Mε αφορμή την εκλογή προέδρου στην ΝΔ, και το δημοσίευμα ότι τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο ανιψιός του Κώστακη του Καραμανλή θα θέσουν υποψηφιότητα για το χρίσμα, μας προκαλoύν για μια αναδρομή στις διασημότερες πολιτικές οικογένειες που μονοπωλούν τα βουλευτικά έδρανα και τους υπουργικούς θώκους για περισσότερα από 80 χρόνια τώρα.
Λόγω του μεγάλου όγκου και των πολλών οικογενειών που λυμαίνονται τον πολιτικό βίο, θα κάνουμε αυτό το άρθρο τριλογία, σαν τον Νονό του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Άλλωστε είναι παράλληλοι οι βίοι και τεράστιες οι ομοιότητες μεταξύ τους.
Κυρίες και κύριοι, η Αγία Ελληνική Οικογένεια.
Γιατί σε αυτόν τον τόπο κανείς δεν πάει χαμένος αν έχει το σωστό επίθετο.
Πάρτε βαθιά ανάσα.
Ξεκινάμε.
Βαρβιτσιωτέικο
Πάλια πολιτική οικογένεια εκ Λακωνίας ορμώμενη.
Ο συνονόματος παππούς του σημερινού υπουργού Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, υπήρξε ο δικηγόρος των δωσίλογων και συγκεκριμένα του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ναζιστικό ζυγό. Η υπεράσπιση και ο ζήλος του γενάρχη Βαρβιτσιώτη συν την αλλαγή των συσχετισμών στις συμμαχίες των Άγγλων με τους πρώην συνεργάτες των Ναζί, ώστε από κοινού να εξοντώσουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, πέτυχαν την αθώωση του 90% των κατηγορουμένων για δωσιλογισμό. Μετά την απελευθέρωση, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του όντας βουλευτής (1946-1950) του Λαϊκού Κόμματος του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, το οποίο συγχωνεύτηκε το 1958 με την Ε.Ρ.Ε. (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Απεβίωσε το 1960.Ο υιός του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και πατέρας του σημερινού βουλευτή και υπουργού Μίλτου,Ιωάννης Μ. Βαρβιτσιώτης, υπήρξε για χρόνια φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, εξελέγη με την πρώτη υποψηφιότητά του το 1961 βουλευτής με την Ε.Ρ.Ε. (επανεκλεγείς στις εκλογές του 1963 και 1964 αλλά και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν), με την βοήθεια του φίλου του, Γεωργίου Ράλλη, μετέπειτα αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργού καθώς επίσης και υιού του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, εμπνευστή και ιδρυτή των δωσιλογικών Ταγμάτων Ασφαλείας.
Η λίστα ειναι μεγάλη: Υφυπουργός Εξωτερικών (1974-1975), υπουργός Εμπορίου (1975-1977), υπουργός Εθνικής Παιδείας (1977-1980), υπουργός Εθνικής Άμυνας (1989-1993), υπουργός Δικαιοσύνης (1992), αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996) και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1994-1997).
Από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι και τον Αύγουστο του 2010 διετέλεσε πρόεδρος του «Ινστιτούτου Κ. Καραμανλής» ενώ ένα χρόνο πριν, τον Μάιο του 2009, εγκατέλειψε την πολιτική μετά από 48 χρόνια πολιτικής καριέρας.
Ο γιος του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, Μιλτιάδης Ι. Βαρβιτσιώτης, εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής στη Β’ Περιφέρεια Αθηνών στις εκλογές του 2000 με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και επανεξελέγη ομοίως σε όλες τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (2004, 2007, 2009, 2012). Υφυπουργός Εξωτερικών το 2009, υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου Ελλάδος από τις 25 Ιουνίου του 2013 μέχρι σήμερα.
Κεφαλογιαννέικο
Παλιό «τζάκι» από τα Ανώγεια Ρεθύμνου, ενεργό πολιτικά από 1856(!!!).
Ο πατριάρχης Γιάννης Κεφαλογιάννης (1933-2012), ιατρός στο επάγγελμα, πτυχιούχος της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1958, εξελέγη την ίδια χρόνια για πρώτη φορά βουλευτής Ρεθύμνου με την υποστήριξη της Ε.Ρ.Ε. και επανεξελέγη στη συνέχεια, το 1961 και το 1963, στην ίδια περιφέρεια. Ακολούθησε η συμμετοχή του στις εκλογές του 1974, όπου και εξελέγη με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και από τότε εκλεγόταν αδιαλείπτως έως το 2004, δύο φορές υφυπουργός (Κοινωνικών Υπηρεσιών ’76-’77 και Εσωτερικών ’80-’81) και 5 φορές υπουργός από το 1989 μέχρι το 1993 (Δημοσίας Τάξης, Μεταφορών, Τουρισμού, Επικρατείας, Εσωτερικών). Το 1993 διεκδίκησε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας αλλά έχασε από τον Μιλτιάδη Έβερτ, γιο του διοικητή της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας κατά την διάρκεια της Κατοχής Άγγελου Έβερτ. (Παντρεμένος με την Ελένη Βαρδινογιάννη, μέλος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας.) Τελευταία φορά εξελέγη βουλευτής Ρεθύμνου στις εκλογές του 2007 με την υποστήριξη της Ν.Δ. Απεβίωσε το 2012.
Η Όλγα Κεφαλογιάννη είναι μία εκ των τριών θυγατέρων του Γιάννη Κεφαλογιάννη. Γεννηθείσα το 1975 και απόφοιτος της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 2007 όπως επίσης και το 2009 αλλά και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, όπου ήταν πρώτη μάλιστα σε σταυρούς βουλευτής της Α΄ Αθηνών, σε αντίθεση με τις εκλογές του 2007 όπου, ούσα υποψήφια στην γενέτειρα του Κεφαλογιαννέικου Ρέθυμνο, κέρδισε τον μοναδικό βουλευτικό θώκο του νομού για 39 μόλις ψήφους από τον δεύτερο σε σταυρούς υποψήφιο με την Νέα Δημοκρατία, Κωστή Σχοινά, παρόλο που ο ίδιος μέχρι το τέλος αλλά και στα προεκλογικά γκάλοπ προηγούταν. Την κατηγόρησε για νοθεία με τα περιβόητα πια «ατσαλάκωτα ψηφοδέλτια» και με σύνθημα «Κάτω οι πάτρωνες». Η αλλαγή εκλογικής έδρας αποσόβησε την επανάληψη παρόμοιου περιστατικού.
Τομεάρχης τουριστικής ανάπτυξης της Νέας Δημοκρατίας από τον Δεκέμβρη του 2009, διορίστηκε στις 21 Ιουνίου του 2012 υπουργός Τουρισμού στην τωρινή κυβέρνηση δημιουργώντας επιτυχημένες τουριστικές καμπάνιες, διαφημίζοντας τις όμορφες ακρογιαλιές της Αυστραλίας .
Ο εξάδερφος της Όλγας, Μανώλης Κεφαλογιάννης πήρε την σκυτάλη της βουλευτικής θέσης από τον θείο του και εξάδερφό του Γιάννη Κεφαλογιάννη, Μανόλη Κεφαλογιάννη, ο οποίος καταγόταν επίσης από τα Ανώγεια Ρεθύμνου. Παρόλα αυτά, μετά την συμβουλή του Τσαλδάρη να μην πολιτευτεί στο Ρέθυμνο γιατί θα ήταν επικίνδυνο για έναν δηλωμένο Δεξιό να κυκλοφορεί στο Ρέθυμνο, κατέβηκε υποψήφιος με το Λαϊκό Κόμμα στο Ηράκλειο.
Έτσι δημιουργήθηκε το «παράρτημα» Κεφαλογιάννη στο Ηράκλειο, αφού «ο θείος» Μανόλης εκλεγόταν από το 1950 και έπειτα βουλευτής Ηρακλείου μέχρι και το 1989, παράδοση που τιμάει πιστά και ο ανιψιός από το 1993 και μετά. Από το Μάρτιο του 2004 έως το Σεπτέμβριο του 2007, διετέλεσε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας (επί θητείας του το λιμάνι του Πειραιά ξεπουλήθηκε στην Κινέζικη Cosco). Από το 2007 εκπροσωπεί την Ελλάδα στη διακοινοβουλευτική διάσκεψη του Συμβουλίου της Ευρώπης και είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Ελληνοαραβικής φιλίας. Στις επαναληπτικές εκλογές όμως του 2012 δεν εξελέγη, κάτι το οποίο αποδείχτηκε ελάσσονος σημασίας, εφόσον τοποθετήθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά επικεφαλής του ψηφοδελτίου στις Ευρωεκλογές του 2014 όπου και εξελέγη ευρωβουλευτής, γεγονός που εμφανώς αποδεικνύει ότι οι ικανοί και οι Κεφαλογιάννηδες δεν πάνε ποτέ χαμένοι.
Μητσοτακέϊκο
Η «κορυφαία» πολιτική οικογένεια που έβγαλε ποτέ η λεβεντομάνα Κρήτη.
Η εξιστόρηση θα έπρεπε να αρχίσει κανονικά από τον «Επίτιμο» και πατριάρχη της οικογένειαςΚωνσταντίνο Μητσοτάκη, όμως ο «Παπα-Στρούμφ», όπως πια τον αποκαλούν χαιδεϋτικά τα υπόλοιπα μέλη της φαμίλιας, συνέχισε απλά την οικογενειακή παράδοση η όποια ξεκίνησε από τον συνονόματο παππού του, Κωστή Μητσοτάκη. Οπότε ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κωστής Μητσοτάκης ο παππούς (1845-1898)
Γεννηθείς το 1845, πολιτικός και δημοσιογράφος από τα Χανιά, ο Κωστής ίδρυσε το «Κόμμα των Ξυπόλητων», κόμμα το οποίο παρέλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, καθότι η αδερφή του Κατίγκω Βενιζέλου, ήταν η γυναίκα του παππού Κωστή.
Αριστομένης Μητσοτάκης ο θείος (1884-1941)
Δευτερότοκος γιος του Κωστή Μητσοτάκη ο οποίος εκλεγόταν βουλευτής Χανίων για πολλά συναπτά έτη. Διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Παπαναστασίου καθώς καιαντιπρόεδρος της Βουλής.
