Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Πότε και πώς νηστεύομε

E-mailΕκτύπωση

νηστεία

Ηλέξη  νηστεία είναι σύνθετη και προέρχεται από το αρνητικό μόριο νη και το ρήμα εσθίω, που είναι άλλος τρόπος του έσθω και του έδω και που σημαίνει τρώγω. Νήστις – η πρώτη λέξη που δημιουργήθηκε – σημαίνει αυτός που δεν εσθίει, που δεν τρώγει. Από την λέξη αυτή στη συνέχεια προήλθε το ρήμα νηστεύω και το αφηρημένο ουσιαστικό νηστεία, που αρχικά σήμαινε την πλήρη αποχή από τροφές και ποτά, δηλαδή την ασιτία και ατροφία.
Αργότερα, με την αύξηση της χρονικής διάρκειας και την προοδευτική διαμόρφωση του θεσμού της νηστείας, νηστεία δεν σήμαινε μόνο την πλήρη αποχή από στερεές ή υγρές τροφές, αλλά και την μερική αποχή, την αποχή δηλαδή από ορισμένες τροφές και την λήψη άλλων, συγκεκριμένων τροφών. Έτσι έχουμε την διάκριση σε νηστήσιμες και αρτυμένες ήαρτύσιμες τροφές.
Κατά την διάκριση αυτή νηστήσιμες τροφές θεωρούνται το ψωμί, τα λαχανικά, οι καρποί και μάλιστα οι ξηροί, οι ελιές και άλλα.
Αρτύσιμα, αντίθετα, θεωρούνται τα διάφορα φαγητά που μαγειρεύουμε με την χρήσι ελαίου ή βουτήρου και διαφόρων καρυκευμάτων, όπως και το κρασί (Όταν δεν τρώμε λάδι, δεν πίνουμε και κρασί).
Α' ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής
Η νηστεία των δύο αυτών ημερών ήταν πάντοτε ιδιαίτερα αυστηρή, ανάλογη της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδας.
Η ακρίβεια λοιπόν της νηστείας αυτής είναι να μήν καταλύομε λάδι και οίνο.

Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (και της Μεγάλης Εβδομάδας)
Μεταξύ των μακρών νηστειών του έτους η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι η αρχαιότερη και αυστηρότερη περίοδος νηστείας. Ξεκινά από την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει με το Μεγάλο Σάββατο.
Με ιδιαίτερη αυστηρότητα λοιπόν νηστεύουμε την πρώτη ή αλλιώςΚαθαρά Εβδομάδα. Λάδι (και οίνο) καταλύουμε μόνο το Σάββατο και την Κυριακή.
Με τον ίδιο περίπου τρόπο οφείλουμε να νηστεύουμε και το άλλο διάστημα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, από λάδι (και οίνο) απέχουμε όλες τις ημέρες της εβδομάδας και όχι μόνο την Τετάρτη και την Παρασκευή, ενώ λάδι και οίνο καταλύουμε μόνο το Σάββατο και την Κυριακή.
Εξαιρέσεις της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής
  • Των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου.
  • Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου καταλύουμε και ψάρι.
  • Την Κυριακή των Βαϊων καταλύουμε ψάρι.
Τέλος, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το Σάββατο και την Κυριακή καταλύουμε υποχρεωτικά οίνο και έλαιο, με μία εξαίρεση: Το Μεγάλο Σάββατοτο μοναδικό Σάββατο του έτους που νηστεύουμε, είναι ημέρα αυστηρής νηστείας.

Η νηστεία των Χριστουγέννων
Δεύτερη μακρά περίοδος νηστείας μετά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθόδοξου λαού μας και ως σαρανταήμερο. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου.
Η νηστεία του Σαρανταημέρου των Χριστουγέννων γίνεται ως εξής:
Ἀπό 15 έως 21 Νοεμβρίου κατάλυσις ελαίου, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής.
Την 21 Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, κατάλυσις ιχθύος όποια ημέρα και αν τύχη.
Από 21 Νοεμβρίου έως 17 Δεκεμβρίου:
  • Τα Σάββατα και τις Κυριακές κατάλυσις ιχθύος.
  • Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη κατάλυσις ελαίου.
Τις Τετάρτες και τις Παρασκευές χωρίς λάδι, εκτός αν συμπέσουν οι εορτές: 16ην Νοεμβρίου του Αποστόλου Ματθαίου, την 25ην Νοεμβρίου της Αγίας Αικατερίνης, την 30ην Νοεμβρίου του Αποστόλου Ανδρέου, την 4ην Δεκεμβρίου της Αγίας Βαρβάρας, την 5ην Δεκεμβρίου του Αγίου Σάββα, την 6ην Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου , την 9ην Δεκεμβρίου της Αγίας Άννης , την 12ην Δεκεμβρίου του Αγίου Σπυρίδωνος, την 15ην Δεκεμβρίου του Αγίου Ελευθερίου, την 17ην του Αγίου Διονυσίου και την 20ην Δεκεμβρίου του Αγίου Ιγνατίου.
Από 18 έως 23 Δεκεμβρίου κατάλυσις ελαίου, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής.
Την Παραμονή των Χριστουγέννων 24ην Δεκεμβρίου δεν καταλύομεν έλαιον και οίνον εκτός αν τύχη Σάββατο ή Κυριακή.

Η νηστεία των Αγίων Αποστόλων
Μία ακόμη μακρά περίοδος νηστείας είναι η λεγόμενη νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Ονομάζεται έτσι διότι προηγείται των δύο αποστολικών εορτών: της εορτής των Αγίων πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου) και της “Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων” (30 Ιουνίου).
Η χρονική διάρκεια αυτής της νηστείας είναι μεταβλητή επειδή η έναρξή της εξαρτάται από την κινητή εορτή του Πάσχα. Αρχίζει την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων και λήγει σταθερά την 28η Ιουνίου. Κατά το ισχύον (νέο) ημερολόγιο δεν υπερβαίνει ποτέ τις 30 ημέρες. Υπάρχει ακόμα και περίπτωση (όταν το Πάσχα εορτάζεται μεταξύ 5 και 8 Μαϊου) να μήν έχουμε καθόλου νηστεία.
Κατά την περίοδο της νηστείας αυτής δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά, ενώ επιτρέπεται η κατάλυση ψαριού. (Φυσικά πάντοτε εκτός Τετάρτης και Παρασκευής).
Αν η εορτή των Αγ. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή, καταλύουμε μόνο ψάρι.

Η νηστεία του Δεκαπενταυγούστου
Η περίοδος αυτή της νηστείας προηγείται της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και αρχικά ήταν διηρημένη σε δύο τμήματα: αυτό που προηγείτο της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και εκείνο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Η νηστεία αυτή όπως επικράτησε να την τηρούμε, έχει αυστηρό χαρακτήρα. Εφόσον λοιπόν μπορούμε, νηστεύομε από λάδι όλες τις ημέρες. Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές, ενώ κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει καταλύουμε ψάρι.
Κατάλυση ιχθύος και μόνον έχουμε και κατά την ημέρα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αν αυτή πέση Τετάρτη ή Παρασκευή.

Η νηστεία της Παραμονής των Θεοφανείων (5 Ιανουαρίου)
Την νηστεύουμε αυστηρά, με ξηροφαγία, και μόνο άν πέσει Σάββατο ή Κυριακή καταλύουμε λάδι.

Η νηστεία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου)
Νηστεύουμε με ξηροφαγία, εκτός κι αν πέσει Σάββατο ή Κυριακή όπότε καταλύουμε οίνο και έλαιο.

