Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Το 1204
Πώς και γιατί, λοιπόν, σβήστηκε και αποσιωπήθηκε το 1204 από τη συλλογική μνήμη, παρότι αποτέλεσε ένα γεγονός αποφασιστικότερης σημασίας και από αυτή την Αλωση του 1453; Διότι, το 1204, η Κωνσταντινούπολη παρέμενε ακόμα η βασιλίδα των πόλεων σε όλη την Ευρώπη και, ανάμεσα στ' άλλα, διέθετε ένα ή ίσως και δύο Πανεπιστήμια, ενώ το 1453 ήταν ήδη, στο μεγαλύτερο μέρος της, ένας ακατοίκητος σωρός ένδοξων ερειπίων.
Πώς και γιατί δεν αντιμετωπίζεται από το σύγχρονο ελληνικό κράτος και τους οργανικούς του διανοούμενους ως το γενέθλιο ορόσημο στην ιστορία του νεώτερου ελληνικού έθνους, παρόλο που το επισημαίνουν όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί μας, άσχετα από την ιδεολογική τους κατεύθυνση;
Πώς και γιατί δεν αντιμετωπίζεται από το σύγχρονο ελληνικό κράτος και τους οργανικούς του διανοούμενους ως το γενέθλιο ορόσημο στην ιστορία του νεώτερου ελληνικού έθνους, παρόλο που το επισημαίνουν όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί μας, άσχετα από την ιδεολογική τους κατεύθυνση;
Σήμερα ημέρα μνήμης για τον ελληνισμό .
Το ελληνικό κράτος έδωσε άδεια να γίνει πορεία ταλαίπωρων ανθρώπων διάφορων εθνικοτήτων στο κέντρο της Αθήνας με αιτήματα θρησκευτικού περιεχομένου.
Δεν θα μπορούσε να γίνει άλλη μέρα.
Αν γίνουν επεισόδια ποιος θα ευθύνεται ο έλληνας πολίτης;
Δεν θα μπορούσε να γίνει άλλη μέρα.
Αν γίνουν επεισόδια ποιος θα ευθύνεται ο έλληνας πολίτης;
Πολιτική αδιαφορία
Ο Μάιος μας αφήνει στην ανασφάλεια την ανησυχία την ανυπομονησία και μας πηγαίνει στο καλοκαίρι.
Συμβαίνουν πράγματα που αν τα αξιολογούσαν άνθρωποι με καθαρό πνεύμα θα έδιναν λύση .
Το ποιο εντυπωσιακό για τα ελληνικά δεδομένα ήταν αυτό με την εξέγερση ανθρώπων με αιτήματα θρησκευτικού περιεχομένου στο κέντρο της Αθήνας .
Δεν έχει ξαναγίνει.
Αναρωτιέμαι το υπουργείο εσωτερικών υπάρχει;
Αυτό και μόνο αυτό έπρεπε να έχει δώσει τέλος η να πάρει θέση.
Οι μετανάστες είναι άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι.
Ευθυνόμαστε σαν κράτος που έχουμε τους κακόμοιρους αυτούς γιατί σε καμία απόφαση του Ν.Α.Τ.Ο σε βομβαρδισμό των χωρών τους δεν είπαμε ΟΧΙ .
Αυτό σημαίνει υπουργείο άμυνας και εξωτερικών είναι γνώστες για τα επακόλουθα.
Όμως το υπουργείο εσωτερικών το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ δεν κάνει απολύτως τίποτα ούτε τα στοιχειώδη.
1Υγειονομική περίθαλψη
2 κέντρα φιλοξενία και αποφάσεις για το μέλλον τους
3 πληροφορίες για το ποινικό τους μητρώο και άμεση απέλαση εγκληματικών στοιχείων
4 κατανομή του πληθυσμού τους σε διάφορες περιοχές της Αθήνας με προϋπόθεση την συγγένεια και όχι την χώρα προέλευσης
5 καταγραφή στοιχείων και προσωρινή ταυτότητα από του υπουργείο δημόσιας τάξης ώστε να μην είναι έρμαια στις ορέξεις κάθε μη κυβερνητικής οργάνωσης.
Με αυτά τα ελάχιστα δείχνουμε ότι σεβόμαστε τον έλληνα πολίτη τον οποίων έχουμε πρωταρχικό στόχο
Συμβαίνουν πράγματα που αν τα αξιολογούσαν άνθρωποι με καθαρό πνεύμα θα έδιναν λύση .
Το ποιο εντυπωσιακό για τα ελληνικά δεδομένα ήταν αυτό με την εξέγερση ανθρώπων με αιτήματα θρησκευτικού περιεχομένου στο κέντρο της Αθήνας .
Δεν έχει ξαναγίνει.
Αναρωτιέμαι το υπουργείο εσωτερικών υπάρχει;
Αυτό και μόνο αυτό έπρεπε να έχει δώσει τέλος η να πάρει θέση.
Οι μετανάστες είναι άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι.
Ευθυνόμαστε σαν κράτος που έχουμε τους κακόμοιρους αυτούς γιατί σε καμία απόφαση του Ν.Α.Τ.Ο σε βομβαρδισμό των χωρών τους δεν είπαμε ΟΧΙ .
Αυτό σημαίνει υπουργείο άμυνας και εξωτερικών είναι γνώστες για τα επακόλουθα.
Όμως το υπουργείο εσωτερικών το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ δεν κάνει απολύτως τίποτα ούτε τα στοιχειώδη.
1Υγειονομική περίθαλψη
2 κέντρα φιλοξενία και αποφάσεις για το μέλλον τους
3 πληροφορίες για το ποινικό τους μητρώο και άμεση απέλαση εγκληματικών στοιχείων
4 κατανομή του πληθυσμού τους σε διάφορες περιοχές της Αθήνας με προϋπόθεση την συγγένεια και όχι την χώρα προέλευσης
5 καταγραφή στοιχείων και προσωρινή ταυτότητα από του υπουργείο δημόσιας τάξης ώστε να μην είναι έρμαια στις ορέξεις κάθε μη κυβερνητικής οργάνωσης.
Με αυτά τα ελάχιστα δείχνουμε ότι σεβόμαστε τον έλληνα πολίτη τον οποίων έχουμε πρωταρχικό στόχο
Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους
Η πρώτη Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους πριν 800 χρόνια
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού Καθηγητού Πανεπιστημίου
Εφημερ. «Χριστιανική», αριθ. 681 (994)/6.5.2004
ΑΝ η 29η Μαΐου είναι ημέρα πένθους για τον Ελληνισμό, διότι φέρνει στη μνήμη μας την Άλωση της Πόλης από τούς Οθωμανούς το 1453, άλλο τόσο αποφράς είναι για το Γένος μας και η 13η Απριλίου, διότι κατ’ αυτήν έπεσε η Πόλη το 1204 στους Φράγκους. Το δεύτερο γεγονός δεν υστερεί καθόλου σε σημασία και συνέπειες έναντι τού πρώτου. Αυτή είναι σήμερα η κοινή διαπίστωση της ιστορικής έρευνας. Από το 1204, η Πόλη, και σύνολη η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, δεν μπόρεσε να ξαναβρεί την πρώτη της δύναμη. Το φραγκικό χτύπημα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, πού έκτοτε η Κωνσταντινούπολη ήταν «μια πόλη καταδικασμένη να χαθεί» (Ελ. Αρβελέρ).
Αξίζει, συνεπώς, μια θεώρηση τού γεγονότος αυτού, έστω και στα περιορισμένα όρια ενός άρθρου.
ΣΤΙΣ 13 Απριλίου 1204, έπειτα από μια πεισματική και μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οι Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι την Κωνσταντινούπολη. Η χριστιανική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας/Βυζαντίου έσβηνε κάτω από το θανάσιμο πλήγμα της φραγκικής Δύσεως. Το γεγονός αυτό ήταν σημαντικότατο σε δύο κατευθύνσεις
α) εσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικά την περαιτέρω πορεία της Αυτοκρατορίας καιβ) εξωτερικά, διότι καθόρισε επίσης τελεσίδικα τις σχέσεις με τη Δύση, αλλά και με την ανερχόμενη δύναμη των Οθωμανών.
Η τραγική ιστορική επιλογή τού Ρωμαίικου, πού εκφράζεται με τον γνωστό εκείνο λόγο «κρειττότερον (..) φακιόλιον (..) Τούρκων ή καλύπτρα λατινική», υποστασιώνεται στα 1204, όταν πλέον αποκαλύπτονται αδιάστατα οι διαθέσεις της Φραγκιάς έναντι της Ρωμαίικης Ανατολής.
