Τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα (η μεγάλη πλειοψηφία του λαού) έχουν εξαντλήσει πια κάθε όριο υπομονής, έχοντας πια συνειδητοποιήσει ότι ήταν ψευδαίσθηση η βολική σκέψη ότι η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που ξετυλίγεται τα τελευταία χρόνια είναι απλώς «μπόρα και θα περάσει», έρχονται οι αυριανές εκλογές, που κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ιστορικές.
Φυσικά, όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις είχαν δημιουργηθεί από τους ίδιους τους βολεμένους στα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και τα παρακλάδια τους) καθώς και τους εξίσου βολεμένους στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, που σωστότερα θα έπρεπε να βαφτιστούν ΜΜΑ, δηλαδή Μέσα Μαζικού Αποπροσανατολισμού,) που ακόμη και σήμερα συνειδητά εξαπατούν ότι δήθεν τώρα βγαίνουμε από την καταιγίδα, αρκεί να μην ακούσουμε κάποιες φωνές (προφανώς τον ΣΥΡΙΖΑ) που θέλουν να μας επαναφέρουν στο «μάτι του κυκλώνα».
Τόσο, βέβαια, οι ντόπιες ελίτ και τα πολιτικά και μιντιακά όργανά τους, όσο και το ευρωπαϊκό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ στην Ε.Ε. που, μαζί με το αμερικάνικο τμήμα στο ΔΝΤ, κυβερνούν το σημερινό ελληνικό προτεκτοράτο τους, ξέρουν πολύ καλά ότι οι αυριανές εκλογές, με βάση τις υπάρχουσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, δεν παρουσιάζουν κανένα απολύτως κίνδυνο για την επικυριαρχία τους, είτε επανεκλεγεί το σημερινό μπλοκ εξουσίας, είτε το εκκολαπτόμενο νέο μπλοκ εξουσίας γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ που, όπως προσδοκούν, θα αποτελέσει το νέο συμπλήρωμα του διπολικού συστήματος εξουσίας που είχαν εγκαταστήσει στη Μεταπολίτευση, στη θέση του εντελώς πια ξοφλημένου ΠΑΣΟΚ και στις δυο σημερινές παραλλαγές του («Γιωργάκης» και «Ευάγγελος»!)
Ποιες είναι όμως αυτές οι συνθήκες; Όσον αφορά πρώτα στις οικονομικές συνθήκες, αρχικά δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κανένα ριζοσπαστικό βήμα από αυτά που απαιτούνται για να βελτιωθεί ουσιαστικά και σε μόνιμη βάση η άθλια οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, μέσα στον «κορσέ» της Ε.Ε. και των καταστατικών συνθηκών της (Μάαστριχτ κ.λπ.), που θεσμοποίησαν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Το πολύ, αν επιτύχουν κάποια αναδιαπραγμάτευση της παρούσας δανειακής συνθήκης με την υ.ε., θα μπορούσε να υπάρξει κάποια ελάφρυνση του χρέους (π.χ. ένα νέο «κούρεμα» και/ή μία επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων) και, επομένως, μία ήπια χαλάρωση των σημερινών θανατηφόρων πολιτικών λιτότητας. Όλες όμως οι μεγάλες «μεταρρυθμίσεις» που έχουν συμφωνηθεί με την Τρόικα, οι οποίες επέβαλλαν το πλήρες άνοιγμα και την «απελευθέρωση» των αγορών εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας, δεν πρόκειται να αγγιχτούν, όπως το έχουν δηλώσει επανειλημμένα οι «εταίροι» μας, και έχει δεχτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς μιλά για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και κάποια βελτίωση εισοδημάτων. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, μπορεί να επιβληθούν και άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως διευκρινίζουν ακόμη και οι «μαλακοί» μέσα στην Ε.Ε., σαν τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών.
Ποιες είναι όμως αυτές οι συνθήκες; Όσον αφορά πρώτα στις οικονομικές συνθήκες, αρχικά δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κανένα ριζοσπαστικό βήμα από αυτά που απαιτούνται για να βελτιωθεί ουσιαστικά και σε μόνιμη βάση η άθλια οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, μέσα στον «κορσέ» της Ε.Ε. και των καταστατικών συνθηκών της (Μάαστριχτ κ.λπ.), που θεσμοποίησαν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Το πολύ, αν επιτύχουν κάποια αναδιαπραγμάτευση της παρούσας δανειακής συνθήκης με την υ.ε., θα μπορούσε να υπάρξει κάποια ελάφρυνση του χρέους (π.χ. ένα νέο «κούρεμα» και/ή μία επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων) και, επομένως, μία ήπια χαλάρωση των σημερινών θανατηφόρων πολιτικών λιτότητας. Όλες όμως οι μεγάλες «μεταρρυθμίσεις» που έχουν συμφωνηθεί με την Τρόικα, οι οποίες επέβαλλαν το πλήρες άνοιγμα και την «απελευθέρωση» των αγορών εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας, δεν πρόκειται να αγγιχτούν, όπως το έχουν δηλώσει επανειλημμένα οι «εταίροι» μας, και έχει δεχτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς μιλά για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και κάποια βελτίωση εισοδημάτων. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, μπορεί να επιβληθούν και άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως διευκρινίζουν ακόμη και οι «μαλακοί» μέσα στην Ε.Ε., σαν τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών.
