«Ήρθε η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Η ώρα για να οικοδομήσουμε, το νέο πολιτικό σπίτι που θα στεγάσει τις αξίες μας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αφουγκραζόμενος τη δική μας φωνή, πήρε την πρωτοβουλία και σήμερα, στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη, κάνει την αφετηρία ενός Κινήματος, που ανταποκρίνεται ουσιαστικά στα μεγάλα διακυβεύματα που αφορούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό.
Ενός Κινήματος που θα διασφαλίσει την παρουσία των πραγματικών δυνάμεων της προόδου στο επόμενο Κοινοβούλιο, των δυνάμεων που πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν θα υπερβεί οριστικά την κρίση, δεν θα ανακάμψει οριστικά, αν δεν αλλάξει οριστικά, αν δεν αλλάξει συθέμελα, με βάση ένα «Ελληνικό Σχέδιο» και Θεσμούς που λειτουργούν – με τον πολίτη συμμέτοχο. Ενός Κινήματος, που βάζει πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της όχι τα συμφέροντα.
Σήμερα, ο αγώνας για αξίες είναι παγκόσμιος. Δεν γνωρίζει σύνορα. Σήμερα, παντού στον κόσμο γίνεται μία μάχη. Αλλού αιματηρή, αλλού πολιτική, αλλά παντού σκληρή. Από την Ευρώπη μέχρι την Μέση Ανατολή. Είναι μια μάχη μεταξύ αυτών που διψάνε απλά για την εξουσία και εκείνων που διψάνε για μία κοινωνία αξιών.
Μεταξύ αυτών που προσκυνούν το δίκιο του ισχυρού – στην πολιτική, στην οικονομία, στις διακρατικές σχέσεις, και εκείνων που υπηρετούν μόνο την ισχύ του δικαίου. Μεταξύ αυτών που προωθούν την πολιτική του φόβου ή την πολιτική της αγανάκτησης, αντί της αλήθειας.
Μεταξύ αυτών που θέλουν απλώς να κατέχουν την εξουσία χωρίς να αλλάζουν τίποτα, και εκείνων που θέλουν να αλλάξουν τις δομές εξουσίας, για μια ανθρώπινη κοινωνία.
Μεταξύ αυτών που φτιάχνουν την καριέρα τους σπέρνοντας διχασμό και μίσος
και αυτών που θέλουν να συγκροτήσουν μια κοινωνία με τον πολίτη δυνατό, ελεύθερο, ασφαλή, σίγουρο και δημιουργικό.
Μεταξύ αυτών που επιβιώνουν με τα ψέματα και τον εκφοβισμό, καλλιεργώντας την άγνοια και τη χειραγώγηση των πολιτών, και αυτών που αποκαλύπτουν αλήθειες για να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του πολίτη, με τη δημιουργική συμμετοχή του, την ενδυνάμωσή του.
Είναι μία μάχη μεταξύ της συντήρησης και των αξιών της προόδου. Και η συντήρηση πάντα θα καλλιεργεί ένα πέπλο σιωπής και άγνοιας.
Οι πολίτες όμως δικαιούνται να γνωρίζουν. Και για αυτό εμείς, οι προοδευτικές δυνάμεις, συγκρουόμαστε με την επέλαση της συντήρησης και του λαϊκισμού. Είτε αυτή εκφράζεται με το φόβο, είτε εκφράζεται με την τυφλή αγανάκτηση, είτε καλλιεργεί το μίσος και θεωρίες συνωμοσίας.
Εμείς ξέρουμε ότι: Οι αγορές μπορούν να χαλιναγωγηθούν, αν συλλογικά οι εκλεγμένες κυβερνήσεις αποκτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και θέσουν κανόνες και αρχές. Ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να εξανθρωπιστεί. Οι ανισότητες μπορούν να περιοριστούν, να διασφαλίσουμε σωστές δουλειές και κοινωνικό κράτος, εάν δημιουργήσουμε θεσμούς διαφάνειας και δικαιοσύνης. Το ζήτημα είναι, να αναλάβει και πάλι τα πρωτεία η πολιτική, η έκφραση του κοινού συμφέροντος, έναντι των αγορών, αλλά και κάθε άλλης δύναμης υπερσυγκέντρωσης εξουσιών έξω από τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.
Διατυπώνουμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας την πεποίθηση ότι τα ελλείμματα, δεν ήταν παρά το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης. Κρίση Δημοκρατίας. Κρίση ενός πελατειακού συστήματος. Ενός κράτους και ενός οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου, που πολλαπλασίαζε αδικίες αντί να προωθεί αξίες,
στήριζε τον παρασιτισμό αντί της παραγωγικής Ελλάδας, σπαταλούσε ή επέτρεπε κάποιοι να ιδιοποιούνται πόρους και χρήματα του Ελληνικού λαού, αντί να τα διαχειρίζεται με διαφάνεια υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Επένδυε στη διατήρηση της εξουσίας, αντί της υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας μας.
Κρίση ενός πελατειακού συστήματος, που διατηρούσε την εξουσία κρατώντας τον Έλληνα και την Ελληνίδα όμηρους μέσα από εξαρτήσεις και δουλείες. Ενός συστήματος που και σήμερα θέλει συνειδήσεις εξαγορασμένες ή φοβισμένες από τις κατεστημένες δυνάμεις της χώρας.
Αυτές οι δυνάμεις, οι πρακτικές και οι δομές, έφεραν τα ελλείμματα και τελικά την εξάρτηση.
Αυτές έχουμε απέναντι. Αυτές πρέπει να ξεριζώσουμε. Αντί να συζητάμε για αυτά, όλη η πολιτική μάχη βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω από την κυβερνητική καρέκλα. Καμία συνεννόηση, έστω στα στοιχειώδη, μετά από όσα περάσαμε, με τις ηγεσίες Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης να ανταγωνίζονται για το ποιος θα προκαλέσει μεγαλύτερο φόβο στον Ελληνικό λαό και επομένως αστάθεια στη χώρα. Με τις ηγεσίες της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης να παραμένουν προσηλωμένες στο ψευτοδίλημμα: ποιος θα σκίσει γρηγορότερα το Μνημόνιο. Τα αντιμνημονιακά καλλιστεία στα οποία επιδόθηκαν και οι μεν και οι δε, οδηγούν την Ελλάδα σε απαράδεκτο και επικίνδυνο αδιέξοδο μιας και δεν απαντούν στα πραγματικά διακυβεύματα.
Για αυτό και απέναντι σε κάθε συντήρηση, αριστερή και δεξιά, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που μιλάνε για τη «Μεταμνημονιακή Ελλάδα» και διαγωνίζονται σε μία δήθεν φιλολαϊκή ρητορική,
συντασσόμαστε με όλους εκείνους τους προοδευτικούς πολίτες που θέλουν να μιλήσουν και να αγωνιστούν, να δουλέψουν, για την απελευθερωμένη «Μεταπελατειακή Ελλάδα».
Γιατί από το Μνημόνιο, αργά ή γρήγορα, θα βγούμε. Αλλά η «έξοδος» που έχει σημασία, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, είναι μία: Η «έξοδος» από όσα μας οδήγησαν στο Μνημόνιο. Η «έξοδος» από την πελατειακή νοοτροπία. Τον πελατειακό καπιταλισμό. Το ξερίζωμα της ρίζας του κακού. Γιατί η Ελλάδα μπορεί.
Η Ελλάδα, όλοι μας, χρειαζόμαστε ένα Κίνημα πρωταγωνιστή προοδευτικών αλλαγών. Ο πολιτικός μας χώρος, ο χώρος της προόδου, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, είναι εκείνος ο χώρος που μπορεί να ηγηθεί της προσπάθειας σχηματισμού ευρύτερων συναινέσεων που έχει ανάγκη η χώρα για να αλλάξει, να πάει μπροστά.