Από το 1095 αρχίζουν οι Σταυροφορίες, εκστρατείες δηλαδή τού χριστιανικού κόσμου της Ευρώπης, με σκοπό, κατά τις επιφανειακές διακηρύξεις, την απελευθέρωση και υπεράσπιση των Αγίων Τόπων.Στις επιχειρήσεις αυτές, πού κράτησαν ως το ΙΕʹ αιώνα, πρωτοστατούσαν οι εκάστοτε Πάπες, διότι ήσαν «ιεροί πόλεμοι» κατά των απίστων. Βέβαια, η έρευνα έχει επισημάνει στις εκστρατείες αυτές και ταπεινά ελατήρια, λ.χ. τυχοδιωκτισμό, δίψα πλουτισμού κ.ά. Είναι όμως σήμερα πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι Σταυροφορίες κύριο σκοπό είχαν τη φραγκική κυριαρχία στην Ορθόδοξη Ανατολή και, τελικά, τη διάλυση της Ορθοδόξου Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, πού ήταν το εμπόδιο στον επεκτατισμό και τα μονοκρατορικά σχέδια της μετακαρλο-μάγνειας Φραγκοσύνης. Το 1204, η Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους, η διάλυση της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» και η επακολουθήσασα Φραγκοκρατία επιβεβαιώνουν την εκτίμηση αυτήν.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ του 1204 συνδέονται με την Δʹ Σταυροφορία. Η σχετική βούληση γι’ αυτήν, εκφράσθηκε το 1199 με την ευλογία τού πάπα Ιννοκεντίου Γʹ (1198-1216), «πνευματικού πατέρα» των δύο βασικών επεκτατικών μέσων της φραγκοπαπικής εξουσίας, της «Ιεράς Εξετάσεως» και της Ουνίας (ως ιδέας).Συνεργάτης αυτόκλητος παρουσιάσθηκε ο δόγης (δούκας) της Βενετίας Δάνδολος, με το στόλο του.Σπουδαίο ιστορικό πρόβλημα είναι η εκτροπή της Δʹ Σταυροφορίας από τούς Αγίους Τόπους προς την Κωνσταντινούπολη. Ήταν σκοπός ανομολόγητος, ή τραγική σύμπτωση;
Η πλειονότητα των ιστορικών, και μάλιστα των αδέσμευτων, δέχεται το πρώτο. Επρόκειτο για καλά οργανωμένο σχέδιο, πού αποσκοπούσε στο να δοθεί ισχυρό κτύπημα στη Ορθόδοξη Αυτοκρατορία, πού περνούσε περίοδο κάμψεως, λόγω της εντάσεως τού τουρκικού κινδύνου.Κατά τα δυτικά Χρονικά, μάλιστα, κάποιοι Λατίνοι άρχοντες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, όταν έμαθαν την αλλαγή τού σκοπού της Σταυροφορίας. Οι περισσότεροι, όμως, συμβιβάσθηκαν από οικονομική ανάγκη. Έμειναν κυρίως οι «μηυμένοι» στη συνωμοσία κατά της Νέας Ρώμης, κάτω από την «πνευματική» ηγεσία τού Πάπα και τη στρατιωτική τού Δόγη, πού μετέβαλε την Βενετία σε θαλασσοκράτειρα δύναμη, με την εκμηδένιση τού «Βυζαντίου». Ο Βενετικός στόλος μετέφερε στην Προποντίδα άγριες μάζες Φλαμανδών, Φράγκων, Γερμανών, εγκληματίες, καιροσκόπους. Η αμοιβή τού Δόγη: η μισή λεία από τη λεηλασία της πλουσιότερης πρωτεύουσας τού τότε κόσμου.
ΒΕΒΑΙΑ, τα φραγκοπαπικά σχέδια διευκολύνθηκαν από την εσωτερική αρρυθμία της Ανατολικής Αυτοκρατορίας.Από τον ΙΑʹ αιώνα άρχισε προοδευτικά η παρακμή της. Το 1071, στο Ματζικέρτ, ο «βυζαντινός» στρατός δέχθηκε μεγάλη ήττα από τούς Σελτζούκους Τούρκους, με συνέπεια την απώλεια μεγάλου τμήματος της Μ. Ασίας.Παράλληλα (1071) χάθηκε το τελευταίο έρεισμα της Κωνσταντινουπόλεως στην Ιταλία, η Βάρις, πέφτοντας στα χέρια των Νορμανδο-φράγκων.Οι ανορθωτικές προσπάθειες των Κομνηνών δεν είχαν σημαντικά αποτελέσματα και το κράτος υποχωρεί σταδιακά στην οικονομική ισχύ των ιταλικών πόλεων. Η Αυτοκρατορία παραχωρεί σημαντικά προνόμια στη Βενετία, Πίζα και Γένουα, με αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν να δημιουργηθούν ακμαίες δυτικές παροικίες στην Ανατολή, μεταβάλλοντας το έδαφος της Αυτοκρατορίας σε δικό τους εμπορικό χώρο. Οι Ιταλο-φράγκοι εδραιώθηκαν στην Ανατολή και ενίσχυσαν τη βουλιμία της ευρύτερης φραγκικής οικογένειας.
Αλλά και το κοινωνικό κλίμα της Κωνσταντινουπόλεως ήταν την εποχή αυτή αρκετά αντίξοο.Η Πόλη έχει πια απομονωθεί και αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις, λόγω της δυσαρέσκειας των επαρχιών. Διοίκηση και πολίτες συναγωνίζονται μεταξύ τους σε διαφθορά.Οι φορολογίες είναι δυσβάστακτες και βαρύνουν τούς πολίτες των επαρχιών. Η κεντρική εξουσία αμφισβητείται και σημειώνονται επαναστατικά κινήματα.Η φήμη για τη μυθώδη πολυτέλεια της Πόλης και των κατοίκων της είχε διαδοθεί και στη Δύση, με εύλογες συνέπειες. Τα αμύθητα πλούτη της Κωνσταντινουπόλεως έτρεφαν τη φαντασία των πολλών και διευκόλυναν τα επεκτατικά σχέδια των λίγων, της φραγκικής ηγεσίας. Βέβαια, οι ανύποπτοι επαρχιώτες της Αυτοκρατορίας είδαν στην αρχή ως θεία τιμωρία την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ο δε όχλος της έλαβε μέρος στη λεηλασία. Αργότερα, όμως, θα συνειδητοποιηθούν οι σκοποί των Φράγκων και θα εκτιμηθούν σωστά τα γεγονότα.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ της Σταυροφορίας άρχισε το 1201. Σημαντικοί Φράγκοι φεουδάρχες δήλωσαν συμμετοχή: ο κόμης της Φλάνδρας Βαλδουΐνος, ο κόμης της Καμπανίας Τιμπώ, ο ιστορικός Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουΐνος και ο μαρκήσιος Βονιφάτιος Μομφερατικός.
Η συγκέντρωση τού στρατού έγινε στον Ιούνιο τού 1202, στη Βενετία. Το Νοέμβριο τού 1202, καταλήφθηκε για λογαριασμό των Βενετών, η δαλματική πόλη Ζάρα, πού είχε αποστατήσει και υπαχθεί στο βασίλειο της Ουγγαρίας. Οι δυναστικές έριδες στην Κωνσταντινούπολη («Άγγελοι») διευκόλυναν —ως συνήθως- τα δυτικά σχέδια.Οι Σταυροφόροι, στις 24.5.1203 ξεκίνησαν από τη Ζάρα και μέσω Κερκύρας κατευθύνθηκαν για την Κωνσταντινούπολη.Η θέα της πόλεως τούς άφησε κατάπληκτους. «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν πως υπήρχε στον κόσμο τόσο ισχυρή πόλη» σημειώνει ο Γ. Βιλλεαρδουΐνος στην «Ιστορία» του.Στις 6 Ιουλίου άρχισε η πρώτη πολιορκία, με λεηλασίες στα προάστια και τις ακτές της Προποντίδας. Προσπάθεια των πολιορκουμένων τη νύκτα της Πρωτοχρονιάς τού 1204, να πυρπολήσουν τον εχθρικό στόλο, απέτυχε. Επικράτησε τότε αναρχία.
Στις 25 Ιανουαρίου, ο λαός ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Νικόλαο Καναβό, ενώ ο αυτοκράτορας Αλέξιος Δʹ συνελήφθη και εκτελέστηκε (8.2.1204). Νέος αυτοκράτορας εκλέχθηκε ο Αλέξιος Εʹ ο Μούρτζουφλος. Μάταια προσπάθησε να οργανώσει την άμυνα και να περιορίσει τις λεηλασίες.
Οι Σταυροφόροι, ήδη τον Μάρτιο τού 1204 είχαν υπογράψει συνθήκη για την τύχη της Αυτοκρατορίας μετά την πτώση της πρωτεύουσας.Βασικές αποφάσεις: θα εκλεγόταν Λατίνος Αυτοκράτορας και Λατίνος Πατριάρχης. Έτσι, φάνηκαν και οι αληθινοί σκοποί της εκστρατείας. Επίσης, καθορίστηκε ο τρόπος διανομής της λείας και των εδαφών της Αυτοκρατορίας.Η μεγάλη επίθεση κατά τού θαλασσίου τείχους έγινε στις 9 Απριλίου. Η τελική όμως επίθεση έλαβε χώρα στις 12, και ξημερώνοντας 13, έπεσε η Πόλη.Η ηγεσία είχε ήδη διαλυθεί. Αυτοκράτωρ και ευγενείς εγκατέλειψαν την πόλη και μόνο οι κληρικοί έμειναν, για να προϋπαντήσουν τούς Σταυροφόρους και να τούς δηλώσουν την υποταγή της Βασιλεύουσας. Ο λαός πίστευε στα χριστιανικά αισθήματα των νικητών, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ των Σταυροφόρων αποκάλυψε στους Ανατολικούς τη φραγκική Δύση, εκατόν πενήντα χρόνια μετά το εκκλησιαστικό σχίσμα.Έγιναν από τούς Φράγκους ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Λεηλατούν και διαρπάζουν τον πλούτο της «βασίλισσας των πόλεων τού κόσμου». Στη διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά συμφωνία, και ο Πάπας.
Το χειρότερο: πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν ένα τμήμα τού πληθυσμού της. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι βιασμοί των γυναικών και τα άλλα κακουργήματα. Μόνο την πρώτη μέρα, φονεύθηκαν 7.000 κάτοικοι της Πόλης.Ιδιαιτέρως δε, στόχος της θηριωδίας ήταν ο Κλήρος. Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης μόλις μπόρεσε, ξυπόλυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή.
Η Κωνσταντινούπολη απογυμνώθηκε από τούς θησαυρούς της. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, μάλιστα μέσα σε σκηνές φρίκης. Στη λεηλασία πρωτοστατούσε ο λατινικός Κλήρος.Κανείς δεν φανταζόταν ότι η Πόλη θα έκρυβε τόσο ανεκτίμητους θησαυρούς.Επί πολλά χρόνια, τα δυτικά πλοία μετέφεραν θησαυρούς της στη Δ. Ευρώπη, όπου και σήμερα κοσμούν εκκλησίες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές (π.χ. Άγιος Μάρκος, Βενετία). Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τούς «βυζαντινούς» θησαυρούς τού Αγ. Μάρκου εκποιήθηκε το 1795 από τη Βενετική Δημοκρατία για πολεμικές ανάγκες.
