Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Άλις Κούπερ για το Χριστό!

15/06/2017

Εδώ σίγουρα κολλάει η φράση “τα φαινόμενα απατούν”!

Μπορεί να φαίνονταν πάντα σατανικός και περίεργος όμως ο Άλις Κούπερ ήταν πάντα βαθιά θρησκευόμενος και μάλιστα χριστιανός!
Ο Κούπερ γνώρισε το αλκοόλ όταν άρχισε την μουσική του καριέρα, και έπινε πολύ για τα επόμενα 15 χρόνια. Ο Lonn παρέθεσε τα λόγια του ίδιου του Κούπερ:
«Ήμουν ένας απόλυτα λειτουργικός αλκοολικός – πιθανότατα ο πιο λειτουργικός που έχει υπάρξει ποτέ. Δεν έχανα παράσταση. Ποτέ δεν σκόνταψα.
Ποτέ δεν μπέρδεψα τις λέξεις. Δηλαδή, ήμουν ο Ντην Μάρτιν του ροκ-εντ-ρολ» είπε στην συνέντευξή του στο KNAC.COM. Ο Κούπερ δήλωσε πως αυτό που του έκοψε την συνήθεια του ποτού ήταν η θεία επέμβαση στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
«Πίστεψα ειλικρινά πως θεραπεύθηκα, απλά και οριστικά» είπε. «Φαντάζομαι πως θα μπορούσατε να το ονομάσετε θαύμα. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να το εξηγήσω. Εξαλείφθηκε απόλυτα από την ζωή μου.»
Ο Κούπερ έχει συχνά κατονομασθεί ως πρότυπο των σημερινών σοκαριστικών ροκάδων, όπως ο Μέριλιν Μάνσον. Αν και δεν κριτικάρει τον Μάνσον για τους θεατρινισμούς του επί σκηνής, ο Κούπερ ενοχλείται με την αντιχριστιανική στάση του Μάνσον.
«Το δηλώνει έξω από τα δόντια, φωναχτά» είπε ο Κούπερ στην KNAC.COM. «Πιστεύω πως το άλμπουμ [του Μανσον] «Αντίχριστος Σούπερ Σταρ» ήταν μια απευθείας βολή προς το πρόσωπό μου. Δεν ξεκίνησα εγώ τις βολές σε όλο αυτό το πράγμα – στην αντιχριστιανική του στάση… εγώ είχα το στυλ: ‘Ε! Εγώ είμαι Χριστιανός, και δεν θα αποκηρύξω αυτό που πιστεύω.’ Μπορώ να είμαι αστέρας του ροκ-εντ-ρολ, Χριστιανός και Άλις Κούπερ».
Συνέχισε ο Κούπερ:
«Έχω την εντύπωση πως ο Μέριλιν είχε μια πολύ άσχημη Χριστιανική εμπειρία όταν ήταν πιο νέος. Υποψιάζομαι πως είχε μπλέξει με κάποιους όχι-τόσο-Χριστιανούς Χριστιανούς και πως αυτό μάλλον σίγουρα –συγχωρήστε μου την έκφραση- του την κάρφωσε για τα καλά. Ξέρετε, είναι ένας από τους πιο επιδέξιους στο να «βρίσκουν τα κουμπιά σου» που έχω γνωρίσει ποτέ. Και το παιχνίδι αυτό το γνωρίζω καλά, επειδή εγώ το ανακάλυψα το παιχνίδι. Ο Μάνσον … βρήκε μια εντελώς νέα σειρά κουμπιών να πατήσει…. Μέχρι και τα δικά μου κουμπιά πατούσε – κάτι πολύ εντυπωσιακό, αν σκεφθείς πως εγώ πατούσα κουμπιά πριν καν γεννηθεί αυτός.»
Το αγκάλιασμα του Χριστιανισμού από τον Κούπερ επρόκειτο περισσότερο για επιστροφή στην πίστη παρά η ανεύρεσή της.
«Ήμουν αρκετά πεπεισμένος όλη μου τη ζωή, πως μόνο ένας Θεός υπάρχει, και πως υπήρχε ο Ιησούς Χριστός και υπήρχε και ο Διάβολος», είπε στο KNAC.com. «Δεν μπορούσες να πιστεύεις στον Θεό χωρίς να πιστεύεις στον Διάβολο.
Πάντα λέω στα συγκροτήματα πως το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να πιστεύεις απλώς στην έννοια «Διάβολος» ή την έννοια «Θεός», διότι έτσι δεν τους δίνεις την πρέπουσα βαρύτητα. Όταν πιστεύεις στον Θεό, πρέπει να πιστεύεις στον παντοδύναμο Θεό. Δεν είναι απλώς ο Θεός – είναι ο παντοδύναμος Θεός και έχει πλήρη έλεγχο πάνω στις ζωές όλων.
Ο Διάβολος από την άλλη είναι μια μάρκα ένα πραγματικό πρόσωπο που προσπαθεί επίμονα να καταστρέψει την ζωή σου. Αν πιστεύεις πως αυτό είναι μυθολογία, τότε είσαι ένας τέλειος στόχος, διότι πρέπει να ξέρεις πως αυτό ακριβώς θέλει ο Σατανάς: να είναι ένας μύθος. Όμως δεν είναι μύθος – γι’ αυτό είμαι απόλυτα πεπεισμένος. Περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο, είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό.»
Δήλωσε ο Κούπερ:
«Πρέπει να επιλέξουμε. Και όλοι, σε κάποιο σημείο της ζωής τους πρέπει να κάνουν μια επιλογή. Όταν οι άνθρωποι λένε ‘Πώς το πιστεύεις αυτό; Γιατί το πιστεύεις αυτό;’, εγώ απλώς τους λέω πως τίποτε άλλο δεν μιλάει στην καρδιά μου. Δεν μιλάει στην διανόησή μου, δεν μιλάει στην λογική μου – μιλάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά μου και κατ’ ευθείαν στην ψυχή μου, βαθύτερα απ’ ότι έχω ποτέ φανταστεί. Και το πιστεύω απόλυτα. Μετά απ’ όλα αυτά, δεν είμαι ένας πολύ καλός Χριστιανός. Δηλαδή, κανείς δεν είναι ποτέ ‘καλός’ Χριστιανός. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Όταν είσαι Χριστιανός, δεν σημαίνει πως θα γίνεις καλός – σημαίνει πως έχεις ένα πιο ζόρικο δρόμο να τραβήξεις.»
Αν και ορισμένοι έχουν αμφισβητήσει τον συνδυασμό της πίστης του στον Θεό με το ροκ-εντ-ρολ υπόβαθρό του, ο Κούπερ δεν βλέπει κάποια σύγκρουση.
