Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: George Alexandrakis
Βλαδίμηρος Κυριακίδης : «Ηθοποιός δεν είσαι για τη φιλαυτία σου, για την έπαρσή σου, για τον ναρκισσισμό σου, είσαι για να διασκεδάσεις κάποιους ανθρώπους που σ’ εμπιστεύονται !»
Τον λατρεύει η μεγάλη οθόνη. Με τα απίστευτα κοντινά του, πριν καν ξεστομίσει την ατάκα του, σ’ έχει κάνει να γελάσεις . Τον αποθεώνει η σκηνή, την οποία καταφέρνει να κυριεύει ακόμα και μόνος του, μ’ ένα One man show, που έχει γράψει τη δική του ιστορία στους θεατρικούς μονολόγους.
Ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, δεν επαφίεται στα εύκολα, τολμά δύσκολα έργα και συγγραφείς, όπως ο Ζαν-Πωλ-Σαρτρ και ο Ζαν Ρενέ. Καταπιάνεται με τη σκηνοθεσία και δημιουργεί παραστάσεις αισθητικής .
Μέσα από τη μικρή οθόνη, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης καταφέρνει να δημιουργήσει υπέροχους χαρακτήρες από τις ιστορικές «Βαρβαρότητες» μέχρι τη σημερινή σειρά που έχει λατρευτεί από εκατομμύρια τηλεθεατές , το «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα». Ο τηλεοπτικός Ηλίας μας χαρίζει απλόχερα στιγμές γέλιου. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, βέβαια όπως θα μας πει, όσο και να τον αγαπά δεν του μοιάζει καθόλου…
Αυτή την περίοδο, πέρα από τα γυρίσματα της σειράς , τον βρίσκουμε στο θέατρο ΖΗΝΑ, όπου με φρενήρεις ρυθμούς κάνει πρόβες για την παράσταση που σκηνοθετεί, αλλά και πρωταγωνιστεί . Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν, να κλείσουμε καλύτερο σημείο συνάντησης για τη συνέντευξή μας, από τη σκηνή του θεάτρου με το όμορφο σκηνικό, που είναι ήδη έτοιμο να φιλοξενήσει τους «Τενόρους».
Φέτος σας συναντάμε στο θέατρο «Ζήνα», σε μια παράσταση που σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε, υποδυόμενος έναν τενόρο. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό που θα δούμε επί σκηνής.
Η μετάφραση είναι του Ε. Μπελιέ, εγώ έχω κάνει τη διασκευή του έργου. Στη δική μου διασκευή, λοιπόν, έρχεται ένας Ιταλός τενόρος να τραγουδήσει στη λυρική, Οθέλλο του Βέρντι .Τον περιμένουν ο διευθυντής της λυρικής και ο βοηθός του. Του έχουν κλείσει μια μεγάλη σουίτα και την έχουν επιπλώσει, όπως ζήτησε. Ο Ιταλός φθάνει καθυστερημένος, σχεδόν είκοσι λεπτά πριν ξεκινήσει η πρόβα και, μάλιστα, μεθυσμένος, γιατί έχει πολύ τρακ και βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Το τρακ επιπλέον του δημιουργεί και αέρια… Εκεί καταλαβαίνεις ότι είναι επικίνδυνα τα πράγματα πια! Του κόβεται και η φωνή, μ’ αποτέλεσμα να μην μπορεί να τραγουδήσει. Αυτό ισχυρίζεται και η γυναίκα του, η οποία νομίζει ότι φλερτάρει μ’ άλλες γυναίκες και είναι φοβερά ζηλιάρα. Η κατάσταση χειροτερεύει, διότι, από το αλκοόλ και τα πολλά φάρμακα, που του έχει συστήσει να παίρνει ο γιατρός, για να αντιμετωπίζει τις κρίσεις πανικού, πέφτει σε κώμα. Ο διευθυντής της όπερας και ο βοηθός του νομίζουν πως έχει πεθάνει. Η παράσταση όμως είναι ήδη sold-out και έτσι αποφασίζουν να βάλουν αντικαταστάτη, τον βοηθό του διευθυντή, που είναι ο Θανάσης Σαλταμπάσης. Ντύνεται λοιπόν εκείνος μαύρος και ξεκινάει να πάει να τραγουδήσει, αλλά τότε ξυπνάω εγώ, ο Ιταλός τενόρος, και ντύνομαι και εγώ και γίνεται ένας χαμός…
