Συντάκτης:
Αννα Δακουρού*
Οι εκλογές πλησιάζουν και, ως συνήθως, οι πολιτικές συζητήσεις και οι ανταλλαγές απόψεων για την κατάσταση και τις ενδεχόμενες εξελίξεις είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Ενα θέμα υπαρκτό και αμφιλεγόμενο είναι αυτό της αποχής. Ακούω διάφορες απόψεις όσον αφορά το τελευταίο θέμα: «Γιατί να πάω να ψηφίσω; Ολοι τα ίδια είναι!», «Αυτοί ασχολούνται με μας; Εγώ γιατί να ασχοληθώ μ’ αυτούς!», «Αφού όποιος και να βγει τίποτα δεν θα αλλάξει!», «Κανείς τους δεν με εκφράζει απόλυτα», «Σιγά μην τους δώσω αξία! Δεν ασχολούμαι» και πολλές άλλες.
Κατανοώ απόλυτα την απογοήτευση και την αποκαθήλωση όλων αυτών των ιδεών και των αξιών που πολλοί από εμάς είτε είχαμε ονομάσει έτσι είτε θεωρούσαμε πως υπάρχουν. Πικραίνομαι βαθύτατα, όμως, παρατηρώντας ανθρώπους να απέχουν από «άποψη» –και όχι από σοβαρό λόγο- από τη γνώμη τους, από το μέλλον που θα τους επηρεάσει, από το δικαίωμα και την ευθύνη τους, από τη δύναμή τους ως πολιτών, από τη ζωή τους. Γιατί η συνέχεια έχει ως εξής: «Απέχω = λόγο και μέλλον δεν έχω».
Ανήκω κι εγώ σ’ αυτούς τους «παράξενους τύπους» που θεωρούν πως η γνώση της Ιστορίας, έστω και σε στοιχειώδες επίπεδο, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να σου παραχωρήσει τα εφόδια να κρίνεις το παρελθόν και να κατανοείς το παρόν ως ώριμος πολίτης. Χωρίς βέβαια να συμπεριλαμβάνονται στην άποψή μου αυτή όλοι εκείνοι οι τραγικοί των άκρων, που έχουν μπερδέψει την Ιστορία με τα απωθημένα των παλαιότερων, τη λέξη πατρίδα με τον αγκυλωτό σταυρό ή τον βασιλιά!
Παρ’ όλα αυτά, κι επειδή δεν προλαβαίνουμε να μάθουμε όλοι μας Ιστορία σε λίγες μέρες, ας ξυπνήσουμε κι ας δούμε λίγο πιο καθαρά. Τι πραγματικά καταφέρνουμε με την αποχή; Να αφήνουμε άλλους να αποφασίσουν για μας, να γινόμαστε μηδενιστές χωρίς συνέπεια και συνέχεια καμιάς πορείας μας στην κοινωνία, να συντελούμε στο να ανεβαίνουν κυβερνήσεις από ακόμα μικρότερες «μειοψηφίες», μετά και την αλλαγή, «εντέχνως» βέβαια, του εκλογικού νόμου.
Σέβομαι ότι πολλοί από εσάς δεν συμφωνείτε ούτε καν με το σύστημα των εκλογών ή τον τρόπο που γίνονται. Ας δούμε όμως το παρόν! Ας δούμε ρεαλιστικά πώς, τώρα που υπάρχουμε και ζούμε, μπορούμε να παίξουμε καλύτερα με τα χαρτιά που μας δόθηκαν. Στη ζωή πολεμάμε με τα όπλα που έχουμε. Δεν υπάρχει πάντα αρκετός χρόνος για να βρούμε καινούργια. Μπορούμε όμως με αυτά που έχουμε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο!
Ας μη γυρίσουμε τις πλάτες μας στο μέλλον. Γιατί αν το μέλλον το φτιάχνουν όπως θέλουν κι εμείς δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό, δεν θα έχουμε δικαίωμα παραπόνων στη συνέχεια. Τουλάχιστον ας ξεκινήσουμε την αλλαγή που απαιτούμε από τους άλλους, πρώτα από εμάς! Ενας ένας κι όλοι μαζί, εμείς είμαστε η κοινωνία!
Κι όσο για το αν κανείς τους δεν μας εκφράζει απόλυτα… ούτε ο πιο καλός μας σύντροφος ζωής δεν μας εκφράζει απόλυτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε σχέσεις μεταξύ μας.
Ας μην τους αφήσουμε να νομίζουν πως η Ιστορία τούς ανήκει κι ας μη μας σαρώσουν για άλλη μια φορά στο όνομα του φόβου. Ιστορία στη ζωή δεν γράφεται από τον οποιονδήποτε, αυτός όμως που μπορεί να γράψει και να αφήσει Ιστορία μπορεί να είναι… οποιοσδήποτε!
Τέλος, κανείς δεν θα μας υπογράψει πως η κατάσταση της ζωής μας θα γίνει καλύτερη αν αλλάξει. Ενα είναι σίγουρο, πως για να έχει την ελπίδα να γίνει καλύτερη πρέπει να αλλάξει!
*Τελειόφοιτη Γαλλικής Φιλολογίας ΑΠΘ
http://www.efsyn.gr/arthro/apeho-logo-kai-mellon-den-eho