Η νηστεία κατά την εορτή της Αποτομής της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου Ιωάννου (29 Αυγούστου)
Νηστεύουμε με ξηροφαγία, εκτός κι αν πέσει Σάββατο ή Κυριακή όπότε καταλύουμε οίνο και έλαιο.

Πότε άλλοτε νηστεύουμε
  • Νηστείες λόγω εκτάκτων περιστάσεων: Η απειλή πολέμου, ο φόβος σεισμού, η ανομβρία, κάποια φοβερή επιδημία ή αρρώστια, οι κατακλυσμοί και άλλες έκτακτες κοινές συμφορές, συχνά οδήγησαν – και οδηγούν και σήμερα - την Εκκλησία στην απόφαση να καλέσει τον λαό σε μετάνοια, προσευχή και νηστεία, προκειμένου με συντριβή και ταπείνωση όλοι μαζί οι πιστοί να ζητήσουν το έλεος και την σωστική παρέμβαση του Θεού. Τέτοιες νηστείες αποφασίζει είτε η Σύνοδος, είτε ο Επίσκοπος για την εκκλησιαστική επαρχία του.
  • Η νηστεία που επιβάλλει ο Πνευματικός ως επιτίμιο: Πολλές φορές ο Πνευματικός επιβάλλει νηστεία σε κάποιον εξομολογούμενο. Ο σκοπός του επιτιμίου αυτού είναι καθαρά παιδαγωγικός και θεραπευτικός και αποσκοπεί στην απελευθέρωση του πιστού από την κυριαρχία διαφόρων παθών και στην σταθεροποίησή του στη χριστιανική ζωή.
  • Όταν το κάνουμε τάμα ή το κρίνουμε ωφέλιμο πνευματικά.
  • Η νηστεία πρίν από την συμμετοχή μας στα θεία Μυστήρια:Νηστεία προηγείτο πάντοτε πρίν του μυστηρίου του Βαπτίσματος και του μυστηρίου του Χρίσματος που ακολουθούσε. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα Μυστήρια της Εκλησίας (Εξομολόγησις, Ευχέλαιο, Γάμος, Ιερωσύνη (χειροτονία), Θεία Μετάληψη).


Β' ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΙ και ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΤΑΛΥΣΕΩΣ
Εκτός από τις περιόδους νηστείας, η Εκκλησία μας καθόρισε και περιόδους απολυτές, δηλαδή κάποια χρονικά διαστήματα κατά τα οποία έχουμε “κατάλυσιν εις πάντα”που σημαίνει ότι επιτρέπεται να τρώμε από όλα, όλες τις ημέρες, καί την Τετάρτη και την Παρασκευή.

  • Το Δωδεκαήμερο. Το χρονικό διάτημα δηλαδή μεταξύ Χριστουγέννων και Θεοφανείων. Εξαίρεση αποτελεί η παραμονή των Θεοφανείων (5 Ιανουαρίου)
  • Η Διακαινήσιμη εβδομάδα. Είναι η εβδομάδα που ξεκινά την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την αμέσως επόμενη Κυριακή του Θωμά.
  • Η εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή. Η εβδομάδα από την Κυριακή της Πεντηκοστής μέχρι την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

  • Την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, λόγω του αναστάσιμου χαρακτήρα της, δεν νηστεύονται οι Τετάρτες και οι Παρασκευές, δηλαδή έχουμε κατάλυση οίνου και ελαίου.
  • Την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής έχουμε κατάλυση και ψαριού.
  • Την Τετάρτη της Αποδόσεως του Πάσχα έχουμε κατάλυση και ψαριού.
  • Τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου θα μπορούσαμε να τις συμπεριλάβουμε στις απολυτές περιόδους αφού ισχύουν τα εξής:
  • Η πρώτη εβδομάδα που ονομάζεται και προσφωνήσιμος επειδή αποτελεί την εισαγωγή της όλης περιόδου, είναι απολυτή, δηλαδήκαταλύουμε εις πάντα όλες τις ημέρες.
  • Την δεύτερη εβδομάδα, από την Κυριακή του Ασώτου μέχρι των Απόκρεω, γίνεται κατάλυση εις πάντα όλες τις ημέρες εκτός Τετάρτης και Παρασκευής.
  • Την τρίτη εβδομάδα, από την Δευτέρα μετά ην Κυριακή των Απόκρεω μέχρι την Κυριακή της Τυροφάγου, απαγορεύεται η κρεοφαγία και επιτρέπεται – όλες τις ημέρες – η κατάλυση ψαριών, αυγών και όλων των γαλακτοκομικών προϊόντων.



Κατάλυση ιχθύος έχουμε τις παρακάτω εορτές, όταν αυτές συμπίπτουν κατά την Τετάρτη ή την Παρασκευή:

  • 7 Ιανουαρίου, Η Σύναξις του Τιμίου Προδρόμου.
  • 2 Φεβρουαρίου, Η Υπαπαντή του Κυρίου
  • 25 Μαρτίου, Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
  • 24 Ιουνίου, Το Γενέθλιον του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου
  • 29 Ιουνίου, Των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου
  • 6 Αυγούστου, Η Μεταμόφωσις του Σωτήρος
  • 15 Αυγούστου, Η Κοίμησις της Θεοτόκου
  • 8 Σεπτεμβρίου, Το Γενέθλιον της Θεοτόκου
  • 14 Νοεμβρίου, Του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου
  • 21 Νοεμβρίου, Τα Εσόδια της Θεοτόκου
  • Την Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής
  • Την Τετάρτη της Αποδόσεως του Πάσχα




Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε τις παρακάτω εορτές, όταν αυτές συμπίπτουν κατά την Τετάρτη ή την Παρασκευή:

  • ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
11 Αγίου Θεοδώρου του Κοινοβιάρχου.
16 Η Προσκύνησις της αλύσεως του Αποστόλου Πέτρου.
17 Αγίου Αντωνίου
18 Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου
20 Αγίου Ευθυμίου
22 Αγίων Αποστόλων Τιμοθέου και Αναστασίου του Πέρσου
25 Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
27 Ανακομιδή λειψάνων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
30 Των Τριών Ιεραρχών.

  • ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
8 Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Στρατηλάτου
10 Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους
11 Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου
17 Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος
24 Η Α' και Β' εύρεσις της τιμίας Κεφαλής του Προδρόμου

  • ΜΑΡΤΙΟΣ
9 Των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων
26 Σύναξις Αρχαγγέλου Γαβριήλ

  • ΑΠΡΙΛΙΟΣ
23 Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου
25 Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου
30 Αγίου Αποστόλου Ιακώβου

  • ΜΑΪΟΣ
2 Ανακομιδή λειψάνου Αγίου Αθανασίου
8 Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου
15 Αγίων Πατέρων Παχωμίου του Μεγάλου και Αχιλλίου Λαρίσης
21 Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης των ισαποστόλων
25 Γ' Εύρεσις της τιμίας Κεφαλής του Προδρόμου

  • ΙΟΥΝΙΟΣ
8 Ανακομιδή λειψάνου Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου
11 Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα.
30 Σύναξις των 12 Αποστόλων

  • ΙΟΥΛΙΟΣ
1 Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού
2 Κατάθεσις Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου
17 Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας
20 Αγίου Προφήτου Ηλιού
22 Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής
25 Κοίμησις Αγίας Άννης
26 Αγίας Οσιομάρτυρος Παρασκευής
27 Αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος

  • ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
31 Κατάθεσις Τιμίας Ζώνης Υπεραγίας Θεοτόκου

  • ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
1 Αρχή της Ινδίκτου, Αγίου Συμεών του Στυλίτου
6 Ανάμνησις του εν Χώναις θαύματος του αρχιστρατήγου Μιχαήλ
9 Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης
13 Τα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως, Αγίου Κορνηλίου του εκατόνταρχου
20 Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου
23 Η σύλληψις του Τιμίου Προδρόμου
26 Η μετάστασις του Αγίου Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου

  • ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
6 Αγίου Αποστόλου Θωμά
18 Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά
23 Αγίου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου
26 Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου

  • ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
1 Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού
8 Η Σύναξις των παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ
12 Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος
13 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
16 Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου
25 Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης
30 Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

  • ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
4 Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, Ιωάννου του Δαμασκηνού
5 Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου
6 Αγίου Νικολάου επισκόπου Μύρων
9 Η Σύλληψις της Αγίας και θεοπρομήτορος Άννης
12 Αγίου Σπυρίδωνος του Θαυματουργού
15 Αγίου Ιερομάρτυρος Ελευθερίου
17 Αγίων Προφήτου Δανιήλ και Διονυσίου Αρχιεπισκόπου Αιγίνης
20 Αγίου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου και Προεόρτια της Γεννήσεως
http://www.imilias.gr/pote-kai-pos-nistevoume.html

ΔΝΤ: Καμία ελάφρυνση της Ελλάδας για το χρέος λόγω προσφυγικού

ΔΝΤ: Καμία ελάφρυνση της Ελλάδας για το χρέος λόγω προσφυγικού

Καμία ελάφρυνση δεν θα υπάρξει προς την Ελλάδα για το προσφυγικό, διεμήνυσε ο εκπρόσωπος του Ταμείου Τζέρι Ράις, φέροντας ως διαφορετικό παράδειγμα αυτό της Ιορδανίας που αναγκάστηκε να φιλοξενήσει χιλιάδες πρόσφυγες ή τις αφρικανικές χώρες που επλήγησαν από τον ιό του Εμπολα.
Όπως τόνισε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ για την Ελλάδα, που είναι το μεγαλύτερο θύμα της οξύτατης προσφυγικής κρίσης που δημιούργησε η Τουρκία, είναι πως πρόκειται για διαφορετική περίπτωση και δεν πρόκειται να πράξει ότι έκανε με την Ιορδανία.
Το Ταμείο είχε προχωρήσει σε ελάφρυνση των όρων του προγράμματος της Ιορδανίας και είχε προσφέρει οικονομική βοήθεια αλλά και «κούρεμα» χρέους στις αφρικανικές χώρες.
Ο εκπρόσωπος Τζέρι Ράις, απαντησε σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις μεταξύ των οποίων και του «Έθνους» και του Μιχάλη Ιγνατίου.
«Η κ. Λαγκάρντ δημοσίευσε ένα άρθρο χθες και έκανε έκκληση στη διεθνή κοινότητα να κάνει περισσότερα για την αντιμετώπιση της κρίσης των προσφύγων.Τόνισε ότι οι χώρες που έχουν κάνει τα περισσότερα και έχουν καλωσορίσεις τους πρόσφυγες, πρέπει να επαινεθούν. Στο πλαίσιο αυτό, έφερε το παράδειγμα της Ιορδανίας, όπου οι δημοσιονομικοί στόχοι ρυθμίστηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα για την αντιμετώπιση των δημόσιων οικονομικών πιέσεων από την υποστήριξη των προσφύγων. Μήπως η κ. Λαγκάρντ σκοπεύει να ζητήσει από τους Ευρωπαίους να ελαφρύνουν το Ελληνικό Πρόγραμμα, να κάνουν κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα για να βοηθήσουν την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό, από τη στιγμή που έκανε το ίδιο, πριν από λίγους μήνες, με ορισμένες αφρικανικές χώρες που υπέφεραν από τον ιό του Έμπολα;».
Ο Τζέρι Ράις απάντησε λέγοντας τα εξής:
«Οι συζητήσεις επί των πολιτικών συνεχίζονται, όπως γνωρίζετε έχουμε αποστολή στο έδαφος, συνεργάζονται με τους Ευρωπαίους εταίρους στο πλαίσιο του προγράμματος του ESM ώστε να αξιολογήσουμε την πρόοδο στην εφαρμογή της πολιτικής και τις πιθανές χρηματοδοτικές ανάγκες υπό το πρόγραμμα αυτό. Θα περίμενα λοιπόν στο πλαίσιο αυτών των συζητήσεων να τεθούν θέματα επιπλέον δημοσιονομικής πίεσης που μπορεί να αντιμετωπίζει η χώρα και να συζητηθούν σε αυτό το γενικό πλαίσιο. Δεν έχω συγκεκριμένη γνώση... Το μπλογκ της διευθύντριας δεν αναφερόταν σε θέματα συγκεκριμένων χωρών, και το παράδειγμα της Ιορδανίας δόθηκε καθώς το ΔΝΤ μπόρεσε να βοηθήσει με τη δημοσιονομική ευελιξία και το δημοσιονομικό πρόγραμμα, με δεδομένο τον πολύ μεγάλο αριθμό προσφύγων που δέχεται η χώρα».
Τι είχε αναφέρει η Κριστίν Λαγκάρντ στο blog του ΔΝΤ
Με άρθρο της στο blog του ΔΝΤ με τίτλο «Μετανάστευση: Ένα παγκόσμιο πρόβλημα που έχει ανάγκη μιας συνολικής λύσης», η Κριστίν Λαγκάρντ αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι η διεθνής κοινότητα πρέπει να διαδραματίσει το ρόλο της και να επαινέσει τις χώρες που δέχονται το βάρος των προσφύγων.
Η Κριστίν Λαγκάρντ σημείωσε σχετικά το παράδειγμα της Ιορδανίας, «Με την υποστήριξη του ΔΝΤ, για παράδειγμα, η Ιορδανία, ήταν σε θέση να προσαρμόσει τους δημοσιονομικούς της στόχους για να βοηθήσει στην κάλυψη αυτής της ανάγκης».


Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/642135/dnt-kamia-elafrynsi-tis-elladas-gia-to-xreos-logo-prosfygikoy#ixzz3rJAFAmcP