Πώς προέκυψε η ιδέα αυτής της παράστασης;
Το συγκεκριμένο έργο το ξέρω από πολύ παλιά. Ήταν η πρώτη μου παράσταση στην Αθήνα, το 1988.Τότε εγώ έπαιζα τον Γκρουμ, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν ο Αρζόγλου και ο Κιμούλης στο θέατρο “Σμαρούλα” . Οπότε το ήξερα το έργο, είναι πολύ αστείο, είναι μια κλασικότατη φάρσα, με πάρα πολλά ανοίγματα και κλεισίματα πορτών. Το χαίρομαι σαν έργο, γιατί δεν είναι από τα κείμενα εκείνα που έχουν έναν- δύο πρωταγωνιστές και γύρω –γύρω είναι δορυφορικοί ρόλοι .Αντίθετα, είναι από τις φάρσες που είναι έργο συνόλου. Εδώ και οι εφτά συμμετέχοντες είναι ενεργοί, οι χαρακτήρες υπάρχουν. Όταν δεις την παράσταση θα καταλάβεις τι εννοώ. Δεν υπάρχει ο απόλυτος πρωταγωνιστής.
Πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετεί κανείς τον εαυτό του; Πόσω μάλλον σ΄ ένα έργο συνόλου, όπως αυτό που μου λέτε.
Είναι αρκετά δύσκολο και όχι μόνο σ’ ένα τέτοιο έργο, γενικά σ’ οποιοδήποτε έργο. Απαιτεί πολύ δουλειά από πριν. Χρειάζεται μεγάλη προεργασία. Δεν μπορείς ν’ αφήνεις τίποτα στην τύχη.
Τα τελευταία χρόνια, σκηνοθετείτε συναδέλφους σας ηθοποιούς σε μια προσωπικής σας επιτυχία τον «Caveman» . Πώς σκηνοθετεί κανείς έναν ρόλο με τον οποίο έχει τόσο ταυτιστεί ο ίδιος;
Αν θυμάσαι και εγώ, όταν ανέλαβα τον ρόλο, είχε παιχτεί από τρεις συναδέλφους. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, γιατί ο κάθε πρωταγωνιστής, έχει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του κωμική στόφα και θα βάλει το δικό του λιθαράκι στον ρόλο. Εγώ, ίσως, έπαιξα πιο πολλά χρόνια από τους υπόλοιπους ηθοποιούς, γι’ αυτό έχω ταυτιστεί στη συνείδηση του κοινού με τον ρόλο, αλλά δεν έχει σημασία. Τώρα, ο Παρτσαλάκης πιστεύω ότι θα βγάλει τη δική του νότα κωμικότητας πάνω στον ρόλο και θα δούμε έναν άλλο Caveman, αυτό γίνεται κάθε φορά! Το ίδιο συνέβη και στη δική μου περίπτωση, όταν ανέλαβα τον ρόλο, ξαφνικά άλλαξε. Υπάρχει μια φόρμα, μια πορεία, μια σκηνοθετική γραμμή που δεν μπορεί ν’ αλλάξει, κυρίως λόγω κειμένου, όμως μπορεί ν’ αλλάξει ο πρωταγωνιστής.
Τι έχει αυτή η παράσταση και το κοινό συνεχίζει να την παρακολουθεί τόσα χρόνια;
Τον πανέξυπνο συγγραφέα, που έχει γράψει ένα έργο για τις διαπροσωπικές σχέσεις των ζευγαριών που είναι ανεξάντλητες!
Αυτό έχει και η «Μουρμούρα» που σκίζει. Βέβαια ο Ηλίας (ο ρόλος σας στη σειρά), όταν πήγε στην όπερα, δεν έδειξε να το ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα…
Καθόλου, θα έλεγα, και η μεγάλη του απορία ήταν : «Μα, είναι δυνατόν; Είναι κάποιοι που τους μαχαιρώνουν και αυτοί τραγουδάνε!»