Δεν μιλάμε για κανέναν τρίτο πόλο. Μιλάμε για τον πόλο που πρέπει και μπορεί να είναι κυρίαρχος ιδεολογικά και πολιτικά στην Ελληνική κοινωνία, στη χώρα. Δεν αξίζει σε αυτόν το χώρο να ετεροπροσδιορίζεται από καμία δεξιά ή αριστερή συντήρηση. Οραματιζόμαστε και μπορούμε να διαμορφώσουμε μια πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης που να οδηγήσει τη χώρα και την Ελληνική κοινωνία, σε μια βιώσιμη ανάπτυξη, που να παράγει υγιή πλούτο, βιώσιμες θέσεις εργασίας και να διανέμει δίκαια το αποτέλεσμα των κόπων του Ελληνικού λαού. Αυτό το Κίνημα προοδευτικών αξιών πρέπει να αναβιώσουμε και στην Ελλάδα.
Με την συναντίληψη αλλά και ενίσχυση των παραπάνω
Συμμετέχω σε ένα κίνημα που δημιουργήθηκε για να ανταποκριθεί στα μεγάλα διακυβεύματα που υπάρχουν σήμερα για τον Ελληνικό λαό που υποφέρει.
Σήμερα που κρίνεται η Δημοκρατία και το μέλλον της Πατρίδας.
Συμμετέχω σε ένα κίνημα που θα εργαστεί για να διασφαλιστούν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση.
Σε ένα κίνημα, που βάζει πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της - όχι τα πάσης φύσεως πελατειακά ή άλλα συμφέροντα. Σε αυτή τη μάχη θα είμαι παρόν.
Συμπορεύομαι με τον Γ. Παπανδρέου.
Προσωπικά πάντα προτίμησα τον δύσκολο δρόμο. Ακόμα κι αν με έφερε πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα της συντήρησης και της αδράνειας.
Έχω μάθει να φωνάζω αυτά που πιστεύω. Και να παλεύω για αυτά, για να γίνουν πράξη οι αξίες μας. Και σήμερα πιστεύω ότι πρέπει να είμαι ανάμεσα στους πρώτους που θα παλέψουν ξανά για την Αλλαγή που οραματιζόμαστε».
http://www.patrisnews.com/nea-enimerosi/politiki/symporeyomai-me-ton-g-papandreoy
Ο Γιώργος Παπανδρέου αφουγκραζόμενος τη δική μας φωνή, πήρε την πρωτοβουλία και σήμερα, στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη, κάνει την αφετηρία ενός Κινήματος, που ανταποκρίνεται ουσιαστικά στα μεγάλα διακυβεύματα που αφορούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό.
Ενός Κινήματος που θα διασφαλίσει την παρουσία των πραγματικών δυνάμεων της προόδου στο επόμενο Κοινοβούλιο, των δυνάμεων που πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν θα υπερβεί οριστικά την κρίση, δεν θα ανακάμψει οριστικά, αν δεν αλλάξει οριστικά, αν δεν αλλάξει συθέμελα, με βάση ένα «Ελληνικό Σχέδιο» και Θεσμούς που λειτουργούν – με τον πολίτη συμμέτοχο. Ενός Κινήματος, που βάζει πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της όχι τα συμφέροντα.
Σήμερα, ο αγώνας για αξίες είναι παγκόσμιος. Δεν γνωρίζει σύνορα. Σήμερα, παντού στον κόσμο γίνεται μία μάχη. Αλλού αιματηρή, αλλού πολιτική, αλλά παντού σκληρή. Από την Ευρώπη μέχρι την Μέση Ανατολή. Είναι μια μάχη μεταξύ αυτών που διψάνε απλά για την εξουσία και εκείνων που διψάνε για μία κοινωνία αξιών.
Μεταξύ αυτών που προσκυνούν το δίκιο του ισχυρού – στην πολιτική, στην οικονομία, στις διακρατικές σχέσεις, και εκείνων που υπηρετούν μόνο την ισχύ του δικαίου. Μεταξύ αυτών που προωθούν την πολιτική του φόβου ή την πολιτική της αγανάκτησης, αντί της αλήθειας.
Μεταξύ αυτών που θέλουν απλώς να κατέχουν την εξουσία χωρίς να αλλάζουν τίποτα, και εκείνων που θέλουν να αλλάξουν τις δομές εξουσίας, για μια ανθρώπινη κοινωνία.
