Κλίμα έντασης, πόλωσης, αθυροστομιών, φληναφημάτων, προκλήσεων, αντεγκλήσεων και ό,τι άλλο μπορεί να συλλάβει ο νους επικρατεί μέσα στα πλαίσια των μηδέποτε απαράβατων κανόνων του πολιτικού πολιτισμού που διακρίνει τη χώρα μας από συστάσεώς της.
Μόλις ανοίξεις την τηλεόραση και οσάκις ομιλεί ο πρωθυπουργός, καταφέρεται αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα με μια κάποια εμπάθεια που απάδει σε πρωθυπουργό. Το κακό είναι ότι η αντιπολίτευση πέφτει στην έντεχνα στημένη από τους ακροδεξιούς συμβούλους του παγίδα και αντιδρά ανάλογα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κυβέρνηση, αλλά δύο αλληλοκατηγορούμενες αντιπολιτεύσεις, όπου ουδόλως υστερεί ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως με την κατά κόρον χρήση τού επιθέτου «χυδαίος», αλλά και την ενδιαφέρουσα φράση «πρόωρη αλαζονεία», που υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «βιάζεται». Η αλαζονεία είναι σαφώς προνόμιο αυτών που είναι στην εξουσία, όχι εκείνων που είναι εκτός ή, έστω, και εν αναμονή. Οντως μια ωραία ατμόσφαιρα!
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα δύο κέρατα ενός διλήμματος: ή συμμετέχει ως αντίπαλος στο παίγνιο Σαμαρά-Αδώνιδος Γεωργιάδη και λοιπών ΣΥΡΙΖοφάγων, χρησιμοποιώντας μεθόδους, στρατηγικές και δικές τους προσεγγίσεις, ή σιωπά αξιοπρεπώς οπότε πολλοί θα σχηματίσουν την εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ τον αποστόμωσαν και δεν τολμάει να αρθρώσει λόγο.
Το εκλογικό σώμα με αυτόν τον τρόπο σχηματίζει την εντύπωση ότι συμπολίτευση και αντιπολίτευση τσακώνονται σαν τα σκυλιά για την εξουσία σε μια περίοδο που οι αγελάδες δεν είναι ισχνές αλλά απλώς ψόφιες. Σύμφωνα με τα καθόλου ελπιδοφόρα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, οι νεόπτωχοι, πρώην αστοί, πυκνώνουν τις τάξεις όσων ζουν στα όρια της φτώχειας ή και κάτω από αυτά. Το ετήσιο στατιστικό πρόγραμμά της για το 2014 μάς ανακηρύσσει επίσημα τη 2η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, όπου 34,6 % Ελληνες πολίτες βρίσκονται στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας (έκθεση που δημοσιοποιήθηκε την 13η Οκτωβρίου 2014).
Αφ' ετέρου η τρέχουσα κρίση του Χρηματιστηρίου σε μια εποχή που «όλα πάνε καλά» προσφέρει τη λαμπρή ευκαιρία στη συγκυβέρνηση να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι λειτουργεί ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας επαναλαμβάνοντας το παλιό τροπάριο του «Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ανάμεσα στο δίπολο Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να υπήρχε μια αξιόλογη κεντροαριστερή εξισορροπητική δύναμη, ικανή, όχι βέβαια να κυβερνήσει, αλλά να συμβάλει στην αποκλιμάκωση αυτής της πρωτοφανούς στην Ιστορία του κοινοβουλευτισμού εμπόλεμης κατάστασης. Αλλά ο ηγέτης που θα μπορούσε να επιτύχει κάτι τέτοιο εξακολουθεί να παραμένει το δυσεύρετο ζητούμενο. Ο Φώτης Κουβέλης υπήρξε η μεγάλη απογοήτευση, αφού δεν μπορεί να αγωνιστεί τον θεόπνευστο αγώνα τον καλό. Είναι καταφανώς λίγος ως ηγέτης, παρά τη μεγάλη δημοφιλία του, που αποδίδεται περισσότερο στο χαρακτήρα και τη σεμνότητά του παρά στις ικανότητές του να διαχειριστεί πολιτικά ζητήματα, όπου ενεργεί