Ηλικιωμένη χωρίζει τον 88χρονο σύζυγό της επειδή δεν την ικανοποιεί σεξουαλικά Δεν της αρκούν δύο φορές το μήνα, οι προηγούμενοι σύζυγοί της, λέει, ήταν καλύτεροι στο κρεβάτι...

Δραστικά μέτρα έλαβε μια 84χρονη Ιταλίδα για να πείσει τον 88χρονο σύζυγό της να έχουν συχνότερες σεξουαλικές επαφές: κατέθεσε αίτηση διαζυγίου.

Η ηλικιωμένη από τη νότια Ιταλία υπέβαλε την αίτηση διαζυγίου επί τη βάσει της μη ικανοποίησής της σεξουαλικά. Όπως αποκάλυψε στον δικηγόρο της, ο ηλικιωμένος σύζυγός της ήθελε να κάνουν σεξ μόνο δύο φορές το μήνα που για την ίδια ήταν λίγο.

Η γυναίκα, που έχει ήδη χηρέψει δύο φορές, κατάφερε ακόμα ένα πλήγμα στον 88χρονο υποστηρίζοντας πως οι προηγούμενοι σύζυγοί της ήταν καλύτεροι στο κρεβάτι από τον νυν άνδρα της…

Όταν ρωτήθηκε εάν θα μπορούσε να βρει μια άλλη δραστηριότητα για να είναι χαρούμενη και ικανοποιημένη, η συνταξιούχος δασκάλα είπε πως δεν καταλαβαίνει γιατί θα έπρεπε να εγκαταλείψει το σεξ μόνο λόγω της ηλικίας της.

Στη συνέχεια η 84χρονη παραδέχθηκε πως η αίτηση διαζυγίου ήταν ένα τέχνασμά της για να πείσει τον σύζυγό της να πάρει βιάγκρα.

Ιταλικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν πως όταν ο άνδρας αρνήθηκε να πάρει το μπλε χαπάκι επειδή αντιμετωπίζει καρδιακά προβλήματα, η γυναίκα του είπε: «Βλακείες, απλά έχεις μερικές αρρυθμίες!».

Ο 88χρονος παραδέχθηκε στον δικηγόρο πως προτιμά να παίζει με τους φίλους του παρά να κάνει σεξ με τη γυναίκα του. Σε «αντίποινα», η γυναίκα είπε πως θα βρει νέο εραστή.

Δεν έχει γίνει γνωστό τι έγινε τελικά με το διαζύγιο του ηλικιωμένου ζεύγους.

http://www.newsbeast.gr/world/arthro/1980675/ilikiomeni-chorizi-ton-88chrono-sizigo-tis-epidi-den-tin-ikanopii-sexoualika

Θα δώσει ο Πούτιν στην Τουρκία τη… χαριστική βολή;

Στο «κόκκινο», πλέον, οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, με τον Ρώσο πρόεδρο να μην είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω στο θέμα της προστασίας της Συρίας και τον Ερντογάν να «αγκαλιάζει» τις ΗΠΑ, πιστεύοντας ότι κάτι τέτοιο θα ανατρέψει τα σχέδια του Πούτιν.

Μόνο που για μια ακόμη φορά οι Τούρκοι λογαριάζουν χωρίς την… ενεργειακή δύναμη της Ρωσίας, καθώς ο Πούτιν μπορεί με μια κίνηση και μόνο να τους τραβήξει το «σωληνάκι» του φυσικού αερίου. Και τότε…

Κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την οικονομία της Τουρκίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από αυτή της Ρωσίας, αφού ενεργειακά , σε επίπεδο φυσικού αερίου, είναι απολύτως εξαρτώμενη από τη Μόσχα.

Σύμφωνα, μάλιστα, με την BOTAŞ, δηλαδή την κρατική εταιρεία πετρελαίου της Τουρκίας, η χώρα εισάγει ετησίως 49,2 δισεκατομμύρια κυβικά φυσικού αερίου για να καλύψει τις τεράστιες ενεργειακές ανάγκες των μεγάλων αστικών κέντρων της. Και σχεδόν το 60% αυτών των αναγκών το καλύπτει με εισαγωγή φυσικού αερίου από τη Ρωσία.

Οι εξελίξεις στη Συρία μόνο ευχάριστες δεν θα είναι για τη γειτονική Τουρκία, αφού πλην του προβλήματος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει στις σχέσεις της (διπλωματικές και οικονομικές) με τη Ρωσία, το ίδιο ακριβώς ζήτημα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Ερντογάν και απέναντι στο Ιράν, από το οποίο οι Τούρκοι καλύπτουν επίσης, μέσω εισαγωγής, το 25% των αναγκών τους σε φυσικό αέριο, ενώ πολύ μικρό είναι το ποσοστό κάλυψης των αναγκών τους από το Αζερμπαϊτζάν.

Είναι, λοιπόν, οφθαλμοφανέστατο πως η Τουρκία μπορεί με ένα τηλεφώνημα του Βλαντιμίρ Πούτιν και μόνο να «στραγγαλιστεί» οικονομικά και ενεργειακά, αν εξακολουθεί να κινείται διπλωματικά σε ρυθμούς που εναντιώνονται στα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή της Συρίας.

Ακόμα και μια προσωρινή διακοπή, καθαρά προειδοποιητικού χαρακτήρα, της ροής φυσικού αερίου από τη Μόσχα προς την Τουρκία, θα προκαλούσε ολοκληρωτική καταστροφή για τους «γείτονες», οι οποίοι – σύμφωνα με τον Soner Cagaptay, ειδικό αναλυτική για την Τουρκία στο Ινστιτούτο της Ουάσινγκτον: «υποφέρουν από μια βαθιά ριζωμένη, ιστορική απροθυμία να αντιμετωπίσουν τους Ρώσους, ακόμα και όταν αποδεδειγμένα τα συμφέροντα της Μόσχας έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με εκείνα της Άγκυρας, όπως τώρα συμβαίνει στη Συρία, με τον Πούτιν να προστατεύει τον Άσαντ και τον Ερντογάν να επιθυμεί διακαώς την καθαίρεσή του».

Οι εξελίξεις σε Άγκυρα και Μόσχα θα είναι ραγδαίες τις προσεχείς εβδομάδες, καθώς η εμπλοκή της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί, παρά μόνο όταν ο Πούτιν καταφέρει να «εξαφανίσει» από την περιοχή τους τζιχαντιστές. Και μια τέτοια επιχείρηση θεωρείται βέβαιο, ειδικά αν εμπλακεί ακόμα πιο ενεργά το Ιράν στην πολεμική σύρραξη, πως θα προκαλέσει μεγάλη αύξηση στην τιμή και του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αύξηση των κερδών της Ρωσίας από τη διάθεση φυσικού αερίου στην Τουρκία.

Το κλειδί, ωστόσο, για τις μελλοντικές εξελίξεις θα είναι η πορεία του αγωγού South Stream και των διαπραγματεύσεων για την κάθοδό του στην Τουρκία και από εκεί στην Ελλάδα, ώστε να προωθηθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μια ματαίωση του έργου, λόγω «ειδικών συνθηκών» και με τους Ρώσους να κατηγορούν ευθέως την Άγκυρα για εσκεμμένη καθυστέρηση στην υλοποίηση της κατασκευής του αγωγού, θα είχε ως αποτέλεσμα ολόκληρη η Ευρώπη να «χρεωθεί» σχεδόν σε διπλάσιο κόστος, την κάλυψη των αναγκών της σε φυσικό αέριο, τα επόμενα δέκα χρόνια.

Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι η παρουσία της Ρωσίας στον εναέριο χώρο και όχι μόνο της Συρίας, είναι η αρχή μιας νέας εποχής που στόχο έχει να προσφέρει από την πλευρά του Πούτιν, και στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς, την απάντηση που σίγουρα δεν περίμεναν, για το εμπάργκο που επέβαλαν στη Μόσχα, λόγω των εξελίξεων στην Ουκρανία.

Γι’ αυτό και μένει να διαπιστωθεί αν και πότε θα επιχειρήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν να δώσει στην Τουρκία τη χαριστική βολή, τραβώντας το «καλώδιο» της προμήθειάς της σε φυσικό αέριο.

Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/632703/tha-dosei-o-poytin-stin-toyrkia-ti-xaristiki-voli#ixzz3oHJ99DFf

Το Ισλαμικό Κράτος «δείχνουν» ως υπεύθυνο για το μακελειό στην Τουρκία

Τα πρόσωπα και τα κίνητρα πίσω από την αιματηρή επίθεση έξω από σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν οι υπηρεσίες ασφαλείας της Τουρκίας.