«Είμαι ο πρώτος που θα ροκάρει όσο πιο δυνατά μπορεί, αλλά όταν πρόκειται για αυτό που πιστεύω, είμαι και ο πρώτος που θα το υπερασπιστεί» είπε. «Με έχει βάλει και σε μπελάδες, με τους αυστηρούς Χριστιανούς που πιστεύουν πως για να είσαι Χριστιανός, πρέπει να είσαι γονατιστός 24 ώρες την ημέρα, κλεισμένος μέσα σε ένα ντουλάπι κάπου. Ε, ίσως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ζουν έτσι, αλλά δεν νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος που περιμένει ο Θεός να ζούμε. Όταν ήρθε ο Χριστός, είχε συναναστροφές με τις πόρνες, τους μπεκρήδες και τους άπιστους, επειδή ήταν άνθρωποι που Τον χρειάζονταν. Ο Χριστός ποτέ δεν περνούσε τον χρόνο του με τους Φαρισαίους.»
Όμως, ενώ ο Κούπερ μπορεί να ταυτίζεται με ορισμένα από τα παλιά του θέματα, σήμερα έχει ένα νέο μήνυμα.
«Κάποτε εξυμνούσα την ηθική αποσύνθεση, την όλη παρακμή της» παραδέχθηκε στην συνέντευξή του στο KNAC.com. «Μπορώ και κοιτάζω πίσω σε όσα έκανα τότε και τι κάνω τώρα, και είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όμως την εποχή εκείνη ήμουν το παιδί-αφίσα για την ηθική αποσύνθεση, ξέρετε. Οπότε, ναι, έχω πολλά που χρήζουν συγχώρησης…λόγω άγνοιας… τότε νόμιζα πως έκανα το σωστό. Ήμουν απόλυτα σύμφωνος πως κάθε αγόρι μπορούσε να κοιμάται με το κάθε κορίτσι και να πίνει όσο μπορεί. Αυτό δεν το πιστεύω τώρα. Δεν το πιστεύω, διότι βλέπω πόσο καταστροφικό είναι.»
Ο Κούπερ πιστεύει πως σε όλο τον κόσμο παρατηρείται σήμερα μια πνευματική αφύπνιση.
«Είναι προφανές πως η ανθρωπότητα διψάει για απαντήσεις που να προκύπτουν απευθείας από την συνεδητοποίηση» είπε. «Πρόκειται για το πιο υγιές πράγμα που έχω δει, εδώ και πολύ καιρό, διότι υπάρχει κάτι καλύτερο, και πρέπει ο καθένας να το βρει με τον τρόπο του. Οι άνθρωποι δεν νοιώθουν ολοκληρωμένοι με το πόσα αυτοκίνητα τους ανήκουν, ή πόσο μεγάλο είναι το χρηματιστηριακό χαρτοφυλάκιό τους. Μέχρι και οι εξαρτημένοι λένε ‘Όσα ναρκωτικά και αν παίρνω, δεν νοιώθω ολοκληρωμένος’. Υπάρχει γύρω μας μια πνευματική πείνα. Όλοι το αισθάνονται. Αν δεν το αισθάνεστε τώρα, θα το αισθανθείτε κάποια στιγμή. Πιστέψτε με. Θα το αισθανθείτε.»
2. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του στο BBC Radio-2, Σεπτ. 2007
Ερ. Λοιπόν, ξαναβρήκες την σύνδεσή σου με την πνευματική πλευρά των πραγμάτων – ή μήπως χρησιμοποίησες τον όρο «ανωτέρα δύναμη» – μέσα από την βοήθεια που έλαβες;
Απ. …και στο να γίνω Χριστιανός; Σίγουρα δεν πρόκειται να το αρνηθώ αυτό. Μπορεί να είμαι ένας… και δεν είμαι αυτό που λένε σαρκικός Χριστιανός… δηλαδή, πιστεύω εντελώς την κάθε λέξη της Αγίας Γραφής. Αλλά έτσι όπως την ξέρω εγώ, δεν σημαίνει πως πρέπει να ζω μέσα σε ένα καβούκι κάπου… Νομίζω πως αυτό σημαίνει πως ο τρόπος ζωής μου είναι κατά κάποιον τρόπο αυτό που πιστεύω – δηλαδή, ξέρεις, δεν πάω στα στριπτιζάδικα. Ζω με την σύζυγό μου, το λεξιλόγιο μου μπορεί να είναι διαφορετικά από τους άλλους αστέρες του ροκ, αλλά αυτό σίγουρα δεν έχει αλλάξει την αίσθηση του χιούμορ που έχω – δεν έχει αλλάξει την απόδοσή μου στο ροκ… έχει αλλάξει την άποψή μου, την άποψή μου στο επίπεδο πώς θεωρώ τον κόσμο ότι δεν είναι εντελώς σπίτι μου πια – ξέρεις, για να τον παρατηρώ περισσότερο και να τον σατιρίζω περισσότερο… Ξέρεις, όλα τα τραγούδια μου είναι ή κυνικά, ή σατιρικά ή κάτι άλλο, πάντως μέσα τους πάντα υπάρχει ένα μήνυμα, και δεν κρίνω τους ανθρώπους. Κοιτάω τους ανθρώπους, και σκέφτομαι «α, για φαντάσου»…. Αν με ρωτήσουν, τους λέω «κοιτάξτε, μπορώ να δώσω μια βοήθεια εδώ, αλλά δεν πρόκειται να πηδήξω μέσα στη ζωή σας και να επιδιώξω να σας βαράω στο κεφάλι με την Αγία Γραφή.» Αν με ρωτήσετε, θα σας πω τι πιστεύω… καταλαβαίνετε… οπότε, είμαι σαν ένα έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη… αλλά δεν νομίζω πως… δεν είναι γραμμένο πουθενά μέσα στην Γραφή ότι δεν μπορώ να παίξω τον Μάκβεθ… δεν λέει πουθενά στην Γραφή ότι δεν μπορώ να παίζω ροκ-εντ-ρολ…

Ερ. …και δεν νοιώθεις ντροπή μιλώντας για αυτά…
Απ. Όχι.. όχι… έχουν υπάρξει φορές όπου οι άνθρωποι σκέφτονται «ναι, ίσως να το πιστεύω, αλλά δεν πρόκειται να πω στον κόσμο ότι το πιστεύω, επειδή – ξέρεις – θα χαλάσει το ίματζ μου. Υπ’ όψιν, πως αν έρχεσαι να δεις την παράσταση, και αυτό που κάνω χαλάει το ίματζ… Εγώ πάντα πίστευα πως το καλύτερο στοιχείο του Άλις είναι η εξυπνάδα του. Ο Άλις ποτέ δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει την λέξη «γαμ…», ποτέ δεν υπήρχε υβρεολόγιο στην δική μου παράσταση – ποτέ! Ο Άλις ποτέ δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει την γύμνια, ο Αλις δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει «μπλε» (σημ:. από το κρύο, λόγω γύμνιας). Η παράστασή μου ήταν πάντα μια θεατρική παράσταση βαριετέ. Ήταν ανέκαθεν μια πολύ σκοτεινή και κωμική βαριετέ.
