Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Η Αθήνα, εδώ και λίγες μέρες, φόρεσε και επίσημα τα γιορτινά της… Τα χριστουγεννιάτικα φώτα άναψαν για τα καλά… Παιδί, μου άρεσαν πολύ τα Χριστούγεννα… Το δέντρο, τα δώρα, ο Άγιος Βασίλης, τα παιχνίδια της γιαγιάς στο τζάκι, οι λιχουδιές, τα ζαχαρωτά, οι μυρωδιές, οι συγκεντρώσεις…
Στα «χρόνια της αθωότητας», έχεις τη δυνατότητα, να μη βλέπεις, όλα όσα είναι καλά κρυμμένα, πίσω, από πονεμένα βλέμματα…
Κάτι το οποίο, δυστυχώς αλλά και ευτυχώς (από μια άλλη άποψη) δε μπορώ να κάνω, (εγώ προσωπικά) τώρα… Φέτος τα Χριστούγεννα, με θλίβουν … Ναι, έχω την υγεία μου, ναι έχω δίπλα μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, όμως δε μπορώ, να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά στα όσα συμβαίνουν γύρω μου… Ντρέπομαι. Ντρέπομαι ακόμα και να χαρώ, από τη στιγμή, που υπάρχει τόσος πόνος.
Νιώθω ενοχές, για τους χιλιάδες συνάνθρωπους μας, που κοιμούνται, έξω στους χειμωνιάτικους και παγωμένους δρόμους… (ένας λάθος χειρισμός και στην ίδια θέση είναι πιθανόν να βρεθείς και εσύ και εγώ… Ρόδα είναι και γυρνάει).
Αναρωτιέμαι τις μέρες εκείνες, θα ανταλλάξουν με κάποιον ένα απλό “Χρόνια πολλά”, θα ακούσουν ένα “Χρειάζεστε κάτι;” (από καρδιάς) Ελάτε να φάμε.
Χιλιάδες τραπέζια, είναι και θα είναι άδεια…. Βλέπουμε, διάφορες χριστουγεννιάτικες συνταγές, πως να φτιάξετε το ένα, πως να φτιάξετε το άλλο, μα να το φτιάξει, ο άλλος, πως; Με ποια υλικά; Αν ο άλλος είναι άνεργος, ή απλήρωτος, (για το δώρο δεν το συζητώ), πως να πάει στην υπεραγορά; Πως να αγοράσει τις γαλοπούλες και όλα τα συναφή; Με τι λεφτά θα πληρώσει; Που θα τα βρει;
Δύο χιλιάδες σπίτια, περιμένουν από τη ΔΕΗ να τους επαναφέρει και πάλι το ρεύμα (αφού δεν το σύνδεσαν σε όλους). Για μισή ώρα, για κάποιο λόγο, γίνεται, διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος και «τρελαινόμαστε». Έχετε σκεφτεί, πώς είναι, να ζεις, μέρες, μήνες ολόκληρους, χωρίς ηλεκτροδότηση, γιατί απλά δεν έχεις να το πληρώσεις, γιατί δεν μπορείς ούτε σε μια ρύθμιση πληρωμής, να προβείς;
Σπίτια θρηνούν νεκρούς… Γιατί πολύ απλά δεν άντεξαν, τα όλα όσα συμβαίνουν… Και κάποιοι άλλοι ετοιμάζονται να ντυθούν στα μαύρα… Παρακολουθούν τους δικούς τους, να σβήνουν και να λιώνουν σαν κερί… Το σύστημα υγείας, αναρωτιέμαι υπάρχει; Πως να ζήσει ένας ασθενής, χωρίς φάρμακα; Ένας καρκινοπαθής, ένας καρδιοπαθής, ένας υπερτασικός, ένας διαβητικός, ένας νεφροπαθής, ένας, ένας. Πως; Χωρίς χρήματα, χωρίς νοσοκομεία.
«Πουλάω το νεφρό μου για να ζήσει το παιδί μου», «Ζητώ ένα αερόθερμο για να ζεσταθεί το παιδί μου», μερικές από τις αγγελίες που έχουμε διαβάσει οι πλείστοι, με τα ίδια μας τα μάτια, είτε μέσα από εφημερίδες, είτε μέσα από το διαδίκτυο.
Το «αίμα», σήμερα, σκοτώνει το ίδιο του το «αίμα»… γιατί ο πατέρας έδωσε χρήματα στο ένα παιδί και δεν έδωσε στο άλλο. Πόσο πιο κάτω πια; Που να τελειώνει αυτός ο πάτος;
Στημένα χριστουγεννιάτικα γκαλά, για τα μάτια του φωτογράφου και του κόσμου… Ψεύτικα χαμόγελα, μια άλλη «χαμένη ανθρωπιά»… ‘Άλλη μια συμφορά που συμφέρει… Ψυχές παγωμένες, που η αλληλεγγύη είναι γραμμένη, σαν μια εκκρεμότητα, σαν ένα κίτρινο χαρτάκι στο ψυγείο. «Συνεισφέρω» στους συνανθρώπους μου, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, κλπ. Οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου;
Καρδιές πληγωμένες, μάτια δακρυσμένα, πίσω από τα φωτάκια του δέντρου. Ο/η σύντροφος μου, με απατάει, παντρεύτηκα το λάθος άνθρωπο για τους λάθους λόγους, ερωτικές και φιλικές σχέσεις «συμβόλαια». Ηλικιωμένοι “πεταμένοι” σε γηροκομεία… που τα παιδιά τους δε μπορούσαν να τους φροντίζουν… όταν εσύ γεννήθηκες, δε μας είπες, ποιος σε φρόντιζε; Ποιο παράδειγμα θα ακολουθήσουν τα δικά σου παιδιά, το χεις σκεφτεί;
Αφήνω, πίσω μου, πολλά… Το ξέρω!!! (που θα τα αναπτύξουμε σε ένα από τα επόμενα κείμενα). Τον πόνο τον αντικρίζεις πια παντού. Ζούμε, σε μια άλλη Ελλάδα. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ, ουρλιάζει για τους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε θεραπεία. Εμείς ας ουρλιάξουμε, για τον κάθε Έλληνα, που ΠΟΝΑΕΙ…
Read more: http://mignatiou.com/?p=17729#ixzz2nqbsthf8