Μεταξύ αυτών που φτιάχνουν την καριέρα τους σπέρνοντας διχασμό και μίσος
και αυτών που θέλουν να συγκροτήσουν μια κοινωνία με τον πολίτη δυνατό, ελεύθερο, ασφαλή, σίγουρο και δημιουργικό.
Μεταξύ αυτών που επιβιώνουν με τα ψέματα και τον εκφοβισμό, καλλιεργώντας την άγνοια και τη χειραγώγηση των πολιτών, και αυτών που αποκαλύπτουν αλήθειες για να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του πολίτη, με τη δημιουργική συμμετοχή του, την ενδυνάμωσή του.
Είναι μία μάχη μεταξύ της συντήρησης και των αξιών της προόδου. Και η συντήρηση πάντα θα καλλιεργεί ένα πέπλο σιωπής και άγνοιας.
Οι πολίτες όμως δικαιούνται να γνωρίζουν. Και για αυτό εμείς, οι προοδευτικές δυνάμεις, συγκρουόμαστε με την επέλαση της συντήρησης και του λαϊκισμού. Είτε αυτή εκφράζεται με το φόβο, είτε εκφράζεται με την τυφλή αγανάκτηση, είτε καλλιεργεί το μίσος και θεωρίες συνωμοσίας.
Εμείς ξέρουμε ότι: Οι αγορές μπορούν να χαλιναγωγηθούν, αν συλλογικά οι εκλεγμένες κυβερνήσεις αποκτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και θέσουν κανόνες και αρχές. Ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να εξανθρωπιστεί. Οι ανισότητες μπορούν να περιοριστούν, να διασφαλίσουμε σωστές δουλειές και κοινωνικό κράτος, εάν δημιουργήσουμε θεσμούς διαφάνειας και δικαιοσύνης. Το ζήτημα είναι, να αναλάβει και πάλι τα πρωτεία η πολιτική, η έκφραση του κοινού συμφέροντος, έναντι των αγορών, αλλά και κάθε άλλης δύναμης υπερσυγκέντρωσης εξουσιών έξω από τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.
Διατυπώνουμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας την πεποίθηση ότι τα ελλείμματα, δεν ήταν παρά το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης. Κρίση Δημοκρατίας. Κρίση ενός πελατειακού συστήματος. Ενός κράτους και ενός οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου, που πολλαπλασίαζε αδικίες αντί να προωθεί αξίες,
στήριζε τον παρασιτισμό αντί της παραγωγικής Ελλάδας, σπαταλούσε ή επέτρεπε κάποιοι να ιδιοποιούνται πόρους και χρήματα του Ελληνικού λαού, αντί να τα διαχειρίζεται με διαφάνεια υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Επένδυε στη διατήρηση της εξουσίας, αντί της υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας μας.
Κρίση ενός πελατειακού συστήματος, που διατηρούσε την εξουσία κρατώντας τον Έλληνα και την Ελληνίδα όμηρους μέσα από εξαρτήσεις και δουλείες. Ενός συστήματος που και σήμερα θέλει συνειδήσεις εξαγορασμένες ή φοβισμένες από τις κατεστημένες δυνάμεις της χώρας.
Αυτές οι δυνάμεις, οι πρακτικές και οι δομές, έφεραν τα ελλείμματα και τελικά την εξάρτηση.
Αυτές έχουμε απέναντι. Αυτές πρέπει να ξεριζώσουμε. Αντί να συζητάμε για αυτά, όλη η πολιτική μάχη βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω από την κυβερνητική καρέκλα. Καμία συνεννόηση, έστω στα στοιχειώδη, μετά από όσα περάσαμε, με τις ηγεσίες Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης να ανταγωνίζονται για το ποιος θα προκαλέσει μεγαλύτερο φόβο στον Ελληνικό λαό και επομένως αστάθεια στη χώρα. Με τις ηγεσίες της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης να παραμένουν προσηλωμένες στο ψευτοδίλημμα: ποιος θα σκίσει γρηγορότερα το Μνημόνιο. Τα αντιμνημονιακά καλλιστεία στα οποία επιδόθηκαν και οι μεν και οι δε, οδηγούν την Ελλάδα σε απαράδεκτο και επικίνδυνο αδιέξοδο μιας και δεν απαντούν στα πραγματικά διακυβεύματα.
