Γράφει η Ειρήνη Δερμιτζάκη, συγγραφέας, σκηνοθέτης
Έλληνες ηθοποιοί, άλλοι με μικρή κι άλλοι με μεγάλη καριέρα. Άλλοι αυτοδίδακτοι, άλλοι με σπουδές και βραβεία. Άλλοι έπαιξαν αρχαία τραγωδία άλλοι σε βιντεοταινίες του ογδόντα. Είχαν όμως όλοι τους ...ένα κοινό. Παρά την όποια καριέρα τους πέθαναν απένταροι. Ας μάθουμε λίγα παραπάνω για αυτούς.
Σαπφώ Νοταρά.
Ηράκλειο, 1907/1910 – Αθήνα, 11 Ιουνίου 1985
Η Σαπφώ Χανδάνου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε το 1907 (άλλες πηγές αναφέρουν σαν έτος γέννησης το 1910) στο Ηράκλειο Κρήτης.
Αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Εμφανίστηκε στο θέατρο προπολεμικά. Συνεργάστηκε με πλήθος θιάσων (Εθνικού, ΚΒΘΕ, Νέζερ, Κατερίνας, Λαμπέτης – Χορν, Αλέξη Δαμιανού, Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ, Μίμη Φωτόπουλου, κ.ά.)
Άφησε εποχή με τις ερμηνείες της στις ταινίες «Αχ, αυτή η γυναίκα μου» και «Η χαρτοπαίχτρα» με σήμα κατατεθέν την βραχνή φωνή της.
Πέθανε από καρδιακή προσβολή, εντελώς μόνη και αβοήθητη, σε διαμέρισμα που διέμενε, το ενοίκιο του οποίου πλήρωνε κάποιος νέος επιχειρηματίας θαυμαστής της. Τη βρήκαν δύο ημέρες αργότερα όταν η αστυνομία διέρρηξε την πόρτα στις 13 Ιουνίου του 1985.
Νίκη Τριανταφυλλίδη
27 Νοεμβρίου 1942-13 Μαΐου 2013
Ελληνίδα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Κόρη του συνθέτη Πάνου Τριανταφυλλίδη. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Πέλου Κατσέλη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1963, στο έργο Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα. Το 1970 βραβεύτηκε για την ταινία μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο» με το βραβείο σκηνοθεσίας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). Ένα χρόνο μετά τιμήθηκε με το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» ως η καλύτερη ηθοποιός της περιόδου 1970-71 από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου. Δίδαξε σε διάφορες δραματικές σχολές, ΚΘΒΕ, Πέλου Κατσέλη και Μαίρης Τράγκα.
Συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες (Μινωτής, Βολανάκης, Χαρωνίτης κ.α). Μερικές από τις ταινίες που συμμετείχε ήταν «ο Αστραπόγιαννος», «Ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα», «Το κανόνι και το αηδόνι» κ.α. Έγραψε και σκηνοθέτησε δικά της θεατρικά έργα.
Τα τελευταία 20 χρόνια είχε αποσυρθεί λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας, τα οποία την υποχρέωναν να παραμένει στο σπίτι της, καθώς δυσκολευόταν να περπατήσει εξαιτίας των χρόνιων ρευματισμών που επηρέαζαν τα οστά της. Στενοί της άνθρωποι δήλωσαν μετά το θάνατο της πως δυσκολεύτηκαν να αντιμετωπίσουν ακόμη και τα έξοδα της κηδείας της.
Γιώργος Κάππης
1929-Μάιος 1999
Έγινε γνωστός μέσα από δεύτερους ρόλους σε ταινίες του Δαλιανίδη και του Αλέκου Λειβαδίτη όπως «ο Ψευτοθόδωρος», « Άλλος για το εκατομμύριο» κ.α. Σκηνοθέτησε την ταινία «Ο τρελός τα έχει 400». Για βιοποριστικούς λόγους έλαβε μέρος σε πολλές βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80.
Πέθανε φτωχός και μόνος το Μάιο του 1999. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο της Γλυφάδας.
Αλέξης Γκολφής
9 Μαρτίου 1948 – 15 Αυγούστου 2007
Τα πρώτα του βήματα στον κινηματογράφο τα έκανε παίζοντας πολύ μικρούς ρόλους σε ταινίες του Θανάση Βέγγου. Όταν ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης του ανέθεσε το ρόλο του Μανωλιού- Χριστού στην αξέχαστη σειρά «ο Χριστός ξανασταυρώνεται», το 1975-76, άλλαξε ριζικά την καριέρα του.
Αργότερα συμμετείχε και σε άλλες παραγωγές της ελληνικής τηλεόρασης όπως «Λόγω Τιμής» και «Η Απόδραση».
Τον Αύγουστο του 2007 ο Γκόλφης βρισκόταν στο νεκροτομείο και κανείς δεν τον είχε αναζητήσει. Το μεσημέρι της 9ης Οκτωβρίου αποκαλύφθηκε ότι ο άτυχος ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή στα μέσα Αυγούστου. Έκανε χρήση ναρκωτικών και ζούσε άστεγος και ρακοσυλλέκτης.
Χριστόφορος Νέζερ
1889- 20 Φεβρουαρίου 1970
Με καταγωγή από οικογένεια Βαυαρών που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα την εποχή του βασιλιά Όθωνα. Ο πατέρας του επίσης ηθοποιός. Δεν παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής τέχνης και ήταν αυτοδίδακτος ηθοποιός.
Συνεργάστηκε στο θέατρο με τους θιάσους της Κυβέλης και του Βεάκη. Με τον τελευταίο ίδρυσαν την «Καλλιτεχνική Θεατρική Εταιρεία» που περιόδευσε στην Ελληνική επαρχία και στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1931 εντάσσεται στο δυναμικό του νεοσύστατου Εθνικού Θεάτρου, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με το θίασο Αλίκης-Μουσούρη. Λίγα χρόνια μετά επανήλθε στο Εθνικό Θέατρο, όπου παρέμεινε έως το 1970, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Μεγάλη στιγμή του, το 1951 στο Παρίσι στην κομεντί Φρανσαίζ, [Comedie Francaise], όπου ερμήνευσε το ρόλο του Αρπαγκόν στο έργο «Ο φιλάργυρος» του Μολιέρου. Για την ερμηνεία του αυτή τιμήθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Πήρε μέρος σε ταινίες όπως «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας», «Ο λουστράκος», «Γάμος αλά ελληνικά» κ.α.
Πέθανε πάμφτωχος σε κάποιο γηροκομείο της Αθήνας
