Συντάκτης:
Σωτήρης Δαματόπουλος
Κι άντε και την ανοίξαμε.
Κι άντε, μετακομίσαμε…
Μην τύχει και δεχτώ τηλεφωνήματα από πολιτικό γραφείο Συριζαίου ή Ανεξάρτητου, ή κι όποιου άλλου να 'ναι, που ευγενικά ή λιγότερο θα θέλει να μου υποδείξει ποια είναι στ' αλήθεια η είδηση, ο διάολος θα τους πάρει!
Μην και τυχόν μας έρθει μπιλιετάκι μ' όνομα εκλεκτού υπουργού, πολιτευτή ή παράγοντα -μαύρο καταραμένο φίδι κι άνευ Μεγαλεξάντρου που τους έφαγε και τους εμμέσει άμεσα στη χλεύη μιας γνώμης κοινής πλέον ψηφιακά υποψιασμένης ― και μ' αστραπιαία τ' αντανακλαστικά, να τους κατασπαράξει ωμούς…
Μην δω, όμως, κι αρχισυνδικαληστοκαρεκλοκένταυρους να στήνουν βιλαέτια με κλακαδόρους πρόθυμους της ήσσονος προσπάθειας για να επιστρέψει νεκροζώντανο το απολειφάδι της νεκρής (αν κι όχι αναγκαστικά συχωρεμένης) ΕΡΤ, άντρο κωλοβαρέματος και οκνηρίας θεσμικής, τότε είναι που σ' ένα κρεσέντο δίκαιης μανίας αυτοκαταστροφής το Ραδιομέγαρο θα πέσει όλο πάνω τους, Κτήρια Α', Β', Γ' εν χορώ, να τους καταπλακώσει, γλιτώνοντας τ' αβάσταγο όνειδος σε πράξη αυτοχειρίας τιμητική και ένδοξη, εις μνήμην των ψυχών όσων αγωνιστήκαμε εκεί μέσα τόσες νύχτες.
Ούτε, όμως και γραφειοκρατίλας συφορά, επιτροπές επιτροπών επιτροπάτων που εκλέγουν επιτρόπους να επιτροπεύουν τις επιτροπές που τελικά μόνο επιτρέπουν στους πολίτες κι εργαζόμενους να βαυκαλίζονται με την ιδέα της δημοκρατικής συμμετοχής στη διακυβέρνηση του πλοίου· καπεταναίους θέλουμε, άμεσα ανακλητούς, με όραμα όμως κι άποψη: δε λησμονούμε άλλωστε τη λαϊκή σοφία, ότι γκαμήλα είν' ένα άλογο που το σχεδίασε επιτροπή...
Δε φάγαμε τις σάρκες μας, τα σωθικά κι ό,τι (δεν) είχαμε είκοσι μήνες τώρα για να ξαναβρεθούμε εκεί απ' όπου δραπετεύσαμε «με τη βοήθεια του εχθρού»!
Ο «εργατικός έλεγχος» είναι μια φράση φορτισμένη, που τρομάζει όσους είναι ανοίκειοι με το κωδικοποιημένο λεξιλόγιο μιας (αρτηριοσκληρωτικής κατά καιρούς, είναι η αλήθεια) αριστεράς, που βρέθηκε -κάπως, όμως, πάντως- σε θέση εξουσίας, ε, να μην ξεχνιόμαστε!
Αλλά, στ' αλήθεια, είναι μάλλον απλό, εύκολο και -έκπληξη!- ευχάριστο:
Αυτό είναι που κάναμε στην ΕΡΤ έως ότου να μας βγάλουν κι έπειτα στην ERTOpen μερικοί, αυτό είναι που ακόμη κάνουνε οι συνοδοιπόροι και συνάδελφοι στη θεσσαλονικιά ΕΡΤ3.
Αυτό είναι που κάνουν, άλλωστε, οι σύντροφοι εν όπλοις και γραφίδας στην «Εφημερίδα των Συντακτών» - κι αυτό που όλοι κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε είναι ότι… νοιαζόμαστε.
Στο «μαγαζάκι» ο καθένας που εργαζόμαστε, νοιαζόμαστε· γιατί είναι δικό μας, του καθενός ο οίκος ενοχής, κι άλλος για τον καθένα, αλλ' όμως, πάντως (και) δικός μας και ως εκ τούτου τον πονάμε (μα και γι' αυτό θα πάει μπροστά)!
Μην τύχει, μόνο κι όλο και κάποιοι μπερδευτούν και θεωρήσουν άλλως, πως γύρισαν οι μέρες τους που ήτανε μετρημένες: μια φράση μόνον τους προσήκει πια, που αντλεί από σοφία άλλη:
C'me on punk, make my day! ;)
*Δημοσιογράφος ΕΡΤ
