Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

Δος μου τούτον τον Ξένον

Υπό Παρθενίου Ασημίδη
Αρχιμανδίτου - εφ. Ιεροκύρηκος Ι.Μ. Σιδηροκάστρου

Ικεσία του Ιωσήφ από Αριμαθαία προς τον Πιλάτο για να αποκτήσει ως άλλο θησαυρό το σώμα του διδασκάλου του, το ανεκτίμητο μαργαριτάρι, κατά τον άγιο Επιφάνιο Κύπρου.
Μια ικεσία, η οποία ακούγεται επανειλημμένως σ ένα πραγματικά αριστουργηματικό, τόσο κατά γράμμα, για τα βαθιά νοήματα, όσο και για το αριστοτεχνικό μέλος, επικήδειο άσμα του επιταφίου θρήνου.
Ένα υπέροχο άσμα, το οποίο, η θέση που ορίζει το τυπικό, το αδικεί κατάφωρα, καθ ότι, τόσο η κόπωση του εκκλησιάσματος, όσο και η αταξία που επικρατεί μετά την επιστροφή της περιφοράς του επιταφίου, στερεί απ’ αυτό την δέουσα προσοχή.
Άσμα του Γεωργίου Ακροπολίτη, μελοποιημένο από τον Νέων Πατρών Γερμανό, εμπνευσμένο από την εξίσου υπέροχη ομιλία του αγίου Επιφανίου Κύπρου, «εις την θεόσωμον ταφή του Κυρίου».
Περιγράφοντας το γεγονός της προσέλευσης του Ιωσήφ από Αριμαθαία, κρυφού μαθητού του Κυρίου, στον Πιλάτο, με την πρόθεση, λαμβάνοντας σώμα του νεκρού διδασκάλου του, να το ενταφιάσει, παρατηρούμε πως δεν αναφέρεται στα ολοφάνερα και θαυμαστά γεγονότα, που λαμβάνουν χώρα με την εκπνοή του Κυρίου.
Τον τρόπο αυτό της κινήσεως δικαιολογεί ο άγιος Επιφάνιος λέγοντας ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να εξοργησθεί ο Πιλάτος και κατά αυτόν τον τρόπο η προσπάθεια του Ιωσήφ να πέσει στο κενό.
Αντίθετα αποκαλεί Αυτόν ξένον. Είναι πράγματι ξένος; Για τον Πιλάτο, στον οποίο αναφέρεται το αίτημα του Ιωσήφ, είναι πραγματικά ξένος, καθ’ ότι προερχόταν από διαφορετική εθνικότητα.
Επομένως, ένα νεκρό σώμα, ενός αλλοεθνούς, θα του ήταν παντελώς άχρηστο. Γεγονός που ενθαρρύνει τον Ιωσήφ να παραμερίσει τον όποιο φόβο του και να τολμήσει προσερχόμενος στον Πιλάτο να ζητήσει το σώμα του διδασκάλου του, χωρίς βέβαια ν’ αποκαλύψει τη μαθητεία του σ’ Αυτόν.
Ωστόσο το περίφημο τούτο άσμα, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ζωή του Κυρίου, μας αποδεικνύει ότι ήταν ξένος ακόμα και για τους ομόφυλους.
Από όταν ήταν ακόμα αγέννητος, δεν βρισκόταν μέρος φιλόξενο, σε κανένα κατάλυμα, οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύμματι.
Μια φάτνη σ’ ένα στάβλο έγινε το σπίτι Του. Αλλά και στη συνέχεια εκδιώχθηκε σαν ανεπιθύμητος ξένος, απερχόμενος σε ξένη χώρα.
Κι όταν όμως επέστεψε, διό τι ο κίνδυνος είχε εκλείψει, οι συμπατριώτες του, και περισσότερο οι θρησκευτικοί ταγοί της θρησκείας Του, τον οδήγησαν, από άσπονδο μίσος, στον σταυρικό θάνατο.
Εξαγοράζοντάς Τον με τριάκοντα αργύρια, ἔστησαν τριάκοντα ἀργύρια τὴν τιμή τοῦ τετιμημένου,ὅν ἐτιμήσαντο ἀπό υἰῶν Ἰσραήλ, τα οποία ακόμη και αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τους ξένους, λαβόντες ἠγόρασαν ἐξ αὐτῶν τὸν ἀγρὸν τοῦ κεραμέως εὶς ταφήν τοῖς ξένοις.
Και ο ίδιος όμως ο Κύριος παραδέχεται ότι είναι ξένος λέγοντας: αἱ ἀλώπεκες φωλέους ἔχουσιν καὶ τὰ πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλήν κλίνη.
Ξένος για τον Πιλάτο, ξένος για τους ομοεθνείς, αλλά ξένος και για εμάς. Ομοούσιος με μας, διότι έλαβε και την ανθρώπινη φύση, ταυτόχρονα όμως και εντελώς διαφορετικός.
Ξένος από την αμαρτία, η οποία έχει καταστεί φαινόμενο φυσιολογικό σαν να αποτελεί φύση μας.
Ξένος, διότι, εξ αιτίας της αμαρτίας λησμονήσαμε την πατρίδα μας, λησμονήσαμε ότι κι εμείς είμαστε ξένοι εδώ στη γή, οὐ γὰρ ἔχουμεν ὦδε μένουσαν πόλιν. Και ως εκ τούτου μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την πραγματική Του πατρίδα!
Αυτόν τον ξένο επιθυμεί ο Ιωσήφ να καλύψει. Αυτόν, που ενδόμυχα νιώθει ότι είναι Αυτός, οποίος κάλυψε τις αμαρτίες του κόσμου και τις έθαψε στον Ιορδάνη, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στον λόγο του ο Άγιος Επιφάνιος.
Τούτον, λοιπόν, τον ξένον λαμβάνει τελικώς πείθοντας τον Πιλάτο.
Και λαμβάνοντάς Τον, με σεβασμό και συστολή, αποδίδει τις τιμές που πρέπουν σ’ έναν νεκρό. Ενδύει το γυμνό σώμα με σινδόνα και το εκλύει με σμύρνα.
Στην συνέχεια το τοποθετεί σε ταφικό μνημείο, το οποίο κι αυτό δεν Του.
Επομένως ακόμη και στην εκδημία Του Ξένος.
https://www.romfea.gr/pneumatika/28558-dos-mou-touton-ton-jenon