Ερ. Δεν σου έχει λείψει ποτέ το αλκοόλ; [Σημ. ΟΟΔΕ: ήταν Αλκοολικός] Ξέρεις, το να βγαίνεις έξω και να περάσεις μια βραδιά πίνοντας;
Απ. Δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου… Είναι παράξενο, αλλά όταν βγήκα από το νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που μου είπαν ήταν «εδώ είναι η ομάδα Ανώνυμων Αλκοολικών, ο ψυχαναλυτής σου επίσης… αλλά όλα αυτά δεν έχουν φύγει. Πίστεψέ με, μπορεί να νοιώθεις καλά τώρα, αλλά – έχε μου εμπιστοσύνη – οι επιθυμίες σου θα επανέλθουν.»
Και όμως, ποτέ δεν επανήλθαν. Ποτέ. Η επιθυμία (του αλκοόλ) ποτέ δεν επανήλθε. Μέχρι και οι γιατροί μου τηλεφώνησαν μετά από 6 μήνες, ρωτώντας «Πόσες φορές υποτροπίασες;»
«Καμμία»
«Καμμία;» με ρώτησε
«Καμία» του είπα. «Το αλκοόλ έφυγε»
Και δεν έγινε με θεραπεία. Έγινε επούλωση. Ειλικρινά πιστεύω πως ήταν θαύμα, διότι, ένας γιατρός θα σου πει πως – αν είσαι αλκοολικός – είναι σαν να έχεις φυματίωση: βγάζεις μια ακτινογραφία, και να το, μπροστά στα μάτια σου. Δεν φεύγει την επόμενη μέρα. Βγήκα από το νοσοκομείο. Τώρα μου βάζεις πενήντα ποτά μπροστά μου, κάτω από συνθήκες υψηλής έντασης, και ειλικρινά δεν πρόκειται να πιώ ούτε γουλιά από αυτά. Τώρα, αν με γνωρίζεις καλά, θα γνωρίζεις πως δεν έχω καθόλου θέληση… ποτέ δεν κατάφερνα να κάνω δίαιτα. Αν κάπνιζα, θα κάπνιζα οκτώ πακέτα την ημέρα. Μου αρέσει η τηλεόραση, έχω 27 τηλεοράσεις μέσα στο σπίτι. Πίνω 20 Κόκα-Κόλα λάϊτ την ημέρα… Είμαι εντελώς εθισμένο άτομο. Οπότε, δεν έχει τίποτε να κάνει με το να έχω αποφασίσει – έτσι ξαφνικά – «α, δεν πρόκειται εγώ να ξαναπιώ ποτέ». Έγινε θαύμα. Μέχρι και οι γιατροί είπαν «δεν ξέρω καν πώς να το εξηγήσω αυτό το φαινόμενο»… αλλά εγώ πιστεύω πως απλώς μου αφαιρέθηκε (ο αλκοολισμός)…. Ήταν ένα θαύμα…. Και δεν ήμουν Χριστιανός όταν έφυγε το αλκοόλ. Ήταν ένα δώρο. Διότι, πίστεψέ με, θα είχα ξανακυλήσει είκοσι φορές…
Ερ. Λοιπόν, ποιόν έχεις να ευχαριστείς για το θαύμα που λες; Ο Θεός ήταν;
Απ. Τον Θεό ευχαριστώ, χωρίς αμφιβολία! Εδώ που τα λέμε, αφού μπόρεσε να χωρίσει την Ερυθρά Θάλασσα και να δημιουργήσει το Σύμπαν, εννοείται πως μπορεί να αφαιρέσει τον αλκοολισμό από κάποιον! Αυτό είναι μικρό πράγμα, ελάχιστο…

Άγιος Παΐσιος: Οι περισσότεροι νέοι έχουν επηρεασθεί από το κοσμικό πνεύμα και έχουν πάθει ζημιά

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν γεύτηκαν την χαρά της θυσίας και δεν αγαπούν τον κόπο. Μπήκε η τεμπελιά, το βόλεμα, η πολλή άνεση. Έλλειψε το φιλότιμο, η θυσία.
Θεωρούν κατόρθωμα, όταν καταφέρνουν χωρίς κόπο να πετύχουν κάτι, όταν βολεύονται. Δεν χαίρονται, όταν δεν βολεύονται. Ενώ, αν αντιμετώπιζαν τα πράγματα πνευματικά, θα έπρεπε τότε να χαίρονται, γιατί του δίνεται ευκαιρία για αγώνα.
Όλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν την ευκολία. Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο.
Οι κοσμικοί πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα, χωρίς να δουλεύουν. Οι νέοι πώς να περνούν τις εξετάσεις, χωρίς να διαβάζουν. πώς να πάρουν πτυχίο, χωρίς να φεύγουν από την καφετέρια. Και αν είναι δυνατόν, να τηλεφωνούν από την καφετέρια, για να τους δώσουν τα αποτελέσματα ! Ναι, εκεί φθάνουν ! Έρχονται πολλά παιδιά στο καλύβι και μου λένε : «Ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει». «Διάβασε, του λέω, και κάνε και προσευχή».
«Γιατί, μου λέει, δεν μπορεί ο Θεός να με βοηθήσει»; Δηλαδή, την τεμπελιά του να ευλογήσει ο Θεός ; Δεν γίνεται αυτό. Αν το παιδί διαβάζει, αλλά δεν τα πιάνει, τότε θα τον βοηθήσει ο Θεός. Είναι μερικά παιδιά που δεν θυμούνται ή δεν καταλαβαίνουν, αλλά καταβάλλουν προσπάθεια. Αυτά θα τα βοηθήσει ο Θεός να γίνουν τετραπέρατα.
[……………] Οι περισσότεροι νέοι έχουν επηρεασθεί από το κοσμικό πνεύμα και έχουν πάθει ζημιά. Έμαθαν να τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους. δεν σκέφτονται καθόλου τον πλησίον αλλά μόνον τον εαυτό τους. Και όσο τους βοηθάς, τόπο πιο πολύ χουζούρι κάνουν.