Για αυτό και απέναντι σε κάθε συντήρηση, αριστερή και δεξιά, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που μιλάνε για τη «Μεταμνημονιακή Ελλάδα» και διαγωνίζονται σε μία δήθεν φιλολαϊκή ρητορική,
συντασσόμαστε με όλους εκείνους τους προοδευτικούς πολίτες που θέλουν να μιλήσουν και να αγωνιστούν, να δουλέψουν, για την απελευθερωμένη «Μεταπελατειακή Ελλάδα».
Γιατί από το Μνημόνιο, αργά ή γρήγορα, θα βγούμε. Αλλά η «έξοδος» που έχει σημασία, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, είναι μία: Η «έξοδος» από όσα μας οδήγησαν στο Μνημόνιο. Η «έξοδος» από την πελατειακή νοοτροπία. Τον πελατειακό καπιταλισμό. Το ξερίζωμα της ρίζας του κακού. Γιατί η Ελλάδα μπορεί.
Η Ελλάδα, όλοι μας, χρειαζόμαστε ένα Κίνημα πρωταγωνιστή προοδευτικών αλλαγών. Ο πολιτικός μας χώρος, ο χώρος της προόδου, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, είναι εκείνος ο χώρος που μπορεί να ηγηθεί της προσπάθειας σχηματισμού ευρύτερων συναινέσεων που έχει ανάγκη η χώρα για να αλλάξει, να πάει μπροστά.
Δεν μιλάμε για κανέναν τρίτο πόλο. Μιλάμε για τον πόλο που πρέπει και μπορεί να είναι κυρίαρχος ιδεολογικά και πολιτικά στην Ελληνική κοινωνία, στη χώρα. Δεν αξίζει σε αυτόν το χώρο να ετεροπροσδιορίζεται από καμία δεξιά ή αριστερή συντήρηση. Οραματιζόμαστε και μπορούμε να διαμορφώσουμε μια πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης που να οδηγήσει τη χώρα και την Ελληνική κοινωνία, σε μια βιώσιμη ανάπτυξη, που να παράγει υγιή πλούτο, βιώσιμες θέσεις εργασίας και να διανέμει δίκαια το αποτέλεσμα των κόπων του Ελληνικού λαού. Αυτό το Κίνημα προοδευτικών αξιών πρέπει να αναβιώσουμε και στην Ελλάδα.
Με την συναντίληψη αλλά και ενίσχυση των παραπάνω
Συμμετέχω σε ένα κίνημα που δημιουργήθηκε για να ανταποκριθεί στα μεγάλα διακυβεύματα που υπάρχουν σήμερα για τον Ελληνικό λαό που υποφέρει.
Σήμερα που κρίνεται η Δημοκρατία και το μέλλον της Πατρίδας.
Συμμετέχω σε ένα κίνημα που θα εργαστεί για να διασφαλιστούν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση.
Σε ένα κίνημα, που βάζει πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της - όχι τα πάσης φύσεως πελατειακά ή άλλα συμφέροντα. Σε αυτή τη μάχη θα είμαι παρόν.
Συμπορεύομαι με τον Γ. Παπανδρέου.
Προσωπικά πάντα προτίμησα τον δύσκολο δρόμο. Ακόμα κι αν με έφερε πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα της συντήρησης και της αδράνειας.
Έχω μάθει να φωνάζω αυτά που πιστεύω. Και να παλεύω για αυτά, για να γίνουν πράξη οι αξίες μας. Και σήμερα πιστεύω ότι πρέπει να είμαι ανάμεσα στους πρώτους που θα παλέψουν ξανά για την Αλλαγή που οραματιζόμαστε».
http://www.patrisnews.com/nea-enimerosi/politiki/symporeyomai-me-ton-g-papandreoy
