χειρότερο από την αμαρτία καθ’ εαυτήν, ακόμη και τη βαρύτερη αμαρτία. Οί θρήσκοι, είτε Ίουδαίοι και μουσουλμάνοι (= πεπτωκότες από τη Χριστιανική ή προχριστιανική πίστη) είτε ειδωλολάτρες (= μη προσελθόντες στη Χριστιανική πίστη ή μη γνωρίσαντες αυτήν), υπήρξαν ανά τούς αιώνες οί μόνοι διώκτες και δήμιοι και βασανισταί των Χριστιανών. Στην πραγματικότητα ουδέποτε άθεοι δίωξαν τη Χριστιανική πίστη. Την πιο ήσυχη ζωή πέρασαν οί Χριστιανοί ανάμεσα στα χρόνια 363-379, όταν βασίλευαν οί αυτοκράτορες, πού ήταν τυπικά ειδωλολάτρες και ουσιαστικά άθεοι, πού προτιμούσαν ώς αξιωματούχους των και υπαλλήλους τής κρατικής μηχανής των τούς Χριστιανούς ώς αδιαφθόρους και εμπίστους, ενώ απεχθάνονταν τούς δικούς των ειδωλολάτρες ώς φαύλους. Αυτοί επανέφεραν από την εξορία στη θέση του τον Μ. Άθανάσιο, τον οποίο είχαν διώξει κι’ εξορίσει οί τρείς προηγούμενοι αυτοκράτορες, δύο «Χριστιανοί» και «πάτρωνες τής εκκλησίας» κι’ ένας ανεψιός κι’ εξάδελφός τους φανατικός ειδωλολάτρης και θεοπάλαβος. Οί δε μετά τούς έξ(6) αθέους πάλι «Χριστιανοί» αυτοκράτορες και «πάτρωνες τής εκκλησίας» πάλι ευνόησαν τη δολοφονία τού Ίωάννου Χρυσοστόμου.
Στον πρώτο από τούς 6 αθέους, πού επανέφερε τον Άθανάσιο, όταν τού έγραψε «Έπίσκοπε, θέλω να γίνω Χριστιανός», ό Άθανάσιος τού απάντησε. «Τέτοιος πού είσαι, δεν γίνεται να γίνης Χριστιανός». Κι’ εκείνος τον εκτίμησε άλλο τόσο. Και τον Ίωάννη το Χρυσόστομο ώς επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως τον προστάτευε από τούς «Χριστιανούς» εχθρούς του ό «ειδωλολάτρης» άθεος πρωθυπουργός Ευτρόπιος.
Όταν ό Ευτρόπιος δολοφονήθηκε από άλλον ειδωλολάτρη θρήσκο πρωθυπουργό, μετά από λίγο δολοφονήθηκε κι’ ό Χρυσόστομος από τούς «Χριστιανούς» αυτοκράτορες και «επισκόπους». Και τρείς αιώνες πιο μπροστά ό «ειδωλολάτρης» και στην πραγματικότητα άθεος αυτοκράτορας Άδριανός (117-138) ήταν εκείνος πού εξέδωκε διάταγμα να τιμωρήται αυστηρά όποιος καταγγείλη Χριστιανό, μόνο επειδή ήταν Χριστιανός, και έκτισε σ’ όλη την αυτοκρατορία του αίθουσες, για να εκκλησιάζωνται σ’ αυτές οί Χριστιανοί και να λατρεύουν το Θεό τους ανενόχλητοι, ενώ οί ειδωλολάτρες προέβαλλαν την αντίρρησή τους, πώς(;) είναι δυνατόν να μην είναι άθεοι οί Χριστιανοί, αφού λατρευουν τάχα κάποιο Θεό μέσα σέ ναούς ανεικονικούς; Γι’ αυτούς κάθε ανεικονικός ήταν άθεος.