Βλέπω κάτι νερόβραστα παιδιά σήμερα. Να κρίνουν το ένα, να βαριούνται το άλλο, ενώ η καρδιά ούτε κουράζεται ούτε γερνάει ποτέ. Να γίνουν καλόγεροι, βαριούνται. Να παντρευτούν, φοβούνται [……………..].
Οι νέοι σήμερα μοιάζουν με καινούργιες μηχανές που τα λάδια τους είναι παγωμένα. Πρέπει να ζεσταθούν τα λάδια, για να πάρουν μπρος οι μηχανές. αλλιώς δεν γίνεται. Έρχονται στο καλύβι ταλαίπωρα παιδιά – δεν είναι ένα και δύο – και με ρωτούν : «Τί να κάνω, Πάτερ; Πώς να περάσω την ώρα μου; Με πιάνει πλήξη». «Να βρεις μια δουλειά, βρέ παιδί». «Έχω, λεφτά, μου λέει. Τί να την κάνω την δουλειά»; Μα ο Απόστολος Παύλος λέει : «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω». Πρέπει να δουλέψεις, για να φας, και ας έχεις χρήματα. Η δουλειά βοηθάει τον άνθρωπο να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής του. Είναι δημιουργία. Δίνει χαρά και παίρνει το άγχος, την πλήξη. Έτσι, βρέ παλληκάρι. να βρεις μια δουλειά που να σου αρέσει έστω και λίγο, και να ξεκινήσεις. Για δοκίμασε, να δεις!».
*ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ, Α΄ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2003, σ. 237

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, Ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης

«Γης, κι αν τον κρατάς, δεν τον έφαες Άδη. Δεν πέθανε. Μαρμάρωσε. Κοιμάται. Θα ξυπνήση!» Κ.Παλαμάς

του Χαράλαμπου Βουρουτζίδη
«Το την πόλιν σοι δούναι, ουτ εμόν εστίν ούτ άλλου των κατοικούντων ενταύθα κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν, μη φειδόμενοι της ζωής ημών»
Η απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου
στο αίτημα του Σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ για την παράδοση της Κωνσταντινούπολης
Η ήττα του Σέρβου δεσπότη των Σερρών Ιωάννη Ugljesa και του αδελφού του Vukasin στις 26 Σεπτεμβρίου του 1371 στη μάχη του Cernomen στον Έβρο έδωσε τη δυνατότητα στους Σέρβους ηγεμόνες Κωνσταντίνο και Ιωάννη Dragaš, που εξουσίαζαν περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας, να καταλάβουν την πόλη των Σερρών για μικρό χρονικό διάστημα αφού, το Νοέμβριο του 1371 την ελευθέρωσε ο Διοικητής της Θεσσαλονίκης Μανουήλ Παλαιολόγος που, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1373 στέφθηκε συναυτοκράτορας του Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου.
Ο Μανουήλ στην πόλη των Σερρών, γνώρισε τη Σερβίδα πριγκίπισσα Έλενα Dragaš την οποία και παντρεύτηκε, μετά την άνοδό του στον αυτοκρατορικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης, στις 10 Φεβρουαρίου του 1392. Η Έλενα Dragaš, λίγο πριν από τη στέψη της σε αυτοκράτειρα μετονομάστηκε σε Ειρήνη και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1450. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος ήταν το τέταρτο παιδί από τα έξι αγόρια που απέκτησε με την Ειρήνη- Έλενα Dragaš ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1404. Από νωρίς ο πατέρας του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος (1391-1425) του ανέθεσε ηγετικές και υπεύθυνες, για τις συνθήκες της εποχής, διοικητικές θέσεις. Έτσι ανέλαβε τη διοίκηση των πόλεων του Εύξεινου Πόντου, τη διοίκηση της Βοστίτσας το 1427 και στη συνέχεια, με τα αδέλφια του Θεόδωρο και Θωμά ανέλαβε τη διοίκηση του Δεσποτάτου του Μυστρά. Την εποχή αυτή κατάφερε να ανακαταλάβει τις εναπομείνασες υπό τον έλεγχο των Φράγκων περιοχές της Πελοποννήσου.
Η διαφωνία των τριών αδελφών ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να επιστρέψει στην Βασιλεύουσα, όπου και παρέμεινε από το Σεπτέμβριο του 1435 έως και τον Ιούνιο του 1346. Πιθανολογείται πως, κατά την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη, συμμετείχε στις προκαταρτικές συζητήσεις για την ένωση των «εκκλησιών» και, χάρη σ’ αυτή την εμπειρία, συμμετείχε σε επιτροπές που μετέβησαν στην Ιταλία για να συζητήσουν αυτό το θέμα.
Από τις 27 Νοεμβρίου του 1439 έως και την πρώτη Φεβρουαρίου του 1440 αντικατέστησε τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η’ Παλαιολόγο (1425-1448) που, επικεφαλής ενός ομίλου από αξιωματούχους της αυλής και εκκλησιαστικούς ηγέτες, πήγε στην Ιταλία για να συμφωνήσει την ένωση των «εκκλησιών» και τη μεταστροφή στο δόγμα των Λατίνων του ορθόδοξου λαού και κλήρου της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. 
Μετά την επώδυνη για την Ορθοδοξία διακήρυξη της ένωσης Λατίνων και Ορθοδόξων, ο Αυτοκράτορας επανήλθε στην Βασιλεύουσα και ο Κωνσταντίνος, τον Οκτώβριο του 1443 επέστρεψε στην Πελοπόννησο, όπου και έγινε Δεσπότης του Μυστρά. Αυτή την εποχή συνομιλεί με τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα, το φιλόσοφο με τη νεοελληνική συνείδηση, που έγραφε στον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγο πως: «Έλληνες εσμέν το γένος, ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί». Καρπός της πνευματικής επίδρασης του φιλοσόφου, που υποστήριζε ότι οι Παροπαμισάδαι, όπως έλεγε του Τούρκους, θεωρώντας τους βυζαντινούς Έλληνεςi ήλθαν για να εκδικηθούν τα όσα έπαθαν οι πρόγονοί τους από το Μέγα Αλέξανδρο, ήταν η στερέωση της Ελληνικής αυτοσυνειδησίας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που επηρέασε μεγάλως τις κατοπινές του αποφάσεις.
Επί των ημερών του, το Δεσποτάτο του Μυστρά, αύξησε τα όριά του και βελτίωσε την άμυνά του με την οικοδόμηση στον ισθμό της Κορίνθου του τείχους του Εξαμιλίου, το οποίο όμως δεν άντεξε στην επίθεση των στρατευμάτων του Μουράτ του Β΄, που νίκησε τον Κωνσταντίνο στις 10 Δεκεμβρίου του 1446 και τον υποχρέωσε να γίνει φόρου υποτελής του.