συνήθως αδέξια. Ακόμα και τώρα όμως που το κόμμα παίρνει πολύ χαμηλά ποσοστά, αυτός παραμένει δημοφιλής καθιστάμενος οιονεί αντίγραφο του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου που, όπως ομολογούσε κάποτε με παράπονο, πολλοί τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν, αλλά ελάχιστοι τον ψήφιζαν στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Οι συγκυριακές αφορμές που δίνονται στον πρωθυπουργό να «στηλιτεύσει» τη στάση του Τσίπρα ενίοτε δεν επιδέχονται σοβαρής συζήτησης, για τούτο και οι δημοσιογράφοι τις αποφεύγουν: «Ο Τσίπρας δεν πλησίασε να ασπασθεί το χέρι/το σταυρό του Αρχιεπισκόπου!». Το γεγονός ότι η χάρη του Τσίπρα έφτασε όχι μόνον στο Αγιον Ορος αλλά και στο Βατικανό είναι για αυτόν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Συνέφερε καλύτερα την πολιτικά ορθή Κεντροδεξιά να αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ μέρος του πολιτικού περιθωρίου, διότι τώρα με τα ασύμφορα ανοίγματα και τις «ιστορικού συμβιβασμού» κωλοτούμπες του δεν θα βγει σε καλό γι' αυτούς που προτίθενται να κρατήσουν την εξουσία όσο μπορούν, ενώ αυτός βάλθηκε να τους την πάρει απαιτώντας άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Εκτός απροόπτου, ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα χάσει τις εκλογές, οπότε όλη η παλιά Αριστερά, όλοι όσοι υπέφεραν τη μαύρη περίοδο ενός παρανοϊκού αντικομμουνισμού από το 1945 έως το 1974, θα πρέπει να νιώσουν μια ηθική δικαίωση, ύστερα από τις τόσες θυσίες και τόσους αγώνες, δικούς τους και δικών τους ανθρώπων. Κι όμως, η αφύπνιση που συντελέστηκε τα δύο τελευταία χρόνια δεν αποτελεί παρά ένα προϊόν απόγνωσης και απελπισίας, εξ αντικειμένου απόλυτα δικαιολογημένο. Θα ήταν όμως καλύτερα αν η άνοδος της Αριστεράς γινόταν κάτω από άλλες συνθήκες και όχι εν βρασμώ ψυχής, όπως συντελείται τώρα. Ως ένας κοινωνικός μετασχηματισμός μέσα σε πνεύμα νηφαλιότητας και αυτογνωσίας. Γιατί, αν κάποτε επιτευχθεί μια σημαντική οικονομική ανάκαμψη, η πλειονότητα όσων τώρα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψουν στη φυσική τους κοίτη, τη συντηρητική παράταξη, ανεξαρτήτως εισοδήματος και κοινωνικής θέσης.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν γίνει εξουσία; Το πρώτο είναι η πάταξη της οιασδήποτε μορφής διαφθοράς. Δεύτερο, η ανάκτηση της χαμένης εθνικής αξιοπρέπειάς μας. Μηδενική ανοχή σε ταπεινώσεις και περιφρονητική συμπεριφορά προς τους Ελληνες. Τρίτο, ένα σοσιαλιστικό κράτος δικαίου χωρίς υποσημειώσεις και παραπομπές. Με επανίδρυση ενός κοινωνικού κράτους αλλά όχι με παροχές από δανεικά, όπως συνέβη το 1981.
Είναι καιρός να σταματήσει η ψοφοδεής στάση απέναντι σε οποιονδήποτε, είτε Ομπάμα είναι, ή Μέρκελ, ή Τόμσεν. Η Ελλάδα οφείλει να αρχίσει να κάνει λελογισμένη χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας, ενός πανίσχυρου όπλου. Οσο για τα τόσα πολλά συσσωρευμένα αδιέξοδα που μας κληροδοτεί η κακοδιαχείριση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ., διατηρούμε ως πολίτες μια συγκρατημένη απαισιοδοξία. Η πρόταση «παραλάβαμε χάος» θα ξαναγίνει του συρμού, όπως το 1981. Τώρα όμως θα είναι αδιάψευστα αληθινή περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