Τι αγαπάτε περισσότερο σ΄ αυτόν τον χαρακτήρα;
Αγαπάω αυτό ακριβώς που είναι, που είναι εντελώς αντίθετος από εμένα. Δεν θα μπορούσα να ‘μαι έτσι, όμως, μέσα από τον Ηλία, διασκεδάζω, γιατί βλέπω έναν άλλον άνθρωπο και το πώς θα μπορούσε ν’ αντιδράσει σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Αυτός ο συντηρητικός τύπος, με τη χωριστρούλα του, που είναι κοκέτης και δεν πρόκειται να τη στραπατσάρει ποτέ, μου αρέσει πάρα πολύ! Περνάω πολύ όμορφα μαζί του!
Εσείς έχετε κλασσικές αντρικές συνήθειες όπως εκείνος;
Όπως;
Τα κλασικά. Δεν θα σηκώσω το καπάκι της λεκάνης ή θα πετάξω τα ρούχα μου. Βέβαια, έχω ένα προσόν! Όταν μαγειρεύω, είμαι ο πιο καθαρός μάγειρας του κόσμου! Μετά η κουζίνα αστράφτει! Δεν είμαι από αυτούς που πετάνε.
Με τη σύζυγό σας, θα θέλατε, έπειτα από κάποιες δεκαετίες, να μοιάζατε με το μεγαλύτερο ζευγάρι της σειράς;
Δεν ξέρω, αλλά πολύ πιθανόν και να συμβεί…. Εμένα δύο πράγματα μου αρέσουν στη «Μουρμούρα» και προσπαθώ να τα κάνω και στην προσωπική μου ζωή. Το ένα είναι αυτό που γίνεται στο δικό μας ζευγάρι, δηλαδή μετά την αποχώρηση του παιδιού από το σπίτι για σπουδές, εκείνοι ξαναερωτευτήκανε, γιατί αυτά συμβαίνουν μόνο όταν είναι ερωτευμένοι οι άνθρωποι. Το άλλο, στους μεγαλύτερους από εμάς που βλέπεις το ίδιο πράγμα και εκεί υπάρχει έρωτας από πίσω και αγάπη. Επομένως μακάρι σ’ αυτές τις ηλικίες να ’μαστε έτσι! Που θα είμαστε ελπίζω, δεν ξέρω…
Ο ALPHA, το καλοκαίρι έπαιζε σ’ επανάληψη το «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» και μετά «Τα υπέροχα πλάσματα» μια άλλη σειρά, στην οποία συμμετείχατε και έκανε επιτυχία. Αναπολείτε εκείνη την εποχή, που η τηλεόραση είχε περισσότερα σίριαλ, τα κασέ ήταν πιο υψηλά κ.τ.λ….
Συνήθως, δεν ανατρέχω στο παρελθόν καθόλου. Διότι φοβάμαι ότι όσο πιο πολύ το κάνω, τόσο πιο πολύ κινδυνεύω να μπω στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και θα με φάνε οι σκόροι. Βλέπω συνέχεια το παρόν και το μέλλον. Γι΄αυτό και δεν αναπολώ καθόλου εκείνες τις εποχές. Όλα τα πράγματα γίνονται για να τελειώσουν. Είναι ακριβώς σαν το θέατρο. Το θέατρο είναι θνησιγενής Τέχνη, την ώρα που γεννιέται κάτι πεθαίνει. Αυτή είναι και η λογική μου, γενικότερα στη δουλειά μου. Γι΄αυτό και δεν αναπολώ τις παλιές καλές ή κακιές στιγμές, για να μπορώ να εξελίσσομαι, να πηγαίνω μπροστά. Ούτε μ’ ενδιαφέρει, αν υπήρχαν πιο πολλές δουλειές και ήταν πιο πολλά τα χρήματα. Γιατί αυτήν τη δουλειά δεν την κάνω για τις οικονομικές απολαβές και αυτό είναι το μότο της ζωής μου. Κάνω αυτήν τη δουλειά για να εξελίσσομαι, για να περνάω καλά με τον εαυτό μου και τους γύρω μου.
Από την άποψη του χρόνου που περνά; Την αλλαγή της εικόνας;
Τώρα μιλάς σ΄ έναν άνθρωπο που από τότε που ήταν νέος ήθελε να μεγαλώσει!