Αυτοί οί πρώτοι χώροι τής χριστιανικής λατρείας έμειναν στην ιστορία ώς «αδριάνεια» ή «αδριάνεια συνακτήρια». Τούς τά έκτισε με δημόσιες δαπάνες ό άθεος Άδριανός. Παράξενο; Αλλά ουδέποτε στην ιστορία τους οί Χριστιανοί και ή εκκλησία τους πέρασαν τόσο όμορφα όσο επί των αθέων αυτοκρατόρων. (Βλέπε παραπομπές γι’ αυτά τά όντως παράξενα, σέ πολλές αρχαίες χριστιανικές και μη χριστιανικές πηγές τόσο ελληνόγλωσσες όσο και λατινόγλωσσες, στο σύγγραμμα τού Έλλογιμωτάτου Καθηγητού Φιλοσοφίας και Θεολογίας κ. Κωνσταντίνου Γ. Σιαμάκη «Έξωχριστιανικές μαρτυρίες για το Χριστό και τούς Χριστιανούς», Θεσσαλονίκη 1995, Άθήνα 2000).
Το μάθημα αυτό ή εκκλησία δεν πρέπει να το λησμονή ποτέ. Οί θρήσκοι είναι πάντα διώκτες και δήμιοι, διότι είναι φρενοβλαβείς και φθονεροί. Φαρισαίοι, Χασιδίμ, Ίουδαίοι, φιλόσοφοι, Σταυροφόροι, Ιεροεξεταστές, Ίησουϊτες, Ταλιμπάν, Φενταγίν, Μουτζαχεντίν, Άγιατολάχ, Μασόνοι, Σίχ, Καμικάζι, Γεροντάδες, … δολοφόνοι έν όνόματι τού Θεού. Άνατρέξατε στο ώς άνω σύγγραμμα τού Έλλογιμωτάτου κ. Κ. Σιαμάκη, και θα αρθή κάθε απορία και αμφιβολία σας. Θα διαπιστώσετε τού λόγου, ή μάλλον των γεγραμμένων το αληθές, αποδεικνυόμενο με ιστορικά ντοκουμέντα πλήρως διερευηνηθέντα και καταχωρηθέντα.
Διαφέρει δε ή πίστη από τη θρησκεία όσο συμβαίνει και γίνεται να διαφέρουν δυό άκρως αντίθετα πράγματα και εχθρά μεταξύ τους. Άντικειμενικώς ή πίστη είναι το ζητούμενο πού ζητάει ό Θεός από τον άνθρωπο, ενώ ή θρησκεία είναι εκείνο πού κάνει ό άνθρωπος μετά την άρνηση τού Θεού, όταν έχη παραφρονήσει, για να γεμίση την κενή στην ψυχή του θέση τού απορριφθέντος Θεού, με σκουπίδια τής επινοήσεώς του. Ύποκειμενικώς ή πίστη είναι ισόρροπη λειτουργία τής ανθρωπίνης υπάρξεως και σωφροσύνη, ενώ ή θρησκεία είναι ανισορροπία και παραφροσύνη, εκδήλωμα ψυχοπαθείας. Το κυριώτερο δείγμα λαϊκής ψυχοπαθείας.
Ό πλησιέστερος προς τον πιστό άπιστος, είναι ό άθεος και άθρησκος, πού ομολογεί ότι δεν πιστεύει ούτε σέ Θεό, ούτε τίποτε το μεταφυσικό, ενώ ό πιο απόμακρος από τον πιστό άπιστος, είναι ό θρήσκος, ό οποίος ουσιαστικά ή και τυπικά είναι πάντοτε ειδωλολάτρης και πολύθεος, και λατρεύει Θεούς πλαστούς και ψεύτικους, προσωποποιήσεις και δικαιώσεις των αμαρτωλών επιθυμιών του και πράξεών του, και θρησκεύει φανατικά κι’ επικίνδυνα σάν τρελλός. Διότι όλα όσα κάνει για τούς λεγομένους «θεούς του» ή «ήρωές του» ή «αγίους του», είναι εκδηλώματα τής φιλαυτίας του και τής φρενοβλαβείας του.