Επομένως, το ξανακτίσιμο της παραγωγικής μας δομής (η οποία αποδιαρθρώθηκε εντελώς με την ένταξή μας στην Ε.Ε.), που αποτελεί τη μόνη διέξοδο από τη σημερινή καταστροφή, δεν συζητείται καν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ακόμη και από την «αριστερή» του πτέρυγα, που απλώς συζητάει την έξοδο από την Ευρωζώνη, αλλά όχι και την Ε.Ε. Όμως, η επαναφορά (και υποτίμηση) της δραχμής, εάν δεν συνοδευτεί από αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, που μόνο μέσα από ένα πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας έξω από την Ε.Ε. μπορεί να εφαρμοστεί, μόνο κάποια προσωρινά θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει, όπως άλλωστε και οι πολλές άλλες υποτιμήσεις που είχαμε μεταπολεμικά!
Ακόμη, αποτελούν προπαγανδιστικό μύθο τα περί ύπαρξης κρυφής ατζέντας, ότι, δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα απειλήσει με έξοδο από το Ευρώ, αν όχι και την Ε.Ε., εαν οι εταίροι μας δεν δεχόντουσαν τα μέτρα του για τη χαλάρωση της λιτότητας. Ομως παρόμοια «απειλή» μόνο γι’ ανέκδοτο θα μπορούσαν να την πάρουν οι εταίροι, ξέροντας την απαιτούμενη μακρά συστηματική προεργασία για την υλοποίηση της και τη συνειδητοποίηση από μέρους των λαϊκών στρωμάτων της αναγκαιότητάς της. Εαν σήμερα φέρεται το 75% με 80% του λαού να είναι υπέρ του Ευρώ και της Ε.Ε., την ευθύνη γι’ αυτό το έγκλημα έχει σύμπασα η Αριστερά μας (εκτός ΚΚΕ) που όχι μόνο δεν έκανε ποτέ το παραμικρό για να συνειδητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα τις καταστροφικές συνέπειες της ένταξης, αλλά και ψήφιζε πανηγυρικά (π.χ. ΣΥΝ) τις συνθήκες που μας δέσμευαν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές (Μάαστριχτ κ.λπ.!)
Όσον αφορά στις πολιτικές συνθήκες, η μεν πολιτική δομή της Ε.Ε. κυριαρχείται από ένα συμπαγές πολιτικό μπλοκ συντηρητικών και σοσιαλφιλελεύθερων (πρώην σοσιαλδημοκρατικών) κομμάτων του ευρωπαϊκού Βορρά και των υπερ-συντηρητικών και φιλο-δυτικών «νέων» μελών της Ε.Ε., από το πρώην σοβιετικό μπλοκ (Βαλτικές χώρες, Πολωνία κ.λπ.). Αυτό το μπλοκ θα κυριαρχεί στην πολιτική και οικονομική ατζέντα της Ε.Ε. στο προβλεπτό μέλλον, παρά τις χίμαιρες του ΣΥΡΙΖΑ και του Podemos για μια νέα «προοδευτική» Ευρώπη. Η δε πολιτική δομή της Ελλάδας μετά τις εκλογές, πιθανότατα, θα ελέγχεται είτε από μια συμμαχική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από μια αδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα στηρίζεται στην ψήφο ανοχής άλλων κομμάτων. Και οι ελίτ έχουν ήδη προετοιμαστεί για παρόμοιο σενάριο. Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, δημιούργησαν ένα καθαρά μιντιακό συστημικό κόμμα (το Ποτάμι), του οποίου ηγείται μια τηλεοπτική περσόνα που προωθήθηκε παντοιοτρόπως από τα ελεγχόμενα από τις ελληνικές ελίτ ΜΜΕ, δημοσκοπικές επιχειρήσεις κ.λπ. Το κόμμα αυτό, που στελεχώνεται, βασικά, από απολίτικους τεχνοκράτες που διψούν για ευρύτερη κοινωνική προβολή, είναι το χειρότερο συστημικό δεκανίκι, διότι, μη έχοντας ουσιαστικά κανένα πολιτικό πρόγραμμα (πέρα από κάποιες ανώδυνες γενικολογίες), μπορεί να συνεργαστεί με οποιοδήποτε κόμμα εξουσίας, αφού ο μόνος απαράβατος όρος που βάζει για συμμαχίες είναι ότι «η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της» προς τους εταίρους της στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ, και «θα συνεχίσει να είναι προσδεμένη στην ευρωζώνη»!
Οι εκλογές, επομένως, από μόνες τους, μόνο στο τέλος της καταστροφής δεν οδηγούν….
https://seisaxthia.wordpress.com/2015/01/24/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%AD/#more-53533