ΒΑΘΥΤΕΡΑ ίχνη από την ίδια την καταστροφή «της Πόλης των πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στις ψυχές των Ορθοδόξων.Για τούς Ρωμηούς, ήταν πια απόλυτα βεβαιωμένο ότι η Δʹ Σταυροφορία είχε απ’ αρχής στόχο την άλωση της Πόλης και τη διάλυση της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας.Και είναι γεγονός, ότι οι δυτικές πηγές βλέπουν την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως ως τιμωρία των «αιρετικών» (Γραικών), πού ήσαν «ασεβείς και χειρότεροι από τούς Εβραίους». Την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, τη βλέπουν ως «νίκη της Χριστιανοσύνης». Το χάσμα, συνεπώς, μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, πού είχε ανοίξει με το Σχίσμα (1054), γίνεται τώρα αγεφύρωτο. Οι «Βυζαντινοί» είχαν την ευκαιρία, άλλωστε, να ζήσουν το μίσος των Φράγκων εναντίον τους.
Κατά τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη, αυτόπτη μάρτυρα της Αλώσεως, η αρπακτικότητα και βαρβαρότητα των Σταυροφόρων δεν συγκρίνεται με την ηπιότητα των Μουσουλμάνων, οι οποίοι, μόλις κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα, αρκέστηκαν απλώς στην επιβολή μικρού φόρου, αποφεύγοντας κάθε βιαιότητα.
Οι «Βυζαντινοί» συνειδητοποίησαν ότι μετά το 1204, οι Λατίνοι-Φράγκοι ήσαν ο ουσιαστικός εχθρός τους, γιατί μόνο από αυτούς κινδύνευε η ορθόδοξη πίστη και η Παράδοση τού Γένους.Έτσι, διαμορφώθηκε η στάση των Ανθενωτικών, που προέκριναν την πρόσκαιρη συνεργασία με τούς Οθωμανούς από τη «φιλία» των Φράγκων, επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών. Μια στάση πού θα εκφρασθεί θεολογικά από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το ΙΗʹ αιώνα.
Η Άλωση τού 1204, όμως, είχε και ευεργετικές συνέπειες σε μια άλλη διάσταση.Ο μέσος Ρωμιός θα συνειδητοποιήσει τη σημασία της διαλύσεως της Αυτοκρατορίας. Όσο μάλιστα θα παρατείνεται η Φραγκοκρατία, η αντιπάθεια εναντίον των Λατίνων θα μεταστοιχειωθεί σε ομοψυχία. Λόγω δε της διασπάσεως της ενότητος των επιμέρους εθνοτήτων της Αυτοκρατορίας μετά το 1204, θα αρχίσει ο τονισμός της εθνικότητας, με εμφάνιση της εθνικής συνειδήσεως. Ο τραυματισμός δε τού εθνικού γοήτρου, θα γεννήσει τη Μεγάλη Ιδέα, ως πόθο επανακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως και ανασυστάσεως της Αυτοκρατορίας.
ΈΝΑ ΑΠΟ ΤΑ σημαντικότερα βιβλία πού έχουν γραφεί για την Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους είναι τού ERNLE BRADFORD, THE GREAT BETRAYAL (Η μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανική μετάφραση (der verrat von 1204) το 1978 (σσ. 322). Το βιβλίο διαιρείται σε 18 κεφάλαια και περιέχει και σειρά πινάκων τού ζωγράφου PALMA IL GIOVANE (ΙΣΤʹ αι)..Ο συγγραφέας, αποτιμώντας αντικειμενικά τα πράγματα, χαρακτηρίζει την άλωση και λεηλάτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ως μια «από τις φοβερότερες πράξεις της Ιστορίας». Ονομάζει, μάλιστα, την Πόλη «προμαχώνα της Δύσεως». «Ο χωρισμός και απομόνωση της ανατολικής από τη δυτική Ευρώπη ανάγεται σε τελευταία ανάλυση σε αυτό το γεγονός».
Οι συνέπειές του είναι αισθητές ως σήμερα. Στη διάσπαση της Αυτοκρατορίας ο συγγραφέας αποδίδει το μεταγενέστερο «βαλκανικό πρόβλημα», ως και τη διαίρεση της Ευρώπης σε Ανατολική και Δυτική.
Ως κύριο αίτιο της εκτροπής της Δʹ Σταυροφορίας θεωρεί το μίσος των Φράγκων κατά της Ορθοδόξου Ανατολής. Καταδικάζει τη στάση τού Πάπα και των δυτικών Χριστιανών για την «καταστροφή ενός χριστιανικού πολιτισμού» και αποκαλεί τούς καταστροφείς Σταυροφόρους «βαρβάρους».Σημαντικότατη είναι η διαπίστωσή του, ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών στα 1204, ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453. Οι δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι Μουσουλμάνοι δύο αιώνες μετά».Δέχεται δε και αυτός, ότι μία από τις σοβαρότερες συνέπειες τού 1204 ήταν το άνοιγμα τού δρόμου των Τούρκων προς την Ευρώπη.
Χρειάστηκε, πραγματικά, πολλή τόλμη και ευσυνειδησία για να γραφεί αυτό το βιβλίο, ένα από τα λίγα πού έχουν γραφεί για την «προδοσία τού 1204», διότι η δυτική ιστοριογραφία φροντίζει επιμελώς να ρίχνει το φώς της έρευνας μονομερώς στο 1453…
http://www.egolpio.com/HISTORY/PRWTH_ALWSH_THS_POLHS.htm
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού Καθηγητού Πανεπιστημίου
Εφημερ. «Χριστιανική», αριθ. 681 (994)/6.5.2004
ΑΝ η 29η Μαΐου είναι ημέρα πένθους για τον Ελληνισμό, διότι φέρνει στη μνήμη μας την Άλωση της Πόλης από τούς Οθωμανούς το 1453, άλλο τόσο αποφράς είναι για το Γένος μας και η 13η Απριλίου, διότι κατ’ αυτήν έπεσε η Πόλη το 1204 στους Φράγκους. Το δεύτερο γεγονός δεν υστερεί καθόλου σε σημασία και συνέπειες έναντι τού πρώτου. Αυτή είναι σήμερα η κοινή διαπίστωση της ιστορικής έρευνας. Από το 1204, η Πόλη, και σύνολη η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, δεν μπόρεσε να ξαναβρεί την πρώτη της δύναμη. Το φραγκικό χτύπημα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, πού έκτοτε η Κωνσταντινούπολη ήταν «μια πόλη καταδικασμένη να χαθεί» (Ελ. Αρβελέρ).
Αξίζει, συνεπώς, μια θεώρηση τού γεγονότος αυτού, έστω και στα περιορισμένα όρια ενός άρθρου.
ΣΤΙΣ 13 Απριλίου 1204, έπειτα από μια πεισματική και μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οι Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι την Κωνσταντινούπολη. Η χριστιανική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας/Βυζαντίου έσβηνε κάτω από το θανάσιμο πλήγμα της φραγκικής Δύσεως. Το γεγονός αυτό ήταν σημαντικότατο σε δύο κατευθύνσεις
α) εσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικά την περαιτέρω πορεία της Αυτοκρατορίας καιβ) εξωτερικά, διότι καθόρισε επίσης τελεσίδικα τις σχέσεις με τη Δύση, αλλά και με την ανερχόμενη δύναμη των Οθωμανών.
Η τραγική ιστορική επιλογή τού Ρωμαίικου, πού εκφράζεται με τον γνωστό εκείνο λόγο «κρειττότερον (..) φακιόλιον (..) Τούρκων ή καλύπτρα λατινική», υποστασιώνεται στα 1204, όταν πλέον αποκαλύπτονται αδιάστατα οι διαθέσεις της Φραγκιάς έναντι της Ρωμαίικης Ανατολής.
Από το 1095 αρχίζουν οι Σταυροφορίες, εκστρατείες δηλαδή τού χριστιανικού κόσμου της Ευρώπης, με σκοπό, κατά τις επιφανειακές διακηρύξεις, την απελευθέρωση και υπεράσπιση των Αγίων Τόπων.Στις επιχειρήσεις αυτές, πού κράτησαν ως το ΙΕʹ αιώνα, πρωτοστατούσαν οι εκάστοτε Πάπες, διότι ήσαν «ιεροί πόλεμοι» κατά των απίστων. Βέβαια, η έρευνα έχει επισημάνει στις εκστρατείες αυτές και ταπεινά ελατήρια, λ.χ. τυχοδιωκτισμό, δίψα πλουτισμού κ.ά. Είναι όμως σήμερα πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι Σταυροφορίες κύριο σκοπό είχαν τη φραγκική κυριαρχία στην Ορθόδοξη Ανατολή και, τελικά, τη διάλυση της Ορθοδόξου Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, πού ήταν το εμπόδιο στον επεκτατισμό και τα μονοκρατορικά σχέδια της μετακαρλο-μάγνειας Φραγκοσύνης. Το 1204, η Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους, η διάλυση της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» και η επακολουθήσασα Φραγκοκρατία επιβεβαιώνουν την εκτίμηση αυτήν.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ του 1204 συνδέονται με την Δʹ Σταυροφορία. Η σχετική βούληση γι’ αυτήν, εκφράσθηκε το 1199 με την ευλογία τού πάπα Ιννοκεντίου Γʹ (1198-1216), «πνευματικού πατέρα» των δύο βασικών επεκτατικών μέσων της φραγκοπαπικής εξουσίας, της «Ιεράς Εξετάσεως» και της Ουνίας (ως ιδέας).Συνεργάτης αυτόκλητος παρουσιάσθηκε ο δόγης (δούκας) της Βενετίας Δάνδολος, με το στόλο του.Σπουδαίο ιστορικό πρόβλημα είναι η εκτροπή της Δʹ Σταυροφορίας από τούς Αγίους Τόπους προς την Κωνσταντινούπολη. Ήταν σκοπός ανομολόγητος, ή τραγική σύμπτωση;
Η πλειονότητα των ιστορικών, και μάλιστα των αδέσμευτων, δέχεται το πρώτο. Επρόκειτο για καλά οργανωμένο σχέδιο, πού αποσκοπούσε στο να δοθεί ισχυρό κτύπημα στη Ορθόδοξη Αυτοκρατορία, πού περνούσε περίοδο κάμψεως, λόγω της εντάσεως τού τουρκικού κινδύνου.Κατά τα δυτικά Χρονικά, μάλιστα, κάποιοι Λατίνοι άρχοντες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, όταν έμαθαν την αλλαγή τού σκοπού της Σταυροφορίας. Οι περισσότεροι, όμως, συμβιβάσθηκαν από οικονομική ανάγκη. Έμειναν κυρίως οι «μηυμένοι» στη συνωμοσία κατά της Νέας Ρώμης, κάτω από την «πνευματική» ηγεσία τού Πάπα και τη στρατιωτική τού Δόγη, πού μετέβαλε την Βενετία σε θαλασσοκράτειρα δύναμη, με την εκμηδένιση τού «Βυζαντίου». Ο Βενετικός στόλος μετέφερε στην Προποντίδα άγριες μάζες Φλαμανδών, Φράγκων, Γερμανών, εγκληματίες, καιροσκόπους. Η αμοιβή τού Δόγη: η μισή λεία από τη λεηλασία της πλουσιότερης πρωτεύουσας τού τότε κόσμου.