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ξέρομε ότι η μαγεία είναι δαιμονική ενέργεια. Γι' αυτό κατ' αρχήν αναφερόμαστε επιγραμματικά στην
     1) ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
Γνωρίζομε ότι οι δαίμονες είναι εκπεσόντες Άγγελοι. Όμως και μετά την πτώση τους δεν έπαυσαν να διατηρούν κάποιες ιδιότητες των Αγγελικών νοερών ουσιών, όπως «το κούφον, το Αεικίνητον και το Ασώματον» (κατά την διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού). Δεν έπαυσαν να είναι νόες «ου σωματικώς περιγραφόμενοι, ουδέ τριχή διάστατοι». Δεν έπαυσαν να είναι «Αόριστοι, δηλαδή μη περιοριζόμενοι υπό τειχών, θυρών και κλείθρων». (Ασώμα­τοι βέβαια και Άυλοι, «όσον προς ημάς». Όχι σε σύ­γκριση με τον Θεό.«Παν γαρ το συγκρινόμενον προς τον Θεόν, παχύ τε και υλικόν ευρίσκεται»).
Συνέχισαν λοιπόν οι δαίμονες να είναι «νόες», «νοερές ουσίες». Πανέξυπνοι και πανεπιστήμονες. Μόνο που με την πτώση τους από φωτεινοί νόες έγι­ναν σκοτεινοί νόες. Και έτσι διέστρεψαν την εξυπνάδα και την επιστημοσύνη τους σε σκοτεινά νοήματα και ύπουλες μεθοδείες. Σε παγίδες δηλαδή, που κά­νουν και ένα Μέγα Αντώνιο να τρομάζει και να απορεί: «Τις άρα παρέρχεται ταύτας;».
Πρώτη, ως γνωστόν, παγίδα του διαβόλου είναι τονα πείση τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει.Μερι­κοί το κατοχυρώνουν αυτό και με... πατερικές ρήσεις.Γιατίλένε οι Πατέρες ότι ο διάβολος, ως «σκότος» δεν μετέχει εις τοείναιαλλά εις το μηείναι.
Πρέπει λοιπόν να πούμε (έστω κι αν είναι περιτ­τό) ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάβολος είναι ανύ­παρκτος!Απλώς σημαίνει ότι δεν μετέχει στην όντως ζωή, στην ζωή του Θεού.Και «κατά αποβολήν της όντως ζωής» έγινε «νεκρόν πνεύμα, νεκρούν τους εγγίζοντας» (λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).Και «νεκρόν πνεύμα» ξανατονίζομε δεν σημαίνει ανύ­παρκτος.
Όσον αφορά την αντιμετώπιση της μαγείας από την Εκκλησία, ο ιατρός ποιμήν πρέπει να κάνει κατ' αρχήν:
     2) ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ.
Πρέπει πρωτίστως να εξετάσει μήπως πρόκειται για κατά φαντασίαν μάγια. Αναφέρουμε ενδεικτικά δύο αληθινά περιστατικά από τα πάμπολλα κωμικο­τραγικά συμβαίνοντα, που κάθε ιερέας θα μπορούσε να διηγηθεί.
α) Ενας πατέρας καλεί τον ιερέα στο σπίτι του ζητώντας του να διαβάσει εξορκισμούς στο παιδάκι του, που βρίσκεται σε πυρετικό κώμα. Ο ιερέας δια­πιστώνει έκπληκτος ότι δεν έχουν πάει ακόμη το παιδί στον γιατρό...
β) Μια κυρία οδηγώντας το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητό της, το ρίχνει σε χαντάκι. Έντρομη τρέχει στον ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς, γιατί πι­στεύει ότι της έκανε μάγια η πεθερά της. Ο ιερέας διαπιστώνει ότι η κυρία πήρε το δίπλωμα οδηγήσεως «νύχτα», και ότι η ταλαίπωρη πεθερά είναι ανεύθυνη για το δυστύχημα.
Μπαίνοντας ουσιαστικώτερα στο θέμα μας πρέπει να παρατηρήσωμε ότι, και σ' αυτές τις περιπτώσεις (που δεν είναι τόσο κωμικές όσο φαίνονται), και στις περιπτώσεις καθαρά δαιμονικής ενεργείας, το πανικό­βλητο θύμα ζητάει άμεσα και απτά αποτελέσματα απελευθερώσεώς του από το «κακό». Αποτελέσματα εδώ και τώρα. Πολύ χαρακτηριστικά έλεγε κάποιος κοινωνιολόγος: «Πως να το κάνομε; ό,τι και να λέ­με, είμαστε άνθρωποι των κουμπιών και των χαπιών. Θέλουμε πατώντας ένα κουμπί, ή πίνοντας ένα χάπι, να λυθούν αμέσως και ανωδύνως όλα μας τα προβλή­ματα». Ζητάμε αυτόματες λύσεις, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι γνήσιες λύσεις. Μας βολεύουν αυτές οι ψευτολύσεις, γιατί δεν απαιτούν ιδρώτα και κόπο.
Μια τέτοια αντίληψη δυστυχώς μας χαρακτηρίζει και ως προς τη σχέση μας με την Εκκλησία.
Τέτοιες όμως λύσεις αυτόματες δεν δίδει η Εκκλησία. Για την Εκκλησία είναι αδιανόητη
      3) Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΓΕΙΑ.
Και εδώ ακριβώς έγκειται το δύσκολο έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να καταλά­βουν ότι οι μαγικές λύσεις, (που τόσο άφθονες προ­σφέρονται στο super market της παραθρησκείας) όχι απλώς δεν είναι λύσεις, αλλά αντίθετα είναι ακόμη πιο σίγουρο δέσιμο στο μαγγανοπήγαδο των δαιμο­νικών ενεργειών.
Και πρέπει να ειπούμε ότι αυτό το όντως δύσκο­λο έργο της Εκκλησίας, το δυσκολεύουν ακόμη πε­ρισσότερο κάποιες νοσηρές τάσεις (συχνάεμφανιζόμενες μεταξύ των πιστών) όπως είναι: ηθαυματολαγνεία, ηοραματολαγνείακαι ηχαρισματολαγνεία. Αυτού του είδους οι λαγνείες ενισχύουν την μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας, και ως εκ τού­του αποτελούν αποβλητέα καρκινώματα. Οι άγιοι Πατέρες, ως έμπειροι χειρουργοί-ιατροί φρόντιζαν πάντοτε να καθαρίζουν το Σώμα της Εκκλησίας από τέτοιους κακοήθεις όγκους.
Ενδεικτικά Αναφέρομε δύο περιστατικά Από τον βίο τουΜεγάλου Παχωμίου:
α) Κάποιος πλανεμένος μοναχός προκαλούσε τους πατέρες του κοινοβίου του Αββά Παλάμωνα (Γέροντα του Παχωμίου) λέγοντάς τους: «Όποιος έχει πίστη, ας σταθεί πάνω σε κάρβουνα αναμμένα και να απαγ­γείλει τοΠάτερ ημών».Παρά τις νουθεσίες του Αββά Παλάμωνα, ο άφρων μοναχός δεν συνήλθε από την δαιμονική του έπαρση. Πήδηξε γυμνόπους επί της ανθρακιάς, και είπε την Κυριακή προσευχή μέχρι τέ­λους, μένοντας αβλαβής (αβλαβής στα πόδια  όχι και στο κεφάλι). Και την άλλη μέρα φεύγοντας ωνείδιζε τους Αδελφούς: «Ταλαίπωροι, που είναι η πίστη σας;». Φυσικά δεν άργησαν να παρουσιασθούν εμφανέστερα τα συμπτώματα δαιμονισμού του εν λόγω αδελφού.