Στις 31 Οκτωβρίου του 1448 πεθαίνει, χωρίς να αφήσει απογόνους, ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄Παλαιολόγος που, παρά τη σθεναρή αντίσταση του Μητροπολίτου Εφέσου Μάρκου του Ευγενικού είχε υπογράψει στις 6 Ιουλίου του 1439 την ένωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους σχισματικούς Λατίνους. 
Στο θρόνο της Αυτοκρατορίας τον διαδέχεται ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος- Δραγάσης που, στις 6 Ιανουαρίου του 1449 στέφθηκε Αυτοκράτορας στο Μυστρά ως Κωνσταντίνος ο ΙΑ΄ και δύο μήνες αργότερα εισήλθε στην Κωνσταντινούπολη.
Την αρχή της βασιλείας του σημάδεψαν γεγονότα με τεράστια πολιτική σημασία. Το πρώτο ήταν η παραίτηση από τη θέση του καθολικού κριτή και γενικού σεκρετάριου των ανακτόρων του Γεννάδιου Σχολάριου που έγινε το 1450ii. Το δεύτερο ήταν ο θάνατος στις 2 Φεβρουαρίου του 1451 του Σουλτάνου Μεχμέτ του Β΄ και, το τρίτο η φυγή από τη Βασιλεύουσα του Πατριάρχη Γρηγορίου Β΄ Μελισσηνού τον Αύγουστο του 1451.
Η ανάληψη της εξουσίας από το νεαρό Μωάμεθ επιδείνωσε τις σχέσεις Οθωμανών και Βυζαντίου. Η στρατιωτική πίεση των Οθωμανών στην Κωνσταντινούπολη, που αυτή την εποχή ήταν πρωτεύουσα και κράτος της κάποτε κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καθημερινά αυξανόταν και, η σύγκρουση φαινόταν πως ήταν αναπόφευκτη. Οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αυτοκρατορίας ήταν αξιόμαχες, αλλά αριθμητικά ασύγκριτα λιγότερες απ’ αυτές που διέθετε ο νέος Οθωμανός Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄.
Από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο δεν έλειπε η προνοητικότητα, το θάρρος και η αποφασιστικότητα. Οι προθέσεις του νέου Σουλτάνου έδειχναν πως, η σύγκρουση ήταν προ των πυλών της Κωνσταντινουπόλεως. Οι δυνατότητες βοήθειας για την Αυτοκρατορία ήταν περιορισμένες, καθώς ο Σέρβος Δεσπότης Γεώργιος Μπράνκοβιτς (1427), εγγονός του Πρίγκιπα Λαζάρου, που είχε ηρωικότατα αντισταθεί στις στρατιές του Μουράτ Α΄ στη μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389) δεν είχε τη δυνατότητα να παράσχει βοήθεια, αφού η Σερβία βρισκόταν υπό τον Οθωμανικό ζυγό από το 1439. Ακόμη, η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των Σέρβων και των Ούγγρων του Ιωάννη Ουνιάδη, η ήττα του χριστιανικού στρατού στις μάχες της Βάρνας το 1444 και του Ουνιάδη στο Κοσσυφοπέδιο το 1448 απέκλειαν κάθε βοήθεια από τις χριστιανικές δυνάμεις της Μεσευρώπης, γιατί ο Ουνιάδης είχε συνάψει ανακωχή με τους Τούρκους το Νοέμβριο του 1451.
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, παρά το γεγονός πως δεν είχε περιορισμένη αντίληψη της συνολικής πολιτικής καταστάσεως στην Δύση, δεν υποψιαζόταν τις ραδιουργίες του πάπα Νικόλαου του Ε΄, που ενίσχυε με όλα του τα πολιτικά και οικονομικά μέσα το θρασύ Βασιλιά της Αραγωνίας και Νεαπόλεως Αλφόνσο τον Ε΄ του οποίου, οι πολιτικές και στρατιωτικές φιλοδοξίες έφταναν έως και την ίδρυση μιας νέας λατινικής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη. 
Η «…πολυώνυμος… και μεγαλώνυμος… η μεγαλόπολις αύτη Πόλις πασών των υπό τον ήλιον πόλεων…» ήταν γεωγραφικά απομονωμένη από το χριστιανικό της περίγυρο. Η μόνη οδός επικοινωνίας της, με τη Δύση, ήταν η θάλασσα.
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, δεν είχε μπροστά του πολλές επιλογές. Τον Απρίλιο του 1451 στέλνει στη Ρώμη τον Ανδρόνικο Βρυένιο Λεοντάρη να ζητήσει βοήθεια. 
Ο αυτοκρατορικός απεσταλμένος δίνει στον πάπα Νικόλαο Ε΄ δυο επιστολές. Η πρώτη ήταν του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος εξηγούσε στον πάπα πως, ο καιρός είναι κατάλληλος για την παροχή βοήθειας προκειμένου να αντιμετωπισθεί το στράτευμα του νεαρού Σουλτάνου ενώ, με τη δεύτερη επιστολή, που συνέταξαν οι ανθενωτικοί: «ουχ εκόντες…αλλά ηναγκασμένοι και βεβιασμένοι τας συνειδήσεις…» προτεινόταν στον πάπα η σύγκλιση μιας νέας συνόδου στην Κωνσταντινούπολη, που θα επανεξέταζε τις μεταξύ των δυο εκκλησιών διαφορές.
Εν τω μεταξύ και, κάτω από την αυξανόμενη δυσαρέσκεια του λαού της Πόλης, για τον ύποπτο ρόλο του στο ακανθώδες θέμα της ενεργοποίησης των όρων της συνόδου της Φλωρεντίας και της καλλιέργειας ασταθούς πολιτικού κλήματος στη Βασιλεύουσα, ο ενωτικός Πατριάρχης Γρηγόριος Β΄ Μελισσηνός τον Αύγουστο του 1451 φεύγει κρυφά από την Κωνσταντινούπολη, χωρίς να παραιτηθεί από Πατριάρχης, και πηγαίνει στη Ρώμη.
Το αίτημα του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου για στρατιωτική βοήθεια συζητήθηκε στη Ρώμη και στις αυλές της Βενετίας και της Γένοβας, που έχοντας οικονομικά συμφέροντα στα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Κύπρο και στον Γαλατά, δεν επιθυμούσαν μια ευθεία αντιπαράθεση με τους Οθωμανούς.