Κυριάκος Μητσοτάκης ο μπαμπάς (1883-1944)
Πρωτότοκος γιος του Κωστή και πατέρας του Κωνσταντίνου γεννήθηκε και αυτός στα Χανιά και εκλεγόταν βουλευτής Χανίων για πολλά χρόνια.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο Επίτιμος (1918- )
Στις 18 Οκτωβρίου του 1918 λοιπόν έρχεται στον κόσμο το ένα εκ των πέντε τέκνων του Κυριάκου και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη (κόρη του βουλευτή της κρητικής Βουλής, δημάρχου Χανίων αλλά και βουλευτή της Περιφέρειας Χανίων μετά την ένωση του νησιού με την Ελλάδα, Χαράλαμπου Πλουμιδάκη).
Γεννιέται στην συνοικία Χαλέπα, στο σπίτι που υπογράφτηκε η Συνθήκη της Χαλέπας όπου έδινε τα πρώτα δικαιώματα στους Κρητικούς.
Οι συγγένειες του εκλεκτές. Γιος και ανιψιός βουλευτή, ανιψιός του τότε πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, σπουδάζει νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με δαπάνες από κληροδότημα που είχε ορίσει για τις σπουδές του ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής το 1946, αμέσως μετά την λήξη του Β΄ Π.Π., σε ηλικία μόλις 28 χρονών με το Κόμμα των Φιλελεύθερων. Το 1951 αναλαμβάνει πρώτη φορά υφυπουργόςΟικονομικών στην κυβέρνηση του ξαδέρφου του και γιου του Ελ. Βενιζέλου, Σοφοκλή Βενιζέλου και στον ανασχηματισμό της ίδιας χρονιάς αναλαμβάνει υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων. Το 1961 συμμετέχει στην Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και του Σοφοκλή Βενιζέλου και το 1963 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών.
Πρωτοκλασάτο στέλεχος στην Ένωση Κέντρου, θεωρείται από όλον τον πολιτικό κόσμο της εποχής διάδοχος στην ηγεσία του κόμματος, τα σχέδια του όμως ανατρέπονται με την συμμετοχή στην κυβέρνηση του γιου του Γεώργιου Παπανδρέου, Ανδρέα.
Πρωταγωνιστής των Ιουλιανών του 1965 και «αποστάτης», συμμετέχει στην κυβέρνησηΑθανασιάδη-Νόβα και Στεφανόπουλου ως υπουργός Συντονισμού.
Μετά την πτώση της χούντας δεν συμπεριλαμβάνεται στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και δεν εκλέγεται βουλευτής (πρώτη φορά μετά το 1946). Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1977 ιδρύει το «Κόμμα Νεοφιλελεύθερων» και στις εκλογές του Νοεμβρίου του ίδιου έτους παίρνει στις εκλογές 1,09% και εκλέγεται βουλευτής μαζί με τον Παύλο Βαρδινογιάννη, της γνωστής οικογένειας επιχειρηματιών από το Ρέθυμνο της Κρήτης και αδερφού της γυναίκας του Γιάννη Κεφαλογιάννη, όπως είδαμε στον προηγούμενο άρθρο.
Το 1978 προσχωρεί στην Νέα Δημοκρατία. Υπουργός Συντονισμού το ίδιο έτος, υπουργός Εξωτερικών το 1980 επί κυβερνήσεως Γεωργίου Ράλλη (γιου του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη). Την 1η Σεπτεμβρίου του 1984 εκλέγεται πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, διαδεχόμενος τον Ευάγγελο Αβέρωφ (γόνο της γνωστής οικογένειας των επιχειρηματιών από το Μέτσοβο). Στις εσωκομματικές προστριβές που δημιουργήθηκαν μετά την ήττα της Ν.Δ. στις εκλογές του 1985, κερδίζει εκ νέου την προεδρία του κόμματος από τον δεύτερο υποψήφιο και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, γιο του Δημήτριου Στεφανόπουλου ο οποίος ήταν υπουργός Αγορανομίας και Εφοδιασμού στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη που με την σειρά του ήταν τέκνο του πρωθυπουργού και αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος Παναγή Τσαλδάρη.
Μετά την συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση του ακαδημαϊκούΞενοφώντος Ζολώτα, ο Κων/νος Μητσοτάκης εκλέγεται πρωθυπουργός στις εκλογές του 1990 και διατηρεί το αξίωμα αυτό μέχρι τις 13 Οκτωβρίου του 1993, αφού έχει προηγηθεί η αποχώρηση του υπουργού Εξωτερικών και σημερινού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά (ανιψιός του βουλευτή Μεσσηνίας, με το κόμμα της Ε.Ρ.Ε. του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Γεώργιου Σαμαρά) και την ίδρυση του νέου του κόμματος της «Πολιτικής Άνοιξης» στις 30 Ιουνίου. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο Σαμαράς προτρέπει τους βουλευτές της Ν.Δ. που πρόσκεινται σε αυτόν να ανεξαρτητοποιηθούν και ακολουθεί η «αποστασία» του Στ. Στεφανόπουλου (ανιψιού τουΣτέφανου Στεφανόπουλου που είχε διατελέσει πρωθυπουργός «αποστασίας» από ’65 έως το ‘66 που ο Μητσοτάκης είχε συμμετάσχει ως υπουργός Συντονισμού) και του περιβόητου πια, τότε βουλευτή, Γιώργου Συμπιλίδη.
Μετά την ήττα της Ν.Δ. στις εκλογές του 1993 από το ΠΑΣΟΚ του γιου του Γεώργιου Παπανδρέου, Ανδρέα, ο Μητσοτάκης παραιτείται από αρχηγός του κόμματος, όπου και αναλαμβάνει ο Μιλτιάδης Έβερτ, γιος και αυτός του αρχηγού της Αστυνομίας Πόλεων επί Κατοχής, Άγγελου Έβερτ.
Μέχρι το 2004 συνεχίζει να εκλέγεται βουλευτής με την Ν.Δ. και φέρει πια τον τίτλο του επίτιμου αρχηγού του κόμματος. Ιδιωτεύει πια και έχοντας ιδρύσει το «Ιστορικό Αρχείο Κ. Μητσοτάκη», παρακολουθεί με καμάρι την ένδοξη πορεία των απόγονων του στην πολιτική σκηνή της Ελληνικής Μπασταρδοκρατίας, όπως θα παρακολουθήσουμε παρακάτω.
Κυριάκος Κ. Μητσοτάκης ο γιος, ο Βενιαμίν της φαμίλιας.
Γεννηθείς στην Αθήνα το 1968, ο υιός Μητσοτάκης αποφοιτά το 1986 από το Κολλέγιο Αθηνών και συνεχίζει τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Harvard και στο Stanford σπουδάζοντας κοινωνικές επιστήμες. Στις εκλογές του 2004 αλλά και του 2007 εξελέγη βουλευτής, πρώτος μάλιστα σε σταυρούς στη Β΄ Αθηνών με το κόμμα της Νέα Δημοκρατίας. Στις 25 Ιουνίου 2013 ανέλαβε τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στην Κυβέρνηση Σαμαρά, μετά τον πρώτο ανασχηματισμό, θέση που διατήρησε και κατά τον δεύτερο ανασχηματισμό τον Ιούνιο του 2014 την οποία κατέχει μέχρι και σήμερα.
Ντόρα (Θεοδώρα) Μπακογιάννη-Μητσοτάκη η θυγατέρα.
Η πρωτότοκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της Μαρίκας Γιαννούκου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Μαίου του 1954. Αποφοιτεί από την Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες και Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Συνεχίζει τις σπουδές της στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Από το 1984 έως το 1989 ήταν υπεύθυνη του πολιτικού γραφείου του τότε Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας (και πατέρα της), Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Παντρεμένη με τον Παύλο Μπακογιάννη (που είχε γνωρίσει όταν σπούδαζε στο Μόναχο), εκλέγεται πρώτη φορά βουλευτής στις επαναληπτικές εκλογές του 1989 που διεξήχθησαν στις 5 Νοεμβρίου, στην μονοεδρική περιφέρεια του νομού Ευρυτανίας, θέση που είχε ο Μπακογιάννης στις πρώτες εκλογές του 1989 στις 18 Ιουνίου, αλλά είχε δολοφονηθεί από την 17 Νοέμβρη στις 26 Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Ουσιαστικά η πρώτη εισαγωγή της Μπακογιάννη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο γίνεται με αυτόματη διαδοχή του άντρα της.
Αμέσως τοποθετείται υφυπουργός παρά τον πρωθυπουργό (του πατέρα της δηλαδή) και το 1992 αναλαμβάνει το υπουργείο Πολιτισμού σε ηλικία 38 χρονών. Το 1994 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας και αργότερα ορίστηκε υπεύθυνη του τομέα Ανάπτυξης και του τομέα Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας. Στις 20 Οκτωβρίου του 2002 εκλέγεται Δήμαρχος Αθηναίων, θέση που παράτησε πρόωρα ώστε να αναλάβει το υπουργείοΕξωτερικών στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (ανιψιού του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή).
Στις εσωκομματικές εκλογές του 2010 για την ανάδειξη νέου αρχηγού της Ν.Δ., μετά την συντριπτική ήττα του κυβερνώντος κόμματος από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (εγγονού και γιου των πρώην πρωθυπουργών Γεωργίου και Αντρέα), ηττάται από τον σημερινό πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και αποχωρεί από την Ν.Δ. δημιουργώντας το κόμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας.
Στις εκλογές του 2012 η ΔΗ.ΣΥ. δεν καταφέρνει να μπει στην βουλή στις πρώτες εκλογές του 2012, κάτι που δεν πτοεί την Μπακογιάννη, που επιστρέφει στην Ν.Δ. και τίθεται επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας και έτσι στις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012 ξαναγίνεταιβουλευτής, επιβεβαιώνοντας την ρήση του Αβέρωφ «Ότι όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώνε οι λύκοι» εκτός και αν έχεις το σωστό επίθετο οπότε σε εκείνη την περίπτωση είσαι ο λύκος και οι ψηφοφόροι σου τα πρόβατα.
Κώστας Μπακογιάννης υιός Ντόρας.
Στις 16 Μαρτίου του 1978 έρχεται στην ζωή ο γιός του Παύλου Μπακογιάννη και της Ντόρας Μπακογιάννη, Κώστας Μπακογιάννης.
