http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.interviews&id=451795
«Ζητήσαμε ψωμί και ρύζι, αλλά δεν ήρθαν ποτέ»
Συνέντευξη με τον Ιμπραήμ Μουσλίμ, γιατρό που γεννήθηκε στο Κομπάνι και εργάζεται στην Αθήνα
«Στο Κομπάνι πολεμούν δίχως όπλα. Δεν υπάρχει ούτε νερό να πιουν. Μόνο από τους Κούρδους έφθασε μια φορά ανθρωπιστική βοήθεια μέσω ιρακινού εδάφους.
«Ε» - ΟΡ. ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥΟι Τούρκοι δεν ανοίγουν δίοδο ώστε να είναι δυνατή η προσέγγιση», λέει ο Ιμπραήμ Μουσλίμ, γιατρός καρδιολόγος, ο οποίος γεννήθηκε στο Κομπάνι και εργάζεται σε κλινική των Αθηνών. Επικοινωνεί διαρκώς με τους συγγενείς του, στο Κομπάνι. Τα τελευταία 20 χρόνια ζει στην Ελλάδα.
«Εφυγα μικρός. Η οικογένειά μου αναγκάστηκε να μεταναστεύσει επειδή ήταν πολύ φτωχοί άνθρωποι. Στο Κομπάνι δεν υπήρχαν εργοστάσια και δημόσιες υπηρεσίες. Εγκαταλείψαμε την πόλη όταν ήμουν οκτώ ετών και μεταφερθήκαμε σε άλλη, που απείχε περίπου 100 χιλιόμετρα. Αλλά πηγαίναμε συχνά. Εκεί ζουν μέχρι σήμερα οι συγγενείς μας, είναι θαμμένοι οι παππούδες μας».
- Πότε πήγατε για τελευταία φορά;
«Πριν από τρία χρόνια. Ζούσαν σε πλινθόκτιστα σπίτια. Μ' ένα στρώμα, μια κουβέρτα. Ετρωγαν πίτες και πλιγούρι. Ζούσαν στη φτώχεια αλλά έδειχναν ευχαριστημένοι. Σήμερα, δεν μπορούν να φανταστούν τι μπορεί να θέλει από αυτούς το κράτος. Διεκδικούσαν ειρηνικά τα δικαιώματά τους. Δεν έπιαναν όπλο. Διαδήλωναν, εξέδιδαν ανακοινώσεις. Τότε ξεκίνησε ο ένοπλος αγώνας. Η επανάσταση ήταν ακόμα στην αρχή. Ηταν ειρηνική για έξι μήνες».
- Μετά τι άλλαξε;
«Το καθεστώς δεν ήθελε την επίλυση των προβλημάτων. Η Τουρκία το εκμεταλλεύτηκε όπως και η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Εστειλαν οπλισμένους τζιχαντιστές. Ετσι ξεκίνησε ο ένοπλος αγώνας απέναντι στο τυραννικό καθεστώς της Συρίας, το οποίο δολοφονούσε πολίτες. Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, εξόπλισαν τους πολίτες, με αποτέλεσμα να καταστροφεί ολόκληρη η χώρα».
«Ουδέτεροι»
- Οι Κούρδοι, στο Κομπάνι, πώς αντιδρούσαν;
«Θέλαμε να κρατήσουμε ουδέτερη θέση. Διότι στο Κομπάνι είχαμε εγκαταστήσει ένα δημοκρατικό καθεστώς. Αυτό όμως δεν άρεσε σε κανέναν. Ούτε στους Αμερικανούς ούτε στην Τουρκία ούτε και στο συριακό καθεστώς. Επειτα από ένα χρόνο πολιορκίας, στις 15 Σεπτεμβρίου, άρχισαν οι επιθέσεις στην πόλη, οι οποίες τώρα γενικεύτηκαν, από τρεις πλευρές. Και από μία τέταρτη, την τουρκική πλευρά, η οποία κρατάει κλειστά τα σύνορα».
- Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι κάτοικοι στο Κομπάνι;
«Οι συγγενείς μάς λένε ότι τα ελάχιστα αποθέματα τροφίμων και νερού τελειώνουν. Δεν υπάρχουν φάρμακα. Τελειώνουν ακόμα και οι σφαίρες, δεν μπορούν πλέον να αμυνθούν. Οι ισλαμιστές περικύκλωσαν την πόλη. Τώρα δίνουν μάχες σώμα με σώμα. Αρκετοί άμαχοι παραμένουν εγκλωβισμένοι. Οσοι προσπαθούν να ξεφύγουν συλλαμβάνονται από τους Τούρκους. Συνέλαβαν όσους συμμετείχαν στην τοπική κυβέρνηση, στις κουρδικές αρχές. Συνέλαβαν περισσότερα από 250 άτομα. Ανάμεσά τους είναι και ο δημοσιογράφος Μουσταφά Μπάλι, ανταποκριτής του κουρδικού καναλιού με έδρα τις Βρυξέλλες».
- Οι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι το Κομπάνι δεν θ' αντέξει.
«Δυστυχώς. Οι νεκροί είναι πολλοί. Και παράλληλα δέχονται επιθέσεις από το τουρκικό έδαφος. Εκεί γίνονται μετωπικές συγκρούσεις διότι οι ισλαμιστές σκοπεύουν να ελέγξουν την είσοδο στην Τουρκία από το Πινάρ».
Στην Ελλάδα
- Πρόσφυγες από την περιοχή κατάφεραν να φθάσουν στην Ελλάδα;
«Αρκετοί πρόσφυγες μπήκαν παράνομα. Περίπου δύο με τρεις χιλιάδες πέρασαν τα ελληνικά σύνορα. Ολοι σκοπεύουν να συνεχίσουν το ταξίδι μέχρι τη Γερμανία ή τις σκανδιναβικές χώρες. Ορισμένοι παραμένουν προσωρινά στο Λαύριο, σε συγγενείς. Αλλά οι περισσότεροι είναι αδύνατον να περάσουν τα σύνορα εφόσον δεν το επιτρέπει η Τουρκία. Το Κομπάνι βρίσκεται ακριβώς στα τουρκικά σύνορα. Από τους 700.000 κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, οι 200.000 κατάφεραν να περάσουν στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας. Ζουν σε πλατείες, δρόμους, στο δημαρχείο του Ντιγιάρμπακιρ. Η ανθρωπιστική βοήθεια επαρκεί μόλις για το 10% των προσφύγων. Τα βράδια κοιμούνται χωρίς κουβέρτες».
- Στο Κομπάνι έφθασε ανθρωπιστική βοήθεια;
«Ποτέ. Προσπαθώ ένα χρόνο, απευθυνόμενος σε όλες τις ανθρωπιστικές οργανώσεις εξηγώντας ότι η πόλη αποτελεί στόχο των ισλαμιστών. Ψωμί και ρύζι ζητήσαμε. Δεν πήγαν ποτέ. Μου απαντούσαν "αργότερα, θα δούμε". Για το σκοπό αυτό, πριν από δύο μήνες συνάντησα και τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος είχε υποσχεθεί ότι θα βοηθήσει».