Έτσι η Γένοβα απέτρεψε τους πολίτες της, που ζούσαν στη συνοικία του Πέραν, να εμπλακούν στη διαμάχη, ενώ η Βενετία και ο πάπας άρχισαν να ετοιμάζουν έναν μικρό στόλο, που ποτέ δεν έφτασε στην Βασιλεύουσα και, ο Αλφόνσος της Αραγωνίας στην πιο ακατάλληλη χρονική στιγμή, απέσυρε τα δέκα πλοία που διατηρούσε στο Αιγαίο.
Η φυγή του Πατριάρχη από την Κωνσταντινούπολη, δημιούργησε σοβαρά προβλήματα τόσο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και στις σχέσεις της Αυτοκρατορίας με τον πάπα Νικόλαο Ε΄ ο οποίος, με υπόδειξη του φυγά Πατριάρχη Μελισσηνού, αντελήφθη την παρελκυστική πολιτική του Κωνσταντίνου στο θέμα της ενώσεως και, με επιστολή του, ζήτησε τόσο την αλλαγή των θέσεων του Αυτοκράτορα στο ζήτημα της ένωσης των εκκλησιών, όσο και την επιστροφή και αποκατάσταση του προδότη Μελισσηνού.
Όμως, η απαίτηση του πάπα Νικόλαου, για άμεση ενεργοποίηση των όρων της συνόδου της Φλωρεντίας, πέρα από την αποκατάσταση του προδότη και λατινόφρονα πατριάρχη Γρηγορίου Μελισσηνού ήταν αυτή που, ουσιαστικά, ναρκοθέτησε κάθε καλή πρόθεση στη Δύση, για παροχή βοήθειας στους Έλληνες.
Η προσδοκία στρατιωτικής βοήθειας που, παρά τις υποσχέσεις, ποτέ δεν έφτασε από τους Λατίνους, καθώς και η μεγάλη αίσθηση ευθύνης για την τύχη της Αυτοκρατορίας οδήγησαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στο λάθος, να μην αξιολογήσει σωστά το έμψυχο δυναμικό που βρισκόταν μέσα στη Βασιλεύουσα. Δεν πίστεψε στη δύναμη του λαού, στο αξιόμαχο φρόνημά του, που περιγράφεται στο Ρωσικό χρονικό του Νέστορα Ισκεντέρηiiiκαι φάνηκε περίτρανα στη μεγάλη μάχη της 29ης Μαΐου και, ιδιαίτερα, μετά την επαίσχυντη φυγή του Λατίνου Ιουστινιάνη.
Στις αρχές του 1452 ο Σουλτάνος διέταξε το κτίσιμο του ισχυρού φρουρίου Ρούμελη-Χισάρ που, μαζί με το φρούριο Αναντολού-Χισάρ έδιναν στους Οθωμανούς τον έλεγχο των στενών του Βοσπόρου.
Από τον Οκτώβριο του 1452 που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη ο αρνησίθρησκος πρώην Μητροπολίτης Κιέβου Ισίδωρος, ως καρδινάλιος και παπικός λεγάτος με μια μικρή δύναμη διακοσίων τοξοτών, αναζωπυρώθηκε το θέμα της ένωσης των «εκκλησιών». Επιτροπές λαϊκών και αρχόντων συζήτησαν, με προτροπή του Αυτοκράτορα, τις προϋποθέσεις αυτής της ένωσης. Η κατάληξη όλων αυτών των συζητήσεων, με απαίτηση του Αυτοκράτορα, αποτυπώθηκε σε κείμενο που συνέταξαν τα μέλη της Σύναξης του Πατριαρχείου, που συνήλθε στο παλάτι στις 15 Νοεμβρίου του 1452. Στο κείμενο αυτό τονιζόταν οι θεολογικές διαφορές με τους Λατίνους και εν τέλει, για ποιους λόγους διαφωνούν με το αποτέλεσμα της συνόδου της Φλωρεντίας. Τέλος, τα συμπεράσματα αυτής της Συνόδου, κατέληγαν σε πρόταση σύγκλισης νέας Συνόδου στην Πόλη.
Μέσα στην αγωνία του, για τη σωτηρία της Αυτοκρατορίας, αυτός ο Έλληνας «…ο κύρης Κωνσταντίνος, ο φρένιμος, ο δυνατός, ο περισσά ανδρειωμένος, ο πράγος, ο καλόλογος, η φήμη των Ρωμαίων…»iv πήρε μια απόφαση, που ξεπέρασε τα όρια του δόγματος της Οικονομίας, δόγμα που υπό ορισμένες προϋποθέσεις επιτρέπει την προσωρινή ή και μόνιμη απόκλιση από την «ακρίβεια», «χάριν μείζονος ωφελείας τινών ή της καθ’ όλου Εκκλησίας»vεφόσον όμως παραμένει αλώβητη η ευσέβεια και η ακεραιότητα του Ορθοδόξου Δόγματος. Πέντε μόλις μήνες πριν από την αποφράδα ημέρα, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, ενεργοποίησε το ναυαγισμένο σχέδιο της ένωσης των εκκλησιών και διακήρυξε, μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας την ένωση, τελώντας λειτουργία κατά το ρωμαϊκό τυπικό, στην οποία χοροστάτησε ο πλανεμένος, πρώην μητροπολίτης Κιέβου και νυν καρδινάλιος Πελοποννήσου Ισίδωροςvi.
Η πολιτική αυτή απόφαση διατάραξε την κλονισμένη από καιρό ομόνοια και συνοχή του λαού της Κωνσταντινούπολης. 
Οι συνέπειες αυτής της απόφασης, ήταν εξαιρετικά μεγάλες. Η προσβολή του θρησκευτικού φρονήματος του λαού, οδήγησε σε διαμάχες και διαίρεσε τους άρχοντες.
Στη Μονή του Παντοκράτορος συγκεντρώθηκαν οι ανθενωτικοί και τέλεσαν τη Θεία Λειτουργία. Το μένος τους εναντίον των Παπικών δεν πήγαζε μόνο από τις διαφορές του δόγματος. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει την απίστευτη βαρβαρότητα των Λατίνων σε βάρος του λαού της Αυτοκρατορίας, μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1204 ούτε και οι Κωνσταντινουπολίτες αγνοούσαν το πώς ζούσαν οι ομόδοξοί τους σε λατινοκρατούμενες περιοχές της Ελλάδας και γι’ αυτό, κάθε συζήτηση για τους Λατίνους όξυνε τα πνεύματα, με αποτέλεσμα να σημειωθούν κινητοποιήσεις και, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Αυτοκράτορα να κλονισθεί. Έτσι, όταν τον Απρίλιο του 1453 κάτω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης συγκεντρώθηκε ένα ισχυρό στράτευμα, ενωμένο υπό τη σιδηρά εξουσία του Μωάμεθ Β΄ μέσα στη Βασιλεύουσα ο λαός ήταν δυσαρεστημένος με τον Αυτοκράτορα, ενώ οι Γενουάτες, που ζούσαν στη συνοικία του Γαλατά, λειτουργούσαν ως πέμπτη φάλαγγα για τους Τούρκους.