Το Ισλαμικό Κράτος φαίνεται, σύμφωνα με υψηλόβαθμους αξιωματικούς της Τουρκίας, ότι βρίσκεται πίσω από την φονική επίθεση στην Άγκυρα κατά την οποία τουλάχιστον 95 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 246 τραυματίστηκαν.

Υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας μίλησαν την Κυριακή στο πρακτορείο Reuters και αποκάλυψαν πως οι πρώτες ενδείξεις από την έρευνα που διεξάγουν οι αρχές για τη διπλή βομβιστική επίθεση του Σαββάτου υποδηλώνουν ότι ευθύνεται η ακραία ισλαμιστική οργάνωση.

Η μία από τις πηγές είπε ότι οι επιθέσεις αυτές φέρουν ομοιότητες με την επιθέσεις αυτοκτονίας που είχαν γίνει τον Ιούλιο στην πόλη Σουρούτς, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, η ευθύνη για τις οποίες αποδόθηκε επίσης στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.

 «Όλες οι ενδείξεις είναι ότι ήταν αντίγραφο εκείνης της επίθεσης... οι ενδείξεις δείχνουν το Ισλαμικό Κράτος», είπε η πηγή που ζήτησε να τηρηθεί η ανωνυμία της.

Η δεύτερη πηγή επιβεβαίωσε τις υποψίες των αρχών λέγοντας ότι οι έρευνές τους «επικεντρώνονται πλήρως» στο Ισλαμικό Κράτος.

Κανονικά οι βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία

Η Τουρκία θα προχωρήσει κανονικά στη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών την 1η Νοεμβρίου, όπως είναι προγραμματισμένο, παρά τη διπλή βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε το Σάββατο στην Άγκυρα, δήλωσε σήμερα στο Reuters ένας κυβερνητικός αξιωματούχος.

«Η αναβολή των εκλογών λόγω της επίθεσης δεν συζητείται καθόλου, ούτε ως πιθανότητα. Οι εκλογές θα γίνουν την 1η Νοεμβρίου, όπως είναι προγραμματισμένο», είπε ο αξιωματούχος αυτός.

«Λόγω των αυξημένων κινδύνων, τα μέτρα ασφαλείας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, που είχαν ήδη ενισχυθεί, θα ενταθούν κι άλλο. Οι εκλογές θα γίνουν με ασφαλή τρόπο», διαβεβαίωσε.

 Η Τουρκία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ

Μετατραυματικό σοκ ζει όλη η Τουρκία από χτες, μετά τις δύο εκρήξεις που σημειώθηκαν στην Άγκυρα με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους, σύμφωνα με την κυβέρνηση 95 άτομα και σύμφωνα με κουρδικές πηγές 128 άτομα.

Το συντονιστικό κέντρο του πρωθυπουργικού γραφείου, χτες το βράδυ, ανακοίνωσε ότι σκοτώθηκαν 95 άτομα και τραυματίστηκαν άλλα 246. Σε πρωινή του ανακοίνωση το κέντρο δεν ανέφερε αριθμό νεκρών, αλλά τόνισε ότι νοσηλεύονται ακόμα σε διάφορα νοσοκομεία της πρωτεύουσας συνολικά 160 άτομα, εκ των οποίων τα 65 σε εντατική μονάδα.

Το συντονιστικό γραφείο του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατίας των Λαών, υποστηρίζει ότι ο αριθμός των νεκρών είναι 128 και ότι οι τραυματίες ξεπερνούν τους 500. Το κουρδικό πρακτορείο ειδήσεων «Φιράτ», σημειώνει ότι υπάρχουν και 100 αγνοούμενοι.

Η Ένωση Ιατρικών Συλλόγων Τουρκίας μετά τα μεσάνυχτα ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των νεκρών είναι 105.

Πάντως το μετατραυματικό σοκ επιδρά ώστε να κλιμακωθεί ο διχασμός. Σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης, οπαδών και εν μέρει πολιτικών, ο χώρος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης πιστεύει ότι δράστες της επίθεσης είναι οι ίδιοι οι Κούρδοι, ενώ ο χώρος της αντιπολίτευσης πιστεύει ότι πρόκειται για έργο του κράτους.

Μεγάλη διαδήλωση στην Άγκυρα για τα θύματα των βομβιστικών επιθέσεων

 Χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν σήμερα το κέντρο της Άγκυρας για να τιμήσουν τα θύματα της διπλής επίθεσης αυτοκτονίας.

Η σημερινή διαδήλωση οργανώθηκε από συνδικάτα, μη κυβερνητικές οργανώσεις και αριστερά ή φιλοκουρδικά πολιτικά κόμματα. Το πλήθος επέρριψε ευθέως την ευθύνη στον ισλαμοσυντηρητικό πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φωνάζοντας συνθήματα όπως Ερντογάν δολοφόνε και Κυβέρνηση παραιτήσου.

Το φιλοκουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) κατήγγειλε ότι η αστυνομία επιτέθηκε σε μέλη και ηγετικά στελέχη του όταν νωρίτερα προσπάθησαν να αφήσουν λίγα γαρίφαλα στο σημείο των χθεσινών βομβιστικών επιθέσεων. Σύμφωνα με ανακοίνωσή του, ορισμένοι άνθρωποι τραυματίστηκαν.

Οι διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Σιχίγε φώναζαν συνθήματα και εναντίον των αστυνομικών την ώρα που οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, με την υποστήριξη οχημάτων που εκτοξεύουν νερό υπό πίεση, απέκλεισαν έναν κεντρικό δρόμο ο οποίος οδηγεί στο κοινοβούλιο και στην περιοχή της πρωτεύουσας όπου βρίσκονται πολλά κυβερνητικά κτίρια.

 Προσπαθούν να βρουν τις ταυτότητες των δραστών

Στο μεταξύ, οι τουρκικές αρχές συνεχίζουν τις έρευνες για να εξακριβώσουν τις ταυτότητες τόσο των δραστών της επίθεσης όσο και των θυμάτων. Σύμφωνα με τη φιλοκυβερνητική εφημερίδα Yeni Safak ο ένας από τους βομβιστές πιθανότατα ήταν άνδρας, ηλικίας 25-30 ετών.Κατά τη διάρκεια της νύχτας το γραφείο του πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου έδωσε στη δημοσιότητα τα ονόματα 52 θυμάτων. Στα νοσοκομεία παραμένουν 246 τραυματίες, οι 48 εκ των οποίων νοσηλεύονται στην εντατική.

Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/632718/to-islamiko-kratos-deixnoyn-os-ypeythyno-gia-to-makeleio-stin-toyrkia#ixzz3oHIUlNEB

Η πλάκα του Φέρμα με το χασίσι στον Μουστάκα

Μηχανή του Χρόνου: Η πλάκα του Φέρμα με το χασίσι στον Μουστάκα

Η συνήθεια του ηθοποιού Νίκου Φέρμα να καπνίζει χασίσι και ο νέος Σωτήρης Μουστάκας που πίστεψε ότι ήταν φάρμακο

news247

Μάϊος 07 2014 08:11

Ο ρόλος του μάγκα ήταν πολύ συχνός τόσο στις ταινίες όσο και στις θεατρικές παραστάσεις. Κατά καιρούς τον είχαν ερμηνεύσει αρκετοί ηθοποιοί με επιτυχία, αλλά ο Νίκος Φέρμας θεωρείται μέχρι σήμερα ο πιο αυθεντικός μάγκας του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Πολλοί, σύμφωνα με τη Μηχανή του Χρόνου, υποστηρίζουν ότι η ερμηνεία του ήταν πετυχημένη γιατί έτσι ήταν και στη ζωή του.

Μία από τις συνήθειες του ηθοποιού, που την εποχή εκείνη ταυτίζονταν με τη «μαγκιά», ήταν το ότι κάπνιζε χασίσι. Ο Ντίνος Δημόπουλος περιέγραψε την πρώτη του γνωριμία με τον Φέρμα στο βιβλίο του, «Ένας σκηνοθέτης θυμάται»:

«Με πλησιάζει ένας μάγκας βαρύς με το αργό λικνιστικό του περπάτημα εκείνο το πρωινό στο γύρισμα. Είναι ο Νίκος Φέρμας. Συρτή φωνή, νωθρή κίνηση, ματιά θαμπή.

-Είσαι για μια τζούρα αφεντικό;

-Τι τζούρα, ρωτάω παραξενεμένος.

-Μια ρουφηξιά για.

-Δεν καπνίζω.

-Δεν είναι καπνός. Χόρτο είναι.

-Τα χόρτα με πειράζουν στο στομάχι.