Αφού τελειώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Brown στις Η.Π.Α. στο τμήμα Ιστορίας και Διεθνών Σχέσεων, συνεχίζει στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ολοκληρώνοντας το μεταπτυχιακό του στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης και Πολιτικών Επιστημών.
Μετά το πέρας των σπουδών του εργάζεται ως κοινοβουλευτικός βοηθός ευρωβουλευτή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Παγκόσμια Τράπεζα με έδρα το Κόσσοβο, ως στέλεχος της ομάδας που συνεπικουρούσε στην υλοποίηση τριών έργων της Τράπεζας στον τομέα της Ενέργειας και της Μεταλλευτικής Βιομηχανίας. Παραιτείτε από την θέση το 2006 προκειμένου να εργαστεί στο υπουργείο Εξωτερικών ως ειδικός συνεργάτης με αντικείμενο την προεργασία και προετοιμασία των δημοσίων τοποθετήσεων της υπουργού, δηλαδή της μητέρας του όταν αυτή εκτελούσε χρέη υπουργού Εξωτερικών.
Στις Δημοτικές εκλογές του 2010 και σε ηλικία μόλις 32 ετών εκλέγεται δήμαρχος Καρπενησίου Ευρυτανίας, δηλαδή στην γενέτειρα και εκλογική έδρα του πατέρα του Παύλου και πρώτη εκλογική περιφέρεια της μητέρας του Ντόρα, συνεχίζοντας επάξια την διαδοχή.
Στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές του 2014, εκλέγεται περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος.
Έτσι απλά. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο όταν είσαι απόγονος Μητσοτάκη.
Λοιποί παρατρεχάμενοι της φαμίλιας του Μητσοτακέικου
Ο Κυριάκος Βιρβιδάκης εκλέχτηκε βουλευτής Χανίων στις εκλογές του 1989, 1990 και 2012. Το 2013 διετέλεσε και Υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων αρμόδιος για το ΕΣΠΑ.
Την περίοδο όπου δεν είχε εκλεγεί βουλευτής δεν άφησε τον χρόνο να πάει χαμένος αφού από το 2003 μέχρι το 2010 ήταν δήμαρχος Χανίων.
Υποθέτουμε το ότι είναι ανιψιός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (γιος της αδερφής του «Επίτιμου», Αικατερίνης) είναι καθαρά συμπτωματικό.
Το ίδιο βέβαια θα υποθέσουμε και για την καθηγήτρια οικονομικών στο Τμήμα Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου, πρώην αντιπροέδρου και υποψήφια βουλευτής του κόμματος της «Δράσης», του πρώην υπουργού Εθνικής Οικονομίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Στέφανου Μάνου, Αντιγόνη Λυμπεράκη, η οποία τυγχάνει να είναι και αυτή ανιψιά του Μητσοτάκη, αφού είναι κόρη της αδερφής του «Επίτιμου», Αρτεμισίας.
Η μετακίνηση της στο νεοϊδρυθέν κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη, «Ποτάμι», είμαστε σίγουροι πως θα φέρει έναν νέο αέρα στην πολιτική σκηνή, απαλλαγμένο από τα στοιχεία της φαυλοκρατίας και της οικογενειοκρατίας.
Άλλωστε κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του χρειάζεται έναν Μητσοτάκη. Έτσι για το γούρι…
Επίλογος του δράματος
Αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Κωστή (καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών), «Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας» των εκδόσεων «Πόλις».
«Οι εκλογές που πραγματοποιήθηκαν το 1990, για Τρίτη συνεχόμενη φορά δεν ανέδειξαν νικητή. Η Νέα Δημοκρατία συγκέντρωσε 150 έδρες, πέτυχε, ωστόσο, να προσεταιριστεί τον μοναδικό βουλευτή ενός μικρού συντηρητικού κόμματος και να αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που χρειαζόταν για να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, Η επιτυχία του Κ. Μητσοτάκη οφειλόταν με μεγάλο βαθμό στην προσπάθεια του να ανατρέψει την συντηρητική εικόνα της Ν.Δ. και την ταύτισή της με την προδικτατορική δεξιά. Για τον λόγο αυτόν προέβαλε τον φιλελευθερισμό ως θεμελιώδη ιδεολογικό άξονα του κόμματος , και προώθησε στελέχη από τον χώρο αυτό.»Άξιοι απόγονοι του νεοφιλελευθερισμού που εισήγαγε στον ελληνικό δημόσιο λόγο πρώτος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ώστε να θολώσει τα νερά και να κοροϊδέψει τους ψηφοφόρους ότι αποτίναξε τον συντηρητισμό, τα τέκνα του Μητσοτάκη σήμερα όντας στελέχη της κυβέρνησης Σαμαρά σε νευραλγικές θέσεις του δημοσίου, θερμοί υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων, καταγγέλλουν το σπάταλο κράτος και τους ανεύθυνους πολίτες, αυτούς δηλαδή που έναν αιώνα τώρα τους θρέφουν και μεγαλώνουν γενιές και γενιές Μητσοτάκηδων, που αποτελεί την επιτομή της πολιτικής οικογένειας με όρους Μαφίας. Μιας Κόζα Νόστρα δημοσίου.
Για τις οικογένειες που ακολουθούν περαιτέρω συστάσεις δε χρειάζονται.
Για μια τελευταία φορά ας πάρουμε βαθιά ανάσα και ας βουτήξουμε στον πιο απεχθή και δύσοσμο βόθρο, ευελπιστώντας να βγούμε ζωντανοί και αρτιμελείς. Εξαιτίας του όγκου αυτών των δύο πολιτικών «κολοσσών» της Ψαροκώσταινας θα χωρίσουμε αναπόφευκτα την ιστορία μας σε δύο μέρη, ώστε να κρατήσουμε και την αγωνία στα ύψη. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το Παπανδρέικο και το Καραμανλέικο.
Το Παπανδρέικο
Γεώργιος Παπανδρέου ή «Γέρος».Ως γενάρχη της οικογένειας αυτής, που είναι και η μοναδική που έχει κάνει το τρία στα τρία στους πρωθυπουργούς, βάζοντας τα γυαλιά στους προηγούμενους και θέτοντας ψηλά τον πήχη για τους επόμενους, θα ορίσουμε τον Γεώργιο Παπανδρέου, γνωστός και ως «Γέρος» ή «Ανένδοτος» ή «Τσιράκι των Άγγλων».
Γεννηθείς στις 13 Φεβρουαρίου του 1888, στο Καλέντζι Αχαΐας, ήταν το τρίτο παιδί του Πρωτοπρεσβύτερου, Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του, Παγώνας.
Μετακομίζει στην Πάτρα για να φοιτήσει στο Β´ Γυμνάσιο Πατρών και σε ηλικία 19 χρονών αποφασίζει μαζί με τον αδερφό του Νίκο να αλλάξουν επίθετο προκειμένου να κάνουν καριέρα στο πάλκο. Έτσι μετονομάζεται σε Παπανδρέου, συνδυάζοντας την επαγγελματική δραστηριότητα με το όνομα του πατρός τους, ένα όνομα που στιγμάτισε σαν χαρακιά το κορμί κάθε Έλληνα.
Σπουδάζει στην Αθήνα και το Βερολίνο νομικά, όπου και γνωρίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο (θείο τουΚων/νου Μητσοτάκη όπως είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο).
Σπουδάζει στην Αθήνα και το Βερολίνο νομικά, όπου και γνωρίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο (θείο τουΚων/νου Μητσοτάκη όπως είδαμε στο προηγούμενο επεισόδιο).
Ο Βενιζέλος εντυπωσιάζεται από τον νεαρό Παπανδρέου, ο οποίος αποδεικνύεται μανούλα στο γλείψιμο, προσόν που στο μέλλον θα αποδειχτεί πολύτιμο εργαλείο για τον «Γέρο».
Έτσι, ο Βενιζέλος διορίζει τον Παπανδρέου, αρχικά ως διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου και αργότερα, την ίδια χρονιά, ως νομάρχη στη Λέσβο. Την περίοδο 1917-1920 διατελεί Γενικός Διευθυντής Νήσων Αιγαίου, με ουσιαστικές αρμοδιότητες Υπουργού.
Όλα αυτά σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Οι υπουργικές θέσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Εκλεγμένος πλέον βουλευτής το 1923 με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, διορίζεται υπουργός Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα-Γονατά, υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου (1924-1925), υπουργός Εθνικής Παιδείας από τον Βενιζέλο (1930-1932) και υπουργός Συγκοινωνιώντο 1933.
Έτσι, ο Βενιζέλος διορίζει τον Παπανδρέου, αρχικά ως διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου και αργότερα, την ίδια χρονιά, ως νομάρχη στη Λέσβο. Την περίοδο 1917-1920 διατελεί Γενικός Διευθυντής Νήσων Αιγαίου, με ουσιαστικές αρμοδιότητες Υπουργού.
Όλα αυτά σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Οι υπουργικές θέσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Εκλεγμένος πλέον βουλευτής το 1923 με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, διορίζεται υπουργός Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα-Γονατά, υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου (1924-1925), υπουργός Εθνικής Παιδείας από τον Βενιζέλο (1930-1932) και υπουργός Συγκοινωνιώντο 1933.
Το 1935 ιδρύει το πρώτο κόμμα του Παπανδρέικου (Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), δείχνοντας τον δρόμο στους απογόνους του και την τέχνη του πώς να χρησιμοποιούν και να βιάζουν για σχεδόν έναν αιώνα τον όρο «σοσιαλισμός».
Το 1943 και ενώ η χώρα βρίσκεται κατεχόμενη από τα ναζιστικά στρατεύματα, ο Παπανδρέου καταλαβαίνει πού έχει «ψωμί να φάει» και στέλνει μήνυμα στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής λέγοντας: «Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος».
Το 1943 και ενώ η χώρα βρίσκεται κατεχόμενη από τα ναζιστικά στρατεύματα, ο Παπανδρέου καταλαβαίνει πού έχει «ψωμί να φάει» και στέλνει μήνυμα στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής λέγοντας: «Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος».
Έτσι, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό και ελπιδοφόρο για τον νέο αυτόν πολιτικό ο οποίος, με εντολή από το αυτοεξόριστο βασιλιά Παύλο, διορίζεται στη θέση του Σοφοκλή Βενιζέλου (γιου του μέντορά του, Ελ. Βενιζέλου) με την ευθύνη να σχηματίσει κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, μιας και στην Ελλάδα το Ε.Α.Μ. τους έχει προλάβει, έχοντας ήδη εκλέξει «την Κυβέρνηση του Βουνού», ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης).
