Ποιος μπορεί να οργανώσει τους εργαζόμενους για να στηρίξουν τη φιλολαϊκή πολιτική αν όχι το ΚΚΕ; |EUROKINISSI/ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αξιοποιήσει την εκλογική του νίκη για να υλοποιήσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, δηλαδή να εφαρμόσει μια κοινωνική πολιτική με σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, τότε είναι ολοφάνερο ότι θα έπρεπε να αποφύγει με κάθε τρόπο τη μετεκλογική του συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. ή το Ποτάμι. Διότι το θέμα της συνεργασίας δεν είναι απλά αριθμητικό. Διαφοροποιεί περισσότερο ή λιγότερο την πολιτική του κόμματος που υπερίσχυσε εκλογικά. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. είναι κόμμα με αναχρονιστικά συνθήματα μέσα από τα οποία αναζητά την εκλογική του πελατεία ως ακραία έκφανση της Δεξιάς και κύριο χαρακτηριστικό του τον λαϊκισμό. Το Ποτάμι είναι ουδέτερο πολιτικά, γι' αυτό «πολιτεύεται» με συγκυριακές ατάκες και επιστράτευσε ονόματα από τον πανεπιστημιακό κυρίως χώρο για να εντυπωσιάσει, συγκαλύπτοντας έτσι το έλλειμμα της ιδεολογικής του συγκρότησης. Ποιο θα μπορούσε λοιπόν να είναι το περιεχόμενο της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. ή το Ποτάμι; Γι' αυτό η κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. ακυρώνει το προοδευτικό μήνυμα των εκλογών.
Αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιούργησε στη χώρα, είχε δύο επιλογές: να προχωρήσει στην επαναπροκήρυξη εκλογών ζητώντας από τον λαό ισχυρότερη εντολή προκειμένου να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του, δημιουργώντας έτσι και ένα πανευρωπαϊκό ρεύμα αντίδρασης στις επιλογές του Βερολίνου, το οποίο θα ενίσχυε τον Αλέξη Τσίπρα στις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει και στο εσωτερικό και στην Ευρώπη, ή να συνεργαστεί με το ΚΚΕ. Και οι δύο επιλογές ήταν δυνατές. Μάλιστα, η συνεργασία με το ΚΚΕ θα αποτελούσε αντίβαρο στα δικά του συντηρητικά στοιχεία (π.χ. Ραχήλ, Τζάκρη, κ.ά.) και θα ενίσχυε τα ιδεολογικά του χαρακτηριστικά. Διότι ας μην ξεχνούν στην Κουμουνδούρου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συσπείρωσης πολιτών αγανακτισμένων από τη μνημονιακή πολιτική. Δεν υπάρχει ιδεολογική συνοχή αλλά μόνο συναισθηματική. Αυτό είναι λογικό αν αναλογιστούμε ότι τον Οκτώβρη του 2009 το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από την αποχώρηση του κ. Κουβέλη, δεν ξεπερνούσε το 4,5%, ότι σε δημοσκόπηση στις 30-3-2012 εμφάνιζε πρόθεση ψήφου 6,70% και δυόμισι μήνες μετά τετραπλασίασε τα ποσοστά του. Σήμερα αυξήθηκε στο 36,34%! Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εφαρμόσει τη φιλολαϊκή πολιτική που εξαγγέλλει χωρίς την ενεργό λαϊκή υποστήριξη. Ποιος όμως θα οργανώσει και θα διαχειριστεί αυτή την υποστήριξη; Οι ΑΝ.ΕΛΛ. από τον καναπέ; Μάλιστα, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει ούτε συνδικαλιστικό κίνημα. Ποιος μπορεί να οργανώσει τους εργαζόμενους για να στηρίξουν τη φιλολαϊκή πολιτική αν όχι το ΚΚΕ;
Βέβαια, η σπουδή με την οποία ανακοινώθηκε η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ., η οποία διαφαινόταν καθαρά από το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, δεν άφηνε κανένα περιθώριο συνεργασίας με το ΚΚΕ. Η συνάντηση Τσίπρα - Κουτσούμπα δεν θα είχε κανένα νόημα μετά την προειλημμένη συμφωνία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το πολιτικό θάρρος να προχωρήσει σε συνεργασία με ένα κομμουνιστικό κόμμα στα όρια μιας νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και να προσδοκά στην ευνοϊκή αντιμετώπιση των αιτημάτων του από το διευθυντήριο της Ε.Ε. Ούτε θέλησε ποτέ, για τον λόγο αυτό, τη συνεργασία με το ΚΚΕ. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Αν η Δυτική Ευρώπη ανέχτηκε την ανάπτυξη του ευρωκομμουνισμού, ως απότοκο του σοσιαλιμπεριαλισμού που υπεράσπιζε τα συμφέροντα των εργαζομένων της Δύσης σε βάρος των εργαζομένων του Τρίτου Κόσμου, προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αντιπαράθεσής της με το αντίπαλο ιδεολογικό δέος, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ ισοπέδωσε και αυτή την ισχνή έκφραση του κομμουνισμού. Οι συνέπειες ήσαν να παραδοθούν αμαχητί οι εργαζόμενοι στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Γι' αυτό οι προεκλογικές προσκλήσεις προς το ΚΚΕ για συνεργασία δεν συμβιβάζονται με τη σπουδή της Κουμουνδούρου για συμφωνία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Μήπως επισπεύστηκαν όλα με ασυνήθιστο τρόπο για να αποκλείσουν μια ενδεχόμενη αλλαγή της στάσης του Περισσού που πληροφορήθηκαν οι επιτελείς της Κουμουνδούρου; Ισως.
Προσωπικά, δεν το πιστεύω διότι θεωρώ ότι σε αυτή την περίπτωση ο κ. Κουτσούμπας είχε τη δυνατότητα και όφειλε προς όφελος των εργαζομένων να αναλάβει αυτός την πρωτοβουλία, εκθέτοντας τον κ. Τσίπρα για τις προεκλογικές του προσκλήσεις συνεργασίας. Θεωρώ ότι ο Περισσός παραμένει εγκλωβισμένος στον ρεβανσισμό του για το παρελθόν. Ο,τι συνέβη δηλαδή στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, που οδήγησαν στην αναγέννηση του δικομματισμού στη χώρα και στη συρρίκνωση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, με αποτέλεσμα να αφεθούν οι εργαζόμενοι ανυπεράσπιστοι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Για να υπερβούν το σύνδρομο των συνεργασιών στον Περισσό, ας έχουν πάντα υπόψη τους τα λόγια του Ενγκελς: «Οταν η υπάρχουσα κατάσταση», έλεγε ο μεγάλος διανοητής, «προσφέρει τα μέσα για να την καταπολεμήσουμε, τότε η χρησιμοποίηση των μέσων αυτών δεν σημαίνει την αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης».
*Πολιτικός μηχανικός