β) Αργότερα στο κοινόβιο του Μεγάλου Παχωμίου πήγαν κάποιοι αιρετικοί μοναχοί και τον προκαλούσαν να περπατήσουν μαζί πάνω στο νερό του ποταμού, για να φανεί ποιος είναι πιο ενάρετος. Ο άγιος τους απάντησε με ταπείνωση: «Ο πόθος του Παχωμίου δεν είναι να διέλθει αυτόν τον ποταμό τον υδάτινο, αλλά εκείνο τον πύρινο ποταμό, ο οποίος πρόκειται να με σύρει βιαίως ενώπιων του φοβερού βήματος του Χριστού, για να κριθώ ο πολυαμάρτητος. Γι' αυτό φροντίζω και γι' αυτό αγωνίζομαι. Αυτές δε τις σατανικές ενέργειες που μου προβάλλε­τε, τις αποστρέφομαι και τις βδελύσσομαι». Και μετά ο όσιοςπαρήγγειλε αυστηρά στους αδελφούς να μην επιθυμήσουν ποτέ να ιδούν οπτασία ή αποκάλυψη ή δαίμονες.Ούτε να ενοχλούν τον Θεό με τέτοιες Ανάρμοστες αιτήσεις.
     4) Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΩΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΚΑΚΟΠΡΑΞΙΑ.
Είναι φανερό ότι τα προαναφερθέντα νοσηρά συμπτώματα της θαυματολαγνείας, οραματολαγνείας και χαρισματολαγνείας, Αποτελούν καρπούς του πνεύματος της πλάνης. Και δεν ξεχνάμε ότι το πρώτο πνεύμα που εξορκίζομε στους προς το Άγιο βάπτισμα ερχομένους,είναι το δαιμόνιο της πλάνης. Η Εκκλησία θεωρεί κατ' εξοχήν δαιμονόπληκτο τον άνθρωπο που κατέχεται από τέτοιο πνεύμα. Για να γίνει, λοι­πόν, κάποιος μέλος της Εκκλησίας, η οποία είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας, πρέπει πρώτα να ελευθερωθεί από αυτό το πνεύμα της πλάνης.
Όμως ο διάβολος, όπως υπογραμμίζει και ο άγιοςΙωάννης ο Χρυσόστομος, δεν κατακτά τον άνθρωπο μόνο ως πνεύμα πλάνης, αλλά και ως πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, όπως επίσης και ως πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρ­σίας. Δηλαδή η δαιμονική κατοχή δεν εκδηλώνεται μόνο ως κακοδοξία αλλά και ως κακοπραξία ως διε­στραμμένος τρόπος ζωής.
Σ' αυτό που έχει λεχθεί, ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να πείθει τον ανθρωπο ότι δεν υπάρχει, θα μπορούσε να προστεθεί ότι μια εξ ίσου επιτυχημένη παραπλάνηση του ανθρώπου από τον διάβολο είναι να τον κάνει να πιστεύει ότι δαιμονόπληκτος είναι μόνο αυτός που κυλιέται στην γη βγάζοντας αφρούς από το στόμα, τρίζοντας τα δό­ντια και βλαστημώντας ιερόσυλα. Αλλοίμονο δεν είναι μόνο τέτοιοι αυτοί που βρίσκονται υπό την εξουσία των δαιμόνων.
Η Παράδοση της Εκκλησίας με συνέπεια παρου­σιάζει ως δαιμονόπληκτο τον κάθε άνθρωπο που εκούσια υποδουλώθηκε σε κάποιο πάθος, όσο «μι­κρό» κι αν φαίνεται.Γιατί, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και το σπουργίτι έστω και αν δεν έχει πιαστεί ολόκληρο αλλά μόνο από το ποδα­ράκι του στην παγίδα που του στήσανε, βρίσκεται όμως στην εξουσία εκείνου που έστησε την παγίδα.
Και συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης αναφερόμενος στην φρικτή περίπτωση του ανθρώπου που πιάνεται στην παγίδα όχι από το ποδαράκι, αλλά από την τσέπη του, δηλαδή τονφιλάργυρο.
«Τι θάλεγε κανείς για τον φιλάργυρο; (λέει ο άγιος Ιωάννης). Δεν είναι κι αυτός δαιμονισμένος; Ποιος μπορεί ποτέ να τον συγκρατήσει; Στην περί­πτωση των δαιμονισμένων της χώρας των Γεργεσηνών, οι δαίμονες υποχώρησαν στο πρόσταγμα του Κυρίου, και βγήκαν αμέσως από το σώμα των ανθρώπων. Ο υποδουλωμένος όμως στο πνεύμα της φιλαργυρίας, ούτε στο πρόσταγμα του Χριστού υπο­χωρεί. Δεν υπακούει. Όχι επειδή είναι ισχυρότερος του Χριστού. Αλλά επειδή ο Χριστός δεν μας φρο­νηματίζει χωρίς τη θέλησή μας.
Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε να συνανα­στρέφεται με τέτοιου είδους ανθρώπους; Εγώ τουλά­χιστον θα προτιμούσα να ζω μαζί με χίλιους δαιμο­νισμένους, παρά με ένα που υποφέρει από αυτή την αρρώστεια. Τι παρόμοιο κάνουν όλοι μαζί οι δαιμο­νισμένοι με αυτό που τόλμησε να κάνει ο Ιούδας; Αν κάποιος μπορούσε να ιδεί καθαρά τον δαίμονα που βρίσκεται μέσα σε ένα τέτοιον άνθρωπο, θα διεπίστωνε ότι είναι πολύ πιο άγριος και μανιώδης από αυτούς που βγήκαν από τους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών».
Αφήσαμε τον άγιο Ιωάννη να μιλήσει λίγο περισ­σότερο για να τονισθεί ότι:Η κεντρική πόρτα εισόδου των δαιμόνων στον άνθρωπο είναι η καταφρό­νηση των εντολών του Θεού, και η αντικατάσταση του «γενηθήτω το θέλημά Σου» της Κυριακής Προ­σευχής με το «γενηθήτω το θέλημά μου».
Ο άνθρωπος που γλυκάθηκε με τα σιρόπια της αυτονομίας και σιχάθηκε το ζων ύδωρ της υπακοής, αποτελεί «κελεπούρι» για τον διάβολο. Και μάλιστα «κελεπούρι» που το πιάνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Η μεγαλύτερη αφορμή ξεκούρασης για τον διάβολο είναι το να κάνουμε τα θελήματά μας. Γιατί «έφ' όσον τα θελήματα ημών ποιούμεν, ου πολεμούσι μεθ' ημών οι δαίμονες», όπως λέει και ο Αββάς Ποιμένας:«τα γαρ θελήματα ημών δαίμονες γεγόνασι· και αυτοί εισίν οι θλίβοντες ημάς, ίνα πληρώσωμεν αυτά».Στις «9 Statements)) του ιδρυτή της 'Εκκλησίας του Σατανά αναφέρεται: «ο σατανάς ενσαρκώνει την ικανοποίηση των παθών».
Αφού λοιπόν ο διάβολος αποκτά εξουσία πάνω στον άνθρωπο όχι κατά τρόπο μαγικό, αλλά με την ελεύθερη συγκατάθεση του θεληματάρη ανθρώπου, είναι αυτονόητο ότι και η απαλλαγή από την επήρεια των δαιμόνων δεν μπορεί να γίνει με τρόπο μα­γικό.
Η περίπαθών διδασκαλίατης Εκκλησίας είναι το κατ' εξοχήν κεφάλαιο της ορθοδόξου ανθρωπολο­γίας, το οποίο αποτελεί την καλύτερη
     5) ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ.
Αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στον άνθρωπο που δηλητηριάστηκε από αυτή την αντίληψη. Και λέμε «δηλητηριάστηκε» γιατί πρόκειται για μια βαρειά δηλητηρίαση, που αποτελεί την κυριώτερη νοσογόνο αίτια. Από αυτήν κυρίως υποφέρει ο κάθε (κατά φαντασίαν ή πραγματικά) μαγεμένος, που καταφεύγει στο ιατρείο της Εκκλησίας.
