ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ διαδηλωτές, οι οποίοι έπεσαν νεκροί -κι ακόμη δεν γνωρίζουμε σε πόσους θα φθάσει ο αριθμός τους- στην Κωνσταντινούπολη, φοβάμαι ότι θα είναι προμήνυμα γενικότερων ανακατατάξεων στη γείτονα χώρα.
Και δεν θέλω με τίποτα να εξυφάνω σενάρια για το σταδιακό διαμελισμό της αντι-ευρωπαϊκής δύναμης, η οποία ως χοντροκομμένος Ασιάτης δυνάστης χώνει τη μύτη της στην ΑΟΖ ενός ελεύθερου (πλην διχοτομημένου) κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έδωσε γην και ύδωρ, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να εισβάλουν στο Ιράκ, λειτουργεί ως μνησίκακο παρελθόν στο μυαλό των αξιωματούχων που καταστρώνουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Πάντως, ούτε χημικά βρέθηκαν και περιέργως η ιρακινή αεράμυνα δεν απεδείχθη αξιόμαχη, ώστε να αντιμετωπιστούν οι ψευδεπίγραφα πολιτισμένοι και δημοκρατικοί εισβολείς χωρίς καν το άλλοθι ενός ψηφίσματος του ΟΗΕ.
Η Τουρκία δεν επεμβαίνει (ακόμη) στην πόλη Κομπάνι, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, γιατί ίσως θέλει να ξεπαστρευτούν μία ώρα αρχύτερα οι Κούρδοι μαχητές, πολλοί από τους οποίους ανήκουν στο μισητό ΡΚΚ -και κανένας μεγάλος γεωπολιτικός παίκτης δεν θέλει ένα δραστήριο κομμουνιστικό κόμμα στην εύφλεκτη περιοχή.
Εν τούτοις, η πόλη Κομπάνι λειτουργεί στους εντός των τουρκικών συνόρων Κούρδους ως η αρχή στο δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Γι' αυτό, αποτελεί πόλη-σύμβολο για την κουρδική αυτοδιάθεση, εξού και οι μαχόμενοι Κούρδοι γνωρίζουν ότι έτσι και κερδίσουν αυτή την (πρώτη) μάχη, έχει ανοίξει το χρόνιο απόστημα, το οποίο δεν τολμά να σπάσει η Αγκυρα.
Να μιλήσει για το κουρδικό ζήτημα, με το οποίο δεν συμφιλιώθηκε ποτέ, εκτός από το τελευταίο διάστημα, καθώς βλέπει (έβλεπε) το αλυτρωτικό κουρδικό αίτημα να λύνεται και να περιχαρακώνεται στο βόρειο Ιράκ...
Για την τουρκική πραγματιστική και αρπακτική εξωτερική πολιτική, οι Κούρδοι της Συρίας είναι κίνδυνος θάνατος, καθώς δεν είναι καθόλου δύσκολο να είναι η απαρχή έγερσης αλυτρωτικών λύσεων στα νοτιοανατολικά του τουρκικού κράτους.
Αυτή η εξέλιξη ίσως σημάνει το ξεθεμελίωμα της εθνικής συνεκτικότητας για την οποία έδωσε τόσες μάχες -κερδισμένες ακέρδιστες- το βαθύ κεμαλικό κράτος, το οποίο σήμερα έχει αντικατασταθεί από τον τύπου Ερντογάν νεο-οθωμανισμό.
Ετσι, καταλαβαίνετε ότι η αργοπορία των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων να επέμβουν στην πόλη Κομπάνι και η καταστολή των Κούρδων διαδηλωτών είναι ένα και το αυτό πράγμα. Αφού η σιωπηλή αποδοχή από τον πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου του κινήματος των σουνιτών τζιχαντιστών του ISIS κάηκε, και καθώς τα πετρέλαια επείγουν, οι Τούρκοι σέρνονται πίσω από τους Αμερικανούς σαν πεινασμένα σκυλιά.
ΟΜΩΣ, το κουρδικό ζήτημα (ξανα)άνοιξε με νεκρούς στην ευρωπαϊκή Κωνσταντινούπολη, και να είσθε σίγουροι δεν θα βαρεθούμε να βλέπουμε καινούργια πολεμικά ανακοινωθέντα...