ΒΕΒΑΙΑ, τα φραγκοπαπικά σχέδια διευκολύνθηκαν από την εσωτερική αρρυθμία της Ανατολικής Αυτοκρατορίας.Από τον ΙΑʹ αιώνα άρχισε προοδευτικά η παρακμή της. Το 1071, στο Ματζικέρτ, ο «βυζαντινός» στρατός δέχθηκε μεγάλη ήττα από τούς Σελτζούκους Τούρκους, με συνέπεια την απώλεια μεγάλου τμήματος της Μ. Ασίας.Παράλληλα (1071) χάθηκε το τελευταίο έρεισμα της Κωνσταντινουπόλεως στην Ιταλία, η Βάρις, πέφτοντας στα χέρια των Νορμανδο-φράγκων.Οι ανορθωτικές προσπάθειες των Κομνηνών δεν είχαν σημαντικά αποτελέσματα και το κράτος υποχωρεί σταδιακά στην οικονομική ισχύ των ιταλικών πόλεων. Η Αυτοκρατορία παραχωρεί σημαντικά προνόμια στη Βενετία, Πίζα και Γένουα, με αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν να δημιουργηθούν ακμαίες δυτικές παροικίες στην Ανατολή, μεταβάλλοντας το έδαφος της Αυτοκρατορίας σε δικό τους εμπορικό χώρο. Οι Ιταλο-φράγκοι εδραιώθηκαν στην Ανατολή και ενίσχυσαν τη βουλιμία της ευρύτερης φραγκικής οικογένειας.
Αλλά και το κοινωνικό κλίμα της Κωνσταντινουπόλεως ήταν την εποχή αυτή αρκετά αντίξοο.Η Πόλη έχει πια απομονωθεί και αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις, λόγω της δυσαρέσκειας των επαρχιών. Διοίκηση και πολίτες συναγωνίζονται μεταξύ τους σε διαφθορά.Οι φορολογίες είναι δυσβάστακτες και βαρύνουν τούς πολίτες των επαρχιών. Η κεντρική εξουσία αμφισβητείται και σημειώνονται επαναστατικά κινήματα.Η φήμη για τη μυθώδη πολυτέλεια της Πόλης και των κατοίκων της είχε διαδοθεί και στη Δύση, με εύλογες συνέπειες. Τα αμύθητα πλούτη της Κωνσταντινουπόλεως έτρεφαν τη φαντασία των πολλών και διευκόλυναν τα επεκτατικά σχέδια των λίγων, της φραγκικής ηγεσίας. Βέβαια, οι ανύποπτοι επαρχιώτες της Αυτοκρατορίας είδαν στην αρχή ως θεία τιμωρία την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ο δε όχλος της έλαβε μέρος στη λεηλασία. Αργότερα, όμως, θα συνειδητοποιηθούν οι σκοποί των Φράγκων και θα εκτιμηθούν σωστά τα γεγονότα.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ της Σταυροφορίας άρχισε το 1201. Σημαντικοί Φράγκοι φεουδάρχες δήλωσαν συμμετοχή: ο κόμης της Φλάνδρας Βαλδουΐνος, ο κόμης της Καμπανίας Τιμπώ, ο ιστορικός Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουΐνος και ο μαρκήσιος Βονιφάτιος Μομφερατικός.
Η συγκέντρωση τού στρατού έγινε στον Ιούνιο τού 1202, στη Βενετία. Το Νοέμβριο τού 1202, καταλήφθηκε για λογαριασμό των Βενετών, η δαλματική πόλη Ζάρα, πού είχε αποστατήσει και υπαχθεί στο βασίλειο της Ουγγαρίας. Οι δυναστικές έριδες στην Κωνσταντινούπολη («Άγγελοι») διευκόλυναν —ως συνήθως- τα δυτικά σχέδια.Οι Σταυροφόροι, στις 24.5.1203 ξεκίνησαν από τη Ζάρα και μέσω Κερκύρας κατευθύνθηκαν για την Κωνσταντινούπολη.Η θέα της πόλεως τούς άφησε κατάπληκτους. «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν πως υπήρχε στον κόσμο τόσο ισχυρή πόλη» σημειώνει ο Γ. Βιλλεαρδουΐνος στην «Ιστορία» του.Στις 6 Ιουλίου άρχισε η πρώτη πολιορκία, με λεηλασίες στα προάστια και τις ακτές της Προποντίδας. Προσπάθεια των πολιορκουμένων τη νύκτα της Πρωτοχρονιάς τού 1204, να πυρπολήσουν τον εχθρικό στόλο, απέτυχε. Επικράτησε τότε αναρχία.
Στις 25 Ιανουαρίου, ο λαός ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Νικόλαο Καναβό, ενώ ο αυτοκράτορας Αλέξιος Δʹ συνελήφθη και εκτελέστηκε (8.2.1204). Νέος αυτοκράτορας εκλέχθηκε ο Αλέξιος Εʹ ο Μούρτζουφλος. Μάταια προσπάθησε να οργανώσει την άμυνα και να περιορίσει τις λεηλασίες.
Οι Σταυροφόροι, ήδη τον Μάρτιο τού 1204 είχαν υπογράψει συνθήκη για την τύχη της Αυτοκρατορίας μετά την πτώση της πρωτεύουσας.Βασικές αποφάσεις: θα εκλεγόταν Λατίνος Αυτοκράτορας και Λατίνος Πατριάρχης. Έτσι, φάνηκαν και οι αληθινοί σκοποί της εκστρατείας. Επίσης, καθορίστηκε ο τρόπος διανομής της λείας και των εδαφών της Αυτοκρατορίας.Η μεγάλη επίθεση κατά τού θαλασσίου τείχους έγινε στις 9 Απριλίου. Η τελική όμως επίθεση έλαβε χώρα στις 12, και ξημερώνοντας 13, έπεσε η Πόλη.Η ηγεσία είχε ήδη διαλυθεί. Αυτοκράτωρ και ευγενείς εγκατέλειψαν την πόλη και μόνο οι κληρικοί έμειναν, για να προϋπαντήσουν τούς Σταυροφόρους και να τούς δηλώσουν την υποταγή της Βασιλεύουσας. Ο λαός πίστευε στα χριστιανικά αισθήματα των νικητών, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ των Σταυροφόρων αποκάλυψε στους Ανατολικούς τη φραγκική Δύση, εκατόν πενήντα χρόνια μετά το εκκλησιαστικό σχίσμα.Έγιναν από τούς Φράγκους ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Λεηλατούν και διαρπάζουν τον πλούτο της «βασίλισσας των πόλεων τού κόσμου». Στη διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά συμφωνία, και ο Πάπας.
Το χειρότερο: πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν ένα τμήμα τού πληθυσμού της. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι βιασμοί των γυναικών και τα άλλα κακουργήματα. Μόνο την πρώτη μέρα, φονεύθηκαν 7.000 κάτοικοι της Πόλης.Ιδιαιτέρως δε, στόχος της θηριωδίας ήταν ο Κλήρος. Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης μόλις μπόρεσε, ξυπόλυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή.
Η Κωνσταντινούπολη απογυμνώθηκε από τούς θησαυρούς της. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, μάλιστα μέσα σε σκηνές φρίκης. Στη λεηλασία πρωτοστατούσε ο λατινικός Κλήρος.Κανείς δεν φανταζόταν ότι η Πόλη θα έκρυβε τόσο ανεκτίμητους θησαυρούς.Επί πολλά χρόνια, τα δυτικά πλοία μετέφεραν θησαυρούς της στη Δ. Ευρώπη, όπου και σήμερα κοσμούν εκκλησίες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές (π.χ. Άγιος Μάρκος, Βενετία). Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τούς «βυζαντινούς» θησαυρούς τού Αγ. Μάρκου εκποιήθηκε το 1795 από τη Βενετική Δημοκρατία για πολεμικές ανάγκες.