Και είναι εγκληματικό να τον αφήσωμε να πιστεύ­ει ότι φορώντας ένα σταυρό ή πίνοντας ένα μπουκά­λι αγιασμό όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται πρώτα να του επισημάνωμε ποιές είναι οι πόρτες που χρησιμο­ποιεί ο διάβολος για να μπει στην ζωή των ανθρώ­πων και έπειτα να του μάθουμε πως κλείνουν αυτές οι πόρτες και πως ανοίγει η θύρα ελέους του Θεού. Και πάνω απ' όλα να τον βοηθήσωμε να καταλάβει ότι για να κλείσουν οι μεν και να ανοίξει η δε, χρειά­ζεταιδουλειά.Και εκ μέρους του δουλειά.
Ένας Τούρκος αξιωματικός, που ήταν βαρειά άρρωστος, έστειλε κάποτε στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό μια λεκάνη με νερό για να την ευλογήσει ώστε να την πιεί ως φάρμακο. Ο άγιος κάνοντας σωστή διάγνωση του πρότεινε κάποιο άλλο φάρμα­κο, σίγουρα πολύ ακριβότερο. Του λέει: Θα σου ευλο­γήσω το νερό με δυο προϋποθέσεις: α) Να σταματή­σεις να μπεκροπίνεις, και β) να δώσεις ελεημοσύνη στους φτωχούς το 1/10 της περιουσίας σου.
Με άλλα λόγια, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε στον Τούρκο: α) δεν είμαι μάγος, και β) Αν θέλεις να γίνεις ΚΑΛΑ (το «καλά» με κεφαλαία), αγωνίσου εσύ ο ίδιος να ελευθερωθείς από τα τυραννικά αφε­ντικά που λέγονται «πνεύμα φιληδονίας» και «πνεύμα φιλαργυρίας». Έτσι θα γίνεις και «καλά» (το «καλά» με μικρά), δηλαδή θα θεραπευθείς από την αρρώστεια.
Ο Τούρκος υποσχέθηκε ότι θα κάνει αυτά που του ζήτησε ο άγιος. Και μόνο τότε ο άγιος Κοσμάς του έστειλε τον αγιασμό.
Ακριβώς αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να διακρίνουν μεταξύ του ΚΑΛΑ (με κεφαλαία) και του «καλά» (με μικρά). Κι αν είναι εγκληματικό (όπως είπαμε) να αφήνωμε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι με την μαγική χρή­ση των αγιαστικών μέσων της Εκκλησίας όλα θα πη­γαίνουν καλά, άλλο τόσο εγκληματικό είναι να τους αφήσωμε να πιστεύουν ότι αυτό το «καλά» (με μι­κρά), δηλαδή η ανακούφιση του ανθρώπου από κά­ποια προσωρινά προβλήματα, ταυτίζεται με το ΚΑ­ΛΑ (με κεφαλαία), δηλαδή τη σωτηρία του όλου ανθρώπου από την δουλεία της αμαρτίας, και από τις συνέπειές της: την φθορά και τον θάνατο.
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος, όχι για να μας δώ­σει την δυνατότητα να φοραμε φανέλλες με την ξε­νόγλωσση διακήρυξη NO PROBLEM (έστω κι αν αυτό το problem είναι η ενόχληση ή και η κατάλη­ψη από κάποιο δαιμόνιο), αλλά για να μας δώσει την δυνατότητα να γραφεί το όνομά μας «εν ουρανοίς». Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο. Και αυτό πρέπει να μάθουμε τους πιστούς μας πρώτα να ζητιάνε. Και αυτή είναι η πρώτη η μοναδική αιτία χαράς για όλη την Εκκλησία.
Ας θυμηθούμε ότι όταν επέστρεψαν οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου», ο Χριστός τους απάντησε: «Εν τούτω ΜΗ χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς».
Και επειδή (όπως είπαμε) θέλουμε «εδώ και τώ­ρα» γεγονότα και όχι απλώς νεφελώδεις υποσχέσεις, γι' αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι: η εγγραφή των ονομάτων εν ουρανοίς δεν είναι ένα ωραίο σχήμα λόγου που περιγράφει μεταφορικά κάποια νεφελώδη εσχατολογική ελπίδα. Ίσα-ίσα είναι μία εδώ και τώ­ρα ένταξη στο Σώμα της Εκκλησίας. Δηλαδή, κάτι το πολύ συγκεκριμένο και σαφές.Έξω από αυτό το Ένα Σώμα της Μιας Εκκλησίας, οποιαδήποτε «νί­κη» (εντός εισαγωγικών) κατά του διαβόλου, οποιαδήποτε «Απαλλαγή» (εντός εισαγωγικών) από την εξουσία του διαβόλου είναι φιάσκο. Είναι μπλόφα.Και αποτελεί μεγάλη επιτυχία του διαβόλου το να δημιουργήσει στον άνθρωπο την
     8) ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ
Στον βίο του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού θα έχετε διαβάσει για την περίπτωση τουμάγου Βιργινίου. Σας θυμίζω με συντομία το περιστατικό:
Κάποια γυναίκα μαθαίνοντας ότι ο άντρας της την απατάει, κατέφυγε στον μάγο Βιργίνιο. Εκείνος της υποσχέθηκε να την βοηθήσει.Και αποκαλύπτο­ντας της κάποιες αμαρτίες της,ενίσχυσε την πίστη της προς αυτόν. Μετά ο μάγος πήγε σπίτι της, ζή­τησε λάδι και νερό, τα έβαλε σε ένα καντήλι, πήρε μια λαμπάδα, άναψε το καντήλι και το έβαλε μπρο­στά στις εικόνες. Όλα τα έκανε με φαινομενική ευλάβεια. Τέλος πήρε μια ζώνη, κάτι ψιθύρισε, έκανε τέσσερεις κόμπους και την έδωσε στην γυναίκα να την φοράει κατάσαρκα.
Αποτέλεσμα; Άμεσο και εντυπωσιακό! Ο άντρας της σταμάτησε τις εξωσυζυγικές σχέσεις και έγινε υπο­δειγματικός σύζυγος. Το πρόβλημα λύθηκε. Όλα φαι­νόταν ότι πήγαιναν καλά. Μέχρι που η πλανεμένη γυ­ναίκα άρχισε να δέχεται σφοδρές δαιμονικές επιθέσεις κυρίως την νύχτα. Το πονηρό πνεύμα ζητούσε την ανταμοιβή του, έφ' όσον εκείνη πρώτη κατέφυγε σ' αυτό. Τράβηξε πολλά η ταλαίπωρη για να καταλάβει ότιδαίμονας δαίμονα «ουκ εκβάλλει». Και ότι η συμ­μόρφωση του συζύγου της ήταν φιάσκο του διαβόλου.
Και τότε θυμήθηκε ότι πρέπει να αρχίσει να προ­σεύχεται και να νηστεύει. Και τότε θυμήθηκε να κατα­φύγει στον μαθητή του Αγίου Ανδρέα, τον Επιφάνιο.
Ας ακούσουμε και την εξήγηση που έδωσε ο άγιος Ανδρέας στον Επιφάνιο, για το πως ο διάβο­λος απέκτησε εξουσία σ' αυτήν την γυναίκα. Οι άγιοι, κατά τον Απόστολο Παύλο, «τα νοήματα του διαβόλου ουκ αγνοούσι».
