Τώρα, το να βλέπεις τον Ευριπίδη να ψηφίζει... ΣΥΡΙΖΑ και την Εβελίνα Παπούλια σαν να ξαμολύθηκε από το μιούζικαλ «Δαίμονες» και να βρέθηκε κατά λάθος στην Επίδαυρο, μπορεί να διασκέδαζε τον Αριστοφάνη, γιατί και χωριάταρος και λαϊκιστής παρουσιάζεται στις κατά καιρούς διασκευασμένες κωμωδίες του όπως βλέπουν το φως των προβολέων στην καλυμμένη από πανιά και κουρέλια θυμέλη τού αρχαίου θεάτρου τής Επιδαύρου.
Ο Β. Χαραλαμπόπουλος...Ο Γιάννης Κακλέας είναι ένας σκηνοθέτης ειδικός στο να κινεί και να εμψυχώνει μεγάλα σύνολα υποκριτών, τραγουδιστών και χορευτών. Είναι δεξιοτέχνης της εικόνας κι η αισθητική του υψηλών προδιαγραφών. Και μόνον η εικόνα από τον Χορό τών μυστών στα άρρητα της Ελευσίνας, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Απολαυστικά κωμικός ήταν και ο χορός των βατράχων, που έμοιαζαν μάλλον με εξωγήινοι από τη σπιλμπεργκική ταινία «Ε.Τ.».
Ο μόνιμος συνεργάτης του, Μανόλης Παντελιδάκης, έστησε ένα μπαρόκ σκηνικό, που μετέτρεπε τη σκηνή και τα πέριξ σε... Χαλυβουργική. Θαυματοποιός η ενδυματολόγος Εύα Νάθενα έντυσε και ξέντυσε ηθοποιούς και μέλη του Χορού με αξιοθαύμαστη πρωτεϊκότητα. Το όλον θέαμα οφείλει πολλά στην κίνηση και στις χορογραφίες που δίδαξε ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ενώ η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου ήταν μάλλον εκκωφαντική για το αρχαίον κοίλον, ταίριαζε όμως στο σκηνοθετικό όραμα, όπως επίσης και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.
...και Ε. Παπούλια στους «Βατράχους»Αφησα τους πρωταγωνιστές τελευταίους, όχι γιατί «οι έσχατοι έσονται πρώτοι», αλλά γιατί εξαργύρωσαν τους κόπους τους με το παραπάνω και το χειροκρότημα ήταν εύγλωττο (κι εύλογον... ίσως), ακόμα και σε μεμονωμένες ατάκες ή... πιρουέτες των καλών ηθοποιών. Ταιριαστή διανομή, αλλά οι επιθεωρησιακές πολιτικολογίες, οι περιττές βωμολοχίες και τα εμβόλιμα ποιήματα τεθνεώτων και ζωντανής ποιήτριας, έδωσαν στο όλον θέαμα μια βλαχομπαρόκ αποθέωση. Μόνον οι ψησταριές και τα κοκορέτσια έλειπαν.
Γι' αυτό λέω ότι ίσως ο Αριστοφάνης θα απολάμβανε το θέαμα, όμως φεύγοντας θα απορούσε: «Καλό ήταν, αλλά ποιος το έγραψε;». Και σε άλλα με υγεία.
Οσο για την αειθαλή κι αθάνατη ποιήτρια, εύστοχη η άκαιρη και παράταιρη επιλογή του στίχου της για τις «συμβουλές μακροζωίας σε νεκρούς». Αν ο σκηνοθέτης και μεταφραστής δεν ήθελε να την ειρωνευτεί, τα κατάφερε εν τούτοις.
Παρεμπιπτόντως, από πού κι ώς πού σκηνοθέτες που δεν έχουν κλασική παιδεία κι επαρκή αρχαιογνωσία (για να μην πω αρχαιομάθεια) υπογράφουν και τις μεταφράσεις του αρχαίου δράματος; Χάθηκαν οι ειδικοί; Δεν θέλω να υπονοήσω ότι επικαρπούνται και τα ποσοστά του μεταφραστή. Αλλά, εν τέλει, γιατί δεν γράφουν κάτω από τον τίτλο του πολύπαθου έργου τη σαφή λακωνική και καθαρή επεξήγηση: «ελεύθερη διασκευή από το πρωτότυπο», ή, καλύτερα: «ελεύθερη απόδοση από τις δοκιμασμένες μεταφράσεις των........ (ακολουθούν ονόματα γνωστών υπόπτων)». Ολα καλά και φωτεινά.
Θαύμασα το σύντομο πέρασμα του Σπύρου Μπιμπίλα που παζαρεύει -ως πεθαμένος- την αμοιβή του ως αγωγιάτη για τις βαλίτσες του Διόνυσου που βάλθηκε να κατέβει στον κάτω κόσμο μιμούμενος τον Ηρακλή. 7
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=446037,