ΒΑΘΥΤΕΡΑ ίχνη από την ίδια την καταστροφή «της Πόλης των πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στις ψυχές των Ορθοδόξων.Για τούς Ρωμηούς, ήταν πια απόλυτα βεβαιωμένο ότι η Δʹ Σταυροφορία είχε απ’ αρχής στόχο την άλωση της Πόλης και τη διάλυση της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας.Και είναι γεγονός, ότι οι δυτικές πηγές βλέπουν την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως ως τιμωρία των «αιρετικών» (Γραικών), πού ήσαν «ασεβείς και χειρότεροι από τούς Εβραίους». Την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, τη βλέπουν ως «νίκη της Χριστιανοσύνης». Το χάσμα, συνεπώς, μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, πού είχε ανοίξει με το Σχίσμα (1054), γίνεται τώρα αγεφύρωτο. Οι «Βυζαντινοί» είχαν την ευκαιρία, άλλωστε, να ζήσουν το μίσος των Φράγκων εναντίον τους.
Κατά τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη, αυτόπτη μάρτυρα της Αλώσεως, η αρπακτικότητα και βαρβαρότητα των Σταυροφόρων δεν συγκρίνεται με την ηπιότητα των Μουσουλμάνων, οι οποίοι, μόλις κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα, αρκέστηκαν απλώς στην επιβολή μικρού φόρου, αποφεύγοντας κάθε βιαιότητα.
Οι «Βυζαντινοί» συνειδητοποίησαν ότι μετά το 1204, οι Λατίνοι-Φράγκοι ήσαν ο ουσιαστικός εχθρός τους, γιατί μόνο από αυτούς κινδύνευε η ορθόδοξη πίστη και η Παράδοση τού Γένους.Έτσι, διαμορφώθηκε η στάση των Ανθενωτικών, που προέκριναν την πρόσκαιρη συνεργασία με τούς Οθωμανούς από τη «φιλία» των Φράγκων, επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών. Μια στάση πού θα εκφρασθεί θεολογικά από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το ΙΗʹ αιώνα.
Η Άλωση τού 1204, όμως, είχε και ευεργετικές συνέπειες σε μια άλλη διάσταση.Ο μέσος Ρωμιός θα συνειδητοποιήσει τη σημασία της διαλύσεως της Αυτοκρατορίας. Όσο μάλιστα θα παρατείνεται η Φραγκοκρατία, η αντιπάθεια εναντίον των Λατίνων θα μεταστοιχειωθεί σε ομοψυχία. Λόγω δε της διασπάσεως της ενότητος των επιμέρους εθνοτήτων της Αυτοκρατορίας μετά το 1204, θα αρχίσει ο τονισμός της εθνικότητας, με εμφάνιση της εθνικής συνειδήσεως. Ο τραυματισμός δε τού εθνικού γοήτρου, θα γεννήσει τη Μεγάλη Ιδέα, ως πόθο επανακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως και ανασυστάσεως της Αυτοκρατορίας.
ΈΝΑ ΑΠΟ ΤΑ σημαντικότερα βιβλία πού έχουν γραφεί για την Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους είναι τού ERNLE BRADFORD, THE GREAT BETRAYAL (Η μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανική μετάφραση (der verrat von 1204) το 1978 (σσ. 322). Το βιβλίο διαιρείται σε 18 κεφάλαια και περιέχει και σειρά πινάκων τού ζωγράφου PALMA IL GIOVANE (ΙΣΤʹ αι)..Ο συγγραφέας, αποτιμώντας αντικειμενικά τα πράγματα, χαρακτηρίζει την άλωση και λεηλάτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ως μια «από τις φοβερότερες πράξεις της Ιστορίας». Ονομάζει, μάλιστα, την Πόλη «προμαχώνα της Δύσεως». «Ο χωρισμός και απομόνωση της ανατολικής από τη δυτική Ευρώπη ανάγεται σε τελευταία ανάλυση σε αυτό το γεγονός».
Οι συνέπειές του είναι αισθητές ως σήμερα. Στη διάσπαση της Αυτοκρατορίας ο συγγραφέας αποδίδει το μεταγενέστερο «βαλκανικό πρόβλημα», ως και τη διαίρεση της Ευρώπης σε Ανατολική και Δυτική.
Ως κύριο αίτιο της εκτροπής της Δʹ Σταυροφορίας θεωρεί το μίσος των Φράγκων κατά της Ορθοδόξου Ανατολής. Καταδικάζει τη στάση τού Πάπα και των δυτικών Χριστιανών για την «καταστροφή ενός χριστιανικού πολιτισμού» και αποκαλεί τούς καταστροφείς Σταυροφόρους «βαρβάρους».Σημαντικότατη είναι η διαπίστωσή του, ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών στα 1204, ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453. Οι δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι Μουσουλμάνοι δύο αιώνες μετά».Δέχεται δε και αυτός, ότι μία από τις σοβαρότερες συνέπειες τού 1204 ήταν το άνοιγμα τού δρόμου των Τούρκων προς την Ευρώπη.
Χρειάστηκε, πραγματικά, πολλή τόλμη και ευσυνειδησία για να γραφεί αυτό το βιβλίο, ένα από τα λίγα πού έχουν γραφεί για την «προδοσία τού 1204», διότι η δυτική ιστοριογραφία φροντίζει επιμελώς να ρίχνει το φώς της έρευνας μονομερώς στο 1453…
http://www.egolpio.com/HISTORY/PRWTH_ALWSH_THS_POLHS.htm
Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος
Τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, στο πρόσωπο του οποίου η λαική παράδοση έπλασε το μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, που θα ξαναζωντανέψει, όταν η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγυρίσει στην κατοχή των Ελλήνων.
Γεννήθηκε το 1405. Ηταν ο τέταρτος γιος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου και της Ελένης Δραγάση, πριγκίπισσας της Σερβίας. Όταν ήταν ακόμη νεαρός, ο πατέρας του Μανουήλ του είχε αναθέσει τη διοίκηση πόλεων του Ευξείνου Πόντου. Ξαναγύρισε στην Ελλάδα το 1427 όπου ανέλαβε με επιτυχία της δεσποτεία της Βοστίτσας. Η δεσποτεία του ήταν ένας διαρκής αγώνας κατά των Φράγκων και των Τούρκων. Στο διάστημα 1435-1441 μετέβη στην Ιταλία, όπου μετείχε στις επιτροπές των Βυζαντινών, που προσπαθούσαν να πετύχουν την ένωση των Εκκλησιών (Ορθοδόξων-Καθολικών).
Τον Οκτώβριο του 1443 ανέλαβε δεσπότης του Μιστρά. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος με κέντρο την Πελοπόννησο και πρωτεύουσα τον Μιστρά. Οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Πελοποννήσου, και επέκτεινε το δεσποτάτο του κατακτώντας τη Βοιωτία και τη Φωκίδα. Όμως ο Μουράτ Β' οργάνωσε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του. Κατέστρεψε το φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Τούρκο σουλτάνο.
Τον Οκτώβριο του 1448 ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Η' πέθανε και ο λαός και η εκκλησία εξέλεξαν νέο αυτοκράτορα τον Κωνσταντίνο. Το βυζαντινό κράτος που παρέλαβε αποτελούνταν ουσιαστικά από την ίδια την Πόλη, κάποιες πόλεις στον Εύξεινο Πόντο και κάποια νησιά του Αιγαίου. Ο Κωνσταντίνος κατανοώντας ότι ο νέος Οθωμανός σουλτάνος, Μωάμεθ, επιζητούσε την κατάληψη της Πόλης, περίμενε βοήθεια από τη Δύση υπενθυμίζοντας την ένωση των Εκκλησιών. Όμως σημαντική βοήθεια δεν έφτασε ποτέ.
Επισκεύασε βιαστικά τα τείχη της Πόλης, από τα οποία περίμενε ότι θα αποκρούσουν και αυτή τη φορά την επίθεση των εισβολέων. Όμως το βαρύ πυροβολικό του Μωάμεθ προξένησε μεγάλα ρήγματα στα τείχη. Η Πόλη έπεσε στις 29 Μαίου 1453 και ο Κωνσταντίνος ΙΑ' προτίμησε να πέσει ως απλός στρατιώτης στο πεδίο της μάχης, παρά να διαφύγει
Γεννήθηκε το 1405. Ηταν ο τέταρτος γιος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου και της Ελένης Δραγάση, πριγκίπισσας της Σερβίας. Όταν ήταν ακόμη νεαρός, ο πατέρας του Μανουήλ του είχε αναθέσει τη διοίκηση πόλεων του Ευξείνου Πόντου. Ξαναγύρισε στην Ελλάδα το 1427 όπου ανέλαβε με επιτυχία της δεσποτεία της Βοστίτσας. Η δεσποτεία του ήταν ένας διαρκής αγώνας κατά των Φράγκων και των Τούρκων. Στο διάστημα 1435-1441 μετέβη στην Ιταλία, όπου μετείχε στις επιτροπές των Βυζαντινών, που προσπαθούσαν να πετύχουν την ένωση των Εκκλησιών (Ορθοδόξων-Καθολικών).
Τον Οκτώβριο του 1443 ανέλαβε δεσπότης του Μιστρά. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος με κέντρο την Πελοπόννησο και πρωτεύουσα τον Μιστρά. Οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Πελοποννήσου, και επέκτεινε το δεσποτάτο του κατακτώντας τη Βοιωτία και τη Φωκίδα. Όμως ο Μουράτ Β' οργάνωσε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του. Κατέστρεψε το φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Τούρκο σουλτάνο.
Τον Οκτώβριο του 1448 ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Η' πέθανε και ο λαός και η εκκλησία εξέλεξαν νέο αυτοκράτορα τον Κωνσταντίνο. Το βυζαντινό κράτος που παρέλαβε αποτελούνταν ουσιαστικά από την ίδια την Πόλη, κάποιες πόλεις στον Εύξεινο Πόντο και κάποια νησιά του Αιγαίου. Ο Κωνσταντίνος κατανοώντας ότι ο νέος Οθωμανός σουλτάνος, Μωάμεθ, επιζητούσε την κατάληψη της Πόλης, περίμενε βοήθεια από τη Δύση υπενθυμίζοντας την ένωση των Εκκλησιών. Όμως σημαντική βοήθεια δεν έφτασε ποτέ.