Ο διάβολος, είπε ο άγιος Ανδρέας, συνηθίζειπρώτα να διώχνει την χάρη του Θεούαπό τους ανθρώπους, και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπό­διστα. Η θεία Χάρη δεν φεύγει επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται την δυσωδία της αμαρτίας. Ο διάβολος δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Απλώς τον πειράζει, τον ερεθίζει και του φέρνει πονηρούς λογι­σμούς. Αν ο άνθρωπος υποχωρήσει στην σατανική πρόκληση και πέσει στην αμαρτία, ο διάβολος αποκτά δικαιώματα επάνω του και η χάρη φυγαδεύεται.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την δυστυχισμένη γυναίκα. Την φθόνησε ο διάβολος επειδή ήταν ευσεβής και σεμνή, και θέλησε να την υποδουλώσει. Χρη­σιμοποίησε στην αρχή την ασωτεία του συζύγου της για να την οδηγήσει στον μάγο Βιργίνιο. Κατάφερε έπειτα να του δώσει η ίδια με την θέλησή της τα απαραίτητα για την μαγεία. Προσπάθησε μετά να απομακρύνει από πάνω της την χάρη του Αγίου Βα­πτίσματος. Χρησιμοποίησε το καντήλι αντί για κολυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο νερό του Βαπτίσματος, το λάδι αντί για το άγιο Μύρο, την λαμπάδα αντί για τα κεριά που έκαιγαν την ώρα του μυστηρίου. Όσον αφορά τους κόμπους της ζώνης, εκεί «έδεσε» τον διάβολο και την πρόσταξε να την φορεί κατάσαρκα, για να τον έχει διαρκώς τυλιγμέ­νο στην μέση της.
Αυτά είπε ο άγιος Ανδρέας στον μαθητή του Επιφάνιο.
Είναι φανερό ότι η γυναίκα αυτής της ιστορίας έπεσε στην παγίδα του διαβόλου, επειδή είχε υπο­δουλωθεί στην μαγική αντίληψη για τα αγιαστικά μέ­σα της Εκκλησίας. Και έτσι δεν κατάλαβε και την θεατρινίστικη ευλάβεια του μάγου Βιργίνιου.
Θα μας συγχωρηθεί για μια ακόμη φορά να επαναλάβουμε:Όταν τα Μυστήρια και όλα τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας τα δούμε σαν ξερές μαγικές τελε­τές και σαν σύμβολα ξεκομμένα από την ορθόδοξη εκκλησιολογία και ανθρωπολογία, τότε τα απογυμνώ­νουμε από την ζωοποιό χάρη τους, (δηλαδή τα κατα­ντάμε ανενεργά), και καταλήγομε να πετάμε τα άγια τοις κυσί.Έτσι αντί να τα χρησιμοποιούμε για να κα­ταισχύνουμε και να εμπαίζουμε τον διάβολο, του δίνου­με το δικαίωμα να μας εμπαίζει αυτός με αυτά. Και να μας πλανά, ακόμη και με το σημείο του Σταυρού, δη­λαδή με το κατ' εξοχήν όπλο που χρησιμοποιεί η Εκ­κλησία εναντίον του. Ακριβώς γιατί δεν τηρούμε τις
      9) ΣΩΣΤΕΣ ΠΡΟΎΠΟΘΕΣΕΙΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
Ενθυμείσθε ότι με τον δεύτερο εξορκισμό προ του βαπτίσματος, επιτιμάμε τον διάβολο εν ονόματι «του σωτηριώδους πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χρι­στού». Ο Χριστός, όταν ήλθε η ώρα των Αγίων Παθών Του, είχε ειπεί: «Νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω. Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν».
Ο Σταυρός του Χριστού είναι η συντριβή του δια­βόλου. Ο Χριστός, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστο­μος, έκανε όπως ένας βασιλεύς, ο οποίος αφού συλ­λάβει κάποιον λήσταρχο, αυτόν μεν τον φυλακίζει και τον τιμωρεί, τους θησαυρούς του δε τους μεταφέρει στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Έτσι και ο Χριστός, αφού με τον θάνατό Του φυλάκισε τον λήσταρχο διά­βολο και τον δεσμοφύλακά του, τον θάνατο, μετέφε­ρε όλον τον πλούτο τους, δηλαδή το ανθρώπινο γέ­νος, στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Αυτό φανερώνει και ο απόστολος Παύλος λέγοντας:«Ελυτρώσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλεία του Υιού της αγάπης αυτού».
Τι κρίμα, λοιπόν, και τι ντροπή, ενώ έχομε την δυνατότητα δια του Σταυρού να μετατεθούμε στην βασιλεία του Υιού της αγάπης αυτού, τι κρίμα και τι ντροπή να αφήνουμε τον διάβολο να μας μεταθέ­τει στην βασιλεία του σκότους, εμφανιζόμενος ενίοτε ως Χριστός εσταυρωμένος ή και παρακινώντας μας να κάνουμε το σημείο του Σταυρού.
Και είναι προφανές ότι ο άνθρωπος γίνεταιδεκτι­κός σε τέτοιες πλάνες, από την στιγμή που θα αφή­σει να τον κυριεύσει η έπαρση και το δαιμονικό πνεύμα τηςαυτονομίας.Γιατί ακριβώς τότε, έστω κι αν εκκλησιάζεται, έστω κι αν εξομολογείται, στην ουσία καταντάει να χρησιμοποιεί την Εκκλησία και την εξομολόγηση ως μέσαΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗΣ.
Ο μακαριστός ΓέρονταςΔανιήλ ο Κατουνακιώτηςαναφέρει ένα συγκλονιστικό περιστατικό, το οποίο συνέβει σε κάποιον διάκονο Ιερόθεο στην Ιερά Μο­νή του Ρωσσικού. Ο εν λόγω διάκονος, λέει ο Γέρων Δανιήλ, νέος ωνήρξατο αυτοβούλως(δηλαδή άνευ ευλογίας· να το σαράκι της αυτονομίας!...), ήρξατο λοι­πόν αυτοβούλως να αγρυπνεί μεγάλως, δι' όλης της νυκτός ιστάμενος και ποιων μετανοίας· τούτον ιδών ο διάβολος, άρχισε να του παρουσιάζει πλήθος θεωριών καθ' εκάστην. Του παρουσίαζε τον Χριστό, την Παναγία, Αγγέλους κ.λ.π. Και για να τον πείσει ο πο­νηρός ότι δήθεν οι θεωρίες αυτές ήταν από τον Θε­ό, του έλεγε: «Να εγώ, ο Χριστός, έχω σκοπό να σε αξιώσω μεγάλων χαρισμάτων (θυμηθείτε την χαρισματολαγνεία που λέγαμε)· μόνο, του λέει ο διάβολος, να προσέξεις να μην απατηθείς από τον δαίμονα της υπερηφανείας· και πάντοτε να κάνεις τον σταυρό σου, για να φυγαδεύεται η επήρεια του εχθρού.
Να λοιπόν πουμπορούμε να δίνουμε δικαίωμα στον διάβολο να μας διδάσκει δήθεν πως πρέπει να φυλαγώμαστεαπό τις μεθοδείες του και να μας προ­τρέπει να κάνουμε και το σημείο του Σταυρού.
Και συνεχίζει ο Γέρων Δανιήλ για τον ταλαίπω­ρο Ιερόθεο:
Πολλάκις του εφαίνετο ο διάβολος ως Εσταυρωμένος, ενώπιων του οποίου έκαμε με προσοχήν τον σταυρόν του και τον κανόνα του· και του εδείκνυε θε­ωρίας κι αποκαλύψεις μυρίας· ου μην δε προσέξτετού εδείκνυε και τα ελαττώματα των πατέρων(Καρ­πός της αυτονομίας είναι και το δαιμονικό σύνδρο­μο του αυτόκλητου κριτή πάσης της οικουμένης).
Και να σκεφθεί κανείς (συνεχίζει ο Γέρων Δανι­ήλ), ότι όλα αυτά ο Ιερόθεος τα εξωμολογείτο συνεχώς.Οι δε πνευματικοί βλέποντες σταυρούς και τα­πεινώσεις και ότι απέφευγε πασαν αργολογίαν, τον εθεώρουν άγιον της εποχής. Από την παγίδα κατά­φερε να τον γλυτώσει ένας άγιος πνευματικός ο πολύς παπα-Σάββας. Με την διάκριση και την πολ­λή του αγάπη, βοήθησε τον Ιερόθεο να καταλάβει ότι ο εμφανιζόμενος Χριστός ήταν ο διάβολος.