Τον Οκτώβριο του 1944, η Ελλάδα απελευθερώνεται από τα ναζιστικά στρατεύματα και ο Παπανδρέου επιστρέφει ώστε να αναλάβει την ηγεσία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το πρόβλημα είναι όμως διπλό. Η εξουσία του δεν νομιμοποιείται από πουθενά αφού πρώτον, είναι διορισμένος από τον φυγά και αντιπαθή στον ελληνικό λαό βασιλιά Παύλο, και δεύτερον, αποτελεί το τέλειο φερέφωνο των αγγλικών συμφερόντων και του ίδιου του Τσώρτσιλ.
Μαζί με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο («Ιδού ο στρατός, στρατηγέ μου» απευθυνόμενος στον βρετανό στρατηγό Σκόμπι) εξυπηρετεί μέχρι κεραίας τα βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα και προσπαθεί με μανία να εξοντώσει τον αντιστασιακό στρατό του ΕΛΑΣ. Ο ρόλος του εξαιρετικά σκοτεινός εκείνη την περίοδο, εξυπηρετεί ομολογουμένως άριστα τους σκοπούς του Τσώρτσιλ όσον αφορά στη διαδοχή της κατοχής από τα ναζιστικά στα αγγλικά στρατεύματα.
Από το 1946 και μετά δε λείπει από καμία βουλή εφόσον εκλέγεται συνεχόμενα βουλευτής Αχαίας(προπολεμικά εκλεγόταν στη Μυτιλήνη, όπου είχε διοριστεί Νομάρχης από τον Βενιζέλο) και συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις κυβερνήσεις ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Εφοδιασμού, Εργασίας, Παιδείας, Δημόσιας Τάξης και Συντονισμού στις κυβερνήσεις των ετών 1946-1952.
Συνεργάζεται με τον Ελληνικό Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου και, μαζί με τον παλιό του φίλο Σοφοκλή Βενιζέλο, καταφέρνουν να χαντακώσουν τον «κεντρώο» χώρο και να αναδείξουν την αριστερή ΕΔΑ ως δεύτερο κόμμα, πίσω από την ΕΡΕ του Καραμανλή.
Αυτό βέβαια ήταν ανεπίτρεπτο και έτσι το 1961 ιδρύει την «Ένωση Κέντρου», έναν συνασπισμό αμετανόητων βενιζελικών και απογοητευμένων συντηρητικών, με σκοπό την αποτροπή της περαιτέρω ενίσχυσης της ΕΔΑ.
Η περίοδος όμως δεν είναι ευνοϊκή για τον «χαϊδεμένο» Παπανδρέου, αφού ένας νέος σχετικά πολιτικός από την Πρώτη Σερρών, ο Κων/νος Καραμανλής, εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του παλατιού και των Αμερικάνων.
Οι εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961 καταφέρνουν να «ξεπλύνουν» το αμαρτωλό παρελθόν του «Γέρου» και ο «Ανένδοτος», όπως κηρύσσει τον αγώνα του για τη Δημοκρατία, σώνει δια παντός την υστεροφημία του Παπανδρέου στη συνείδηση του κόσμου.
Η περίοδος όμως δεν είναι ευνοϊκή για τον «χαϊδεμένο» Παπανδρέου, αφού ένας νέος σχετικά πολιτικός από την Πρώτη Σερρών, ο Κων/νος Καραμανλής, εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του παλατιού και των Αμερικάνων.
Οι εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961 καταφέρνουν να «ξεπλύνουν» το αμαρτωλό παρελθόν του «Γέρου» και ο «Ανένδοτος», όπως κηρύσσει τον αγώνα του για τη Δημοκρατία, σώνει δια παντός την υστεροφημία του Παπανδρέου στη συνείδηση του κόσμου.
Το 1963 κερδίζει τις εκλογές και γίνεται πρωθυπουργός. Η χαρά του Γεωργίου δεν θα κρατήσει για πολύ και τα γεγονότα της «Αποστασίας» θα σημαδέψουν την εποχή, εφόσον μια άλλη «κορυφαία» πολιτική οικογένεια (βλ. στο δεύτερο επεισόδιο της «Μπασταρδοκρατίας» για τον λατρεμένοΚων/νο Μητσοτάκη), δεν μπορεί να χωνέψει την πιθανή διαδοχή του Γεώργιου από τον γιο τουΑνδρέα (καρπός του έρωτα του Γεωργίου με την κόρη Πολωνού μεγαλοεπιχειρηματία, Σοφία Μινέικο).
Ο «Γέρος» πεθαίνει την 1η Νοεμβρίου του 1968 (ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών), αφού προηγουμένως είχε τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό από τους χουντικούς στο Καστρί.
Έτσι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τον διάδοχο της Δυναστείας από το Καλέντζι Αχαίας, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αναλαμβάνει τον «θρόνο» της Ελληνικής Μπασταρδοκρατίας το 1981, λίγα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας.
Ανδρέας Παπανδρέου ή αλλιώς «ο γκόμενος της Λιάνης»
Η περιβόητη «Αλλαγή» δεν επετεύχθη τελικά, αλλά πέτυχε άψογα η αλλαγή στον θώκο της εξουσίας. Και επειδή η εξουσία είναι σαν μια γκόμενα που δεν πρέπει να βγει από την παρέα, έτσι και το Παπανδρέικο έκανε τα πάντα ώστε να την κρατήσει ερωμένη του. Και αν μιλάμε για ερωμένες, εραστές, σεξ και βία, τότε πρέπει να μιλήσουμε για τον «εραστή» (ή καλύτερα βιαστή όλων των Ελλήνων), τον έναν και μοναδικό Ανδρέα Παπανδρέου ή «Ζιβάγκος», ή «Λαοπλάνο», ή «Οδοστρωτήρα».
Γεννήθηκε στη Χίο (5 Φεβρουαρίου του 1919), όπου είχε διοριστεί ο πατέρας του, Γεώργιος, ωςΓενικός Διοικητής Αιγαίου. Φοιτά στο Κολέγιο Αθηνών και το 1937 εισέρχεται στη Νομική Αθηνών, την οποία όμως εγκαταλείπει επί της δικτατορίας Μεταξά, 2 χρόνια αργότερα.
Συνεχίζει τις σπουδές του στις Η.Π.Α. όπου και εκπονεί, το 1943, το διδακτορικό του στα Οικονομικά και τη Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Παντρεύεται τη Μαργαρίτα Τσαντ, με την όποια αποκτά 4 παιδιά (τον Γιώργο, τη Σοφία, τον Νίκο και τον Αντρίκο), εμπλουτίζοντας με απογόνους τη δυναστεία των πρωθυπουργών.
Στις 16 Ιανουαρίου του 1961, μετά από προτροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επιστρέφει στην Ελλάδα και αναλαμβάνει Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Επιστημονικός Διευθυντής του νεοσύστατου Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), καθώς και Σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος.
Στις εκλογές του 1964 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής με την «Ένωση Κέντρου» του πατέρα του, Γεωργίου. Αρχικά συμμετέχει στην κυβέρνηση ως υπουργός Προεδρίας και λίγο αργότερα ωςαναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού. Παραιτήθηκε λίγο αργότερα, μετά από πολλές πιέσεις άλλων τάσεων μέσα στο κόμμα, συσπειρώνοντας γύρω του τη λεγόμενη κεντροαριστερή πτέρυγα της Ένωσης Κέντρου. Στις 25 Απριλίου του 1965 γίνεται ξανά αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού, ενώ ένα μήνα αργότερα κατηγορείται ως εμπνευστής και αρχηγός της μυστικής οργάνωσης αξιωματικών, «ΑΣΠΙΔΑ».
Συλλαμβάνεται στις 21 Απριλίου του 1967, από την χούντα των συνταγματαρχών, αλλά μετά την μεσολάβηση των φίλων του από την Αμερική απελευθερώνεται και συνεχίζει τον αντιστασιακό του αγώνα από το Παρίσι μαζί με τη Μελίνα, αφήνοντας πίσω τον πραγματικό ήρωα Παναγούλη να προσπαθεί να βγάλει το φίδι από την «γύψινη» τρύπα του Παπαδόπουλου.
Μετά τη φοβερή ιστορική συγκυρία της ξελάσπωσης του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος όντας ένας εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος αφήνοντας την τελευταία του πνοή ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος είχε ανάγκη από ήρωες, ο Ανδρέας επιστρέφει στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας και αναλαμβάνει να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του πατρός του, με μια δόση σοσιαλισμού και μπόλικα συνθήματα εμπνευσμένα από την αριστερά και το ΕΑΜ.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, στον ημιώροφο του King Palace, o Ανδρέας μετεξελίσσει την οργάνωση που είχε ιδρύσει κατά της περίοδο της Χούντας, το ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα), στο φοβερό και τρομερό ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα), του οποίου τέθηκε αυτοσκοπός η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, για χίλια χρόνια. Τελικά, τον βόλεψε το ΔΝΤ που κάνει και αυτό φιλότιμες προσπάθειες να εγκατασταθεί στο σβέρκο μας για 2000 χρόνια.
Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου του 1974, το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει το 13,58% των ψήφων και εκλέγει 12 βουλευτές. Στις επόμενες εκλογές, στις 20 Δεκεμβρίου του 1977, ο Ανδρέας, ως ηγετικός χαρακτήρας πια (με εδραιωμένη την εξουσία του στο ΠΑΣΟΚ διαγράφοντας από το κόμμα όποιον διαφωνούσε), λαμβάνει το 25,34% και εκλέγει 93 βουλευτές, κάνοντας την ΠΑΣΟΚάρα αξιωματική αντιπολίτευση.
Το 1981, το ΠΑΣΟΚ κερδίζει θριαμβευτικά τις εκλογές με το συντριπτικό ποσοστό του 48,1% και ο Ανδρέας των Ελλήνων πια, γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός, αλλάζοντας εκ θεμελίων τον ρου της ιστορίας.