Επισκεύασε βιαστικά τα τείχη της Πόλης, από τα οποία περίμενε ότι θα αποκρούσουν και αυτή τη φορά την επίθεση των εισβολέων. Όμως το βαρύ πυροβολικό του Μωάμεθ προξένησε μεγάλα ρήγματα στα τείχη. Η Πόλη έπεσε στις 29 Μαίου 1453 και ο Κωνσταντίνος ΙΑ' προτίμησε να πέσει ως απλός στρατιώτης στο πεδίο της μάχης, παρά να διαφύγει
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
M.M.E A.E
ΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ.
ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙ.
ΛΕΝΕ TOY ΔΥΣΜΟΙΡΟΥ (ΜΕΣΟΥ ΤΗΛΕΘΕΑΤΗ) ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΠΑΡΑΚΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙ.
ΛΕΝΕ TOY ΔΥΣΜΟΙΡΟΥ (ΜΕΣΟΥ ΤΗΛΕΘΕΑΤΗ) ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
ΕΟΡΤΗ
Μνήμη της τρίτης ευρέσεως της τίμιας κεφαλής του προφήτου και βαπτιστού Ιωάννου Προδρόμου. Μαρτύρων Κελεστίνου και Παγχαρίου. Οσίου Ολβιανού.
Ο άγιος Κελεστίνος άνηκε στην ηρωική φάλαγγα της σταυρικής πορείας του Ιησού προς τον Γολγοθά. Βάδισε και ο ίδιος με θαυμαστή καρτερία το δρόμο του μαρτυρίου. Διακαής του πόθος, ήταν η επικράτηση της αληθινής θρησκείας. Ο πόθος του αυτός τον ώθησε να κηρύττει με παρρησία το Ευαγγέλιο της σωτηρίας και να αγρεύει ψυχές. Οι διαρκείς αγώνες του ενάντια στο ψεύδος στις αιρέσεις και τα μιαρά είδωλα εξόργισαν τούς ιερείς των ειδώλων. Ομολόγησε με σθένος την πίστη του στον αρχηγό της ζωής και του θανάτου και υπέμεινε τα διάφορα βασανιστήρια με θαυμαστή καρτερία, ευχαριστώντας και δοξολογώντας το Θεό πού αξίωσε και εκείνον με το μαρτύριο. Εξοργισμένοι οι σκληροί βασανιστές, καθώς δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του το Χριστό, τον θανάτωσαν με πυρακτωμένο σίδερο.
Ο άγιος Κελεστίνος άνηκε στην ηρωική φάλαγγα της σταυρικής πορείας του Ιησού προς τον Γολγοθά. Βάδισε και ο ίδιος με θαυμαστή καρτερία το δρόμο του μαρτυρίου. Διακαής του πόθος, ήταν η επικράτηση της αληθινής θρησκείας. Ο πόθος του αυτός τον ώθησε να κηρύττει με παρρησία το Ευαγγέλιο της σωτηρίας και να αγρεύει ψυχές. Οι διαρκείς αγώνες του ενάντια στο ψεύδος στις αιρέσεις και τα μιαρά είδωλα εξόργισαν τούς ιερείς των ειδώλων. Ομολόγησε με σθένος την πίστη του στον αρχηγό της ζωής και του θανάτου και υπέμεινε τα διάφορα βασανιστήρια με θαυμαστή καρτερία, ευχαριστώντας και δοξολογώντας το Θεό πού αξίωσε και εκείνον με το μαρτύριο. Εξοργισμένοι οι σκληροί βασανιστές, καθώς δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του το Χριστό, τον θανάτωσαν με πυρακτωμένο σίδερο.
Σάββατο 23 Μαΐου 2009
Ευρωεκλογές 2009 (2)
Ο άνθρωπος ειναι ανάγκη να καταλάβει ότι το βασανιστήριο της καθημερινότητας του είναι εύθηνη του.
Οι εκλογές είναι η ώρα της εύθηνης.
Οι εκλογές είναι η ώρα της εύθηνης.
Ευρωεκλογές 2009
Τα κόμματα εξουσίας παγκοσμίως δεν έχουν ιδεολογία και αυτή είναι η τεράστια διαφορά με τους ψηφοφόρους τους
Μιχαὴλ Ὁμολογητοῦ, Μανὴν Προφήτου
Μιχαὴλ Ὁμολογητοῦ, Μανὴν Προφήτου, Μαρίας τοῦ Κλωπᾶ, Σαλωνᾶ τοῦ Ρωμαίου, Σελεύκου Μάρτυρος, Ἐπιτακίου καὶ Βασιλείου, Δονατιανοῦ καὶ Ρογατιανοῦ Μαρτύρων, Μερκουλιαλίου Ἐπισκόπου, Δεσιδερίου Ἐπισκόπου, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κουϊντιανοῦ, Λουκίου καὶ Ἰουλιανοῦ, Πατρικίου Ἐπισκόπου, Εὐτυχίου καὶ Φλωρεντίου Ὁσίων, Δεσιδερίου Ἱερομάρτυρα, Συαγρίου Ὁσίου, Μνήμη εὐρέσεως τιμίων λειψάνων Ἁγίου Λεοντίου, Δαμιανοῦ Ὁσίου, Σίμωνος Ἐπισκόπου, Εὐφροσύνης Ὁσίας, Ἀβραμίου Ὁσίου, Ἀντωνίου Ἐπισκόπου, Κυρίλλου Ἐπισκόπου, Παϊσίου Ὁσίου, Ἀθανασίου διὰ Χριστὸν σαλοῦ, Ἀδριανοῦ καὶ Βογολεπίου Ὁσίων, Ἀντωνίου καὶ ἰωαννικίου Ὁσίων, Δανιὴλ Ὁσιομάρτυρα, Ἀλεξάνδρου Θαυματουργοῦ, Δωροθέου καὶ Ἱλαρίωνος Ὁσίων, Ἰωακεὶμ Ὁσίου, Σύναξις παντῶν τῶν ἐν Ροστὼβ – Γιαροσλάβλ Ἁγίων, Ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ὁσίου Ἰωακεὶμ.
Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Μέχρι 3,5 εκατ. πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους μέσα στο 2009 εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΔΙΑ ...
Αυτές οι στοιβάδες σκουπιδιών αποτελούν σημαντικές εστίες μόλυνσης για τον άνθρωπο, τα ζώα αλλά και το περιβάλλον. Και αυτό εξαιτίας του γεγονότος ότι σε καθημερινή βάση έρχονται σ’επαφή μ’αυτά πάρα πολλά αδέσποτα ζώα αλλά και ποντίκια τα οποία ψάχνουν για τροφή, μ’αποτέλεσμα όμως να γίνονται φορείς μικροβίων και πολλών αρρωστιών, οι οποίες μπορούν ν’αποδειχτούν θανατηφόρες για τον άνθρωπο. Κατά καιρούς στο παρελθόν πολλές αρρώστιες όπως: ΄΄η χολέρα΄΄ , ΄΄ η πανούκλα΄΄ και ΄΄η λύσσα΄΄ έχουν μεταφερθεί από μολυσμένα αδέσποτα ζώα στον άνθρωπο με δραματικά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα. Αυτοί οι πρόχειρα στοιβαγμένοι σωροί από σκουπίδια μεταφέρονται μετά από κάποιες μέρες παραμονής τους στις πόλεις, σε χωματερές ώστε να καταστραφούν. Όμως και εκεί οι συνθήκες αποθήκευσης τους είναι άθλιες και μπορούν εύκολα να’ρθουν σ’επαφή μ’αυτά χιλιάδες ζώα αλλά ακόμα και άνθρωποι που αναζητούν τροφή. Γι αυτό το λόγο αποτελούν σημαντικές εστίες μόλυνσης.
Η Εκκλησία για τους ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
Πολύς ο λόγος τελευταία, για την άρνηση της κήδευσης των αυτοχείρων από την Εκκλησία. Θα θέλαμε να μιλήσουμε λίγο γι' αυτό το σοβαρό και πολύ σημαντικό θέμα. Είναι ένα ΦΡΕΝΟ που έχει γλυτώσει πολλούς από το να το πράξουν
Κατά την άποψή μας οι Ιερείς που εφαρμόζουν τον κανόνα αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ, είτε μας
αρέσει είτε όχι. Γιατί "κάνουν την καρδιά τους πέτρα" και χωρίς να υπολογίζουν την κοινωνική κατακραυγή και πίεση, ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά και τους πατεράδες των υποψήφιων αυτοχείρων και δεν νοιάζονται να έχουν "καλό όνομα". Δεν υπάρχει καλύτερη θεραπεία από την πρόληψη. Μιλάμε βεβαίως για όσους Ιερείς χειρίζονται το θέμα με την απαραίτητη λεπτότητα, αγάπη και φιλανθρωπία. Γιατί και ο δύσμοιρος ΓΟΝΙΟΣ του αυτόχειρα, χρειάζεται και παρηγοριά και αγάπη και κάποιον να του εξηγήσει. Τέτοιοι Ιερείς που η καρδιά τους πονάει διπλά, είναι αυτοί που σηκώνουν τον Σταυρό του Χριστού. Εμείς βεβαίως τους κατακρίνουμε, γιατί συνήθως είμαστε βαθιά νυχτωμένοι σε ότι αφορά την Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Όμως Ο Χριστός είναι Σταυρός και όχι δημόσιες σχέσεις. Αυτή την απλή αλήθεια σήμερα κοντεύουμε να την λησμονήσουμε.
Η Τάξη της Εκκλησίας δεν είναι "κολαστική" αλλά ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ. Οι πατέρες δεν ήταν άπονοι. Αναγνώριζαν τον πόνο των συγγενών, αλλά σκεφτόντουσαν περισσότερο τους υποψήφιους προς αυτοκτονία. γιατί αυτοί είναι που πρώτα πρέπει να τύχουν βοηθείας, και ύστερα οι συγγενείς. Δεν είναι ο κανόνας αυτός σκληρός και άτεγκτος, αλλά αντίθετα κανόνας αγάπης και ελέους. Σήμερα, βέβαια, πολλοί παραπονούμαστε γι αυτή τη διάταξη της Εκκλησίας, επειδή έχουμε συνηθίσει να αντικαθιστούμε τον Φωτισμό των Πατέρων από την δική μας εγωϊστική άποψη. Λες και οι Πατέρες της Εκκλησίας αγαπούσαν τους συνανθρώπους λιγότερο από εμάς!!