Η τελική επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης αποφασίσθηκε από τον Μωάμεθ να γίνει στις 29 Μαΐου του 1453.
Στο ναό της Αγίας Σοφίας τελέστηκε λειτουργία και, δυστυχώς, ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, κοινώνησε από τα χέρια του προδότη της Ορθοδόξου πίστεως Καρδινάλιου Ισίδωρου.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος-Δραγάσης, «η γενναιότητα και το ήθος του οποίου σπανίως συναντάται στην Παγκόσμια Ιστορία»vii, με 5.000 Έλληνες πολεμιστές και 2.000 Λατίνους, το κύριο σώμα των οποίων αποτελούσαν οι 700 μισθοφόροι του γενουάτη Ioannes Iustinianus Longus, αντιστάθηκε στις ορδές των Οθωμανών και, η πρώτη επίθεσή τους αποκρούσθηκε με επιτυχία.
Λίγο νωρίτερα από την αποφράδα ημέρα, πρεσβευτές του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, διεμήνυσαν υπερήφανα στον Μωάμεθ, ως απάντηση στο αίτημά του (21 Μαΐου) να του παραδοθεί η πόλη, πως: «Εάν μεν θέλης και συ να ζήσης με μας ειρηνικά, όπως έζησαν και οι πρόγονοί σου, θα οφείλουμε χάρι στο Θεό…Το να σου δώσω όμως την Πόλι, ούτε δικαίωμά μου είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της. Γιατί από κοινού θα πεθάνουμε όλοι με τη θέλησί μας και δεν θα λυπηθούμε την ζωή μας»viii.
Η επίθεση των πυροβόλων όπλων των Οθωμανών εναντίον των τειχών της πόλης, το πρωί της 29 Μαΐου του 1453 ήταν ιδιαίτερα σφοδρή. 
Στα τείχη της Πόλης ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ως ίσος με τους Ορθόδοξους πολεμιστές και τους Λατίνους στρατιώτες, αμυνόταν γενναία. Όμως, ο τραυματισμός του Ιωάννη Ιουστινιάνη από θραύσμα πυροβόλου όπλου και η αποχώρησή του από τους προμαχώνες, ήταν μεγάλο πλήγμα στην άμυνα της πόλης, μεγαλύτερο και από αυτό που οι Οθωμανοί της κατάφεραν με την υπερνεώλκηση 70 τουρκικών πλοίων από το Βόσπορο στον Κεράτιο στις 23 Απριλίου του 1453. Έτσι: «ο τοσαύτα ανδρίας δείγματα προαποδειξάμενος Ιουστινιανός, καταβληθείς υπό του εκ της πληγής πόνου, από δειλία, μικροψυχεί και εν τοιαύτη κρισιμοτάτη στιγμή εγκαταλιπών την θέσιν φεύγει»ix, παρά τις παρακλήσεις του Αυτοκράτορα.
Η επαίσχυντη αποχώρηση του τραυματισμένου Ιωάννη Ιουστινιάνη, μείωσε τις δυνάμεις των αμυνόμενων, γιατί οι Λατίνοι μαζί με τον αρχηγό τους επιβιβάσθηκαν σε πλοία και έφυγαν για τη Χίο, όπου ο Ιουστινιάνης πέθανε με σύντροφό του τη ντροπή. Όμως, η ζημιά είχε γίνει. Οι υπερασπιστές της πόλης την πιο κρίσιμη ώρα, στερήθηκαν έναν μεγάλο εμπνευστή του πολεμικού τους φρονήματος.
Ο αγώνας του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, εκεί στην Πύλη του Πέμπτου, δεν μειώθηκε και: «…μέγας τωόντι εν τη δυστηχία αυτού γενόμενος, επεδείξατο ανδρίαν απαράμιλλον και ηρωϊσμόν εφάμιλλον του Λεωνίδα και των Σπαρτιατών»x. Αγωνίστηκε ο Αυτοκράτορας, χωρίς τα αυτοκρατορικά του εμβλήματα, μαζί με τους εναπομείναντες Έλληνες στις επάλξεις, έως και την τελική πτώση του ίδιου και της Βασιλεύουσας των Πόλεων.
Οι Οθωμανοί «λυκοφεγγούσης της ημέρας»xi βρήκαν ανοιχτή μια μικρή πόρτα στο κάστρο, την Κερκόπορτα, μπήκαν στην Πόλη και: «Τέλος πάντων την 29η Μαΐου 1453 είδεν η Δύσις εκπληρούμενον τον σκοπόν, τον οποίον προ εξακοσίων ετών λυσσωδώς επεδίωκεν»xii.
Η Κερκόπορτα, ένας κόκκος άμμου, έκρινε την ιστορία του κόσμουxiii.
«Η Πόλις της οικουμένης… της καλλονής η εστία, το πρόσκαιρον της τρυφής χωρίον…του ημετέρου γένους το έδαφος, το των αγαθών πρυτανείον, ομόροις το θέλγητρον, και αλλογενέσιν ηδύτατον λάλημα…η κοινή πατρίς και μήτηρ και τροφός των ορθοδόξων Χριστιανών»xiv ΕΑΛΩ! ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ και από τότε παραμένει σκλαβωμένη.
Ο Μιχαήλ Δούκας, με απλότητα, διηγείται τις τελευταίες στιγμές του αυτοκράτορα: «Ο βασιλεύς ουν απαγορεύσας εαυτόν, ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον «ουκ έστι τις των χριστιανών του λαβείν την κεφαλήν μου απ΄ εμού;» ην γαρ μονώτατος απολειφθείς. τότε εις των Τούρκων δους αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο’ των όπισθεν δ΄ετέρος καιρίαν δους πληγήν, έπεσε κατά γης’ ου γαρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς εστίν, αλλ’ ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν». Ο ίδιος συγγραφέας υποστηρίζει πως, ο Μωάμεθ, ζήτησε το σώμα του Αυτοκράτορα και οι Οθωμανοί: «πλείονας κεφάλας των αναιρεθέντων έπλυναν, ει τύχοι και την βασιλικήν γνωρίσωσι, και ουκ ηδυνήθησαν γνωρίσαι αυτήν, ει μη το τεθνεώς πτώμα τού Βασιλέως ευρόντες ο εγνώρισαν εκ των βασιλικών περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί αετοί ήσαν γεγραμμένοι, ως έθος υπήρχε τοις βασιλεύσι». Κανένας από τους ιστορικούς της Αλώσεως δεν είδε το εθνικά ιερό σκήνωμα του Αυτοκράτορα.