Αυτό, σας έχω ξανακούσει να το λέτε σε συνεντεύξεις σας και μου κάνει εντύπωση…
Ίσως ,επειδή μικρόδειχνα πάντα και αυτό το είχα τεράστιο πρόβλημα από παιδάκι. Αν αυτό το ζεις από τα πέντε, φτάσεις έφηβος μοιάζεις πολύ μικρότερος, φτάσεις είκοσι χρονών και δεν σε βάζουν στον κινηματογράφο, αρχίζει και γίνεται πρόβλημα σιγά-σιγά αυτό. Μάλλον, λοιπόν, κάθισε μέσα μου αυτό και μου έγινε πρόβλημα. Από την άλλη, πιστεύω ότι στα χρόνια τα μεγαλύτερα φεύγει όλο αυτό το υπαρξιακό, έρχεται μια άλλου είδους ηρεμία και στωικότητα, που, εμένα προσωπικά, θα με διευκολύνει ως άνθρωπο. Γι’ αυτό θέλω να μεγαλώσω από μικρός….
Το θέατρο κάνει το πέρασμα των χρόνων πιο γλυκό;
Δεν το συζητώ! Το θέατρο είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία, γιατί ουσιαστικά βιώνεις καταστάσεις που μπορεί να μη βίωνες ποτέ. Μπαίνουν μέσα σου άνθρωποι που δεν είσαι εσύ και έτσι μπορείς, μέσα από το δικό τους πρίσμα, να διορθώσεις τα λάθη που πιθανόν να κάνεις εσύ. Είναι τελείως ψυχαναλυτικό το θέατρο.
Το θέατρο για κάποιους συναδέλφους σας είναι ψυχοθεραπεία, με την έννοια ότι εκεί θα “γιατρευτούν” από ό,τι τους βαραίνει και πολλές φορές εις βάρος των συναδέλφων ή και του κοινού…
Εγώ δεν το βλέπω σαν ψυχοθεραπεία μ’ αυτήν την έννοια! Αυτό γίνεται αυτόματα! Διασκεδάζω με το θέατρο, λατρεύω το θέατρο, αλλά δεν το κάνω σαν ψυχοθεραπεία. Αν ήταν έτσι θα πήγαινα σε μια κλινική. Το κάνω γιατί μ’ ενδιαφέρει αυτή η Τέχνη, μ’ ενδιαφέρει η εξέλιξη, μ’ ενδιαφέρουν τα πάντα που εκπορεύονται μέσα από αυτό. Αυτομάτως, όμως, γίνεται μια ψυχοθεραπεία μέσα μου. Όχι μόνο σε μένα, αλλά και στους υπολοίπους συναδέλφους. Είναι πολύ γοητευτικό να ζεις τη ζωή κάποιου άλλου.
Όταν λέμε ψυχοθεραπεία, αυτό τι σημαίνει; Για παράδειγμα , εγώ, μέσα σε έξι μήνες, θα περπατήσω έναν χαρακτήρα. Αν είμαι είκοσι χρόνων και παίξω έναν σαραντάρη μέσα σε έξι μήνες, που διαρκεί μια σεζόν, θα διανύσω είκοσι χρόνια ζωής, επομένως μπαίνω στη θέση του άλλου, ωριμάζω πιο γρήγορα, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτό εννοώ ψυχοθεραπεία, όχι ότι θα πάω στον γιατρό μου, δεν είναι ο γιατρός μου το θέατρο.
Είχατε δηλώσει παλιότερα: «Η αποτυχία είναι ο καλύτερος σύμβουλος.» Αυτό για να το δηλώσει κανείς, σε τι επίπεδα ωριμότητας έχει φτάσει;
Δεν ξέρω… Μπορεί και να ’χει σαπίσει! (γέλια) Σαπισμένη ωριμότητα. Όχι, απλά, μέσα από την αποτυχία, μαθαίνεις γιατί η αποτυχία σε γυρνάει από εκεί που ξεκίνησες, όταν ήσουν τίποτα. Γιατί, μερικές φορές, νομίζουμε ότι είμαστε κάτι! Έρχεται, λοιπόν, η αποτυχία για να σου αποδείξει ότι δεν είσαι κάτι ,είσαι και εσύ φθαρτός, δηλαδή, κάποια στιγμή, θα ‘χεις πτώση και εκεί καταλαβαίνεις την ουσία αυτής της δουλειάς. Δεν την κάνεις για τη φιλαυτία σου, για την έπαρσή σου, για τον ναρκισσισμό σου, την κάνεις γιατί πρέπει να διασκεδάσεις κάποιους ανθρώπους που σ’ εμπιστεύονται. Αυτό είναι το κίνητρο!