Κατά την άποψή μας οι Ιερείς που εφαρμόζουν τον κανόνα αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ, είτε μας
αρέσει είτε όχι. Γιατί "κάνουν την καρδιά τους πέτρα" και χωρίς να υπολογίζουν την κοινωνική κατακραυγή και πίεση, ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά και τους πατεράδες των υποψήφιων αυτοχείρων και δεν νοιάζονται να έχουν "καλό όνομα". Δεν υπάρχει καλύτερη θεραπεία από την πρόληψη. Μιλάμε βεβαίως για όσους Ιερείς χειρίζονται το θέμα με την απαραίτητη λεπτότητα, αγάπη και φιλανθρωπία. Γιατί και ο δύσμοιρος ΓΟΝΙΟΣ του αυτόχειρα, χρειάζεται και παρηγοριά και αγάπη και κάποιον να του εξηγήσει. Τέτοιοι Ιερείς που η καρδιά τους πονάει διπλά, είναι αυτοί που σηκώνουν τον Σταυρό του Χριστού. Εμείς βεβαίως τους κατακρίνουμε, γιατί συνήθως είμαστε βαθιά νυχτωμένοι σε ότι αφορά την Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Όμως Ο Χριστός είναι Σταυρός και όχι δημόσιες σχέσεις. Αυτή την απλή αλήθεια σήμερα κοντεύουμε να την λησμονήσουμε.
Η Τάξη της Εκκλησίας δεν είναι "κολαστική" αλλά ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ. Οι πατέρες δεν ήταν άπονοι. Αναγνώριζαν τον πόνο των συγγενών, αλλά σκεφτόντουσαν περισσότερο τους υποψήφιους προς αυτοκτονία. γιατί αυτοί είναι που πρώτα πρέπει να τύχουν βοηθείας, και ύστερα οι συγγενείς. Δεν είναι ο κανόνας αυτός σκληρός και άτεγκτος, αλλά αντίθετα κανόνας αγάπης και ελέους. Σήμερα, βέβαια, πολλοί παραπονούμαστε γι αυτή τη διάταξη της Εκκλησίας, επειδή έχουμε συνηθίσει να αντικαθιστούμε τον Φωτισμό των Πατέρων από την δική μας εγωϊστική άποψη. Λες και οι Πατέρες της Εκκλησίας αγαπούσαν τους συνανθρώπους λιγότερο από εμάς!!
ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ 29Η ΜΑΙΟΥ
Για τους Έλληνες η πτώση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε ένα σημαντικό γεγονός. Πλήγωσε την ιστορική μας μνήμη σε τέτοιο σημείο, που από τότε η ημέρα Τρίτη θεωρείται αποφράς. Μαζί με τον Παλαιολόγο θάφτηκε και η Ελλάδα κάτω από τη. Το ότι ο Ελληνισμός δε χάθηκε ολοσχερώς, αποτελεί έναν φόρο τιμής προς την αστείρευτη ζωτικότητα και το θάρρος του ελληνικού φρονήματος. Σε όλη αυτή την ιστορία, ο ελληνικός λαός είναι ο τραγικός ήρωας (Ράνσιμαν, 1972).
Μαρτύρων Βασιλίσκου (†308), Κοδράτου, Μαρκέλλου και Σοφίας. Νεομαρτύρων Δημητρίου (†1803) και Παύλου του οσίου, πολιούχων Τριπόλεως. Σοπωτού Καλαβρύτων (†1818). Αγίου Ιωάννου Βλαδίμηρου του ευσεβέστατου βασιλέως των Αχριδών, του θαυματουργού. Μνήμη της αγίας Θεοτόκου εν Σοφιανοίς. Μνήμη Β΄Οικουμενικής Συνόδου εν Κων/πόλει (381).
Ο άγιος μάρτυρας Βασιλίσκος έδρασε κατά τούς χρόνους του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Καταγόταν από την Αμάσεια του Πόντου και ήταν ανεψιός του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνος, διακαής του δε πόθος ήταν, κατά το παράδειγμα του θείου του, η μαρτυρική του τελείωση. Και ο Θεός, ο οποίος αμείβει τούς ταπεινούς και βαθύτατα προσηλωμένους, πραγματοποίησε την επιθυμία του. Του εφανερώθη μάλιστα σε οπτασία συμβουλεύοντάς τον να υπάγει εις τα Κόμανα του Πόντου αφού πρώτα αποχαιρετήσει τούς οικείους του. Και όντως λίγες ημέρες αργότερα ο έπαρχος της Καππαδοκίας Αγρίππας διέταξε να τον συλλάβουν και αφού του φορέσουν σιδερένια υποδήματα τον οδήγησαν στον Πόντο. Στο δρόμο οι στρατιώτες για να αναπαυθούν έδεσαν τον άγιο σε ένα ξερό πλάτανο, ο οποίος με την προσευχή του Βασιλίσκου γέμισε φύλλα. Όταν έφθασαν στα Κόμανα οδηγήθηκε στον έπαρχο ο οποίος για να κάμψει το υψηλό αγωνιστικό φρόνημα του αγίου τον οδήγησε σε κάποιο ειδωλολατρικό ναό σε ημέρα επίσημης τελετής. Ο άγιος όχι μόνο παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του στον Ένα και αληθινό Θεό αλλά κατόπιν θερμής προσευχής, συνέτριψε, όλα τα μιαρά αγάλματα του ναού το δε πρόσωπό του ακτινοβολούσε. Έξαλλος ο Αγρίππας διέταξε τον αποκεφαλισμό του και το σώμα του να ριχθεί σε κοντινό ποταμό. Κατά τη διάρκεια της νύκτας, ευσεβείς χριστιανοί το ανέσυραν και το έθαψαν ευλαβικά.
Ο άγιος μάρτυρας Βασιλίσκος έδρασε κατά τούς χρόνους του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Καταγόταν από την Αμάσεια του Πόντου και ήταν ανεψιός του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνος, διακαής του δε πόθος ήταν, κατά το παράδειγμα του θείου του, η μαρτυρική του τελείωση. Και ο Θεός, ο οποίος αμείβει τούς ταπεινούς και βαθύτατα προσηλωμένους, πραγματοποίησε την επιθυμία του. Του εφανερώθη μάλιστα σε οπτασία συμβουλεύοντάς τον να υπάγει εις τα Κόμανα του Πόντου αφού πρώτα αποχαιρετήσει τούς οικείους του. Και όντως λίγες ημέρες αργότερα ο έπαρχος της Καππαδοκίας Αγρίππας διέταξε να τον συλλάβουν και αφού του φορέσουν σιδερένια υποδήματα τον οδήγησαν στον Πόντο. Στο δρόμο οι στρατιώτες για να αναπαυθούν έδεσαν τον άγιο σε ένα ξερό πλάτανο, ο οποίος με την προσευχή του Βασιλίσκου γέμισε φύλλα. Όταν έφθασαν στα Κόμανα οδηγήθηκε στον έπαρχο ο οποίος για να κάμψει το υψηλό αγωνιστικό φρόνημα του αγίου τον οδήγησε σε κάποιο ειδωλολατρικό ναό σε ημέρα επίσημης τελετής. Ο άγιος όχι μόνο παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του στον Ένα και αληθινό Θεό αλλά κατόπιν θερμής προσευχής, συνέτριψε, όλα τα μιαρά αγάλματα του ναού το δε πρόσωπό του ακτινοβολούσε. Έξαλλος ο Αγρίππας διέταξε τον αποκεφαλισμό του και το σώμα του να ριχθεί σε κοντινό ποταμό. Κατά τη διάρκεια της νύκτας, ευσεβείς χριστιανοί το ανέσυραν και το έθαψαν ευλαβικά.
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
21 ΜΑΙΟΥ
Αγίων Κωνσταντίνου (1) (†337) και Ελένης (†327). Οσιομάρτυρος Παχωμίου, του εν Φιλαδελφεία (†1730). Αγίων Βόρου, Θεοδώρου και Ισιδώρου.
(1) Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 247. Γονείς του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α` ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία και το αγέρωχο φρόνημά του, προήχθη γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού. Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή « Εν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τούς εχθρούς του. Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας ο οποίος ευνόησε την Εκκλησία μετά από τρεις αιώνες απηνών διωγμών. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο Βυζάντιο και έκτισε τη Βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Λίγο πριν πεθάνει αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 σε ηλικία 83 ετών.
(1) Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 247. Γονείς του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α` ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία και το αγέρωχο φρόνημά του, προήχθη γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού. Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή « Εν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τούς εχθρούς του. Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας ο οποίος ευνόησε την Εκκλησία μετά από τρεις αιώνες απηνών διωγμών. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο Βυζάντιο και έκτισε τη Βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Λίγο πριν πεθάνει αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 σε ηλικία 83 ετών.
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και απελάσεις εναντίον χριστιανών Λάζων στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923[1]. Εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων[2][3]. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα. Τα γεγονότα αυτά δεν αναγνωρίζονται διεθνώς ως γενοκτονία, με την εξαίρεση του Ελληνικού Κράτους με Νόμο του 1994, με τον οποία καθιερώθηκε η 19 Μαΐου ως ημέρα τιμής. Οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού που προκλήθηκε από τη ρωσική εισβολή στη βόρεια Τουρκία ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων[1].
Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.
Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη γενοκτονίας των Ποντίων το 1922.
Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου[4]. Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως „Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα
Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.
Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη γενοκτονίας των Ποντίων το 1922.
Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου[4]. Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως „Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα
Ιερομάρτυρος Πατρικίου (1), επισκόπου Προύσσης και των συν αυτώ πρεσβυτέρων Ακακίου, Μενάνδρου και Πολυαίνου (†β΄αι.). Μαρτύρων Ακολούθου, Θεοτίμης και Κυριακής της νέας. Των εν Κύπρω οσιομαρτύρων Βαρνάβα, Γενναδίου, Γερασίμου, Γερμανού, Θεογνώστου, Θεοκτίστου, Ιερεμίου, Ιωάννου, Κόνωνος, Μαξίμου και Μάρκου.
Ιερομάρτυρος Πατρικίου (1), επισκόπου Προύσσης και των συν αυτώ πρεσβυτέρων Ακακίου, Μενάνδρου και Πολυαίνου (†β΄αι.). Μαρτύρων Ακολούθου, Θεοτίμης και Κυριακής της νέας. Των εν Κύπρω οσιομαρτύρων Βαρνάβα, Γενναδίου, Γερασίμου, Γερμανού, Θεογνώστου, Θεοκτίστου, Ιερεμίου, Ιωάννου, Κόνωνος, Μαξίμου και Μάρκου.
(1) Ο άγιος Πατρίκιος με τη μεγάλη του θεολογική γνώση, αλλά και τη θερμή και ζέουσα πίστη του, αναδείχθηκε επίσκοπος Προύσσης. Από τη θέση αυτή, έδωσε μεγάλους αγώνες για την επιστροφή από την πλάνη των ειδώλων πολλών ανθρώπων. Στην ιεραποστολική του αυτή δράση δεν ήταν μόνος. Διάλεξε τρεις πρόθυμους συνεργάτες, τον Ακάκιο, το Μένανδρο και τον Πολύαινο, με την πολύτιμη βοήθεια των οποίων έφερε στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό όμως εξόργισε τους ιερείς των ειδώλων, οι οποίοι τον κατήγγειλαν στον άρχοντα Ιουλιανό τον Υπατικό, ο οποίος διέταξε την σύλληψή τους. Ο άρχοντας προσπάθησε στην αρχή ανεπιτυχώς με θεολογικές συζητήσεις, να πείσει τον Πατρίκιο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Ο άγιος δεν δείλιασε ούτε μία στιγμή και με τη ρητορική του δεινότητα, την άριστη θεολογική του κατάρτιση και την πλούσια επιχειρηματολογία του, ανέτρεψε όλα τα σαθρά επιχειρήματα του Ιουλιανού, όπως το επιχείρημα ότι τα αναβλύζοντα ύδατα θερμαίνονται με την πρόνοια των Θεών των ειδώλων. Ο άγιος μάρτυρας του απήντησε, ότι και τα αναβλύζοντα ύδατα όπως και ολόκληρη η κτίση τελούν υπό την πρόνοια του πλάστη και δημιουργού τους, του ενός και αληθινού Θεού. Βλέποντας τη διαλεκτική συντριβή, ο άρχοντας διέταξε τον αποκεφαλισμό του Πατρικίου και των συνεργατών του, στολίζοντας την Εκκλησία με τέσσερις νέους Μάρτυρες.
(1) Ο άγιος Πατρίκιος με τη μεγάλη του θεολογική γνώση, αλλά και τη θερμή και ζέουσα πίστη του, αναδείχθηκε επίσκοπος Προύσσης. Από τη θέση αυτή, έδωσε μεγάλους αγώνες για την επιστροφή από την πλάνη των ειδώλων πολλών ανθρώπων. Στην ιεραποστολική του αυτή δράση δεν ήταν μόνος. Διάλεξε τρεις πρόθυμους συνεργάτες, τον Ακάκιο, το Μένανδρο και τον Πολύαινο, με την πολύτιμη βοήθεια των οποίων έφερε στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Αυτό όμως εξόργισε τους ιερείς των ειδώλων, οι οποίοι τον κατήγγειλαν στον άρχοντα Ιουλιανό τον Υπατικό, ο οποίος διέταξε την σύλληψή τους. Ο άρχοντας προσπάθησε στην αρχή ανεπιτυχώς με θεολογικές συζητήσεις, να πείσει τον Πατρίκιο ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός. Ο άγιος δεν δείλιασε ούτε μία στιγμή και με τη ρητορική του δεινότητα, την άριστη θεολογική του κατάρτιση και την πλούσια επιχειρηματολογία του, ανέτρεψε όλα τα σαθρά επιχειρήματα του Ιουλιανού, όπως το επιχείρημα ότι τα αναβλύζοντα ύδατα θερμαίνονται με την πρόνοια των Θεών των ειδώλων. Ο άγιος μάρτυρας του απήντησε, ότι και τα αναβλύζοντα ύδατα όπως και ολόκληρη η κτίση τελούν υπό την πρόνοια του πλάστη και δημιουργού τους, του ενός και αληθινού Θεού. Βλέποντας τη διαλεκτική συντριβή, ο άρχοντας διέταξε τον αποκεφαλισμό του Πατρικίου και των συνεργατών του, στολίζοντας την Εκκλησία με τέσσερις νέους Μάρτυρες.
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
Σοβαρά προβλήματα εν όψη καλοκαιριού
Μέσα από τις φωτογραφίες που τράβηξα, θα ήθελα να επισημάνω τόσο την άσχημη εικόνα που παρουσιάζει η πόλη μας όσο και την δυσάρεστη μυρωδιά που αναδύεται από τις σωρούς των σκουπιδιών. Το ζήτημα είναι σοβαρό καθώς η αύξηση της θερμοκρασίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω:
Ο πραγματικός άρχοντας του δήμου πύργου είναι ο ίδιος ο δημότης.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω:
Ο πραγματικός άρχοντας του δήμου πύργου είναι ο ίδιος ο δημότης.
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Δικαίωμα στην ζωή και στην περιφέρεια
Τον άλλο μήνα έχουμε ευρωεκλογές και αναρωτιέμαι αν ξέρουμε με ποιο γνώμονα
πρέπει να ψηφίσουμε τα πολιτικά κόμματα . Πρέπει να ξέρουμε ότι οι Ευρώπη λειτουργεί με άλλους κανόνες που δεν θέλουμε να ξέρουμε. Η Ελλάδα είναι απλά μια κοινότητα. Οι παρατάξεις που θα επιλέξουμε θα ενταχθούν σε διάφορους κύκλους
και από εκεί και πέρα θα ασχολούνται με θέματα που σίγουρα δεν αφορούν τον έλληνα πολίτη. Φαίνεται ισοπεδωτικό αλλά δεν είναι ,ποιο κόμμα ξεκάθαρα στα ΜΜΕ έδωσε με σαφήνεια την πολιτική που θα ακολουθήσει στις Βρυξέλες.
Λοιπόν η ψήφος στις εκλογές πρέπει να γίνει με σκέψη όχι συγκυριακή του τύπου
Γιουργια αλλά με γνώμονα διαφορικό. Οι καιροί που ζούμε άλλωστε δεν είναι πονηροί έχουν και όνομα και επίθετο.
Επίσης η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα.
πρέπει να ψηφίσουμε τα πολιτικά κόμματα . Πρέπει να ξέρουμε ότι οι Ευρώπη λειτουργεί με άλλους κανόνες που δεν θέλουμε να ξέρουμε. Η Ελλάδα είναι απλά μια κοινότητα. Οι παρατάξεις που θα επιλέξουμε θα ενταχθούν σε διάφορους κύκλους
και από εκεί και πέρα θα ασχολούνται με θέματα που σίγουρα δεν αφορούν τον έλληνα πολίτη. Φαίνεται ισοπεδωτικό αλλά δεν είναι ,ποιο κόμμα ξεκάθαρα στα ΜΜΕ έδωσε με σαφήνεια την πολιτική που θα ακολουθήσει στις Βρυξέλες.
Λοιπόν η ψήφος στις εκλογές πρέπει να γίνει με σκέψη όχι συγκυριακή του τύπου
Γιουργια αλλά με γνώμονα διαφορικό. Οι καιροί που ζούμε άλλωστε δεν είναι πονηροί έχουν και όνομα και επίθετο.
Επίσης η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα.
ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15-5-2009
ΑΧΙΛΛΙΟΣ (Αχίλιος, Αχίλλιος, Αχίλειος, Αχίλλειος, Αχιλιος, Αχιλλιος, Αχιλειος, Αχιλλειος)
ΠΑΧΩΜΙΟΣ (Παχώμιος, Παχούμιος, Πάχος, Παχωμιος, Παχουμιος, Παχος)
ΚΑΛΗ (Κάλη, Καλή, Καλη)
ΠΑΧΩΜΙΟΣ (Παχώμιος, Παχούμιος, Πάχος, Παχωμιος, Παχουμιος, Παχος)
ΚΑΛΗ (Κάλη, Καλή, Καλη)
Πέμπτη 14 Μαΐου 2009
ΛΙΓΟ ΠΡΟΣΟΧΗ
ΕΥΧΟΜΑΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΗΛΕΙΑ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ .
ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΟΙ ΖΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΦΟΒΙΖΕΙ.
Ο ΔΗΜΟΣ Η ΝΟΜΑΡΧΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΕ
ΜΕ ΟΔΥΝΗΡΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΞΑΝΑ ΦΡΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.
ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΠΥΡΓΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ .ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ .ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΜΕ ΜΕΤΡΟ. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ
ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ .
ΑΡΧΙΣΕ ΔΥΣΟΣΜΙΑ.
ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΗΛΕΙΑ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ .
ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΟΙ ΖΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΦΟΒΙΖΕΙ.
Ο ΔΗΜΟΣ Η ΝΟΜΑΡΧΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΕ
ΜΕ ΟΔΥΝΗΡΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΞΑΝΑ ΦΡΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.
ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΠΥΡΓΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ .ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ .ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΜΕ ΜΕΤΡΟ. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ
ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ .
ΑΡΧΙΣΕ ΔΥΣΟΣΜΙΑ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)