-Τα λάχανα σε πειράζουν. Κι ετούτο δεν είναι λάχανο. Είναι ανθός. Τράβα μία και θα αρχίσεις να πετάς. Και τα πλάνα θα σου ’ρχονται το ένα μετά το άλλο σαν σύννεφα που τα κυνηγάει ο νοτιάς».

Το «φάρμακο για το στομάχι

Ο ηθοποιός δεν φοβόταν να παραδεχτεί δημόσια ότι κάπνιζε χασίσι. Ακόμα και όταν αυτό απαγορεύτηκε,κατά τη δεκαετία του ’30, ο Φέρμας δεν εγκατέλειψε τη χρόνια συνήθειά του.

Ο Σωτήρης Μουστάκας είχε αναφέρει σε συνέντευξή του, πως ο συνάδελφός του κάπνιζε στο κοινό τους καμαρίνι, σε μια θεατρική παράσταση που συνεργάστηκαν.

Ο Μουστάκας έκανε τότε τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική και ήταν αρκετά νέος σε ηλικία. Από το χασίς δεν ήξερε ούτε καν τη μυρωδιά του.

Όταν ρώτησε τον Φέρμα τι ήταν αυτό που έβαζε μέσα στο τσιγάρο του, εκείνος απάντησε πως ήταν φάρμακο για το στομάχι!

Μετά από μερικές ημέρες ο νεαρός υπέφερε από έντονο πόνο στο στομάχι και ζήτησε από τον συνάδελφό του λίγο από το φάρμακο του.

Ο Φέρμας έκπληκτος διαπίστωσε πως ο Μουστάκας δεν είχε καταλάβει ότι κάπνιζε χόρτο και χωρίς κανένα δισταγμό του είπε: «Μα καλά ρε Κύπριε δεν κατάλαβες τι είναι; Χασίσι είναι».

Τότε ο νεαρός συνειδητοποίησε και τι εννοούσε ο θιασάρχης τους, Βασίλης Μπουρνέλης, όταν περνούσε από το καμαρίνι τους και έλεγε: «Αγιασμό έχουμε πάλι σήμερα;».

Το «λιβάνι» στο γάμο του ηθοποιού

Η συνήθεια του ηθοποιού ήταν γνωστή στους φίλους και τους συνεργάτες του. Κανείς δεν είχε πρόβλημα, καθώς ο Φέρμας ήταν ένας από τους πιο ευχάριστους ανθρώπους του θεάματος και ένας πολύ καλός συνεργάτης στις δουλειές του.

Πολλοί ήταν εκείνοι που συχνά του έκαναν αστεία και τον πείραζαν. Μάλιστα ο Αλέκος Σακελάριος για να του κάνει πλάκα, δεν δίστασε την ημέρα του γάμου του να ρίξει λίγο χασίσι μέσα στο θυμιατό του παπά, με αποτέλεσμα πολλοί από τους καλεσμένους να ζαλιστούν.

Ο ηθοποιός παντρεύτηκε με την ηθοποιό Άννα Παντζίκα, με την οποία έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατο του τον Αύγουστο του 1972.

Ο Νίκος Φέρμας συμμετείχε σε πάνω από 200 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, αρκετές από τις οποίες σημείωσαν τεράστια επιτυχία και συνεχίζουν να προβάλλονται μέχρι σήμερα όπως «οι Γερμανοί Ξανάρχονται», «Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο», «το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Ποτέ την Κυριακή», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης», «Λόλα» και πολλές άλλες.

http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/mhxanh-toy-xronoy-h-plaka-toy-ferma-me-to-xasisi-ston-moystaka.2774888.html

Ναός Επικούρειου Απόλλωνα: Λουκέτο γιατί πήρε σύνταξη ο φύλακας Το ελληνικό μνημείο παγκοσμίου φήμης είναι το πρώτο που μπήκε στη λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO

Λουκέτο σε ένα περίφημο ελληνικό μνημείο, ξακουστό σε όλο τον κόσμο, στο Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, καθώς ο τελευταίος φύλακας του αρχαιολογικού χώρου βγαίνει στη σύνταξη!

Ο ναός είναι το πρώτο ελληνικό μνημείο που μπήκε στη λίστα της UNESCO ως μέρος της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του πλανήτη.

Η Πανελλήνια Ένωση Υπαλλήλων Φύλαξης Αρχαιοτήτων (ΠΕΥΦΑ) έχει σημάνει συναγερμό και καλεί την κυβέρνηση να δώσει άμεση λύση στο πρόβλημα έστω με την πρόσληψη εποχικού προσωπικού.

Δείτε την ανακοίνωση της ΠΕΥΦΑ:

Η εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη με το κλείσιμο του Ναού του Επικούρειου Απόλλωνα, λόγω έλλειψης προσωπικού, ήρθε δυστυχώς να επιβεβαιώσει μέχρι κεραίας την επισήμανση της ΠΕΥΦΑ, η οποία εδώ και χρόνια έχει σε όλους τους τόνους προσπαθήσει να καταδείξει το πρόβλημα, χωρίς ωστόσο να βρει ανταπόκριση από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.

Τώρα, μετά τη συνταξιοδότηση και του τελευταίου αρχαιοφύλακα, ο χώρος ουσιαστικά έκλεισε για το κοινό με συνέπειες τόσο για το ίδιο το ΥΠΠΟΑ όσο και για την τοπική κοινωνία, η οποία έχει ήδη εκφράσει μέσω των φορέων της την έντονη αντίδρασή της, αλλά κύρια δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα στην ασφάλεια του Μνημείου που βρίσκεται πλέον σε άμεσο κίνδυνο.

Ως ΠΕΥΦΑ καλούμε την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος, να καταλάβει το ζήτημα ασφάλειας που έχει δημιουργηθεί και να δώσει, χωρίς την παραμικρή χρονοτριβή, λύση με μόνιμο φυλακτικό προσωπικό, είτε μέσω της κινητικότητας, είτε ακόμη καλύτερα μέσω νέων προσλήψεων στον τομέα φύλαξης και πληροφόρησης. Μέχρι τότε, να προχωρήσει η Εφορία Αρχαιοτήτων Ηλείας σε άμεση πρόσληψη εποχικού προσωπικού, για να καλύψει τις ανάγκες φύλαξης του Επικούρειου Απόλλωνα.

Και βέβαια μας προκάλεσε αρνητική εντύπωση, η μη αναφορά του υπουργού στις προγραμματικές του δηλώσεις στην Βουλή, για την άμεση ανάγκη ενίσχυσης του φυλακτικού προσωπικού, για την ασφάλεια - φύλαξη και λειτουργία των Μουσείων και των Αρχαιολογικών χώρων.

http://www.news.gr/ellada/nea-ths-perifereias/article/239610/naos-epikoyreioy-apollona-loyketo-giati-phre-synt.html

Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου Λουίς Μπουνιουέλ

 Γιώργος Ρούσσος

Ο Λουίς Μπουνιουέλ, υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων σκηνοθετών στην ιστορία του Κινηματογράφου. Ο Ισπανός δημιουργός δε δίστασε μέσα από τα έργα του, να ασκήσει δριμεία κριτική στην καθεστηκυία τάξη και στους αντιπροσώπους της. Στο στόχαστρό του καλλιτέχνη βρέθηκαν το Κράτος, η Εκκλησία αλλά και οι Αστοί - Μπουρζουαζία. Με ευρηματική σκηνοθεσία, που συχνά πυκνά αναιρεί το διαχωρισμό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ο Μπουνιουέλ επαναπροσδιορίζει τα όρια της Έβδομης Τέχνης.

 

«Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς...» Luis Bunuel

 

Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, Λουίς Μπουνιουέλ (Luis Buñuel Portolés), γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1900, στην Ισπανία και πέθανε 29 Ιουλίου του 1983 στο Μεξικό. Μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή κοινωνία, τόσο κλειστή, παραδοσιακή και θρησκόληπτη, που ο ίδιος την αποκαλούσε «μεσαιωνική». Μέλος ευκατάστατης οικογένειας, έλαβε από νωρίς αυστηρή καθολική μόρφωση. Σύντομα όμως, το ελεύθερο πνεύμα του και ο επαναστατικός του χαρακτήρας τον οδήγησαν σε μια αντίδραση που θα συνεχιζόταν σε όλη του τη ζωή.

 

Στο πανεπιστήμιο γίνεται φίλος με δύο μεγάλες μορφές της τέχνης, τον ζωγράφο Salvador Dalí και τον ποιητή Federico García Lorca. Το 1929 ήταν χρονιά ορόσημο για τον Buñuel, καθώς, μαζί με τον Dalí, θα γυρίσουν το "Un chien andalou" (Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος). Μία ταινία απόλυτα σοκαριστική για τα ήθη της εποχής, με την οποία γράψανε κινηματογραφική ιστορία. Ο Buñuel χρησιμοποίησε την εμμονή του με τα όνειρα και δημιούργησε ένα συνειρμικό όσο και “βλάσφημο” σύμπαν, κάτι που θα αναπαράγει σχεδόν σε όλες του τις ταινίες.