Διατελεί πρωθυπουργός και την επόμενη την εκλογική περίοδο, ’85 με ΄89. Ακολουθεί ο άσπονδοςΜητσοτάκης, ο οποίος έχοντας προσπαθήσει να πουλήσει ακόμα και τα αμμοχάλικα της χώρας, παραδίδει τον πρωθυπουργικό θώκο ξανά στον Αντρέα, ο οποίος επιστρέφει το 1993, έχοντας θυσιάσει τον Κουτσόγιωργα, ο οποίος «δε δύναται» να ξεπλύνει τα «πάμπερς» του Κοσκωτά. Παραμένει στην πρωθυπουργία μέχρι το 1996, όπου ο Γιακούμπ από τη μία και η αγάπη της Μιμής από την άλλη δεν καταφέρνουν τελικά να τον κρατήσουν στην ζωή.
Το 1981, το ΠΑΣΟΚ κερδίζει θριαμβευτικά τις εκλογές με το συντριπτικό ποσοστό του 48,1% και ο Ανδρέας των Ελλήνων πια, γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός, αλλάζοντας εκ θεμελίων τον ρου της ιστορίας.
Διατελεί πρωθυπουργός και την επόμενη την εκλογική περίοδο, ’85 με ΄89. Ακολουθεί ο άσπονδοςΜητσοτάκης, ο οποίος έχοντας προσπαθήσει να πουλήσει ακόμα και τα αμμοχάλικα της χώρας, παραδίδει τον πρωθυπουργικό θώκο ξανά στον Αντρέα, ο οποίος επιστρέφει το 1993, έχοντας θυσιάσει τον Κουτσόγιωργα, ο οποίος «δε δύναται» να ξεπλύνει τα «πάμπερς» του Κοσκωτά. Παραμένει στην πρωθυπουργία μέχρι το 1996, όπου ο Γιακούμπ από τη μία και η αγάπη της Μιμής από την άλλη δεν καταφέρνουν τελικά να τον κρατήσουν στην ζωή.
Διάδοχός του ο Κώστας ο Σημίτης, εμβόλιμος στη δυναστεία Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, προλειαίνει το έδαφος για τον γιο του Ανδρέα, Γιωργάκη, ενώ κάπου ενδιάμεσα παρεμβάλεται και ο ανιψιός του Κων/νου Καραμανλή (που θα αναλύσουμε στο δεύτερο μέρος του 3ου και τελευταίου κεφαλαίου), ο Κωστάκης ο Αδιάφορος, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή πρωθυπουργών στους οποίους προσδίδεται το υποκοριστικό -ακης, επισημαίνοντας το μέγεθος του πολιτικού τους εκτοπίσματος και θυμίζοντάς μας ποιων γιοι είναι.
Γιωργάκης Παπανδρέου ο Εναλλακτικός.
Ο τρίτος πρωταγωνιστής, της όχι και τόσο μικρής μας ιστορίας, γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου του 1952 στο St. Paul της Μινεσότα των ΗΠΑ και πολιτογραφήθηκε ως George Jeffrey Papandreou. Την περίοδο εκείνη, ο πατέρας του και μετέπειτα πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου, κατείχε πανεπιστημιακή έδρα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (University of Minnesota). Μητέρα του είναι η Μαργαρίτα Τσαντ, από το Έλμχερστ (Elmhurst) του Ιλινόις των ΗΠΑ.
Την περίοδο 1970-1975, σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Αμέσως μετά παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics του Ηνωμένου Βασιλείου, λαμβάνοντας τελικά το πτυχίο του το 1977. Ακολούθως, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
To 1981, κοντά στον βασιλικό Ανδρέα, ποτίστηκε και η γλάστρα, Γιωργάκης, ο οποίος και εκλέγεται πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας και θα συνεχίσει να εκλέγεται μέχρι το 1996, ποτίζοντας για πάντα ΠΑΣΟΚίλα τα πατρινά χώματα. Μετά το 1996 συνεχίζει να εκλέγεται βουλευτής στην Α΄ Αθηνών ενώ ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πια, στην Α΄ Θεσσαλονίκης και στο νομό Αχαίας. Oι κυβερνητικές θέσεις που ανέλαβε, καθότι γιος του πατέρα του, πολλές:
- Υφυπουργός Πολιτισμού (Ιούλιος - Φεβρουάριος 1987),
- Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1988- 1989),
- Υφυπουργός Εξωτερικών (Οκτώβριος 1993 - Ιούλιος 1994),
- Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Ιούλιος 1994 - Σεπτέμβριος 1996),
- Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (Σεπτέμβριος 1996 - Φεβρουάριος 1999),
- Υπουργός Εξωτερικών (Φεβρουάριος 1999 - Φεβρουάριος 2004, Οκτώβριος 2009 - Σεπτέμβριος 2010)
Στις 8 φεβρουαρίου του 2004, εκλέγεται θριαμβευτικά (χωρίς άλλον υποψήφιο) πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Και αφού οι κόποι τόσων χρόνων τού αναγνωρίζονται από την ελληνική κοινωνία και ενώ πλέον ο απερχόμενος πρωθυπουργός Κωστάκης ο Αδιάφορος ο Καραμανλής, κλείνεται στη Ραφήνα και σφραγίζει πόρτες και παράθυρα με τούβλο μπατικό για να μην τον ενοχλούν στο τουρνουά Pro που παίζει επί 5 συναπτά έτη, στις 6 Οκτωβρίου του 2009, εκλέγεται 11οςπρωθυπουργός της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ξαφνικά διαπιστώνει ότι λεφτά δεν υπάρχουν και σπεύδει να τα ζητήσει από το φιλαράκι του στη Σοσιαλιστική Διεθνή (στην οποία είχε εκλεγεί πρόεδρος χωρίς άλλον υποψήφιο αντίπαλο ΠΑΛΙ), Ντομινίκ Στρός Καν, ο οποίος τυγχάνει τότε να είναι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Αλλά το ΔΝΤ για να βοηθήσει τον Γιωργάκη ζητάει αίμα. Και ο αγαπημένος μας τότε πρωθυπουργός το δίνει. Μόνο που δεν είναι το δικό του αλλά το δικό μας.
Ξαφνικά διαπιστώνει ότι λεφτά δεν υπάρχουν και σπεύδει να τα ζητήσει από το φιλαράκι του στη Σοσιαλιστική Διεθνή (στην οποία είχε εκλεγεί πρόεδρος χωρίς άλλον υποψήφιο αντίπαλο ΠΑΛΙ), Ντομινίκ Στρός Καν, ο οποίος τυγχάνει τότε να είναι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Αλλά το ΔΝΤ για να βοηθήσει τον Γιωργάκη ζητάει αίμα. Και ο αγαπημένος μας τότε πρωθυπουργός το δίνει. Μόνο που δεν είναι το δικό του αλλά το δικό μας.
Παραιτείται στις 11 Νοεμβρίου του 2011 υπέρ του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, εκλεκτού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο παρελθόν.
Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Βολοδέρνει στον κόσμο βγάζοντας λόγους για το πόσο επιτυχημένα κατέστρεψε μιαν ολόκληρη χώρα και όταν κουράζεται να γυρνάει, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, εντυπωσιάζοντας άπαντες, δημιουργώντας στις 3 Ιανουαρίου του 2015, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, χωρίς καμία ντροπή, φόβο ή πάθος, ένα νέο κόμμα, το «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών». Γιατί αν δεν έχει κάπου μέσα την λέξη σοσιαλισμό δεν φουσκώνει το κέικ.
Μάλιστα προσπαθεί να συνεχίσει τη διαδοχή τόσων χρόνων και βάζει υποψήφιο Αχαίας τον γιο του,Αντρίκο Παπανδρέου.
Όμως, έστω και καθυστερημένα, ο λαός αποφασίζει να κόψει τον ομφάλιο λώρο αυτού του αίσχους και 92 χρόνια μετά, αποφασίζει να μην εκλέξει έναν Παπανδρέου στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Θα μου πείτε του πήρε 92 χρόνια για να καταλάβει αυτό το σφάλμα. Δυστυχώς όμως, αυτή η έκλαμψη αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού δεν επεκτάθηκε στην οικογένεια Καραμανλή, της οποίας τα μέλη διπλασιάστηκαν, με εκλεχθέντες στη νέα Βουλή τον τέως πρωθυπουργό, Κωστάκη Αδιάφορο Καραμανλή καθώς και τον υιό του αδερφού του Κωνσταντίνου (ή Εθνάρχη ή Σκατόψυχου), Κώστακη Καραμανλή Τζούνιορ.
Περαιτέρω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο δεύτερο μέρος αυτού του έπους της πρωθυπουργικής κληρονομικότητας.
Θα μου πείτε του πήρε 92 χρόνια για να καταλάβει αυτό το σφάλμα. Δυστυχώς όμως, αυτή η έκλαμψη αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού δεν επεκτάθηκε στην οικογένεια Καραμανλή, της οποίας τα μέλη διπλασιάστηκαν, με εκλεχθέντες στη νέα Βουλή τον τέως πρωθυπουργό, Κωστάκη Αδιάφορο Καραμανλή καθώς και τον υιό του αδερφού του Κωνσταντίνου (ή Εθνάρχη ή Σκατόψυχου), Κώστακη Καραμανλή Τζούνιορ.
Περαιτέρω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο δεύτερο μέρος αυτού του έπους της πρωθυπουργικής κληρονομικότητας.
Πώς θα μπορούσε αυτή η μελέτη στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του νεποτισμού στην ελληνική επικράτεια να είναι ολοκληρωμένη χωρίς να αφηγηθούμε το παραμύθι μιας οικογένειας που ξεκίνησε από την Πρώτη Σερρών, με σκοπό να κατακτήσει για αρχή την Ελλάδα και γιατί όχι τον κόσμο όλο;
Και επειδή οι 2 θείοι του νεοεισερχόμενου στην Ελληνική βουλή, Kωνσταντίνου Καραμανλή (του Αχιλλέως βεβαίως, βεβαίως) δεν κατάφεραν να κατακτήσουν τον Γαλαξία, είναι η σειρά του ανιψιού που επιλέχθηκε από τον ελληνικό λαό (όχι λόγω ονόματος είμαστε σίγουροι) να ολοκληρώσει το θεάρεστο αυτό κληρονομικό δικαίωμα.
Πάμε στοίχημα ότι σε λίγο καιρό ο ανιψιός θα πάρει τα ηνία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όπως άλλωστε οφείλει να κάνει, ώστε να κατακτήσει και πάλι το τσιφλίκι των Καραμανλήδων που κάποτε λεγόταν Ελλάδα, αλλά τώρα πια αποκαλείτε Ελληνική Μπασταρδοκρατία των Νότιων Βαλκανίων.
