http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=452883
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ
Πριν από λίγες μέρες ο Γάλλος υπουργός Αμυνας ζήτησε τη στρατηγική επέμβαση στη Λιβύη. Και ξαφνικά αναρωτήθηκα, μα δεν συνέβη αυτό πριν από τρία χρόνια; Δεν επενέβησαν οι Δυτικοί μ' επικεφαλής τη Γαλλία του Σαρκοζί για να εκδιώξουν βίαια τον δικτάτορα Καντάφι και να εδραιώσουν στη χώρα τη δημοκρατία; Τι χρειάζεται, λοιπόν, μία δεύτερη επέμβαση;
Η κοινή λογική απάντηση που υπάρχει εδώ είναι η εξής: κάτι δεν πήγε καλά με την πρώτη. Κι όμως ο Καντάφι εκδιώχτηκε, λιντσαρίστηκε, το σύστημά του διαλύθηκε και την εξουσία πήραν οι αντάρτες ισλαμιστές, αυτοί που στηρίχτηκαν από τις δυτικές δυνάμεις. Τι έκαναν όμως οι αντάρτες ισλαμιστές όταν πήραν την εξουσία; Ο,τι ξέρουν να κάνουν οι τζιχαντιστές. Δολοφονίες, εγκλήματα, επιβολή θεοκρατικών νόμων, ίντριγκες, εμφύλιες συρράξεις, γενικώς όλα, εκτός από τη θεμελίωση δημοκρατικών θεσμών.
Αντίστοιχα συνέβη και στο Ιράκ, όπου να μεν υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση, όμως μεγάλο μέρος της χώρας έχει καταληφθεί από τους φανατικούς του Ισλαμικού Κράτους και ο εμφύλιος είναι πραγματικότητα. Κι όμως, πήγαν εκεί και πάλι οι Αμερικανοί να διώξουν τον δικτάτορα Σαντάμ και να εδραιώσουν τη δημοκρατία στη χώρα του.
Παραλίγο να γίνει κάτι ανάλογο και στη Συρία, όπου και πάλι η «Δύση» στόχευσε τον Ασαντ και θέλησε να διαλύσει το δικτατορικό σύστημα για να επαναφέρει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Σ' αυτή βέβαια την περίπτωση δεν έφυγε ο Ασαντ, όμως ένα μέρος της Συρίας καταλήφθηκε από τους φανατικούς ισλαμιστές, με τους οποίους υπάρχει εξίσου εμφύλιος πόλεμος.
Και στις τρεις περιπτώσεις η πολιτική αυτή των Δυτικών ήταν λάθος. Επικίνδυνο λάθος που απειλεί τη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Ο Καντάφι κι ο Σαντάμ, αλλά και ο Ασαντ, δεν υπήρξαν εχθροί της Δύσης. Είχαν απαρνηθεί την τρομοκρατία (ειδικά μάλιστα ο Καντάφι είχε αποζημιώσει και τα θύματά του), είχαν απαρνηθεί την ιδέα των πυρηνικών όπλων (μάλιστα ο Καντάφι είχε αποκαλύψει το επικίνδυνο εμπόριο πυρηνικών του Πακιστανού επιστήμονα Α.Φ. ΚΗΑΝ), είχαν κυνηγήσει, όπως κι ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, τους ισλαμιστές τρομοκράτες, σταματούσαν το ανθρώπινο εμπόριο μεταναστών μεταξύ Νότιας Σαχάρα και Μεσογείου, και γενικώς είχαν καλές σχέσεις με τη Δύση.
Δεν ήταν λοιπόν αυτοί που αποκεφάλισαν τους ομήρους, δεν ήταν αυτοί που σκότωσαν τα νεαρά Εβραιόπουλα στη συναγωγή της Τουλούζης ή αυτοί που έβαλαν τις ανθρωποκτόνες βόμβες στο μετρό του Παρισιού. Αυτοί που τα 'καναν αυτά, είναι αυτοί που μονομερώς κήρυξαν τον πόλεμο στις δυτικές αξίες, είναι οι ισλαμιστές. Κι είναι λάθος στρατηγικής η πολιτική Γάλλων, Εγγλέζων κι Αμερικανών οι οποίοι στο όνομα της «αντιδικτατορικής» τους ρητορικής και πολιτικής πρακτικής κατέστρεψαν τρεις χώρες. Κάποιες φορές είναι προτιμότερο ένας δυτικόφιλος δικτάτορας παρά ένας αντιδυτικός βάρβαρος τζιχαντιστής. Γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δημοκρατία μ' όσους την αρνούνται ιδεολογικά, φιλοσοφικά, θεσμικά και πρακτικά.
Μπορεί δικτάτορες όπως οι Καντάφι, Σαντάμ και Ασαντ να είναι αντίπαλοι, όμως δεν είναι εχθροί, τουλάχιστον στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Η σωστή πολιτική θα 'ναι ν' αποκατασταθούν οι σχέσεις με αυτές τις χώρες, να τους συγχωρήσουν τα λάθη, όπως έγινε και με τη Σαουδική Αραβία. Δεν πρέπει οι καλές προθέσεις να μπερδεύουν αντιπάλους μ' εχθρούς. Ο εχθρός σήμερα είναι ένας και μόνο, ο τζιχαντισμός, μ' όλα τα πιθανά πρόσωπα που 'χει στην παγκοσμιοποιημένη διάστασή του.
Καθηγητής πανεπιστημίου, εικαστικός, ποιητής. Σύμβουλος του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σε θέματα πολιτισμού