 

Ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά Un chien andalou) είναι μία κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους, του σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ σε συνεργασία με τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί. Η ταινία γυρίστηκε το 1929 και αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα καθαρής υπερρεαλιστικής έκφρασης στον χώρο της Έβδομης Τέχνης. Βασισμένη σε όνειρα, των Μπουνιουέλ και Νταλί, ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" αποτελεί συρραφή φαινομενικά ασύνδετων, απρόσμενων και αισθητικά προκλητικών σκηνών, οι οποίες έχουν κατά καιρούς ερμηνευτεί ως αλληγορίες, συχνά υπό το πρίσμα των φροϋδικών θεωριών.

 

Το σενάριο της ταινίας ολοκληρώθηκε σε διάστημα περίπου έξι ημερών, ενώ τα γυρίσματα είχαν διάρκεια περίπου δεκαπέντε ημέρες. Η πρώτη δημόσια προβολή της ταινίας οργανώθηκε στην αίθουσα Ursulines σου Παρίσι, συγκεντρώνοντας διάσημους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο ποιητής και σκηνοθέτης Ζαν Κοκτώ, ο μουσικός Ζωρζ Ωρίκ, καθώς και μέλη από την υπερρεαλιστική ομάδα. Στη συνέχεια προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες για περίπου οκτώ μήνες.

 

Ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" είναι μία ταινία - μύθος, που άλλαξε τα δεδομένα στον κινηματογράφο. Το θρυλικό γαλλικό περιοδικό κριτικής κινηματογράφου Cahiers du cinema, είχε γράψει χαρακτηριστικά: "Τα δεκαεπτά πιο σοκαριστικά λεπτά στην ιστορία του Κινηματογράφου..."

Η δεύτερη ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ είχε τον τίτλο, "L'Âge d'or" (Η Χρυσή Εποχή - 1930) και προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ο συντηρητικός Τύπος της εποχής, πολέμησε την ταινία και τελικά η αστυνομία την απαγόρευσε. Μια απαγόρευση που κράτησε πενήντα ολόκληρα χρόνια!

 

Η ταινία έχει κοινά στοιχεία με τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο" και διακρίνεται από υπερρεαλιστικά χαρακτηριστικά, χωρίς να ακολουθεί μια συμβατική, λογική σειρά γεγονότων. Κεντρικό και σταθερό ρόλο στην υπόθεση, διαδραματίζει ο έρωτας ενός ζευγαριού. Μέσα από μια αλληλουχία εικόνων και σκηνών, οι Μπουνιουέλ και Νταλί εκφράζονται μεταξύ άλλων, γύρω από την αστική τάξη, τον φετιχισμό, τους θεσμούς της οικογένειας και της εκκλησίας, συχνά με διάθεση παρωδίας και πρόκλησης.

 

Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ έγραψε για τη "Χρυσή Εποχή": «αποτελεί μια ταινία για έναν τρελό έρωτα, για μια ακατανίκητη έλξη, που όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, σπρώχνει τον έναν στον άλλο, έναν άντρα και μια γυναίκα, που δεν καταφέρνουν ποτέ να ενωθούν».

Η πολιτική κατάσταση της Ισπανίας ήταν εκρηκτική και το 1936 οδήγησε στον Εμφύλιο. Με την επιβολή της δικτατορίας του Franco, που έγινε και με την ισχυρή στήριξη της εκκλησίας, πολλοί καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Ο Buñuel έφυγε στο Μεξικό και το 1948, με την κατάσταση να συνεχίζεται στη χώρα του, πήρε τη μεξικάνικη υπηκοότητα.

 

Στο Μεξικό θα βρει το έδαφος και την ελευθερία για να δημιουργήσει τις ταινίες του. Ανάμεσά τους, το "Los Olvidados" (1950). Μία ταινία η οποία πολλά χρόνια μετά, εντάχτηκε και στη λίστα της UNESCO ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

 

Ήρωας της ταινίας είναι ο Χάιμπο, δραπέτης του αναμορφωτήριου, ο οποίος ηγείται, μαζί με τον φίλο του Πέδρο, μιας συμμορίας ανηλίκων σε φτωχογειτονιά της πόλης του Μεξικού. Δεν διστάζει να φτάσει μέχρι το έγκλημα, ενώ γίνεται εραστής της μητέρας του Πέδρο, η οποία με τη σειρά της παραδίδει το παιδί της στις αρχές για να το ξεφορτωθεί. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών του 1951, για την ταινία που έκανε διεθνώς γνωστό τον Μπουνιουέλ.

 

Παραμένοντας στο Μεξικό ο Λουίς Μπουνιουέλ, ολοκληρώνει το 1952 το φιλμ "Ανέβασμα στον Ουρανό" (Subida al cielo) και το 1959, το αγαπημένο "Ναζαρέν" (Nazarin).

 

Ανέβασμα στον ουρανό / Subida al cielo (Μεξικό, 1952)

Ασπρόμαυρη, 74 λεπτά.

 

Ο νιόπαντρος Ολιβέριο ετοιμάζεται να περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου με τη γυναίκα του, όταν πληροφορείται ότι η μητέρα του είναι ετοιμοθάνατη. Σύμφωνα με την επιθυμία της, πρέπει να πάει στην γενέθλια πόλη και να συναντήσει έναν φίλο συμβολαιογράφο για να επικυρώσει μια νέα διαθήκη της μάνας, η οποία θα τον προστατεύει από τα αδηφάγα σχέδια των άπληστων αδερφών του σχετικά με την κληρονομιά.

 

Το ταξίδι του Ολιβέριο με το λεωφορείο είναι γεμάτο από απρόσμενα περιστατικά. Μια όμορφη συνταξιδιώτισσα, η Ρακέλ, σαγηνεύει τον Ολιβέριο και κάνει έρωτα μαζί του σ’ ένα μέρος που ονομάζεται «ανέβασμα στον ουρανό». Ένας βουλευτής αποδοκιμάζεται έντονα στο χωριό της εκλογικής του περιφέρειας, μια έγκυος γεννά κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ενώ οι επιβάτες του λεωφορείου (το οποίο μεταφέρει κι ένα φέρετρο) παίρνουν μέρος σ’ ένα τοπικό γλέντι. Τελικά ύστερα από οδοιπορικό δύο ημερών, ο Ολιβέριο φτάνει στον προορισμό του...

 

Μία από τις πιο ανάλαφρες και διασκεδαστικές κωμωδίες του Μπουνιουέλ, μακριά από τις συνήθεις θεματικές του (αλλά όχι και από τα όνειρα), όπου το διήμερο ταξίδι με το λεωφορείο της γραμμής είναι γεμάτο από τις στροφές, τις παρεκκλίσεις, τις στάσεις, τα πισωγυρίσματα, τις χαρές και τις λύπες της πραγματικής ζωής. Όλα βέβαια ιδωμένα μέσα από το διεισδυτικό βλέμμα του μεγάλου Ισπανού δημιουργού. Πανέμορφη και αισθησιακή η Λίλια Πράντο στο ρόλο της Ρακέλ.

 

Ναζαρέν / Nazarin (Μεξικό, 1959)

Ασπρόμαυρη, 94 λεπτά.

 

Στις αρχές του αιώνα, ο νεαρός ιερέας Ναζαρέν ζει σε μια φτωχική πανσιόν, χωρίς να έχει δική του ενορία, εφαρμόζοντας όμως πιστά τις διδαχές του Ευαγγελίου, κυρίως σε ότι αφορά στην αγάπη προς τον πλησίον και στην αλληλεγγύη. Ο ίδιος προσφέρει καταφύγιο στην πόρνη Άνταρα, η οποία καταζητείται για απόπειρα φόνου και βοηθά τη χωριατοπούλα Μπεατρίς που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, όταν την εγκατέλειψε ο εραστής της.

 

Κάποια στιγμή οι δύο γυναίκες φεύγουν μαζί, ενώ ο Ναζαρέν δέχεται αυστηρότατες επικρίσεις από τις εκκλησιαστικές αρχές για τη στάση και τη συμπεριφορά του. Τότε αποφασίζει να γίνει αναχωρητής και να ταξιδεύει σαν «φτωχούλης του Θεού», περιπλανώμενος και ζώντας με ελεημοσύνες. Αργότερα, σ’ ένα χωριό ξανασυναντά την Μπεατρίς και την Άνταρα οι οποίες τον ακολουθούν, καθώς τον θεωρούν άγιο. Ωστόσο ο κόσμος θεωρεί ανήθικο και αιρετικό ένας ιερέας να συνοδεύεται και να κυκλοφορεί με δύο γυναίκες. Η πίστη του Ναζαρέν στην ύπαρξη του Θεού αρχίζει να κλονίζεται...

