«Την εποχή που άρχιζαν τα σχολεία δεν ήταν ό,τι καλύτερο, διότι έπρεπε να μπεις πάλι σε μια πειθαρχία, ήταν δύσκολο να επιστρέψεις στην αυστηρότητα και τις απαιτήσεις του σχολείου. Ωστόσο υπήρχε και η ευχάριστη μεριά, η επικοινωνία με τους δασκάλους που συμπαθούσες, με τους συμμαθητές σου που αγαπούσες, που κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δεν τους είχες συναντήσει πουθενά.
«Στη Δράμα τα νερά πλημμύριζαν από αυτοσχέδια καραβάκια με αναμμένα κεριά. Τρεμόσβηναν, δημιουργώντας κατανυχτική ατμόσφαιρα» Φ.Π.Τα καινούργια βιβλία αποτελούσαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και κυρίως τα αναγνωστικά με τις πολύ όμορφες εικόνες, που σου δημιουργούσαν κάποια ευχάριστη κατάσταση, και επιπλέον σου διευκόλυναν τις δυσκολίες των κειμένων. Το σχολείο που πήγαινα στη Δράμα, ένα πολύ όμορφο νεοκλασικό οικοδόμημα, με επιτυχημένες αναλογίες και πολύ άνετες αίθουσες, με απαραιτήτως κάποια σόμπα στο κάθε ένα από αυτά, διότι το χειμώνα έκανε πολύ τσουχτερό κρύο και κυρίως έβρεχε συνεχώς και χιόνιζε πολύ συχνά. Εκλειναν για αρκετές μέρες τα σχολεία». Τα μαθητικά χρόνια του Φαίδωνα Πατρικαλάκι, ζωγράφου, ποιητή, γλύπτη, σκηνογράφου, συγγραφέα.
- Στη Δράμα;
«Θυμάμαι τις ομίχλες της, που απέκλεισαν ακόμα και την ελάχιστη ορατότητα, και δεν ήξερες ούτε πού βρισκόσουν και ούτε πού πήγαινες. Κάθε πρωί που έφευγα για το σχολείο, έβλεπα μόνο σε απόσταση ενός μικρού κύκλου που με περιέβαλλε, λες και αποτελούσε αναπόσπαστη προέκταση του εαυτού μου, της οντότητάς μου, των κινήσεων και της σκέψης μου. Τον ακολουθούσα και με ακολουθούσε όπως τα σκυλιά τα αφεντικά τους. Η περίεργη αυτή κατάσταση μου γεννούσε κάποια αλλόκοτη συγκίνηση, διότι αν και η ομίχλη μού έκρυβε οτιδήποτε τριγύρω, μου επέτρεπε ωστόσο να φαντάζομαι ότι διέσχιζα αποστάσεις και τοπία που τα έφτιαχνα με το νου μου. Ο χαρισματικός αυτός φωτεινός κύκλος υπήρξε για μένα ένα ισόβιο παιχνίδι φαντασίας και ποίησης».
- Οι δάσκαλοι;
«Δεν ήταν πάντα ό,τι καλύτερο, και η συμπεριφορά τους αρκετά απαράδεκτη. Ηταν αδιανόητα νευρωτικοί και συχνά έχαναν τον έλεγχο και κτυπούσαν τους μαθητές αλύπητα. Υπήρξαν πάντα καλοί με τους καλούς και ήσυχους μαθητές, και απότομοι και δύστροποι με τους κακούς, αν και θα έπρεπε να γινόταν το αντίθετο. Οι κακοί και οι άτακτοι μαθητές πρέπει να έχουν κάποια ιδιαίτερη αντιμετώπιση και κυρίως να αντιμετωπίζονται με κάποια κατανόηση παρά με αγριάδα και βιαιότητα. Η ανάρμοστη συμπεριφορά των δασκάλων, αντί να καλυτερεύει τους κακούς και άτακτους μαθητές, τους κάνει ακόμα χειρότερους».
- Μουσική;
«Εκείνο που έλειπε τότε από τα σχολεία ήταν η παιδεία της μουσικής καθώς και της ζωγραφικής. Μουσική δεν είναι να μαθαίνεις μόνο μερικά τραγουδάκια αλλά να ακούς μουσική, να γνωρίζεις τους συνθέτες. Γενικά είναι αναγκαία μια πιο σφαιρική αντίληψη της μουσικής. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωγραφική, διότι ζωγραφική δεν είναι μόνο να μπορείς να σχεδιάζεις, αλλά να γνωρίζεις τους ζωγράφους, τα κινήματα της ζωγραφικής και να μπορείς κάπως να ξεχωρίζεις τον ένα ζωγράφο από τον άλλο».
- Οι συμμαθητές;
«Οι περισσότεροι ήταν Πόντιοι, έρχονταν από τα μακρινά χωριά για να μάθουν γράμματα. Υπήρξαν παιδιά φτωχών οικογενειών, αλλά διέθεταν αξιοπρέπεια και ήθος. Είχαν πρόσωπα αθώα και νοσταλγικά και έδειχναν αρκετά συνεσταλμένα. Ηταν οι καλύτεροι μαθητές της τάξης που εγώ δεν ήμουνα καθόλου, διότι οι γονείς μου ήταν ιδιοκτήτες του μοναδικού κινηματογράφου της Δράμας και βρισκόμουνα συνεχώς εκεί παρακολουθώντας με πάθος όλες τις ταινίες της σεζόν».
- Σινεφίλ;
«Ημουν ισόβιος εραστής θρυλικών σταρ του σινεμά. Στο μοναδικό σινεμά της Δράμας, ιδιοκτησίας του πατέρα μου, έμπαινα κρυφά, από τη μικρή πόρτα στο χώρο όπου αντίκριζα την οθόνη από την πίσω μεριά. Ανέβαινα σε μια σκάλα τοποθετώντας τα χείλη μου στα μάγουλα των πολυαγαπημένων μου σταρ. Τις είχα φιλήσει σχεδόν όλες. Τη Χέντι Λαμάρ, τη Λάνα Τάρνερ, την Μπέτι Κρέιμπλ, τη Μορίν Ο'Χάρα, τη Μέρλιν Ομπερν, την Τζόαν Κρόφορντ. Υπήρξα για χρόνια ο φανατικός εραστής όλων αυτών των μυθολογικών πλασμάτων και τις λάτρευα όσο κανείς, μα κανείς άλλος».