Ό απλώς άθεος, έχει απλώς αφαιρέσει από την ψυχή του και τη ζωή του το θείο, χωρίς και να έχη φτιάξει κανένα υποκατάστατο, ενώ ό θρήσκος μετά την αφαίρεση τού πραγματικού Θεού, έχει προσθέσει στο κενό του, για να το στουμπώση, και υποκατάστατο. Ό άθεος, πού διατηρεί το κενό του κενό, ενδέχεται κάποτε ν’ αναζητήση το Θεό, διότι ό άνθρωπος φύσει αναζητάει το Θείο και από κατασκευής έχει στην ψυχή του υποδοχή για το Θεό. Έκτός αυτού, μετά την αποβολή τού Θεού διατηρεί στον περίγυρο τής υποδοχής του την οσμή τού Θεού, πού είναι κάποια δικαιοσύνη και λογική. Έκείνος όμως πού γέμισε το κενό του με το υποκατάστατο, ουδέποτε θ’ αναζητήση τον πραγματικό Θεό, επειδή είναι ήδη κορεσμένος και στουμπωμένος με τη διάστροφη ικανοποίησή του. Το πάντοτε ακάθαρτο και άδικο και παράλογο υποκατάστατό του, έχει δώσει στον περίγυρο τής υποδοχής τού θείου, δύσοσμο και δηλητηριώδες εμπότισμα. Μισεί πλέον τον αληθινό Θεό και τού Θεού το θέλημα και τού Θεού τούς πιστούς. Και τούς φθονεί θανάσιμα, και δίπλα τους αισθάνεται κομπλεξικά, όπως ό Κάϊν δίπλα στον Άβελ, και τούς διώκει, και γίνεται και δήμιός τους.
Άθεϊα από αθεϊα διαφέρει, και κέθε αθεϊα έχει το δικό της αίτιο. Άλλη είναι ή αθεϊα ωρισμένων αρχαίων Έλλήνων, οί οποίοι χαρακτηρίσθηκαν ώς «ηρέμα άθεοι», όπως οί Άναξαγόρας, Πρωταγόρας, Θουκυδίδης, Ίπποκράτης, Άριστοτέλης, Μ. Άλέξανδρος, Θεόφραστος, ή οποία προερχόταν από αηδία προς την περιρρέουσα βρόμικη και βλακώδη θρησκεία, άλλη ή αθεϊα ώρισμένων Γάλλων επαναστατών ή Ρώσων επαναστατών, ή οποία προερχόταν από σκανδαλισμό των ανθρώπων από τον πάπα Ρώμης και το ακάθαρτο κι’ απάνθρωπο περιβάλλον του ή από το ακάθαρτο αυλικό περιβάλλον τού τσάρου τού Ρασπούτιν και τού ρωσικού ιερατείου, κι’ άλλη ή αθεϊα των μαλθουσιανών ή δαρβινιστών ή φροϋδιστών ή μαρξιστών, ή οποία προέρχεται από τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο των εισηγητών της, πού ενοχλούνταν από την ύπαρξη τού δικαιοκρίτου Θεού και το θέλημά του, όπως αυτό εκφράζεται στη Βίβλο. Αυτοί οί τελευταίοι «άθεοι» δεν είναι αυθεντικοί άθεοι, αλλά κατ’ ουσίαν ειδωλολάτρες με θρήσκευμα την ιδεολογία και ιδεοληψία τους. Αν λ.χ. δεν ήταν θρήσκευμα ό κομμουνισμός, οί κομμουνισταί δεν θα διατηρούσαν ταριχευμένα τά πτώματα τού Λένιν και τού Στάλιν σέ ειδικά μουσεία – τεμένη με τιμητική – ιερατική φρουρά, και δεν θα έστηναν εικόνες των γλυπτές και χρωστικές, και δεν θα πραγματοποιούσαν πάνδημες προσκυνηματικές εκδρομές σ’ αυτά τά πτώματα και σ’ αυτές τίς εικόνες. Οί αυθεντικοί άθεοι και υλισταί αμέσως μετά τη διαπίστωση τού θανάτου εκείνων θα πετούσαν τά πτώματά τους σέ κάδους απορριμάτων, όπως πετούσαν και τά μαλλιά εκείνων οί κουρείς και τά κομμένα νύχια τους σέ τέτοιους κάδους, και τά ούρα και τά κόπριά τους στις αποχετεύσεις των αποχωρητηρίων. Θρησκεία από θρησκεία όμως κατ’ ουσίαν δεν διαφέρει.