 

Βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών του 1959, η ταινία "Ναζαρέν" είναι ίσως η καλύτερη δημιουργία της μεξικάνικης περιόδου του σπουδαίου δημιουργού Λουίς Μπουνιουέλ. Παράλληλα είναι και η πρώτη από τις μεγάλες «βλάσφημες και ιερόσυλες» ταινίες του, όπου ο σκηνοθέτης καταθέτει μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην υποκρισία της οργανωμένης θρησκευτικής εξουσίας (Εκκλησία).

 

Όταν το 1960, για λόγους πολιτικής προπαγάνδας, ο Φράνκο κάλεσε τον Buñuel να γυρίσει στην πατρίδα του και να σκηνοθετήσει ένα φιλμ της δικής του επιλογής, ο Buñuel δέχτηκε. Του ανταπέδωσε μάλιστα την «ευγενική χειρονομία» γυρίζοντας τη "Viridiana". Μία ταινία, που μεταξύ άλλων, παρωδεί έξυπνα και τον Μυστικό Δείπνο. Το αποτέλεσμα ήταν το καθεστώς να κάψει τις κόπιες, όχι όμως πριν προλάβει μία από αυτές να περάσει στη Γαλλία και να βραβευτεί με τονΧρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1961!

 

Η νεαρή Βιριδιάνα (Σίλβια Πινάλ) έχει διαλέξει μία ζωή σύμφωνη με το γράμμα του Θεού της. Η διαδρομή της μέσα στη ζωή δε νοείται να αποκλίνει από τις θεϊκές οδηγίες. Βέβαια, ο κόσμος μέσα στον οποίο κινείται δεν μοιράζεται τις ίδιες αγνές προθέσεις. Λίγο πριν αφοσιωθεί επίσημα στον Θεό, επισκέπτεται τον μοναδικό συγγενή της, ένα χήρο θείο. Ο καταθλιπτικός μεσήλικας με τις κρυφές, φετιχιστικές συνήθειες θα επιχειρήσει να την κάνει δική του για πάντα.

 

Πνιγμένος από τις ενοχές και την αυτό-λύπηση, ο άνδρας θα αφήσει όλη του την περιουσία στην μακρινή ανιψιά. Η Βιριδιάνα θα βρει τώρα έναν καλύτερο τρόπο για να υπηρετήσει τον Κύριό της. Θα μαζέψει όλους τους ζητιάνους της πόλης μέσα στην πολυτελή έπαυλη. Ταυτόχρονα, ο γοητευτικός μοναχογιός του θανόντος, θα εγκατασταθεί στην οικογενειακή κατοικία.

 

Όμως η σαρκοφάγα απληστία των ευνοουμένων και ο ακόμα πιο επικίνδυνος πόθος του νέου, θα εκθέσουν τις υψηλές ιδέες της γυναίκας στη φτηνή πραγματικότητα. Μέχρι το τέλος, η Βιριδιάνα θα εξακολουθήσει να αποποιείται την ευτυχία, την επιλογή και την ελευθερία και θα περιφέρεται με το ακάνθινο στεφάνι πάνω στην ξανθή της κόμη. Ποιος όμως θα προθυμοποιηθεί να την σώσει από τον αληθινό κόσμο;

 

Στις δεκαετίες '60 και '70, ο Buñuel διανύει την ωριμότερη φάση του, τη λεγόμενη «Γαλλική περίοδο». Τότε είναι που θα σκηνοθετήσει και μερικά από τα μεγάλα κινηματογραφικά του αριστουργήματα. Ανάμεσά τους, τα φιλμ: "Le journal d'une femme de chambre" (1964), "Belle de Jour" (1967), "Le Charme discret de la bourgeoisie" (1972) και την τελευταία του ταινία, "Cet obscur objet du désir" (1977). Αυτές θα είναι και οι διασημότερες ταινίες της καριέρας του και όχι άδικα.

Η Ωραία της Ημέρας (Belle de jour) (1967)

 

Η Σεβερίν (Κατρίν Ντενέβ), είναι μία όμορφη, αλλά ψυχρή ερωτικά, σύζυγος ενός γιατρού, η οποία γίνεται πόρνη πολυτελείας σε οίκο ανοχής, με το ψευδώνυμο "Ωραία της Ημέρας", όπου κι εκπληρώνει όλες τις σεξουαλικές φαντασιώσεις των πελατών της. Ή μήπως όλα αυτά είναι μια δική της φαντασίωση; Ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, από έναν Μπουνιουέλ όσο ποτέ άλλοτε χλευαστικό απέναντι στα αστικά ερωτικά ήθη.

 

Ο Λουίς Μπουνιουέλ, έχει εδώ την ευκαιρία να σκηνοθετήσει δύο από τους σημαντικότερους Γάλλους ηθοποιούς, όλων των εποχών. Την γλυκιά Κατρίν Ντενέβ και τον εμβληματικό Μισέλ Πικολί. Το αποτέλεσμα είναι ένα αυθεντικό κινηματογραφικό διαμάντι, ανεξίτηλο στον χρόνο... Το φιλμ κέρδισε το βραβείο Χρυσού Λέοντα στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.

Ο Γαλαξίας (La Voie lactée / The Milky Way) του 1969

Πρωταγωνιστούν: Πολ Φρανκέρ, Λοράν Τέρζιεφ, Μισέλ Πικολί

 

Δύο ζητιάνοι, ο Πωλ και ο Ζαν ακολουθούν το μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου με προορισμό την πόλη Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας. Καθ' οδόν συναντούν, εκτός τόπου και χρόνου, διάφορες μορφές οι οποίες εκπροσωπούν διδασκαλίες της Χριστιανικής πίστης και επεξηγούν ποικίλα δόγματα και αιρέσεις, πάντα με βάση την Αγία Γραφή.

 

Ένα κλασσικό δημιούργημα της φιλμογραφίας του Λουίς Μπουνιουέλ, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Σάτιρα για τη θρησκοληψία και βαθιά ειρωνεία, με εξαιρετική παρουσίαση της σχέσης δόγματος και εξουσίας. Έξυπνη και διαχρονική ταινία.

«Τον έχουν αποκαλέσει τα πάντα: προδότη, αναρχικό, διεστραμμένο, συκοφάντη, εικονοκλάστη. Αλλά τρελό δεν τον αποκαλούν. Και πράγματι, την τρέλα απεικονίζει στις ταινίες του αλλά όχι τη δική του... δείχνει την τρέλα του πολιτισμού, το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια εξευγενισμού». Henry Miller

 

Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας (Le charme discret de la bourgeoisie - 1972)

 

Η “Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας”, μας μεταφέρει, στα πλούσια προάστια του Παρισιού. Εκεί, έξι μεγαλοαστοί, ανάμεσα τους και ο πρέσβης μιας λατινοαμερικανικής χώρας, βρίσκονται σε μια πολύ περίεργη κατάσταση. Προσπαθούν να δειπνήσουν και να ολοκληρώσουν ένα γεύμα, αλλά συνεχώς οι προσπάθειές τους αναστέλλονται από μια σειρά περίεργα, κωμικοτραγικά (άλλα αληθινά κι άλλα φανταστικά), γεγονότα, που παρεμβάλλονται στην πορεία τους.

 

Ο Μπουνιουέλ, με αυτή την αριστουργηματική σουρεαλιστική ταινία, σατιρίζει καυστικά για άλλη μια φορά την αστική τάξη και την προσποιητή ευγένειά της. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον σαρκασμό του δημιουργού. Οι κενοί καλοί τρόποι, οι ανούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, οι αποσαθρωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και οι εγκληματικές πράξεις, που καλύπτονται από την κοινωνική θέση, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη.

 

Ένα φιλμ, που ο ίδιος ο καλλιτέχνης, το χαρακτήριζε ως το πιο σουρεαλιστικό δημιούργημά του. Η ταινία, συνδυάζει σκηνοθετική δεξιοτεχνία, με μια σκανταλιάρικη, αναρχική αίσθηση δημιουργικής ελευθερίας. Ενώ για την ιστορία, να πούμε πως το έργο του Μπουνιουέλ, κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1973.