Ο ηρωικός θάνατός του Κωνσταντίνου μετατράπηκε από τον Ελληνικό Λαό σε ίστρο εθνικής ζωής, που μπολιάστηκε με θρύλους, σύμφωνα με τους οποίους άγγελος Κυρίου άρπαξε το Βασιλιά μέσα από τα χέρια των Τούρκων και, τον έκρυψε σε μια σπηλιά όπου και παραμένει «Μαρμαρωμένος», για να ξαναρθεί στο πλήρωμα του χρόνου και, με το σπαθί του, να διώξει τους Τούρκους από τη Βασιλίδα των Πόλεων.
Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, για τον Ελληνικό λαό δεν πέθανε! 
Η πίστη αυτή τροφοδοτούσε τις ελπίδες του γένους, για μια επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, όπως το 1261 που διώχτηκαν οι Λατίνοι. Του γένους, η ελπίδα αυτή, ενέπνευσε τον ποιητή Κ. Παλαμά, που τη συνόψισε με τους στοίχους : «Μαρμαρωμένος βασιλιάς, και θα ξυπνώ απ’ το μνήμα/ το μυστικό και τάβρετο, που θα με κλειή, θα βγαίνω/ και τη χτιστή χρυσόπορτα ξεσχίζοντας, θα τρέχω/ και χαλιφάδων νικητής και τσάρων κυνηγάρης/ πέρα στην Κόκκινη Μηλιά θα παίρνω την ανάσα!».
Το Έθνος, με την ηρωική αντίσταση του τελαυταίου Αυτοκράτορά του είχε ελπίδες αναγέννησης και, ακριβώς, το τέλος του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, αντάξιο Έλληνα στρατηλάτη και, η άρνησή του να παραδοθεί, αποτέλεσαν το ιδεολογικό υπόβαθρο της επανάστασης του 1821, όπως μαρτυρά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Μι­αν φο­ρν, όταν επή­ρα­μεν το Ναύ­πλιον, ήλ­θεν ο Ά­μιλ­τον να με ιδή· μου είπε ό­τι: πρέ­πει οι Έλ­λη­νες να ζη­τή­σουν συμ­βι­βα­σμόν, και η Άγ­γλί­α να με­σι­τεύ­σ· εγ του απε­κρί­θη­κα, ότι αυτ δεν γί­νε­ται πο­τέ, ελευ­θε­ρί­α ή θά­να­τος· εμείς, κα­πι­τν Άμιλ­τον, πο­τ συμ­βι­βα­σμ δεν εκά­μα­με με τους Τούρ­κους· άλ­λους έκο­ψε, άλ­λους εσκλά­βω­σε με το σπα­θ και άλ­λοι, κα­θς εμείς, εζού­σα­μεν ελεύ­θε­ροι απ γεν­νε­ εις γεν­νε­ά· ο Βα­σι­λεύς μας εσκο­τώ­θη, καμ­μί­α συν­θή­κη δεν έκα­με, η φρου­ρ του είχε παν­το­τι­νν πό­λε­μον με τους Τούρ­κους και δύο φρού­ρια ήτον πάν­το­τε ανυ­πό­τα­κτα· –με είπε, ποία είναι η βα­σι­λι­κ φρου­ρά του, ποία εί­ναι τα φρού­ρια;– η φρου­ρ του Βα­σι­λέ­ως μας είναι οι λε­γό­με­νοι Κλέ­φται, τα φρού­ρια η Μά­νη και το Σού­λι και τα βου­νά».
Ο αρχιστράτηγος του αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας, γνήσιος εκφραστής της συνείδησης του Ελληνικού Λαού έλεγε πως: «Έχουμε βασιλιά τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στην Πόλη» ενώ, είναι στερεά η πίστη των Ελλήνων πως, τα λόγια των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ προς την Παναγία Μητέρα του Κυρίου: «Σώπα, κυρία Δέσποινα, μην κλαίης, μη δακρύζης, πάλε με χρόνους, με καιρούς, πάλε δικά μας θα ‘ναι», ανυπερθέτως θα επαληθευτούν στο πλήρωμα του χρόνου.
  • i Θεοδώρου Νικολάου: Αι περί πολιτείας και δικαίου ιδέαι του Γ. Πλήθωνος Γεμιστού, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών, 1974, σ. 38.
  • ii Θεόδωρου Ζήση, Γεννάδιος Β΄ Σχολάριος (Βίος-Συγγράμματα-Διδασκαλία). Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών. Θεσσαλονίκη 1980, σ. 168.
  • iii Μ. Αλεξανδρόπουλος, Η πολιορκία και η άλωση της Πόλης. Το Ρωσικό χρονικό του Νέστορα Ισκεντέρη. Έκδοση Κέδρος, 1978, σ. 88.
  • iv Η άλωση της πόλης, «Τραγούδια και θρήνοι για την άλωση». Έκδοση Ακρίτας, 1994, σ. 346.
  • v Ιερωνύμου Κοτσώνη, Προβλήματα «Εκκλησιαστικής Οικονομίας», Αθήνα 1957, σ. 209
  • vi Θεοδώρου Ζήση, Γεννάδιος Σχολάριος ό.π., σ. 168.
  • vii Στήβεν Ράνσιμαν, Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Έκδοση Μπεργαδή, 1979, σ. 11.
  • viii Μιχαήλ Δούκα, Το χρονικό της αλώσεως. Πάπυρος, 1971, σ. 130.
  • ix Α.Δ.Μορτμάνου, Πολιορκία και άλωσις Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων εν έτει 1453, Αθήνα 1859, σ. 42.
  • x Ο.π. σ.41
  • xi Μιχαήλ Δούκα, Ο.π.
  • xii Κ. Σάθα, Τουρκοκρατούμενη Ελλάς 1453-1821, Έκδοση Καμαρινόπουλου, 1962, σ. 1.
  • xiii Στέφαν Τσβάιχ, Η τελευταία λειτουργία. Στήβεν Ράνσιμαν, Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Έκδοση Μπεργαδή, 1979, σ. 40.
  • xiv Ν. Τωμαδάκη, Περί Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, « Ι. Βρυέννιου, Δημηγορία περί του της πόλεως ανακτίσματος», Έκδοση Πουρνάρα, 1993, σ. 243.
https://katanixi.gr/2019/05/28/κωνσταντίνος-ια΄-παλαιολόγος-ο-τελευ/