Πάντως αυτό που λέτε ακούγεται πολύ συνειδητοποιημένο, αλλά και τόσο ανέφικτο, αν σκεφτεί κανείς πως οι περισσότεροι άνθρωποι ζούμε με τον φόβο της αποτυχίας, πόσω μάλλον οι ηθοποιοί που εκτίθεστε συνεχώς….
Είναι το πιο ανασφαλές επάγγελμα. Καταρχάς, είναι εποχιακό. Πρέπει ανά έξι μήνες, χειμώνα –καλοκαίρι, να βρίσκεις δουλειά. Δεύτερον, αυτή η ανασφάλεια που νιώθεις ,γιατί ποτέ δεν είσαι σίγουρος, αν αυτό που θα αποδώσεις είναι εκατό τις εκατό αυτό που έχεις σκεφτεί, ελπίζεις πως και ένα εβδομήντα τις εκατό να αποδώσεις, από αυτό που έχεις σκεφτεί ,έχεις πετύχει τον στόχο σου. Συν το γεγονός ότι γνωρίζεις πως από κάτω είναι μάτια, που ναι μεν, σε θαυμάζουν, αλλά ασκούν και κριτική. Βέβαια αυτό είναι και γοητευτικό. Τα κύτταρά μας είναι ζωντανά μέχρι να πεθάνουμε εμάς. Τα χρόνια περνάνε το μέσα μας , όμως είναι πάντα νέο…
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε: Ποια νομίζετε πως είναι η μεγαλύτερη πλάνη που έχουν οι θαυμαστές σας για εσάς;
Νομίζουν ότι είμαι ήρεμος άνθρωπος, ενώ δεν είμαι! Είμαι νευρικός και αγχωτικός. Τι εννοώ; Κινούμαι πάρα πολύ γρήγορα και τα θέλω όλα να γίνονται γρήγορα και έχω αυτή την απαίτηση και από τους γύρω μου. Ευτυχώς, όμως, ξέρω και το κοντρολάρω.
Τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη θα απολαύσουμε από 15 Οκτωβρίου
στο Θέατρο ΖΗΝΑ στην παράσταση « ΟΙ ΤΕΝΟΡΟΙ»
ΔΙΑΝΟΜΗ
Βλαδίμηρος Κυριακίδης (Τίτο Μερέλλι: Παγκόσμιας φήμης τενόρος)
Θανάσης Τσαλταμπάσης (Μάξιμος: Βοηθός του Ερρίκου Μπαλτά)
Πάνος Σταθακόπουλος (Ερρίκος Μπαλτάς: Διευθυντής της Λυρικής)
Βιβή Κόκκα (Μαρία: Γυναίκα του Τίτο)
Κωνσταντία Χριστοφορίδου (Ντίνα Βαλάση: Σοπράνο)
Αννα Μενενάκου (Μαργαρίτα: Η κόρη του Ερρίκου Μπαλτά
Γιώργος Παπαζήσης (Γκρουμ: Απολυμένος τραγουδιστής της οπερέτας)
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Χορογραφία: Δημήτρης Παπάζογλου
Μουσική διδασκαλία: Θοδωρής Λεμπέσης
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤΕΤΑΡΤΗ 7:15 μμ ΛΑΪΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
ΠΕΜΠΤΗ 9:15 μμ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9:15 μμ
ΣΑΒΒΑΤΟ 6:15 μμ ΛΑΪΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ & 9:15 μμ
ΚΥΡΙΑΚΗ 6:15 μμ & 9:15 μμ
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 20, 16 λαϊκή απογευματινή, 13
Θέατρο ΖΗΝΑ Λ. Αλεξάνδρας 74
http://www.citycodemag.com/?p=3802