 

Με ευρηματική σκηνοθεσία που αναιρεί το διαχωρισμό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ο Μπουνιουέλ, επιτίθεται στη λογική δομή της αφήγησης. Η υπόθεση, δε διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Πρόκειται απλώς για μια σειρά παράδοξων γεγονότων, κυρίως φαντασιακού χαρακτήρα, που σκοπό έχουν να φέρουν τους αστούς σε δύσκολη θέση. Με κάθε παράλογη και σουρεαλιστική εικόνα ο σκηνοθέτης, εισβάλλει στο σύμπαν των αστών, δημιουργώντας ασάφεια και σύγχυση των κοινωνικών τους ρόλων. Η απουσία ισχυρής αφηγηματικής δομής, μοιραία στρέφει την προσοχή μας στις αλλόκοτες περιπέτειες των ηρώων μας, αλλά και στην επικίνδυνη ρηχότητα των δήθεν πολιτισμένων συζητήσεων των ανώτερων κοινωνικών κύκλων.

 

Στην ταινία, παρατηρούμε τέσσερα βασικά στοιχεία. Τηνπραγματικότητα, η οποία μονίμως διακόπτεται από φαντασιακά γεγονότα. Το όνειρο, το οποίο χρησιμοποιείται για να ταρακουνήσει τον θεατή από τη σιγουριά του (εξάλλου ο Μπουνιουέλ είναι λάτρης της τεχνικής «όνειρο μέσα σε όνειρο»). Τις παρεμβαλλόμενες αφηγήσεις - πρόκειται για ιστορίες που αφηγούνται τυχαίοι ήρωες και συσκοτίζουν κι αυτές με τη σειρά τους, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ο επαρχιακός δρόμος, που είναι περισσότερο ένας ουτοπικός χώρος, στον οποίο οι ήρωες μας περιπλανώνται άσκοπα.

 

Μ' ένα αιχμηρό, σουρεαλιστικό χιούμορ, ο σκηνοθέτης καταλύει την εικόνα της αστικής τάξης και επιτίθεται στους πυλώνες της. Πλούσιοι, εκκλησία, αστυνομία και πολιτικοί, σατιρίζονται σε μια ανελέητη παρωδία της μπουρζουαζίας. Γκρεμίζει έτσι ο Μπουνιουέλ τα κοινωνικά στερεότυπα, καταδεικνύοντας παράλληλα, τις αδυναμίες της αστικής τάξης αλλά και την ενοχικότητα της βεβαρημένης συνείδησής της, αφού μπορεί με την ίδια ευκολία να φέρεται κόσμια και την ίδια στιγμή να διαπράττει εγκλήματα. Ακόμη κι ο τίτλος της ταινίας, είναι χαρακτηριστικά ειρωνικός...

Το Φάντασμα της Ελευθερίας (Le fantôme de la liberté του 1974)

 

Ένα γεγονός που απεικονίζεται στον πίνακα του Γκόγια «3 Μαΐου 1808», ζωντανεύει. Στην Ισπανία του 1808, στρατιώτες του Ναπολέοντα εκτελούν μια ομάδα επαναστατών, που δεν θέλουν τη γαλλική κυριαρχία και την «ελευθερία» που τους επιβάλλεται. Πριν πεθάνουν φωνάζουν «Κάτω η ελευθερία».

 

Μεταφερόμαστε στη Γαλλία, τη σημερινή εποχή. Παρακολουθούμε μια σειρά από ασύνδετα, παράδοξα, τυχαία, και πολλές φορές, κωμικά γεγονότα στη ζωή των αστών. Ένας άντρας φαίνεται να πουλάει πορνογραφικά καρτ-ποστάλ σε κοριτσάκια, τα οποία όμως τελικά απεικονίζουν αξιοθέατα. Στην εξοχή, στρατιώτες επιδίδονται στο κυνήγι αλεπούς. Σε ένα επαρχιακό ξενοδοχείο, μια νοσοκόμα παίζει χαρτιά με μια παρέα καλόγερων, που χρησιμοποιούν εκκλησιαστικά αντικείμενα για μάρκες!

 

Στο ίδιο ξενοδοχείο, άλλοι φιλοξενούμενοι είναι αιμομίκτες και σαδομαζοχιστές. Πίσω, στο Παρίσι, ένα κοριτσάκι αγνοείται ενώ βρίσκεται συνέχεια δίπλα στους γονείς του, ενώ ένας ελεύθερος σκοπευτής που σκοτώνει περαστικούς αθωώνεται από το δικαστήριο. Σε ένα επίσημο δείπνο σε κάποιο αστικό σπίτι, οι καλεσμένοι κάθονται πάνω σε λεκάνες τουαλέτας χωρίς να τρώνε και πάνε για φαγητό στον καμπινέ-κουζίνα. Ένας επιθεωρητής της αστυνομίας δέχεται ένα τηλεφώνημα από το φάντασμα της νεκρής αδελφής του ενώ κάπου αλλού, διαδηλωτές που φωνάζουν «Κάτω η Ελευθερία» δέχονται τα πυρά της αστυνομίας...

 

Ένας από τους κορυφαίους κριτικούς κινηματογράφου, που έφυγε πριν έναν χρόνο σε ηλικία εβδομήντα ετών, ο Roger Ebert, είχε γράψει σχετικά: «Ένα κατόρθωμα, ένας θρίαμβος από έναν σκηνοθέτη που χειρίζεται δεξιοτεχνικά τα πιο απίθανα μπλεξίματα και αντιφάσεις. Είναι πολύ αστεία, σίγουρα, αλλά να θυμάστε: με τον Buñuel, γελάς μόνο όταν πονάει...»

 

Μέσα από την ασύνδετη αφήγηση και τον παραλογισμό, ο Λουίς Μπουνιουέλ μας παρουσιάζει ίσως την πιο αντισυμβατική ταινία του. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης, αυτή τη φορά ερευνά όχι μόνο τις κοινοτοπίες της καθημερινής ζωής των αστών αλλά και πώς αυτές αποτελούν ένα είδος πλασματικής ελευθερίας, η οποία καταπιέζει την πραγματική φύση των ανθρώπων. Στο καστ συναντάμε τους:Ζαν Κλοντ Μπριαλί, Μόνικα Βίτι, Μισέλ Πικολί κ.α.

Στα τέλη του ΄70, ο Buñuel αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία μέχρι και το τέλος της ζωής του και μαζί με τον Carrière, έγραψε την αυτοβιογραφία του, "Mon Dernier Soupir" ((My Last Sigh) - 1982). Έναν χρόνο μετά, στις 29 Ιουλίου του 1983, ο μεγάλος αιρετικός του κινηματογράφου έφυγε, αφήνοντας πίσω του μία μοναδική πολιτιστική κληρονομιά.

 

«Ο Μπουνιουέλ είναι ένας εύθυμος πεσιμιστής. Δεν παραδίνεται στην απελπισία αλλά είναι σκεπτικιστής... Σαν τους συγγραφείς του 18ου αιώνα, ο Μπουνιουέλ μας διδάσκει πώς να αμφισβητούμε...»Φρανσουά Τρυφώ

http://tvxs.gr/news/sinema/o-pateras-toy-soyrealistikoy-kinimatografoy-loyis-mpoynioyel

Η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί (Οκτώβριος 1944) Οι ναζί φεύγουν, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν

Οι ναζί φεύγουν, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν

ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ*

.

Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 -ήταν Πέμπτη- απελευθερώθηκε η Αθήνα. Τα ναζιστικά στρατεύματα αποχώρησαν από το κέντρο της πόλης νωρίς το πρωί, έχοντας υποστείλει πρώτα από την Ακρόπολη τη σημαία του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού κράτους.

Η υποστολή της ναζιστικής σημαίας θα αναδειχθεί στο συμβολικό χρονικό σημείο της Απελευθέρωσης. Ομως η πραγματική αποχώρηση των Γερμανών από την πρωτεύουσα της Ελλάδας θα γίνει την επόμενη μέρα.

Οι τελευταίες ημέρες της Κατοχής δεν ήταν αναίμακτες. Πολιτική των κατακτητών ήταν η καταστροφή των υποδομών της χώρας. Την παραμονή της αναχώρησής τους και κατ’ απαίτηση των δωσίλογων συνεργατών τους, είχαν επιτεθεί στην προσφυγική Καισαριανή, που αποτελούσε εστία της αντιφασιστικής αντίστασης, δολοφονώντας με απαγχονισμό τους αγωνιστές που συνέλαβαν.

Το βράδυ της 12ης προς 13η Οκτωβρίου οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούν από την περίμετρο της πόλης καταστρέφοντας κάθε βασική υποδομή. Την ίδια στιγμή που οι δεκάδες χιλιάδες των κατοίκων βγαίνουν στους δρόμους για να γιορτάσουν την απελευθέρωση, τα γερμανικά στρατεύματα καταστρέφουν κάθε βιομηχανική υποδομή. Από τα εργοστάσια του Πειραιά έως το αεροδρόμιο Τατοΐου.