Και όταν του ξαναεμφανίστηκε «υπερζέσας τω θυμώ ο πλανηθείς είπε: «Συ είσαι, όπου μου φαίνε­σαι ως Χριστός; Όχι! Είσαι διάβολος!». Και αμέσως τότε εμφανισθείς ο Βεελζεβούλ, «εγώ, του λέγει, είμαι ο Σατανάς, τον οποίον τόσα έτη λατρεύεις· και κρατω εχέγγυο την υπογραφή σου», (διότι νοερώς πολλάκις τον έβαζε και υπέγραφε). Και αμέσως ο διάβολος όρμησε κατ' επάνω του.
Τότε τον έπιασαν οι πατέρες· και μόλις κατάφε­ραν να τον καθησυχάσουν, ο οποίος έτρεμε ολοφυρόμενος την συμφορά του. Και με εκτενείς προσευ­χές όλης της αδελφότητος και επανειλημμένους εξορκισμούς απεσοβήθησαν του λοιπού οι φαντασίες.
Ίσως να έχετε ιδεί μια υποτίθεται αντιαιρετική αφίσσα, που κυκλοφορεί εδω και καιρό. Γράφει: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΙΑ, ΣΤΑΥΡΟ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, ΛΙΒΑΝΙ, ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ. Θυμίζει σαφώς διαφημιστικό παντοπωλείου. Η εν λόγω ανυπόγραφη αφίσσα προφανώς προέρχεται από χώρουςτουundergroundζηλωτισμού· και θέλομε να πιστεύουμε ότι ενισχύει την νοσηρή μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας. Θεωρούμε επίσης σκόπι­μο να πούμε ότι στους ίδιουςσχισματικούς χώρους ευδοκιμούν τα επίσης νοσηρά σύνδρομα, όπως: το σύν­δρομο του αυτόκλητου σωτήρα της Ορθοδοξίας, το σύνδρομο του αυτόκλητου κριτή πάσης της Οικουμέ­νης, το σύνδρομο του έως θανάτου αγωνιστή κατά του Αντιχρίστου, και πολλοί άλλοι καρποί του πνεύματος της πλάνης και της υπερηφανείας.
Και δεν είναι σύμπτωση, ότι στους ίδιους σχισμα­τικούς χώρους εντοπίζεται συχνά και το σύνδρομο του κατ'επάγγελμα εξορκιστή δαιμονισμένων(το «κατ' επάγγελμα» δεν έχει πάντοτε οικονομική-κερδοσκοπική σημασία).
Ας δούμε σ' αυτό το σημείο ποια είναι και η
     10) ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ.
Κατ' Αρχήν επισημαίνουμε ότι το τελευταίο αυτό σύνδρομο του κατ'επάγγελμα εξορκιστήείναι νοση­ρότατο σύνδρομο και διεισδύει ως μεταδοτικός ιός και στους καθ' ημάς εκκλησιαστικούς χώρους. Και το εν λόγω μικρόβιο προκαλεί εξόχως νοσηρά συμπτώ­ματα όπως: οιεξορκισμοί-showή οιεξορκισμοί σε στυλ «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε».Ερωτάει ο εξορκιστής· απαντάει ο διάβολος. Και οι απαντήσεις του διαβόλου (ο οποίος κατά τα άλλα θεωρείται πατήρ του ψεύδους) εκλαμβάνονται όλες ως έγκυρες μαρτυ­ρίες και ως αδιαμφισβήτητα αληθείς ομολογίες!
Γι' αυτά τα φαινόμενα, έλεγε ο μακαριστός Γέρο­νταςΠορφύριος:«Αυτά που γίνονται σήμερα, που με­ρικοί αυτοχειροτονούνται εξορκιστές και εξορκίζουν δημόσια και παρουσία ακροατηρίου, είναι απαράδε­κτο. Συχνά τα δαιμόνια πειράζουν και τους υγιείς που παρακολουθούν εξορκισμούς, και νομίζουν ότι είναι και αυτοί δαιμονισμένοι. Αλλά εκτός από αυτό, πει­ράζουν και τους ιερείς γιατί τους ρίχνουν σε έπαρση».
Αυτά έλεγε ο π. Πορφύριος. Μάλιστα κάποια φο­ρά επέπληξε αυστηρά ένα κληρικό, ο οποίος διάβαζε περισσότερο ίσως από ότι έπρεπε εξορκισμούς σε πε­ρίπτωση νευρασθενούς μάλλον παρά δαιμονισμένου.
«Εσύ είσαι, του λέει, ο Μέγας Αντώνιος, να εξορκίζεις και να εκδιώκεις δαιμόνια; Εφ' όσον δεν είσαι, γιατί τα ταράζεις με τους εξορκισμούς και μετά αφή­νεις το θύμα τους έρμαιο να το βασανίζουν; Ίσως είναι καλύτερο να μνημονεύεις τον πάσχοντα στην Προσκομιδή ή να κάνεις παρακλήσεις γι' αυτόν».Και κατέληγε ο π.Πορφύριος:«Προσοχή, δεν λέω να μη διαβάζονται εξορκισμοί σε ανθρώπους που δεν μπο­ρούν να βοηθήσουν καθόλου τον εαυτό τους· να δια­βάζονται, αλλά με μεγάλη διάκριση και αθόρυβα».
Η Εκκλησία, όπως γνωρίζομε, πάντοτε συνι­στούσε την χρήση των εξορκισμών μετά φειδούς. Οι άγιοι της Εκκλησίας κάθε άλλο παρά εύκολοι και βιαστικοί ήσαν να διαβάζουν εξορκισμούς σε δαιμο­νισμένους.Η ανάγνωση των εξορκισμών ήταν συνή­θως το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, που εχρησιμοποιείτο στην θεραπευτική αγωγή των δαιμονισμένων. Και τότε πάλι γινόταν με πολλή διάκριση,ταπεινά και αθόρυβα.Ποτέshow!
Το Γεροντικό και τα συναξάρια είναι γεμάτα από περιστατικά, που μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Και συχνά αυτή η ταπείνωσή τους ενεργούσε δραστι­κότερα στην θεραπεία των δαιμονοπλήκτων.
Έφεραν κάποτε ένα δαιμονισμένο σε μια σκήτη. Και παρ' όλο που έγινε ευχή υπέρ αυτού εν τη Εκ­κλησία ουκ εξήρχετο ο δαίμων. Ην γαρ σκληρός. Και τότε λένε οι κληρικοί: Τι θα κάνουμε με αυτόν τον δαίμονα; Κανείς δεν μπορεί να τον βγάλει, παρά μό­νον ο Αββάς Βησσαρίων. Αλλά, άμα τον παρακαλέ­σουμε, δεν πρόκειται να έλθει ούτε στην Εκκλησία.
Και σκέφτηκαν το εξής: Έβαλαν τον δαιμονισμέ­νο να κοιμηθεί στον τόπο που στεκόταν ο Αββάς μέ­σα στην Εκκλησία. Και το πρωί που ήλθε ο άγιος να προσευχηθεί του είπαν: «Ξύπνα και τον αδελφό, Αββά». Έτσι κι έγινε. Ο Αββάς Βησσαρίων είπε στον κοιμώμενο: «Ξύπνα και βγες έξω». Και θεραπεύθηκε αμέσως ο αδελφός.
     Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε επιγραμματικά:
Η Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει την μαγεία με μια άλλη μαγεία. Απορρίπτει κάθε μαγική χρήση των αγιαστικών της μέσων και τονίζει την προσωπική ευθύνη του ανθρώπου για το άνοιγμα θυρών εισόδου στις δαιμονικές ενέργειες.
Το να ζει κανείς εν υπακοή μέσα στην ενότητα της Μιας Εκκλησίας αποτελεί την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση νίκης κατά του διαβόλου, απαλ­λαγής από την καταδυναστεία του και περιφρούρη­σης από τις μεθοδείες του. Γιατί η Εκκλησία έχει κε­φαλή Εκείνον, ο οποίος «εις τούτο εφανερώθη, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου».

ΔΙΑΛΟΓΟΣ 32 2003

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com


Read more:http://www.egolpion.com/antimetopisis_mageias.el.aspx#ixzz3qMUQR0J0