Κυρίες και κύριοι, φορέστε τα καλά σας, όπως θα προτιμούσε το πιο πλούσιο και γνωστό «φρύδι» της πολιτικής και ακολουθήστε μας σε μια τελευταία βόλτα, στην ξενάγηση άλλης μιας οικογένειας, που ηγεμόνευσε σε τούτα εδώ τα μάρμαρα που κακιά σκουριά δεν πιάνουν παρά μόνο πουρί καραμανλικό που δεν βγαίνει με τίποτα μέχρι να τα καταστρέψει όλα.
Το Καραμανλέικο
Κωνσταντίνος Καραμανλής ή Τριανταφυλλίδης ή Εθνάρχης ή Σκατόψυχος.
Ο «εθνάρχης» μας, γενάρχης του Καραμανλέϊκου, γεννιέται στην τουρκοκρατούμενη ακόμα Πρώτη Σερρών το 1907.
Πρωτότοκος γιός του δημοδιδάσκαλου και πολεμιστή του Μακεδονικού Αγώνα, Γεώργιου Καραμανλή (ο οποίος διαφωνούσε κάθετα με την ενασχόληση του υιού του με την πολιτική, αλλά για κακή μας τύχη δεν εισακούστηκε η γνώμη του) και της Φωτεινής Δόλογλου.
Καθότι καρπερός ο πατήρ Γεώργιος, ο Κωνσταντίνος είχε τρείς αδερφούς και τρείς αδερφές.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Πρώτης Σερρών, έπειτα στο ημιγυμνάσιο της Νέας Ζίχνης και το 1920 περνά στο Γυμνάσιο Σερρών. Το 1923 μετακομίζει στην Αθήνα και, πολύ πριν την καταστρέψει όντας υπουργός Δημοσίων Έργων και χτίσει ότι μπορούσε να χτιστεί, αποφοιτά από το 8ο Γυμνάσιο Αθηνών στην Κυψέλη.
Στις 13 Δεκέμβρη του 1929, παίρνει πτυχίο από τη Νομική σχολή Αθηνών και αφού υπηρετεί 4μηνη θητεία λόγω πολυτεκνίας, ασκεί τη δικηγορία στις Σέρρες από το 1930 έως το 1935.
Στις εκλογές για τη Συντακτική συνέλευση του 1935, σε ηλικία 28 ετών, εξελέγη πληρεξούσιος Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα. Το 1936 εξελέγη βουλευτής για την Γ’ Αναθεωρητική Βουλή του Ιανουαρίου του 1936.
Από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936 μέχρι το 1941, σταματάει την ενασχόληση του με την πολιτική, επανερχόμενος στις Σέρρες. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής μένει στην Αθήνα χωρίς να αναμιχτεί ενεργά με την πολιτική.
(Βέβαια μετά την Απελευθέρωση κυκλοφορούν φωτογραφίες οι οποίες δείχνουν έναν νέο, ο οποίος μοιάζει εκπληκτικά στον Καραμανλή, να ποζάρει καμαρωτός μπροστά σε κομμένα κεφάλια ανταρτών. Επιπλέον κατηγορείται για συμμετοχή στα Τάγματα Ασφαλείας της Βορείου Ελλάδος. Ο Καραμανλής δεν απάντησε ποτέ σε αυτές τις κατηγορίες, όπως και σε καμιά άλλη κατηγορία που προέκυψε κατά την πρωθυπουργική του θητεία, δείχνοντας σε όλον τον ελληνικό λαό πόσο ανώτερος άνθρωπος είναι ή πόσο πολύ ήταν βουτηγμένος μέσα στα σκατά).
Την ώρα που ο ΕΛΑΣ πολεμά στα βουνά και το ΕΑΜ προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από την πείνα στις πόλεις, ο Καραμανλής προβληματίζεται με άλλους μεγαλοαστούς και πολιτικούς, ενός think tank της εποχής, στο οποίο συμμετέχουν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κων/νος Τσάτσος, οι επαγγελματίες πολιτικοί, Μαύρος και Γαρουφαλιάς (μετέπειτα γνωστός υπουργός της Αποστασίας), ο αδερφός των βιομηχάνων της Χαλυβουργικής και Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης, Άγγελος Αγγελόπουλος και ο μετέπειτα πρωθυπουργός και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Ξενοφών Ζολώτας.
Ήταν τόσο χρήσιμη η λειτουργία του συγκεκριμένου think tank, κατά την περίοδο της Κατοχής, που μέχρι και ο Καραμανλής εκ των υστέρων την απαξίωσε, λέγοντας ότι ο προβληματισμός της δεν ήταν καν πολιτικής φύσεως αλλά μάλλον ακαδημαϊκά προσανατολισμένος. Αγωνιστής, λοιπόν, για την ελευθερία του τόπου, ο Καραμανλής αποδεικνύει τη χρησιμότητα προηγούμενης πολεμικής δράσης για τους Προέδρους της Δημοκρατίας που θα ακολουθήσουν, με φωτεινό παράδειγμα τον Κάρολο Παπούλια, ο οποίος πολέμησε στο αντάρτικο στην τρυφερή ηλικία των 16 χρονών.
Μετά τον εξοντωτικό αυτόν αγώνα ενάντια στον κατακτητή, ο Καραμανλής μυρίζεται κρέας στην εξόριστη νέα κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής υπό τον μετέπειτα πολιτικό του εχθρό και τότε πουλέν του παλατιού, Γεώργιο Παπανδρέου (περισσότερες λεπτομέρειες εδώ) και προσπαθεί να διαφύγει από την κατεχόμενη Ελλάδα και να μεταβεί το καλοκαίρι του 1944 στη Μέση Ανατολή, ώστε να τσιμπήσει και αυτός κανά υπουργείο που μοίραζε αβέρτα ο Παπανδρέου. Παρότι ζαλισμένος από τα ποτά που τον πότιζε ο Γαρουφαλιάς στο μαχητικό think tank, το οποίο προαναφέραμε, καταφέρνει να φτάσει στο Κάϊρο τον Οκτώβρη του ίδιου έτους.
Το πρόβλημα όμως, είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη απελευθερωθεί και η εξόριστη κυβέρνηση επιστρέφει στην Αθήνα για να ετοιμάσει μαζί με τον Σκόμπι τη σφαγή των ανταρτών του ΕΛΑΣ και την παράνομη κατάληψη της εξουσίας από μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση ανδρείκελων.
Αφού τελικά έχασε το τραίνο της υπουργοποίησης, εκλέγεται για άλλη μια φορά βουλευτής Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα κατά τη Δ’ Αναθεωρητική Βουλή.
Στις κυβερνήσεις Τσαλδάρη και Μάξιμου, γίνεται για πρώτη φορά υπουργός Εργασίας, από τον Νοέμβριο του 1946 έως τον Φεβρουάριο του 1947 και Μεταφορών από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 1948. Ακολούθως, έως τον Ιανουάριο του 1950, αναλαμβάνει το υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας. Σε αυτό ακριβώς το υπουργείο άρχισε να λάμπει το άστρο του Καραμανλή εφόσον επικεντρώθηκε στη διαχείριση της εγκατάστασης των εσωτερικών προσφύγων από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα, όντας η «μαμή» της αστυφιλίας που χτύπησε τη χώρα αμείλικτα τα επόμενα χρόνια, ερημώνοντας τα χωριά και στοιβάζοντας τους Έλληνες στις πόλεις, με απώτερο σκοπό να στερήσει ‘’ανθρώπινο δυναμικό’’ από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος (ΔΣΕ), ενώ ακόμα μαινόταν ο Εμφύλιος πόλεμος.
Στις εκλογές του 1950 επανεκλέγεται βουλευτής Σερρών. Αποχωρεί από το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο είχε ηττηθεί, αναλαμβάνει ακολούθως το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στη βραχύβια νέα κυβέρνηση συνασπισμού Λαικών-Φιλελεύθερων και μετά από ένα μικρό σχετικά διάλλειμα προς αναζήτηση κομματικής στέγης, προσχωρεί τον Αύγουστο του 1951 στο κόμμα του Παπάγου. Ο Συναγερμός επικρατεί με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1952, οπότε και ο Καραμανλής επανεκλέγεται βουλευτής.
Μάλιστα, πιο πριν, είχε προσπαθήσει να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή της χώρας όταν μαζί με τον Στέφανο Στεφανόπουλο και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο είχαν ιδρύσει το Λαϊκό Ενωτικό Κόμμα, το οποίο όμως πήγε άκλαφτο.
Καθότι κανένας Καραμανλής δεν πάει χαμένος, το 1952, ο Κωνσταντίνος αναλαμβάνει το υπουργείο, αυτό που θα τον κάνει γνωστό και στο τελευταίο ημιυπόγειο στα Πατήσια, που θα χτιστεί επί υπουργίας του. Το υπουργείο Δημοσίων Έργων. Ακριβώς έτσι, η πολιτική του καριέρα απογειώνεται όσο η Αθήνα και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας πνίγονται κάτω από το βάρος εκατομμυρίων τόνων μπετόν αρμέ.
Από τον Δεκέμβριο του 1952 μέχρι και τον Οκτώβρη του 1955, ο Καραμανλής χτίζει τα πάντα. Και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Η Αθήνα που ξέρουμε σήμερα, αυτό το τσιμεντοχτισμένο έκτρωμα που καλύπτει την Αττική γη από άκρη σε άκρη, θεμελιώθηκε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η αντιπαροχή κυριάρχησε και οι 10 εργολάβοι οικοδομών, που ήταν φίλα προσκείμενοι στον υπουργό, έκαναν χρυσές δουλειές.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1955, ο στρατάρχης και πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Παπάγος, πεθαίνει και προς έκπληξη όλων ο βασιλιάς Παύλος διορίζει πρωθυπουργό τον Καραμανλή. Αυτή η ενέργεια προξένησε τεράστια εντύπωση στον πολιτικό και μη κόσμο της εποχής, καθότι ο μελλοντικός «εθνάρχης» μας δεν ήταν καν δελφίνος στο κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού.
Φαβορί για την διαδοχή στην αρχηγία του κόμματος ήταν οι 2 αντιπρόεδροι, ο Στέφανος Στεφανόπουλος και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος («στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» είχε αναφωνήσει ο «Νέστορας» της πολιτικής στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι, δείχνοντας το άγημα που υποδεχόταν τον στρατηγό κατά την έλευσή του στον Πειραιά).