Γερμανικό σαμποτάζ

Η σημαντικότερη προσπάθεια των Γερμανών θα γίνει στον Πειραιά, το πρωί της 13ης Οκτωβρίου. Θα προσπαθήσουν να ανατινάξουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Πάουερ). Η Ηλεκτρική Εταιρεία παρήγε την ηλεκτρική ενέργεια για όλον τον αστικό χώρο του Λεκανοπεδίου. Οι Γερμανοί είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικές ύλες από πριν τα κυριότερα κτήρια του Πειραιά, ώστε να μπορούν να διαχειριστούν την καταστροφή τους κεντρικά. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να κόψουν τα καλώδια, σώζοντας πολλά από τα παγιδευμένα κτήρια. Το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας το προστάτευε το 10ο Τάγμα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στην είσοδο του εργοστασίου δέχτηκαν τα πυρά των ΕΛΑΣιτών. Η μάχη κράτησε δυόμισι ώρες και ήταν σκληρή. Οι Γερμανοί έχασαν εννέα στρατιώτες ενώ άλλοι 45 συνελήφθησαν. Ο ΕΛΑΣ είχε 11 νεκρούς. Το εργοστάσιο σώθηκε.

«Η υπογραφή του κτήνους»

Ετσι επιγράφεται το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας «Ελευθερία» που κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή της νύκτας από τη 12η έως τη 13η Οκτωβρίου: «Καθ’ όλην τη νύκτα της Πέμπτης προς Παρασκευήν εμαίνοντο τα κακούργα ένστικτα των ούνων. Από του πολυπαθούς Πειραιώς μέχρι του Περάματος τίποτε δεν έμεινεν όρθιο. Τίποτε.

»Η καταστροφή είναι απερίγραπτος και είναι η μεγαλυτέρα απ’ όσας επέφεραν οι Βάρβαροι εις τον τόπον αυτόν… Συντρίμματα μόχθου εκατό ετών ηπλώθησαν εις του Βασιλειάδου, εις τα «σιλό», εις τα κρηπιδώματα, εις τας αποθήκας «Σελλ» και της «Σοκοπελ» – παντού. Πόσον μεγάλη είναι η καταστροφή και πόσον δίκαια η λύσσα μας και πόσον κολοσσιαίον το αίτημά μας διά μία ολοκληρωτικήν εκδίκησιν μόνον αν αναλογισθή κανείς ότι ο Πειραιεύς ως λιμήν δεν υφίσταται, ότι η οικονομίαν της Χώρας, ο επισιτισμός μας, η ευημερία της Αύριον υπέστησαν τεράστιον πλήγμα υπολογιζόμενα εις εκατομμύρια χρυσών λιρών -αυτά τα οποία γενεαί και γενεαί Ελλήνων εμαζεύαμε δεκάραν δεκάραν- θα ημπορέσει να εννοήσει».

Η επόμενη μέρα

Με την πλήρη αποχώρηση των Γερμανών εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μια τριμελής επιτροπή για να προετοιμάσει το έδαφος για την άφιξη της εξόριστης αστικής κυβέρνησης, την οποία είχαν αναγνωρίσει το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Λιβάνου ως τη μοναδική κυβέρνηση του τόπου. Η περίοδος μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης δεν ήταν ομαλή και σημαδεύτηκε από τις συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των οργανωμένων στα Τάγματα Ασφαλείας συνεργατών των κατακτητών. Η πιο έντονη δράση των ακροδεξιών συμμοριών συνέβη την 15η Οκτωβρίου, όταν άνοιξαν πυρ στην περιοχή της Ομόνοιας κατά του πλήθους που πανηγύριζε, σκοτώνοντας επτά άτομα.

Την επαύριο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους ναζί η μεγαλύτερη οργανωμένη -πολιτικά και στρατιωτικά- δύναμη που είχε υπό τον έλεγχό της σχεδόν το σύνολο της ελλαδικής επικράτειας ήταν η Αριστερά. Ενα ευρύ μέτωπο κομμουνιστών, σοσιαλιστών αλλά και αρκετών φιλελεύθερων είχε συγκροτήσει το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και είχε δημιουργήσει το στρατό του υπό την επωνυμία ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), του οποίου οι δυνάμεις κυμαίνονταν μεταξύ 50.000-100.000. Παράλληλα είχε δημιουργήσει τη νεολαία της ΕΠΟΝ (Εθνική Πανελλήνια Οργάνωση Νέων) με 800.000 μέλη και την Αλληλεγγύη, που ήταν η κοινωνική οργάνωση υποστήριξης και επιμελητείας, της οποίας τα μέλη έφταναν το ένα εκατομμύριο.

Το ΕΑΜ του ΚΚΕ

Κύρια δύναμη του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ, το οποίο, όπως φάνηκε από τις συμφωνίες που συνήψε στην Καζέρτα και στον Λίβανο, αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας αστικής δημοκρατίας, όπου θα υπήρχε ελευθερία πολιτικής δράσης. Το ΚΚΕ έχοντας απελευθερωθεί από την κυριαρχία της «Κομιντέρν» και αντιδρώντας στην παραδοσιακή πολιτική των βόρειων σλαβικών χωρών για δημιουργία μακεδονικού ζητήματος εντός των ελληνικών συνόρων απέρριψε τις προτάσεις του Τίτο και των Σλάβων κομμουνιστών για συμμαχία μαζί τους και είχε στραφεί προς την αναζήτηση συμμαχιών και νομιμοποίησης στους δυτικούς «συμμάχους».

Φαίνεται όμως ότι η παραδοσιακή βρετανική αποικιοκρατία από πολύ νωρίς είχε οργανώσει τον εγκλωβισμό της Αριστεράς στα γεωπολιτικά της σχέδια. Ο αδίστακτος Ουίνστον Τσόρτσιλ -που 25 χρόνια πριν είχε κρατήσει ανοιχτά ανθελληνική στάση υποστηρίζοντας το κεμαλικό κίνημα και υπονομεύοντας την ελληνική προσπάθεια για ενσωμάτωση του Σαντζακίου Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης- γράφει προς τον Αντονι Ιντεν λίγο πριν από τη διάσκεψη του Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944): «…Προφανώς οδηγούμαστε σε αναμέτρηση με τους Ρώσους, λόγω των κομμουνιστικών συνωμοσιών τους σε Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα… Είμαστε στ’ αλήθεια διατεθειμένοι να συναινέσουμε στην κομμουνιστικοποίηση των Βαλκανίων και της Ιταλίας;». Ορίζει παράλληλα τη βρετανική στρατηγική: «…Πρέπει να επιτύχουμε ρήξη με το ΕΑΜ, πριν αυτό συνδεθεί πολύ με τους Σοβιετικούς. Θα πρέπει αν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο χάσμα που να δώσει στους Σοβιετικούς να καταλάβουν ότι θα πρέπει να το σκεφθούν πολύ σοβαρά πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση».

Στην παγίδα των Βρετανών

Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ θα πέσουν στην παγίδα και θα συναινέσουν στη βρετανική μεθόδευση υποτάσσοντας (ακόμα και) τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι και ελπίζοντας στις αγαθές προθέσεις των Βρετανών και του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε από τη Μέση Ανατολή η κυβέρνηση. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και μετασχηματίστηκε σε «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».

Η επιλογή του Γ. Παπανδρέου

Ο Παπανδρέου υπήρξε ο άνθρωπος που επέλεξε να εφαρμόσει τις βρετανικές μεθοδεύσεις και να στηρίξει την πολιτική του κυριαρχία στις βρετανικές λόγχες. Ενα μήνα πριν (22 Σεπτεμβρίου 1944) θα στείλει στον Τσόρτσιλ το παρακάτω τηλεγράφημα ζητώντας την άμεση αποστολή βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ώς τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν. Από την επικοινωνία μου μετά του αρχιστρατήγου των Συμμαχικών Δυνάμεων, γνωρίζω ότι υπάρχουν δυσκολίες επί του θέματος αυτού. Πάντως, αι επιτυχίες εις τον πόλεμον αυτόν εις τόσον πολλάς αποστολάς, τας οποίας άλλοι εθεώρουν απραγματοποιήτους, δικαιολογούν την ελπίδα της μαρτυρικής Ελλάδος πως η άμεσος και αποφασιστική επέμβασις θα διορθώσει την κατάστασιν». Ο δρόμος για τα Δεκεμβριανά και την εμφύλια σύγκρουση είχε ήδη ανοίξει.

* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός,https://kars1918.wordpress.com/

Οι Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία του εθνικοσοσια-λισμού και ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους της Αθήνας πανηγυρίζοντας την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Η πραγματική, όμως, αποχώρησή τους θα γίνει την επόμενη ημέρα (φωτ. Αρχείο «Ε»)

Η ρήξη της Κατοχής: ΕΑΜ και Τάγματα Ασφαλείας

ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ *

Ο πόλεμος και ιδιαίτερα η στρατιωτική κατοχή της χώρας βρήκαν εντελώς απροετοίμαστο και αποδιοργανωμένο το προπολεμικό πολιτικό σύστημα

Η αποσάθρωση του πολιτικού κόσμου, απότοκο τόσο των εσωτερικών εξελίξεων όσο και των ευρύτερων αλλαγών που συντελέστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης και του εκφασισμού των ευρωπαϊκών κοινωνιών, έφτασε στην κορύφωσή της κατά την περίοδο της Κατοχής.

Ο πόλεμος και ιδιαίτερα η στρατιωτική κατοχή της χώρας βρήκαν εντελώς απροετοίμαστο και αποδιοργανωμένο το προπολεμικό πολιτικό σύστημα. Η αδυναμία των μεγάλων αστικών κομμάτων να συνδράμουν τον σκληρά δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό ανέτρεψε πλήρως τους πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα. Είναι ενδεικτικό ότι όλες οι σημαντικές αντιστασιακές οργανώσεις που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα προήλθαν από πολιτικούς σχηματισμούς που είτε δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της Κατοχής είτε προέκυψαν από το μετασχηματισμό κομμάτων που είχαν μικρή εκλογική επιρροή κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Το «κόκκινο» σύνορο

Η ανατροπή των προπολεμικών πολιτικών δεδομένων αντανακλάται στη μετατόπιση της κύριας διαχωριστικής γραμμής από το εσωτερικό του αστικού πολιτικού κόσμου, στο σύνορο που τον χώριζε από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ετσι, ενώ προπολεμικά ο κύριος πολιτικός ανταγωνισμός εκδηλωνόταν στο εσωτερικό του αστικού πολιτικού κόσμου ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, κατά τη διάρκεια της Κατοχής μετατοπίστηκε προς τα αριστερά και εκφράστηκε από τη διαμάχη ανάμεσα στις ΕΑΜικές και τις αντιΕΑΜικές δυνάμεις. Αυτός ο μετασχηματισμός δεν είχε συγκυριακό χαρακτήρα, καθώς ήταν αποτέλεσμα των ριζικών αλλαγών που συντελέστηκαν σε επίπεδο αντιλήψεων και νοοτροπιών. Με άλλα λόγια, η αλλαγή της πολιτικής συμπεριφοράς στην κατοχική Αθήνα δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο των μετασχηματισμών που συντελέστηκαν σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά και των σημαντικών ανατροπών που υλοποιήθηκαν στη βάση της ελληνικής κοινωνίας.

Το ΕΑΜ

Το γεγονός που μετέβαλε την πολιτική συνείδηση και άρα την πολιτική συμπεριφορά των κατοίκων της πρωτεύουσας κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν η εμφάνιση των αντιστασιακών οργανώσεων και ιδιαίτερα του ΕΑΜ. Κάτω από τις σκληρές συνθήκες της στρατιωτικής κατοχής, η πολιτική έκφραση πέρασε από τα πολιτικά κόμματα στις αντιστασιακές οργανώσεις, λαμβάνοντας τη μορφή της αντιστασιακής δράσης. Ανάμεσα σε αυτές, το ΕΑΜ, λόγω του κινηματικού χαρακτήρα του και της τεχνογνωσίας των προπολεμικών κομμουνιστών στην οργάνωση της πολιτικής δράσης σε συνθήκες παρανομίας, μετατράπηκε στο μαζικότερο και δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής Αντίστασης.

Οι πρόσφυγες

Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν’ ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Ο λιμός

Οταν λίγους μήνες μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην πόλη ξέσπασε ο εφιαλτικός κατοχικός λιμός, οι πρόσφυγες βρέθηκαν απόλυτα εκτεθειμένοι στις καταστροφικές του συνέπειες. Σε αντίθεση με τους παλαιούς κατοίκους της πόλης, η αδυναμία πώλησης ακίνητης περιουσίας και αναζήτησης τροφίμων στην επαρχία, στους τόπους καταγωγής τους, τους έστρεψε μαζικά στη μοναδική στρατηγική επιβίωσης που μπορούσαν να υλοποιήσουν: τη συμμετοχή στο ΕΑΜικό, κυρίως, αντιστασιακό κίνημα, που με τις συνεχείς και δυναμικές κινητοποιήσεις του διεκδικούσε την επίλυση του επισιτιστικού προβλήματος. Παράλληλα, οι τρόποι πολιτικής δράσης, που είχαν εισαγάγει οι κομμουνιστικές οργανώσεις στις προσφυγικές συνοικίες τη δεκαετία του 1930, απέκτησαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής άλλο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Η συλλογική δράση με στόχο την άμεση επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας, από περιθωριακή πρακτική πολιτικής δράσης, στο Μεσοπόλεμο, μετατράπηκε σε κυρίαρχη μορφή, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Οι εκατοντάδες λαϊκές επιτροπές, οι επιτροπές διεκδίκησης συσσιτίων, διανομής ενδυμάτων, φαρμάκων, ειδών καθαριότητας, οι διαρκείς παραστάσεις σε υπουργεία και άλλες υπηρεσίες, κατέστησαν τη συλλογική δράση κεντρικό στοιχείο της Αντίστασης και παράλληλα αποτέλεσαν χώρους και τρόπους πολιτικών διεργασιών.

Τάγματα Ασφαλείας

Πέρα από τον αγώνα για την επιβίωση, ακόμη μια από τις βασικές αιτίες που οδήγησαν στη μαζική ένταξη των προσφύγων στο ΕΑΜ ήταν η στοχοποίηση των προσφυγικών συνοικιών από την τελευταία κυβέρνηση δωσιλόγων του Ιωάννη Ράλλη. Οι πρόσφυγες είδαν πίσω από τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας τη συμμαχία προσωπικοτήτων από τα δύο κύρια αντίπαλα προπολεμικά πολιτικά στρατόπεδα, όπως του σφόδρα αντιβασιλικού στρατηγού Θεοδώρου Παγκάλου, του βασιλόφρονα Ιωάννη Ράλλη και του βενιζελικού Στυλιανού Γονατά. Ετσι σε επίπεδο συμβολισμών αλλά και ουσίας, η συμμαχία προσωπικοτήτων του αστικού πολιτικού χώρου στη δημιουργία των προδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας καθιστούσε το ΕΑΜ ως τη μοναδική αξιόλογη πατριωτική επιλογή.

Τα μπλόκα

Οι φόβοι των προσφύγων για τη στοχοποίησή τους από την τριανδρία Παγκάλου-Ράλλη-Γονατά αποδείχτηκαν σωστοί και μάλιστα με τραγικό τρόπο: όλα τα μεγάλα μπλόκα που σχεδιάστηκαν από αξιωματούχους του υπουργείου Εσωτερικών και της Χωροφυλακής και υλοποιήθηκαν από τα Ευζωνικά Τάγματα Ασφαλείας υπό την εποπτεία Γερμανών αξιωματικών, πραγματοποιήθηκαν σε προσφυγικές συνοικίες το καλοκαίρι του 1944: σε Νέα Ιωνία, Γούβα, Περιστέρι, Βύρωνα, Κατσιπόδι, Δουργούτη, Νέα Σμύρνη, Κοκκινιά και Καλλιθέα, σε διάστημα μόλις δύο μηνών θα συλληφθούν περίπου 10.500 και θα εκτελεστούν επί τόπου περίπου 430 άτομα.

Η πολιτισμική γεωγραφία των μπλόκων, η οποία καταδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι οι προσφυγικές συνοικίες βρίσκονταν στο επίκεντρο της αντιΕΑΜικής δράσης των Σωμάτων Ασφαλείας, ώθησε τους κατοίκους τους, είτε για λόγους προστασίας είτε για λόγους εκδίκησης, σε μαζική ένταξη στις ΕΑΜικές οργανώσεις.

——-

* Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, οικονομολόγος, ιδρυτικό μέλος του Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας. Εχει συγγράψει το βιβλίο «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», εκδ. Αλεξάνδρεια, 2012. Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από την εισήγησή του στο Σεμινάριο Σύγχρονης Ιστορίας (Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Κηφισιάς, συντονισμός Βλ. Αγτζίδης) και είχε τίτλο «Η πολιτική συμπεριφορά των Μικρασιατών προσφύγων στην Αθήνα. Από τους βενιζελικούς του Μεσοπολέμου στη μεταπολεμική Αριστερά».

https://kars1918.wordpress.com/2013/10/22/12-10-1944/