Ώς ελληνική λέξη ή «θρησκεία» είναι λέξη οργιαστική και ηχοποίητη από την τελεστική φασαρία τού οργίου, κι’ έχει ετυμολογική σχέση με τίς λέξεις: θρήσκος θρήνος θροώ θριάσιος θρίαμβος θρίδαξ θριδακίνη θράξ θύρσος και μερικές άλλες ομόρριζες, όλες παραγόμενες από τον ήχο (θρ) τής φασαρίας τού οργίου.
Στη λατινική, ή θρησκεία λέγεται religio, χωρίς να έχη παράλληλη καταγωγή και παραγωγή. Έχει τη σημασία τού «συνδέσμου» μιάς θρησκευτικής φατρίας ή κάστας. Στις ευρωπαϊκές γλώσσες, τόσο τίς λατινογενείς ιταλική γαλλική ισπανική κ.λ.π., όσο και τίς λατινοβριθείς αγγλική γερμανική νορβηγική και άλλες, περάστηκε ώς religio religion religione κ.λ.π., Ώς αυτούσιος όρος, ώς πρώτο συνθετικό, και ώς συντομογραφία συναντάται ώς relig ή rel.

• Έπεξήγησις:
  * Θροέω – (ώ), αρχική έννοια κραυγάζω, θορυβώ.
  * Θριάσιος, έκ τού θρίασις (εως) =ποιητική έκστασις μετά παραφοράς
  και μανίας. Σχετική, ή λέξις θρίαμβος. (Συνέχεια)
  * Θρίαμβος = Ύμνος είς τον Βάκχον (ή Διόνυσον) αδόμενος σέ οργιαστι-
  κές πομπές προς τιμήν του. Έπίσης, επίθετον τού Διονύσου ή Βάκχου,
  σχέσιν έχον με τίς λέξεις οινοποσία, θόρυβος, κρεπάλη.
  * Θρίδαξ, το φυτό μαρούλι. Περαιτέρω ερευνήσας ουδέν σχετικόν εύρον.
  * Θριδακίνη, αντί τού ώς άνω Δωρικού και Ιωνικού θρίδαξ.
  * Θύρσος = ράβδος των οργιαστών τού Βάκχου ή Διονύσου.
  * Θύρσοι (οί) = οί πανηγυριστές, λάτρεις τού Βάκχου ή Διονύσου.
  * Θράξ (κός), Δωρική ρίζα τής Ίωνικής Θρήξ, έξ ού ή λέξις Θρη(σκεία).
  * Διονυσιάζω = εορτάζω τά Διονύσια ή Βακχικά, διάγω βίον διονυσιακώς
  με ξεφαντώματα, ασώτως, οργιαστικώς και υποκρίνομαι. Είμαι ηθο-
  ποιος.
  * Θρήνος – Θρηνώ – θρηνολογώ = κλαίω, ολοφύρομαι, μοιρολογώ.
  * Θρηνωδώ = θρηνώ άδων (κλαίω, άδων μετά θλίψεως, μοιρολογώντας).

 http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=75066#more-75066