Για προφανείς λόγους, κανένας από τους δύο δεν ήταν αγαπητοί στον λαό, οπότε ο Παύλος (ή κατά πάσα πιθανότητα η Φρειδερίκη που πραγματικά διοικούσε) διάλεξε τον Καραμανλή (φήμες της εποχής θέλουν ζευγάρι τον Κωνσταντίνο και την Φρειδερίκη), προκειμένου να αποφευχθεί η όποια εσωκομματική διάσπαση, με την ΕΔΑ να καιροφυλακτεί και το Κέντρο να παραπαίει μεταξύ των αλλεπάλληλων διασπάσεών του.
Δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του Παπανδρέου.
Είχε έρθει όμως η ώρα (η πρώτη από τις πολλές) του Καραμανλή.
Οι Αμερικάνοι λοιπόν ευχαριστήθηκαν, το παλάτι ευχαριστήθηκε, κάποιο κομμάτι του λαού ευχαριστήθηκε που τα «κομμούνια» θα κάτσουν στα μετόπισθεν και ο Καραμανλής εκλέγεται πρωθυπουργός στις εκλογές του 1956 επίσημα πια και μετονομάζει το κόμμα του Παπάγου σε «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις» (ΕΡΕ). Πράγματι ήταν τρομερά ριζοσπαστικό το πόσα σκάνδαλα «έσκασαν» τα επόμενα χρόνια με τον Καραμανλή στο τιμόνι. Δυστυχώς δεν είναι αρκετός ο χώρος στο παρόν κείμενο για να τα αφηγηθούμε όλα αλλά ας αναφερθούμε επιγραμματικά:
- Σκάνδαλο ΟΤΕ-SIEMENS (από τότε έκανε κουμάντο η γερμανική SIEMENS)
- Σκάνδαλο του Σισμανογλείου
- Σκάνδαλο Μοντ-Παρνές
- Σκάνδαλο της ΔΕΗ (ήρθε στην επιφάνεια το 1964 αλλά αφορούσε την εποχή της πρωθυπουργίας Καραμανλή)
- Σκάνδαλο Μαξ Μέρτεν (το φάντασμα του ναζισμού δεν σταμάτησε να κυνηγά τον Καραμανλή)
- Κυπριακό
- Εκλογές βίας και νοθείας του 1961 με το περιβόητο «σχέδιο Περικλή».
Οπότε και φτάνουμε στο 1963 και ο Καραμανλής, ενώ αναρωτιέται, μετά τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ και βαλκανιονίκη, Γρηγόρη Λαμπράκη, «ποιός επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο», κοιτιέται στον καθρέφτη και ανακαλύπτει ότι το παρακράτος, που ο ίδιος και το παλάτι έχουν εκθρέψει, διοικεί αυτό το ακρωτήρι της Ευρώπης, χάνει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και αποφασίζει να φύγει σαν κλέφτης από την χώρα, που θα τον καλέσει λίγα χρόνια μετά σαν «εθνάρχη».
Και όταν λέμε σαν κλέφτης κυριολεκτούμε, καθότι αναχωρεί για το μαγευτικό Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».
Για τα επόμενα 11 χρόνια ο Καραμανλής περνάει τον χρόνο του ανάμεσα σε γαλλικά μπιστρό, σε συνεντεύξεις επί παντός επιστητού και σε ανταλλαγή αλληλογραφίας με το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών της οργάνωσης «ΙΔΕΑ», που ο ίδιος κάλυπτε και χρησιμοποιούσε.
Ο καιρός φέρνει τα λάχανα, ο καιρός φέρνει και τα παραπούλια λέει ο θυμόσοφος λαός και αφού οι «πατριώτες» πραξικοπηματίες τα κάνουν όλα μαντάρα και χάνουν μισό νησί (δίνοντας οριστική λύση στο κυπριακό πρόβλημα που ο Καραμανλής τόσα χρόνια απέφευγε να δώσει), ο επίσημα πια «εθνάρχης» καλείται εσπευσμένα να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα.
Στις 24 Ιουλίου του 1974, η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, γιορτάζει την έλευση του σωτήρα της και ο Καραμανλής, βουτώντας στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, διαγράφει όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος. Έτοιμος σαν από παλιά να δημιουργήσει καινούριες και να μας θυμίσει (σε περίπτωση που δεν το χαμε καταλάβει), ως πρωθυπουργός από το 1974 έως το 1980 και ως πρόεδρος Δημοκρατίας από το 1980 έως το 1985 και από 1990 έως το 1995, ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.
Ερχόμαστε, λοιπόν, να προσθέσουμε ακόμα μια φυσιογνωμία στη Μπασταρδοκρατία μας, που κάνει πρωθυπουργό έναν άνθρωπο με μοναδική του ιδιότητα την συγγένειά του με τον «εθνάρχη».
Και έτσι ας αφηγηθούμε την ιστορία του ανιψιού, Κώστα Καραμανλή.
Κώστας Καρανανλής ή Κωστάκης ή Χοντρός ή Βούδας της Ραφήνας ή Κουρασμένος Πρωθυπουργός.
Η Ιστορία είναι ένας σκληρός αφηγητής. Λέει τα πράγματα όπως έχουν (τουλάχιστον κάποιες φορές), αλλά πρέπει να περάσουν πρώτα μερικά χρόνια ώστε να πεθάνουν οι πρωταγωνιστές της εκάστοτε εποχής που θέλει να αφηγηθεί, ώστε να είναι, όσο αυτό καθίσταται δυνατό, αντικειμενική.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι ανεξάρτητα του ιστορικού του μέλλοντος και της σκοπιάς που θα αφηγηθεί την ιστορία του πολιτικού ανδρός που θα εξιστορήσουμε παρακάτω, η ιστορική απόφαση θα είναι μια και τελεσίδικη.
Ο Κωστάκης ο Καραμανλής, διετέλεσε πρωθυπουργός επί 5 συναπτά έτη, στην γλυκιά μας Ελληνική Μπασταρδοκρατία, για έναν και μόνο λόγο:
Είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με τον «εθνάρχη» μας, Κωνσταντίνο Καραμανλή και ήταν ανιψιός του.
Άλλος λόγος δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1956. Γιός του αδερφού του Κων/νου Καραμανλή, Αλέκου, και της Αλίκης Γεωργούλη. (Το γεγονός ότι ο Αλέκος Καραμανλής είχε εταιρεία χωματουργικών εργασιών ενώ ο αδερφός του Κων/νος έχτιζε τα πάντα και τους πάντες, θα υποθέσουμε ότι ήταν και αυτό τυχαίο). Επίσης, έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον Γεώργιο, ο οποίος (παραδόξως) δεν έχει διατελέσει πρωθυπουργός ακόμα.
Αποφοιτά το 1974 από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών και φοιτά στη Νομική Αθηνών.
Υπήρξε μέλος της ΟΝΝΕΔ από το 1974 έως το 1979 και από το 1984 έως το 1989 (υποθέτουμε ότι από το ’79 έως το ΄84, που πρόεδροι της ΝΔ ήταν ο Ράλλης και ο Αβέρωφ, ο Καραμανλής δεν ήθελε παρτίδες με το κόμμα του θείου του). Στα φοιτητικά του χρόνια βέβαια ήταν μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και λογικά οργάνωνε από τότε εκδρομές Αράχοβα και Μύκονο και έκλεινε πρώτο τραπέζι πίστα στον Αντύπα και τον Πανταζή, δείχνοντας τον δρόμο της βαθιάς κουλτούρας που διακατέχει πια την φοιτητική αυτή παράταξη.
Είναι μέλος της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και ισόβιο μέλος – σύμβουλος του Ιδρύματος, «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής», ενώ έχει συγγράψει και ένα βιβλίο το θηρίο, που μάλλον ούτε ο ίδιος δεν το θυμάται. Για 2 ολόκληρα χρόνια άσκησε τη δικηγορία και αφού μόχθησε στην Ευελπίδων, αποφάσισε ότι ήρθε και αυτού του Καραμανλή η ώρα.
Το σωτήριο λοιπόν έτος του «βρώμικου» 1989, ο Κωστάκης μας θα εκλεγεί πρώτη φορά βουλευτής στην Α’ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, όπου εκλέγεται μέχρι σήμερα (με μοναδική εξαίρεση το 2004 που εκλέχθηκε στον νομό Λάρισας).
Έχει διατελέσει γραμματέας του προεδρείου της Βουλής το 1989 και γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας. Το 1995 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτά.
Και στις 21 Μαρτίου του 1997, μετά το φιάσκο που ακούει στο όνομα Μιλτιάδης Έβερτ (γιός του Άγγελου Έβερτ, διοικητή της Αστυνομίας Πόλεων επί Κατοχής και Δεκεμβριανών), ο Κώστας ο Καραμανλής εκλέγεται Πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε κάτι χρόνια πριν ο θείος του, μπας και μπερδευτεί καμιά γιαγιά και το ρίξει Καραμανλή, νομίζοντας ότι ψηφίζει τον «εθνάρχη» μας.
Από τότε και μέχρι το 2004, ο Κωστάκης μας αράζει, περιμένει απλά να τα κάνει μαντάρα ο Σημίτης και επιτέλους ο κόσμος να σιχαθεί το ΠΑΣΟΚ και τον Λαλιώτη.
Στις εκλογές του 2000, η Ελλάδα κοιμάται με πρωθυπουργό Καραμανλή αλλά η μοίρα κάνει το χατίρι στον Κώστα, οπότε ξυπνάμε και πάλι με Σημίτη.
Και ο Καραμανλής αράζει και πάλι.
Στις 7 Μαρτίου του 2004, δυστυχώς το πράγμα στραβώνει και ο κόσμος μην αντέχοντας άλλο Πάχτα και Τσοχατζόπουλο, εκλέγει για πρωθυπουργό τον Κωστάκη μας.
Και αυτός απτόητος, αράζει και πάλι.
Ο πρωθυπουργός που έβλεπε τα χρόνια, τα γουρουνόπουλα και τα σκάνδαλα να περνούν, κλείνεται στο σπίτι του στη Ραφήνα για τα επόμενα 5 χρόνια και ανάμεσα σε ατελείωτα παιχνίδια Pro Evolution soccer και αραλίκι με τους «κύκλους» του, που θα πρωταγωνιστήσουν τα μετέπειτα χρόνια, ψελλίζει κάτι για «νταβατζήδες» και «βασικούς μετόχους», οπότε και κρίνοντας ότι αυτό έφτανε για έναν πρωθυπουργό, δεν κάνει απολύτως τίποτα και προσπαθεί να ξεφύγει από τα σκάνδαλα που μπουμπουνίζουν τριγύρω του σαν νάρκες.
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε μερικά:
- Προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ (ας είναι καλά ο σημερινός ΠτΔ, Προκόπης Παυλόπουλος)
- Απαγωγές Πακιστανών
- Τα καρτέλ του γάλακτος
- Παραδικαστικό κύκλωμα
- Υποκλοπές Vodafone
- Ξυλοδαρμοί φοιτητών, πλήρης ατιμωρησία και αυξημένη αστυνομική αυθαιρεσία
- Υπόθεση «Ζαρντινιέρα» και ξυλοδαρμός Κύπριου φοιτητή
- «Τοξικά» ομόλογα
- Πυρκαγιές Πελοππονήσου
- Το θρυλικό «αναψυκτήριο» του Μαγγίνα
- Το αυθαίρετο του Σουφλιά
- Σκάνδαλο Siemens
- Σκάνδαλο Μονής Βατοπεδίου και Ρουσόπουλος
- Σκάνδαλο Βουλγαράκη και οι offshore του.
- Δολοφονία από αστυνομικό του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Το 2007 ο Καραμανλής εκλέγεται ξανά πρωθυπουργός και κάνα χρόνο μετά, έχοντας ο καημένος απηυδήσει με την τόση απραγία, δηλώνει στους «κύκλους του» ότι κουράστηκε, οπότε το 2009, βλέποντας την ελληνική οικονομία να καταρρέει ενώ παράλληλα ορκίζεται για το πόσο θωρακισμένη είναι η ελληνική οικονομία απέναντι στην κρίση που έχει ξεσπάσει παγκόσμια, τα παρατάει όλα και χαρίζει στην Ελλάδα το μεγαλύτερό του σφάλμα, τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιωργάκη, ο οποίος εκλέγεται στις 4 Οκτωβρίου και αποφασίζει ότι «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Και τελικά βουλιάζει το πλοίο που λέγεται Ελλάς αύτανδρο στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Από το 2009 και μετά ο Καραμανλής (μαντέψτε) αράζει ενώ ταυτόχρονα εκλέγεται βουλευτής ασταμάτητα και αραιά και που δηλώνει από τους κύκλους του πόσο δυσαρεστημένος είναι.
Και αράζει για λίγο ακόμα…
Κώστας Καραμανλής ο Γ’ (του Αχιλλέα)
Tι να πρωτοπούμε για αυτόν τον τιτάνα της πολιτικής πέρα από το να σας εξηγήσουμε πως μπορείτε (αν το έχετε μαράζι που εσείς δεν το καταφέρατε) να ρίξετε στα βαθιά νερά της πολιτικής τον μονάκριβο γιό σας.
Παίρνετε από το χέρι το καμάρι σας και πηγαίνετε στο ληξιαρχείο. Αλλάζετε το επίθετο του τέκνου σε «Καραμανλής» ενώ έχετε φροντίσει από πριν να τον βαφτίσετε Κωνσταντίνο. Μετακομίζετε εις τα Σέρρας και μεταφέρετε εκεί τα εκλογικά σας δικαιώματα. Περιμένετε λίγα χρόνια ώστε να μεγαλώσει ο κανακάρης σας και παράλληλα βεβαιώνεστε ότι δεν θα κάνει τίποτα απολύτως χρήσιμο στη ζωή του, ο οποίος και θα κατέβει στην εκλογική περιφέρεια Σερρών, υποψήφιος σε κάποια μελλοντική εκλογική αναμέτρηση.
Αυτό ήταν.
Με χαρακτηριστική άνεση ο γιόκας σας είναι βουλευτής γιατί πολύ απλά έχει το κατάλληλο όνομα.
Όπως άλλωστε έκανε και ο Κώστας ο Καραμανλής ο Γ’, ο οποίος στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015 εξελέγη βουλευτής Σερρών χωρίς να τον ξέρει ούτε η μάνα του, αλλά τον ήξερε ο θείος του, πράγμα εξαιρετικά χρήσιμο αν θες να ξεκινήσεις πολιτική καριέρα στην Ελληνική μας Μπασταρδοκρατία.
Αχιλλέας Καραμανλής ή ο αδερφός του Σκατόψυχου ή ο «όχι ο Κωνσταντίνος, ο άλλος ο μικρός»
Ο μικρότερος αδερφός του «εθνάρχη» μας γεννιέται στις 27 Δεκεμβρίου του 1929 (που αλλού;) στην Πρώτη Σερρων.
Σπουδάζει Νομικά και αυτός αλλά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην Πάντειο και το Κέιμπριτζ.
Το 1963 και το 1964 εκλέγεται και αυτός (αλίμονο) βουλευτής Σερρών, ενώ από το 1956 έχει διατελέσει διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του αδερφού του, Κων/νου.
Το 1963 ακολουθεί τον μεγάλο αδερφό στα Παρίσια (είχε άραγε χρησιμοποιήσει το ίδιο ψευδώνυμο;) και γυρνάει μαζί του το 1974 στην Αθήνα, όπου και ιδρύουν μαζί το κόμμα της καρδιάς μας, τη Νέα Δημοκρατία.
Όπως σωστά υποθέτετε, ήταν βουλευτής Σερρών από το 1974 έως το 2007 ασταμάτητα.
Έχει διατελέσει σε κυβερνητικές θέσεις ως Υφυπουργός Παρά τω Πρωθυπουργώ (21/11/1974 – 2/1/1975), Υφυπουργός Προεδρίας [αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού] (2/1/1975 – 17/9/1981), Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (11/4/1990 – 8/8/1991) και Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (8/8/1991 – 13/10/1993).
Είναι Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής».
Γιατί πολύ απλά μπορεί.
Μιχάλης Λιάπης ή «ο ξάδερφος» ή ο «με έχει και μένα τσακίσει η κρίση» ή «το εξυπνοπούλι»
Το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, γεννιέται το 1951.
Σπουδάζει και αυτός με την σειρά του Νομικά στην Αθήνα και κάνει μεταπτυχιακό στο Παρίσι.
Από τους ιδρυτές της ΟΝΝΕΔ, αποκτά τη δικηγορική άδεια το 1976 και τον αμέσως επόμενο χρόνο προσλαμβάνεται ως ειδικός (!!!) συνεργάτης επί θεμάτων επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού, Κων/νου Καραμανλή. Εργάζεται εκεί μέχρι το 1980, έτος κατά το οποίο ο Καραμανλής εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Λιάπης τον ακολουθεί κατά πόδας και διορίζεται διευθυντής του ιδιαίτερού του γραφείου, όπου και παραμένει μέχρι το 1985.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, εκείνη τη χρονιά εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής στη Β’ Περιφέρεια Αθηνών και έκτοτε επανεκλέγεται συνεχώς μέχρι το 2007.
Διατελεί Υφυπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών από το 2004 μέχρι το 2007 και τέλος υπουργός Πολιτισμού μέχρι το 2009.
Στις εκλογές του 2009 ανακοινώνει την απόφαση του να μην είναι υποψήφιος και το πανελλήνιο παγώνει.
Αφήνει όμως παρακαταθήκη στην πατρίδα την εμπλοκή του ονόματός του στο σκάνδαλο της Siemens (του πλήρωνε τα ταξίδια η γερμανική εταιρεία και ο ίδιος όντας υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών της έδινε απευθείας αναθέσεις έργων στον ΟΤΕ, στον ΟΣΕ και στον Προαστιακό Σιδηρόδρομο, ζημιώνοντας με εκατομμύρια ευρώ το ελληνικό δημόσιο).
Ο κολοφώνας της δόξας του λατρεμένου μας υπουργού όμως θα είναι η σύλληψη του από την Ελληνική Αστυνομία, στις 17 Δεκεμβρίου του 2013, για παραβίαση πινακίδας STOP.
Κατά τη διάρκεια της εξακρίβωσης στοιχείων από την Τροχαία διαπιστώθηκε ότι ο Λιάπης δεν είχε καν δίπλωμα οδήγησης και ότι το όχημα που οδηγούσε έφερε πλαστές πινακίδες.
Ο ίδιος δήλωσε θύμα της κρίσης και δεν παρέστη καν στην δίκη, διότι είχε ήδη αναχωρήσει για Κουάλα Λουμπούρ ώστε, όπως δήλωσε κατά την επιστροφή του, να «εκτονωθεί ψυχικά».
Στις 30 Δεκεμβρίου του 2013, ο Μιχάλης Λιάπης καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών με την ποινή να είναι εξαγοράσιμη προς 50 Ευρώ ημερησίως. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά ο πρώην υπουργός επέλεξε να μην εμφανιστεί στη δίκη παρόλο που λίγες ημέρες πριν είχε δηλώσει ότι θα παραστεί.
Όλα αυτά εξηγούνται πολύ εύκολα, αν συμπληρώσουμε στην αφήγηση μας ένα στοιχείο που σκόπιμα αποκρύψαμε.
Μητέρα του Μιχαλάκη μας ήταν η αδερφή του «εθνάρχη» μας, Αντιγόνη. Οπότε, ο γλυκός ανιψιός του Κων/νου και ξάδερφος του Κώστα Καραμανλή, δεν θεώρησε σκόπιμο να απολογηθεί για όλα αυτά που του καταλογίζουν.
Γιατί εδώ είναι Μπασταρδοκρατία και λογαριασμό δίνουμε μόνο στον Θεό και... στις Σέρρες.
Αντί επιλόγου:
Το μικρό μας παραμύθι έφτασε στο τέλος του.
Πέντε πολιτικές οικογένειες μπήκαν στο μικροσκόπιο και ενώσαμε τις κουκκίδες της διαπλοκής και της οικογενειοκρατίας που βιάζει επί δεκαετίες τώρα τη μικρή μας χώρα.
Θα κυκλοφορήσουν και extras με μικρότερες οικογένειες, που και αυτές άφησαν το στίγμα τους πάνω μας.
Χάρης Ζάβαλος
πηγή
